04. Sola Scriptura(III)-Vetëm Shkrimi

¹⁶ i gjithë Shkrimi është i frymëzuar nga Perëndia dhe i dobishëm për mësim, bindje, ndreqje dhe për edukim me drejtësi, ¹⁷ që njeriu i Perëndisë të jetë i përkryer, tërësisht i pajisur për çdo vepër të mirë. 2 Tim 3:16-17

Kush jemi, nga vijmë dhe u shkojmë janë pyetjet të cilat që të gjitha e gjejnë përgjigjen në ato që quhen 5 Solat e Reformacionit. Siç e keni edhe të shkruar në faqen e parë të buletinit, 5 Solat e reformacionit janë: Sola Scriptura – Vetëm Shkrimi; Solus Christus – Vetëm Krishti; Sola Gratia – Vetëm nga Hiri; Sola Fide – vetëm përmes besimit; dhe Soli Deo Gloria – e gjithë lavdia vetëm Perëndisë. Këto 5 Sola përmbledhin programin, doktrinën dhe praktikën e Kishës si institucion dhe të të Krishterit si besimtar. Çdo gjë që ne besojë dhe bëjmë si të krishterë në këtë jetë rrjedh dhe bazohet mbi këto 5 Sola.

Sot, ne do të vazhdojmë të studiojmë solën e parë: Sola Scriptura që do të thotë Vetëm Shkrimi. Ne Besojmë që vetëm Shkrimi është zbulesa e shkruar e Perëndisë për njeriun. Vetëm Shkrimi është i dhënë me frymëzimin nga Perëndia. Vetëm Shkrimi ka autoritet mbi çështjet e besimit dhe të jetës së Krishterë. Vetëm Shkrimi është i pagabimtë dhe i pagabueshëm. Vetëm Shkrimi është rregulli i pagabueshëm i interpretimit të Shkrimit. Vetëm Shkrimi është gjyqtari suprem mbi të gjitha polemikat e fesë, opinionet e njerëzve. Vetëm Shkrimi është plotësisht i mjaftueshëm për shpëtim, shenjtëri dhe jetë të Krishterë. Sola Scriptura – Vetëm Shkrimi.

Javën e kaluar ne u përqendruam në faktin që Bibla është e frymëzuar nga Perëndia. Me frymëzim ne kuptojmë që Perëndia, përmes Frymës së Shenjtë ka nxjerrë nga vetvetja – ashtu siç njeriu nxjerr frymën e tij nga gjoksi – këtë libër që ne studiojmë sot. Javën e kaluar ne zbuluam në Bibël fakte që dëshmojnë që jo vetëm Bibla është e frymëzuar në tërësinë e saj, por që është e frymëzuar deri në detajet e saj. çdo fjalë e zgjedhur dhe e përdorur është e tillë më vendin e Perëndisë. çdo marrëdhënie fjalësh në një frazë është e frymëzuar nga Perëndia, çdo detaj, çdo fakt historik, gjeografik apo teologjik është i dhënë nga Perëndia. E gjithë bibla, nga presja më e vogël derri tek doktrina më e lartë na është dhënë nga vetë Perëndia përmes frymëzimit të tij, influencës së Tij hyjnore. Kjo vjen me implikime të rëndësishme për Biblën dhe për mënyrën se si ne duhet ta shikojmë atë. Sot unë do të rreshtoj vetëm tre: Së pari, vini re pagabimshmërinë dhe pagabueshmërinë e Biblës.

I. Pagabimshmëria dhe Pagabueshmëria e Shkrimit të Shenjtë

Nëse i tërë Shkrimi është i frymëzuar nga Perëndia, atëherë Shkrimi i Shenjtë vjen pa gabime dhe pa mundësinë për të gabuar. Është e pagabimshme dhe e pagabueshme. Cila është baza e këtij realiteti? Vetë personi i Perëndisë. Perëndia nuk mund të gabojë as në fakte dhe as në qëllimin që ai dëshiron të arrijë në këtë botë. Nëse do të pranonim që Bibla është me gabime dhe e gabueshme atëherë ne do të deklaronim që Perëndia flet me gabime dhe se nuk është në gjendje që të arrijë qëllimet e tija në këtë botë. Por çfarë deklaron Perëndia për veten e Tij përmes fjalëve të Tij?

