05. Epërsia e Perëndisë – Atributet e Perendise

     Në një nga letrat dërguar Erazmit, Luteri thotë: “Mendimet e tua për Perëndinë janë shumë njerëzore”. Fakti që Luteri ishte i biri i një minatori, e shtyu ndoshta studiuesin e famshëm që ta refuzonte qortimin e tij, por në fakt, ai e meritonte atë. Edhe ne, megjithëse nuk jemi në të njëjtën rang me udhëheqësit fetarë të kësaj epoke të degjeneruar, preferojmë të njëjtën padi ndaj shumicës së predikuesve të sotëm dhe kundër atyre që, në vend që t’i studiojnë vetë Shkrimet, pranojnë me dembelizëm mësimet e të tjerëve. Idetë më çnderuese dhe degraduese të sundimit e mbretërimit të të Plotfuqishmit besohen tashmë kudo. Për mijëra e mijëra persona, madje edhe ndër ata që pretendojnë se janë të krishterë, Perëndia i Shkrimit është thuajse i panjohur.

      Para shumë kohësh, Perëndia ankohet për Izraelin rebel: “Ti ke menduar që unë jam krejt i ngjashëm me ty” (Ps. 50:21). I tillë duhet të jetë edhe sot gjykimi i tij kundër një krishtërimi rebel. Njerëzit imagjinojnë se Shumë i Larti shtyhet nga ndjenjat, kur në fakt ai vepron në bazë të parimeve. Ata kujtojnë se plotfuqishmëria e Tij është një pjellë e imagjinatës dhe Satani është duke ia prishur vazhdimisht planet. Ata pandehin se kur Ai harton ndonjë plan, duhet të jetë medeomos një plan që ndryshon vazhdimisht, si planet e tyre. Ata shpallin haptazi se çfarëdo pushteti që ai ka, duhet të kufizohet, sepse ndryshe do të pushtonte fortesën e “vullnetit të lirë” të njeriut dhe atëherë njeriu do të kthehej në një “robot’. Ata e zhvlerësojnë Shlyerjen tërësisht të efektshme, që ka shpenguar në fakt çdo njeri për të cilin është kryer, duke e kthyer thjesht në një “formulë”, të cilën shpirtrat e sëmurë nga mëkati mund ta përdorin nëse ndjehen të disponueshëm, duke e reduktuar veprën e paepur të Frymës së Shenjtë në një “ofertë” të Ungjillit, që mëkatarët mund ta pranojnë ose mund ta refuzojnë, sipas dëshirës së tyre.

      “Perëndia” i këtij shekulli nuk i ngjan më Sovranit Suprem të Shkrimeve të Shenjta, ashtu si flaka e një qiriri nuk i afrohet aspak lavdisë së diellit të mesditës. “Perëndia” për të cilin flitet zakonisht në podiumet e sotme , në mësimin e të dielës, në pjesën më të madhe të literaturës së sotme fetare dhe për të cilin predikohet në pjesën më të madhe të të ashtuquajtuarve konferenca biblike është pjellë e imagjinatës njerëzore, një sajim i sentimentalizmit. Paganët jashtë territorit të krishtërimit formojnë “perëndi” nga druri dhe guri, kurse miliona paganë brenda radhëve të krishtërimit sajojnë një “perëndi” prej mendjes së tyre mishore. Në fakt, ata nuk janë veçse ateistë, sepse nuk ka alternativë tjetër midis një Perëndie absolutisht suprem dhe një Perëndie që nuk ekziston. Një “perëndi”, vullneti i të cilit mund të kundërshtohet, planet e të cilit mund të prishen, qëllimi i të cilit mund të dështojë, nuk e gëzon të drejtën që të jetë Perëndi dhe duke mos qenë aspak një objekt i denjë adhurimi, nuk meriton gjë tjetër përveç përbuzjes.

      Epërsia e Perëndisë së vërtetë dhe të gjallë mund të argumentohet nga largësia e pafund që ndan krijesat më të fuqishme nga Krijuesi i plotfuqishëm. Ai është Poçari, ndërsa ata janë veçse argjila në duart e tij, që ose mund të kthehen në enë nderimi, ose mund të bëhen copë-copë (Ps. 2:9), si të dojë ai. Sikur të gjithë banorët e qiellit dhe të tokës të bashkoheshin në kryengritje ndaj tij, nuk do t’i shkaktonte asnjë trazirë atij dhe do të kishte më pak ndikim në fronin e tij të përjetshëm dhe të pakundërshtueshëm se spërkat e dallgëve të Mesdheut mbi shkëmbinjtë vigane të Gjibraltarit. Aq foshnjore dhe të pafuqishme janë përpjekjet e krijesës për të ndikuar te Shumë i Larti, sa vetë Shkrimi na tregon se kur krerët e të pafeve bashkohen me Izraelin rebel, që të sfidojnë Jehovahun dhe Krishtin e tij, “Ai që ulet në qiejtë do të qeshë, Zoti do të tallet me ta” (Ps. 2:4).

      Epërsia absolute dhe universale e Perëndisë pohohet qartë dhe konkretisht në shumë pasazhe të shkrimit. “Jotja, o Zot, është madhështia, fuqia, lavdia, shkëlqimi, madhëria, sepse gjithshka që është në qiell dhe mbi tokë është jotja. E jotja o Zot është mbretëria, dhe ti ngrihesh sovran mbi gjithshka…ti sundon mbi gjithçka” (1 Kronikave 29:11-12) – vini re se “sundon” tani e jo “do të sundojë gjatë mijëvjeçarit”. “”O Zot, Perëndia i etërve tanë, a nuk je ti Perëndia që është në qiell? Po, ti sundon mbi të gjitha mbretëritë e kombeve, në duart e tua janë forca dhe fuqia dhe nuk ka njeri (as edhe vetë Djalli) që mund të të rezistojë” (2 Kronikave 20:6). Para tij presidentë dhe papë, mbretër dhe perandorë janë më pak se karkaleca.

      “Por atij nuk i gjendet shoku, kush, pra, mund ta ndryshojë? Atë që do, ai e bën” (Jobi 23:13). Ah, lexuesi im, Perëndia i Shkrimit nuk është një monark imagjinar, por Mbreti i mbretërve dhe Zoti i Zotërve. “E pranoj që mund të bësh gjithçka, dhe që asnjë nga planet e tua nuk mund të pengohet” (Jobi 42:2). Ai bën gjithçka që ka planifikuar. Ai kryen gjithçka që ka dekretuar. “Por Perëndia ynë është në qiejtë dhe bën tërë atë që i pëlqejnë” (Ps. 115:3); dhe pse ndodh kjo? Sepse “nuk ka as dituri, as zgjuarësi dhe as këshillë kundër Zotit” (Fjalët e Urta 12:30).

      Epërsia e Perëndisë mbi veprën e duarve të tij është përshkruar gjallërisht në Shkrim. Materia e pajetë, krijesat e paarsyeshme, kryejnë urdhërat e Perëndisë. Sipas dëshirës së tij, Deti i Kuq u nda dhe ujërat u n
gr

itën si një mur (Eksodi 14); dhe toka hapi gojën dhe rebelët fajtorë shkuan të gjallë në gropë (Numrat 16). Kur ai urdhëroi, dielli ndaloi (Jozueu 10) dhe një herë tjetër u spraps dhjetë shkallare mbi shkallarët e Ashazit (Isa. 38:8). Për të ilustruar epërsinë e tij, ai bëri që korbat t’i sillnin ushqim Elias (1 Mbret. 17), bëri që hekuri i sëpatës të notonte mbi ujë (2 Mbret. 6:5), bëri që luanët të zbuteshin kur Danielin e hodhën në shpellën e tyre, e zjarri të mos digjte tre hebrejtë që u hodhën në flakët e tij. Prandaj, “Zoti bën ç’të dojë në qiell dhe në tokë, në dete dhe në të gjitha humnerat” (Ps. 135:6).

      Epërsia e Perëndisë shfaqet edhe në sundimin e tij të përsosur mbi vullnetin e njerëzve. Le të meditojë lexuesi mbi Eksodi 34:24. Tre herë në vit, tërë meshkujt duhet të linin shtëpitë dhe të shkonin në Jeruzalem. Ata jetonin në mes të njerëzve armiqësorë, që i urrenin sepse u kishin marrë tokat. Çfarë i pengonte kanaanitët që të shfrytëzonin rastin dhe kur të mos ishin burrat, të vrisnin gratë e fëmijët dhe t’u rmerrnin fermat? Nëse dora e të Plotfuqishmit nuk ndodhej madje edhe mbi vullnetin e njerëzve të këqij, si mund ta bënte ai këtë premtim që më parë, që askush nuk duhet të “dëshirojë” tokat e tyre? Ah, “Zemra e mbretit në duart e Zotit është si rrjedhat e ujit; atë e drejton ngado që do ai” (Fj. Urta 21:1).

      Por mund të protestojë dikush, a nuk lexojmë vazhdimisht në Shkrim, për ata që kanë sfiduar Perëndinë, kanë kundërshtuar vullnetin e tij, kanë shkelur urdhërimet e tij, kanë shpërfillur paralajërimet dhe nuk i kanë dëgjuar fare këshillat e tij? Sigurisht që po. Por a e zhvlerëson kjo gjithçka që u lartpërmend? Nëse po, atëherë Bibla bie qartë në kundërshtim me veten, diçka kjo e pamundur. Argumenti i atij që proteston ka të bëjë thjesht me ligësinë e njeriut kundër fjalës së dukshme, kurse ne kemi folur për atë që Perëndia ka vendosur në vetvete. Standartin e qëndrimit, që na ka dhënë nuk e përmbush askush përsosmërisht, kurse “këshillat” e tij të përjetshme zbatohen deri në detajet më të imta.

      Epërsia absolute dhe universale e Perëndisë pohohet po aq qartë edhe në Dhjatën e Re, ku na thuhet se Perëndia “vepron të gjitha sipas këshillës së vullnetit të tij” (Efes. 1:11). Në greqisht, fjala “vepron” do të thotë “të veprosh efektivisht”. Për këtë arsye lexojmë: “Sepse prej tij, me anë të tij dhe për të janë të gjitha gjëra. Lavdi atij përjetë! Amen!” (Rom. 11:36). Njerëzit mund të mburren se janë të lirë, kanë vullnet të lirë që të vendosin ç’të duan dhe të bëjnë ç’të duan, por Shkrimi u thotë atyre që mburren se “Do të shkojmë në atë qytet, dhe do të rrijmë atje një vit, do të tregtojmë dhe do të fitojmë… Në vend që të thoni: “Në dashtë Zoti” (Jakobi 4:13, 15)!

      Ja pra një vend i sigurtë ku mund të prehet zemra. Jetët tona nuk janë as produkt i fatit të verbër e as i shansit tekanjoz, por çdo detaj i tyre është paracaktuar nga përjetësia dhe administrohet nga Perëndia i gjallë që mbretëron. As dhe një fije floku nuk mund të preket pa lejen e tij. “Zemra e njeriut programon rrugën e tij, por Zoti drejton hapat e tij” (Fj. Urta 16:9). Ç’siguri, ç’ forcë e ç’ ngushëllim duhet t’i japë kjo të krishterit të vërtetë! “emra e njeriut programon rrugën e tij, por Zoti drejton hapat e tij” (Ps. 31:15). Pra, “rri në heshtje para Zotit dhe prite atë” (Ps. 37:7).

17. Meditimi i Perëndisë – Atributet e Perendise

Në kapitujt e mëparshëm ne kemi rishikuar disa prej përsosmërive të mrekullueshme të natyrës hyjnore. Nga meditimi i brishtë dhe i gabueshëm mbi atributet e tij, duhet të jetë e qartë për të gjithë se Perëndia është para së gjithash, një Qënie e pakapshme dhe të humbur në mirësinë e tij të pafund, ne detyrohemi që të përdorim fjalët e Zofarit: “A mundesh ti të hulumtosh thellësitë e Perëndisë? A mund të depërtosh në përsosmërinë e të Plotfuqishmit? Janë më të larta se qielli; çfarë mund të bësh? janë më të thella se Sheoli: çfarë mund të dish? Madhësia e tyre është më e gjatë se toka dhe më e gjerë se deti” (Jobi 11:7-9). Kur i kthejmë mendimet tona te përjetësia e Perëndisë, qënia e tij jomateriale, gjithprania, plotfuqishmëria e tij, mendjet tona pështjellohen.

Por pakapshmëria e natyrës hyjnore nuk është një arsye pse duhet të heqim dorë nga hulumtimi nderues dhe përpjekjet me lutje për të kuptuar atë që na ka zbuluar në fjalën e tij. Duke qenë se nuk jemi në gjendje të arrijmë njohje të përkryer, do të ishte marrëzi të konkludonim se nuk duhet të përpiqemi të arrijmë një fare shkallëzimi të kësaj njohje. Ёshtë thënë me të drejtë se “nuk ka gjë tjetër që mund ta zgjerojë intelektin, ta lartësojë shpirtin e njeriut, sesa një kërkim i devotshëm, i zellshëm dhe ngulmues i temës madhore të Hyjnisë. Studimi më i shkëlqyeshëm për zgjerimin e shpirtit është shkenca e Krishtit të kryqëzuar dhe njohja e Hyut në Trininë e lavdishme” (Spërxhën). Ja një citim tjetër nga princi i predikuesve:

Studimi i duhur për të krishterin ai i Hyut. Shkenca më e lartë, spekulimi më i lartë, filozofia më e fuqishme që mund të tërheqë vëmendjen e një biri të Perëndisë është emri, natyra, personaliteti, veprat dhe ekzistenca e Perëndisë së madh, që ai e quan Atin e tij. Ёshtë diçka mjaft ripërtëritëse për mendjen, gjatë soditjes së Hyjnisë. Një temë kjo aq e gjerë, saqë tërë mendimet tona humbasin në pafundësinë; aq e thellë sa krenaria jonë zhytet në pafundësinë e saj. Ne mund të kuptojmë dhe kapim tema të tjera, duke ndjerë një farë vetë-kënaqësie dhe të pandehim se jemi të zgjuar, por kur vijmë te kjo kryeshkencë, duke parë se matësi ynë nuk e mat dot thellësinë e saj dhe sytë tanë prej shqiponje nuk e shohin dot lartësinë, ne largohemi me mendimin “Unë i takoj së shkuarës dhe nuk njoh asgjë”.Predikim mbi Malakia 3:6 i Charles Spuregon.

Po, pakapshmëria e natyrës hyjnore duhet të na mësojë përulje,maturi dhe respekt. Pas të gjitha kërkimeve dhe meditimeve, duhet të themi me Jobin: “Ja, këto janë vetëm thekët e veprave të tij. Ç’murmurimë të lehtë të tij arrijmë të dëgjojmë! Por vallë kush do të arrijë të kuptojë gjëmimin e fuqisë së tij?”. Kur Moisiu iu lut Jehovahut për një shfaqje të lavdisë së tij, ai iu përgjigj: “do të shpall emrin e Zotit para teje” (Eksodi 33:19) dhe siç ka thënë dikush: “emri përmbledh atributet e tij”. Me të drejtë shpall puritani Xhon Houi:

Ne mund të krijojmë një ide për lavdinë e tij, vetëm në bazë të një përmbledhje të shkurtër, siç ndodh me vëllimet e mëdha, apo kur peisazh i vogël përmbledh një vend të gjerë. Ai na ka dhënë një raport të mirëfilltë të Vetes, por jo të plotë, që të plotësojë kuptimin tonë, duke na udhëhequr që të ruhemi nga gabimet, por jo nga padituria. Ne mund të zbatojmë mendjet tona, që të sodisim përsosmëritë e ndryshme me anë të të cilave Perëndia i bekuar na zbulon në qënien e tij dhe mund t’ua atribuojmë në mendjen tonë atij, ndonëse ne kemi konceptim të kufizuar dhe difektiv të secilit prej tyre. Por për aq sa njohja jonë mund të përputhet me zbulimin që na jep në përsosmëritë e tij, ne kemi një pamje aktuale të lavdisë së tij.

Ashtu si ndryshimi është me të vërtetë i madh midis njohjes së Perëndisë që shenjtorët e tij kanë në këtë hetë dhe që do të kenë në qiell, ashtu si e para nuk duhet të nënvlehtësohet, për shkak se është e papërsosur, edhe e fundit nuk duhet të ngrihet mbi realitetin. Vërtet që shkrimi shpall se ne do ta shohim “faqe për faqe” dhe do të “njohim” ashtu sikurse njihemi (1 Kor. 13:12). Por të konkludojmë nga kjo se do ta njohim Perëndinë po aq plotësisht si Ai na njeh, është të mashtrohemi nga tingëllimi i fjalëve dhe të shpërfillim kufizimin e asaj njohjeje, që kërkohet nga forma jonë e dobët. Ka një ndryshim të madh midis përlëvdimit të shenjtorëve dhe të të kthyerit e tyre në hyjnorë. Në gjendjen e tyre të përlëvduar, të krishterët do të jenë akoma krijesa të fundme dhe si rrjedhim, jo në gjendje që të kuptojnë plotësisht Perëndinë e pafund.

Shenjtorët në qiell do të shohin Perëndinë me syrin e mendjes, sepse Ai do të jetë gjithnjë i padukshëm ndaj syrit fizik. Ata do ta shohin më qartë sesa mund ta shohin me anë të arsyes dhe besimit dhe më gjerësisht sesa zbulesa e përftuar nga veprat e tij. Por mendjet nuk do të zgjerohen aq sa të jenë në gjendje të sodisin menjëherë apo në detaje, tërë shkëlqimin e natyrës së tij.

Që të kuptojnë përsosmërinë e pafund, ata duhet të bëhen vetë të pafund. Edhe në qiell, njohja e tyre do të jetë e pjesshme, por ndërkohë, lumturia e tyre do të jetë e plotë, sepse njohja e tyre do të jetë e përkryer në këtë kuptim, do të jetë në përputhje me aftësinë e objektit, ndonëse nuk do ta konsumojë tërë objektin. Ne besojmë se do të jetë progresive dhe me zgjerimin e pikëpamjeve, edhe bekimet do të shtohen. Por nuk do të arrijë një cak, përtej të cilit nuk ka asgjë për t’u zbuluar dhe kur të kenë kaluar shekuj të tërë, Ai akoma do të jetë Perëndia i pakuptueshëm. Xhon Dik, 1840

Së dyti, nga rishikimi i përsosmërive të Perëndisë, duket se ai është një Qënie e gjithë-mjaftueshme. Ai është i gjithë-mjaftueshëm në vetvete dhe ndaj vetvetes. Si Kryeqënia, ai nuk merr asgjë nga një tjetër e as nuk kufizohet nga fuqia e një tjetri. Si i pafund që është, ai zotëron çdo përsosmëri të mundur. Kur Perëndia Trini, ekzistonte i vetëm, ai ishte gjithçka ndaj vetvetes. Njohja, dashuria, energjitë e tij gjenin te vetvetja një objekt të përshtatshëm. Po të kishte ai ndonjë nevojë për diçka të jashtme, nuk do të kishte qenë i pavarur dhe si rrjedhim nuk do të ishte Perëndi. Ai i krijoi të gjitha gjërat “për vetveten” (Kol.1:16) e megjithatë jo për të plotësuar nevojat e tij por që t’u komunikonte jetë dhe lumturi engjëjve dhe njerëzve dhe t’i pranonte në soditjen e lavdisë së tij. Vërtet që ai kërkon besnikërinë dhe shërbimin e krijesave të tij inteligjente, por megjithatë nuk merr asnjë përfitim nga ofiqet e tyre; përkundrazi përfitimet i kanë vetëm ata (Jobi 22:2-3). Ai i përdor mjetet për të përmbushur synimet e tij, por jo nga mungesa e fuqisë, por shpesh e shfaq fuqinë mbinatyrshëm nëpërmjet brishtësinë e mjeteve.

Gjithëmjaftueshmëria e Perëndia e bën të jetë Objekti Suprem që duhet të kërkohet gjithnjë. Lumturia e vërtetë konsiston vetëm në të kënaqurit e Perëndisë. Favori i tij është jetë dhe mirësia e tij është më mirë se jeta. “Zoti është pjesa ime”, thotë shpirti im, “prandaj do të kem shpresë tek ai” (Vajtimet 3:24). Dashuria, hiri dhe lavdia e tij janë objektet kryesore të dëshirave të shenjtorëve dhe burimi i kënaqësisë së tyre më të lartë. “Shumë thonë: “Kush do të na tregojë të mirën?”. O Zot, bëj që të shkëlqejë drita e fytyrës sate mbi ne. Ti më ke shtënë në zemër më tepër gëzim nga sa ndjejnë ata, kur kanë grurë dhe musht me shumicë” (Ps.4:6-7). Po, i krishteri, kur është me mendje të kthjellët, mund të thotë: “Ndonëse fiku nuk do të lulëzojë dhe nuk do të ketë asnjë fryt te hardhitë, ndonëse punimi i ullirit do të jetë zhgënjyes dhe arat nuk do të japin më ushqim, ndonëse kopetë do të zhduken nga vathat dhe nuk do të ketë më qe në stalla, unë do të ngazëllohem tek Zoti dhe do të gëzohem te Perëndia i shpëtimit tim” (Habakuku 3:17-18).

Së treti, nga një rishikim i përsosmërive të Perëndisë, duket se ai është Sovrani Suprem i gjithësisë. Ёshtë thënë me të drejtë:

Asnjë sundim nuk është aq absolut sa ai që themelohet në krijim. Ai që mund të mos krijonte asgjë, kishte të drejtë që t’i krijonte të gjitha gjërat sipas kënaqësisë së tij. Në ushtrimin e pushtetit të tij të pakontrollueshëm, ai ka krijuar disa pjesë të krijimit si materie të pajetë, me një cilësi më të përpunuar dhe të dalluar nga veti të ndryshme, por të palëvizshme dhe të pavetëdijshme. Ai ka sistemuar pjesëve të tjera dhe i ka bërë të afta për rritje dhe shtrirje, por ende pa jetë, në kuptimin e vërtetë të fjalës. Pjesëve të tjera u ka dhënë jo vetëm organizim, por edhe ekzistencë të vetëdijshme, organe shqisash dhe fuqi vetë-motivuese. Këtyre i ka shtuar dhuratën e arsyes dhe i ka dhënë njeriut një frymë të pavdekshme, me anë të së cilës ai bën pjesë në një rang më të lartë qëniesh që janë vendosur në sferat e epërme. Mbi botënqë ka krijuar, ai tund skeptrin e plotfuqishmërisë. “”Në fund të kësaj kohe, unë Nebukadnetsari ngrita sytë nga qielli dhe arsyeja m’u kthye, e bekova Shumë të Lartin dhe lëvdova dhe përlëvdova atë që rron përjetë, sundimi i të cilit është një sundim i përjetshëm dhe mbretëria e të cilit vazhdon brez pas brezi.Tërë banorët e dheut përpara tij konsiderohen si asgjë; ai vepron si të dojë me ushtrinë e qiellit dhe me banorët e dheut. Askush nuk mund t’ia ndalë dorën ose t’i thotë: “Çfarë po bën?” (Dan.4:34,35). Xhon Dik

Një krijesë, në një këndvështrim të tillë, nuk ka asnjë të drejtë. Ai nuk mund t’i kërkojë asgjë Krijuesit dhe sido që të trajtohet, nuk ka të drejtë për t’u ankuar. Megjithatë, kur mendojmë për sundimin absolut të Perëndisë mbi gjithçka, ne nuk duhet të të harrojmë përsosmëritë e tij morale. Perëndia është i drejtë dhe i mirë dhe bën gjithnjë atë që është e drejtë. Megjithatë, ai ushtron sovranitetin e tij sipas kënaqësisë së tij mbretërore dhe të drejtë. Ai i cakton çdo krijese vendin e tij, sipas dëshirës së tij. Ai i urdhëron rrethanat e ndryshme të secilës, sipas këshillës së tij. Ai e brumos çdo enë sipas zgjedhjes së tij të pandikueshme. Ai tregon mëshirë ndaj kujdto që dëshiron dhe e fortëson atë që dëshiron. Kudo që të ndodhemi, syri i tij është mbi ne. Kushdo që të jemi, jeta jonë dhe gjithçka është në dispozicionin e vet. Për të krishterin, ai është një Atë i mëshirshëm; për mëkatarin rebel do të jetë një zjarr konsumues. “Dhe Mbretit të amshuar, të pavdekshmit, të padukshmit, të vetmit Perëndi të ditur, i qoftë nder e lavdi në shekuj të shekujve. Amen” (1 Tim. 1:17).

 

16. Zemërimi i Perëndisë – Atributet e Perendise

Sa e trishtueshme të shohësh aq shumë të krishterë të shpallur që e konsiderojnë zemërimin e Perëndisë si diçka për të cilën duhet të shfajësohen, ose që së paku do të donin të mos ekzistonte. Ndërsa disa nuk do të arrinin deri aty sa ta pranonin haptazi se e shohin si të metë të natyrës hyjnore e megjithatë nuk e shohin aspak si diçka ku mund të kënaqen; ata nuk duan të mendojnë për të dhe rrallë e dëgjojnë të përmendet pa një inat të fshehtë në zemrat e tyre kundër këtij atributi. Edhe ata që janë më të pjekur në gjykim, pandehin se është e frikshme që të reflektojnë me dobi mbi këtë temë, sepse zemërimi hyjnor është diçka e rëndë. Kurse të tjerë mashtrohen nga ideja se zemërimi i Perëndisë nuk pajtohet me mirësinë e tij dhe përpiqen ta flakin nga mendimet e tyre.

Por ka dhe shumë që e shmangin idenë e zemërimit të Perëndisë, sikur të jenë thirrur që të gjejnë ndonjë të metë në natyrën apo qeverisjen e tij. Por çfarë thotë Shkrimi? Ndërsa u kthehemi shkrimeve, shohim se Perëndia nuk ka dashur që të fshehë faktet në lidhje me zemërimin e tij. Ai nuk ka turp që të zbulojë se haku dhe furia i përkasin atij. Ja sfida e tij: “Tani e shikoni që unë jam Ai dhe që nuk ka Perëndi tjetër përbri meje. Unë të bëj që të vdesësh dhe të jetosh, unë të plagos dhe të shëroj, dhe nuk ka njeri që mund të të lirojë nga dora ime. Po, unë ngre dorën time në drejtim të qiellit dhe them: Unë jetoj për gjithnjë, kur të mpreh shpatën time dhe dora ime të përgatitet të gjykojë, do të hakmerrem me armiqtë e mi dhe do të shpërblej ata që më urrejnë” (Ligji i Përt. 32: 39-41). Një studim i konkordancës do të zbulojë se ka më shumë referenca te Shkrimi ndaj zemërimit, furimit dhe zemëratës të Perëndisë, sesa ka ndaj dashurisë dhe butësisë së tij. Meqë Perëndia është i shenjtë, ai e urren çdo mëkat dhe meqë urren çdo mëkat, zemërimi i tij digjet kundër mëkatarit (Ps. 7:11).

Në fakt, zemërimi i Perëndisë është një atribut po aq hyjnor sa besnikëria, fuqia apo mëshira e tij. Kështu duhet të jetë, pasi nuk ka asnjë të metë, në natyrën e Perëndisë, por nëse “zemërimi” nuk do të ishte i pranishëm në të, do të kishte të meta! Indiferenca ndaj mëkatit është një e metë morale dhe ai që nuk e urren atë është një lebroz nga ana morale. Si mundet që Kreu i çdo përsosmërie t’i shikojë njësoj si virtytin edhe vesin, si urtësinë ashtu edhe marrëzinë? Si mundet që ai i cili është pafundësisht i shenjtë ta shpërfillë mëkatin dhe të refuzojë shfaqjen e “rreptësisë” së tij (Rom.9:22) ndaj tij? Si mundet ai që kënaqet vetëm në atë që është e pastër dhe e dashur, të mos ta urrejë atë që është e papastër dhe e poshtër? Vetë natyra e Perëndisë e bën ferrin po aq të domosdoshëm, urgjent dhe përjetësisht të nevojshme sa ç’është qielli. Jo vetëm që nuk ka të meta te Perëndia, por nuk mund të ketë të metë tek ai që është më pak i përsosur sesa tjetri.

Zemërimi i Perëndisë është neveria e përjetshme që ai ka ndaj çdo padrejtësie. Ёshtë pakënaqësia dhe indinjata e barazisë hyjnore kundër të së keqes. Ёshtë shenjtëria e Perëndisë që vihet në veprim kundër mëkatit. Ёshtë shkaku që e nxit Perëndinë që të shpallë vendimin ndaj keqbërësve. Perëndia është i zemëruar me mëkatin, sepse është rebelim kundër pushtetit të tij, mëkat ndaj sovranitetit të tij të pacënueshëm. Kryengritësit kundër sundimit të Perëndisë do ta marrin vesh se Perëndia është Zoti. Do ta kuptojnë mirë sesa i madh është i Lartmadhërishmi, të cilin ata përbuzin dhe sa e tmerrshme është zemërata e tij kërcënuese, që ata e kanë shpërfillur. Jo se zemërimi i Perëndisë është një hakmarrje keqdashëse dhe plot ligësi, duke shkaktuar të keqen për shkak të së keqes së bërë ndaj tij. Jo, aspak, Perëndia do të përligjë sundimin e tij, si Sunduesi i gjithësisë, pa qenë hakmarrës.

Ky zemërim hyjnor është një nga përsosmëritë e Perëndisë dhe kjo nuk shihet vetëm nga çfarë konsideruam më lart, por edhe nga deklaratat e qarta të Fjalës së tij. “Sepse zemërimi i Perëndisë zbulohet nga qielli” (Rom.1:18). Ja çfarë komenton mbi këtë varg Robert Haldein:

U zbulua kur dënimi me vdekje u shpall për herë të parë, toka u mallkua dhe njeriu u dëbua nga parajsa tokësore dhe më pas nga shembuj të tillë të ndëshkimit, si ato në rastin e përmbytjes dhe shkatërrimit të qyteteve të Rrafshinës me zjarr nga qielli, por sidomos nga mbretërimi i vdekjes në botë.U shpall në mallkimin e ligjit mbi çdo shkelje dhe u mishërua në institucionin e flijimeve dhe në të gjitha shërbimet e periudhës së Moisiut. Në kapitullin e tetë të kësaj letre, apostulli u tërheq vëmendjen besimtarëve me faktin se i tërë krijimi i është nënshtruar kotësisë dhe rënkon në dhimbje. Po ai krijim që shpall se ka një Perëndi dhe zbulon lavdinë e tij, provon gjithashtu se Ai është Armiku i mëkatit dhe Hakmarrësi i krimeve të njerëzve…Por mbi të gjitha, zemërimi i Perëndisë u zbulua nga qielli kur Biri i Perëndisë zbriti në tokë për të shfaqur natyrën hyjnore dhe kur zemërimi u shfaq në vuajtjet dhe vdekjen e tij, më tmerrësisht sesa të gjitha shenjat e dhëna më parë nga Perëndia, për pakënaqësinë e tij kundër mëkatit. Po ashtu, dënimi i ardhshëm dhe i përjetshëm i të këqinjve shpallet tashmë në mënyrë më solemne dhe të qartë sesa më parë. Në këtë periudhë të re, ka dy zbulesa të dhëna nga qielli, ai i zemërimit dhe ai i hirit.

Përsëri, fakti që zemërimi i Perëndisë është një përsosmëri hyjnore shfaqet qartë nga çfarë lexojmë te Ps. 95:11: “Prandaj u betova në zemërimin tim”. Perëndia “betohet” kur bën premtime (Zan.22:16) dhe shpall gjykime (Ligji i Përt.1:34 e në vijim). Në rastin e parë, u betohet bijve të tij në mëshirë, kurse në të dytin, betohet që t’ia heqë trashëgiminë një brezi të lig, për shkak të murmuritjeve dhe mosbesimit. Një betim është për miratim solemn (Heb. 6:16). Te Zanafilla 22:16, Perëndia thotë “Unë betohem për veten time”. Te Ps. 89:35, ai shpall “Jam betuar një herë për shenjtërinë time”. Pra, Perëndia Jehova flet vetë për “zemërimin” e tij, si për një përsosmëri të barabartë me “shenjtërinë” e tij: ai betohet edhe për shenjtërinë, edhe për zemërimin!. Përsëri, duke qenë se në Krishtin “banon trupërisht gjithë plotësia e Hyjnisë” (Kol.2:9) dhe ashtu si të gjitha përsosmëritë hyjnore shfaqen në mënyrë ilustruese prej tij (Gjoni 1:18), prandaj ne lexojmë për “zemërimin e Qengjit” (Zbul.6:16).

Zemërimi i Perëndisë është një përsosmëri e natyrës hyjnore mbi të cilën duhet të meditojmë shpesh. Së pari, që zemrat tona të impresionohen si duhet nga urrejtja që Perëndia ka për mëkatin. Ne jemi gjithnjë të prirur ta konsiderojmë mëkatin lehtë, të lustrojmë shëmtinë e tij-të nxjerrim pretekste ndaj tij. Por sa më shumë që studiojmë dhe reflektojmë për urrejtjen e Perëndisë ndaj mëkatit dhe zemërimin e tij të tmerrshëm ndaj tij, aq më shumë e kuptojmë neverinë e tij. Së dyti, që të kultivojmë një frikë të vërtetë në shpirtrat tanë për Perëndinë: “Prandaj, duke marrë mbretërinë të patundur, le ta ruajmë këtë hir me anë të të cilit i shërbejmë Perëndisë në një mënyrë të pëlqyeshme, me nderim e me frikë, sepse Perëndia ynë është një zjarr që konsumon” (Heb.12:28-29). Ne nuk mund t’i shërbejmë atij “në një mënyrë të pëlqyeshme” pa “nderim” për Madhështinë e tij të tmerrshme dhe “frikën e perëndishme” ndaj zemërimit të tij të drejtë, të cilat nxiten nga vetëdija se “Perëndia ynë është një zjarr që konsumon”. Së treti, të tërheqë shpirtrat tanë në lavdërim të zjarrtë për çlirimin nga “zemërimi që do të vijë” (1 Thes.1:10).

Gatishmëria apo ngurrimi ynë për të medituar mbi zemërimin e Perëndisë bëhet një test i sigurt për qëndrimin e vërtetë të zemrave tona ndaj tij. Nëse nuk gëzohemi me të vërtetë te Perëndia, për atë që ai është në vetvete dhe kjo për shkak të të gjitha përsosmërive që banojnë përjetësisht te ai, atëherë si mund të banojë te ne dashuria e Perëndisë? Secili prej nesh duhet të jetë vigjilent me shumë lutje kundër sajimit të një shëmbëllimi të Perëndisë në mendimet tona, që është modeluar pas prirjeve tona të këqija. Nga përjetësia Zoti ankohet “Ti i ke bërë këto gjëra dhe unë kam heshtur; ti ke menduar që unë jam krejt i ngjashëm me ty” (Ps.50:21). Nëse nuk ngazëllohemi në “emrin e tij të shenjtë” (Ps. 97:12), nëse nuk gëzohemi dhe nuk e dimë se shpejt, do të vijë dita kur Perëndia do të shfaqë lavdishëm zemërimin e tij, duke u hakmarrë mbi tërë ata që e kundërshtojnë tani atë, tregon qartë se zemrat tona nuk u nënshtrohen atij, jemi ende në mëkatet tona dhe se na presin flakët e përjetshme.

“Gëzohuni, o kombe, bashkë me popullin e tij, sepse Zoti merr hak për gjakun e shërbëtorëve të tij, merr hak kundër kundërshtarëve të tij” (Ligji i Përt. 32:43). Përsëri lexojmë: “Dhe pas këtyre dëgjova në qiell zërin e madh të një turme të shumtë, duke thënë: “Aleluja! Shpëtimi, dhe lavdia, dhe nderimi, dhe fuqia i përkasin Zotit, Perëndisë sonë, sepse të vërteta dhe të drejta janë gjykimet e tij! Ai në fakt gjykoi laviren e madhe, që e prishi dheun me kurvërinë e saj, dhe mori hak për gjakun e shërbëtorëve të vet të derdhur prej dorës së saj”. Dhe thanë për të dytën herë: “Aleluja!” (Zbul.19:1-5). I madh do të jetë gëzimi i shenjtorëve atë ditë kur Zoti do të përligjë madhështinë e tij, do të ushtrojë sundimin e tij të tmerrshëm, do të lartësojë drejtësinë dhe do të rrëzojë rebelët arrogantë që kanë guxuar ta provokojnë atë.

“Në rast se ti do të merrje parasysh fajet, o Zot, kush mund të rezistonte, o Zot? (Ps.130:3). Le ta bëjë secili prej nesh këtë pyetje, sepse është shkruar “të pabesët nuk do të përballojnë gjykimin” (Ps.1:5). Sa i rënduar ishte shpirti i Krishtit me mendimet e paudhësive të popullit të Perëndisë që u vunë mbi të! “Filloi ta zërë frika dhe ankthi” (Marku 14:33). Agonia e tij e tmerrshme, djersa e përgjakur, britmat dhe përgjërimet e tij të fuqishme (Heb. 5:7), lutjet e tij të vazhdueshme (“Po të jetë e mundur, largoje këtë kupë prej meje”), thirrja e tij e fundit e tmerrshme (“Perëndia im, Perëndia im, përse më ke braktisur?”, të gjitha këto se çfarë ideje të frikshme kishte ai për atë se çfarë do të thoshte që Perëndia të “merrej me mëkatet”. Mëkatarët e shkretë le të thërrasin “Kush do të qëndrojë o Zot”, kur vetë Biri i Perëndisë u drodh nën peshën e zemërimit të tij! Nëse, ti, lexuesi im, nuk ka “ikur për t’u strehuar” te Krishti, i vetmi Shpëtimtar, “çfarë do të bësh kur Jordani do të fryhet?” (Jer.12:5).

Kur unë shoh sesi mirësia e Perëndisë abuzohet nga shumica e njerëzve, nuk mund të mos jem me një mendje me atë që ka thënë se mrekullia më e  madhe në botë është durimi dhe mirësia e Perëndisë ndaj një bote mosmirënjohëse. Nëse një princ ka një armik në një nga qytetet e tij, ai nuk u sjell ushqime, por e rrethon fort vendin dhe bën çmos që ata të vdesin urie. Por, Perëndia i madh, që mund t’i shkatërrojë të gjithë armiqtë e tij në çast, i duron dhe i ruan ata çdo ditë. Vërtet që mund të na urdhërojë që të bekojmë ata që na mallkojnë, ai që u bën mirë keqbërësve dhe mosmirënjohësve. Por mos mendoni, mëkatarë se do të shpëtoni lehtë, vërtet që mulliri i Perëndisë punon ngadalë por bluan imët; sa më i admirueshëm të jetë durimi dhe mirësia e tij tani, aq më e tmerrshme dhe e padurueshme do të jetë tërbimi i tij, i nxitur nga mirësia e tij e abuzuar. Nuk ka gjë më të butë se deti, por kur trazohet gjatë stuhisë, nuk ka gjë më të tërbuar. Nuk ka gjë më të ëmbël se durimi dhe mirësia e Perëndisë, por nuk ka gjë më të tmerrshme se zemërimi i tij kur merr zjarr. Uliam Garnëll, 1660

Pra, “Rend”, lexues, te Krishti: “’t’ i arratiseni zemërimit që po vjen” (Mat.3:7), para se të jetë shumë vonë. Mos kujto, ju përgjërohem, se ky mesazh është për dike tjetër, por për ty! Mos u kënaq me idenë se je arratisur tashmë te Krishti, por sigurohu! Lutu Zotit të shqyrtojë zemrën dhe të të zbulohet.

Një fjalë për predikuesit. Vëllezër, a predikojmë ne në shërbesën tonë gojore, aq shumë mbi këtë subjekt solemn, sa duhet? Profetët e Dhjatës së Vjetër u thoshin shpesh dëgjuesve të tyre se jetët e tyre të liga e provokonin të Shenjtin e Izraelit dhe se ata po mblidhnin zemërimin për ditën e gjykimit. Dhe sot gjendja në botë nuk është më mirë sesa ka qenë atëherë! Asgjë nuk i nxit mospërfillësit dhe shpallësit mishorë të besimit që të shqyrtojnë zemrat, sesa meditimi mbi faktin se “Perëndia është i zemëruar me të këqinjtë çdo ditë” (Ps.7:11). Pararendësi i Krishtit i paralajmëroi dëgjuesit që t’i “arratiseshin zemërimit që po vjen” (Mat.3:7). Shpëtimtari i urdhëroi dëgjuesit: “Unë do t’ju tregoj prej kujt duhet të keni frikë: druani nga ai që, pasi ka vrarë, ka pushtet të të hedhë në Gehena; po, po ju them, nga ai të keni frikë” (Luka 12:5). Apostull Pali tha: “Duke e njohur frikën e Zotit, ne bindim njerëzit” (2 Kor. 5:11). Besnikëria kërkon që të flasim po aq qartë për ferrin, sa dhe për qiellin.

14. Mëshira e Perëndisë – Atributet e Perendise

“Kremtoni Zotin, sepse ai është i mirë dhe mirësia e tij vazhdon përjetë” (Ps. 136:1). Për këtë përsosmëri të natyrës Hyjnore, Perëndia duhet të lavdërohet në kulm. Tre herë psalmisti u thërret shenjtorëve që të falënderojnë Zotin për këtë atribut të adhurueshëm. Dhe sigurisht që kjo është më e pakta që mund t’u kërkohet marrësve të këtij bollëku të madh. Kur soditim cilësitë e kësaj përsosmërie Hyjnore, nuk mund të mos bekojmë Perëndinë për këtë. Mëshira e tij është e “madhe” (1 Mbretërve 3:6), e “bollshme” (Ps.86:5), “thellë” (Luka 1:78), e “shumtë” (1 Pjet.1:3); është e përjetshme për ata që i druhen atij (Ps. 103:17).

Le të themi me psalmistin: “Por unë do të kremtoj fuqinë tënde dhe në mëngjes do të lëvdoj me zë të lartë mirësinë tënde, sepse ti ke qenë për mua një kështjellë dhe një strehë ditën e fatkeqësisë” (Ps.59:16). “Unë do të bëj që të kalojë para teje gjithë mirësia ime dhe do të shpall emrin e Zotit para teje. Do të fal atë që do të fal dhe do të mëshiroj atë që do të mëshiroj” (Eksodi 33:19). Ku ndryshon “mëshira” nga “hiri” i Perëndisë? Mëshira e Perëndisë rrjedh nga mirësia Hyjnore. Tipari i parë i mirësisë së Perëndisë është zemërmirësia apo bujaria, me anë të së cilës ai u jep lirisht krijesave të tij si krijesa; prandaj u ka dhënë ekzistencë dhe jetë të gjitha gjërave. Pastaj është mëshira e tij që nxjerr në pah prirjen që ka Perëndia për të çliruar mjerimin e kriejsave mëkatare. Pra, “mëshira” presupozon mëkatin.

Megjithëse mund të mos jetë e lehtë të perceptohet që për herë të parë ndryshimi i vërtetë midis hirit dhe mëshirës së Perëndisë, na ndihmon vërtet, po por të shqyrtojmë me kujdes marrëdhëniet e tij me engjëjt e rënë. Ai nuk u ka treguar mëshirë asnjëherë atyre, sepse ata nuk kanë patur nevojë për të, pasi nuk kanë mëkatuar e nuk kanë qenë kurrë nën efektet e mallkimit. Megjithatë, ata janë sigurisht objektet e hirit të lirë e sovran të Perëndisë. Së pari, për shkak të zgjedhjes së tyre prej Tij, nga e tërë raca engjëllore (1 Tim. 5:21). Së dyti dhe si pasojë e zgjedhjes së tyre, për shkak të ruajtjes së tij nga rebelimi, kur Satani rebeloi dhe tërhoqi pas vetes një të tretën e ushtrisë qiellore (Zbul.12:4). Së treti, duke bërë Krishtin Kreun e tyre (Kol.2:10; 1 Pjet.3:22), me anë të të cilave ata janë të sigurtë përjetësisht në gjendjen e tyre të shenjtë, në të cilën u krijuan. Së katërti, për shkak të pozitës së lartësuar që u është caktuar: për të jetuar në praninë e drejtpërdrejtë të Perëndisë (Dan.7:10), për t’i shërbyer atij vazhdimisht në tempullin e tij qiellor, për të marrë mandate të nderuara prej tij (Heb.1:14). Ky është hir i bollshëm drejt tyre, por jo “mëshirë”.

Ndërsa përpiqemi që të studiojmë mëshirën e Perëndisë, siç na paraqitet në Shkrimet, një dallim i trefishtë duhet të bëhet, që Fjala e të vërtetës të “ndahet si duhet”. Së pari, kemi mëshirën e përgjithshme të Perëndisë, që nuk shtrihet vetëm ndaj të gjithë njerëzve, besimtarë apo jobesimtarë, por edhe ndaj tërë krijimit: “plot dhemshuri për të gjitha veprat e tij” (Ps.145:9); “ai u jep të gjithëve jetë, hukatje dhe çdo gjë” (Veprat 17:25). Perëndia ka mëshirë për bishat dhe u plotëson nevojat. Së dyti, kemi mëshirën e veçantë të Perëndisë, që ushtrohet ndaj bijve të njerëzve, duke i ndihmuar dhe përkrahur ata, megjithë mëkatet e tyre. Atyre u komunikon të gjitha domosdoshmëritë e jetës: “sepse ai bën të lindë diellin e tij mbi të mirët dhe mbi të këqijtë, dhe bën të bjerë shi mbi të drejtët dhe të padrejtët” (Mat.5:45). Së treti, kemi mëshirën sovrane që ruhet për trashëgimtarët e shpëtimit, që u përcillet sipas besëlidhjes, përmes Ndërmjetësit.

Në lidhje me ndryshimin midis dallimin e dytë dhe të tretë, ka rëndësi të vëmë re se mëshirat që Perëndia u jep të këqinjve janë krejtësisht të një natyre të përkohshme; pra janë të kufizuara vetëm ndaj kësaj jete. Nuk do të ketë mëshirë për ta përtej varrit: “Me qenë se është një popull pa zgjuaësi, prandaj Ai që e ka bërë nuk do t’i vijë keq për të, Ai që e ka formuar nuk do t’i japë hir” (Isa.27:11). Por, për disa prej lexuesve tanë mund të paraqitet një vështirësi, fakti që Shkrimi pohon se “mirësia e tij vazhdon përjetë” (Ps. 136:1). Dy gjëra duhet të theksohen në lidhje me këtë. Perëndia nuk pushon së qëni i mëshirshëm, sepse kjo është veti e esencës Hyjnore (Ps.116:5); por ushtrimi i mëshirës së tij rregullohet nga vullneti i tij sovran. Kështu duhet të jetë sepse nuk ka asgjë jashtë vetes që e detyron të veprojë, se po të kishte diçka, atëherë ajo “diçka” do të ishte supreme e Perëndia nuk do të ishte më Perëndi.

Ёshtë vetëm hiri sovran i kulluar që përcakton zbatimin e mëshirës hyjnore. Perëndia e pohon qartë këtë fakt, te Rom. 9:15. “Ai i thotë në fakt Moisiut: Do të kem mëshirë për atë që të kem mëshirë, dhe do të kem dhembshuri për atë që do të kem dhembshuri”. Perëndia nuk nxitet nga gjendja e mjerë e krijesës që të tregohet i mëshirshëm, sepse ai nuk ndikohet nga gjërat jashtë vetes, ashtu si ne. Po të ndikohej nga mjerimi i ndyrë i mëkatarëve lebrozë, ai do t’i pastronte dhe do t’i shpëtonte të gjithë. Por jo. Pse? Sepse nuk është kënaqësia dhe synimi i tij. Aq më pak nuk është merita e krijesës që e nxit të vendosë mëshirën e tij, pasi është kontradiktore të flasësh për “mëshirë” merituese. “Ai na shpëtoi jo me anë të veprave të drejta që ne bëmë, por sipas mëshirës së tij” (Titi 3:5). Këtu, veprat qëndrojnë në kundërshtim të madh me mëshirën. As nuk është merita e Krishtit që e nxit Perëndinë që të vendosë mëshirat e tij mbi të zgjedhurit, pasi ashtu do të ishte zëvëndësimi i efektit në llogari të shkakut. Por është “përmes” ose për shkak të mëshirës së madhe të Perëndisë sonë që Krishti u dërgua tek të tijët (Luka 1:78). Meritat e Krishtit mundësojnë që Perëndia të vendosë me drejtësi mëshira frymërore mbi të zgjedhurit, pasi drejtësia është përmbushur krejtësisht nga Garanti! Jo, mëshira rrjedh plotësisht nga kënaqësia madhështore e Perëndisë.

Përsëri, megjithëse mrekullisht e vërtetë, që mëshira e Perëndisë “zgjat përjetë”, ne duhet të shohim me kujdes objektet të cilave iu zbulohet “mëshira” e tij. Edhe flakja e rebelëve në Liqenin e zjarrtë është një akt mëshire. Dënimi i të këqinjve duhet të vëzhgohet nga një pikëpamje e trefishtë. Nga pikëpamja e Perëndisë, është një akt drejtësie, që vë në vend nderin e tij. Mëshira e Perëndisë nuk shfaqet kurrë në kurriz të shenjtërisë dhe drejtësisë së tij. Nga ana njerëzore, është akt barazie, gjatë të cilit detyrohen të vuajnë dënimin e duhur të paudhësive të tyre. Por nga pikëpamja e të shpenguarve, ndëshkimi i të këqinjve është një akt mëshire i papërshkrueshëm. Sa e tmerrshme do të ishte sikur të vazhdonte përgjithmonë gjendja e tanishme, kur bijtë e Perëndisë janë të detyruar që të jetojnë në mes të bijve të djallit! Qielli nuk do të ishte më ashtu si është, nëse veshët e shenjtorëve do të dëgjonin ende gjuhën e ndyrë dhe përdhosëse të rebelëve. Ç’mëshirë e madhe që në Jeruzalemin e Ri “Edhe nuk do të hyjë asgjë e papastër dhe askush që kryen neveri e gënjeshtër, por vetëm ata që janë të shkruar në librin e jetës të Qengjit” (Zbul.21:27).

Që lexuesi të mos mendojë se jemi mbështetur në imagjinatën tonë, gjatë paragrafit të fundit, le t’i drejtohemi Shkrimit të Shenjtë, për të pohuar atë që është thënë. Te Ps.143:12, shohim Davidin që lutet: “Në mirësinë tënde shkatërro armiqtë e mi dhe zhduki tërë ata që e pikëllojnë shpirtin tim, sepse unë jam shërbëtori yt”. Përsëri, te Ps.136:15 lexojmë se Perëndia “fshiu Faraonin dhe ushtrinë e tij në Detin e Kuq, sepse mirësia e tij vazhdon përjetë”. Ishte akt hakmarrjeje mbi faraonin dhe ushtrinë e tij, por ishte akt “mëshire” ndaj izraelitëve. Përsëri, te Zbulesa 19:1-3 lexojmë “Dhe pas këtyre dëgjova në qiell zërin e madh të një turme të shumtë, duke thënë: “Aleluja! Shpëtimi, dhe lavdia, dhe nderimi, dhe fuqia i përkasin Zotit, Perëndisë sonë, sepse të vërteta dhe të drejta janë gjykimet e tij! Ai në fakt gjykoi laviren e madhe, që e prishi dheun me kurvërinë e saj, dhe mori hak për gjakun e shërbëtorëve të vet të derdhur prej dorës së saj”. Dhe thanë për të dytën herë: “Aleluja! Dhe tymi i saj ngjitet në shekuj të shekujve”.

Nga çfarë kemi parë, le të vëmë re sesa arrogante është shpresa e të këqinjve, të cilët, pavarësisht nga provokimi i vazhdueshëm i Perëndisë, mbështeten te mëshira e tij. Sa ka nga ata që thonë se nuk besojnë se Perëndia do t’i flakë në ferr, sepse është mjaft i mëshirshëm. Një shpresë e tillë është një nepërkë, që po të futet tek ta do t’i helmojë për vdekje. Perëndia është një Perëndi drejtësie, siç është edhe Perëndi mëshire dhe e ka shpallur qartë se “nuk e lë të pandëshkuar fajtorin” (Eks.34:7). Po, ai ka thënë “Të pabesët do të zbresin në Sheol; po, të gjitha kombet që harrojnë Perëndinë” (Ps. 9:17). Njerëzit mund të arësyetojnë në këtë mënyrë: Nuk besoj se po të mblidhen gjithnjë e më shumë fëlliqësitë dhe ujrat e zeza bëhen të ndenjura, duke rënduar ajrin, një Perëndi i mëshirshëm do t’i lërë që të bien pre e një ethe vdekjeprurëse. Në fakt, ata që shpërfillin ligjet e shëndetit sëmuren, pavarësisht nga mëshira e Perëndisë. Edhe ata që shpërfillin ligjet e shëndetit frymëror do të vuajnë përjetësisht Vdekjen e Dytë.

Tejet solemne është të shohësh shumë veta që e abuzojnë këtë përsosmëri Hyjnore. Ata vazhdojnë ta përbuzin autoritetin e Perëndisë, nëpërkëmbin ligjet e tij, ngulmojnë në mëkat, por e marrin të garantuar mëshirën e tij. Por Perëndia nuk mund të jetë i padrejtë ndaj vetes. Perëndia u tregon mëshirë atyre që janë me të vërtetë të penduar, por jo ndaj të papenduarve (Luka 13:3). Të vazhdosh në mëkat dhe të mbështetesh megjithatë në mëshirën e tij për të hequr ndëshkimin është djallëzore. Ёshtë sikur të thuash: “”Të bëjmë të keqen që të vijë e mira” dhe për të tillë njerëz thuhet se “dënimi i këtyre është i drejtë” (Rom. 3:8). Arroganca do të zhgënjehet me siguri, mjafton të lexoni me kujdes Ligji i Përt. 29:18-20. Krishti është Froni shpirtëror i Mëshirës dhe të gjithë ata që përbuzin dhe mohojnë sundimin e tij do të “vdesin rrugës, sepse zemërimi i tij mund të ndizet në një çast” (Ps. 2:12).

Por le të shohim së fundi mëshirat shpirtërore të Perëndisë ndaj popullit të tij. “e madhe deri në qiell është mirësia jote” (Ps.57:10). Pasuritë e kësaj mëshire e tejkalojnë mendimet tona më të larta. “Sepse sa të lartë janë qiejtë mbi tokën, aq e madhe është mirësia e tij ndaj atyre që kanë frikë prej tij” (Ps. 103:11). Askush nuk mund ta masë. Të zgjedhurit janë përgatitur si “enë mëshire” (Rom.9:23). Mëshira u dha jetë kur ishin të vdekur në mëkat (Efes. 2:4-5). Mëshira i shpëton (Titit 3:5). Mëshira e tij e bollshme që i lindi në një trashëgimi të përjetshme (1 Pjet.1:3). Nuk ka kohë që të flasim për mëshirën e tij ruajtëse, falëse dhe siguruese. Për të tijët, Perëndia është “Ati i mëshirave” (2 Kor.1:3).

Kur shpirti im sodit tënden mirësi

Humbas i tëri në lavde, mrekulli e dashuri.

15. Dashuria e Perëndisë – Atributet e Perendise

Tre gjëra na thuhen në shkrimet e shenjta në lidhje me natyrën e Perëndisë. Së pari, “Perëndia është frymë” (Gjoni 4:24). Në greqisht, nuk ka nyje të shquar dhe të thuash “Perëndia është frymë” është shumë e kundërshtueshme, sepse e vë në një rang me të tjerët. Perëndia është “frymë” në kuptimin më të lartë. Meqë është “frymë”, ai është pa trup, pa asnjë substancë të dukshme. Po të kishte trup të prekshëm, nuk do të ishte i gjithpranishëm, por do të kufizohej ndaj një vendi të caktuar sepse është “frymë”, mbush qiellin e tokën. Së dyti, “Perëndia është dritë” (1 Gjoni 1:5), që është e kundërta e errësirës. Te Shkrimi, “errësira” simbolizon mëkatin, të keqen, vdekjen, ndërsa “drita” shenjtërinë, mirësinë dhe jetën. Së treti, “Perëndia është dashuri” (1 Gjoni 4:8). Jo se Perëndia “do” por ai është vetë dashuria. Dashuria nuk është thjesht një nga atributet e tij, por vetë natyra e tij.

