Kujto Krishtin – Hebrenjve 12:1-3

1 Prandaj edhe ne, duke qenë të rrethuar nga një re kaq e madhe dëshmitarësh, duke hedhur tej çdo barrë dhe mëkatin që na qarkon vazhdimisht duke na joshur, le të rendim me durim në udhën që është përpara nesh, 2 duke i drejtuar sytë te Jezusi, kreu dhe plotësonjësi i besimit, i cili, për gëzimin që ishte përpara tij, duroi kryqin duke e përçmuar fyerjen dhe u ul në të djathtën e fronit të Perëndisë. 3 Kujtoni, pra, atë që duroi një kundërshtim të tillë nga ana e mëkatarëve kundër tij, që të mos lodheni dhe të ligështoheni në shpirtin tuaj. (Heb. 12:1-3)

Me të drejtë është thënë se historia e jetës sonë përfundon vetëm në jetën e njerëzve të tjerë, të tjerëve që i kemi dashur dhe i kemi udhëhequr, ndikuar dhe frymëzuar. E njëjta gjë mund të thuhet për kapitullin e madh të njëmbëdhjetë të Librit të Hebrenjve, se ai përfundon vetëm në kapitullin që vijon, në të cilin shembulli i këtyre heronjve të besimit arrin tek ne. Qëllimi i kapitullit 11 nuk ishte thjesht histori, por nxitje. Kjo është arsyeja pse kapitulli 12 fillon me fjalën kyçe ‘prandaj’, duke kërkuar që ne të merremi me implikimet e asaj që kemi mësuar, duke zbatuar mësimet e besimit në jetën tonë.

I.                   Konteksti i Jetës së Krishterë

Ka katër gjëra që duhet të vëmë re nga ky pasazh, duke filluar me kontekstin e jetës së krishterë. Shpesh thuhet se konteksti është çelësi i interpretimit tw çdo gjwje. Prandaj pyetja është kjo: cili është konteksti në të cilën ju si i krishterë duhet të interpretoni jetën tuaj? A mendoni se jetoni në mes të një shoqërie laike, me dëshminë e saj të materializmit, sensualitetit dhe relativizmit? Apo e mendoni veten si pjesë e një korporate ose organizate të caktuar me mandatet e veta për konformitet? A e mendoni veten si pjesë e familjes në të cilën jeni rritur, e lagjes në të cilën jetoni, një grup racor apo një klasë socio-ekonomike? Sido që të përgjigjeni, mënyra se si e konceptoni kontekstin ose arenën e jetës suaj do të formësojë në mënyrë dramatike mënyrën tuaj të të jetuarit.

Shkrimtari i Hebrenjve sugjeron një kontekst shumë të ndryshëm, domethënë, që të krishterët duhet ta mendojnë veten si ‘të rrethuar nga një re e madhe dëshmitarësh’ që dëshmojnë për besimin në Zotin. Nëse je besimtar, thotë ai, ky është konteksti në të cilin duhet ta shohësh veten. Ky është organi të cilit ju i përkisni dhe miratimin e të cilit duhet ta gjykoni. Kjo është audienca, si të thuash, përpara të cilit jetoni, një arenë e madhe e mbushur me të dashurit e Zotit, besimtarët e të gjitha moshave dhe tani është dita kur ju po vraponi garën tuaj nën tingujt e miratimit dhe inkurajimit të tyre.

Kjo re dëshmitarësh i referohet, natyrisht, heronjve të besimit të paraqitur në kapitullin 11: Noeut, Abrahamit, Moisiut dhe të tjerëve. Shkrimtari i Hebrenjve nuk i sheh këta si të vdekur që duhen kujtuar, por si dëshmitarë të gjallë që duhen dëgjuar. Edhe pse të vdekur, ata ende jetojnë, dhe ajo që u tha për Abelin mund të thuhet për të gjithë: ‘Me anë të besimit të tij, megjithëse vdiq, ai ende flet’ (Hebrenjve 11:4). Të gjithë shenjtorët e Dhiatës së Vjetër qëndrojnë duke na parë në përpjekjet tona, duke na inkurajuar për detyrën tonë dhe të gatshëm të dëshmojnë suksesin tonë me duartrokitjet e tyre. Ata janë vendosur rreth nesh për këtë qëllim; ne jemi të shoqëruar dhe rrethuar me ta.