Perëndia nuk është një njeri, që mund të gënjejë, as edhe bir njeriu që mund të pendohet. Kur ka thënë një gjë, nuk do ta bëjë? Ose kur ka shpallur një gjë, nuk do ta kryejë? (Num. 23:19).

Ai është Shkëmbi, vepra e tij është e përsosur, sepse në të gjitha rrugët e tij ka drejtësi. Është një Perëndi që nuk e njeh padrejtësinë; ai është i drejtë dhe i mirë. (Bes. Rip. 32:4)

Në këto dy vargjet e mësipërme Perëndia na deklaron jo vetëm që Ai nuk e njeh padrejtësinë si opsion për veten e Tij; jo vetëm që Ai nuk është i kushtëzuar siç janë krijesat e tij për të gënjyer, mashtruar apo fshehur të vërtetën, por mbi të gjitha, na deklaron që është e pamundur për Perëndinë të mos përçojë informacion të vërtetë. Perëndia është Sovran e i plotfuqishëm mbi çdo gjë, ai mund të bëjë çdo gjë me përjashtim të rënies ndesh me vetveten. Perëndia është i pa-aftë për të kontradiktuar vetveten. “Perëndia nuk është një njeri, që mund të gënjejë.” Kjo është për sa i përket përmbajtjes së informacionit. Së dyti vargjet e mësipërme deklarojnë që Perëndia gjithmonë e arrin qëllimin që i ka vënë vetes. Vargu thotë: “Ose kur ka shpallur një gjë, nuk do ta kryejë?” Perëndia nuk dështon në përmbushjen e qëllimit të tij në çdo gjë që Ai bën. Mbi këtë bazohet edhe frymëzimi i Biblës, si edhe implikimi i parë për sot, pagabimshmëria dhe pagabueshmëria e Biblës. Sepse Perëndia ynë është i përsosur në çdo gjë që bën, Bibla që ai na dha është e përsosur në çdo gjë që përmban ajo. Sepse Perëndia nuk gënjen edhe Bibla është pa gabime në gjithçka që ajo përmban. Çdo fakt në Bibël, çdo datë, çdo emër vendi apo personi, çdo ngjarje historike, çdo shifër, çdo koncept është i dhënë nga Perëndia, dhe si rrjedhim është absolutisht pa gabime. Këtu futet madje edhe informacioni për origjinën e gjithësisë. Perëndia krijoi çdo gjë përmes fuqisë së Fjalës së Tij, nga asgjëja në asgjë dhe këtë brenda segmentit kohor të 6 ditëve. Pagabimshmëria dhe pagabueshmëria e biblës është rrjedhojë logjike e pagabimshmërisë dhe pagabueshmërisë së Perëndisë. Por nuk është vetëm rrjedhojë logjike, por deklaratë Biblike, deklarim që e bën Perëndia për vetveten. Dhe është për këtë arsye, që Profeti Isaiah duke shpallur pagabimshmërinë dhe pagabueshmërinë e Perëndisë përfundon në thirrje doksologjike lavdërimi:

O Zot, ti je Perëndia im, unë do të të përlëvdoj dhe do të kremtoj emrin tënd, sepse ke bërë gjëra të mrekullueshme, projekte të konceptuara shumë kohë më parë, dhe të realizuara me besnikëri dhe vërtetësi. (Isaia 25:1)

Dhe po po kështu bëjnë edhe Apostujt, me në krye Palin kur thonë tek 1 Sel. 2:13:

Prandaj edhe ne e falënderojmë pa pushim Perëndinë, se kur ju keni marrë nga ne fjalën e Perëndisë, e pritët atë jo si fjalë njerëzish, por, sikurse është me të vërtetë, si fjalë Perëndie, që vepron ndër ju që besoni.