Ka shumë sot që flasin mbi dashurinë e Perëndisë, të cilët janë krejt të huaj ndaj Perëndisë së dashurisë. Dashuria hyjnore shihet zakonisht si një farë dobësie e këndshme, një farë plotësimi i natyrshëm, që kthehet në një sentiment të thjeshtë të sëmurë, që imiton emocionet njerëzore. Por në fakt, edhe këtu si kudo gjetkë, mendimet tona duhet të formohen e rregullohen nga zbulesa e Shkrimeve. Domosdoshmëria urgjente për këtë, shihet jo vetëm nga padituria që mbizotëron zakonisht, por edhe nga niveli i ulët i përshpirtshmërisë që shfaqet kudo, në mes të krishterëve të shpallur. Sa pak dashuri të vërtetë ka për Perëndinë. Një nga arsyet kryesore për këtë është interesimi shumë i vogël i zemrave tona për këtë dashuri të mrekullueshme ndaj popullit të tij. Sa më shumë njihemi me dashurinë e tij, karakterin, plotësinë e bekimin e tij, aq më shumë do të tërhiqen zemrat tona ndaj tij me dashuri.

1. Dashuria e Perëndisë është e pandikueshme. Me këtë duam të themi, se nuk kishte asgjë në objektet e dashurisë së tij që ta nxiste zbatimin e saj, asgjë në krijesat për ta joshur ose nxitur atë. Dashuria që ka një krijesë për një tjetër ndodh për shkak të diçkaje që sheh te objekti, por dashuria e Perëndisë është e lirë, spontane, e pa nxitur nga ndonjë shkak. Arsyeja e vetme pse Perëndia do dikënd ka lidhje me vullnetin e tij sovran: “Zoti nuk e ka vënë dashurinë e tij mbi ju, as nuk ju ka zgjedhur, sepse nuk ishit më të shumtë nga asnjë popull tjetër; ju ishit në fakt më i vogli i të gjithë popujve; por sepse Zoti ju do” (Ligji i Përt. 7:7-8). Perëndia e ka dashur popullin e tij nga përjetësia dhe prandaj, asgjë që ka të bëjë me krijesën nuk mund të jetë shkak i asaj që gjendet te Perëndia. Ai do për shkak të vetvetes: “sipas qëllimit të tij” (2 Tim.1:9).

“Ne e duam atë, sepse ai na deshi i pari” (1 Gjoni 4:19). Perëndia nuk na deshi, sepse ne e deshëm, por na deshi para se të kishim një farë dashurie për të. Po të na donte Perëndia si shpërblim për tonën, atëherë nuk do të ishte spontane nga ana e tij, por sepse na deshi kur nuk ishim për t’u dashur, është e qartë se dashuria e tij është e pandikueshme. Ka shumë rëndësi, që Perëndia të nderohet dhe zemra e fëmijës të forcohet, që të jemi të qartë mbi këtë të vërtetë të çmuar. Dashuria e Perëndisë për mua dhe për secilin prej të “tijëve” nuk u ndikua fare nga diçka që gjendej në ne. Cila ishte ajo gjë tek unë që preku zemrën e Perëndisë? Absolutisht asgjë. Përkundrazi, çdo gjë te unë e largonte atë, i sillte urrejtje, një qënie mëkatare, e prishur, pa “asgjë të mirë” në vetvete.

Çfarë mund të meritonte tek unë nderim

Ose mund t’i jepte Krijuesit kënaqësi?

Por të pëlqeu ty o Atë,

Ndaj unë përjetë do të të këndoj lavde

2. Ёshtë e përjetshme. Kështu duhet të ndodhte, sepse Perëndia është vetë i përjetshëm dhe Perëndia është dashuri, prandaj, ashtu si vetë Perëndia nuk ka patur fillim, edhe dashuria e tij nuk ka fillim. Duke qenë se një koncept i tillë e tejkalon kuptimin e mendjeve tona të brishta, ne duhet të përkulemi në adhurim, atëherë kur nuk mund të kuptojmë. Sa e qartë është dëshmia te Jeremia 31:3. “të kam dashur me një dashuri të përjetshme; prandaj të kam tërhequr me dashamirësi”. Ç’bekim të dish se Perëndia i madh e i shenjtë i deshi të tijët, edhe para se të krijoheshin qielli e toka, se e fiksoi zemrën e tij mbi ta, që nga përjetësia. Këtë e tregon qartë fakti që dashuria e tij është spontane, sepse i ka dashur shekuj para se të ekzistonin.

Po kjo e vërtetë e çmuar na paraqitet te Efes.1:4-5: “sikurse na zgjodhi në të përpara se të themelohej bota, që të jemi të shenjtë dhe të papërlyer përpara tij në dashuri, duke na paracaktuar që të birësohemi në veten e tij me anë të Jezu Krishtit, sipas pëlqimit të vullnetit të vet”. Ç’lavdërim duhet të nxisë kjo te fëmijët e tij! Sa qetësuese kjo për zemrën: meqenëse dashuria e Perëndisë ndaj meje nuk kishte fillim, nuk do të ketë as fund!. Meqenëse është e vërtetë se “nga përjetësia në përjetësi” ai është Perëndi dhe meqenëse Perëndia është “dashuri”, atëherë është po aq e vërtetë se “nga përjetësia në përjetësi” ai i do të tijët.

3. Ёshtë sovrane. Kjo është vetë-dëshmuese. Vetë Perëndia është sovran, nuk i ka kujt detyrim, është vetë ligj-vënësi, duke vepruar gjithnjë sipas kënaqësisë së tij mbretërore. Meqë Perëndia është sovran dhe dashuri, rrjedh domosdoshmërish se dashuria e tij është sovrane. Meqë Perëndia është Perëndi, ai bën ç’të dojë. Ja çfarë pohon vetë: “E desha Jakobin dhe e urreva Ezaun” (Rom.9:13). Te Jakobi nuk gjendeshin më shumë merita që të ishte ishte objekt i dashurisë hyjnore sesa te Esau. Kishin të njëjtët prindër dhe kishin lindur në të njëjtën kohë, ishin binjakë dhe megjithatë Perëndia deshi njërin dhe urreu tjetrin. Pse? Sepse kështu i pëlqeu.

Sovraniteti i dashurisë së Perëndisë rrjedh domosdo nga fakti që është i pandikueshëm nga çdo gjë që gjendet te krijesat. Pra, të pohosh se shkaku i dashurisë së tij gjendet te vetë Perëndia, do të thotë të thuash se ai do atë që i pëlqen të dojë. Supozo të kundërtën për një çast. Supozo sikur dashuria e Perëndisë të përcaktohej nga çdo gjë tjetër përveç vullnetit të tij, atëherë ai do të donte me sundim force dhe duke dashur me sundim force, do të ishte nën ligjin e dashurisë e si rrjedhim, në vend që të ishte i lirë, vetë Perëndia do të sundohej nga ligji. “në dashuri, duke na paracaktuar që të birësohemi në veten e tij me anë të Jezu Krishtit, sipas”…kujt?. Ndonjë cilësie të përsosur që kishte paraparë në ta? Aspak! E po atëherë? “Sipas pëlqimit të vullnetit të vet” (Efes.1:4-5).

4. Ёshtë e pafund. Gjithçka rreth Perëndisë është e pafund. Esenca e tij mbush tokën dhe qiellin. Urtësia e tij është e pakufizueshme, sepse njeh gjithçka nga e kaluara, e tashmja dhe e ardhmja. Pushteti i tij është i pakufizuar, sepse nuk ka asgjë të vështirë për të. Pra dashuria e tij është pa kufi. Ka një thellësi që askush nuk mund ta nxërë, ka një lartësi së cilës askush nuk mund t’i ngjitet, ka një gjatësi dhe gjerësi që nuk mund të matet me anë të ndonjë standardi krijesash. Kjo shprehet bukur te Efes.2:4 “Por Perëndia, që është i pasur në mëshirë, për shkak të dashurisë së tij të madhe me të cilën na deshi”: fjala “madhe” është e ngjashme me “Perëndia e deshi aq” te Gjoni 3:16. Na thuhet se dashuria e Perëndisë është ashtë e paparritshme, sa nuk mund të matet.

Asnjë gjuhë nuk mund ta shprehë plotësisht pafundësinë e dashurisë së Perëndisë e asnjë mendje nuk mund ta kuptojë atë sepse e “tejkalon njohjen” (Efes. 3:19). Idetë më të gjera që një mendje e fundme mund të formojë mbi dashurinë Hyjnore, janë pafundësisht nën natyrën e vërtetë. Qielli nuk është aq larg tokës sa mirësia e Perëndisë është përtej konceptimeve që ngrihen më shumë, të cilat ne mund t’i formojmë. Ёshtë një oqean që dallgëzohet më lart sesa të gjitha malet e kundërshtisë ndaj objekteve të saj. Ajo është një burim prej nga rrjedh çdo gjë e mirë e domosdoshme për ata që janë të interesuar ndaj saj. Xhon Brain, 1743

5. Ajo është e pandryshueshme. Ashtu si vetë Perëndia, “nuk ka ndërrim dhe as hije ndryshimi” (Jakobi 1:17), edhe dashuria e tij nuk njeh as ndryshim e as pakësim. I mjeri Krimbi Jakob jep një shembull të fuqishëm të kësaj: “Jakobin kam dashur” shpalli Jehovahu dhe pavarësisht nga mosbesimi dhe kokëfortësia, ai nuk rreshti kurrë së dashuri atë. . Gjoni 13:1 na jep një tjetër ilustrim tjetër të bukur. Po atë natë kur një nga apostujt tha “Zbulona Atin”, një tjetër e mohoi me mallkime. Të gjithë u skandalizuan dhe e braktisën. Por “duke i dashur të vetët që ishin në botë, i deshi deri në fund”. Dashuria hyjnore nuk njeh ndryshueshmëri por është e “fortë si vdekja…shumë ujëra nuk mund ta mposhtin” (Kënga e Këngëve 8:6-7). Asgjë nuk mund të na ndajë prej saj (Rom. 8:35-39).

“Dashuria e tij nuk njeh as fund e as masë,

Asgjë nuk ia ndërron drejtimin,

Njësoj rrjedh përjetësisht,

Nga një burim i përjetshëm në tjetrin”.

6. Ёshtë e shenjtë. Dashuria e Perëndisë nuk diktohet nga tekat, pasionet apo ndjenjat, por parimi. Ashtu si hiri i tij mbretëron jo për llogari të saj, por “përmes drejtësisë” (Rom.5:21), edhe dashuria e tij nuk bie kurrë në kundërshtim me shenjtërinë e tij. “Perëndia është dritë” (1 Gjoni 1:5) përmendet para “Perëndia është dashuri” (1 Gjoni 4:8). Dashuria e Perëndisë nuk është thjesht një dobësi e përzemërt apo butësi femërore. Shkrimi shpall: “sepse Perëndia ndreq atë që do dhe fshikullon çdo bir që i pëlqen” (Heb.12:6). Perëndia nuk e toleron mëkatin, edhe atë të të tijëve. Dashuria e tij është e pastër, e papërzier me çdo sentimentalizëm qaravitës.

7. Ёshtë e hirshme. Dashuria dhe favori i Perëndisë janë të pandashme. Kjo shfaqet qartë te Rom.8:32-39. Mund të kuptohet se cila është kjo dashuri, prej nga nuk ka “ndarje”, konceptohet lehtë nga qëllimi e kontekstit të drejtpërdrejtë: është mirëdashja dhe hiri i Perëndisë që e nxiti të jepte Birin e tij për mëkatarët. Kjo dashuri ishte fuqia impulsive e mishërimit të Krishtit: “Sepse Perëndia e deshi aq botën, sa dha Birin e tij të vetëmlindurin” (Gjoni 3:16). Krishti vdiq jo që të bënte Perëndinë të na donte, por sepse i desh të tijët. Kalvari është demonstrimi supreme i dashurisë hyjnore. Sa herë që tundohesh për të dyshuar dashurinë e Perëndisë, lexues i krishterë, kthehu te Kalvari.

Ja sa shumë arsye për të besuar e duruar nën pikëllimin hyjnor. Krishti ishte në dashurinë e Atit e megjithatë nuk u përjashtua nga varfëria, sëmundja dhe përndjekja. Ai kishte uri dhe etje. Kur Krishti i lejoi që të pështynin mbi të dhe ta godisnin, nuk ishte e papajtueshme me dashurinë e Perëndisë. Atëherë asnjë i krishterë të mos ta vërë në pikëpyetje dashurinë e Perëndisë kur kalon përmes mundimeve e provave të dhimbshme. Perëndia nuk i dha Krishtit në jetën tokësore begati të përkohshme, sepse “nuk kishte ku të vinte kokën”. Por i dha Frymën “pa masë” (Gjoni 3:3:34). Mësoni atëherë që bekimet frymërore janë dhuratat kryesore të dashurisë hyjnore. Ç’bekim të dish se kur bota na urren, Perëndia na do!

13. Hiri i Perëndisë – Atributet e Perendise

Hiri është një përsosmëri e karakterit hyjnor që ushtrohet vetëm ndaj të zgjedhurve. As në Dhjatën e Vjetër e as në Dhjetën e Re nuk përmendet hiri i Perëndisë në lidhje me njerëzimin në përgjithësi, aq më pak me krijesat më të ulta. Nga kjo dallohet nga “mëshira”, sepse mëshira e Perëndisë është “mbi të gjitha veprat e tij” (Ps. 145:9). Hiri është i vetmi burim nga i cili rrjedh mirëdashja, dashuria dhe shpëtimi i Perëndisë ndaj të zgjedhurve të tij. Ky atribut i karakterit hyjnor është përkufizuar në këtë mënyrë nga Abraham Buth në librin e tij ndihmues Mbretërimi i Hirit: “Ёshtë favori i përjetshëm dhe absolut i Perëndisë, shfaqur në vendosjen e bekimeve frymërore dhe të përjetshme ndaj fajtorëve dhe të padenjëve”.

Hiri hyjnor është favori sovran dhe shpëtues i Perëndisë, ushtruar ndaj atyre që nuk kanë asnjë meritë në vetvete dhe për të cilën nuk u kërkohet asnjë konpensim. Ёshtë po ashtu favori i Perëndisë që iu shfaqet atyre që jo vetëm nuk kanë asnjë meritë në vetvete por meritojnë vetëm të keqen dhe ferrin. Ky favor është krejtësisht i pamerituar dhe i pakërkuar dhe nuk i bën asnjë përshtypje diçka që gjendet në objektet, tek të cilat përcillet. Hiri as nuk mund të blihet apo fitohet nga krijesa, sepse ndryshe nuk do të ishte më hir. Kur diçka është nga “hiri”, do të thotë që marrësi nuk ka asnjë meritë, pra nuk varet fare prej tij, por e merr atë krejt si bamirësi, pa e kërkuar apo dëshiruar atë.

Shtjellimi i plotë i hirit mahnitës të Perëndisë gjendet në letrat e apostullit Pal. Në shkrimet e tij, “hiri” qëndron në kundërshtim të plotë me çdo vepër dhe meritë, të çfarëdo lloji apo shkallëzimi. Kjo është mëse e qartë nga Rom.11:6. “Dhe, po të jetë prej hirit, nuk është më prej veprash, përndryshe hiri nuk do të ishte më hir, përndryshe vepra nuk do të ishte më vepër”. Hiri dhe veprat nuk mund të bashkohen dot, ashtu si acidi dhe alkali. “Ju në fakt, jeni të shpëtuar me anë të hirit, nëpërmjet besimit, dhe kjo nuk vjen nga ju, po është dhurata e Perëndisë,jo nga vepra, që të mos mburret askush” (Efes. 2:8-9). Favori absolute i Perëndisë nuk mund të bashkohet me meritën njerëzore, ashtu si nuk shkrihen në një vaji dhe uji (Rom. 4:4-5).

Hiri hyjnor ka tre tipare kryesore. Së pari, është i përjetshëm. Hiri është planifikuar para se të niste të ushtrohej, është synuar para se të jepej: “Që na shpëtoi dhe na thirri me një thirrje të shenjtë, jo sipas veprave tona, por sipas qëllimit të tij dhe sipas hirit, që na u dha në Krishtin Jezus përpara fillimit të kohëve” (2 Tim.1:9). Së dyti, është falas, sepse askush nuk e ka blerë dot atë: “Por janë shfajësuar falas me anë të hirit të tij”, nëpërmjet shpengimit që është në Krishtin Jezus”. Së treti, është sovran, sepse Perëndia e ushtron dhe ua jep atyre që dëshiron t’ua japë: “Ashtu edhe hiri të mbretërojë” (Rom.5:21). Nëse hiri “mbretëron”, do të thotë që është në fron dhe ai që është ulur në fron është sovran. Prandaj “froni i hirit” (Heb.4:16).

Meqenëse hiri është favor i pamerituar, ai duhet të ushtrohet në një mënyrë sovrane. Prandaj Zoti shpall: “Do të mëshiroj atë që do të mëshiroj” (Eksodi 33:19). Nëse Perëndia do t’u tregonte mëshirë të gjithë pasardhësve të Adamit, njerëzit do të konkludonin menjëherë se ai ishte i detyruar me të drejtë që t’i merrte në qiell, si një konpensim i duhur për shkak se lejoi racën njerëzore që të binte në mëkat. Por Perëndia i madh nuk ndodhet nën asnjë detyrim ndaj krijesave të tij, aq më pak ndaj atyre që kanë rebeluar ndaj tij.

Jeta e përjetshme është dhuratë, ndaj dhe as nuk mund të fitohet me anë të veprave të mira e as nuk mund të shpallet si e drejtë. Duke qenë se shpëtimi është “dhuratë”, kush ka të drejtë t’i thotë Perëndisë se kujt duhet t’ia japë? Jo se Dhënësi ia refuzon dhuratën atyre që e kërkojmë me gjithë zemër dhe sipas rregullave të vendosura nga ai vetë. Aspak!. Ai nuk refuzon askënd që vjen te ai duarbosh dhe sipas vullnetit të tij. Por nëse në një botë me rebelë mosbesues dhe që nuk pendohen, Perëndia vendos të ushtrojë të drejtën e tij sovrane duke zgjedhur një numër të caktuar që të shpëtohen, a i bëhet keq kujt? A është Perëndia i detyruar që t’ua imponojë dhuratën atyre që nuk e çmojnë atë dhe që të shpëtojë ata që janë të vendosur për të ecur sipas dëshirës së tyre?

Por nuk ka gjë tjetër që ta inatosë më shumë njeriun natyror dhe të nxjerrë në pah armiqësinë e tij të natyrshme e të regjur kundër Perëndisë, sesa të theksosh përjetësinë, lirinë dhe sovranitetin absolut të hirit hyjnor. Fakti që Perëndia duhet të kishte formuar qëllimin e tij nga përjetësia, pa u konsultuar me krijesën, është shumë përulëse për zemrën e pathyer. Fakti që ky hir nuk mund të fitohet me anë të përpjekjeve njerëzore kërkon nga vetë-drejtësia mohimin e vetes. Dhe fakti që ky hir veçon atë që dëshiron të jetë objekti i favorizuar, provokon protesta të fuqishme nga rebelë kryeneçë. Argjila ngrihet kundër Poçarit dhe e pyet: “Pse më ke krijuar në këtë mënyrë?” Një rebel i shfrenuar guxon të vërë në pikëpyetje drejtësinë e sovranitetit Hyjnor.

Hiri i veçantë i Perëndisë shihet në shpëtimin e atyre që ka veçuar me sovranitet për të qenë më të preferuarit e tij. Me “veçim” e kemi fjalën për faktin që hiri diskriminon, sjell ndryshime, zgjedh disa dhe shpërfill disa të tjerë. Pikërisht hiri veçues e zgjodhi Abrahamin nga mesi i fqinjëve të tij idhujtarë dhe e bëri atë “mikun e Perëndisë”. Ishte po hiri veçues që shpëtoi “mëkatarët e pijanecët”, por tha për farisenjtë fetarë “Hiqni dorë prej tyre (Mat.15:14). Askund nuk shkëlqen më me spikatje lavdia e hirit të lirë dhe sovran të Perëndisë sesa në padenjësinë dhe ndryshueshmërinë e objekteve të tij. Ja sa bukur e ka ilustruar këtë Xheims Hervi (1751):

Sipas deklaratës së gjykatës qiellore, aty ku ka me bollëk mëkat, edhe hiri është me bollëk. Manaseu ishte një përbindësh i madh, sepse bëri që fëmijët e tij të kalonin përmes zjarrit dhe e mbushi Jeruzalemin me gjak të pafajshëm. Manaseu ishte ekspert i paudhësisë, sepse jo vetëm që i shtoi sakrilegjet e tij por edhe helmoi parimet dhe i çoroditi më shumë subjektet e tij, duke i shtyrë që të silleshin më keq se idhujtarët më të urryer të pafe (shih 2 Kron.33). E megjithatë, ai përulet përmes këtij hiri mëse të bollshëm, ai reformohet dhe bëhet fëmijë i dashurisë falëse, një trashëgimtar i lavdisë të pavdekshme.

Ja dhe përndjekësi mizor dhe gjakatar, Sauli, i cili me kërcënimet e tij dhe zellin e tij vrastar, i trazoi dhe madje ekzekutoi për vdekje dishepujt e Krishtit, duke u shkaktuar kërdi familjeve të pambrojtura, me një frymë hakmarrëse. Në vend që të ngopej me këtë gjueti të egër gjaku, ai ngulmoi akoma drejt rrugës së shkatërrimit, me një etje të paepur për dhunë. Kjo etje është aq e zjarrtë dhe e papërmbajtur saqë madje shfryu akoma kërcënime dhe kërdi (Veprat 9:1). Fjalët e tij ishin si shtiza dhe shigjeta e gjuha si një shpatë e mprehtë. Kërcënimi i të krishterëve është aq i natyrshëm për të sa ç’është frymëmarrja për njeriun. Ai është i pushtuar nga zemra e tij inatçore. Vetëm nga dëshira për pushtet, që çdo fjalë që thotë, çdo frymë që merr, kërkon vetëm vdekje dhe i rrëzon disa nga prej dishepujve të pafajshëm. Kush, duke u nisur nga parimet e gjykimit njerëzor, nuk do ta kishte deklaruar atë një mjet zemërimi, i paracaktuar që të dënohej patjetër? Kush nuk do të konkludonte se prangat më të fuqishme dhe biruca më e thellë në botën e mjerimit, do të rezervoheshin për një armik kaq të paepur të perëndishmërisë së vërtetë? E megjithatë, admiro dhe adhuro thesaret e pashtershme të hirit, sepse ky Saul pranohet në bashkësinë e mirë të profetëve, rradhitet në ushtrinë fisnike të martirëve dhe shquhet ndër apostujt e lavdishëm.

Korintasit ishin të famshëm në ligësi. Disa prej tyre zhyteshin në vese të tilla të neveritshme dhe padrejtësi që ishin të turpshme për natyrën njerëzore. Por edhe këta bij dhune dhe skllevër të sensualizmit u lane, u shenjtëruan dhe u shfajësuan (1 Kor. 6:9-11). “Të larë” në gjakun e çmuar të një Shpenguesi që vdiq; “shenjtëruar” nga veprimet e fuqishme të Frymës së bekuar; dhe “shfajësuar” përmes mëshirave të mëdha të një Perëndie të hirshëm. Ata që ishin barrë për këtë botë janë tani gëzimi i qiellit dhe kënaqësia e engjëjve.

Tani hiri i Perëndisë shfaqet në dhe përmes Zotit Jezu Krisht. “Sepse Ligji u dha nëpërmjet Moisiut, por hiri dhe e vërteta erdhën nëpërmjet Jezu Krishtit” (Gjoni 1:17). Kjo s’do të thotë se Perëndia nuk ka ushtruar hir para se të mishërohej Biri i tij, pasi Zanafilla 6:8, Eksodi 33:19, etj tregojnë qartë të kundërtën. Por hiri dhe e vërteta u zbuluan dhe ilustruan përsosmërisht kur Shpenguesi erdhi në botë dhe vdiq për popullin e tij në kryq. Vetëm përmes Krishtit si Ndërmmjetës, hiri i Perëndisë arrin të zgjedhurit. “Mirëpo hiri nuk është si shkelja; nëse në fakt për shkak të shkeljes së një njeriu të vetëm vdiqën shumë, shumë më tepër hiri i Perëndisë dhe dhurata me anë të hirit e një njeriu, Jezu Krishtit, i teproi për shumë të tjerë. Në fakt, në qoftë se prej shkeljes së këtij njërit vetëm vdekja mbretëroi për shkak të atij njërit, akoma më shumë ata që marrin bollëkun e hirit dhe të dhuratës se drejtësisë do të mbretërojnë në jetë me anë të atij njërit, që është Jezu Krishtit…me qëllim që ashtu si mëkati ka mbretëruar te vdekja, ashtu edhe hiri të mbretërojë me anë të drejtësisë në jetën e përjetshme nëpërmjet Jezu Krishtit, Zotit tonë” (Rom. 5:15, 17, 21).

Hiri i Perëndisë shpallet në Ungjillin (Veprat 20:24), që është për judeun krenar një “skandal” dhe “marrëzi” për grekun kryelartë që filozofon. Dhe përse? Sepse nuk ka asgjë në të që përputhet me të kënaqurit e krenarisë së njeriut. Ungjilli shpall se nëse nuk jemi të shpëtuar nga hiri, nuk mund të shpëtohemi fare. Shpall se pa Krishtin, Dhurata e papërshkrueshme e hirit të Perëndisë, gjendja e çdo njeriu është e mjerueshme, e pashpresë, pandreqshmërisht. Ungjilli u drejtohet njerëzve si kriminelë fajtorë, të dënuar e të humbur. Shpall se moralisti më i dëlirë ndodhet në të njëjtën mjerim me të shthururin më epshor dhe profesorin që përmbsh zell tërë detyrat fetare, nuk është më i mirë sesa i pabesi më blasfemues.

Ungjilli e sheh çdo pasardhës të Adamit si një mëkatar të rënë, ndotur, të pashpresë e që meriton ferrin. Hiri që Ungjilli shpall është shpresa e vetme që ai ka. Të gjithë qëndrojnë para Perëndisë të dënuar si shkelës të ligjit të tij të shenjtë, si kriminelë fajtorë dhe të dënuar, që nuk janë duke pritur thjesht dënimin, por edhe ekzekutimin e dënimit të marrë tashmë (Gjoni 3:18; Rom.3:19). Të ankohesh kundër anësisë së hirit është vetëvrasje. Nëse mëkatari këmbëngul drejtësinë e merituar, atëherë Liqeni i Zjarrtë duhet të jetë pjesa që i takon në përjetësi. Shpresa e tij e vetme qëndron në përuljen ndaj vendimit që ka shpallur mbi të drejtësia Hyjnore, duke e pranuar drejtësinë absolute të tij, duke iu dorëzuar mëshirës së Perëndisë dhe duke e zbrazur veten ndaj hirit të Perëndisë, që tani i është zbuluar në Ungjillin.

Personi i tretë i Hyjit është Komunikuesi i hirit, prandaj ka marrë emrin “Fryma e hirit” (Zakaria 12:10). Perëndia Ati është Burimi i çdo hiri, pasi ai projektoi në vetvete besëlidhjen e përjetshme. Perëndia Biri është kanali i vetëm i hirit. Ungjilli është Shpallësi i hirit. Fryma është Dhënësi e ai që e zbaton Ungjillin me fuqi shpëtuese ndaj shpirtit, duke u dhënë jetë të zgjedhurve ndërsa janë shpirtërisht të vdekur, duke mposhtur vullnetin e tyre rebel, duke shkrirë zemrat e tyre të ngurtësuara, duke u hapur sytë e verbër e duke i pastruar nga lebroza e mëkatit. Prandaj mund të themi me të ndjerin G.S.Bishop:

Hiri është për njerëzit që janë aq të rrëzuar sa nuk mund ta ngrenë sëpatën e drejtësisë, aq të prishur saqë nuk mund të ndryshojnë natyrën, që është kundërshtare ndaj Perëndisë, saqë nuk pranon të kthehet te Ai, aq e shurdhër sa nuk mund ta dëgjojë atë dhe aq e vdekur saqë Ai vetë duhet të hapë varret dhe t’i ngrejë në ngjallje.

12. Durimi i Perëndisë – Atributet e Perendise

Për këtë subjekt është shkruar shumë më pak se për çdo subjekt tjetër, që ka të bëjë me përsosmëritë e natyrës Hyjnore. Shumë teologë që janë zgjeruar jashtë mase mbi atributet hyjnore e kanë anashkaluar durimin e Perëndisë pa bërë asnjë koment. Nuk është e lehtë të japësh një arsye për këtë, sepse sigurisht që durimi i Perëndisë është një nga përsosmëritë e tij siç është edhe urtësia, fuqia apo shenjtëria dhe duhet admiruar njësoj prej nesh. Vërtet që këtë shprehje aktuale nuk e gjejmë po aq shpesh në konkordancë, sa ato të atributeve të tjera, por lavdia e këtij hiri shkëlqen në çdo faqe të Shkrimit. Sigurisht që humbasim shumë nëse nuk meditojmë shpesh mbi durimin e Perëndisë dhe lutemi me zjarr që zemrat dhe ecja jonë të jetë më e komformuar me të.

Ka shumë mundësi që shumë shkrime nuk kanë arritur që të na japin diçka, në lidhje me durimin e Perëndisë për shkak të vështirësisë për të dalluar këtë atribut nga mirësia e Perëndisë dhe mëshira, sidomos këtë të fundit. Durimi i Perëndisë përmendet vazhdimisht në lidhje me hirin dhe mëshirën e tij, siç mund të shihet te Eksodi 34:6, Numrat 14:18, Ps.86:15, etj. Nuk mund të mohohet se durimi i Perëndisë është një nga manifestimet e shpeshta të mëshirës së tij. Por nuk mund ta pranojmë se ky durim dhe mëshirë janë e njëjta përsosmëri dhe nuk duhet të ndahen. Megjithatë nuk është e lehtë që të dallohen dhe Shkrimi na përligj që të pohojmë disa gjëra mbi diçka, që nuk mund ta bëjmë për diçka tjetër.

Ja si e përkufizon shkrimtari puritan, Stivën Çarnok, durimin e Perëndisë:

Ёshtë pjesë e mirësisë dhe mëshirës hyjnore, e e megjithatë ndryshon nga të dyja. Perëndia, si mirësia e përkryer, ka butësinë më të madhe, butësia është gjithnjë shoku i mirësisë së vërtetë dhe sa më e madhe mirësia, aq më e madhe butësia. Kush është aq i shenjtë sa Krishti dhe kush është aq zemërbutë? Ngadalësia e Perëndisë në zemërim është një degë…e mëshirës së Tij: “Zoti është i dhemshur dhe mëshirplot, i ngadalshëm në zemërim dhe i madh në mirësi” (Ps. 145:8). Ndryshon nga dëshira, përsa i përket konsideratës formale të objektit: mëshira e respekton krijesën si të mjerë, durimi respekton krijesën si kriminel; mëshira e mëshiron atë në mjerimin e tii dhe durimi duron mëkatin që shkaktoi mjerimin dhe sjell edhe më shumë.

Personalisht, ne do ta përkufizonim durimin Hyjnor si atë pushtet kontrolli që Perëndia e ushtron mbi veten, duke bërë që të duroj të këqinjtë dhe të durojë gjatë pa i ndëshkuar ata. Te Nahumi 1:3 ne lexojmë: “Zoti është i ngadalshëm në zemërim dhe pushtetmadh” dhe për këtë, zoti Çarnok thotë:

Njerëzit e famshëm të botës janë plot pasion dhe nuk janë të shpejtë për të falur një ofendim, apo për të duruar një ofendues, si i një rangu më të ulët. Mungesa e kontrollit që ka për veten e bën atë që të bëjë gjëra të pahijshme si rezultat i një provokimi. Një princ që mund të frenojë pasionin është mbret mbi veten, ashtu si është edhe mbi subjektet e mbretërisë së tij. Perëndia është i ngadalshëm në zemërim sepse është pushtetmadh. Ai nuk ka më pak pushtet mbi Veten nga sa ka mbi krijesat e tij.

Pikërisht këtu, besojmë se durimi i Perëndisë dallohet shumë qartë nga mëshira e tij. Megjithëse krijesa përfiton, durimi i Perëndisë kryesisht respekton veten, një kufizim që u vihet veprimeve të tij prej vullnetit të tij, kurse mëshira e tij konsumohet krejtësisht mbi krijesën. Durimi i Perëndisë është përsosmëria që e bën të durojë ofendime të mëdha pa asnjë reagim hakmarrës. Ai e ka pushtetin e durimit dhe atë të drejtësisë. Fjala hebraike për durimin hyjnor është përkthyer “ngadaltë në zemërim” te Neh.9:17, Ps.103:8, etj. Jo se natyra Hyjnore përmban pasione, por se urtësia dhe vullneti i Perëndisë kënaqet që të veprojë në përputhje me vetëpërmbajtjen dhe dinjitetin, që i ka hije madhështisë së tij të lartësuar.

Në mbështetje të përkufizimit tonë le të theksojmë se pikërisht kësaj përsosmërie të natyrës Hyjnore iu drejtua Moisiu, kur Izraeli mëkatoi rëndë në Kadesh-Barnea dhe e provokoi seriozisht Jehovahun. Zoti i tha shërbëtorit të tij: “Do t’i godas me murtajë dhe do t’a shkatërroj”. Atëherë, ndërmjetësuesi i popullit, Moisiu, si një lloj Krishti që do të vinte “Por tani, të lutem, le të shfaqet fuqia e Zotit tim në madhështinë e saj, ashtu si fole duke thënë: Zoti është i ngadaltë në zemërim” etj (Numrat 14:17). Pra, “ngadalësia e tij në zemërim” është “fuqia” e tij e vetë-përmbajtjes.

Përsëri te Rom.9:22 ne lexojmë: “Dhe çfarë të thuash nëse Perëndia, duke dashur të tregojë zemërimin e tij dhe të bëjë të njohur pushtetin e tij duroi me shumë zemërgjërësi enët e zemërimit që qenë bërë për prishje…?”. Po t’i kishte prishur menjëherë Perëndia këto enë rebele, pushteti i tij i vetëpërmbajtjes nuk do të ishte shfaqur qartë, por duke duruar ligësinë e tyre dhe duke duruar ndëshkimin për shumë kohë, pushteti i durimit të tij u demonstrua lavdishëm. Vërtet që të këqinjtë e interpretojnë zemërgjerësinë e tij ndryshe “Sepse vendimi kundër një veprimi të keq nuk zbatohet menjëherë, zemra e bijve të njerëzve është e mbushur nga dëshira për të bërë të keqen” (Predikuesi 8:11), por syri i vajosur admiron atë që ata abuzojnë.

“Perëndia e durimit” (Rom. 15:5) është një nga titujt e Perëndisë. Së pari, sepse Perëndia është si Autori, ashtu edhe Objekti i hirit të durimit tek shenjtori. Së dyti, sepse kështu është ai në vetvete: durimi është një nga përsosmëritë e tij. Së treti, si model për ne: “Vishuni, pra, si të zgjedhur të Perëndisë, shenjtorë dhe të dashur, me dhembshuri të brendshme, mirësinë, përulësinë, zemërbutësinë dhe me durimin” (Kol.3:12). Dhe përsëri “Bëhuni pra imitues të Perëndisë, si bij shumë të dashur” (Efes. 5:1). Kur tundoheni që të mërziteni nga dikush, ose që t’i hakmerreni diokujt që ju ka bërë keq, kujtoni durimin dhe zemergjerësinë e pafund të Perëndisë.

Durimi i Perëndisë shfaqet në mënyrën sesi vepron me mëkatarët. Sa mrekullueshëm u shfaq ndaj atyre para përmbytjes së botës. Kur njerëzimi ishte degjeneruar mbarë botën dhe i gjithë mishi ishte i prishur, Perëndia nuk i shkatërroi ata pa i paralajmëruar dhe “priti” (1 Pjet.3:20), mbase jo më pak se 120 vjet (Zan.6:3), kohë gjatë së cilës Noueu ishte një “predikues i drejtësisë” (2 Pjet. 2:5). Pra, më vonë, kur johebrenjtë jo vetëm që adhuruan dhe i shërbyen krijesës në vend të Krijuesit, por edhe kryen neveritë më të poshtra, që binin ndesh edhe me diktimet e natyrës (Rom. 1:19-26) duke mbushur kështu masën e paudhësive, Perëndia nuk e zhveshi shpatën për t’i shfarosur këta rebelë, Perëndia “la që të gjitha kombet të ndjekin rrugët e tyre; por nuk e la veten e vet pa dëshmi, duke bërë mirë, duke na dhënë shira prej qiellit dhe stinë të frytshme” (Veprat 14: 16-17).

Durimi i Perëndisë u shfaq mrekullisht ndaj Izraelit. Së pari, ai “për afro dyzet vjet i duroi në shkretëtirë” (Veprat 13:18). Më vonë, kur u futën në Kanaan por ndoqën zakonet e liga të kombeve që i rrethonin dhe u kthyen në idhujtari, megjithëse Perëndia i fshikulloi fort, nuk i shkatërroi krejtësisht por ngriti në pikëllimin e tyre çlirimtarë. Kur paudhësia e tyre arriti deri aty sa vetëm një Perëndi me një durim të pafund mund t’i duronte, ai i kurseu për shumë vite para se të lejonte që të shpërnguleshin në Babilon. Më në fund, kur rebelimi i tyre ndaj tij arriti kulmin, me kryqëzimin e Birit të tij, ai priti për 40 vjet, para se t’u dërgonte romakët dhe kjo, vetëm pasi nuk e kishin “çmuar veten të denjë për jetën e përjetshme” (Veprat 13:46).

Sa i mrekullueshëm është sot durimi i Perëndisë ndaj botës. Nga çdo anë njerëzit mëkatojnë pa kufi. Ligji i Perëndisë nëpërkëmbet dhe vetë Perëndia përbuzet. Sa e mrekullueshme që Perëndia nuk i godet menjëherë për vdekje ata që e kanë provokuar atë paturpësisht. Pse ai nuk i asgjëson papritmas të pabesin arrogant dhe blasfemuesin e bujshëm, siç bëri me Ananian dhe Safirën? Pse ai nuk bën që toka të hapë gojën dhe të gllabërojë përndjekësit e popullit të tij, në mënyrë që si Datani dhe Abirami, ata të zbresin të gjallë në ferr? Po për të krishterët rebelues që tolerojnë dhe praktikojnë çdo formë të mundshme të mëkatit nën mbulesën e emrit të shenjtë të Krishtit? Pse nuk u jep fund zemërimi i drejtë i qiellit neveritjeve të tilla? Ka vetëm një përgjigje: sepse Perëndia “duroi me shumë zemërgjërësi enët e zemërimit që qenë bërë për prishje?”.

Po autori dhe lexuesi? Le të shohim jetët tona. Nuk ka kaluar shumë kohë që nga koha kur ndiqnim shumicën, për të bërë të keqen, nuk donim fare t’ia dinim për lavdinë e Perëndisë dhe jetonim vetëm për të kënaqur veten. Sa me durim u soll ndaj sjelljes sonë të poshtër? Dhe tani që hiri na ka nxjerrë nga zjarri dhe na ka dhënë një vend në familjen e Perëndisë dhe na ka ngjizur në një trashëgimi të përjetshme në lavdi, sa keq e shpërblejmë. Sa e cekët mirënjohja jonë, sa e ngadaltë bindja jonë e sa i shpeshtë rebelimi ynë! Perëndia e lejon mishin që të mbetet te besimtari që të jetë i “durueshëm ndaj nesh” (2 Pjet.3:9). Duke qenë se ky atribut hyjnor shfaqet vetëm në këtë botë, Perëndia ua zbulon të “tijëve”.

Meditimet tona ndaj kësaj përsosmërie hyjnore zbutshin zemrat e ndërgjegjet tona dhe mësofshim në shkollën e përvojave të shenjta “durimin e shenjtorëve”, nënshtrimin ndaj vullnetit hyjnor dhe vazhdimësinë në veprat e mira. Le të kërkojmë hir me zell për ta ndjekur këtë përsosmëri hyjnore. “Jini, pra, të përkryer, ashtu siç është i përsosur Ati juaj, që është në qiej” (Mat.5:48). Në kontekstin e drejtpërdrejtë të këtij vargu, Krishti na nxit që të duam armiqtë tanë, të bekojmë ata që na mallkojnë, t’u bëjmë mirë atyre që na urrejnë. Perëndia i duron shumë të këqinjtë, pavarësisht nga shumica e mëkateve të tyre dhe a do të dëshirojmë të hakmerremi për shkak të një dëmtimi të vogël?

11. Mirësia e Perëndisë – Atributet e Perendise

  Mirësia e Perëndisë zgjat vazhdimisht” (Ps. 52:1). “Mirësia” e Perëndisë i referohet përsosmërisë së natyrës së tij: “Dhe ky është mesazhi që dëgjuam nga ai dhe po jua shpallim juve: Perëndia është dritë dhe në Të nuk ka kurrfarë errësirë” (1 Gjoni 1:5). Ka një përsosmëri aq absolute në natyrën dhe qenien e Perëndisë, saqë asgjë nuk mund t’i shtohet asaj.

     Ai është që nga fillimi i mirë, prej Vetvetes, e asgjë tjetër nuk është e tillë, sepse tërë krijesat janë të mira vetëm kur komunikojnë me Perëndinë. Ai është në substancë i mirë; jo vetëm i mirë, por është vetë mirësia; mirësia tek një krijesë është një cilësi jo thelbësore, kurse te Perëndia është esenca e Tij. Ai është pafundësisht i mirë; mirësia tek krijesa është vetëm një pikë në oqean, kurse te Perëndia është një oqean i pafund ose një përmbledhje e të gjithë të mirës. Ai është përjetësisht dhe pandryshueshmërisht i mirë, sepse nuk mund të jetë më pak i mirë sesa është në të vërtetë; asgjë nuk mund t’i shtohet dhe asgjë nuk mund t’i hiqet Atij.Tomas Manton

     Perëndia është summum bonum, mirësia më e madhe.Perëndia nuk është vetëm qenia më e Madhe, por më e mira. Çdo mirësi që gjendet në një krijesë është vendosur nga Krijuesi, por mirësia e Perëndisë është e paderivueshme, sepse është esenca e natyrës së tij të përjetshme. Ashtu si Perëndia është që nga përjetësia i pafund në fuqi, para se të zbulohej ndonjë gjë ose para se të të kryhej ndonjë akt i plotfuqishmërisë, ashtu ai ka qenë përjetësisht i mirë para se të niste t’u ndante nga bollëku i tij krijesave. Pra, duke u dhënë çdo krijese frymën e gjallë, Perëndia manifestoi për herë të parë këtë përsosmëri hyjnore. “Ti je i mirë dhe bën të mira” (Ps.119:68). Perëndia ka në vetvete një thesar të pafund dhe të pashterueshëm të çdo bekimi, që mjafton për të mbushur gjithçka.

     Gjithçka që buron nga Perëndia, dekretet, krijimi, ligjet e tij, providencat e tij nuk mund të mos jenë veçse të mira, siç është shkruar: “Atëherë Perëndia shikoi të gjitha ato që kishte bërë, dhe ja, ishte shumë mirë” (Zan. 1:31). Pra, “mirësia” e Perëndisë shihet, së pari në krijimin. Sa më shumë të studiohet një krijesë nga afër, aq më shumë bëhet e dukshme mirësia e Krijuesit të saj. Të shohim krijesën më të lartë në këtë botë, njeriun. Arsyeja e shëndoshë pajtohet me psalmistin: “Unë do të të kremtoj, sepse jam krijuar në mënyrë të mrekulluar; veprat e tua janë të mrekullueshme, dhe unë e di shumë mirë këtë gjë” (Ps. 139:14). Gjithçka në strukturën e trupave tanë provon mirësinë e Krijuesit të tyre. Sa të përshtatshme i ka krijuar ai duart për të kryer punën që u është caktuar! Sa mirë që Zoti ka krijuar gjumin për të freskuar trupin e lodhur! Sa i dashur që u ka dhënë syve kapakët dhe vetullat për t’i mbrojtur! Dhe mund të vazhdojmë kështu pambarim.

     E as nuk kufizohet mirësia e Krijuesit ndaj njeriut, por ushtrohet ndaj të gjitha krijesave. “Sytë e të gjithëve shikojnë drejt teje duke pritur, dhe ti u jep atyre ushqimin në kohën e duhur. Ti e hap dorën tënde dhe plotëson dëshirën e çdo qënieje të gjallë” (Ps.145:15-16). Vëllime të tëra mund të shkruhen dhe janë shkruar për të theksuar këtë fakt. Perëndia siguron me bollëk për zogjtë e ajrit, për bishat e fushës apo peshqit e detit dhe u plotëson të gjitha nevojat. “Ai i jep ushqim çdo krijese, sepse mirësia e tij vazhdon përjetë” (Ps.136:25). Vërtet “Ai e do drejtësinë dhe barazinë; toka është e mbushur nga mirësitë e Zotit” (Ps.33:5).

     Mirësia e Perëndisë shihet në morinë e kënaqësive natyrore që ka siguruar për krijesat e tij. Perëndia mund të kënaqej që ta plotësonte urinë tonë pa e bërë ushqimin të shijshëm për qiellzat tona por mirësia e tij duket në aromat e ndryshme që u ka dhënë mishrave, perimeve dhe frutave! Perëndia nuk na ka dhënë vetëm shqisa por edhe ato që i kënaqin shqisat dhe kjo zbulon mirësinë e tij. Toka mund të kishte qenë po aq pjellore sa ç’është edhe pa faqen e saj të zbukuruar me lloj lloj ngjyrash. Jetët tona mund të mbaheshin edhe pa lulet e bukura që kënaqin sytë tanë me ngjyrat e tyre dhe vrimat e hundës me parfume të ëmbla. Ne mund të ecnim në fusha edhe pa na u përshëndetur veshët nga meloditë e zogjve. Atëherë, nga vjen kjo kënaqësi, kjo magjepsje, që jepet aq bujarisht mbi tërë faqen e dheut? Në fakt, “Zoti është i mirë me të gjithë dhe plot dhemshuri për të gjitha veprat e tij” (Ps. 145:9).

     Mirësia e Perëndisë shihet në faktin që kur njeriu shkeli ligjin e Krijuesit të tij, nuk nisi menjëherë një periudhë zemërimi e papërmbajtur, ndërkohë që Perëndia mund t’i kishte privuar krijesat e tij të rëna nga çdo bekim, çdo ngushëllim e çdo kënaqësi. Por jo, ai filloi një regjim të një natyre të përzier, mëshire dhe gjykimi. Kjo është mjaft e mrekullueshme nëse konsiderohet si duhet dhe sa më shumë që ai regjim shqyrtohet, aq më shumë shihet se “mëshira triumfon mbi gjykimin” (Jakobi 2:13). Megjithë të gjitha këqijat që bien mbi ne, balanca e të mirës mbizotëron. Me përjashtime të rralla, njerëzit kalojnë një numër shume më të madh ditësh me shëndet të mirë sesa me sëmundje dhe dhembje. Ka më shumë lumturi sesa mjerim në krijesat e botës. Edhe shqetësimet tona lejojnë një lehtësim të ndjeshëm dhe Perëndia i ka dhënë mendjes së njeriut një aftësi që e ndihmon për t’u përshtatur me rrethanat dhe i shfrytëzon maksimalisht ato.

     As nuk mund të vihet në pikëpyetje mirësia e Perëndisë me drejtësi, pse ka vuajtje dhe pikëllime në botë. Nëse njeriu mëkaton kundër mirësisë së Perëndisë, nëse ai përbuz “pasuritë e mirësisë së tij, të durimit dhe zemërgjerësisë së tij…për shkak të ashpërsisë sate dhe të zemrës së papenduar, po mbledh për veten tënde zemërim për ditën e zemërimit” (Rom. 2:4-5), kush tjetër përveç tij ka faj? Do të ishte Perëndia i “mirë” nëse nuk do të dënonte ata që i keqpërdorin bekimet e tij, që abuzojnë me mirësinë dhe i nëpërkëmbin mëshirat e tij? Nuk do të hedhë dyshime mbi mirësinë e Perëndisë, por do ta ilustrojë më së miri atë, kur ai të zhdukë nga faqja e dheut ata që shkelin ligjet e tij, sfidojnë autoritetin e tij, tallen me lajmëtarët e tij dhe përqeshin Birin e tij dhe përndjekin ata për të cilët ka vdekur.

     Mirësia e tij u shfaq më qartë kur dërgoi Birin e tij “ të lindur prej gruaje, të nënshtruar ligjit, që të shpengonte ata që ishin nën ligj, që ne të fitojmë birërinë” (Gal. 4:4-5). Pastaj, një mori engjëjsh lavdëruan krijuesin duke thënë “Lavdi Perëndisë në vendet më të larta, dhe paqe mbi tokë njerëzve mbi të cilët qëndron mirëdashja e tij!” (Luka 2:14). Po, në ungjillin “hiri”, (që në greqisht jep idenë e mirëdashjes apo mirësisë së Perëndisë) shpëtues i Perëndisë iu shfaq gjithë njerëzve” (Titit 2:11). As nuk mund të vihet në pikëpyetje sepse nuk ua zbuloi hirin e tij shpengues të gjitha krijesave mëkatare. Ai nuk ua dha atë engjëjve të rënë në mëkat. Nuk do të kishte fare të bënte me mirësinë e Perëndisë, nëse ai do t’i linte të gjithë të humbisnin. Nëse dikush do të guxonte ta sfidonte këtë, do t’i kujtoja prerogativën sovrane të Zotit tonë: “A nuk më lejohet të bëj me timen ç’të dua? Apo bëhesh sylig, sepse unë jam i mirë?” (Mateu 20:15).

     “Le të kremtojmë Zotin për mirësinë e tij dhe për mrekullitë e tij në dobi të bijve të njerëzve” (Ps. 107:8). Mirënjohja është çfarë u kërkohet me të drejtë objekteve të bamirësisë së tij; por shpesh duke qenë se mirësia e tij është aq e bollshme dhe e pashterueshme, kjo mirënjohje i privohet nga krijesat këtij Mirëbërësi të madh. Nuk vlerësohet si duhet, sepse ai na e jep gjatë ngjarjeve të përditshme që na ndodhin. Nuk ndjehet sepse e përjetojmë çdo ditë. “Apo i përçmon pasuritë e mirësisë së tij”? (Rom.2:4). Mirësia e tij “përçmohet” kur nuk shfrytëzohet si një mjet që të çon në pendim, por në të kundërtën i ngurtëson, nga ideja se Perëndia nuk i përfill fare mëkatet e tyre.

     Mirësia e Perëndisë është jeta e besimit të të krishterit. Pikërisht kjo përsosmëri e Perëndisë i flet më shumë zemrave tona. Meqenëse mirësia e tij zgjat përjetë, nuk duhet të na lëshojë kurrë zemra: “Zoti është i mirë, është një fortesë në ditën e fatkeqësisë; ai i njeh ata që kërkojnë strehë tek ai” (Nahumi 1:7).

Kurt ë tjerët sillen keq me ne, duhet që të na nxisë që të falenderojmë më fort Zotin, sepse është i mirë; dhe kur ne vetë jemi të vetëdijshëm se jemi larg së qënit të mirë, aq më shumë duhet ta bekojmë Atë me nderim se është i mirë. Për asnjë çast nuk duhet të lejojmë idenë e mosbesimit ndaj mirësisë së Zotit. Nëse kemi ndonjë dyshim për ndonjë gjë tjetër, për këtë duhet të jemi absolutisht të sigurt, që Jehovahu është i mirë; Ai mund të veprojë në mënyra të ndryshme në kohë të ndryshme, por nga natyra është është përjetësisht i njëjtë. C.H. Spërxhën

10. Besnikëria e Perëndisë – Atributet e Perendise

Pabesia është një nga mëkatet më të spikatura të këtyre kohëve të liga. Në botën e biznesit, me përjashtime të rralla, fjala e njeriut nuk është më detyruese. Në botën sociale, pabesia martesore sundon kudo dhe lidhja e shenjtë e martesës prishet me aq shpërfillje sa kur flakim një rrobë të vjetër. Në sferën e kishës, mijëra pesona që kanë bërë besëlidhje solemnisht për të predikuar të vërtetën nuk kanë fare turp që ta sulmojnë apo ta mohojnë atë. Askush nuk mund të shpallë se ka imunitet të plotë nga ky mëkat i frikshëm; sa të pabesë kemi qenë ndaj Krishtit dhe ndaj dritës e privilegjeve që na ka besuar Perëndia! Sa freskuese dhe nuk mund të përshkruhet se çfarë bekimi është të ngresh sytë mbi rrënojat dhe të shohim atë që është besnik, besnik në çdo gjë, besnik në çdo kohë.

“Prano, pra, që Zoti, Perëndia yt, është Perëndia, Perëndia besnik” (Ligji i Përt. 7:9). Kjo cilësi është thelbësore për qenien e tij e pa këtë, nuk do të ishte Perëndi. Po të ishte i pabesë, Perëndia do të vepronte në kundërshtim me natyrën e tij, diçka kjo e pamundur: “Nëse jemi të pabesë, ai mbetet besnik, sepse ai nuk mund të mohojë vetveten” (2 Tim. 2:13). Pabesia është një nga përsosmëritë e lavdishme të qenies së tij. Ai është i veshur me të: “O Zot, Perëndi i ushtrive, kush është i fuqishëm si ti, o Zot? Besnikëria jote të rrethon kudo?” (Ps. 89:8). Kur Perëndia u mishërua, është thënë: “Drejtësia do të jetë brezi i ijëve të tij dhe besnikëria brezi i anëve të tij” (Isa.11:5).

Çfarë fjale që kemi te Ps. 36:5. “O Zot, mirësia jote arrin deri në qiell dhe besnikëria jote deri te retë”. Mbi njohjen e kufizuar qëndron besnikëria e pandryshueshme e Perëndisë. Gjithçka rreth Perëndisë është e madhe, e gjerë dhe e pakrahasueshme. Ai nuk harron kurrë, nuk dështon kurrë, nuk lëkundet kurrë dhe nuk heq dorë kurrë nga fjala e tij. Të gjitha shpalljeve të premtimit apo profecisë Zoti u ka shtuar zotimet e besëlidhjes apo paralajmërimet që do të kryejë, sepse “Perëndia nuk është një njeri, që mund të gënjejë, as edhe bir njeriu që mund të pendohet. Kur ka thënë një gjë, nuk do ta bëjë? Ose kur ka shpallur një gjë, nuk do ta kryejë?” Prandaj besimtari deklaron: “Mëshirat e tij nuk janë mbaruar plotësisht. Përtëriten çdo mëngjes; e madhe është besnikëria jote” (Vajtimet 3:22-23).

Shkrimi është plot me ilustrime të besnikërisë së Perëndisë. Më shumë se 4000 vjet më parë, ai tha: “Deri sa të jetë toka, nuk do të pushojnë kurrë së ekzistuari mbjellja dhe korrja, të ftohtit dhe të nxehtit, vera dhe dimri, dita dhe nata” (Zan.8:22). Çdo vit sjell një dëshmi të re të përmbushjes së premtimit nga Perëndia. Te Zanafilla 15 ne shohim se Jehovahu i shpalli Abrahamit “”Dije me siguri që pasardhësit e tu do të qëndrojnë si të huaj në një vend që nuk do të jetë i tyre, dhe do të jenë skllevër …Por në brezin e katërt ata do të kthehen këtu” (13-16). Kaluan shekuj të tërë dhe pasardhësit e Abrahamit nisën të rënkojnë nga mundimet e përgatitjes së tullave. A e ka harruar Perëndia premtimin? Aspak. Lexoni Eksodi 12:41 “Në fund të katërqind e tridhjetë vjetëve, pikërisht atë ditë, ndodhi që të gjitha radhët e Zotit dolën nga vendi i Egjiptit”. Zoti shpall nëpërmjet Isaias: “Prandaj vet Zoti do t’ju japë një shenjë: Ja, e virgjëra do të mbetet me barrë dhe do të lindë një fëmijë të cilin do ta quajë Emanuel” (7:14). Shekuj të tjerë kaluan por “kur u mbush koha, Perëndia dërgoi Birin e tij, të lindur prej gruaje” (Gal.4:4).

