Ar, temjan dhe mirrë – Krishtlindje 2023

Krishtlindje 2023, Durrës, Shqipëri

Në përputhje me temën e Krishtlindjes, do të doja të reflektoja sonte, në këtë shërbesë Vigjilje të Krishtlindjes, mbi tre dhuratat që dijetarët nga lindja i sollën foshnjës Jezu. Tri dhuratat (Shkrimi nuk thotë nëse ishin tre apo me shumë dijetarë!) ishin ar, temjani dhe mirrë. Ungjilli sipas Mateut thotë:

“Dhe, duke hyrë në shtëpi, panë fëmijën me Marinë, nënën e tij, dhe ranë përmbys dhe e adhuruan. Pastaj, duke hapur thesaret e tyre, i ofruan dhurata: ar, temjan dhe mirrë” (Mt. 2:11).

Unë do të doja të shqyrtoja se si këto dhurata flasin për dhuratat që ne duhet të sjellim në besim si ndjekës të Krishtit, Jezusit.

Dhurata e parë: Ar

E para nga dhuratat e dijetarëve ishte ari. Ari është një mineral i çmuar që nxirret me vështirësi të mëdha. Kur ari del nga miniera, ai nuk shkëlqen. Ari duhet të rafinohet. Procesi i rafinimit portretizon sprovat që të krishterët durojnë për t’u rritur në ngjashmëri me Krishtin. Fillimisht farkëtari e ngroh mineralin me një zjarr të ndezur, pastaj e zhyt në ujë të ftohtë. Pastaj skorja hiqet dhe procesi përsëritet pa pushim. Argjendari e di se minerali është pastruar kur mund të shohë reflektimin e tij ne pllakën e arit. Kjo është ajo që Perëndia dëshiron të bëjë në jetën tonë: të na përsosë përmes sprovave derisa të mund të shohë reflektimin e Tij tek ne.

Ndërsa dijetarët i ofruan ar Jezusit foshnje, Krishti dëshiron që ne ti ofrojmë atij si dhuratën tonë, një karakter të perëndishëm që është rafinuar dhe pastruar nëpërmjet besimit. Pjetri foli në këtë mënyrë për sprovat, duke thënë se nëpërmjet tyre “vërtetësia e sprovuar e besimit tuaj – më e çmuar se ari që humbet edhe pse sprovohet nga zjarri – mund të gjendet për të sjellë lavdi, lavdi dhe nderim në zbulesën e Jezu Krishtit”. (1 Pjet. 1:6-7). Zakaria profetizoi gjithashtu për pastërtinë e rafinuar që Jezusi dëshiron të marrë nga populli i Tij, duke thënë se ai do t’i vendosë ata «në zjarr dhe do t’i rafinojë ashtu si rafinon argjendin dhe do t’i provojë ashtu siç provohet ari. Ata do të thërrasin emrin tim dhe unë do t’u përgjigjem atyre. Unë do të them… ‘Ata janë populli im’; dhe do të thonë: “Zoti është Perëndia im”” (Zak. 13:9). Së fundi, Jobi foli për ofertën e një zemre të pastër që dëshiron Perëndia, duke thënë: “Kur të më sprovojë, do të dal si ar” (Jobi 23:10). Për më tepër, ne mund të imagjinojmë se sa i dobishëm duhet të ketë qenë ari i dhënë familjes së Jezusit në rrethanat e tyre të vështira. Ne gjithashtu nderojmë Jezusin duke dhënë nga pasuria jonë materiale për punën e kishës së Tij.

Dhurata e dytë: Temjan

Dhurata e dytë e dijetarëve ishte temjani. Kjo ishte një rrëshirë aromatike që bëhej nga lëngu qumështor i pemës Bosëellia. Kjo pemë rritet në rajonet e shkretëtirës në Arabi, dhe rrëshira përdorej si parfum dhe si temjan për djegie. Eksodi 30:34-38 bën thirrje që ky temjan të digjet në tempull si një ofertë falënderimi për Zotin, për të nxjerrë një erë të këndshme që del nga vendi i shenjtë. Na kujton thirrjen tonë për t’i dhënë Jezusit adhurimin tonë mirënjohës dhe lutjet tona falënderuese. Pema nga vjen temjani rritet në vende të thata dhe të shkreta. Kjo na kujton se Krishti lavdërohet veçanërisht kur populli i Tij e adhuron në kohë vështirësish dhe në vende djerrë. Ashtu si priftërinjtë vendosën temjanin në altar për të bërë një aromë të ëmbël përpara Zotit, Krishti dëshiron që ne të ngremë lart zemrat tona në adhurim me mirënjohje ndaj Tij.

Dhurata e tretë: Mirrë

Dhurata e tretë e njerëzve të mençur ishte mirrë. Kjo ishte një tjetër erëz aromatike, e përdorur në mjekësi, për parfume dhe në balsamimin e të vdekurve. Këtu na kujtohet se Jezusi na dha dhuratën e vdekjes së tij shlyese, për të na falur mëkatet tona. Ashtu si dishepujt që e nderuan në kujdesin për trupin e Tij, dijetarët i dhanë mirrën Jezusit në lindjen e tij. Mirrë besohet se ka kushtuar pesë herë më shumë se temjani, prandaj përdorimi i saj bujar ishte një shenjë mbretërie. Magët adhuruan Jezusin si Mbretin e Mbretërve dhe i ofruan atij këtë erëz mbretërore për të nderuar vdekjen e Tij. Ne e nderojmë Jezusin Mbretin tonë duke besuar në vdekjen e Tij për faljen e mëkateve tona dhe duke u bashkuar me Jezusin në vdekjen e mëkatit dhe duke mbajtur kryqin tonë në botë.

Ne vërejmë shpesh se dhurata e vërtetë që na është dhënë nga Jezusi është dhurata e Vetvetes, duke përfshirë jetën e Tij të përsosur, vdekjen shlyese të mëkatit dhe mbretërimin e lavdishëm, shpëtues nga qielli. Dhurata që Zoti ynë dëshiron prej nesh nuk është asgjë më pak se dhurata e vetes në këmbim. Ari, temjani dhe mirra na ndihmojnë të kuptojmë se çfarë do të thotë t’i japim veten Jezusit. Ne i ofrojmë veten atij që zemrat tona të bëhen të pastra si të Tijat, duke pranuar me gëzim sprovat rafinuese që kjo kërkon. Ne i ofrojmë atij adhurimin dhe lutjet tona falënderuese, të cilat e dimë se dalin para Tij si parfum i ëmbël. Dhe ne ofrojmë besimin tonë në vdekjen e Jezusit për mëkatet tona, duke pranuar me gëzim vdekjen e natyrës sonë mëkatare, në mënyrë që të mund të jetojmë për Perëndinë në risinë e jetës së shenjtë. Ashtu si dijetarët e adhuruan Jezusin kur Ai lindi shumë kohë më parë, le ta adhurojmë Atë si Shpëtimtar dhe Zot nëpërmjet arit, temjanit dhe mirrës së jetës sonë.

Gëzuar Krishtlindjet për të gjithë ju ndërsa ne gëzohemi për lindjen e Zotit dhe Shpëtimtarit tonë.

Gjykimi i Hipokrizisë – Marku 11:12-14; 20-24

Mrekullia që kemi për studim sot është tepër e veçantë dhe e çuditshme. Çdo mrekulli tjetër të Zotit që kemi studiuar deri tani, ka qenë një mrekulli bekuese, një akt mirësie dhe mëshire. Por mrekullia e tharjes së fikut është një mrekulli për shkatërrim dhe dënim. Ka disa studiues që mendojnë se kjo ngjarje nuk është aspak një mrekulli por një shëmbëlltyrë. Por, sipas përkufizimit se çfarë është një mrekulli, të cilën e kemi studiuar në kapitullin e parë, edhe ky veprim i Jezusit duhet klasifikuar si një mrekulli. Në të njëjtën kohë, është e vërtetë që kjo mrekulli funksionon në të njëjtën kohë edhe si shëmbëlltyrë.

Lexo Marku 11:12-14 dhe 18-22. Konteksti i kësaj mrekullie është i rëndësishëm (shiko vargjet 1-11). Ngjarja ndodhi të hënën e javës në të cilën u kryqëzua Zoti, dhe të nesërmen e hyrjes së Tij triumfante në Jerusalem, që njihet sot si E Diela e Palmave. Në mbrëmjen e asaj dite ai u kthye që të kalonte natën në Betani, një qytezë e vogël rreth 3 kilometra jashtë Jerusalemit. Në Betani ai qëndronte në shtëpinë plot dashuri për Zotin të miqve të Tij, Llazarit, Marisë dhe Martës. Praktika e Zotit gjatë javës së fundit, javës në të cilën do të tradhëtohej, kryqëzohej dhe vdiste, praktika e Tij ishte që të vazhdonte shërbesën e Tij gjatë ditës në Jerusalem, dhe në darke të kthehej në Betani. Të hënën në mëngjes Zoti po rikthehej në Jerusalem nga Betania, dhe rrugës Ai i foli fikut fjalën e gjykimit.

• A mendon se Jezusi ishte i uritur atë mëngjes?
• Cili ishte praktika e tij e zakonshme në mëngjes (Marku 1:35?
• Njeriu i uritur dëshiron ushqim. Po kështu edhe Zoti ynë në natyrën e tij njerëzore. Çfarë pa dhe dëshiroi Ai?
• Përse mendoi Ai se pema duhej të kishte fryte?

Ishte pranverë. Pema e fikut në Palestinë në fillim lidhte kokrrat dhe më pas nxirrte gjethet. Në fillim të pranverës, përpara se sa të dilnin gjethet pra, pema e fikut palestinez prodhonte një fryt jeshil shumë të shijshëm. Kështu një pemë fiku me gjethe ishte deklarata dhe ftesa e fikut se ishte gati për tu shijuar. Por kur Jezusi shkoi tek kjo pemë, ai nuk pa asnjë fryt për të shijuar, pavarësisht pamjes së saj premtuese.

• Çfarë bëri Zoti ynë më pas (v. 14).
• Përse bëri ai këtë deklaratë kaq të rëndë dhe solemne?

Është e rëndësishme që të kuptojmë se arsyeja që Zoti Jezus bërë atë deklaratë mallkimi ndaj asaj peme fiku nuk kishte të bënte as me urinë e Tij dhe as me zhgënjimin e Tij se nuk gjeti frytë në atë pemë. Ka shumë që nuk e kuptojnë rëndësinë apo arsyen e këtij veprimi. Për disa ky është një mallkim i dhe një shkatërrim i panevojshëm i një peme plot jetë. Por mallkimi i fikut nuk ishte një manifestim i panevojshëm dhe bosh i fuqisë së Tij hyjnore. Mallkimi i fikut ishte një akt mësimi, një leksion i një të vërtetë të thellë dhe të rëndësishme frymore, i dhënë përmes një akti parabolik.

J.C. Ryle e shpjegon kështu: “Ne nuk kemi të drejtë që të kundërshtojmë veprimi dënues të Krishtit ndaj fikut, ashtu siç nuk kemi të drejtë të kundërshtojmë ofrimin e qengjit si sakrificë nën ligjin Mosaik. Në atë ofertë, jeta e pafajshme e një kafshe merrej çdo ditë. Por qëllimi i kurbanit të përditshëm që vendosej para syve të njerëzve si një flijim për mëkatin, e justifikonte marrjes e jetës së qengjit. Po në të njëjtën mënyrë justifikohet marrja e jetës së një peme nga Zoti ynë për të na dhënë mësimin e ungjillit.”

Mësimi që Zoti na dha është rreziku i madh që shtrihet mbi personin që nuk jep fryte edhe se deklaron se beson. Zoti ynë ua ka përsëritur shumë herë me insistim dishepujve se vërtetësia e rrëfimit të besimit na zbulohet nga frytet (Mateu 7:15-20; Gjoni 15:1-17). Zoti e mallkoi dhe e dënoi atë pemë fiku sepse nga jashtë ajo deklaronte që të ishte diçka që nuk ishte me të vërtetë.

Përmes kësaj shëmbëlltyre, Zoti ynë i deklaroi Izraelit se besimi i saj vetëm formal dhe pa asnjë fryt është një rrëfim bosh besimi. Ky ishte një mësim edhe për kishën e Judenjve, për skribët e farisenjtë dhe drejtuesit e tjerë të jetës religjioze të kombit. Besimtarët judenj të asaj kohe që e shikonin veten si pasardhës të besimit të Moisiut, ishin si ajo pema, ne dukje me jetë por në të vërtetë pa fryte. Ata kishin njohje, privilegje frymore, ndriçim dhe rrëfimi besimi. Kur Mesia erdhi në mes të popullit të Tij ai kishte çdo të drejtë që të priste e kërkonte prej tyre fryte që përkonin me deklaratën e tyre të besimit. Por Ai nuk gjeti në ata atë fryt që pritej prej tyre me tërë atë njohje dhe ndriçim frymor. Ata kishin Ligjin dhe Profetët që u deklaronin Krishtin. Ata kishin parë tërë veprat e Tij që provonin se Ai ishte Profeti i Madh që duhej të vinte. Por ai nuk e gjeti ndër ta këtë fryt të besimit. E njëjta gjë vlen edhe për ata sot që thonë se janë të Krishterë por nuk kanë as frytin e mësimit të shëndoshë biblik dhe as praktikën e një jete të shenjtë. Ata janë si ai fiku që mallkoi dhe shkatërroi Krishti: Ata janë hipokritë dhe fallso.

Por mësimi që Krishti kishte për dishepujt e Tij vazhdoi edhe në rrugën e tyre të kthimit nga Jerusalemi në Betani (v. 20).

• Në çfarë gjendje ishte pema e fikut?
• Nga e dimë se pema e fikut ishte plotësisht e tharë?

Le të vëmë re se pema e fikut nuk u dënua sepse ishte pa fryte, por sepse deklaronte me anë të gjetheve se kishte fryte kur në fakt ishte pa fryte. Ajo nuk u mallkua se ishte shterpë por sepse fallso dhe hipokrite. Sot ka shumë kombe, rajone gjeografike apo komunitete të mëdha njerëzish që deklarojnë se janë të Krishterë por nuk lidhin fryte. A nuk bëjmë të njëjtën gjë ehe ne si individë, si besimtarë? A nuk i deklarojmë Perëndisë, Kishës dhe botës se jemi besimtarë të vërtetë nga njëra anë, dhe nga ana tjetër frytet tona janë të pakta, apo pak prej atyre që janë të krishterë kanë frytet e një shpëtimi të vërtetë. Format e jashtme, marrja e darkës së Zotit, aktivitet e kishës, pagëzimi janë vetëm gjethe të jashtme. Gjethet pa fryte ngelen vetëm gjethe, dhe pa frytin e ëmbël të shenjtërisë ato të sigurojmë vetëm dënimin dhe shkatërrimin prej Krishtit.

• Përse është kaq e rëndësishme lidhja e fryteve të besimit, bindjes dhe shenjtërisë në jetën e të Krishterit?

Frytet e besimit, provat që vërtetojnë se dikush është me të vërtetë i shpëtuar, se po jeton jë jetë me Krishtin dhe në Krishtin janë pendimi ndaj Perëndisë dhe njeriut, besimi ndaj Jezus Krishtit si Zot dhe Shpëtimtar, dhe një shenjtëri e vërtetë në jetën e përditshme. Le të kujtojmë se Frytet e Frymës i kemi të renditura tek Galatasve 5:22-23.

Le të lutemi që Perëndia të na bekojë me dëshirën për të lidhur fryte siç i kanë hije rrëfimit të besimit tonë. Le të mos e harrojmë kurrë thirrjen dhe aplikimin personal të kësaj mrekulli dhe mësimi të Zotit për ne vetë.

 

 

 

 

A përkujdeset Jezusi për ne? – Marku 4:35-41

Njeriu modern, pavarësisht se sa shumë flet e debaton për motin, apo për ngrohjen globale, dhe se çfarë duhet të bëjë për ta ndryshuar atë, nuk është aspak në gjendje që ti ndryshojë apo ti influencojë elementet atmosferike. Njerëzimi nuk mund të ndalojë tërmetet, tufanet, e madje as përmbytjet që vijnë si pasojë e reshjeve të rënda apo uraganeve të fuqishëm. Vetëm perëndia është në kontroll të elementeve të natyrës. Jezusi urdhëroi stuhinë dhe dallgët që të qetësoheshin dhe ato iu bindën atij. Mrekullitë e Jezusit mbi natyrën janë më të vështirat për skeptikët për tu besuar. Shumë janë gati që ti pranojnë mrekullitë e shërimeve siç i gjejmë në Bibël dhe mundohen që ti shpjegojnë ato si veprime të një njeriu që njeh mjekësinë. Por skeptikët nuk kanë shpjegime të mundshme për mrekullitë e Jezusit mbi natyrën. E vërteta biblike është se Jezusi e ka provuar veten e tij që të jetë Perëndia i trupëzuar, Profeti i Madh që duhej të Vinte nga Perëndia.

Lexo Marku 4:31-41. Kjo mrekulli gjendet gjithashtu edhe tek Mateu 8:23-27; dhe Luka 8:22-25. Jezusi u tha dishepujve, pas ringjalljes dhe pak para se të ngrihej lart (Mateu 28:16-20), “Mua më është dhënë çdo pushtet në qiell e në tokë.” Këtë lloj autoriteti hyjnor Jezusi e shpalosi gjatë tërë kohës që ai shërbeu në tokë, përmes mrekullive të Tij.

• Cili është konteksti i kësaj mrekullie (v. 35-36)? Ishte mbrëmje. Jezusi kishte predikuar dhe shërbyer tërë ditën dhe tani ai ishte i lodhur. Kështu ai i urdhëroi dishepujt që të shkonin me të në anën tjetër të liqenit. Cili liqen ishte ky?

Mateu 8:23 thotë, “Dhe mbasi ai hipi në barkë, dishepujt e tij e ndiqnin.” Fraza e fundit është e rëndësishme për këtë histori. Të jesh dishepull i Krishtit do të thotë që ta ndjekësh atë kudo dhe me çdo çmim.

• Çmimi i dishepullimit për këta dishepuj gjendet tek Marku 4:37. Cili është ai?

Krahasoje këtë pasazh me ato tek Mateu dhe Luka.

Tek Mateu 8:23 termi që përdoret është seizmos që përkthehet tërmet ose një stuhi e dhunshme. Tek Marku 4:37 është termi lailaps– një stuhi e madhe, e shoqëruar me dallgë që shtriheshin mbi varkë. Ungjijtë pra na përshkruajnë një stuhi të rëndë, që po e hidhte varkën lart e poshtë dallgëve të larta, jashtë kontrollit të dishepujve, dhe në rrezik të plotë mbytjeje.

• A nuk e kishin ndjekur plot bindje këta dishepuj Jezusin?

Këtu gjejmë një mësim të rëndësishëm për ne: fakti që ne i besojmë Krishtit dhe madje edhe mund të jemi në shërbim të Tij, nuk na përjashton nga stuhitë e jetës. Shpesh herë ne mendojmë së nëse i besojmë Jezusit, nëse i ofrojmë bindje të përsosur, nëse do të jemi në shërbim të tij, ne nuk do të prekemi nga tundimet e vështirësitë, trishtimet dhe sprovat e jetës. Por shpesh herë e kundërta është e vërtetë. Zoti Jezus na i mëson shumë prej mësimeve më të rëndësishme të jetës tonë në mes të stuhive të jetës.

• Cili ishte reagimi i Jezuit ndaj gjithë këtij shqetësimi (v. 38)?
• Si ishte e mundur që Jezusi mund të flinte në mes të stuhisë?

Sigurisht që Zoti Jezus në natyrën e Tij njerëzore ishte i lodhur nga dita e gjatë e shërbimit. Këtë ne nuk duhet ta harrojmë kur lexojmë Ungjijtë. Jezusi ishte plotësisht dhe vërtetësish njeri si edhe ne. Ai përjetonte dhimbje fizike, urinë, lodhjen, etjen, dobësinë. Zoti ynë e njeh mirë natyrën tonë njerëzore, dobësitë tona, nevojat tona. “ne nuk kemi një kryeprift që nuk mund të vuajë bashkë me dobësitë tona, por që u tundua në të gjitha njësoj si ne, por pa mëkat” (Heb. 4:15). Por mbi të gjitha, Zoti Jezus kishte besimin e patundur tek Ati i Tij i cili kujdesej për Birin.

• Cili ishte qëndrimi i dishepujve kur panë që Jezusi ishte në gjumë?

Le të mos harrojmë se katër prej dishepujve ishin peshkatarë të vjetër dhe të regjur më stuhitë, dhe që e njihnin atë liqen shumë mirë.

• Përse u frikësuan kaq shumë ata kur Zoti i tyre ishte aq afër?
• A mendoni se ata vërtetë besuan se ishin në prag të vdekjes?
• Lexo Marku 4:38. Cili është kuptimi i pyetjes “Mësues, a nuk shqetësohesh që ne po marrim fund?”
• Përse menduan ata se Jezusi nuk po merakosej farë për ta?

Një mësim i dytë që nxjerrim nga kjo ngjarje është se nuk është aspak e pazakontë që ndjekësit e Zotit të përjetojnë ankth, frikë e pasiguri, kur ne ndjejnë pranë prezencën e Zotit Jezus. Vini re pyetjen e Tij tek Mateu 8:26, përpara se sa ai të qetësojë stuhinë. Jezusi nuk ishte aspak i shqetësuar për dallgët që dukeshin sikur po përpinin varkat.

• Lexo Marku 4:39. Çfarë bën Zoti?

Të tre Ungjijtë përdorin termin “…qortoi”. Në mrekullitë e tjera Zoti qortoi demonët. Këtu ai qorton stuhinë dhe detin. Ndoshta ky element na zbulon se Zoti sovran pat lejuar të ligun ose demonët e tij për të ngritur këtë stuhi të madhe, me qëllim që Zoti të testonte dishepujt e Tij. Dy kapitujt e parë të Jobit tregojnë se si Perëndia lejon të ligun që të përdorë elementet e natyrës për të testuar popullin e Tij.

• Çfarë ndodhi pasi Zoti qortoi stuhinë dhe i foli detit, “Pusho, fashitu!”?
• Sa shpejt u qetësua stuhia?

Luka thotë se tërbimi i detit i qetësua plotësisht. Zakonisht, pasi një stuhi fashitet mbi det, deti vazhdon që të ketë dallgë. Por nën Fjalën e Zotit, të gjitha elementet e natyrës ranë në qetësi të plotë. Cfarë na mëson kjo gjë mbi fuqinë e Zotit tonë?

• Sipas Markut 4:40 Zoti me sa duket u ka folur përsëri dishepujve “Pse jeni kaq frikacakë? Si nuk keni besim?”
• Përse ua bën këtë pyetje Jezusi?
• Si e treguan ata frikën e tyre?
• Çfarë mësimi po u mësonte Zoti ynë dishepujve?
• Çfarë mësimi besimi po na mëson Zoti ynë përmes këtij pasazhi të Biblës?
• Si duhet që ti aplikosh këto mësime në jetën tënde?
• Çfarë sfidash e testimesh po kalon në këto momente në jetën tënde?
• Sa afër të është Zoti Jezus Krisht në këto momente? Apo më saktë, sa afër po i qëndro ti Zotit Jezus në këto momente?
• Dishepujt “i zuri një frikë e madhe dhe i thoshin njëri-tjetrit: «Vallë, kush është ky, që po i binden edhe era, edhe deti?».” Përse duhej që ata të bënin këtë pyetje (v. 40)?
• A po rritesh ti në njohjen e personit të Zotit që ti rrëfen se i beson? Si?

Na duhet që të pranojmë se besimi shpëtues që kemi nga Fryma e Shenjtë shpesh herë është e përzier me ndrojtje dhe me dobësi. Dishepujt e parë të Zotit tonë i shfaqën këto dobësi, dhe po kështu i shfaq edhe jeta e gjithsecilit prej nesh. Le të lutemi vazhdimisht, “Zot ma rrit besimin”. Ne nuk do ta njohim kurrë dobësinë e besimit tonë nëse Zoti nuk na vendos nën testet e orkestruara nga Ai vetë. Le të kujtojmë se sa shumë i bekuar është ai person që zbulon se besimi i tij i qëndron stuhive të jetës. Kemi plot arsye për të falënderuar Perëndinë dhe Zotin tonë Jezus Krishtin, i cili si Kryeprifti ynë besnik, është i mëshirshëm dhe zemërbutë ndaj nesh. Ai na njeh kështu siç jemi dhe nuk na flak tej për shkak të rënieve tona. Ai kujdeset dhe i mëshiron ata që ai i teston apo disiplinon, dhe i përgjigjet madje edhe lutjeve të frikacakëve me besim të dobët.

Tani unë shikoj – Marku 7:31-37

Shumë prej mrekullive të Zotit tonë ishin mrekulli shërimesh. Fuqia e Perëndisë në jetën e njeriut shihet shumë qartë dhe personalisht kur i verbëri shikon, leprozi pastrohet, i shurdhi dëgjon, dhe memeci flet.

Vetëm Zoti dhe profetët e Tij mund të shërojnë. Perëndia e bëri veten e Tij të njohur si “Shëruesi juaj” (Eksodi 15:26). Një prej emrave të Tij është Jehova Rophe-Jehova Shëruesi. Perëndia u tha Judenjve se Ai nuk do të hidhte mbi ta sëmundjet që do të hidhte mbi Egjiptianët sepse “…unë [jam] Jehova që të shëron”. Kështu, nëse Jezusi është Jehova i trupëzuar, Ai duhet që të vërtetojë që Ai është shëruesi hyjnor.

Vendodhja e kësaj mrekullie ishte rajoni i Dekapolisit. Rajoni quhej kështu sepse përbëhej nga dhjetë qytete të vogla (nga greqishtja, deka-dhjetë, polis-qytet), me shumicë popullsie greke të vendosur atje si kolonë.

• Çfarë mrekullish të tjera kreu Jezusi në këtë rajon?

Shiko Marku 5:1-20. Pasi Jezusi shëroi të demonizuarin gadarenas, njerëzit i kërkuan Jezusit që të largohej nga krahina e tyre. Ata nuk e donin Zotin atje sepse ai po u shqetësonte situatën që ata kishin rregulluar për veten e tyre. Por tani, Me sa duket, Jezusi është përsëri i mirëpritur në atë rajon.

• Përse ky ndryshim?
• A është e mundur që ish-demoniaku të ketë dëshmuar kaq shumë për Jezusin në tërë atë rajon sa që njerëzit duan që ta kenë Jezusin përsëri në mesin e tyre?
• Lexo Marku 7:31-37. A mendoni se Jezusi qëllimisht po udhëtonte përmes krahinës së Dekapolosit? Përse?
• Shihni hartën që tregon krahinën e Dekapolosit. A ishte kjo krahinë jashtë trajektores së Tij apo i duhej që të kalonte nëpër të?
• Kush solli të shurdhin dhe të memecin tek Jezusi?
• Përse nuk erdhi ai vetë tek Jezusi?
• Çfarë dëshironin ata që Jezusi të bënte?
• Vendosja e duarve me lutje ishte praktika e Judenjve që lidhej me bekimin dhe shërimin. A mendoni se shokët e të sëmurit besonin se Jezusi ishte në gjendje që ta shëronte mikun e tyre?
• Përse?
• Përse e veçoi Jezusi këtë njeri nga turma?

Ndoshta Jezusi e veçoi të shurdhin nga turma që ai të fokusohej më mirë tek Jezusi. Jezusi ishte një njeri i përulur, dhe çdo gjë e bënte që Ati i tij të lavdërohej. Edhe pse ishin miqtë e tij ata që e sollën të shurdhin tek Jezusi, ai ishte plotësisht i gatshëm që ta ndiqte Jezusin edhe larg të njohurve të tij.

• Si e shëroi Jezusi këtë njeri?

Zoti përdorte veprime simbolike për të nxitur besimin e këtij njeriu dhe për të zgjuar në të pritshmërinë e bekimit që do të merrte.

• Përse Zoti ynë ngriti sytë nga qielli?
• Përse Jezusi vazhdimisht lavdëronte Atin në çdo gjë që bënte Ai?

Kjo tregonte se çdo gjë që Jezusi bënte, e realizonte përmes fuqisë hyjnore nga lart.

• A ishte e rëndësishme që i shurdhi të dëgjonte Jezusin të shqiptonte fjalën «Effatha»?
• Sa shpejt ndodhi shërimi, pasi Jezusi tha fjalën «Hapu!»?

Vini re që në vargun 35, i shëruari filloi të fliste rrjedhshëm.

• Çfarë detajesh në vargun 36 na tregon se turma ishte plotësisht e habitur me këtë ngjarje dhe se ata po i viheshin Jezusit dhe të shëruarit nga prapa?

Kjo mrekulli është një portretizim i bukur i shërimit fizik por edhe frymor. Kujtoni që qëllimi i studimit të mrekullive të Zotit tonë është zbulimi i kuptimit frymor të tyre. Cilët persona janë frymërisht të shurdhët dhe memecë? I tërë njerëzimi është frymërisht shurdh dhe memec përpara Perëndisë. (Çdo të thotë kjo gjë? Jep shembuj!) Ngjallja frymore ndodh vetëm pasi Perëndia lëviz brenda frymës së njeriut. Kujto se sa shpesh Zoti thoshte, “Ai që ka veshë, le të dëgjojë”. Kjo është një deklaratë absurde nëse Zoti nuk po i referohej një të vërtetë të thellë frymore. Jezusi nuk po fliste për të dëgjuarit fizik por dëgjimit frymor që është dëgjimi i vërtetë, aftësia për të dëgjuar më veshin e brendshëm të shpirtit. NË këtë botë, ne kemi nevojë që Perëndia të na hapë veshët e zemrës me qëllim që ne të mund të dëgjojmë dhe bëjmë Fjalën e Jetës.

Tregoju të tjerëve në grup, se çfarë provash ke ti, që i ke veshët frymor të hapura nga Fryma e Shenjtë: Memeci i shëruar filloi menjëherë që të flasë rrjedhshëm. Ai nuk po u tregonte të tjerëve mbi motin apo ngjarjet politike të javës. Ai po u fliste atyre për Zotin dhe Shëruesin e tij. E njëjta gjë qëndron edhe për ne. Nëse eshët dhe goja jonë është vërtetë e shëruar frymërisht nga Zoti ynë, atëherë ne do të kuptojmë të vërtetat e thella dhe hyjnore mbi personin dhe veprën e Zotit tonë, Profetit të madh të Perëndisë. Po kështu, goja jonë është hapur që tu tregojë të tjerëve për Krishtin.

Tek vargu 36 lexojmë se Zoti u tha turmave që të mos i tregonin askujt mbi këtë mrekulli që ata kishin parë të bërë prej Tij.

• Përse u dha Ai këtë urdhër në atë kohë?

Ndoshta sepse Atij nuk i kishin ngelur shumë ditë, armiqtë e Tij po kërkonin shkak për ta vrarë, dhe Ai kishte ende shumë punë për të bërë përpara se sa të vinte koha e kryqit. Lajmi i mrekullisë dhe i vendodhjes së tij në rajon mund të shkaktonte arrestimin e tij të parakohshëm. Por sa më shumë Jezusi u thoshte turmave që të mos flisnin, aq më shumë ato dëshmoni me zell për mrekullinë që kishin parë.

• Vini re dëshminë e mrekullueshme që jepnin ata që kishin parë me sytë e tyre këtë mrekulli (v. 37):

Nëse kjo dëshmi dilte nga gojët e paganëve helenë të asaj kohe, aq më tepër kjo dëshmi duhet të dalë me më shumë zell nga goja jonë.

• Për çfarë e kishin fjalën ata kur thanë “Ai çdo gjë e ka bërë mirë”?
• Çfarë duhet të themi ne sot si besimtarë të Krishterë?

J.D. Ryle shkroi, “Zoti ynë i ka bërë të gjitha gjërat mirë: – duke na nxjerrë nga errësira në dritë të mrekullueshme, – kur na përul për të na mësuar dobësinë, fajin dhe marrëzinë tonë; – në heqjen e idhujve tanë, dhe zgjedhjen e të gjitha pjesëve tona, – në vendosjen e aty ku ne jemi, dhe duke na dhënë atë që kemi, – sa mirë është bërë çdo gjë.”

Kjo mrekulli, ashtu siç edhe çdo mrekulli tjetër e Zotit, është prove e hyjnisë së Tij dhe e identitetit të Tij si Mesia i Perëndisë: “Atëherë do të hapen sytë e të verbërve dhe veshët e të shurdhëve; ⁶ atëherë çalamani do të kërcejë si një dre dhe gjuha e memecit do të bërtasë nga gëzimi, sepse do të dalin ujëra në shkretëtirë dhe përrenj në vendin e vetmuar” (Isaia 35:5-6). Zoti është me të vërtetë shëruesi hyjnor dhe e gjithë lavdia duhet ti shkojë Atij. A keni ju të afërm apo miq që janë të shurdhët frymërisht? Dëshmia e të verbrit ishte: “Unë isha i verbër por tani shijoj”. Të gjithë ne që e deklarojmë Jezusin si Zotin tonë duhet ta kemi një dëshmi të tillë. “Unë dikur isha shpirtërisht i verbër, i shurdhët dhe memec, por Zoti nga mëshira e Tij e madhe për mua, vendosi Frymën e shenjtë në mua që të më hapë sy e veshë që ta shikoj dhe besoj Atë, dhe më hapi gojën që ta adhuroj atë”. Le të lutemi që Perëndia do të na forcojë e nxisë të gjithë ne që ti bëjmë të njohur kombit tonë veprat e Tij të mrekullueshme për ne.

Peshkatari Hyjnor – Luka 5:1-11

Shpesh herë ne e përdorim titullin “Zot” kur flasim për Jezus Krishtin pa e kuptuar tërë thellësinë e kuptimit që përmban ky titull. Jezus Krishti është vërtetë Zoti i gjithçkaje. Ai është bashkë-Krijuesi i universit. Në këtë studim do të shikojmë se si Ai është Zoti sovran mbi tërë krijesën. Ai që është Zot mbi tërë natyrën është Perëndia ynë. Shumë prej mrekullive të Krishtit u bënë mbi sferën e natyrës për të treguar se vullneti i Krishtit dhe mënyrat e forca e Tij është më e madhe se sa ligjet e natyrës që qeverisin botën. Çfarë janë mrekullitë? Mrekullitë janë vepra të fuqishme të bëra nga sfera hyjnore për të qenë prova e vërtetësisë së atij që i deklaron ato. Mrekullia që përshkruhet tek Luka 5:1-11 njihet si mbledhja e parë e peshqve.

Lexo Ungjillin sipas Lukës 5:1-11. Ndërsa lexon vë re mrekullinë që përshkruan dhe personat e përfshirë në të. Mrekullia ka kuptim e rëndësi akoma dhe më të madhe kur kujtojmë se Krishti po komunikon me njerëz në fushën e tyre të profesionit. Kur Ai na jep një mësim biblik, Ai gjithnjë vjen e na merr aty jemi dhe na tërheq e drejton në një të vërtetë më të lartë.

1. Cili është konteksti i kësaj mrekullie?
2. Çfarë mrekullish të tjera kanë ndodhur rreth këtij liqeni?
3. Çfarë detajesh në tekst të bën të mendosh se Jezusi ishte një predikues i njohur?
4. Përse turmat e ndoqën Jezusin? Për ato që thoshte apo për ato që bënte?
5. Përse e ndjek ti Krishtin? Për ato që ai bën për ty? Apo për atë që Ai është, Zoti i Lavdisë?
6. Si u largua Jezusi nga turmat në mënyrë që të predikonte? (v. 2-3)
7. Nga varka e kujt predikoi Jezusi?
8. Cili ishte emri tjetër i Simonit?
9. Çfarë kërkoi Jezusi që të bënte Simoni?

Në kohët antike, praktika ishte që mësuesi rrinte ulur kur fliste, ndërsa dëgjuesit rrinin në këmbë. Sot, ai që flet rri në këmbë ndërsa dëgjuesit rrinë ulur.

Në këtë pasazh nuk na thuhet se çfarë Jezusi tha, pasi nuk është ky qëllimi i pasazhit.

1. Çfarë bëri Jezusi për të vërtetuar autoritetin e mesazhit të Tij?

Kujtoni që mrekullitë kanë për qëllim që të vërtetojnë mesazhin e folësit. Mrekullitë gjithashtu kishin për qëllim që të vërtetonin edhe autoritetin hyjnor të profetit që fliste. Profetët ishin njerëz që deklaruar vullnetin e Perëndisë për popullin e Tij. Në Dhiatën e Vjetër ata njiheshim me emrin profetë, ndërsa në Dhiatën e Re me emrin Apostuj apo Ungjilltarë.

1. Çfarë i kërkoi Jezusi që të bënte Pjetri?

Peshkatarët e Galilesë kishin më shumë sukses kur peshkonin natën. Jezusi i urdhëroi ata që të hidhnin rrjetat thellë kur peshkimi më i mirë në Galile ndodhte në sipërfaqen e liqenit.

1. Pra Jezusi urdhëroi që të bënin dy veprime që shkonin kundra praktikës profesionale të peshkatarëve të Galilesë. Përse?
2. Me sa gatishmëri iu bind Pjetri urdhrit të Jezusit? A hezitoi Pjetri?
3. Cili ishte rezultati i bindjes së Pjetrit?
4. Rrjeta e peshkatarëve filli që të çahej nga pesha. A u habitën Pjetri dhe peshkatarët e tjerë nga bollëku i gjuetisë?
5. Çfarë na bën të mendojmë se kjo ishte gjuetia më e mirë që kishin pasur ndonjë herë?

Nga kjo mrekulli ne mësojmë se Jezusi sundon mbi natyrën (shiko Psalmi 8). Kjo mrekulli gjithashtu është prove e gjithë-njohjes së Jezusit, dhe se njohja e tij nuk ishte aksidentale por e vërtetë dhe buronte nga vetvetja. Sa ngushëlluese është për ne që të dimë se Shpëtimtari ynë njeh çdo detaj të jetës tonë dhe të botës që na rrethon, dhe se Ai është i gjithë-pushtetshëm, dhe se madje Ai mund ti përdorë ligjet e natyrës për të mirën tonë (Rom. 8:28).

1. Cili ishte reagimi i Pjetrit ndaj kësaj mrekullie?
2. A mendoni se e kuptojmë plotësisht rëndësinë e mrekullisë që Pjetri pa me sytë e Tij?
3. Kur Pjetri kuptoi rëndësinë e asaj që kishte ndodhur, ai ra në gjunj dhe tha, “Zot, largohu prej meje, sepse jam njeri mëkatar”. Pjetri kuptoi gjëmën e madhe të mëkatit të tij. Ai e dinte se nuk mund të qëndronte në prezencën e Zotit të Shenjtë. Përse u ndje Pjetri kështu?
4. A nuk i kishte qëndruar ai besnik urdhrit të Zotit?

Pjetri ishte i pushtuar nga fakti se ishte në prezencën e Perëndisë së Gjallë. A e keni përjetuar ndonjë herë këtë ndjenjë? Sa gjë e mirë është që ne ta përjetojmë shpesh barrën e natyrës tonë mëkatare, dhe të vijmë me mahnitje dhe përulësi të thellë në prezencën e Zotit, Perëndisë së Gjithëpushtetshëm.

1. Kush e ndihmoi Pjetrin që të tërhiqte rrjetën (v. 10)?
2. Cfarë do të bëheshim më pas këta burra?
3. Përse Jezus i tha Pjetrit, “Mos u frikëso?”
4. Çfarë do të ishte detyra e Pjetrit më pas?

Vini re rrëfimet paralele të kësaj historie tek Mateu 4:18-20 dhe Marku 1:1-20.

1. Si e përgatiti Pjetrin kjo histori për të qenë më pas një peshkatar besnik njerëzish?
2. Nëse një peshkatar njerëzish është me të vërtetë i thirrur nga Krishti për këtë qëllim, cili do të jetë rezultati?
3. Sa i madh do të ishte “gjahu” i Pjetrit?
4. Në pasazhet paralele gjemë gjithashtu edhe thirrjen ndaj Jakobit dhe Gjonit. Çfarë bën ata pasi i nxorën varkat në breg?
5. Çfarë do të thoshte për ata që të linin gjithçka dhe të ndiqnin Jezusin?
6. A nuk është kjo thirrja e ungjillit? A nuk duhet të braktisim edhe ne gjithçka për të ndjekur Krishtin?
7. Si i përgatiti kjo mrekulli këta dishepuj dhe apostuj të ardhshëm për shërbesën e tyre apostolike më vinë?
8. A është Perëndia i kufizuar në ato çfarë Ai ka dëshirë që të bëjë?
9. Me një Perëndia të tillë madhështor për nga fuqia e shenjtëria, a nuk duhet që edhe ne si edhe Pjetri të thërrasim çdo ditë, “Zot, largohu prej meje, sepse jam njeri mëkatar”? A nuk është një ngushëllime i madh të dimë se ky Perëndi i shenjtë është një Perëndi që na i fal mëkatet tona?
10. Çfarë mësimesh të tjera praktike keni mësuar nga ky pasazh?
11. Përse është e rëndësishme që ti bindemi vullnetit të Perëndisë?
12. Ku na është zbuluar vullneti i Perëndisë?
13. A nuk na është dhënë edhe ne përgjegjësia për të qenë peshkatarë njerëzish?
14. (Krahasoje me Dërgesën e Madhe tek Mateu 28:18-20). Le të meditojmë mbi madhështinë e Krishtit të Ringjallur, i cili është i gjithëdijshëm dhe i gjithëpushtetshëm. Si duhet ta ndryshojë kjo mënyrën se si mendojmë dhe veprojmë?

Fitore mbi Satanin – Marku 5:1-20

Nga të gjitha mrekullitë e Zotit tonë, ato më të mistershmet për ne janë ato që kishin të bënin me mbretërinë e fuqive të errësirës. Për shumë, rrëfimet biblike të Satanit dhe demonëve janë si përralla fëmijësh. Por Fjala e Perëndisë, Bibla, i jep këto rrëfime si histori dhe jo përralla. Do të mësojmë nga mrekullia që kemi për studim në këtë kapitull, realitetin e djallit dhe të dominimit të tij mbi ata që ai ka nën sundim. Deri tani kemi studiuar se si Zoti qetësoi stuhitë, bëri ujin në verë, shumëfishoi bukët dhe peshqit. Por ne e kemi parë Atë që të punojë edhe në sfera të tjera, si në shërimet fizike. Zoti shëroi paralitikun, bëri të verbrin të shikojë dhe pastroi leprozin.

Mrekullia që na rrëfehet tek Marku 5:1-20 është një ekzorcizëm. Kur Jezusi largon demonë, Ai shpalos fuqinë e Tij mbi tërë krijesën. Pra, madje edhe engjëjt e rënë janë nën varësinë dhe pushtetin e autoritetit të Tij. Kritikët mosbesues të Biblës i kanë gjykuar demoniakët (personat e demonizuar) e Biblës si thjesht persona të çmendur, epileptik, apo melankolik. Por Zoti ynë i trajton këto qenie frymore brenda njerëzve si persona të veçantë prej njerëzve që kanë marrë nën kontroll. Le të mos e marrim lehtësisht djallin dhe ushtrinë e tij. Le të jemi gjithnjë të vetëdijshëm që Satani është një person real dhe se ai ka për qëllim që të sjellë shkatërrim e mëkat përmes veprave të tij të liga.

Le të lexojmë Marku 5:1-20 (Mateu 8:28-34; Luka 8:26-39).

1. Cili është konteksti i kësaj mrekullie?
2. Ku ndodhet krahina e Gadarenasve?
3. Kë takoi menjëherë Zoti Jezus sapo Ai zbriti nga varka?
4. Ku jetonte ky person?
5. Çfarë na thuhet për demonët që e kishin pushtuar atë?
6. Çfarë mësojmë nga rrëfimet paralele nga Mateu dhe Luka mbi pushtimin e këtij njeriu?
7. Nga çfarë është i pushtuar ky njeri?

Fakti që Mateu thotë se kishte dy të demonizuar nuk është një kontradiktë me rrëfimin e Markut dhe Lukës. Marku dhe Luka preferojnë që të fokusohen në personazhin kryesor të kësaj historie.

Djalli është një frymë e padukshme që vërtitet përreth nesh, një person me fuqi të madhe dhe me ligësi të pashtershme kundra shpirtrave të njerëzve. Që pas krijimit të njeriut ai synon të bëjë të keqen ndaj njerëzve dhe ai kurrë nuk do të reshtë nga përpjekja dhe praktikimi i ligësisë deri sa Zoti të kthehet përsëri. Gjatë kohës që Zoti ynë shërbente fizikisht në tokë, duket qartë që aktiviteti i Satanit ishte i përqendruar në rajonin ku ndodhej Zoti, dhe se po punonte me fuqi të përqendruar mbi trupat dhe shpirtrat e disa njerëzve të caktuar. Edhe në kohën tonë ndodhin aktivitete të tilla, edhe pse jo me të njëjtin intensitet dhe përqendrim në çdo vend dhe në çdo kohë si në kohën e Krishtit në Palestinë. Le të mësojmë e kuptojmë se djalli ekziston, se ai është i përfshirë në afaret njerëzore, dhe se ai ushtron një influencë të fuqishme në shoqërinë njerëzore.

1. Çfarë mësojmë tjetër nga vargjet 3-5 mbi karakterin e njeriut të demonizuar?
2. Sigurisht që ky nuk ishte një person me të cilin do të preferonim që të shoqëroheshim. Përse ky njeri vrapon për tek Jezusi gjunjëzohet para Tij?
3. Cila është dëshmia që ky njeri jep për Zotin?
4. A ishte dëshmia e tij e vërtetë?
5. Çfarë na tregon ky detaj mbi njohurinë që kanë demonët? (Shiko Jakobin 2:19)
6. Çfarë na bën të besojmë se ata e dinin se Perëndia është më i fuqishëm se djalli?
7. Si mund ti torturojë Perëndia demonët?

(Lexo rrëfimet paralele për më shumë shpjegim. Tek Mateu 8:29 fraza “para kohe” tregon se demonët e dinë se ka një ditë gjykimi përfundimtar, dhe se pas asaj dite ata do të humbasin përfundimisht dhe përjetësisht lirinë që të shëtisin nëpër tokë, dhe se po atë ditë fillon dënimi i tyre i përjetshëm dhe i tmerrshëm. Këtë na e konfirmon edhe Luka 8:31).

1. Çfarë urdhri u jep Jezusi demonëve, sipas vargut 8?
2. Çfarë na tregon kjo për fuqinë dhe autoritetin e Zotit tonë mbi fuqitë e errësirës?
3. Kujt ia drejtoi Zoti pyetjen, “Si e ke emrin?”
4. Cila ishte përgjigja e demonëve?
5. Një legjion ishte një divizion Romak që kishte 6000 ushtarë. Ku dëshirojnë që të shkojnë demonët (v. 11-12)? Përse?

Është e rëndësishme që të vëmë re se demonët e dinin se nuk mund të futeshin në tufën e derrave pa lejen e Krishtit. Me lejen e Tij ata u larguan nga njeriu dhe u futën tek kafshët. Një tufë prej 2000 derrash u sulën drejt greminës dhe ranë dhe u mbytën në det.

Sa ngushëlluese është të dish se “Ju jeni prej Perëndisë, o djema, dhe i keni mundur ata, sepse ai në ju është më i madh se ai në botë” (1 Gjonit 4:4). Zoti Jezus tashmë ka triumfua mbi Satanin (Hebrenjve 2:14-15). Ai triumfon mbi të ligun në zemrat e besimtarëve, dhe Ai lutet për ta që besimi i tyre të mos bie kurrë.

Dikush mund të bëjë pyetjen, “Përse Jezusi lejoi që demonët të hynin në derrat dhe që ata pastaj të mbyteshin në det? A nuk ishte kjo një dëmtim i panevojshëm pasurie?” A nuk ishte kjo gjë e gjallë e çuar dëm më kot? Në fakt Jezusi po u mësonte dishepujve një mësim të rëndësishëm. Rojtarët e derrave po vepronin me egoizëm të madh dhe nuk po mendonin për të demonizuarin? Ata preferonin që të mbanin derrat e tyre se sa të shikonin të demonizuarin të shpëtuar nga dominimi i Satanit. Sa të shtrembëruar ishin vlerat e këtyre njerëzve!

1. Çfarë vunë re njerëzit kur erdhën për të parë këtë ngjarje (v. 14-15)? Shiko pasazhet paralele tek Luka 8, vargu 35.
2. Sa kuptimplotë është fakti që njeriu i shpëtuar nga demonizimi, tani rrinte i ulur qetësisht tek këmbët e Krishtit, i veshur dhe me mendjen në vend?
3. Përse u frikësuan ata? Nga kush kishin frikë ata?
4. Si reaguan ata ndaj mrekullisë së madhe që ishte bërë para syve të tyre? (v. 17)
5. A nuk duhej që njerëzit ta kishin uruar të shpëtuarin që qëndronte tek këmbët e Jezusit? A nuk duhej që ata të sillnin gjithashtu të sëmurët e tyre tek Jezusi për shërim gjithashtu? A nuk duhej që turma ti kishte kërkuar Jezusit që të qëndronte më gjatë në krahinën e tyre për ti bekuar ata më shumë?
6. Përse ata i kërkuan Jezusit që të largohej nga krahina e tyre?
7. A i kuptuan këta njerëz, se cilat do të ishin ndryshimet dhe pasojat e jetës së tyre të përditshme nëse Jezusi do të qëndronte me ta?
8. Çfarë ndryshimesh do të bënim ne në jetën tonë nëse Jezusi do të ishte fizikisht prezent me ne?
9. Sipas vargut 18, cila ishte dëshira e natyrshme e njeriut i cili kishte qenë i demonizuar?
10. Vini re se sa specifike është urdhri i Zotit tonë.
11. Ku duhet që të dëshmojë ky njeri për ndryshimin e mrekullueshëm që ka pësuar në jetën e tij?

A nuk ka instrukton ky pasazh, që përgjegjësia parësore është që tu dëshmojmë për Jezusin atyre që kemi afër në jetën tonë, dhe pastaj kujtdo tjetër në botë? Shiko pasazhin paralel tek Luka 8. Dëshmia jonë dhe mesazhi ynë i ungjillëzimit gjithnjë duhet që të përfshijë gjerat madhështore që Zoti ynë ka bërë për ne, dhe se si Ai ka pasur hir dhe mëshirë për ne.

Marku thotë se urdhri që mori i shpëtuari është që të shkonte dhe të tregonte se çfarë Zoti kishte bërë për atë vetë. Luka thotë se ai u urdhërua që të shkonte dhe të deklaronte se sa shumë Perëndia pat bërë për të. Vini re nga Marku 5:20 se “ai shkoi dhe nisi të shpallë nëpër Dekapoli për sa i kishte bërë Jezusi”. A nuk kupton kjo se i demoniaku i shpëtuar e dinte fare mirë se Jezusi ishte Zoti Perëndia që e kishte shpëtuar?

Çfarë kemi mësuar nga ky pasazh mbi Satanin dhe fuqinë e tij?

Fuqia e Perëndisë mund të shihet qartë. Ai vazhdon të triumfojë edhe sot mbi ligësinë dhe fuqitë e errësirës ashtu siç edhe bëri dymijë vite më parë. J.C. Ryle komenton, “Sa do e mrekullueshme ishte ndryshimi që ndodhi në gjendjen e këtij ish-demoniaku kur u shërua, ky ndryshim nuk është aspak më i mrekullueshëm se ndryshimi që ndodh mbi të gjithë ata që kanë lindur përsëri dhe u kthyen nga fuqia e Satanit te Perëndia. Kurrë nuk është një njeri në mendjen e tij të duhur derisa ai të kthehet në besimin tek Krishti, dhe kurrë nuk është ai njeri në vendin e duhur derisa të ulet me anë të besimit në këmbët e Jezusit ose të vishet siç duhet derisa të ketë veshur Zotin Jezu Krisht”.

Konvertimi apo rilindja frymore nuk është gjë tjetër veç veprimi i Perëndisë që e shpëton një person nga dominimi i Satanit. Ky është rikthimi i njeriut në mendjen e duhur duke ia shpenguar shpirtin e tij nga Djalli. Nëse Krishti na ka bërë të lirë, atëherë ne jemi të lirë që të ulemi tek këmbët e Tij çdo ditë. Perëndia na ndihmoftë që ta vërtetojmë se jemi shërbëtorët e Perëndisë dhe jo skllevërit e të ligut. Le të dëgjojmë zërin e Mjeshtrit tonë dhe ti bindemi urdhrave të Tij.

 

Jezusi e Preku Atë-Mateu 8:1-4

Skeptiku dhe jobesimtari thonë se mrekullitë nuk ekzistojnë. Kjo zbulon se çfarë ata besojnë mbi personin e Perëndisë, sovranitetin e Tij, si dhe këndvështrimin e tyre të pasaktë ndaj Shkrimit të Shentjë. Gjatë një mrekullie, Perëndia në Sovranitetin e Tij, përmbys apo shkon kundra atyre që ne i quajmë ligjet e natyrës për të shpalosur fuqinë e tij. Mrekullitë janë shenja të fuqishme. Tek Hebrenjve 2:3-4, Perëndia na jep arsyetimin e tij për mrekullitë: “Si do të shpëtojmë ne, në qoftë se e lëmë pas dore një shpëtim kaq të madh, i cili, si u shpall në fillim nëpërmjet Zotit, u vërtetua ndër ne nga ata që e dëgjuan, ⁴ ndërsa Perëndia bashkëdëshmonte për të me anë shenjash e mrekullish dhe me vepra të ndryshme të fuqishme dhe me të ndara dhuntish të Frymës së Shenjtë, sipas vullnetit të tij?”  Pra, mrekullitë janë në të vërtetë instrumente dëshmuese për të vërtetuar fjalën e Shpëtimit të folur nga Zoti dhe Apostujt e Tij. Nëse kjo është e vërtetë, atëherë ne jemi në gjendje të shohim brenda çdo mrekullie një mësim shpirtëror që shkon paralelisht me fjalën e folur.

Lexo Ungjillin sipas Mateut 8:1-4 (Marku 1:40-45; Luka 5:12-16). Kjo është mrekullia e shërimit të një lebrozi. Lebra në kohët biblike ishte një sëmundje e shëmtuar. Jo vetëm që lebrozin e përjashtonin nga shoqëria njerëzore, nga familja e shoqëria, por nga pikëpamja ceremoniale ai konsiderohej të ishte i papastër nga ligjet fetare. Që do të thotë se ai nuk mund të adhuronte më në Tempull apo në sinagogë. Lebra në kohët biblike ishte në të vërtetë dënimi me një vdekje të ngadaltë.  Në atë kohë nuk ekzistonte asnjë kurë për shërimin me përjashtim të shërimit që mund të të jepte nga lart vetë Perëndia. Rabinjtë e konsideronin shërimin e lebrës po aq të vështirë sa edhe ngjallja e të vdekurve.

Në këtë sëmundje, lëkura humbet ngjyrën e saj origjinale dhe bëhet e trashë dhe me luspa. Në Greqisht, fjala lebër përkthehet luspa. Ndërsa sëmundja përparon, pikat e trasha bëhen plagë të pista dhe ulçera të hapura për shkak të furnizimit të dobët me gjak. Ndërsa sëmundja përparon,  i sëmuri nuk i kontrollon dot më gishtat dhe më pas edhe gjymtyrët. Në atë kohë, ligji e kërkonte që lebrozët të thërrisnin me zë të lartë se po kalonin rrugës për t’i paralajmëruar të tjerët për gjendjen e tyre (Levetiku). Lebra ishte sëmundja më frikësuese nga të gjitha sëmundjet e tjera të asaj kohe, dhe në një kuptim frymor, lebra mjaft të saktë simbolizon dhe përshkruan gjendjen e të gjithë njerëzve në mëkat. Mëkati është lebra e shpirtit. Ajo na ndan nga marrëdhënia me Perëndinë.

1. Cila është konteksti i kësaj mrekulli të madhe?
2. Çfarë mësimi ka dëgjuar turma?
3. Si iu përgjigj turma mësimit të Krishtit?

Mund të supozojmë se lebrozi kishte dëgjuar Predikimin e Jezusit në Mal. Ne mund të supozojmë se ai pati shumë guxim që u bashkua me turmën, sepse turma do ta vriste. Mund të supozojmë se lebrozi ishte në nevojë të madhe. Vini re tek Luka 5:12, se ky njeri na është përshkruar si i mbushur me lebër. Pra, mund të supozojmë se ai kishte qenë lebroz për shumë vite. Por kur dëgjoi mesazhin e Krishtit, ai e dinte se Ai ishte Mesia që duhet të vinte.

1. Si iu afrua lebrozi Jezusit?

Kjo do të tregonte një frymë me një përulësi të madhe.

1. Çfarë titulli i jepet Jezusit në vargun 2?
2. A ka ndonjë dyshim në lidhje me aftësinë shëruese të Jezuit në mendjen e lebrozit?
3. Cila është kërkesa e lebrozit?
4. A është shërimi menjëhershëm i lebrozit, shenja e një mrekullie të vërtetë?
5. Çfarë lloj rikthimi mundësohej për lebrozin e shëruar? Si do të ndryshonte tani jeta e tij?

Lebrozi adhuronte Jezusin sepse ai mësonte si një Profet që kishte autoritet. Si rrjedhim, lebrozi besonte se mund të shërohej nëse Jezusi do ta dëshironte që ta bënte të pastër.

Lebrozi iu afrua Krishtit me sëmundjen e tij fizike, ndërsa ne të gjithë ne duhet t’i afrohemi Krishtit me mëkatin tonë. Siç vëren Mateo Henri në komentarin e Tij, “Ky është ngushëllimi ynë kur ne e ia japim vete Krishtit si Mjeku Hyjnor, që nëse do, ai mund të na bëjë të pastër. Me një besim të guximshëm por edhe të përulur, ne duhet të shkojmë te Krishti dhe ti lutemi Atij për shërim.” Në mënyrë që të pastrohemi nga sëmundja e mëkatit tonë, ne duhet ti besojmë Jezusit dhe fuqisë së tij që është e aftë për të na bërë shpirtërisht të pastër dhe të pranueshëm nga Perëndia.

1. Cila është përgjigja menjëhershme e Jezusi e ndaj kërkesës së lebrozit (v. 3)?
2. Si e shëroi Jezusi atë?
3. Sa shpejt iu largua sëmundja lebrozit?
4. A është shërimi i menjëhershëm i lebrozit shenja që një mrekulli e vërtetë ka ndodhur?
5. Çfarë na zbulon vargu 3 mbi gatishmërinë apo qëndrimin e Jezusit ndaj nesh?

A është Ai një Shpëtimtar i gatshëm? Nëse Ai është i gatshëm, i vullnetshëm dhe i aftë, atëherë pyetja e gardianit të Filipisë tek Veprat 16:30, “Çfarë duhet të bëj që të shpëtohem?” ka një përgjigje të mrekullueshme.

1. Çfarë mendoni se ishte reagimi i leprozit për shërimin e marrë?
2. Përse Jezusi në vargun 4 i tha njeriut të shëruar të mos i tregonte askujt?
3. Ai nuk duhej që ti tregonte askujt deri sa diçka tjetër të kishte ndodhur. Çfarë duhej që ish-leprozi të bënte më parë? Shiko pasazhet paralele.
4. Përse duhej që i shëruari të paraqitesh tek prifti? (Shiko Levetikun 14:2 dhe vargjet që vijojnë)
5. Përse duhej që ky ekzaminim nga prifti të jetë një dëshmi për ta?
6. Çfarë do të dëshmonte kjo dëshmi?
7. A e pranonin priftërinjtë në këtë kohë personin, punën dhe mesazhin e Jezusit?

Ishte e rëndësishme që lebrozi të merrte një dëshminë nga prifti para se fjala të përhapej në tërë Jerusalemin se Jezusi ishte ai që e kishte shëruar. Nëse priftërinjtë i japin lebrozit raportin se ishte i shëruar, atëherë ata kishin certifikuar punën e Jezusit, dhe rrjedhimisht  edhe do të lavdëronin punën e Jezusit pa e ditur. Në pasazhin paralel tek Marku na zbulohet se lebrozi ishte kaq i gëzuar sa që filloi t’u tregonte të gjithëve ato që i kishin ndodhur në jetën e tij. Ne nuk mund ta justifikojmë mosbindjen e tij.