Kështu, pra, duhet ta konceptoni jetën tuaj. Ju i përkisni kësaj shoqërie fisnike të popullit të Perëndisë, që jeton në këtë botë, por duke lavdëruar Perëndinë nëpërmjet besimit. Ky është konteksti i jetës suaj. Ju jeni të rrethuar nga ata me të cilët do të kaloni përjetësinë, ata që do të jenë vëllezërit dhe motrat tuaja shumë kohë pasi të gjithë të tjerët të dorëzohen në gjykim. Ju duhet t’i dëgjoni zërat e tyre dhe të përshtateni me modelin e besimit të tyre, jo me modelin e kësaj bote.

II.                 Thirrja e Jetës së Krishterë

Kjo na shtyn të marrim parasysh thirrjen e jetës së krishterë. Vargu 1 përfundon duke na thënë se Perëndia ka caktuar një garë për ne. Ai ka përcaktuar një kurs për jetën tonë. Ka vende ku duhet të shkojmë, gjëra që duhet të bëjmë, sfida me të cilat duhet të përballemi. Ne nuk e dimë se ku ecën kjo rrugë në rrugën e saj për në parajsë, as, sinqerisht, nuk është e rëndësishme për ne të dimë. Thirrja jonë është që “le të rendim me durim në udhën që është përpara nesh” (Hebr.12:1). Shumë të krishterë shpenzojnë shumë përpjekje duke u përpjekur të kuptojnë se çfarë ka përpara, kur thirrja jonë është të ngulmojmë në besim kudo që Perëndia duhet të na drejtojë.

Kjo metaforë e jetës si racë ishte e zakonshme në letërsinë antike si dhe në Bibël. Pali e përdor atë në 1 Korintasve 9:24-25, ku ai u thotë të krishterëve që të vrapojnë në atë mënyrë që të marrin çmimin … një kurorë që do të zgjasë përgjithmonë. Ai e përshkruan jetën e tij në terma të ngjashëm, duke i shkruar në fund të jetës dishepullit të tij Timoteut: “Luftën e mirë e luftova, e përfundova vrapimin, e ruajta besimin. Pas kësaj më pret gati kurora e drejtësisë që Perëndia, gjykatësi i drejtë, do të ma japë atë ditë, dhe jo vetëm mua, por edhe gjithë atyre që presin me dashuri të shfaqurit e tij.” (2 Tim. 4:7-8).

Shkrimtari i Hebrenjve tani zbaton të njëjtën terminologji për ne. Së pari, ai na thotë se tribunat janë të mbushura me shenjtorët e lashtë. Ai i vendos aty jo thjesht si spektatorë, por edhe si pjesë brohoritëse. Ai na thotë t’i kushtojmë vëmendje dëshmisë së tyre, t’i vëmë veshin inkurajimit që na japin. Është Abeli që na kujton sakrificën e vërtetë që duhet t’i besojmë. Nuhu thërret se ndërsa bota është e dënuar, ekziston një arkë shpëtimi. Abrahami brohorit për të gjithë ata që shpresojnë për premtime ende të paplotësuara, ashtu siç bëri për kaq shumë vite në Kanaan. Moisiu u bërtet atyre që, si ai, duhet të humbasin statusin dhe favorin në botë, pasurinë dhe gradën, në mënyrë që të ndjekin Zotin. Prania e tyre na jep avantazhin e fushës së shtëpisë për garën tonë, vetëm nëse do t’i shohim ata atje me besim dhe do t’i dëgjojmë thirrjet e tyre.