Perëndia është besnik. Fjala që ka premtuar është e sigurtë. Ai është besnik në të gjitha marrëdhëniet me popullin e vet. Atij mund t’i besosh krejtësisht. Askush nuk i ka besuar atij më kot. Kjo e vërtetë e çmuar shprehet gati në çdo vend të Shkrimit, sepse populli i tij duhet ta dijë se besnikëria është një pjesë thelbësore e natyrës së Perëndia. Kjo është baza e besimit tonë në Të. Por ta pranosh besnikërinë e Perëndisë si të vërtetë hyjnore nuk është njësoj si të veprosh në bazë të kësaj të vërtete. Perëndia na ka dhënë shumë “premtime të mrekullueshme dhe të çmuara”, por a i besojmë seriozisht përmbushjes së tyre prej Perëndisë? A besojmë që ai të bëjë për ne gjithçka që ka thënë? A u besojmë me siguri të madhe fjalëve: “besnik është ai që premtoi” (Heb. 10:23)?

Ka periudha në jetën e çdo njeriu, kur edhe për të krishterin nuk është e lehtë që të besojë se Perëndia është besnik. Besimi ynë vihet seriozisht në provë, sytë tanë mbushen me lotë dhe ne nuk mund të dallojmë më veprat e dashurisë së tij. Veshët tanë shushaten nga zhurmat e botës dhe ngacmohen nga pëshpëritjet e pafe të Satanit, që na pengojnë të dëgjojmë zërin e tij të ëmbël. Planet e shpresuara kanë dështuar, miqtë tek të cilët jemi mbështetur na kanë zhgënjyer, një vëlla apo motër që shpall besimin në Krishtin na ka tradhëtuar. Ne tronditemi, sepse dëshironim të ishim besnikë ndaj Perëndisë por ja një re e errët na e fsheh atë. Mendja jonë mishore e ka mjaft të vështirë, madje të pamundur që të harmonizojë zemërimin e tij providencial me premtimet e tij të hirshme. O shpirt i ligështuar, shtegtar i sprovuar, kërko hir e dëgjo Isa.50:10 “Kush prej jush ka frikë nga Zoti dhe dëgjon zërin e shërbëtorit të tij? Kush ecën në terr pa asnjë dritë, le të ketë besim në emrin e Zotit dhe të mbështetet te Perëndia i tij!.

Kur tundohesh të dyshosh besnikërinë e Perëndisë, thërrit: “Shporru prej meje, djall”. Ndonëse nuk mund të harmonizosh veprimet e mistershme të Perëndisë me zotimet që ka bërë në dashurinë e tij, prit që të të jape më shumë dritë. Në kohën e tij do të ta bëjë të qartë. “”Atë që po bëj unë, ti tani nuk e kupton, por do ta kuptosh mbas kësaj” (Gjoni 13:7). E ardhmja do të tregojë se Perëndia as nuk e ka braktisur dhe as nuk e ka mashtruar fëmijën e tij. “Prandaj Zoti do të presë për t’ju dhënë hir, pastaj ai do të lartësohet, sepse i erdhi keq për ju, sepse Zoti është një Perëndi i drejtësisë. Lum të gjithë ata që kanë shpresë tek ai!” (Isa. 30:18).

“Mos e gjyko Zotin me arsyen tënde

Por besoji për hirin e tij,

Prapa zemërimit që shohim në veprat e providencës

Fshihet një buzëqeshje,

Merrni kurajo o ju shenjtorë të frikësuar,

Ato retë që ju trembin aq shumë,

Janë plot mëshirë dhe do të vërshojnë

Me bekime mbi kokën tuaj”.

“Ti i ke përcaktuar porositë e tua me drejtësi dhe me besnikëri të madhe” (Ps. 119:138). Perëndia jo vetëm që na ka treguar më të mirën, por edhe nuk e ka kursyer më të keqen. Ai e ka përshkruar me besnikëri rrënimin që ka sjellë Rënia në mëkat. Ai e ka zbuluar besnikërisht urrejtjen e tij të regjur ndaj të keqes dhe duhet ta ndëshkojë atë. Ai na ka paralajmëruar se “është një zjarr që konsumon” (Heb.12:29). Jo vetëm që Fjala e tij është plot me ilustrime për besnikërinë e tij në përmbushjen e premtimeve, por edhe me shembuj të shumtë të besnikërisë së tij për të realizuar kërcënimet. Çdo fazë e historisë së Izraelit e ilustron këtë fakt solemn. Po ashtu edhe me individët: Faraonin, Koreun, Akanin dhe shumë të tjerë janë prova të qarta. Dhe po ashtu do të ndodhë me ju, lexuesit e mi, nëse nuk keni apo nuk do të vraponi te Krishti, për t’u strehuar, flakët e përjetshme të Liqenit të Zjarrtë do të jenë pjesa juaj e sigurtë. Perëndia është besnik.

Perëndia është besnik në ruajtjen e popullit të tij. “Besnik është Perëndia, nga i cili jeni thirrur në bashkësinë e Birit të tij Jezu Krishtit, Zotit tonë” (1 Kor. 1:9). Në vargun e mëparshëm është premtuar se Perëndia do t’i përforcojë deri në fund të tijët. Besimi i apostullit në sigurinë absolute të besimtarëve nuk mbështetej në forcën e vendimeve, apo aftësinë e ngulmimit, por në vërtetësinë e atij që nuk mund të gënjejë. Meqenëse Perëndia i ka premtuar Birit të tij një popull të caktuar si trashëgimi të tij, që t’i shpengojë nga mëkati dhe dënimi dhe t’i bëjë pjesëmarrës të jetës së përjetshme në lavdi, është e sigurtë se nuk do të lejojë që askush prej tyre të humbasë.

Perëndia është besnik në disiplinimin e popullit të tij. Ai nuk është më pak besnik në atë që mban, sesa kur jep. Ai është po aq besnik kur dërgon si pikëllim, ashtu edhe gëzim. Besnikëria e Perëndisë është një e vërtetë për t’u rrëfyer jo vetëm kur jemi të qetë, por edhe kur ndodhemi nën qortimin më të fortë. Por, ky rrëfim nuk duhet të dalë nga goja por edhe nga zemra jonë. Kur Perëndia na godet me thuprën e ndreqjes, është pikërisht besnikëria që e ushtron atë. Ta pranosh atë do të thotë që të përulesh para tij, duke qenë të vetëdijshëm se e meritojmë plotësisht ndreqjen e tij dhe në vend që të murmurisim, ta falënderosh atë. Perëndia nuk na pikëllon asnjëherë pa arsye.

“Për këtë arsye ka në mes jush shumë të dobët e të sëmurë, dhe shumë vdesin” (1 Kor. 11:30), thotë Pali, duke e ilustruar këtë parim. Kur thupra e tij na godet, le të themi me Danielin “Zot, ty të përket drejtësia, por neve turpi i fytyrës” (9:7).

“Unë e di, o Zot, që dekretet e tua janë të drejta, dhe që ti më ke hidhëruar në besnikërinë tënde” (Ps.119:75). Hidhërimi dhe problemet jo vetëm që janë në përputhje me dashurinë e Perëndisë që është zotuar në besëlidhjen e përjetshme, por janë pjesë e administrimit të kësaj dashurie. Perëndia jo vetëm që është besnik edhe në mes të pikëllimeve, por besnik në dërgimin e tyre. “unë do ta dënoj shkeljen e tyre me shufër dhe paudhësinë e tyre me të rrahura, por nuk do ta heq mirësinë time prej tij dhe nuk do të lë që besnikëria ime të jetë e mangët. Nuk do të shkel besëlidhjen time dhe nuk do t’i ndryshoj fjalët që kanë dalë nga goja ime” (Ps. 89:32-33). Ndreqja jo vetëm që përputhet me mirësinë e Perëndisë, por është efekti dhe shprehja e saj. Mendjet e besimtarëve të krishterë do të qetësoheshin nëse do të kujtonin se besëlidhja e tij e lidh atë që t’u jape ndreqjen e duhur. Pikëllimet janë të domosdoshme për ne: “Do të kthehem në vendin tim deri sa të njohin që janë fajtorë dhe do të kërkojnë me siguri fytyrën time; në mjerimin e tyre do të më kërkojnë me zell” (Osea 5:15).

Perëndia është besnik në përlëvdimin e popullit të tij. “Besnik është ai që ju thërret, i cili edhe do ta bëjë” (1 Thes.5:24). Referenca është këtu për shenjtorët që janë të “ruajtur patëmeta deri në ardhjen e Zotit tonë Jezu Krisht”. Perëndia na trajton jo në bazë të meritave tona (sepse nuk kemi asnjë të tillë), por për hir të emrit të tij. Perëndia është i qëndrueshëm ndaj vetes dhe qëllimit të tij të hirit: “ata që i thirri…ata edhe i përlëvdoi” (Rom. 8:30). Perëndia jep një demonstrim të plotë të qëndrueshmërisë së mirësisë së tij të përjetshme ndaj të zgjedhurve të tij, duke i thirrur nga errësira në dritën e tij të mrekullueshme, gjë kjo që duhet t’i sigurojë ata plotësisht për vazhdimësinë e vet të sigurtë. “Themeli i fortë i Perëndisë qëndron i patundur” (2 Tim.2:19). Pali prehej mbi besnikërinë e Perëndisë kur tha: “Për këtë arsye unë po vuaj edhe nga këto gjëra, po nuk kam turp, sepse e di kujt i kam besuar dhe jam i bindur se ai është i zoti ta ruajë visarin tim deri në atë ditë” (2 Tim. 1:12).

Kuptimi i kësaj të vërtete të bekuar do të na ruajë nga shqetësimet. Të jesh plot merak, ta shohësh situatën nën një kënd të errët, të presësh të nesërmen me ankth, do të thotë të reflektosh jo si duhet mbi besnikërinë e Perëndisë. Ai që u kujdes për fëmijën e tij gjatë gjithë viteve, nuk do ta braktisë atë në pleqëri. Ai që ka dëgjuar lutjet tuaja në të kaluarën nuk do të refuzojë të plotësojë nevojat tuaja në krizën e tashme. Prehu mbi Jobi 5:19 “Nga gjashtë fatkeqësi ai do të të çlirojë, po, në të shtatën e keqja nuk do të të prekë”.

Kuptimi i kësaj të vërtete të bekuar do të ndalojë murmuritjet tona. Zoti e di se ç’është më e mira për secilin prej nesh dhe një nga efektet e të prehurit mbi këtë të vërtetë do të jetë qetësimi i ankesave tona idhnake. Perëndia nderohet jashtëzakonisht kur, edhe në prova dhe ndreqje, ne mendojmë si duhet për të, i japim të drejtë urtësisë dhe drejtësisë së tij dhe pranojmë dashurinë e tij në çdo qortim të tij.

Kuptimi i kësaj të vërtete të bekuar do të sjellë një besim gjithnjë e më në rritje te Perëndia. Prandaj edhe ata që vuajnë sipas vullnetit të Perëndisë, le t’i besojnë shpirtrat e vet atij, si te Krijuesi besnik, duke bërë të mirën” (1 Pjet.4:19). Kur i dorëzohemi me besim dhe i dorëzojmë të gjitha situatat tona në duart e tij, të bindur krejtësisht për dashurinë e besnikërinë e tij, aq më shpejt do të kënaqemi me providencat e tij dhe do të kuptojmë se “ai i bën çdo gjë përsosmërisht”.

09. Fuqia e Perëndisë – Atributet e Perendise

    Ne nuk mund të kemi një konceptim të drejtë të Perëndisë, nëse nuk e shohim atë si të plotfuqishëm, ashtu edhe të gjithëditur. Ai që nuk mund të bëjë atë që do dhe të kryejë gjithçka që dëshiron, nuk mund të jetë Perëndi. Ashtu si Perëndia ka një vullnet për të vendosur atë që e gjykon të mirë, ashtu ka dhe fuqinë për të zbatuar vullnetin e tij.

Fuqia e Perëndisë është aftësia dhe forca me anë të së cilës ai mund të përmbushë çfarëdo që dëshiron, çfarëdo që vendos urtësia e tij e pafund dhe çfarëdo që mund të vendosë pastërtia e pafund e vullnetit të tij…Ashtu si shenjtëria është bukuria e tërë atributeve të Perëndisë, po ashtu është ajo që u jep jetë dhe veprim tërë përsosmërive të natyrës hyjnore. Sa të kota do të ishin këshillat hyjnore nëse fuqia nuk do të  ndërhynte për t’i zbatuar ato. Pa fuqi, mëshira e Tij do të ishte thjesht një besim i brishtë, premtimet e tij një tingull i zbrazët dhe kërcënimet e tij nuk do të ishin veçse një dordolec. Fuqia e Perëndisë është si Vetja: e pafund, e përjetshme dhe e pakuptueshme, as nuk mund të kontrollohet, kufizohet e as të cënohet nga krijesa. Stivën Çarnok

     “Perëndia ka folur një herë; dy herë kam dëgjuar këtë, që fuqia i përket Perëndisë” (Ps. 62:11). “Perëndia ka folur një herë”: nuk ka më asgjë të nevojshme! Qielli dhe toka do të zhduken, por fjala do të qëndrojë përgjithnjë. “Perëndia ka folur një herë”: sa me vend madhështia e tij Hyjnore! Ne të vdekshmit e shkretë mund të flasim shpesh por nuk dëgjohemi, kurse Ai flet flet vetëm një herë dhe gjëmimin e fuqisë së tij e dëgjojnë njëmijë kodra. “Zoti gjëmoi në qiejtë dhe Shumë i Larti bëri që të dëgjohet zëri i tij me breshër dhe me thëngjij. Hodhi shigjetat e tij dhe i shpërndau armiqtë; lëshoi një numër të madh rrufesh dhe i bëri të ikin me vrap. Në qortimin tënd, o Zot, në shfryrjen e erës nga flegrat e tua, shtretërit e lumenjve u dukën dhe themelet e botës u zbuluan” (Ps. 18:13-15).

     “Perëndia ka folur një herë”: shikoni autoritetin e tij të pandryshueshëm. “Sepse kush mund të krahasohet në qiell me Zotin? Dhe kush është i njëllojtë me Zotin midis bijve të të Fuqishmit?” (Ps. 89:6). “Tërë banorët e dheut përpara tij konsiderohen si asgjë; ai vepron si të dojë me ushtrinë e qiellit dhe me banorët e dheut. Askush nuk mund t’ia ndalë dorën ose t’i thotë: “Çfarë po bën?” (Dan. 4:35). Kjo u zbulua haptazi kur Perëndia u mishërua dhe banoi ndër njerëzit. Lebrozit i tha: “Po, unë dua, shërohu”. Dhe në atë çast u shërua nga lebra e tij” (Mat. 8:3). Atij që kishte katër ditë që dergjej në varr, i tha: “Llazar, dil” dhe i vdekuri doli. Era e stuhishme dhe dallgët e tërbuara u qetësuan vetëm nga një fjalë e tij. Një legjion demonësh nuk mund ta kundërshtonte urdhërin e tij autoritar.

     “Fuqia i përket Perëndisë” dhe vetëm atij, Asnjë krijesë në gjithë universin nuk ka ndonjë atom fuqi, përveç asaj që Perëndia jep. Por fuqia e Perëndisë nuk fitohet, e as varet nga pranimi prej ndonjë autoriteti tjetër. Ajo i përket atij në mënyrë të qenësishme.

Fuqia e Perëndisë është si ai Vetë, vetë-ekzistuese dhe e vetë-mbështetur. Më i fuqishmi ndër njerëzit nuk mund t’i shtojë asgjë fuqisë së të  Plotfuqishmit. Ai nuk ka nevojë të ulet mbi një fron me mbështetëse dhe as  nuk ka nevojë për askënd ta ndihmojë. Oborrin nuk ia drejtojnë oborrtarët e  as nuk ka nevojë të huazojë shkëlqim nga krijesat. Ai është Vetë burimi i  madh i çdo gjëje dhe burimi fillestar i çdo fuqie.  C.H. Spërxhën

     Jo vetëm që i gjithë krijimi dëshmon për fuqinë e madhe të Perëndisë, por edhe për pavarësinë e tij të plotë prej çdo gjëje të krijuar. Dëgjoni sfidën e tij: “Ku ishe kur unë hidhja themelet e tokës? Thuaje, në rast se ke aq zgjuarsi. Kush ka vendosur përmasat e saj, në rast se e di, ose kush ka vënë mbi të litarin për ta matur? Ku janë vendosur themelet e saj, ose kush ia vuri gurin qoshes” (Jobi 38:4-6). Si përfundon në pluhur e hi krenaria e njeriut!

Fuqia përdoret gjithashtu si emër i Perëndisë. “Birin e njeriut të ulur në të djathtën e Pushtetit” (Marku 14:62), pra në krahun e djathtë të Perëndisë. Perëndia dhe fuqia janë aq të pandashme saqë janë të alternuara me njëra-tjetrën. Ashtu si esenca e Tij është e pafundme, e pakufizueshme në vend, ashtu si është e përjetshme, e pamatshme në kohë, po ashtu është edhe e plotfuqishme, e pakufizueshme në veprim. Stiven Çarnok

     “Ja, këto janë vetëm thekët e veprave të tij. Ç’murmurimë të lehtë të tij arrijmë të dëgjojmë! Por vallë kush do të arrijë të kuptojë gjëmimin e fuqisë së tij?” (Jobi 26:14). Kush mund të numërojë të gjjitha monumentet e fuqisë së tij? Edhe ajo që shfaqet nga fuqia e tij në krijimin e dukshëm është krejtësisht e pakuptueshme nga aftësitë tona e aq më pak që mund ta konceptojmë vetë plotfuqishmërinë. Në natyrën e Perëndisë, ka pafundësisht më tepër fuqi sesa shprehet në të gjitha veprat e tij.

     Ne shohim “pjesë të mënyrave se si vepron ai” në krijim, providencë, shpengim, por vetëm një “pjesë të vogël” të fuqisë së tij mund të shihet në to. Kjo shprehet qartë te Habakuku 3:4 “dhe aty fshihej fuqia e tij”. Zor se mund të përfytyrosh diçka më fjalëmadhe sesa shëmbëlltyrën e tërë kapitullit e megjithatë nuk ka asgjë në të që t’ia kalojë fisnikërisë së kësaj deklarate. Në vegim, profeti vështron fuqinë e Perëndisë nëpër kodra dhe male, që mund të shihet si një shfaqje e mrekullueshme të fuqisë së tij. Por jo, në këtë varg thuhet se kjo është thjesht “fshehja” e fuqisë së tij dhe jo shfaqja e fuqisë së tij. Çfarë do të thotë? Fuqia e Hyjnisë është aq e pakonceptueshme, aq e pafund dhe aq e pakontrollueshme, saqë veprimet e tij të frikshme që shohim në natyrë më shumë fshehin sesa zbulojnë nga forca e tij e pafund!

     Ёshtë e mrekullueshme të lidhësh së bashku pasazhet e mëposhtme: “I vetëm shpalos qiejt dhe ecën mbi valët e larta të detit” (Jobi 9:8), që shpreh fuqinë e pakontrollueshme të Perëndisë. Ai “shëtit mbi kupën e qiejve”, që na tregon për pakufishmërinë e pranisë së tij. “Ecën mbi krahët erës” (Ps. 104:3), gjë që tregon shpejtësinë e mahnitshme të veprimeve të tij. Kjo shprehje e fundit është mjaft e dukshme. Jo se “fluturon” apo “vrapon” por që “ecën” dhe pikërisht mbi “krahët e erës”, pra mbi elementet më të vrullshme, hidhet me furi të madhe dhe lëviz me një shpejtësi të pakonceptueshme e megjithatë, ato janë nën këmbët e tij, në kontrollin e tij të përsosur!

     Le të shohim tani fuqinë e Perëndisë në krijim. “Qiejtë janë të tutë, edhe toka është jotja; ti e ke krijuar botën dhe të gjitha atë që janë në të. Ti ke krijuar veriun dhe jugun; Tabori dhe Hermoni lëshojnë britma gëzimi kur dëgjojnë emrin tend” (Ps. 89:11,12). Para se njeriu të punojë, ai duhet t’i ketë edhe mjetet, edhe materialet, por Perëndia vetëm me anë të fjalës së tij krijoi gjithçka nga hiçi. Intelekti nuk mund ta kapë dot. Perëndia “Sepse ai foli dhe gjëja u bë; ai udhëroi dhe gjëja u shfaq” (Ps. 33:9). Materia e qëmotshme e dëgjoi zërin e tij. “Perëndia tha: “U bëftë …dhe …u bë” (Zan.1). Ne mund të thërrasim: “Ti ke krah të fuqishëm; dora jote është e fortë, e djathta jote ngrihet në qiell” (Ps. 89:13).

Kush mund të vështrojë mrekullitë e qiellit të mesnatës, kush mund të hetojë për të ditur se nga u krijuan orbitat e fuqishme? Ёshtë e mahnitshme ta  përshkruash, por ato u krijuan pa asnjë material. Ato thjesht rrodhën nga  zbrazëtia. Fabrika madhështore e natyrës universale doli nga hiçi. Çfarë  mjetesh përdori Arkitekti Suprem për të modeluar pjesët e veçanta me një  përpikëri fine dhe për t’i dhënë një shkëlqim kaq të mrekullueshëm  të tërës? Si u lidh në një strukturë të përpjesëtuar me kaq delikatesë dhe të  lëmuar me një madhështi të tillë? Vetëm një dekret e përmbushi gjithçka.  Perëndia tha: Le të krijohen. Ai nuk shtoi asgjë më shumë dhe menjëherë, u  shfaq ngrehina e mrekullueshme, zbukuruar me çdo bukuri, me përsosuri të  panumërta, duke deklaruar në mes të serafinëve të ngazëllyer lavdet e  Krijuesit të madh. “Qiejtë u bënë me anë të fjalës së Zotit dhe tërë ushtria e tyre me anë të frymës së gojës së tij” (Ps.33:6). Xheims Hervei 1789

     Konsideroni fuqinë e Perëndisë në ruajtje. Asnjë krijesë nuk ka fuqi për të ruajtur vetveten. “A mund të rritet papirusi jashtë moçalit dhe a mund të zhvillohet xunkthi pa ujë?” (Jobi 8:11). Si njerëzit ashtu edhe bishat do të shfaroseshin po të mos kishte bar për ushqim dhe barërat do të vyshkeshin nëse toka nuk do të freskohej me vërshime të bollshme. Prandaj Perëndia quhet Ruajtësi i “njerëzve dhe kafshëve” (Ps. 36:6). “Duke i mbajtur të gjitha me fjalën e fuqisë së tij” (Heb. 1:3). Sa e mrekullueshme është jeta e foshnjes para se të lindë, mrekulli e fuqisë hyjnore! Fakti që një foshnje mund të jetojë dhe madje për shumë muaj, në një vend aq të ngjeshur të ndotur dhe pa marrë frymë, është i pakonceptueshëm pa fuqinë e Perëndisë. Ai me të vërtetë “na mban gjallë” (Ps.66:9).

     Ruajtja e tokës nga dhuna e detit është një rast tjetër i qartë që tregon për fuqinë e Perëndisë. Si mund të mbahet i mbyllur ky element i tërbuar brenda kufijve në të cilat ai ka qëndruar, duke vazhduar rrugën, pa përmbytur terë botën dhe pa copëtuar pjesën më të ulët të krijimit? Uji normalisht duhet të jetë mbi tokë, sepse është më i lehtë dhe duhet të jetë nën ajër, sepse është më i rëndë. Kush mund t’i mbajë nën kontroll vetitë natyrore të tij? Sigurisht që njeriu nuk mundet. Vetëm dekreti i Krijuesit të tij e mban atë në kontroll: “Ti do të arrish deri këtu, por jo më tutje; këtu do të ndalen valët e tua krenare!”? (Jobi 38:11). Ç’monument i rëndësishëm i fuqisë së Perëndisë është ruajtja e botës!

     Konsideroni fuqinë e Perëndisë në qeverisje. Konsidero frenimin që i bën ligësisë së Satanit. “Jini të përmbajtur, rrini zgjuar; sepse kundërshtari juaj, djalli, sillet rreth e qark si një luan vrumbullues, duke kërkuar cilin mund të përpijë”. Ai është plot urrjetje kundër Perëndisë dhe plot armiqësi të egër kundër njeriut, sidomos kundër shenjtorëve. Ai që pati zili Adamin në parajsë, ka zili që ne kënaqemi me bekimet e Perëndisë. Po të lihej i lirë, ai do të dërgonte zjarr nga qielli mbi frutat e tokës, do të shkatërronte tërë bagëtitë, do të rrëzonte shtëpitë tona me erën e fortë dhe do të mbulonte trupat tanë me plagë. Por, megjithëse njeriu nuk e kupton, Perëndia e frenon atë jashtëzakonisht, e pengon atë nga zbatimi i skemave të tij të këqija dhe e kufizon atë brenda urdhërave të tij.

     Perëndia e kufizon prishjen natyrore të njeriut. Ai i lejon shpërthimet e mëkatit që të tregojë se çfarë kaosi i tmerrshëm është shkaktuar nga rebelimi i njeriut ndaj Krijuesit të tij, por kush mund ta imagjinojë se ku mund të përfundojë njeriu nëse Perëndia do ta largonte dorën e tij frenuese? “goja e tyre është plot mallkim dhe hidhësi; këmbët e tyre janë të shpejta për të derdhur gjak” (Rom. 3:14-15). Kjo është natyra e çdo pasardhësi të Adamit. Çfarë shthurje dhe marrëzie e shfrenuar dhe kokëfortë do të triumfonte në botë, nëse fuqia e Perëndisë nuk do të ndërhynte që të mbyllte portat e saj! Shih Ps. 93:3-4.

     Shqyrtoni fuqinë e Perëndisë në gjykim. Kur ai godet, askush nuk mund t’i rezistojë atij: shih Ezekiel 22: 14. Sa tmerrësisht ilustrohet kjo gjatë përmbytjes! Perëndia hapi dritaret e qiellit dhe dhe vërshuan burimet e thella të ujërave dhe përveç atyre që ndodheshin në arkë, e tërë raca njerëzore u fshi nga faqja e dheut, e paaftë për të bërë asgjë para stuhisë së zemërimit. Breshëri zjarri dhe squfuri ranë nga qielli dhe qytetet u shfarosën. Faraoni dhe tërë ushtritë e tij ishin të pafuqishëm kur Perëndia i hodhi ata në Detin e Kuq. Çfarë fjale të tmerrshme që lexojmë te Rom.9:22: “Dhe çfarë të thuash nëse Perëndia, duke dashur të tregojë zemërimin e tij dhe të bëjë të njohur pushtetin e tij duroi me shumë zemërgjërësi enët e zemërimit që qenë bërë për prishje?”. Perëndia do ta zbulojë fuqinë e tij të madhe mbi të pabesët jo thjesht duke i burgosur ata në Gehena, por duke i ruajtur mbinatyrshëm trupat dhe shpirtrat e tyre në mes të zjarrit të përjetshëm në Liqenin e Zjarrtë.

     Të gjithë duhet të dridhen para një Perëndie të tillë! Të trajtosh paturpësisht atë që mund të na shtypë më lehtë sesa shtypim një flutur nate është vetvrasje. Ta kundërshtosh haptazi atë që është veshur me plotfuqishmëri e që mund të na bëjë copa copa ose mund të na hedhë në ferr, kur të dojë, është çmenduri e vërtetë. Ёshtë urtësi që t’i vëmë veshin urdhërimit të tij “Nënshtrohuni Birit, që të mos zemërohet dhe të mos vdisni rrugës, sepse zemërimi i tij mund të ndizet në një çast” (Ps. 2:12).

     Shpirtrat e ndriçuar ta adhurojnë një Perëndi të tillë! Përsosmëritë e mrekullueshme dhe të pafund të një Qenie të tillë kërkojnë një adhurim të zjarrtë. Nëse njerëzit e famshëm dhe me pushtet kërkojnë admirimin e botës, sa më shumë duhet të na mbushë fuqia e të Plotfuqishmit me nderim dhe mahnitje. “Kush barazohet me ty midis perëndive, o Zot? Kush barazohet me ty, i mrekullueshëm në shenjtëri, i madhërishëm në lëvdata, o çudibërës?” (Eksodi 15:11).

     Shenjtorët duhet t’i besojnë një Perëndie të tillë! Ai është i denjë për një besim të patundur. Asgjë nuk është e vështirë për të. Nëse Perëndia do ta kishte të kufizuar fuqinë ne do të binim në dëshpërim, por kur shohim se është i veshur me plotfuqishmëri, asnjë lutje nuk është e vështirë që ai të përgjigjet, asnjë nevojë nuk është shumë e madhe që të mos ta plotësojë, asnjë pasion aq i fuqishëm që të mos frenohet prej tij; asnjë tundim aq i fuqishëm prej nga i cili të mos të të çlirojë e asnjë mjerim aq i madh prej nga i cili të të ngushëllojë. “Zoti është drita ime dhe shpëtimi im; nga kush do të kem frikë?” (Ps.27:1). “Tani atij që, sipas fuqisë që vepron në ne, mund të bëjë jashtë mase më tepër nga sa kërkojmë ose mendojmë, atij i qoftë lavdia në kishën në Krishtin Jezus për të gjitha brezat, në jetë të jetëve. Amen” (Efes.3:20-21).

08. Shenjtëria e Perëndisë – Atributet e Perendise

“Kush nuk do të të druajë, o Zot, dhe nuk do të lëvdojë emrin tënd? Sepse vetëm ti je i Shenjtë” (Zbul. 15:4). Vetëm Ai është pafundësisht, pandryshueshmërisht dhe mëvetësisht i shenjtë. Në Shkrim, ai përshkruhet shpesh si “I Shenjti”. Ai është i shenjtë sepse e tërë përsosmëria morale gjendet tek ai. Ai është Pastërtia Absolute, e pacënuar edhe nga hija e mëkatit. “Perëndia është dritë dhe në Të nuk ka kurrfarë errësirë” (1 Gjoni 1:5). Shenjtëria është vetë përsosmëria e natyrës Hyjnore. Perëndia i madh është “i lavdishëm në shenjtëri” (Eksodi 15:11). Prandaj lexojmë: “Ti i ke sytë tepër të pastër për të parë të keqen dhe nuk e shikon dot paudhësinë” (Habakuku 1:13). Ashtu si fuqia e Perëndisë është e kundërta e dobësisë së lindur të krijesës dhe urtësia e tij ndryshon plotësisht nga mungesa e njohjes apo marrëzia, ashtu edhe shenjtëria e tij është e kundërta e çdo të mete apo njolle. Prej së lashti, Perëndia caktoi këngëtarë në Izrael, që ata të lavdëronin “bukurinë e shenjtërisë” (2 Kronikave 20:21). “Fuqia është dora ose krahu i Perëndisë, gjithëdijenia është syri i tij, mëshira është zemra e tij, përjetësia është kohëzgjatja e tij, por shenjtëria është bukuria e tij” (Stivën Çarnok). Kjo është çfarë e bën më shumë të dashur ndaj atyre që janë çliruar nga pushteti i mëkatit.

Theksimi kryesor vihet mbi këtë përsosje të Perëndisë:

“Perëndia më shpesh përshkruhet si i Shenjtë sesa i Plotfuqishëm dhe paraqitet më shumë nga ky aspekt i dinjitetit të tij se çdo aspekt tjetër. Ky aspekt është më i fiksuar si një epitet ndaj emrit të tij se çdo aspekt tjetër. Nuk e gjejmë asnjëherë i shprehur “emri i Tij i plotfuqishëm” apo “emri i Tij i ditur”, por emri i Tij i madh dhe kryesisht: emri i Tij i shenjtë. Ky është titulli më i madh i nderit , në të cilin shfaqet madhështia dhe nderimi i emrit të Tij” (Stivën Çarnok).

     Kjo përsosje, si asnjë tjetër, festohet solemnisht para Fronit të Qiellit, ndërsa serafimët thërrasin: “I Shenjtë, i shenjtë, i shenjtë është Zoti i ushtrive” (Isa. 6:3). Vetë Perëndia e veçon këtë përsosje: “jam betuar një herë për shenjtërinë time” (Ps. 89:35). Perëndia betohet për “shenjtërinë” e tij, sepse ajo është shprehja më e plotë e vetvetes. Prandaj ne nxitemi “I këndoni lavde Zotit, ju, shenjtorë të tij, dhe kremtoni shenjtërinë e tij” (Ps. 30:4). “Ky është një atribut i jashtëzakonshëm, që përshkon të gjitha të tjerat dhe i bën të shkëlqejnë ato. Është një atribut mbi atribute (J. Houe, 1670). Kështu ne lexojmë për “bukurinë e Zotit” (Ps. 27:4) që nuk është gjë tjetër veçse “bukuria e shenjtërisë” (Ps. 110:3).

Duke qenë se është përsosmëria më e lartë e Tij, shenjtëria është lavdia e të gjitha atributeve të tjera. Si lavdia e Hyjnisë, ajo është edhe lavdia e çdo përsosjeje të Hyjnisë. Ashtu si fuqia e Tij është fuqia e tyre, ashtu edhe shenjtëria e Tij është bukuria e tyre. Ashtu si do të ishin të dobëta pa mbështetjen e plotfuqishmërisë, pa shenjtërinë për t’i zbukuruar, të gjitha do të ishin të shëmtuara. Nëse ajo do të cënohej, të gjitha atributet e tjera do të humbnin nderin. Ashtu si dielli humbet për një çast dritën, ajo do të humbiste ngrohtësinë e fuqinë e saj, aftësinë e vet ripërtëritëse dhe gjallëruese. Ashtu si sinqeriteti është shkëlqimi i çdo hiri në një të krishterë, po  ashtu është pastërtia, shkëlqimi i çdo atributi të Hyjnisë. Drejtësia e tij është një  drejtësi e shenjtë, urtësia e tij është një urtësi e shenjtë, krahu i fuqisë së tij është një  “krah i shenjtë” (Ps. 98:1). E vërteta ose premtimi i Tij është një “premtim i shenjtë”  (Ps. 105:42). Emri i tij, që i përmbledh të gjitha atributet e tij “është i shenjtë” (Ps. 103:1) Stivën Çarnok.

     Shenjtëria e Perëndisë shfaqet në veprat e tij. “Zoti është i drejtë në të gjitha rrugët e tij dhe dashamirës në të gjitha veprat e tij” (Ps. 145:17). Asgjë tjetër përveç asaj që është e përsosur nuk mund të burojë prej tij. Shenjtëria është përmbledhja e të gjitha veprimeve të tij. Në fillim, ai e shpalli gjithçka që kishte krijuar “shumë të mirë” (Zan. 1:31), që nuk do ta kishte bërë, po të kishte patur ndonjë gjë të papërsosur apo jo të shenjtë në ta. Njeriu u krijua i “drejtë” (Predikuesi 7:29), në shëmbëllimin e Krijuesit të tij. Engjëjt që u rrëzuan u krijuan të shenjtë, sepse na thuhet se “që nuk e ruajtën gjendjen e tyre të parë” (Juda 6). Për Satanin është shkruar “Ti ishe i përsosur në rrugët e tua qysh nga dita që u krijove, deri sa nuk u zbulua te ti çoroditja” (Ezekiel 28L15).

     Shenjtëria e Perëndisë shfaqet në ligjin e tij. Ky ligj e ndalon mëkatin në të gjitha format, në ato më të stërholluarat, ashtu edhe në ato më të dukshmet, në synimin e mendjes, ashtu edhe në ndotjen e trupit, në dëshirat e fshehta dhe në veprimet e hapura. Prandaj ne lexojmë: “Ligji është i shenjtë, dhe urdhërimi i shenjtë, i drejtë dhe i mirë” (Rom. 7:12). Po, “Porositë e Zotit janë të drejta dhe e gëzojnë zemrën; urdhërimet e Zotit janë te pastra dhe ndriçojnë sytë. Frika e Zotit është e pastër, mbetet përjetë; gjykimet e Zotit janë të vërteta, të gjitha janë të drejta” (Ps. 19: 8,9).

     Shenjtëria e Perëndisë shfaqet në kryq. Shlyerja zbulon mrekullisht dhe solemnisht shenjtërinë e pafund të Perëndisë dhe urrejtjen e mëkatit. Sa i urryer duhet të jetë mëkati për Perëndinë, që ai ta ndëshkojë aq rëndë, duke e vënë mbi Birin e tij!

As i gjithë gjykimi që është apo do të derdhet mbi botën e ligë, as flakët e ndërgjegjes së një mëkatari, as dënimi i pakthyeshëm i shpallur ndaj  demonëve rebelë e as rënkimet e krijesave të mallkuara nuk e shfaqin urrejtjen e Perëndisë për mëkatin, sa zemërimi i Perëndisë që ra mbi Birin e tij. Asnjëherë nuk është dukur më e bukur dhe e këndshme shenjtëria Hyjnore sesa atëherë kur fytyra e Shpëtimtarit tonë u prish në mes të rënkimeve të vdekjes. Këtë Ai e pranon Vetë te Psalmi 22. Kur Perëndia e largoi vështrimin prej tij dhe i nguli në zemër thikën e mprehtë, duke bërë që ai të nxirrte atë thirrjen e tmerrshme: “Perëndia im, Perëndia im, përse më ke braktisur?”, Ai e adhuron këtë përsosmëri: “Ti je i shenjtë” (v. 3). Stivën Çarnok

     Meqenëse Perëndia është i shenjtë, ai e urren çdo mëkat. Ai do çdo gjë që përputhet me ligjin e tij dhe urren çdo gjë që bie në kundërshtim me të. Fjala e tij shpall qartë “Zoti e neverit njeriun e çoroditur” (Fj. Urta 3:32). Dhe përsëri “Mendimet e këqija janë të neveritshme për Zotin” (Fj. Urta 15:26). Si rrjedhim, ai duhet ta ndëshkojë patjetër mëkatin. Mëkati nuk mund të ekzistojë pa kërkuar ndëshkimin e tij, ashtu si dhe nuk mund të ekzistojë pa kërkuar edhe urrejtjen e tij. Perëndia shpesh i fal mëkatarët, por nuk e fal kurrë mëkatin dhe mëkati falet vetëm kur një Person Tjetër mban ndëshkimin e tij, pasi “pa derdhur gjak nuk ka ndjesë” (Heb. 9:22). Prandaj na thuhet: “Zoti hakmerret me kundërshtarët e tij dhe e ruan zemërimin për armiqtë e tij” (Nahum 1:2). Vetëm për një mëkat, Perëndia i dëboi prindërit tanë të parë nga Edeni. Për një mëkat, tërë pasardhësit e Hamit ranë nën mallkimin që vazhdon edhe sot (Zan. 9:21). Për një mëkat, Moisiu u dëbua nga Kanaani, shërbëtori i Eliseut u godit nga lebrosa, ndërsa Ananaia dhe Safira u hoqën nga mesi.

     Shenjtëria e Perëndisë provon frymëzimin e tij të shkrimeve. Të parilindurit nuk besojnë me të vërtetë në shenjtërinë e Perëndisë. Konceptimi që ata kanë për karakterin e tij është i njëanshëm. Ata shpresojnë fort se mëshira e tij do të tejkalojë gjithçka tjetër. “ti ke menduar që unë jam krejt i ngjashëm me ty” (Ps. 50:21) është padia e Perëndisë kundër tyre. Ata mendojnë vetëm për një “perëndi” të modeluar sipas zemrave të tyre të liga. Ja vazhdimësia e tyre në mes të marrëzisë. E tillë është shenjtëria që i atribuohet natyrës dhe karakterit hyjnor në Shkrimet, saqë shfaq qartë origjinën e vet të mbinatyrshme. Karakteri që u atribuohet “perëndive” të lashtësisë dhe bashkëkohore është krejt e kundërta e pastërtisë së papërlyer të Perëndisë së vërtetë. Një Perëndi aq i shenjtë, sa nuk mund të përshkruhet, që i neverit jashtë mase të gjitha mëkatet, nuk është sajuar nga pasardhësit e rënë të Adamit! Kur i paraqet njeriut dikë që është pafundësisht dhe pandryshueshmërisht i shenjtë, nuk ka gjë tjetër që ta shfaqë më qartë prishjen e tmerrshme të zemrës njerëzore dhe armiqësinë e tij ndaj Perëndisë së gjallë. Ideja që Ai ka për mëkatin është praktikisht e kufizuar ndaj asaj që bota e quan “krim”. Çdo gjë që nuk e arrin këtë, justifikohet si “difekt”, “gabim” apo “dobësi” etj. Dhe madje, edhe kur mëkati pranohet, bëhen justifikime ndaj tij.

     “Perëndia” që “do” shumica e të krishterëve të shpallur, shihet si një i moshuar tolerues, që vetë nuk e pëlqen marrëzinë, por u shkel syrin butësisht “pamaturive” të rinisë. Por Fjala thotë: “ti i urren të gjithë ata që kryejnë padrejtësi” (Ps. 5:5). Dhe përsëri, “një Perëndi që zemërohet çdo ditë me keqbërësit” (Ps. 7:11). Por njerëzit nuk pranojnë që të besojnë në këtë Perëndi dhe kërcëllijnë dhëmbët kur urrejtja e tij i tërheq besnikërisht vëmendjen. Jo, njeriu mëkatar nuk kishte të ngjarë që të sajonte një Perëndi të shenjtë, sesa të krijonte Liqenin e zjarrtë, ku do të vuajë përjetësisht.

     Meqenëse Perëndia është i shenjtë, pranimi i tij në bazë të veprimeve të krijesës është krejt i pamundur. Një krijesë e rënë mund të krijojë më shpejt një botë sesa të marrë miratimin e Pastërtisë së pafund. A mund të banojë errësira me dritën? A mund të kënaqet i Papërlyeri në “rreckat e pista” (Isa. 64:6)? Më e mira që arrin një mëkatar ndotet. Një pemë e kalbur nuk mund të japë fryta të mira. Perëndia do të mohonte veten, do të përgojonte përsosmëritë e tij, nëse do të konsideronte si të drejtë dhe të shenjtë atë që nuk është e tillë nga natyra dhe asgjë nuk është e tillë, nëse ka dhe një njollë të vetme, në kundërshtim me natyrën e Perëndisë. Por i bekuar qoftë emri i tij, që çfarë shenjtëria e Tij kërkoi, hiri e siguroi në Zotin tonë Jezu Krisht. Çdo mëkatar i varfër që është strehuar tek ai, është i “pranuar në të Dashurin” (Efes. 1:6). Haleluja!

     Meqenëse Perëndia është i shenjtë, ne duhet t’i afrohemi me një nderim të lartë. “Perëndisë ia kanë frikën shumë në kuvendin e shenjtorëve, dhe respektohet thellë nga tërë ata që e rrethojnë” (Ps. 89:7). Pastaj “Përlëvdoni Zotin, Perëndinë tonë, dhe bini përmbys përpara stolit të këmbëve të tij. Ai është i shenjtë” (Ps. 99:5). Po, “përpara stolit të këmbëve të Tij”, në pozicionin më të ulët të përuljes, bini përmbys para tij. Kur Moisiu afrohej në ferrishten e ndezur, Perëndia tha: “hiq sandalet nga këmbët” (Eks. 3:5). Atij duhet t’i shërbesh “me frikë” (Ps. 2:11). Ai kërkonte nga Izraeli: “Unë do të jem shenjtëruar nga ata që më afrohen mua dhe do të jem përlavdëruar përpara tërë popullit” (Lev. 10:3). Sa më shumë që zemrat tona mahniten nga shenjtëria e tij e papërshkrueshme, aq më shumë do të pranohemi në praninë e tij.

     Meqenëse Perëndia është i shenjtë, ne duhet të dëshirojmë që të konformohemi pas tij. Ai ka urdhëruar: “Jini të shenjtë, sepse unë jam i shenjtë” (1 Pjet. 1:16). Ne nuk duhet të jemi të plotfuqishëm apo të gjithëdijshëm si Perëndia, por duhet të jemi të shenjtë dhe “në gjithë sjelljen tuaj” (1 Pjet. 1:15).

Kjo është mënyra kryesore sesi e nderojmë Perëndinë. Ne nuk e lavdërojmë Perëndinë me një admirim të lartë, ose me shprehje të rrjedhshme, apo me shërbesa pompoze, por kur dëshirojmë të njihemi me Të, me shpirtra të panjollosur dhe të jetojmë për të, duke jetuar si Ai. Stivën Çarnok

Atëherë, meqenëse Perëndia është i Vetmi Burim i shenjtërisë, le të kërkojmë me zell shenjtërinë prej tij, le të lutemi çdo ditë që të na “shenjtërojë tërësisht; dhe gjithë fryma jonë, shpirt e trup, të ruhet pa të metë për ardhjen e Zotit tonë Jezu Krisht” (1 Thes. 5:23).

07. Pandryshueshmëria e Perëndisë – Atributet e Perendise

     Pandryshueshmëria është një nga përsosmëritë Hyjnore që nuk shqyrtohet sa duhet. Ёshtë një nga përsosmëritë e Krijuesit që e dallon atë nga krijesat e tij. Perëndia është përjetësisht i njëjtë: nuk pëson asnjë ndryshim në qenien, atributet, ose vendimet e tij. Prandaj Perëndia krahasohet me një shkëmb (Ligji i Përtërirë 32:4, etj), që nuk lëviz fare kur dallgët e detit janë në valëzim të vazhdueshëm. Megjithëse të gjitha krijesat i nënshtrohen ndryshimit, Perëndia është i pandryshueshëm. Meqenëse Perëndia nuk ka fillim dhe fund, ai nuk e njeh ndryshimin. Ai është përjetësisht “Ati i dritave, pranë së cilit nuk ka ndërrim dhe as hije ndryshimi” (Jakobi 1:17).

     Së pari, Perëndia është i pandryshueshëm në esencën e tij. Natyra dhe qenia e tij janë të pafund dhe si rrjedhim nuk mund të ndryshojnë. Nuk ka patur asnjë kohë kur ai nuk ka ekzistuar dhe as nuk do të ketë ndonjë kohë në të ardhmen kur ai nuk do të ekzistojë më. Perëndia as nuk ka evoluar, nuk është rritur e as nuk është përmirësuar. Ai është sot, ashtu si ka qenë gjithnjë dhe përjetësisht do të jetë. Pohimi i tij i qartë është: “Unë jam Zoti, nuk ndryshoj” (Malakia 3:6). Ai nuk mund të ndryshojë e të bëhet më i mirë, sepse është tashmë i përsosur dhe duke qenë i përsosur, nuk mund të bëhet më i keq. Duke mos u prekur fare nga çdo gjë që është jashtë vetes, përmirësimi apo degradimi është i pamundur. Ai është përjetësisht i njëjtë. Vetëm Ai mund të thotë “UNЁ JAM AI QЁ JAM” (Eksodi 3:14). Ai nuk ndikohet aspak nga kalimi i kohës. Nuk ka asnjë rrudhë në ballin e përjetësisë. Prandaj fuqia e tij nuk mund të pakësohet e as lavdia e tij nuk mund të zbehet kurrë.

     Së dyti, Perëndia është i pandryshueshëm në atributet e tij. Cilado të kenë qenë atributet e Perëndisë para se të krijohej universi, ato janë pikërisht ashtu si janë tani dhe ashtu do të mbeten përjetë. Kështu duhet të jetë sepse këto janë vetë përsosuritë, cilësitë thelbësore të qenies së tij. Në secilin prej tyre është shkruar simper idem (gjithnjë i njëjtë). Fuqia e Tij është e pacënueshme, urtësia e tij e papakësueshme dhe shenjtëria e tij e panjollë. Atributet e Perëndisë nuk mund të ndryshojnë më, ashtu si Hyjnia e tij mund të mos vazhdojë të ekzistojë. Vërtetësia e tij është e pandryshueshme, sepse Fjala e tij është e përjetshme: “Gjithnjë, o Zot, fjala jote është e qëndrueshme në qiejtë” (Ps. 119:89). Dashuria e Tij është e përjetshme: “të kam dashur me një dashuri të përjetshme” (Jeremia 31:3), dhe “duke i dashur të vetët që ishin në botë, i deshi deri në fund” (Gjoni 13:1). Mëshira e tij nuk mbaron, sepse është e “përjetshme” (Ps. 100:5).

     Së treti, Perëndia është i pandryshueshëm në këshillën e tij. Vullneti i tij nuk ndryshon kurrë. Ndoshta disa lexues janë gati të protestojnë se duhet të lexojmë këtë varg: “Dhe Zoti u pendua që kishte krijuar njeriun mbi tokë dhe u brengos për këtë në zemër të vet” (Zan. 6:6). Përgjigja jonë e parë është: A mos kundërshtojnë Shkrimet veten? Jo, kurrsesi. Numrat 23:19 është mjaft i qartë: “Perëndia nuk është një njeri, që mund të gënjejë, as edhe bir njeriu që mund të pendohet”. Edhe te 1 Samuel 15: 29: “Lavdia e Izraelit nuk do të gënjejë, dhe nuk do të pendohet, sepse ai nuk është njeri që pendohet”. Shpjegimi është mjaft i qartë. Kur flet për veten, Perëndia e përshtat gjuhën e tij ndaj aftësive tona të kufizuara. Ai e përshkruan veten të veshur me gjymtyrë truporë, me sy, veshë, duar, etj. Ai e përshkruan veten si të “zgjuar” (Ps. 78:65), të “jetë çuar herët” (Jer. 7:13) e megjithatë ai nuk dremit. Kur ai vendos për një ndryshim në marrëdhëniet e tij me njërëzit, ai përshkruan sjelljen e tij si “pendim”.

     Po, Perëndia është i pandryshueshëm në këshillën e tij. “sepse dhuntitë dhe thirrja e Perëndisë janë të pakthyeshme” (Rom. 11:29). Duhet të jetë kështu, sepse “Por atij nuk i gjendet shoku, kush, pra, mund ta ndryshojë? Atë që do, ai e bën” (Jobi 23:13). Edhe në mes të ndryshimit dhe kalbëzimit, qëndroftë me ty ai që nuk ndryshon kurrë. Qëllimi i Perëndisë nuk ndryshon kurrë. Një nga këto dy gjëra bëjnë që një njeri të ndërrojë mendje dhe të ndryshojë planet, mungesa e njohurisë për t’i parashikuar gjërat, ose mungesa e pushtetit për t’i zbatuar ato. Por meqenëse Perëndia është si i gjithdijshëm, ashtu edhe i plotfuqishëm, ai nuk ka pse t’i rishikojë dekretet e tij. Jo. “Plani i Zotit mbetet përjetë dhe qëllimet e zemrës së tij për çdo brez” (Ps. 33:11). Prandaj lexojmë për “palëkundshmërinë e vendimit të tij” (Heb. 6:17).

     Në këtë mënyrë mund të konceptojmë largësinë e pafund midis krijesës më të lartë dhe Krijuesit. Qenia krijesë dhe ndryshueshmëria lidhen me njëra-tjetrën. Nëse krijesa nuk do të ishte e ndryshueshme nga natyra, atëherë nuk do të ishte krijesë, por do të ishte Perëndi. Nga natyra ne kemi prirje drejt hiçit, sepse kemi ardhur nga hiçi. Asgjë tjetër nuk e pengon asgjësimin tonë përveç vullnetit dhe fuqisë ruajtëse të Perëndisë. Asnjë njeri nuk mund të mbahet as dhe për një çast të vetëm. Ne varemi krejtësisht nga Krijuesi për frymën që marrim. Ne e shpallim bashkë me Psalmistin se “Ai na mban gjallë” (Ps. 66:9). Kjo duhet të na bëjë që të përulemi, sepse jemi hiç para tij “në të ne jetojmë, lëvizim dhe jemi” (Veprat 17:28).

Si krijesa të rëna, ne nuk jemi vetëm të ndryshueshme, por gjithçka që ndodhet në ne e kundërshton Perëndinë. Si të tillë, ne jemi “yje të këputur” (Juda 13), që kemi devijuar nga orbita e duhur. “Të pabesët janë si deti i trazuar, që nuk mund të qetësohet” (Isa. 57:20). Njeriu i rënë është i paqëndrueshëm. Fjalët e Jakobit në lidhje me Rubenin zbatohen njësoj ndaj tërë pasardhësve të Adamit: “I rrëmbyer si uji” (Zan. 49:4). Prandaj, nuk është vetëm shenjë besimi, por edhe pjesë e urtësisë që të dëgjojmë urdhërin “mos kini më besim te njeri” (Isa. 2:22). Asnjë qenie njerëzore nuk duhet të besohet. “Mos kini besim te princat dhe as te ndonjë bir njeriu, që nuk mund të shpëtojë (Ps. 146:3). Nëse nuk i bindem Perëndisë, atëherë meritoj që të mashtrohem dhe të zhgënjehem nga ata që më rrethojnë. Njerëzit që të pëlqejnë sot, mund të të urrejnë nesër. Turmat që thërritnin “Hosana Birit të Davidit” shumë shpejt e ndërruan në “Kryqëzojeni”.

     Natyra njerëzore nuk mund të besohet, por Perëndia po! Një e vërtetë mjaft ngushëlluese. Sado i paqëndrueshëm mund të jem unë e sado të ndryshueshëm të rezultojnë miqtë e mi, Perëndia nuk ndryshon. Po të ndryshonte si ne, po të dëshironte një gjë sot dhe një tjetër nesër, duke vepruar sipas tekave, kush do të besonte në të? Por, lavdi qoftë emrit të tij të lavdishëm, ai është gjithnjë i njëjtë. Qëllimi i tij është i fiksuar, vullneti i tij i qëndrueshëm dhe fjala e tij është e sigurtë. Pra ne kemi një shkëmb ku mund të vendosim këmbët, ndërsa rrëketë e vrullshme marrin me vete gjithçka që na rrethon. Përhershmëria e karakterit të Perëndisë garanton përmbushjen e premtimeve të tij: “Edhe sikur malet të zhvendoseshin dhe kodrat të luanin nga vendi, dashuria ime nuk do të largohet prej teje as besëlidhja e paqes nuk do të hiqet, thotë Zoti, që ka dhëmbshuri për ty” (Isa. 54:10).

     Në këtë atribut gjejmë inkurajim për lutje. “Çfarë ngushëllimi do të kishim po t’i luteshim një perëndie që do të ndryshonte ngjyrën çdo çast si kameleoni? Kush do t’i paraqiste peticionin e tij një princi tokësor që do të ishte aq i ndryshueshëm, sa një ditë do ta plotësonte peticionin, kurse një ditë tjetër do ta refuzonte? (Stivën Charnock, 1670). Nëse dikush do të thotë “Po ç’dobi ka lutja drejtuar dikujt që e ka tashmë vullnetin e tij të fiksuar? Ne përgjigjemi: sepse ashtu e kërkon ai. Çfarë bekimesh ka premtuar Perëndia pa i kërkuar ato? “Nëse kërkojmë diçka sipas vullnetit të tij, ai na e plotëson” (1 Gjoni 5:14) dhe ai ka dëshiruar gjithçka të mirë për fëmijët e tij. Të kërkosh diçka në kundërshtim me vullnetin e tij nuk është lutje por rebelim i vërtetë.

     Në këtë atribut, kemi edhe tmerr për të këqijtë. Ata që e sfidojnë Atë, që shkelin ligjet e tij, që nuk interesohen fare për lavdinë e tij, por që jetojnë sikur të mos ekzistonte Perëndia, nuk duhet të shpresojnë se kur t’i thërrasin atij për mëshirë, ditën e fundit, se ai do të ndryshojë vullnetin e tij, do të tërheqë fjalën e vet dhe do të anullojë kërcënimet e tij të tmerrshme. Jo, ai ka shpallur: “Prandaj edhe unë do të veproj me tërbim; syri im nuk do të ketë asnjë dhembshuri dhe nuk do të kem mëshirë fare. Edhe sikur të çojnë britma të larta veshëve të mi, unë nuk do t’i dëgjoj” (Ezekiel 8:18). Perëndia nuk mund ta mohojë veten, duke kënaqur lakmitë e tyre. Perëndia është i shenjtë, e nuk mund të ndryshojë kurrë në shenjtërinë e tij. Prandaj, Perëndia e urren përjetësisht mëkatin. Kjo tregon qartë përjetësinë e ndëshkimit për të gjithë ata që vdesin në mëkatet e tyre.