1. Cili ishte rezultati i mosbindjes së tij dhe përhapja e nxituar e lajmit të mirë?

Seria jonë e studimeve është titulluar “Mrekullitë dhe Aplikimi apo Mesazhi i tyre Shpirtëror”. Sot kemi parë çështjen e lebrës fizike që e kuptuar shpirtërisht, është simboli i sëmundjes së mëkatit, mallkimi i çdo shpirti njerëzor. Ne kemi vërejtur se kurimi mund të vijë vetëm nga dora e Perëndisë nëpërmjet Birit të tij Jezu Krishtit. Sa e mrekullueshme është për ne që e njohim Krishtin si Shpëtimtar dhe Zot dhe e dimë fare mirë se sa i gatshëm dhe i aftë është Ai që të largojë mallkimin dhe sëmundjen e shpirtit tonë.

Nëse nuk e ke marrë ende pastrimin nga Zoti, atëherë shpirti yt është ende i sëmurë me lebrën shpirtërore. Por, nëse e sheh veten si një mëkatar, duke e ditur se nuk je pastruar kurrë, eja tek Zoti Jezus. Nga ana tjetër, nëse e ke përjetuar gëzimin e pastrimit të Tij, shpërndaje lajmin e mirë. Qoftë adhurimi i Tij gjithnjë në buzët tona. Siç thotë edhe Psalmisti, “I madh është Zoti dhe i denjë të përlëvdohet” (Psa. 48:1).

 

Drita e Botës – Gjoni 9

Mrekullia që na përshkruhet tek Gjoni 9 është një prej mrekullive më të rëndësishme dhe domethënëse të Krishtit. Edhe pse në sytë e botës kjo mrekulli mund të mos duket aq spektakolare sa të ngjallësh dikë nga të vdekurit, siç Krishti bëri me Llazarin, kjo mrekulli është po aq domethënëse dhe e rëndësishme, sepse në Bibël, ngjallja në jetën e re frymore është e njëjtë me dhënien e shikimit atij që është i lindur i verbër. Përsëri, në prezencën e ndjekësve të Tij, Krishti bëri një tjetër mrekulli, duke provuar kështu se Ai është me të vërtetë Profeti i Madh që duhej të vinte nga Perëndia. Le të kujtojmë se gruaja samaritane tek pusi, sipas Gjonit 4:19 e identifikoi Jezusin si Profetin kur tha, “Zot, po shoh se ti je profet.” Më pas ajo shtoi, “Unë e di se vjen Mesia, i quajtur Krisht; kur të vijë ai, do të na i kumtojë të gjitha. Jezusi i tha: «Unë jam ai që po të flet!».” (Gjoni 4:25-26)

Profetët e Dhiatës së Vjetër dinin që kur Krishti të vinte do të bënte mrekullitë më të mëdha, dhe do të komunikonte qartë të tërë të vërtetën e Perëndisë. Në mendjen e dishepujve ky ishte detaji më i rëndësishëm dhe qendror i tërë mrekullive të Krishtit. Në predikimin e tij Ditën e Rrëshajave (Veprat 2), Pjetri i qortoi Judenjtë që kryqëzuan Zotin sepse nuk besuan në të. Ai e deklaroi mosbesimin e tyre të pajustifikueshëm, sepse ky Jezus nga Nazareti ishte “njeriu i dëftyer nga Perëndia ndër ju me vepra të fuqishme dhe mrekulli dhe shenja që Perëndia bëri ndër ju me anë të tij” (Vep. 2:22).

Si ua provoi Perëndia këtyre Judenjve se Jezusi ishte profeti i dërguar prej tij? Përmes mrekullive. Pjetri pra thotë se për shkak të mrekullive, njerëzimi duhet të pranojë fjalën e Krishtit. Por çfarë Judenjtë bënë është se refuzuan të pranojnë shenjat kredenciale të Jezusit si Profeti, dhe kështu kryqëzuan Zotin e Lavdisë.

Le të lexojmë të tërë kapitull 9 të Ungjillit sipas Gjonit. Studiuesit besojnë se përmbajtja e këtij pasazhi ishte pika kulmore e debatit të gjatë të Jezusit me kundërshtarët e Tij (Gjoni 7:34-10:42). Pasi Zoti u largua nga Tempulli për ti shpëtuar gurëve të kundërshtarëve të Tij, qëndroi në lagjen që rrethonte Tempullin, aty ku mblidheshin lypsaret, sakatët dhe të sëmurët e tjerë, dhe filloi tu shërbejë atyre.

1. Kush e morri iniciativën i pari, Krishti apo i verbëri?
2. A mund ta përshkruani se ku ndryshon bota e një njeriu që është lindur i verbër nga bota e një njeriu që është verbuar më vonë në jetë?
3. Cila ishte pyetja interesante që dishepujt i bënë Jezusit tek vargu 2?
4. Cila ishte përgjigja e mrekullueshme e Jezusit?
5. Kur duheshin bërë këto vepra madhështore?
6. Çfarë përdori Jezusi për të bërë këtë mrekulli (v. 6)?
7. A e kundërshton kjo procedurë përkufizimin tonë se çfarë është një mrekulli? (Rikujto gjashtë kriteret e një mrekullie të vërtetë).
8. Çfarë e urdhëroi Jezusi këtë të verbër të bënte?
9. Përse i verbëri ishte i gatshëm që të shkonte tek pellgu i Siloamit?
10. Cili ishte rezultati?
11. Vargjet 8-10 tregojnë habinë e fqinjëve të të verbërit. Si shpjegohet habia e tyre?
12. A i shpjegoi saktë ky ish i verbër, faktet e shërimit të tij?
13. Vini re titullin (vargu 11) që i verbëri i dha Jezusit).
14. Përse e çuan këtë ish të verbër tek Farisenjtë (v. 13)?
15. Cila ishe domethënia e mrekullisë së Krishtit që shëron një të verbër ditën e shabatit?
16. Lexo vargun 16. Cila ishe logjika e Farisenjtë  kur thanë se ky njeri nuk ishte nga Perëndia?
17. Përse nuk e mbajti Krishti shabatin (Gjoni 5:9-18)?
18. Përse kishte përçarje në mes tyre (v. 16)?
19. Çfarë titulli të ri i dha i verbëri Jezusit tek vargu 17?

Do të vëmë re se si përparon ky ish i verbër në kuptimin e tij se kush ishte ai që e pat shëruar. Le të kujtojmë se profetët e vërtetë të Perëndisë provonin se mesazhi i tyre ishte prej Perëndisë përmes mrekullive që ata bënin (shiko rrëfimin e Nikodemit tek Gjoni 3:2).

1. Përse nuk besuan Judenjtë (v. 18)?
2. Cili ishte hapi tjetër në planin e tyre për të diskretituar këtë mrekulli të madhe të Jezusit (v. 18)?
3. Çfarë pyetjesh i bënë ata prindërve të tij?
4. Çfarë detajesh na bëjnë të mendojmë se prindërit e tij thjesht nuk donin të përfshiheshin në këtë grindje fetare?
5. Çfarë përgjigjeje u ofruan farisenjve (v. 21)?
6. Çfarë thanë prindërit e tij ndaj kësaj (v. 22)?

Në atë kohë, të të nxirrnin nga sinagoga ishte njësoj sikur të të përjashtonin nga kisha sot, dhe më pas, punëdhënësi të përjashtonte nga puna, drejtoria arsimore të përjashtonte fëmijët e tu nga shkolla, dhe më pas komuna të refuzonte lejen për ndërtim. Pra, përjashtimi nga sinagoga ishte në atë kohë një dënim religjioz që pasohej me efekte ekonomike dhe sociale. Tek vargu 24 lexojmë se ata e thirrën ish-të-verbrin dhe i kërkuan që ti jepte lavdi Perëndisë. Kjo frazë nuk do të thotë që ata po i kërkonin të shëruarit që të lavdëronte Perëndinë për shërimin e marrë. Ata po i kërkonin atij që të bënte një përbetim publik dhe solemn dhe të tregonte të vërtetën sepse farisenjtë nuk besonin se Krishti e kishte shëruar atë, dhe se i shëruari po gënjente.

1. Cili ishte argumenti i vetëm mbrojtës i të verbrit (v. 25)?
2. Vini re se përsëri farisenjtë i kërkuan të verbrit që të ritregonte historinë e tij. Si po ndryshonte qëndrimi i të verbrit të shëruar pas insistimit të farisenjve (v. 27)?

Judenjtë e konsideronin veten dishepuj të Moisiut sepse ata ishin ndjekës të Ligjit, dhe këtë Ligj ua kishte dhënë Moisiu. Moisiu ishte i dërguar nga Perëndia dhe kishte autoritetin nga Ai që të bënte të gjitha ato gjëra që ai kishte bërë.

1. Cili ishte thelbi i deklaratës së të verbrit tek vargjet 30-33?
2. Si reaguan Farisenjtë ndaj fjalëve të të verbrit?
3. Cili është kuptimi “Dhe e nxorën jashtë”?
4. Cili ishte reagimi i Jezusit ndaj shkishërimit të të verbrit (v. 35)?

A nuk është e mrekullueshme që Zoti Jezus menjëherë vjen që të inkurajojë dhe forcojë atë që Ai sapo ka shëruar! Vini re, që përsëri, Krishti ishte Ai që e mori iniciativën i pari.

1. Pse Jezusi i bëri atij këtë pyetje të drejtpërdrejtë dhe specifike (v. 35)?
2. Përse dhe çfarë thanë prindërit e tij (v. 22)?
3. Çfarë përgjigje shtesë kërkon prej nesh ky pasazh?
4. Kur besojmë në Krishtin, a do të thotë gjithmonë se ne duhet ta adhurojmë Atë?
5. Çfarë të vërtetash frymore nxjerr në pah Krishti nga shërimi i të verbrit (v. 39-41)?
6. Cilit ishin të verbrit e vërtetë? Përse nuk e shikonin ata verbërinë e tyre?

Gjoni 9 përshkruan dy lloje njerëzish, të vetmit kategori njerëzish që ka kjo botë: ata që janë shpirtërisht të verbër, dhe ata që janë të shëruar nga Mjeku Hyjnor nga sëmundja e verbërisë frymore. Ky kapitull përshkruan me ngjyra të ndezura gjendjen e tmerrshme të njeriut natyror-njeriut pa Perëndinë. Mëkatari është frymërisht i verbër. Kuptimi i tij është i errësuar dhe zemra e tij është e verbuar (Efesianëve 4:18). Për shkak të këtij verbimi, ata që janë pa Krishtin në jetën e tyre as nuk e kuptojnë gjendjen e tyre të rëndë, dhe as nuk e shikojnë rrezikun e menjëhershëm që u kanoset nëse vazhdojnë që të qëndrojnë të ndarë nga Krishti. Kështu ata nuk mund ta shikojnë nevojën e tyre për Zotin Jezus Krisht si shëruesi i tyre hyjnor.

Ne që kemi kaluar nga errësira në dritë, ne kemi përjetuar në mënyrë frymore atë që ky i verbër përjetoi fizikisht. A të janë hapur sytë që të shikosh të vërtetën madhështore që shpëtimi yt nga mëkatet vjen vetëm përmes veprës madhështore të Perëndisë në Krishtin Jezus? A është dëshmia jote frymore e ngjashme me atë të dëshmisë fizike të të verbrit tek Gjoni 9:25? “…një gjë di, që isha i verbër dhe shoh tani”.

Ndërsa vazhdojmë të studiojmë mrekullitë e Zotit tonë, le të mos harrojmë kurrë që këto mrekulli madhështore që vërtetojnë personin dhe fjalët e Zotit Jezus Krisht, gjithashtu vënë në dukje edhe realitetin frymor. Këto mrekulli janë përshkrime të punës së Perëndisë në realitetin frymor. Le të mos harrojmë se ne duhet që të shërohemi nga sëmundjet tona, se kemi nevojë që të na hapen sytë, se ne kemi nevojë për Bukën e Jetës. Të gjitha këto vijnë vetëm nga dora e plotfuqishme Mrekullibërësit, vetë Zotit Jezus Krisht. Le ta rrëfejmë besimin tonë tek Ai siç bëri edhe ish-i-verbri kur tha, “«Unë besoj, o Zot»; dhe e adhuroi” (v. 38). Perëndia na dhuroftë që në këtë moment hirin që ne të shikojmë nevojën tonë të madhe për Krishtin.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

O njeri besimpak, pse dyshove? – Mateu 14:22-33

Kur ushqeu pesë mijë vetë, Jezusi u soll si Zoti i Natyrës duke shumuar pesë bukë e dy peshq për të siguruar për nevojat fizike të atyre në nevojë. Në këtë mrekulli tjetër, Jezusi sillet serish si Zoti i tërë Krijesës së Tij, duke kaluar mbi ligjet e natyrës për ti shërbyer dishepujve që ishin në rrezik.

Zoti i detyroi dishepujt që të hipnin në barkë dh të niseshin për në bregun tjetër. Më pas i i nisi turmat të cilët dëshironin që ta bënin me forcë Jezusin mbretin e tyre (Gjoni 6:15) për shkak se i kishte ushqyer ata. Sigurisht që edhe dishepujt ishin pjesë e këtij entuziazmi popullor, sepse dëshironin që edhe ata të ishin pjesë e kurorëzimit të Krishtit si mbret që edhe ata të kishin pjesën e tyre në këtë mbretëri të re. Por Zoti ynë kishte vepra më të mëdha për të bërë si Profeti i madh i Perëndisë. Ai duhej që tu zbulonte njerëzve se kush ai ishte në të vërtetë, se dhe çfarë kishte ardhur në tokë për të bërë. Dishepujt kishin ende shumë për të mësuar mbi fuqinë e vërtetë të Zoti të tyre, dhe kështu Ai i dërgoi ata në mes të stuhisë.

Hape Biblën dhe lexo Mateu 14:22-33, si dhe pasazhet paralele tek Marku 6:45-53 dhe Gjoni 6:15-21.

1. Çfarë bëri Jezusi pasi e nisi turmën?
2. Në cilën pjesë të ditës ndodhi kjo?
3. Përse Jezusi, Biri i Perëndisë, kishte nevojë që të lutej?
4. Çfarë shembulli la për ne Zoti ynë tek vargu 23?

Zoti ynë u ngjit në një prej maleve që rrethojnë Detin e Galilesë. Nga ajo lartësi Ai mund ti shikonte dishepujt që gjendeshin në mes të stuhisë dhe rrezikut fizik, dhe varkën që goditej nga dallgët e larta. Ndërkohë, me siguri, dishepujt pyetnin veten se pse Jezusi i dërgoi ata në mes të stuhisë.

1. Përse Jezusi i dërgoi dishepujt që të lundronin atë natë?
2. A e dinte Ai se do të fillonte stuhia?
3. A gjendeshin dishepujt pikërisht aty ku Zoti dëshironte që ata të ishin?

Edhe pse dishepujt iu nënshtruan vullnetit të Zotit, ata e gjetën veten në mes të vështirësisë! Shumë të Krishterë mendojnë se kur e gjejnë veten në mes të vështirësive, sprovave dhe fatkeqësive, ata nuk janë në vullnetin e Perëndisë, ose se Zoti po i dënon, ose po punon kundra tyre. Por dishepujt ishin ekzaktësish aty ku Jezusi i kishte dërguar që të ishin. Ai e njihte mirë situatën e tyre. Perëndia i njeh sfidat, sprovat dhe fatkeqësitë e tua. Ai ka një arsye se përse ka lejuar që ti të shkosh përmes tyre. Ne mund të mos e kuptojmë arsyen e tyre, por Ai i ka lejuar ato qëllimisht.

1. Sa kohë kishte kaluar që nga momenti kur Zoti ishte ndarë nga dishepujt e Tij? (Roja e katërt e natës fillonte në orën 3 a.m.)
2. Sa larg kishin lundruar ata në det? (Deti i Galilesë është rreth 10 kilometra në këtë pikë, dhe ata kishin vozitur në gjysmë të rrugës).
3. Përshkruani skenën tek vargu 26.
4. Përse ishin këta dishepuj të guximshëm kaq të frikësuar?
5. Përse menduan se personi që po u afrohej ishte një fantazmë?
6. Çfarë provon kjo mrekulli mbi natyrën e Jezusit?
7. Çfarë u zbulonte kjo gjë atyre mbi fuqinë e Jezusit mbi ligjet e natyrës?
8. Çfarë bëri menjëherë Zoti për të qetësuar frikën e tyre?
9. Çfarë ju bën të mendoni se ata njohën zërin e Tij përpara se ata të njihnin fytyrën e Tij?
10. Cili nga dishepujt iu përgjigj Zotit i pari?
11. Si e testoi Pjetri Jezusin?
12. Çfarë na zbulon kjo sjellje e Pjetrit mbi karakterin e tij?
13. Si i drejtohet ai Jezusit? (Kujto që Pjetri ishte peshkatar, dhe e njihte mirë zanatin e detarit).
14. Zoti ynë ishte i hirshëm ndaj Pjetrit dhe nuk e qortoi atë. Çfarë i tha Ai Pjetrit?
15. Çfarë bëri Pjetri menjëherë?
16. Çfarë na tregon kjo për besimin e Pjetrit?

Ne jemi shumë të ngjashëm me Pjetrin. Ne gjithnjë lutemi “Unë besoj, o Zot, ndihmo mosbesimin tim!” (Marku 9:24). Edhe ne duam ta ndjekim Jezusin me çdo kusht, por pastaj ne bëhemi të vetëdijshëm për gjendjen tonë të vështirë dhe frikësohemi e dyshojmë.

1. Çfarë ndodhi sipas vargut 30?
2. Përse u frikësuar Pjetri?
3. Kujt i thirri për ndihmë përsëri ai?
4. Sa afër i ishte Zoti ynë Pjetrit që po fundosej?
5. Sa shpejt veproi Jezusi në mes të këtyre vështirësive (v. 27, 31)?
6. Sipas vargut 31, çfarë tha Jezusi se ishte problemi i Pjetrit?

Pasi Jezusi dhe Pjetri arritën në varkë, stuhia pushoi. Me të vërtetë Jezusi është Zot mbi natyrën.

1. A mendoni se dishepujt e tjerë në varkë kuptuan se çfarë po ndodhte?
2. Në cilin varg e zbulojmë këtë gjë?
3. Cili ishte reagimi i dishepujve dhe reagimi i Zotit tonë?
4. Çfarë do të thoshte për ata të pohonin se Jezusi ishte Biri i Perëndisë?
5. Çfarë parimesh mund të zbulojmë nga kjo mrekulli i e Krishtit mbi forcat e natyrës, të cilat mund të na ndihmojnë  ne në jetën tonë?

Pyetja e parë që duhet ti bëjmë vetes kur gjendemi në mes të stuhive të jetës është nëse jemi aty ku Perëndia dëshiron që ne të jemi, dhe nëse po bëjmë atë që Perëndia dëshiron që ne të bëjmë në përputhje me urdhëresat e Tij.

Kujto që ashtu siç Jezusi i shikonte dishepujt në vështirësi që nga maja e malit, Perëndia edhe sot i di të gjitha vështirësitë tona, dhe na vjen në ndihmë në kohën e duhur.

Cili është qëllimi që Perëndia i lejon fatkeqësitë, sprovat dhe shtrëngimet të vijnë në jetën tënde? A reagon ti ndaj mëshirës së Perëndisë në të njëjtën mënyrë si edhe dishepujt në vargun 33? Çfarë do të thotë për ty vetë, ta adhurosh Atë dhe të shpallësh se Ai është Biri i Perëndisë?

Kjo mrekulli madhështore duhet të prodhojë shumë ngushëllime në zemrën tonë për disa arsye. Duhet të kuptojmë se kush është në të vërtetë Zoti ynë, dhe ne duhet që ti përulemi para Tij. Ai edhe sot bën që të gjitha gjërat të bashkëveprojnë për të mirë për ata që e duan Perëndinë, për ata që janë të thirrur sipas qëllimit të tij (Rom. 8:28). Mrekullitë pra, na zbulojnë dhe na garantojnë karakterin madhështor të Zotit tonë. Perëndia na dhëntë urtësi për ti kujtuar dhe aplikuar këto të vërteta në jetën tonë edhe sot.

 

Jezusi shëron e shpëton një grua – Luka 13:10–17

Zoti Jezus Krisht është Shpëtimtari i njerëzimit. Si i tillë Ai është jo vetëm shpëtimtari i burrave por edhe i grave. Si i tillë, Ai është atëherë Emancipuesi Hyjnor, emancipuesi i vërtetë. Mesazhin e mëparshëm e nisa me deklaratën:

“Zoti Jezus Krisht ka bërë më shumë për ngritjen, statusin, vlerësimin, nderin dhe respektin e gruas, se sa kushdo tjetër në historinë e njerëzimit. Kjo është një deklaratë që mund të habisë shumë njerëz, por që është historikisht absolutisht e vërtetë. Historia është e mbushur me shembuj se si burrat përdorën fuqinë fizike, politike apo ekonomike për të ndrydhur, dominuar, frikësuar, frenuar dhe abuzuar me femrën, fizikisht apo me fjalë, nga ana shpirtërore apo edhe psikologjike. Historia njerëzore nuk ka qenë e mirë ndaj femrës. Por Jezusi e ndryshoi atë.”

Në mesazhin e kaluar pamë se si Perëndia e krijoi burrin dhe gruan si të barabartë për nga vlera, edhe pse me role e funksione të ndryshme komplimentuese apo përmbushëshe dhe plotësuese ndaj njëri-tjetrit. Perëndia e krijoi burrin dhe gruan sipas shëmbëlltyrës së tij dhe për qëllime të caktuara, dhe kjo është vlera e vërtetë e njeriut. Thamë se:

“…pikërisht këtë marrëdhënie biblike ndërmjet vlerës dhe funksionit duhet të përqafojmë dhe ruajmë, dhe madje përdorim për të ndërtuar një bashkësi lokale të shëndetshme, dhe një civilizim të ri biblik. Nuk është funksioni ai që i jep vlerë njeriut, por se kush ai apo ajo është në sy të Perëndisë. Aty është dinjiteti dhe vlera e vërtetë e mashkullit dhe femrës.”

Por dimë gjithashtu së mëkati hyri në këtë botë kur njeriu braktisi vullnetin e shpallur të Perëndisë për marrëdhëniet e njeriut me Perëndinë dhe marrëdhëniet e njeriut me krijesat e tjera. Njeriu, në mënyrë autonome nga Perëndia, filloi të përkufizonte identitetin e tij, qëllimin e ekzistencës së tij, funksionin dhe vlerën e vet. Produkti i kësaj përpjekjeje, është bota që kemi sot. Një botë në të cilën gruaja shtypet, përbuzet, abuzohet, zhvlerësohet, e madje skllavërohet.

Por Perëndia hyri në dimensionet e kësaj bote për të shpëtuar njerëzimin, burra e gra, nga faji e fuqia skllavëruese e mëkatit të tyre, dhe madje një ditë, në qiellin e ri dhe në tokën e re, i do ta shpëtojë fëmrën dhe mashkullin edhe nga pasojat universale të mëkatit.

Pikërisht këtë shikojmë në historinë që gjejmë tek Luka 13:10-17. Jezusi shëron dhe shpëton një grua. Jezusi shëron e shpëton, në frymë e në trup një grua të skllavëruar nga mëkati i saj, fuqitë e errësirës, qëndrimi i botës. Në këtë akt, ne shikojmë zemrën e Perëndisë kundrejt femrës, synimin e Tij për të.

Një ditë shabati Jezusi po jepte mësim në një nga sinagogat. ¹¹ Dhe, ja, ishte një grua, e cila prej tetëmbëdhjetë vjetësh kishte një frymë lëngate, dhe ajo ishte e kërrusur dhe në asnjë mënyrë nuk drejtohej dot. ¹² Dhe kur Jezusi e pa, e thirri pranë vetes dhe i tha: «O grua, ti je e liruar nga lëngata jote». ¹³ Dhe i vuri duart mbi të dhe ajo u drejtua menjëherë, dhe përlëvdonte Perëndinë. ¹⁴ Por kryetari i sinagogës, i indinjuar sepse Jezusi kishte shëruar ditën e shabatit, i tha turmës: «Gjashtë janë ditët kur duhet të punohet; ejani, pra, të shëroheni në ato ditë dhe jo ditën e shabatit». ¹⁵ Atëherë Zoti u përgjigj dhe tha: «Hipokrit! A nuk e zgjidh secili nga ju në shabat nga grazhdi kaun e vet, ose gomarin dhe e çon për të pirë? ¹⁶ A nuk duhej, pra, të zgjidhej nga këto pranga, ditën e shabatit, kjo që është bijë e Abrahamit dhe që Satani e mbajti lidhur, ja, tetëmbëdhjetë vjet?». ¹⁷ Dhe, kur ai thoshte këto, të gjithë kundërshtarët e tij mbetën të turpëruar dhe mbarë turma gëzohej për të gjitha veprat madhështore që ai kishte bërë. – Luka 13:10-17

Zoti bekon në ditën e Shabatit

Zoti ishte me popullin e Tij në ditën e shabatit. Zoti ishte në mes të popullit të tij ditën e shabatit. Zoti ishte për bekim, shpëtim e shërim, në mes të popullit të tij ditën e shabatit. Ky është detaji i parë që duhet të vëmë re në këtë histori. Dita e shabatit për të Krishterin, që pas Ringjalljes së Zotit, është dita e Diel, Dita e Zotit siç e quan Bibla (Zbu. 1:10).  Ky detaj na thërret që të jemi me popullin e Perëndisë ditën e Zotit, nëse duam që të shikojmë, që të prekemi e të bekohemi prej Zotit.

Atë të dielë të parë të ringjalljes, Thomai nuk ishte me dishepujt e tjerë, dhe kur Zoti iu shfaq atyre për bekim, ai nuk ishte aty, dhe as nuk kishte besim se Krishti u ishte shfaqur atyre. Të dielën që pasoi, kur Thomai ishte me popullin e Krishtit, Zoti iu shfaq. Thomai preku Zotit dhe Zoti i rriti besimin Thomait.

Apostulli Gjoni, e morri tërë librin e Zbulesës në Ditën e Zotit, një të dielë. Të dielën Jezusi i Ringjallur iu shfaq Gjonit. Gjatë tërë kohës kur Krishti ishte në tokë, edhe para kryqëzimit, ai ishte çdo dita shabati me popullin e Perëndisë. Në fakt ai e filloi zyrtarisht shërbesën e tij në tokë, një ditë shabati, në një sinagogë, në mes të popullit të Perëndisë (Luka 4:14-21).

Për këtë arsye, pastorët dhe teologët e vjetër dhe të perëndishëm puritan, e quanin ditën e shabatit “dita e tregut shpirtëror”, sepse në atë ditë “Zoti Jezus Krisht i jep pa para popullit të tij bekimet e tij, dhe merr prej tyre fajet, rëndesat e lutjet e tyre.” Krishti i thotë kishës tek Zbulesa 3:18, “Të këshilloj të blesh nga unë ar të kulluar në zjarr që të pasurohesh; edhe petka të bardha që të vishesh dhe të mos duket turpi i lakuriqësisë sate; edhe vajos sytë e tu me kolir, që të shohësh.” Kjo është arsyeja se përse puritanët e etiketuan kështu Ditën e Zotit.

Pikërisht kjo është çfarë i ndodh një gruaje të rënduar nga sëmundjet fizike e shpirtërore, në sinagogë, një ditë të bekuar shabati. Një grua merr fjalën e Krishtit, preket nga dora e Krishtit, dhe më pas merr çlirimin prej tij. Të gjitha këto në ditën e shabatit, në mes të popullit të Zotit të Shabatit (Luka 6:5).

Krishti është Zoti i Shabatit

Çfarë bëri Zoti në atë ditë shabati në mes të popullit të tij? Ai bëri dy gjëra, ai predikoi dhe ai shëroi popullin e Perëndisë. Bibla thotë se Ai për këtë qëllim kishte ardhur në botë.

Dhe erdhi në Nazaret, ku ishte rritur dhe, siç e kishte zakon ditën e shabatit, hyri në sinagogë dhe u ngrit për të lexuar. ¹⁷ I dhanë Librin e Profetit Isaia; e hapi dhe gjeti vendin ku ishte shkruar: ¹⁸ «Fryma e Zotit është mbi mua, sepse ai më vajosi për të ungjillëzuar të varfrit; ai më dërgoi për të shëruar ata që e kanë zemrën të thyer, për të shpallur çlirimin e të burgosurve dhe kthimin e të parit të verbërve, për të dërguar në liri të shtypurit, ¹⁹ dhe për të predikuar vitin e pranueshëm të Zotit». ²⁰ Pastaj, si e mbylli librin dhe ia dha shërbyesit, u ul; dhe sytë e të gjithëve në sinagogë u drejtuan mbi të. ²¹ Atëherë ai nisi t’u thotë: «Sot ky Shkrim u përmbush në veshët tuaj». – Luka 4:16-21

Ky ishte thelbi e thirrja e shërbesës së Krishtit. Dhe pikërisht këtë bën Zoti në një shabat tjetër, në një sinagogë tjetër. Ai predikoi ungjillin, lajmin e mirë të shpëtimit nëse besojmë në Krishtin. Dhe Ai e vërtetoi se kishte fuqinë dhe autoritetin hyjnor që të shpëtonte e të falte mëkatet, duke shpalosur fuqinë dhe autoritetin hyjnor për të shëruar e ringjallur nga vdekja.

Sa e palogjikshme pra, reagimi i drejtuesve të sinagogës kur duan ti rezistojnë Krishtit! “kryetari i sinagogës, i indinjuar sepse Jezusi kishte shëruar ditën e shabatit, i tha turmës: «Gjashtë janë ditët kur duhet të punohet; ejani, pra, të shëroheni në ato ditë dhe jo ditën e shabatit».” (v. 14). Ky nuk ishte rasti i vetëm që Jezusi shëroi gjatë shabatit. Ky nuk ishte në fakt rasti i parë. Tek Luka 6:1-11 lexojmë për dy raste të tjera kur ai shërben dhe kur Judenjtë e akuzojnë se ka thyer shabatin.

Përgjigja e Krishtit ishte e dyfishtë. Së pari, Krishti si Jehova i trupëzuar është Zoti i Shabatit, pra është mbi shabatin. Zoti mund ta ndryshojë atë, mund të veprojë përmes shabatit, mund të veprojë dhe përgjatë shabatit.

Së dyti, arsyeja që Zoti e dha shabatin ishte që ne të pushonim dhe shëroheshim përgjatë shabatit. Zoti e dha shabatin që të pushojmë dhe shërohemi shpirtërisht gjatë shabatit kur ne përdorim mjetet që Ai na ka dhënë për ti përdorur gjatë shabatit, që janë adhurimi i përbashkët i Perëndisë, elementet e liturgjisë, leximi, predikimi e këndimi i fjalës së Perëndisë, sakramentet, lutja e përbashkët, bashkësia e shenjtorëve. Zoti na ka dhënë ditën e shabatit edhe që ne të pushojmë e shërohemi fizikisht, duke pushur nga punët e javës, një ditë në shtatë. Kështu, shërimet që kryente Krishti për të shoqëruar predikimin e tij, përmbushte plotësisht arsyen se përse Ai kishte ardhur në këtë botë, si edhe arsyen se përse Ai na ka dhënë e veçuar Ditën e Zotit.

Zoti i Shabatit, na flet, na prek, na bekon gjatë ditës së Tij.

Një Bijë e Abrahamit

Por kush ishte kjo grua? Në fakt, edhe pse Luka nuk na e thotë emrin e saj, ne dimë për të gjithçka që na duhet të dimë. “Dhe, ja, ishte një grua, e cila prej tetëmbëdhjetë vjetësh kishte një frymë lëngate, dhe ajo ishte e kërrusur dhe në asnjë mënyrë nuk drejtohej dot” (v. 11). Kjo është situata e saj fizike. Luka na thotë edhe se cili ishte identiteti i saj shpirtëror. Zoti e quajti atë bijë të Abrahamit. Luka na shpjegon edhe burimin e sëmundjes së saj, një sëmundje fizike e shkaktuar nga i ligu. Jezusi thotë, “kjo që është bijë e Abrahamit dhe që Satani e mbajti lidhur, ja, tetëmbëdhjetë vjet” (v. 16).

Cili ishte identiteti i saj shpirtëror? Ajo ishte besimtare. Ky është kuptimi i cilësimit që Jezusi i jep asaj: “bijë e Abrahamit”. Apostulli i Krishtit, Pali shpjegon, “Sikundër Abrahami «i besoi Perëndisë, dhe kjo iu llogarit për drejtësi»; ⁷ dijeni, atëherë, se ata që janë prej besimit, janë bij të Abrahamit…⁹ Prandaj ata që janë prej besimit bekohen bashkë me besimtarin Abraham.” (Gal. 3:6-9). Kjo grua ishte prej besimit, dhe si e tillë, bijë e Abrahamit. Ai ishte ati i saj frymor. Ky ishte identiteti i saj, dhe vlerësimi e dinjiteti më i lartë që Krishti i dha asaj. A je ti i dashur lexues, bir apo bijë e Abrahamit? A e ke edhe ti këtë përshkrim, vlerësim e lavdërim nga Zoti?

Por ka edhe një arsye tjetër se përse Zoti e përdori këtë përshkrim për këtë grua. Ai po përplasej me drejtuesit e kohës së tij, dhe me tërë qëndrimin që ata kishin ndaj njeriut dhe femrës. Ata kujdeseshin më shumë për kafshët e shtëpisë se sa për popullin e Perëndisë, dhe veçanërisht për femrën. Kështu Zoti i demaskon zemër-ngurtësinë  dhe hipokrizinë e tyre kur thotë “: «Hipokrit! A nuk e zgjidh secili nga ju në shabat nga grazhdi kaun e vet, ose gomarin dhe e çon për të pirë?” (v. 15).

Para disa javësh, një organizate për të drejtat e kafshëve, organizoi para Bashkisë së qytetit një protestë me pankarta e flamuj, për të mbrojtur të drejtat e qenve të rrugëve. Ky është neo-paganizmi modern. Këlyshët e qenve janë më të rëndësishëm e më të mbrojtur se fëmijët e palindur që vriten e abortohen çdo ditë kudo nëpër botë. Unë nuk di një protestë që të jetë organizuar në Shqipëri kundra abortit. Këtë e marr si shembull për të thënë që e njëjta situatë e ngjashme është edhe sot. Sipas statistikave, çdo ditë përdhunohen, torturohen dhe masakrohen 300-400 të Krishterë diku nëpër botë, dhe bota nuk skandalizohet nga ky gjenocid modern. Nga ana tjetër, modernët neo-paganë protestojnë e marrin masa të ruajnë fokat e pandat e qentë e rrugëve.  

Drejtuesit e Izraelit atëherë thonin me krenari: “Ne jemi bij të Abrahamit”. Jezusi u thotë: Ja, edhe kjo grua është bijë e Abrahamit. Kështu, mesazhi i Jezusi në këtë pasazh nuk është vetëm mbi shabatin dhe hipokrizinë, por se si ne duhet që ti ndërtojmë marrëdhëniet tona si meshkuj e femra, si bashkëtrashëgimtarë të premtimeve të Perëndisë. Kështu Pali thotë:

“sepse të gjithë ju jeni bij të Perëndisë me anë të besimit në Krishtin Jezus. ²⁷ Sepse sa veta u pagëzuat në Krishtin, Krishtin keni veshur. ²⁸ Nuk ka as jude, as grek, nuk ka as skllav as të lirë, nuk ka as mashkull as femër, sepse ju të gjithë jeni një në Jezu Krishtin. ²⁹ Dhe, në qoftë se jeni të Krishtit, jeni pra pasardhja e Abrahamit dhe trashëgimtarë sipas premtimit” (Gal. 3:26-29).

Kjo deklaratë e Palit është ilaçi për shërimin e sëmundjes së përçmimit e përçarjes racore, sociale dhe gjinore. Kjo deklaratë është burimi i shërimit të përçarjes e përplasjes ndërmjet besimtarëve brenda në kishë, si dhe baza e vërtetë për një unitet të vërtet ndërmjet kombeve. Në Krishtin, ne bëhemi të gjithë një.

Kështu, si në sinagogë atëherë, edhe sot, Zoti u thotë Kishës së Tij: Gratë besimtare në mesin tuaj janë trashëgimtare të premtimeve të Perëndisë. Edhe ato janë të bekuara dhe “zemërbuta që do të trashëgojnë tokën” (Mateu 5:5). Edhe ato janë ndër “të drejtët do të ndriçojnë si dielli në mbretërinë e Atit të tyre.” (Mateu 13:43).

Zoti njeh nevojën e gruas së sëmurë

Le të vëmë re tani, mrekullinë e asaj që ndodhi. “¹² Dhe kur Jezusi e pa, e thirri pranë vetes dhe i tha: «O grua, ti je e liruar nga lëngata jote». ¹³ Dhe i vuri duart mbi të dhe ajo u drejtua menjëherë, dhe përlëvdonte Perëndinë.” (v. 12-13). Çfarë vëmë re është se është Jezusi ai që vepron i pari ndaj saj. Nuk ishte gruaja ajo që e sulmon Jezusin me përgjërime. Zoti tashmë di gjithçka për të. Ai di se sa vite kishte ajo e sëmurë. Ai di se kush ia ka shkaktuar atë sëmundje asaj. Ai i di këto, sepse Perëndia e pat lejuar Satanin që ti shkaktonte këtë lëngatë kësaj gruaje me qëllim, që atë ditë shabati, Zoti të shpaloste madhështinë e Tij në mrekullinë e shërimit të kësaj gruaja. Jo çdo sëmundje na vjen nga dora e të ligut. Le të mos i atribuojmë Satanit më shumë sa duhet. Por në këtë rast, Zoti pat lejuar që Satani të shkaktonte këtë lëngtë mbi këtë bijë të Abrahamit, për lavdinë e Perëndisë. Pavarësisht nëse e dinte këtë arsye apo jo kjo grua, Krishti thotë se ajo ishte në besim, qëndronte në besim, shërbente e ishte besnike urdhëresave të Perëndisë për të shërbyer e adhuruar në kishë ditën e shabatit. Pavarësisht vështirësive të jetës, madje kundra tërë vështirësive të jetë, ajo grua jeton besimin e Abrahamit. Kjo është arsyeja se përse ajo është në sinagogë atë ditë. Dhe sepse ajo ishte në mes të popullit të Perëndisë në ditën e Zotit, ajo morri fjalën dhe prekjen e Zotit.

Jezusi pra, është Ai që inicion veprën e shpëtimit. Shpëtimi e shërimi ynë fillon dhe mbaron me Zotin. Jezusi është Ai që e thërret gruan për ta bekuar atë. Sigurisht që gruaja duhet ti bindet thirrjes së Jezusit në mënyrë që ajo të marrë bekimin prej tij. Por kjo grua ishte bijë e Abrahamit. Ajo kishte besim tek Zoti. Ajo iu bind Zotit dhe shkoi tek Ai. Nëse do që të jesh bijë e Abrahamit, nëse do bekimin e Zotit, nëse do shërimin prej tij, nëse do shpëtimin prej tij, bindu thirrjes së tij. Shko tek Ai ashtu siç je. Beso dhe do të shpëtohesh.

Veprimi që Jezusi bën më pas është domethënës. Ai vetëm sa e prek atë, dhe ajo shërohet menjëherë. Kjo është prova se Jezusi ishte Krishti, Zoti.

Zoti merr lavdinë në Kishën e Tij

Le të vëmë re reagimin e gruas dhe të turmës në sinagogë. Nga njëra anë vëmë re se disa vetëm sa ngelën të turpëruar. Këta ishin kundërshtarët e Zotit. Nga ana tjetër vëmë re se gruaja “përlëvdonte Perëndinë” (v. 13), “dhe mbarë turma gëzohej për të gjitha veprat madhështore që ai kishte bërë” (v. 17).  Zoti merr lavdinë që i takon si nga ata që e duan ashtu edhe nga ata që nuk e duan. Në parajsë, populli i Perëndisë e lavdëron Perëndinë me hir. Në ferr, kundërshtarët e Tij e lavdërojnë Perëndinë me pahir. Perëndia gjithnjë e merr lavdinë që i takon emrit të tij. Thirrja jonë është që këtu e tani, siç edhe gjatë tërë përjetësisë, të përlëvdojmë Perëndinë, të gëzohemi për të gjitha veprat madhështore që Ai ka bërë në jetët tona.

Le të shohim siç sheh Perëndia

Unë kam renditur tashmë disa aplikime personale që dalin nga ky pasazh biblik, por duhet thënë edhe diçka e fundit. Vëllezër e motra në Krishtin Jezus, le ta shohim njëri-tjetrin siç na sheh Perëndia. Kjo vlen si për bashkëshortët që janë të krishterë, si për fëmijët e së njëjtës familje, ashtu edhe për bashkë besimtarët në Krishtin Jezus. Duhet ta shohim njëri-tjetrin përmes syve të Perëndisë.

Çfarë Judenjtë panë në këtë grua ishte vetëm mëkat e shtrembërim, sëmundje e shëmtim. Më siguri fëmijët talleshin rrugës me të, komshinjtë e përflisnin prapa krahëve duke thënë, “Eh kush e di se çfarë mëkatesh të mëdha ka kryer ajo që e ka lënë Perëndia ashtu!” Burri ndoshta nuk e shikonte apo preferonte në krevat, sepse nuk ishte si modelet që dëshiron syri mashkullor. Kjo është mënyra se si shikon bota.

Zgjedhja që kemi përpara është: Ose do ta shohim njëri-tjetrin me sytë e botës dhe të mëkatit, ose do ta shohim njëri-tjetrin me sytë e Perëndisë. Nëse e shohim tjetrin me sytë e Perëndisë, në kishë nuk do të vlojnë më thashethemet e marrja nëpër gojë e njëri-tjetrit. Nëse e shohim tjetrin me sytë e Perëndisë, nuk e shohim tjetrin më mëkatar se veten. Nuk e shohim tjetrin me përçmim. Nuk do ta shohim tjetrin me urrejtje apo të paktën me mungesë falje në zemrat tona ndaj tyre. Nëse shohim siç sheh Perëndia, atëherë do të shohim tek njëri-tjetri bij e bija të Abrahamit, arsye të shumta për të qenë mirënjohës për ta, do të shohim dorën e Perëndisë në jetën e tyre, do të shohim bashkëtrashëgimtarë të Mbretit të Lavdisë, imazh-mbajtës të Perëndisë, të cilët Ati po i transformon çdo ditë e më shumë në përputhje me shëmbëlltyrën e Krishtit. E kjo do të transformojë gjithçka. Hiri i Perëndisë transformon gjithçka. Kjo do të transformojë të tëra marrëdhëniet tona. Kjo do të transformojë shërben e grave, të burrave e të fëmijëve. Të gjithë duhet të shohim siç sheh Jezusi. Le të veshim sytë e Tij përmes besimit.

Rëndësia e Studimit të Historisë së Krishterimit

“Historia e komuniteti Kristian dhe e marrëdhënies së saj me botën përgjatë tërë kohërave” (A. M. Renwick).

“Historia e Kishës është regjistrimi i interpretuar i origjinës, progresit dhe  impaktit të Krishtërimit mbi shoqërinë njerëzore, bazuar mbi të dhënat e mbledhura përmes metodave shkencore nga burimet arkeologjike e dokumentat historike të shkruara apo të gjalla. Ajo është historia e mbledhur, e interpretuar dhe e organizuar e shpëtimit të njerëzimit dhe e botës ku jeton ai.” (E. E. Cairns).

Historia e Kishës është historia e veprës shpëtuese të Perëndisë në, përreth dhe përmes Kishës së Tij, për bekimin e saj, nxitjen e ardhjes së dytë të Krishtit dhe lavdinë e Perëndisë.

Ne jetojmë në një kohë kur njohuria e historisë së Kishës apo e Krishterimit mungon në përmasa të rrezikshme, dhe ajo që është më shqetësuesja është moskokë/arja dhe madje neglizhimi i ndërgjegjshëm i historisë tonë. Kjo na ka sjellë në një situatë të ngjashme me atë të Gjy. 21:25 ku secili bën atë që duket më e drejtë në sytë e tij. Kjo mungesë njohuri e veprave të Perëndisë në të kaluarën evidentohet edhe në apostazinë e përgjithshme të Kishës, vet-varësinë dhe autonominë nga Perëndia (L.Rip. 5:15).[1] Studimi i veprave të Perëndisë në të kaluarën (Psa. 77:11)[2] nuk është një çështje e parëndësishme dhe as një opsion që na lihet ne për zgjedhje. Mbi të gjitha ajo është një mjet bekimi, dishepullizimi dhe inkurajimi për një jetë me të vërtetë të Krishterë plot bindje e shenjtëri nën Krishtin, Zotin tonë.

Urdhëresa dhe Shembulli Biblik

Perëndia në Bibël na urdhëron që të studiojmë historinë. Tek Jer. 6:16 Perëndia urdhëron popullin e Tij “Ndaluni nëpër rrugë dhe shikoni, pyesni për shtigjet e vjetra, ku është rruga e mirë, dhe ecni nëpër të; kështu do të gjeni prehje për shpirtrat tuaj.” Tek Isa. 51:1 ai thotë “Dëgjomëni, ju që ndiqni drejtësinë dhe kërkoni Zotin! Shikoni shkëmbin nga i cili jeni prerë dhe zgafellën e minierës prej së cilës keni dalë.” Libri i Jobit 8:8-10 i ofron këtë këshillë atij që kërkon urtësinë dhe njohurinë: “Pyet, pra, brezat që shkuan dhe shqyrto gjërat e zbuluara nga etërit e tyre; ⁹ ne në të vërtetë i përkasim së djeshmes dhe nuk dimë asgjë, sepse ditët tona mbi tokë janë si një hije. ¹⁰ A nuk do të na mësojnë vallë ata dhe a nuk do të na flasin ata, duke nxjerrë fjalë nga zemra e tyre?”

Tek Hebrenjve 11 Apostulli pasi rendit një litani heronjsh të besimit, na jep qëllimin që ai ka për këtë përsiatje të historisë së Kishës së Dhjatës së Vjetër: “Prandaj edhe ne, duke qenë të rrethuar nga një re kaq e madhe dëshmimtarësh, duke hedhur tej çdo barrë dhe mëkatin që na qarkon vazhdimisht duke na joshur, le të rendim me durim në udhën që është përpara nesh, ² duke i drejtuar sytë te Jezusi, kreu dhe plotësonjësi i besimit, i cili, për gëzimin që ishte përpara tij, duroi kryqin duke e përçmuar fyerjen dhe u ul në të djathtën e fronit të Perëndisë,” (Heb. 12:1-2). Bindja dhe besimi tek Krishti është qëllimi i historisë për autorin e Letrës drejtuar Hebrenjve. Kësaj apostulli i shton urdhrin: “Kujtoni të parët tuaj, që ju shpallën fjalën e Perëndisë dhe, duke çmuar rezultatin e sjelljes së tyre, merrni si shembull besimin e tyre,” (Heb. 13:7).

Me përjashtim të një numri të vogël profecish, Perëndia nuk na instrukton që të shikojmë tek e ardhmja për shenjtërimin tonë, por tek e shkuara. Pasi ka renditur ngjarjet që i ndodhen Israelit pas daljes nga Egjipti nën Moisiun, Pali thotë se të tëra këto “janë shkruar për paralajmërimin tonë, për ne që jemi në mbarim të epokët,” (1 Kor. 10:11). Po kështu, Pali e shikon induktimin e të Krishterit me shpresë si një prej qëllimeve të historisë sonë. “Sepse të gjitha gjërat që u shkruan në të kaluarën u shkruan për mësimin tonë, që me anë të këmbënguljes dhe të ngushëllimit të Shkrimeve, të kemi shpresë,” (Rom. 15:4). Parimi është ky, e kaluara ka ndikim direkt mbi jetën tonë Kristiane. Përgjegjësia e frikshme që duhet të dalë nga kjo është fakti që çfarë ne bëjmë sot ka lidhje e ndikim direkt me jetën e Kishës për brezat që vijnë.

Po kështu, disa përfitime të tjera të studimit të historisë sipas Biblës janë këto:

Inkurajimin e Adhurimit e Meditimit: “Kujto ditët e lashtësisë, ki parasysh vitet e shumë kohërave të shkuara, pyet atin tënd, dhe ai do të ta tregojë, pyet pleqtë e tu dhe ata do të ta thonë. ⁸ Kur Shumë i Larti u dha kombeve trashëgiminë e tyre, kur ndau bijtë e Adamit, ai përcaktoi kufijtë e popujve, në bazë të numrit të bijve të Izraelit,” L.Rip. 32:7-8. “Do t’i kujtoj veprat e Zotit; po, do të kujtoj mrekullitë e tua të kohëve të kaluara, ¹² do të mendohem thellë për gjithë veprat e tua dhe do të kem parasysh bëmat e tua” (Psa. 77:11-12). “Zoti ka bërë gjëra të mëdha për ne, dhe jemi tërë gëzim,” (Psa. 126:3).

Shkatërrimin e Krenarisë: Kur kujtojmë se e vetmja gjë që ne ofruam për shpëtimin tonë është mëkati ynë, dhe se Perëndia bëri gjithçka tjetër për shpengimin tonë, nuk ka se si të ngelet shumë vend për krenari. “Mbajeni mend këtë ditë, gjatë së cilës dolët nga Egjipti, nga shtëpia e skllavërisë; sepse Zoti ju nxori nga ky vend me dorë të fuqishme,” (Eks. 13:3), po kështu Li.Rip. 5:15, 15:15. “Kujto gjithë rrugën që Zoti, Perëndia yt, të ka bërë të përshkosh në këtë dyzetë vjet në shkretëtirë që ti të ulësh kokën dhe të vihesh në provë, për të ditur çfarë kishte në zemrën tënde dhe në se do të respektoje apo jo urdhërimet e tij,” (8:2). Tendenca e zemrave tona është që ne ta shikojmë veten si gjeneratën më madhështore të besimtarëve në historinë e njerëzimit. Por kjo vet-madhështi humbet kur studiohen jetët e Etërve të Kishës, martireve të hershëm si Ignanti i Antiokut (35-108 AD) e gatishmërinë e tij për ti shërbyer Krishtit deri në vdekje kur i shkruan kishës në Romë këto fjalë: “Le të më hanë bishat në arenë, ata janë rruga ime për tek Perëndia. Unë jam kalliri i grurit në dorën e Zotit tim, që korret e bluhet nga dhëmbët e luanëve për tu bërë një bukë e pastër për Krishtin.” Kjo jo vetëm që duhet të na ulë krenarinë por edhe të na sfidojë stilin e shkujdesur të jetës që ne bëjmë.

Inkurajimin e Lutjes: Shenjtorët e Dhiatës së Vjetër përdornin historinë e popullit të Perëndisë si çelësin e lutjes dhe gjenin në të premtimet e Perëndisë për ta, premtime të cilat këta ia kujtonin Perëndisë në lutje, Neh. 1:8-10; Eks. 32:11-14.

“Nuk është e mjaftueshme që ne të vëmë re dhe shënojmë atë që Perëndia po bën gjatë jetëve tona, ne duhet me doe mos të përfitojmë nga historia e atyre që kaluan para nesh. Në fakt,kjo është arsyeja pse Zoti ynë ka dashur që ne të kemi sot mjaft shënime të mbetura në shkrim, në mënyrë që kujtimi i tyre të mbeten përgjithmonë. Dhe ne nuk duhet vetëm të përfitojnë nga ajo që është e përmbajtura në Shkrimin e Shenjtë, por madje edhe nga historitë e shkruara nga paganët, në të cilat ne duhet të kemi kujdes që të aplikjmë për vete atë që Perëndia ka bërë në kohë.” John Calvin

 Qëllime e Përfitime të Tjera

Disa nga qëllimet e përfitimet e tjera që dalin nga studimi i historisë janë si më poshtë:

Identiteti Historik: Identiteti ynë është i rrënjosur në histori. Besimi ynë është një besim historik dhe i themeluar mbi vepra të Perëndisë që kanë ndodhur vërtetë në histori siç është lindja, jeta, vdekja dhe ringjallja e Krishtit, zbritja e Frymës, etj. Ne besojmë se Perëndia kontrollon e drejton personalisht historinë e njerëzimit. Po kështu, korruptimi i Kishës në Mesjetë, nevoja dhe më pas Reformimi i saj në Periudhën e mëvonshme përcaktojnë se kush ne jemi, se për çfarë qëndrojmë dhe për çfarë synojmë. Në këtë kontekst mund të themi se studimi i historisë na ndihmon që të jemi komunal, apo pjesë e kishës historike. Ne jemi pjesë e një komuniteti të përjetshëm, të stërmadh besimtarësh, shumica e ë cilëve na vëzhgon e brohorit nga lart (Heb. 12:1).

Evidentimi dhe Evitimi i Gabimeve: Ne nuk jemi të vetmit dhe të parët besimtarë që ballafaqohemi me pyetje, sfida e udhëkryqe. Historia nuk fillon me ne, dhe as përgjigja e problemeve tona. Diku e dikur në histori Kisha është ballafaquar me sfidat tona dhe nën drejtimin e frymës së Shenjtë ka arritur në disa përfundime, që edhe pse nuk duhet të merren gjithmonë shabllon, na ofrojnë ne strukturën për të adresuar sfidat tona sot. “Ajo që ka qenë është ajo që do të jetë; ajo që është bërë është ajo që do të bëhet; nuk ka asgjë të re nën diell,” (Fja. 1:9). Nuk ka asnjë herezi që nuk është menduar më parë nga të tjerët dhe që paraardhësit tanë nuk i kanë dhënë  tashmë një përgjigjë. Në këtë kontekst, studimi i historisë na mbron nga devijimi drejt herezive të mundshme dhe na armatos me municionin e duhur për ti luftuar ato dhe na ndihmon për të kuptuar e interpretuar siç duhet të sotmen.

Njohja e Perëndisë: Historia e Krishterimit është historia e veprave të Perëndisë, veçanërisht e Frymës së Shenjtë në kohë dhe hapësirë. Historia e Kishës është gjithashtu edhe historia e përfshirjes së Perëndisë me popullin e tij në botë. Njohja e veprave dhe e rrugëve të Perëndisë përgjatë tërë historisë na jep një njohje e kuptim edhe më të mirë të personit të vetë Perëndisë. Në këtë kontekst deklaron Psalmisti “O Perëndi, e kemi dëgjuar me veshët tona, etërit tanë na kanë treguar veprën që ti ke bërë në ditët e tyre në kohërat e lashta,” (Psa. 44:1).

Rizgjimi Shpirtëror: Shkrimet na deklarojnë se Perëndia është i njëjtë, dje, sot e përjetë (Heb. 13:8).[3] Zbulimi i parimeve e rrugëve të rizgjimeve shpirtërore që kanë ndodhur në të kaluarën na përgatit ne që të veprojmë e të jemi të gatshëm për të marri hirin dhe çlirimin e Tij në mesin tonë. Kuptimi i së kaluars na ndihmon që të kuptojmë të tashmen dhe të ardhmen. Kuptimi i marrëdhënies shkak-pasojë nga e kaluara na ndihmon që të shikojmë se për ku po drejtohet e tashmja dhe se si do të jetë e ardhmja.

Lavdërimi i Perëndisë: Qëllimi më i rëndësishëm e më i lartë për studimin e historisë së Kishës është lehtësimi dhe inkurajimi i adhurimit të Perëndisë. Zemrat tona mahniten e mrekullohen kur ne eksplorojmë veprat e plotfuqishme të Perëndisë në të kaluarën. Apostulli Gjon (Zbu. 4:8) shënoi që katër krijesa të gjalla që rrethojnë ditë e natë fronin e Perëndisë nuk reshtin së dhani lavdi e adhurim ditë e natë duke deklaruar lavdinë e shenjtërinë e Perëndisë “që ishte, që është dhe që do të vijë.”

Ne jemi populli i historisë së përfshirjes pasiononte, të fuqishme e plot dashuri të Perëndisë me botën tonë. Le ti dedikohemi studimit dhe lë të mësojmë nga veprat e mëdha të Perëndisë në, për, dhe përmes popullit të Tij në të gjitha kohërat.

[1] Dhe mos harro që ke qenë skllav në vendin e Egjiptit dhe që Zoti, Perëndia yt, të nxori që andej me një dorë të fuqishme dhe vepruese; prandaj Zoti, Perëndia yt, të urdhëron të respektosh ditën e shtunë.

[2] Do t’i kujtoj veprat e Zotit; po, do të kujtoj mrekullitë e tua të kohëve të kaluara,

[3] “Krishti është i njëjtë dje, sot e përjetë.”

Ky eshte Profeti – Gjoni 6:1-14

Kemi për studim një nga mrekullitë më të jashtëzakonshme të Zotit tonë. Kjo është mrekullia që Ai bëri para më shumë njerëzve dhe në mënyrë më të hapur se të tjerat. Shumimi i bukëve për të ushqyer 5.000 njerëz është e vetmja mrekulli që e gjejmë të treguar në të katër ungjijtë. Vetëm ky fakt është i mjaftueshëm për të na treguar që kjo mrekulli është tepër e rëndësishme për ne për tu studiuar. Ne duhet ta kuptojmë këtë mrekulli si simboli i vetë Jezus Krishtit që është dhurata e Perëndisë për të ushqyer shpirtrat e uritur. Në fakt, të gjitha mrekullitë na zbulojnë se kush është Personi i Krishtit, Buka e Jetës.

Lexoni Gjoni 6:1-14, si edhe pasazhet paralele: Marku 6:30-44; Mateu 14:13-31; Luka 9:0-17.

1. Cili është konteksti i kësaj mrekullie madhështore?
2. Nëse bibla juaj ka një hartë, gjej në të Liqenin e Galilesë. Përse po e ndiqnin turmat Jezusin? Kush, besonin ata, se i bënte këto mrekulli?
3. A e ndiqnin ata Jezusin për çfarë Ai ishte apo për çfarë ai bënte?

Vini re se si turmat nuk e kuptuan dhe vlerësuan aspak Personin e Krishtit; kush Ai ishte me të vërtetë. Ata e shikonin Jezusin vetëm si një magjistar që mund të bënte diçka, ose të paktën si një mjek të zakonshëm popullor që mund të shëronte të sëmurë.

1. Sipas studimeve të mëparshme, çfarë na zbulojnë mrekullitë mbi personin e Jezusit?
2. Sot ka shumë persona që e quajnë veten shërues apo mrekulli-bërës, dhe që tërheqin vëmendjen e njerëzve. Turmat sot nuk janë shumë ndryshe nga turmat atëherë.
3. Si mund të dallojmë sot se cila “mrekulli’ është vërtetë nga Perëndia? (Kthehu tek mësimi një dhe përkufizimi i një mrekullie të vërtetë)
4. Përse shkoi Jezusi në mal (v. 3)?
5. Cili ishte reagimi i Jezusit kur pa turmat?
6. Çfarë i kërkoi Filipit (v. 5-6)? Përse?
7. Nëse Jezusi i njihte mendimet e Filipit, përse e testoi atë?
8. Nëse ky testim ishte për përfitimin e Filipit, a mund të themi gjithashtu, që edhe sprovat tona nga Zoti janë për përfitimin tonë?
9. Çfarë na zbulojnë ne këto sprova nga Zoti?
10. Çfarë detaji nga pasazhi të bën të mendosh se Filipi ishte një tip tepër praktik?
11. Në atë kohë, 1 denar ishte paga ditore për një punëtor të zakonshëm në Galile. Si e inkurajoi Andrea, qëndrimin disfatist të Filipit (v. 9)?
12. Çfarë të bën të mendosh se djaloshi ishte i gatshëm që të ndante copat e bukës dhe dy peshqit me Jezusin dhe dishepujt e tij?
13. Çfarë të bën të mendosh se Jezusi ishte në kontroll të situatës (v. 10)?
14. Pasi turma u ul në tokë, ata mund të shihnin qartë veprimet e Jezusit. Kujt i dha falënderime Jezusi? Përse?

Në mrekullinë e shërimit të të sëmurit, Jezusi ktheu diçka që kishte qenë më parë, por në mrekullinë e dytë, në shumimin e bukëve, Jezusi solli në ekzistencë diçka që nuk kishte ekzistuar më parë. Kjo tregon fuqinë sovrane të Krijuesit që kishte Jezusi.

