Nga të gjitha mrekullitë e Zotit tonë, ato më të mistershmet për ne janë ato që kishin të bënin me mbretërinë e fuqive të errësirës. Për shumë, rrëfimet biblike të Satanit dhe demonëve janë si përralla fëmijësh. Por Fjala e Perëndisë, Bibla, i jep këto rrëfime si histori dhe jo përralla. Do të mësojmë nga mrekullia që kemi për studim në këtë kapitull, realitetin e djallit dhe të dominimit të tij mbi ata që ai ka nën sundim. Deri tani kemi studiuar se si Zoti qetësoi stuhitë, bëri ujin në verë, shumëfishoi bukët dhe peshqit. Por ne e kemi parë Atë që të punojë edhe në sfera të tjera, si në shërimet fizike. Zoti shëroi paralitikun, bëri të verbrin të shikojë dhe pastroi leprozin.
Mrekullia që na rrëfehet tek Marku 5:1-20 është një ekzorcizëm. Kur Jezusi largon demonë, Ai shpalos fuqinë e Tij mbi tërë krijesën. Pra, madje edhe engjëjt e rënë janë nën varësinë dhe pushtetin e autoritetit të Tij. Kritikët mosbesues të Biblës i kanë gjykuar demoniakët (personat e demonizuar) e Biblës si thjesht persona të çmendur, epileptik, apo melankolik. Por Zoti ynë i trajton këto qenie frymore brenda njerëzve si persona të veçantë prej njerëzve që kanë marrë nën kontroll. Le të mos e marrim lehtësisht djallin dhe ushtrinë e tij. Le të jemi gjithnjë të vetëdijshëm që Satani është një person real dhe se ai ka për qëllim që të sjellë shkatërrim e mëkat përmes veprave të tij të liga.
Le të lexojmë Marku 5:1-20 (Mateu 8:28-34; Luka 8:26-39).
- Cili është konteksti i kësaj mrekullie?
- Ku ndodhet krahina e Gadarenasve?
- Kë takoi menjëherë Zoti Jezus sapo Ai zbriti nga varka?
- Ku jetonte ky person?
- Çfarë na thuhet për demonët që e kishin pushtuar atë?
- Çfarë mësojmë nga rrëfimet paralele nga Mateu dhe Luka mbi pushtimin e këtij njeriu?
- Nga çfarë është i pushtuar ky njeri?
Fakti që Mateu thotë se kishte dy të demonizuar nuk është një kontradiktë me rrëfimin e Markut dhe Lukës. Marku dhe Luka preferojnë që të fokusohen në personazhin kryesor të kësaj historie.
Djalli është një frymë e padukshme që vërtitet përreth nesh, një person me fuqi të madhe dhe me ligësi të pashtershme kundra shpirtrave të njerëzve. Që pas krijimit të njeriut ai synon të bëjë të keqen ndaj njerëzve dhe ai kurrë nuk do të reshtë nga përpjekja dhe praktikimi i ligësisë deri sa Zoti të kthehet përsëri. Gjatë kohës që Zoti ynë shërbente fizikisht në tokë, duket qartë që aktiviteti i Satanit ishte i përqendruar në rajonin ku ndodhej Zoti, dhe se po punonte me fuqi të përqendruar mbi trupat dhe shpirtrat e disa njerëzve të caktuar. Edhe në kohën tonë ndodhin aktivitete të tilla, edhe pse jo me të njëjtin intensitet dhe përqendrim në çdo vend dhe në çdo kohë si në kohën e Krishtit në Palestinë. Le të mësojmë e kuptojmë se djalli ekziston, se ai është i përfshirë në afaret njerëzore, dhe se ai ushtron një influencë të fuqishme në shoqërinë njerëzore.
- Çfarë mësojmë tjetër nga vargjet 3-5 mbi karakterin e njeriut të demonizuar?
- Sigurisht që ky nuk ishte një person me të cilin do të preferonim që të shoqëroheshim. Përse ky njeri vrapon për tek Jezusi gjunjëzohet para Tij?
- Cila është dëshmia që ky njeri jep për Zotin?
- A ishte dëshmia e tij e vërtetë?
- Çfarë na tregon ky detaj mbi njohurinë që kanë demonët? (Shiko Jakobin 2:19)
- Çfarë na bën të besojmë se ata e dinin se Perëndia është më i fuqishëm se djalli?
- Si mund ti torturojë Perëndia demonët?
(Lexo rrëfimet paralele për më shumë shpjegim. Tek Mateu 8:29 fraza “para kohe” tregon se demonët e dinë se ka një ditë gjykimi përfundimtar, dhe se pas asaj dite ata do të humbasin përfundimisht dhe përjetësisht lirinë që të shëtisin nëpër tokë, dhe se po atë ditë fillon dënimi i tyre i përjetshëm dhe i tmerrshëm. Këtë na e konfirmon edhe Luka 8:31).
- Çfarë urdhri u jep Jezusi demonëve, sipas vargut 8?
- Çfarë na tregon kjo për fuqinë dhe autoritetin e Zotit tonë mbi fuqitë e errësirës?
- Kujt ia drejtoi Zoti pyetjen, “Si e ke emrin?”
- Cila ishte përgjigja e demonëve?
- Një legjion ishte një divizion Romak që kishte 6000 ushtarë. Ku dëshirojnë që të shkojnë demonët (v. 11-12)? Përse?
Është e rëndësishme që të vëmë re se demonët e dinin se nuk mund të futeshin në tufën e derrave pa lejen e Krishtit. Me lejen e Tij ata u larguan nga njeriu dhe u futën tek kafshët. Një tufë prej 2000 derrash u sulën drejt greminës dhe ranë dhe u mbytën në det.