“Pandryshueshmëria Hyjnore, si reja që qëndronte midis izraelitëve dhe ushtrisë egjiptase, ka një anë të errët dhe një anë të ndritshme. Siguron si zbatimin e kërcënimeve të tij, ashtu edhe të premtimeve të tij dhe shkatërron shpresën që fajtorët gëzojnë me pasion, se ai do të tregohet i mëshirshëm me krijesat e tij të brishta dhe mëkatare dhe se do t’i trajtojë ata më butë se sa ka shpallur në Fjalën e tij. Ne i kundërshtojmë këto spekulime mashtruese dhe arrogante ndaj të vërtetës solemne, se Perëndia është i pandryshueshëm në vërtetësi, qëllim, besnikëri dhe drejtësi.” Xhon Dik, 1850.

06. Sovraniteti i Perëndisë – Atributet e Perendise

Sovraniteti i Perëndisë është të ushtruarit e epërsisë së tij-shih kapitullin pararendës. I ngritur pafundësisht mbi krijesën më të lartë, Ai është Shumë i Larti, zoti i qiellit dhe tokës. Ai nuk i nënshtrohet askujt, nuk ndikohet prej askujt dhe është absolutisht i pavarur. Ai bën atë që i pëlqen, vetëm atë që u pëlqen dhe gjithnjë atë që i pëlqen. Askush nuk mund ta pengojë atë. Ja çfarë shpall Fjala e Tij: “që shpall fundin që në fillim, dhe shumë kohë më parë gjërat që ende nuk janë bërë, duke thënë: “Plani im do të realizohet dhe do të bëj gjithçka më pëlqen” (Isa. 46:10); “Ai vepron si të dojë me ushtrinë e qiellit dhe me banorët e dheut. Askush nuk mund t’ia ndalë dorën” (Daniel 4:35). Sovraniteti i Perëndisë do të thotë që Perëndia është Perëndi, si në fakt, ashtu edhe në emër dhe që, nga Froni i universit, udhëheq gjithçka dhe vepron gjithçka “sipas këshillës së vullnetit të tij” (Efes. 1:11).

Me të drejtë thotë Çarls Spërxhën në predikimin e tij mbi Mateu 20:15:

“Nuk ka atribut më ngushëllues për fëmijët e tij sesa ai i Sovranitetit të Perëndisë. Në rrethanat më të pavorshme, në provat më të vështira, ata besojnë se Sovraniteti ka paracaktuar pikëllimet e tyre, se Sovraniteti sundon mbi to dhe se Sovraniteti do t’i shenjtërojë ato. Nuk ka doktrinë tjetër për të  cilën fëmijët duhet të luftojnë me zell, sesa doktrina e Zotit të tyre mbi tërë  krijimin, e Mbretërimit të Perëndisë mbi të gjitha veprat e duarve të tij, e  Fronit të Perëndisë dhe e të drejtës së tij për të sunduar në atë fron. Nga ana tjetër, nuk ka doktrinë që të urrehet më shumë nga njerëzit e botës, asnjë të  vërtetë të cilën e kanë bërë top futbolli, sesa doktrina e famshme, e  jashtëzakonshme, por mjaft e sigurtë e Sovranitetit të Jehovahut të pafund.  Njerëzit pranojnë shumë gjëra për Perëndinë, përveç faktit që Ai sundon në  fronin e tij. Ata e pranojnë që Ai modelon botën dhe krijon yje, që shpërndan bujarisht lëmoshat, që mban tokën dhe shtyllat e saj apo ndriçon dritat e qiellit, që sundon dallgët e detit që është gjithnjë në lëvizje, por kur Perëndia ngjitet në fron, krijesat e tij kërcëllijnë dhëmbët. Ne shpallim një Perëndi që  sundon në fron, që ka të drejtë të bëjë atë që do me krijesat e tij, të bëjë me ta siç i duket më mirë, pa u konsultuar aspak me ta, prandaj dhe na fishkëllejnë e na urrejnë, e na e bëjnë veshin të shurdhër, sepse nuk duan Perëndinë që sundon në fron. Por pikërisht për Perëndinë që mbretëron duam të predikojmë, sepse atij i besojmë”.

“Zoti bën ç’të dojë në qiell dhe në tokë, në dete dhe në të gjitha humnerat” (Ps. 135:6). Po, lexues i dashur, i tillë është Mbreti i Plotfuqishëm që na është zbuluar në Shkrimin e Shenjtë. I patejkalueshëm në madhështi, i pakufizuar në fuqi, i pandikuar fare nga çdo gjë që ndodhet jashtë vetes. Por ne jetojmë në një kohë kur edhe më “ortodoksët” kanë frikë ta pranojnë natyrën hyjnore të Perëndisë. Ata thonë se po të nxisësh idenë e sovranitetit të Perëndisë, përjashtohet përgjegjësia njerëzore, kur në fakt, përgjegjësia njerëzore bazohet në sovranitetin hyjnor dhe është produkt i tij.

“Por Perëndia ynë është në qiejtë dhe bën tërë atë që i pëlqejnë” (Ps. 115:3). Ai zgjodhi si sovran që të vendoste çdo krijesë në pozitën që iu duk e përshtatshme. Ai krijoi engjëj, disa prej të cilëve i vuri në një pozitë të kushtëzuar, kurse disa të tjerëve u dha një rang të lartë e të pandryshueshëm (1 Tim. 5:21), por duke qenë nën Krishtin si kreu i tyre (Kol. 2:10). Mos ta harrojmë se engjëjt që mëkatuan (2 Pjet. 2:5), ishin edhe ato krijesat e tij si engjëjt që nuk mëkatuan. Megjithse Perëndia e paracaktoi se do të rrëzoheshin, ai i vuri ata në një pozitë të ndryshueshme e të kushtëzuar prej krijese dhe lejoi që të rrëzoheshin, pa qenë vetë Autori i mëkatit të tyre.

Edhe Adamin, në kopshtin e Adamit, Perëndia e vendosi si sovran, në një pozitë të kushtëzuar. Po të kishte dashur, ai mund ta kishte vendosur në një pozitë të pakushtëzuar, në një rang aq të qëndrueshëm sa ai që gëzojnë engjëjt. Ai mund ta kishte vënë atë në një pozitë aq të qëndrueshme dhe të pandryshueshme, si ajo që gëzojnë shenjtorët në Krishtin. Por ai zgjodhi që ta vendoste në Eden, në bazë të përgjegjësisë së tij si krijesë, që ishte bindja ndaj Krijuesit. Adami ishte i përgjegjshëm ndaj Perëndisë në bazë të ligjit që i kishte dhënë Krijuesi i tij. Në këtë rast, kemi të bëjmë me një përgjegjësi të pacënuar, të provuar në kushtet më të favorshme.

Perëndia nuk e vuri Adamin në një pozitë përgjegjësie të kushtëzuar prej krijese, për shkak se ishte e drejtë që ai të vihej në atë pozitë. Jo, ishte e drejtë sepse Perëndia e bëri këtë. Perëndia nuk i krijoi krijesat sepse ishte e drejtë që ta bënte këtë, sikur të ishte i detyruar t’i krijonte, por ishte e drejtë sepse ai e bëri këtë. Perëndia është sovran dhe vullneti i tij është supreme. Në vend që Perëndia të jetë nën ndonjë ligj të së “drejtës”, ai është një ligj në vetvete e prandaj çfarëdo që bën është e drejtë. Mjerë rebeli që e vë në pikëpyetje sovranitetin e tij: Mjerë ai që i kundërvihet atij që e ka formuar, një fragment enësh balte me fragmente të tjera të enëve prej balte. A do t’i thotë argjila atij që i jep formë: “Ç’po bën?” (Isa. 45:9).

Përsëri, Zoti Perëndi e vendosi si sovran, në një pozitë të kushtëzuar. Kapitulli i nëntëmbëdhjetë, i njëzetë dhe i njëzetë e katërt i Eksodit e provon qartë këtë. Ata u vunë në një besëlidhje punish. Perëndia u dha disa ligje të caktuara dhe bekimet si komb do të vareshin për ta nga respektimi i dekreteve të tij. Por Iaraeli ishte qafëfortë dhe i parrethprerë në zemër. Ata rebeluan kundër Jehovahut, braktisën ligjin e tij, u kthyen te perënditë e rreme dhe rebeluan. Si pasojë, ata u gjykuan nga Perëndia, duke rënë në duart e armiqve dhe duke u shpërndarë në gjithë botën. Edhe sot ata janë nën zemërimin e fuqishëm të Perëndisë.

Perëndia, duke ushtruar sovranitetin e tij të lartë, e vuri Satanin dhe engjëjt e tij, Adamin dhe Izraelin në pozitën e tyre përkatëse të përgjegjshme. Sovraniteti i tij nuk e heq përgjegjësinë nga krijesa, por përkundrazi duke e ushtruar atë, Perëndia i vuri ata në këtë pozitë të kushtëzuar, nën disa përgjegjësi të caktuara që atij iu dukën të përshtatshme dhe si meritë e këtij sovraniteti, ai shihet se është vërtet Perëndi mbi gjithçka. Pra, ekziston një harmoni e përsosur midis sovranitetit të Perëndisë dhe përgjegjësisë së krijesës. Shumë persona kanë thënë pa mend se është e pamundur që të përcaktohet se ku përfundon sovraniteti hyjnor dhe ku fillon përgjegjësia e krijesës. Pikërisht këtu nis përgjegjësia e krijesës: në paracaktimin sovran të Krijuesit. Përsa i përket sovranitetit të tij, nuk ka patur dhe as nuk ka për të patur ndonjë “fund” ndaj tij!

Le të japim disa prova të mëtejshme se përgjegjësia e krijesës bazohet në sovranitetin e Perëndisë. Sa shumë gjëra janë shkruar në Shkrim, të cilat kanë qenë të drejta, sepse Perëndia i ka dekretuar dhe nuk do të kishin qenë të drejta, po të mos i kishte dekretuar! Çfarë të drejte kishte Adami që të “hante” nga pemët e Kopshtit? Pa lejen e Krijuesit të tij (Zan. 2:16), ai do të kishte qenë një hajdut! Ç’të drejtë kishte Izraeli që t’u “merrte hua” egjiptasve sende të çmuara dhe rroba (Eksodi 12:35)? Asnjë të drejtë, po të mos e kishte autorizuar Perëndia (Eks. 3:22). Ç’të drejtë kishte Izraeli që të therte të gjithë ato qengja për flijim? Asnjë, nëse Perëndia nuk do ta kishte urdhëruar. Ç’të drejtë kishte Izraeli të vriste tërë kanaanitët? Asnjë, nëse Jehovahu nuk do t’i kishte urdhëruar. Ç’të drejtë ka bashkëshorti t’i kërkojë nënshtrim të shoqes? Asnjë, nëse Perëndia nuk e ka urdhëruar këtë. Dhe kështu mund të vazhdojmë. Përgjegjësia njerëzore bazohet në sovranitetin hyjnor.

Ja një shembull tjetër i ushtrimit të sovranitetit absolute të Perëndisë. Perëndia i vendosi të zgjedhurit e tij në një pozitë të ndryshme nga ajo e Adamit apo Izraelit. Ai i vendosi të zgjedhurit e tij në një pozitë të pakushtëzuar. Në Besëlidhjen e Përjetshme, Jezu Krishti u caktua Kreu i tyre, mori përgjegjësinë e tyre mbi vete dhe përmbushi një drejtësi të përsosur, të paanulueshme dhe të përjetshme. Krishti u vendos në një pozitë të kushtëzuar, sepse iu “nënshtrua ligjit, që të shpengojë ata që ishin nën ligj”, por vetëm se ka një ndryshim të pafund: që të tjerët kanë dështuar, kurse ai jo dhe nuk mund të dështojë. Dhe kush e vuri Krishtin në atë pozitë të kushtëzuar? Perëndia Trini. Ishte vullneti sovran që e caktoi atë, dashuria sovrane që e dërgoi dhe autoriteti sovran që i caktoi atë që duhet të bënte.

Disa kushte të caktuara u vunë mbi Ndërmjetësin. Ai duhet të bëhej i ngjashëm me mishin mëkatar; ai duhet të lartësonte ligjin dhe ta nderont; duhet të mbante të gjitha mëkatet e të Tijëve në trupin e vet, mbi një pemë; ai do të kryente shklyerjen e plotë të mëkateve; duhet të duronte zemërimin e Perëndisë; duhet të vdiste e të varrosej. Nëse do të përmbushte këto kushte, iu premtua një shpërblim: Isaia 53:10-12. Ai do të ishte i Parëlinduri në mes të shumë vëllezërve; ai do të kishte një popull, që do të merrte pjesë në lavdinë e tij. I bekuar qoftë emri i tij përjetë, sepse ai i përmbushi këto kushte dhe si rrjedhim, Ati është i lidhur me betim solem, që të ruajë përmes kohës dhe të bekojë përmes përjetësisë secilin prej atyre për të cilin Biri i tij i mishëruar ndërmjetësoi. Duke qenë se ai zuri vendin e tyre, tani ata kanë pjesë me të. Drejtësia e Tij është e tyre, pozita e tij para Perëndisë është e tyre dhe jeta e tij është e tyre. Ata nuk kanë asnjë kusht të vetëm për të përmbushur, asnjë përgjegjësi për të kryer që të fitojnë harenë e përjetshme. “Sepse, me një ofertë të vetme, ai i bëri të përsosur për gjithnjë ata që shenjtërohen” (Heb. 10:14).

Ja sovraniteti i Perëndisë i zbuluar para të gjithëve, zbuluar në mënyrat e ndryshme me të cilat i trajton krijesat. Një pjesë e engjëjve, Adami, Izraeli u vendosën mbi një pozitë të kushtëzuar, me bindjen e tyre dhe besnikërinë ndaj Perëndisë, si kusht për vazhdimësinë e bekimeve. Por në dallim të theksuar me ta, “tufës së vogël” (Luka 12:32) i është dhënë një pozitë të pakushtëzuar e të pandryshueshme në besëlidhjen e Perëndisë, këshillat e Perëndisë dhe Birin e Perëndisë. Bekimi i tyre kushtëzohet nga vepra e Krishtit për ta. “Themeli i fortë i Perëndisë qëndron i patundur, dhe ka këtë vulë: “Zoti i njeh të vetët” (2 Tim. 2:19). Themeli mbi të cilin qëndrojnë të zgjedhurit e Perëndisë është i përsosur e asgjë nuk mund t’i shtohet e as nuk mund t’i hiqet atij (Predikuesi 3:14). Ja pra, zbulimi më i lartë dhe madhështor i sovranitetit absolute të Perëndisë. Me të vërtetë ai “ka mëshirë për atë që do dhe e ngurtëson atë që do” (Rom. 9:18).

04. Njohja Paraprake e Perendise – Atributet e Perendise

Sa debate kanë lindur nga kjo temë në të kaluarën! Po cila është ajo e vërtetë e Shkrimit të Shenjtë që nuk është kthyer në arenë të betejave teologjike dhe kishtare? Ndër të tjera mund të përmendim hyjninë e Krishtit, lindjen e tij të virgjër, vdekjen e tij shlyese, ardhjen e tij të dytë; shfajësimin, shenjtërimin, sigurinë e besimtarit; kishën, administrimin e saj, pleqtë e saj, disiplinën; pagëzimin, Darkën e Zotit dhe një sërë të vërtetash të tjera të çmuara. E megjithatë, debatet që janë zhvilluar mbi to nuk ua mbyllën gojën shërbëtorëve besnikë të Perëndisë. Atëherë pse duhet ta shmangim çështjen e mundimshme të paranjohjes së Perëndisë, sepse në fakt, ka nga ata që do të na padisin se nxisim grindje? Le të grinden të tjerët sa të duan, por ne kemi për detyrë të dëshmojmë sipas dritës që na është dhënë.

Ka dy gjëra në lidhje me paranjohjen e Perëndisë për të cilat shumë veta janë në padituri: kuptimi i shprehjes dhe qëllimi biblik i saj. Meqenëse kjo padituri është shumë e përhapur, është e lehtë që predikuesit dhe mësuesit t’i mbushin me çoroditje të tilla në lidhje me paranjohjen edhe besimtarët e krishterë. Ka vetëm një parandalim kundër gabimit, që është të rrënjosesh në besim dhe për këtë nevojitet një studim i zellshëm e plot lutje dhe një pranim i Fjalës së ngulitur të Perëndisë me butësi. Vetëm atëherë forcohemi kundër sulmeve që na rrethojnë. Ka nga ata sot që po e abuzojnë këtë të vërtetë që të diskreditojnë dhe të mohojnë sovranitetin absolut të Perëndisë në shpëtimin e mëkatarëve. Ashtu si kritikët e lartë (që merren me studimin kritik të teksteve biblike, për të vërtetuar prejardhjen e tyre letrare, historinë, kuptimin dhe qëllimin e autorëve) hedhin poshtë frymëzimin hyjnor të Shkrimeve, evolucionistët hedhin poshtë veprën e Perëndisë në krijim, po ashtu disa mësues pseudo-biblikë po shtrembërojnë paranjohjen e tij, që të mohojnë zgjedhjen e tij të pakushtëzuar në jetën e përjetshme.

Kur shtjellohet tema solemne dhe e bekuar e paracaktimit, kur paraqitet zgjedhja e përjetshme e Perëndisë, që disa persona të bëhen të ngjashëm me shëmbëllimin e Birit të tij, armiku dërgon disa teologë që të argumentojnë se zgjedhja bazohet në paranjohjen e Perëndisë dhe kjo “paranjohje” interpretohet në mënyrë të tillë që të nënkuptojë se Perëndia e parashikoi se disa persona do t’i përgjigjen më lehtë se të tjerët bindjes së Frymës. Dhe duke qenë se Perëndia e dinte se ata do të besonin, ai i paracaktoi ata në shpëtim. Por një thënie e tillë është krejtësisht e gabuar, pasi mohon të vërtetën e prishjes së plotë, duke supozuar se tek disa njerëz gjendet diçka e mirë. Sipas kësaj ideje, mënjanonohet pavarësia e Perëndisë, sepse i bën dekretet e tij të varen nga çfarë ai zbulon në një krijesë. Por kjo shkakton konfuzion, sepse në fakt, e vërteta është krejt e kundërta e idesë që Perëndia e parashikoi se disa mëkatarë do t’i besojnë Krishtit dhe si rrjedhim, ai i paracaktoi ata për shpëtim. Shkrimi pohon se Perëndia, në sovranitetin e tij të lartë, veçoi disa për të marrë favoret e tij të dallueshme (Veprat 13:48) dhe si rrjedhim, Ai vendosi që t’u japë atyre dhuratën e besimit. Teologjia e bën paranjohjen e besimit tonë shkakun e zgjedhjes së tij për shpëtim, kurse në fakt, zgjedhja e Perëndisë është shkaku, ndërsa të besuarit tonë te Krishti është efekti.

Para se të vazhdojmë më tej me diskutimin tonë mbi këtë teme kaq shumë të keqkuptuar, le të pushojmë pak dhe të përkufizojmë mirë shprehjet tona. Çfarë nënkuptojmë me “paranjohje?”. “Të njohësh që më parë” është përgjigjja e shpejtë që japin shumë veta. Por nuk duhet të arrijmë në përfundime të nxituara e as nuk duhet t’i drejtohemi fjalorit të Uebsterit, sikur të ishte autoriteti më i lartë, sepse nuk ka të bëjë me etimologjinë (që ka të bëjë me prejardhjen e një fjale, apo me përshkrimin e historisë së një fjale të veçantë) e shprehjes së përdorur. Na duhet të zbulojmë sesi përdoret fjala në Bibël. Përdorimi i një shprehjeje nga Fryma e Shenjtë përcakton gjithnjë kuptimin e qëllimin e saj. Eshtë pikërisht dështimi për ta zbatuar këtë rregull të thjeshtë që është përgjegjëse për kaq shumë konfuzion dhe gabim. Shumë njerëz supozojnë se e dijnë domethënien e një fjale të caktuar që përdoret në Shkrim, por janë shumë të ngadaltë për t’i provuar supozimet e tyre me anë të një liste alfabetike të fjalëve kryesore të Biblës, duke iu referuar pasazheve në të cilat ato ndodhin. Le ta zgjerojmë këtë.

Merrni fjalën “mish”. Kuptimi i saj duket aq i qartë sa shumë personave u duket një humbje kohe që të kërkojnë për referencat e saj të ndryshme përmes Shkrimit. Supozohet me ngut se fjala është sinonim i trupit fizik dhe si rrjedhim nuk bëhet asnjë kërkim i mëtejshëm. Por në fakt, në Bibël, fjala “mish” përfshin shpesh shumë më tepër se sa diçka fizike. Për të arritur kuptimin e vërtetë të shprehjes duhet një krahasim i zellshëm i çdo rasti kur përmendet dhe një studim i çdo konteksti të veçantë. Merrni fjalën “botë”. Lexuesi i zakonshëm i Biblës kujton se kuptimi i kësaj fjale ka të bëjë me racën njerëzore dhe si rrjedhim, shumë pasazhe ku gjendet shprehja interpretohen gabim. Merrni fjalën “pavdekësi”. Pse duhet studjuar kur është e qartë se ka lidhje me pashkatërrueshmërinë e shpirtit. Ç’ marrëzi dhe sa gabim është të supozosh diçka, kur ke të bësh me Fjalën e Perëndisë! Nëse lexuesi do të marrë mundimin që të shqyrtojë me kujdes çdo pasazh ku gjenden “e vdekshmja” dhe “e pavdekshmja”, do ta shohë se këto fjalë nuk zbatohen kurrë ndaj shpirtit por gjithnjë ndaj trupit.

Çfarë thuhet për “mishin”, “botën” dhe “pavdekësinë” zbatohet njësoj edhe për shprehjet “të njohësh” dhe të “njohësh paraprakisht”. Në vend që të përfytyrojmë se këto fjalë nuk nënkuptojnë më shumë se një njohje të thjeshtë, pasazhet e ndryshme në të cilat ato gjenden duhet të shqyrtohen me kujdes. Fjala “paranjohje” nuk gjendet në dhjatën e Vjetër. Por fjala “njoh” përmendet shpesh. Kur shprehja përdoret në lidhje me Perëndinë, do të thotë shpesh të konsiderosh dikë me favor, duke nënkuptuar jo një njohje të thjeshtë por një pasion për një objekt të caktuar. “Të njoh personalisht” (Eksodui 33:17). “U bëtë rebelë kundër Zotit, qysh nga dita që ju kam njohur” (Ligji i Përtërirë 9:24). “”Para se unë të të formoja në barkun e nënës sate, të kam njohur” (Jeremia 1:5). “Kanë bërë mbretër disa, por jo sipas dëshirës sime; kanë caktuar krerë, por pa dijeninë time; me argjendin e tyre dhe me arin e tyre kanë bërë idhuj, me qëllim që të shkatërrohen” (Osea 8:4). “Vetëm ju kam njohur midis tërë familjeve të dheut; prandaj unë do t’ju ndëshkoj për të gjitha paudhësitë tuaja” (Amos 3:2). Në këto pasazhe, “njohur” do të thotë ose dashur ose caktuar.

Po ashtu, fjala “njoh” përdoret shpesh në Dhjatën e Re, me të njëjtin kuptim si në Dhjatën e Vjetër. “Dhe atëherë unë do t’u sqaroj atyre: “Unë s’ju kam njohur kurrë” (Mat. 7:23). “Unë jam bariu i mirë, dhe i njoh delet e mia dhe ato më njohin mua” (Gjoni 10:14). “Por në qoftë se dikush e do Perëndinë, ai është i njohur prej tij” (1 Kor. 8:3). “Zoti i njeh të vetët” (2 Tim. 2:19).

Fjala “paranjohje”, siç përdoret në Dhjatën e Re, është më pak e errët se sa në formën e thjeshtë “të njohësh”. Nëse çdo pasazh, në të cilin fjala përmendet, do të studiohet me kujdes, do të zbulohet se është një çështje, që ka të bëjë me faktin, nëse lidhet me konceptimin e thjeshtë të ngjarjeve që do të ndodhin. Në fakt, kjo “paranjohje” nuk përdoret kurrë në Shkrim, në lidhje me ngjarje apo veprime që do të ndodhin në të ardhmen, por ka lidhje gjithnjë me “persona”. Nuk na thuhet se Perëndia “paranjohu” veprimet e personave por vetë personat. Për ta provuar këtë, ne do të citojmë çdo pasazh ku gjendet kjo shprehje.

Referenca e parë gjendet te Veprat 2:23, në të cilën lexojmë: “Ai, pra, sipas këshillit të caktuar dhe të paranjohur të Perëndisë, ju dorëzua juve dhe ju e zutë dhe, me duart e të padrejtëve, e gozhduat në kryq dhe e vratë”. Po të shihen me kujdes fjalët e këtij vargu, do të zbulohet se apostulli nuk bën fjalë për paranjohjen e Perëndisë mbi veprimin e kryqëzimit, por të Personit të kryqëzuar: “Ai (Krishti) ….ju dorëzua” etj.
    Kurse e dyta gjendet te Ronmakëve 8:29-30. “Sepse ata që ai i ka njohur që më parë, edhe i ka paracaktuar që të jenë të ngjashëm me shëmbëlltyrën e Birit të tij, kështu që ai të jetë i parëlinduri në mes të shumë vëllezërve. Dhe ata që ai i paracaktoi edhe i thirri” etj. Vlerësojeni me kujdes përemrin e përdorur këtu. Nuk është çfarë ai ka njohur që më parë, por ata që i ka njohur. Nuk është fjala këtu për dorëzimin e vullnetit të tyre e as për besimin e zemrave të tyre, por për vetë personat.

“Perëndia nuk e hodhi poshtë popullin e vet, të cilin e njohu që përpara” (Rom. 11:2). Përsëri, referimi është ndaj personave.

Referenca e fundit gjendet te 1 Pjetër 1:2: “Të zgjedhurve sipas paranjohjes së Perëndisë, Atit”. Kush janë “të zgjedhurit sipas paranjohjes së Perëndisë, Atit? Vargu i mëparshëm na e tregon këtë: referenca është ndaj të “huajve të shpërndarë”, atyre të diasporas, judejve besimtarë. Pra, edhe këtu, referenca është ndaj personave dhe jo ndaj veprimeve të tyre të parashikuara.

Duke patur parasysh këto pasazhe (nuk ka më të tjera), çfarë baze biblike mund të ketë dikush që thotë se Perëndia i “njihte që më parë” veprimet e disa personave, dmth “pendimin dhe besimin” e tyre dhe se, për shkak të këtyre veprimeve, ai i zgjodhi ata në shpëtim? Por nuk është aspak e vërtetë, pasi Shkrimi nuk na e paraqet kurrë pendimin dhe besimin si të parashikuar apo paranjohur nga Perëndia. Ai sigurisht e dinte që nga përjetësia se disa persona do të pendoheshin dhe do të besonin, por ky nuk është sipas Shkrimit objekti i “paranjohjes” së Perëndisë. Kjo fjalë ka të bëjë gjithnjë me paranjohjen e Perëndisë ndaj disa personave, prandaj le ta ruajmë “modelin e fjalëve të shëndosha” (2 Tim. 1:13).

Diçka tjetër ndaj së cilës ne dëshirojmë të tërheqim vëmendjen është fakti që dy pasazhet e para e cituara më lart tregojnë dhe mësojnë qartë se “paranjohja” e Perëndisë nuk është shkakësore, por përkundrazi, diçka tjetër qëndron nga pas, i paraprin asaj, që është dekreti i Tij sovran. Krishti u “dorëzua nga (1) këshilla e paracaktuar dhe (2) e paranjohur e Perëndisë” (Veprat 2:23). “Këshilla” ose dekreti i Tij ishte baza e paranjohjes së Perëndisë. Le të kthehemi përsëri te Rom. 8:29, që hapet me fjalën “sepse”, gjë që na tregon se duhet të lexojmë vargun e mëparshëm. Atëherë, çfarë thuhet në vargun paraprirës? Se “të gjitha gjëra bashkëveprojnë për të mirë për…që janë të thirrur sipas qëllimit të tij”. Pra, paranjohja e Perëndisë bazohet në qëllimin ose dekretin e tij (shih Ps.2:7).

Perëndia e paranjeh atë që do të ndodhë, sepse ka dekretuar atë që do të ndodhë. Prandaj të pohosh se Perëndia zgjedh, sepse i njeh njerëzit që më parë, është në kundërshtim me rendin e Shkrimit. Në fakt, Ai “paranjeh” sepse ka zgjedhur. Kjo e heq arsyen apo shkakun e zgjedhjes nga krijesa dhe e vendos te vullneti sovran i Perëndisë. Perëndia vendosi që të zgjidhte disa persona, jo për shkak të ndonjë gjëje në ta, që ata kryejnë çdo ditë apo që është parashikuar se do të kryejnë, por thjesht nga dëshira e tij. Ne nuk e dime pse Ai ka zgjedhur disa persona, por mund të themi “Po, o Atë, sepse kështu të pëlqeu ty”. Romakëve 8:29 mëson qartë se Perëndia, para themelimit të botës, veçoi disa mëkatarë dhe i caktoi që të shpëtoheshin (2 Thes. 2:13). Kjo shihet qartë nga fjalët përmbyllëse të vargut: “Që të jenë të ngjashëm me shëmbëlltyrën e Birit të tij” etj. Perëndia nuk paracaktoi ata që e dinte që më parë se ishin “të ngjashëm”, por, përkundrazi, ata që i “njihte që më parë” (pra, ata që i donte dhe i zgjodhi), Ai i paracaktoi që të ishin të ngjashëm. Ngjashmëria e tyre me Krishtin nuk është shkaku, por efekti i paranjohjes dhe paracaktimit të Perëndisë.

Perëndia nuk e ka zgjedhur një mëkatar, sepse e dinte që më parë se do të besonte, për arsyen e thjeshtë se asnjë mëkatar nuk beson pa i dhënë Perëndia besim, ashtu si njeriu nuk sheh pa i dhënë Perëndia dritën e syrit. Drita e syrit është dhuratë e Perëndisë, ndërsa të shikuarit është pasojë e përdorimit tim të asaj dhurate. Pra, besimi është dhuratë e Perëndisë (Efes. 1:8,9), kurse të besuarit është pasojë e përdorimit tim të kësaj dhurate. Po të ishte e vërtetë që Perëndia ka zgjedhur disa që të shpëtohen, sepse do të besonin në kohën e duhur, atëherë të besuarit do të ishte një veprim meritues e në atë rast, mëkatari i shpëtuar do të kishte arsye për “mburrje”, gjë që Shkrimi e mohon qartë: Efesianëve 2:9.

Sigurisht që Fjala e Perëndisë mëson mjaft qartë se të besuarit nuk është një veprim meritues. Ajo pohon se të krishterët janë njerëz “që kanë besuar me anë të hirit” (Veprat 18:27). Nëse ata kanë besuar “me anë të hirit”, “të besuarit” nuk ka asnjë meritë e si rrjedhim nuk mund të jetë arsyeja apo shkaku që e ka nxitur Perëndinë për t’i zgjedhur ata. Jo, zgjedhja e Perëndisë nuk buron nga diçka që ndodhet në ne, por vetëm nga dëshira e tij sovrane. Tek Romakëve 11:5, lexojmë sërish për “Një mbetje pas zgjedhjes së hirit”. Ёshtë mjaft e qartë, se vetë zgjedhja është prej hirit dhe hiri është një favor i pamerituar, diçka për të cilën ne nuk kishim asnjë ndikim tek Perëndia.

Pra, duket se është mjaft e rëndësishme që të kemi pikëpamje të qartë dhe biblike mbi “paranjohjen” e Perëndisë. Konceptet e gabuara rreth saj të shpien patjetër në mendime që nuk e nderojnë atë aspak. Ideja mjaft e njohur mbi paranjohjen Hyjnore është krejt e pavend, pasi Perëndia jo vetëm që e dinte fundin që në fillim, por edhe planifikoi, fiksoi, paracaktoi gjithçka që në fillim. Dhe, ashtu si shkaku qëndron në raport me efektin, po ashtu, qëllimi është baza e parashikimit të tij. Nëse lexuesi është një i krishterë i vërtetë, kjo ndodh sepse Perëndia e ka zgjedhur atë në Krishtin, që para krijimit të botës (Efes. 1:4) dhe jo se e ka zgjedhur, sepse parashikoi se do të besonte, por e zgjodhi thjesht sepse i pëlqeu ta zgjidhte, pavarësisht nga besimi natyror. Atëherë, e tërë lavdia i përket Atij. Ju nuk keni asnjë arsye që të merrni ndonjë meritë për vete. Ju keni “besuar me anë të hirit” (Veprat 18:27), sepse vetë zgjedhja juaj ka qenë “perj hirit” (Rom. 11:5).

03. Njohja e Perendise – Atributet e Perendise

Perëndia është i gjithëdijshëm. Ai njeh gjithçka, gjithçka të mundur, gjithçka aktuale, çdo ngjarje, çdo krijesë, të kaluarën, të tashmen dhe të ardhmen. Ai e njeh përsosmërisht çdo detaj të jetës së çdo krijese në qiell, në tokë dhe në ferr. “Njeh atë që është në terr” (Danieli 2:22). Asgjë nuk i shpëton syrit të Tij, asgjë nuk mund t’i fshihet atij, asgjë nuk harrohet prej tij. Le të themi me psalmistin: “Njohja jote është shumë e mrekullueshme për mua, aq e lartë sa unë nuk mund ta arrij” (Ps. 139:6). Njohja e Tij është e përsosur. Nuk gabon kurrë, nuk ndryshon kurrë dhe nuk lë asgjë pas dore. “Dhe nuk ka asnjë krijesë që të jetë e fshehur para tij, por të gjitha janë lakuriq dhe të zbuluara para syve të Atij, të cilit ne do t’i japim llogari” (Heb. 4:13). Po, i tillë është Perëndia me të cilin “ne kemi të bëjmë!”.

      “Ti e di kur ulem dhe kur ngrihem, ti e kupton nga larg mendimin tim. Ti e shqyrton me kujdes ecjen time dhe pushimin tim dhe i njeh thellë të gjitha rrugët e mia. Sepse, edhe para se të jetë fjala mbi gojën time ti, o Zot, e di atë plotësisht” (Ps. 139:2-4). Ç’ Qenie e mahnitshme është Perëndia i Shkrimit! Secili prej atributeve të Tij të lavdishme duhet të na nxisë që ta nderojmë. Njohja e gjithdijshmërisë së tij duhet të na nxisë që të përkulemi në adhurim para tij. E megjithatë sa pak ne meditojmë mbi këtë përsosmëri hyjnore! Mos ndoshta kjo ndodh sepse thjesht ideja e kësaj përsosmërie na bën të mos ndjehemi mirë?

      Sa solemn është fakti që asgjë nuk mund t’i fshihet Perëndisë! “Pastaj Fryma e Zotit ra mbi mua dhe më tha: “Thuaj: Kështu thotë Zoti: Ju thoni kështu, o shtëpi e Izraelit, dhe unë i njoh gjërat që ju shkojnë në mend” (Ezekiel 11:5). Megjithëse Ai është i padukshëm për ne, nuk jemi ne të padukshëm ndaj tij. As errësira e natës, as perdet më të trasha e as biruca më e thellë nuk mund ta fshehë mëkatarin nga sytë e të Gjithëdijshmit. Pemët e kopshtit nuk mundën t’i fshihnin prindërit tanë të parë. Asnjë sy njeriu nuk e pa Kainin duke vrarë të vëllanë, por Krijuesi i tij dëshmoi krimin. Sara mund të qeshë me ironi brenda një çadre, por Jehovahu e dëgjoi. Akani mori një shufër ari dhe e fshehu mirë në tokë, por Perëndia e nxori në dritë. Davidi u mundua shumë që të mbulonte ligësinë e tij, por Perëndia që sheh gjithçka dërgoi një prej shërbëtorëve të Tij që t’i thoshte: “Dhe në qoftë se nuk veproni kështu, atëherë do të mëkatoni kundër Zotit; dhe të jeni të sigurtë që mëkati juaj do t’ju gjejë” (Num. 32:23).

      Po të mundte, njeriu do t’ia hiqte Perëndisë gjithëdijeninë, diçka kjo që provon se “Në fakt mendja e kontrolluar nga mishi është armiqësi kundër Perëndisë” (Rom. 8:7)!. Të këqijtë e urrejnë natyrshëm këtë përsosmëri hyjnore sepse janë të detyruar ta pranojnë këtë, në mënyrë të natyrshme. Ata do të donin që të mos ekzistonte një Dëshmitar i mëkateve të tyre, as një Hulumtues i zemrave të tyre e as një Gjykatës të veprave të tyre. Ata përpiqen që ta dëbojnë një Perëndi të tillë nga mendimet e tyre: “Atyre nuk u shkon në mend që unë nuk e harroj gjithë ligësinë e tyre” (Osea 7:2). Sa solemn është psalmi 90:8. Ndaj dhe çdo mohues i Krishtit, dridhet me të drejtë para tij: “Ti i vë fajet tona para teje, mëkatet tona të fshehta në dritën e fytyrës sate”.

      Por për besimtarin, fakti i gjithëdijenisë së Perëndisë është një e vërtetë plot me ngushëllim. Në kohët e hutimit, ai thotë me Jobin: “Por ai e njeh rrugën që unë kam marrë” (Jobi 23:10). Mund të jetë tejet misterioze për mua, e pakuptueshme për miqtë e mi, por “Ai e njeh!”. Në kohë dobësie dhe lodhjeje besimtarët ngushëllohen që “Sepse ai e njeh natyrën tonë dhe nuk harron që ne jemi pluhur” (Ps. 103:14). Në kohë dyshimi dhe mosbesimi ata u drejtohen këtij atributi duke thënë: “Më heto, o Perëndi, dhe njihe zemrën time; më provo dhe njihi mendimet e mia dhe shiko në se ka tek unë ndonjë rrugë të keqe dhe më udhëhiq nëpër rrugën e përjetshme” (Ps. 139:23, 24). Në kohë dështimi dëshpërues, kur veprimet i demaskojnë zemrat tona, kur veprat tona e kanë mohuar përkushtimin tonë dhe pyetja depërtuese na vjen në mendje: “A më do ti mua?”, ne themi si Pjetri “Zot, ti di çdo gjë, ti di se unë të dua” (Gjoni 21:17).

      Ja një inkurajim për lutjen. Nuk ka shkak për të patur frikë se lutjet e të drejtit do të mbeten pa u dëgjuar dhe rënkimet e lotët e tyre do t’i shpëtojnë syrit të Perëndisë, meqenëse Ai i njeh mendimet dhe qëllimet e zemrës. Nuk ka rrezik që një shenjtor të mos vihet re në mes të morisë së lutësve që paraqesin çdo orë e ditë kërkesat e ndryshme, sepse një Mendje e pafund është e aftë t’u kushtojë të njëjtën vëmendje miliona njerëzve, sikur një person i vetëm po kërkon vëmendje. Po ashtu edhe mungesa e shprehjeve të duhura, paaftësia për të shprehur dëshirat e thella të shpirtit nuk i rrezikon lutjet tona, sepse: “Dhe do të ndodhë që, para se të më kërkojnë, unë do të përgjigjem; do të jenë akoma duke folur, dhe unë do t’ua plotësoj (Isa. 65:24).

      “I madh është Zoti ynë, e pamasë është fuqia e tij dhe e pafund zgjuarësia e tij” (Ps. 147:5). Perëndia nuk njeh vetëm çfarëdo që ka ndodhur në të kaluarën në çdo pjesë të territorit të tij dhe Ai nuk njeh vetëm gjithçka që ndodh në mbarë gjithësinë, por njeh përsosmërisht çdo ngjarje, nga më e vogla deri në më të madhen që do të ndodhë në të ardhmen. Njohja e Perëndisë është aq e plotë sa njohja e tij ndaj të kaluarës dhe të tanishmes dhe kjo ndodh pasi e ardhmja varet krejt prej tij. Nëse mund të ndodhte diçka pa ndërmjetësimin apo lejen e Perëndisë, atëherë ajo do të ishte e pavarur prej tij dhe ai nuk do të ishte më Suprem.

      Njohja hyjnore e të ardhmes nuk është thjesht diçka abstrakte, por diçka që është në mënyrë të pandashme e lidhur dhe e shoqëruar me qëllimin e tij. Vetë Perëndia ka projektuar çfarëdo që do të ndodhë dhe çfarë ai ka projektuar do të zbatohet. Siç e pohon Fjala e Tij tepër e sigurtë: “Tërë banorët e dheut përpara tij konsiderohen si asgjë; ai vepron si të dojë me ushtrinë e qiellit dhe me banorët e dheut. Askush nuk mund t’ia ndalë dorën ose t’i thotë: “Çfarë po bën?” (Danieli 4:35). Dhe përsëri: “Ka shumë plane në zemrën e njeriut, por vetëm plani i Zotit do të mbetet i pandryshuar” (Fjalët e Urta 19:21). Duke qenë se si urtësia ashtu edhe fuqia e Perëndisë janë të pafundme, përmbushja e qëllimeve të tij është tërësisht e garantuar. Ashtu si nuk është e mundur që Perëndia i shenjtë trini të gënjejë, po ashtu nuk është e mundur që këshilla hyjnore të mos zbatohet.

      Asgjë që lidhet me të ardhmen nuk është po ashtu e pasigurtë, përsa i përket zbatimit të këshillës së Perëndisë. Asnjë nga dekretet nuk u lihet mundësisë së krijesave apo shkaqeve sekondare. Nuk ka ngjarje të ardhshme që të jetë thjesht një mundësi, pra diçka që mund apo mund të mos ndodhë. “Prej kohësh janë të njohura te Perëndia të gjitha veprat e tij” (Veprat 15:18). Çfarëdo që Perëndia ka dekretuar është patundshmërisht e sigurtë, sepse te ai nuk ka ndërrim dhe as hije ndryshimi (Jakobi 1:17). Prandaj lexojmë që në fillim të këtij libri që na zbulon një pjesë të mirë të së ardhmes për “gjërat që duhet të ndodhin për së shpejti” (Zbulesa 1:1).

      Njohja e përsosur e Perëndisë ilustrohet në çdo profeci që gjendet në Fjalën e tij. Në Dhjatën e Vjetër gjejmë një sërë parashikimesh në lidhje me historinë e Izraelit, që janë përmbushur në çdo detaj të imët, shekuj pas kohës kur janë shkruar. Në to gjenden edhe parashikime të tjera që profetizojnë vitet e para të shërbesës së Krishtit, të cilat janë përmbushur përsosmërisht gjithashtu. Profeci të tilla mund të jepeshin vetëm nga një person që e njihte fundin që në fillim dhe që zotëron një njohje e cila qëndron mbi sigurinë e pakushtëzuar të përmbushjes së çdo gjëje të parashikuar. Po ashtu, si Dhjata e Vjetër, ashtu edhe ajo e re përmbajnë shumë njoftime të tjera që i përkasin të ardhmes, të cilat edhe ato “duhet të përmbushen” (Luka 24:44), sepse janë profetizuar prej dekretuesit të tyre.

      Por duhet të theksohet se as njohja e Perëndisë e as njohuria e tij për të ardhmen, e marrë në vetvete, nuk janë shkakësore. Asgjë nuk ka ndodhur e as ka për të ndodhur thjesht sepse Perëndia ka qenë në dijeni. Shkaku i çdo gjëje është vullneti i Perëndisë. Njeriu që u beson seriozisht Shkrimeve e di që më parë se stinët do të pasojnë njëra-tjetrën me rregulltësi të pandryshueshme deri në fund të historisë së botës (Zan. 8:22) e megjithatë njohja e tij nuk është shkaku i vazhdimësisë së tyre. Pra njohja e Perëndisë nuk rrjedh nga gjërat, nëse ato janë apo do të jenë por sepse ai i ka paracaktuar ato. Perëndia e dinte dhe e kishte parathënë kryqëzimin e Birit të tij me qindra vjet para se të mishërohej dhe kjo, pasi sipas qëllimit hyjnor, Ai ishte një Qengj i therur që nga themeli i botës: prandaj ne lexojmë që u dorëzua “sipas këshillit të caktuar dhe të paranjohur të Perëndisë” (Veprat 2:23).

      Nja dy fjalë zbatimi. Njohja e pafund e Perëndisë duhet të na mrekullojë. Sa shumë më lart se njeriu më i zgjuar është Zoti! Asnjë nga ne nuk e di se çfarë mund t’i sjellë dita, por e tërë e ardhmja ndodhet nën shikimin e Tij të gjithëdishëm. Njohja e pafund e Perëndisë duhet të na mbushë me nderim të shenjtë. Asgjë që bëjmë, themi apo dhe mendojmë nuk i shpëton Atij me të cilin kemi të bëjmë: “Sytë e Zotit janë kudo për të shikuar të këqijtë dhe të mirët” (Fj. Urta 15:3).

      Sa do të na frenonte kjo, po të meditonim mbi të më shpesh! Por përkundrazi, në vend që të sillemi pa kujdes, ne duhet të themi bashkë me Hagarin “Atëherë Agari thirri emrin e Zotit që i kishte folur: “Ti je El-Roi”, sepse tha: “A e pashë me të vërtetë atë që më shikon?” (Zan.16:13). Kuptimi i njohjes së pafund të Perëndisë duhet ta mbushë të krishterin me adhurim. E gjithë jeta ime ishte që nga fillimi nën shikimin e Tij. Edhe pse e parashikoi çdo rënie në mëkat, çdo rebelim, Ai e vendosi zemrën e tij mbi mua. Duke e kuptuar këtë, unë duhet të përkulem i mrekulluar dhe ta adhuroj Atë!

02. Dekretet – Atributet e Perendise

  Dekreti i Perëndisë është qëllimi ose vendimi i tij në lidhje me gjërat e të ardhmes. Ne kemi përdorur numrin njëjës, siç bën Shkrimi (Romakëve 8:28, Efesianëve 3:11), sepse ka qenë vetëm një veprim i mendjes së Tij të pafund rreth gjërave të ardhmes. Por ne sikur të ketë qenë disa veprime, pasi mendjet tona janë të afta që të mendojnë vetëm për disa kthesa rrënjësore të njëpasnjëshme, me shfaqjen e mendimeve dhe rasteve, ose në lidhje me objektet e ndryshme të dekretit të Tij, të cilat duke qenë disa objekte, duket sikur na kërkojnë një qëllim të veçantë për secilin. Por një kuptim i pafund nuk vepron me hapa, nga një faze në tjetrën: “Prej kohësh janë të njohura te Perëndia të gjitha veprat e tij” (Veprat Acts 15:18).

      Shkrimet përmendin dekretet e Perëndisë në shumë pasazhe dhe me shprehje të shumëllojshme. Fjala “dekret” gjendet te Psalmi 2:7 etj. Te Efes. 3:11 lexojmë për “qëllimin e përjetshëm” të Tij. Te Veprat 2:23 lexojmë për “këshillin e caktuar dhe të paranjohur të Perëndisë”. Kurse te Efes. 1:9 për misterin e “vullnetit” të Tij. Te Rom. 8:29 lexojmë që Ai edhe i paracaktoi, ndërsa te Efes.1:9 për “pëlqimin e tij”. Dekretet e Perëndisë quhen “këshilla”, për të treguar se ato janë përsosmërisht të urta dhe quhen “vullneti” i Perëndisë, për të treguar se ai nuk ka qenë nën asnjë kontroll, por ka vepruar sipas pëlqimit të tij. Kur vullneti i njeriut e sundon sjelljen e tij ai është zakonisht tekanjoz dhe i paarsyeshëm, por urtësia është gjithnjë e lidhur me “vullnetin” dhe veprimet e Atit dhe, si rrjedhim, dekretet e Perëndisë cilësohen si “këshilla e vullnetit të tij” (Efes. 1:11).

      Dekretet e Perëndisë kanë të bëjnë me të gjitha gjërat e të ardhmes pa përjashtim: çfarëdo që bëhet në kohë është paracaktuar para fillimit të kohës. Vërtet qëllimi i Perëndisë ka të bëjë me gjithçka, qoftë e vogël apo e madhe, por ne duhet të jemi kujdesshëm që të themi se megjithëse Perëndia është vërtet Administruesi dhe Kontrolluesi i mëkatit, ai nuk është Autori i tij, ashtu si është Autori i çdo gjëje të mirë. Mëkati nuk mund të burojë nga një Perëndi i shenjtë nëpërmjet krijimit pozitiv dhe të drejtpërdrejtë, por vetëm nëpërmjet lejimit dekretues dhe veprimit negativ. Dekreti i Perëndisë është aq gjithëpërfshirës sa qeverisja e tij, sepse përfshin tërë krijesat dhe ngjarjet. Ai kishte të bënte me jetën e vdekjen tonë, me gjendjen tonë në kohë dhe përjetësi. Ndërsa Perëndia i kryen të gjitha gjërat sipas këshillës së vullnetit të tij, ne mësojmë nga veprat e tij se cila është apo ishte këshilla e tij, ashtu si gjykojmë për planin e një arkitekti duke kontrolluar ndërtesën që ishte ngritur sipas udhëzimeve.

      Perëndia nuk dekretoi thjesht që të krijonte njeriun, ta vendoste në tokë dhe pastaj ta linte atë nën drejtimin e tij të pakontrolluar, por i rregulloi të gjitha rrethanat e individëve dhe detajet që do të përbënin historinë e racës nga fillimi deri në fund. Ai nuk dekretoi thjesht që duhet të vendosen ligje të përgjithshme për qeverisjen e botës por edhe vendosi zbatimin e këtyre ligjeve në çdo rast specifik.

      Ditët tona janë të numëruara e po ashtu edhe fijet e flokëve tona. Ne mund të mësojmë se deri ku shtrihen dekretet hyjnore nga zbatimi i providencës. Kujdesi i Providencës arrin deri në krijesat më të rëndomta dhe ngjarjet më të parëndësishme si ngordhja e një harabeli dhe rënia e një fije floku.

      Le të shohim tani disa nga karakteristikat e dekreteve hyjnore. Së pari, ato janë të përjetshme. Të supozosh se ndonjëri prej tyre është shpallur në kohë, do të thotë të supozosh se të shfaqurit e një rasti të ri, një ngjarje e paparashikuar apo kombinim i rrethanave e ka shtyrë Shumë të Lartin që të marrë një vendim të ri. Por kjo do të supozonte idenë se njohja e Perëndisë është e kufizuar dhe se Ai bëhet gjithnjë e më i urtë me kalimin e kohës, që është një blasfemi e tmerrshme. Askush që beson se dituria e Perëndisë është e pafund, duke përfshirë të kaluarën, të tashmen dhe të ardhmen, nuk mund ta pranojë doktrinën e gabuar të dekreteve të përkohshme. Perëndia nuk është në padijeni të ngjarjeve të ardhshme që do të kryhen nga vullneti njerëzor sepse Ai i ka parathënë ato në raste të panumërta dhe profecia nuk është gjë tjetër veçse shfaqja e parashikimit të Tij të përjetshëm. Shkrimi e pohon faktin që besimtarët janë zgjedhur para se të krijohej bota (Efes. 1:4) dhe se hiri iu është dhënë po atëherë (2 Tim. 1:9).

      Së dyti, dekretet e Perëndisë janë të urta. Urtësia shfaqet në përzgjedhjen e qëllimeve dhe të mjeteve më të mira, të përshtatshme për t’i përmbushur ato. Duket qartë nga njohja që kemi për dekretet, se ky karakter u përket atyre. Ato na zbulohen me anë të zbatimit të tyre dhe çdo provë e urtësisë në veprat e Perëndisë është provë e urtësisë së planit të tij, në përputhje me të cilin janë kryer. Siç shpall psalmisti: “Sa të shumta janë veprat e tua, o Zot! Ti i ke bërë të gjitha me dituri; toka është plot me pasuritë e tua”. Vërtet që vetëm një pjesë mjaft e vogël e këtyre dekreteve tërheq vëmendjen tonë, por ashtu si në raste të tjera, ne duhet të gjykojmë të tërën prej një pjese të veçantë, të gjykojmë atë që nuk njihet nëpërmjet asaj që është njohur.

      Ai që percepton veprimin e aftësive të admirueshme në pjesët e një mekanizmi që ka rastin ta analizojë, nxitet natyrshëm që të besojë se edhe pjesët e tjera janë njësoj të admirueshme. Në të njëjtën mënyrë, ne duhet të kënaqim mendjet me veprat e Perëndisë kur futen dyshime dhe t’i hedhim poshtë kundërshtimet që mund të sugjerojë diçka që nuk mund të pajtohet me konceptin që kemi me atë që është e mirë dhe e mënçur. Kur arrijmë cakun e të fundmes dhe vështrojmë drejt botës misterioze të të pafundmes, le të thërrasim: “O thellësi pasurie, urtësie dhe diturie të Perëndisë! Sa të pahulumtueshme janë gjykimet e tij dhe të pashtershme janë udhët e tij!” (Rom. 11:33).

      Së treti, ato janë të lira. “Kush i ka marrë përmasat e Frymës së Zotit, ose si këshilltari i tij i ka dhënë mësime? Me kë është konsultuar, që t’i jepte mend, t’i mësonte shtegun e drejtësisë, t’i jepte dituri dhe t’i tregonte rrugën e arsyes?” (Isa.40:13, 14). Perëndia ishte i vetëm kur i nxori dekretet dhe vendimet e tij s’u ndikuan nga asnjë shkak i jashtëm. Ai ishte i lirë të dekretonte apo që të dekretonte një gjë të caktuar dhe jo një tjetër. Këtë liri duhet t’ia atribuojmë Atij që është suprem, i pavarur dhe sovran në gjithçka që bën.

      Së katërti, ato janë absolute dhe të pakushtëzuara. Zbatimi i tyre nuk pezullohet nga ndonjë kusht që mund apo mund të mos kryhet. Në çdo rast ku Perëndia ka dekretuar një qëllim të caktuar, ai ka dekretuar edhe çdo mjet për të arritur atë qëllim. Ai që dekretoi shpëtimin e të zgjedhurve, dekretoi edhe që të vepronte besim në ta (2 Thes. 2:13). “Që shpall fundin që në fillim, dhe shumë kohë më parë gjërat që ende nuk janë bërë, duke thënë: “Plani im do të realizohet dhe do të bëj gjithçka më pëlqen” (Isa. 46:10): por kjo nuk mund të ndodhte nëse këshilla e Tij do të varej nga një kusht që mund të mos kryhet. Por Perëndia “vepron të gjitha sipas këshillës së vullnetit të tij” (Efes. 1:11).

      Së bashku me pandryshueshmërinë dhe pacënueshmërinë e dekreteve të Perëndisë, Shkrimi mëson qartë se njeriu është një krijesë e përgjegjshme dhe që jep llogari për veprimet e veta. Dhe nëse mendimet tona formohen nga Fjala e Perëndisë, pohimi i njërit nuk do të pasohet nga mohimi i tjetrit. Merret si i sigurtë fakti që ka një vështirësi serioze në përcaktimin se ku një ide përfundon e ku fillon. Kështu ndodh gjithnjë ku ekziston një ndërthurje të hyjnores me njerëzoren. Lutja e mirëfilltë hartohet nga Fryma e megjithatë është thirrja e zemrës njerëzore. Shkrimet janë Fjala e frymëzuar e Perëndisë, ndonëse janë shkruar nga njerëz që nuk ishin thjesht vegla në duart e Perëndisë. Krishti është edhe Perëndi, edhe njeri. Ai është i gjithëdijshëm e megjithatë “rritej në dituri” (Luka 2:52). Ai ishte i Plotfuqishëm e megjithatë “u kryqëzua në dobësinë e tij” (2 Kor. 13:4). Ai ishte Princi i jetës e megjithatë vdiq. Këto janë mistere të mëdha por besimi i pranon ato pa mëdyshje.