Vëllezër dhe motra në Krishtin Jezus, kjo Bibël që ju sot mbani në duar është vetë Fjala e Perëndisë për ju, është letra e dashurisë së Tij për ju. Për këtë duhet të jeni mirënjohës, për këtë duhet ta përlëvdoni, ta adhuroni, ti thurni lavde pasi Perëndia i ka kapërcyer kohët e injorancës dhe nuk ju ka lënë në errësirë, por ju ka dhënë të vërtetën, ju ka dhënë të shkruar planin e shpëtimit tuaj përmes besimit në Jëzus Krishtin e kryqëzuar e të ngjallur për ju.

Por le të përcaktojmë qartë se çfarë duhet të kuptojmë me pagabimshmërinë dhe pagabueshmërinë e Biblës. Në një farë mënyrë ato janë e njëjta gjë, por ato janë gjithashtu edhe dy gjëra të ndryshme. Me Pagabimshmëri ne kuptojmë që bibla nuk përmban gabime faktike, nuk përmban mashtrime apo gënjeshtra. çdo fakt në të është i vërtetë pasi është i dhënë nga Perëndia i shenjtërisë dhe i së vërtetës Nuk përmban mashtrime, pasi “Perëndia nuk është një njeri, që mund të gënjejë.” Bibla nuk përmban as gënjeshtra të paqëllimte dhe që mund ti kenë shpëtuar Perëndisë sepse Ai “sepse ka bërë gjëra
të mrekullueshme, projekte të konceptuara shumë kohë më parë, dhe të realizuara me besnikëri dhe vërtetësi” siç thotë Isaiah. Perëndia nuk ka lejuar sepse nuk mund të lejonte gabime me apo pa dashje, mashtrime të qëllimshme apo të pa qëllimshme, gabime faktuale apo doktrinore pasi ai është një Sovran i Shenjtë.

Me pagabueshmëri ne kuptojmë paaftësinë e Shkrimit për të gabuar në të gjitha çështjet e besimit dhe të jetës praktike. Perëndia është i pagabueshëm në të tëra ato që ai ka për qëllim që të realizojë. Isaia thotë se Perëndia “… bërë gjëra të mrekullueshme, projekte të konceptuara shumë kohë më parë, dhe të realizuara me besnikëri dhe vërtetësi.” Bibla është gjithashtu një projekt i konceptuar dhe realizuar me besnikëri dhe vërtetësi. Në prodhimin e biblës Perëndia veproi me pagabueshmëri. Në të njëjtën mënyrë dhe për këtë arsye edhe projekti i Tij, Bibla, vepron me pagabueshmëri. Prov 30:3 thotë:

Çdo fjalë e Perëndisë është provuar e vërtetë. Ai është një mburojë për atë që gjen strehë tek ai.

Me pagabueshmëri ne kuptojmë paaftësinë e Biblës për të mashtruar, dhe si rrjedhim bibla është një burim i pagabueshëm dhe autoritar për gjithçka që ka të bëjë me çështjet e jetës dhe të besimit. Bibla është një burim dhe një standard i sigurt dhe i besueshëm për gjithçka. Nëse ju kërkoni për metodën e shpëtimit, dhe zgjidhja për mëkatin që ju gjeni në Bibël është besimi në Krishtin që pagoi mëkatin tonë në vendin tonë, atëherë kjo është jo vetëm e vërtetë për sa i përket fakteve, që Krishti vërtet vdiq në kryq për ne, por gjithashtu, që edhe mëkatet tona janë larë me të vërtetë, që fajet me të vërtetë na janë falur, që ne me të vërtetë kemi sot paqe me Perëndinë, që ne sot me të vërtetë jemi bij dhe bijat e Tij, që ne sot me të vërtetë kemi brenda nesh frymën e Shenjtë si një parapagim nga Perëndia për prezencën e tij që do ta kemi të plotë në qiell ditën kur do të largohemi nga ky realitet tokësor. Bibla flet pagabueshëm për këto gjëra. Bibla është një burim i sigurt e i besueshëm i mënyrës se si mund të shpëtohemi, se mund të jetojmë, dhe se si mund të vdesim. Dhe si e tillë, bibla na flet së dyti edhe me autoritet.