Më herët pamë se konteksti në të cilin e shohim veten ka një ndikim të madh në të menduarit tonë, por mënyra se si e konceptojmë thirrjen tonë në jetë është edhe më jetike. Cili është qëllimi apo qëllimi i jetës suaj? Shoqëria jonë jobesimtare dëshiron të përcaktojë suksesin për ne, por një i krishterë nuk duhet të mendojë kështu për jetën e tij ose të saj.

Sa çliruese është për të krishterin të kuptojë se thirrja e tij apo e saj e vërtetë është gara e besimit në Zotin e gjallë: të ngulmosh në mjediset e ndryshme ku Zoti do t’ju vendosë, të mbani fort bindjet tuaja dhe bindjen tuaj ndaj Perëndisë në mjedise të ndryshme. dhe stinët e jetës, për t’u rritur në hir dhe për të lavdëruar Perëndinë me anë të besimit deri në fund të jetës suaj. Kjo është fitorja jonë: jo standardet e kësaj bote të suksesit, por të qëndrojmë me besim deri në fund.

Kjo nuk është një thirrje e lehtë dhe sikur të ishim atletë që stërviteshin fort, shkrimtari i Hebrenjve na jep udhëzime stërvitore: “duke hedhur tej çdo barrë dhe mëkatin që na qarkon vazhdimisht duke na joshur” (v. 1). Ai flet këtu për dy gjëra, duke filluar nga barrat/peshat ose, siç thonë disa versione, pengesat. Në lojërat e lashta greke, një vrapues para se të fillonte gara, i hiqte rrobat e tij të gjata për të vrapuar plotësisht lakuriq. Shkrimtari i Hebrenjve na thotë se çdo gjë që na ngadalëson duhet të hidhet poshtë nëse duam të vrapojmë mirë.

Kjo nxitje na ndihmon me të gjitha llojet e vendimeve për jetën tonë. Njerëzit do të thonë, ‘Ky nuk është teknikisht një mëkat, kështu që duhet të jetë në rregull për mua.’ Por këtu lexojmë se çdo gjë që ju rëndon, çdo gjë që pengon përparimin tuaj shpirtëror, duhet të hidhet poshtë. Ndoshta kjo përfshin stilin tuaj të jetesës. Për shembull, shumë të krishterë sot e kanë blerë kulturën e zbavitjes, duke i dhënë orë të pafundme televizionit të pamend, literaturës së pakëndshme dhe filmave të pakëndshëm. Duhet të pyesim veten: ‘A është kjo një ndihmë apo pengesë për mua shpirtërisht?’ Pengesat mund të jenë ambiciet e karrierës, hobi, shoqatat dhe miqësitë, zakonet dhe preokupimet. Secila nga këto mund të jetë ose jo problem, dhe do të ndryshojë nga personi në person. Por secili prej nesh duhet të shikojë gjërat në jetën tonë dhe të pyesë: ‘A është një ndihmë? A është pengesë?’Nëse është kjo e fundit, atëherë besimtari i mençur do ta lërë pengesën, duke mos dashur të rëndohet në garë.

Kur i drejtohemi çështjes së mëkatit, situata është shumë më serioze. Pengesat na rëndojnë, por mëkati na ngatërron këmbët, ndoshta duke na rrëzuar në tokë. Vini re se si e shpreh shkrimtari: “mëkatin që na qarkon vazhdimisht duke na joshur”. Çështja është se mëkati na ngatërron. Prandaj, le t’i shpëtojmë tundimit dhe të kundërshtojmë çdo mëkat. Mëkati është agjenti i vdekjes në botën tonë; është zotëria e skllavwrive tw panumwrta nuk është kurrë fitimprurës.

Kjo është thirrja jonë, gara sfiduese e një jete besimi. Vini re se çfarë lloj gare ne vrapojmë. Nuk është një sprint i shkurtër dhe ne nuk do ta përfundojmë me një shpërthim energjie të pamatur. Është një garë në distanca të gjata dhe virtyti ynë i madh nuk është shpejtësia, por këmbëngulja. Shumë njerëz përjetojnë entuziazmin e eksitimit në konvertim, vetëm për të zbuluar se entuziazmi duhet të shndërrohet në qëndrueshmëri.