Sa ngushëlluese është të dish se “Ju jeni prej Perëndisë, o djema, dhe i keni mundur ata, sepse ai në ju është më i madh se ai në botë” (1 Gjonit 4:4). Zoti Jezus tashmë ka triumfua mbi Satanin (Hebrenjve 2:14-15). Ai triumfon mbi të ligun në zemrat e besimtarëve, dhe Ai lutet për ta që besimi i tyre të mos bie kurrë.
Dikush mund të bëjë pyetjen, “Përse Jezusi lejoi që demonët të hynin në derrat dhe që ata pastaj të mbyteshin në det? A nuk ishte kjo një dëmtim i panevojshëm pasurie?” A nuk ishte kjo gjë e gjallë e çuar dëm më kot? Në fakt Jezusi po u mësonte dishepujve një mësim të rëndësishëm. Rojtarët e derrave po vepronin me egoizëm të madh dhe nuk po mendonin për të demonizuarin? Ata preferonin që të mbanin derrat e tyre se sa të shikonin të demonizuarin të shpëtuar nga dominimi i Satanit. Sa të shtrembëruar ishin vlerat e këtyre njerëzve!
- Çfarë vunë re njerëzit kur erdhën për të parë këtë ngjarje (v. 14-15)? Shiko pasazhet paralele tek Luka 8, vargu 35.
- Sa kuptimplotë është fakti që njeriu i shpëtuar nga demonizimi, tani rrinte i ulur qetësisht tek këmbët e Krishtit, i veshur dhe me mendjen në vend?
- Përse u frikësuan ata? Nga kush kishin frikë ata?
- Si reaguan ata ndaj mrekullisë së madhe që ishte bërë para syve të tyre? (v. 17)
- A nuk duhej që njerëzit ta kishin uruar të shpëtuarin që qëndronte tek këmbët e Jezusit? A nuk duhej që ata të sillnin gjithashtu të sëmurët e tyre tek Jezusi për shërim gjithashtu? A nuk duhej që turma ti kishte kërkuar Jezusit që të qëndronte më gjatë në krahinën e tyre për ti bekuar ata më shumë?
- Përse ata i kërkuan Jezusit që të largohej nga krahina e tyre?
- A i kuptuan këta njerëz, se cilat do të ishin ndryshimet dhe pasojat e jetës së tyre të përditshme nëse Jezusi do të qëndronte me ta?
- Çfarë ndryshimesh do të bënim ne në jetën tonë nëse Jezusi do të ishte fizikisht prezent me ne?
- Sipas vargut 18, cila ishte dëshira e natyrshme e njeriut i cili kishte qenë i demonizuar?
- Vini re se sa specifike është urdhri i Zotit tonë.
- Ku duhet që të dëshmojë ky njeri për ndryshimin e mrekullueshëm që ka pësuar në jetën e tij?
A nuk ka instrukton ky pasazh, që përgjegjësia parësore është që tu dëshmojmë për Jezusin atyre që kemi afër në jetën tonë, dhe pastaj kujtdo tjetër në botë? Shiko pasazhin paralel tek Luka 8. Dëshmia jonë dhe mesazhi ynë i ungjillëzimit gjithnjë duhet që të përfshijë gjerat madhështore që Zoti ynë ka bërë për ne, dhe se si Ai ka pasur hir dhe mëshirë për ne.
Marku thotë se urdhri që mori i shpëtuari është që të shkonte dhe të tregonte se çfarë Zoti kishte bërë për atë vetë. Luka thotë se ai u urdhërua që të shkonte dhe të deklaronte se sa shumë Perëndia pat bërë për të. Vini re nga Marku 5:20 se “ai shkoi dhe nisi të shpallë nëpër Dekapoli për sa i kishte bërë Jezusi”. A nuk kupton kjo se i demoniaku i shpëtuar e dinte fare mirë se Jezusi ishte Zoti Perëndia që e kishte shpëtuar?
Çfarë kemi mësuar nga ky pasazh mbi Satanin dhe fuqinë e tij?
Fuqia e Perëndisë mund të shihet qartë. Ai vazhdon të triumfojë edhe sot mbi ligësinë dhe fuqitë e errësirës ashtu siç edhe bëri dymijë vite më parë. J.C. Ryle komenton, “Sa do e mrekullueshme ishte ndryshimi që ndodhi në gjendjen e këtij ish-demoniaku kur u shërua, ky ndryshim nuk është aspak më i mrekullueshëm se ndryshimi që ndodh mbi të gjithë ata që kanë lindur përsëri dhe u kthyen nga fuqia e Satanit te Perëndia. Kurrë nuk është një njeri në mendjen e tij të duhur derisa ai të kthehet në besimin tek Krishti, dhe kurrë nuk është ai njeri në vendin e duhur derisa të ulet me anë të besimit në këmbët e Jezusit ose të vishet siç duhet derisa të ketë veshur Zotin Jezu Krisht”.
Konvertimi apo rilindja frymore nuk është gjë tjetër veç veprimi i Perëndisë që e shpëton një person nga dominimi i Satanit. Ky është rikthimi i njeriut në mendjen e duhur duke ia shpenguar shpirtin e tij nga Djalli. Nëse Krishti na ka bërë të lirë, atëherë ne jemi të lirë që të ulemi tek këmbët e Tij çdo ditë. Perëndia na ndihmoftë që ta vërtetojmë se jemi shërbëtorët e Perëndisë dhe jo skllevërit e të ligut. Le të dëgjojmë zërin e Mjeshtrit tonë dhe ti bindemi urdhrave të Tij.
Kisha e Reformuar Ungjillore Durres 