II. Autoriteti i Shkrimit të Shenjtë

Implikimi i dytë i faktit që shkrimi është i dhënë nga Perëndia përmes procesit të frymëzimit është që Shkrimi është autoritar mbi të tëra çështjet e besimit dhe të jetës. Perëndia ka krijuar gjithçka për veten e tij. Perëndia është suprem dhe sovran mbi të tërë krijesën e Tij, dhe vullneti i Tij, tashmë i zbuluar dhe i shkruar në Bibël për ne është gjithashtu autoritar mbi me dhe mbi të gjitha krijesat e tij. Shkrimi e merr autoritetin e saj prej autoritetit të Perëndisë, prej faktit që është fjala e pagabueshme dhe e pagabimtë e Perëndisë. Është për këtë arsye që Rrëfimi i Besimit të Westminsterit, dokumenti ynë zyrtar që pasqyron dhe artikulon se çfarë ne besojmë në këtë kishë thotë këtë:

Gjygjtari suprem që shqyrton e vendos për të gjitha polemikat e besimit, dekretet e kishës, opinionet e shkrimtarëve të lashtë, doktrinat e njerëzve dhe frymërat e ndryshme, të vetmet vendime të të cilit e mbi të cilat mund të mbështetemi, është askush tjetër veç Fryma e shenjtë që na flet përmes Shkrimit të Shenjtë.

Kisha historikisht e ka pranuar autoritetin e Shkrimit mbi të tëra çështjet e besimit dhe të jetës mbi njerëzimin. Ndryshimi ndërmjet Kishës Protestante apo ungjillore që ishe fryt i Reformacionit Evropian, dhe Kishës Katolike dhe Ortodokse qëndron në bazën apo burimin e autoritetit të Shkrimit. Kisha Katolik dhe ajo Ortodokse besojnë që autoriteti i Biblës buron nga autoriteti i Kishës. Ato thonë që kisha u themelua dhe u krijua përpara Shkrimit, dhe si rrjedhim nuk e merr ekzistencën e saj nga Shkrimi, por Shkrimi e merr nga Kisha. Ato thonë që është Bibla ajo që u shkrua nga Kisha, u grumbullua nga ajo dhe si rrjedhim e merr autoritetin e saj nga Kisha. Si rrjedhim, është Kisha ajo që e ruan Shkrimin, që e deklaron atë, që e interpreton Biblën dhe që e m bron atë. Kisha është mbi Shkrimin thotë Kisha Katolike dhe ajo Ortodokse. Kisha është autoriteti më i lartë, autoriteti final.

Në ndryshim nga këto dy institucione, Reformacioni deklaroi me shprehjen Sola Scriptura se Shkrimi është i vetmi autoritet final mbi gjithçka dhe jo Kisha. Sola Scriptura do të thotë që Shkrimi ka autoritetin final pasi është fjala e frymëzuar e Perëndisë. Vetëm Shkrimi është i frymëzuar dhe si rrjedhim vetëm Shkrimi është autoriteti final, gjyqtari apo gjykatësi suprem “që shqyrton e vendos për të gjitha polemikat e besimit, dekretet e kishës, opinionet e shkrimtarëve të lashtë, doktrinat e njerëzve dhe frymërat e ndryshme, të vetmet vendime të të cilit e mbi të cilat mund të mbështetemi.” Kjo është çfarë ne besojmë dhe duhet të besojmë. Psalmi 19:7-11 thotë:

Ligji i Zotit është i përsosur, ai e përtërin shpirtin; dëshmia e Zotit është e vërtetë dhe e bën të ditur njeriun e thjeshtë. ⁸ Porositë e Zotit janë të drejta dhe e gëzojnë zemrën; urdhërimet e Zotit janë te pastra dhe ndriçojnë sytë. ⁹ Frika e Zotit është e pastër, mbetet përjetë; gjykimet e Zotit janë të vërteta, të gjitha janë të drejta; ¹⁰ janë më të dëshirueshme se ari, po, më tepër se shumë ari i kulluar; janë më të ëmbla se mjalti, nga ai që del nga hojet. ¹¹ Edhe shërbëtori yt mëson prej tyre; ke një shpërblim të madh duke i parë.