1. Çfarë të bën të besosh nga vargjet 11-12, që të gjithë përfituan nga mrekullia e Jezusit?
2. Përse ishte e domosdoshme që dishepujt të mblidhnin tepricat e bukës dhe peshkut?
3. Çfarë dëshmie ishte për ta fuqia madhështore e Krishtit?

Tek vargu 12 lexojmë se ata kishin ngrënë deri sa ishin ngopur. Kjo tregon përmbushjen që ata kishin provuar kur kishin marrë pjesë në veprën e Zotit Jezus Krisht. Në realitetin frymor, të gjithë ata që vijnë tek Ai, mbushen dhe kënaqen. Nevojat e zemrës së tyre ishin përmbushur. Më vonë, Zoti ynë e quan veten e Tij “buka e jetës” (v. 35), dhe thotë “Unë jam buka e jetës; ai që vjen tek unë nuk do të ketë uri dhe ai që beson në mua, nuk do të ketë më kurrë etje.” Falja e mëkateve dhe paqja me Perëndinë bëhen realitet për ne kur ne vijmë me përulësi tek Personi i Krishtit Zot, dhe marrim veprën e Tij në kryq përmes besimit.

Kur turmat panë mrekullitë e Jezusit ata thanë, “Me të vërtetë, ky është profeti që duhet të vijë në botë” (v. 14). Ata po prisnin Profetin që u ishte premtuar në Dhiatën e Vjetër (LiR. 18:15). Ata e dinin se ky Profet do ta zbulonte veten e tij si të tillë përmes mrekullive e shenjtave, dhe pasi ta zbulonte veten, populli duhej ta ndiqte dhe ta dëgjonte. Profeti i Perëndisë do t’u zbulonte atyre mendjen e Perëndisë. I tërë kapitulli 6 i Gjonit na zbulon personin dhe qëllimin e Profetit të vërtetë, Jezus Krishtit. Tek vargu 47 ai thotë qartë se përse kishte ardhur, “Në të vërtetë, në të vërtetë, po ju them: Ai që beson në mua ka jetë të përjetshme.” Zoti ynë ka ardhur që ne të besojmë dhe të kemi jetën e përjetshme.

1. Në mbyllje, rishiko Mësimin 1. Si mund ta dimë se kjo ishte një mrekulli nga Perëndia?
2. A ndodhi kjo mrekulli menjëherë? A u bë në botën fizike? A ishte e dukshme për shqisat? A mund të interpretohej se mund të vinte vetëm nga forca e Perëndisë.
3. Nëse çdo mrekulli shoqëron një mësues feje, kush ishte ky mësues?
4. Së fundi, a i konfirmuan këto mrekulli, fjalët e thëna nga Zoti?

Pasi Jezusi ushqeu pesë mijë njerëz, populli që i pa këto shenja arriti në përfundimin e drejtë, “Me të vërtetë, ky është profeti që duhet të vijë në botë” (v. 14). Ata e dinin se vetëm profetët bëjnë mrekulli. Turma logjikoi po në të njëjtën mënyrë edhe tek Gjoni 7:31, “Dhe shumë veta nga turma besuan në të dhe thoshin: Kur të vijë Krishti, a do të bëjë më shumë shenja se këto që ka bërë ky?” Tek Gjoni 7, ata që panë veprat e fuqishme të Krishtit ishin të bindur se Ai thoshte të vërtetën kur deklaronte se ishte Krishti. A beson edhe ti që Jezusi është Krishti? Si të ka ndihmuar deri tani ky studim i mrekullive të Krishtit, që të zbulosh e besosh këtë të vërtetë?

Kujto që nëse mrekullitë e Krishtit janë të vërteta, dhe se Ai është Profeti nga Perëndia, atëherë ju duhet të besoni çdo gjë që ai të thotë. Nëse je një besimtar i vërtetë, nëse e ke vendosur plotësisht besimin tënd vetëm në Krishtin për jetën tënde, nëse e pranon nevojën për të u pastruar nga faji i mëkatit dhe dënimi i tij, atëherë ti duhesh ti bindesh urdhrave të Zotit.

Në këtë mrekulli kemi parë se si vepra e tij vërteton identitetin e personin të tij si Zoti Krisht. Në fakt, të gjitha mrekullitë na zbulojnë e provojnë Personin e Tij, dhe na bëjnë thirrje që ta përulin veten përpara Atij që na deshi dhe e dha veten e Tij për ne. Si ka qenë kjo mrekulli një inkurajim për ju, ndërsa luteni për nevojat e përditshme? A mund ti përmbushë Perëndia nevojat tuaja në përputhje me lavdinë e tij, ashtu siç shumoi bukën dhe peshkun? Shpresoj dhe lutem që përmes këtij studimi, ne të gjithë të rritemi në besimin, dashurinë dhe bindjen tonë ndaj Zotit ndërsa Ai na e zbulon veten e Tij përmes veprave të Tij të fuqishme.

Shpërblesë për Shpengimin e Shumë Vetave

E Enjte e Mandatit të Madh

18 Prill 2019

Kush ishte Jezusi? Çfarë bëri Jezusi? Këto janë dy pyetjet më të rëndësishme që i jep përgjigje e tërë Bibla, dhe veçanërisht në mënyrë më të drejtpërdrejtë, të katër ungjijtë në Dhiatën e Re. E thënë ndryshe, e tërë Bibla na shpalos personat dhe punët e Perëndisë, dhe në mënyrë më specifike, vetë personin dhe punën e Krishtit.

Në këtë mesazh të së Enjtes së Mandatit të Madh, do të fokusohem në një aspekt të punës së Krishtit. Tek Ungjilli sipas Markut 10:45, vetë Zotit tha për veten e Tij:

“Sepse edhe Biri i njeriut nuk erdhi që t’i shërbejnë, por për të shërbyer dhe për të dhënë jetën e tij si shpërblesë për shpengimin e shumë vetave».” (Marku 10:45)

Kjo deklaratë e Krishtit na zbulon se kush ai ishte dhe se çfarë ai erdhi të bënte. Cfarë realizoi Krishti përmes vdekjes së Tij në kryq? Cili ishte qëllimi i Tij, kur lejoi që ta arrestonin dhe kryqëzonin? Përse lejoi që ta bënin të vuante kaq shumë? Këtyre pyetjeve i përgjigjet vargu në studim. Biri i Perëndisë erdhi “për të dhënë jetën e tij si shpërblesë për shpengimin e shumë vetave”.

Çfarë dhe Përse një Shpërblesë?

Së pari, çfarë është një shpërblesë? Shpërblesa është një pagesë që jepet për të çliruar dikë apo diçka të grabitur apo të kapur peng. Shpërblesa mund të jetë në para, apo edhe në forma të tjera.

Në nëntor të vitit 1884, një djalë i ri shqiptar, me ëndrrën për të ndryshuar kombin, niset me një karrocë që shkonte për në Korçë, pa e ditur se rrugës i kishin zënë pritë. Ky ishte Gjerasim Qiriazi. Më pas, ai rrëfen në librin e tij, “Pengu i Kaçakëve”, tërë historinë e kapjes, jetës për gjashtë muaj në robëri dhe lirimin e tij. Sipas këtij libri, pengmarrja përkundrejt një shpërblese ishte një fenomen i zakonshëm në ato zona. Kjo është pjesë e historisë së kombit tonë. Për Gjerasimin, ishte ai kalvar i dhimbshëm që nxiti vendimin e tij për t’i nxjerrë bashkatdhetarët e vet nga errësira, duke punuar për alfabetin shqip, shkollën shqipe, dhe predikimin e ungjillit. Në fakt, përjetimi i pengmarrjes përkundrejt një shpërblese bëri që Qirizi të kuptonte më thellë shpengimin e tij frymor për të cilin flet ungjilli. Shpërblesa pra, është një pagesë që jepet për të çliruar dikë apo diçka të grabitur apo të kapur peng.

Së dyti, përse Krishti flet për shpërblesë? Përse është shpërblesa e domosdoshme? Perëndia e Krijoi Adamin dhe Evën pa mëkat. Ai i vendosi ata në Kopshtin e Edenit dhe i vendosi në Besëlidhjen e Veprave (apo të Jetës), nën një urdhërese të vetme: “Dhe Zoti Perëndi e urdhëroi njeriun duke i thënë: «Ha lirisht nga çdo pemë e kopshtit; 17 por mos ha nga pema e njohjes të së mirës dhe të së keqes, sepse ditën që do të hash prej saj, ke për të vdekur me siguri»,” (Zan. 2:16-17). Por Adami dhe Eva hëngrën nga fruti i ndaluar. Ata mëkatuan, ranë nga lavdia e Perëndisë, humbën shenjtërinë në të cilin ishin krijuar, vdiqën frymërisht, dhe madje u bënë të vdekshëm edhe fizikisht. Mbi të gjitha ata u ndanë frymërisht nga Perëndia, dhe tërhoqën në këtë rrënim edhe tërë racën njerëzore që erdhi prej tyre. Jezusi na përshkruan tek Gjoni 8:34 si skllav i mëkatit: «Në të vërtetë, në të vërtetë po ju them: kushdo që kryen mëkatin është skllavi i mëkatit.» Krishti nuk thotë se çdo njeri herë pas here mëkaton, por se çdo njeri është nën fuqinë e mëkatit. Ne jemi skllevër të mëkatit dhe ne duhet të shpengohemi nga fuqia e tij.

Paga e mëkatit është vdekja, si në këtë botë edhe në atë që vjen, një vdekje frymore që e vulos dhe e vërteton vdekja fizike. Mëkati e hodhi njerëzimin nën tërbimin e zemërimit të Perëndisë, dënimit dhe mallkimit të tij, që duhet qetësuar pa njeriu të shpëtojë. Këtë qetësim realizon shpërblesa.

Shpërblesa paguan për mëkatin tonë. Shpërblesa na çliron nga fuqia e mëkatit tonë.

Kush e merr Shpërblesën?

Disa teologë kanë thënë se kjo shpërblesë i paguhet Satanit. Kjo është gabim dhe aspak biblike. Sipas kësaj teorie, Krishti i pagoi Satani shpërblesën për transferimin tonë nga mbretëria e Satanit, ku ndodhemi për shkak të mëkatit tonë, tek Mbretëria e Perëndisë.

Por ky interpretimin nuk gjendet aspak në Bibël. Në asnjë pasazh nuk gjejmë të thuhet se Satani duhej paguar që të lejonte mëkatarët që të shpëtoheshin. Në këtë rast, është Satani ai që fiton sepse del që është ai sovrani i universit, ai që vendos se kush do të shpëtohet, dhe shpërndarësi i shpëtimit.

Në fakt, në Bibël lexojmë se çfarë ndodhi në kryq ishte mundja e Satanit dhe jo dita e rrogës për të. Perëndia nuk negocion me Satanin. Bibla thotë se Biri i Perëndisë erdhi në këtë botë “që të shkatërronte, me anë të vdekjes atë, që ka pushtetin e vdekjes, domethënë djallin” (Heb. 2:14). Krishti erdhi që të shpengojë pengjet përmes shkatërrimit të veprës së Satanit dhe jo pagimit të tij.

Kush e morri këtë shpërblesë atëherë? E thënë shkurt, Perëndia pagoi Perëndinë. Perëndia Biri ia ofroi këtë shpërblesë Atit. Vini re se çfarë thotë Bibla:

• Efesianëve 5:2 – “Krishti na deshi dhe e dha veten e tij për ne, si blatë dhe flijim Perëndisë, si një parfum erëmirë”.
• Hebrenjve 9:14 – Krishti “a ofroi veten e tij të patëmetë Perëndisë”.
• Romakëve 8:1 – Bibla thotë se, pasi Krishti e dha veten e tij si një ofertë për ne që besojmë, “nuk ka asnjë dënim për ata që janë në Krishtin Jezus”.
• Romakëve 3:24-25 – “…të gjithë kanë mëkatuar dhe nuk e arrijnë lavdinë e Perëndisë, ²⁴ por janë drejtësuar falas me anë të hirit të tij, nëpërmjet shpengimit që është në Krishtin Jezus, ²⁵ të cilin e paraqiti Perëndia si pajtimore nëpërmjet besimit në gjakun e tij, për të treguar kështu drejtësinë e tij për faljen e mëkateve, që janë kryer më parë gjatë kohës së durimit të Perëndisë”.

Pra, çfarë Krishti bëri në kryq ishte se ofroi një ofertë sakrifikuese e bërë në pajtimore, ndaj Perëndisë, për të shmangur zemërimin e tij dhe për të rikthyer njerëzit prej nga ata janë rrëmbyer. Jo është çfarë shpërblesa bën, rikthen dikë aty prej nga është rrëmbyer. Shpërblesa e Krishtit na kthen tek Perëndia. E gjitha kjo duhet marrë prej nesh me anë të besimit.

Cila ishte Paga e Shpërblesës?

Le të vëmë re gjithashtu se cili ishte çmimi i shpërblimit? Çmimi i shpërblesës për lirimin nga dënimi i Perëndisë është jeta e Krishtit. Jo vetëm jeta që Ai jetoi, por dorëzimi i jetës së tij në vdekje. Jezui u tha vazhdimisht dishepujve të tij: «Biri i njeriut do të dorëzohet në duart e njerëzve dhe do ta vrasin; dhe, si të vritet, ai do të ringjallet ditën e tretë» (Marku 9:31). Në fakt, një nga arsyet pse Jezui e quante veten “Biri i Njeriut” (mbi gjashtëdhjetë e pesë herë në Ungjijtë) ishte sepse ai e kishte bërë veten të vdekshëm pikërisht për këtë qëllim. Perëndia nuk vdes. Njeriu është ai që vdes. Kjo është arsyeja se përse Shpëtimtari duhej të ishte plotësisht njeri. Ai duhej që të vdiste si njeri në vend të njeriut. Por shpërblesa ishte kaq e rëndë saqë vetëm Perëndia mund ta mbante e ta ofronte. Për këtë arsye Shpëtimtari duhej të ishte gjithashtu plotësisht Perëndi. Shpërblesa mund të paguhej vetëm nga Biri i Njeriut, sepse shpërblesa ishte jeta e dhënë në vdekje.

Si u bë kjo pagesë?

Shpëtimtari e ka këtë pagesë, këtë shpërblesë vullnetarisht.  Askush as nuk e detyroi Birin e Perëndisë dhe as nuk mund ta detyronte dot atë. Prandaj Jezusi tha, “Sepse edhe Biri i njeriut nuk erdhi që t’i shërbejnë, por për të shërbyer dhe për të dhënë jetën e tij si shpërblesë për shpengimin e shumë vetave».” (Marku 10:45). Perëndia nuk ia ka nevojën njeriut për asgjë. Në fakt, Apostulli i Krishtit thotë se “Perëndia që bëri botën dhe të gjitha gjërat që janë në të, duke qenë Zot i qiellit dhe i tokës, nuk banon në tempuj të bërë nga duart e njeriut, ²⁵ dhe as shërbehet nga duart e njerëzve, sikur të kishte nevojë për ndonjë gjë, sepse ai u jep të gjithëve jetë, hukatje dhe çdo gjë” (Veprat 17:24-25). Perëndia është dashuri. Perëndia është një dhënës dhe jo një marrës. Krishti tha, “Askush nuk e merr nga unë, por e jap nga vetja ime; unë kam pushtet ta lë dhe kam pushtet ta marr përsëri; këtë urdhërim e kam marrë nga Ati im” (Gjoni 10:18). Krishti vullnetarisht dhe lirisht e ofroi veten e Tij për ne, për të na shpenguar ne nga zemërimi i perëndisë, si dhe nga faji dhe fuqia e mëkatit.

Sa Persona Shpengon Shpërblesa e Krishtit?

Së fundi, sa persona mbulon apo shpengon shpërblesa që pagoi apo ofroi Krishti? Së persona shpëton vërtetë Krishti? Krishti tha se e ka dhënë jetën e Tij “për shpengimin e shumë vetave” (Marku 10:45). Jo të gjithë do të shpëtohen nga zemërimi i Perëndisë. Ne nuk mund ta dimë sepse nuk na është shpallur se cili është numri id saktë i tyre, apo se cilën janë ata me emër. Por çfarë ne dimë është se oferta e ungjillit është për të gjithë. Ungjilli i bën të gjithë njerëzve thirrje që të pendohen dhe të besojnë në Zotin, Shpëtimtarin, Krishtin, Jezusin Birin e Perëndisë. Perëndia premton se kushto që beson do të shpëtohet. Të gjithë ata që do të besojnë do të shpëtohen. “Sepse një është Perëndia, dhe një është ndërmjetësi midis Perëndisë dhe njerëzve: njeriu Krishti Jezus, ⁶ i cili e dha veten e tij si shpërblesë për të gjithë” (1 Timoteut 2:5-6).

Askush nuk do të përjashtohet nga ky shpëtim, nëse e përqafon me anë të besimit Jezu Krishtit që shpengon.

Thirrja:

Pyetja personalisht për ty është: A ia ke besuar veten tënde Zotit? A kapesh pas Zotit Krisht përmes krahëve të pendimit dhe besimit? A je i shpenguar nga skllavëria e mëkatit? Nëse tashmë kapesh pas Krishtit përmes krahëve të besimit në të, atëherë ti je i çliruar dhe i shpenguar nga mëkati, faji dhe fuqia e tij. Jepi lavdi Perëndisë. Adhurojë atë. Shërbeji Atij.

Nëse je një drejtues në kishë kujto fjalët që Apostulli u tha pleqve të Kishës së Efesit: “Kini kujdes, pra, për veten tuaj dhe për gjithë tufën, në të cilën Fryma e Shenjtë ju ka vënë juve mbikëqyrës që të kullotni kishën e Perëndisë, të cilën ai e ka fituar me gjakun e vet” (Veprat 20:28). Të gjithë ne duhet të kujtojmë se Krishti ofroi shpërblesë që të mos mëkatojmë më por për vepra të mira: Krishti “e dha veten për ne, për të na shpenguar nga çdo paudhësi dhe për të pastruar për vete një popull të veçantë, të zellshëm në vepra të mira.” (Titi 2:14). Ji i frytshëm e i shenjtë sepse për këtë të shpengoi Krishti.

Nëse e ndjen veten larg Krishtit, nëse nuk je shpenguar nga gjaku shpërblyes i Krishtit, lutu Atij të të shpëtojë, të shtrojë shpërblesën e tij mbi ty, të të mbulojë edhe ty me gjakun e Tij. AMEN.

Ora e Përlëvdimit

[perfectpullquote align=”full” bordertop=”false” cite=”” link=”” color=”” class=”” size=””]Dhe midis atyre që ishin ngjitur për të adhuruar gjatë festës ishin edhe disa grekë. 21 Ata, pra, iu afruan Filipit, që ishte nga Betsaida e Galilesë, dhe iu lutën duke thënë: «Zot, duam të shohim Jezusin». 22 Filipi erdhi e ia tha Andreas; dhe përsëri Andrea dhe Filipi ia thanë Jezusit. 23 Por Jezusi iu përgjigj atyre duke thënë: «Ora ka ardhur, në të cilën Biri i njeriut duhet të përlëvdohet. 24 Në të vërtetë, në të vërtetë po ju them: Nëse kokrra e grurit e rënë në dhe nuk vdes, ajo mbetet e vetme; por, po të vdesë, jep shumë fryt! 25 Kush e do jetën e vet, do ta humbasë; dhe kush e urren jetën e vet në këtë botë, do ta ruajë për jetën e përjetshme. 26 Në qoftë se dikush më shërben, le të më ndjekë; dhe ku jam unë, atje do të jetë edhe shërbëtori im; dhe në qoftë se dikush më shërben, Ati do ta nderojë. – Ungjilli sipas Gjonit 12:20-26[/perfectpullquote]

 “Zotëri, ne duam të shohim Jezusin”! Kjo është kërkesa e dëshira më jetë-ndryshuese, më e perëndishme, dhe më sublime që mund të dalë nga goja e njeriut. Kjo duhet të jetë dëshira e zemrës së çdo njeriu, të madh e të vogël, mashkull e femër, i arsimuar apo i pashkolluar. Por që kjo kërkesë e dëshirë të plotësohet dhe të kthehet në bekim për ne, ne duhet që të dëshirojmë ta shohim dhe ta pranojmë Jezusin ashtu sic Ai është në të vërtetë.

Ky ishte problemi i judenjve të kohës së Jezusit. Atë ditë kur Jezusi hyri në Jerusalem, tërë populli i doli dhe e priti si një mbret dhe shpëtimtar, me brohoritje e palma nëpër duar. Kjo ishte e mrekullueshme dhe përmbushja e profecisë biblike. Problemi ishte se ata e pritën si një mbret dhe shpëtimtar njerëzor, që do ti shpëtonte ata nga sundimi ushtarak i Romakëve dhe sundimi kulturor i Grekëve. Ata nuk e panë atë si Mbreti dhe Shpëtimtari hyjnor që do ti shpëtonte ata nga faji dhe fuqia e mëkatit të jetës dhe zemrave të tyre. Ata e shikonin Jezusin në tërë mrekullitë që Ai bënte. Ata e dëgjonin Jezusin se çfarë thoshte. Por ata shikonin me sy dhe dëgjonin me veshë, dhe jo me zemër. Ata shikonin dhe dëgjonin në mënyrë selektive, atë që dëshironin ata, dhe jo atë që Jezusi po u zbulohej që të ishte.

Ky është edhe sot problemi i njeriut modern. Shumë vijnë në kishë. Shumë thonë se i besojnë Jezusit. Por shumë gjithashtu shikojnë e i besojnë një tjetër Jezusi nga ai që na është zbuluar. Dhe për këtë bën fjalë pasazhi i sotëm. Le të dëshirojmë të shohim Jezusin. Por le të dëshirojmë që ta shohim atë ashtu sic është, sepse kjo kthehet në shpëtim e bekim për ne.

“Zotëri, ne duam të shohim Jezusin”! Këto fjalë dolën jo nga goja e disa judëve por e disa jo-judëve, e disa grekëve që dëshironin të takonin Jezusin. Pasazhi thotë se “Dhe midis atyre që ishin ngjitur për të adhuruar gjatë festës ishin edhe disa grekë. ²¹ Ata, pra, iu afruan Filipit, që ishte nga Betsaida e Galilesë, dhe iu lutën duke thënë: «Zot, duam të shohim Jezusin».  ²² Filipi erdhi e ia tha Andreas; dhe përsëri Andrea dhe Filipi ia thanë Jezusit.” Tek ungjijtë lexojmë se gjithnjë Andrea sillte njerëz tek Jezusi. Herën e parë ai solli tek Jezusi vetë vëllanë e tij, Simon Pjetrin me fjalët, “E gjetëm Mesinë” (Gjoni 1:41). Rasi i dytë që lexojmë është kur Andrea solli tek Jezusi një djalë prej nga Jezusi do ti merrte pesë bukë e dy peshq dhe do ti përdorte në mrekullinë e shumëfishimit, në bregun e Galilesë (Gjoni 6:8-9). Ky është rasti i tretë që lexojmë se Andrea sillte njerëz tek Jezusi. Andrea dëshironte që të gjente Mesinë. Dhe pasi e gjeti vetë, sillte edhe të tjerë tek Mesia. Kjo është dëshira e Perëndisë, që ne të sjellim njerëzit që njohim tek Jezusi. Kjo është thirrja e çdo të Krishteri, që të flasim për Krishtin.

Përgjigja e Krishtit ishte e papritur dhe interesante. “Por Jezusi iu përgjigj atyre duke thënë: «Ora ka ardhur, në të cilën Biri i njeriut duhet të përlëvdohet.” (Gjoni 12:23). Jezusi e interpretoi arritjen dhe kërkesën e Grekëve ndaj tij se kishte ardhur pika kulmore e shërbesës së tij. Kjo ishte hera e parë që Jezusi bën një deklaratë të tillë. Në fakt, disa herë më parë ai kishte deklaruar me insistim të kundërtën. Tek Gjoni 2, tek dasma në Kana të Galilesë, kur Maria i kishte kërkuar që Jezusi të shpaloste lavdinë e tij, Jezusi i ishte përgjigjur, “Ora ime s’ka ardhur ende!” (Gjoni 2:4). Më vonë, gjatë Festës së Tabernakujve, vëllezërit e tij e nxitën që ta lavdëronte veten e tij duke bërë mrekulli të tjera. Jezusi përsëri iu përgjigj atyre: “Ora ime nuk ka ardhur ende” (Gjoni 7:5). Më pas, lexojmë se kur autoritetet e u munduan që ta arrestonin atë, ata nuk mundën, sepse “ora e Tij nuk kishte ardhur ende” (Gjoni 8:20).

Përse pra, arritja dhe kërkesa e Grekëve bëri Jezusin që të deklaronte se tashmë ora e lavdisë së Tij kishte ardhur?  Krishti, si Zoti Sovran që kishte ardhur në tokë për të përmbushur qëllimin e tij të shpëtimit jo vetëm të judenjve, por të të gjithë botës, kishte orkestruar shkallëzimin e konfliktit ndërmjet tij dhe drejtuesve të Izraelit. Pika e thyerjes së krizës po afrohej me shpejtësi. Bota e jo-judenjve, e përfaqësuar në këtë rast nga këta grekë po kërkonte që të vinte tek Jezusi dhe të bekohej prej tij. Kështu, Pjetri do të predikonte më vonë se Perëndia kishte për qëllim që ungjilli të vizitonte kombet “që të marrë prej tyre një popull për emrin e tij” (Vep. 15:14). Madje që në pasazhin e pararendës lexojmë që Farisenjtë u ankuan se e tërë bota kishte filluar që të rende pas Krishtit (Gjoni 12:19). Ardhja e Grekëve ishte simboli se fitorja ishte afër. E tërë bota ishte gati për atë që Krishti do të bënte më pas.

Çfarë kishte ndërmend Jezusi që të bënte më pas? Jezusi tha, “Ora ka ardhur, në të cilën Biri i njeriut duhet të përlëvdohet” (Gjoni 12:23). Fraza “Biri i Njeriut” është një titull Biblik, në fakt Mesianik. Vjen për herë të parë nga Libri i Profetit Daniel, që u shkrua në shekullin e gjashtë para Krishtit, tek kapitulli 7. Aty lexojmë: “Unë shikoja disa vegime nate, dhe ja mbi retë e qiellit po vinte dikush që i ngjante një Biri njeriu; ai arriti deri te i Lashti i ditëve dhe iu afrua atij. ¹⁴ Atij iu dha sundimi, lavdia dhe mbretëria, me qëllim që gjithë popujt, kombet dhe gjuhët t’i shërbenin; sundimi i tij është një sundim i përjetshëm që nuk do të kalojë, dhe mbretëria e tij është një mbretëri që nuk do shkatërrohet kurrë».” Jezusi i Nazaretit është Perëndia i trupëzuar, Ai që është në prezencën e të Lashtit të Ditëve (Perëndisë së përjetshëm), dhe të cilit i ishte dhënë sundimi, lavdia e mbretëria e Perëndisë, një mbretëri e përjetshme mbi tërë kombet. Sa herë që Krishti e quante vetën Biri i Njeriut, ai gjithnjë po deklaronte se ishte përmbushja e Danielit 7.

Dhe kjo është ironia e deklaratave të Krishtit dhe në fakt e ungjillit. Judenjtë prisnin që Mesia do të vinte me pompozitet, me trumbeta, me ushtri njerëzore që do të marshonte mbi tokë. Kjo ishte lavdia që ata donin që Krishti të kishte pa që ata ta ndiqnin atë. Por nga ana tjetër, përlëvdimi të cilin Krishti ka në mëndje, ngritja lart që ai i referohet është ajo e kryqit, e ngritjes dhe e gozhdimit të tij atje lart.

[perfectpullquote align=”right” bordertop=”false” cite=”” link=”” color=”” class=”” size=””]Por nga ana tjetër, përlëvdimi të cilin Krishti ka në mëndje, ngritja lart që ai i referohet është ajo e kryqit, e ngritjes dhe e gozhdimit të tij atje lart.[/perfectpullquote]

Vdekja e Krishtit ishte manifestimi suprem i lavdisë së tij. Në Bibël, të lavdërosh është të shpalosësh. Ne lavdërojmë talentin e një piktori duke ekspozuar e ngritur lart në ekspozite një pikturë apo skulpturë të tij. Për Jezusin, ngritja e tij lart në kryq ishte shpalosja e lavdisë së tij. Vetë-sakrifikimi i Krishtit për të shpaguar për fajin e mëkateve tona na shpalosin se kush Perëndia është. Perëndia është plotësisht i shenjtë, dhe nuk mund ta lërë pa e dënuar mëkatin dhe mëkatarin. Por Perëndia është gjithashtu dashuri, i dhembshur e plot mëshirë ndaj njeriut dhe nuk dëshiron që njerëzimi të vdesë në mëkat. Si mund të pajtohet zemërimi i Perëndisë ndaj mëkatit dhe mëkatarit, por pa shkelur mbi shenjtërinë e tij. Perëndia nuk mund të shkojë kundra natyrës së tij. Kjo është e vetmja gjë që është e pamundur për Perëndinë.

Cila është zgjidhja? I drejti duhet që të vdesë për të padrejtët. Atë që njeriu nuk mund ta bëjë dot për veten e tij, duhet që ta përmbushë Perëndia. Kështu personi i dytë i Perëndisë u trupëzua, dhe shkoi në kryq, që të shpaguaj për ne në vendin tonë. Për botën kryqi i Krishtit është vendi i përuljes dhe poshtërimit, për Perëndinë ishte vendi i vetëzbulimit të lavdisë së shenjtërisë së Tij nga njëra ana që nuk mund ta lërë pa e dënuar mëkatin dhe mëkatarin. Kryqi i Krishtit ishte gjithashtu është shpalosja e dashurisë së Tij për njeriun, e një dashuri që merr mbi vete dënimin e të tjerëve. Kjo është lavdia e personit të Perëndisë. Ky është Perëndia ynë. Ky është Shpëtimtari ynë. Prandaj, momentin kur po e arrestonin, Krishti tha: “Tani Biri i njeriut është përlëvduar dhe Perëndia është përlëvduar në të” (Gjoni 13:31). Për botën kryqi i Krishtit mund të jetë vendi i përbuzjes dhe i mohimit, por për të Krishterin, kryqi “është lavdia dhe urtësia e Perëndisë” (1 Kor. 1:24).

Parimi i Përlëvdimit

Këtë vazhdon dhe thekson Krishti kur e ilustron përmes një shembulli nga natyra, në të cilin na jep parimin e përlëvdimit. “Në të vërtetë, në të vërtetë po ju them: Nëse kokrra e grurit e rënë në dhe nuk vdes, ajo mbetet e vetme; por, po të vdesë, jep shumë fryt!” (Gjoni 12:24). Ashtu siç fara duhet varrosur në tokë me qëllim që ti japë jetë një bime të re, ashtu edhe Biri i Njeriut jep jetë të re, përlëvdohet dhe jep fryt vetëm përmes vuajtjes, vdekjes dhe varrit për tre ditë. Ky është ligji universal frymor në botën tonë të mëkatit. Rruga për tek gëzimi kalon përmes vdekjes së vetvetes. Rruga për tek lumturia kalon përmes vështirësisë, vet disiplinimit. Mëso të mohosh vetveten dhe do të bekohesh. Kjo është çfarë bëri Krishtit, dhe mesazhi i tij për botën që po vinte tek Ai, të përfaqësuar nga këta Grekë. Zoti ynë erdhi që të mbante një kryq dhe jo një kurorë. Ai nuk erdhi që të jetonte një jetë nderimesh, lehtësie dhe madhështie, por një jetë dhënie të vetvetes deri në pikën e turpshme të kryqit dhe të vdekjes. Mbretëria që Ai erdhi që të themelonte dhe të ngrinte duhej që të fillonte me kryqëzimin dhe jo kurorëzimin. Lavdia e kësaj mbretërie nuk do të ishte lavdia e fitoreve të fituara me shpatë në kurrizin e dhembjeve të shkaktuara ndaj të tjerëve, por lavdia e fitores së fituar përmes duarve të gozhduara në kryq të mbretit të saj, që merr mbi vete dhembjet dhe dënimin e të tjerëve.

[perfectpullquote align=”left” bordertop=”false” cite=”” link=”” color=”” class=”” size=””]Mbretëria që Ai erdhi që të themelonte dhe të ngrinte duhej që të fillonte me kryqëzimin dhe jo kurorëzimin.[/perfectpullquote]

Jezusi i bë Shpëtimtar vetëm përmes vdekjes. Pa kryq nuk ka Kishë, nuk ka shpëtim, nuk ka Krishterim. Ky është çfarë Krishti bëri, dhe çfarë ne duhet të besojmë e shikojmë me zemër e besim. Ky është se çfarë Krishti është në të vërtetë. Eja tek Krishti. Besoji Krishtit. Përqafoje dhe kapu pas Krishtit përmes krahëve të besimit. Por besoi Krishtit të Biblës, siç na është zbuluar me tërë lavdinë e Tij të kryqit, jo një Krishti të imagjinatës tënde. Shko në përulësi, në gjunjë tek këmbët e kryqit, dhe pranojë Krishtin atje. Të refuzosh kryqin është të refuzosh Krishtin, zemrën e vërtetë të Perëndisë, mënyrën e vetme të shpëtimit tënd prej zemërimit të tij të shenjtë.

Aplikimi i  Përlëvdimit

Por nga ana tjetër, ata që i kanë besuar Krishtit, që kanë përqafuar kryqin e tij, duhet që gjithashtu të përqafojnë edhe kryqin e tyre. Parimi i Jezusit si Shpëtimtar është gjithashtu edhe parimi i shpëtimit që ai jep. Ne nuk kemi nevojë që ti shtojmë sakrificës së Krishtit edhe sakrificën tonë në mënyrë që të pranohemi e të falemi nga Perëndia. Mëkatet tona shlyen dhe falen vetëm nga sakrifica e ofruar nga Krishtit. Por pasi jemi shpëtuar, çështja është edhe se si duhet të jetojmë. Këtë na e jep Krishti kur tha: “Kush e do jetën e vet, do ta humbasë; dhe kush e urren jetën e vet në këtë botë, do ta ruajë për jetën e përjetshme” (Gjoni 12:25).

Çfarë ishte e vërtetë për Jezusin do të jetë e vërtetë për ndjekësit e Tij. Le ta kuptojmë siç duhet këtë varg. Jezusi nuk thotë që ne duhet të urrejmë vetë jetën, dhe se as nuk duhet të duam gjërat e mira që Perëndia ka vendosur në këtë botë. Kuptimi i Jezuit bëhet i qartë kur vëmë re dy fjalët e ndryshme greke që ai përdor për “jetën”. Në paragrafin e parë, kur Jezusi na thotë të mos e duam «jetën», ai përdor fjalën psyke. Nga kjo vjen termi psikologji. Jezusi do të thotë që ne duhet të hedhim poshtë mënyrën se si bota mendon dhe ndjen. Ne duhet të mohojmë jetën me egon tonë në qendër. Por, së dyti, kur Jezusi flet për fitimin e “jetës së përjetshme”, ai përdor fjalën zoe. Kur bashkohet me fjalën “përjetshme”, kjo i referohet jetës hyjnore në ne. Pra, ne duhet të kthehemi nga egoja e dikurshme e botës – në këtë të fundit, në jetën hyjnore që na jepet nga Fryma e Shenjtë që Jezusi na dërgon. Ka disa të krishterë që mendojnë se mund të blejnë biletën për në parajsë dhe ndërsa presin për trenin e fundit, të jetojnë si djaj në këtë botë. Ata thonë se mnd të shpëtohesh mjaftueshëm vetëm duke e pranuar Krishtit si Shpëtimtar, dhe se nuk ke nevojë që ta pranosh atë edhe si Zot. Pra, ata duan shpëtimin që ta kenë në xhep, por nuk duan që të japin bindjen dhe nënshtrimin pasi janë shpëtuar. Por bibla thotë se ne jemi të shpëtuar për të bërë veprat e Krishtit, për të bërë vullnetin e Perëndisë, me qëllim që Perëndia të përlëvdohet në jetën tonë. Mesazhi i Krishtit është që ne të kthehemi nga jeta e mëkatit dhe e kësaj bote në atë që Perëndia ofron dhe për të cilën Krishti vdiq.

[perfectpullquote align=”full” bordertop=”false” cite=”” link=”” color=”” class=”” size=””]Mesazhi i Krishtit është që ne të kthehemi nga jeta e mëkatit dhe e kësaj bote në atë që Perëndia ofron dhe për të cilën Krishti vdiq.[/perfectpullquote]

Si bëhet kjo praktikisht? Së pari, ne duhet të vdesim për sa i përket vetes tonë. Ne duhet që t’ia dorëzojmë jetët tona Krishtit; planet e dëshirat tona, preferencat e strategjitë, mënyrat e qëllimet. Thirja është që të bëjmë ato gjëra që Krishti do që ne të bëjmë, dhe madje në mënyrën që ai na i instrukton që ti bëjmë. Vecanërisht kjo i referohet qëndrimit tonë ndaj qëllimeve dhe vlerave të botës, të cilat kryesisht fokusohen tek paraja, suksesi, fama, pushteti dhe kënaqësia. Ti ose do të jetosh për to, dhe ato do të jenë idhulli yt që do të të skllavërojë deri në fund, ose do të jetosh për lavdinë e Perëndisë. Nëse si i krishterë, do të jetosh për gjërat e me mënyrat e kësaj bote, jo vetëm që nuk do të avancosh frymërisht, por do të jetosh një jetë të dyzuar, nën skllavërinë e brerjes së ndërgjegjes dhe fajit. Nuk do të jesh kurrë i lirë. Njeriu nuk mund të ketë dy zotër. Nda ana tjetër, kur ti vdes për veten, ti jeton me të vërtetë i lirë, një jetë shërbimi e bekimi ndaj Perëndisë e njeriut.

Së dyti, ne vdesim për sa i përket mëkatit. Ndjekësi i Krishtit duhet të vdesë ndaj mëkatit. Pali tha, “Kështu edhe ju, llogariteni veten të vdekur për mëkatin, por të gjallë për Perëndinë, në Krishtin Jezus, Zotin tonë. 12 Le të mos mbretërojë, pra, mëkati në trupin tuaj të vdekshëm, që t’i bindeni atij në epshet e veta. 13 As mos ia paraqitni gjymtyrët tuaja mëkatit si mjete padrejtësie, por i paraqisni veten tuaj Perëndisë, si të gjallë prej së vdekurish, dhe gjymtyrët tuaja si mjete drejtësie Perëndisë” (Rom. 6:11-13). Ne vdesim ndaj mëkatit kur e ngordhim urie mëkatin në zemrën tonë, dhe duke ia dedikuar jetën tonë Perëndisë. Këtë e bëjë duke mos e vendosur veten tonë në kontekstin e tundimeve e mëkatimeve por të shenjtërimit e inkurajimit. Këtë e bëjmë kur u shërbejmë të tjerëve. Këtë e bëjmë kur i përdorim buzët tona jo për të përgojosur, sharë, e bërë thashetheme, apo për tu ankuar e akuzuar, por duke i kënduar lavde Perëndisë, duke inkurajuar të tjerët, duke u lutur për ta. Duke shpërndarë ungjillin. Ne e bëjmë këtë kur ia ofrojmë mendjet tona jo mënyrave të botës, por e mbushim atë me dritën e Fjalës së Perëndisë. Dhe duke qenë se zemra jonë e dashuron mëkatin e saj, ne duhet ta bëjmë këtë çështje për lutje e agjërimi të vazhdueshëm. Mbi të gjitha, ne duhet që ti përkushtohemi një miqësie personale dhe intime me Perëndinë përmes studimit personal të Fjalës së Tij.

Shtegu i Përlëvdimit.

Pasi na ka dhënë parimin dhe aplikimin e përlëvdimit, që është përulja, kryqi, dhe shenjtërimi, Krishti na jep edhe rrugën që duhet të përshkojnë ata që e ndjekin atë. “Në qoftë se dikush më shërben, le të më ndjekë; dhe ku jam unë, atje do të jetë edhe shërbëtori im; dhe në qoftë se dikush më shërben, Ati do ta nderojë” (Gjoni 22:26).

Së pari, Jezusi tha, “Në qoftë se dikush më shërben, le të më ndjekë”. Ky ishte mesazhi i tij për Grekët që erdhën ta kërkonin. J.C. Ryle komenton: “Ashtu sic ushtari ndjek gjeneralin, ashtu sic nxënësi ndjek mësuesin, ashtu sic delja ndjek briun, ashtu i Krishteri i vërtetë duhet të ndjekë Krishtin. Besimi dhe bindja janë shenjat kryesore të ndjekësve të vërtetë të Krishtit, dhe do të jenë gjithnjë të dukshme në besimtarin e vërtetë.”

Së dyti, Jezusi tha, “dhe ku jam unë, atje do të jetë edhe shërbëtori im…”. Ky nuk është një urdhër, por një premtim personal nga Jezusi. Ky është shpërblimi, privilegji dhe kënaqësia jonë në këtë jetë: të kemi inkurajimin e Krishtit, të marrim aprovimin e tij, dhe të jetojmë nga fuqia e tij. Por kjo është vetëm për ata që ndjekin Krishtin dhe për asnjë tjetër, të Krishterë apo jo. Të ndjekësh Krishtin është tërësia e detyrës së të Krishterit, ndërsa të jesh me Krishtin është tërësia e shpërblimit prej tij.

Së treti, premtimi më i madh i Krishtit në këtë pasazh është ky:  “…dhe në qoftë se dikush më shërben, Ati do ta nderojë”. Gjithsecili prej nesh në këtë jetë synon për lartë e më partë. Ose të paktën kështu mendojmë se bëjmë. E vërteta është se ne nuk synojmë për aq lart sa duhet. Ne mjaftohemi me lumturi tokësore ndërsa Krishti na thërret në shenjtëri. Ne mjaftohemi me sukses tokësor ndërsa në fakt jemi të  bërë dhe të shpëtuar për lavdi qiellore. Ndërsa ata që ndjekin Krishtin këtu në tokë do të kenë sfida e madje persekutime, Krishti thotë se pas vuajtjeve vjen nderimi, lavdërimi prej Atit dhe brohoritja e Tij.

Dikur disa Grekë iu afruan Filipit dhe i thanë, “Zotëri, ne duam të shohim Jezusin”! A dëshiron edhe ti që të shikosh Jezusin sic është në të vërtetë? Atëherë shiko kryqin e Tij. Rrëfe mëkatet e tua, dhe fajin e mëkatit tënd Perëndisë, përqafo shpëtimin që Perëndia të ofroi në pësonin dhe veprën e Krishtit, si e vetmja rrugë shpëtimi për ty. Pendohu dhe beso në Krishtin dhe do të shpëtohesh. Do të shpëtohesh edhe pse vetja jote e vjetër do të vdesë, dhe me këtë shpëtim do të vijë jeta e përjetshme këtu e tani, dhe deri në përjetësi, një jetë e plotë sepse do të jetë e mbushur me jetën e Krishtit, me lavdinë e Tij, me bekimet e prezencën e Tij.

03-Profeti Jona: Komunikimi i Ungjillit

Nga seria “Profeti Jona: Kuptimi, Komunikimi dhe Mishërizimi i Ungjillit”

Sot do të vazhdojmë me atë seri të shkurtër prej katër predikimesh mbi Librin e Profetit Jona, seri që e kemi filluar para dy javësh. Në fakt duhet të sqaroj që edhe pse unë besoj në predikimin ekspozues të Shkrimeve të Shenjta, edhe pse kjo është dhe do të jetë metodologjia zyrtare e imja për aq kohë sa do të jem pastor i kësaj bashkësie lokale, unë gjithashtu besoj se është e lejueshme që herë pas here të jepen edhe predikime tematike. Me predikim ekspozues ne kuptojmë studimin kronologjik të librave të biblës, varg pas vargu, kapitull pas kapitulli, dhe libër pas libri. Në predikimin ekspozues, përzgjedhja, axhenda dhe renditja e temave që trajtohen përcaktohet nga struktura e librit që studiohet, që në fakt është e përcaktuar që më parë nga Fryma e Shenjtë momentin kur e dha atë libër përmes profetëve apo apostujve. Ky është predikimi ekspozues, përfitimet frymore të së cilës mbi Kishën janë të shumta për tu përmendur në këtë moment. Predikimi tematik nga ana tjetër adreson vetëm ato tema të përzgjedhura nga vetë pastori, mundësisht nën ndriçimin e Frymës së Shenjtë. Megjithatë, edhe predikimi tematik duhet të jetë ekspozues në vetvete. Me këtë kuptojmë që tema që trajtohet duhet të dalë direkt dhe në mënyrë ekspozuese nga ato pasazhe biblike mbi të cilat ato mbështeten. Kështu, mënyra që unë kam zgjedhur për të studiuar Librin e Jonës është ajo e predikimit tematik, kjo për arsye kohore pasi një trajtim i vërtetë ekspozues do të merrte të rreth trembëdhjetë javë.

Por le të rikujtojmë arsyet [arse po studiojmë në mënyrë të shpejtuar Librin e profetit Jona. Së pari, qëllimi im është që të inkurajohemi që të përfshihemi në ungjillëzim. Çdo i krishterë është i thirrur që të dëshmojë me fjalë dhe me vepra aleancën e tij me Krishtin si dhe shpresën që është në ne. Pjetri shkroi “shenjtëroni Zotin Perëndinë në zemrat tuaja dhe jini gjithnjë gati për t’u përgjigjur në mbrojtjen tuaj kujtdo që ju kërkon shpjegime për shpresën që është në ju” (1Pjet. 3:15). Kjo nënkupton që aleanca jonë me Krishtin, besimi ynë duhet të jetë kaq i prekshëm dhe evident për shkak të jetëve tona, saqë ajo botë që është gjithmonë duke na vëzhguar dhe përndjekur të marrë gjithashtu nga ne në mënyrë verbale edhe arsyen apo interpretimin e vërtetë të ndryshimit që ekziston ndërmjet ne dhe atyre.

Së dyti, qëllimi im është që përmes lëvizjes së Fjalës dhe të Frymës gjithsecili prej nesh të shenjtërojë Perëndinë në zemrën e tij apo të saj duke hequr dorë nga idhujt që fshihen në të dhe që militojnë kundra Krishtit në trupin tonë. Mbani mend një citim nga Reformatori, teologu dhe pastori John Calvin: “Zemrat tona janë fabrika idhujsh.” Kjo është çfarë pengon dhe dobëson si shenjtërimin tonë të përditshëm ashtu edhe dëshmimin tonë. Ne duhet të kuptojmë idhujt e zemrës sonë përpara se sa të kuptojmë idhujt e zemrave ë atyre që kemi përballë. Ne duhet të adresojmë idhujt e zemrës tonë përpara se të adresojmë idhujt në zemrat e të tjerëve. Ne duhet ti predikojmë e ungjillin vetes tonë përpara se sa tua japim atë të tjerëve

Javën e kaluar pamë që ky është thelbi apo esenca e librit të profetit Jona. Edhe pse unë nuk kam arritur, dhe në këtë seri as nuk do të arrij që të prek të tëra vargjet dhe elementet e këtij libri, mund të themi me siguri të plotë që për aq kohë sa ne e kemi adresuar e kuptuar thelbin e këtij libri, dhe për aq kohë sa ne kemi kuptuar idhujt që fshihen në zemrën tonë dhe i kemi mortifikuar (bërë të vdesin) ato, ne mund të themi që e kemi predikuar, kuptuar dhe aplikuar librin e profetit Jona.

Cili është pra tema apo thelbi i këtij libri? Profeti Jona ishte thirrur që të predikonte mesazhin e dënimit dhe të hirit sovran të Perëndisë me kërkesën për pendim dhe besim. Ky predikim i duhej drejtuar popullit të Ninevesë së perandorisë së Asirisë. Profeti Jona e refuzoi këtë pasi shkonte kundra nacionalizmit idhujtar që kontrollonte zemrën e tij. Herën e kaluar pamë që kjo gjen aplikim edhe për ne sot. Ne sot mund tu refuzojmë ungjillin, lutjen, miqësinë e Krishterë atyre që i urrejmë, që na kanë bërë keq, që nuk i konsiderojmë të sa njëjtës racë, klasë sociale, politike, arsimore, apo ekonomike me ne. Maj mend një ungjilltar i vjetër që gjithmonë më shoshte: “Ne nuk mund ti flasim njerëzve për Krishtin nëse nuk flasim me ta.” Më parë duhet të ekzistojë mediumi i bashkëbisedimit përpara se sa ne ta mbushim atë bashkëbisedim me përmbajtjen e ungjillit. Por që ky medium të ekzistojë, më parë duhen pastruar zemrat tona nga idhujtarit e shovinizmit, inatit, mërisë, xhelozisë, frikës, etj. Ne nuk mund të jemi të gatshëm për të dëshmuar për shpresën që është në ne nëse më parë nuk kemi shenjtëruar Zotin Perëndi në zemrat tona (1 Pjet. 3:15).

Bota Qorton Kishën

Vini re ironinë e providencës sovrane dhe qëllimplotë të Perëndisë tek kapitulli i parë i Jonës. Jona e gjen veten në mes të atyre personave që ai i urrente më shumë, paganët idhujtarë që po i thërrisnin perëndive të tyre për shpëtim. Por çfarë është akoma dhe më interesante në këtë pasazh është qortimi që bota idhujtare i bën Kishës së Perëndisë. Së pari tek Jonah 1:6 bota idhujtare e qorton Kishën që në një letargji shpirtërore për shkak të idhujve në zemrën e saj nuk lutet as për veten e saj e aq më pak për shpëtimin e të tjerëve. Kisha që nuk lutet për shpëtimin e botës dhe bota që qorton kishën për letargjinë e saj mund të jetë një prej titujve apo temave të një predikimi ë të detajuar bazuar mbi Jonan 1:4-10. Kisha e përfaqësuar nga Jona nuk përdor privilegjet shpirtërore dhe autoritetin apo resourcet shpirtërore për bekimin e tërë botës. Por çfarë është akoma dhe më e rëndë është fakti që anija plot me paganë idhujtarë jo vëtëm që po fundoset sepse Jonah nuk po i lutej të Plotfuqishmit, por ishte pikërisht mëkati i Jonës, idhujtaria e Kishës ajo që po fundostë paganët idhujtarë.

Dy Mënyra Arratisjeje

Kjo më sjell kështu në mënyrë ekspozuese menjëherë në një temë që gjendet kudo në Bibël që është: Ka dy mënyra për të rendur nga Perëndia, mënyra pagane dhe mënyra “kristiane.” Sipas Romakeve 1 bota pagane-ateiste-religjose i rend ndaj Perëndisë së vërtetë. Pali shkroi “Sepse zemërimi i Perëndisë zbulohet nga qielli për çdo pabesi e padrejtësi të njerëzve, që mbysin të vërtetën në padrejtësi meqenëse ajo që mund të njihet prej Perëndisë është bërë e dukshme në ta, sepse Perëndia ua ka shfaqur atyre.… me qëllim që ata të jenë të pafalshëm…[sepse] megjithëse e njohën Perëndinë, nuk e përlëvduan as e falënderuan si Perëndi, përkundrazi u bënë të pamend në arsyetimet e tyre dhe zemra e tyre pa gjykim u errësua. ²² Duke e deklaruar veten të urtë, u bënë të marrë, ²³ dhe e shndërruan lavdinë e Perëndisë së pakalbshëm në një shëmbëllim të ngjashëm me atë të një njeriu të kalbshëm, të shpendëve, të kafshëve katërkëmbëshe dhe të rrëshqanorëve…që e ndryshuan të vërtetën e Perëndisë në gënjeshtër dhe adhuruan dhe i shërbyen krijesës në vend të Krijuesit, që është i bekuar përjetë.” Keshtu Pali tek Romakeve 1 deklaron e e tërë bota pagano-ateiste-religjiose që nuk i shërben Perëndisë së vërtetë është në idhujtari, mëkat e dënimin e Perëndisë. Pastaj vazhdon në kapitullin e dytë të Romakëve duke shpallur po aq fajtorë, mëkatarë e idhujtarë edhe Izraelin që ishte populli i zgjedhur i Perëndisë, Kisha e Dhiatës së Vjetër. Pse? Pasi ka dy mënyra për të rendur nga prezenca e Perëndisë, ajo e religjiozit pagan-ateistit-rebelit, dhe ajo e atyre që duhej tu përkisnin Perëndisë me trup e zemër.

Këtë temë e gjejmë gjithashtu edhe tek parabola e djalit plëngprishës, që në fakt duhet të themi se është historia e djemve plëngprishës. Në këtë paralel të Krishtit, djali i vogël përfaqëson liberalin, paganin, imoralin, atë që do të jetojë plotësisht i lirë nga ndërgjegjja dhe fakti që Perëndia ekziston, një djalë që dëshironte pasuritë e babait të tij që këtu përfaqëson Perëndinë. Djali i madh përfaqëson moralistin, religjiozin i cili po aq sa edhe i vogli dëshiron pasuritë e atit por jo atit. Që të dy duan të përdorin Perëndinë dhe bekimet e tij por pa pasur perëndinë në kuadër. Njëri e bën këtë duke qenë tepër i keq dhe tjetri duke qenë tepër i mirë. Që të dy përpiqen që të arratisen nga Perëndia dhe të fitojnë shpëtimin e tyre nga prezenca e tij. Në fund të historisë djali i keq shpëtohet dhe djali i mirë humb. Kështu çfarë duhet komunikuar gjatë ungjillëzimit është se djali i mirë nuk humbi pavarësisht nga mirësia e tij por për shkak të mirësisë së tij. Ai nuk vjen në festën e atit, që është shpëtimi që na ofrohet nga Perëndia për shkak të krenarisë së tij që ai ka për moralitetin dhe meritat e tij. Pra është drejtësia e tij që e mban atë larg shpëtimit, është drejtësia e tij idhujtaria e tij, arratisja e tij nga Perëndia.

Po të njëjtën teme e gjejmë edhe tek Predikimi i Krishtit në Mal (Mateu 5-7). Në të Krishti krahason dy mënyra për të jetuar. Mënyra sipas vullnetit të Krishtit dhe mënyra moraliste apo religjioze. Ai e bën këtë kur thotë “ju keni dëgjuar tju jetë thënë nga të vjetrit…por unë po ju them” (Mateu 5:21-48). Po kështu ai na mësoi që të lutemi, argjërojmë, japim lëmosha e adhurojmë jo sipas mënyrës së hipokritëve, pra sipas mënyrës moraliste e religjioze por sipas mënyrës biblike. Së fundi ai flet për derën e ngushtë nga njëra anë dhe për derën e gjerë dhe rrugën e hapur nga ana tjetër, drurin e mirë dhe drurin e keq, profetët e vërtetë nga profetët e rremë, shtëpinë e ndërtuar mbi shkëmbin që është Krishti dhe shtëpinë e ndërtuar mbi mënyrat e preferencat e njeriut. Kështu këtu kemi moralizmin religjioz nga njëra anë dhe Krishtërimin Biblik nga ana tjetër. Kjo supozon që në botë ekzistojnë paganët idhujtarë që bëjnë orgjia në mes të rrugës dhe e bëjnë këtë për të rendur nga Perëndia, por po kështu po bëjnë edhe këta moralistat religjiozë.

Pra në këtë botë ka dy lloje të arratisurish, religjioz dhe ireligjioz, ortodoks dhe jo-ortodoks, besimtarë dhe jo-besimtarë. Kjo është një temë shumë më e madhe në Bibël nga mund ta imagjinoni, dhe unë sugjeroj që mënyra më e mirë për të bërë ungjillëzim është për tu komunikuar njerëzve që ka tre mënyra për të jetuar. Së pari ka dy mënyra për të jetuar, mënyra sipas Perëndisë dhe mënyra sipas njeriut, të jetuarit sipas vullnetit të Perëndisë apo sipas vullnetit të njeriut, për lavdinë e Krijuesit ose për lavdinë e krijesës. Por mënyra sipas njeriut në vetvete ndahet në dy kategori që në pamje të parë duken shumë ndryshe, që në fakt janë të njëjta por që u duhet komunikuar njerëzve gjatë proçesit të ungjillëzimit pasi të tërë njerëzit bien në njërën prej këtyre kategorive. Ka dy mënyra për tu arratisur nga prezenca e Perëndisë si Shpëtimtar: e para është ajo e të jetuarit keq, ndjekja e mëkatit, e epsheve, e lakmive, e veprimeve të dukshme, skandaloze, pra jeta e njeriut pa asnjë vetë-frenim, kufizim apo moralitet. Kjo është mënyra e parë e të jetuarit për lavdinë e krijesës, për ta shpëtuar atë nga prezenca dënuese e Perëndisë.

Mënyra e dytë është ajo e të qenit një njeri i mirë, moral, që në mënyrë fanatike e ndjek ligjin e Perëndisë për ta përmbushur atë. Kjo mënyrë jetese bëhet me qëllim që Perëndia ti ketë borxh njeriut pranimin në prezencën e Tij, pra shpëtimin. Pra, ka dy mënyra për të kërkuar shpëtimin nga prezenca dënuese e Perëndisë, ajo e të mbyturit të së vërtetës në padrejtësi, dhe ajo e të merituarit të prezencës së Perëndisë përmes një jete religjioze. Të jesh i shpëtuar nga hiri sovran e i pamerituar i Perëndisë është një koncept dhe përjetim radikal. Nëse ne jemi të shpëtuar nga një hir i tillë, atëherë ne humbasim të tëra të drejtat tona, dhe nuk ka më asgjë që Perëndia nuk ka të drejtë të na kërkojë. Nga ana tjetër, nëse ne kemi shpëtuar vetveten përmes punëve tona të mira, meritave e vlerave tona, atëherë marrëdhënia jonë do të jetë si ajo me shtetin. Ne i paguajmë shtetit taksat që na kërkohen dhe si rrjedhim shteti na është borxhli, mbi të gjitha ne kemi të drejtat tona mbi shtetin i cili normalisht kthehet në shërbëtorin tonë momentin që e kemi paguar me taksat tona. Kjo është mënyra e dytë që njerëzit përdorin për tu arratisur nga Perëndia. Me meritat, veprat e mira, ofertat, adhurimin e shërbimin tonë, religjiozi apo moralisti ka për qëllim që ti paguajë taksën Perëndisë, ti mbyllë gojën atij, ti japi të drejta vetes mbi Perëndinë dhe ti heqë atij çdo të drejtë për të na kërkuar ndonjë herë ndonjë gjë. Nëse njeriu i mirë e shpëton vetveten përmes mirësisë së tij atëherë ka një limit përtej së cilës Perëndia nuk mund të kërkojë prej teje. Nëse shpëtimi është plotësisht nga hiri, një dhuratë e pamerituar e Perëndisë atëherë nuk ka asgjë që ai nuk mund të na kërkojë. Kjo është diçka radikale. Kjo është arsyeja përse doktrina e shfajësimit nga vetëm nga hiri i marrë vetëm përmes besimit nuk është popullor apo lehtësisht i pranueshëm sot. Nga njëra anë, njerëzimi perëndimor i influencuar nga revolucioni francez e idetë iluministe e gjen të vështirë që të mos kenë të liri e drejta përpara Perëndisë. Nga ana tjetër, ata brenda Krishtërimit mendojnë që nëse jemi të shpëtuar nga një hir i tillë atëherë kjo i hap rrugën relaksimit të moralit pasi thonë që kjo mund të çojë disa që të thonë “le të mbetemi në mëkat që të teprojë hiri” (Rom. 6:1). Por nëse kuptojmë natyrën radikale të hirit sovran të Perëndisë do të kuptonim që në këtë lloj Krishtërimi nuk ka vend për një relaksim të tillë.

Po ju kujtoj që sot ne po flasim për komunikimin e ungjillit njerëzimit idhujtar, dhe ne të gjithë duhet të mbajmë mend e kuptojmë mirë se si këto dy mënyra idhujtarë për të renduar nga perëndia funksionojnë, pasi vetëm atëherë do ti afrohemi plagës mbi të cilën ne duhet të hedhim balsamin e ungjillit. Pra nga njëra anë kemi një rebelim total e imoral-pagan-ateist, nga ana tjetër kemi moralizmin, qoftë ai edhe i “krishterë” që përpiqet që të mbajë perëndinë larg përmes veprave të mira, një jete të moralshme apo përfshirjes në betejat e Krishtërimit (Mateu 7:21-23). Në këtë kategori të dytë arratisjeje, moralisti ka kthyer moralitetin, religjiozitetin, besimin, sakrificat për fenë kishën apo Perëndinë në një idhull, mirësinë, meritat apo shenjtërinë e tij në një idhull.