Shpesh është thënë në të kaluarën se çdo kundërshtim kundër dekreteve të përjetshme zbatohet njësoj edhe kundër njohurive paraprake:

“Nëse Perëndia ka dekretuar gjithçka që do të ndodhë apo jo, të gjithë ata që pranojnë se ka një Perëndi, e pranojnë se Ai i njeh gjërat që më parë. Ёshtë e vetëkuptueshme se ai i njeh gjërat që më parë, ai ose i miraton ato, ose nuk i miraton, pra ose ai është i vullnetshëm që ato të ekzistojnë, ose nuk është i vullnetshëm. Por që të jesh i vullnetshëm që ato të ekzistojnë, do të thotë që t’i dekretosh ato” (Jonathan Edwards).

      Së fundi, përpiqu të supozosh me mua dhe pastaj të meditosh të kundërtën. Të mohosh dekretet hyjnore do të thotë të parashikosh një botë me gjithçka të rregulluar prej shansit të paprojektuar ose fatit të verbër. E atëherë a do të kishte paqe, siguri dhe ngushëllim për zemrat e mendjet tona të varfëra? Do të kishte strehim ku të arratiseshim në orën e provës dhe të nevojës? Aspak. Nuk do të kishte gjë më të mirë se errësira e thellë dhe tmerri i mjerë i ateizmit. Oh, lexues i im, sa mirënjohës duhet të jemi që gjithçka përcaktohet nga urtësia dhe mirësia e pafund! Ç’lavdërim dhe mirënjohje i takon Perëndisë për dekretet e tij hyjnore. Pikërisht për shkak të tyre “Ne e dimë se të gjitha gjëra bashkëveprojnë për të mirë për ata që e duan Perëndinë, për ata që janë të thirrur sipas qëllimit të tij” (Rom. 8:28). Le të thërrasim: “Sepse prej tij, me anë të tij dhe për të janë të gjitha gjëra. Lavdi atij përjetë! Amen” (Rom. 11:36).

01.Vetë-mjaftueshmëria e Perëndisë – Atributet e Perendise

  Titulli i këtij artikulli mund të mos jetë ndoshta aq i qartë sa të shfaqë temën e tij. Kjo ndodh pjesërisht për shkak se sot shumë pak të krishterë janë të mësuar me meditimin e përsosmërive personale të Perëndisë. Relativisht pak prej atyre që e lexojnë Biblën herë pas here janë të vetë-dijshëm për madhështinë e natyrës hyjnore, që të frymëzon për ta nderuar dhe të nxit për të adhuruar Perëndinë. Shumë veta e supozojnë faktin që Perëndia është i madh në urtësi, i mrekullueshëm në fuqi e megjithatë plot mëshirë si diçka që dihet nga të gjithë por janë të paktë ata që në këto kohë të degjeneruara, janë përpjekur që të arrijnë një koncept të përshtatshme mbi qënien, natyrën dhe atributet e Tij, siç na zbulohen në shkrimet e shenjta. Perëndia është i vetëm në përsosmërinë e tij. “ ^“Kush barazohet me ty midis perëndive, o Zot? Kush barazohet me ty, i mrekullueshëm në shenjtëri, i madhërishëm në lëvdata, o çudibërës?” (Eksodi 15:11). “Në fillim Perëndia krijoi qiejt dhe tokën”. (Zan. 1:1). Ishte një kohë, nëse mund të quhet “kohë”, kur Perëndia në unitetin e natyrës së Tij jetonte krejt i vetëm, ndonëse në tre persona njësoj hyjnorë. “Në fillim Perëndia”. Nuk kishte qiell aty ku shfaqet tani lavdia e Tij, nuk kishte as tokë që t’i tërhiqte vëmendjen. Nuk kishte as engjëj, që t’i thurnin lavde e nuk kishte as gjithësi që të varej prej fuqisë së fjalës së Tij. Nuk kishte asgjë e askush tjetër përveç Perëndisë e kjo jo për një ditë, as një vit apo një epokë, por “nga përjetësia”. Në përjetësi, Perëndia ka qenë i vetëm: i vetëmjaftueshëm dhe i vetëkënaqur, pa pasur nevojë për asgjë. Po të kishte qenë gjithësia, engjëjt dhe qeniet njerëzore të nevojshme për të, ato do të ishin krijuar nga përjetësia. Kur i krijoi, ato nuk i shtuan asgjë Perëndisë në thelb. Ai nuk ndryshon (Malakia 3:6), prandaj lavdia e Tij as nuk mund të shtohet e as nuk mund të pakësohet.

      Perëndia nuk kishte asnjë detyrim e domosdoshmëri për të krijuar. Ai zgjodhi vetë ta bënte këtë, thjesht duke vepruar në mënyrë sovrane dhe jo i shtyrë nga ndonjë gjë jashtë Vetes, duke u nisur vetëm nga kënaqësia e tij, sepse Ai “Në të edhe kemi qenë zgjedhur për një trashëgimi, duke qenë të paracaktuar sipas vendimit të atij që vepron të gjitha sipas këshillës së vullnetit të tij” (Efes. 1:11). Ai krijoi thjesht për të shfaqur lavdinë e vet. Mos disa prej lexuesve tanë mendojnë se kemi tejkaluar atë që përligj Shkrimi? Atëherë ne do t’i drejtohemi Ligjit dhe Dëshmisë: “Çohuni dhe bekoni Zotin, Perëndinë tuaj, nga përjetësia në përjetësi! Qoftë i bekuar emri yt i lavdishëm, që lartësohet mbi çdo bekim dhe lëvdim!” (Nehemia 9:5). Perëndia nuk fiton asgjë edhe prej adhurimit tonë. Atij nuk i nevojitej aspak lavdia e dukshme e të shpenguarve sepse Ai është mjaft i lavdishëm edhe pa këtë lavdi. Çfarë e shtyu Atë që të paracaktonte të zgjedhurit e tij për lavdinë e hirit të Tij? Siç na tregohet tek Efesianëve 1:5, thjesht dëshira e mirë e vullnetit të tij.

      Ne jemi të vetëdijshëm se terreni i vështirë që po shkelim është i ri dhe i çuditshëm për të gjithë lexuesit tanë, prandaj është mire të ecim dalëngadalë. Le t’i drejtohemi edhe një herë Shkrimeve. Nga fundi i kapitullit 11 të Romakëve, ku Apostulli e mbyll argumentin e tij të gjatë mbi shpëtimin prej hirit të pastër dhe sovran, ai pyet “Sepse kush e njohu mendjen e Zotit? Ose kush u bë këshilltar i tij? Ose kush i dha atij më parë, që të ketë për të marrë shpagim?” (vargjet 34, 35). Këto vargje theksojnë që është e pamundur që i Plotfuqishmi t’i nënshtrohet detyrimeve të krijesës sepse Perëndia nuk përfiton asgjë prej nesh. “Në rast se je i drejtë, çfarë i jep, ose çfarë merr ai nga dora jote? Ligësia jote mund të dëmtojë vetëm një njeri si ti, dhe drejtësia jote mundet t’i sjellë vetëm dobi birit të një njeriu” (Jobi 35:7,8), por nuk e prek fare Perëndinë që është tërësisht i bekuar në Vetvete. “Kështu edhe ju, kur të keni bërë të gjitha ato që ju urdhërohen, thoni: “Jemi shërbëtorë të padobishëm. Bëmë atë që kishim detyrë të bënim”” (Luka 17:10), pra bindja nuk i sjell asnjë përfitim Perëndisë. Madje mund të shkojmë edhe më tej: Zoti ynë Jezu Krishti nuk i shtoi asgjë Perëndisë në qënien dhe lavdinë e Tij thelbësore, si me atë që bëri, ashtu edhe me atë që vuajti. Ai vërtet na e shfaqi lavdinë, diçka kjo mjaft e bekuar dhe e lavdishme, por nuk i shtoi asgjë Perëndisë. Ai vetë e shpreh këtë me fjalët e tij: “I thashë Zotit: “Ti je Zoti im; nuk kam asnjë të mirë veç teje” (Ps. 16:2). I tërë psalmi është i Krishtit. Mirësia ose drejtësia e Krishtit arrin tek të gjithë shenjtorët e tij në tokë (Ps. 16:3), por Perëndia është më i larti dhe ia kalon gjithçkaje, Ai vetëm është i “Bekuari” (Mark 14:61).

      Ёshtë krejtësisht e vërtetë që Perëndia nderohet dhe çnderohet nga njerëzit, jo në karakterin e tij, por në zbulesën që ai i ka bërë njeriut. Ёshtë po ashtu e vërtetë që Perëndia është “lavdëruar” nëpërmjet krijimit, nëpërmjet providencës dhe nëpërmjet shpengimit. Këtë nuk guxojmë ta vëmë në diskutim as dhe për një çast. Por e gjitha kjo ka të bëjë me lavdinë e Tij të dukshme dhe njohjen e saj prej nesh. E megjithatë po t’i kishte pëlqyer Perëndisë Ai mund të kishte vazhduar të ekzistonte i vetëm për tërë përjetësinë, pa ia zbuluar lavdinë e tij krijesave. Vendimi nëse do ta bënte këtë apo jo, do të përcaktohej vetëm nga vullneti i Tij. Ai ishte përsosurisht i bekuar në vetvete, para se të vinte në ekzistencë krijesa e parë. Po tani ç’janë për të të gjitha krijesat e duarve të tij! Përgjigjen e jep përsëri Shkrimi: “Ja, kombet janë si një pikë ujë në një kovë, konsiderohen si pluhuri i një peshoreje; ja, ai i ngre ishujt si të ishin një send shumë i vogël. Libani nuk do të mjaftonte për të siguruar lëndën djegëse që i duhet zjarrit, as kafshët e tij nuk do të mjaftonin për olokaustin. Të gjitha kombet janë si një hiç para tij dhe konsiderohen prej tij si një hiç dhe një kotësi. Kujt dëshironi t’i përngjajë Perëndia dhe çfarë figure do t’i vinit përballë?” (Isaia 40:15-18). Ky është Perëndia i Shkrimit e mjerisht është megjithatë “Perëndia i panjohur” (Veprat 17:23) për mori njerëzish që nuk dëgjojnë. “Ai është ai që rri ulur mbi rruzullin e tokës, banorët e së cilës janë si karkaleca; ai i shpalos qiejtë si një velo dhe i hap si një çadër ku mund të banosh. Ai i katandis princat në një hiç dhe i bën të panevojshëm gjykatësit e tokës” (Isa. 40:22,23). Sa shumë që ndryshon Perëndia i Shkrimit nga perëndia që predikohet zakonisht sot!

      As dëshmia e Dhjatës së Re nuk është e ndryshme nga ajo e Dhjatës së Vjetër: si mund të jetë kur të dyja kanë të njëjtin autor! Edhe në Dhjatën e Re lexojmë: “Ai që i vetmi e ka pavdekësinë dhe rri në dritë të paafrueshme, të cilën asnjë njeri nuk e ka parë kurrë dhe as mund ta shohë; atij i qoftë nderi dhe pushteti i përjetshëm. Amen” (1 Tim. 6:16). Një Perëndi i tillë duhet të nderohet, adhurohet e admirohet. Ai është i vetëm në madhështinë e tij, unik dhe i pashoq në përsosmërinë e tij. Ai mban gjithçka por nuk varet prej asgjëje. Ai u jep të gjithëve por nuk pasurohet prej askujt.

      Një Perëndi i tillë nuk mund të gjendet duke e kërkuar por mund të njihet vetëm kur i zbulohet zemrës me anë të Frymës së Shenjtë nëpërmjet Fjalës. Megjithëse krijimi shfaq një Krijues dhe është mjaft e qartë se njerëzit janë “të pashfajësueshëm”, ne duhet të themi me Jobin: “Ja, këto janë vetëm thekët e veprave të tij. Ç’murmurimë të lehtë të tij arrijmë të dëgjojmë! Por vallë kush do të arrijë të kuptojë gjëmimin e fuqisë së tij? (Jobi 26:14). Ne besojmë se argumenti i përdorur me qëllim nga “apologjetët e sinqertë” ka shkaktuar më shumë të këqija se të mira, pasi është përpjekur që ta ulë Perëndinë e madh në nivelin e një perceptimi të kufizuar, duke shmangur si rrjedhim përsosmërinë e Tij unike.

      Ёshtë vënë re një ngjashmëri midis një njeriu të egër që ka gjetur një orë në rërë dhe duke e vështruar me kujdes ai e merr atë për orëndreqës. Deri këtu mirë, por po të shkosh më tutje dhe të supozosh se njeriu i egër ulet në rërë dhe përpiqet të formojë një ide për këtë orëndreqës: për aspekte të ndryshme të personalitetit të tij; arritjet dhe cilësitë morale; a mundet ta perceptojë një njeri të vërtetë, krijuesin e orës, që ai mund të thotë “e kam njohur atë?”. Duket diçka e papërfillshme të bësh pyetje të tilla, por a mundet dot që ta konceptojë arsyeja e njeriut Perëndinë e përjetshëm dhe të pafund? Sigurisht që jo! Perëndia i Shkrimit mund të njihet vetëm nga ata të cilëve ai u zbulohet.

      Perëndia as nuk mund të njihet nëpërmjet intelektit. “Perëndia është Frymë” (Gjoni 4:24), prandaj mund të njihet vetëm shpirtërisht. Por njeriu i rënë në mëkat nuk është shpirtëror por mishor. Ai është i vdekur ndaj gjithçkaje shpirtërore. Pa u rilindur mbinatyrshëm, duke kaluar nga vdekja në jetë, nga errësira në jetë, ai nuk mund të shohë gjërat e Perëndisë (Gjoni 3:3) e aq më pak të mund t’i kuptojë ato (1 Korintasve 2:14). Fryma e Shenjtë duhet të ndriçojë në zemrat tona e jo intelektin tonë që të na japë “njohurinë e lavdisë së Perëndisë, në fytyrën e Jezu Krishtit” (2 Kor.4:6). Madje edhe kjo njohje shpirtërore është fragmentare. Shpirti i përtërirë duhet të rritet në hir dhe në njohjen e Zotit Jezus (2 Pjetër 3:18).

      Lutja dhe synimi kryesor i të krishterëve duhet të jetë: “Që të ecni në mënyrë të denjë për Zotin, që t’i pëlqeni atij në çdo gjë, duke sjellë fryt në çdo vepër të mirë dhe duke u rritur në njohjen e Perëndisë” (Kolosianëve 1:10).

Hyrje – Atributet e Perendise

” Pajtohu, pra, me Perëndinë dhe do të kesh siguri; kështu do të kesh mirëqënie”.

      “Kështu thotë Zoti: “I dituri të mos lavdërohet me diturinë e tij, njeriu i fortë të mos lavdërohet me forcën e tij, i pasuri të mos lavdërohet me pasurinë e tij. Por kush lavdërohet të lavdërohet me këtë: të ketë gjykim dhe të më njohë mua, që jam Zoti, që bëj mirësinë, ushtroj të drejtën dhe drejtësinë mbi tokë; sepse kënaqem me këto gjëra”, thotë Zoti” (Jobi 22:21). Një njohje frymërore dhe shpëtuese e Perëndisë është nevoja më e madhe që ka çdo krijesë njerëzore.

      Themeli i tërë njohjes së vërtetë së Perëndisë duhet të jetë një kuptim i qartë mendor i përsosjeve të Tij siç është zbuluar në Shkrimin e Shenjtë. Nuk mund t’i besosh një Perëndie të panjohur e as nuk mund t’i shërbesh e ta adhurosh. Në këtë libërth janë bërë përpjekje që të paraqesim disa prej përsosmërive kryesore të natyrës hyjnore. Që lexuesi të përfitojë me të vërtetë nga leximi i faqeve pasuese, ai duhet t’i lutet seriozisht dhe me ngulm Perëndisë që t’i bekojë ato për të e ta zbatojë të vërtetën e tij në ndërgjegjen dhe zemrën e tij, që, si rrjedhim, jeta e tij të shndërrohet.

      Ne na duhet më shumë se një njohje teorike e Perëndisë. Perëndia i zbulohet vërtet shpirtit ndërsa i dorëzohemi e i nënshtrohemi autoritetit të tij dhe i sistemojmë të gjitha detajet e jetëve tona sipas urdhërimeve të tij të shenjta.

      “E njohim Zotin, të përpiqemi ta njohim më mirë; ardhja e tij është e sigurt si agimi. Ai do të na vijë si shiu, si shiu i fundit dhe i parë mbi tokë” (Osea 6:3).

      “Në qoftë se dikush don të bëjë vullnetin e tij, do ta njohë nëse kjo doktrinë vjen nga Perëndia apo që unë flas nga vetja ime” (Gjoni 7:17).

      “Por populli i atyre që njohin Perëndinë e tyre do të tregojë qëndresë dhe do të veprojë”. (Dan. 11:32).

Hagari

Nga Studimi Mujor i Grupit te Grave

           Edhe pse ne e kemi përmendur Hagarin kur studiuam Sarën, sot ne do të fokusohemi plotësisht mbi të pasi ajo është një përsonazh që kërkon vëmendjen tonë për shkak të disa aplikimeve të rëndësishme për jetën tonë. Në këtë studim ne do të mësojmë veçanërisht për planin e Perëndisë për popullin e Tij përmes diskutimit që Dhiata e re i bën marrëdhënies Sarah – Hagar. Por, më parë le të lexojmë se si Dhiata e Vjetër na e prezanton Hagarin tek Zanafilla 16.

Por Saraj, gruaja e Abramit, nuk i kishte dhënë asnjë fëmijë. Ajo kishte një shërbyese egjiptase që quhej Agar. Zanafilla 16:1

Pra, Hagari është skllavia egjiptiane e Sarës, dikush që do të ketë qënë dikushi për sytë e sarës për arsye që do ti zbulojmë më poshtë. A e mbani mend premtimin që Perëndia i bëri Abrahamit? Një komb i madh do të vi nga fara e tij, fëmija i premtimit. Por çfarë bën Sarah kur shikon që nuk i është dhënë ende përmbushja e premtimit nga Perëndia?

² Kështu Saraj i tha Abramit: “Ja, Zoti më ka ndaluar të kem fëmijë; oh, futu te shërbysja ime, ndofta mund të kem fëmijë prej saj”. Dhe Abrami dëgjoi zërin e Sarajt. ³ Kështu pra Saraj, gruaja e Abramit, mbasi ky i fundit kishte banuar dhjetë vjet në vendin e Kanaanëve, mori shërbyesen e saj Agarin, egjiptasen, dhe ia dha për grua burrit të saj Abramit. ⁴ Dhe ai u fut tek Agari, që mbeti me barrë; por kur u bind se kishte mbetur me barrë, ajo e shikoi me përbuzje zonjën e saj. Zanafilla 16:3-4

Këtu lexojmë se si rezultati i mëkatit është mëkat, apo që mëkati të zhyt më thellë në mëkat. Këtu shikojmë jo vetëm që Abrahami dhe Sara nuk i kanë besuar protfuqishmërisë së Perëndisë dhe premtiveve të Tij, por në përpjekje për të ndihmuar Perëndinë në përmbushjen e premtivete të tij ndaj tyre, së bashku me Hagarin dhunojnë vullnetin e Perëndisë për martesën dhe jetën martesore ndermjet një burri dhe një gruaje. Ata po përpiqen që me forcat e tyre dhe përmes metodave të mishit ata po përpiqen që të fitojnë realizimin e premtimeve të Perëndisëqë ju bënë në frymë dhe nga hiri Sovran i Tij. Por tani që Hagari është shtatzënë, si reagon reagon ajo? Ajo nuk mban më qëndrimin e një skllaveje, por sillet me përbuzje me Sarën. Proverbat 30 përmbushet në rastin e Hagarit: “²¹ Tri gjëra e turbullojnë tokën, madje katër janë gjërat që ajo nuk mund të durojë: ²² një shërbëtor kur bëhet mbret … dhe një shërbëtore që i zë vendin zonjës.” Hagari e shikon Sarën me përbuzje në çdo aspekt si dikush që duhet mallkuar e që nuk ka arsye të ekzistojë. Sa herë e gjejmë ne veten tonë duke menduar afërsisht të njëjtat mendime? Sa herë e konsiderojmë veten tonë shumë më lart nga të tjerët për shkak të positës, eksperiencës, përjetimeve apo arritjeve tona në jetë, që ne në fakt i kemi dhuratë nga Perëndia ynë? Por si e trajton Perëndia mëkatarin. Nëse do të ishit Sara, si do të reagonint nga Hagarit dhe përbuzjes së saj?

⁵ Atëherë Saraj i tha Abramit: “Përgjegjësia për fyerjen që m’u bë le të bjerë mbi ty. Kam qënë unë që të hodha në krahët e shërbyeses sime; por që kur e mori vesh që është me barrë, ajo më shikon me përbuzje. Zoti le të jetë gjykatës midis meje dhe teje”. ⁶ Abrami iu përgjegj Sarajt: “Ja, shërbyesja jote është në dorën tënde; bëj me të ç’të duash”. Atëherë Saraj e trajtoi në mënyrë të ashpër dhe ajo iku nga prania e saj. Zanafilla 16:5-6

Tani ne shikojmë që Hagari është arratisur si për shkak të trajtimit të egër të pronares së saj. Pasi ka provokuar Saran me mëkatin e saj, tani Hagari zhytet edhe më tej në mëkat, rrezikon jetën e saj në shkretëtirë, dhe i largohet detyrës së saj si shërbëtorja e Sarës. Mëkati shpirtëror gjithmonë sjell konsekuenca fizike (Numrat 32:23 Dhe në qoftë se nuk veproni kështu, atëherë do të mëkatoni kundër Zotit; dhe të jeni të sigurtë që mëkati juaj do t’ju gjejë). Mendoni për veprimet tuaja dhe se ku ju kanë sjellë ato. Mendoni për mendimet, fjalët dhe veprimet tuaja, se si ato kanë lënduar ata përreth jush, se si kanë ofenduar Perëndinë dhe se si kanë lënë efektin e tyre në jetën tuaj duke ju lënë më faj në ndërgjegje, me me kujtime që ju ndjekin, dhe madje edhe ndonjëherë me depresione të gjitha me rrënjën në refuzimin tuaj për ti besuar sovranitetit të Perëndisë. Hagari shumë shpejt kuptoi gabimin e zgjedhjes së vet pasi qortimit të butë të Perëndisë dhe urdhrit të tij për tju nënshtruar Sarës. Hagari mori mëshirë dhe dashuri nga Perëndia, dhe kjo shihet në faktin se Perëndia kishte një plan të përcaktuar për jetën e saj.

⁷ Por Engjëlli i Zotit e gjeti pranë një burimi uji në shkretëtirë, pranë burimit në rrugën e Shurit, ⁸ dhe i tha: “Agar, shërbyesja e Sarajt, nga vjen dhe ku po shkon?” Ajo u përgjigj: “Po iki nga prania e zonjës sime Saraj”. ⁹ Atëherë Engjëlli i Zotit i tha: “Kthehu tek zonja jote dhe nënshtroju autoritetit të saj”. ¹⁰ Pastaj Engjëlli i Zotit shtoi: “Unë do t’i shumëzoj fort pasardhësit e tu aq sa të mos mund të llogariten për shkak të numrit të tyre të madh”. ¹¹ Engjëlli i Zotit i tha akoma: “Ja, ti je me barrë dhe do të lindësh një djalë dhe do ta quash Ismael, sepse Zoti mori parasysh hidhërimin tënd; ^1
2 ai do të jetë ndërmjet njerëzve si një gomar i egër; dora e tij do të jetë kundër të gjithëve dhe dora e të gjithëve kundër tij; dhe do të banojë në prani të të gjithë vëllezërve të tij”. ¹³ Atëherë Agari thirri emrin e Zotit që i kishte folur: “Ti je El-Roi”, sepse tha: “A e pashë me të vërtetë atë që më shikon?”. ¹⁴ Prandaj ai pus u quajt “Pusi i Lahai-Roit”. Ja, ai ndodhet midis Kadeshit dhe Beredit. ¹⁵ Kështu Agari i lindi një djalë Abramit; dhe Abrami i vuri djalit që Agari kishte lindur emrin Ismael. ¹⁶ Abrami ishte tetëdhjetë e gjashtë vjeç, kur Agari lindi Ismaelin për Abramin. Zanafilla 16:7-16

Tani Hagari me përulje admiron mëshirat e Perëndisë dhe premtimet e Tij për dikë kaq të pavlefshme për këto mëshira sa ajo. Vetëm të mendosh për pasardhjen e saj përmes Ismaelit. Ajo tani gëzon në Perëndinë e saj i cili ka dëgjuar lutjet e saja dhe ka parë vuajtjen e saj, pasi emri Ismail do të thotë “Perëndia dëgjon.” E megjithatë, interesante do të ishte të dinim mendimet e fshehta të saj teksa merrte premtimin dhe profecinë e Perëndisë se fara e saj dhe kombi që do të vinte prej tij nuk vinte për paqe por për dhunë. Sido që të jetë, për disa kohë Hagari duhet të ketë medituar dhe ëndërruar mbi mundësinë që Mesiah mund të dilte nga fara e saj. Por kjo shumë shpejt do të venitej dhe do të zëvendesohej nga shkurajimi pasi Perëndia do të përmbushte premtimet e Tij dhënë Abrahamit pa ndihmën e këtij të fundit. Abrahamit dhe Sarës do ti lindëte një djalë, Isaku.

Tani Sara pa që djali që i kishte lindur Abrahamit nga Agari, egjiptasja, qeshte. ¹⁰ Atëherë ajo i tha Abrahamit: “Përzëre këtë shërbyese dhe birin e saj, sepse i biri i kësaj shërbyese nuk duhet të jetë trashëgimtar me birin tim, me Isakun”. ¹¹ Kjo gjë s’i pëlqeu aspak Abrahamit, për shkak të djalit të tij. ¹² Por Perëndia i tha Abrahamit: “Mos u hidhëro për shkak të djalit dhe të shërbyeses sate; dëgjo tërë ato që të thotë Sara, sepse nga Isaku do të dalin pasardhës që do të mbajnë emrin tënd. ¹³ Edhe nga djali i kësaj shërbyeses unë do të bëj një komb, sepse është një pasardhës i yt”. ¹⁴ Abrahami u ngrit herët në mëngjes, mori bukë dhe një calik ujë dhe ia dha Agarit; vuri gjithçka mbi shpatullat e saj dhe e nisi bashkë me fëmijën. Kështu ajo u nis dhe filloi të bredhë nëpër shkretëtirën e Beer-Shebas. Zanafilla 21:9-14

Këtu lexojmë se si Perëndia ndërhyn pasi Abrahami dhe Sara janë në mosmarrëveshje, Hagari dërgohet tutje dhe po kështu biri i saj. Duket që xhelozia e grave ka kaluar nga ato tek fara e tyre pasi lexojmë që Ismaeli tallet me Isakun. Por çfarë do të ndodhë me ato tani e tutje?

¹⁵ Kur uji i calikut mbaroi, ajo e vuri fëmijën poshtë një kaçubeje. ¹⁶ Dhe shkoi e u ul përballë tij, në një largësi sa një goditje me hark, sepse thoshte: “Nuk dua ta shoh fëmijën të vdesë!” Kështu ajo u ul përballë tij, ngriti zërin dhe qau. ¹⁷ Dhe Perëndia dëgjoi zërin e djaloshit dhe engjëlli i Perëndisë thirri Agarin nga qielli dhe i tha: “Çfarë ke, Agar? Mos ki frikë, se Perëndia ka dëgjuar zërin e djaloshit aty ku ndodhet. ¹⁸ Çohu, çoje djaloshin dhe mbaje fort me dorën tënde, sepse unë do të bëj prej tij një komb të madh”. ¹⁹ Atëherë Perëndia ia hapi sytë dhe ajo pa një pus uji: kështu vajti të mbushë calikun me ujë dhe i dha të pijë djaloshit. ²⁰ Dhe Perëndia qe me djaloshin; ai u rrit, banoi në shkretëtirë dhe u bë shenjëtar harku. ²¹ Ai banoi në shkretëtirën e Paranit dhe nëna e tij e martoi me një grua nga Egjipti. Zanafilla 21:15-21

Shikojmë këtu se për herë të dytë Hagari bëhet objekt i kujdesit dhe mëshirës së Perëndisë, madje ai edhe i shfaqet asajt personalisht…dhe me çfarë premtimesh madhështore! Ne gjithashtu duhet ti kthejmë sytë nga Perëndia kur gjindemi përpara sprovash të ngjashme me ato të Hagarit. Është fakt Biblik dhe historik që gruas të cilës Perëndia i Përjetshëm iu shfaq dy herë ka një vend të rëndeësishëm në historinë botërore dhe madje edhe në atë të Kishës. Hyrja e Hagarit në skenë bëhet pjesë integrale e shoqërisë njerëzore për shkak të pasardhjes së saj. Nga Ismaeli dolen të ëra fiset dhe tributë Arabe, përfshi këtu edhe Muhameti. Kështu, në fakt, e tërë forca apo furia e Islamit e ka origjinën me Hagarin, dhe për më tepër me mëkatin e Abrahamit dhe të Sarës, me përpjekjen e tyre për të ndihmuar Perëndinë dhe providencën e Tij. Përsëri e vertetë Numrat 32:23 që thotë: “Dhe në qoftë se nuk veproni kështu, atëherë do të mëkatoni kundër Zotit; dhe të jeni të sigurtë që mëkati juaj do t’ju gjejë.” Në ironinë sovrane të Perëndisë, Perëndia përdor frytin e mëkatit të Abrahamit, besimtarëve të Dhiatës së Vjetër, popullin e Ismaelit, për të realizuar qëllimin e tij me Kishën e Dhiatës së Re. Vërtet, Perëndia është në gjendje që të përdori frytet e mëkatit tonë për qëllimet e tija, ky është një parim dhe mësim që është sa i rëndësishmëm aq edhe i rëndë për tu mbajtur e pranuar. Gjithmonë Perëndia do të realizojë planin e tij me hir apo me pahir, por problemi qëndron me ne dhe me gjeneratat që vijnë pas nesh, pasi mëkatet tona jo vetëm që do të na gjejnë ne, por ka shumë mundësi që të gjejnë edhe pasardhësit tanë. çdo mëkati ynë nuk na ndikon vetëm ne, por edhe ata që ne kemi rrotull, ata që i duam, e madje edhe fëmijët e fëmijëve tanë. Për këtë mund të flitet më shumë më pas, por për tani le ti kushtojmë vëmendje trajtimit që Dhiata e re i bën Hagarit dhe çfarë ajo përfaqëson porsa i përket përfitimeve shpirtërore dhe marrëdhënieve të islamit me premtimet e Perëndisë.

Mbani mend
këtë rregull studimi biblik: Kushtojini një kujdes tepër të veçantë trajtimit që Dhiata e Re i bën pasazheve të Dhiatës së Vjetër. Parimi i studimit Biblik është ky: Shkrimi interpreton Shkrimin. Dhiata e re, Krishti apo Apostujt e Tij na ofrojnë në Dhiatën e re interpretimin vërtetë të Dhiatës së Vjetër, dhe për këtë arsye ne do tia kushtojmë pjesën e fundit të këtij studimi galatasve 4, kapitull në të cilin Apostulli Pal, nën frymëzimin e Frymës së Shenjtë e përdor marrëdhënien e Sarës me Hagarin për të përçuar mësimin e dy besëlidhjeve nën të cilin i tërë njerëzimin ndodhet sot.

¹⁵ Kur uji i calikut mbaroi, ajo e vuri fëmijën poshtë një kaçubeje. ¹⁶ Dhe shkoi e u ul përballë tij, në një largësi sa një goditje me hark, sepse thoshte: “Nuk dua ta shoh fëmijën të vdesë!” Kështu ajo u ul përballë tij, ngriti zërin dhe qau. ¹⁷ Dhe Perëndia dëgjoi zërin e djaloshit dhe engjëlli i Perëndisë thirri Agarin nga qielli dhe i tha: “Çfarë ke, Agar? Mos ki frikë, se Perëndia ka dëgjuar zërin e djaloshit aty ku ndodhet. ¹⁸ Çohu, çoje djaloshin dhe mbaje fort me dorën tënde, sepse unë do të bëj prej tij një komb të madh”. ¹⁹ Atëherë Perëndia ia hapi sytë dhe ajo pa një pus uji: kështu vajti të mbushë calikun me ujë dhe i dha të pijë djaloshit. ²⁰ Dhe Perëndia qe me djaloshin; ai u rrit, banoi në shkretëtirë dhe u bë shenjëtar harku. ²¹ Ai banoi në shkretëtirën e Paranit dhe nëna e tij e martoi me një grua nga Egjipti. ²⁷ Sepse është shkruar: “Gëzohu ti, o shterpë, që nuk lind! Shpërthe dhe klith, ti që nuk i provon dhembjet e lindjes, sepse bijtë e së braktisurës do të jenë më të shumtë se të asaj që e kishte burrin”. ²⁸ Kurse ne, o vëllezër, jemi bij të premtimit, sikundër ishte Isaku. ²⁹ Po, sikurse atëherë ai që lindi sipas mishit përndiqte atë që kishte lindur sipas Frymës, kështu është edhe tani. ³⁰ Po çfarë thotë shkrimi? “Dëboje skllaven dhe djalin e saj, sepse i biri i skllaves nuk mund të jetë trashëgimtar bashkë me djalin e së lirës”. ³¹ Kështu, pra, vëllezër, ne nuk jemi bij të skllaves, por të së lirës. Galatasve 4:21-31

  Këtu Sarah i korrespondon apo është përfaqësese “Jerusalemit qiellor” dhe e tërë atyre që përmes besimit në Krishtin Jezus bëhen “fëmijët e premtimit” apo fëmijë të së lirës. Hagari i korrespondon apo është përfaqësuese Malit Siani në Arabi, e të tërë atyre që përpiqen të fitojnë shpëtimin dhe premtimet nga Perëndia me anë të forcave të tyre, të metodave mishore madje edhe duke shkuar plotësisht kundra popullit të Perëndisë. Fëmijët e saj, atë që përpiqen të fitojnë kështu shpëtimin quhen nga Perëndia fëmijët e skllavërisë dhe ato nuk e kanë premtimin dhe dhuratën e Mesisë. Hagari përfaqëson Besëlidhjen e Veprave ndërsa Sara besëlidhjen e Hirit Sovran të Perëndisë. Për këto dy besëlidhje ne do të mësojmë më shumë në të ardhmen. A e dini se kur Perëndia i dha lgjin e Tij popullit të Izraelit në Dhiatën e Vjetër, Israelitët nuk ia nënshtruan plotësisht dhe sinqerisht veten e tyre Perëndisë por i dhanë atij vetëm një nënshtrim sa për sy e faqe dhe nuk u mbështetën në të. Më pas ata u bënë skllevër të mëkatit të tyre pasi ata që nuk e kanë lrinë që të bëjnë veprat e ligjit nga zemra, mosbesimi i tyre i kuç zemrat e tyre në mosbindje dhe i përjashton ata nga trashëgimi shpirtërore që ofron Perëndia për të tëra ata që i besojnë atij. Ligji i Dhiatës së Vjetër nuk iu dha popullit të Perëndisë që ata të shpëtohen përmes saj, por vetëm e vetëm që ti drejtonte ata për tek Besëlidhja e Hirit, për tek nevoja e tyre për hirin dhe mëshirën sovrane të Perëndisë, për ti treguar atyre nevojen e tyre për Krishtitn, për dikë plotësisht të shenjtë dhe për vdekjen e tij në kryq për mëkatet tona. Ky është qëllimi i Ligjit. Të na bëjë të uritur për Krishtin. Ligji duhej të ishte shërbëtorja e Hirit. Nëse duam të jemi fëmijë të së lirës duhet të jemi fëmijë të Abrahamit sipas frymës, fëmijë të besimit në Krishtitn, i cili është fara e vërtetë e Abrahamit siç thotë Pali tek Gal 3:16 “¹⁶ Dhe premtimet iu bënë Abrahamit dhe pasardhjes së tij. Shkrimi nuk thotë: “Edhe pasardhësve” si të ishin shumë, por të një të vetme: “Dhe pasardhjes sate”, pra Krishti.”

Në qoftë se ju jeni ringjallur me Krishtin, kërkoni ato që janë lart, ku Krishti është ulur në të djathtë të Perëndisë. ² Kini në mend gjërat që janë atje lart, jo ato që janë mbi tokë, ³ sepse ju keni vdekur dhe jeta juaj është fshehur bashkë me Krishtin në Perëndinë. Kolosianëve 3:1-3

“Fëmijët e së lirës” apo “fëmijët e premtimit” e kanë ligjin e Perëndisë të shkruar në zemrat e tyre. Shumë mund të thuhet për këtë pasazh, por pasazhi kryesor është është ky: Ai që përpiqet që të sigurojë shpëtimin me Perëndinë me fuqitë dhe meritat e veta është ende në skllavërinë e mëkatit dhe të vdekjes. Liria gjendët vetëm në Hirin e Perëndisë dhe përmes Hirit të Perëndisë duke i besuar plotësisht dhe ekskluzivisht Krishtit dhe çfarë Krishti ka bërë për ne dhe në vendin tonë. Liria gjendet në hirin e Perëndisë. Ashtu si Sara nuk donte të kishte të bëne asgjë me gruan skllaven dhe frytin e saj, po kështu thotë Pali, edhe ne si fëmijë të premtimit, nuk duhet të harrojmë që nuk jemi fëmijë të skllaves por të lirisë, të lirë në Krisht. Ne jemi trashëgimtarët e premtimeve të Abrahamit dhe jo pasardhësit e Hagarit, pamvarësisht se çfarë mund të deklarojnë apo dëshirojnë profetët e tyre. Edhe pse historia e Islamit filloi me Hagarin dhe be
simin e saj në duart e Perëndisë, përfundimi është majt i ndryshëm për islamin si pasrdhja e saj. Ato me të vërtetë e deklarojnë Jezusin të jetë profet, por e rrefuzojnë ë jetë Mesiah dhe Mbreti dhe Prifti i tyre. Në providencën e Perëndisë, me të vërtetë populli i linduar nga Hagari përdoret nga Perëndia për të disiplinimin dhe pastrimin e Kishës, ashtu siç ligji përdoret për të disiplinuar bijtë, por në përfundim të historisë Biblike dhe njerëzore, premtimet shpirtërore, paracaktimi, shpagimi, shfajësimi, birësimi, shenjtërimi, dhe ringjallja e fundit në prezencën e Perëndisë i takojnë bijve të Sarës dhe jo të Hagarit, bijve të premtimit dhe jo të mishit, bijve të lirisë dhe të skllavërisë. Lavdia i qoftë Perëndisë. Amen.

Ungjilli sipas Isaise: Një filozofi Kristologjike e Historisë (Isaia 53:12)

nga Albert Kona

Prandaj do t’i jap si pjesën e tij shumë, dhe ai do ta kete si plaçkë të fuqishmit, sepse e ka përkushtuar jetën e tij deri në vdekje dhe u përfshi midis keqbërësve; ai ka mbajtur mëkatin e shumë vetave dhe ka ndërhyrë në favor të shkelësve. Isa 53:12

Sot dua që të marrim në konsideratë deklaratën e Isaisë, të Biblës, dhe mbi të gjitha të Zotit Perëndi porsa i përket historisë së botës. Është e rëndësishme që të gjithë njerëzit, por veçanërisht të Krishterët të ngrenë herë pas herë sytë lart nga horizonti ynë personal dhe ta shikojmë jetën dhe ekzistencën njerëzore nga një këndvështrim më i plotë. Ne jemi si ata lojtarët e futbollit në fushën e lojës që rendim me topin por që nuk e shikojmë dot të tërë lojën, ndryshe nga shikuesi nga maja e stadiumit që e shikon lojën nga lart dhe plotësisht. Perëndia shpall tek Isaia 55:8-9 këtë: “Mendimet e mia nuk janë mendimet tuaja, dhe as rrugët tuaja nuk janë rrugët e mia”… ⁹ “Ashtu si qiejtë janë më të lartë se toka, kështu edhe rrugët e mia janë më të larta se rrugët tuaja dhe mendimet e mia janë më të larta se mendimet tuaja.” Perëndia është i përjetshëm, është i kudogjindshëm dhe i gjithëdijshëm. Ai ka krijuar hapësirën, ka krijuar kohën, ka krijuar njeriun që lëviz në hapësirë dhe kohë, dhe e drejton lëvizjen e njeriut nga pika a tek pika b. Perëndia ka krijuar me një qëllim në mendje, dhe përmbushja e qëllimit të Perëndisë përmes lëvizjes së njeriut në hapësirë dhe kohë është ajo që ne zakonisht e quajmë historia e njerëzimit. Edhe është kjo arsyeja që i Krishteri duhet të ngrejë sytë lart nga qielli, që i krishteri duhet të bëjë jo vetëm pyetjen: Çfarë po më ndodh mua? Por edhe pyetjen ?farë po ndodh në botë? Çfarë thotë Bibla për këto gjëra? Cili është roli i besimit tim në të tëra këto gjëra? Cili është kuptimi dhe lidhja e ngjarjeve që ndodhin në këtë botë? Ku po shkon historia? Të lëvrosh këto pyetje do të thotë të me filozofinë e historisë. A ka historia e njerëzimit kuptim e lidhje? A mund të ketë ajo kuptim dhe lidhje? Sot unë shpresoj që ju do të shikoni këndvështrimin biblik të historisë, këndvështrimin e Perëndisë porsa i përket historisë. Nëse historia botërore studiohet siç duhet përmes lenteve të Biblës, duke mbajtur para syve tanë që Krishti është Zoti i Historisë, që historia ka në qendër Krishtin dhe Kishën e Tij, dhe që historia drejtohet nga Krishti për lavdinë e tij dhe të mirën e Kishës së Tij, studimi i historisë kthehet në një mjet inkurajimi për ju dhe në një argument për ti besuar edhe më fort Krishtit, për tu mbështetur edhe më shumë tek Ai. Por më parë vini re filozofinë jo biblikë apo moderne të historisë së njerëzimit dhe e bëj këtë gjë që ju të dini se ka antiteza, se ka një ndryshim rrënjësor ndemjet të menduarit biblik mbi historinë dhe atij sekular.

I.     Filozofia Moderne e Historisë

Në këtë moment ka të paktën një gjysmë dyzime këndvështrimesh të ndryshme mbi historinë që besohen, ndiqen apo predikohen duke filluar që nga katedrat universitare apo podiumet mediatike deri tek grupet e pensionistëve që luajnë domino nëpër parqe. E vërteta është gjithmonë një dhe absolute ndërsa mënyrat e gabuara të të menduarit janë gjithmonë në shumës. Një filozofie historisë është ajo që fillon dhe ndërtohet mbi filozofin Gjerman Hegel, i cili është influenca deçizive e Engelsit dhe e Marksit. Kjo filozofi thotë që historia drejtohet apo shtyhet nga ekonomia. Që, një ngjarje ndjek tjetrën, një komb mund një tjetër, një civilizim zëvendësin një tjetër sipas një ligji të caktuar që Hegeli e quajti ligji i presionit ekonomik. Ky ligj ekonomik sipas Marksit do të prodhonte së fundmi një shoqëri pa klasa. 100 vitet e fundit nuk e kanë konfirmuar opinionin e Marksit mbi progresin dhe kuptimin e historisë.

Nga ana tjetër amerikani Henry Ford pat thënë që historia është thjesht një ngjarje e dhimbshme pas një tjetre. Historia për të nuk ka kuptim, nuk ka lidhje, e nuk ka qëllim.

Një filozofi tjetër e historisë është ajo që mbahet nga religjionet orientalë, hindutë dhe budistët, që historia është ciklike, dhe që kjo përfshin edhe doktrinën e tyrë të ri-mishërizimit apo të ri-inkarnacionit. Ai që sot është kryeministër nesër do të jetë gomar dhe në jetën e tretë mizë. Në Evropë kjo si influence shihet tek historiani gjerman Oswald Spengler i cili shkroi që historia ka karakter ciklik apo zëvendësues. Njëri civilizim zëvendëson një tjetër, një kulturë zëvendëson një tjetër.

Problemi me të treja këto filozofi të historisë që predikohet në mënyrë totalitariane nga universitetet dhe masmedia është që jo vetëm janë jo-biblike, jo vetëm që janë anti-biblike, por që nuk janë në gjendje që të shpjegojnë marshimin e evenimenteve historike, asnjëra prej tyre nuk është në gjendje që të provojë që historia ka një qëllim në vetvete, që ekzistenca e njerëzimit, e botës, e ngjarjeve ka një qëllim drejt së cilës ajo po ecën, një kuptim, një zgjidhje, një përfundim. Këto filozofi të historisë thonë që kombe ngrihen e bien, që teknologjia avancon, që lëvizje intelektuale shkojnë e vinë, që lufta ndjek paqen dhe paqja luftën, dhe e gjitha kjo nuk ka asnjë kuptim, nuk ka destinacion. Asnjëra prej tyre nuk të ofron arsye për të jetuar, për të shkuar në punë dhe për të luftuar për një ndryshim apo qëllim. Është e mrekullueshme që si pastor të çohesh në mëngjes dhe të fillosh punë duke e ditur që edhe sot ashtu si edhe çdo ditë unë do të fitoj pasi perëndia sot si edhe çdo ditë tjetër do të fitojë, pasi Krishti edhe sot si edhe çdo ditë tjetër kontrollon rrjedhën e historisë për lavdinë e Tij dhe bekimin e Kishës. Sa prej zyrtarëve, pushtetarëve dhe politikanëve mund ta thonë një gjë të tillë – Që në fund ata do të fitojnë?

II.     Filozofia Biblike e Historisë

Por nga ana tjetër ne kemi filozofinë Biblike të historisë së njerëzimit e cila është radikalisht e kundërta e çfarë u tha më parë. Perëndia thotë “Prandaj do t’i jap si pjesën e tij shumë, dhe ai do ta ketë si plaçkë të fuqishmit, sepse e ka përkushtuar jetën e tij deri në vdekje dhe u përfshi midis keqbërësve; ai ka mbajtur mëkatin e shumë vetave dhe ka ndërhyrë në favor të shkelësve.” Sipas Fjalës së Perëndisë, Perëndia jo vetëm që kontrollon historinë e njerëzimit, jo vetëm që ai përfshihet me të dhe vepron në të dhe përmes saj, por edhe që Perëndia po e drejton atë drejt një qëllimi të fiksuar që më parë, një qëllim që në qendër të saj ka Krishtin dhe Kishën.

A. Bibla i njeh dhe i konsideron ngjarjet njerëzore

Kështu së pari, Bibla i njeh dhe i konsideron ngjarjet njerëzore, ngritjen dhe rënien e kombeve dhe civilizimeve, i njeh figurat historike që dominojnë në relievin njerëzor, dhe i jep atyre vendin që i takon. Për shembull: Te Danieli 8, ne lexojmë atë që njihet si profecia e Dashit dhe e Cjapit. Perëndia përdor një gjuhë figurative letrare për të përshkruar rënien e perandorisë Persiane dhe pushtimin e saj prej mbretërit të Grekëve, Aleksandrit të Madh. Vini re, ne e quajmë atë Aleksandri i Madh, Bibla e quan atë “Cjapi leshtor – mbreti i Javanit.” (Javani=grekërit). Ky është këndvështrimi Biblik. Bibla nuk i injoron lëvizjet e historisë njerëzore, progresin e njohjes e të teknologjisë, nuk është indiferente ndaj figurave historike, por nuk i konsideron ato si çështjet e vërteta të historisë, kuptimin e vërtetë të historisë. Tek libri i Predikuesit në Dhiatën e Vjetër, Solomoni nën frymëzimin e Frymës së Shenjtë shkruan në kapitullin e parë “Ajo që ka qenë është ajo që do të jetë; ajo që është bërë është ajo që do të bëhet; nuk ka asgjë të re nën diell” (Pred. 1:9). – dhe pasi e shtjellon këtë temë për rreth 11 kapituj, tek i dymbëdhjeti shkruan:

“¹² Biri im, ruhu nga çdo gjë që del jashtë kësaj. Shkruhen shumë libra, por nuk mbarohet kurrë kjo punë, dhe studimi i tepërt e lodh trupin. ¹³ Të dëgjojmë, pra, përfundimin e gjithë ligjëratës: “Ki frikë nga Perëndia dhe respekto urdhërimet e tij, sepse kjo është tërësia e njeriut”. ¹⁴ Sepse Perëndia do të vërë të gjykohet çdo vepër, edhe çdo gjë që është fshehur, qoftë e mirë apo e keqe.”

B. Filozofia Historike e Dhiatës së Vjetër

Por Bibla jo vetëm që i njeh lëvizjet dhe figurat historike, por por gjithashtu na e jep të saktë kuptimin dhe interpretimin e progresit kronologjik të ngjarjeve historike, e cila na është dhënë në mënyrë të ngjeshur tek Isaia 53:12. pjesa e vargut 12 që thotë “Prandaj do t’i jap si pjesën e tij shumë, dhe ai do ta kete si plaçkë të fuqishmit” na zbulon, na profetizon që Krishti, Shërbëtori i drejtë i Perëndisë dhe vetë Zoti Perëndi, personi i dytë i Trinisë, pas mishërizimit të tij, lindjes, kryqëzimit të tij për mëkatet e popullit të Tij, jo vetëm që do të ngrihet nga të vdekurit – sic na e profetizoi vargu 11 – por gjithashtu do të mbledhë frytet e fitores së Tij në këtë botë. Bibla thotë që Ai do të bëjë të drejtë shumë veta përpara Perëndisë. Kur Isaia përdor fjalën shumë – ai i referohet gjithmonë popullit të perëndisë, Kishës së tij për të cilin ai dha veten e tij siç na siguron Pali tek Efezianët 5:25. Shënoni një koment të vogël në biblat tuaja pasi përkthimi që ju keni atje i frazës “Prandaj do t’i jap pjesën e tij midis të mëdhenjve, dhe ai do ta ndajë plaçkën me të fuqishmit” është shumë i pasaktë. Përkthimi korrekt është ai që ju kam dhënë në buletinin e sotshëm “Prandaj do t’i jap si pjesën e tij shumë, dhe ai do ta ketë si plaçkë të fuqishmit.”

Perëndia Atë na zbulon në këtë varg premtim që Ai i ka dhënë Birit: “Prandaj do t’i jap si pjesën e tij shumë.” Ati thotë, do ti jap Krishtit si shpërblim për sakrificën e Tij të tërë ata për të cilët Krishti vdiq në kryq, të tërë ata për të cilët Krishti pagoi. Ati do ti japi Birit të tëra ata të cilët Krishti i ka blerë e shpenguar me çmimin e gjakut të Tij. Të tërë ata, Ati premton, unë do ti bëj që të vinë tek ai, do ti besojnë Atij, do ta duan atë, do ta ndjekin Atë, do ta adhurojnë Atë. “Prandaj do t’i jap si pjesën e tij shumë” – dhe pastaj Ati shton “dhe ai do ta ketë si plaçkë të fuqishmit.” Me këtë frazë të fundit Ati i premton Krishtit dhe njerëzimit që Ati do të nënshtrojë nën këmbët e Krishtit pushtete e principata, frone e zotërime. Nëse mund tju kujtohet, kjo është një gjuhë që Ati e përdori në strofën e parë të këngës së Shërbëtorit, që janë vargjet 13-15 te Isaisë 52. vargu 15 thotë; “¹⁵ kështu ai do të spërkasë shumë kombe; mbretërit do të mbyllin gojën para tij, sepse do të shohin çfarë nuk u ishte treguar kurrë atyre dhe do të kuptojnë ato që nuk kishin dëgjuar.” Këtë premtim, këtë profeci, që Ati do ti nënshtrojë kombet nën këmbët e Krishtit ne e gjejmë edhe në shumë vende të tjera në Dhiatën e Vjetër. Tek Psalmi 2, të cilin ne e këndojmë në këtë kishë thuhet:

Pse ziejnë kombet dhe pse popujt kurdisin gjëra të kota? ² Mbretërit e dheut mblidhen dhe princat këshillohen bashkë kundër Zotit dhe të vajosurit të tij, ³ duke thënë: “Le t’i këputim prangat e tyre dhe t’i heqim qafe litarët e tyre”. ⁴ Ai që ulet në qiejtë do të qeshë, Zoti do të tallet me ta. ⁵ Atëherë do t’u flasë në zemërimin e tij dhe do t’i trembë në indinjatën e tij të madhe, ⁶ dhe do të thotë: “E vendosa mbretin tim mbi Sion, malin tim të shenjtë. ⁷ Do të shpallë dekretin e Zotit. Ai më ka thënë: “Ti je biri im, sot më linde. ⁸ Më kërko dhe unë do të jap kombet si trashëgimi për ty dhe mbarë dheun si zotërim tëndin. ⁹ Ti do t’i copëtosh me një shufër hekuri, do t’i bësh copë-copë si një enë prej argjile.”

Tek Ps 72 që ne do ta këndojmë përsëri sot thuhet:

“⁸ Ai do të mbretërojë nga një det te tjetri dhe nga lumi deri në skajet e tokës. ⁹ Banorët e shkretëtirës do të përkulen para tij, dhe armiqtë e tij do të lëpijnë pluhurin…Po, gjithë mbretërit do ta adhurojnë dhe gjithë kombet do t’i shërbejnë….¹⁷ Emri i tij do të vazhdojë përjetë, emri i tij do të përhapet deri sa të ketë diell; dhe tërë kombet do të bekohen në të dhe do ta shpallin të lumtur.”

C. Filozofia Historike e Dhiatës së Re

Dhiata e Re gjithashtu na e konfirmon këtë filozofi Kristologjike të Historisë, këtë filozofi pra të historisë me qendër Krishtin dhe veprën e Tij për Kishën e Tij. Tek Kol 1;16 Apostulli Pal e shikon Krishtin si qendra dhe arsyeja e ekzistencës së gjithësisë dhe e historisë së saj disa mijëra vjeçare. Ai thotë:

“sepse në të u krijuan të gjitha gjërat, ato që janë në qiejt dhe ato mbi dhe, gjërat që duken dhe ato që nuk duken: frone, zotërime, principata dhe pushtete; të gjitha gjërat janë krijuar me anë të tij dhe në lidhje me të.”

Krishti Krijoi gjithçka dhe në funksion të vetes së Tij – “me anë të tij dhe në lidhje me të” thotë Pali. Dhe çfarë janë këto gjëra? “ato që janë në qiejt dhe ato mbi dhe, gjërat që duken dhe ato që nuk duken: frone, zotërime, principata”…arti, teknologjia, historia njerëzore e lëvizje historike. Gjithçka është në funksion të qëllimit dhe lavdisë së Krishtit. Apostulli Pal përsëri deklaron të njëjtën gjë tek Kolosianëve 2:15, teks të cilin unë jua hapa para dy javësh me paramendim për tju dhënë juve kontekstin për këtë javë. Aty ne lexuam këto fjalë: “dhe mbasi i zhveshi pushtetet dhe principatat, ua tregoi sheshit njerëzve, duke ngadhënjyer mbi ata në të.” Dhe nëse mbani mend, përkthimi më në shqip ishte: Dita që Krishti u morr në qiell ishte dita e ngadhënjimit të madh, ishte dita kur Krishti si një gjeneral ngadhënjimtar ul në të djathtë të Ati dhe i ofroi vetes së tij dhe Ati një spektakël madhështor plaçkën që ai kishte kapur rob, “frone, zotërime, principata dhe pushtete.”