Po ju ofroj shkurtimisht katër kategori argumentesh në mbështetje të Autoritetit final të biblës mbi njeriun apo Kishën:

Së pari, Bibla gjithmonë flet në emër të Perëndisë, dhe urdhëron besim dhe bindje. Profetët e Dhiatës së Vjetër asnjëherë nuk thanë: Kështu po ju deklaron i dërguari i Perëndisë, apo mëkëmbësi i Perëndisë, apo i frymëzuari i Perëndisë. Fraza e parë e çdo deklarimi që ata bënë në Dhiatën e Vjetër ishte: “Kështu thotë Perëndia,” apo “Kjo është fjala e Perëndisë,” apo si në rastin e Profetit Jeremia 13:12: “Prandaj ti do t’u thuash atyre këtë fjalë: “Kështu thotë Zoti, Perëndia i Izraelit…” dhe vijon mesazhi.

Së dyti, Krishti dhe apostujt gjithmonë iu referuan Shkrimit të Shenjtë si autritet për të zgjidhur çështjet e tyre dhe jo traditës së Kishës apo të priftërinjve. Tek Rom 4:3 Pali thotë: Po le të shikojmë se çfarë thotë shkrimi për shpëtimin me anë të besimit. Tek Luka 16, parabola e Llazarit dhe të riut pasanik, kur i riu pasanik i kërkon Perëndisë që të dërgojë dikë nga të vdekurit si dëshmitar të botës së përjetshme dhe të dënimit që do të vijë për të tëra ata që nuk bëjne pregatitjet e duhura për jetën që vjen, Perëndia ju përgjigj: Ata kanë Ligjin dhe Profetët – që në atë kohë ishte shprehja standarde që thoshte “ata kanë shkrimet e Dhiatës së Vjetër. Krishti dhe Apostujt iu referuan Biblës si autoritetin përfundimtar.

Së treti, Apostulli pal i lavdëron Bereasit tek Veprat. Apostujve 17:11 me fjalët: ¹¹ Por këta ishin më fisnikë nga ndjenjat se ata të Thesalonikit dhe e pranuan fjalën me gatishmëri të madhe, duke i shqyrtuar çdo ditë Shkrimet për të parë nëse këto gjëra ishin ashtu.” çfarë bënë këta besimtarët e qytetit të Bereasit. Apostulli Pal shkoi atje për të predikuar. Ata e dëgjuan predikimit të Palit, por nuk dëgjuan në mënyrë aktive çfarëdo gjëje që tu shoshte a
utoriteti Apostolik, por besonin dhe kontrollonin fjalët e Palit duke i krahasuar me fjalët e biblës.

Së katërti, Krishti i dënoi klerikët, pleqtë, skribët e farisenjtë për shtrembërimin e Shkrimit. Nëse autoriteti klerikal, Kisha është mbi Biblën siç pretendon Kisha Katolike dhe Ortodokse, përse i dënoi Krishti ata. Tek Matt 15:7 Krishti i dënoi ata që e vënë veten mbi Biblën si autoritetin final me këto fjalë:

Hipokritë, mirë profetizoi Isaia për ju kur tha: ⁸ “Ky popull po më afrohet me gojë dhe më nderon me buzët; por zemra e tyre rri larg meje. ⁹ Dhe më kot më nderojnë, duke i mësuar doktrina që janë urdhërime nga njerëzit.”

Sepse bibla është e mjaftueshme dhe autoriteti final mbi jetën e Kishësh dhe të besimtarit në cdo sferë të jetës që Krishti vetë deklaron këto fjalë të rënda tek Zbulesa 22:

Unë i deklaroj kujtdo që dëgjon fjalët e profecisë së këtij libri, se nëse ndokush do t’i shtojë këtyre gjërave, Perëndia do të dërgojë mbi të plagët e përshkruara në këtë libër. ¹⁹ Dhe nëse dikush heq nga fjalët e librit të kësaj profecie, Perëndia do t’i heqë pjesën e tij nga libri i jetës nga qyteti i shenjtë, dhe nga gjërat që janë përshkruar në këtë libër.