Pra, ka dy mënyra për të pasur idhuj, për të renduar nga Perëndia, për të shpëtuar vetveten nga Perëndia. Si rrjedhim si religjioni dhe irreligjioni, si moraliteti ashtu edhe imoraliteti, edhe pse mund të duken totalisht ndryshe në sipërfaqe, ato janë thellësisht e njëjta gjë. Kjo duhet përvetësuar mirë nga ne në mënyrë që të bëjmë ungjillëzim në frymë dhe në të vërtetë. Detyra jonë në ungjillëzim është që tu japim njerëzve tre mënyra për të jetuar, dhe kjo për dy arsye që do ti ilustroj me personazhet e dy vëllezërve të parabolës së Djalit plangprishës (Luka 15:11-32). Së pari, vëllai i vogël i historisë së djalit plangprishës si rregull e di që është mëkatar, dhe nuk krijon shumë probleme për ne në ungjillëzim. Problemet ne i hasim kur takojmë vëllezërit e mëdhenj moralist të kësaj bote, dhe këtu futen shumica e njerëzve të kësaj bote. Kur kuptojmë dhe komunikojmë konceptin se ka dy mënyra për tu arratisur nga Perëndia dhe një mënyrë të tretë për të jetuar ne do të mund të fitojmë vëmendjen e atyre që kanë nevojë të dëgjojnë ungjillin. Së dyti, duhet të dimë që shumë prej vëllezërve të vegjël që jetojnë në rebelim të plotë e bëjnë këtë gjë si reagim ndaj hipokrizisë së njerëzve që bëjnë pjesë në kategorinë e vëllait të madh. Kur studion hipokrizinë dhe vet-drejtësinë e vëllait të madh kupton gjithashtu edhe përse vëllai i vogël largohet nga shtëpia e Atit. Jona është një ilustrim i vëllait të madh dhe marinarët paganë janë ilustrimi i vëllait të vogël. Bota imorale që qorton Kishën moraliste, hipokrite që në fakt është po aq idhujtare sa edhe ajo vetë. Kjo është arsyeja përse Kisha e ka humbur influencën e saj kudo në Evropë, qoftë ajo Katolike, Ortodokse, Anglikane apo Protestanto-Ungjillore. Vetdrejtësia, krenaria, mendjemadhësia dhe hipokrizia e atyre brenda Kishës janë guri i pengesës për ata që janë jashtë kishës dhe ky është mallkim. Kështu kur ndajmë ungjillin, nëse nuk u preçizojmë njerëzve ndryshimin ndërmejt moralizmit religjioz dhe krishterimit biblik, ata do të kujtojmë se po u bëjmë thirrje që thjesht të bëjnë një jetë hipokrite e moraliste.

Pra, mbani mend që ne duhet tua bëjme të qartë dhe duhet tua përmendim shpesh njerëzve që ka tremënyra për të jetuar, që ka dy mënyra për të rendur nga Perëndia, një duke qenë shumë i mirë dhe një duke qenë shumë i keq, por që ka një mënyrë të vërtetë për të qenë në një marrëdhënie me të. Kur bisedon me rebelin imoral ne jo vetëm që duhet ti tregojmë atij idhujt e zemrës së tij por gjithashtu edhe faktin që ne nuk po i bëjmë që të zëvendësojë një idhujtari me një tjetër, një arratisje me një tjetër. Në të njëjtën mënyrë kur takojmë ‘vëllezër të mëdhenj” ne duhet të gërmojmë thellë në zemrat e tyre për tu treguar atyre mënyrën e tyre se si po përpiqen që të rendin nga Perëndia përmes idhujtarisë së moralitetit dhe religjiozitetit tyre. Mësoni dhe mabni mënd në këtë moment një koncept që vjen nga Martin Luteri i cili shkroi që tendenca natyrore e njeriut është që pasi ka marrë dhe kuptuar shpëtimin nga hiri të kthehet e të jetojë në shpëtimin nga veprat. Kjo është një nga arsyet përse Perëndia na ka dhënë 66 libra në Bibël, që predikohet çdo ditë diele dhe që përsëritet po i njëjti mesazh. Zemrat njerëzore të shpëtuara nga hiri i pamerituar dhe sovran i Perëndisë do të kenë deri në ditën e fundit të jetës tendencën për tu kthyer tek mesazhi i moralizmit religjioz, tek mënyra e jetës së vëllait të madh. Ne e kuptojmë ungjillin dhe në mënyrë konstante kthehemi tek mesazhi i drejtësisë si pasojë e meritave e veprave tona. Kur ne e bëjmë këtë, aq më shumë edhe predikimi ynë do të kuptohet si një thirrje për tu bërë të mirë, për tu bërë religjiozë e moralistë që po fitojnë shpëtimin e tyre përmes veprave tona. Bëni dallimin në komunikimin tuaj ndërmjet modelit apo paradigmës moraliste e religjioze të vëllait të madh nga krishterimi Biblik. Njerëzit do të mendojnë se ne po u themi që të shenjtërohen në mënyrë që të shpëtohen kur në fakt ne duhet tu deklarojmë se në fillim vjen shpëtimi dhe mbi të e si pasojë e saj ndërtohet shenjtërimi. Ky është thelbi teologjik i Judaizmit të Dhiatës së Re, të Katoliçizmit ç Ortodoksisë nga Krishtërimi biblik. Nuk është e mjaftueshme që tu themi se shpëtimi është nga hiri, ajo duhet shpjeguar e ilustruar hollësisht. Kjo e bën utopik ungjillëzimin 5-minutësh, dhe na bën thirrje ne që të përfshihemi në një investim më të gjatë kohor në jetët e njerëzve.

Mëkati, Hiri dhe Besimi

Së fundi, le të shikojmë shkurtimisht se si mund tu komunikojmë të tjerëve në ungjillëzim mëkatin, hirin dhe besimin. Së pari ju inkurajoj që tua komunikoni konceptin e mëkatit njerëzve duke përdorur konceptin e idhujtarisë por pa përdorur fjalën idhujtari. Çfarë është idhujtaria? Sigurisht që idhujtaria është mëkat, dhe në disa raste mund të përdorni Predikimin në Mal për të përkufizuar mëkatin dhe idhujtarinë, por në një formë më të shkurtuar idhujtaria nuk është thjesht të bërit e gjërave të këqija, por është  ngritja në qëllimin final të gjërave të mira. Koncepti i idhujtarisë është më e gjerë, pra përfshin si sjelljen e vëllait të vogël, gjërat që janë qartësisht mëkat në këtë botë, por gjithashtu edhe hipokrizinë e vëllait të madh. Idhujtaria është kthimi në synimin final të gjërave të mira të kësaj bote, të jetuarit për diçka që në fakt është e krijuar nga Perëndia për të na shërbyer e afruar edhe më shumë me Perëndinë. Pra, nëse përfshirja në diçka nuk na afron për tek Perëndia por na largon prej tij, ajo është idhujtari. Moraliteti dhe religjioziteti nuk i thyen ligjet e Perëndisë, dhe si rrjedhim janë më të vështira për tu adresuar, por kur provojmë se këto po përdoren si një qëllim në vetvete, apo si një mjet për të marrë përfitime të tjera nga Perëndia, atëherë ne po i afrohemi origjinës së problemit duke përdorur konceptin e idhujtarisë. Për shembull, ju mund ti thoni jobesimtarëve diçka të ngjashme me këtë: Pika e parë, ti po jeton për diçka, cdo njeri gjen një arsye për ekzistencën e tij. Një atlet sprintier njëqind metërshi me apo pa pengesa mund të jetojë për ato dhjetë sekonda që i duhen për të përshkruar distancën. Një muzikant mund e gjen kuptimin e jetës së tij në ato 60 minuta ekzekutimi muzikor. Një prind mund ta gjejë kuptimin e jetës kur shikon fëmijën e tij të rritur e të suksesshëm. Një boksier, politikan, rrugaç apo një alpinist mund të jetojë për atë ndjenjën që ndjen 10 minutat e para pas fitores. Tek Rocky I, personazhi që Silvestre Stallone luan insiston që të ndeshet me kampionin e boksit thjesht për të justifikuar ekzistencën e tij në këtë botë. Ai thotë në një moment: “Nëse ndeshem e di që nuk rroj kot.” Detyra jonë e parë pra, është që të zbulojmë dhe tu tregojmë njerëzve mëkatin e tyre duke u treguar atyre idhujt që kanë në zemër dhe se si ata kanë shndërruar gjerat e mira të Perëndisë në qëllimin final të jetës së tyre. Ato mund të jenë pasuria, pushteti politik, respekti publik, kauza sociale, aprovimi nga shoqëria apo komuniteti që të rrethon, familja, fama, etj. Për këtë folëm javën e kaluar dhe kjo është pika e parë.

Së dyti, duhet tu tregojmë njerëzve që çdo njeri është një skllav. Fakti që personi nuk ka identitet, lumturi apo prehje deri sa ta arrijë atë provon që ai është skllav i saj. Kjo do të thotë që ai idhull që personi ka do ta rrënojë atë apo ai idhull e kontrollon plotësisht atë. Një diçka që të kontrollon në atë mënyrë të shfrytëzon, të shtrydh dhe në fund të fal. Idhujt të premtojnë shumë por nuk të dorëzojnë apo materializojnë premtimet që bëjnë. Nëse ajo gjë që të duhet ta realizosh për të justifikuar ekzistencën tënde, kur nuk e realizon te jep faj e dëshpërim. Nëse dikush të pengon për të realizuar idhullin tënd atëherë do të përjetosh inat e frustrime, nëse diçka e kërcënon atë njeriu do të provojë ankthe të mëdha. Nëse dështon në kauzën e idhullit personi do të përjetojë një masë të madhe faji.

Pra, së pari çdo njeri jeton për diçka, si rrjedhim, së dyti do njeri është skllav. Por së treti, si rrjedhim edhe njeriu më irreligjioz në botë po adhuron diçka ndërsa religjiozi po adhuron diçka tjetër veç Perëndisë. Pra kthehemi tek ato dy mënyrat se si çdo njeri po rend prej prezencës së Perëndisë. Së katërti, ndryshe nga të gjitha këto, Krishti është i vetmi Zot apo padron, ai është i vetmi qëllim absolut e final, ai është i vetmi objekt adhurimi, obsesioni, besimi apo nënshtrimi që nëse e ndërton jetën mbi të, edhe nëse e tradhton për një moment, ai është i vetmi që do të të falë, që do të të pranojë e madje që është i vetmi që nuk të kthen kurrë kurrizin, dhe në fund është i vetmi që nëse mbushesh me të do të të japë përmbushjen dhe satisfaksionin përfundimtar. Nëse karriera është idhulli yt, nëse dështon në karrierën tënde ajo nuk do të të falë kurrë, nuk do të vdesë për mëkatin tënd, nuk do të të japë shfajësimin, paqen që kalon çdo imagjinatë njerëzore dhe as nuk do të të japë satisfaksionin final, por nuk është kështu me Krishtin. Kjo është e vërtetë nëse jetojmë për familjet tona, nëse jetojmë për Kishën, nëse jetojmë për çdo lloj ambicie tjetër. Por Jezus Krishti vdiq në kryq sepse idhujtaria jote është një ofendim ndaj Perëndisë. Por kur ti e kupton që ai ishte personi i duhur dhe i vullnetshëm për të paguar borxhin që ti me idhujtarinë tënde i shkaktove vetes ndaj Perëndisë, dhe nëse ti e bën Krishtin qendrën e jetës tënde, nëse ndërton mbi të, nëse jeton për të, nëse shikon dhe vlerëson vlerën e pafundme të asaj dashurie sakrifikuese, nëse e lejon veten që të rrëmbehesh nga kjo gjë, bukuria e këtij realiteti, e Krishtit do të të ndryshojë zemrën tënde, tërheqja ndaj idhujve do të vijë duke u dobësuar e venitur po kështu edhe skllavëria ndaj tyre, do të jesh për herë të parë i lirë. Dashuria për Krishtin do të vijë duke u forcuar saqë edhe pse do të vazhdosh të përdorësh gjërat e krijuara nga Perëndia për të na shërbyer ne, këtë herë nuk do ta gjesh veten të robëruar nga ato. Krishti është i vetmi Zot apo themel që nëse ndërton mbi të nuk do të të rrëzojë kurrë, nuk do të të robërojë, nuk do të të dështojë apo përjashtojë kurrë, por do të të plotësojë e pranojë, e madje aftësojë për të përjetuar atë, këtë jetë dhe krijesën e Perëndisë në një nivel krejt tjetër dhe të ri.

Kjo është një mënyrë për prezantimin e ungjillit. Kjo është teoria apo linjat përmes së cilave një prezantim i ungjillit duhet të qëndrojë. Javën që vjen unë do të jap një mesazh tipik ungjillizues për t’jua ilustruar më mirë mënyrën se si mund të shpallim ungjillin me të tjerët. Por deri atëherë “shenjtëroni Zotin Perëndinë në zemrat tuaja dhe jini gjithnjë gati për t’u përgjigjur në mbrojtjen tuaj kujtdo që ju kërkon shpjegime për shpresën që është në ju” (1Pjet. 3:15). AMEN.

02-Profeti Jona: Kuptimi i Ungjillit

Nga seria “Profeti Jona: Kuptimi, Komunikimi dhe Mishërizimi i Ungjillit”

Javën e kaluar ne filluam një studim të shkurtër e të shpejtë të librit të profetit Jona. Qëllimi ynë për këtë studim është që të inkurajohemi dhe instruktohemi se si të ndajmë ungjillin me këtë botë që vuan nën shtypjen e mëkatit. Pamë që edhe pse një nga metodat më të përdorura dhe Biblike për ungjillëzim është përdorimi i Ligjit Moral, pra i 10 Urdhëresave si një instrument për ti drejtuar njerëzit për tek Krishti, ky instrument duhet përdorur me kujdes dhe me shumë preçvizion. Arsyeja ka të bëjë me kontekstin Shqiptar. Kur ne përmendim Ligjin Moral njerëzit mendojnë se ne po u bëjmë thirrje atyre për tu bërë më të shenjtë me forcat e tyre, për të bërë thjesht një pastrim të pjesshëm apo total të jetës së tyre. Në këtë kontekst, ata jo vetëm që nuk drejtohen për ta hedhur tërë shpresën e tyre për tek Krishti për drejtësi përpara Perëndisë dhe për të pasur një marrëdhënie personale e jetike me Krishtin, por mbi të gjitha shtyhen të mendojnë se ata janë pjesërisht apo përgjithësisht të drejtë, dhe se ne po u bëjmë thirrje atyre për të reformuar edhe ato pak aspekte apo momente të jetës së tyre për të qenë plotësisht në rregull me perëndinë. Në një komb me prejardhje myslimane, ortodokse dhe katolike kjo është mënyra se si kuptohet predikimi i Ligjit. Në këtë kontekst, thamë që është më mirë që të përdoret koncepti i idhujtarisë si përkufizimi kryesor dhe frontal i mëkatit. Pra, u duhet treguar njerëzve se ata po ndjekin krijesën në vend të Krijuesit, se ata po besojnë, adhurojnë, shpresojnë apo varen nga krijesa dhe jo nga Krijuesi. Ne duhet tu tregojmë njerëzve se janë robër të idhujve të tyre, se idhujt nuk të falin, nuk vdesin në kryq për ta, përkundrazi ato vetëm sa shkaktojnë varësira dhe se të shkatërrojnë jetën.

Por përpara se sa ne të mësojmë se si përdoret koncepti i idhujtarisë për ungjillëzim, se si zbulohet idhujtaria në personin që kemi përballë, ne duhet të zbulojmë idhujtarinë në zemrat tona dhe të mësojmë se si ta adresojmë atë përmes predikimit të ungjillit ndaj vetvetes. Pra, përpara se sa koncepti i idhujtarisë të jetë një metodë që ne përdorim ndaj të tjerëve, ajo duhet të jetë më parë një metodë që ne duhet të përdorim ndaj vetes tonë. Ky është qëllimi i Librit të Profetit Jona. Libri i Jonës është një ironi. Jona u dërgua për të predikuar mesazhin e dënimit dhe të shpëtimit paganëve idhujtar, dhe në këtë proçes ai zbulon idhujtarinë brenda zemrës së tij. Përpara se sa ai të adresoje idhujtarinë e të tjerëve ai duhej të ballafaqohej me idhujtarinë e tij. Në këtë kontekst, Jona 2:9 është përmbledhja e vetë historisë së Jonës: “Ata që jepen pas kotësive të rreme braktisin hirin që u takon atyre.” Nëse ne nuk kuptojmë idhujt ne nuk mund të jemi në gjendje që të bëjmë ungjillëzim dhe mision. Idhujt na ndihmojnë për të kuptuar ungjillin.

Keqkuptimi i Jonës

Libri i Jonës më kujton filmin “Shqisa e Gjashtë” me Buce Willing. Tek shikon këtë film për herë të parë mendon se kupton se çfarë po ndodh, deri në momentin që mbaron filmi. Vetëm në fund zbulon se gjatë gjithë kohës filmi kishte një kuptim dhe drejtim tjetër nga ai që të kishte bërë të mendoje. Rrjedhimisht vetëm kur e shikon për herë të dytë apo të tretë jo vetëm që vë re detaje që të patën shpëtuar herën e parë, gjë që ndodh me çdo film, por mbi të gjitha kupton interpretimin e vërtetë të ngjarjeve të filmit, kupton që e ke keqkuptuar plotësisht filmin herën e parë dhe në fund të duket sikur ke parë një film plotësisht të ri dhe të ndryshëm nga i pari. Kjo është aftësia e shkrimtarit të atij filmi si edhe i librit të Jonës.

Në fillim Jona u urdhërua nga Perëndia që të shkonte e të predikonte mesazhin e dënimit dhe të shpëtimit një populli pagan e idhujtarë. Ai rebelohet dhe në vend që të udhëtojë drejt lindjes për tek qyteti i Ninevesë në Irakun verior ai udhëton drejt perëndimit, qytetit të Tarshish në jug të Spanjës. Pse? Supozimi i parë i njerëzve është se Jona ka frikë. Ai është urdhëruar që të shkojë drejt qyteti të madh të Ninevesë dhe do të ishte normale që ai të kishte frika nga çfarë do ti ndodhte atij atje. Ndoshta mesazhi i tij nuk do të mirëpritej, ndoshta ai do të dështonte, mund të burgosej, persekutohej, mund të kapej rob e përfundonte në skllavëri. Herën e parë që çdokush lexon librin e Jonës mendon se ai po i ikën Perëndisë sepse ka frika nga çfarë do ti ndodhë atij në Nineve. Por Perëndia e gjen atë, e bën të mendohet thellë e të pendohet në barkun e peshkut të madh, Perëndia e fal, dhe kështu Jona niset më së fundi për ti predikuar qytetit të frikshëm të Ninevesë. Dhe kështu tek Jona 3:5 ne lexojmë se “Atëherë Niniveasit i besuan Perëndisë, shpallën një agjërim dhe u veshën me thes, nga më i madhi deri te më i vogli nga ata.” Dhe përfundimi i lumtur i historisë duket sikur është Jona 3:10 ku lexojmë se “Kur Perëndia pa atë që bënin, domethënë që po ktheheshin nga rruga e tyre e keqe, Perëndia u pendua për të keqen që kishte thënë se do t’u bënte dhe nuk e bëri.” Nëse supozimi ynë fillestar mbi motivet e refuzimit të Jonës do të ishte i drejtë, atëherë këtu duhej të përfundonte historia e Jonës. Pra, Jona, me ndihmën e Perëndisë fiton mbi frikën e tij dhe populli i Ninevesë shpëtohet. Kjo është mënyra se si njerëzit e kuptojnë librin e Jonës kur e lexojnë për herë të parë, dhe madje kjo është edhe mënyra se si shumica e predikuesve e predikojnë këtë libër edhe pse e kanë lexuar më shumë se sa një herë.

Interpretimi i Vërtetë i Jonës

Problemi me këtë interpretim është se libri i Jonës mbaron me kapitullin e katërt. Jona 4 është nga ato përfundimet surprizë të historisë pasi jo vetëm që historia vazhdon, por çfarë vazhdon më tej është reagimi negativ i Jonës i cili na habit mjaft. Jona 4:1-3  thotë “Por kjo nuk i pëlqeu aspak Jonas, i cili u zemërua. ² Kështu ai iu lut Zotit, duke thënë: “Ah, o Zot, a nuk ishte vallë kjo që unë thoja kur isha akoma në vendin tim? Prandaj ika në fillim në Tarshish, sepse e dija që je një Perëndi i mëshirshëm dhe plot dhembshuri, i ngadalshëm në zemërim dhe me shumë dashamirësi, dhe që pendohesh për të keqen e hakërruar. ³ Tani, pra, o Zot, të lutem, ma hiq jetën, sepse për mua është më mirë të vdes se sa të rroj”.” Shikomë këtu që Jona është i xhindosur nga inati që ka ndaj shtrirjes së mëshirës së Perëndisë. Jona thotë-ja, unë e dija që ju jeni një Perëndi i mëshirshëm, e dija, e dija. Ti je i gatshëm të falësh këdo, në çdo vend dhe në çdo kohë. E dija që ishe i tillë, që nuk të zihet besë se ti bën çtë duash me mëshirën tënde. Kështu së pari na habit reagimi i Jonës, por së dyti na habit edhe motivi i Jonës për tërbimin e tij ndaj mëshirës së Perëndisë. “Prandaj ika në fillim në Tarshish, sepse e dija që je një Perëndi i mëshirshëm.” Jona nuk kishte frikë nga dështimi i shërbesës së tij në qytetin e Ninevesë, por nga suksesi i tij atje. Jona kishte frikë nga suksesi i predikimit të tij atje. Motivi i tij nuk ishte frika por urrejtja. Ai urrente paganët, urrente idhujtarët, urrente Nineveasit që ishin pushtuesit e vendit të tij. Kështu, duke qenë se ata që e lexojnë Jonën për herë të parë nuk e vënë re frikën e tij për sukses për shkak të urrejtjes në zemrën e tij, ata edhe e keqinterpretojnë librin e Jonës. Jona, si çdo njeri normal në botë e do vendin e tij, popullin dhe të afërmit e tij, Jona ishte patriot. Por Jona kishte një patriotizëm të shfrenuar, në fakt të mëkatshëm. Ai kishte një patriotizëm idhujtar për vendin e tij, për interesat e kombit të tij, për popullin e tij. Çfarë ne kemi në këtë histori është një njeri i cili e ka kthyer në idhull interesat e kombit të tij, krenarinë kombëtare, krenarinë racore, krenarinë klasore, aq sa ai dëshiron më shumë shkatërrimin dhe dënimin e përjetshëm në ferr të krijesave të Perëndisë se sa predikimin e hirit dhe mëshirës së Perëndisë ndaj tyre. Jona do ti shikojë Nineveasit të vdekur dhe jo të gjallë pasi kështu do të ishte më mirë për Izraelin, si në aspektin politik, ashtu edhe ekonomik. Jona kishte një dashuri idhujtare për kombin e tij, ta tij lloji që përfundon në mizori sociale, në gjenocide, në luftëra ndëretnike, në holokauste apo varre masive.

Pra, Jona nuk mund të ungjillëzojë siç duhet këta paganë idhujtarë për shkak të idhujve në zemrën e tij. Kjo është ironia në librin e Jonës. Ai është në fakt idhujtari kryesor në këtë histori dhe jo populli i Ninevesë.

Aplikimi

Le ta aplikojmë çfarë u tha më sipër në jetën tonë. Le të vëmë re se si ne mund ti zbulojmë idhujt që fshihen në zemrën tonë, dhe së dyti se si mund ti adresojmë ato me mesazhin e ungjillit.

Si të Zbulojmë Idhujt që Fshihen

Së pari, vini re se si mund të zbulojmë idhujt që fshihen në zemrën tonë. “Tani, pra, o Zot, të lutem, ma hiq jetën, sepse për mua është më mirë të vdes se sa të rroj”. ⁴ Por Zoti i tha: “A të duket e drejtë të zemërohesh kështu?”,” (Jona 4:3-4).[1] Jona në fakt po thotë përmes këtyre fjalëve “Nëse këta njerëz vazhdojnë të ekzistojnë dhe të jenë kërcënim për interesat politike dhe ekonomike të Izraelit, unë nuk dua të jetoj fare. Hajde Perëndia, zgjidh, ose mua ose ata, dhe nëse zgjedh ata unë as nuk dua të jetoj fare.” Këtë madje ai e thotë edhe një herë të dytë tek Jona 4:9 ku deklaron se është aq i inatosur sa është gati të vdesë nga inati. Ky lloj reagimi tradhton prezencën e idhujtarisë në jetën tonë. Pse dhe si?

Është shumë e vështirë që të zbulosh se për çfarë jetojnë njerëzit nëse thjesht i pyet ata. Është shumë e vështirë të zbulosh se çfarë i shtyn përpara njerëzit në jetë. Njerëzit mund të të përgjigjen, por kjo nuk do të thotë se është përgjigja e vërtetë. Besimtarët të japin përgjigje biblike: Unë jetoj për lavdinë e Perëndisë, për ungjillin e Krishtit, për avancimin e Mbretërisë. Jo-besimtarët sigurisht që do të thonë se jetojnë dhe përpiqen për fëmijët e tyre, për familjet, për ambiciet politike etj. Në fakt, në vetvete këto përgjigje të jo-besimtarëve janë mjaft idhujtare dhe të mëkatshme, por realiteti është shumë më i thellë se kaq jo vetëm tek ata por edhe ndër besimtarë.

Mënyra më e mirë për të zbuluar se për çfarë jeton në këtë botë, se cila është ajo gjë që i jep kuptim dhe ambicie për të jetuar këtë jetë janë makthet apo ëndrrat e frikshme. Ose e thënë ndryshe: Çfarë është ajo gjë, që nëse e humbet, të bën të humbasësh dëshirën për të jetuar? Çfarë është ajo gjë që nëse e humbet, jeta nuk ka më kuptim për ty? Ai është idhulli yt, të cilin Perëndia e urren, dhe të cilin Perëndia të thërret që ta shenjtërosh e reformosh. Ajo gjë që të bën ty të ecësh përpara në jetë është Perëndia yt i vërtetë, objekti i vërtetë i besimit tënd, i adhurimit tënd, dhe madje edhe i shfajësimit tënd përpara botës.

Për shembull: Nëse ti po njihesh me dikë me qëllim për tu martuar me atë njeri, dhe nëse kjo marrëdhënie po shkon shumë mirë dhe ti po bën planë për tu martuar me këtë person, nëse ndahesh dhe ti humbet të tërë dëshirën për të ecur përpara në jetë, atëherë ti e kishe ngritur këtë person ne nivelin e Perëndisë, ky njeriu ishte idhulli yt, dhe si rrjedhim edhe mëkati yt. Si do të reagonit ju bashkëshorte apo bashkëshortë të kësaj bashkësie nëse partneri juaj do të ndërronte jetë dhe do të shkonte tek Krishti? Çfarë do të ndodhte me ju prindër nëse fëmija juaj do të vdiste përpara jush? Nëse do të ndalonit së funksionuari, nëse do të humbisni tërë vullnetin dhe dëshirën tuaj për të jetuar, për të funksionuar, për të falënderuar e adhuruar Perëndinë dhe shërbyer atij me çfarë ju ka mbetur, atëherë ju jeni idhujtarë, mëkatarë e fajtorë përpara Perëndisë, njerëz që nuk e keni kuptuar ungjillin, që nuk i keni besuar plotësisht tërë qenien tuaj Krishtit. Cila është përmbajtja e ëndrrave të këqija që ju shihni natën? Çfarë tragjedie apo humbjeje ju frikëson më shumë në këtë jetë? Familja, fëmija, profesioni, arsimimi, liria, paraja, respekti, pushteti, nderimi, shëndeti? Çfarë të bën ty të xhindosesh nga inati? Të urresh nuk është mëkat në vetvete. Perëndia urren dhe ai ende është i shenjtë. Ai urren mëkatin ashtu sic mund dhe duhet ta urrejmë edhe ne. Ai inatoset nga mëkati ashtu siç duhet të na inatosë edhe ne. Por çfarë shkakton furi e tërbim inati në ty? Çfarë është ajo që nëse e humbet, të humbet edhe dëshirën tënde për të jetuar? Çfarë të bën ty që të mbash mëri, të bëhesh idhnak apo idhnake? Çfarë është ajo gjë që nëse të cenohet, të bën të pamundur që të falësh plotësisht, menjëherë, dhe me gëzim, pasi e tillë duhet të jetë falja biblike. E plotë, e menjëhershme, dhe me gëzim. Çfarë është ajo që të bën të reagosh kështu? A është për ty dashuria për Krishtin një abstraksion apo një realitet? A e rrëfen Krishtin so Perëndinë tënd vetëm me gojë apo është një realitet i brendshëm që kontrollon dhe dominon mbi çdo ndjenjë dhe reagim që vjen nga njeriu i vjetër brenda teje?

Le ta shikojmë këtë në kontekstin e Ligjit Moral, të 10 Urdhëresave. Urdhëresa e Parë thotë “Nuk do të kesh perëndi të tjerë para meje” (Eksodi 20:3). Kjo urdhëresë nuk është rastësisht në krye të listës. Të gjitha urdhëresat e tjera bazohen dhe ngrihem mbi këtë. Asnjë nga nëntë urdhëresat që vijojnë nuk thyhen pa u thyer më parë urdhëresa e parë. Për shembull urdhëresa “Mos gënje,” një nga urdhëresat që thyhet më shpejt e më shpesh nga Shqiptarët. Nuk është e mjaftueshme që të themi se shqiptarët gënjejnë pasi janë mëkatarë. Kjo dihet. Por nëse njëri prej nesh gënjen, kjo do të thotë se për atë moment, për atë ççështje, diçka tjetër veç Krishtit ishte më e rëndësishme për ne. Ndoshta është provimi njerëzor, ne kemi frikë se mos na bie fytyra në tokë, ndoshta është paraja. Ne jemi gati që të kompromentojmë të vërtetën thjesht për të marrë diçka. Pse? Sepse ajo “diçkaja” është më e rëndësishme për ne në atë moment se sa Jezus Krishti. Nën çdo veprim mëkatar që bie në njërën prej nënë urdhëresave fshihet mëkati i idhujtarisë. Dhe nën çdo akt idhujtarie fshihet mungesa jonë e besimit ndaj ungjillit dhe Krishtit. Kur të kuptomë plotësisht këtë gjë, ne do të kuptojmë më mirë veten tonë, njerëzit që na rrethojnë, si dhe mënyrën se si ne bëjmë ungjillëzim. Duke u kthyer tek shembulli i dy personave që po njihen për tu martuar. Personi që e kanë lënë dhe ka humbur dëshirën për të jetuar po thotë përmes veprimeve tij apo të saj: Po, po, po Jezus Krishti, por ky personi që nuk më do më është ajo gjë që më bën të lumtur, që mi jep kuptim jetës, që më bën të jetoj.

Gjithsecili prej nesh e bën këtë gjë. Të gjithë ne jemi fajtorë për mëkatin e idhujtarisë. Të gjithë ne jemi si Jona, kuptojmë që jemi të thirrur për të predikuar hirin, kur ne vetë nuk e kemi kuptuar vërtetë hirin. Në rrëfejmë se jemi mëkatarë të shpëtuar sola gratia, vetëm nga hiri sovran i Perëndisë, ndërsa thellë brenda nesh ne besojmë në shfajësimin përmes meritave tona. Kjo është arsyeja për Jona, në fund të detit, kur po përpiqej që të kuptonte se çfarë po ndodhte me të, deklaron se “Por unë me zëra lëvdimi do të ofroj flijime dhe do të plotësoj betimet që kam bërë. Shpëtimi i përket Zotit“” (Jona 2:9). Deklarimi se shpëtimi i takon Zotit e bën Jonën 2:9 vargun qendror të tërë Biblës. Ky ëshë thelbi i mesazhit të tërë Biblës, shpëtimi i takon Perëndisë. Ne të krishterët e besojmë dhe e kuptojmë këtë gjë, të paktën deri në një farë mase, mjaftueshëm për të përfituar shpëtimin. Problemi me të krishterët dhe idhujtarit e tyre është se shumica e ungjillit qëndron në kokë dhe nuk zbret e gjitha në zemër. Vetëm kur ndodh kjo, arrihet pjekuria e besimit. Vetëm kur ndodh kjo ne shikomë jo-vetëm idhujtarinë e të tjerëve por edhe tonë shikojmë jo-vetëm lëmishten në sytë e të tjerëve por edhe trarin në syrin tonë. Dhe vetëm atëherë ne kemi kuptuar e filluar proçesin e vërtetë të shenjtërimit, vetëm atëherë jemi të gatshëm e të aftë për të ungjillëzuar të tjerët. E njëjta gjë ndodhi me Jonën, vetëm kur ai kuptoi se ai ishte një mëkatar i shpëtuar nga hiri, kur ai kuptoi ekzistencën e idhujve në zemrën e tij, vetëm atëherë ai pati pendim të vërtetë, ose të paktën një pendim në një nivel të ri më të lartë dhe më gjithpërfshirëse. Vetëm kur ndodh kjo ju jeni një nejri i ri, më i dashur, më i hirshëm, më pak gjykues, më i mëshirshëm, më pak lokalist, klasor, racist, përjashtues, më mikpritës, dhe i gatshëm për të shkuar kudo me ungjillit e hirit të Perëndisë. Përpara të bërit e ungjillëzimit vjen të qenit apo të përjetuarit e ungjillit.

Si të Përdorim Ungjillin

Së dyti, vini re si si mund të përdorim ungjillin për të adresuar idhujt në zemrën tonë. Cfarë duhet të bëjmë që ungjilli të zbresë nga koka drejt e në zemrën tonë? Kuptohet që nga mënyra se si shtrohet pyetja, që ne nuk mund të besojmë se me pak më shumë punë e vullnet ne mund të ndreqim vetveten, se mund të bëhemi të krishterë më të mirë me më pak idhuj. Cfarë ne duhet të bëjmë është ti deklarojmë ungjillin vetes, teologjinë e hirit sovran të Perëndisë. Ne duhet ti predikojmë e kujtojmë vetvetes premtimet dhe ofertat e ungjillit. Vini re parimin i cili është ky: Fuqia Zëvendësuesë e Afeksioneve të Reja. Askush nuk mund të ndryshojë apo bëjë të vdesë huqet e vjetra thjesht nga vullneti mendor. Askush nuk mund të lërë pas idhujt thjesht duke i vënë qëllim vetes. Pse? Sepse konstrukti i zemrës tonë nuk e lejon një gjë të tillë. Zemra e njeriut është e konstruktuar në mënyrë të tillë nga Perëndia, që e bën të detyrueshme për zemrën që të ketë një objekt ndjenjash. Zemra jonë ka nevojë që të dojë diçka, të mendojë natë e ditë për diçka, të jetë pasionante për diçka. Kështu jo vetëm që është e rrezikshme por është edhe e pamundur që ta lësh zemrën e njeriut pa një objekt ndjenjash. Kjo do të thotë që nëse diçka është idhull për zemrën tonë, ky idhull duhet zëvendësuar me diçka tjetër. Ose ndryshe, dashuria për këtë idhull duhet zëvendësuar me një afeksion superior ndaj një objekti superior. Zemra jonë ka nevojë për një afeksion më të fortë e më të lartë ndaj një objekti më superior se sa idhulli, dhe ky mund të jetë vetëm Perëndia. Një drogaxhi nuk mund të lërë drogën thjesht duke i thënë vetes “Lëre drogën.” Ai njeri duhet të zbulojë një objekt superior për afeksionet e tija, një objekt dashurie që do ti nxisë atij afeksione superiore, më të fuqishme se sa ato për drogën. Fuqia zëvendësuese e afeksioneve të reja është metoda e ungjillit. Që ne të superojmë dashurinë ndaj idhujve tona ne na duhet një pasion i ri më i fuqishëm e gjithzotërues. Kjo është metoda e thyerjes së fuqisë dhe tërheqjes së idhujve në jetën tonë. Të krishterë, mbani mend se çfarë nuk mund të shkatërrohet mund të shpronësohet. Për një të droguar, nëse tërheqja ndaj drogës nuk mnd të shkatërrohet plotësisht deri ditën që vdes, ajo mund të shpronësohet dhe zëvendësohet me një afeksion tjetër më të fuqishëm, me një dashuri tjetër më ta madhe ndaj një personi tjetër më të lartë. Kjo është mënyra Biblike e adresimit të idhujve. Këtë e shikon të ilustruar edhe në stadet e njeriut në jetë. Kur ishim të vegjël na pëlqente që ta kalonim kohën duke luajtur, tani na pëlqen që ta kalojmë kohën duke bërë para. Dashuritë më të forta zëvendësojnë dashuritë e vjetra. Jakobi e donte Rakelën për gruan e tij dhe ishte gati që të punonte 7 vjet për Labanin. Përse? Sepse dashuria për Rakelën ishte më e fortë se sa lodhja apo tortura që i shkaktonte Labani.

Pra së pari ne duhet të zëvendësojmë afeksionet e vjetra me afeksione të reja më të fuqishmë dhe gjithzotëruese. Por kjo nuk do të mjaftonte nëse afeksionet e reja nuk do të ishin të drejtuara ndaj Krishtit. Krishti duhet të jetë objekti i afeksioneve tona, vetëm atëhere ne do të shpëtojmë nga idhujtaria jonë, evetem atëherë do të jemi vertete të lirë nga atraksionet e kësaj bote, nga kërcënimet e kësaj bote, nga ofertat e kësaj bote, nga presionet e kësaj bote. Kjo do të thotë që ne duhet të mendojmë më shumë për Krishtin, për kush është ai, për çfarë ai bëri për ne, për trashëgiminë që ne na është dhënë si dhuratë nga Ati, për birësimin tonë dhe bekimet e përfitimet që sjell ajo. Mendoni në momentin e tundimit se si Krishti, Personi i Dytë i Trinisë, edhe përse kishte tërë botën u mishërizuar që të vdiste për ne. Ai kishte gjithçka veç nesh. Dhe kështu dashuria, dëshira që kishte për të na bërë të tijët ishte shumë më e fortë se sa tundimet e kësaj bote, më e fortë se sa ankthet e Getsemanesë, më e fortë se sa urrejtja e Perëndisë që u derdh mbi të në kryq. Krishti zëvendësoi frikëm me dashurinë. Ne ishim Rakela e tij, dhe ai ishte gati që të bënte gjithçka vetëm që të na kishte ne. Kur meditojmë mbi këtë Krisht ne jo vetëm që shikojmë shembullin e fuqisë zëvendësuesë të afeksioneve të zemrës së një personi, por mbi të gjitha shikojmë një Krisht si objektim më të lartë që mund të ekzistojë për afeksionet tona. Kur ne shikojmë këtë Krisht, kur e kuptojmë atë, kur shpenzojmë kohë me të, kur e shijojmë atë, marrëdhënien me Atin, bekimet e tij, dorën e tij mbi jetën tonë, kur përjetojmë ungjillin e Perëndisë në jetën tonë, Fryma e Shenjtë do të na mbushi me afeksione të reja, me një dashuri të re shumë më të fortë se sa çdo lloj afeksioni ndaj kësaj bote. Kur ne shikojmë këtë dashuri të Krishtit, ai bëhet para syve tonë një diçka kaq e bukur sa që të bën që ti kthesh kurrizin të gjitha gjërave të tjera. Kjo është ënyra se si ne duhet të aplikojmë balsamin e Ungjillit zemrave tona në momentin kur e shikojmë veten të tunduar nga idhujt e kësaj bote. Le të kujtohemi për Kol. 3:3-4 “sepse ju keni vdekur dhe jeta juaj është fshehur bashkë me Krishtin në Perëndinë. ⁴ Kur të shfaqet Krishti, jeta jonë, atëherë edhe ju do të shfaqeni në lavdi bashkë me të.”AMEN.

 

01-PROFETI JONA: Ungjillëzimi, Jona dhe Ne

Nga seria “PROFETI JONA: KUPTIMI, KOMUNIKIMI DHE MISHËRIZIMI I UNGJILLIT”

 

Të dashur në Krishtin, sot fillojmë një seri të re studimesh, këtë radhë mbi librin e Profetit Jona. Synimi im është që përmes kësaj serie gjithsecili prej nesh të inkurajohet për të bërë ungjillëzim. Në Predikimin në Mal (Mateu 5-7) Krishti nga urdhëron që të jemi kripa e tokës dhe drita e botës (Mateu 5:13-16). Tek Mateu 16:18 Krishti tha që dyert e ferrit nuk do ti rezistojnë dot Kishës që nënkupton se Kisha duhet të jetë gjithmonë në sulm dhe kurrë në pushim apo në mbrojtje. Po kështu, kur Krishti pa turmat të lodhura dhe të shpërndara si delet pa bari pati dhembshuri për ta dhe tha “E korra është me të vërtetë e madhe, por punëtorët janë pak. Lutjuni pra Zotit të të korrave që ë dërgojë punëtorë në të korrat e tij” (Mateu 9:37-38). Ne, Kisha e tij jemi punëtorët për të cilën bën fjalë Krishti, ne duhet ti bindemi thirrjes së tij. Aq me tepër që ne kemi urdhrin direkt të Krishtit “Shkoni, pra, dhe bëni dishepuj nga të gjithë popujt duke i pagëzuar në emër të Atit e të Birit e të Frymës së Shenjtë, ²⁰ dhe duke i mësuar të zbatojnë të gjitha gjërat që unë ju kam urdhëruar” (Mateu 28:19). Ne të tërë e dimë këtë thirrje që kemi por nuk jemi gjithmonë të gatshëm për ta përmbushur atë për një numër arsyesh. Mund të jetë përtacia, frika nga njerëzit, turpi se çfarë do të mendojnë ata për ne, meraku se mos krisim apo shkatërrojmë ato marrëdhënie pune, shoqërore apo familjare për shkak të predikimit të ungjillit, mund të jetë pasiguri në besimin tonë, në njohuritë tona të Biblës, apo edhe ndonjë arsye tjetër. Cilado qofshin arsyet tona, të gjitha ato përmblidhen në një fjalë të vetme: IDHUJTARI. Ne kemi zemra idhujtare dhe prandaj edhe nuk i besojmë ungjillit, premtimeve të saj, fuqisë së saj për shpëtim, mbrojtjes dhe bekimeve me të cilat shoqërohet predikimi i ungjillit. Për këtë arsye, përpara se sa ne të inkurajohemi për tu përfshirë në ungjillëzim, ne duhet të adresojmë idhujt që ndodhen brenda nesh.

Por përse duhet të flasim për idhujt në fillim, në një seri mesazhesh për ungjillëzimin? Shqipëria sot po kalon përmes periudhës së Postmodernizmit, atë periudhë historike që në Perëndim filloi me rënien e rënien e murit të Berlinit më 1989. Shumë studiues insistojnë se kjo periudhë në Perëndim ka përfunduar me sulmin ndaj Kullave Binjake në New-York në vitin 2001 dhe se që me atë ngjarje civilizimi Perëndimor e gjen veten në një segment të ri të historisë së saj. Edhe nëse kjo gjë është e vërtetë, ne dimë që lëvizjet apo periudhat Perëndimore në Shqipëri hynë me vonesë dhe dalin akoma edhe me më shumë zvarritje. Kështu që ne mund të themi me siguri që në Shqipëri ne po përjetojmë të paktën në një farë mënyre apo në disa aspekte Postmodernizmin perëndimor. Postmodernizmi është një paketë e gjerë dhe e ngjeshur idesh por ajo çfarë ka më shumë rëndësi për ne sot të dimë është konceptimi relativist që postmodernizmi i bën të vërtetës. Ajo thotë “çfarë është e vërtetë për ty mund të mos jetë e vërtetë për mua.” “Çfarë mund të jetë e mirë apo e moralshme për ty nuk është detyrimisht për mua.” “E vërteta nuk është absolute, askush nuk është gabim, dhe çdo mënyrë apo alternativë për të arritur një qëllim, si për shembull për tek Perëndia është njësoj e vlefshme dhe e vërtetë.”

Cili është efekti i këtij botëkuptimi relativist për ungjillëzimin? Historikisht ne e kemi filluar ungjillëzimin tonë me doktrinën e mëkatit. Jemi përpjekur që të përdorim Dhjetë Urdhëresat për të përkufizuar mëkatin, me qëllim që njerëzit të ndjejnë nevojën e tyre për Krishtin. Problemi është se reagimi i njeriut postmodern është: Ligji mund të jetë absolut dhe i nevojshëm për ty, por nuk është për mua. Në botën Perëndimore, nëse do ta fillonim ungjillëzimin me pyetjen diagnostikuese (siç bëhet në metodën Evangelizm Explosion): “Nëse sot do të vdisje dhe do të ndodheshe përpara Perëndisë që të kërkon se përse duhet të të lejojë në parajsë?” Shumë perëndimorë do të përgjigjeshin: Po unë nuk dua të shkoj në Parajsë! Nëse ti do ti thoje-Por në Ferr ka dhimbje e tortura fizike-ndokush edhe do të përgjigjet-Por unë jam mazokist, mua më pëlqejnë dhimbjet e torturat. Situata po bëhet dhe do të bëhet gjithmonë e më shumë e tillë edhe në Shqipëri.

Por, sikur të mos mjaftonte kjo, mënyra biblike për të ungjillëzuar duke përdorur drejtpërdrejt Ligjin ka nevojë të bëhet me kujdes shumë edhe më të madh në Shqipëri për shkak të mazhorancës myslimane apo katoliko/ortodokse. Nëse nuk e përdorim Ligjin me shumë kujdes, apo nëse e predikojmë atë përciptazi, dëgjuesit tanë do të mendojnë se ne po u bëjmë thirrje atyre për të jetuar një jetë të moralshme, për të bërë një “pastrim total shtëpie.” Kjo është arsyeja që Shqiptari të përgjigjet duke të treguar se si të parët e tyre kanë qenë të përfshirë me kishën dhe ndoshta edhe klerikë, apo se si ata jetojnë një jetë të moralshme, fëmijët i kanë në rregull, u bëjnë mirë të tjerëve, familjet i kanë të forta dhe pa probleme të dukshme molari, etj. Kjo është arsyeja përse shqiptari reagon kështu. Këtë problematikë e gjejmë tek historia e të riut pasanik me Krishtin tek Luka 18:18-30. Krishti i tha të riut që të bënte urdhërimet me qëllimin që ti ulte krenarinë dhe vetësigurinë të riut pasanik, ta dërgonte në pendim që më pas ti ofronte faljen. I riu pasanik u përgjigj se porsa i përkiste ligjit ai ishte i drejtë. Kjo përmbledh reagimin e shqiptarëve. Pra, fillimi i predikimit të ungjillit me Ligjin e Perëndisë, nëse nuk bëhet me kujdes përfundon të na dështojë në duar. Ka dy lloje dëgjuesish, antinominianë dhe legalistë. Antinominianët janë kundra ligjit të Perëndisë dhe duan të jetojnë të pavarur prej saj, duan të jenë “vetvetja”. Legalistët nga ana tjetër, e pëlqejnë ligjin e Perëndisë, por meqë nuk njohin hirin e përdorin ligjin dhe Perëndinë për të jetuar një jetë më të mirë tokësore. Ligji dhe Perëndia për ata është për interes. Kështu predikimi ynë nuk pranohet nga nga shqiptari antinominian/postmodern pasi ai do të jetojë sipas qejfit të tij. Nga ana tjetër predikimi ynë dëgjohet nga legalistët si thirrje për të bërë një jetë legaliste, dhe përgjigja e tyre është-Unë po e bëj tashmë një gjë të tillë!

Kështu, duke u bazuar si tek përgjigja e Krishtit ndaj të riut pasanik, ashtu edhe siç do ta shohim tek historia e Profetit Jona, unë sugjeroj që prezantimit të ungjillit dhe i nevojës së njeriut për Krishtin dhe Kryqin e Tij duhet bërë duke përdorur konceptin e idhujtarisë. Pra qëllimi im në këtë seri predikimesh është që të kuptojmë mëkatin tonë dhe të të tjerëve më mirë e më shpejt, të kuptojmë më mirë ungjillin për veten tonë dhe si rrjedhim të jemi të aftë për tua shpallur atë më mirë të tjerëve.

Idhujtaria, Jona dhe Ne

Idhujtari si temë predikimi është një instrument që përpara se sa ne ta përdorim atë mbi të tjerët, ne duhet ta përdorim atë mbi veten tonë. Pra, në një farë mënyre, kuptimi i idhujtarisë na ndihmon që më parë të jemi diçka dhe pastaj të bëjmë diçka. Kur e lexon Librin e Profetit Jona për herë të parë mendon që tema e librit është ungjillëzimi dhe misioni. Jona 1:1 -2 thotë “Dhe fjala e Zotit iu drejtua Jonas, birit të Amitait, duke thënë: ² “Çohu, shko në Ninive, qytet i madh, dhe prediko kundër tij, sepse ligësia e tyre është ngjitur përpara meje”.” Është e qartë që Jona mori thirrjen për të shkuar në mision dhe për të ungjillëzuar popullsinë në qytetin e Ninivesë që ishte kryeqyteti i Perandorisë Assiriane që ndodhej në brigjet e lumit Tigër pranë qyteti Mosul në veri të Irakut të sotëm. Fakti që Perëndia e thirri Jonën për ta dërguar tek ai qytet të bën të mendosh se kishte shpresa, apo se Perëndia pat dhënë hir për konvertimin e atij qyteti pasi për çfarë arsye tjetër duhej dërguar atje Jona të Predikonte pendimin? Por nëse studiohet ky libër me kujdes, do të vihet re që ky libër nuk ka për temë qendrore misioni por idhujtarinë. Tek lutja e Jonës (Jona 2), që në një farë mënyre është një nga pikat kulmore të këtij libri, Jona shfaq që ai e kupton se çfarë Perëndia po vepron në atë vetë kur thotë literalisht “Ata që jepen pas kotësive të rreme braktisin hirin që u takon atyre” (vargu 9, përkthimi im). Ironia në këtë libër është që përpara se sa Jona të shkonte dhe tu predikonte dënimin dhe hirin paganëve idhujtarë, atij iu desh që të adresonte idhujtarinë në zemrën e atij vetë. Atij iu desh që të bëhej diçka përpara se sa të bënte diçka. Ky është edhe qëllimi që Fryma e Shenjtë ka për ne në kohën e sotme. Edhe pse Jona është një predikues ungjillor, ai vetë ka probleme me idhujtarinë dhe madje edhe po aq të mëdha sa edhe të atyre paganëve drejt të cilëve është dërguar të predikojë. Këtë gjë na e thotë edhe Rom. 1-3, “Nuk ka asnjeri që të kuptojë, nuk ka asnjeri që të kërkojë Perëndinë. ¹² Të gjithë kanë dalë nga udha e tij, që të gjithë janë bërë të padobishëm, nuk ka asnjë që të bëjë të mirën, as edhe një” (Rom.3:11-12). Paganët e bëjnë idhujtarinë e tyre në mënyrë të hapur, ndërsa populli i Perëndisë ka mënyrat e tija të kamufluara për ta fëlliqur veten me gjëra idhujtare. Kjo është arsyeja përse ne nuk jemi të dhënë pas ungjillëzimit dhe misionit, apo përse nuk jemi efektiv në ungjillëzimin tonë. Nëse ne nuk kuptojmë idhujtarinë ne nuk mund të bëjmë ungjillëzim e mision. Ne këtë seri predikimesh unë do të kap tre çështje: Së pari, idhujtaria na ndihmon që të kuptojmë zemrat tona, ti predikojmë ungjillin zemrave tona me qëllim që të jemi ungjilltarë të mirë. Do të shikojmë se Jona nuk e kuptonte mirë hirin për veten e tij dhe si rrjedhim nuk ishte i aftë për tua predikuar atë të tjerëve. Ky do të jetë mesazhi i parë. Mesazhi i dytë do të jetë mbi mënyrën se si idhujtaria na ndihmon për tu komunikuar hirin njerëzve të tjerë. Dhe Mesazhi i tretë do të jetë se si kuptimi i idhujtarisë na ndihmon për ta mishëruar ungjillin si bashkësi përpara botës që na vëzhgon. Kjo seri do të ketë katër predikime. Sot do të bëjmë një hyrje mbi këtë libër, dhe në tre javët në vazhdim do të studiojmë hollësisht ato tre mesazhe për të cilat fola më sipër.

Jona në Kontekstin e Historisë së Shpëtimit

Jona jetoi rreth viteve 780 P.K, dhe ai ishte një Profet i Perëndisë që shërbente në Mbretërinë e Veriut (2 Mbret.14:25) gjatë mbretërimit të mbretit Jeroboam II. Në atë kohë perandoria më e fuqishme në botë ishte ajo e Asirianëve, një makinë brutale dhe gati e plotfuqishme lufte që i shkaktonte frikë tërë botës, përfshi këtu edhe Izraelin. Frika ndaj Asirianëve ishte idhujtaria dhe mëkati i Izraelit. Sa për Jonën, ai nuk ishte vetëm një profet i Perëndisë por edhe një patriot i mirë. Patriotizmi i tij ndaj Izraelit, urrejtja e tij ndaj kësaj fuqie pagane, e kombinuar me frikën se mos ndoshta Perëndia do të tregohej i mëshirshëm ndaj Asirianëve e bëri Jonën që të mos udhëtonte drejt lindjes, Irakut të Veriut ku ndodhej qyteti i Ninevesë, por drejt Perëndimit, drejt qytetit të Tarshit në jug të Spanjës. Trajektorja që zgjodhi Jona ishte plotësisht diametrikalisht e kundërt me atë që i pat urdhëruar Perëndia. Kështu, historia e Jonës mund të përmblidhet si historia e një patriotizmi idhujtar. Edhe pse Perëndia ishte në një besëlidhje me Izraelin, ai ishte përsëri i interesuar në shpëtimin e pjesës tjetër të botës. Si rrjedhim përgjegjësia e Izraelit ishte që të ishte kripë dhe dritë për botën pagane, një përgjegjësi që ajo e pat harruar.

Libri i Jonës është një studim i fuqisë dhe i hirit të Perëndisë. Ai është një libër vërtetë i mbushur me mrekulli, por mbi të gjitha është prova që Perëndia është i pasur në hir dhe mëshirë. Jona e dinte këtë dhe prandaj dhe ai u përpoq që ti rezistonte asaj apo ta kufizonte atë. Jona pat mësuar çfarë shumë njerëz nuk dinë, që kur Perëndia na thërret që të ballafaqohemi me mëkatin tonë, ai e bën këtë për të na treguar mëshirën e tij, pra për të na shpëtuar. Shumë njerëz mendojnë se nëse ata nuk merren me Perëndinë edhe Perëndia nuk do të merret me ta. Por Libri i Jonas na mëson se Perëndia shikon, se është aktiv dhe se e merr mëkatin seriozisht. Nineva ishe një qytet i madh sa që iu deshën Jonës tre ditë për ti ardhur rrotull plotësisht asaj (Jona 3:3). Por mbi të gjitha ishte një qytet nuk e njihte Perëndinë e vërtetë dhe se ishte e dhënë plotësisht pas ligësisë. Por Perëndia dhe hiri i tij është më i madh se sa indiferenca e ligësia e Ninevesë, dhe Perëndia nuk pak hequr dorë nga ky qytet. Kjo është e vërtetë edhe sot. Bashkëkombasit tanë mund të injorojnë e mohojnë Perëndinë, por Perëndia nuk i mohon ata, nuk e injoron mëkatin e tyre dhe nuk refuzon që të shtrijë hirin e tij për shpëtimin e tyre.

Kjo është një e vërtetë që shumë njerëz e kanë të vështirë që ta pranojnë sot për shkak të racizmit shpirtëror që kanë në zemër. Neve na pëlqen që Perëndia ta na japë hirin e tij të pamerituar ne por jo atyre që na bëjnë apo që na kanë bërë keq ne. Momentin kur ne i refuzojmë ungjillin atyre që na kanë vrarë, torturuar, keqtrajtuar, apo që thjesht nuk janë të klasës sonë ekonomike, arsimore apo racore ne kemi rënë në kurthin e Jonës. Në atë kohë Izraelitët krenoheshin me faktin që ishin populli i preferuar e i zgjedhur i Perëndisë, që ata posedonin Shkrimet e Shenjta dhe Besëlidhjen e Hirit dhe harronin që ata ishin bërë rojtarë të këtyre margaritarëve me qëllim që të ishin një bekim dhe tua administronin e shpërndanin ato tërë botës.

Në këtë kontekst, Jona është figura përfaqësuese e Izraelit të asaj kohe apo e Kishës sot. Të Krishterët sot thonë pa fjalë “Vdeksh në vend dhe shkofsh drejt e në Ferr” kur me vepra dëshirojnë dhe mbajnë vetëm për vete hirin e mëshirat e Perëndisë të shpalosura në Fjalën e Shenjtë. Që ky ishte motivimi i Jonas e dëgjojmë nga vetë goja e tij kur i tha Perëndisë “Prandaj ika në fillim në Tarshish, sepse e dija që je një Perëndi i mëshirshëm dhe plot dhembshuri, i ngadalshëm në zemërim dhe me shumë dashamirësi, dhe që pendohesh për të keqen e hakërruar” (Jona 4:2). Fjala ungjill në Greqisht do të thotë “lajm i mirë.” Për Jonën hiri dhe falja e Perëndisë ishte një lajm i mirë për të afërmit e të dashurit e tij dhe një lajm i keq për armiqtë dhe pushtuesit e tij. Jonah nuk mund të duronte hirin e Perëndisë ndaj të ligjve. Kjo lloj vet-shenjtërie ekziston edhe sot dhe është shkaku që ne të Krishterët nuk ia ndajmë me gëzim ungjillin atyre që ne nuk i konsiderojmë të vlefshëm për ta marrë atë. Por kjo është një tregues i rëndësishëm i dy gjërave. Së pari, kjo tregon tatëpjetën tonë shpirtërore. Mëria ndaj hirit të bollshëm për të gjithë të Perëndisëështë shenjta më e sigurtë dhe më e avancuar e një tatëpjete shpirtërore. Së dyti, mëria ndaj hirit të bollshëm të Perëndisë është një shenjtë e sigurtë e injorancës që ne kemi mbi personin e Perëndisë. Jona e kuptone që Perëndia ishte Zoti i Izraelit por nuk e kuptonte që ishte në të njëjtën kohë edhe Perëndia i paganëve. Perëndia i vërtetë është Perëndia i të tërë tokës dhe i të tërë njerëzve në të. Dhe nëse emri i tij lavdërohet kur hiri i tij shtrihet mbi Izraelin e Dhiatës së Vjetër apo mbi Izraelin shpirtëror të Dhiatës së Re, po kështu emri i tij lavdërohet edhe kur po i njëjti hir shtrihet edhe mbi ata që janë jashtë saj, e madje edhe mbi mëkatarin më të tmerrshëm të kësaj bote.

Po kështu mëria e Jonës tradhton edhe injorancën që ai kishte për veten si një mëkatar si dhe mbi mënyrën e Perëndisë për shfajësim. Pali shkroi, “të gjithë mëkatuan dhe u privuan nga lavdia e Perëndisë, por janë shfajësuar falas me anë të hirit të tij, nëpërmjet shpengimit që është në Krishtin Jezus” (Rom.. 3:23-24). Ai njeri që e kupton plotësisht këtë varg reagon vetem me gëzim e mahnitje ndaj hirit shpëtues që u ofrohet të tjerëve. Nëse Jona do të kishte qenë shpirtërisht vibrant, ai do të kishte pritur me gëzim thirrjen e Perëndisë për të predikuar pendimin e faljen qytetit të Nineveas. Ai do të ishte kujtuar se si ai vetë ishte shpëtuar nga mëkatet e tija dhe se si ishte shfajësuar nga hiri i pamerituar i Krishtit vetëm përmes besimit, dhe do të kishte rendur për tek Ninevea me energji të reja. Ata që nuk janë entuziast për idenë e hirit shpëtues për të ligjtë, ata janë duke qëndruar përpara fronit të hirit të paktën pjesërisht në meritat e tyre dhe veprat e tyre dhe jo në mënyrë ekskluzive vetëm ato të Krishtit.