III.              Inkurajimi i Jetës së Krishterë

Kjo na çon tek ajo që unë shpesh ‘këshilla e krishterë gjithëpërfshirëse’, nga Hebrenjve 12:2, “duke i drejtuar sytë te Jezusi”. Mbaji sytw tek Jezusi.  Ky wshtw inkurajimi i jetës së krishterë. E them këtë sepse nuk ka asnjë rrethanë, asnjë vështirësi, asnjë tundim për të cilin nuk është një udhërrëfyes i besueshëm. Mbaji sytw tek Jezusi.  Ky është sekreti i jetës së krishterë, inkurajimi që na nevojitet për besimin tonë: t’i vëmë sytë jo te bota me joshjet dhe kërcënimet e saj, as te vetja jonë me sukseset tona të vogla dhe dështimet e shumta, por tek ai që është burimi i gjithë fuqisë sonë shpirtërore.

Ka disa mënyra se si na inkurajon ky varg. Së pari, na tregon Krishtin si shembullin kryesor për besimin tonë. Fjala greke e përkthyer si kreu (archegos) përkthehet më mirë ‘pararendësi’. Ajo përshkruan atë që shkon përpara për të ndezur gjurmët dhe për të kapërcyer barrierat. Në mënyrë të ngjashme, fjala ‘plotwsnjwsi’ (teleiotes) nënkupton idenë se Jezusi është shembulli suprem dhe i përsosur i besimit, veçanërisht pasi teksti grek flet për besimin dhe jo për besimin tonë.

Besimi i Jezusit te Zoti u vu në sprovën më të madhe dhe iu dha shfaqja më e shkëlqyer. Autoritetet fetare thanë për të në kryq, ‘Ai ka besim te Perëndia’ (Mat. 27:43). Ata po talleshin me të, por sa e vërtetë ishte. Me anë të besimit Jezusi i pëlqeu Perëndisë ashtu siç bëri Enoku. Ashtu si Abrahami, Jezusi priste me padurim qytetin që do të vinte dhe, me anë të besimit, ishte i gatshëm të bënte sakrificën supreme. Me anë të besimit Jezusi, ashtu si Moisiu, la mënjanë lavdinë tokësore që të mund të numërohej në mesin e njerëzve të pikëlluar të Perëndisë dhe të bëhej çlirimtari i tyre. Me anë të besimit Jezusi bëri sakrificën që u paraqit besimi i Abelit. Nëse heronjtë e Dhiatës së Vjetër janë drita që dëshmojnë për besimin në Zot, Jezusi në kryq është një diell flakërues që sjell besimin në shprehjen e tij më verbuese.

Jezusi është shembulli ynë në këmbëngulje, por edhe në gëzimin shpirtëror: “, i cili, për gëzimin që ishte përpara tij, duroi kryqin duke e përçmuar fyerjen” (Hebrenjve 12:2). Kjo është një deklaratë e mahnitshme dhe tregon shumë për besimin e tij. Ne mund ta konceptojmë gëzimin e Jezusit përpara kryqit në shumë mënyra. Së pari, Jezui u gëzua duke bërë vullnetin e Atit të tij. Ai tha: ‘Ushqimi im është të bëj vullnetin e atij që më dërgoi dhe të kryej veprën e tij’ (Gjoni 4:34).

Jezui priste gjithashtu me padurim ribashkimin e tij të ardhshëm me Atin në qiell dhe për të marrë kënaqësinë e tij me gëzimin më të madh. Ai u gëzua nga njohuria se çfarë do të arrinte vuajtja dhe vdekja e tij, domethënë, shpengimi i një populli për veten e tij. Me pak fjalë, Jezusi u gëzua sepse pa kurorën përtej kryqit; ai pa blerjen e gjakut të tij, madje kishën që do të ishte nusja e tij përgjithmonë në lavdinë e rigjeneruar të epokës së pafundme që do të vinte. Në të njëjtën mënyrë, apostulli Jakob na shkruan: ‘Të konsideroni gëzim, vëllezër të mi, kur hasni sprova të ndryshme, sepse e dini se sprova e besimit tuaj prodhon qëndrueshmëri’ (Jakobi 1:2-3). Ne duhet t’i gëzohemi sprovave, sepse duke duruar fitojmë kurorën që pret përtej kryqit.