III. Mjaftueshmëria e Shkrimit të Shenjtë

Implikimi logjik dhe mësimi direkt biblik i tretë që vjen nga fakti i frymëzimit të Shkrimeve nga Perëndia ka të bëjë me mjaftueshmërinë e saj për jetën e besimtarit dhe të Kishësh. Shkrimi i shenjtë, duke qenë se është i frymëzuar nga Perëndia, është jo vetëm i pagabimshën, jo vetëm i pagabueshëm, jo vetëm autoritar por edhe plotësisht i mjaftueshëm për gjithçka që ka të bëjë me besimin dhe jetën e njeriut. Apostulli Pjetër deklaron:

“…fuqia e tij hyjnore na dhuroi të gjitha gjërat që i takojnë jetës dhe perëndishmërisë, me anë të njohjes së atij që na thirri me lavdinë dhe virtytin e vet…” (2 Pjet. 1:3).

Po kështu Pali deklaron tek 2 Tim 3:16:

¹⁶ i gjithë Shkrimi është i frymëzuar nga Perëndia dhe i dobishëm për mësim, bindje, ndreqje dhe për edukim me drejtësi, ¹⁷ që njeriu i Perëndisë të jetë i përkryer, tërësisht i pajisur për çdo vepër të mirë. 2 Tim 3:16-17

Tek 2 Sel 2:13 Pali deklaron që shpëtimi ynë është përmes besimit në fjalën e Perëndisë. Krishti kur ui lut Atit qiellor për shenjtërimin tonë, u lut që ne Perëndia të na shenjtëronte përmes fjalës së tij. Fjala e tij është e mjaftueshme për shpëtimin tonë dhe për shenjtërimin tonë. Pali thotë që Shkrimi është i mjaftueshëm për dishepullizim. Mateu tek kapitulli i fundit të ungjillit që mban emrin e Tij na dëshmon se Krishti tha: Shkoni dhe bëni dishepuj duke predikuar fjalën, duke pagëzuar dhe duke i mësuar fjalën dishepujve që do ti shtoheshin Kishës në të ardhmen. Është për shkak të besimit në mjaftueshmërinë dhe autoritetin e fjalës së Perëndisë që Psalmisti i lutet Perëndisë tek Psalm 25:5 me fjalët:

Më udhëhiq në të vërtetën tënde dhe më mëso, sepse ti je Perëndia i shpëtimit tim; unë shpresoj shumë te ti gjatë gjithë ditës.

Së fundi dua ta mbyll argumentimin e mjaftueshmërisë së Shkrimit të Shenjtë, me hapjen e një pasazhi nga Dhiata e Re. Këto janë fjalët e Apostullit Pjetër, personit që Kisha Katolike pretendon se e ka papën e parë dhe autoritetin e parë që ngrihet mbi Shkrimin. Lexoni 2 Pjet. 1:12-21:

¹² Prandaj nuk do të lë pas dore t’ju kujtoj vazhdimisht këto gjëra, ndonëse ju i dini dhe jeni të patundur në këtë të vërtetë. ¹³ Por unë mendoj se është e drejtë, përderisa jam në këtë tendë, t’ju mbaj zgjuar duke ua sjellë këto gjëra ndër mend, ¹⁴ duke ditur se, së shpejti më duhet ta lë këtë tendën time, sikurse ma tregoi Zoti ynë Jezu Krisht. ¹⁵ Por do të kujdesem që, edhe pas largimit tim, ju të mund t’i kujtoni gjithnjë këto gjëra. ¹⁶ Sepse nuk jua bëmë të njohur fuqinë dhe ardhjen e Zotit tonë Jezu Krisht, duke shkuar pas përralla të sajuara me mjeshtri, por sepse jemi dëshmitarë okular e madhështisë së tij. ¹⁷ Sepse ai mori nder dhe lavdi nga Perëndia Atë, kur i erdhi ky zë nga lavdia e madhërishme: “Ky është Biri im i dashur, në të cilin jam kënaqur”. ¹⁸ Dhe ne e dëgjuam këtë zë që vinte nga qielli, kur qemë bashkë me të në malin e shenjtë. ¹⁹ Ne e kemi edhe më të vërtetuar fjalën profetike, të cilën bëni mirë ti kushtoni kujdes, si një kandil që ndriçon në një vend të errët, derisa të zbardhë dita dhe ylli i dritës të lindë në zemrat tuaja, ²⁰ duke ditur së pari këtë: që asnjë profeci e Shkrimit nuk është objekt i interpretimeve të veçanta. ²¹ Sepse asnjë profeci nuk ka ardhur nga vullneti i njeriut, por njerëzit e shenjtë të Perëndisë kanë folur, të shtyrë nga Fryma e Shenjtë.