Mësimet e Hirit

Disa mësime që mund të nxirren nga historia e Profetit Jona janë të vlefshme edhe për ne sot. Cilat janë këto mësime. Së pari, hiri i Perëndisë duhet të jetë gjithmonë kënaqësia, gëzimi dhe ëndja e popullit të Perëndisë. Pa një ngazëllim me përulje ndaj hirit të Tij, asnjë popull, asnjë kishë, asnjë komb nuk mund të qëndrojë. Përfundimi i Jonës në barkun e peshkut ka për qëllim të na paralajmërojë për rrëzimin që na kanoset nëse nuk gjejmë ngazëllim kur hiri i Perëndisë vepron e shpëton të tjerët. Së dyti, ungjilli duhet të jetë një kujtesë e përhershme që shpëtimi ynë është një dhuratë sovrane, e mëshirshëm dhe e pameritueshme nga Perëndia, dhe aspak e ndryshme nga hiri që i jepet edhe kriminelit më të lig që mund të imagjinohet. Hiri na përul ne përpara Perëndisë, dhe hiri na ngre lart në besimin që na shpëton. Së treti, të njohësh Perëndinë është të njohësh hirin e tij. Motoja jonë është të njohim Perëndinë e ta bëjmë atë të njohur. Kjo do të thotë që ne duhet të njohim hirin e tij për veten tonë dhe të bëjmë të njohur po këtë hir madje edhe Nineveasve të kohës tonë. Perëndia na thërret sot që ta njohim atë e hirin e tij dhe ta bëjmë atë të njohur në qytetin tonë, në familjet tona, më marrëdhëniet tona, ndaj atyre që i kemi frikë, ndaj atyre që i urrejmë.

06-BEKIMI I PERËNDISË (II)

Dhe atij që mund t’ju ruajë nga çdo rrëzim dhe t’ju nxjerrë para lavdisë së tij të paqortueshëm dhe me gëzim, ²⁵ të vetmit Perëndi të ditur, Shpëtimtarit tonë, i qoftë lavdi, madhështi, sundim dhe pushtet, përmes Jezus Krishtit Zotit tonë, tani dhe përjetë. Amen.

Javën e kaluar pame që ne letrën e Juda 24-25 është një doksologji dhe një bekim. Ajo teknikisht është një doksologji, pra një shpërthim adhurimi ndaj Perëndisë Triune, të përjetshme, sovrane e plot-mëshirë për të tëra bekimet që ka hedhur mbi ne me shumicë. Psalmi 22:26 thotë “Nevojtarët do të hanë dhe do të ngopen; ata që kërkojnë Zotin do ta lëvdojnë;  e zemra e tyre do të jetojë përjetë.” Psalmi 28:7 thotë “Zoti është forca ime dhe mburoja ime; zemra ime ka pasur besim tek ai dhe unë u ndihmova; prandaj zemra ime ngazëllen dhe unë do ta kremtoj këtë me këngën time.” Kjo është pikërisht çfarë Juda bën në këto dy vargje të fundit të letrës së tij, dhe e bën këtë edhe si shembull instruktues për ne. Ne, në çdo gjë, kurdo dhe kudo duhet të përmbushim qëllimin e jetës tonë, lavdërimin e Perëndisë. Jeta jonë duhet të ketë karakter doksologjik, zemra jonë duhet të jetë e mbushur me falënderime, goja jonë duhet të nxjerrë lavdërime, veprimet tona duhet të jenë këngë adhurimi sepse siç thotë Psalmi 18:3 Ai “është i denjë për t’u lëvduar.” Na fakt 1 Pjetrit 2:9 thotë që lavdërimi i Perëndisë është profesioni ynë apo thirrja jonë në këtë jetë: “Por ju jeni fis i zgjedhur, priftëri mbretërore, një komb i shenjtë, një popull i fituar, që të shpallni mrekullitë e atij që ju thirri nga terri në dritën e tij të mrekullueshme.”

Por kjo doksologji është edhe një bekim për ne pasi edhe pse i drejtohet Perëndisë ajo na kujton deklarimin e bekimit që Perëndisë na jep në përfundim të shërbesës hyjnore të adhurimit çdo të Diele. Në fakt, Perëndia bekohet e lavdërohet në këtë doksologji për shkak të bekimeve të tij ndaj nesh. Kjo është në përputhje me Letrën e 1 Gjonit. 4:19  që thotë “Ne e duam atë, sepse ai na deshi i pari.” Ne e bekojmë Atë pasi Ai na bekoi i pari. Kjo doksologji fokusohet në Perëndinë, ajo ngre lart fuqinë dhe lavdinë e Perëndisë. E teksa e bën këtë gjë, kjo doksologji kthehet në një bekim për ne pasi na ankoron në dashurinë e Perëndisë, na siguron në fuqinë e Perëndisë dhe në shpresën e besimtarit në lavdinë e Perëndisë që po vjen.

Kjo doksologji ka pesë pjesë. Javën e kaluar pamë lavdërimin e Perëndisë që na ka ruajtur nga rrëzimi dhe së dyti lavdërimin e Perëndisë për hirin e tij përsosësh. Sot do të fokusohem në vargun 25 ku mund të vëmë re tre momente kryesore. Së pari, lavdëroni të vetmin Perëndi. Së dyti, lavdëroni Perëndinë për ndërmjetësimin shpëtues të Krishtit. Dhe së fundi, lavdëroni Perëndinë për vlerën e pafundme që Ai ka.

Lavdëroni të Vetmin Perëndi

Juda ne vargun 25 thotë “të vetmit Perëndi të ditur, Shpëtimtarit tonë, i qoftë lavdi, madhështi, sundim dhe pushtet, përmes Jezus Krishtit Zotit tonë, tani dhe përjetë. Amen.” Vini re fjalën “të vetmit.” Ajo na kujton atë thirrjen e Reformacionit: Soli Deo Gloria – “Vetëm Perëndisë i Qoftë Lavdia,” vetëm Perëndia marrtë lavdi, vetëm Perëndia u adhuroftë në këtë botë ashtu si edhe në atë që vjen. Ky është momenti i parë doksologjik i Judës në këtë varg. Krishterimi i vërtetë është një religjion me karakter ekskluziv, përjashtues, dhe madje këtë në shumë nivele. Bibla deklaron se ka vetëm një Perëndi. Besëlidhja e Rip 6:4 thotë thirrjen më të rëndësishme për Judenjë e Dhjates Vjetër që është  “Dëgjo, Izrael, Zoti, Perëndia ynë, është një i vetëm.” Perëndia ynë nuk toleron rivalë. Tek 2 Mbretërve. 19:15 profeti Ezekia u lut para Zotit duke thënë: “O Zot, Perëndia i Izraelit, që ulesh mbi kerubinët, ti je Perëndia, i vetmi, i të tëra mbretërive të tokës. Ti ke bërë qiejt dhe tokën.” Ekzaktësisht të njëjtën fjali thotë edhe Isaiah 37:16. Tek Psalmi 86:10 lexojmë “Sepse ti je i madh dhe kryen mrekulli; vetëm ti je Perëndia.”

Perëndia ynë nuk pranon që të ketë rivale dhe këtë e shpreh në emrin që Ai vetë i a ka dhënë vetes q është Xhelozi. Tek Dalja 34:14 lexojmë që Perëndia urdhëron “nuk do t’i përulesh një perëndie tjetër, sepse Zoti, emri i të cilit është “Xhelozi”, është një Perëndi xheloz.” Bes.Rip 4:24 përsërit “Sepse Zoti, Perëndia yt, është një zjarr që të konsumon, një Zot ziliqar.” Perëndia i vërtetë, i vetmi Perëndi jo vetëm që përjashton idhujt e bërë nga njeriu, qofshin ato prej druri, ari, mermeri apo idhuj të fshehtë ne zemrën e gjithsecilit prej nesh, pasi siç ka deklaruar tek Isaia 42:8 “Unë jam Zoti, ky është emri im; nuk do t’i jap lavdinë time asnjë tjetri, as lavdërimet e mia shëmbëlltyrave të gdhendura,” – por ky Perëndi gjithashtu për të ruajtur ekskluzivitetin e tij në këtë gjithësi ai edhe kërcënon ata që përpiqen ti marrin nga lavdia e Tij. Tek Naumi 1:2 profeti thotë “Zoti është një Perëndi xheloz dhe hakmarrës; Zoti është hakmarrës dhe plot tërbim. Zoti hakmerret me kundërshtarët e tij dhe e ruan zemërimin për armiqtë e tij.”

Perëndia është ekskluziv në natyrën e tij, Ai është përjashtues, nuk pranon të dytë. Në fakt ky është përkufizimi i mëkatit dhe si rrjedhim shenjtorët  e Dhiatës Re veprojnë me kujdes në këtë drejtim. Kjo është arsyeja që Juda shkruan “të vetmit Perëndi të ditur, Shpëtimtarit tonë, i qoftë lavdi, madhështi, sundim dhe pushtet, përmes Jezus Krishtit Zotit tonë, tani dhe përjetë. Amen.” Për këtë arsye shkruan Pali tek Letra e 1 Timoteut. 1:17 “Dhe Mbretit të amshuar, të pavdekshmit, të padukshmit, të vetmit Perëndi të ditur, i qoftë nder e lavdi në shekuj të shekujve.” Tek Rom 11:36 Pali në tre fraza bën atë që filozofët nuk kanë mundur të bëjnë në 4.000 vjetët e fundit, Ai artikulon origjinën, arsyen dhe të ardhmen e këtij universi kur thotë “Sepse prej tij, me anë të tij dhe për të janë të gjitha gjëra. Lavdi atij përjetë!”

Por a është kjo çfarë bota beson sot? Virtyti më i lart për botën sot nuk është të lavdëruarit e Perëndisë, por e të qenit tolerant. Intoleranca është mëkati më i madh për këtë botë. Si rrjedhim i krishteri sot e gjen veten nën një presion të madh dhe të vazhdueshëm për t’ju bashkangjitur kësaj bote në atë që në fakt është intolerancë ndaj Perëndisë. Ateizmi është një idhull po aq xheloz, ekskluziv dhe hakmarrës sa edhe i vetmi Perëndi. Ajo nuk mund ti lejojë hapësirë predikimit të ungjillit nëpër shkolla, artikujve të krishterë nëpër gazetat kombëtare, diskutime të hapura në kohën televizive, ligjshmëri të plotë në kushtetutë e kode. Anti-perëndishmëria është ekskluzive, përjashtuese, dhe xheloze për principatën e saj. Perëndia e Kisha janë në një përplasje frontale me këtë univers, me drejtuesit dhe princërit e kësaj bote.

Të Krishterë, në çdo gjë gjë që bëni, në çdo fjalë që thoni, në çdo hap që hidhni, në çdo mendim që keni, kudo dhe kurdoherë ju ose i sillni lavdi perëndisë ose i sillni lavdi kësaj bote. Neutraliteti është i pamundur për shkak të natyrës së realitetit kozmik në të cilin ne gjendemi. Ky është problemi juaj ekzistencialist. A adhuroni ju vetëm Perëndinë e vërtetë?…apo adhuroni punën, shkollën, familjen e arritjet tuaja në këtë jetë? A adhuroni ju shtetin e shoqërinë civile duke pasur frikë prej saj, duke i bërë qejfin herë pas here, duke ju nënshtruar kulturës, traditës e kontekstit në të cilin jetojmë? Neutraliteti është i pamundur. Ju ose i shërbeni Perëndisë ose i shërbeni dikujt a diçkaje tjetër. Ju ose adhuroni vetëm Perëndinë ose adhuroni vetëm diçka tjetër, nuk mund ti bëni dot të dyja. Krishti nuk jua pranon gjërat e përziera. Ai tha tek Mateu 6:24 “6:24 Askush nuk mund t’u shërbejë dy zotërinjve, sepse ose do të urrejë njërin dhe do ta dojë tjetrin; ose do t’i qëndrojë besnik njërit dhe do të përçmojë tjetrin; ju nuk mund t’i shërbeni Perëndisë dhe mamonit.” Çfarë duhet të bëjmë? Pali thotë tek Letra 2 Korintasve. 10:5 se ne duhet “të hedhim poshtë mendimet dhe çdo lartësi që ngrihet kundër njohjes së Perëndisë dhe t’ia nënshtrojmë çdo mendim dëgjesës së Krishtit.” Përpara çdo fjale a veprimi kontrolloni në mendjen tuaj nëse ajo gjë do ti japë lavdinë ekskluzive Krishtit ose jo? Kontrolloni mendimet tuaja, aty zhvillohet beteja? Nënshtrojani çdo mendim dëgjesës së Krishtit. Hidhni poshtë si idhujtari çdo fjalë, mendim a veprim që do të shkonte kundër njohjes nga të tjerët të Perëndisë ashtu siç Perëndia është në të vërtetë, ashtu siç Ai na është shpallur në Bibël. Kjo duhet të jetë mënyra se si ju duhet të veproni në çdo moment: Pyesni: Kush e merr lavdinë nëse përgjigjem kështu apo ashtu? Dhe pastaj veproni. Kjo është thirrja jonë.

Lavdëroni Shpëtimtarin Perëndi

Juda shkruan “të vetmit Perëndi të ditur, Shpëtimtarit tonë, i qoftë lavdi, madhështi, sundim dhe pushtet, përmes Jezus Krishtit Zotit tonë, tani dhe përjetë. Amen.”  Juda na kujton në këtë varg që Perëndia është Ai ynë, Shpëtimtari ynë pasi ai është Shpëtimtar-dhënësi ynë. Ati është burimi i shpëtimit tonë. Gjoni 3:16 thotë Se Perëndia At aq shumë e deshi botën sa dha Birin e Tij për shpëtimin tonë. Kështu fokusi i doksologjisë tonë në këtë moment është ajo çfarë Perëndia ka bërë për ne. Kjo nuk është një mënyrë egoiste për ta lavdëruar Perëndinë. Në Dhjaten Vjetër Davidi i shtyrë nga Fryma e Shenjte lavdëroi po kështu Perëndinë. Tek Psalmi 18 Davidi adhuron kështu “Zoti është kështjella ime, fortesa ime dhe çliruesi im, Perëndia im, shkëmbi im ku gjej strehë, mburoja ime, fuqia e shpëtimit tim, streha ime e i lartë… Rroftë Zoti, qoftë e bekuar Kështjella ime dhe lëvduar qoftë Perëndia i shpëtimit tim!” A e mani mend Psalmi 136? Aty psalmisti për 26 vargje rradhazi numëron veprat shpëtuese që Perëndia pat bërë për Izraelin dhe pas çdo vargu përsërit “sepse mirësia e tij vazhdon përjetë.” Juda na kujton në këtë varg që ne duhet ti ngremë sytë vetëm tek Perëndia për shpëtimin tonë. Vetëm Perëndia shpëton. Perëndia ynë dashuron më shumë mbi çdo gjë popullin e Tij, shpëtimin e Tij, dhe madje Ai gjen kënaqësi në veprën e shpëtimit.

Por ju duhet të vini re në këtë varg që Juda nuk thotë “të vetmit Perëndi të ditur, Shpëtimtarit tonë,” siç e keni të shkruar në biblat tuaja për shkak të një gabimi, por “të vetmit Perëndi të ditur, Shpëtimtarit tonë, i qoftë lavdi, madhështi, sundim dhe pushtet, përmes Jezus Krishtit Zotit tonë, tani dhe përjetë.” Përmes Jezus Krishtit është fraza përcaktuese ne kete moment. Shpëtimi është vetëm përmes Jezus Krishtit. Ai është i vetmi ndërmjetës ndërmjet Perëndisë dhe njeriut. Ky është një moment tjetër ku Krishterimi është një religjion ekskluziv, përjashtues e përcaktues. Sot bota thotë: “Një është Perëndia, rëndësi ka të besosh dhe të jesh i mirë. Buda, Muhameti, Krishti, këto janë shprehje të ndryshme të të njëjtit realitet, të asaj që ne duhet të jemi të mirë dhe ti besojmë Perëndisë.” Por a është kjo çfarë thotë vetë Perëndia? Tek Isaia 7:14 lexojmë “Prandaj vet Zoti do t’ju japë një shenjë: Ja, e virgjëra do të mbetet me barrë dhe do të lindë një fëmijë të cilin do ta quajë Emanuel që do të thotë: “Zoti me ne.”Ne letrën e 1 Timoteut 2:5 thotë “Në fakt një është Perëndia, dhe një i vetëm është ndërmjetësi midis Perëndisë dhe njerëzve: Krishti Jezus.” Vetë Krishti tha: “Unë jam udha, e vërteta dhe jeta; askush nuk vjen tek Ati përveçse nëpërmjet meje” (Ungjilli i Gjonit 14:6). Ja ekskluziviteti i Krishtit dhe i Krishterimit. Ajo është përmbledhur nga Reformacioni në thirrjen Solus Christus – Vetëm Krishti. Vetëm Krishti ndërmjetësoi për ne në Kryq, vetëm Krishti u ringjall nga të vdekurit, vetëm Krishti është i gjallë dhe në anë të djathtë të Atit duke ndërmjetësuar për ne në lutje, vetëm Krishti na shpëton përmes drejtësisë së Tij që Ai akumuloi përmes bindjes së Tij në tokë, vetëm Krishti është rruga për tek Ati, madje edhe për ta lavdëruar atë. Prandaj edhe Juda thotë “të vetmit Perëndi të ditur, Shpëtimtarit tonë, i qoftë lavdi, madhështi, sundim dhe pushtet, përmes Jezus Krishtit Zotit.” Adhurimi ynë mund të pranohet nga Ati vetëm nëse vjen në emër të Krishtit dhe për lavdi të Krishtit. Kjo pasi  Ati lavdërohet e gjen kënaqësi vetëm në Krishtin Birin e Tij siç edhe deklaroi ditën e pagëzimit të Krishtit kur tha: “Ti je Biri im i dashur në të cilin jam kënaqur” ( Ungjilli i Markut 1:11), apo në rastin e transfigurimit tek Ungjilli Mateut 17 kur Ati Perëndi dëshmoi: “Ky është Biri im i dashur, në të jam kënaqur: dëgjojeni Atë!” Solu Christus.

Në fakt vetë Zoti ynë Jezus e përdor thirrjen Solus Christus në kontekstin e Soli Deo Gloria. Shumë njerëz thonë: Unë i besoj Perëndisë. Krishti pyet: a i beson Krishtit? Nëse po i beson Perëndisë. Tek Ungjilli Gjonit 5:43-47 lexojmë:

Unë kam ardhur në emër të Atit tim dhe ju nuk më pranoni; po të vinte ndonjë tjetër në emër të vet, ju do ta pranonit. ⁴⁴ Si mund të besoni ju, ju që ia merrni lavdinë njëri-tjetrit dhe nuk kërkoni lavdinë që vjen vetëm nga Perëndia?

Këtu Krishti thotë: Së pari ju i vidhni Perëndisë lavdinë e Tij. Këtë e bëni duke mos ia pranuar birin, që është lavdia e Tij. Tek Letra 2 Korintasve. 4:6 Pali thotë “Perëndia që tha: “Le të ndriçojë drita në errësirë”, është i njëjti që shkëlqeu në zemrat tona për t’na ndriçuar në njohurinë e lavdisë së Perëndisë, në fytyrën e Jezu Krishtit.” Vini re pra, Perëndia Krijuesi është edhe Shpëtimtari i cili e shpall lavdinë e Tij në qenien e Jezus Krishtit. Krishti është lavdia e Atit Perëndi dhe vetë Perëndia Shpëtimtari.

Lavdëroni Perëndinë për vlerën e pafundme që Ai ka

Në fundin e vargut 25 ne përsëri shikojmë substancën e doksologjisë së Judës dhe të çdo besimtari. “të vetmit Perëndi të ditur, Shpëtimtarit tonë, i qoftë lavdi, madhështi, sundim dhe pushtet, përmes Jezus Krishtit Zotit tonë, tani dhe përjetë. Amen.”  Juda e adhuron Perëndinë për atë çfarë Ai tashmë është. Në adhurimin tonë ne nuk i atribuojmë Perëndisë diçka që Ai nuk e ka, ne thjesht sa shpallim ato vlera që Ai i ka në të vërtetë dhe që tashmë Ai i ka shpallur e provuar si të tilla. Ne i atribuojmë atij atë lavdi që Emri i Tij meriton. Kështu Juda lavdëron Perëndinë për atributet që Ai i pa pafundësisht dhe përjetësisht si në masë ashtu edhe në jetëgjatësi. Ne nuk e lavdërojmë Perëndinë pasi Ai na jep bukën e përditshme, pasi na jep shpëtimin, familjet, shoqërinë, jetën e shërimin, por mbi të gjitha pasi lavdërimi ynë i takon për shkak të çfarë Ai vetë është në vetvete. Kjo është zemra e doksogjisë.

Në këtë varg Juda përmend vetëm katër nga cilësitë më të spikatura të Perëndisë dhe që përmenden më shumë nga çdo cilësi tjetër në Bibël. Lavdia, Madhështia, Sundimi dhe Pushteti. Për cilësinë e parë fola më lart. Madhështia është një cilësi që në mënyrë të veçantë i atribuohet Perëndisë Atë, personit të Parë të Trinisë. Ajo përmendet tre herë në Dhjaten e Re. Pali flet për uljen e Krishtit në të Djathtë të Atit tek Hebrenjte1:3 duke e quajtur Atin Madhështi: [Krishti] “mbasi e bëri vetë pastrimin nga mëkatet tona, u ul në të djathtën e Madhërisë në vendet e larta,” Po kështu e përdor termin Madhështi edhe tek Hebrenjte 8:1.

Dy cilësitë e tjera të Perëndisë, sundimi dhe pushteti janë pak a shumë e njëjta gjë. Perëndia është i vetmi i plotfuqishëm në këtë botë, si rrjedhim Ai është i vetmi Sovran e kështu i vetmi Mbret. Është ai i vetmi që drejton pasi është Ai i vetmi që zotëron. Le të mos harrojmë që sundmi i Perëndisë në këtë botë kryhet përmes Jezus Krishtit, Ai të cilin Perëndia e quan Princ i Paqes, Mbret mbi Mbretër, Alfa dhe Omega, Fillimi dhe Mbarimi. Është Krishti Mbreti i Kishës që është gjithashtu edhe mbreti i kësaj bote. Tek Mateu 28:20 Ai tha para se të ngrihej lart në të djathtë të Madhështisë: “Mua më është dhënë çdo pushtet në qiell e në tokë. ¹⁹ Shkoni, pra, dhe bëni dishepuj nga të gjithë popujt duke i pagëzuar në emër të Atit e të Birit e të Frymës së Shenjtë, ²⁰ dhe duke i mësuar të zbatojnë të gjitha gjërat që unë ju kam urdhëruar. Dhe ja, unë jam me ju gjithë ditët, deri në mbarim të botës.”

Në doksologjinë tonë, Juda na drejton jo drejt lavdisë tonë por drejt lavdisë së Perëndisë, jo drejt statusit tonë por drejt statusit të Perëndisë, jo drejt kontrollit tonë por të Perëndisë, jo drejt fuqisë sonë por drejt fuqisë së Perëndisë. Ky libër që ne lexojmë çdo ditë dhe predikojmë prej saj çdo të diele është në radhë të parë një libër përreth Perëndisë e Krishtit, është në radhë të parë rreth personit të Tij, mendimeve të Tija, ndjenjave të Tija, veprimeve të Tija, dëshirave të Tija e qëllimeve të tija për këtë univers. Apostulli Pal ne letrën drejtuar Romakeve 1:36 është e vërtetë thotë: “Sepse prej tij, me anë të tij dhe për të janë të gjitha gjëra. Lavdi atij përjetë! Amen!”

05-BEKIMI I PERËNDISË (I)

Dhe atij që mund t’ju ruajë nga çdo rrëzim dhe t’ju nxjerrë para lavdisë së tij të paqortueshëm dhe me gëzim, ²⁵ të vetmit Perëndi të ditur, Shpëtimtarit tonë, i qoftë lavdi, madhështi, sundim dhe pushtet, tani dhe përjetë. Amen.

Dy vargjet e fundit të librit të Judës përmbajnë një bekim. Siç e përjetoni çdo të Diel, shërbesa hyjnore e Perëndisë mbaron me Deklarimin e Bekimit. Ajo është një fjalë që vjen nga Perëndia drejt adhuruesve të Tij. Përmes kësaj Fjale Perëndia na deklaron dhe siguron që Ai do të jetë Perëndia ynë dhe ne do të jemi populli I Tij. Ajo është një fjalë dashurie, një fjalë hiri, një fjalë ngushëllimi, një fjalë siguruese. Një nga arsyet që shërbesa hyjnore mbyllet kështu ka të bëjë me mbylljen që Apostujt i bënin letrave të tyre. Ato në fakt janë predikime që Apostujt kanë shkruar në Frymën e Perëndisë për tu lexuar më pas nga pastorët e kishave lokale kudo nëpër botë. Në mbarim të këtyre letrave pastorale ne gjithmonë gjejmë të deklaruar bekimin e Perëndisë, të deklaruar përmes penës dhe gojës së shërbëtorëve të Perëndisë. Në të gjitha letrat e Palit ju mund të lexoni në mbyllje vargje si “Vëllezër, hiri i Zotit tonë Jezu Krisht qoftë me frymën tuaj. Amen” (Galatasve 6:18). Dhe kjo duket e natyrshme dhe madje e nevojshme kur lexon letrat e Palit. Ne letrat e tij, Apostulli Pal pasi shpall doktrinën e Krishterë, e aplikon atë duke tërhequr vëmendjen tonë për të mos mëkatuar por për të ecur në shenjtëri. Si rrjedhim, në fund të letrave të tij, ti ndjen nevojën për fuqinë dhe ngushëllimin e Perëndisë për thirrjen që të është bërë pasi e din fare mirë që nga forcat e tua është e pamundur që ti bindesh përsosmërish Perëndisë. Dhe kështu teksa dëgjon bekimin e Perëndisë nuk ke se si të mos përsërisësh me vete: Po Perëndi, më jep hirin tënd, më jep mëshirën tënde, më jep paqen tënde.

Në këtë kontekst, letra e Judës na len pak të habitur. Ashtu si edhe Pali, Juda predikon fort dhe me sfida të mëdha për ne si besimtarë të Krishterë. Ai na kërkon në këtë letër që të mos befasohemi dhe kapemi të papërgatitur ndaj sulmeve të kulteve e mësuesve të rremë. Ai na  paralajmëron për vështirësinë dhe rrezikun e të jetuarit në këtë botë të çmendur nga mëkati. Na beson doktrinën e krishterë dhe na urdhëron që ta ruajmë atë të pa-shtrembëruar për shekujt që do të vinë. Kjo vëllezër është një thirrje e vështirë. Dhe si rrjedhim, ti si lexues pret për bekimin në fund të letrës, pret për sigurinë e ndihmesës së Perëndisë në këtë jetë. Por në vend të deklarimit të besimit, ne gjejmë në këtë letër një lloj tjetër bekimi, atë që quhet doksologji. Doksologjia është një fjalë bekimi, lavdërimi apo adhurimi që vjen nga besimtari dhe që i drejtohet Perëndisë. Kjo doksologji është interesante pasi edhe pse i drejtohet Perëndisë ajo na kujton deklarimin e bekimit të Perëndisë ndaj nesh. Në fakt, Perëndia bekohet e lavdërohet në këtë doksologji për shkak të bekimeve të tij ndaj nesh. Kjo është në përputhje me 1 Gjon. 4:19  që thotë “Ne e duam atë, sepse ai na deshi i pari.” Ne e bekojmë Atë pasi Ai na bekoi i pari. Kjo doksologji fokusohet në Perëndinë, ajo ngre lart fuqinë dhe lavdinë e Perëndisë. E teksa e bën këtë gjë, kjo doksologji kthehet në një bekim për ne pasi na ankoron në dashurinë e Perëndisë, na siguron në fuqinë e Perëndisë dhe në shpresën e besimtarit në lavdinë e Perëndisë që po vjen.

Kjo doksologji ka pesë pjesë. Së pari, lavdërimi i Perëndisë që na ka ruajtur nga rrëzimi. Së dyti, lavdërimi i Perëndisë për hirin e tij përsosës. Së treti, lavdërimi i Perëndisë për hyjninë e Tij. Së katërti, lavdërimi i Perëndisë për ndërmjetësimin shpëtues të Krishtit. Dhe së fundi, lavdërimi i Perëndisë për vlerën e pafundme që ai ka

Lavdëroni Perëndinë që na ruan nga Rrëzimi

Vargu thotë “Dhe atij që mund t’ju ruajë nga çdo rrëzim… i qoftë lavdi… tani dhe përjetë. Amen.” Juda na kujton se Perëndia është i aftë që të na ruajë nga rënia apo rrëzimi nga besimi në Jezus Krisht. Ata që Perëndia i ka bërë të tijtë, ata që Ai i ka thirrur, i ka rigjeneruar, i ka pastruar, shfajësuar dhe birësuar në familjen e Tij, ata asnjëherë nuk do të bien plotësisht apo përfundimisht nga besimi. Këtë Juda e thotë pasi na ka paralajmëruar për ekzistencën dhe dinakërinë e mësuesve të rremë. Besimtari shtyhet të mendojë: A do ti rezistoj unë vallë këtij presioni? O Zot, unë mund të gënjehem, mund të mashtrohem, mund të bie në imoralitet. Juda na siguron përmes kësaj doksologjie që Perëndia është i aftë dhe dëshiron që të na ruajë nga rënia.

Vini re titullin që Juda i jep Perëndisë: Ai Që ka Mundësi. Në fakt në përkthimin në shqip, veprimi që bën Juda, pra dhënia e një titulli Perëndisë nuk del fare në pah. Në origjinal, Juda përdor fjalën dunameno, nga e cila ne marrim fjalën dinamit – të qenit i aftë apo i fuqishëm për të realizuar diçka. Juda thotë: Dunameo do tju ruajë nga rrëzimi. Ai që është i aftë, ai që është i fuqishëm për ta bërë një gjë të tillë, Ai vetë do tju ruaj juve nga rrëzimi. Një gjë të ngjashme bën gjithashtu edhe Apostulli Pal. Tek Romaket 16:25 ai shkruan “Dhe atij që mund t’ju forcojë juve sipas ungjillit tim dhe predikimit të Jezu Krishtit,…²⁷ Perëndisë, të vetmin të ditshëm, i qoftë lavdi në përjetësi me anë të Jezu Krishtit.” Pali përdor të njëjtin titull, Dunamai. Tek Efesianet 3:20-21 gjithashtu shkruan “Tani atij që, sipas fuqisë që vepron në ne, mund të bëjë jashtë mase më tepër nga sa kërkojmë ose mendojmë, ²¹ atij i qoftë lavdia në kishën në Krishtin Jezus për të gjitha brezat, në jetë të jetëve.” Thirrja që ne kemi është e lartë, e vështirë dhe solemne, dhe besimtari i ndërgjegjshëm për këtë thirrje duhet të dridhet nga pesha e kësaj thirrjeje, e kësaj përgjegjësie. Por besimtari gjithashtu duhet të kujtojë, se edhe përse është përgjegjësia e Tij për të ofruar bindje të përsosur, është Perëndia Sovran që realizon cdo gjë. Duhet të kujtojmë gjithmonë dinamikën: Përgjegjësia njerëzore dhe Sovraniteti Hyjnor. Është Perëndia ai që e ka nisur këtë punë të mirë në ne dhe është po ai që do ta përfundojë këtë gjë. Perëndia është shkëmbi ynë i shpëtimit. Tek Li.Rip 33:27 profeti shkruan “Perëndia i kohëve të lashta është streha jote dhe poshtë teje ndodhen krahët e tij të përjetshëm. Ai do ta dëbojë armikun para teje dhe do të thotë: “Shkatërroje!”.” Tek Libri i 2 Samuelit. 22:3 lexojmë këtë lutje që të gjithë duhet të bëjmë “Perëndia im, shkëmbi në të cilin strehohem, mburoja ime, fuqia e shpëtimit tim, strehimi im i lartë, streha ime.” Tetëmbëdhjetë herë gjendët në librat poetik të Dhiatës Vjetër koncepti i Perëndisë si streha e në të cilin ne duhet të fshihemi.

Dje pata privilegjin që të celebroja ceremoninë e parë martesore si një pastor i Krishterë. Në fund të homlisë i kujtova  çiftit të ri, se edhe në martesë ne të gjithë kemi nevojë për Perëndinë Dunameo dhe i lexova fjalët e Palit nga letra drejtuar  Filipjaneve. 1:6 “se ai që nisi një punë të mirë në ju, do ta përfundojë deri në ditën e Jezu Krishtit.” A e shikoni pra se si kjo doksologji funksionon për ne gjithashtu edhe si një deklarim bekimi? Ne bekojmë Perëndinë pasi Ai na ka bekuar ne i pari. Një pastor Puritan, Samuel Ratherford shkroi: Kurrë nuk kam ndërhyrë para fronit të Hirit për një bekim për dikë tjetër pa u larguar me një bekim për veten time. Kështu edhe ne sot, i afrohemi Perëndisë për ta bekuar atë dhe kthehemi prej tij me bekimin e Tij.

Lavdëroni Perëndinë për Hirin Përsosës

“Dhe Atij… t’ju nxjerrë para lavdisë së tij të paqortueshëm dhe me gëzim… i qoftë lavdi… tani dhe përjetë. Amen.” Juda thotë, se Perëndia nuk është një minimalit. Perëndia nuk bën minimumin e nevojshëm për ne. Përkundrazi, Perëndia jo vetëm që na mban në besim, por edhe na transformon e reformon sipas imazhit të pëlqyer që Ai ka për ne. Ne duhet ta bekojmë Perëndinë për transformimin që ai po shkakton në jetën tonë.

Ne duhet të mbajmë mend që Bibla flet për një lavdi që po vjen, që është pafundësisht më e madhe se sa ajo që ne kemi përjetuar në këtë jetë. Çfarë Juda bën fjalë në këtë varg është doktrina e lavdërimit të besimtarit në ditën e Gjykimit të Madh. Në atë ditë, kur ne të qëndrojmë përpara Perëndisë, do të jetë fuqia e Tij që do të na mbajë ne në këmbë përpara Tij. Jo veprat tona, meritat tona, përpjekjet tona apo besimi ynë, por fuqia e Perëndisë do të jetë dhe mund të jetë vetmja gjë që do të na mbajë të pa-konsumuar e të pa shkatërruar përpara shenjtërisë së Tij të plotfuqishme. Perëndia Dunamai do të jetë Ai që do t’ju nxjerrë para lavdisë së tij të paqortueshëm dhe me gëzim. Është Perëndia dhe mund të jetë vetëm ai që fal dhe na pastron ne nga mëkati ynë. Është Ai dhe vetëm Ai mund të jetë i aftë, dunamai për të na shenjtëruar, për të vrarë në ne natyrën tonë të vjetër dhe për të ndërtuar në ne njeriun e ri të shenjtëruar nga Perëndia. Nëse ka ndonjë në këtë sallë që mendon se do të qëndrojë ditën e fundit para Perëndisë dhe do ti tregojë Atij meritat, të mirat që ka bërë në këtë jete apo besnikërinë e tij në këtë jetë, atëherë ky person ka blerë një biletë për një shfaqje horror ku personazhi kryesor do të jetë ai vetë me pretendimet e veta ndaj Perëndisë së Shenjtë. Paqortueshmëria jonë bazohet në drejtësinë e Krishtit. Krishti si mediatori ynë është ai që ka siguruar atë masë të nevojshme meritash e drejtësie, dhe që përmes besimit që na e ka dhënë po ai vetë, ai na i transferon këto merita në llogarinë tonë, dhe kështu janë meritat e Krishtit që na i ka dhuruar ne ato që bëjnë të mundur qëndrimin tonë përpara Perëndisë. Kjo është vepra e Perëndisë, e si rrjedhim, Juda thotë, Dunamai që arriti të përjetonte kryqin dhe ta mundte mëkatin e vdekjen atje, ai ju ka bërë të paqortueshëm përpara Perëndisë, dhe si rrjedhim ju mund të keni gëzim. Besimtari i Kryqit, i Dumanait, Zotit Jezus Krisht është i vetmi person që kualifikohet për gëzim në këtë botë. Dhe në fakt ky është përkufizimi i vërtetë i gëzimit – të pasurit paqe me Perëndinë. Vëllezër, unë nuk e di se si mund të përkufizohet ndjenja që bota jobesimtare përjeton kur blen një makinë të re, por jo nuk kualifikohet të jetë gëzim. Gëzimi është ndjenja që përjetohet kur qëndrohet përpara Sovranit dhe e shikon veten të paqortueshëm, të pranuar e të shpëtuar për shkak të Krishtit.

04-SI TË LUFTOJMË PËR BESIMIN

“Por ju, shumë të dashur, mbani mend fjalët që ju kanë parathënë apostujt e Zotit tonë Jezu Krisht. ¹⁸ Ata ju thoshnin që në kohën e fundit do të ketë tallës që do të ecin sipas pasioneve të tyre të paudhësisë. ¹⁹ Këta janë ata që shkaktojnë përçarjet, njerëz mishor, që s’kanë Frymën. ²⁰ Por ju, shumë të dashur, duke ndërtuar veten tuaj mbi besimin tuaj shumë të shenjtë, duke u lutur në Frymën e Shenjtë, ²¹ ruhuni në dashurinë e Perëndisë, duke pritur mëshirën e Zotit tonë Jezu Krisht, për jetën e përjetshme. ²² Dhe kini dhemshuri për njëri duke përdorur dallim, ²³ por shpëtojini të tjerët me druajtje, duke ia rrëmbyer zjarrit, dhe duke urryer edhe rroben e ndotur nga mishi.” (Juda 17-23)

Kisha ka 2.000 vjet që sulmohet si nga jashtë ashtu edhe nga brenda. Nga jashtë armiqtë e saj duan t’ia vrasin trupin, nga brenda armiqtë duan t’ia vrasin frymën duke ia rrëmbyer apo ndryshuar atë që apostulli Pal e ka quajtur “visarin e mirë” (letra 2 Timoteut. 1:14) që është ungjilli, doktrina e Krishtit dhe e Apostujve. Por Perëndia në besnikërinë e madhe të tij ka siguruar për kishën duke i dhënë apostuj e pastorë si Juda e Pali, të cilët e kanë paralajmëruar Kishën për prezencën dhe veprimtarinë e mësuesve të rremë e heretikë të cilët Pali i quan “ujqër grabitqarë, që nuk do ta kursejnë tufën” (Veprat. 20:29). Ky është qëllimi i Letrës së Judës që kemi qenë duke studiuar këto katër javët e fundit. Ky qëllim shihet qartë në vargun 3 që thotë “ju bëj thirrje të luftoni për besimin, që u qe transmetuar shenjtorëve një herë e përgjithmonë.”

I Krishteri për nga natyra e tij është një ushtar. “Ti, pra, duro pjesën tënde të vuajtjeve, si një ushtar i mirë i Jezu Krishtit” shkruan Pali tek letra 2 Timoteut 2:3. Natyrën e saj militante Kisha e merr nga të qënit e martuar me Krishtin e kauzën e Tij. Tek Ungjilli Gjoni 15:20 Jezusi thotë “Kujtoni fjalën që ju thashë: “Shërbëtori nuk është më i madh se i zoti”. Nëse më kanë përndjekur mua, do t’ju përndjekin edhe ju…!” Natyrën e saj militante Kisha e merr edhe nga realiteti në të cilën ndodhet. Krishti tha tek Ungjilli Marku 9:40 “kush nuk është kundër nesh, është me ne.” Me fjalë të tjerë, neutraliteti në këtë botë është absolutisht i pamundur. Dikush ose jeton dhe vepron për lavdinë e Krishtit ose kundra tij. Tek Ungjilli Mateu 6:26 Krishti thotë “Askush nuk mund t’u shërbejë dy zotërinjve, sepse ose do të urrejë njërin dhe do ta dojë tjetrin; ose do t’i qëndrojë besnik njerit dhe do të përçmojë tjetrin; ju nuk mund t’i shërbeni Perëndisë dhe mamonit.” Jakobi 4:4 gjithashtu na kujton “a nuk e dini se miqësia me botën është armiqësi me Perëndinë? Ai, pra, që don të jetë mik i botës bëhet armik i Perëndisë.” Kështu, i Krishteri gjendet i mbërthyer në një konflikt kozmik që për nga natyra është një konflikt shpirtëror. Pali shkruan tek Efesesianeve 6;11-12 “Vishni gjithë armatimin e Perëndisë që të mund të qëndroni kundër kurtheve të djallit, ¹² sepse beteja jonë nuk është kundër gjakut dhe mishit, por kundër principatave, kundër pushteteve, kundër sunduesve të botës së errësirës të kësaj epoke, kundër frymërave të mbrapshta në vendet qiellore.”

Por si duhet i Krishteri të militojë në këtë botë për lavdinë e Krishtit? Si duhet ti përgjigjemi thirrjes së Judës për të luftuar për besimin që tashmë i është transmetuar Kishës një herë dhe përgjithmonë? Në katër vargjet e para Juda na shpalos identitetin e të Krishterit. Ne duhet së pari të dimë se kush jemi dhe kujt i shërbejmë. Dhe kështu Juda na kujton që ne jemi shërbëtorë të Krishtit, të thirrur, ta dashur dhe të ruajtur prej Atit për Krishtin. Ne kemi marrë mëshirë, paqe e dashuri prej Perëndisë At, Bir dhe Frymë e Shenjtë. Neve na është dhënë gjithashtu doktrina e Apostujve dhe e Krishtit, atë që Pali e quan thesari i mirë i Kishës për të na udhëhequr në këtë konflikt. Së dyti në vargjet 5-16 Juda na jep urtësinë për të dalluar lehtësisht mësuesit e rremë, ujqërit grabitqarë që nuk e kursejnë tufën (Vep. 20:29). Pasi ka shtjelluar identitetin e të pabesëve, Juda së treti na instrukton se si duhet që të luftojmë për besimin që na është transmetuar. Juda na rendit në këto vargje shtatë taktika esenciale që ne duhet të përdorim në luftën tonë për ungjillin që na është transmetuar për shpëtimin tonë dhe të gjithë botës:

Kujtoni  Mësimin Apostolik

Vargu 17 thotë: “Por ju, shumë të dashur, mbani mend fjalët që ju kanë parathënë apostujt e Zotit tonë Jezu Krisht.” Ky është një urdhër apostolik. Kujtoni dhe fshihni thellë në zemër doktrinën e Krishtit dhe të Apostujve. Njohja e mesazhit është thelbësore për shpëtimin tonë dhe të Kishës. Kjo është arsyeja që Juda na jep këtë urdhër. Por më veçanërisht, çfarë Juda kë ndërmend në këtë varg është mesazhi i Krishtit dhe i Apostujve për mësuesit e rremë. Jezusi i paralajmëroi dishepujt për hyrjen e heretikëve në kishën e Tij. Tek Mateu 24:4-5 ai tha “Dhe Jezusi duke u përgjigjur u tha atyre: “Ruhuni se mos ju mashtron ndokush! ⁵ Sepse shumë do të vijnë në emrin tim, duke thënë: “Unë jam Krishti” dhe do të mashtrojnë shumë njerëz.” Dhe më pas në vargun 11 “Dhe do të dalin shumë profetë të rremë, dhe do të mashtrojnë shumë njerëz.” Dhe më pas në vargjet 23-26 “Atëherë, në qoftë se dikush do t’ju thotë: “Ja, Krishti është këtu”, ose “Është atje”, mos i besoni. ²⁴ Sepse do të dalin krishtër të rremë dhe profetë të rremë, dhe do të bëjnë shenja të mëdha dhe mrekulli të tilla aq sa t’i mashtrojnë, po të ishte e mundur, edhe të zgjedhurit. ²⁵ Ja, unë ju paralajmërova. ²⁶ Pra, në qoftë se ju thonë: “Ja, është në shkretëtirë”, mos shkoni atje: “Ja, është në dhomat e fshehta”, mos u besoni.”

Po kështu, tek Letra 2   Pjetrit.3:3-4 Pjetri deklaron “Së pari duhet të dini këtë, se në ditët e fundit do të vijnë disa përqeshës, të cilët do të ecin sipas dëshirave të veta, ⁴ dhe do të thonë: “Ku është premtimi i ardhjes së tij? Sepse, që kur etërit fjetën, të gjitha gjërat mbetën në po atë gjendje si në fillim të krijimit” Pali i paralajmëroi pleqtë e Efesit dhe të tërë Kishave kudo nëpër botë tek Veprat 20:29-30 me këto fjalë: “Në fakt unë e di se, pas largimit tim, do të hyjnë midis jush ujqër grabitqarë, që nuk do ta kursejnë tufën, ³⁰ edhe vetë midis jush do të dalin njerëz që do të flasin gjëra të çoroditura që të tërheqin pas vetes dishepujt.” Vetë Krishti i përshkroi këta njerëz tek Ungjilli Mateu 7:15 kështu: “Ruhuni nga profetët e rremë, të cilët vijnë te ju duke u shtënë si dele, por përbrenda janë ujqër grabitqarë.” Mësuesit e rremë mund të vijnë duke buzëqeshur, të veshur me këmisha të bardha e kollare dhe me mjaft edukatë duke u shtirë sikur kujdesen për delet por rezultati është shkatërrimi. Tek 1 Timoteut 4:1-2 Pali na jep një zbulesë direkt nga Fryma e Shenjtë kur thotë: “Fryma e thotë shkoqur se në kohët e fundit disa do ta mohojnë besimin, duke u vënë veshin frymëve gënjeshtare dhe doktrinave të demonëve, ² që flasin gënjeshtra me hipokrizi, të damkosur në ndërgjegjen e tyre.” Pali këtu nuk po flet për botën por për ata që janë brenda kishës, këta paratha fryma që do të mohojnë besimin.

Është thelbësore që ne të sjellim nëpër mënd mesazhin apostolik. Por si mund të kujtojmë nëse nuk e studiojmë imtësisht Fjalën? Në Bibël të kujtosh do të thotë të ndërmarrësh veprime të menduara mirë. Heretikët sulmojnë mendje-boshët, ata që nuk dinë, që nuk studiojnë, që nuk luten që nuk besojnë. Ata e dinë që njerëz të tillë gjejnë më shumë kënaqësi në mëkat sesa në Fjalën e Perëndisë. Si rrjedhim, inkurajimi im për ju është të jeni të Krishterë që sillni ndërmend në mënyrë që të jeni të Krishterë militantë.

Dalloni të Pabesët

Vargjet 18-19 thonë “18 Ata ju thoshin që në kohën e fundit do të ketë tallës që do të ecin sipas pasioneve të tyre të paudhësisë. ¹⁹ Këta janë ata që shkaktojnë përçarjet, njerëz mishor, që s’kanë Frymën.” Ne duhet të dimë natyrën e vërtetë të armiqve të ungjillit. Karakteristikat e të pabesëve ne i pamë të rreshtuara në vargjet 5-16. Si rrjedhim unë nuk do të qëndroj gjatë në këtë pikë. Por disa karakteristika ia vlejnë të theksohen.

Së pari ata janë njerëz mishorë që nuk e kanë Frymën e Shenjtë. Ata janë të botës, janë shekullarë. Ata e prezantojnë veten si super-shpirtërorë, por në realitet ata janë të konsumuar nga lakmia për gjërat e kësaj bote. Ka shumë kanale televizive “të Krishtera” në Evropë dhe Amerikë. Shpesh ato transmetojnë programe apo shërbesa nga Kisha solide, por në shumicën dërrmuese të rasteve ato që flasin apo predikojnë nëpër këto televizione janë thjeshtë mbledhës parash që përdorin Emrin e Krishtit për të mbushur kuletën e tyre.

Së dyti Juda thotë që këta janë njerëz që se kanë frymën. Ata dalin nëpër sheshe e televizione duke deklaruar që mund t’ju shërojnë nëse ju i financoni ata, deklarojnë se mund të transferojnë bekime frymore mbi ju nëse i ndiqni ata, se mund t’ju bekojnë me një jetë shpirtërore më personale me Perëndinë nëse blini një shami të pagëzuar nga ata, se mund t’ju japin madje edhe vetë Frymën e Shenjtë nëse financoni shërbesat e tyre. Kjo është çfarë ju mund të shikoni në këto kanalet e “krishtera” në çdo orë të ditës me përjashtim të orëve shumë të vona të natës kur të gjithë njerëzit janë në gjumë, që është koha kur ato transmetojnë shërbesat e kishave të vërteta e solide. Sharlatanëve të tillë do të vinë edhe në Shqipëri, në mos po tashmë kanë ardhur.

Së treti vini re që të pabesët janë përçarës. Si funksionon përçarja. Mësuesit që i janë besnikë predikimit të ungjillit dhe doktrinave biblike e historike të Krishtit dhe Apostujve janë akuzuar gjithmonë nga mësuesit e rremë si përçarës pasi ata ngulmojnë në të vërtetën. Ne besojmë që uniteti është i bazuar në të vërtetën dhe jo në të qenit tolerant ndaj mëkatit e falsitetit. Kur Krishti iu lut Atit tek Ungjilli Gjoni 17 për unitetin e besimtarëve ai e tha këtë pasi ishte lutur më parë për shenjtërimin e tyre. Vargu 17 thotë “Shenjtëroji në të vërtetën tënde; fjala jote është e vërteta.” Uniteti bazohet mbi Fjalën që na shenjtëron e bashkon dhe jo mbi mëkatin e neglizhencën. Janë mësuesit e rremë që sjellin me vete shpikjet, imagjinatën dhe opinionet e pakontrolluara nga Fjala që shkaktojnë çarje në kishë. Mbajeni mënd këtë.

Por mbi të gjitha, të pabesët janë imoralë dhe tallës. Tallësit përgjithësisht e njohin Fjalën por i rebelohen asaj duke sulmuar Perëndinë, Fjalën dhe popullin e Tij. Tallësit e demonstrojnë rebelimin e tyre duke ndjekur pasione të pa-perëndishme.

Ndërtohuni në Besim

Vargu 20 thotë “Por ju, shumë të dashur, duke ndërtuar veten tuaj mbi besimin tuaj shumë të shenjtë.” Ky është një urdhër apostolik. Fraza “besimin tuaj shumë të shenjtë” nuk i referohet aktit të besimit në Jezus Krisht si Zot dhe Shpëtimtar, por në fjalën e Perëndisë dhe Doktrinën që del nga ajo. Kujtoni dhe fshihni thellë në zemër doktrinën e Krishtit dhe të Apostujve. Njohja e mesazhit është thelbësore për shpëtimin tonë dhe të Kishës. Kjo është arsyeja që Juda na jep këtë urdhër. I Krishteri duhet të njohë të vërtetën në mënyrë që të dallojë të gënjeshtrën. Punonjësit e bankave janë gjithmonë vigjilent ndaj parave fallso. Është e pamundur që një punonjës banke të mund të dijë çdo lloj mashtrimi apo falsiteti të mundshëm në valutën ndërkombëtare. Si rrjedhim ato nuk fokusohen në studimin e parave fallso, por në studimin e bankënotave të vërteta. Ato duhet të shpenzojnë kohë me dollarin Amerikan apo me Euron Evropiane duke i prekur ato e duke i mbajtur nëpër duar gjatë ditës. Si rrjedhim, punonjësit e bankave e ndjejnë menjëherë kur u bie në dorë valutë fallso. Kështu edhe në botën shpirtërore. Ne duhet të njohim të vërtetën në mënyrë që të dallojmë të gënjeshtrën. Është jetësisht e nevojshme  që ne të njohim Shkrimet, të njohim doktrinën apostolike, të njohim ungjillin e vërtetë. Me Davidin ne duhet të themi Psalmin 119:11 “E kam ruajtur fjalën tënde në zemrën time, që të mos mëkatoj kundër teje.” Vëllezër, e vetmja mënyrë që Kisha të rritet është që ne të përqafojmë si vizionin tonë Veprat e Apostujve 2:42, “Ata ishin ngulmues në zbatimin e mësimit të apostujve, në bashkësi, në thyerjen e bukës dhe në lutje.” Kjo është metoda e dhënë nga Perëndia për mbledhjen dhe rritjen e kishave lokale. Ky është vizioni im për këtë kishë: Të jemi ngulmues në zbatimin e mësimit të apostujve, në bashkësi, në thyerjen e bukës dhe në lutje. Leximi, studimi, mësimi e Predikimi i Fjalës, miqësia e Krishterë që duhet të kulminojnë ne takimet e së dielës, administrimi i sakramenteve të Pagëzimit dhe darkës së Zotit, dhe shërbesat e lutjes janë mënyra se si ne do të rritemi si besimtarë dhe si kishë.

Lutuni në Frymën e Shenjtë

Pasi lutja është një nga instrumentet e themelimit të kishës, Juda e përmend atë si një nga virtytet dhe taktikat e luftimit që çdo i krishterë duhet të kultivojë. Vargu 20 vazhdon “ndërtoni veten tuaj… duke u lutur në Frymën e Shenjtë.” Ne kemi nevojë për fuqinë e Perëndisë për të fituar në këtë konflikt kozmik. Ne kemi nevojë për hirin e Frymës së Shenjtë për të qëndruar deri në fund. Si e marrim këtë fuqi? Përmes lutjes. Lutja njihet në teologji si një nga mjetet e hirit, apo një nga instrumentet përmes së cilës Perëndia derdh hir mbi ne. Lutja është një mjet i hirit, dhe nën drejtimin e Perëndisë dhe në kontekstin e influencës së Fjalës, me besim dhe qëndrueshmëri ne do të qëndrojmë deri në ditën e Krishtit. Pali gjithashtu urdhëron të lutemi tek Efesianet 6:18 “… në çdo kohë dhe me çdo lloj lutjeje dhe përgjërimi në Frymën, duke ndenjur zgjuar për këtë qëllim me çdo ngulmim dhe lutje për të gjithë shenjtorët.” Tek 1 Sel. 5:17 Pali urdhëron “Lutuni pa pushim.” Tek Efesianëve 6 në lexojmë që lutja është një nga pjesët më të rëndësishme ë armaturës së Krishterë. Njerëzit që luten nuk tundohen. Ata që luten nuk mashtrohen nga mësimet e rreme. Një jetë e rregullt lutjeje është një tregues i një jete të shëndetshme kristiane. “Ata që jetojnë pa lutje, jetojnë pa Perëndi në këtë botë,” (Mathew Henry).

Ruhuni në Dashurinë e Perëndisë

Në vargun 21 Juda vazhdon “ruhuni në dashurinë e Perëndisë.” Ky është një tjetër virtyt e praktikë që ne duhet të kultivojmë. Ne duhet të mbajmë veten tonë ne sferën e dashurisë së Perëndisë. Është e vërtetë që Perëndia na deshi e na do\ ne, aq sa ai dha edhe Krishtin, Birin e Tij të vetëlindurin që të vdesë për mëkatet tona. Vargu 1, 3 dhe 17 në deklaron që ne jemi nën dashurinë e Perëndisë.  Cfarë Juda urdhëron është që ju të qëndroni në këtë dashuri.

Por si bëhet kjo? Të mbash veten në dashurinë e Perëndisë do të thotë të jetosh në bindje ndaj Tij. Tek Ungjilli Mateu 22:36 një nga Farisenjtë e pyeti Jezusin “Mësues, cili është urdhërimi i madh i ligjit?” Jezusi u përgjigj “Duaje Zotin, Perëndinë tënd me gjithë zemrën tënde, me gjithë shpirtin tënd dhe me gjithë mendjen tënde.” Tek Ungjilli Gjoni 15:9, Jezusi i urdhëroj dishepujt e Tij “Sikurse Ati më ka dashur mua, ashtu edhe unë ju kam dashur juve; qëndroni në dashurinë time.” Si mund të bëhet kjo gjë? Vargu 10 “Po të zbatoni urdhërimet e mia, do të qëndroni në dashurinë time, sikurse unë i zbatova urdhërimet e Atit tim dhe qëndroj në dashurinë e tij.” Mësuesit e rremë deklarojnë se hiri dhe dashuria shkojnë kundra ligjit. Por nuk është kjo çfarë Krishti thotë apo jo? “Po të zbatoni urdhërimet e mia, do të qëndroni në dashurinë time” tha Krishti. Të qëndrosh në dashurinë e Perëndisë do të thotë të jetosh një jetë të shenjtë në përputhje me Fjalën e Tij të Shenjtë. Sepse jemi të shpëtuar nga hiri dhe dashuria ne duhet ti themi jo pa-perëndishmërisë dhe mëkatit. Jini të shenjtë siç Perëndia është i shenjtë dhe nuk do të mund të bini nën influencën e mësuesve të rremë pasi perëndishmëria juaj do të militojë kundra pa-perëndishmërisë së tyre. Fryma juaj do të kundërshtojë të qëndruarit pranë frymës së tyre.

Prisni në Shpresë

Vargu 22 mbyllet me këto fjalë “duke pritur mëshirën e Zotit tonë Jezu Krisht, për jetën e përjetshme.” Juda urdhëron: Rrituni në shpresën tuaj për ardhjen e Krishtit. Po, Juda në këtë moment po flet për ardhjen e dytë të Krishtit i cili do të shfaqet ditën e konsumimit të kësaj bote. Mateu 24:30 thotë që “…të gjitha kombet e dheut…do ta shohin Birin e njeriut duke ardhur mbi retë e qiellit me fuqi dhe lavdi të madhe.” Pali shpalos Eskatologjinë Krishtianë – pra doktrinën biblike të ndodhive të fundit  të kësaj epoke tek Letra 1 Selanikasve. 4 kështu: “¹⁶ sepse Zoti vetë, me një urdhër, me zë krye-engjëlli dhe me borinë e Perëndisë, do të zbresë nga qielli dhe ata që vdiqën në Krishtin do të ringjallen të parët; ¹⁷ pastaj ne të gjallët, që do të kemi mbetur, do të rrëmbehemi bashkë me ata mbi retë, për të dalë përpara Zotit në ajër; dhe kështu do të jemi përherë bashkë me Zotin. ¹⁸ Ngushëlloni, pra, njëri-tjetrin me këto fjalë.” Kjo është shpresa për të cilën bën fjalë Juda në këtë varg. Juda na inkurajon që të jetojmë me këtë shpresë, të presim me padurim ardhjen e dytë të Krishtit në frymën e Gjonit që thotë tek Zbulesa “Eja Zot Jezus, Eja shpejt” (Zbulesa 22:20). Ne duhet të jetojmë me këto fjalë në gojë.

Por a nuk është interesante mënyra se si e thotë këtë gjë Juda? “Duke pritur mëshirën e Zotit tonë Jezu Krisht, për jetën e përjetshme.” Përse e bën këtë gjë? Sepse e vetmja mënyrë që ne mund të presim me ngazëllim ardhjen përfundimtare të Krishtit është ta presësh atë në mëshirën e Tij. Ardhja e dytë është e vetmja gjë që kjo botë nuk dëshiron të përjetojë pasi është për gjykimin e saj. Bota nuk e ka përjetuar mëshirën e Tij në shpëtimin shpirtëror, dhe rrjedhimisht do të përjetojë vetëm dënimin që Krishti sjell me vete. Por ai që e ka përjetuar mëshirën e Krishtit një herë në shpëtimin e shpirtit, ardhja e Krishtit është shkalla më e lartë e përjetimit të mëshirës së Krishtit pasi ai është momenti që edhe trupat tonë shpëtohen përfundimisht me marrjen e trupave të rinj. Sepse ai u ringjall, ne do ë ringjallemi. Sepse ai mori një trup qiellor që nuk përjeton më kurrë vdekje, edhe ne do të marrim një ditë një trup qiellor që nuk do të përjetojë më kurrë as lodhje, as sëmundje, e as dhimbje. Kjo është shpresa jonë e bekuar siç thotë Pali tek Titi 2:13 ku shkruan “se ne jemi duke pritur shpresën e lume dhe të shfaqurit e lavdisë të të madhit Perëndi dhe të Shpëtimtarit tonë Jezu Krisht.”