Pro Kishë e Krishtit, mos u shpërqendro në këtë moment, pasi nuk po flasim për diçka që nuk ju intereson. Këtu Krishti po flet për ju. Ju jeni po aq shumë sa edhe Krishti e kësaj profecie të Isa 53:12. Duke komentuar mbi këtë varg, Apostulli Pal deklaron tek Efesianëve 1 që Ati e ringjalli Krishtin “…prej së vdekurish dhe duke e vënë të ulej në të djathtën e tij në vendet qiellore, ²¹ përmbi çdo principatë, pushtet, fuqi, zotërim dhe çdo emër që përmendet jo vetëm në këtë epokë, por edhe në atë të ardhme, ²² dhe vuri çdo gjë nën këmbët e tij, edhe ia dha për krye përmbi çdo gjë kishës, ²³ e cila është trupi i tij, plotësia i atij që mbush çdo gjë në të gjithë.” Krishti është përmbi çdo principatë, pushtet, fuqi, zotërim, emër i kësaj epokë dhe i atyre që do të vinë, dhe duke qenë se Krishti është koka e Kishës, trupit të tij, Kisha gjithashtu është në të njëjtat pozita.” Sepse Krishti ka fituar Kisha fitoi. Sepse Krishti fiton çdo ditë, Kisha fiton çdo ditë. Dhe është për këtë arsye që Pali thotë tek Rom 8:37 “Por në të gjitha këto gjëra ne jemi më shumë se fitimtarë për hir të atij që na deshi.”

Por dikush mund të mendojë: Unë i besoj këto gjëra: por si shpjegohet që gjërat nuk duken ashtu siç janë? Arsyeja është se jo ë gjithë ata që i janë premtuar Krishtit i janë dhënë Atij. Bota duhet të vazhdojë, evenimentet botërore duhet të vazhdojnë marshimin e tyre pasi ka ende njerëz, të zgjedhurit e perëndisë që nuk janë prurë ende te këmbët e Krishtit në besim dhe dashuri. Pjetri thotë tel 2 Pjet 3 “kini parasysh se durimi i Zotit tonë është në shërbim të shpëtimit.” Krishti tha siç lexojmë tek Mateu 24:14 kur komentoi mbi ardhjen e tij dhe konsumimin e plotë të planit të tij këto fjalë: “Dhe ky ungjill i mbretërisë do të predikohet në gjithë botën si një dëshmi për gjithë kombet, dhe atëherë do të vijë mbarimi.” Dhe përsëri, Apostulli Pjetër shkroi:

“⁸ Por, shumë të dashur, mos harroni këtë gjë: se për Zotin një ditë është si një mijë vjet, dhe një mijë vjet si një ditë. ⁹ Zoti nuk vonon plotësimin e premtimit të tij, siç disa besojnë që ai bën; por është i durueshëm ndaj nesh, sepse nuk do që ndokush të humbasë, por që të gjithë të vijnë në pendim.”

Me fjalë të tjera, çfarë Krishti bleu me gjakun e tij do ti jepen Atij në momentin dhe situatën e duhur të hapësirës dhe kohës, që është pra historia njerëzore. Krishti do të sundon mbi këtë botë në atë mënyrë që është më e frytshme për kishën e Tij. Progresi i historisë njerëzore është në funksion të këtij qëllimi: mbledhja e të zgjedhurve të Perëndisë, e popullit të tij, dhënia e një zemre të re, plot pendim, besime dhe bindje, dhe e gjitha kjo do të ndodhe siç po ndodh deri në ardhjen e fundit të Krishtit.

Ky pra është qëllimi dhe interpretimi i vërtete i historisë. Historia e njerëzimit është historia e shpëtimit, është historia se si Perëndia ndërhyn vazhdimisht dhe në mënyrë konstante duke i drejtuar ngjarjet në funksion të planit të tij, duke siguruar kontekstin historik në të cilin ai thërret kishën e Tij përmes predikimit të fjalës, në të cilin ai pastron kishën e Tij përmes predikimit të fjalës dhe persekutimeve sporadike, deri sa kisha e tij është e plotë dhe e gatshme për të hyrë në prezencën e plotë të perëndisë. Historia e njerëzimit është historia e Krishtit, e armiqve të tij, e komploteve dhe përpjekjeve kundra Krishtit sic lexojmë apo këndojmë tek Psalmi 2, është historia e triumfit të Krishtit, dhe se si krishti i kthen ata në plaçkë lufte, është historia e popullit të Krishtit, e Kishës së Tij.

Filozofi dhe teologu i shekullit të 5, Shën Augustini, i pari që deduktoi nga bibla dhe artikuloi filozofinë e Krishterë të Historisë njerëzori, e bërë këtë në librin më të rëndësishëm të shkrua ndonjë herë pas Biblës, të titulluar Qyteti i Perëndisë. Në këtë libër ai thotë që ka dy qytete apo dy mbretëri në këtë botë, Qyteti i Perëndisë dhe qyteti i botës. Njeriu në mëkatin e tij mendon se qyteti i tij është qyteti i vërtetë në këtë botë, i vetmi qytet që ka rëndësi, i vetmi qytet në të cilin ia vlen të jesh anëtar. Augustini i bën një analizë tepër të thellë (dhe pak shkatërruese për trurin) qytetit të njeriut, dhe shpjegon se si historia e e qytetit të kësaj bote është vetëm një nën-temë apo një nën-linjë në në historinë e vërtetë. Historia e vërtetë është historia e Qytetit të Perëndisë dhe e popullit që jeton në të, se si u futën në të, se si u fituan për të, që në fakt është historia Atit që dërgon Birin, historia e Birit që vjen dhe jetoi ndër njerëz, që vdiq për ta dhe u ringjall për ta, është historia se si Ati dhe Biri dërgojnë frymën e shenjtë ditën e Pentakostit dhe që prej asaj kohë kjo frymë po sjell një e nga një pranë Krishtit të zgjedhurit e Atit, ata që Isaiah i quan “të shumtët,” dhe se si At, Biri, dhe Fryma e Shenjtë ngrenë dhe përmbysin popuj e mbretërira vetëm e vetëm për këtë qëllim dhe për nënshtrimin final të çdo gjëje nën këmbët e Krishtit.

III.     Aplikime:

Ne mbyllje deshiroj te rendis dy aplikime për të gjithë ju sot:

Se pari, nëse ju nuk jeni i Krishterë, nëse ju nuk i besoni Krishtit si Zotin dhe Shpëtimtarin tuaj, nëse ju nuk ia keni nënshtrua gjurin tuaj Krishtit, nëse ju nuk ja nënshtroni gjurin tuaj Krishtit çdo ditë dhe në çdo gjë, duhet të dini se një rrezik ju kanoset. Bota që juve ju duket si më e vërtetë nuk është gjë tjetër veçse ajo bezja mbi të cilën historia e vërtetë projektohet. Pavarësisht nga preference juaj ju jeni pjesë e historisë së vërtetë. Krishti tha: Ata që nuk janë me mua janë kundra meje. Ju nuk mund të jeni neutral pasi Perëndia nuk e ka lejuar një gjë të tillë. Ju jeni pjesë e historisë së vërtetë por nëse nuk jeni në Krisht, ju jeni pjesë e saj si humbës. Rezultati i kësaj lufte shpirtërore kozmikë është fiksuar që më parë. Krishti, me ngritjen e tij nga varri dhe ngritjen në të djathtë të Atit tashmë është fitimtar. Ky është realiteti, kjo është e vërteta. Ju ose do të shikoni realitetin në sy dhe ti besoni Krishtit për shpëtimin tuaj duke e shpallur atë si Zotin tuaj dhe duke ja ulur gjurin tuaj plotësisht dhe në çdo gjë Atij, ose do të zhysni kokën në rërë duke shpresuar që e gjitha kjo është vetëm një ëndërr e keqe. Urimi dhe nxitja imë është që jut ë bëni pjesë në kategorinë e parë të dëgjuesve. Eja tek Krishti, është Ai që po të thërret, pendohu, besoji Atij dhe lëshoje vetveten në kujdesin dhe dashurinë e tij.

Por nëse ju jeni i Krishterë, kujtohuni dhe mbani mend atë që ka me të vërtetë rëndësi. Sigurohu që jeta që po shpenzon në këtë tokë të shpenzohet për lavdinë e tij pasi për atë edhe është krijuar. Deklaroju Krishtin atyre “të shumtëve” siç i quan Isaia, jeto dhe puno për avancimin e Qytetit të Perëndisë në mes të qytetit të njeriut, dhe ti do të jesh në anën e fitimtarit, dhe vepra e duarve të tua do të ketë fryt dhe kuptim. Amen.

 

Adhurimi Liturgjik

nga Leonard Doka

          Adhurimi është për Perëndinë. Ai është duke dëgjuar. Prandaj dhe duhet të ketë një strukturë fikse, formalitet dhe një liturgji të caktuar. Dhe kjo për arsye se adhurimi biblik është formal dhe i strukturuar. Sot spontaniteti në adhurim dëshirohet më shumë dhe shihet si provë e “të udhëhequrit nga Fryma”. Por a do të thotë të udhëhiqesh nga Fryma më pak formalitet e rregull (1 Kor.14:40). Fjala rregull në Dhiatën e Re është një term ushtarak, që do të thotë “disiplinë ushtarake”. Kur trupat janë në rregull e të disiplinuara, Kapiteni ynë lavdërohet. Shikoni Zbulesa 4:8-11, ku adhurimi në qiell është mjaft i strukturuar dhe formal: “I shenjtë, i shenjtë, i shenjtë është Zoti Perëndi, i Plotfuqishmi, që ishte, që është dhe që do të vijë!”. Sa herë që qeniet e gjalla i japin lavdi, nder e të falenderim atij që rri ulur mbi fron, atij që rron në shekuj të shekujve, ^10 të njëzet e katër pleq bien përmbys përpara atij që rri mbi fron dhe adhurojnë atë që jeton në shekuj të shekujve dhe i hedhin kurorat e tyre përpara fronit, duke thënë: ^11 “Ti je i denjë, o Zot, të marrësh lavdinë, nderimin dhe fuqinë, sepse ti i krijove të gjitha gjëra, dhe nëpërmjet vullnetit tënd ekzistojnë dhe u krijuan”.
          Këtu, çdo pjesëmarrës në shërbesën qiellore ka rolin e tij dhe e di se ç’është ai rol. Krijesat e gjalla e dijnë se ç’të thonë dhe kur ta thonë. Ata flasin e këndojnë një zëri dhe përgjigjen me radhë ose një zëri. Nuk ka spontanitet në adhurimin e qiellit! Asnjë nga engjëjt dhe shenjtorët s’guxon që të bëjë çfarë dëshiron ose çfarë i vjen spontanisht, por bëjnë çfarë kanë përgatitur të bëjnë dhe përfshihen në përmbushjen e roleve përkatëse, madje me gëzim. Prandaj në kishën tonë ne përdorim lutje kolektive me përgjigje, lexime dhe rrëfime mëkatesh, sepse dëshirojmë të pasqyrojmë adhurimin qiellor ndërsa marrim pjesë me një zë. Duke i planifikuar me kujdes këto, ne mund të jemi më aktivë në adhurim. Në këtë adhurim askush nuk është ulur si spektator, siç ndodh në adhurimin e kishave ungjillore, por të gjithë marrin pjesë, ose në këmbë, ose ulur, ose duke ngrënë, pirë, duke u lutur, duke kënduar dhe duke folur. Në këtë mënyrë të rregullt e fiksuar, ne i shprehim dashurinë tonë Perëndisë. Pse kujdesemi aq shumë, sidomos ne si shqiptarë kur do të ftojmë dikë për drekë apo darkë, duke programuar gjithçka, përgatitur mirë ushqimet, pastruar vendin, që t’u tregojmë se i duam dhe janë të veçantë dhe do të kujdesemi më pak kur Perëndia na fton për të adhuruar dhe për të qenë në praninë e tij solemnisht, siç jemi në adhurimin e të dielës?
          Kur e vetmja formë lutje është ajo spontane, që ka vendin e duhur, atëherë ne do të tundohemi të përpiqemi të krijojmë fjalët që të impresionojmë të tjerët. Sa ndryshim kanë lutjet e “mëdha” ku shpesh përsëriten po ato fjalë, me këshillime brenda, me ato në të cilat si me një listë, fillojmë e lutemi për drejtuesit e vendit, për vendet e ndryshme, për kishat e ndryshme, për pleqtë e dhjakët, duke kaluar pastaj në nevojtarët, të sëmurët? Lutjet e spontanitetit sado brilante të jenë nga ana retorike, nuk do të jenë si fjalët e mirëfillta publike, që janë gjuhë e ndarë, ku fjalët nuk janë të folësit. Kurse ato spontane, dështojnë në rast publik, tërheqin vëmendje ndaj folësit që nuk mund ta përjashtojmë se nuk ka dëshirë për t’u lavdëruar. Gjuha liturgjike është gjuhë publike, sepse nuk i përket një personi. Ato na janë dhënë dhe sidomos për këtë qëllim publik pjesëmarrës, janë dhuratë dhe nuk janë tonat. Ndaj Psalmet dhe Lutja e Zotit duhet të jenë qendrore sepse janë fjalë të Perëndisë. Mund të mos duam të marrim lavde nga njerëzit, por përsëri lutjet private e kanë vendin në dhomën personale. Humbja e liturgjive të shëndosha ndikoi dhe në rritjen e individualizmit në kishë duke e kthyer përshpirtmërinë tonë në atë të unit dhe Jezusit, pa nevojën e tjetrit.
          Mungesa e liturgjisë shton edhe tendencën për kultin e famës. Pastorët bëhen superstar, gjithë vëmendja drejtohet tek ata, adhurimi i Zotit spostohet prej fokusit tek muzikantët në skenë, solistët e ftuar, ndërsa adhurimi liturgjik nuk e nxit sepse e kufizon pastorin brenda liturgjisë, si shërbëtor i Perëndisë që është, i vajosur për shërbesën e Fjalës dhe të sakramenteve, e si rrjedhim, personaliteti i tij duhet t’i nënshtrohet që Fjala të dëgjohet dhe shikohet.
          Vërtet që adhurimi liturgjik mund të jetë i zbrazët, i vdekur dhe hipokrit, si çdo gjë tjetër dhe disa herë nuk pranohet se të kërkon diçka dhe përmirësohet me përvojën e tij e është armik i dembelëve e atyre që mërziten lehtë. Përgjigjja për formalizmin e vdekur në adhurim nuk është risia, mohimi i liturgjisë.
          Tani le të shohim pak muzikën në këtë adhurim publik liturgjik. Muzika ka një rol qendror në adhurimin e Perëndisë, si dhuratë që na ka dhënë Ai. Nëse do të adhuroni me ne do të shihni se ne nuk përdorim si normë atë që quhet adhurim “bashkëkohor” ose muzikë lavdërimi, sepse besojmë se pjesa dërrmuese e këngëve të tilla nuk janë me vend për adhurimin e Perëndisë. Kjo çështje nuk përcaktohet me urdhërime direkt nga Zoti se ç’melodi duhet të përdorim por është çështje urtësie, për të përcaktuar se ç’lloj muzike është e denjë për një rast të caktuar-në këtë rast adhurim publik. Ne nuk vëmë muzikë funerali në një dasmë ose anasjelltas. Kisha një trashëgimi të pasur të një muzike të tillë. Në përgjithësi, para disa dekadash kjo trashëgimi i la vendin muzikës pop që gjoja i nxit njerëzit, e si rrjedhim kisha duhet ta përdorë këtë formë që të joshë më shumë njerëz, por e dimë se joshja e tillë nuk është faktor që ka të bëjë me përgatitjen e adhurimit tonë. Dhe a është e urtë që kisha të flakë rreth 2000 vjet trashëgimie? Kjo muzikë ka vendin e vet në një restaurant apo gjetkë por jo kur i afrohemi fronit të lavdishëm të Zotit. Nuk është fjala për të thënë se preferojmë atë “tradicionale” përkundrejt “bashkëkohores”, por atë që është e denjë për adhurim. Madje nuk mund ta quajmë muzikën që përdorim “tradicionale” por thjesht “adhurimi publik”, pasi nuk kemi të bëjmë me atë nëse është e vjetër apo e re, por lloji i muzikës, nëse shpreh format muzikore që kanë qenë efektive në të kaluarën. A shprehin fjalët dhe muzika respekt e nderim ndaj Zotit? Apo shprehin thjesht ndjenjat tona mbi adhurimin e tij, sa të gëzuar jemi, apo sa mirë po e kalojmë? Sepse shpesh kjo e fundit është çfarë shprehet, ndonëse jo qëllimisht.
          Por çfarë duhet të këndojmë? Nga koha e gjatë gjatë së cilës psalmet, si të psalura ashtu dhe ato metrike u larguan nga kisha, përgjigjja jonë do të përjashtojë pikërisht ato që janë muzika e Perëndisë, pra psalmet. Por vetëm ato, po himnet e shkruara? Me përparësinë e psalmeve, sigurisht që ka vend për himnet, të vjetra dhe të reja, mjafton që të jenë brenda normave biblike. Që nga koha e Davidit, këndimi i psalmeve ka qenë në qendër të lutjeve dhe këngëve për popullin e Perëndisë. Gjatë kohës së judaizmit, në tempullin e Solomonit dhe në Dhiatën e Re, Psaltiri ishte himnorja e kishës. Edhe në kishën e hershme, psalmet ishin baza e adhurimit e psaleshin nga murgjërit gjatë mesjetës dhe një nga arritjet më të mëdha liturgjike të Reformacionit ishte kultivimi i psalmeve që mund të këndoheshin në adhurimin bashkësimor. Të kënduarit e psalmeve i pëlqen Perëndisë. “Këndoni, dhe bëni melodi në zemrën tuaj me psalme, himne dhe këngë shpirtërore”. Duhen kënduar edhe himne, por këto himne, si ato të trashëgimisë së çmuar të kishës gjatë të gjitha kohërave dhe ato që shkruhen sot, duhet të vijnë pas psalmeve, që janë himnet e Perëndisë, në mënyrën më të drejtpërdrejtë të frymëzimit. Ai kënaqet tej mase kur sidomos e lavdërojmë me këngët që na ka dhënë nga dora e tij. Ashtu si predikimi ekspozues apo shtjellues është më i miri se na parashtron tërë Fjalën pa kufizim, edhe psaltiri ka këtë avantazh, që përmban një gamë të gjerë temash, që Davidi apo psalmistët përshkruajnë, dëshpërim, gëzim, kënaqje në triumfin e shenjtorëve mbi armiqtë e Zotit e shumë të tjera. Kur ne i këndojmë ato, i thërrasim Jehovës, Luftëtarit Hyjnor që të luftojë për ne dhe na fuqizon për luftë. Të kënduarit e tij të vrullshëm ngre shpirtrat e na bën gati për veprim. Këngët luftarake të nxisin për fitore, edhe bota e sportit e di këtë, prandaj këngët e tifozëve japin aq inkurajim. Prandaj psalmet duhet të jenë mbizotëruesit e adhurimit, sepse nuk duhet shumë shqyrtim për përmbajtjen, sepse fatkeqësisht në mes të himneve ka shumë që janë këngë disfatiste, sesa beteje, zmbrapsje pasive sesa psalme përparimi ngjadhnjyes. Këndojini psalmet me entuziazëm e vrull gazmor.
          Duke u kthyer te adhurimi biblik i të dielës, të shohim faktin sesa qendror është adhurimi për njeriun dhe sidomos ai publik. Ngaqë nuk kuptohet kjo rëndësi, ndaj ka një indiferencë apo dhe neglizhim apo nënvleftësim të adhurimit nga të krishterët, që shihet aq shpesh në kishat ungjillore. Pyetja e parë e katekizmës se për çfarë jemi krijuar, jep përgjigjen e problemit. Kisha ungjillore duke e mënjanuar këtë pyetje, e sheh adhurimin e të dielës me përparësi ungjillëzuese dhe kjo shihet edhe kur pyet besimtarë që të përgjigjen se njeriu është krijuar për të ungjillëzuar. Në fakt adhurimi publik ka lidhje me ungjillëzimin por jo siç mendohet. Një nga traktet më të mira ungjillëzuese që mund të ndani, sigurisht me shpjegim është buletini që përmban liturgjinë. Çfarë i tha Jezusi gruas te burimi? Që të adhuronte Perëndinë në frymë e në të vërtetë. Ungjillëzimi në thelb është të thërrasësh njerëz që të jenë adhurues të Zotit e Krijuesit të tyre. Prandaj kjo shërbesë e ripërtëritjes së besëlidhjes është shërbesa më ungjillëzuese. Elementet i tregojnë jobesimtarit lajmin e mirë. Një pastor tregon se ndërsa po drejtonte adhurimin, vuri re se një vajzë e re, që kishte ardhur për here të parë, po qante pas rrëfimit të mëkateve në fillim të shërbesës. Me vazhdimin e shërbesës, vazhdoi të qante në heshtje. Edhe gjatë predikimit e deri në fund, e pa duke qarë. Pas bekimeve, u largua për t’u qetësuar. Më vonë ai mësoi se megjithëse ishte rritur në shumë kisha, nuk ishte penduar kurrë për mëkatet, por atë ditë në atë kishë, ishte hera e parë kur ia kishte rrëfyer mëkatet Zotit! Atë ditë ajo i besoi ungjillit të Krishtit për faljen e mëkateve të saj dhe e gjitha kjo pa thirrje apo ftesë për të dalë përpara, pa lutje me kokë të ulur e sy të mbyllur, pa ndonjë predikim të madh ungjillëzues, por vetëm sepse iu tregua besëlidhja e Perëndisë nëpërmjet Krishtit në shërbesë dhe vetëdija se ajo ishte një shkelëse e besëlidhjes, që duhet të pendohej nga mëkatet. Perëndisë i pëlqeu që ta përdorte adhurimin, për t’i hapur zemrën.
          Mos të kuptuarit e rëndësisë apo së adhurimit publik, ndikon edhe në frekuentimin e këtyre shërbesave. Të shkuarit apo jo, përveç rasteve madhore si sëmundjet apo vështirësi të tjera, është shumë e kushtëzuar nga gjëra të vogla dhe shpesh, të krishterët ngaqë nuk e kuptojnë këtë rëndësi të adhurimit publik, zgjedhin opsionin e shtëpisë, ku mund të bëjnë një kohë të qetë në vend të mbledhjes solemne të shenjtorëve dhe shpesh shprehen se meqë janë të lodhur, do bëjnë pushim duke mos shkuar në kishë. Adhurimi përkufizon dhe brumos shenjtorët. Por injorimi i vullnetshëm i thirrjes për të adhuruar është akt përbuzjeje ndaj Zotit. Perëndia nuk thotë që është mirë po ta adhurojmë por urdhëron pjesëmarrjen në adhurimin publik të kishës (Ps.100, Heb.10:24-25). Nuk mund të jemi të krishterë besnikë pa adhuruar Zotin në mbledhjen e shenjtorëve.
          Po si duhet të adhurojmë?
          Aktiviteti ynë i adhurimit na tregon shumë se kë adhurojmë. A i afrohemi me respekt e frikë të perëndishme? Fatkeqësisht kjo nuk shihet sot në shumë kisha shqiptare. Këngët, veprimet e adhurimit, toni mbizotërues bëhet shpesh me një qëllim tjetër në mendje. Ai synon të tërheqë vizitorë ose të shkaktojë ndjenja të këndshme te pjesëmarrësit. Kjo s’përputhet fare me të afruarit e Perëndisë me frikë e nderim. Adhurimi është për lavdi të Perëndisë e jo për lëvdatat e njerëzve. Atmosfera e një klubi argëtues apo një spektakli që mbizotëron në shumë kisha, që synojnë rehatinë dhe entuziazmin e audiencës nuk ka fare të bëjë me qëndrimin e duhur në adhurim. Por ky nuk është vendi apo koha për ungjillëzim, por është koha “familjare” kur i afrohemi Perëndisë. Jo se nuk duhet të mirëpresim jobesimtarë, por prania nuk e tyre nuk duhet të diktojë se çfarë duhet apo çfarë nuk duhet në adhurim. Por si mund ta dimë se ç’e kënaq Perëndinë? Kisha duhet të shohë te Fjala, për të përcaktuar se si duhet të jetë shërbesa dhe kjo do t’u sjellë dobi edhe jobesimtarëve. Sepse duke na parë në adhurim, do ta kuptojnë se nuk janë në besëlidhje me Perëndinë nëse do Perëndia, do të binden për mëkatin dhe do të pendohen. Karakteri argëtues që shihet në kisha nuk ka gjë të përbashkët me adhurimin e Perëndisë që tund qiellin e tokën (Heb.12:18).
          Një tjetër koncept i gabuar është ai që koha e adhurimit duhet të jetë një kohë e gëzuar dhe kjo ka të bëjë me mos aplikimin e psalmeve, që siç thamë përfshijnë një gamë të gjerë gjendjesh shpirtërore apo emocionale, nga gëzimi i pranisë së Perëndisë tek përleshjet e besimtarit me tundimet, vuajtjet dhe përndjekjet.
Ja elementet e një shërbese të zakonshme adhurimi, të lidhura me flijimet në Dhiatën e Vjetër, përsa u përket simboleve që paraqesnin:
          *Thirrja për adhurim*: Megjithëse nuk është i lidhur me një flijim, shpreh të vërtetën që askush nuk mund t’i afrohet Perëndisë nëse Ai nuk na afrohet më parë. Ne mund ta adhurojmë Zotin sepse na ka thirrur dhe ditën e Zotit ne duhet ta dëgjojmë zërin e Perëndisë për të dalë para Tij.
*Rrëfimi i mëkateve: *Në fillim të shërbesës, silleshin flijimet e mëkatit (Lev.9:7-11). Populli i Perëndisë duhet të merrej me mëkatet para se të vazhdonin me shërbesën. Kjo përputhet me praktikën tonë të rrëfimit të mëkateve. Ne duhet ta pranojmë gjithnjë nevojën që kemi për hirin e Perëndisë në Krishtin. Ne jemi shenjtorë por akoma përleshemi me mëkatin dhe na duhet vazhdimisht falja dhe forca për t’i mposhtur ato. Pa rrëfimin, adhurimi bëhet hipokrizi dhe arrogancë. Kishat që nuk kanë rrëfim liturgjik të fiksuar, por kur kujtohen, shpallin mesazhin se nuk kemi asgjë për të rrëfyer dhe jemi mirë siç jemi, por Perëndia nuk i dëgjon lutjet dhe nuk e konsideron adhurimin e atyre që nuk janë në bashkësi me Të dhe njëri-tjetrin, për shkak të mëkatit të tyre. Ne dëgjojmë pastaj nga Shkrimet mbi nevojën për faljen dhe më pas, rrëfejmë mëkatet si kolektivisht ashtu edhe personalisht.
          *Shenjtërimi ose kushtimi* : Flijimi i ngjitjes ofrohej pas atij të mëkatit (Lev. 9:12-14), gjatë së cilit kafsha e flijuar ngjitej në qiell në formë tymi, në renë e lavdisë së Perëndisë së hapur mbi çadër. Kjo simbolizon ngjitjen e besimtarit në praninë e Perëndisë, ku megjithëse gjaku i derdhur i Krishtit dhe me anë të fuqisë së Frymës së Shenjtë, adhurimi ynë ndodh para fronit të Perëndisë (Heb.10:19-22). Ne marrim deklaratën e faljes së Perëndisë dhe na kujtohen përgjegjësitë tona si marrës të hirit të tij. Në këtë flijim, e tërë kafsha digjej, në kontrast me flijimet e tjera. Prandaj, ngjitja e holokaustit tregon se i përkasim krejtësisht Zotit. Në këtë moment, ne dëgjojmë ligjin e Perëndisë që na mëson çfarë i pëlqen atij, ofrojmë veten në lutje dhe lavdërim ndaj Perëndisë dhe dëgjojmë predikimin, ndërsa Zoti flet përmes pastorit të caktuar për ndërtimin tonë. Perëndia na kërkon që t’i bindemi Fjalës së tij siç mësohet e predikohet. Ju do të shenjtëroheni e shndërroheni nga kjo Fjalë, duke u bërë më të ngjashëm me Vetë Krishtin.
          *Kungimi, Darka ose Tryeza e Zotit*: Flijimi i paqes sillej pas ngjitjes (Lev.9:18-21). Një pjesë e kafshës digjej, një pjesë tjetër tundej para Zotit dhe pastaj i jepej adhuruesit që ta hante (Lev.7:11-21). Ky flijim ishte unik, sepse ishte flijimi i vetëm në të cilin adhuruesi lejohej që të hante një pjesë. Në Bibël, të ngrënit me një tjetër është shprehje e bashkësisë së besëlidhjes (siç shihet te Eksodi 24:9-11). Në flijimin e paqes, adhuruesi hante me Perëndinë si shprehje e dashurisë, besimit dhe miqësisë së madhe. Përreth tryezës së Zotit, ka paqe dhe siguri të dashurisë së tij për ne. Kështu përkujtimorja e besëlidhjes së Darkës së Zotit na ofrohet me anë të Krishtit, flijimi ynë i paqes dhe Ai bisedon me ne përmes saj (1 Kor. 10:16). Si pjesë e adhurimit të Ditës së Zotit, Perëndia na jep privilegjin e të ndarit të një ushqimi besëlidhës me Të, si shenjë se na do dhe jemi pjesëtarë të familjes së tij besëlidhëse përjetë.
          *Mandati ose Dërgesa: *Aaroni dhe Moisiu e mbyllnin shërbesën duke bekuar popullin me bekimet e Perëndisë (Lev.9:22-24). Ka një bekim në adhurimin e Perëndisë sipas vullnetit të tij dhe për lavdinë e tij. Ndërsa e lëmë asamblenë e shenjtorëve, duhet ta dimë se nuk po e lëmë Perëndinë nga pas, por Ai shkon me ne që të na mbrojë e të na aftësojë që të jetojmë sipas udhëzimeve të Fjalës. Perëndia i bekon ata që e nderojnë atë duke iu bindur thirrjes së adhurimit ditën e Zotit.
Thirremi solemnisht prej Perëndisë që ta adhurojmë, ngrihemi në vendet e larta duke u bashkuar me shenjtorët në tokë dhe engjëjt e shenjtorët që kanë shkuar atje para nesh dhe ne përgjigjemi sepse jemi të gëzuar që na ka thirrur, pastrohemi e lahemi me ujë të kulluar duke rrëfyer mëkatet tona që të jemi të denjë për adhurim të pranueshëm në Frymë, marrim sigurinë e faljes nëpërmjet Fjalës së shpallur nga pastori në emrin e Krishtit, marrim Fjalën e tij nëpërmjet pastorit, që na shenjtëron, ushqen e na rrit në besim, duke na kujtuar se kush jemi si popull i tij dhe si duhet të jetojmë. Pastaj ulemi në tryezën e tij me të, duke kuvenduar e duke u kënaqur në praninë e tij, por edhe duke u ushqyer në Frymë, me trupin e gjakun e tij që Ati na ofron që të na bëjë të sigurt se me aq siguri e prekim me gojë bukën dhe me buzë verën, po aq të sigurta janë bekimet e vdekjes së Krishtit. Tani jemi gati të ndahemi me njëri-tjetrin e të lëmë shërbesën, e të shkojmë në botë, në thirrjet tona, që ta ndihmojnë edhe botën të ndjekë Jezusin, duke dishepullizuar të tjerët.
Kjo është pra liturgjia jonë e adhurimit. Por ç’do të thotë liturgji? Ajo duket si një fjalë që ka të bëjë me “katolikët romakë” siç ndodh edhe me katekizmin. Kjo fjalë rrjedh nga “leitourgia” në greqisht, shpesh përdoret për shërbesën ndaj Zotit, pra adhurim, por do të thotë edhe “vepër e popullit”. Ajo pasqyron bindjen tonë se adhurimi nuk është thjesht diçka që besimtari frekuenton, por që bën. Çdo besimtar duhet të marrë pjesë aktivisht në liturgji duke bashkuar zemrën lavdërimit që i ofron atij populli i Perëndisë. Esenca e një liturgjie të gjallë është një zë, një njeri.
          Në fakt çdo kishë ka një liturgji, në e quajnë apo jo me atë fjalë, sepse çdo shërbesë kishe është një liturgji, nëse ka disa elemente të një farë përgatitje. Në mënyrën siç i quajmë, kishat jo liturgjike janë ato që nuk i kushtojnë kujdes mënyrës sesi të adhurojmë Perëndinë, ashtu si Ai kërkon. Kishat jo-liturgjike pandehin se kujdesen ta adhurojnë Perëndinë, por duan ta bëjnë këtë në liri, spontanitet por siç thamë standardi është në Fjalën e tij. E vetmja gjë për të cilën këto kisha përgatiten është shpesh vetëm praktika e këngëve që do të këndohen në shërbesë, që për ironi janë shumë intensive, duke shpërfillur atë që vlen më shumë-si ta adhurojmë Atë, që kërkon studim, meditim dhe përgatitje të kujdesshme për atë që do të bëjmë në këtë shërbesë. Shërbesa liturgjike shpesh shihet si monotone dhe ritualistike, por pse duhet të besojmë se ritualet janë të mërzitshme. Ka disa rituale që ne i presim dhe i vlerësojmë, si ai i të ngrënit tre herë në ditë, që na pëlqen. Po ashtu bëjmë dush dhe lajmë dhëmbët çdo ditë. Vetë Perëndia në mënyrë ritualiste bën që dielli të dalë dhe të perëndojë çdo ditë, mos mërzitet Ai prej kësaj? Po të mendojmë mirë, ritualet përbëjnë një pjesë të madhe të jetës sonë. Në fakt, jeta pa ritual, përsëritje, zakon tregon një patologji serioze dhe do të ishte e karakterizuar nga kaosi dhe çrregullimi. Prandaj nuk do të ishte e tepërt të themi se arsyeja pse kishat e sotme që nuk e pranojnë liturgjinë, siç e përkufizojmë, janë në gjendje kaosi dhe sëmundje të sëmura shpirtërisht, është edhe mungesa e liturgjisë. Por dhe kishat e lira e përdorin liturgjinë fikse sidomos kur ndahet Darka e Zotit, lexohet Fjala, bëhet lutja, bëhen të njëjtat gjëra dhe përdorin një farë liturgjie kur ka shërbesë dasme në kishë. Kur Perëndia dëshiron që ta bëjmë diçka në një farë mënyre, ashtu duhet ta bëjmë. Edhe engjëjt në qiell nuk pushojnë ditë e natë së thëni “I shenjtë, i shenjtë, i shenjtë Zoti Perëndi…”. Nëse adhurimi liturgjik është apo i mërzitshëm varet nga ne, sepse sigurisht që ritet mund të bëhen keq, nëse pastori dhe bashkësia thjesht bëjnë lëvizjet formale, por kur ka dashuri të vërtetë për Perëndinë dhe një zell për ta nderuar atë, liturgjia e mirë do t’i bëjë të aftë që ta bëjnë efektivisht. Ashtu si vajza ime dëshiron që ta lexojë të njëjtin libër vazhdimisht sepse mrekullohet prej tij, edhe ne duhet të dëshirojmë ta adhurojmë Perëndinë vazhdimisht ashtu si Ai do. Siç thamë, çdo kishë ka një liturgji, por çështja është cilën lloj liturgjie. Ja një skicë imagjinare që e ilustron krijuar nga një pastor që dëshiron të theksojë këtë pikë:

*Kjo kishë:*
*Pastori*: Në emrin e Atit, të Birit e Frymës së Shenjtë
*Bashkësia*: Amen
*Pastori*: Ndihma jonë është te emri i Zotit…
*Pastori* Ki mëshirë për ne, o Perëndi…
*Bashkësia*: sepse i pranojmë të ligat që kemi bërë dhe mëkati ynë na rri gjithnjë përpara. Kemi mëkatuar kundër teje…

*Ne një kishë e lire ungjillore (jo- “liturgjike”):*

*Pastori:* Mirmëngjes
*Bashkësia: *(murmuritje)
*Pastori: *(duke buzëqeshur) edhe një herë.
Unë thashë “Mirmëngjes!”
*Bashkësia:* Mirmëngjes.
*Pastori:* Më mire tani. Çfarë dite e bukur. Dhe jemi të gëzuar sepse jemi kampionë bote në boks tani që….ose.
Sa mirë që shoh shumë veta megjithëse bie shumë shi.
Mirë le ta lëmë pak boksin tani dhe le të përqendrohemi te adhurimi. Le të kemi një kohë të mirë lavdërimi.
Këndojnë: ……..Të dua ty, të dua ty, të dua ty.

          Liturgjia është sidomos e mirë për fëmijët, sepse mund të mësojnë më lehtë lutjen e Zotit, një kredo, përgjigjet liturgjike dhe mund të marrin pjesë aktivisht në adhurim publik që të vegjël. Atyre u pëlqen veprimi fizik, të ngriturit në këmbë, të ulurit. Është e mirë edhe për të moshuarit, sepse u jep një thesar në kujtesë, që do t’i mbajë deri në vdekje e sidomos për ata që kanë probleme mendore apo me kujtesën, sepse fjalët e zakonet e depozituara prej kohe të gjatë qëndrojnë gjatë. Pikërisht një liturgji e shëndoshë e lidhur me predikimin besnik dhe jetën e bindur, na duhet që të rritemi në lavdi, pjekuri dhe efektshmëri në botën që na rrethon. Të mos harrojmë se si adhurojmë tani, si lutemi dhe si i afrohemi Perëndisë në kishat tona do të përcaktojë se si do të besojnë, mësojnë e pohojnë një ditë nipërit tanë shpirtërorë.

Doktrina Biblike e Ngjalljes se Trupit

Nga Leonard Doka

Mësimi i zakonshëm i krishterë është se kur një person vdes trupi ndahet nga shpirti dhe shkon në qiell dhe madje edhe kur flasim për ngjalljen, besojmë se do të ngjallemi në trup, nëse besojmë, sepse disa besojnë se ekzistenca edhe pas ngjalljes është si një fantazmë, thjesht shpirt i ngjallur dhe do të jemi përsëri në qiell. Shpesh idetë tona mbi ngjalljen janë njësoj me ato të grekërve të lashtë por do ta shohim këtë më vonë.

     Besimi në ekzistencën e parajsës është më i lehtë për ne por jo ai i ngjalljes në trup, sepse shkenca moderne thotë se mrekullitë nuk ndodhin dhe kjo ka ndikuar edhe Kishën. Por po të shohësh me kujdes katër ungjijtë, nuk është fjala për të shkuar thjesht në qiell kur vdes. Shumë të krishterë e ngatërrojnë gjendjen e ndërmjetme me shpresën e ngjalljes. Shumë flasin për të shkuar në qiell por shumë pak që presin me padurim ditën e ngjalljes. Kur Krishti të kthehet ne do të marrim trupa të përlëvduar. Ngjallja nuk ndodh në qiell por këtu në tokë. Kemi dy faza shprese- Pali pret me dëshirë të jetë me Krishtin por shpresa finale është Filip.3:20-21. Pra ne presim që të vijë këtu e të shndërrojë trupat. Siç e përmenda, shumë të krishterë e marrin besimin mbi gjendjen e ngjalljes nga filmat multiplikativë dhe jo nga Shkrimi. Për shkak të agnosticizmit, rrymë greke filozofie sipas së cilës ka një ndarje të materiales dhe shpirtërores, duke pandehur se shpirtërorja është e mirë kurse materialja jo, edhe të krishterët kanë një koncept të gabuar, që duket se është ndikuar edhe nga filozofi Filo, i cili e quante trupin e tashëm si burg prej nga duhet të arratisesh dhe besonte në një pas-jetë eterale dhe nga platonizmi në përgjithësi. Sipas Platos, shpirti është i përjetshëm, që ekzistonte para trupit dhe nuk mund të shkatërrohet pas vdekjes së trupit. Por si Jezusi vetë, që iu shfaq dishepujve, ata e prekën, edhe ne do të jemi në trupa të prekshëm. Sipas Biblës mishërimi i Krishtit ishte i përhershëm. Kryeprifti ynë jeton për të ndërmjetësuar për ne e në trupin e tij ka ende shenjat e kryqit. Meqë shumë besojnë se Ai u bë fantazmë pas ngjitjes, edhe ne do të bëhemi ashtu. Si të krishterë, ne nuk e pranojmë idenë pagane greke të pavdekësisë së shpirtit, në paketën greke, por sigurisht që besojmë se shpirti është i pavdekshëm por ka më shumë se kaq. Ne besojmë në ngjalljen e të vdekurve, siç pohohet te 1 Kor.15:42-44 dhe te Kredo e Apostujve. Ne do të jetojmë gjithnjë në trupa siç është edhe Krishti gjithnjë në trup, edhe pse ai është unik, si Personi i Dytë i Trinisë. Edhe kur të krishterët janë torturuar, kanë pasur shpresë se shihnin lidhjen midis çfarë bëhet në trup dhe çfarë merret në trupin e ardhshëm. Heb.11:35 thotë se ata shpresonin për një ngjallje më të mirë. Lavdia e trupit të ngjallur është një nxitje e madhe edhe për të jetuar në pastërti tani. Po të mos kesh një besim të drejtë për ngjalljen, nuk ke motivim për shenjtëri. 1 Gjoni 1:3, ata që kanë shpresën e ngjalljes pastrohen. Ne rënkojmë (Rom.8:23) tani nga dobësitë, sëmundjet por kemi mall që të çlirohemi nga kjo çadër e konsumuar dhe të mbështillemi me një trup që nuk do të konsumohet kurrë (2 Kor.5:2). Si rrjedhim, ne duhet të disiplinojmë trupat e tërë veten tonë e duhet të meditojmë mbi ngjalljen. Adhurimi ynë idhujtar i rinisë së përjetshme është pengesë ndaj këtij disiplinimi biblik, duke harruar se trupat po konsumohen dhe është bekim një fakt i tillë. Kush e do këtë trup për përjetësi? Perëndia ka premtuar një tjetër. Tomas Uatson, puritani i shquar ka thënë se siç ngrihem nga shtrati, po aq i sigurtë jam edhe që do të ngrihem nga varri. 1 Kor. 15:22-28: “Sepse, ashtu sikur të gjithë vdesin në Adamin, kështu të gjithë do të ngjallën në Krishtin, por secili sipas radhës së vet: Krishti, fryti i parë, pastaj ata që janë të Krishtit, në ardhjen e tij. Pastaj do të vijë fundi, kur ai t’ia dorëzojë mbretërinë Perëndisë Atë, pasi të ketë asgjësuar çfarëdo sundimi, çdo pushtet e fuqi. Sepse duhet që ai të mbretërojë, derisa t’i vërë të gjithë armiqtë e tij nën këmbët e veta. Armiku i fundit që do të shkatërrohet është vdekja. Sepse Perëndia i vuri të gjitha nën këmbët e tij. Por, kur thotë se çdo gjë i është nënshtruar, është e qartë se përjashtohet ai që ia ka nënshtruar çdo gjë. Dhe kur t’i ketë nënshtruar të gjitha, atëherë Biri vetë do t’i nënshtrohet Atij që i nënshtroi të gjitha, që Perëndia të jetë gjithçka në të gjithë”.

Një pyetje interesante për të shkuar tek e vërteta biblike mbi ngjalljen që po adresojmë, është: Kush është trashëgimia jote? Shumë mendojnë se është qielli përkundrejt tokës, por në tërë Dhiatën e Re, te Rom. 8:17-25 e në fund te Zbulesa e sidomos te kapitujt e fundit shihet qartë se nuk është qielli ajo që do të marrim, trashëgojmë në fund, por krijimi i ri, apo me saktë toka e re dhe qielli i ri. Pra, e gjithë bota e restauruar apo krijimi i ri, çliruar nga prishja, vuajtjet e tanishme. Ne kemi keqkuptuar qytetarinë e qiejve, dhe themi se bota nuk është shtëpia jonë, por qielli. Por është fjala për vlera, për pikëpamje e jo si botë, si krijim fizik. Është e çuditshme që ne e dimë mirë se bota për të cilën Gjoni na thotë të mos ta duam nuk është bota fizike, por kur është fjala për gjendjen tonë të ardhshme ne e shohim botën duke përfshirë edhe trupat tanë. Por bota si krijim është po ajo që u krijua në fillim e Perëndia e shpalli të përkryer, por që u prish e u ndot e në fund do të restaurohet dhe në të do te banoje Perëndia me ne, Jerusalemi do te zbresë nga qielli. Një tjetër mënyrë e gabuar interpretimi është dhe ajo në lidhje me pasazhe që ndonëse në Bibël është e qartë se kanë të bëjnë me të ardhmen para se Krishti të kthehet, ato merren si profeci të ngjarjeve që do të ndodhin në mijëvjeçarin tokësor pas kthimit të tij në tokë, diçka brenda sistemit të së ardhmes që beson në mbretërimin e Krishtit për një mijë vjet me qendër në Jeruzalem, gjatë së cilës tempulli do të rindërtohet. Të tilla janë pasazhet e Isaias apo vende të tjera ku flitet për restaurimin e krijimit, si ai ku thuhet se nuk ka më ferra, apo ai ku thuhet se luani do të rrijë me viçin (Isaiah 11.6-9: “Ujku do të banojë bashkë me qengjin dhe leopardi do të rrijë me kecin; viçi, luani i vogël dhe bagëtia e majmur do të rrinë bashkë dhe do të udhëhiqen nga një fëmijë. Lopa do të kullosë bashkë me arushen, të vegjëlit e tyre do të rrinë bashkë, dhe luani do të ushqehet me kashtë si kau.Foshnja e gjirit do të lozë mbi vrimën e gjarpërit dhe fëmija e zvjerdhur do të vërë dorën e tij në çerdhen e nëpërkës.Nuk do të bëhet asnjë e keqe, asnjë shkatërrim mbi tërë malin tim të shenjtë, sepse vendi do të mbushet me njohurinë e Zotit, ashtu si ujërat mbulojnë detin”, apo që të gjithë do ta njohin nga më i madhi e më i vogli Perëndinë apo ligjin e tij (sigurisht një pjesë e mirë, por do të ketë prapë armiqësi e kundërshtarë por do jenë më pak, ndërsa Krishti avancon derisa të nënshtrojë edhe armikun më të fundit, vdekjen e ngjallja do të ndodhë) dhe ato ku bëhet fjalë për rritjen e jetëgjatësisë, që është në fakt kthim te periudha para Noeut, përmbytjes që ndodhi nga kulmi i mëkatit e i të keqes ku jetonin 130 apo më shumë vjeç.

     Sot ekziston ideja (siç pasqyrohet në filmin Left Behind) se në kthimin e Krishtit ai do të rrëmbejë të tijët e bota do të shkojë drejt rrënimit por në fakt ai nuk do të na shpëtojë nga bota por do ta shndërrojë atë. Kur Pali thotë që shpëtimi ju pret në qiell, nuk duhet kuptuar sikur flet për parajsën, si vendin përfundimtar. Dikush ka thënë bukur që nëse dikush vjen për vizitë, e thoni që kam ruajtur birrë të ftohtë për ju në frigorifer, kjo s’do të thotë që ai duhet të hyjë brenda në frigorifer e të pijë birrën, por kur të vijë në shtëpi, do ta nxjerrim atë e ta pimë në dhomën e pritjes. Po ashtu, kur thuhet për qiellin që na pret, nuk dmth që do ta marrim kur të shkojmë në qiell, por që do të vijë nga qielli, realiteti i Perëndisë, pra kur qielli e toka të jenë një, do të marrim trashëgiminë tonë. Fryma e Shenjtë do të bëjë për ne atë që bëri për Krishtin. Fuqia që ngriti Jezusin na është dhënë ne nëpërmjet Frymës. Siç thamë kjo doktrinë është mjaft ndikuese, sepse duke menduar për këtë shpresë shndërrohemi. Vërtet ne jemi duke u shndërruar nga lavdia në lavdi, ndërsa meditojmë mbi lavdinë e ardhshme, por nuk mbaron me kaq. Një tjetër e vërtetë biblike që nuk theksohet sot në Kishë është çfarë nënkuptohet me Ungjillin. Jemi mësuar me idenë se shpëtohemi, do të shkojmë në qiell e duhet ta ndajmë me të tjerët e kaq. Por shpëtimi është vetëm fillimi, bashkë me pagëzimin, ky shpëtim, apo shndërrim nuk prek veç individin, por familjen, komunitetin, kishën, biznesin, qytetin e kombe të tjera. Jemi të shpëtuar me një thirrje apo punë për të bërë, që të transformojmë kulturën e gjithçka përreth, duke qenë aktorët e Restaurimit të madh që Perëndia ka filluar të sjellë. Gjithçka do t’i nështrohet Krishtit. Nuk është e vërtetë teoria e Left behind që çdo gjë do të keqësohet dhe në fund do të vijë Krishti, por siç pamë te 1 Kor.15, gjithçka do t’i nënshtrohet Krishtit pak nga pak. Ne duhet edhe të meditojmë për përjetësinë, për gjërat atje lart, por edhe të punojmë e të shërbejmë këtu si qytetarë të mbretërisë së tij. Po të shohësh mirë në Dhjatën e re, nuk ka asgjë me atë që jemi mësuar-të shkosh në parajsë kur vdes”. Mesazhi atje është meqë Jezusi është ngjallur, Izraeli “Kisha” është shpëtuar, edhe bota dhe ne pasuesit e tij kemi një punë të re. Cila është kjo punë e re? Të sjellim jetën qiellore në realitetin tokësor e fizik. Theksimi kryesor në Bibël është të kthehemi në trup të ngjallur për të jetuar në krijimin e rilindur të Perëndisë. Ngjallja e Jezusit është fillimi i projektit të ri të Perëndisë, jo që të marrë njerëz nga toka në qiell por që të kolonizojë tokën me jetën e qiellit. Për këtë është edhe Lutja e Zotit, kur thotë që vullneti i Zotit, si në qiell të bëhet edhe në tokë. Ngjallja është në fakt themeli i një mënyre të re të jetuari dhe për botën. Kur Pali e shkroi kapitullin e tij mbi ngjalljen, nuk e përfundoi duke nxitur besimtarët që të festonin të ardhmen e madhe por duke i nxitur që të vazhdonin punën. Pse nuk ka predikime për Pashkën, mbi Romakëve 8, apo Zbulesën 21,22, duke përcjellë mesazhin e ripërtëritjes së tërë krijimit, që ne me gjithë krijesat pret me mall. Mesazhi i vërtetë i Pashkës që nuk gjendet në himnet apo predikimet tipike të Pashkës është që Krishti është i gjallë, u ngjall dhe si rrjedhim ne si dëshmitarë të kësaj ngjallje duhet ta shpallim dhe të përfshihemi në restaurimin e madh që ka filluar. Ngjallja nuk pranohet edhe pse prej saj rrjedh fakti që kulmi i historisë arriti me ditën e Ngjalljes dhe jo siç e sheh demokracia liberale perëndimore, me Revolucionin Francez apo ngjarje të tjera.

     Një tjetër fakt i shpalljes së Pashkës, është që në emrin e Jezusit falja e mëkateve për tërë ata që besojnë. Në kryq ai i mundi fuqitë e prishjes, të së keqes dhe vdekjes. Por kur shpallej falja e mëkateve në kishën e hershme, nuk ishte thjesht për individë edhe pse e përfshinte atë por ishte e përgjithshme, një mënyrë krejt e re të jetuari në besëlidhje, në të cilën restaurimi përfshin familje e komunitete, pikëpamje dhe sjellje. Pjetri i tha Kornelit “Perëndia e ngjalli dhe na urdhëroi që të dëshmojmë se ai është i caktuari nga Perëndia si gjykatës i të gjallëve e të vdekurve. Të gjithë profetët dëshmojnë për Të se çdo njeri që beson në të merr faljen e mëkateve nëpërmjet emrit të tij”. Meqë Pashka nuk është thjesht ngjallja por edhe e ardhmja e Perëndisë, atëherë ç’është kjo e ardhme? Qiejt e toka e re. Në bibël nuk flitet për një qiell jo fizik, por për qiej e tokë të re. Ne nuk e besojmë këtë se na duket njësoj me mësimet apo ato pikturat e ndritshme në revistat e Dëshmitarëve të Jehovait me fëmijët e lumtur e vilet e rrushit, që kanë të bëjnë me tokën e re. Si gjithnjë, çështja është çfarë mëson Bibla? Kjo botë e ardhshme do të jetë më reale, më solide, më e prekshme dhe e dukshme se e tanishmja, sepse e tanishmja është plot prishje, kalbje, dhunë, mëkat e vdekje. Ngjallja është një nga shenjat që krijimi i ri i Perëndisë dhe se e ardhmja ka vërshuar në të tashmen. Dikush e ka krahasuar bukur këtë me rastin e natës së fundit të vitit të vjetër, ndërsa jemi akoma në këtë vit, shohim në tv festimet që bëhen në Australi kur tashmë ka nisur viti i Ri. Ne jemi krijuar njerëz, me trupa, ndaj plotësia jonë arrihet vetëm kur do të kemi trupat tanë përsëri. Vërtet që pas vdekjes të krishterët shkojnë në parajsë te Krishti, por kjo nuk përbën fundin, se atje ata presin me mall ngjalljen. Te fundi i Zbulesës nuk bëhet fjalë për parajsën por për qiellin e tokën e re. Ngjallja skenizon në avancë pjesmarrjen tonë në botën e ardhshme. Që të jemi të plotë në mesazhin tone, duhet t’u themi njerëzve që nëse besojnë te Jezusi jo thjesht do të shkojnë në parajsë, por meqë ka nisur krijimi i ri, duhet t’u tregojmë edhe për qiejt e token e re. Mesazhi i pagëzimit, kur ai që pagëzohet shpall se do të heqë dorë nga mëkati është figurë e bukur e këtij mesazhi, që jeta e vjetër lihet pas dhe tani kemi jetën e re, për të qenë pjesë e krijimit të ri që ka nisur tashmë, edhe pse në mes të errësirës së kësaj bote, duke qenë agjentë të Restaurimit të Madh. Kjo pjesmarrje është një ripërtëritje e mandatit fillestar për të sunduar krijimin.