Pjetri prek shumë gjëra në këto dhjetë vargje, por ajo që dua tju vë në dukje është së pari që Pjetri e sheh si detyrën e tij që ti kujtoje besimtarëve fuqinë dhe ardhjen e Zotit Krisht. Gjithçka që ai tha, gjithçka që Krishti bëri, mrekullitë, kryqin, ngjalljen prej të vdekurit, ngritjen në anën e djathtë të atit, pra, të tërë materialin që ne lexojmë tek katër ungjijtë.

Së dyti, Pjetri thotë që ai është kujdesur që të tëra këto gjëra të qëndrojnë me ta si një mjet i mjaftueshëm për besimin dhe shenjtërimin e tyre. Ai thotë: “¹⁵ Por do të kujdesem që, edhe pas largimit tim, ju të mund t’i kujtoni gjithnjë këto gjëra.” Si e bëri Pjetri këtë? Përmes ungjillit të Markut. Pjetri foli nën frymëzimin e Perëndisë dhe Marku shkroi nën frymëzimin e Perëndisë atë që ne e quajmë sot Ungjilli sipas Markut. Dhe kështu Pjetri thotë përmes këtij pasazhi: Shkrimi i shenjtë që unë lë pas do të jetë instrumenti i mjaftueshëm për ju dhe për brezat që do të vijnë.

Së treti, Pjetri thotë nga ky pasazh që fjala profetike e Dhiatës së Vjetër është vërtetuar para syve të apostujve dhe dishepujve të parë dhe se tani të tërë ata duhet ti nënshtrohen asaj. Pjetri tha: “Ne e kemi edhe më të vërtetuar fjalën profetike, të cilën bëni mirë ti kushtoni kujdes.” Dhe çfarë cilësish i atribuon Pjetri Fjalëve të Dhiatës së Vjetër dhe madje edhe Shkrimeve të Dhiatës së Re? Ai thotë:

[dini] së pari këtë: që asnjë profeci e Shkrimit nuk është objekt i interpretimeve të veçanta. ²¹ Sepse asnjë profeci nuk ka ardhur nga vullneti i njeriut, por njerëzit e shenjtë të Perëndisë kanë folur, të shtyrë nga Fryma e Shenjtë.

Dhiata e vjetër ka ardhur me iniciativën e Perëndisë, Ungjilli im i dhënë përmes Markut është dhënë me iniciativën e Perëndisë, njerëz të shenjtë kanë folur të shtyrë nga Fryma e Shenjtë. Detyra Juaj: – (1) [jini] të patundur në këtë të vërtetë, besoji Shkrimit. (2) Sillni ndërmend këto gjëra, meditoni mbi shkrimin, studiojeni atë. Kushtojini kujdes fjalës profetike, Biblës, në të do të gjeni shpëtim dhe ndriçim për shpirtin dhe mendjen tuaj. Është për këtë arsye që Psalmisti besimtar këndon: Psalm 31:5 – Në duart e tua unë e besoj frymën time; ti më shpengove, o Zot, Perëndi e së vërtetës.

Le të jetë kjo edhe kënga e zemrave tona. Le të mbështetemi edhe ne mbi Shkrimin dhe vetëm mbi Shkrimin pasi në këtë mënyrë ne mbë
shtetemi mbi Perëndinë dhe vetëm mbi Perëndinë. Amen.