Mëshironi për Shpëtim

Së fundi Juda jep një urdhër të fundit. Të Krishterët duhet të punojnë me durim e plot mëshirë për shpëtimin e atyre që janë të influencuar nga mësuesit e rremë. Juda thotë ne vargjet 22-23 “Dhe kini dhembshuri për njëri duke përdorur dallim, ²³ por shpëtojini të tjerët me druajtje, duke ia rrëmbyer zjarrit, dhe duke urryer edhe rrobën e ndotur nga mishi.” Këto tre vargje na japin qëndrimin me të cilin ne duhet të veprojmë për shpëtimin e të tjerëve nga mësuesit e rremë. Në fakt Juda i diferencon këta në dy grupe të ndryshme.

Së pari janë ata që kanë dyshime. Vargu 22 është përkthyer shumë keq në shqip ndoshta për shkak të një ndryshimi tekstual në disa prej manuskripteve të Dhiatës së Re. Përkthimi korrekt është ky: “Kini mëshirë për ata që dyshojnë.” Ne nuk duhet të trajtojmë me egërsi apo me padurim ata që janë konfuzë nga fjalët e mësuesve të rremë. Ne duhet ti trajtojmë me mëshirë, me urtësi e zgjuarsi, duke dalluar ndërmjet atyre që janë të dobët në besim ndaj atyre që tërhiqen drejt falsitetit në mënyrë të ndërgjegjshme. Dashuria dhe mëshira do të fitojnë një frymë të mashtruar.

Por si duhet vepruar me grupin e dytë? Me ata që janë të mashtruar plotësisht nga mësuesit e rremë dhe që madje as nuk e dinë që janë në atë gjendje? Juda thotë “shpëtojini të tjerët me druajtje, duke ia rrëmbyer zjarrit, dhe duke urryer edhe rrobën e ndotur nga mishi.” Ky grup i dytë thotë Juda po përvëlohet e shkrumbohet nga zjarri i mëkatit. Juda në fakt e merr borxh këtë shprehje nga Amosi 4:11 dhe Zakaria 3:2. Perëndia  thotë që Izraeli ishte si një urë zjarri e shkëputur nga zjarri. Imazhi i zjarrit i referohet dënimit të menjëhershëm që i kanoset atyre që janë të dobët e që po digjen në mëkat. Koha është e çmuar thotë Juda. Sa më shumë një njeri të kalojë në mesin e mësuesve dhe mësimeve të gabuara aq më e vështirë është ta shkëpusësh njeriun nga atje dhe aq më e vështirë është të zhbësh dëmet e bëra në mendjen e të gënjyerve.

Së fund bëjeni këtë gjë, thotë Juda, “duke urryer edhe rrobën e ndotur nga mishi.” Në greqisht bëhet fjalë për rrobat e brendshme që janë në kontakt direkt me trupin dhe që ndoten nga rrjedhjet njerëzore. Këtë imazh Juda në fakt e huazon përsëri nga Zakaria 3:3-4 ku lexojmë që kryeprifti i tempullit “Jozueu ishte veshur me rroba të papastra dhe qëndronte drejt përpara engjëllit, ⁴ i cili nisi t’u thotë atyre që ishin përpara tij: “Ia hiqni nga trupi ato rroba të papastra!”. Pastaj i tha atij: “Shiko, kam zhdukur prej teje paudhësinë tënde dhe do të të bëj të veshësh rroba të shkëlqyera.” Rrobat e ndotura nga mishi këtu qëndrojnë për mëkatin e thellë. Jezusi e përdor gjithashtu këtë metaforë tek Zbulesa 3:4 kur i flet Kishës në Sardë: “Por ke disa veta në Sardë, që nuk e ndotën petkat e tyre; edhe do të ecin me mua të veshur në të bardha, sepse janë të denjë.” Përse e përdor këtë imazh Juda? Ai dëshiron që ti bëjë lexuesit e tij të ndjejnë neveri për mëkatin, madje urrejtje për të. Juda thotë: largoju çdo kontakti me mëkatin me qëllim që të të mos infektojë edhe ty. Vëllezër, mëshironi për shpëtim, punoni për shpëtimin e të tjerëve duke bërë ungjillëzim dhe dishepullizim orë e pa orë, por kini kujdes për veten tuaj dhe i kujtoni edhe të tjerëve se ne të gjithë duhet të urrejmë mëkatin po aq shumë sa do të ndjenim neveri nga të përbrendshme të ndyrosura nga sekrecionet e njeriut.

Këto janë disa nga taktikat dhe vlerat Kristiane që ne duhet të kultivojmë në luftën tonë për besimin që na është transmetuar. Kujtoni mësimin apostolik, mësoni të dalloni të pabesët e mësuesit e rremë, themelojuni fort në doktrinën e Krishtit, lutuni pa pushim në frymën e shenjtë për veten dhe të tjerët, mbani mend vizionin e Veprave 2:42, qëndroni në dashurinë e Perëndisë duke iu bindur Atij, prisni me shpresë të sigurte në ardhjen e fundit të Krishtit dhe punoni për shpëtimin e të tjerëve nga ligësia e kësaj botë plot kujdesje për shpirtin tuaj duke e urryer plot neveri mëkatin që na ngjitet ngado dhe Perëndia i mëshirave do të jete  besnik ndaj jush duke ju bekuar me fryte e kurora. Amen.

 

 

03-Identiteti i të Pabesëve

Juda 5-16

02-Luftoni për Besimin

Nga Seria “Besimi që Ju Është Transmetuar: Pesë Mësime nga Letra e Judës”

Shumë të dashur, ndërsa isha ngulmues që t’ju shkruaja për shpëtimin e përbashkët, ndjeva nevojën t’ju shkruaj juve, dhe t’ju bëj thirrje të luftoni për besimin, që u qe transmetuar shenjtorëve një herë e përgjithmonë. Sepse depërtuan ndërmjet jush disa njerëz, që qenë shënuar që moti për këtë dënim, të pabesë që e kthejnë hirin e Perëndisë tonë në imoralitet dhe mohojnë të vetmin Zotëri Perëndi, dhe Zotin tonë Jezu Krisht. (Juda 3-4)

A e dini që ju të gjithë jeni teologë? Po, gjithsecili prej jush është një teolog. Gjithsecili prej jush ka një ide mbi Perëndinë dhe mbi mënyrën se si duhet jetuar jeta përpara këtij Perëndie. Çështja është: A jeni ju një teolog i mirë apo i keq? Qëllimi i Judës në këtë letër është që t’ju ndërgjegjësojë ju për thirrjen që ju keni si të krishterë për të qenë teologë të mirë. Këtë qëllim Juda e shpall në vargun 3, i cili është vargu kryesor i kësaj letre që thotë: “ndjeva nevojën t’ju shkruaj juve, dhe t’ju bëj thirrje të luftoni për besimin, që u qe transmetuar shenjtorëve një herë e përgjithmonë.” Juda dëshmon se dëshira e tij njerëzore ishte që tu shkruante të krishterëve një letër që bënte fjalë për shpëtimin që të gjithë ne kemi në Jezus Krishtin Zotin tonë. Por Fryma e Shenjtë ndërhyri (Juda thotë ndjeva nxitjen t’ju shkruaj juve për diçka tjetër) dhe i dha Kishës një dokument në të cilin Perëndia i thërret të Krishterët kudo që janë, të çfarëdo lloj moshe, arsimimi, vëndodhje apo situate, që të luftojnë për besimin që u është transmetuar nga Perëndia përmes Krishtit dhe apostujve. Ky është qëllimi i Frymës së Shenjtë për ju edhe sot. Luftoni për besimin e pastër dhe biblik që gjendet në shkrimet e Dhiatës së Re dhe të Vjetër. Vini re dy momente kryesore në pasazhin që kemi përpara sot: së pari, vini re përgjegjësinë e të Krishterit për të ruajtur dhe luftuar për besimin e Krishterë, dhe së dyti, vini re arsyen që e bën të nevojshme këtë gjë.

Përgjegjësia e çdo të Krishteri për të ruajtur të pastër besimin e Krishterë

Vini re së pari vargun 3: “Shumë të dashur, ndërsa isha ngulmues që t’ju shkruaja për shpëtimin e përbashkët, ndjeva nevojën t’ju shkruaj juve, dhe t’ju bëj thirrje të luftoni për besimin, që u qe transmetuar shenjtorëve një herë e përgjithmonë.” Juda u shkruan lexuesve të tij në shumës pasi ky mesazh është për Kishën si një bashkësi, si një institucion. Por Juda gjithashtu u shkruan lexuesve të tij edhe në mënyrë personale kur thotë “shumë të dashurit e mi,” pasi kjo letër është një thirrje sa kolektive aq edhe personale për gjithsecilin prej nesh si të krishterë. Fryma e Shenjtë i drejtohet përmes këtij mesazhi sot çdonjërit prej jush në këtë sallë. Luftoni për besimin apostolik, mbrojeni atë, deklarojeni atë, doni të vërtetën dhe mos pranoni të gënjeshtrën, dhe jini të përgatitur për ta bërë këtë me qartësi dhe me mjaft hir e durim për lavdinë e Perëndisë.

Kjo është një thirrje e papëlqyeshme dhe jo e modës në kohën që jetojmë sot. Në fakt ka shumë vite që në Krishterim dëgjohet deklarata si “Doktrina ndan, ungjillëzimi bashkon.” “Doktrina është një gjë e thatë, le të jemi praktik në këtë jetë.” “Krishterimi nuk është një doktrinë, por një mënyrë jetese.” Apo deklarata “Jo Kredo, vetëm Krisht.” Gjithsecila prej këtyre deklaratave shkon jo vetëm kundra logjikës së thjeshtë njerëzore, por mbi të gjitha kundra thithjes që Fryma e Shenjtë bën përmes Letrës së Judës.

Njerëzit thonë: “Doktrina është një gjë e thatë, le të jemi praktik në këtë jetë.” Me këto fjalë ato thonë: nuk ka gjë më jo-praktike se sa teologjia, se sa doktrina. Por çfarë është teologjia? Teologjia, siç e tregon edhe vetë termi në greqisht, është njohja e Perëndisë, studimi i Perëndisë. Por çfarë thuhet tek Gjoni 17:3 “Dhe kjo është jeta e përjetshme, të të njohin ty, të vetmin Perëndi të vërtetë, dhe Jezu Krishtin që ti ke dërguar.” Të njohësh Perëndinë dhe të njohësh rrugën përmes së cilës Perëndia shpëton njeriun nuk qenka pra diçka e pa-rëndësishme, e aq më pak jo-praktike. Të njohësh Perëndinë, të njohësh Jezus Krishtin rezulton në një përfitim tepër të rëndësishëm praktik, në shpëtimin e shpirtrave tonw, në miqësinë me Perëndinë, në dashurinë e Tij, në ndihmën dhe bekimet e tij në jetën e gjithsecilit prej nesh.

Mjaft të Krishterë thonë: “Jo Kredo, vetëm Krisht.” Kjo është një nga deklaratat më të palogjikshme që mund të ekzistojë. Fjala kredo nga Latinishtja do të thotë “Unë Besoj.” Momentin që dikush e fillon fjalinë e tij me fjalët “unë mendoj” apo “unë besoj” ai person sapo  ka filluar të recitojë kredon e tij. Dhe në recitimin e kredos së tij, ai që thotë “Jo Kredo, vetëm Krisht,” jo vetëm që në mënyrë të njëanshme të heq ty të drejtën për të shpallur kredon tënde, por mbi të gjitha bën një gabim logjik trashanik pasi në të vërtetë ai thotë: Kredoja ime është që ne s’duhet të kemi kredo. Është e pamundur që një njeri të mos ketë një kredo, një doktrinë, një teologji të vetën, një ide mbi Perëndinë. Çështja është: a je ti një teolog i mirë apo i keq? A ke ti një kredo a doktrinë biblike apo të gabuar?

Juda thërret “luftoni me zell për besimin, që u qe trasmetuar shenjtorëve një herë e përgjithmonë.” Dhe me termin besim në këtë varg Juda nuk kupton aktin subjektiv të të besuarit në Perëndinë dhe birin e Tij Jezus Krisht, por në trupin doktrinar, në atë seri deklaratash objektive dhe historikisht të vërteta që njihen si doktrina e krishterë. Disa thonë “jo kredo vetëm Krisht,” ndërsa Perëndia thotë pa kredo nuk ka Krishtërim, dhe pa doktrinë nuk ka shpëtim. Vini re lidhjen që ekziston ndërmjet shpëtimit dhe doktrinës. Juda shkruan: “Shumë të dashur, ndërsa isha ngulmues që t’ju shkruaja për shpëtimin e përbashkët, ndjeva nevojën t’ju shkruaj juve, dhe t’ju bëj thirrje të luftoni për besimin, që u qe transmetuar shenjtorëve një herë e përgjithmonë.” Kjo ndoshta nuk del shumë qartë nga përkthimi në shqip, por Juda aty shprehet se ai kërkonte me ngulmim që të shkruante mbi shpëtimin tonë, por Fryma e shtyn që të shkruajë për besimin e Krishterë pasi kur rrezikohet besimi i Krishterë, atëherë rrezikohet edhe shpetimi ynë. Nëse e vërteta humbet, shpëtimi humbet. Për të siguruar shpëtimin e përbashkët që ne kemi në Zotin Krisht – thotë Juda – unë po ju shkruaj për besimin e përbashkët në Zotin Krisht, pasi pa një doktrinë të shëndoshë dhe të pastër nuk ka shpëtim, dhe as një marrëdhënie të shëndoshë me Perëndinë. “Krishterimi nuk është një doktrinë, por një mënyrë jetese” – thonë disa njerëz, – por pa doktrinë nuk ka as jetë dhe as Krishterim thotë Perëndia përmes Judës.

Kuptohet që Juda si një pastor i Kishës së hershme, i mbushur me Frymën e Shenjtë, jo vetëm që nuk ka frikë të debatojë për pikat e besimit të tij, jo vetëm që na thërret ne që të bëjmë një gjë të tillë në mbrojtje të besimit të krishterë që është pasuria e Kishës, por vini re edhe mënyrën se si ai na instrukton për të bërë këtë gjë. Së pari ai na instrukton neve që të luftojmë e qëndrojmë për besimin tonë me dashuri dhe hir. Dhe nuk ka se si të jetë ndryshe. Juda është një nga pastorët e Kishës së Hershme të Jerusalemit. Juda i drejtohet atyre me fjalët “Shumë të dashur.” Juda manifeston një dashuri dhe shqetësim të vërtetë pastoral për bashkësinë e tij, për Kishën e Krishtit dhe popullin e Perëndisë mbi të cilin Zoti Krisht e pat vënë atë bari. Kjo duhet të jetë gjithashtu edhe qëndrimi dhe motivimi ynë për një besim të pastër në kishë sot.

Mënyra e dytë se si Juda na instrukton që ne të qëndrojmë dhe luftojmë për besimin tonë është me zell, me ngulm dhe deri në sfilitje. Këtë ne nuk e shikojmë në përkthimin në Shqip të Dhiatës së Re, por është atje dhe madje shumë e dukshme në tekstin në origjinal në Greqishten e Vjetër. Arsyeja për këtë ka të bëjë në radhë të parë me rëndësinë praktike që ka doktrina në jetën tonë. Për këtë gjë fola më lart. Por së dyti arsyeja përse Juda na thërret që të luftojmë për besimin tonë është pasi ajo është dhurata e Perëndisë dhënë njerëzimit. Juda shkruan: “…ju bëj thirrje të luftoni për besimin, që u qe transmetuar shenjtorëve një herë e përgjithmonë.”Besimi për të cilin bën fjalë Juda këtu nuk është besimi ynë personal në Krishtin Jezus, por doktrina e besimit të Krishterë. Fjala besim këtu i referohet mësimit apo doktrinës që na është dhënë nga vetë Krishti kur ishte në tokë, i referohet mësimit apo doktrinës së apostujve që folën të shtyrw nga Fryma e Shenjtë në emër  të Krishtit si ambasadorë të Tij. Juda na urdhëron që të përqafojmë këtë mësim apostolik, të mbahemi fort në të për shpëtimin tonë dhe ta mbajmë, mbrojmë dhe dëshmojmë fort atë për shpëtimin e të tjerëve.

Doktrina e Apostujve është thesari i Kishës

Vini re së dyti, që Juda deklaron që ky mësim apostolik është autoritar, i plotë, mbyllur dhe që nuk ka nevojë për përmirësime apo ndryshime. Doktrina e Apostujve është thesari që i është besuar Kishës. Juda deklaron, si pastor i Kishës së hershme dhe vëlla për nëne me Krishtin, që Kishës i është transmetuar e plotë gjithçka që ajo ka nevojë për besim, shpëtim dhe jetë të krishterë. Juda thotë “Juda shkruan: “ju bëj thirrje të luftoni për besimin, që u qe transmetuar shenjtorëve një herë e përgjithmonë.” 2000 vjet pasi mësimi apostolik i është dorëzuar Kishës për ruajtje dhe propagandim, Kisha e shikon veten e saj të rrethuar nga lloje sektesh e kultesh që e sulmojnë atë nga jashtë, dhe nga lloje të ndryshme idesh apo doktrinash që e sulmojnë atë nga brenda. Të gjitha këto shtrembërime të ungjillit dhe mësimit biblik kanë disa gjëra të përbashkëta: ato pretendojnë se sjellin një zbulesë të re në Krishterim dhe se ato janë fjala e fundit dhe përfundimtare e Perëndisë për njeriun. Dëshmitarët e Jehovait, Mormonët, Islami, apo edhe mjaft denominacione pentakostale apo karizmatike, të tëra këto grupe pretendojnë se i ofrojnë Krishtërimit një zbulesë apo fjalë të re nga Perëndia, dhe se zbulesa që ato kanë është fjala e fundit dhe përfundimtare. Por çfarë thotë Juda? “Ju bëj thirrje të luftoni për besimin, që u qe transmetuar shenjtorëve një herë e përgjithmonë.” Juda deklaron se Perëndia i ka zbuluar tashmë Kishës çdo gjë që ajo ka nevojë të dijë nga Perëndia. Në fund të shekullit të parë pas Krishtit, Perëndia pat përfunduar së dhëni të tërë masën e informacionit dhe të doktrinës që i duhet Kishës për të besuar dhe jetuar në jetë të Krishterë. Kjo është bërë “një herë e përgjithmonë.” Doktrina, mësimi apostolik është i mbyllur, kanoni është i mbyllur, Perëndia nuk jep më doktrina apo zbulesa të reja Biblike. Kjo është bërë “një herë e përgjithmonë.”Përmbajtja doktrinave e besimit të Krishterë është dhënë plotësisht, përsosmërisht dhe përfundimisht “një herë e përgjithmonë.” Pali thotë tek Efesianëve 2:20 që Kisha tashmë është “ndërtuar mbi themelin e apostujve dhe të profetëve, duke qenë Jezu Krishti vetë guri i qoshes,” dhe këtë gjë Apostulli e shkroi në shekullin e parë pas Krishtit. E vërteta biblike, doktrina biblike i është dhënë tashmë e tëra Kishës, dhe mbi këtë trup doktrinar Perëndia ka themeluar dhe ngritur Kishën e Tij. Kushdo që deklaron se ka një zbulesë të re nga Perëndia siç bëjnë Dëshmitarët e Jehovait, Mormonët apo Kurani bie ndesh me Frymën e Shenjtë që prononcohet kundra tyre.

Vërtetë sot Bota atje jashtë është konfuze porsa i përket komuniteteve të Krishtera. Kë duhet të ndjek? – pyesin ato – sa besime të krishtera ka? Cila prej tyre është e vërtetë? Dhe pse janë kaq shumë? Përgjigja është e gjatë dhe e dhimbshme dhe të jeni të sigurt se në procesin e dhënies së përgjigjeve, ju do të humbisni vëmendjen e shumë prej dëgjuesve tuaj. Kjo është e pa evitueshme. E megjithatë ne sot duhet të kujtojmë që besimi i vërtetë dhe apostolik është vetëm një. “Ju bëj thirrje të luftoni për besimin, që u qe transmetuar shenjtorëve një herë e përgjithmonë”  thotë Juda. Jo disa besime, por një, besimin e vërtetë apostolik siç gjendet në bibël. Si rrjedhim, të luftosh për besimin apostolik do të thotë të studiosh, të lexosh, të krahasosh dhe të debatosh derisa e vërteta që në bibël është vetëm një dhe absolute në vërtetësinë e saj të kuptohet nga gjithsecili prej nesh. Një teolog i krishterë ka thënë që Bibla është si një pellg në të cilin një fëmijë mund të luajë dhe të mos mbytet, dhe në të njëjtën kohë si një oqean i thellë në të cilin një kontinent i tërë mund të humbasë nën ujë. Çdo gjë që ne na duhet të dimë për shpëtimin tonë nga mëkatet tona përmes besimit në Jezus Krisht, është kaq e thjeshtë dhe kaq e kuptueshme sa edhe një fëmijë mund ta lexojë dhe të shpëtohet, por në të njëjtën kohë ky mesazh është kaq i thellë, i plotë, i pasur me hir dhe mëshirë nga Perëndia sa që një teolog apo filozof mund të shpenzojë tërë jetën e tij duke e studiuar atë. Të luftosh për besimin e Krishterë do të thotë të mos jesh dembel në studim, të mos jesh neglizhent në detaje, dhe të jesh i ndershëm dhe i përulur në konkluzione.

Apostulli Pal shkroi tek Letra e 1 Korintasve 11:2 “më kujtoni në të gjitha gjërat dhe i zbatoni porositë ashtu siç ua kam transmetuar.” Mbani mend të gjithë mësimin që ju kam transmetuar ashtu siç ua kam transmetuar porosit Apostulli i Krishtit. Doktrina ju është dhënë plotësisht dhe saktësisht. Tek Letra e 2 Timoteut 1:13-14 Pali porosit të tërë pastorët e rinj dhe të vjetër që vijnë pas tij me këto fjalë “Ruaje modelin e fjalëve të shëndosha që dëgjove prej meje me besim dhe dashuri, që janë në Krishtin Jezus. ¹⁴ Ruaje visarin e mirë me anë të Frymës së Shenjtë që rri te ne.” Doktrinën e Krishterë Pali e quan modelin e fjalëve të shëndosha dhe një thesar të mirë. Këtë thesar ne e kemi ta marrë dhe të transmetuar nga Fryma e Shenjtë përmes Apostujve të Krishtit. Mësimi apostolik është një masë doktrinash dhe të vërtetash që janë të domosdoshme për ekzistencën e Krishterimit. Për këtë arsye Juda thotë: Shumë të dashur të Krishterë, kujdesuni për këtë të vërtetë, duajeni atë, mbrojeni atë, luftoni për të. Kjo është arsyeja përse ne predikojmë Biblën në këtë bashkësi lokale të Krishterësh, kjo është arsyeja përse shkruajmë dhe përkthejmë një literaturë solide të krishterë, kjo është arsyeja përse bëjmë studimin e bazave të besimit Kristian çdo ditë të enjte në orën 6.00.

Një Kërcënim i Brendshëm dhe i vazhdueshëm

Vini re së treti, që në vargun 4, Juda na jep arsyet përse Kisha dhe i Krishteri duhet të luftojë vazhdimisht për doktrinën e pastër apostolike: “Sepse depërtuan ndërmjet jush disa njerëz, që qenë shënuar që moti për këtë dënim, të pabesë që e kthejnë hirin e Perëndisë tonë në imoralitet dhe mohojnë të vetmin Zotëri Perëndi, dhe Zotin tonë Jezu Krisht.” Juda thotë: Ka njerëz në bashkësinë tuaj lokale, ka njerëz në Kishën mbarëbotërore të Krishtit, që deklarojnë se janë të Krishterë, si rrjedhim u është dhënë anëtarësia në Kishën e Krishtit, janë pagëzuar, marrin Darkën e Zoti, madje shumë prej tyre janë edhe të shuguruar në shërbesë si pleq, dhjakonë apo pastorë Kishe, shumë prej tyre janë edhe pedagogë nëpër seminare teologjike, e megjithatë këta janë të shënuar për dënim, “të pabesë që e kthejnë hirin e Perëndisë tonë në imoralitet dhe mohojnë të vetmin Zotëri Perëndi, dhe Zotin tonë Jezu Krisht.” Ky nuk është një realitet i veçuar e sporadik në Kishë. Në fakt Apostulli Pal, ua dha këtë paralajmërim drejtuesve të kishës së Efesit siç lexojmë tek Veprat e Apostujve 20:29-30 që thotë: “Në fakt unë e di se, pas largimit tim, do të hyjnë midis jush ujqër grabitqarë, që nuk do ta kursejnë tufën, ³⁰ edhe vetë midis jush do të dalin njerëz që do të flasin gjëra të çoroditura që të tërheqin pas vetes dishepujt.” Ujqër grabitqarë i quan Pali mësuesit e remë, me mësime të çoroditura që bëjnë për vete mjaft ndjekës dhe që përçajnë tufën e Perëndisë. Këta mësues përçarësh të Kishës gjenden sot jo vetëm ndërmjet sekteve si Mormonët e dëshmitarët e Jehovait, njerëz që mohojnë Krishtin në shumë aspekte të personit dhe të veprës së tij, por keta gjenden edhe brenda në kishën ungjillore sot. Në rastin e Kishës ku Juda ishte pastor specifika ishte kjo: Juda thotë që këta njerëz po kthenin hirin e Perëndisë tonë në imoralitet duke mohuar kështu të vetmin Zotëri Perëndi, dhe Zotin tonë Jezu Krisht.” Këta mësues të rremë që Juda na ndërmend në këtë pasazh ndoshta propagandonin këtë ide: Ne jemi të shpëtuar nga hiri i Perëndisë, si rrjedhim nuk ka rëndësi se sa moralisht e jetojmë jetën. Nëse mëkatojmë, hiri i perëndisë do të duket edhe më i qartë në jetën tonë. Si rrjedhim, ky sekt i shekullit të parë pas Krishtit e kthente hirin e Perëndisë kundra urdhëresave të Krishtit që në efekt mohonte vetë Krishtin dhe zotërimin e Tij mbi kishën e Tij.

Kështu ka qenë që nga shekulli i parë. Apostulli Pal pat paralajmëruar që do të ndodhte. Juda e pa përmbushjen e kësaj fjale me sytë e tij. Në fakt ai thotë tek vargjet 17-19 “Por ju, shumë të dashur, mbani mend fjalët që ju kanë parathënë apostujt e Zotit tonë Jezu Krisht. ¹⁸ Ata ju thoshnin që në kohën e fundit do të ketë tallës që do të ecin sipas pasioneve të tyre të paudhësisë. ¹⁹ Këta janë ata që shkaktojnë përçarjet, njerëz mishor, që s’kanë Frymën.” Në fakt në të tëra letrat e tij Pali debaton dhe kundërshton doktrinat dhe praktikat e rreme që filluan që të futeshin në Kishën e shekullit të parë. Në të tëra letrat e tij Pali kundërshton persona që janë anëtarë Kishash por që po lëndonin Kishën e hershme me doktrinat e tyre. Ky ka qenë gjithmonë realiteti në Kishën e Krishtit, gjithmonë e sulmuar fizikisht nga jashtë nga armiqtë e saj, dhe gjithmonë e sulmuar shpirtërisht nga brenda nga bijtë e saj që përhapnin mësime të gabuara. Si rrjedhim nuk duhet të çuditemi që nëse luftojmë për besimin apostolik ne do të biem në konflikt me të krishterë të tjerë të cilët besojnë dhe shkruajnë diçka që bie në kundërshtim me Biblën. Kjo është e pa evitueshme.

Sesi bëhet kjo gjë ne do ta shikojmë më në detaje në mesazhet e javëve ne vazhdim. Për sot është e mjaftueshme që ne të marrim një vendim në zemrën tonë, të qëndrojmë dhe luftojmë për besimin e pastër apostolik, ta bëjmë këtë gjë me dashurinë dhe hirin e Krishtit, të përgatitur në lutje dhe studim personal, nën fuqinë dhe drejtimin e Frymës së Shenjtë. Amen.

01-IDENTITETI I TË KRISHTERIT

Juda, shërbëtor i Jezu Krishtit dhe vëllai i Jakobit, të thirrurve që u deshën në Perëndinë Atë dhe të ruajtur në Jezu Krisht: 2 mëshira, paqja dhe dashuria u shumoftë në ju. (Juda 1-2)

 Si duhet të mendojë i Krishteri për veten e tij? Si duhet ta shikojë jetën e tij? Çfarë bekimesh ka derdhur Perëndia mbi jetën e një të Krishteri? Si ndikojnë këto bekime këndvështrimin tonë për veten tonë dhe misionin tonë në jetë? Me çfarë duhet ta mbushë një i krishterë jetën e tij, ose të paktën cilat janë ato gjëra që ai duhet të dëshirojë në jetën e tij? Dy vargjet e para të Judës dërguar Kishës së Jezus Krishtit kudo nëpër botë ofrojnë një përgjigje të plotë të tërë pyetjeve të mësipërme. Teksa studiojmë këto dy vargje, unë do të përpiqem që të shpalos përpara jush identitetin e një të krishteri, apo çfarë një i Krishterë është, hirin që ai tashmë i ka marrë, dhe bekimet e mëtejshme që ai duhet të dëshirojë.

ÇFARË NJË I KRISHTERË ËSHTË?

Se çfarë një i krishterë është mund të nxirret nga vargu 1 që thotë “Juda, shërbëtor i Jezu Krishtit dhe vëllai i Jakobit.” Kuptohet që me këto fjalë Juda identifikon dhe ia prezanton veten e tij lexuesve të kësaj letre. Është e zakonshme që autori i një letre të vërë në dukje se kush është ai që e dërgon atë, e megjithatë mënyra e shkurtër me të cilën Juda identifikon veten e tij është një shembull i bukur dhe frymëzues i këndvështrimit që ne të Krishterët duhet të kemi për vetveten dhe për Zotin Jezus Krisht. Juda ishte një emër tërësisht i zakonshëm në kohën e Krishtit në Palestinën e hershme. Ishte po aq i zakonshëm dhe i përdorur sa edhe emri Beni, Tani apo Bledi ne Shqipërinë e pjesës së dytë të Shekullit të 20të. Por ky njeri i zakonshëm me një emër të zakonshëm e identifikon veten e tij në një mënyrë të veçantë. Kjo për dy arsye: së pari pasi Juda është i veçantë për shkak të çfarë na tregon për veten e tij, dhe së dyti për shkak se çfarë ai na tregon për Zotin e tij. Ai e quan veten e tij “shërbëtor i Jezu Krishtit.” Në fakt, Juda ishte një drejtues i rëndësishëm i Kishës së Krishtit në Jeruzalem, ai ishte gjithashtu vëllai i Jakobit që ishte pastori kryesor i Kishës së Jeruzalemit, dhe si i tillë Juda ishte edhe gjysmë-vëllai i Jezus Krishtit sipas mishit. Pra, Jakobi, Juda dhe Jezusi kishin të njëjtën nënë, edhe pse me etër të ndryshëm. E megjithatë, Juda e identifikon veten e tij si shërbëtor – skllav i Jezus Krishtit. Të gjithë ne, në atë masë shenjtërie dhe hiri që kemi sot, po të ishim në vend të Judës nuk do të përmbaheshim dot pa i vënë në dukje njerëzve afërsinë biologjike me një person kaq të veçantë dhe të rëndësishëm si është Shpëtimtari, Krijuesi dhe Zotëruesi i kësaj bote në të cilin jetojmë. E megjithatë, Juda e identifikon veten e tij të jetë një

shërbëtor – skllav i Jezus Krishtit. Kjo zgjedhje fjalësh që bën Juda nën frymëzimin e Frymës së Shenjtë na jep mjaft informacion mbi këndvështrimin që kishte Juda për veten e tij, na dëshmon për përuljen e tij, për besimin e Tij në Krishtin si Biri hyjnor i Perëndisë, personit të dytë të Trinisë, dhe për nënshtrimin e tij ndaj mbretërimit dhe zotërimit të Mbretit dhe Zotit Krishtit. Jeta e Judës është në dispozicion të Krishtit. Ai e quan veten e tij “vëllai i Jakobit” edhe pse të tjerët e quajnë atë “vëllai i Zotit tonë” siç bën Pali tek letra e 1 Korintasve 9:5. Kjo përzgjedhje fjalësh dëshmon për përulësinë dhe zemrën shërbyese që çdo i krishterë duhet të ketë përpara Zotit, Kishës dhe botës. A e konsideroni veten tuaj një shërbëtor të Krishtit dhe të Kishës? A hyni në marrëdhënie me besimtarët e tjerë dhe me jo-besimtarët jashtë kësaj salle si shërbëtorë të Krishtit? Juda si një drejtues i krishterë e quan veten shërbëtor pasi përmasa e përuljes të një të krishteri është kriteri i madhështisë së tij. Këtë princip në fakt Juda e pat mësuar nga vetë Krishti që pat thënë siç lexojmë tek ungjilli i Mateu 23:12 “Sepse kush do të lartësojë veten, do të poshtërohet; dhe kush do të përulë veten, do të lartësohet.” Prandaj dhe Apostulli na inkurajon tek letra 1 Pjetrit 5:6 kështu: “Përuluni, pra, nën dorën e fuqishme të Perëndisë, që ai t’ju lartësojë ne kohën e duhur.” Dhe nuk ka se si të jetë ndryshe,pasi mbi të gjitha vetë Zoti ynë Krisht e zbukuroi veten e Tij duke u zhveshur siç do të bënte një shërbëtor në Palestinën e lashtë për të larë këmbët e dishepujve të tij. Tek Ungjilli i Gjonit ne lexojmë se si Krishti “u ngrit nga darka dhe hoqi rrobat e tij, mori një peshqir dhe u ngjesh. Mbasi hodhi ujë në një legen, filloi të lante këmbët e dishepujve dhe t’ua fshinte me peshqirin, me të cilin ishte ngjeshur” (Gjoni 13:4-5). Nëse ne duam të jemi si Krishti dhe mbajtës tw emrit të Tij, ne duhet të jemi shërbëtorë të tij dhe të njerëzve për të cilin ai vdiq. Tek Ungjilli Luka 6:40 Krishti thotë “Dishepulli nuk ia kalon mësuesit të vet, madje çdo dishepull që ka mësuar do të jetë si mësuesi i vet.”

Por në këtë frazë “Juda, shërbëtor i Jezu Krishtit dhe vëllai i Jakobit,” ne shikojmë gjithashtu edhe këndvështrimin që Juda ka për Jezus Krishtin. Në këtë frazë Juda deklaron dinjitetin dhe identitetin e Jezus Krishtit, Njeriut-Perëndi, Personit të Dytë të Trinisë, plotësisht Perëndi, Zoti Sovran, Krijues, Shpëtues dhe Ri-Krijues i gjithësisë mbi të cilën ai Mbretëron. Kjo është dëshmia e Judës i cili e njohu Krishtin, hëngri me të, luajti me të, fjeti në të njëjtën dhomë me të, dhe tani është në të njëjtin realitet qiellor me Krishtin, por gjithmonë nën këmbët e Tij, duke i shërbyer Krishtit dhe duke e adhuruar atë. Këtu ne shikojmë edhe një nga paradokset e Krishterimit nëse mund të quhen të tilla: Shërbëtorët-skllevër të Krishtit janë gjithashtu të lirë. Në dedikimin gëzimdhënës të jetës sonë Krishtit ne gjejmë lirinë për të cilën ajo botë atje jashtë shkruan e ëndërron por nuk e përjeton kurrë. Në këtë përshëndetje hapëse të Judës në mësojmë pra jo vetëm mënyrën se si ne duhet të mendojmë për veten tonë, por edhe mënyrën se si ne duhet të mendojmë për  Krishtin. Ne jemi shërbëtorë të Krishti, ne i përkasim Atij. Ne marshojmë nën ritmin e tambures së Tij. Ne jetojmë sipas Fjalës së Tij. Ne dëshirojmë të bëjmë vullnetin e tij, të ecim ashtu siç edhe Ai eci. Ne dëshirojmë që të transformohemi sipas imazhit të Tij. Ne dëshirojmë që e tërë bota ta njohë atë dhe të jetë e lirë në të. Krishti është qendra e bashkësisë së besimit, Sovrani ynë, Zoti ynë dhe Mbreti ynë.

ÇFARË NJË I KRISHTERË KA MARRË?

Gjëja e dytë që ne mësojmë nga ky varg i parë i letrës së Judës është edhe se çfarë një i krishterë ka marrë. Në fakt aty renditen tre bekime apo mëshira që gjithsecili prej nesh ka përfituar nga Perëndia në Jezus Krisht. Vargu thotë: “të thirrurve që u shenjtëruan në Perëndinë Atë dhe të ruajtur në Jezu Krisht.”

Vini re së pari hirin e parë që ju si të Krishterë keni marrë: Ju jeni të thirrur nga Perëndia. Kur Juda thotë ju jeni të thirrur ai përdor gjuhën e Dhiatës së Vjetër pwrsa i përket popullit të Perëndisë. Izraeli u thirr nga Perëndia. Abrahami u thirr nga Perëndia që të dilte nga Ur, që ishte vendi i Kaldenjasve, të dilte nga paganizmi, të dilte nga politeizmi për tu bërë shërbëtor i më të Lartit Perëndi, bashkëpunëtor me Perëndinë dhe mik i Perëndisë. Zanafilla 12:1-3 tregon se si Abrahami u thirr të dilte nga kjo botë jo vetëm për të mirën e tij por mbi të gjitha për lavdinë e Perëndisë dhe për të mirën e kombeve të kësaj bote. Abrahamit jo vetëm që ju dha një bekim nga Perëndia por edhe u thirr që të ishte një bekim për të tjerët nga Perëndia. Abrahami e gjeti veten e tij të përfshirë në një histori shumë më të madhe se sa vetja e tij. Ai u thirr që të ishte një misionar për Perëndinë dhe një bekim për të tëra kombet e botës.

Kur Juda thotë që i Krishteri është i thirrur, ai na kujton që edhe ne jemi të thirrur dhe të përfshirë në një histori shumë më të madhe se sa vetja jonë. Juda na kujton neve se arsyeja përse ne jemi në Krisht nuk është pwr ne por në Perëndinë. Njeriu është i vdekur në mëkat dhe si i tillë ai është plotësisht i rënë, plotësisht i pa-aftë për të ardhur tek Perëndia, plotësisht i pa-aftë për të dëshiruar dhe kërkuar Perëndinë, madje edhe plotësisht armiqësor ndaj Perëndisë, gjithmonë duke e urryer Atë dhe duke rendur larg prej Tij. Apostulli Pal ne letren drejtuar Romakeve 3:11 thotë “Nuk ka asnjeri të drejtë, as edhe një. 11 Nuk ka asnjeri që të kuptojë, nuk ka asnjeri që të kërkojë Perëndinë.” Njeriu në këtë gjendje të rënë që nga Adami nuk është në gjendje që të marrë iniciativën i pari. Jezusi tha “Askush nuk mund të vijë tek unë, po qe se Ati që më ka dërguar nuk e tërheq” (te Ungjilli i Gjoni 6:44). Perëndia jo vetëm që na ka zgjedhur e paracaktuar për shpëtim, jo vetëm që na ka tërhequr drejt vetes së Tij përmes veprës së Frymës së Shenjtë në ne në momentin e rilindjes shpirtërore, por Perëndia na ka thirrur e tërhequr që të jemi pjesëmarrës në planin e tij kozmik të shpëtimit të njerëzimit. Na ka thirrur që të jemi një mjet shpëtimi në duart e tij, një aromë erëmirë për ata që janë të destinuar për shpëtim dhe një aromë vdekjeje për ata që janë destinuar për humbje. Kjo thirrje nuk është një ftesë, por një komandë, një urdhëresë e ngjashme me thirrjen që djemtë marrin për të shërbyer në ushtri. Ne jemi të thirrur të shërbejmë në Mbretërinë e Krishtit si shërbëtorët e Tij, dhe në këtë ne kemi lirinë.

Vini re gjithashtu hirin e dytë që ju si të Krishterë keni marrë: Ju jeni të dashur në Perëndinë Atë. Ju kemi marrë dashurinë e Perëndisë. E di që Bibla që ju keni përpara thotë “që u shenjtëruan në Perëndinë Atë,” fatkeqësist ajo është një gabim. Përkthimi i vërtetë nga Greqishtja e vjetër është “të thirrurve që u deshën në Perëndinë Atë dhe të ruajtur në Jezu Krisht.” Juda deklaron në këtë varg që ndërsa ne i besojmë Jezus Krishtit për shpëtimin tonë ashtu siç na është ofruar në Ungjillin e Tij, ne jemi nën dashurinë e Perëndisë. Nëse jemi në Krisht ne jemi nën dashurinë e Atit Perëndi, objekte të zemrës së Tij atërore. Ky është premtimi i Krishtit për të gjithë ju sot që besoni në të. Në fakt Jezusi u

lut për këtë gjë, që ju të binit nën dashurinë e Atit Perëndi.

Tek Ungjilli Gjoni 17, pak para se të kryqëzohej, Krishti u lut për dishepujt e tij. Më pas ai u lut në të njëjtën lutje edhe për ata që do ti besonin Atij si pasojë e predikimit Apostolik, pra Krishti u lut edhe për kishën sot. Lutja e Krishtit tek Gjoni 17 është lutja e Zotit për ju sot në këtë sallë. Tek vargu 26 Krishti lutet: “Dhe unë i kam bërë të njohin emrin tënd dhe do të bëj ta njohin akoma, që dashuria, me të cilën ti më ke dashur mua, të jetë në ta dhe unë në ta” (Gjoni 17:26). Jezusi u lut që ne të jemi pjesëmarrës të asaj dashurie të përjetshme që ekziston ndërmjet tre personave të Trinisë që nga përjetësia dhe që do të vazhdojë për të tërë përjetësinë. Kjo lutje është përmbushur në jetën tuaj, dhe do të vazhdojë të përmbushet deri sa Perëndia At, Bir dhe Frymë e Shenjtë të vazhdojë të ekzistojë. Ati Qiellor nuk ju don juve më pak nga çfarë Ai don Birin e Tij. Ky është realiteti juaj pavarësisht nga perceptimi apo përjetimi juaj. Ju jeni të dashur nga Perëndia, dhe do të jeni të tillë pasi Krishti është Jehova, Perëndia i përjetshëm dhe besnik ndaj popullit të tij dhe premtimeve të tija.

Por gjithashtu, një i krishterë thotë Juda, është i “ruajtur në Jezu Krisht.” Ju jeni të ruajtur nga fuqia e Perëndisë, për të mos humbur më kurrë as shpëtimin tuaj dhe as favoret tuaja me Perëndinë. Por mbi të gjitha, ju jeni të ruajtur për Jezus Krishtin si një nuse ruan veten dhe pajën e saj për dhëndrin që po i vjen. Jezusi i ruan në dorën e tij dhe për veten e Tij ata që Ati ia ka dhuruar Atij dhe që Ai i ka shpëtuar me gjakun e Tij.Tek Gjoni 10:28-29 Krishti thotë “dhe unë u jap atyre jetën e përjetshme dhe nuk do të humbasin kurrë, e askush nuk do t’i rrëmbejë nga dora ime. 29 Ati im, që m’i dha, është më i madh se të gjithë; dhe askush nuk mund t’i rrëmbejë nga dora e Atit tim.”Apostulli Pal gjithashtu thotë që ne jemi të ruajtur nga fuqia e Perëndisë për shkak të dashurisë dhe qëllimit të tij për ne dhe lavdinë e Tij. Tek letra 2 Tim 1:12 ai shkruan “Për këtë arsye unë po vuaj edhe nga këto gjëra, po nuk kam turp, sepse e di kujt i kam besuar dhe jam i bindur se ai është i zoti ta ruajë visarin tim deri në atë ditë.” Por mos harroni vëllezër që Krishti na ruan neve për veten kënaqësinë dhe lavdinë e tij. Pali e thotë këtë tek Efesianeve 5-27 ku shkruan “25 Ju, burra, t’i doni gratë tuaja, sikurse edhe Krishti ka dashur kishën dhe e ka dhënë veten e vet për të, 26 që ta shenjtërojë, pasi e pastroi me larjen e ujit me anë të fjalës, 27 që ta nxjerrë atë përpara vetes të lavdishme, pa njolla a rrudha a ndonjë gjë të ti-llë, por që të jetë e shenjtë dhe e paqortueshme.”

Pyetja që duhet të bëhet në këtë kontekst është kjo: Si e influencon, madje ndryshon jetën tuaj fakti që Ati ju ka thirrur, ju ka dashur dhe ju ruan nga forca e Tij, për qëllimin e Tij, dhe për lavdinë e Birit të Tij? A e reflekton jeta juaj këtë realitet të mrekullueshëm shpirtëror? A e kuptoni ju përmasën a rëndësinë e këtij hiri që ju është dhënë? A shkakton ky hir kaq madhështor mirënjohje në ju?

ÇFARË NJË I KRISHTERË DËSHIRON?

Vini re së fundi edhe se çfarë një i Krishterë duhet të dëshirojë si pasojë e një hiri kaq të madh. Vargu 2 thotë: “mëshira, paqja dhe dashuria u shumoftë në ju.” Këtu Juda na rendit tre bekime që çdo i krishterë duhet ti dëshiroje dhe të lutet për to. Ne duhet të dëshirojmë mëshirën e Perëndisë, Paqen e Perëndisë, dhe dashurinë e Perëndisë.

Së pari Juda thotë mëshira e Perëndisë u shumoftë në ju. Në Bibël ne lexojmë për hirin dhe për mëshirën e Perëndisë. Mëshira dhe hiri ndryshojnë nga njëra-tjetra. Hiri është favori i pamerituar i Perëndisë ndaj njeriut mëkatar. Mëshira është mirësia dhe dashuria e Perëndisë ndaj nevojtarit. Pra, mëshira e Perëndisë është favori apo hiri i pamerituar që Perëndia ka ndaj atij që e shikon veten në nevojë për hirin dhe mirësinë e Perëndisë. Kur Juda thotë “mëshira u shumoftë në ju” ai thotë që ne të gjithë nuk duhet që për asnjë moment të harrojmë që kemi nevojë për Perëndinë, që ne në vetvete jemi të pafuqishëm për asgjë, dhe që në çdo rast dhe për gjithçka duhet të ndjejmë dhe shpallim nevojën dhe varësinë tonë ndaj Perëndisë si i vetmi burim mirësie dhe bekimesh. Kur Juda thotë “mëshira u shumoftë në ju” ai deklaron se ne duhet të jetojmë një jetë me qendër Perëndinë dhe në varësi të Perëndisë, atëherë favori i pamerituar i Perëndisë do të mbulojë jetët tona. Të kuptosh varësinë njerëzore ndaj Perëndisë Sovran është një bekim shpirtëror që pak veta e kanë, ky është një hir, një dhuratë që vetëm të krishterët janë bërë të aftë për ta kuptuar, dhe që të krishterë gjithmonë e më shumë duhet ta përvetësojnë në jetën e tyre. Sa më shumë ne kuptojmë si shpirtërisht por edhe e Seria:

përjetojmë praktikisht nevojën tonë për mirësinë e Perëndisë në jetën tonë, aq më shumë Perëndia do të na bekojë ne. Pra sa më shumë nevojtarë, aq më shumë mëshirë në ne, aq më shumë bekime mbi ne. Krishti tha tek Mateu 5: “3 “Lum skamësit në frymë, sepse e tyre është mbretëria e qiejve. Lum ata që vajtojnë, sepse ata do të ngushëllohen. 5 Lum ata që janë zemërbutë, sepse ata do ta trashëgojnë tokën. 6 Lum ata që janë të uritur dhe të etur për drejtësi, sepse ata do të ngopen.” (Mateu 5:3-6).

Së dyti Juda thotë paqja e Perëndisë u shumoftë në ju. Kur Perëndia na hap sytë për nevojën tonë, kur Perëndia na jep këtë mëshirë dhe na ul në gjunjë për të kërkuar hirin e tij, shpëtimin me anë të Birit të tij, pastrimin me anë të gjakut të Krishtit, atëherë paqja vendoset ndërmjet njeriut dhe Perëndisë. Paqja është restaurimi i një marrëdhënie të prishur. Kështu kjo paqe nuk është vetëm heqja e armiqësisë ndërmjet Perëndisë dhe njeriut, por mbi të gjitha miqësia e Perëndisë me dhe ndaj njeriut në kontekstin e besëlidhjes së Hirit në Krishtin Jezus. Kjo paqe përfshin sigurinë, mirësinë dhe lumturinë dhe të gjitha këto janë një dhuratë e Krishtit. Pali uron për paqe në ne tek Filipianet 4:7 “Dhe paqja e Perëndisë, që ia tejkalon çdo zgjuarsie, do të ruajë zemrat tuaja dhe mendjet tuaja në Krishtin Jezus.” Por thotë që kushti për të marrë këtë paqe është nëse ne si nevojtarë për këtë paqe, ia rrëfejmë nevojën tonë Perëndisë në lutje plot falënderime, dhe Perëndia do të na japw ne paqe, që është edhe mëshira e Tij për të cilën folëm më lart. “Mos u shqetësoni për asgjë, por, në çdo gjë, ia parashtroni kërkesat tuaja Perëndisë me anë lutjesh dhe përgjërimesh, me falënderim” (Filip 4:6).

Së treti Juda thotë dashuria e Perëndisë u shumoftë në ju. Pra, jo dashuria jonë për Perëndinë u shumoftë në ne, edhe pse kjo gjë është e domosdoshme, jo dashuria jonë për njerëzit u shumoftë në ne, edhe pse kjo është e urdhëruar nga Krishti, por dashuria e Perëndisë ndaj nesh u shumoftë në ne. Mëshira jep paqen me Perëndinë, dhe paqja me Perëndinë prodhon dashuri. Juda dëshiron që ne të mund të kuptojmë dhe përjetojmë gjithmonë e më shumë, gjithmonë e më thellë dashurinë e Perëndisë për ne të gjithë. Kjo ka rëndësi praktike për Judën pasi kjo letër që ai i drejtoi të Krishterëve të shekullit të parë i gjente këta lexues në presione të tmerrshme. Kisha ishte e sulmuar si nga brenda ashtu edhe nga jashtë. Nga brenda, siç do të shikojmë në javët në vazhdim, kisha ishte e sulmuar nga apostuj dhe mësues të rremë e mësime heretike. Nga jashtë ajo kishte filluar të ndjente forcën persekutuese të Perandorisë Romake që do ti hidhte të Krishterët si ushqim luanëve. Kisha e hershme kishte nevojë që të sigurohej për dashurinë e Perëndisë, dhe të qëndronte e rezistojë në këtë dashuri në bindje të urdhëresës së Krishtit që i pat thënë tashmë tek Mateu 10:28 “Dhe mos kini frikë nga ata që vrasin trupin, por nuk mund të vrasin shpirtin.” Kisha e hershme kishte nevojë të dinte e të sigurohej se dashuria e Perëndisë vepronte për ta madje edhe në mes të persekutimeve, dhe se Ati i Krishtit do të ishte gjithmonë edhe Ati i tyre. Kjo është çfarë Juda dëshironte për lexuesit e tij, dhe kjo është edhe se çfarë besimtarët sot duhet të dëshirojnë në lutjet e tyre. Le ti bejmë pyetje vetes: A i dëshirojmë këto bekime të Perëndisë më shumë se çdo përfitim tjetër që vjen prej Tij? A lutemi kështu për njeri tjetrin? A është mëshira, dashuria dhe paqja e Perëndisë që zotërojnë jetët tona apo janë elementet e kësaj bote së bashku me efektet e saj që sundojnë jetën tonë. A jeni skllevër të satanit dhe kurtheve të tij apo shërbëtorë të lirë të Krishtit Jezus? Perëndia At, Bir dhe Frymë e Shenjtë themeloftë dhe ndërtoftë zemrën dhe jetën tonë në mëshirën, paqen, dashurinë, dhe ruajtjen e Jezus Krishtit teksa i shërbejmë Atij dhe lavdisë së Tij, tani dhe përgjithmonë. Amen.

Vlera dhe Roli i Femrës në Dhiatën e Vjetër

Zoti Jezus Krisht ka bërë më shumë për ngritjen, statusin, vlerësimin, nderin dhe respektin e gruas, se sa kushdo tjetër në historinë e njerëzimit. Kjo është një deklaratë që mund të habisë shumë njerëz, por që është historikisht absolutisht e vërtetë. Historia është e mbushur me shembuj se si burrat përdorën fuqinë fizike, politike apo ekonomike për të ndrydhur, dominuar, frikësuar, frenuar dhe abuzuar me femrën, fizikisht apo me fjalë, nga ana shpirtërore apo edhe psikologjike. Historia njerëzore nuk ka qenë e mirë ndaj femrës. Por Jezusi e ndryshoi atë.

Kur studiojmë historinë përpara ardhjes së Krishtit, zbulojmë se gratë atëherë, ashtu siç edhe sot në vendet Islamike apo kudo ku idetë islamike sundojnë apo edhe thjesht sa influencojnë disi shoqërinë, femra kishte pak apo aspak liri dhe të drejta, nder e dinjitet. Në fakt të gjitha religjionet fetarë apo sekulare, më përjashtim të Krishterimit Biblik, e kanë parë femrën si inferiore, të ligë, të papastër, të pabarabartë, dhe që duhet mbajtur gojëmbyllur dhe nën sundim. Këtë besonin religjionet e civilizimit Greko-Romak. Këtë besonin fetë e sektet e shumta pagane të Babilonasve, Persëve, e të gjitha kombeve dhe feve të tjera. Këtë beson Islami si një fe e montuar artificialisht nga paketa ideologjike të huazuara nga këto civilizime që e rrethonin në atë kohë. Historia njerëzore nuk ka qenë e mirë ndaj femrës. Por Jezusi e ndryshoi atë. Jezusi e ndryshoi atë ne përputhje me planin sovran dhe të përjetshëm të Perëndisë.

Kjo është e rëndësishme që të studiohet dhe të theksohet, sepse është e mundur që, në përputhje me natyrën reaksionare të njeriut, të kalojmë nga njëri ekstrem në ekstremin tjetër. Pra, të duke lënë nga njëra anë dogmat e vjetra pagane apo Islamike që e shtypnin femrën në një mënyrë, është e mundur të biem në kurthin tjetër, në ekstremin e dogmës moderne të feminizmit shovinist, i cili nën flamurin e lirisë, e shtyp dhe abuzon me femrën duke i vënë mbi supe një barrë e përgjegjësi që ajo nuk ka se përse ta mbajë dhe as nuk është e krijuar apo e thirrur për të. Pra në të dyja rastet, si në shovinizmin e vjetër mashkullor, ashtu edhe në shovinizmin e feminizmit modern ka ndodhur e njëjta gjë: Është braktisur roli i burrit dhe i gruas i caktuar nga vetë Perëndia, duke shkaktuar lëndim dhe konfuzion, mëkat e viktima. Ky konfuzion e mungesë balance ekziston edhe brenda kishës ungjillore sot, duke shkaktuar tensione të panevojshme në gjirin e saj. Zgjidhja është që të kthehemi tek përkufizimi dhe qëllimi Biblik që Perëndia i dha burrit dhe gruas.

Çfarë ne na duhet pra sot, është ekuilibri i përsosur i mësimit biblik mbi identitetin dhe rolin e femrës, i dhënë nga Perëndia që në momentin e Krijimit. Dhe ky është problemi i mëkatit. Rënia e mëkati deformon atë që Perëndia formoi. Dhe ky është bekimi dhe lavdia e ungjillit, se reformon atë që mëkati deformon, në fakt ri-vlerëson e nderon, atë që mëkati shkatërron. Ky do të jetë fokusi i studimit tonë sot.

Dhiata e Vjetër dhe Gruaja

Që në kapitullin e parë të Biblës, tek Zanafilla 1:27, na jepet statusi burrit dhe i gruas si të barabartë me njëri-tjetrin: “Kështu Perëndia krijoi njeriun sipas shëmbëlltyrës së vet, sipas shëmbëlltyrës së Perëndisë e krijoi; Ai i krijoi mashkull e femër.” Së pari vëmë re se që të dy u krijuan në përputhje me imazhin e Perëndisë. Së dyti, se që të dy morrin të njëjtën masë nga imazhi i Perëndisë. Kjo është vlera e vërtetë. Pra Bibla fillon me barazinë gjinore. Si persona, si qenie frymore që qëndrojnë përpara Perëndisë, mashkulli dhe femra qëndrojnë absolutisht të barabartë përpara Perëndisë. Për nga vlera, burri dhe gruaja janë të barabartë përpara Perëndisë, dhe kjo vjen nga Perëndia, është vullneti i Tij, është që nga krijimi, kjo vjen përpara rënies, dhe çdo ide që devijon nga kjo është kundra vullnetit të Perëndisë dhe rebelim ndaj Tij.

Së dyti, përveç kësaj barazie në vlerë, Perëndia i jep burrit dhe gruas funksione dhe përgjegjësi të ndryshme. Dhe ky është çelësi Biblik i zgjidhjes dhe i emancipimit të vërtetë. Ky është gjithashtu momenti kur gjithçka shkon mbrapsht. Bëhet fjalë për gabimin logjik kur ne ngatërrojmë vlerën me funksionin, dhe kur e përcaktojmë vlerën e dikujt apo të diçkaje duke u nisur nga funksioni i saj apo i tij. Për shembull: Në sistemin shkollor, dikush mund të mendojë se mësuesi i fizikës dhe matematikës është më i rëndësishëm se sa mësuesi i letërsisë apo i historisë. Por mësuesit kanë të njëjtën vlerë të barabartë me njëri-tjetrin. Ndryshimi ndërmjet tyre është në lëndën që japin e në funksionin që kanë, dhe që nuk prek e as nuk e ndryshon vlerën e dinjitetin e mësuesit. Mësuesi i edukimit fizik nuk ka më pak vlerë e dinjitet sesa mësuesi i fizikës. Vetëm funksioni i tyre është i ndryshëm. Vlera është e barabartë.

Pikërisht këtë marrëdhënie biblike ndërmjet vlerës dhe funksionit duhet të përqafojmë dhe ruajmë, dhe madje përdorim për të ndërtuar një bashkësi lokale të shëndetshme, dhe një civilizim të ri biblik. Nuk është funksioni ai që i jep vlerë njeriut, por se kush ai apo ajo është në sy të Perëndisë. Aty është dinjitei dhe vlera e vërtetë e mashkullit dhe femrës.

Pasi kemi përqafuar këtë përkufizim të vlerës së burrit dhe gruas, ne jemi të lirë, që pa frike të përqafojmë mësimin biblik. E vërteta të çliron thotë Krishti. Cili është mësimi Biblik?

Perëndia i dha Adamit dhe Evës të njëjtën vlerë por funksione të ndryshme. Në fillim Ai krijoi Adamin dhe pastaj Evën. Adami dhe Eva ishin të barabartë për nga vlera e dinjiteti por të ndryshëm për nga detyrat praktike që duhej të përmbushnin. Eva u krijua që të ishte ndihmësja e Adamit, dhe që ta ndiqte atë, për të përmbushur atë thirrja që Perëndia i pat dhënë Adamit, dhe të cilën thirrje Adami nuk mund ta përmbushte dot i vetëm. Edhe në këtë fakt ka një vlerë të madhe që Perëndia i jep femrës. Burri nuk mund ta përmbushë thirrjen që ka nga Perëndia pa ndihmesën e gruas.

Bibla thotë, “Pastaj Zoti Perëndi tha: «Nuk është mirë që njeriu të jetë vetëm; unë do t’i bëj një ndihmë që i përshtatet».” (Zan. 2:18). Kështu Perëndia krijoi gruan nga brinja e burrit dhe i dha jetë, dhe që të dy ishin absolutisht të përsosur, me dinjitet, pa mëkat, as e papastër, as inferiore, as e pabarabartë.

Por le të vëmë re termin biblik “një ndihmë që i përshtatet”. Feminizmi shovinist e urren konceptin se gruaja u krijua që të ishte ndihmësja e burrit, sepse siç thashë, niset nga gabimi logjik që përmendëm më lart, që “funksioni prodhon vlerën”. Kështu akuzon Biblën dhe në fakt Perëndinë se e ka krijuar gruan jo me të njëjtën vlerë me burrin sepse e ka krijuar që të jetë ndihmësja e tij. Por pasi kemi vënë re gabimin logjik të deklaratës se “funksioni prodhon vlerën”, dhe se “nëse femra është ndihmësja e mashkullit, ajo ka më pak vlerë se mashkulli”, le të vëmë re se vetë Perëndia është gjithashtu ndihmësi i njeriut, dhe kjo nuk ia ul aspak vlerën Perëndisë.