Doktrina Biblike e Ngjalljes se Trupit – Riperpunim

Nga Leonard Doka

 

     Mësimi i zakonshëm i krishterë është se kur një person vdes trupi ndahet nga shpirti dhe shkon në qiell dhe madje edhe kur flasim për ngjalljen, besojmë se do të ngjallemi në trup, nëse besojmë, sepse disa besojnë se ekzistenca edhe pas ngjalljes është si një fantazmë, thjesht shpirt i ngjallur dhe do të jemi përsëri në qiell. Shpesh idetë tona mbi ngjalljen janë njësoj me ato të grekërve të lashtë por do ta shohim këtë më vonë.
     Besimi në ekzistencën e parajsës është më i lehtë për ne por jo ai i ngjalljes në trup, sepse shkenca moderne thotë se mrekullitë nuk ndodhin dhe kjo ka ndikuar edhe Kishën. Por po të shohësh me kujdes katër ungjijtë, nuk është fjala për të shkuar thjesht në qiell kur vdes. Shumë të krishterë e ngatërrojnë gjendjen e ndërmjetme me shpresën e ngjalljes. Shumë flasin për të shkuar në qiell por shumë pak që presin me padurim ditën e ngjalljes. Kur Krishti të kthehet ne do të marrim trupa të përlëvduar. Ngjallja nuk ndodh në qiell por këtu në tokë. Kemi dy faza shprese- Pali pret me dëshirë të jetë me Krishtin por shpresa finale është Filip.3:20-21. Pra ne presim që të vijë këtu e të shndërrojë trupat. Siç e përmenda, shumë të krishterë e marrin besimin mbi gjendjen e ngjalljes nga filmat multiplikativë dhe jo nga Shkrimi. Për shkak të agnosticizmit, rrymë greke filozofie sipas së cilës ka një ndarje të materiales dhe shpirtërores, duke pandehur se shpirtërorja është e mirë kurse materialja jo, edhe të krishterët kanë një koncept të gabuar, që duket se është ndikuar edhe nga filozofi Filo, i cili e quante trupin e tashëm si burg prej nga duhet të arratisesh dhe besonte në një pas-jetë eterale dhe nga platonizmi në përgjithësi. Sipas Platos, shpirti është i përjetshëm, që ekzistonte para trupit dhe nuk mund të shkatërrohet pas vdekjes së trupit. Por si Jezusi vetë, që iu shfaq dishepujve, ata e prekën, edhe ne do të jemi në trupa të prekshëm. Sipas Biblës mishërimi i Krishtit ishte i përhershëm. Kryeprifti ynë jeton për të ndërmjetësuar për ne e në trupin e tij ka ende shenjat e kryqit. Meqë shumë besojnë se Ai u bë fantazmë pas ngjitjes, edhe ne do të bëhemi ashtu. Si të krishterë, ne nuk e pranojmë idenë pagane greke të pavdekësisë së shpirtit, në paketën greke, por sigurisht që besojmë se shpirti është i pavdekshëm por ka më shumë se kaq. Ne besojmë në ngjalljen e të vdekurve, siç pohohet te 1 Kor.15:42-44 dhe te Kredo e Apostujve. Ne do të jetojmë gjithnjë në trupa siç është edhe Krishti gjithnjë në trup, edhe pse ai është unik, si Personi i Dytë i Trinisë. Edhe kur të krishterët janë torturuar, kanë pasur shpresë se shihnin lidhjen midis çfarë bëhet në trup dhe çfarë merret në trupin e ardhshëm. Heb.11:35 thotë se ata shpresonin për një ngjallje më të mirë. Lavdia e trupit të ngjallur është një nxitje e madhe edhe për të jetuar në pastërti tani. Po të mos kesh një besim të drejtë për ngjalljen, nuk ke motivim për shenjtëri. 1 Gjoni 1:3, ata që kanë shpresën e ngjalljes pastrohen. Ne rënkojmë (Rom.8:23) tani nga dobësitë, sëmundjet por kemi mall që të çlirohemi nga kjo çadër e konsumuar dhe të mbështillemi me një trup që nuk do të konsumohet kurrë (2 Kor.5:2). Si rrjedhim, ne duhet të disiplinojmë trupat e tërë veten tonë e duhet të meditojmë mbi ngjalljen. Adhurimi ynë idhujtar i rinisë së përjetshme është pengesë ndaj këtij disiplinimi biblik, duke harruar se trupat po konsumohen dhe është bekim një fakt i tillë. Kush e do këtë trup për përjetësi? Perëndia ka premtuar një tjetër. Tomas Uatson, puritani i shquar ka thënë se siç ngrihem nga shtrati, po aq i sigurtë jam edhe që do të ngrihem nga varri. 1 Kor. 15:22-28: “Sepse, ashtu sikur të gjithë vdesin në Adamin, kështu të gjithë do të ngjallën në Krishtin, por secili sipas radhës së vet: Krishti, fryti i parë, pastaj ata që janë të Krishtit, në ardhjen e tij. Pastaj do të vijë fundi, kur ai t’ia dorëzojë mbretërinë Perëndisë Atë, pasi të ketë asgjësuar çfarëdo sundimi, çdo pushtet e fuqi. Sepse duhet që ai të mbretërojë, derisa t’i vërë të gjithë armiqtë e tij nën këmbët e veta. Armiku i fundit që do të shkatërrohet është vdekja. Sepse Perëndia i vuri të gjitha nën këmbët e tij. Por, kur thotë se çdo gjë i është nënshtruar, është e qartë se përjashtohet ai që ia ka nënshtruar çdo gjë. Dhe kur t’i ketë nënshtruar të gjitha, atëherë Biri vetë do t’i nënshtrohet Atij që i nënshtroi të gjitha, që Perëndia të jetë gjithçka në të gjithë”.
     Një pyetje interesante për të shkuar tek e vërteta biblike mbi ngjalljen që po adresojmë, është: Kush është trashëgimia jote? Shumë mendojnë se është qielli përkundrejt tokës, por në tërë Dhiatën e Re, te Rom. 8:17-25 e në fund te Zbulesa e sidomos te kapitujt e fundit shihet qartë se nuk është qielli ajo që do të marrim, trashëgojmë në fund, por krijimi i ri, apo me saktë toka e re dhe qielli i ri. Pra, e gjithë bota e restauruar apo krijimi i ri, çliruar nga prishja, vuajtjet e tanishme. Ne kemi keqkuptuar qytetarinë e qiejve, dhe themi se bota nuk është shtëpia jonë, por qielli. Por është fjala për vlera, për pikëpamje e jo si botë, si krijim fizik. Është e çuditshme që ne e dimë mirë se bota për të cilën Gjoni na thotë të mos ta duam nuk është bota fizike, por kur është fjala për gjendjen tonë të ardhshme ne e shohim botën duke përfshirë edhe trupat tanë. Por bota si krijim është po ajo që u krijua në fillim e Perëndia e shpalli të përkryer, por që u prish e u ndot e në fund do të restaurohet dhe në të do te banoje Perëndia me ne, Jerusalemi do te zbresë nga qielli. Një tjetër mënyrë e gabuar interpretimi është dhe ajo në lidhje me pasazhe që ndonëse në Bibël është e qartë se kanë të bëjnë me të ardhmen para se Krishti të kthehet, ato merren si profeci të ngjarjeve që do të ndodhin në mijëvjeçarin tokësor pas kthimit të tij në tokë, diçka brenda sistemit të së ardhmes që beson në mbretërimin e Krishtit për një mijë vjet me qendër në Jeruzalem, gjatë së cilës tempulli do të rindërtohet. Të tilla janë pasazhet e Isaias apo vende të tjera ku flitet për restaurimin e krijimit, si ai ku thuhet se nuk ka më ferra, apo ai ku thuhet se luani do të rrijë me viçin (Isaiah 11.6-9: “Ujku do të banojë bashkë me qengjin dhe leopardi do të rrijë me kecin; viçi, luani i vogël dhe bagëtia e majmur do të rrinë bashkë dhe do të udhëhiqen nga një fëmijë. Lopa do të kullosë bashkë me arushen, të vegjëlit e tyre do të rrinë bashkë, dhe luani do të ushqehet me kashtë si kau.Foshnja e gjirit do të lozë mbi vrimën e gjarpërit dhe fëmija e zvjerdhur do të vërë dorën e tij në çerdhen e nëpërkës.Nuk do të bëhet asnjë e keqe, asnjë shkatërrim mbi tërë malin tim të shenjtë, sepse vendi do të mbushet me njohurinë e Zotit, ashtu si ujërat mbulojnë detin”, apo që të gjithë do ta njohin nga më i madhi e më i vogli Perëndinë apo ligjin e tij (sigurisht një pjesë e mirë, por do të ketë prapë armiqësi e kundërshtarë por do jenë më pak, ndërsa Krishti avancon derisa të nënshtrojë edhe armikun më të fundit, vdekjen e ngjallja do të ndodhë) dhe ato ku bëhet fjalë për rritjen e jetëgjatësisë, që është në fakt kthim te periudha para Noeut, përmbytjes që ndodhi nga kulmi i mëkatit e i të keqes ku jetonin 130 apo më shumë vjeç.
     Sot ekziston ideja (siç pasqyrohet në filmin Left Behind) se në kthimin e Krishtit ai do të rrëmbejë të tijët e bota do të shkojë drejt rrënimit por në fakt ai nuk do të na shpëtojë nga bota por do ta shndërrojë atë. Kur Pali thotë që shpëtimi ju pret në qiell, nuk duhet kuptuar sikur flet për parajsën, si vendin përfundimtar. Dikush ka thënë bukur që nëse dikush vjen për vizitë, e thoni që kam ruajtur birrë të ftohtë për ju në frigorifer, kjo s’do të thotë që ai duhet të hyjë brenda në frigorifer e të pijë birrën, por kur të vijë në shtëpi, do ta nxjerrim atë e ta pimë në dhomën e pritjes. Po ashtu, kur thuhet për qiellin që na pret, nuk dmth që do ta marrim kur të shkojmë në qiell, por që do të vijë nga qielli, realiteti i Perëndisë, pra kur qielli e toka të jenë një, do të marrim trashëgiminë tonë. Fryma e Shenjtë do të bëjë për ne atë që bëri për Krishtin. Fuqia që ngriti Jezusin na është dhënë ne nëpërmjet Frymës.
Siç thamë kjo doktrinë është mjaft ndikuese, sepse duke menduar për këtë shpresë shndërrohemi. Vërtet ne jemi duke u shndërruar nga lavdia në lavdi, ndërsa meditojmë mbi lavdinë e ardhshme, por nuk mbaron me kaq. Një tjetër e vërtetë biblike që nuk theksohet sot në Kishë është çfarë nënkuptohet me Ungjillin. Jemi mësuar me idenë se shpëtohemi, do të shkojmë në qiell e duhet ta ndajmë me të tjerët e kaq. Por shpëtimi është vetëm fillimi, bashkë me pagëzimin, ky shpëtim, apo shndërrim nuk prek veç individin, por familjen, komunitetin, kishën, biznesin, qytetin e kombe të tjera. Jemi të shpëtuar me një thirrje apo punë për të bërë, që të transformojmë kulturën e gjithçka përreth, duke qenë aktorët e Restaurimit të madh që Perëndia ka filluar të sjellë. Gjithçka do t’i nështrohet Krishtit. Nuk është e vërtetë teoria e Left behind që çdo gjë do të keqësohet dhe në fund do të vijë Krishti, por siç pamë te 1 Kor.15, gjithçka do t’i nënshtrohet Krishtit pak nga pak. Ne duhet edhe të meditojmë për përjetësinë, për gjërat atje lart, por edhe të punojmë e të shërbejmë këtu si qytetarë të mbretërisë së tij. Po të shohësh mirë në Dhjatën e re, nuk ka asgjë me atë që jemi mësuar-të shkosh në parajsë kur vdes”. Mesazhi atje është meqë Jezusi është ngjallur, Izraeli “Kisha” është shpëtuar, edhe bota dhe ne pasuesit e tij kemi një punë të re. Cila është kjo punë e re? Të sjellim jetën qiellore në realitetin tokësor e fizik. Theksimi kryesor në Bibël është të kthehemi në trup të ngjallur për të jetuar në krijimin e rilindur të Perëndisë. Ngjallja e Jezusit është fillimi i projektit të ri të Perëndisë, jo që të marrë njerëz nga toka në qiell por që të kolonizojë tokën me jetën e qiellit. Për këtë është edhe Lutja e Zotit, kur thotë që vullneti i Zotit, si në qiell të bëhet edhe në tokë. Ngjallja është në fakt themeli i një mënyre të re të jetuari dhe për botën. Kur Pali e shkroi kapitullin e tij mbi ngjalljen, nuk e përfundoi duke nxitur besimtarët që të festonin të ardhmen e madhe por duke i nxitur që të vazhdonin punën. Pse nuk ka predikime për Pashkën, mbi Romakëve 8, apo Zbulesën 21,22, duke përcjellë mesazhin e ripërtëritjes së tërë krijimit, që ne me gjithë krijesat pret me mall. Mesazhi i vërtetë i Pashkës që nuk gjendet në himnet apo predikimet tipike të Pashkës është që Krishti është i gjallë, u ngjall dhe si rrjedhim ne si dëshmitarë të kësaj ngjallje duhet ta shpallim dhe të përfshihemi në restaurimin e madh që ka filluar. Ngjallja nuk pranohet edhe pse prej saj rrjedh fakti që kulmi i historisë arriti me ditën e Ngjalljes dhe jo siç e sheh demokracia liberale perëndimore, me Revolucionin Francez apo ngjarje të tjera.
     Një tjetër fakt i shpalljes së Pashkës, është që në emrin e Jezusit falja e mëkateve për tërë ata që besojnë. Në kryq ai i mundi fuqitë e prishjes, të së keqes dhe vdekjes. Por kur shpallej falja e mëkateve në kishën e hershme, nuk ishte thjesht për individë edhe pse e përfshinte atë por ishte e përgjithshme, një mënyrë krejt e re të jetuari në besëlidhje, në të cilën restaurimi përfshin familje e komunitete, pikëpamje dhe sjellje. Pjetri i tha Kornelit “Perëndia e ngjalli dhe na urdhëroi që të dëshmojmë se ai është i caktuari nga Perëndia si gjykatës i të gjallëve e të vdekurve. Të gjithë profetët dëshmojnë për Të se çdo njeri që beson në të merr faljen e mëkateve nëpërmjet emrit të tij”. Meqë Pashka nuk është thjesht ngjallja por edhe e ardhmja e Perëndisë, atëherë ç’është kjo e ardhme? Qiejt e toka e re. Në bibël nuk flitet për një qiell jo fizik, por për qiej e tokë të re. Ne nuk e besojmë këtë se na duket njësoj me mësimet apo ato pikturat e ndritshme në revistat e Dëshmitarëve të Jehovait me fëmijët e lumtur e vilet e rrushit, që kanë të bëjnë me tokën e re. Si gjithnjë, çështja është çfarë mëson Bibla? Kjo botë e ardhshme do të jetë më reale, më solide, më e prekshme dhe e dukshme se e tanishmja, sepse e tanishmja është plot prishje, kalbje, dhunë, mëkat e vdekje. Ngjallja është një nga shenjat që krijimi i ri i Perëndisë dhe se e ardhmja ka vërshuar në të tashmen. Dikush e ka krahasuar bukur këtë me rastin e natës së fundit të vitit të vjetër, ndërsa jemi akoma në këtë vit, shohim në tv festimet që bëhen në Australi kur tashmë ka nisur viti i Ri. Ne jemi krijuar njerëz, me trupa, ndaj plotësia jonë arrihet vetëm kur do të kemi trupat tanë përsëri. Vërtet që pas vdekjes të krishterët shkojnë në parajsë te Krishti, por kjo nuk përbën fundin, se atje ata presin me mall ngjalljen. Te fundi i Zbulesës nuk bëhet fjalë për parajsën por për qiellin e tokën e re. Ngjallja skenizon në avancë pjesmarrjen tonë në botën e ardhshme. Që të jemi të plotë në mesazhin tone, duhet t’u themi njerëzve që nëse besojnë te Jezusi jo thjesht do të shkojnë në parajsë, por meqë ka nisur krijimi i ri, duhet t’u tregojmë edhe për qiejt e token e re. Mesazhi i pagëzimit, kur ai që pagëzohet shpall se do të heqë dorë nga mëkati është figurë e bukur e këtij mesazhi, që jeta e vjetër lihet pas dhe tani kemi jetën e re, për të qenë pjesë e krijimit të ri që ka nisur tashmë, edhe pse në mes të errësirës së kësaj bote, duke qenë agjentë të Restaurimit të Madh. Kjo pjesmarrje është një ripërtëritje e mandatit fillestar për të sunduar krijimin.

Fëmijët në Adhurim

nga Leonard Doka

          Ne i mirëpresim fëmijët në shërbesën e adhurimit publik. E dimë se ata shpesh bëjnë zhurmë, por ndonëse u kërkojmë prindërve që të jenë të ndjeshëm ndaj nevojave të të tjerëve, si bashkësi kemi një tolerim të madh ndaj pranisë së fëmijëve në bashkësi. Kuptohet që prindërit duhet të punojnë me fëmijët gjatë javës, nëpërmjet trajnimit të nevojshëm për adhurimin e të dielës gjatë kohës së adhurimit familjar të përditshëm dhe që ata të jenë të qetë, të vëmendshëm dhe respektues sepse ndodhen në shtëpinë e Zotit. Por hyrja në praninë e Perëndisë dhe pjesëmarrja në liturgji janë të drejta të “pagëzimit” që u përkasin si pjesëtarë të priftërisë mbretërore. Ne ju nxisim që t’i trajnoni fëmijët që jo thjesht të rrinë ulur qetësisht gjatë shërbesës, por edhe të përfshihen sa më shumë gjatë saj. Këtë avantazh atyre ua jep në fakt mënyra liturgjike që përmban shumë përsëritje në përgjigjet e liturgjisë. Ata mësojnë shpejt edhe gjestet trupore dhe pozicionet që përdorim, kur duhet të ulen, kur të ngrihen, të përgjunjen, të ngrenë duart dhe të thërrasin “Amen”! Nëse fëmijët bëjnë pak rrëmujë, mos u bezdisni apo që të kërkoni menjëherë që të dalin jashtë apo në vendin (për ato kisha që e kanë) ku qëndrojnë foshnjet apo fëmijët më të vegjël). Kur ata e teprojnë dhe meritojnë disiplinim është përgjegjësia e prindërve që ta trajtojnë. Edhe në kohën e Jezusit, fëmijët ishin po ata dhe megjithatë ai i ftoi ata tek vetja pa përfillur shqetësimet që sjellin (Mat.18:19). Edhe psalmisti thekson te Ps.8 rolin domethënës që luajnë ata në “luftën e shenjtë” liturgjike të kishës, për t’u mbyllur gojën armikut. Vini re edhe Ps.34:11: “Ejani, o bij, dëgjomëni; unë do t’ju mësoj frikën e Zotit”.
          Mos pjesëmarrja e fëmijëve në adhurim është diçka serioze, që jo vetëm kërkohet nga Zoti por edhe ka një ndikim të madh në gjithë gjendjen e kishës. Nuk është habi pse sot të rinjtë nuk gjenden shpesh në kishat perëndimore, kur në shumicën e kishave ungjillore nxiten që të veçohen nga prindërit, në një program të veçantë, duke ndjekur video apo diçka tjetër. Një pastor vërejti një herë që sapo filloi predikimi një grup adoleshentësh u larguan nga ballkoni dhe u kthyen vetëm pak para himnit përmbyllës. Edhe javën vijuese ndodhi e njëjta gjë. Pas interesimit, doli se para disa vitesh pastori i të rinjve i lejonte ata që të shikonin video të krishtera në sallën e miqësisë. Kjo praktikë kishte vazhduar me vite duke arritur deri në atë kohë, por fillimet e kësaj mund t’i gjejmë që në vitet e fëmijërisë. Përtej kësaj praktike gjendet ideja që të rinjtë e shohin shërbesën të mërzitshme dhe të rriturit kishin frikë se ata do ta linin kishën kur të rriteshin, po të mos gjenin mënyra për t’i argëtuar, që të qëndronin në po atë ndërtesë. Por kjo strategji nuk funksionon dhe ironik është fakti që e kundërta ndodh, kur gjërat bëhen në mosbesim e mosbindje ndaj Fjalës, sepse ndodhi pikërisht çfarë ata kishin frikë. Jo më kot, ata largohen nga besimi, nuk kanë fare interes te Perëndia, Fjala e tij, pa i shtuar edhe frekuentimin e përditshëm në vlerat anti-kristiane të shkollës publike. Shikoni sa pa vlerë janë orvatjet “argëtuese”, apo Shkolla e të dielës, grupi i të rinjve, me lojërat e veprimtaritë e tjera tërheqëse pa integrimin në adhurimin familjar, jetën e krishterë në familje dhe adhurimin në kishë. Për këta fëmijë adhurimi njësohet në mendjen e tyre me “dëfrimin shpirtëror”. Ja pse një brez i tërë humbet ndaj Mbretërisë, kur sipas statistikave kishat ungjillore konservatore humbasin rreth 70 % të fëmijëve në moshën 25 vjeçare. Një tjetër problem i shkëputjes nga adhurimi i kishës në “kishën e fëmijëve” është që ata mësohen që të shoqërohen më shumë me bashkëmoshatarët sesa me prindërit, për sa i përket vlerave që përqafojnë. Imagjinoni se ç’ndodh kur kjo kombinohet edhe me problemin e përqafimit të vlerave të bashkëmoshatarëve edhe në orët e mësimit që kalojnë në shkollat publike. Çfarë kisha ka bërë duke i përjashtuar fëmijët ngjan me përkëdheljet që u bëjnë prindërit fëmijëve duke u plotësuar çdo tekë që t’u plotësojnë dëshirën, duke i larguar nga vetja, rruga e drejtë dhe duke bërë që të humbasin respektin prej tyre. Por shumë thonë se është e vështirë t’i mbash të përqendruar gjatë adhurimit. Të vegjlit shkaktojnë bezdi, nga zhurmat dhe prania e tyre i ofendon njerëzit. Vizitorët kërkojnë vend të veçantë për fëmijët që të adhurojnë në qetësi. Qetësia është normale por disa herë individualizmi ka nxitur si fokusimin e tepërt të kohës së qetë në shtëpi përkundrejt adhurimit publik ashtu edhe kërkimin e një qetësie absolute, që është egoizëm. Thuhet se nuk duhet të rrinë në predikim sepse nuk e kuptojnë dhe nuk mund të qëndrojnë gjatë tij, duke i rënë shkurt, pa iu futur punës (në këtë rast prindërit, që duhet të nxiten nga kisha) për t’i mësuar fëmijët, duke i stimuluar që të kenë vëmendjen. Problemi i vërtetë është në fakt që prindërit nuk duan t’i disiplinojnë fëmijët seriozisht . Kurse kur fëmijët sillen mirë por kanë ato lëvizjet e tyre normale e të pashmangshme, disa kthejnë sytë vëngër dhe nuk i durojnë, sepse kujtojnë se janë duke bërë kohën e qetë në shtëpi. Kurse disa të tjerë tolerojnë të rriturit që në fund të kishës bisedojnë gjatë predikimit dhe ngrihen menjëherë nga “zhurma” e fëmijëve që ndjehet më shumë se është e natyrshme e spontane. Për fëmijët vërtet problematikë, zgjidhja nuk është largimi i tyre por trajnimi i prindërve që të edukojnë fëmijë të perëndishëm. Perëndia kërkon që t’i mësojmë fëmijët si ta adhurojnë Atë (Ligji i Përt.6:4; Efes.6:27). Shumë kujtojnë se fëmijët mësojnë që ta adhurojnë atë si duhet kur përplasin këmbët, ndërsa këndojnë “Babi Abraham”.
          Siç thamë zgjidhja nis me adhurimin familjar, që është kthyer në një ide të harruar krejt sot në familjet e krishtera. Në 1647, Asambleja e Përgjithshme e Kishës së Skocisë u kërkon etërve e krerëve të familjes që t’i drejtojnë familjet çdo ditë në adhurim (shih Udhëzuesi apo Manuali i Adhurimit Familjar). Për kishën skoceze, kjo detyrë ishte aq e rëndësishme saqë etërit që dështonin në kryerjen e adhurimit familjar i nënshtroheshin disiplinës, që përfundonte deri në përjashtim kishe. Kur burrat i merrnin seriozisht këto detyra, ata e kthenin botën përmbys dhe kur Adhurimi familjar ra, ra edhe gjendja fetare e sociale e kombit. Kur një fëmijë nuk mësohet në familje si të adhurojnë Perëndinë çdo ditë, do të humbasë, hutohet e do të mërzitet kur të vijë në adhurimin e së dielës.
Pra, hapi i parë në mësimin e fëmijëve tanë për adhurimin e duhur, është që etërit të rikultivojnë detyrën e të udhëhequrit të familjeve në adhurimin e përditshëm. Babai të drejtojë familjen në fjalën, këndimin e psalmeve e himneve, duke e shpjeguar dhe zbatuar fjalën. Kur babai (sigurisht edhe nëna, por ai është kreu) nuk i kontrollon dot fëmijët që të rrinë qetë për 15 minuta çdo ditë, si mund të kontrollohet fëmija të dielën për një orë e gjysmë shërbesë apo veçanërisht 30 minuta predikim? Ruhuni nga televizori që jo i vetëm u merr kohën fëmijëve (edhe prindërve) por edhe i mëson pasivë, duke ua zvogëluar diapazonin e vëmendjes. Etër, ju jeni përgjegjës për mirëqenien shpirtërore të familjes suaj, që t’i rrisni fëmijët në frikën e Zotit. Është koha që të mos luajnë me telekomandën, sportin apo gazetat dhe të bëhen më seriozë për këtë.
Për t’iu kthyer temës sonë, le ta mbyllim me këtë pasazh: Mat.18:1-6: “* *Në atë orë dishepujt iu afruan Jezusit dhe e pyetën: “Kush është, pra, më i madhi në mbretërinë e qiejve?”. ^2 Dhe Jezusi, pasi thirri një fëmijë të vogël pranë vetes, e vuri në mes tyre ^3 dhe tha: “Në të vërtetë po ju them: në qoftë se nuk ktheheni dhe nuk bëheni si fëmijët e vegjël, ju nuk do të hyni fare në mbretërinë e qiejve. ^4 Kush, pra, do të përulet si ky fëmijë i vogël, do të jetë më i madhi në mbretërinë e qiejve. ^5 Dhe kushdo që e pranon një fëmijë të vogël si ky në emrin tim, më pranon mua. ^6 Por ai që do të skandalizojë një prej këtyre të vegjëlve që besojnë tek unë, do të jetë më mirë për atë t’i varet në qafë një gur mulliri (që e sjell rrotull gomari) dhe të zhytet në thellësi të detit”.

Pse e vesh pastori rrobën?

nga Leonard Doka

Çdo gjë që ne bëjmë duhet ta dimë mirë pse e bëjmë dhe me vetëdije. Një praktikë e jona është edhe veshja e veçantë klerikale apo pastorale, siç quhet, apo ajo që pastori vesh në shërbesën e të dielës. Ajo njihet si “tunika e predikimit” apo “Rroba Gjenoveze.” Në kishën Ungjillore apo Protestante, në përputhje me traditën e Reformacionit, ne përpiqemi gjithnjë që ta bazojmë adhurimin në Fjalën e Perëndisë. Në këtë rast pyetja është: Pse pastori e vesh këtë rrobe? Çfarë kuptimi ka? A është biblike? Apo është një traditë që ka mbetur? Mos është më afër Perëndisë se një besimtar i thjeshtë?  Tani ai nuk është më prift dhe sistemi i Dhiatës së Vjetër nuk qëndron më, pse atëherë?

Veshja, ndihmon sidomos në theksimin e ofiqit të pastorit përkundrejt personalitetit të njeriut. Ajo gjithnjë ka një tipar dallues. Një polic dallohet nga uniforma e tij blu, nga arma apo nga shenjat dalluese; një doktor dallohet nga rroba e bardhë, dhe po kështu edhe një gjyqtar dallohet në sallën e gjyqit gjatë ekzekutimit të prerogativave të tij dhe të fuqisë që i ka dhënë ligji nga pozicioni në të cilin gjendet në sallë dhe nga tunika e gjyqtarit. Kur hyjmë në kishë, ne e lëmë të zakonshmen dhe hymë në të shenjtën, sferën e adhurimit kolektiv. Kush është pastori që drejton shërbesën? Në kishat ungjillore nuk dihet dhe mund të jetë kushdo derisa dikush del para podiumit ose ngjitet në skenë, ose që ka veshur kollaren. Por kjo rrobë e veçantë e dallon në çast nga bashkësia. Dhe kjo jo sepse pastori dëshiron të duket, por përkundrazi sepse nuk dëshiron të duket. Ai nuk dëshiron që të jetë ai në qendër të vëmendjes por Krishti. Ai dëshiron që të humbasë në sfond dhe bashkësia të shikojë dhe fokusohet tek Krishti. Detyra e pastorit është që njerëzit të shikojnë Krishtin dhe jo njeriun që proklamon Fjalën e Perëndisë i dërguar në emër të Tij. Në këtë rast Krishti lartësohet dhe pastori del në sfond ndërsa mbetet ofiqi i tij. Kjo rrobe i kujton bashkësisë se ç’po ndodh – Fjala po del në pah. (Shih 1 Sel.2:13). Kjo thekson rëndësinë e Fjalës që duhet të dëgjohet si Fjala e Gjallë e Perëndisë. Pastori është shumë dhe duhet të jetë i afërt për familjen e tij dhe më tej edhe për tërë bashkësinë si familja e tij e besimit, por gjatë shërbesës ai nuk është më thjesht një shok apo familjar, por instrumenti që Perëndia përdor për të deklaruar hirin e Tij të pamerituar e sovran. Kur ai qëndron para jush me një rrobe të tillë, ky akt demonstron atë që diçka krejt e pazakontë do të ndodhë. Kjo i kujton bashkësisë se është i “shenjtëruar” apo i veçuar në rolin e zëdhënësit të Fjalës së Perëndisë. Kjo rrobe duke theksuar ofiqin e tij, ndihmon në respektimin më serioz të asaj që po ndodh dhe thekson faktin që autoriteti i tij vjen prej Krishtit dhe apostujve. Kjo rrobe thekson shërbesën e tij si pastor dhe e dallon atë, përkundrejt figurës së biznesmenit apo bankierit që shfaq kostumi me kollare që shihet zakonisht sot në podiume.

Në jetën e përditshme, veshja ka lidhje me mënyrën si punojmë. Psh, kur një person vjen në punë sikur sapo është ngritur nga shtrati dhe do të punojnë ashtu produktiviteti i tij është i disktueshëm. Por kur një person përgatitet mirë në veshje, krihet, rruhet dhe rregullon paraqitjen, kjo e shtyn atë dhe të tjerët me të cilët punon ai ta marrin punën seriozisht. Kur kjo vlen në vendin e punës, sa më shumë vlen në kishë për rolin e pastorit. Kjo ka qenë praktika bazë e Kishës Ungjillore apo Protestante që nga koha e Kalvinit, me të ashtuquajturën Rroba Gjenoveze. Kjo rrobe e nxjerr në pah kontrastin me “normalitetin” e Kishës ungjillore sot. Kjo rrobe krijon ndjenjën e formalitetit e solemnitetit që ka humbur me spektaklet e paradat që ndodhin sot në shërbesat e kishës ungjillore. Pastori është shërbëtori i Perëndisë për Fjalën e tij kur del para bashkësisë e nuk është më ai miku, bashkëshorti, apo kushdo tjetër. Ai kryen shërbesën solemne të thirrjes për në adhurim apo të përcjelljes së Fjalës së shenjtë të Perëndisë. Në sferën shpirtërore nuk ka asnjanësi dhe kjo përfshin edhe veshjen klerikale apo liturgjike. Sot theksohet të bërit e pastorit “gjithçka ndaj të gjithëve” duke iu përshtatur njerëzve e ku përfundon kjo logjikë? Nëse shumica e kulturës vesh diçka degraduese, mos duhet edhe pastori ta bëjë këtë?

Të vërtetat e nënshtrimit e respektimit të pleqve të kishës, të tilla si te Veprat 20:17, 28-35; 1 Kor. 12:28; 16:16; Efes. 4:11-16; 1 Sel. 5:12, 13; 1 Tim. 3:1; 4:14; 5:17; Heb. 13:7, 17; & 1 Pjet. 5:1-7., përforcohen kur pastori vesh diçka që u kujton bashkësisë thirrjen e tij të veçantë Ditën e Zotit. Në Bibël, veshja me thirrjen janë të lidhura, thirrja ose ofiqi i dikujt bashkë me atë autoritet që lidhet me ofiqin, simbolizohet shpesh nga rrobat e tij (Zan.9:20-27; 39:1-13; Ezdra 9:3-5; Ester 8:15; Isa.22:21; Luka 15:22; Zbul.1:13; 4:4). Rroba shërben të mbulojë njeriun dhe të theksojë ofiqin apo thirrjen e tij të caktuar nga Perëndia. Plaku mësues që drejton adhurimin luan një rol simbolik gjatë adhurimit. Kur ai e drejton bashkësinë në lutje para Perëndisë, ai simbolizon Krishtin që udhëheq kishën në lutje para Atit. Kur lexon e predikon Fjalën, simbolizon Krishtin, bashkëshortin, që i flet nuses së tij të shenjtë (një arsye pse gruaja nuk mund të jetë pastre, se nuk mund të paraqesë Krishtin, Dhëndrin ndaj Nuses, Kishës-Efes.5:22-33; 1 Tim.2:11-15). Rroba nuk synon ta ngrejë mbi bashkësinë por veç tyre për shkak të ofiqit të tij unik si pastor gjatë shërbesës së adhurimit Ditën e Zotit. Ja çfarë thotë teologu kalvinist francez Riçard Paquier:

“Është e natyrshme që ai i cili kryen shërbesën e adhurimit të Kishës duhet të vishet në një mënyrë që përputhet me detyrën e caktuar dhe shpreh dukshëm atë që bën. Po ashtu, kushdo që udhëheq në adhurim nuk e kryen këtë si akt privat por si shërbëtor drejtues i kishës, si përfaqësues i bashkësisë dhe zëdhënës i Zotit. Prandaj kemi dhe një veshje të posaçme, një farë “uniforme” kishtare, që i kujton besnikëve dhe vetes se në këtë akt ai nuk është zotëri filani por një shërbyes kishe, pastor në mes të një morie të tjerësh.”

Të krishterët duhet të kenë besim te ofiqi i pastorit dhe i plakut sepse Perëndia e ndërmjetëson praninë dhe autoritetin e tij përmes ofiqarëve të tij në kishë, që kanë një autoritet dytësor. Një shenjë e jashtme e këtij autoriteti i ndihmon njerëzit. Uniforma na kujton trajnimin e përkushtimin e tij. Sa e vërtetë thënia që ti je çfarë vesh dhe vesh atë që je. Ashtu si rroba e doktorit, policit, gjykatësit, edhe rrobat e tij dalluese e vesh duke qenë simbol i skllavit, sepse pastori është skllav i Krishtit. Ai përfaqëson dhe i shërben Krishtit në botë. Ashtu si një gjykatës apo polic me uniformën tregon se nuk vepron në emër të vet, edhe pastori me rroben e demonstron këtë, e në rastin tonë, ai tregon se përfaqëson ligjin dhe qeverisjen e një mbretërie tjetër dhe që është nën urdhërat e dikujt më të lartë në hierarki (2 Tim.2:3-7).  Autoriteti i tij nuk rrjedh nga statusi i tij socio-ekonomik e as nga karizma e tij natyrore.

Sipas kërkimeve historike, pyetjes se a kanë veshur gjithnjë pastorët presbiterianë veshje pastorale dhe qafore, Dr.Calhoun i përgjigjet duke pohuar se praktika e të veshurit të uniformës pastorale u bë problematike në shekullin e 19-të me demokratizimin në rritje të kishës.”

Disa kundërshtime që bëhen zakonisht nga njerëz të ndryshëm janë:

(a) Kjo praktikë është tipike katolike romake. Përgjigje: Edhe pse katolikët romakë janë gabim në shumë drejtime, jo çdo praktikë e tyre është e gabuar dhe çështja është përputhja me Shkrimin. Katolikët i Besojnë Doktrinës së Trinisë së Shenjtë. A duhet Kishat Protestanto apo Ungjillore të mohojnë Trinitetin thjesht sepse e besojnë katolikët? Çfarë duhet të vihet re është abuzimi që u bë në Kishën e Romës me këto veshje, duke u bërë qëllim në vetvete, gjë që ua errësoi kuptimin simbolik. Po të kërkosh në të kaluarën, do të zbulosh se pastorët Protestantë (të Kishave Luterianë, Reformuara, Anglikane, Baptiste e Ana-baptiste, të gjithë anti-katolikë të fortë) vishnin uniforma të tilla, jo vetëm në adhurim, por edhe gjatë javës. Portrete që disponohen i shfaqin ata me rrobën klerikale apo akademike. Për shembull, piktura në kapakun e Kishës së Krishtit të James Banerman (Banner of Truth), që është një nga apologjetët më të nderuar presbiterianë skocezë për formën e qeverisjes së kishës. Piktura në kapakun e vëllimit është punuar nga Xhon Lorimer, dhe quhet “Vajosja e pleqve”. Në të pastori ka veshur një tunikë të zezë dhe ka një qafore të veçantë me dy lidhëse të bardha që dalin prej saj. Askush tjetër nuk e ka këtë veshje në shërbesë. Pastorët presbiterianë skocezë që njihen si anti-katolikë të fortë e kanë veshur gjithnjë këto rroba.

(b) Formalizmi do t’i largojë njerëzit. Përgjigje: Shumë veta mendojnë se shmangja e formalitetit dhe ceremonisë është provë e besimit thjeshtë dhe përuljes. C.S.Lewis ka thënë: “Zakoni modern i të bërit të gjërave ceremoniale në mënyrë jo-ceremoniale nuk është provë e përuljes por tregon më shumë për paaftësinë e adhuruesit për të harruar veten gjatë ritit dhe gatishmërinë e tij për t’ua prishur edhe të tjerëve balancën e duhur të ritualit”.  Krahasojeni këtë prirje anti-formaliste që shihet me Heb.12 dhe Zbul.4-5. Heb.12: 22-24 përshkruan një besëlidhje të re në kontrast me adhurimin në Besëlidhjen e Vjetër që gjendet në vargjet 18-21 dhe një shërbesë adhurimi publike në Ditën e Zotit. Kur kisha mblidhet Ditën e Zotit ajo hyn në qiell me besim për të adhuruar Perëndinë me gjithë ushtrinë engjëllore dhe shenjtorët e larguar nga kjo botë. Sipas Zbul.4-5, adhurimi qiellor është një veprimtari formale dhe e koordinuar. Aty shihen reagime kooperative dhe formale nga grupe adhuruesish. Të gjithë përgjigjen së bashku me të njëjtat fjalë. Shihet pra një formë e para-fiksuar adhurimi, por kjo përbën një temë tjetër.

Kredot e Katekizmat

Nga Leonard Doka

Mbi Kredot…    

Fjala kredo vjen nga latinishtja, qe do te thote “une besoj”. Kur Jezusi pyet Pjetrin “Kush besoni se jam une”, ky i fundit u pergjigj “Ti je Krishti, Biri i Perendise se gjalle (Mat. 16:15-16). Ajo eshte nje rrefim publik dhe deshmi publike. Ne Bibel na kerkohet qe te shpallim besimin (Mat.10:32-33) qe heret kisha ka formuluar nje permbledhje doktrinore per rrefim e udhezim publik. Kredo me e perhapur, njohur e perdorur eshte ajo qe quhet Kredo e Apostujve:

Besoj te Perendia Ati i plotfuqishem; beresi i qiellit dhe dheut dhe ne Jezu Krishtin, Birin e tij te vetemlindur, Zotin tone. Ai u ngjiz nga Fryma e Shenjte, lindi nga virgjeresha Mari. Vuajti nen poncin Pilat, u kryqezua, vdiq e u varros. Ai zbriti ne Hades. Te treten dite u ngjall dhe u ngjit ne te djathte te Perendise Atit te Plotfuqishem, pewj nga do te vije per te gjykuar te gjallet e te vdekurit. Besoj ne Frymen e Shenjte, kishen e shenjte mbareboterore, bashkesine e shenjtoreve, faljen e mekateve, ngjalljen e trupit dhe jeten e perjetshme.

     Martin Luteri ka thene se nuk ka deklarate me te shkurter e koncize, e te pershtatshme per perdorim publik, duke permbledhur bazat e besimit. Kredo ne vend qe te fokusohet ne ndjenjat personale apo pervojat, na drejton te vepra objektive e Perendise ne histori, per ne. Na largon nga subjektiviteti i jeteve tona ne dicka qe eshte kryer tashme. Para belbezimit te besimtareve ne sherbesen e adhurimit, shpallja e Kredos me dashuri e entuziazem eshte nje pervoje besimi. Te nxit shume me shume per ta praktikuar besimin sesa thjesht ta shpallim. Shume te krishtereve ungjillore u ngjall dyshime perdorimi i kredove ne adhurim, duke menduar se mungon spontaneiteti por cdo perseritje sjell tundimin e formalizmit apo mosmirenjohjes. Tre vaktet e ushqimit cdo dite, akti i dashurise, lutjet, te hapurit e adhurimit me lutje, etj. Tundimi per te harruar dhenesin nuk duhet te na beje qe te mohojme dhuratat. Ato jane ne vetvete bekime dhe mundesi per mirenjohje. Edhe kishat me anti-liturgjike i zhvillojne traditat e tyre. Ceshtja eshte qe te mos adhurojme pa njohje e dashuri.

     Dëshmitarët e Jehovait, Mormonët, myslimanët e të tjerë shpallin se i besojnë biblës. Por çeshtja e vërtetë është a besojnë ata çfarë bibla mëson? . Slogani “Asnjë kredo përveç biblës” është i kotë, sepse nuk të jep mjet dallimi midis grupeve kuktike apo heretike dhe Kishës së Zotit Krisht. Rreziku është real që autoriteti e mjaftueshmëria r Biblës do të mbytet nga kredo e pohime njerëzore, por frika e abuzimit të tyre nuk mjafton që të përjashtohen nga adhurimi apo jeta kishtare. Ato përbëjnë një shërbim të dobishëm në jetën e kishës.

     Dy kredot ekumenike të kishës janë përdorur për shumë shekuj në adhurimin publik të kishës. A duhet ta vazhdojmë praktikën? Çfarë ndodh kur i recitojmë ato në adhurim? Por që të jemi besnikë ndaj Biblës, këto kredo duhen përdorur, sepse ajo kërkon që ta shprehim publikisht besimin tone në gjuhë precise. Kur dikush të pyet se çfarë beson si i krishterë, duhet t’i përgjigjesh me një përmbledhje të asaj që beson se mëson Fjala. Mund të thuash : Besoj se Bibla mëson…besoj se…(jo domosdo duhet përdorur Kredo e Apostujve, por diçka e tillë që përmbledh saktë besimin). Edhe ata që pretendojnë se nuk kanë kredo kanë në fakt një të tillë. Bibla e kërkon që të bëjmë një pohim personal e publik të besimit (Mat. 10:32-33; 16:13-17; Gjoni 6:66-69; Rom. 10:9-10; 1 Tim. 6:13).

     Kredoja është e pashmangshme, por çështja është a do të jetë kredo personale një përmbledhje e saktë dhe besnike e besimit të krishterë? Sa here që një pastor ngjitet në podium, ai i shpjegon bashkësisë çfarë beson se shkrimi mëson. Ai thotë “unë besoj (kredo-latinisht) se ky pasazh do të thotë…. A duhet t’i refuzojë bashkësia shpjegimet e përmbledhjet e tij suplementare ndaj biblës, me sloganin “asnjë kredo përveç Krishtit apo biblës”? Sigurisht që jo. Ne e njohim ndryshimin midis autoritetit dytësor të fjalëve shpjeguese të pastorit (kredos së tij) dhe atij kryesor të Fjalës së Perëndisë. Akoma më shumë, kredot historike na pajisin jo thjesht me kredon e një pastori të asaj që mëson bibla, por me kredon e kishës së lashtë të të gjitha kohërave! Sa më shumë autoritet ka Kredo e Apostujve se predikimi i një pastori, si përmbledhje e besimit apostolik.

     Këto kredo janë rrëfyer nga kisha universale. Atëherë, nëse Fryma e Shenjtë e ka drejtuar kishën në këto përmbledhje të besimit, ne duhet të mendojmë mirë para se t’i refuzojmë ato. Kur i recitojmë në dielave në mëngjes, ti bashkohesh me bashkësinë e shenjtorëve, duke u solidarizuar me kishën e të gjitha kohërave. Kur këto kredo hiqen nga shërbesa, siç ndodh në shumë kisha ungjillore, ato zëvendësohen nga të tjera që nuk mund të jenë kurrë “katolike” apo universale.

Një fjalë për katekizmat..

     Shumë të krishterë kanë një dyshim të madh ndaj katekizmave, duke i parë si të kishës katolike të Romës. Ata mendojnë po ashtu se nëse Bibla predikohet, atëherë katekizmat s’janë të nevojshme. Ka dhe një prirje ndaj përvojave, sa kundërshtojnë doktrinën precise apo formulimin e saj. Kisha e hershme ka qenë shumë familjare me largimin nga besimi të besimtarëve të shpallur, që e nxiste atë të kultivonte metoda për të udhëzuar të konvertuarit para pagëzimit. Kjo periudhë instruktimi edhe nëpërmjet katekizmave e lejonte katekumenin (kandidatin që do të pagëzohej) që të vendoste nëse donte t’i nënshtrohej pagëzimit të krishterë dhe i jepte mundësi kishës që të dallonte vërtetësinë e konvertimit. Pastaj, pas një periudhe agjërimi dhe lutje me kishën, kandidatët pagëzoheshin. Katekizmat përdoreshin pra për ruajtjen e pastërtisë së kishës.

    Etër të kishës si Tertuliani dhe Augustini kanë shërbyer si katekistë në kishë. Julian apostati (v.360 pas Kr.) i druhej aq shumë efektshmërisë së këtij përdorimi saqë i mbylli tërë shkollat e krishtera dhe vendet e literaturës publike dhe e ndaloi mësimin e të rinjve.

    Më vonë, Sharlemanje insistoi që çdo i pagëzuar duhet të dijë të paktën Lutjen e Zotit dhe Kredon. Por epoka e artë e katekizmave ishte gjatë reformacionit. Si Luteri edhe Kalvini u jepnin përparësi udhëzimit katekizmor dhe e shihnin suksesin e reformacionit si të varur nga besnikëria e protestantëve ndaj këtij procesi. Ja çfarë i shkruan Kalvini protektorit të Eduardit të VI, Somersetit, më 1548: “Më beso, lartmadhëri, se Kisha e Perëndisë nuk mund të ruhet pa katekizmin, se është si fara që duhet të ruhet që gruri të mos mbarojë por edhe të shtohet, ndaj nëse dëshiron që të kesh një punë të qëndrueshme, mundohu që të vegjlit të udhëzohen në një katekizëm të mirë”. Katekizma e Hedelbergut dhe ajo e Uestminsterit kanë pasur një ndikim të madh mbi protestantizmin. Ajo e Heidelbergut, nis me dy pyetje që vendosin formatin për tërë mbetjen e dokumentit.

Pyet. Kush është i vetmi ngushëllim i juaji në jetë dhe vdekje?

Përgj. Që unë, me trup dhe me shpirt,a në jetë dhe vdekje, nuk jam i vetvetes,b por i përkas Shpëtimtarit tim besnik Jezus Krishtit,c i cili me gjakund e Tij të çmuar ka larë plotësisht të gjitha mëkatet e mia,e dhe më ka çliruar mua nga e gjithë fuqia e djallit,f dhe kështu më ruan muag që pa vullnetin e Atit tim qiellor asnjë fije floku të mos më bjerë,h që vërtet të gjitha gjërat të mund të jenë nën shërbim për shpëtimin tim,i për këtë arsye me anë të Frymës së Tij të Shenjtë Ai më siguron mua për jetën e përjetshme,j dhe më bën mua, që me gjithë shpirt, që këtej e tutje, të jem i vullnetshëm dhe i gatshëm për të jetuar në Të.

     Megjithëse me qindra katekizma janë shkruar në Angli, në shekullin e 17-të, më ndikueset kanë qenë ato që dolën nga Asembleja e Uestminsterit, ajo e Shkurtër dhe e Zgjeruar. Xhon Bunian thotë: “Katekizma është një udhëzim për të paditurit, që Perëndia ta bekojë për zgjimin e shumë shpirtrave dhe shpëtimin me anë të besimit në Krishtin”. Kurse puritanët i përdornin katekizmat si mjete ungjillëzuese. Edhe baptistët, duke përfshirë ato jugorë prodhuan një sërë katekizmash dhe i kanë përdorur në mënyra të ndryshme. Përveç mësimeve nga historia, shkrimi vetë na nxit që t’i përdorim. Metju Henri, një studiues biblik puritan thotë: “Katekizmat kanë një dobi aq të efektshme ndaj predikimit të Fjalës, sa kishte ofiqi i Gjon Pagëzuesit ndaj Krishtit, përgatit udhën dhe drejton rrugën”. Marrëdhënia midis udhëzimit përgatitor dhe pastërtisë së adhurimit është ndërthurur në historinë e Izraelit. Populli urdhërohej që t’i mësonte fëmijëve në rrugët e Perëndisë. Kur një fëmijë izraelit pyeste të atin “Ç’kuptim kanë dëshmitë, statujat dhe gjykimet që Zoti Perëndi ju ka urdhëruar” prindi do t’i përgjigjej me një përmbledhje të veprave të fuqishme të Perëndisë për shpengimin e popullit (Ligji i Përt. 6:20-25). Dikush ka thënë se e tërë historia e Izraelit ka qenë përgatitje katekizmore për predikimin e Pjetrit në Ditën e Rrëshajave (Veprat 2:16). Apolli, para se të takohej me Akuilën dhe Prishilën ishte “katekizmuar” në rrugët e Zotit dhe po mësonte besnikërisht gjërat që kishin të bënin me Krishtin (Veprat 18:25). Ç’efektshmëri vetëm nga ky “katekizmimim” i tij!

     Shkrimi e mbështet këtë metodë. Ligji i Përt.6 “Dhe këto fjalë që sot po të urdhëroj do të mbeten në zemrën tënde; do t’ua ngulitësh bijve të tu, do të flasësh për to kur rri ulur në shtëpinë tënde, kur ecën rrugës, kur ke rënë në shtrat dhe kur çohesh. Do t’i lidhësh si një shenjë në dorë, do të jenë si shirita midis syve, dhe do t’i shkruash mbi pllakat e shtëpisë sate dhe mbi portat e tua”. Ky lloj instruktimi përfshinte mësimin përmendësh të bazave kryesore. Edhe meditimi nuk ndodh pa një përmbajtje ekzistuese dhe meditimi i përshkruar te Ps.119, mbi Ligjin, është i lidhur domosdo me këtë metodë udhëzimi. Pra, shihet qartë se katekizma ndihmon në ngulitjen e Ligjit apo të vërtetave.

     Studiuesit i shohin përmbledhjet e besimit, në formë pohimi të besimit apo katekizëm, në Dhiatën e Re. Ato shërbejnë për nxitje, këshillim, ndërtim e paralajmërim. Këto copëza pohimesh të tilla duken në pasazhe të tilla si Efes. 4:4-6; 1 Tim. 1:15-17; 3:12-16; 2 Tim. 1:8-10; 2:11-13; and Titit 1:11-14.

     Fraza “thënie besnike” te Tim.1:15 dhe 3:1 dhe 4:9, paraqet një formulë konfesionale apo madje katekizmore. “Krishti Jezus erdhi në botë për të shpëtuar mëkatarët”. Pohimi i Palit “Misteri i perëndishmërisë” nis me një frazë që ka një formë ndajfoljore të fjalës “rrefej” apo “pohoj” dhe përkthehet fjalë për fjalë “rrëfyeshmërisht e madhe”. Idiomatikisht dmth “pamohueshmërisht”. Duket se Pali e sheh këtë rrëfim si mburojë ndaj mësimeve të rreme, se te 1 Tim.4:6 ai paralajmëron Timoteun mbi gabimet e dualizmit asketik, që mohon mirësinë e krijimit dhe realitetin e mishërimit, vdekjes, ngjalljes dhe ngjitjes trupore të Krishtit në qiell. Fraza “fjalë besimi” te v.6 ka një marrëdhënie të fortë verbale ndaj “thënieve besnike” te 1:15, 3:1,4:9, and 2 Tim. 2:11. Një thënie besnike duket se mishëron fjalë që përmbledhin të vërteta të caktuara të besimit, që identidikohen me “doktrinën e shëndoshë” që Timoteu ndjek. Pali i kujton atij se ushqimi shpirtëror dhe doktrinor që ka marrë në fëmijëri është një themel i fortë dhe madje esencial për një shërbesë efektive me popullin e Perëndisë. Tomas Uatson dhe Metju Henri janë të bindur se “forma, modeli, standardi i fjalëve të shëndosha” janë një lloj katekizme: “parimet bazë të orakujve të Perëndisë”. Praktika e të mësuarit me modele të sakta verbale ishte vendosur mirë me mandat hyjnor në kulturën judaike. Disa kanë frikë se katekizmat kanë prirje që të zëvendësojnë shkrimet. Në dritën e rasteve ekstreme në mesjetë, kjo është e drejtë, por në fakt katekizmat na mësojnë qartë dhe saktë çfarë mëson Shkrimi.

Disa dobi praktike të katekizmës:

Eshtë praktike. Të kursen kohë nga saktësia formuluese dhe sistematike e të vërtetave. Shumë prindër mundohen me gjetjen e një mjeti për të krijuar diskutime shpirtërore dhe biblike me fëmijën. Disiplina e katekizmimit e tërheq prindin e fëmijën, studentin e mësuesin, së bashku në aktivitetin më të dobishëm dhe ndërtues-nënshtrimin e zemrës e mendjes ndaj mësimeve të Biblës. M.Henri thekson: “Katekizmimi juaj ju detyron që të shpenzoni së paku një farë kohe mirë dhe më pas të reflektoni me kënaqësi çastet tuaja të çmuara”. Së dyti, katekizma jep bazën ndërtuese prej nga mund të kuptohet Shkrimi. Kalvini e ka kuptuar këtë vërtetën e këtij parimi dhe e ka përdorur shkëlqyeshëm. Ai ka shkruar një katekizëm për të gjitha familjet gjenoveze dhe e shpjegon përkushtimin e tij ndaj këtyre ideve në parathënien ndaj botimit francez të 1545 të “Institutes of the Christian Religion”. Ai flet për përfitimet e kishës duke pasur me shkrim një trajtimin e çështjeve bazë, që përbëjnë të vërtetën e krishterë. Ata që e shfrytëzojnë mirë këtë avantazh do të “jenë gati që të përparojnë më shumë në shkollën e Perëndisë brenda një dite se një tjetër për tre muaj”, pasi ai e di bazën preferenciale të çdo fjalie dhe ka një standard prove për çdo gjë që i paraqitet”.

Ndonëse një katekizëm nuk përmban tërë bukurinë e Shkrimit, përmban “esencialet e besimit, themelet dhe shtyllat kryesore”. Sipas Henrit, katekizma është si një “hartë e tokës së premtuar, me ndihmën e së cilës mund të udhëtojmë me sytë tanë brenda një kohe të shkurtër”. Pra, katekizma nuk mund ta zëvendësojë biblën, ashtu si një hartë nuk e zëvendëson udhëtimin. Ashtu si harta ndihmon për udhëtimin, të nxit dhe të jep një ide të përgjithshme dhe udhëtimi të ndihmon që ta kuptosh hartën më mirë, edhe katekizma është ndaj Shkrimit.

Po ashtu, një bashkësi e katekizmuar sjell predikime dhe predikues më të mirë’. Sipas Uatsonit “Të predikosh pa katekizmim, është si të ndërtosh pa themel”. Autori i hebrenjve mundohet me vështirësi, pasi lexuesit e tij nuk ishin themeluar si duhet në parime themelore teologjike (Heb.5:11-14). Besimtarët janë në gjendje të ushqehen me qumështin e kulluar të fjalës dhe dimensioni pastoral i kullotjes së kopesë merr një nuancë të re dhe mjaft nxitëse.

Përdorimi tjetër i saj është dëshmia ndaj besimit tonë se shkrimi është i qartë dhe mund të mësohet sistematikisht.

Ajo ndihmon në prodhimin e mendjeve që janë të prirur ndaj logjikës dhe analizimit.

Katekizmimi biblik shërben për nxitjen e besimit në konfktin e besimtarit me botën, mishin e djallin.

Ato po ashtu sigurojnë themelin teologjik për të reformacion, zgjim shpirtëror dhe për shmangien e entuziazmit fanatik.

Ja si e përmbledh Spërxhën çështjen:

Në çështjet e doctrines, do të shihni bashkësi që shpesh kthehen në heterodoksë gjatë 30 apo 40 viteve, për shkak të mungesës së katekizmimit të fëmijëve në doktrinat esenciale të Ungjillit. Edhe sikur fëmijët të mos i kuptojnë tërë pyetjet e përgjigjet, thjesht që qëndrojnë në kujtesë, do të kenë një dobi të madhe kur të vijë mosha e kuptimit, që i njohin këto përkufizime të shkëlqyeshme të gjërave të Perëndisë…do të jetë bekim për ata, më i madhi…në jetë dhe vdekje, kohë e përjetësi, më i madhi që Perëndia mund të japë.

Ngjallja e Krishtit

       Ngjallja e Krishtit ishte një akt hyjnor në të cilin u përfshinë të tre Personat e Hyjnisë (Gjon. 10:17-18; Vep. 13:30-35; Rom. 1:4). Ajo nuk ishte thjesht një ripërtëritja e trupit të lodhur, vuajtur dhe të kryqëzuar të Krishtit që ishte zbritur nga Kryqi dhe vendosur në varr. Ajo ishte në fakt transformimi i trupit të Krishtit i cili tani me të do të ishte në gjendje që të lëvizte në mënyrë ë lirshme dhe të padëgjuar deri atëherë (Luka 24:31, 36). Ajo ishte ribërja krijuese e trupit të Krishtit, një trup i cili është tani plotësisht i lartësuar në lavdi dhe i pavdekshëm (Filip. 3:21; Heb.7:16, 240. Biri i Perëndisë i ngritur në qiell jeton në dhe përmes trupit të Tij dhe do të jetojë përgjithmonë. Apostulli Pal shkruan tek 1 Korintasve 15:50-54 që të krishterët të cilët do të jenë të gjallë në këtë botë në momentin e ardhjes së Krishtit do ti nënshtrohen një transformimi të tillë. Ata që kanë vdekur në Krisht to të ngjallen për t’ju nënshtruar të njëjtit transformim për të mos vdekur më kurrë.