Së dyti, ne i drejtojmë sytë te Jezusi, sepse ai është burimi i besimit tonë. Është në këtë kuptim që përkthimi ‘themeluesi dhe përsosësi i besimit tonë’ ka merita të vërteta. Jezusi nuk është thjesht një shembull, si një hero i vdekur prej kohësh. Ai as nuk është objekt i besimit tonë si një ideal i thjeshtë filozofik. Përkundrazi, ai është një marrës aktiv i besimit tonë, aktiv në frymëzimin dhe fuqizimin e besimit tek ne, sepse ai jeton tani. Besimi në Krishtin prodhon bashkim me një Zot të gjallë që mbretëron në qiej, i cili është ulur në të djathtë të fronit të Perëndisë në fuqi. Prandaj, kur i drejtojmë sytë tek ai, ai vepron në ne me fuqinë e tij, duke dërguar Frymën e Shenjtë të Perëndisë për të na mbështetur në sprovat tona.

Ky inkurajim – “duke i drejtuar sytë te Jezusi… Kujtoni, pra, atë që duroi”- është jashtëzakonisht i rëndësishëm në një garë kaq të vështirë si e jona. Ata që ngulin vështrimin e tyre në botën dhe gjërat e botës, do të përshtaten me modelin e saj. Por në një mënyrë akoma më të fuqishme dhe më të besueshme, ata, vështrimi i të cilëve është i fiksuar te Jezusi, do ta gjejnë veten të ndryshuar në shwmbwlltyrwn e tij – jo thjesht për shkak të punës së vetë zemrave tona, por për shkak të punës së tij aktive dhe transformuese nëpërmjet Frymës së Shenjtë. Me sytë tanë të ngulur tek ai, ne, thotë Pali, ‘po transformohemi në shëmbëlltyrën [e tij] nga një shkallë lavdie në tjetrën’ (2 Kor. 3:18). Nwse i fikson sytw tek bota do tw bwhesh si bota. Nwse i fikson sytw tek Jezusi, ai do t tw transformojw ty nw pwrputhje me imazhin e Tij. Ai do tw tw bwjw ty njw krijesw tw re.

Aplikim: Kura për zemrat e Lodhura

Së fundi, ne gjejmë në këtë pasazh një kurë për zemrat e lodhura. Kjo është ajo që thotë vargu 3: “Kujtoni, pra, atë që duroi një kundërshtim të tillë nga ana e mëkatarëve kundër tij, që të mos lodheni dhe të ligështoheni në shpirtin tuaj.” Këtu shkrimtari i Hebrenjve parashikon një problem dhe përshkruan kurimin e tij.

Herë pas here të krishterët lodhen dhe dëshpërohen. Nëse ndiheni kështu, nuk jeni të jashtëzakonshëm; kjo është diçka që duhet të prisni. Sidomos kur përballet me vështirësi ose sprova të gjata, edhe i krishteri më i fortë mund të përjetojë depresion shpirtëror. Ilaçi për këtë, thotë ai, është të konsiderosh Jezusin në luftën e tij me kundërshtimin e botës.