Dinjiteti i Rolit të Ndihmësit

Termi në Hebraisht ezer (עֵ֖זֶר) – një ndihmë (Zan 2:18), përdoret në Bibël madje edhe për vetë Perëndinë. Bibla thotë se Perëndia është Ndihmësi ynë. Dhe kjo nuk ia ul aspak vlerën Perëndisë.

• Eksodi 18:4 – “dhe tjetri Eliezer (sepse ai kishte thënë: «Perëndia i atit tim ka qenë ndihmësi im dhe më ka shpëtuar nga shpata e Faraonit»).”
• Psalmi 10:14 – “Por ti e ke parë, sepse ti vëren me kujdes ligësinë dhe pikëllimin, për ta shpaguar më pas me dorën tënde; fatkeqi i ka shpresat te ti; ti je ai që ndihmon jetimin.”
• Psalmi 20:2 – “Të dërgoftë ndihmë nga shenjtërorja dhe të dhëntë përkrahje nga Sioni”.
• Psalmi 33:20 – “Shpirti ynë pret Zotin; ai është ndihma jonë dhe mburoja jonë.”
• Psalmi 70:5 – “Por unë jam i varfër dhe nevojtar; o Perëndi, nxito të më vish në ndihmë; ti je ndihma ime dhe çlirimtari im; o Zot, mos vono.”
• Psalmi 72:12 – “Sepse ai do ta çlirojë nevojtarin që klith dhe të mjerin që nuk ka se kush ta ndihmojë.”
• Psalmi 86:17 – “Tregomë një shenjë të dashamirësisë sate, me qëllim që ata që më urrejnë ta shohin dhe të mbeten të shushatur, duke parë që ti, o Zot, më ke ndihmuar dhe më ke ngushëlluar.”

Perëndia pra është ndihmësi i njeriut, dhe kjo nuk ia ul aspak vlerën Atij, ashtu siç nuk ia ul vlerën aspak gruas kur i dha rolin që të jetë ndihmuesja e burrit.

Roli i Gruas një funksion Besëlidhjeje

Për më tej, roli i Evës si ndihmuesja e Adamit ishte një funksion besëlidhjeje. Kjo është tepër e rëndësishme. Perëndia është një Perëndi i Besëlidhjes. Perëndia e krijoi gruan dhe burrin dhe i vuri në një besëlidhje me veten e Tij, dhe në këtë kontekst besëlidhjeje, burri dhe gruaja morën detyra të ndryshme për të përmbushur. Perëndia Triune është një Perëndi i Besëlidhjes. Kur Ai krijoi pra burrin dhe gruan, Ai i vulosi ata me vulën e besëlidhjes, i krijoi ata sipas imazhit të Tij, që të ishin qenie personale, sociale, qenie relacionale, të funksiononin me njëri-tjetrin dhe me Perëndinë, por nën Perëndinë.

Ky është pikërisht problemi me marrëdhëniet ndër-gjinore, i përplasjes ndërmjet mashkullit dhe femrës. Ata që të dy u rebeluan, mëkatuan dhe ranë nga lavdia në të cilën Perëndia i pat krijuar dhe vendosur. Bashkë me këtë, ndodhi edhe deformimi i roleve dhe i qëndrimit të njeriut ndaj roleve që Perëndia i ka dhënë atij dhe asaj.

Burri nuk udhëheq me zemër por ose sundon me dorë në njërin ekstrem ose abdikon plotësisht në ekstremin tjetër. Burrat shqiptarë i manifestojnë që të dyja këto ekstreme brenda ditës. Gjatë tërë ditës ata qëndrojnë kafeneve duke parë televizor në vend që të jenë në drejtim të familjeve të tyre, dhe kur kthehen në shtëpi sillen si tiranë. Eva gjithashtu humbi aftësinë e saj që të jetë një ndihmëse e vërtetë e burrit, dhe vendosi se meqë burri nuk po e bën punën e tij, ajo duhet të përmbushë funksionin e Adamit.

Kur studiojmë në detaj historinë e rënies së Adamit dhe Evës tek Zanafilla 3:1-7, zbulojmë se si erdhi rënia. Adami abdikoi rolin e tij si drejtues dhe heshti, ndërsa Eva uzurpoi rolin e funksionin e drejtimit pasi kishte braktisur rolin e ndihmëses. Kështu kur Satani, pasi ka marrë në zotërim gjarprin që ndodhej në Kopshtin e Edenit dhe flet përmes tij, Eva e dëgjon ndërsa Adami hesht. Në tërë atë dialog Adami nuk flet as edhe një herë të vetme, edhe pse është prezent. Nga ana tjetër Eva jo vetëm që dialogun me Satanin, por pranon interpretimin e Satanit të fjalëve që Perëndia i ka thënë Adamit. Ajo pra nuk i nënshtrohet as mesazhit që Adami i ka përçuar Evës, dhe as në fund të fundit, dhe ky është thelbi i problemit, ajo nuk i nënshtrohet Fjalës së Perëndisë. Eva bën “studim Bible” me Satanin…se cila është e vërteta e Perëndisë. Dhe gjatë tërë këtij pazari blasfemuaes që Evan bën me Satanin, Adamin nuk ndërhyn fare. Adami ka abdikuar plotësisht rolin e tij drejtues, ndërsa Eva e ka uzurpuar këtë rol që nuk i takonte asaj.

Pasojat dihen (Zanafilla 3:16-19). Më mallkimin që Perëndia i jep njerëzimit, mallkimi që i takon pasardhësve të Adamit është që do ta nxjerrin bukën e gojës me shumë mund sepse nuk u munduan fare që të ruanin rolin dhe bekimet e Perëndisë. Nga ana tjetër, Eva dhe pasardhëset e saj, do ti nënshtroheshin dhimbjeve të lindjes dhe një marrëdhënie të tensionuar me burrin. Tek Zanafilla 3:16 Perëndia thotë se “Unë do të shtoj në masë të madhe vuajtjet e tua dhe barrët e tua; me vuajtje do të lindësh fëmijë; dëshirat e tua do të drejtohen ndaj burrit tënd dhe ai do të sundojë mbi ty”. Gruaja do të vazhdojë të dëshirojë të sundojë apo të kontrollojë mbi burrin por burri do të sundojë mbi të. Pasoja e Rënies për sa i përket martesës që nga ajo kohë ka qenë një përplasje ndërmjet sekseve, ku femrat kërkojnë kontroll dhe meshkujt ushtrojnë dominim.

Shpresa e Jetës

Por pikërisht në këtë moment rënie dhe mungese shprese, Perëndia ndihmoi, dha shpresë dhe shpëtim. Tek Zanafilla 3:15 lexojmë: “Dhe unë do të shtie armiqësi midis teje dhe gruas, midis farës sate dhe farës së saj; fara e saj do të shtypë kokën tënde dhe ti do të plagosësh thembrën e farës së saj».” Fara e gruas, që më pas kuptojmë se është Krishti, do të vijë dhe do t’ia shtypë kokën Satanit. Ky varg njihet si protoevangelion – ungjillëzimi i parë. Adami dhe Eva i besuan Perëndisë dhe premtimit të jë Shpëtimtari që do të vinte prej saj, dhe kur gruaja lindi për herë të parë, Adami e quajti gruan e tij Eva – “nëna e tërë të gjallëve” (Zan. 3:20d). Pra emri Evë përkthehet “jetë-dhënëse”.

Duhet vënë re kontrasti. Përmes rebelimit të saj, gruaja ishte bërë marrëse-jete, njerëzimi mëkatoi, paga e mëkatit është vdekja. Por për shkak të premtimit të Perëndisë për një Shpëtimtar që do të lindte prej saj, gruaja tani bëhet një dhënëse-jete.

Kjo jo vetëm në kuptimin biologjik por frymor. Adami dhe Eva ishin në një besëlidhje të re me Perëndinë. Një shpëtimtar do të vinte prej saj. Në këtë kontekst të ri, të rënë por me premtimin e një Shpëtimtari, gruaja kishte një rol të ri, një funksion të ri. Gruaja ka thirrjen hyjnore që të prodhojë jetë në çdo marrëdhënie dhe situatë. Pra gruaja nuk është thjesht e thirrur që të bëjë fëmijë, por të sjellë në jetë dhe ti japë jetë çdo marrëdhënie njerëzore, në familje, në kishë në shoqëri.

Kjo është një thirrje e re që i shtohet thirrjes që kishte për të qenë ndihmësja e burrit në thirrjen që ai ka prej Perëndisë. Në këtë kontekst vëmë re se si edhe para rënies, edhe pas rënies, qëllimi i mashkullit dhe femrës është që të jetojë e punojë për lavdinë e Perëndisë, ti nënshtrohet fjalës së Tij, të përhapë besëlidhjen e Tij shpëtuese në të gjithë botën, të ndërtojë një familje, një kishë dhe një civilizim (në atë renditje) sipas Fjalës së Perëndisë. Aty ku gruaja përmbush rolin e saj si ndihmuese dhe jetë-bërëse, aty familja dhe kisha lulëzon, forcohet dhe ka bekim.

Mbi këtë parim biblik, edhe ne si kishë lokale duhet të ndërtojmë shërbesën e grave në kishë. Dhe teksa do të përpiqemi që ta bëjmë këtë gjë së bashku, ne si kishë dhe çdo grua në këtë kishë duhet ti bëjë vetes katër pyetje:

• A jam ndihmuese apo penguese në jetën e kishës?
• A jam jetë-dhënëse apo jetë-marrëse përmes fjalëve dhe veprimeve të mia?
• A po dishepullohem që të jem ndihmuese dhe jetë-prodhuese në kishë dhe familje?
• A po dishepullizoj femrat e tjera që të jenë edhe ato ndihmuese dhe jetë-prodhuese në kishë dhe familje?

Në tërë këtë thirrje të madhe, hyjnore për nga origjina, burri dhe gruaja kanë të njëjtën vlerë, po funksione të ndryshme, dhe role komplimentuese. Ky është vizioni Biblik i mashkullitetit dhe feminitetit Biblik.

Për këtë arsye, kisha biblike, përqafon dhe promovon jo teoritë pagane / islamike të zhvlerësimit të gruas, por as edhe idetë moderne të egalitarizmit. Ne besojmë në mësimin biblik të komplimentarizmit. Ku qëndron ndryshimi?

Egalitarizmi thotë se burri dhe gruaja duhet të kenë të njëjtat role dhe funksione në mënyrë që të kenë të njëjtën vlerë. Dhe kështu sot shikon në televizor femra police që goditen nga demonstruesit nëpër protesta sikur të ishin meshkuj. Egalitarizmi nuk është emancipim. Egalitarizmi është një barrë dhe jo një bekim. Egalitarizmi është ti vendosësh mbi supet e gruas një barrë që ajo as nuk është e thirrur dhe as nuk është e krijuar që ta mbajë.

Por siç pamë, vullneti i Perëndisë është komplimentarizmi, që thotë se Perëndia tashmë i ka dhënë mashkullit dhe femrës të njëjtën vlerë, por u ka dhënë edhe funksione të ndryshme, që përputhin e përmbushin njëri-tjetrin. Burri dhe gruaja përputhen plotësisht dhe përmbushin plotësisht njëri-tjetrin. Ky është emancipimi i vërtetë, liria e vërtetë e gruas, vlera e vërtetë e saj: Vlera që Perëndia i ka dhënë asaj, dhe funksioni që Perëndia i ka dhënë asaj.

Në studimin e ardhshëm do ti shikojmë përsëri këto gjera por nga faqet e Dhiatës së Re.

 

Mrekullia në Kana të Galilesë – Gjoni 2:1-11

Klikoni që të hyhet te 01-Çfare-eshte-nje-mrekulli.pdf

 

Cili ishte konteksti i kësaj mrekullie?

 

 

A do të thotë kjo se Jezusi e pranon martesën si një institucion njerëzor?

 

 

Përse ishte atje edhe nëna e Jezusit?

 

 

Kush tjetër ishte atje?

 

 

Si mendoni, përse Maria iu drejtua Jezusit me fjalët «Nuk kanë më verë!»? (v. 3)

 

 

Çfarë iu referuar Jezusi në përgjigjen e Tij? (v. 4).

 

 

Si mendoni, a e njihte Maria fuqinë e birit të saj?

 

 

Kur duket se Jezusi ka refuzuar që të bëjë mrekulli dhe të shpalosë fuqinë e tij, çfarë bëri apo tha Maria? (v. 5)

 

Gjashtë enët prej guri që Judenjtë përdornin për pastrim mund të mbanin ndoshta 80-100 litra ujë secila! Cili ishte urdhri i Jezusit? Me se duhet që ti mbushnin shërbëtorët ato?

 

A kishte ndonjë dyshim në mendjen e shërbëtorëve mbi përmbajtjen e këtyre enëve? Përse?

 

 

Sa kohë iu desh ujit që të kthehej në verë? (v. 9)

 

 

A u bë kjo gjë në botën materiale apo frymore? A ishte kjo e dallueshme për  shqisat?

 

 

Nëse po, nga e dimë këtë sipat tekstit (v. 10)?

 

 

A e preku Krishti ujin, apo vetëm foli?

 

 

A është Jezusi një profet apo një apostull? (Shiko Veprat 3:11-26)

 

 

Si dëshmon kjo mrekulli se Jezusi vinte nga Perëndia?

 

 

Përse e bëri Jezusi këtë mrekulli? (v. 11)

 

 

Si i jep lavdi Jezusi, ky akt i fuqishëm e Tij?

 

 

Përse kjo mrekulli bëri që dishepujt e Tij ti besonin Jezusit?

 

 

Nëse kjo ishte mrekulli e parë e Tij, çfarë mendoni ju, se këta dishepuj dinin më parë për  Krishtin?

 

 

Si na e zbulon kjo mrekulli, fuqinë e Tij hyjnore, dhe që ishte i dërguar që të ishte Mesia?

 

 

Përmbledhje: “Tani për  herë të parë, Jezusi hap mantelin që ai pat hedhur mbi hyjninë e Tij kur u trupëzua në njeri, për  të na zbuluar diçka nga fuqia e tij e mbinatyrshme dhe nga natyrë e tij prej Perëndie” (J.C. Ryle).

Krishterimi është një besim gëzimi. Zoti ynë Jezus Krisht nuk sjell trishtim dhe hidhërim. Aty ku ai është, aty Ai prodhon gëzim, aty duhet të ketë ngazëllim. Prania e tij personale është veçoria e madhe e Ungjillit Biblik. Dhe kur ardhja e Krishtit në festën e martesës siguroi gjithçka që mungonte, ardhja e Zotit tonë në jetën e trishtuar nga mëkati jep përbërësin e nevojshëm për gëzimin e vërtetë dhe të qëndrueshëm. Ai na bën të plotë. A e njihni gëzimin që Krishti mund të sjellë? Mrekullia e tij e parë zbulon se kush është Ai, me qëllim që ju të mund të hyni në gëzimin e Tij!

 

Çfarë Është Një Mrekulli?

Qëllimi i këtij studimi është që të fitojmë një kuptim më të thellë në personin dhe veprën e Zotit Jezus Krisht, përmes një studimi më të thellë të mrekullive të Tij.

Mrekullitë që bëri Krishti nuk ishin vetëm për  bekimin e atyre që përfituan personalisht prej tyre, apo edhe të atyre personave që ishin dëshmitarë okularë të këtyre mrekullive, por edhe për  bekimin tonë sot. Mrekullitë e Krishtit siç na janë dhënë në Bibël kanë për  qëllim që të na komunikojnë të vërtetë frymore me aplikime të rëndësishme dhe personale dhe për ne sot. Këto të vërteta bekuese për çdo kohë e njeri, që vijnë nga dhe na dëshmojnë për  Zotin Jezus Krisht, dalin qartë në dukje kur studiojmë mrekullitë e Tij diçka më thellë se sa thjesht përmes një leximi sipërfaqësor.

Çfarë është një mrekulli biblike? Për një përkufizim të saktë nuk duhet ti drejtohemi fjalorëve apo leksikonëve, vetë Fjala e Perëndisë duhet të na e japë këtë përkufizim. Kur studiojmë mrekullitë në Bibël, ne zbulojmë se të gjitha apo kanë disa emërues të përbashkët. Bëhet fjalë për  gjashtë karakteristika ap gjashtë të vërtetë bazë që përsëritën në çdonjërën prej veprave të fuqishme të Krishtit, dhe të cilat vënë në dukje natyrën e Tij të vërtetë, si dhe qëllimin e veçantë për  të cilin Ai erdhi në tokë.

Gjithashtu, një studim i kujdesshëm i mrekullive Bible na con në përfundimin se ato nuk u ndodhë të gjithë gjeneratave të besimtarëve, por ishin për  përqendruara në disa momente të caktuara të historisë së shpëtimit, dhe më saktë në katër prej tyre. Grupi i parë i mrekullive ndodhi gjatë kohës së Moisiut. Grupi i dytë i mrekullive ndodhi gjatë kohës së profetëve Elija dhe Elisha disa shekuj më vonë. Grupi i tretë i mrekullive ndodhi gjatë shërbesës në tokë të Zotit Jezus Krisht, dhe grupi i katërt i mrekullive ndodhi gjatë kohës së Apostujve. Ndërsa studiojmë mrekullitë biblike, dhe veçanërisht ato të Krishtit, gjatë të vërteta do të dalin gjithnjë në pah:

1. Çdo mrekulli është një akt dhe jo një proçes. Mrekullia ndodh menjëherë brenda një momenti! Një mrekulli e Perëndisë nuk është një ndërmarrje e stërzgjatur e Tij. Pra, një person që ka pësuar një infarkt në zemër, nuk mund të pretendojë se Perëndia e ka shëruar përmes një mrekullie, nëse ky shërim ka ndodhur gradualisht përgjatë gjatë muajve.
2. Çdo mrekulli është kryer në botën fizike dhe jo frymore. Pra, edhe pse rilindja frymore mund të ndodhë vetëm nga Fryma e Perëndisë dhe nuk vjen nga njeriu, sepse ajo nuk kryhet në ambientin e jashtë fizik të njeriun por në shpirtin e tij ,rilindja nuk kategorizohet teknikisht si mrekulli. Sigurisht që një person të shpëtohet, duhet që fuqia hyjnore e Perëndisë të veprojë. Por sepse ky veprim ndodh në shpirtin frymor dhe jo në trupin fizik të njeriut, ne nuk mund ta kategorizojmë atë si një mrekulli biblike.
3. Çdo mrekulli dëshmohet nga shqisat e njeriut (ajo shikohet, dëgjohet, preket, nuhatet apo shijohet). Sepse një mrekulli bëhet në botën e jashtme e fizike, ajo duhet që të jetë e dëshmueshme nga shqisat e njeriut. Ndërsa do të studiojmë mrekullitë e Zotit Krisht, ne do të zbulojmë se të gjitha ato ishin të observueshme dhe të dëshmueshme fizikisht. Ato nuk u bënë as në fshehtësi dhe as në botën frymore.
4. Çdo mrekulli mund ta gjejë shpjegimin saj racional vetëm në veprimin personal të Perëndisë. Pra, një mrekulli është përtej shpjegimit njerëzor. Për  shekuj me radhë, skeptikët janë përpjekur që të tu japin një shpjegim materialist mrekullive të Perëndisë, por asnjëra prej tyre nuk mund të gjejë një shpjegim të vërtetë veçse në fuqinë hyjnore e vepruese të Perëndisë.
5. Çdo mrekulli bëhet nga një drejtues i besimit, qoftë ai një profet, një apostull apo nga Zoti vetë. Në Bibël, asnjë nuk ka qenë në gjendje që të bëjë mrekulli, pa qenë më parë i dërguar nga vetë Perëndia.
6. Çdo mrekulli konfirmon se një mesazh i dhënë nga profeti, apostulli apo Zoti Krisht vjen nga vetë Perëndia. Çdo mrekulli mbështet dhe akrediton atë mesazh apo mësim që shoqërohet me mrekullinë. Mrekullia pra, është vula e aprovimit që Perëndia i jep mesazhit të Tij.

Gjatë këtij studimi të mrekullive të Jezusit, ne do të zbulojmë se ato konformojnë që Ai është Profeti i vërtetë i dërguar nga Perëndia, në fak jo thjesht një profet, por Profeti i Perëndisë i premtuar përmes Moisiut (LiP. 18:15). Si rrjedhim, Ai duhet besuar kur Ai na flet për  vetën e Tij. Pra, një mrekulli është snjë akt i fuqishëm i Perëndisë, i bërë në botën e jashtme e fizike, e dëshmueshme nga shqisat e njeriut, i bërë nga një person i dërguar nga Perëndia, për  të konfirmuar mesazhin e tij.

Le të vëmë re tani, nëse mrekullitë e Krishtit përmbushin të gjatë këto aspekte të përkufizimit biblik.

Rëndësia e Shërbesës së Lutjes

Ora apo shërbesa e lutjes është çdo ditë të mërkure në orën 18 të mbrëmjes. Lutja është hidrocentrali i një kishe lokale. Një kishë pa lutje është një kishë pa jetë, pa dritë, pa fuqi.  Apostulli Pal shkroi “Lutuni pa pushim.” (1 Sel. 5:17).

Cila është rëndësia e lutjes?

Rëndësia e lutjes mund të shikohet së pari në faktin që ka rreth 650 lutje që përmenden në Bibël. Në Dhiatën e Re gjejmë 25 herë Jezusin duke u lutur gjatë shërbesës së tij këtu në tokë. Nëse Jezusi e kishte të rëndësishme dhe të domosdoshme që ti lutej Atit, aq më shumë ne që jemi shumë herë më të dobët se Ai, kemi nevojë që të marrin hir e fuqi prej Atit përmes lutjes. Apostulli Pal përmend lutjen, raportime lutjesh, kërkesa lutjesh dhe inkurajime për tu lutur rreth 41 herë në letrat e tij dhe Veprat e Apostujve. Jezusi u dha dishepujve jo vetëm shembullin e tij të një jete lutëse (Marku 1:35), por edhe i dha atyre instruktime të hollësishme se si duhet të lutemi (Luka 11:1-4). Kisha e hershme ishte një kishë që lutej (Veprat 1:14; 2:42; 4:23-31; 13:1-3).

Së dyti, lutja është një mënyrë se si ne i shërbejmë Perëndisë dhe i bindemi atij (Luka 2:36-38). Ne lutemi sepse Perëndia na urdhëron që të lutemi (Filipianëve 4:6-7). Së treti,ne lutemi sepse Perëndia ka vendosur që lutja të jetë mënyra përmes së cilës ne duhet të marrim bekimet e tij. Ne duhet të lutemi përpara se të marrim vendime të rëndësishme (Luka 6:12-13), që të thyejmë barrikadat dhe rezistencën demoniake në këtë botë (Mateu 17:14-21), për të grumbulluar punëtorë për të mbledhur të korrat shpirtërore (Luka 10:2), për të marrë fuqi për të kapërcyer tundimet (Mateu 26:41); si dhe për mjetet e inkurajimit shpirtëror për të tjerët (Efesianëve 6:18-19).

Cila është siguria apo premtimi i lutjes?

Perëndia na ka premtuar që asnjë prej lutjeve tona nuk do të shkojë kot, edhe pse shpesh herë Ai i përgjigjet atyre me mënyrën e tij dhe jo me specifikat tona (Mateu 6:6; Rom. 8:26-27). Ai na ka premtuar se kur ne lutemi në përputhje me vullnetin e tij, Ai do të na japë çfarë ne i kërkojmë (1 Gjonit 5:14-15). Ndonjëherë ai i vonon që të përgjigjet në përputhje me urtësinë e tij dhe për bekimin tonë. Në këto raste, ne duhet që të jemi të zellshëm dhe ngulmues në lutje (Mateu 7:7; Luka 18:1-8). Lutja nuk duhet parë si mënyra jonë për ta detyruar Perëndinë që të bëjë vullnetin tonë këtu në tokë, por si instrumenti që Perëndia përdor për të bërë vullnetin e tij qiellor këtu në tokë. Urtësia e Perëndia ia kalon pafundësisht urtësisë tonë.

Në ato raste kur nuk jemi të qartë apo të sigurt se cili është plani specifik i Perëndisë, lutja është mjeti për ta zbuluar atë. Nëse gruaja Siriane me vajzën e dejonizuar nuk do ti ishte lutur Krishtit, vajza e saj nuk do të qe shëruar (Marku 7:26-30). Nëse i verbëri jashtë Jerikosë nuk do ti kishte thirrur Krishtit, ai nuk do të kishte ngelur i verbër (Luka 18:35-43). Perëndia thotë se ne nuk kemi sepse nuk kërkojmë (Jakobi 4:2).

Përse nuk lutemi sa duhet?

Kur ne nuk lutemi ne demonstrojmë mungesën e besimit tonë tek Perëndia dhe Fjala e Tij. Ne lutemi sepse i besojmë Perëndisë dhe Fjalës së Tij, dhe se ai i qëndron besnik premtimeve që na ka dhënë dhe instrumenteve që ai ka vendosur që ne të përdorim për bekimin tonë dhe të tërë botës shumë më shumë nga çfarë ne mund të imagjinojmë (Efe. 3:20). Lutja është mjeti kryesor nëse duam të shikojmë Perëndinë të veprojë në jetët tona. Le të na gjeje Perëndia shpesh në lutje, përpara fronit të tij në qiell duke u lutur, sepse atje ne kemi një kryeprift i cili identifikohet me të tëra dobësitë tona (Hebrenjve 3:15-16). Ne kemi premtimin e tij se lutjet plot zell të një besimtarit realizojnë shumë gjëra në këtë botë (Jakobi 5:16-18). Perëndia e lavdëroftë emrin e tij në jetët tona ndërsa ne i besojmë atij praktikisht, dhe aq shumë sa të shkojmë shpesh tek ai në lutje.

Supremacia e Krishtit – Filipianëve 2:9

PYETJA 11 E KATEKIZMIT TE RI

Katekizmi

Çfarë na kërkon Perëndia në urdhërimin e gjashtë, të shtatë dhe të tetë?

Së gjashti, të mos lëndojmë, urrejmë apo tregohemi armiqësorë me fqinjin tonë, por të jemi të duruar dhe paqësorë, duke treguar dashuri edhe ndaj armiqve tanë. Së shtati, të mos bëjmë imoralitet seksual dhe të jetojmë një jetë me pastërti dhe besnikëri, si në martesë ashtu dhe në beqari; të mënjanojmë çdo dëshirë, mendim, fjalë, shikim apo veprim të papastër dhe çdo gjë tjetër që mund ta na çojë drejt tyre. Së teti, të mos marrim pa leje atë që i përket dikujt tjetër dhe të mos i refuzojmë asnjë mirësi atyre që mund të kenë dobi prej saj.

Vargu Biblik – Romakeve 13:9

Sepse urdhërimet: “Mos shkel kurorë, mos vrit, mos vidh, mos thua dëshmi të rreme, mos lakmo”, dhe në pastë ndonjë urdhërim tjetër, përmblidhen në këtë fjalë: ”Duaje të afërmin tënd porsi vetveten!”

Komentar

Njeriu as që ka mundësi t’i zbatojë Dhjetë Urdhërimet. E megjithatë ai flet tepër lehtë për zbatimin e Predikimit në Mal apo për imitimin e Krishtit… Judenjtë ishin një popull të cilëve Perëndia tashmë ua kishte dhënë ligjin e tij përmes shërbëtorit të vet Moisiut dhe ata nuk mundën ta zbatonin. Ata nuk mundën t’i zbatonin Dhjetë Urdhërimet. Askush nuk i ka zbatuar ato ndonjëherë në mënyrë të përsosur. Nëse dikush nuk mund të zbatojë dot Dhjetë Urdhërimet, të paktën ashtu i kuptojnë ata, çfarë shprese do kenë për t’i zbatuar ato sipas mënyrës që u interpretuan prej Zotit Jezu Krishti? Ky ishte gjithë problemi i Farisenjve të cilët e urryen aq shumë Jezusin dhe më në fund e kryqëzuan. Ata mendonin që po i zbatonin Dhjetë Urdhërimet dhe ligjin moral. Zoti ynë i bindi për faktin që nuk po e bënin këtë gjë. Ata shpallën që nuk kishin kryer kurrë vrasje. Prisni pak, iu tha Zoti. A i keni thënë ndonjëherë vëllait tuaj, “Budalla”? Nëse e keni bërë atëherë jeni fajtorë për vrasje.

Vrasje nuk do të thotë vetëm akti fizik i vrasjes së dikujt, vrasje do të thotë të kesh hidhërim dhe urrejtje në zemrën tënde. Nëse e mbani mend, ai iu mësoi të njëjtën gjë në lidhje me kurorë-shkeljen. Ata pretendonin që ishin të pafaj. Por Zoti iu tha, prisni pak, ju po thoni që nuk keni kryer kurrë kurorë-shkelje? “Por unë po ju them se kushdo që shikon një grua për ta dëshiruar, ka shkelur kurorën me të në zemrën e vet.” (Mateu 5:28). Ky person është fajtor, ai ka lakmuar, ka dëshiruar… Një mendim dhe një imagjinatë janë po aq të dënueshme në sytë e Perëndisë sa edhe vetë veprimi i kurorë-shkeljes.

Martin Lloid Xhons (David Martyn Lloyd-Jones, 1899–1981). Doktor dhe pastor protestant nga Uellsi. Martin Lloid Xhons njihet më tepër për predikimet dhe mësimet e tij në Kishën Uestminster në Londër për tridhjetë vjet me radhë. Ai kalonte muaj dhe madje vite për të shpjeguar një kapitull të Biblës varg pas vargu. Botimi i tij më i famshëm është ndoshta seria e tij e komentarëve për letrën e Romakëve e cila përmban 14 volume.

Video

Lutje

O Perëndi dhe At i mëshirshëm që denjon të ndërtosh një tempull frymëror mes nesh, jo me dru apo me gurë, por me ndërtimin e Frymës së Shenjtë, atij që qëndron tek ata që besojnë, të përgjërohemi na jep mundësi që të mos mbetemi nën pushtetin e ndonjë tundimi për ta ndotur atë tempull me mëkatet tona, por përkundrazi t’i nënshtrohemi Perëndisë si fëmijë të dashur, dhe të mund të vazhdojmë të të përlëvdojmë Ty me një bindje të shenjtë gjersa të arrijmë të shohim fytyrë zbuluar lavdinë tënde, të cilën tani e shohim vetëm të reflektuar në fjalën Tënde, përmes Jezu Krishtit Zotit tonë. Amen.

Xhon Kalvin (John Calvin, 1509-1564). Teologu dhe pastori kryesor i Reformacionit Evropian. Kalvini lindi në Francë në një familje strikte Katolike. Ai punoi në Gjenevë pjesën më të madhe të jetës së tij dhe organizoi kishën e Reformuar. Kalvini shkroi Institutet e Fesë së Krishterë (nga edhe është shkëputur ky citim), Katekizmën e Gjenevës si dhe shumë komentarë mbi Shkrimet.

 Burimi: http://fjaletejetes.com/katekizem/

PYETJA 10 E KATEKIZMIT TE RI

Katekizmi

Çfarë na kërkon Perëndia në urdhërimin e katërt dhe të pestë?

Së katërti, ditën e Sabatit të kalojmë kohë private dhe publike për të adhuruar Perëndinë, të çlodhemi nga punët e zakonshme, t’i shërbejmë Zotit dhe të tjerëve dhe në këtë mënyrë të presim Sabatin e përjetshëm. Së pesti, të duam dhe nderojmë babain dhe nënën tonë duke iu nënshtruar drejtimit dhe disiplinës së tyre të perëndishme.

Vargu Biblik – Levitiku 19:3

Secili prej jush të respektojë nënën dhe atin e tij, po kështu të respektojë të shtunat e mia. Unë jam Zoti Perëndia juaj.

Komentar

Fjala e Perëndisë na i urdhëron këto gjëra kundër prirjes tonë të natyrshme. Ajo të thotë, ‘Perëndia yt është një i vetëm’ (LiP), adhuro vetëm një Perëndi. Ajo që dëshiron ti është të lësh mënjanë të vetmin Perëndi…Të është thënë që ta respektosh Sabatin në një mënyrë frymërore, duke shpresuar prehjen e ardhshme të cilën ta ka premtuar Zoti… Arsyeja pse duhet të çlodhesh nuk është që të punosh, por duhet të punosh në mënyrë që të çlodhesh. Të është thënë, ‘Ndero atin tënd dhe nënën tënde’ (Eksodi 20:12). Kurse t’i i fyen prindërit e tu, gjë të cilën është e sigurt që nuk do ta dëshirosh prej fëmijëve të tu/

Në Frymën e Shenjtë, domethënë në dhuratën e Perëndisë, na është premtuar një prehje e përjetshme… Për këtë gjë tashmë e kemi marrë kaparin. Këtë na thotë apostulli, “i cili edhe na vulosi dhe na dha kaparin e Frymës” (2 Korintasve 1:22). Nëse kemi marrë kaparin që të kemi paqe në Zotin dhe Perëndinë tonë… në gjithashtu do jemi në paqe përgjithmonë në atë prej të cilit e kemi marrë këtë kapar. Kjo ka për të qenë sabati i sabatëve… Prandaj urdhërimin për Sabatin duhet ta marrim në një mënyrë frymërore. Perëndia e shenjtëroi ditën e shtatë kur bëri gjithë veprat e tij, ashtu si e lexojmë tek Zanafilla. Perëndia u çlodh nga të gjitha veprat e tij (Zanafilla 2:2-3). Kjo nuk ishte për shkak se Perëndia ishte i lodhur prandaj thuhet që Perëndia u çlodh nga punët e tij, por ajo fjalë përmban një premtim prehjeje për ju ndërsa vazhdoni të punoni. Perëndia u çlodh, për t’i lënë të kuptoni që edhe ju do të çlodheni… madje me një çlodhje të pafundme.

Ndero atin dhe nënën tënde (Eksodi 20:12). Herën e parë që hapni sytë në këtë botë shihni prindërit tuaj. Nëse dikush nuk nderon prindërit e tij, a ka ndonjë person të cilin mund ta kursejë? Ndryshoni udhët tuaja. Ju që dikur donit botën, doni Perëndinë. Ju dikur donit kotësitë e paudhësisë, donit kënaqësitë kalimtare dhe të përkohshme, duani të afërmit tuaj.

Augustini i Hipos (354-430). Augustini ishte peshkopi i Hipos, një koloni Romake në Afrikën e Veriut. Ai ishte filozof, teolog dhe konsiderohet shenjtor dhe Doktor i Kishës si nga Kisha Katolike ashtu dhe nga Bashkësia Anglikane. Ai shkroi një libër për kthimin e tij në besim të cilin e titulloi ‘Rrëfimet’. Kjo është vepra e tij më e njohur, por në të njëjtë kohë Augustini është një prej autorëve Latinë më të frytshëm për sa i përket veprave që i kanë mbijetuar kohës me qindra tituj të veçantë (vepra apologjetike, tekste për doktrinën e krishterë, dhe komentarë) dhe më shumë se 350 predikime të ruajtura deri më sot.

Video

Lutje

Me Krishtin asgjë nuk është e pamundur. Ai mund të zbusë zemrat që duken aq të ashpra sa guri i mokrës. Ai mund ta përkulë vullnetin kokëfortë pas shumë vitesh kënaqjeje të vetes me mëkatin dhe botën. Ai mund të krijojë, transformojë, ripërtërijë, të shkatërrojë, të ndërtojë dhe të sjellë në jetë me një fuqi të pa rezistueshme. Le të mbahemi fort pas kësaj të vërtete të bekuar dhe të mos e lëmë kurrë. Le të lutemi për kuptimin e duhur për ligjin e Sabatit. Le ta mbajmë këtë ditë të shenjtë dhe t’ia kushtojmë Perëndisë.

Xhon Çarls Rajl (1816–1900). Rajl ishte peshkopi i parë Anglikan i Liverpulit. Emërtimi i Rajlit u bë me rekomandimin e Kryeministrit Benjamin Disraeli. Përveçse ishte shkrimtar dhe pastor, Rajl ishte edhe sportist për lundrimin me rrema dhe luajti kriket për Universitetin e Oksfordit. Ai ishte përgjegjës për ndërtimin e mbi dyzetë kishave.

 

PYETJA 9 E KATEKIZMIT TE RI

Katekizmi

Çfarë na kërkon Perëndia në urdhërimin e parë, të dytë dhe të tretë?

Së pari, që ta njohim dhe të besojmë në Perëndinë si i vetmi Perëndi i gjallë dhe i vërtetë. Së dyti, që të mënjanojmë çdo idhujtari dhe të mos e adhurojmë Perëndinë në mënyra të papërshtatshme. Së treti, që ta trajtojmë emrin e Perëndisë me frikë dhe druajtje, duke nderuar Fjalën dhe veprat e Tij.

Vargu Biblik – Ligji i Përtërirë 6:13–14

Do të kesh frikë nga Zoti, Perëndia yt, do t’i shërbesh dhe do të betohesh për emrin e tij. Nuk do të shkoni pas perëndive të tjera midis perëndive të popujve që ju rrethojnë.

Komentar

Perëndia i udhëzon njerëzit të shohin që Perëndia i zbuluar në Shkrimin e Shenjtë dhe i manifestuar në personin e Zotit Jezus, është Perëndia që krijoi qiellin dhe tokën. Njeriu formon për veten e tij një perëndi sipas dëshirës së vet; ai bën për veten e tij një hyjni si t’i pëlqejë atij, nëse ky nuk është prej druri dhe guri, mund të jetë sipas asaj që ai e quan ndërgjegjen e tij apo mendimit të tij të arsimuar; ai krijon një hyjni që nuk do tregohet tepër e ashpër me shkeljet e tij apo që ushtron drejtësi të prerë me të pa penduarin. Njeriu e mohon Perëndinë ashtu siç është në të vërtetë, dhe formon perëndi të tjera, ashtu si mendon ai që duhet të jetë Hyjnia… Por kur Fryma e Shenjtë na ndriçon mendjen na bën të shohim që Jahuej (JAHWEY) është Perëndi, dhe përveç tij nuk ka tjetër. Ai e mëson popullin e tij të dinë që Perëndia i qiellit dhe tokës është Perëndia i Biblës, një Perëndi atributet e të cilit janë plotësisht të ekuilibruara. Mëshira shoqërohet me drejtësinë, dashuria shoqërohet me shenjtërinë, hiri shpaloset në të vërtetë, dhe fuqia lidhet me butësinë. Ai nuk është një Perëndi që e mbyll një sy para mëkatit, dhe nuk mund të thuhet fare që kënaqet me të… por është një Perëndi që nuk mund ta shohë dot paudhësinë, dhe nuk ka për ta lënë të pandëshkuar fajtorin. Kjo është beteja e madhe e kohës tonë mes filozofit dhe të Krishterit. Filozofi thotë, “Po, mund të kesh një perëndi, por ai duhet të ketë këtë karakter që po të them unë,” por i Krishteri përgjigjet, “Puna jonë nuk është të shpikim një perëndi, por t’i bindemi të vetmit Zot që është zbuluar në Shkrimet e të vërtetës.”

Çarls Hadon Spërxhën (1834–1892). Predikues Baptist Anglez. Spërxhën u bë pastori i Kishës Nju Park Strit (që më vonë u njoh si Tabernakulli Metropolitan) kur ishte 20 vjeç. Ai u predikonte rregullisht më shumë se 10,000 vetëve pa pasur sistemet moderne të zërit. Spërxhën ishte një shkrimtar i jashtëzakonshëm dhe veprat e tij të shtypura janë tepër voluminoze. Gjatë jetës së tij ai predikoi 3,600 predikime dhe botoi 49 volume komentarësh, thëniesh, himnesh dhe leximesh devocionale. Shkëputur nga predikimi “Njohja e Perëndisë me zemër”

Video

Lutje

Ti më urdhëron “të mos kem perëndi tjetër përveç Teje.” Kjo do të thotë që duhet të të kem Ty si Zot dhe Perëndi, të pres për çdo gjë të mirë nga duart e tua dhe si rrjedhim duhet të të besoj Ty plotësisht, të të falënderoj, të të dua, të të druhem, të të bindem dhe t’i përgjërohem emrit tënd të shenjtë për të gjitha nevojat e mia; që të mos ia jap besimin, dashurinë, frikën, bindjen, mirënjohjen, përgjërimin dhe lutjet e mia asnjë tjetri… por vetëm Ty. Që të gjitha këto t’i bëj o Zot Perëndia im, me një zemër të gëzuar pasi kam një arsye të madhe kur mendoj se ç’gjë e mahnitshme është ajo që ke bërë Ti, ke dhënë Birin tënd për mua dhe je bërë Perëndia im!

At i dashur ç’mund të them vallë? Ashtu si në të shkuarën e kam shkelur ligjin tënd duke besuar në krijesat e tua, duke u mbështetur në to, kam dashur, kam pasur frikë dhe u jam bindur shumë gjërave të tjera përveç Teje dhe nuk të jam bindur Ty. Përmes mirësisë dhe mëshirës sate të madhe o At i dashur, më fal mua dhe idhujtarinë që kam kryer në të shkuarën si dhe atë që kam bërë dhe vazhdoj të bëj… bëj që të mos kem asnjë Perëndi tjetër në zemër veç Teje, të mos i shërbej askujt tjetër veç Teje dhe për Ty… O Zot t’i më urdhëron të mos e përdor kot emrin tënd, duke mallkuar, duke bërë lutje pa kuptim, duke u tallur, duke abuzuar apo neglizhuar leximin dhe dëgjimin e fjalës tënde të shenjtë… gjithashtu të mos e mohoj të vërtetën dhe fjalën tënde, të mos e fsheh kur më jepet rasti për të të dhënë lavdi Ty duke konfirmuar të vërtetën.

Prandaj e kuptoj që Ti dëshiron që ta përdor gjuhën time që me përulësi të të rrëfej Ty, fjalën dhe të vërtetën tënde… të lutem me zemër, t’i bëj thirrje emrit tënd; të lexoj dhe dëgjoj fjalën tënde, ta shpall atë me druajtje, zell dhe kujdes; në falënderime dhe lavdërime për Ty për shkak të mëshirës sate të madhe… Zot i mirë dhe i hirshëm… unë jam një shkelës i mjerë i urdhërimit tënd të mirë të bekuar dhe të shenjtë, ashtu si kam qenë edhe në të shkuarën. Perëndi i dashur, fali mëkatet e mia të shkuara dhe të tashme për të cilat ky ligj më akuzon dhe më jep mundësi o At i hirshëm që të mbushem me Frymën tënde të Shenjtë për ta njohur dhe dashur emrin, fjalën dhe të vërtetën tënde të shenjtë në Jezu Krishtin… t’i lutem emrit tënd për të gjitha nevojat e mia, të të falënderoj Ty, të të përlëvdoj, lartësoj dhe shenjtëroj emrin tënd të shenjtë si një enë e mëshirës tënde, tani e përjetë.

Gjon Bradford (1510–1555). Reformator Protestant Anglez në Universitetin e Kembrixhit. Ai u caktua kapelani mbretëror i Mbretit Eduard VI. Kur Katolikja Maria Tudor mori fronin ai u arrestua bashkë me Latimerin, Ridlin dhe Kryepeshkopin Cranmer. Bradfordi kishte një reputacion të madh si predikues dhe një turmë e madhe erdhi për të parë ekzekutimin e tij. Ai mbahet mend më tepër për thënien e tij, “Ja ku po shkon dhe Gjon Bradford prej hirit të Perëndisë.” Veprat e tij, disa prej të cilave u shkruan në burg përfshijnë letra, nxitje, eulogji, meditime, predikime dhe ese. Shkëputur nga “Meditime të perëndishme: Meditim për Dhjetë Urdhërimet”.

PYETJA 8 E KATEKIZMIT TE RI

Katekizmi

Cili është ligji i Perëndisë i deklaruar në Dhjetë Urdhërimet?
Nuk do të kesh asnjë perëndi tjetër përveç meje. Nuk do të bësh për veten tënde asnjë idhull në formën e ndonjë gjëje lart në qiell, mbi tokë apo nën tokë, ose në ujëra – nuk do të biesh përmbysë para tyre dhe nuk do t’i adhurosh. Nuk do ta keqpërdorësh emrin e ZOTIT Perëndisë tënd. Mbaje mend ditën e Sabatit dhe shenjtëroje. Ndero atin tënd dhe nënën tënde. Nuk do të vrasësh. Nuk do të shkelësh besnikërinë bashkëshortore. Nuk do të vjedhësh. Nuk do të japësh dëshmi të rreme. Nuk do të lakmosh. Nuk do të kesh perëndi të tjetër para meje.

Vargu Biblik – Eksodi 20:3, LiP 5:7

Nuk do të kesh perëndi të tjerë para meje.

Komentar

Veç meje s’do kesh Perëndi
Një Imazhi në gjunjë mos i bjer
Emrin e Perëndisë kot mos e përdor
Sabatin e tij mos e përdhos
Babë e nënë do të nderosh
Mos vrit, madje mos ta mendosh
Me kurvërim ti mos u ndot
Mos vidh – dhe pse thellë në varfëri
Dëshmi të rreme mos jep ti
Për gjërat e fqinjit mos ki lakmi.

Rreziku nuk qëndron vetëm në thyerjen e një apo dy prej këtyre dhjetë urdhërimeve, por në fakt në shkeljen e secilit prej tyre. Siç mund ta dini, kur një mbret jep dhjetë urdhëra të caktuara të cilave shtetasit e tij t’ju binden ndryshe ekzekutohen me vdekje, nëse dikush shkel qoftë edhe një prej këtyre të dhjetave, atëherë ka kryer tradhëti, është njëlloj sikur t’i kishte thyer të dhjeta dhe është i dënuar të vuajë ndëshkimin e ligjit njëlloj sikur ta kishte thyer secilin prej tyre. Këto gjëra janë shumë të qarta përsa i përket ligjit të Perëndisë, për shkak se ai është një besëlidhje e veprave. Nëse dikush zbaton nëntë prej tyre por shkel vetëm një, kjo shkelje e vetme është e sigurt që do ta shkatërrojë dhe do ta përzërë nga gëzimet e qiellit sikur në fakt t’i kishte shkelur që të gjitha. Edhe sikur ta përmbushni këtë besëlidhje të ligjit, madje të gjithën, për një kohë të gjatë, dhjetë, njëzetë, pesëdhjetë apo shtatëdhjetë e pesë vjet, në qoftë se gabon edhe një herë të vetme dhe e shkel një prej këtyre urdhërimeve para se të vdesësh në bazë të asaj besëlidhjeje je i humbur.
Miqtë e mi, ju duhet të kuptoni që ata që janë nën besëlidhjen e hirit do të shpëtohen prej saj me po atë siguri që ata që janë nën besëlidhjen e ligjit do dënohen prej saj, nëse vazhdojnë në to. Sërish, duhet të kuptoni që ky ligj nuk dënon vetëm fjalët dhe veprimet, por ka autoritet të dënojë edhe mendimet e liga më të fshehta të zemrës, prandaj nëse nuk thua ndonjë fjalë të ligë, si mallkim, gënjeshtër, sharje apo shpifje, apo çdo fjalë tjetër që nxit apo shijon mëkatin, por nëse lejon qoftë edhe një medim të kotë në zemrën tënde, një të vetëm në jetën tënde, ligji e kap, të akuzon dhe të dënon edhe për një gjë të tillë. Prandaj ashtu si pjesa tjetër e urdhërimeve, nëse ka qoftë edhe një mendim të lig në zemrën tënde, kundër Perëndisë, kundër njerëzve të tjerë, edhe pse ti mund të mos e dallosh, gjithsesi ligji të kap, dhe me autoritetin e vet të arreston, të dënon dhe të ekzekuton për këtë gjë.
Gjon Bunian (1628–1688). I njohur me nofkën kallajxhiu i Elstou, Buniani përjetoi një kthim dramatik në besim dhe u bë një prej predikuesve më të njohur Puritanë. Ndërsa popullariteti i tij u rrit ai u bë gjithnjë e më tepër një shënjestër për shpifje dhe akuza gjëra të cilat më në fund e çuan në burg ku edhe shkroi veprën e tij më të njohur e cila është botuar edhe në gjuhën shqipe Rruga e Shtegëtarit në vitin 1678.

Video

Lutja

Zoti dhe Perëndia im, më ndihmo përmes hirit tënd t’i mësoj dhe t’i kuptoj urdhërimet e tua në mënyrë më të plotë çdo ditë dhe të jetoj sipas tyre… Ruaje zemrën time që të mos bëhem më harraq dhe mosmirënjohës, që kurrë të mos shkoj pas perëndive të tjera, pas ngushëllimeve të tjera mbi dhe, apo tek ndonjë krijesë tjetër, por që të mbahem me të vërtetë vetëm tek Ti, Perëndia im i vetëm. Amen, i dashur Zot Perëndi, Ati im. Amen.
Martin Luteri (1483–1546). Pastor Protestant Gjerman dhe profesor i teologjisë. Luteri ishte biri i një familjeje minatorësh, që kishte për qëllim të bëhej avokat, por u bë pjesë e rendit monastik. Në 31 Tetor 1517 Luteri gozhdoi Nëntëdhjetë e Pesë Tezat e tij në derën e një kishe në Vitenberg duke i hapur kështu udhë Reformimit. Refuzimi i tij për të hequr dorë nga shkrimet e tij pavarësisht këmbënguljes së Papë Leos X dhe Karlit V rezultoi në çkishërimin e tij. Luteri shkroi shumë vepra, ku përfshihen katekizma e tij e shkurtër dhe ajo e zgjeruar, si dhe predikoi qindra predikime në kisha dhe universitete.

 Burimi: http://fjaletejetes.com/katekizem/

PYETJA 7 E KATEKIZMIT TE RI

Katekizmi

Çfarë kërkon ligji i Perëndisë?

Ligji i Perëndisë kërkon bindje personale të përsosur dhe të vazhdueshme; që ta duam Perëndinë me gjithë zemrën, shpirtin, mendjen dhe forcën tonë, dhe ta duam të afërmin porsi vetveten. Ato të cilat Perëndia i ndalon nuk duhen bërë kurrë dhe atë që Perëndia i urdhëron duhen bërë gjithmonë.

Vargu Biblik – Mateu 22:37–40

Dhe Jezusi i tha: “’Duaje Zotin, Perëndinë tënd me gjithë zemrën tënde, me gjithë shpirtin tënd dhe me gjithë mendjen tënde’. Ky është urdhërimi i parë dhe i madhi. Dhe i dyti, i ngjashëm me këtë, është: ‘Duaje të afërmin tënd porsi vetveten’. Nga këto dy urdhërime varet i tërë ligji dhe profetët.”

 

Komentar

Ta duash Zotin Perëndi me gjithë zemrën, mendjen, shpirtin dhe forcën tënde është dega e parë madhështore e drejtësisë së krishterë. Gjej kënaqësinë tënde në Zotin Perëndinë tënd; kërko dhe gjej gjithë lumturinë tënde në Të. Do ta dëgjosh dhe zbatosh fjalën e Tij, “Biri im më jep zemrën tënde.” Pasi t’i keni dhënë thelbin e shpirtit tuaj që ai të mbretërojë pa asnjë rival, mund të ndodhë që të thërrisni nga plotësia e zemrës tuaj, “Do të dua Ty o Zot, forca ime. Zoti ËSHTË shkëmbi im i fortël Shpëtimtari im, Perëndia im tek i cili besoj.” Urdhërimi i dytë, dega e dytë madhështore e drejtësisë së krishterë është e lidhur ngushtë dhe e pandashme nga e para: “Duaje të afërmin tënd porsi veteveten.” Duaje – përqafoje me vullnetin e mirë dhe të butë, me ndjenjat më të zjarrta dhe të dashura, me dëshirat më të përflakta për të parandaluar apo larguar çdo ligësi dhe për të sjellë çdo mirësi të mundshme. Të afërmin tënd – jo vetëm miqtë, familjarët, të njohurit e tu; jo vetëm të virtytshmit që të vlerësojnë, që ta kthejnë mirësinë, por çdo person, duke mos përjashtuar ata që nuk të kanë parë kurrë apo nuk e kanë dëgjuar emrin tënd; duke mos përjashtuar ata që e di që janë të liq dhe mosmirënjohës, ata që të përbuzin. Edhe këta duhet t’i duash si vetveten me të njëjtën dëshirë të pashueshme për lumturinë e tyre. Trego të njëjtin kujdes të palodhur për t’i mbrojtur nga çdo gjë që mund ta lëndojë shpirtin apo trupin e tyre. Kjo është dashuria.

Xhon Uesli (1703–1791). Predikues dhe teolog Anglez. Ueslit dhe vëllait të tij i dedikohet themelimi i lëvizjes Metodiste Angleze. Në përgjithësi ai udhëtonte me kalë, predikonte dy apo tri herë në ditë dhe thuhet që ka dhënë më tepër se 40,000 predikime. Ai gjithashtu ishte një shkrimtar i njohur himnesh të krishtera. Nga mesazhi “Dy Urdhërimet” në Ripërtëri Zemrën Tënde: Këshilla Klasike nga Xhon Uesli.

Video Instruktim

Lutja

Ne të falënderojmë o At Qiellor që nuk na ke lënë të pengohemi në errësirë pa ndonjë dritë për të na treguar udhën. Të falënderojmë që Fjala jote është një llambë për këmbën tonë dhe një dritë në shtegun tonë. Ne të falënderojmë që në Frymën e Shenjtë na ke dhënë një ngushëllues dhe një fuqizues që banon brenda nesh, që e shkruan ligjin tënd në zemrat tona dhe na aftëson ta duam dhe t’i bindemi atij. Na jep një masë gjithnjë e më të madhe të plotësisë së Frymës në mënyrë që të jetojmë një jetë të pëlqyeshme në praninë tënde të shenjtë. Për lavdinë e emrit tënd të madhërishëm. Amen.

Xhon Stot (1921–2011). Predikues Anglikan që për shumë vite shërbeu si rektori i All Souls Church në Londër. Stot ishte njëri prej themeluesve kryesore të Konventës së Lozanës (1974). Mes shumë librave të tij përfshihet edhe libri Bazat e Krishterimit, dhe disa komentarë të serisë Bibla Flet Sot të botuar edhe në gjuhën Shqipe. Nga fundi i predikimit “Thirrje për të përmbushur Ligjin” nga Mateu 5:17–20, regjistruar më 15 Tetor 1989, i disponueshëm nga faqja e internetit allsouls.org.

 Burimi: http://fjaletejetes.com/katekizem/

PYETJA 6 E KATEKIZMIT TE RI

Katekizmi

Si mund ta përlëvdojmë Perëndinë?
Ne e përlëvdojmë Perëndinë duke u kënaqur në Të, duke e dashur, duke i besuar dhe duke iu bindur vullnetit, urdhërimeve dhe ligjit të Tij.

Vargu Biblik – Ligji i Përtërirë 11:1

Duaje, pra, Zotin, Perëndinë tënd, dhe respekto gjithnjë rregullat e tij, statutet e tij, dekretet e tij dhe urdhërimet e tij.

Komentar

E gjithë jeta e një të krishteri nuk duhet të jetë gjë tjetër veçse lëvdim dhe falenderim ndaj Perëndisë. Ne nuk duhet të hamë, të pimë apo të flemë veçse të hamë për Perëndinë, të flemë për Perëndinë, të punojmë për Perëndinë dhe të flasim për Perëndinë; të gjitha këto t’i bëjmë për lavdinë dhe lëvdimin e Tij… Ashtu si e marrim gjithçka prej Perëndisë, në të njëjtën mënyrë duhet ta vendosim gjithçka para këmbëve të tij dhe të themi, “Nuk do të jetoj një jetë mëkati që nuk përputhet me favorin e Perëndisë tim”… Ne e përlëvdojmë Perëndinë kur e lartësojmë në shpirtin tonë përmbi gjithë krijesat e botës, kur i japim vendin më të lartë në dashurinë dhe gëzimin tonë, kur të gjitha ndjenjat tona janë fokusuar tek Ai si mirësia më e madhe. Kjo duket gjithashtu edhe atëherë kur nuk e ulim Perëndinë para asnjë krijese, kur ndjenjat tona thonë, “Cilin kam në qiell veç teje?”

Perëndia është Perëndia ynë përmes beslidhjes, pasi ai na ka dhënë veten e tij. Çdo besimtar i krishterë ka pjesën e vet dhe kështu Perëndia është pjesa dhe trashëgimia e tij. Ka më tepër ngushëllim në faktin që Perëndia është Perëndia ynë nga sa mund ta konceptojë zemra e njeriut. Kjo është më e madhe se zemra e tij, prandaj edhe pse nuk mund të themi që kemi pasuri, nderime apo miq, por nëse jemi në gjëndje të themi përmes Frymës së besimit që Perëndia është trashëgimia jonë atëherë kemi gjithçka në Të. Urtësia e tij është jona për të gjetur mënyrën për të na bërë mirë… nëse jemi nën fajin e mëkatit mëshira e tij është jona për të na falur; nëse na mungon diçka gjithëmjaftueshmëria e tij është e jona për të na furnizuar apo për të na bërë të mirë. Nëse Perëndia është yni atëherë gjithçka që Perëndia mund të bëjë është jona, dhe gjithçka që Perëndia ka është e jona… Perëndia dëshiron që ta bëjmë lavdinë e tij synimin tonë në mënyrë që ai të na japë veten e tij.

Richard Sibbes (1577–1635). Teolog dhe pastor Puritan Anglez që në fillim të shekullit të 17-të njihej në Londër si “Doktori Qiellor Sibes.” Ai predikoi në Greis In në Londër dhe në Selinë ‘Master of Kathrin’ në Kembrixh. Vepra e tij më e famshme ishte Kallami i Thyer dhe Kandili që bën tym. Marrw nga “Divine Meditations” nw volomin “The Complete Works of Richard Sibbes,” Volume VII (Edinburgh: James Nichol, 1864), 185–186, 216, 221.

Video Instruktim

Lutja

O Perëndi, bëj që të jemi pjesë e atij numri të bekuar. Nëse mund ta quajmë Perëndinë, Perëndia ynë, do të përpiqemi përmes Frymës së Shenjtë të jemi si Perëndia. Do ta kemi shëmbëlltyrën e tij hyjnore të vulosur në shpirtin tonë dhe do përpiqemi të jemi ndjekës të atij Perëndie që është Ati ynë… Nëse hamë apo pimë, nëse bëjmë ndonjë gjë tjetër do t’i bëjmë të gjitha për lavdinë e Perëndisë… Ju që e quani atë Perëndinë tuaj, ju ndihmoftë Ai vetë tani e tutje që ta përlëvdoni Atë gjithnjë e më tepër; dhe nëse Perëndia është Perëndia juaj… nëse dashuria e Perëndisë gufon në zemrat tuaja, atëherë do të jeni të gatshëm në çdo rast për të bërë gjithçka për të zmadhuar nderin dhe lavdinë e Tij… O Perëndi ji Ti Perëndia i tyre! Bëj që Ti o Perëndi të jesh lavdia e tyre. Ashtu qoftë Zot Jezus! Amen.

George Whitefield (1714 –1770). Predikues Anglikan. Ai e kaloi Oqeanin Atlantik 13 herë dhe për 34 vjet predikoi nëpër Angli dhe Amerikë (duke qënë pjesë e atij që njihet si Rizgjimi i Madh). Zëri i Uitfildit mund të dëgjohej nga largësi të mëdha dhe një herë tregohet që u dëgjua nga 30,000 njerëz teksa predikonte në natyrë të hapur. Uitfildi predikoi më shumë se 18,000 predikime gjatë jetës së tij por sot kemi më pak se 90 prej tyre. Marrë nga “Sermon LXXIII: God a Believer’s Glory” nga volumi “Sermons on Important Subjects” nga Rev. George Whitfield (London: Fisher, Son & Jackson, 1832), 764–768.

Burimi: http://fjaletejetes.com/katekizem/

PYETJA 5 E KATEKIZMIT TE RI

Katekizmi

Çfarë krijoi tjetër Perëndia?

Perëndia krijoi të gjitha gjërat përmes Fjalës së tij të pushtetshme dhe i gjithë krijimi i tij ishte shumë i mirë; gjithçka lulëzoi nën sundimin e tij të dashur.