       Krishterimi është i themeluar mbi sigurinë e ngjalljes së Krishtit si një fakt historik. Ky është qëllimi i Ungjijve kur regjistron dhe insiston në varrin e zbrazur dhe në shfaqjet e Krishtit dishepujve të Tij me trupin e ngjalljes. Po ky është edhe qëllimi i Veprës së Apostujve (Vep. 1:3; 2:24-35; 3:15; 4:10; 5:30-32; 13:33-37). Apostulli Pal e konsideroi Ngjalljen si prova e padiskutueshme që mesazhi i Krishtit si Gjykatësi dhe Shpëtimtari hyjnor ishte i vërtetë (Veprat 17:31; 1 Kor. 15:1-11, 20).

       Ngjallja e Krishtit demonstroi fitoren e Tij mbi vdekjen (Vep. 2:24; 1 Kor. 15:54-57), provoi drejtësinë e Tij (Gjoni 16:10), provoi hyjninë e Tij (Rom. 1:4). Ngjallja e Krishtit hapi rrugën për Ngritjen e Tij në Qiell dhe uljen e Tij në të djathtë të Atit në një mbretërim të përjetshëm e total. Ngjallja e Krishtit i garanton besimtarëve faljen e mëkateve dhe shfajësimin prej tyre (Rom. 4:25; 1 Kor. 15:17). Ajo është gjithashtu edhe shpresa e jetës së përjetshme në Krisht për këdo që beson me të gjithë qenien e tij Jezus Krishtit si Zotin Perëndi, Profet, Prift, Mbret, Shpëtimtar dhe ndërmjetës i Perëndisë me Njeriun (Gjoni. 11:25, 26; Rom. 6; Efes. 1:18-2:10; Kol. 2:9-15; 3:1-4).

Pyetja 1: Cili është synimi përfundimtar i njeriut?

Pyetja 1: Cili është synimi përfundimtar i njeriut?

Përgjigja: Synimi përfundimtar i njeriut është të lavdërojë Perëndinë dhe të gjejë kënaqësinë në Të.

Katekizmi i Shkurter i Westminsterit

     Me frazën synimi përfundimtar kuptojmë qëllimin fillestar, kryesor, më të lartë dhe më të rëndësishëm për të cilin u krijua njeriu, të cilin ai duhet ta ketë parësore gjatë gjithë jetës dhe aktivitetit të tij. Synimi përfundimtar është arsyeja e ekzistencës së njeriut, arsyeja për të cilin ai u krijua nga Perëndia Krijuesi, përmbushja apo mospërmbushja e së cilës ndan jetët e jetuara nga jetët e çuara dëm. Synimi i Perëndisë në krijimin e njeriut, në administrimin, shpëtimin, shenjtërimin dhe ruajtjen e tij deri në fund është lavdia e po vetë Perëndisë (Fjal.Urta 16:4; 1 Kor. 6:19-20). Synimi përfundimtar nuk përjashton pasjen e synimeve sekondare apo pasardhëse (puna, familja, argëtimi, etj), përkundrazi njeriu duhet ti përdorë ato si mjete në vetvete për të përmbushur synimin përfundimtar (Ps. 73:25-26; 1 Kor. 10:31; 1 Sel. 4:11-12; 1 Tim. 5:8). Synimi përfundimtar konsiston në dy pjesë të ndërthurura në mënyrë të pandashme, në detyrën përfundimtare dhe në kënaqësinë përfundimtare.

     Së pari, vini re që synimi përfundimtar i njeriut ndaj Perëndisë është ta lavdërojë Atë. Lavdia e Perëndisë kategorizohet në lavdinë esenciale dhe në lavdinë deklaruese. Lavdia esenciale e Perëndisë është çfarë Ai është në mënyrë absolute në vetvete dhe nga vetvetja e Tij. “Unë jam Ai që jam,” (Dalja 3;14) tha Perëndia. Është ajo lavdi që Ai e ka nga vetvetja dhe që refuzon qe ta ndajë me dikë tjetër. Kjo lavdi është e përjetshme, e pafund, e pandryshueshme dhe si rrjedhim as nuk mund të rritet dhe as të zvogëlohet (Job.35:7; Ps. 16:2). Lavdia deklaruese është shpallja që Perëndia i bën lavdisë së Tij në dhe përmes krijesave të Tij. Krijesa jo-frymore e lavdëron Perëndisë në mënyrë pasive duke ofruar arsye të dukshme për adhurimin e Tij (Ps. 19:1; Isa. 44:23; 2 Sel. 1:10; Ps. 145:10), ndërsa ne njerëzit si krijesa racionale të Perëndisë duhet ta lavdërojmë atë në mënyrë aktive.

     Disa nga mënyrat se si duhet ta lavdërojmë Atë në mënyrë aktive janë: Ne duhet ta lavdërojmë Perëndinë duke i besuar Atij dhe duke u mbështetur në të me të tërë qenien tonë (Ps. 63:4; Ps 103:1-2; Ps. 96:7; Luka 10:27), – duke ia nënshtruar dhe përdoruar të tëra qëllimet dytësorë adhurimit të Perëndisë dhe duke i përdorur ato si mjete për të plotësuar synimin përfundimtar (1 Kor. 10:31), – duke qenë të gatshëm për tu ndarë nga gjithçka që është më e shtrenjtë për ne nëse nuk i shërben lavdërimit të Perëndisë, – duke vënë në përdorim tërë fuqinë dhe aftësinë tonë për të cilin qëllim na janë dhënë nga Perëndia (1 Kor. 6:20; Mateu 5:16), – duke iu bindur urdhëresave të Tij (Gjo. 15:8), – dhe duke vënë në dukje të tëra cilësitë e Tij të përsosura gjatë devocionit personal dhe familjar, gjatë adhurimit publik në lutje apo këngë, gjatë ungjillizimit apo dëshmimit përpara një bote vështruese.

     Duhet të vëmë re që njeriu nuk është gjithmonë në gjendje të përmbushë synimin e tij përfundimtar. Njeriu i parë në gjendjen e pafajësisë (përpara se sa Adami dhe Eva të mëkatonin) mund ta përmbushte këtë synim përmes një bindjeje të përsosur, personale, të vazhdueshme ndaj ligjit të Perëndisë (Zanafilla 1:27, 2:19). Pas rënies, i tërë njerëzimi nuk është më në gjendje që ta përmbushë synimin përfundimtar (Rom. 3:23) dhe Perëndia nuk mori një bindje të përsosur nga asnjë deri me ardhjen e Krishtit i cili është Adami i Dytë (Isa 42:21; 49:3). Krishti i dha lavdinë Atit duke përfunduar veprën që i ishte dhënë për të bërë (Gjon. 17:4). Njeriu e lavdëron Perëndinë në mënyrë të pranueshme nga Perëndia vetëm pasi ai i ka besuar Krishtit pasi pa besim është e pamundur të kënaqësh Perëndinë dhe çfarë nuk vjen nga besimi është mëkat (Heb. 11:6; Rom. 14:23, Gjon. 3:33; Hosea 14:8). Perëndia lavdërohet në jetët e besimtarëve kur ne japim frute besimi (Gjo. 15:8; Gal. 5:6; Flp. 4;13; 1 Kor. 3:21-23; 1 Tim. 4:4-5) dhe adhurimi (Kol. 3:17; Fili. 3:3).

     Arsyet përse synimi ynë përfundimtar është të lavdërojmë Perëndinë janë këto: – Perëndia është Ai që na ka krijuar, dhe këtë për lavdinë e Tij (Isa 43:21; Ps. 100:3; Fjal. Urt 16:4), për të qenë Zoti ynë (Ps. 12:4, Job 34:33), për të jetuar për të (Rom. 14:7), për të mos jetuar sipas mishit (Rom. 8:12) apo botës ((Gjon. 17:16). – Perëndia na pat krijuar të aftë për ta lavdëruar atë (Ps. 103:1-5; Isa 43:21). – Perëndia siguron për bijtë e Tij (Ps. 66:8-9, Ps. 95:6-7) – Mirënjohja për shpëtimin që na është dhuruar në Krisht është një arsye e mjaftueshme në vetvete për të pasur si synimin tonë përfundimtar lavdinë e Shpëtimtarit tonë (Ps. 50:3 1 Kor. 6:19-20). – Perëndia na ka dhënë Fjalën dhe Frymën për të na drejtuar dhe shenjtëruar në këtë jetë (Ps. 147:19-20; Rom 8:26; Jakobi 2:1). – Shpresa jonë është vetëm në të (Ps. 39:7; Ps. 62:5; Ps. 87:7).

     Së dyti, vini re që synimi përfundimtar i njeriut është ta lavdërojë Perëndinë dukë e gjetur kënaqësinë në të. “Cilin kam në qiell veç teje? Dhe mbi tokë nuk dëshiroj tjetër njeri veç teje” (Ps. 73:25). Isa 16:8 thotë “Dëshira e shpirtit tonë i drejtohet emrit tënd dhe kujtimit tënd.” Të gjesh kënaqësi në Perëndinë do të thotë prehesh në Perëndinë si burimi i vetëm i të gjithë mirësisë (Ps. 36:9), lumturisë (Ps. 144:15) dhe përfitimeve në këtë botë (Ps. 16:5-6). Ne gjejmë kënaqësi në Perëndinë kur ne lidhemi dhe mbështetemi tek Ai për çdo gjë duke i besuar Atij (Joz. 23:8). Ne e lavdërojmë Perëndinë duke gjetur kënaqësi në të, kur ne shijojmë mirësinë e Perëndisë (Ps. 34:8), kur kënaqemi në prezencën plot hir e mëshirë të Tij, si dhe kur gjejmë siguri, përmbushje dhe plotësim në veprat e dashurisë së Perëndisë ndaj nesh (Rom 5:5). Nuk është lumturia jonë synimi ynë kur ne dëshirojmë të gjejmë kënaqësi, përmbushje dhe plotësim në Perëndinë por e kundërta. Lumturia jonë vjen si pasojë e të gjeturit kënaqësi në Perëndinë (Ps. 144:15, 1 Pjet. 4:14. Mate. 5:8). “Kush i kushton kujdes Fjalës do të gjejë të mirën, dhe kush i beson Zotit është i lumtur” (Fjal. Urta 16:20).

     Besimtarët gjejnë kënaqësi në Perëndinë si në këtë botë ashtu edhe në atë që vjen (Zan. 5:24; 1 Gjon. 1:3; 1 Kor. 1:9), por me disa ndryshime. Në esencë është e njëjtë dhe ndryshon gradualisht për sa i përket mënyrës dhe masës së kënaqësisë që gjejmë në Perëndinë. Në këtë botë mënyra e gjetjes së kënaqësisë në Perëndinë është mediate, pra e ndërmjetësuar përmes mjeteve të hirit që Perëndia ka vendosur të përdorë. Mjetet e jashtme të hirit janë leximi dhe predikimi i Fjalës, meditimi, sakramentet, lutja, adhurimi privat, familjar dhe publik i Perëndisë, agjërimi, miqësia e shenjtorëve, Kisha dhe jeta në të, urdhëresat e Krishtit, etj). Në botën që vjen ne do të gjejmë kënaqësi në Perëndinë në mënyrë imediate, Fjala, sakramentet dhe mjetet e tjera të hirit nuk do të ekzistojnë. “Tashti njoh pjesërisht, kurse atëherë do të njoh thellë ashtu sikurse njihem” (1 Kor. 13:12). Këtu kënaqësia në Perëndinë është ende në fillim, atje ajo do të jetë e përfunduar. Këtu ajo do të jetë e pjesshme, atje ajo do të jetë e plotë (Ps. 16:11; Ps. 126:5-6; 1 Gjon. 3:2; 1 Kor:13:12). Kjo kënaqësi e tanishme, e pjesshme dhe e ndërmjetësuar është gjithashtu garancia dhe kapari që Perëndia na ka dhënë për kënaqësinë dhe lumturinë e plotë që ne do të gjejmë në Atë në jetën e përjetshme (Efes. 1:13-14; Ps. 84:11). Në këtë botë, kënaqësia në Perëndinë konsiston në unitetit (lidhjen) frymore që ne kemi me Perëndinë në Krisht përmes besimit në të. Nga kjo rrjedh marrëdhënia me Perëndinë në këtë botë.

     Arsyeja përse ne duhet të dëshirojmë dhe kërkojmë kënaqësinë në Perëndinë është pasi Perëndia është mirësia absolute (Mateu 19:17; Ps. 144:15); kënaqësia në Perëndinë është burimi dhe përmbushja e lumturisë (Ps. 4:6-7); gjithçka e mirë vjen nga Ai (Bes. Rip. 26:11; Ps. 36:9); gjiçka e mirë përjetohet vetëm në të (Ps. 16:5); në favoret e Tij është jeta (Ps. 30:5); mirësia e tij vlen më tepër se jeta (Ps. 63:3); marrëdhënia me Perëndinë është kënaqësia më e lartë (Ps. 73:28); në praninë e Tij në përjetësi ka shumë gëzim dhe kënaqësi (Ps. 16:11). Në jetën e përjetshme besimtari do të ketë miqësi jo vetëm me Perëndinë në Krisht por edhe me engjëjt dhe me të tërë Kishën e Tij që ndodhet në qiell.

     Së treti, vini re lavdërimi i Perëndisë dhe të gjeturit kënaqësi në të janë të ndërthurura në mënyrë të pandashme. Lavdërimi dhe kënaqësia në Perëndinë janë të lidhura si i njëjti qëllim nga vetë Perëndia me qëllim që njëra të mos fitohet pa tjetrën. Asnjë njeri të mos pretendojë lumturinë në prezencën e Perëndisë në qiell nëse nuk jeton për lavdinë e Perëndisë në tokë. Jeta këtu është përgatitja për përjetimin e një jetë të përsosur në prezencën e Perëndisë në qiell. Ata që kanë shkelur mbi lavdinë e Perëndisë në tokë nuk do të kurorëzohen me kurora lavdie, nderi dhe pavdekësie përpara tij në qiell (Psalmi 84; 2 Sel. 1:10). Lumturia në Perëndinë është e kushtëzuar nga lavdërimi i Perëndisë, si tani ashtu edhe në jetën që vjen. Lavdërimi i Perëndisë është mjeti se si lumturia fitohet. Shenjtëria në tokë i paraprin lumturisë si në tokë ashtu edhe në qiell dhe ata që nuk kanë dëshirë të lavdërojnë atë në këtë botë nuk do të kenë privilegjin e kënaqësisë dhe prezencës së Perëndisë në botën që vjen.

Aplikime

1. Kemi një shkak për të vajtuar që Perëndia dhe lavdia e Tij nuk janë objekt i meditimit tonë. 2. Është e domosdoshme ekzaminimi i vetvetes për të parë nëse lavdia e Perëndisë është synimi ynë suprem, nëse ne dëshirojmë të përmbushim urdhërimet e Perëndisë dhe nëse ne abstenojmë nga gjithçka që revolton Perëndinë. 3. Të jemi të bindur që nga vetja jonë ne nuk do të jemi kurrë në gjendje që të jetojmë për lavdinë e Perëndisë, si rrjedhim ne detyrimisht duhet të kërkojmë në lutje dhe agjërime ndihmesën e Frymës së Shenjtë për të na mundësuar në lavdërimin e Perëndisë me të gjithë trupin dhe frymën tonë, të cilat i përkasin Atij. 4. Fryma (shpirti) e njeriut është e pavdekshme, dhe si rrjedhim ne duhet të bëjmë investime frymore në të. 5. Mos harroni trashëgiminë frymore që e pret popullin e Perëndisë përtej kësaj jetë. 6. Vini re domosdoshmërinë e shenjtërisë në Krisht. 7. Të mos dëshpërohemi nga vështirësitë e shumta të kësaj jetë pasi është veç udhëtimi për në jetën e përjetshme, ato nuk do të zgjasin përjetësisht (Rom. 8:18). 8. Le të jetë synimi ynë që për sa kohë që ne do të jemi në këtë botë, në fuqinë e Frymës së Shenjtë ne të lavdërojmë Perëndinë në çdo gjë në mënyrë që të gjejmë kënaqësi dhe lumturi në të tani dhe përgjithmonë. Amen.

Pastor Albert Jani Kona

KSW 2: Çfarë standardi na ka dhënë Perëndia për të na drejtuar si ta lavdërojmë dhe të gjejmë kënaqësinë në Të?

Pyetja 2: Çfarë standardi na ka dhënë Perëndia për të na drejtuar si ta lavdërojmë dhe të gjejmë kënaqësinë në Të?

Përgjigja: Fjala e Perëndisë, e përmbajtur në Shkrimet e Dhiatës së Vjetër e të Re¹, është i vetmi standard i cili mund të na drejtojë si ta lavdërojmë dhe të gjejmë kënaqësinë në Të².

1) Efesianeve 2:20 2) 1 Gjonit 1:3

Katekizmi i Shkurter i Westminsterit

Domosdoshmëria e një Standarti Hyjnor

Së pari, kjo pyetje-përgjigje e katekizmës së Shkurtër të Westminsterit na mëson domosdoshmërinë e një standardi për të na drejtuar në lavdërimin e Perëndisë dhe gjetjen e kënaqësisë në të. Simboli i besimit Westminster, i shkruar nga grupi më i shquar dhe solid i teologëve protestant më 1642-1646 thotë:

“Drita e natyrës dhe veprat e krijimit e të providencës zbulojnë mirësinë, urtësinë, dhe fuqinë e Perëndisë duke e lënë njeriun pa asnjë shfajësim; ato nuk janë të mjaftueshme të ofrojnë atë njohuri mbi Perëndinë dhe vullnetin e Tij, të domosdoshëm për shpëtim” (Westminster I:1).

Me dritën e natyrës ne kuptojmë aftësitë mendore, frymore dhe perceptuese që i përkasin njeriut nga natyra e tij. Njeriu është i lindur që nga krijimi me një masë informacioni të caktuar mbi Perëndinë dhe obligimet e tij ndaj Perëndisë. Kjo njohuri e ruajtur në frymën e njeriut, të cilin teologët e quajnë Fara Hyjnore, e bëjnë njeriun (1) një qenie morale; (2) një qenie të përgjegjshëm për të tëra veprimet e tij; (3) një qenie frymore në dijeni të ekzistencës së Perëndisë dhe të atributeve të Tij; (4) një qenie që e din fare mirë obligimin që nga ndaj Krijuesit të Tij për ta adhuruar Atë, për të jetuar për lavdinë e Tij dhe për të gjetur kënaqësi në të; (5) një qenie që nëse rebelon kundra Perëndisë mbetet pa asnjë shfajësim për fajin dhe dënimin që i takon atij. Kjo njohje e Perëndisë, obligimeve dhe fajit me ë cilin çdo njeri është i lindur ka lënë çdo njeri pa asnjë shfajësim përpara Perëndisë. Rom 1:19-21 thotë:

“Ajo që mund të njihet prej Perëndisë është bërë e dukshme në ta, sepse Perëndia ua ka shfaqur atyre. ²⁰ Në fakt cilësitë e tij të padukshme, fuqia e tij e përjetshme dhe hyjnia e tij, duke qenë të dukshme nëpërmjet veprave të tij që nga krijimi i botës, shihen qartë, me qëllim që ata të jenë të pafalshëm. ²¹ Sepse, megjithëse e njohën Perëndinë, nuk e përlëvduan as e falënderuan si Perëndi, përkundrazi u bënë të pamend në arsyetimet e tyre dhe zemra e tyre pa gjykim u errësua” (2:14; 1 Kor. 1:21; Heb. 11:6; Rom 10:17; Vepr. 4:12, etj).

Me veprat e providencës ne kuptojmë qeverisjen që Perëndia i bënë të tërë krijesës së tij e cila nëse vërehet me një mendje të pa-errësuar nga mëkati duhet të na shtyjë të lavdërojmë Perëndinë dhe të gjejmë të tërë kënaqësinë tonë në të (Kol. 1:16-17; Heb. 1:3; Mateu 10:29-30; Jobi 37-38; Ps 104. Ps. 66:7; Dan. 2:21; 4:25; Zan. 50:20; Vep. 3:13; etj). Pas rënies në mëkat, mendja e njerëzimit është errësuar dhe nuk e lexon dhe interpreton siç duhet informacionin frymëzues kozmik por e interpreton atë sipas predispozitave që ai ka drejt mëkatit dhe rebelimit. Kjo zbulesë kozmike njihet në teologji si Zbulesa e Përgjithshme. Zbulesa e Përgjithshme, edhe pse i zbulon njeriut karakteristikat kryesore të Perëndisë dhe e lë atë pa asnjë justifikim përpara Tij, nuk përmban në të atë informacion shpëtues që i nevojitet njeriut për të dalë nga gjendja në të cilin ndodhet. Për më tepër, Zbulesa e Përgjithshme në natyrën e saj nuk është arkitekturuar nga Perëndia për të na zbuluar ndonjë njohuri të vlefshme për shpëtim. Qielli dhe yjet nuk mund të na zbulojnë dashurinë dhe mëshirën e Perëndisë në Krisht; nuk mund të na zbulojnë e si Perëndia dëshiron të adhurohet e lavdërohet prej nesh; nuk mund të na zbulojnë se si na kërkohet që të gjejmë kënaqësi në Perëndinë tani dhe në botën që vjen. Si rrjedhim, njeriu ka nevojë për një Zbulesë të Veçantë prej Perëndisë. Zbulesa e Veçantë, Fjala e Perëndisë e përmbajtur në Shkrimet e Dhiatës së Vjetër dhe të Re është standardi i dhënë nga Perëndia për të na drejtuar për tek Krishti, mënyra e shpëtimit, mënyra e adhurimit, dhe mënyra e jetesës. Fjala e Perëndisë, e përmbajtur në Shkrimet e Dhiatës së Vjetër e të Re, është standardi i cili mund të na drejtojë si ta lavdërojmë dhe të gjejmë kënaqësinë në Të.

Përmbajtja e Standartit Hyjnor

Së dyti, katekizmi na mëson që Zbulesa e Veçantë e Perëndisë, Fjala e Tij përmbahet vetëm në Shkrimet e Dhiatës së Vjetër dhe të Dhiatës së Re. Simboli Westminster thotë:

“… i pëlqeu Perëndisë, që në kohëra të ndryshme, dhe në mënyra të ndryshme ti zbulojë Vetveten dhe vullnetin e Tij Kishës së Tij; dhe më pas, për ruajtjen dhe përhapjen e të vërtetës, si dhe për themelimin sa më të sigurte e ngushëllim sa më të mirë të Kishës kundër korrupsionit të mishit, dhe ligësisë të Satanit e botës, Ai e la këtë zbulesë plotësisht të shkruar; gjë që e bën Shkrimin e Shenjtë të domosdoshëm. Mënyrat e mëparshme, me anë të cilave Perëndia u zbuloi vetveten si the vullnetin e Tij popullit te Tij, tashmë kanë reshtur” (Simboli Westminster I:1).

Arsyeja përse Perëndia e përmblodhi të tërë Fjalën e Tij dhe “… e la këtë zbulesë plotësisht të shkruar” në Shkrimet e Dhiatës së Vjetër dhe të Re janë tre: “… (1) për ruajtjen dhe përhapjen e të vërtetës, (2) si dhe për themelimin sa më të sigurte e (3) ngushëllim sa më të mirë të Kishës kundër (a) korrupsionit të mishit, dhe (b) ligësisë të Satanit e (c) botës.” Pasi rendit të 39 Librat e Dhiatës së Vjetër dhe të 37 Librat e Dhiatës së Re, Simboli gjithashtu thotë:

“Të gjitha këto libra janë dhënë të frymëzuara nga Perëndia të jenë norma e besimit dhe jetës… Librat, të njohura me emrin Apokryfa, duke mos qenë the frymëzuara nga Perëndia, nuk janë pjesë e kanunit të Shkrimit të Shenjtë, dhe si rrjedhim nuk kanë autoritet mbi Kishën e Perëndisë, ato nuk duhen pranuar apo përdorur veçse si çdo libër tjetër njerëzor” (Simboli Westminster I:2-3).

Në fakt, librat të njohur me emrin Apokryfa nuk kanë qenë kurrë në listën e librave kanonikë (pra të dhënë me inspirimin e Perëndisë dhe si rrjedhim me autoritetin e Perëndisë për të qenë standard apo kanun) deri më 1546 kur isha Katolike Romane i deklaroi ato në Koncilin e Trentit si kanonike thjesht për ti u kundërvënë Kishave Protestante të lëvizjes së Reformacionit. Përpara kësaj, themeluesi i Myslimanizmit pati shpallur rreth viteve 600 Pas Krishtit që fjala e perëndisë ndodhej edhe brenda librave të Kuranit. Më pas, rryma të ndryshme teologjike luajtën apo e përdorën shprehjen “Fjala e Perëndisë, e përmbajtur në Shkrimet” për të futur teza rrënuese për doktrinën dhe praktikën e Krishterë. Për shembull, liberalizmi teologjik Gjerman (apo Modernizmi i Vjetër) propozoi tezën që vetëm disa pjesë të Biblës janë Fjala e Perëndisë, dhe pjesët e tjera fjala e njeriut. Pra, Bibla përmban Fjalën por jo e gjithë Bibla është Fjala. Pas kësaj, Modernizmi i Ri i quajtur ndryshe Neo-ortodoksi apo Barthianism (pas teologut të famshëm Svicerian Karl Barth, një figuro kjo jo domosdoshmërish e lavdishme për Kishën), propozoi tezën se e gjithë Bibla është fjala e njeriut, por kur njeriu e lexon këtë fjalë, Perëndia ndërhyn dhe në një farë mënyre e shndërron atë në Fjalën e Perëndisë në varësi të situatës, vendit dhe pasazhit Biblik. Përveç këtyre lëvizjeve famëkeqe teologjike dhe historike kemi dhe atë karizmatike. Kisha Karizmatike beson që Perëndia vazhdon që të prodhojë dhe ti dërgojë njerëzimit pjesëza të reja të Fjalës. Karizmatikët Ungjillorë e besojnë këtë gjë e megjithatë kanë ndershmërinë për të mos ia bashkangjitur Biblës (66 Librave të saja) këto “zbulesa” personale që kanë “marrë” nga Perëndia. Nga ana tjetër, Kisha Katolike, që teknikisht është Kishë karizmatike, beson që Perëndia i jep njerëzimit Zbulesa të reja përmes ofiqit të Koncilëve të Kishës dhe ofiqit të Papës, veçanërisht kur ai bën deklarime ex–cathedra. Parimi interpretues në Kishat Karizmatike Ungjillore është që çdo besimtar e interpreton Biblën në mënyrë personale dhe subjektive. Në Kishën Katolike Romake, kjo është e centralizuar. Aty vetëm Papa e ka të drejtën e interpretimit personal dhe subjektiv duke imponuar veçanërisht traditën e Koncilëve të Kishës dhe të Papëve të mëparshëm, ndërsa në Kishat karizmatike ungjillore çdo besimtar është në fakt “papa” i vetvetes. Sektet Protestante nga ana tjeter, e bëjnë këtë gjë duke i shtuar Biblës “Zbulesën e Jozef Smithit” apo “Librin e Mormonëve” për Mormonët apo “Kullën e Rojes” për “Dëshmitarët” e Jehovait. Së fundi kemi edhe Neo-Gnosticizmin që beson se fjala e Perëndisë gjendet në të tëra librat e “shenjtë” të të tëra religjioneve të Botës; si edhe Humanizmit ideologjik i cili beson fjala e njeriut është autoriteti absolut për çdo gjë në këtë botë.

Kundra të tëra këtyre tezave, rrymave dhe ideve qëndron doktrina Biblike e Protestantizmit të Reformuar dhe reformues. Ne si Kishë e Reformuar besojmë në përputhje me Biblën dhe Krishterimin Historik në Tota Scriptura dhe në Sola Scriptura. Këto ishin motot e Reformacionit të shekullit të XVI^të që do të thonë se e gjithë Bibla (Tota Scriptura) është plotësisht dhe ekskluzivisht Fjala e Perëndisë; dhe se vetëm Bibla (Sola Scriptura) është Fjala e Perëndisë, standardi i pagabueshëm, i pagabimshëm, hyjnisht-i-frymëzuar, plot autoritet i vetë Perëndisë së Gjallë. Kjo është çfarë ne besojmë si Kishë. Së pari ne besojmë që e tërë Fjala e Perëndisë është përfshirë në Bibël dhe asnjë pjesë e Fjalës së Perëndisë nuk gjendet në Libra të tjerë. Së dyti, e gjithë bibla është e tëra Fjala e Perëndisë dhe nuk ka asnjë pjesëz së saj që nuk është Fjala e Perëndisë. Së treti, çdo fjalë, koncept, mendim dhe doktrinë në Bibël është e frymëzuar dhe dhënë nga vetë Perëndia.

Ekskluziviteti i Standartit Hyjnor

Së treti, dhe si rrjedhim i çfarë u tha më lart, katekizmi na mëson që Bibla “…është i vetmi standard i cili mund të na drejtojë si ta lavdërojmë dhe të gjejmë kënaqësinë në Të.” Bibla është i vetmi standard besimi, adhurimi dhe jete e Krishterë pasi (1) vetëm Perëndia është autori i saj, (2) pasi Perëndia është ekskluziv në zgjedhjet e Tij, vetëm Perëndia ka të drejtën për të zgjedhur dhe vendosur se si i pëlqen Atij që të adhurohet prej krijesave të Tija; (3) pasi vetëm Perëndia mund të na e zbulojë këtë zgjedhje dhe vendim që Ai ka marrë për ne, jetën, besimin tonë, dhe për adhurimin që ne duhet ti ofrojmë Atij (Mikea 6:6-9; Mateu 11:25-28). Kjo bëhet akoma edhe më evidente kur marrin në konsideratë që:

1. “Autoriteti i Shkrimit të Shenjtë, për të cilën arsye Shkrimi duhet besuar dhe i duhet bindur, nuk mbështetët në dëshminë e njeriut, apo atë të Kishës; por plotësisht në atë të Perëndisë (i cili vetë është e vërteta), autorit të tij; rrjedhimisht Shkrimi duhet pranuar, sepse ajo është Fjala e Perëndisë“ (Simboli Westminster I:4). 2 Pjet. 1:19-21; 2 Tim. 3:16; 1 Gjonit 5:9; 1 Sel. 2:13.

2. Shkrimi i Shenjtë është një standard plotësisht i mjaftueshëm për të në drejtuar dhe dhënë atë njohje të Perëndisë dhe të vullnetit të Tij është i nevojshëm për shpëtimin tonë dhe lavdërimin e Tij nga ne (Gal 1:8; Gjoni 5:3).

3. Shkrimi i Shenjtë është një standard i përsosur. Simboli i Westminster thotë: “I gjithë vullneti i Perëndisë për gjithçka të nevojshme për lavdinë e Tij, shpëtimin e njeriut, besimin dhe jetën, ose është deklaruar qartë në Shkrimin, ose si një rrjedhim i pashmangshëm mund të deduktohet nga Shkrimi„ (2 Tim. 3:15-17; Gal 1:8-9). Pasi është një standard i përsosur, Autori i saj na ka urdhëruar që as të mos i shtojmë asaj dhe as të mos i heqim asaj (Bes. Rip 4:2; Zbulesa 22:18-19).

4. Shkrimi Shenjtë është një standard i qartë dhe i thjeshtë. Përsëri Simboli i Westminster na vjen në ndihmë me këtë formulim: “Në Shkrimin e Shenjtë, jo çdo gjë është njëlloj e thjeshtë në vetvete apo njëlloj e qartë për të gjithë; Megjithatë ato gjëra që janë të domosdoshme të dihen, besohen, dhe të ndiqen për shpëtim, janë ofruar kaq qartë, dhe shpjeguar nga vetë Shkrimi, sa që jo vetëm i arsimuari, por edhe i pa-arsimuari, duke përdorur mjete të zakonshme, mund të përfitojë e ti kuptojë mjaftueshëm ato„ (1 Kor. 11:11:13-14; 1 Kor. 14:26, 40). Rregulla bazë e interpretimit të biblës është aksioma e Reformacionit: Shkrimi interpreton Shkrimin. çdo varg apo pasazh duhet interpretuar në përputhje me kontekstin letrar dhe teologjik të saj, përndryshe një tekst pa kontekst kthehet në një pretekst për të bërë atë që është e pakërkuar dhe e padëshiruar nga Perëndia dhe si rrjedhim edhe e keqe në sy të Tij (lexo Kodin Priftëror 10). Aty ku një pasazh duket më i pa-penetrueshëm vazhdo të lexosh dhe një Shkrim tjetër do të të ofrojë interpretimin e saj. Mjeti më i lartë i interpretimit të Shkrimeve është vetë Perëndia i cili na drejton përmes veprës së Frymës së Shenjtë gjatë procesit të ndriçimit të brendshëm të mendjeve tona i cili është absolutisht i nevojshëm për një kuptim shpëtues të tekstit Biblik (Gjoni 6:45; 1 Kor. 2:9-12).

5. Shkrimi i Shenjtë është vetmi standard për të ndërtuar një doktrinë ashtu si edhe për ta hedhur poshtë atë (Isaia 8:20). Traditat dhe opinionet e njerëzve duhen gjykuar bazuar mbi këtë standard (Mateu 15:3), frymërat e ndryshme dhe zbulesat (1 Gjonit 4;1), duke bërë kujdes që asgjë të mos i shtohet standardit (Fjal. Urta 30:6; Zbulesa 22:18).

Aplikime

1. Mbani mend që opinionet e etërve të Kishës, dekretet e koncilëve, aktet e asambleve, besëlidhjet, predikimet e pastorëve nuk janë standardë besimi, dhe as nuk mund të lidhin ndërgjegjen e lirë të besimtarit, me përjashtim të rasteve kur ato janë në përputhje me Fjalën e Perëndisë pasi në ato raste ato janë Fjala e Perëndisë qe flet përmes instrumenteve të Tij (Isaia 6; Isaiah 8:20). 2. Ju inkurajoj dhe nxis që të lexoni dhe studioni Shkrimet e Shenjta. Lexojini dhe studiojini ato gjatë devocionit personal dhe familjar (nëse dhe kur të jeni të martuar), dhe thirrini Frymës së Shenjtë e cila edhe i dha ato, që tju ndihmojë me ndriçim të brendshëm shpirtëror. Bibla nuk është talisman që ju mbron nga syri i keq nëse e vini tek etazheri apo korskoti i makinës, por Fjala e gjallë e Perëndisë dhe vetëm si e tillë ajo ju mbron dhe bekon. 3. Shpërndajeni atë si në formë traktesh apo fletushkash ashtu Bibël të tërë. Shumë prej nesh janë shpëtuar vetëm duke e lexuar atë. 4. Besoni që gjithçka që ndodhet në Bibël është Fjala e Perëndisë. 5. Mos i bëni bisht studimit të biblës, grupeve dhe mundësive të dishepullizimit. Kërkoni në lutje, agjërime dhe studime të mësoni më shumë për vullnetin e Perëndisë për jetën tuaj si të krishterë në këtë botë. 6. Mos jini vetëm dëgjues të Fjalës por edhe bërës të saj (Gjoni 13:17; Jakobi 1:22). 7. Lavdëroni mirësinë dhe dashurinë e Perëndisë që na e siguroi fjalën e tij në të Shkruar “ për ruajtjen dhe përhapjen e të vërtetës, si dhe për themelimin sa më të sigurte e ngushëllim sa më të mirë të Kishës kundër korrupsionit të mishit, dhe ligësisë të Satanit e botës.” 8. Mësoni se çfarë është e mirë dhe e pranueshme nga Perëndia dhe se çfarë është e papranueshme dhe e pështire prej Tij dhe veproni me Perëndishmëri. 9. zbuloni dhe mësoni nga Shkrimet se cili është vullneti i Perëndisë për mënyrën se si Ai dëshiron që ne ti afrohemi Atij në adhurim dhe lavdërim (Kodi Priftëror 10).

Soli Deo Gloria

Pastor Albert Jani Kona

Pyetja 2: Çfarë standardi na ka dhënë Perëndia për të na drejtuar si ta lavdërojmë dhe të gjejmë kënaqësinë në Të?

Pyetja 2: Çfarë standardi na ka dhënë Perëndia për të na drejtuar si ta lavdërojmë dhe të gjejmë kënaqësinë në Të?

Përgjigja: Fjala e Perëndisë, e përmbajtur në Shkrimet e Dhiatës së Vjetër e të Re¹, është i vetmi standard i cili mund të na drejtojë si ta lavdërojmë dhe të gjejmë kënaqësinë në Të².

1) Efesianeve 2:20 2) 1 Gjonit 1:3

Katekizmi i Shkurter i Westminsterit

Domosdoshmëria e një Standarti Hyjnor

Së pari, kjo pyetje-përgjigje e katekizmës së Shkurtër të Westminsterit na mëson domosdoshmërinë e një standardi për të na drejtuar në lavdërimin e Perëndisë dhe gjetjen e kënaqësisë në të. Simboli i besimit Westminster, i shkruar nga grupi më i shquar dhe solid i teologëve protestant më 1642-1646 thotë:

“Drita e natyrës dhe veprat e krijimit e të providencës zbulojnë mirësinë, urtësinë, dhe fuqinë e Perëndisë duke e lënë njeriun pa asnjë shfajësim; ato nuk janë të mjaftueshme të ofrojnë atë njohuri mbi Perëndinë dhe vullnetin e Tij, të domosdoshëm për shpëtim” (Westminster I:1).

Me dritën e natyrës ne kuptojmë aftësitë mendore, frymore dhe perceptuese që i përkasin njeriut nga natyra e tij. Njeriu është i lindur që nga krijimi me një masë informacioni të caktuar mbi Perëndinë dhe obligimet e tij ndaj Perëndisë. Kjo njohuri e ruajtur në frymën e njeriut, të cilin teologët e quajnë Fara Hyjnore, e bëjnë njeriun (1) një qenie morale; (2) një qenie të përgjegjshëm për të tëra veprimet e tij; (3) një qenie frymore në dijeni të ekzistencës së Perëndisë dhe të atributeve të Tij; (4) një qenie që e din fare mirë obligimin që nga ndaj Krijuesit të Tij për ta adhuruar Atë, për të jetuar për lavdinë e Tij dhe për të gjetur kënaqësi në të; (5) një qenie që nëse rebelon kundra Perëndisë mbetet pa asnjë shfajësim për fajin dhe dënimin që i takon atij. Kjo njohje e Perëndisë, obligimeve dhe fajit me ë cilin çdo njeri është i lindur ka lënë çdo njeri pa asnjë shfajësim përpara Perëndisë. Rom 1:19-21 thotë:

“Ajo që mund të njihet prej Perëndisë është bërë e dukshme në ta, sepse Perëndia ua ka shfaqur atyre. ²⁰ Në fakt cilësitë e tij të padukshme, fuqia e tij e përjetshme dhe hyjnia e tij, duke qenë të dukshme nëpërmjet veprave të tij që nga krijimi i botës, shihen qartë, me qëllim që ata të jenë të pafalshëm. ²¹ Sepse, megjithëse e njohën Perëndinë, nuk e përlëvduan as e falënderuan si Perëndi, përkundrazi u bënë të pamend në arsyetimet e tyre dhe zemra e tyre pa gjykim u errësua” (2:14; 1 Kor. 1:21; Heb. 11:6; Rom 10:17; Vepr. 4:12, etj).

Me veprat e providencës ne kuptojmë qeverisjen që Perëndia i bënë të tërë krijesës së tij e cila nëse vërehet me një mendje të pa-errësuar nga mëkati duhet të na shtyjë të lavdërojmë Perëndinë dhe të gjejmë të tërë kënaqësinë tonë në të (Kol. 1:16-17; Heb. 1:3; Mateu 10:29-30; Jobi 37-38; Ps 104. Ps. 66:7; Dan. 2:21; 4:25; Zan. 50:20; Vep. 3:13; etj). Pas rënies në mëkat, mendja e njerëzimit është errësuar dhe nuk e lexon dhe interpreton siç duhet informacionin frymëzues kozmik por e interpreton atë sipas predispozitave që ai ka drejt mëkatit dhe rebelimit. Kjo zbulesë kozmike njihet në teologji si Zbulesa e Përgjithshme. Zbulesa e Përgjithshme, edhe pse i zbulon njeriut karakteristikat kryesore të Perëndisë dhe e lë atë pa asnjë justifikim përpara Tij, nuk përmban në të atë informacion shpëtues që i nevojitet njeriut për të dalë nga gjendja në të cilin ndodhet. Për më tepër, Zbulesa e Përgjithshme në natyrën e saj nuk është arkitekturuar nga Perëndia për të na zbuluar ndonjë njohuri të vlefshme për shpëtim. Qielli dhe yjet nuk mund të na zbulojnë dashurinë dhe mëshirën e Perëndisë në Krisht; nuk mund të na zbulojnë e si Perëndia dëshiron të adhurohet e lavdërohet prej nesh; nuk mund të na zbulojnë se si na kërkohet që të gjejmë kënaqësi në Perëndinë tani dhe në botën që vjen. Si rrjedhim, njeriu ka nevojë për një Zbulesë të Veçantë prej Perëndisë. Zbulesa e Veçantë, Fjala e Perëndisë e përmbajtur në Shkrimet e Dhiatës së Vjetër dhe të Re është standardi i dhënë nga Perëndia për të na drejtuar për tek Krishti, mënyra e shpëtimit, mënyra e adhurimit, dhe mënyra e jetesës. Fjala e Perëndisë, e përmbajtur në Shkrimet e Dhiatës së Vjetër e të Re, është standardi i cili mund të na drejtojë si ta lavdërojmë dhe të gjejmë kënaqësinë në Të.

Përmbajtja e Standartit Hyjnor

Së dyti, katekizmi na mëson që Zbulesa e Veçantë e Perëndisë, Fjala e Tij përmbahet vetëm në Shkrimet e Dhiatës së Vjetër dhe të Dhiatës së Re. Simboli Westminster thotë:

“… i pëlqeu Perëndisë, që në kohëra të ndryshme, dhe në mënyra të ndryshme ti zbulojë Vetveten dhe vullnetin e Tij Kishës së Tij; dhe më pas, për ruajtjen dhe përhapjen e të vërtetës, si dhe për themelimin sa më të sigurte e ngushëllim sa më të mirë të Kishës kundër korrupsionit të mishit, dhe ligësisë të Satanit e botës, Ai e la këtë zbulesë plotësisht të shkruar; gjë që e bën Shkrimin e Shenjtë të domosdoshëm. Mënyrat e mëparshme, me anë të cilave Perëndia u zbuloi vetveten si the vullnetin e Tij popullit te Tij, tashmë kanë reshtur” (Simboli Westminster I:1).

Arsyeja përse Perëndia e përmblodhi të tërë Fjalën e Tij dhe “… e la këtë zbulesë plotësisht të shkruar” në Shkrimet e Dhiatës së Vjetër dhe të Re janë tre: “… (1) për ruajtjen dhe përhapjen e të vërtetës, (2) si dhe për themelimin sa më të sigurte e (3) ngushëllim sa më të mirë të Kishës kundër (a) korrupsionit të mishit, dhe (b) ligësisë të Satanit e (c) botës.” Pasi rendit të 39 Librat e Dhiatës së Vjetër dhe të 37 Librat e Dhiatës së Re, Simboli gjithashtu thotë:

“Të gjitha këto libra janë dhënë të frymëzuara nga Perëndia të jenë norma e besimit dhe jetës… Librat, të njohura me emrin Apokryfa, duke mos qenë the frymëzuara nga Perëndia, nuk janë pjesë e kanunit të Shkrimit të Shenjtë, dhe si rrjedhim nuk kanë autoritet mbi Kishën e Perëndisë, ato nuk duhen pranuar apo përdorur veçse si çdo libër tjetër njerëzor” (Simboli Westminster I:2-3).

Në fakt, librat të njohur me emrin Apokryfa nuk kanë qenë kurrë në listën e librave kanonikë (pra të dhënë me inspirimin e Perëndisë dhe si rrjedhim me autoritetin e Perëndisë për të qenë standard apo kanun) deri më 1546 kur isha Katolike Romane i deklaroi ato në Koncilin e Trentit si kanonike thjesht për ti u kundërvënë Kishave Protestante të lëvizjes së Reformacionit. Përpara kësaj, themeluesi i Myslimanizmit pati shpallur rreth viteve 600 Pas Krishtit që fjala e perëndisë ndodhej edhe brenda librave të Kuranit. Më pas, rryma të ndryshme teologjike luajtën apo e përdorën shprehjen “Fjala e Perëndisë, e përmbajtur në Shkrimet” për të futur teza rrënuese për doktrinën dhe praktikën e Krishterë. Për shembull, liberalizmi teologjik Gjerman (apo Modernizmi i Vjetër) propozoi tezën që vetëm disa pjesë të Biblës janë Fjala e Perëndisë, dhe pjesët e tjera fjala e njeriut. Pra, Bibla përmban Fjalën por jo e gjithë Bibla është Fjala. Pas kësaj, Modernizmi i Ri i quajtur ndryshe Neo-ortodoksi apo Barthianism (pas teologut të famshëm Svicerian Karl Barth, një figuro kjo jo domosdoshmërish e lavdishme për Kishën), propozoi tezën se e gjithë Bibla është fjala e njeriut, por kur njeriu e lexon këtë fjalë, Perëndia ndërhyn dhe në një farë mënyre e shndërron atë në Fjalën e Perëndisë në varësi të situatës, vendit dhe pasazhit Biblik. Përveç këtyre lëvizjeve famëkeqe teologjike dhe historike kemi dhe atë karizmatike. Kisha Karizmatike beson që Perëndia vazhdon që të prodhojë dhe ti dërgojë njerëzimit pjesëza të reja të Fjalës. Karizmatikët Ungjillorë e besojnë këtë gjë e megjithatë kanë ndershmërinë për të mos ia bashkangjitur Biblës (66 Librave të saja) këto “zbulesa” personale që kanë “marrë” nga Perëndia. Nga ana tjetër, Kisha Katolike, që teknikisht është Kishë karizmatike, beson që Perëndia i jep njerëzimit Zbulesa të reja përmes ofiqit të Koncilëve të Kishës dhe ofiqit të Papës, veçanërisht kur ai bën deklarime ex–cathedra. Parimi interpretues në Kishat Karizmatike Ungjillore është që çdo besimtar e interpreton Biblën në mënyrë personale dhe subjektive. Në Kishën Katolike Romake, kjo është e centralizuar. Aty vetëm Papa e ka të drejtën e interpretimit personal dhe subjektiv duke imponuar veçanërisht traditën e Koncilëve të Kishës dhe të Papëve të mëparshëm, ndërsa në Kishat karizmatike ungjillore çdo besimtar është në fakt “papa” i vetvetes. Sektet Protestante nga ana tjeter, e bëjnë këtë gjë duke i shtuar Biblës “Zbulesën e Jozef Smithit” apo “Librin e Mormonëve” për Mormonët apo “Kullën e Rojes” për “Dëshmitarët” e Jehovait. Së fundi kemi edhe Neo-Gnosticizmin që beson se fjala e Perëndisë gjendet në të tëra librat e “shenjtë” të të tëra religjioneve të Botës; si edhe Humanizmit ideologjik i cili beson fjala e njeriut është autoriteti absolut për çdo gjë në këtë botë.

Kundra të tëra këtyre tezave, rrymave dhe ideve qëndron doktrina Biblike e Protestantizmit të Reformuar dhe reformues. Ne si Kishë e Reformuar besojmë në përputhje me Biblën dhe Krishterimin Historik në Tota Scriptura dhe në Sola Scriptura. Këto ishin motot e Reformacionit të shekullit të XVI^të që do të thonë se e gjithë Bibla (Tota Scriptura) është plotësisht dhe ekskluzivisht Fjala e Perëndisë; dhe se vetëm Bibla (Sola Scriptura) është Fjala e Perëndisë, standardi i pagabueshëm, i pagabimshëm, hyjnisht-i-frymëzuar, plot autoritet i vetë Perëndisë së Gjallë. Kjo është çfarë ne besojmë si Kishë. Së pari ne besojmë që e tërë Fjala e Perëndisë është përfshirë në Bibël dhe asnjë pjesë e Fjalës së Perëndisë nuk gjendet në Libra të tjerë. Së dyti, e gjithë bibla është e tëra Fjala e Perëndisë dhe nuk ka asnjë pjesëz së saj që nuk është Fjala e Perëndisë. Së treti, çdo fjalë, koncept, mendim dhe doktrinë në Bibël është e frymëzuar dhe dhënë nga vetë Perëndia.

Ekskluziviteti i Standartit Hyjnor

Së treti, dhe si rrjedhim i çfarë u tha më lart, katekizmi na mëson që Bibla “…është i vetmi standard i cili mund të na drejtojë si ta lavdërojmë dhe të gjejmë kënaqësinë në Të.” Bibla është i vetmi standard besimi, adhurimi dhe jete e Krishterë pasi (1) vetëm Perëndia është autori i saj, (2) pasi Perëndia është ekskluziv në zgjedhjet e Tij, vetëm Perëndia ka të drejtën për të zgjedhur dhe vendosur se si i pëlqen Atij që të adhurohet prej krijesave të Tija; (3) pasi vetëm Perëndia mund të na e zbulojë këtë zgjedhje dhe vendim që Ai ka marrë për ne, jetën, besimin tonë, dhe për adhurimin që ne duhet ti ofrojmë Atij (Mikea 6:6-9; Mateu 11:25-28). Kjo bëhet akoma edhe më evidente kur marrin në konsideratë që:

1. “Autoriteti i Shkrimit të Shenjtë, për të cilën arsye Shkrimi duhet besuar dhe i duhet bindur, nuk mbështetët në dëshminë e njeriut, apo atë të Kishës; por plotësisht në atë të Perëndisë (i cili vetë është e vërteta), autorit të tij; rrjedhimisht Shkrimi duhet pranuar, sepse ajo është Fjala e Perëndisë“ (Simboli Westminster I:4). 2 Pjet. 1:19-21; 2 Tim. 3:16; 1 Gjonit 5:9; 1 Sel. 2:13.

2. Shkrimi i Shenjtë është një standard plotësisht i mjaftueshëm për të në drejtuar dhe dhënë atë njohje të Perëndisë dhe të vullnetit të Tij është i nevojshëm për shpëtimin tonë dhe lavdërimin e Tij nga ne (Gal 1:8; Gjoni 5:3).

3. Shkrimi i Shenjtë është një standard i përsosur. Simboli i Westminster thotë: “I gjithë vullneti i Perëndisë për gjithçka të nevojshme për lavdinë e Tij, shpëtimin e njeriut, besimin dhe jetën, ose është deklaruar qartë në Shkrimin, ose si një rrjedhim i pashmangshëm mund të deduktohet nga Shkrimi„ (2 Tim. 3:15-17; Gal 1:8-9). Pasi është një standard i përsosur, Autori i saj na ka urdhëruar që as të mos i shtojmë asaj dhe as të mos i heqim asaj (Bes. Rip 4:2; Zbulesa 22:18-19).

4. Shkrimi Shenjtë është një standard i qartë dhe i thjeshtë. Përsëri Simboli i Westminster na vjen në ndihmë me këtë formulim: “Në Shkrimin e Shenjtë, jo çdo gjë është njëlloj e thjeshtë në vetvete apo njëlloj e qartë për të gjithë; Megjithatë ato gjëra që janë të domosdoshme të dihen, besohen, dhe të ndiqen për shpëtim, janë ofruar kaq qartë, dhe shpjeguar nga vetë Shkrimi, sa që jo vetëm i arsimuari, por edhe i pa-arsimuari, duke përdorur mjete të zakonshme, mund të përfitojë e ti kuptojë mjaftueshëm ato„ (1 Kor. 11:11:13-14; 1 Kor. 14:26, 40). Rregulla bazë e interpretimit të biblës është aksioma e Reformacionit: Shkrimi interpreton Shkrimin. çdo varg apo pasazh duhet interpretuar në përputhje me kontekstin letrar dhe teologjik të saj, përndryshe një tekst pa kontekst kthehet në një pretekst për të bërë atë që është e pakërkuar dhe e padëshiruar nga Perëndia dhe si rrjedhim edhe e keqe në sy të Tij (lexo Kodin Priftëror 10). Aty ku një pasazh duket më i pa-penetrueshëm vazhdo të lexosh dhe një Shkrim tjetër do të të ofrojë interpretimin e saj. Mjeti më i lartë i interpretimit të Shkrimeve është vetë Perëndia i cili na drejton përmes veprës së Frymës së Shenjtë gjatë procesit të ndriçimit të brendshëm të mendjeve tona i cili është absolutisht i nevojshëm për një kuptim shpëtues të tekstit Biblik (Gjoni 6:45; 1 Kor. 2:9-12).

5. Shkrimi i Shenjtë është vetmi standard për të ndërtuar një doktrinë ashtu si edhe për ta hedhur poshtë atë (Isaia 8:20). Traditat dhe opinionet e njerëzve duhen gjykuar bazuar mbi këtë standard (Mateu 15:3), frymërat e ndryshme dhe zbulesat (1 Gjonit 4;1), duke bërë kujdes që asgjë të mos i shtohet standardit (Fjal. Urta 30:6; Zbulesa 22:18).

Aplikime

1. Mbani mend që opinionet e etërve të Kishës, dekretet e koncilëve, aktet e asambleve, besëlidhjet, predikimet e pastorëve nuk janë standardë besimi, dhe as nuk mund të lidhin ndërgjegjen e lirë të besimtarit, me përjashtim të rasteve kur ato janë në përputhje me Fjalën e Perëndisë pasi në ato raste ato janë Fjala e Perëndisë qe flet përmes instrumenteve të Tij (Isaia 6; Isaiah 8:20). 2. Ju inkurajoj dhe nxis që të lexoni dhe studioni Shkrimet e Shenjta. Lexojini dhe studiojini ato gjatë devocionit personal dhe familjar (nëse dhe kur të jeni të martuar), dhe thirrini Frymës së Shenjtë e cila edhe i dha ato, që tju ndihmojë me ndriçim të brendshëm shpirtëror. Bibla nuk është talisman që ju mbron nga syri i keq nëse e vini tek etazheri apo korskoti i makinës, por Fjala e gjallë e Perëndisë dhe vetëm si e tillë ajo ju mbron dhe bekon. 3. Shpërndajeni atë si në formë traktesh apo fletushkash ashtu Bibël të tërë. Shumë prej nesh janë shpëtuar vetëm duke e lexuar atë. 4. Besoni që gjithçka që ndodhet në Bibël është Fjala e Perëndisë. 5. Mos i bëni bisht studimit të biblës, grupeve dhe mundësive të dishepullizimit. Kërkoni në lutje, agjërime dhe studime të mësoni më shumë për vullnetin e Perëndisë për jetën tuaj si të krishterë në këtë botë. 6. Mos jini vetëm dëgjues të Fjalës por edhe bërës të saj (Gjoni 13:17; Jakobi 1:22). 7. Lavdëroni mirësinë dhe dashurinë e Perëndisë që na e siguroi fjalën e tij në të Shkruar “ për ruajtjen dhe përhapjen e të vërtetës, si dhe për themelimin sa më të sigurte e ngushëllim sa më të mirë të Kishës kundër korrupsionit të mishit, dhe ligësisë të Satanit e botës.” 8. Mësoni se çfarë është e mirë dhe e pranueshme nga Perëndia dhe se çfarë është e papranueshme dhe e pështire prej Tij dhe veproni me Perëndishmëri. 9. zbuloni dhe mësoni nga Shkrimet se cili është vullneti i Perëndisë për mënyrën se si Ai dëshiron që ne ti afrohemi Atij në adhurim dhe lavdërim (Kodi Priftëror 10).

Soli Deo Gloria

Pastor Albert Jani Kona