Herë pas here të krishterët lodhen dhe dëshpërohen. Nëse ndiheni kështu, nuk jeni të jashtëzakonshëm; kjo është diçka që duhet të prisni. Sidomos kur përballet me vështirësi ose sprova të gjata, edhe i krishteri më i fortë mund të përjetojë depresion shpirtëror. Ilaçi për këtë, thotë ai, është të konsiderosh Jezusin në luftën e tij me kundërshtimin e botës. Nëse në vargun 2 na thuhet të vazhdojmë të shikojmë larg shpërqendrimeve dhe t’i drejtojmë sytë te Jezusi. Këtu, në vargun 3, shkrimtari na thotë ‘të shqyrtojmë me vëmendje’. Ky është një term kontabiliteti – “mbaj shwnim, listo”. Çështja këtu është se ne duhet të meditojmë ose të reflektojmë mbi jetën dhe vdekjen e Jezusit, në lidhje me luftën tonë, dhe veçanërisht të kujtojmë se si Perëndia e caktoi vuajtjen e tij për lavdinë e tij dhe tonën. Duhet të kujtojmë se përtej kryqit ka një kurorë; kështu ishte për Zotin tonë, kështu do të jetë edhe për ne. Siç shkruan Pali, duke bërë pikërisht atë që sugjeron teksti ynë, ‘Unë mendoj se vuajtjet e kësaj kohe nuk ia vlen të krahasohen me lavdinë që do të na zbulohet’ (Rom. 8:18). Ky është ilaçi për zemrat tona kur lodhemi në garën e gjatë të kësaj jete besimi.

Si e kujtojmw Jezusin? Duke u konsultuar se çfarë thotë Bibla për të. Kjo është pikërisht ajo që ne gjejmë Zotin tonë duke bërë për dishepujt e tij në tregimet e Ungjijve. Kujtoni Lukën 24. Aty mësojmë për dy dishepuj të dëshpëruar që po largoheshin nga Jeruzalemi pikërisht ditën që Jezusi u ringjall. Ata ishin të lodhur dhe kishin humbur zemrën, por pa e ditur, vetë Jezusi, i ngritur nga varri, erdhi përkrah tyre në rrugë. Jezusi pyeti se për çfarë po flisnin; Luka na thotë, ‘ata qëndruan të qetë, duke u trishtuar’ (v. 17). Kjo është mënyra se si Jezusi na gjen ndonjëherë, të dekurajuar dhe në këmbë në vend që të vrapojë në garë. Dy dishepujt i treguan Jezusit për një burrë nga Nazareti që ata mendonin se do të ishte Mesia. Por, shtuan ata, ai ishte arrestuar dhe vrarë, dhe ata nuk i kuptuan raportet konfuze që kishin dëgjuar se ai u pa më pas.

Jezusi u përgjigj duke i drejtuar nga Shkrimi: ‘Duke filluar nga Moisiu dhe nga të gjithë profetët, ai u interpretoi atyre në të gjitha Shkrimet gjërat që i takonin atij’ (Luka 24:27). Atë që Jezusi bëri për ta, ne duhet ta bëjmë për veten tonë, duke e kërkuar dhe gjetur atë dhe duke soditur jetën dhe shërbimin e tij në faqet e Shkrimit.

Kur grupi mbërriti në destinacionin e tyre, Jezusi iu shfaq dishepujve dhe më pas u zhduk për mrekulli. Megjithatë, megjithë këtë takim të drejtpërdrejtë me Zotin e ringjallur dhe zhdukjen e tij dramatike, të dy dishepujt, tani shumë të inkurajuar, u mrekulluan jo nga kjo përvojë e mbinatyrshme, por nga gjërat që kishin parë në Shkrime! “Ata i thanë njëri-tjetrit: “A nuk na digjej zemra brenda nesh, ndërsa ai na fliste rrugës, ndërsa na hapte Shkrimet?” (Luka 24:32).

Kjo është ajo që do të gjejmë kur zemrat tona të jenë ftohur në garën e gjatë dhe ndonjëherë të vështirë që është thirrja jonë si dishepuj të Krishtit. Ne hapim Shkrimet dhe Jezusi na mëson për veten e tij, jo më pak se ai për ata dy dishepuj, dhe ndërsa e konsiderojmë atë në vuajtjet e tij për ne, fitoren e tij mbi mëkatin dhe vdekjen, edhe zemrat tona ngrohen dhe madje digjen brenda nesh.

Nëse doni të jetoni në atë mënyrë, me atë lloj gëzimi dhe fuqie, atëherë duhet t’i fiksoni sytë te Jezusi, jo te kjo botë apo ndonjë gjë në të, dhe të mendoni se sa Shpëtimtar i madh është ai në të vërtetë.