Vargu Biblik – Zanafilla 1:31

Atëherë Perëndia shikoi të gjitha ato që kishte bërë, dhe ja, ishte shumë mirë.

Komentar

Me fuqinë e tij Perëndia nga hiçi krijoi qiellin, tokën dhe detin; të cilat menjëherë i zbukuroi dhe i pasuroi me lloj-lloj gjërash të mira. I pëlqeu Atij që në këtë botë të sillte njeriun, të cilit ia nënshtroi të gjitha gjërat… Sa madhështor është Perëndia ynë; sa e madhe është fuqia e Perëndisë; sa i mirë, sa bujar dhe i pasur është Ai ndaj njerëzve që nuk i meritojnë kurrë gjëra të tilla prej duarve të tij. Perëndia ynë ka krijuar për njeriun pasuri tepër të mëdha, kënaqësi të jashtëzakonshme dhe furnizime të tilla sa nuk mund ta lëvdojmë mjaftueshëm, ia ka nënshtruar të gjitha atij që t’i binden si zotëria i tyre… Por meqë ra fjala, këtu në krijimin e botës duhet të konsiderojmë ruajtjen dhe qeverisjen e gjithësisë prej të njëjtit Perëndi. Sepse bota nuk ekziston dhe nuk mund të vazhdojë të ekzistojë me ndonjë fuqi prej vetes; këto gjëra nuk lëvizin me vullnetin e tyre… Është gjëja më absurde të thuash se Perëndia i ka krijuar të gjitha gjërat por nuk kujdeset për gjërat që ka bërë; që krijesa e tij është si një anije pa timonier që hidhet andej këndej nga erërat e kundërta duke u përplasur pas shkëmbinjve… Perëndia kujdeset dhe interesohet për gjëndjen morale të njeriut dhe për atë të të gjitha gjërave që ekzistojnë në botë; por Ai gjithashtu i qeveris dhe i ruan edhe sot, Ai ka për t’i qeverisur dhe ruajtur deri në fund.

Heinrich Bullinger (1504–1575). Reformator Zvicerian dhe pasues i Zvinglit si udhëheqës i kishës në Zyrih. Bullinger shkroi 127 vepra teologjike dhe historike. Ekzistojnë 12,000 letra nga Bullingeri dhe drejtuar atij të cilat përbëjnë korrespondecën më të madhe që është ruajtur prej kohëve të Reformimit. Mes shumë tjerëve ai kishte letërkëmbim me Henrin VIII, Eduardin VI, Elizabetën I të Anglisë, Kristianin II të Danimarkës dhe Frederikun III.

Video Instruktim

Lutja

I shenjtë, i shenjtë, i shenjtë je Ti Zot Perëndi i Gjithpushtetshëm, që ishte, je dhe do të vish; i përjetshëm pa fillim apo fund; i pamasë, pa caqe kufizuese; Frymë e pafundme, At, Fjalë dhe Frymë e Shenjtë. Jetë, Kuptim dhe Vullnet i pasosur; pafundësisht i pushtetshëm, i urtë dhe i mirë. Prej Teje, përmes Teje dhe për Ty janë të gjitha gjërat. Ty të qoftë lavdia përjetë e mot. Të gjitha veprat e tua shpallin lavdinë Tënde sepse të gjitha përsosmëritë e Tua të lavdishme shpalosen tek të gjitha; Ti i krijove të gjitha për lavdinë, kënaqësinë dhe vullnetin tënd të shenjtë.

Qiejtë me gjithë ushtritë e tyre; diellin dhe të gjitha yjet e lavdishëm; zjarrin me flakët, dritën dhe nxehtësinë e tij; tokën dhe të gjitha gjallesat që banojnë në të bashkë me të gjitha zbukurimet e ëmbla dhe gjithë nur; ajërin dhe të gjitha meteorët; thellësitë e mëdha dhe gjithë gjallesat që notojnë në to; që të gjitha këto janë predikues të lëvdimit tënd dhe tregojnë lavdinë e Krijuesit madhështor. Sa e madhe është fuqia që krijoi një botë kaq madhështore nga hiçi; një fuqi që me shkathtësi të mrekullueshme i vë në lëvizje ato trupa të mëdhenj ndriçues dhe në një moment u dha ndikimin e lëvizjes së tyre, dritën dhe nxehtësinë, në ajër, det dhe tokë.

Jeta e pushtetshme u jep jetë të gjitha gjërave; e ruan strukturën e natyrës që ke krijuar. Sa e lavdishme është urtësia që i qeveris të gjitha gjërat, ajo urtësi që u cakton të gjithave vendin dhe rolin dhe përmes ligjeve të saj të përsosura e ruan bukurinë dhe harmoninë e të gjitha gjërave! Sa e lavdishme është ajo mirësi dhe dashuri që i krijoi të gjitha të mira, madje shumë të mira! Ne të lëvdojmë dhe përlëvdojmë Ty Zotin dhe Pronarin tonë sepse ne dhe të gjitha gjërat të përkasim vetëm Ty.

Richard Baxter (1615–1691). Një prej puritanëve Anglezë. Baksteri shërbeu si kapelan në ushtrinë e Oliver Kromuellit dhe si pastor në Kiderminster. Kur Jakobi II u hoq nga pushteti, ai u persekutua dhe u burgos për 18 muaj. Ai vazhdoi të predikonte dhe në atë kohë shkroi: “Predikova sikur të isha i sigurt që nuk do predikoja më, predikova si një njeri që po vdiste para atyre që po vdisnin.” Përveç veprave të tij teologjike ai ishte edhe poet dhe shkrimtar himnesh të krishtera. Ai shkroi gjithashtu Katekizmin e Familjes së tij.

Burimi: http://fjaletejetes.com/katekizem/

 

PYETJA 4 E KATEKIZMIT TE RI

Katekizmi

Si dhe pse na krijoi Perëndia?

Perëndia na krijoi mashkull dhe femër simbas shëmbëlltyrës së vet, për ta njohur, për ta dashur, për të jetuar me Të dhe për ta lavdëruar. Është e drejtë që ne që u krijuam prej Perëndisë të jetojmë për lavdinë e Tij.

Vargu Biblik – Zanafilla 1:27

Kështu Perëndia krijoi njeriun simbas shëmbëlltyrës së vet, simbas shëmbëlltyrës së Perëndisë; Ai krijoi mashkullin e femrën.

Komentar

Lavdia e Perëndisë është gjëja e parë që duhet të dëshirojnë bijtë e Perëndisë. Kjo është tema e një prej lutjeve të Zotit tonë: “O At, përlëvdo emrin tënd.” (Gjoni 12:28). Ky është qëllimi për të cilin u krijua bota. Ky është synimi për të cilin u thirrën dhe u konvertuan shenjtorët. Kjo është gjëja kryesore që duhet të kërkojmë, që, “në gjithçka të përlëvdohet Perëndia.” (1 Pjetri 4:11). Vetëm Ai meriton të marrë gjithë lavdinë… ne i japim Atij gjithë nderimin dhe lavdërimin dhe ngazëllohemi që Ai është Mbreti i mbretërve dhe Zoti i zotërve… Ku janë fokusuar zemrat tona? Çfarë duam më tepër? Mos vallë ndjenjat tona më të larta janë për gjërat tokësore apo për ato që janë në qiell?

Të pasurit e një qëllimi të vetëm është sekreti i madh i begatisë frymërore. Nëse sytë tanë nuk shohin qartë, nuk mund të ecim pa u penguar dhe pa u rrëzuar. Nëse përpiqemi t’u shërbejmë dy zotërinjve të ndryshëm të jemi të sigurt që nuk do të kënaqim asnjërin. E njëjta gjë vlen edhe për shpirtin tonë. Nuk mund t’i shërbejmë Perëndisë dhe botës në të njëjtën kohë. Është e kotë që ta provojmë. Kjo gjë nuk mund të bëhet. Perëndia duhet të jetë mbreti i zemrave tona. Ligji i Tij, vullneti i Tij, porositë e Tij duhet të kenë vëmendjen tonë parësore.

Ne të gjithë kemi talenta përpara Perëndisë. Gjithçka me të cilën mund ta përlëvdojmë Perëndinë është një talent; dhuntitë tona, intelekti ynë, kujtesa jonë, ndjenjat tona, privilegjet tona si pjestarë të Kishës së Krishtit, avantazhet tona si zotërues të Biblës, që të gjitha këto janë talenta. Prej nga erdhën këto gjëra? Çfarë dore na i dhuroi? Pse jemi këta që jemi? Pse nuk jemi krimba që zvarriten në tokë? Ka vetëm një përgjigje për këto pyetje. Gjithë sa kemi na është dhënë hua prej Perëndisë. Ne jemi administratorë të Perëndisë. Ne jemi borxhinj karshi Perëndisë. Lëreni këtë mendim të zërë vend thellë në zemrat tuaja.

John Charles Ryle (1816–1900). Peshkopi i parë Anglikan i Liverpulit. Caktimi i Rajlit në këtë detyrë u bë me rekomandimin e Kryeministrit Benjamin Disraeli. Përveçse ishte pastor dhe shkrimtar Rajl ishte edhe sportist për lundrim me rema si dhe luajti kriket për Universitetin e Oksfordit. Ai ishte përgjegjës për ndërtimin e më shumë se dyzetë kishave. Nga Expository Thoughts on the Gospels: St. Matthew (New York: Robert Carter & Brothers, 1870), 51–56, 336–337.

Instruktimi

Lutja

O Perëndi, të lutem për hir të Krishtit, të më pranosh tani si zotërim të plotë të Tij dhe të më trajtosh në këtë mënyrë, më lëndoftë apo më begatoftë, çfarëdo që t’i pëlqejë të bëjë me mua – unë i përkas Atij. Sot e tutje, nuk do të veproj në asnjë mënyrë sikur i përkas vetes – nëse e përdor ndonjë prej fuqive të mia për çfarëdo gjëje që nuk është për lëvdim të Perëndisë dhe nëse nuk e bëj përlëvdimin e Tij gjithë punën time të plotë.

Jonathan Edwards (1703–1758). Predikues Amerikan i epokës koloniale, teolog dhe filozof. Eduards u bë pastor i kishës së tij në Northampton, Masaçusets në vitin 1726. Ai është bërë i famshëm për predikimin e tij “Mëkatarë në duart e një Perëndie të zemëruar” si dhe për librat e tij Qëllimi për të Cilin Perëndia e Krijoi Botën dhe Trajtim i Ndjenjave Fetare. Eduards vdiq nga vaksinimi kundër lisë pak pasi kishte marrë presidencën e Kolegjit të Nju Xhersit (që më vonë u bë Universiteti Princton). Nga “Memoirs of Jonathan Edwards” in The Works of Jonathan Edwards, Volume 1 (London: William Ball, 1840), lxvii.

Burimi: http://fjaletejetes.com/katekizem/

PYETJA 3 E KATEKIZMIT TE RI

Katekizmi

Sa persona ekzistojnë në Perëndinë?

Në Perëndinë e vetëm të gjallë dhe të vërtetë ekzistojnë tre persona: Ati, Biri dhe Fryma e Shenjtë. Ata janë të njëjtë në thelb, të barabartë në pushtet dhe lavdi.

Vargu Biblik

Hiri i Zotit Jezu Krisht, dashuria e Perëndisë dhe bashkësia e Frymës së Shenjtë qofshin me ju të gjithë. Amen. (2 Korintasve 13:14)

Komentari

Fakti që Triniteti, At, Bir dhe Frymë e Shenjtë është një Perëndi është i nevojshëm që të besohet prej nesh, jo vetëm për aspektin e përjetshëm… por në mënyrë të veçantë për njohjen e tri veprave të mëdha të Perëndisë tek njeriu: domethënë, si Krijuesi ynë dhe Perëndia i natyrës; si Shpenguesi ynë dhe si Perëndi i hirit pajtues dhe qeverisës, dhe si Shenjtëruesi ynë, si Zbatuesi dhe Përsosësi i gjithçkaje, për të në barë të përshtatshëm për në lavdi.

Shkrimi na thotë që janë tre persona e megjithatë një Perëndi. Ne duhet të pagëzohemi në emrin e Atit, të Birit dhe të Frymës së Shenjtë (Mateu 28:19). Tre janë ata që dëshmojnë në qiell, Ati, Fjala dhe Fryma e Shenjtë dhe këta të tre janë një (1 Gjoni 5:7). Perëndia është një Frymë i pafund dhe i pandashëm, e megjithatë duhet besuar që ai është At, Bir dhe Frymë Shenjtë.

Ne duhet ta njohim, besojmë dhe vlerësojmë atë si të vetmin Frymë të pafund, të përjetshëm dhe të gjithmjaftueshëm, si Pushtetin jetësor, Kuptimin, dhe Vullnetin e Jetës Dritës dhe Dashurisë tonë më të përsosur; At, Bir dhe Frymë e Shenjtë prej të cilit, me anë të të cilit dhe për të cilin janë të gjitha gjërat; si Zotëruesin, Sunduesin dhe Atin tonë absolut, si Krijuesin, Shpenguesin dhe Shenjtëruesin tonë.

Richard Baxter (1615–1691). Një prej puritanëve Anglezë. Baksteri shërbeu si kapelan në ushtrinë e Oliver Kromuellit dhe si pastor në Kiderminster. Kur Jakobi II u hoq nga pushteti, ai u persekutua dhe u burgos për 18 muaj. Ai vazhdoi të predikonte dhe në atë kohë shkroi: “Predikova sikur të isha i sigurt që nuk do predikoja më, predikova si një njeri që po vdiste para atyre që po vdisnin.” Përveç veprave të tij teologjike ai ishte edhe poet dhe shkrimtar himnesh të krishtera. Ai shkroi gjithashtu Katekizmën e Familjes së tij (nga e cila është shkëputur edhe ky citim). Nga “The Catechising of Families” ne “The Practical Works of Richard Baxter,” Volume 19 (London: Paternoster, 1830), 33, 62, 165.

Instruktimi

Lutja

E kemi studiuar jo pa drojë misterin më të shenjtë të Trinisë së bekuar, At, Bir dhe Frymë e Shenjtë, për të cilën kemi mësuar nga Shkrimet, dhe tani do të qëndrojmë këtu, duke adhuruar me përunjësi Unitetin në trini dhe Trinitetin në unitet. Le të mbajmë mend dhe të shohim me një zell të jashtëzakonshëm këtë dallim apo ndarje që është shpallur qartë në Shkrim bashkë me unitetin që na është urdhëruar… Ka vetëm një Perëndi… Prandaj kur lexojmë që Perëndia krijoi botën, kuptojmë që këtë gjë e bëri Ati prej të cilit janë të gjitha gjërat, përmes Birit me anë të të cilit janë të gjitha gjërat, në Frymën e Shenjtë në të cilin janë të gjitha gjërat. Kur lexojmë që Biri u bë mish, vuajti, vdiq dhe u ringjall për shpëtimin tonë, ne besojmë që Ati dhe Fryma e Shenjtë, edhe pse nuk ishin pjesëtarë të mishërimit dhe vuajtjes së tij, e megjithatë ata e arritën shpëtimin tonë përmes Birit… Kur thuhet që mëkatet na janë falur në Frymën e Shenjtë ne besojmë që kjo e mirë dhe të gjitha të mirat e tjera të bekimeve tona në mënyrë të pandashme na janë dhënë dhe janë vendosur mbi ne prej një Perëndie të vetëm, të vërtetë, të gjallë dhe të përjetshëm, që është Ati, Biri dhe Fryma e Shenjtë. Atij i qoftë lavdia dhe mirënjohja për jetë të jetëve. Amen.

Heinrich Bullinger (1504–1575). Një prej reformatorëve Zvicerianë që ishte udhëheqësi i kishës së Zyrihut. Bullinger shkroi 127 vepra teologjike dhe historike. Ekzistojnë 12,000 letra nga Bullingeri dhe drejtuar atij të cilat përbëjnë korrespondecën më të madhe që është ruajtur prej kohëve të Reformimit. Mes shumë tjerëve ai kishte letërkëmbim me Henrin VIII, Eduardin VI, Elizabetën I të Anglisë, Kristianin II të Danimarkës dhe Frederikun III. Marrë nga “Of The Holy Ghost: The Eighth Sermon” in “The Other Eight Sermons of the Fourth Decade” in Decades of Henry Bullinger, translated by H.I., Volume 4 (Cambridge: University Press, 1851), 325–326.

Burimi: http://fjaletejetes.com/katekizem/

PYETJA 2 E KATEKIZMIT TE RI

Katekizmi

Kush është Perëndia?

Perëndia është krijuesi dhe mbështetësi i gjithçkaje dhe të gjithëve. Ai është i përjetshëm, i pafund dhe i pandryshueshëm në pushtet dhe përsosmëri, mirësi dhe lavdi, urtësi, drejtësi dhe të vërtetë. Asgjë nuk ndodh veçse përmes tij dhe vullnetit të tij.

Vargu Biblik                  

Nuk ka asnjë të barabartë me ty midis perëndive, o Zot, as ka vepra të njëllojta me të tuat. Tërë kombet që ti ke krijuar do të vinë të bien përmbys para teje, o Zot, dhe do të përlëvdojnë emrin tënd. Sepse ti je i madh dhe kryen mrekulli; vetëm ti je Perëndia… Por ti, o Zot, je një Perëndi i mëshirshëm dhe i dhembshur që zemërohet ngadalë dhe që ka shumë mirësi dhe të vërtetë. (Psalmi 86:8–10 dhe 15)

Komentari

Perëndia është qënia e përjetshme dhe e pavarur… Ai u jep ekzistencën të gjitha krijesave…. Perëndia është qënia e përjetshëme dhe e pandryshueshme… Qënia e tij nuk ka asnjë kufizim. Engjëjt dhe njerëzit kanë qëniet e tyre, por ata janë të kufizuar;…por Perëndia është një qënie e pamasë që nuk mund të përfshihet brenda ndonjë caku… Nuk ka pasur dhe nuk do të ketë kurrë një kohë kur Perëndia të mos ketë thënë për veten “Unë jam’… Ai është një Perëndia që u jep qënie të gjitha gjërave… Ai është Qënia e qënieve, që ekziston në veten e tij;… “Unë jam ai që jam, ashtu si jam do jem për gjithë përjetësinë”… Ai është i pafund në pushtet, sovran në sundim, dhe i pakufizuar ashtu si janë krijesat… Ai është aq i fortë saqë është i plotfuqishëm, Ai është ai për të cilin asgjë nuk është e pamundur…. Atij nuk i mungon asgjë, Ai është pafundësisht i bekuar me përsosmërinë e pafundme të qënies së tij të lavdishme…. Ai është i vetëmjaftueshëm, i gjithëmjaftueshëm, absolutisht i përsosur…. Tek Perëdia nuk ka ndryshim apo hije ndryshimi, por Ai është përjetësisht i njëjtë… Perëndia ka qenë gjithmonë, është përherë dhe do të jetë përjetësisht. Edhe pse manifestimet e vetes së tij para krijesave janë në kohë, gjithsesi esenca e qënies së tij nuk u kufizua prej kohës dhe as do mund të kufizohet. Shihni pas apo përpara, Perëndia nga përjetësia në përjetësi është qënia më e vetëmjaftueshme, më e pafundme, më e përsosur dhe më e bekuar; Ai është shkaku i parë i qënies tonë dhe për qënien e tij nuk ka asnjë shkak; Ai është një plotësi e pafundme e përjetshme dhe zotërim i vetes së tij për veten e tij. Çfarë Perëndia është është, ka qenë nga përjetësia dhe çfarë është do të jetë në përjetësi.

Thomas Brooks (1608–1680). Predikues Puritan Anglez. Brooks studioi në Universitetin e Kembrixhit para se të bëhej rektori i një kishe në Londër. Ai u hoq nga detyra por vazhdoi të punonte në Londër edhe gjatë Plagës së Madhe. Ai shkroi disa dhjetëra libra, shumica e të cilëve janë të natyrës devocionale, I Krishteri i Heshtur nën Thupër (nga i cili është shkëptur edhe kjo lutje) është më i njohuri nga të gjithë. Shkëputur nga “Vërtetimi i Hyjnisë së Përjetshme të Krishtit” in The Complete Ëorks of Thomas Brooks, edited by Rev. Alexander Balloch Grosart, Volume 5 (Edinburgh: James Nichol, 1866), 150–157.

Instruktimi

Lutje

O Mirësi sovrane, o Urtësi e pushtetshme, unë besoj që Tij me ëmbëlsi cakton dhe qeveris gjithçka, madje edhe gjërat më të vogla, edhe gjërat më të hidhura për lavdinë tënde dhe për të mirën e atyre që të duan Ty. O Ati i familjeve të qiellit dhe tokës, unë besoj që Tij i shpalos të gjitha ndodhitë në mënyrë të atillë që mirësia jote të lartësohet sa më mirë tek gjithë fëmijët e tu, në mënyrë të veçantë tek ata sytë e të cilëve shohin drejt Teje. Unë të përgjërohem me përunjësi, më mëso të admiroj të gjitha udhët e tua, edhe pse nuk mund t’i kuptoj; më mëso të jem i gëzuar që Ti je mbret dhe të të falenderoj për të gjitha gjërat që më ndodhin; duke e parë që Ti i ke zgjedhur këto për mua dhe si rrjedhim “u ke vënë vulën tënde si të mira për mua.” Për gjërat që do të përball më jep hirin tënd që në gjithçka të bëj atë që të pëlqen Ty; dhe pastaj me një nënshtrim absolut ndaj urtësisë tënde t’i lë të gjitha rrjedhojat e tyre në duart e Tua.

Xhon Uesli (1703–1791). Predikues dhe teolog Anglez. Ueslit dhe vëllait të tij i dedikohet themelimi i lëvizjes Metodiste Angleze. Në përgjithësi ai udhtonte me kalë, predikonte dy apo tri herë në ditë dhe thuhet që ka dhënë më tepër se 40,000 predikime. Ai gjithashtu ishte një shkrimtar i njohur himnesh të krishtera. Shkëputur nga “Format e Lutjes: E enjte në mëngjes”

Burimi: http://fjaletejetes.com/katekizem/

Pyetja 1 e Katekizmit te Ri

Katekizmi

Pyetja 1: Cila është shpresa jonë e vetme në jetë dhe vdekje?
Ne nuk i përkasim vetes por me mish e me shpirt, në jetë dhe në vdekje i përkasim Perëndisë dhe Shpëtimtarit tonë Jezu Krisht!

Vargu Biblik

Sepse asnjë nga ne nuk jeton për veten e tij dhe askush nuk vdes për veten e tij, sepse, edhe nëse rrojmë, rrojmë për Zotin; edhe nëse vdesim, vdesim për Zotin; pra, edhe po të rrojmë ose të vdesim, të Zotit jemi. – Romakëve 14:7–8

Komentari

Nëse ne pra, nuk i përkasim vetes por jemi të Zotit, është e qartë cilat janë gabimet që duhet të evitojmë, dhe cili duhet të jetë drejtimi i të gjitha veprimeve të jetës tonë. Ne nuk i përkasim vetes: prandaj le të mos lejojmë që vullneti apo arsyeja jonë të drejtojnë planet apo veprimet tona. Nuk i përkasim vetes: prandaj le të mos kemi si synim kërkimin e asaj që është e favorshme për ne… Nuk i përkasim vetes: prandaj me aq sa kemi mundësi, le të harrojmë veten dhe gjithë sa na përket. Përkundrazi, ne i përkasim Perëndisë: prandaj le të jetojmë për Të dhe të vdesim për Të. Ne jemi të Perëndisë: prandaj le ta lejojmë urtësinë dhe vullnetin e Tij të qeverisin veprimet tona. Ne jemi të Perëndisë: prandaj të gjitha pjesët e jetës tonë paçin si synimin e tyre të vetëm të ligjshëm përpjekjen për t’i pëlqyer Atij. Oh sa shumë dobi ka pasur njeriu të cilit i është mësuar që nuk i përket vetes, njeriu që ia ka hequr dominimin dhe sundimin arsyes së tij dhe ia ka dorëzuar Perëndisë! Kjo për shkak se, kërkimi i interesit për veten është kolera që në mënyrën më të efektshme na çon drejt shkatërrimit tonë, prandaj streha e vetme e shpëtimit është të mos tregohemi të mençur dhe të mos vendosim asgjë në veten tonë por të ndjekim vetëm udhëheqjen e Zotit.
     Xhon Kalvin (1509-1564). Teolog, administrator, pastor. Kalvini lindi në Francë në një familje strikte Katolike. Ai punoi në Gjenevë pjesën më të madhe të jetës së tij dhe organizoi kishën e Reformuar. Kalvini shkroi Institutet e Fesë së Krishterë (nga edhe është shkëputur ky citim), Katekizmën e Gjenevës si dhe shumë komentarë mbi Shkrimet.

Instruktimi

Lutje

Zot, ja ku jam; bëj me mua atë që të pëlqen, më udhëzo si të dëshirosh. E dorëzoj veten time për të qenë në dispozicionin tënd… Njeriu ambicioz jepet pas ndereve, por unë ta dorëzoj veten time Ty. Njeriu jepet pas kënaqësive të tij, por unë ta jap veten time Ty. Njeriu ia jep veten idhujve të tij, por unë ta jap veten time Ty Zot. Vendos mbi mua çfarëdo barre të dëshirosh, vetëm bëj që krahët e Tu të përjetshëm qofshin poshtë meje… unë i dorëzohem vullnetit Tënd, kam mësuar t’i them amen, amenit Tënd; Ti ke një interes më të madh për mua nga sa kam unë për veten, prandaj ta dorëzoj veten time Ty. Jam i gatshëm të jem në dispozicionin Tënd, jam i gatshëm të pranoj punën tënde në mua. O Zot i bekuar, a nuk më ke thënë herë pas here…’O shpirt, Unë jam i yti; mëshira ime është jotja për të të falur; gjaku im është i yti për të të pastruar; meritat e mia janë në dispozicionin tënd për të të shfajësuar; drejtësia ime është e jotja për të të veshur ty; Fryma ime është jotja për të të udhëhequr; hiri im është i yti për të të pasuruar; lavdia ime është e jotja për të të shpërblyer; prandaj nuk gjë tjetër që mund të bëj veçse të të dorëzohem Ty. Zot, ja ku jam, bëj me mua ashtu si të të duket e mirë në sytë e Tu. E di që mënyra më e mirë është që t’i dorëzohem vullnetit tënd dhe t’i them amen, amenit Tënd.
     Thomas Brooks (1608–1680). Predikues Puritan Anglez. Brooks studioi në Universitetin e Kembrixhit para se të bëhej rektori i një kishe në Londër. Ai u hoq nga detyra por vazhdoi të punonte në Londër edhe gjatë Plagës së Madhe. Ai shkroi disa dhjetëra libra, shumica e të cilëve janë të natyrës devocionale, I Krishteri i Heshtur nën Thupër (nga i cili është shkëputur edhe kjo lutje) është më i njohuri nga të gjithë.

Burimi: http://fjaletejetes.com/katekizem/

KATËR LIGJET SHPIRTËRORE

A KENI DËGJUAR PËR KATËR LIGJET SHPIRTËRORE? Ashtu siç ekzistojnë ligje fizike që rregullojnë funksionimin fizik të gjithësisë, ashtu ekzistojnë edhe ligje shpirtërore që rregullojnë marrëdhënien tënde me Perëndinë.

1) PERËNDIA E DO NJERIUN DHE TË OFRON NJË PLAN SHPETIMI DHE BEKIMI PËR TY.

Dashuria e Perëndisë

Bibla shkruan:

“Po, Perëndia aq shumë e deshi botën, saqë e dha Birin e tij të vetëm, që të mos humbasë kushdo që beson në të, por të ketë jetën e përjetshme” (Gjoni 3:16).

Plani i Perëndisë

Jezui tha:

“Por unë kam ardhur që të kenë jetë e ta kenë me bollëk” (që ajo të jetë e begatë dhe kuptimplote) (Gjoni 10:10).

Pse shumica e njerëzve nuk po e jetojnë këtë jetë me bollëk? Sepse…

 2) NJERIU ËSHTË MËKATAR DHE I NDARË NGA PERËNDIA.

Njeriu është mëkatar

Bibla shkruan:

“Të gjithë u bënë fajtorë dhe humbën madhështinë që u dha Perëndia” (Romakëve 3:23).

Njeriu u krijua që të ketë shoqëri me Perëndinë, por për shkak të egoizmit të tij ai zgjodhi të ndiqte rrugën e vet të pavarur dhe shoqëria me Perëndinë u ndërpre. Këtë mënyrë të jetës pa Perëndinë që tregon indiferencë dhe rebelim kundër Tij, Bibla e quan mëkat.

Njeriu ështé i ndarë nga Perëndia

Bibla thote:

Sepse paga e mëkatit është vdekja” (ndarje shpirtërore nga Perëndia) (Romakëve 6:23).

Ky diagram tregon se Perëndia është i shenjtë ndërsa njeriu mëkatar. Një humnerë shumë e gjerë dhe e thellë i ndan ata të dy. Shigjetat ilustrojnë njeriun që vazh-dimisht mundohet të arrijë Perëndinë dhe jetën me bollëk me përpjekjet e veta, përmes veprave të mira fesë a filozofisë.

Ligji i tretë shpjegon urën e vetme që bashkon njeriun me Perëndinë…

 3) JEZU KRISHTI ËSHTË E VETMJA ZGJIDHJE E PERËNDISË PËR MËKATET E NJERIUT.

Ai vdiq që të mos vdisnim ne

Bibla thote:

“Por Perëndia e tregon dashurinë e tij ndaj nesh në atë që, kur ende ishim mëkatarë, Krishti vdiq për ne” (Romakëve 5:8).

Ai u ngjall nga të vdekurit

Bibla thote:

“Mesia [dmth. Krishti] vdiq për mëkatet tona, në përputhje me profecitë e Shkrimit të shenjtë, dhe u varros. Ditën e tretë, ai u ringjall nga të vdekurit, siç parathuhej në Shkrimin e shenjtë, dhe iu shfaq Pjetrit dhe pastaj tërë rrethit të apostujve. Më vonë e panë më shumë se pesëqind dishepuj; disa kanë vdekur. por shumica janë ende gjallë” (1 Korintasve 15:3 6).

Ai është rruga e vetme për te Perëndia

“Jezui u tha: ‘Unë jam rruga, e vërteta dhe jeta; askush nuk vjen tek Ati veçse nëpërmjet meje’” (Gjoni 14:6)

Ky diagram ilustron urën e vetme që ndërtoi Perëndia mes Atij dhe njeriut duke dërguar Birin e Tij të vetëm, Jezu Krishtin, që të vdesë në kryq për ne për të paguar dënimin për mëkatet tona.

Nuk mjafton vetëm t’i dish këto tri ligje shpirtërore…

4) NE DUHET PERSONALISHT TI BESOJME JEZU KRISHTlT Sl SHPËTIMTAR DHE ZOT E ATËHERË MUND TË NJOHIM DHE TË PËRJETOJMË PAQEN ME PERENDINE, FITORE MBI MEKATIN, DASHURINË QË PERËNDIA KA PËR NE DHE PLANIN QË Al KA PËR JETËN TONË.

Duhet te shkojme tek Krishti, duhet ti nenshtrohemi atij si Zot dhe Shpetimtar

“Megjithatë, disa e pranuan dhe besuan në të. Ai u dha atyre të drejtën të bëheshin fëmijë të Perëndisë” (Gjoni 1:12).

Kete e bejme përmes besimit

“Në të vërtetë, vetëm me mëshirë jeni të shpëtuar. Vetvetiu nuk mund të bëni asgjë veçse ta pranoni me besim atë që Perëndia bëri për ju. Shpëtimin tuaj nuk e meritoni, por ai është dhuratë e Perëndisë. Askush nuk mund të mburret para Perëndisë për atë që ka arritur…” (Efesianëve 2:8-9).

Kur besojme ne Jezuin, ne fillojmë një jetë të re.

Midis farisenjve ishte një njeri me emrin Nikodem, një krer i Judenjve. 2 Ky erdhi natën te Jezusi dhe i tha: “Mësues, ne e dimë se ti je një mësues i ardhur nga Perëndia, sepse askush nuk mund të bëjë shenjat që bën ti, në qoftë se Perëndia nuk është me të”. 3 Jezusi iu përgjigj dhe tha: “Në të vërtetë, në të vërtete po të them që nëse një nuk ka rilindur, nuk mund ta shohë mbretërinë e Perëndisë”. 4 Nikodemi i tha: “Po si mund të lindë njeriu kur është plak? A mund të hyjë ai për së dyti në barkun e nënës së vet dhe të lindë?”. 5 Jezusi u përgjigj: “Në të vërtetë, në të vërtetë po të them se kush nuk ka lindur nga uji dhe nga Fryma, nuk mund të hyjë në mbretërinë e Perëndisë. 6 Ç’ka lindur nga mishi është mish; por ç’ka lindur nga Fryma është frymë. 7 Mos u mrrekullo që të thashë: “Duhet të lindni përsëri”. 8 Era fryn ku të dojë dhe ti ia dëgjon zërin, por ti nuk e di nga vjen as ku po shkon; kështu është edhe çdo njëri që ka lindur nga Fryma”. (Gjoni 3:1-8)

Pergjigju thirrjes se Perendise dhe hapi deren e zemres tende Krishtit

(Jezui thotë) “Unë qëndroj para derës dhe trokas: kush e dëgjon zërin tim dhe e hap derën, do të hyj tek ai’, (Bulesa 3:20).

Të shkosh tek Jezusi do të thotë që nga rruga e mëkatit të kthehemi (pendohemi) tek Perëndia, ta lusim atë në jetën tonë që të na i falë mëkatet dhe që të na bëjë ashtu siç dëshiron Ai të jemi. Nuk mjafton që vetëm ta pranojmë intelektualisht që Jezui është Biri i Perëndisë dhe se Ai vdiq në kryq për ne; nuk mjafton as përjetimi emocional. Por duhet te shkojme tek ai përmes besimit dhe ta ndjekim ate tere jeten tone, si vepër të vullnetit personal. Këto dy rrathë paraqesin dy jetë të ndryshme:

Cili rreth e përfaqëson jetën tënde?
Cili rreth do të kishe dëshirë të përfaqësonte jetën tënde?

Që tani mund te shkosh tek Jezusi me besim përmes lutjes. Lutja është bisedë me Perëndinë.

Perëndia ta njeh zemrën dhe më shumë se fjalët dëgjon atë që të thotë zemra. Besimin tënd mund ta shprehësh me një lutje si kjo:

“Zoti Jezu, kam nevojë për Ty. Faleminderit që ke dhënë jetën për mua në kryq. Unë e hap zemrën time dhe të nënshtrohem si Shpëtimtarin dhe Zotin tim. Mi falt mëkatet që kam bërë. Më prano mua mëkatarin, so sepse e meritoj, por sepse të besoj ty dhe e hedh veten time trup e shirt në krahët e tu. Faleminderit që fal mëkatet dhe që jep paqe me Perëndinë dhe jetën e përjetshme. Derdh Frymën e Shenjtë në mua dhe më bëj fëmijën tën o Perëndi. Ulu në fronin e jetës sime dhe udhëhiqe atë, Më ndihmo që të bëhem ashtu siç dëshiron Ti të jem.”

A shpreh kjo lutje dëshirën e zemrës tënde?

Tani, mos vono por na kontakto, dhe pastori I kishës do të kontaktojë me ty, dhe do të të ndihmojë që të ecësh me Perëndinë në këtë jetë të re.

Kush është Jezus Krishti?

Pyetja më e rëndësishme në botë, është ajo që vetë Krishti u bëri ndjekësve të tij: “Kush thoni ju se jam unë?” (Mateu 16:15). Kjo është në fakt pyetja më e rëndësishme e ekzistencës së njeriut për tre arsye kryesore: Së pari, sepse përgjigja e duhur do të shkaktojë në personin një transformim radikal dhe të mrekullueshëm. Së dyti, sepse përjetësia jonë varet nga kjo përgjigje. Dhe së treti, sepse përjetësia jonë që vjen në momentin e vdekjes tonë fizike, e të cilës i afrohemi me një shpejtësi marramendëse dhe që mund të na ndodhë në çdo çast.

Përgjigja e vërtetë, ajo që na jep Perëndia është si më poshtë.

Së pari, Jezus Krishti është një qenie njerëzore. Ai u lind nga një grua, në Betlehem të Judesë (Mateu 1:25), e kaloi fëmijërinë e tij dhe arriti moshën madhore në Nazaret (Luka 2:39-40). Si çdo njeri, Jezusi pati një trup njerëzor, që rritej e funksiononte si çdo trup tjetër (Luka 2:39). Ai provoi urinë (Luka4:2), fjeti (Luka 8:23), ndjeu lodhjen pas rrugëve të gjata (Gjoni 4:6). Ai mbajti zi e madje edhe qau për vdekjen e mikut të tij (Gjoni 11:35). Ai vajtoi për Jerusalemin (Mateu 23:37). Ai provoi vuajtje dhe ankthe të mëdha si në Kopshtin e Gjetsemanesë ku ai kulloi djersë e gjak nga ankthet e mëdha (Mateu 26:37-38). Po kështu ai përjetoi edhe zemërimin e drejtë ndaj padrejtësive dhe hipokrizisë si në rastin e pastrimit të Tempullit në Jerusalem (Matu 21:12).

Jezus Mesia jetoi, vdiq, u varros e madje u ngjall përsëri në shekullin e parë, në Jude, një mbretëri që pat rënë nën pushtimin dhe administrimin e Perandorisë Romane. Ekzistenca e tij provohet edhe nga burime jashtë Biblës, si nga historiani Jude dhe anti-kristian i kohës së tij Joseph ben Matitjahu, historiani Romak Suetonius, si dhe guvernatorët Romakë të kohës Tacitus dhe Plini i Riu.

Por Jezusi ishte shumë më shumë se sa një njeri i thjeshtë nga Palestina e shekullit të parë. Ai ishte profet (Mateu 21:11; Luka 7:16). Si profet, ai predikoi mesazhin e Perëndisë, dhe e bëri këtë si me fjalë ashtu edhe me vepra, duke predikuar Mbretërinë e Perëndisë, shëruar të sëmurët, ngjallur të vdekurit, e madje edhe duke demonstruar fuqinë e tij mbi mëkatin, djallin, dhe krijimin.

Sigurisht që ka pasur shumë profetë në historinë e njerëzimit, por Jezusi ishte ndryshe prej të tjerëve. Ai fliste e predikonte si një profet që në fakt vërtetë vinte nga Perëndia, që vinte me autoritetin dhe fuqinë e Perëndisë (Mateu 7:28-29). Të mohoje atë ishte të mohoje Perëndinë (Gjoni 5:19). Ti besoje atij ishte ti besoje Perëndisë (Gjoni 14:1). Ai jo vetëm që predikonte rrugën, të vërtetën dhe jetën, por ai deklaroi dhe më pas provoi përmes ngjalljes së tij prej të vdekurit dhe të tëra mrekullive të tjera që bëri, se Ai ishte në fakt Rruga, e Vërteta, dhe Jeta (Gjoni 14:6).

Por ai ishte më shumë se sa një profet. Ai ishte Mesia (Mateu 16:16). Ai është Krishti, i Vajosuri që Perëndia pat premtuar, dhe që përmes së cilit Perëndia do të shpëtonte dhe restauronte tërë njerëzimin. Titulli Mesia (në Hebraisht), apo Krisht (në Greqisht), ishte një titull Judaik. Të ishe Mesia i Perëndisë do të thotë të ishe Mbret si Davidi, ndërtuesi i Tempullit të Perëndisë si Solomoni, profet si Moisiu, e një kryeprift në tempullin e Perëndisë.

Por, pavarësisht se si dhe sa e sa herë e në sa shumë mënyra, Jezusi e provoi veten e tij të ishte Mesia që duhej të vinte, ai kishte një problem, sipas bashkëkohësve të tij. Mesia, sipas tyre nuk duhej të vdiste, ndërsa Jezus vdiq. Madje ai vdiq i kryqëzuar nga Romakët (i tradhtuar e i arrestuar në mënyrën më hipokrite nga vetë Judenjtë që e kishin problem vdekjen e tij). Për Judenjtë e kohës së tij, një Mesi i kryqëzuar ishte një kontradiktë e pakapërcyeshme. Për ta, Mesia duhej të ishte një gjeneral-Mbret-Politikan Revolucionar që do ti çlironte ata nga pushtimi Romak. Sipas tyre, Mesia duhej të shkonte në Jerusalem, të luftonte dhe të fitonte mbi pushtuesit dhe të kurorëzonte veten mbret. Por Jezusi, si Mesia i dërguar nga Perëndia kishte në mendje një lloj tjetër lufte, të cilën e fitoi duke fituar kështu për veten e tij një lloj tjetër froni mbretëror. Jezus Krishti, mori përsipër, që mbi trupin e tij, të bënte betejë me mëkatin, të triumfonte mbi ligësinë, të përjetonte vdekjen dhe të pushtonte e triumfonte mbi varrin, me qëllim që të mbretëronte me të vërtetë dhe përjetësisht. Ai do të sillte jetë për ne përmes vdekjes së tij, ngadhënjim përmes vuajtjes, lavdi përmes përuljes. Jezusi vdiq për mëkatet tona, në vendin tonë, dhe madje u ngjall të tretën ditë pas vdekjes me qëllim që ne të mund të shpëtohemi dhe çlirohemi nga mëkatet tona, nga faji i tyre dhe fuqia e mëkatit në jetën tonë, me qëllim që ne të falemi nga Perëndia për rebelimin tonë ndaj Perëndisë.

Së fundi, Jezusi në fakt është Perëndi. Ai e provoi veten e tij të ishte i tillë. Ai ishte Perëndia që pat marrë trup njeriu, me qëllim që të na afrohej ne, sepse ne nuk mund ti afrohemi atij. Ai erdhi tek ne sepse ne nuk mund të shkojmë nga vetja jonë tek Ai. Ai morri natyrën tonë njerëzore, me qëllim që duke mbuluar kështu si me perde shenjtërinë e lavdinë e Tij, që në fakt është vrasëse për ne njerëzit si mëkatarë që jemi, ai të mund të na afrohej, që njeriu ta shikonte, ta prekte e ta dëgjonte të vërtetën nga vetë goja e Perëndisë. Për këtë arsye ai ishte në fakt vetë Rruga për tek Perëndia, vetë e Vërteta e Perëndisë, vetë Jeta e Perëndisë. Në Jezus Krishtin qëndronte në formën e natyrës njerëzore e tërë plotësia e Perëndisë (Kolosianëve 2:9). Ai është Perëndia madhështor dhe Shpëtimtari i vërtetë dhe i vetëm i tërë njerëzimit. Ai është Fillimi dhe Mbarimi, Alfa dhe Omega (Zbuesa 22:31).

Kush është Jezus Krishti? Jezusi është një njeri, një profet, Mesia, vetë Perëndia i mishëruar në trup njeriu. Ai na thërret që ti afrohemi atij. Ai na thërret që ti besojmë Atij, që të pendohemi për mëkatet e mosbesimin tonë. Ai na thërret që ti besojmë lajmit të mirë të jetës, vdekjes dhe ngjalljes së tij për shpëtimin tonë, që të lëmë pas mëkatet tona dhe dashurinë tonë për mëkatin. Ai na thërret që të lëmë çdo gjë dhe ta ndjekim atë, që të vdesim për sa i përket kënaqësive e preferencave e parimeve të mëkatshme të kësaj bote, madje të vdesim për sa i përket kësaj bote dhe ta ndjekim atë. Dhe vetëm pasi ne të kemi përjetuar këtë lloj vdekjeje ne do të fillojmë të jetojmë me të vërtetë.

 

Doksologjia

 

Lavd’ Zotit, me bekime plot,
gjith’ ju krijesa ketu posht’
gjith’ ju turma ne qiell lart,
Lavd’ Atit, Bir’t dhe Frymes Shenjt. Amen.

 

Autori; Thomas Ken, 1709
Muzika: OLD HUNDREDTH L.M
Louis Bourgeois

marre nga Genevan Psalter 1551

Të Jetuarit-Krishti!

“Sepse për mua të jetuarit është Krishti dhe të vdekurit fitim.” Fil.1:21

Vargu që shtrihet përpara nesh për studim sot, është një prej deklaratave më madhështore, më sublime, dhe më thelbësore të bëra nga Apostulli i madh Zotit dhe Shpëtimtarit tonë Jezus Krisht. Në një farë sensi, kur vijmë tek ky varg, ne kemi ardhur në një tokë të shenjtë. Kjo është ndjenja që duhet të ketë ai që e predikon apo e lexon këtë varg. Madje është gati sakrilegj që të zbërthesh këtë deklaratë madhështore, nga frika se nëse nuk e bën siç duhet, atëherë ke bërë padrejtësi ndaj tërë Biblës, përvojës dymijë vjeçare të kishës dhe të të Krishterëve në çdo kohë e kontinent, përkufizimit se çfarë është i krishteri i vërtet dhe Krishterimi i vërtetë. Pasi e thënë shkurt, ky varg është pikërisht kjo gjë. Ky varg është përmbledhja e veprës shpëtuese të Krishtit në kryq, e veprës shenjtëruese e Frymës në shenjtërimin tonë, e planit të Atit për krijimin, zgjedhjen, thirrjes, shpëtimin, adoptimin, shenjtërimin dhe lavdërimin tonë.  Ky varg është gjithashtu edhe përmbledhja dhe burimi i tërë përjetimeve që i Krishteri jeton në këtë botë me Krishtin. Ky varg i jep përgjigje pyetjeve më personale dhe më të rëndësishme të ekzistencës së njeriut: Çfarë është jeta? Çdo të thotë të jetosh? Cila është arsyeja dhe burimi i jetës tënde? Çfarë është Krishterimi i vërtetë? Dhe mbi të gjitha: Çfarë është Krishti për mua?

Pali…ne dhe Krishti

Çfarë është Krishterimi i vërtetë? Krishterimi është një person, Zoti Jezus Krisht. Çdo gjë që ka të bëjë me Krishterimin e gjen qendrën e gravitetit tek Ai. “Personi dhe vepra e Krishtit janë shkëmbi i themelit mbi të cilin ngrihet i tërë religjioni i vërtetë i Krishterë. Hiqja Krishtin, Krishterimit, dhe ja ke gërryer të tëra organet e brendshme, duke e lënë Krishterimin një zgavërr të zbrazët, një asgjë. Krishti është qendra e Krishterimit, çdo gjë tjetër është thjesht periferike.” (John R. Stott, Basic Christianity, faqe 20).

Pali e dinte shumë mirë këtë të vërtetë sublime, dhe teksti në fjalë është një shprehje madhështore e saj. Ai shkroi, “Sepse për mua të jetuarit është Krishti dhe të vdekurit fitim.” Ky varg, në fakt, duhet marrë së bashku me Galatasve 2:20, dhe që është komentuari i vetë Palit se çfarë kuptonte me këtë deklaratë drejtuar Filipianëve: “Unë u kryqëzova bashkë me Krishtin dhe nuk rroj më unë, po Krishti rron në mua; dhe ajo jetë që tani jetoj në mish, e jetoj në besimin e Birit të Perëndisë, që më deshi dhe dha veten për mua.” Vargu drejtuar Galatasve u shkrua nga fillimet e shërbesës së Palit. Vargu drejtuar Filipianëve u shkrua nga fundi i saj. Kështu, si dy kllapa, këto dy vargje, këto dy deklarata, përkufizojnë tërë jetën dhe shërbesën e Palit, dhe në fakt të çdo krishteri të vërtetë.

Besimi Ynë në Krishtin

“Sepse për mua të jetuarit është Krishti.” Kur themi se të jetuarit, se vetë Krishterimi është Krishti, ne kemi thënë së pari se ato janë besimi në Jezus Krishtin si Zotin dhe Shpëtimtarin tonë. Kur themi se “për mua të jetuarit është Krishti,” ne kemi thënë se u “kryqëzova bashkë me Krishtin, dhe nuk rroj më unë, por Krishti rron në mua, dhe ajo jetë që jetoj tani, e jetoj në besimin e Biriti të Perëndisë.” Me këtë deklarojmë se ne nuk mund të bëjmë asgjë nga vetja jonë për të shpëtuar vetveten, se meritojmë mallkimin, vdekjen dhe dënimin e përjetshëm nga Perëndia, dhe jo bekimin, miqësinë dhe parajsën e tij. Ky është pohimi gjithashtu se Krishti ka siguruar shpëtimin për ne duke vdekur për ne dhe në vendin tonë. Më tej, me këtë deklarojmë se i kemi besuar, jemi mbështetur e lëshuar plotësisht në duart e tij për shpëtim, se i nënshtrohemi dhe e pranojmë Jezus Krishtin si Shpëtimtarin e madje edhe si Zotin e Mbretin  e jetës tonë. Ky është mesazhi i Galatasve, dhe mesazhi qendror i Gal. 2:20.

Pyetja për ne sot, si edhe për çdo njeri në çdo kohë e vend është kjo: A i beson Krishtit për shpëtimin tënd? Apo i beson relikeve e ikonave siç bëjnë Katolikët e Ortodoksët? Apo i beson doktrinës biblike që ke përqafuar? Apo i beson faktit se je anëtar i një kishe të vërtetë? Apo i beson faktit se dikur ke bërë lutjen e shpëtimit, se je pagëzuar, se ke bërë ungjillëzim e madje mund të kesh shkuar 00ëpr disa muaj edhe në mision jashtë vendit? Asnjëra nga këto gjëra të Krishterimit nuk të shpëton. Pa Krishtin, ato janë të gjitha periferikë.

Unioni Ynë me Krishtin

“Sepse për mua të jetuarit është Krishti.” Me këtë duhet të kuptojmë së dyti, se ne jemi të lidhur me Krishtin. Teologët e quajnë këtë doktrinë dhe mbi të gjitha këtë realitet shpirtëror “unioni ynë shpirtëror me Krishtitn.” Disa e quajnë “unioni ynë mistik shpirtëror me Krishtin.” Ky bashkim i ynë me Krishtin është thelbësor dhe themeli mbi të gjitha ngrihen të tëra bekimet e tjera shpirtërore që Perëndia i jep të Krishterit për besimit. Ne duhet të jemi në Krishti përmes besimit dhe të kemi një marrëdhënie me të.

Kam dëgjuar nga një predikues i vjetër një ilustrim që shumë bukur përshkruan unionin tonë me Krishtin. Një djalë i vogël i quajtur Thoma, kishte bërë një varkë të vogël prej druri e me vela. Një ditë, ndërsa po luante me të në bregun e lumit që kalonte përmes qytetit, varka i iku prej dore dhe rryma e lumit ia mori larg. Pas disa kohëve, ndërsa po vinte nga shkolla, pa varkën e tij të ekspozuar në vitrinën e një dyqani. Futet brenda në dyqan dhe ia kërkon varkën e tij dyqanxhiut. “Është varka ime, është e imja!” Por dyqanxhiu i thotë, “Unë e kam blerë me para. Nëse e do, duhet ta blesh me para.” Kështu, Thomai i vogël, shkon në shtëpi dhe të nesërmen kthehet me para dhe blen varkën që ai vetë kishte krijuar. Dhe kur e mban në duar thotë tërë lumturi: “Tani je dy herë e imja. Në fillim të krijova, dhe tani të bleva.”

Kjo është pikërisht historia jonë me Perëndinë. Së pari, ai na krijoi ne. Çdo gjë që ne jemi e çdo gjë që ne kemi, vjen nga Perëndia. Jetën, aftësitë, talentet, çdo gjë na u dha që ne ta adhurojmë atë e ti shërbejmë atij me tërë jetën tonë, dhe në këtë marrëdhënie ne të jemi të plotësuar e të lumtur. Por mëkati hyri në këtë botë. Adami ra nga shërbimi e lavdia ku e pat krijuar e vendosur Perëndia, dhe në Adamin, edhe ne të gjithë ramë, mëkatuam, u rebeluam dhe gjithashtu edhe u mallkuam u dënuam. Por Biri u fur në këtë botë që të na blejë ne, të na japë lirinë. Por nuk na bleu me para, por me gjakun e tij. Dhe kur ne i besojmë atij, për shkak të hirit që Perëndia vepron në zemrat tona duke na mundësuar që të pendohemi dhe besojmë, ne lidhemi përmes Frymës së Shenjtë me Krishtin, në këtë lidhje mistike, frymërore, reale, jetëdhënëse dhe të pashkatërrueshme. Dhe kështu në mënyrë të ngjashme me Thomain, Jezusi ka shikon plot dashuri, na përqafon me anë të Frymës së Shenjtë, dhe na thotë: “Tani je dy herë i imi. Në fillim të krijova, dhe tani të bleva. Dy herë i imi.”

Dhe kështu, kur ne themi “sepse për mua të jetuarit është Krishti,” ne kemi deklaruar se i përkasim atij, se jemi të blerë prej tij, se jemi të lidhur e të bashkuar me njëri-tjetrin në mënyrë të pazgjidhshme, dhe se këtë e ka bërë vetë Krishti me anë të bindjes së tij, aktive dhe pasive. Me anët ë bindjes pasive, Krishti lejoi që të tradhtohej, të rrihej, të tallej, të kryqëzohej dhe të vdiste në kryq si shpagim për mëkatin tonë. Mëkati ynë është i urryer përpara Perëndisë, dhe nuk ka asnjë njeri që mund të ofrojë një sakrificë të kënaqshme për sytë e Perëndisë. Për këtë arsye kemi nevojë për një shpëtimtar hyjnor, sepse kemi nevojë për një shpëtimtar absolutisht të shenjtë. Dhe kështu, Krishti duke vuajtur e vdekur në kryq për ne e në vendin tonë, ai fshin mëkatin, fajin e mëkatit tonë, dhe kjo ne na bën të pastër dhe neutral përpara Perëndisë.

Por Perëndia nuk kërkon prej nesh që të jemi vetëm neutralë përpara tij por të shenjtë. Ne duhet të kemi një masë pozitive shenjtërie. Kështu, me anë të bindjes aktive, ai përmbushi plotësisht të tëra kërkesat që Perëndia urdhëron në Ligjin e tij. Ai përmbushi përsosmërish shenjtërinë që Perëndia kërkon prej nesh kur tha, “Jini të shenjtë sikurse unë jam i shenjtë.” Dhe këtë Krishti e bëri gjatë jetës së tij në tokë. Dhe kështu, për shkak të bindjes së dyfishtë të Krishtit, të bindjes pasive dhe aktive të tij, në jemi të shfajësuar plotësisht përpara Perëndisë, jemi të blerë prej Krishtit, dhe i përkasim atij plotësisht dhe përfundimisht, të lidhur, të njësuar, të bashkuar me atë përjetësisht.

Jeta Jonë në Krishtin

Kur themi “sepse për mua të jetuarit është Krishti,” ne kemi thënë edhe që ne jetojmë çdo ditë me Krishtin dhe për Krishtin. Ai është qëllimi i jetës tonë, dhe shoqëruesi, shoku e miku ynë në çdo moment e detaj të jetës. Dhe si çdo mik njerëzor, ne duam që të shpenzojmë kohë me të, ta njohim atë më mirë, t’ia bëjmë qejfin atij, ti kemi gjërat tona të përbashkëta me të, qofshin këto ëndrrat tona, pasionet tona, preferencat apo zgjedhjet tona. Në çdo gjë, ne duam që të kemi një përputhje të plotë me të. Një term që e përkufizon këtë gjë është termi “shenjtërimi.” Ky është procesi i shenjtërimit tonë. I krishteri i vërtetë ai që vërtetë është i shpëtuar e i rilindur, ka një dëshirë prezentë, edhe pse jo gjithnjë të fortë, por gjithnjë në rritje për të njohur Krishtin, personin e tij, natyrën e tij, karakterin e preferencat e tij. Ai që vërtetë është i rilindur, në mënyrë të pa-rezistueshme, dhe në fillim të jetës së re me Krishtin, e ka instiktive dhe gati të pakuptueshme, tendencën, dëshirën, aspiratën për ta njohur Krishtin më mirë.

Ja një mënyrë për të testuar veten nëse je me të vërtetë një fëmijë i Perëndisë, që e ke Frymën e shenjtë të Krishtit, dhe që po punon për shenjtërimin tënd: Çdo fëmijë i vërtetë i Perëndisë dëshiron që ta njohë Krishtin çdo ditë e më mirë, çdo ditë e në mënyrë edhe më intime apo më të ngushtë. Madje e gjen tërë kënaqësinë kryesore të jetës në marrëdhënien me Krishtin. A e ke ti këtë dëshirë e mall të përditshëm për Krishtin? A është qëllimi dhe padurimi i jetës tënde që të shkosh në shtëpi apo në vendin ku ti lutesh e lexon Biblën, për të lexuar Fjalën e tij, për të folur me të në lutje, për t’ia hapur zemrën atij, për të qarë e për të qeshur me të, çdo ditë e për çdo gjë? A provon një boshllëk në jetën tënde, kur në fund të ditës shikon që nuk ke pasur shumë apo aspak miqësi me Krishtin? A është gëzimi e mbushullia jote më e madhe kur në fund të ditës thua: “Sot pata momente të mrekullueshme me Krishtin, miqësi me të në lexim e lutje, dhe Ai ishte aq i ëmbël ndaj meje!” Kjo është të shuash se “se për mua të jetuarit është Krishti,” pa Krishtin është vdekje. Ai është jeta e vërteta, mungesa e tij është vdekja e vërtetë.

Pastori dhe Princi i Predikuesve, Çarls Spërxhën tha, “Nëse nuk je në Krisht, ti ke një arkivol mbi kurriz dhe së shpejti do të kesh baltë në gojë, nëse nuk pendohesh dhe beson Ungjillin.” Jeta është dënim i përjetshëm nëse je jashtë Krishtit, por bekim i përjetshëm nëse je in Krishtin, përmes Krishtit, dhe për Krishtin. Kjo është çfarë ndjente Pali, dhe për këtë arsye ai tha, “Sepse për mua të jetuarit është Krishti.”

Dashuria e Miqësia Jonë për Krishtin

Por vini re së katërti, se kur Pali shkroi, “sepse për mua të jetuarit është Krishti,” ai po fliste edhe për dashurinë që ne kemi për Krishtin. Shpesh herë, ne shqiptarët dëgjojmë apo u themi fëmijëve të vegjël duke ua ndukur faqet e duke i mbuluar me të puthura, “Ah sa i mirë që je, do të të ngordh fare!” Pak e dhunshme, por është mënyra jonë e të shprehurit të një dashurie të vrullshme. Të njëjtën gjë përjetonte edhe Pali për Krishtin. Prandaj i shkroi Efesianëve, se lutej për ta, “ta njihni dashurinë e Krishtit që tejkalon çdo njohuri, që të mbusheni me tërë plotësinë e Perëndisë” (Efe. 3:19). Ai u shkroi Korintasve, “Sepse dashuria e Krishtit na shtrëngon,” që ai dhe të Krishterët e tjerë të mos jetojnë më për veten e tyre por për atë që vdiq e u ngjall për ta (2 Kor. 5:14). Dashuria për Krishtin është lokomotiva që tërheq pas trenin e jetës time, thotë Pali, më bën që të bëj gjithçka për të. Martin Luteri shkroi: “Pali mbante Krishtin në penën e tij sepse Fryma e shenjtë mbante Krishtin në zemrën e tij.” Romanët kishin një shprehje: “Të gjitha rrugët të çojnë në Romë.” Pali kishte një shprehje tjetër: “Sepse e vendosa që të mos di tjetër gjë ndër ju, veç Jezu Krishtit edhe atë të kryqëzuar” (1 Kor. 2:2). Për Palin, të tëra rrugët të çojnë vetëm tek Krishti. Të tëra zgjidhjet gjenden vetëm atje. Të tëra shërimet shpirtërore e emocionale shërohen vetëm atje. Të tëra dëshpërimet e trishtimit largohen vetëm në praninë e tij. Të tëra premtimet e Perëndisë janë Po! dhe Amen vetëm në Krisht (2 Kor. 1:20). E kështu u shkroi Kolosianëve se “Krishti është gjithçka dhe në të gjithë” (Kol. 3:11).

E di që sot, shumica prej nesh nuk mund të deklarojmë pa gënjyer se e duan Krishtin siç Pali e dashuronte Krishtin. Në fakt, asnjë i Krishterë nuk mund të thotë se dashuria e tij për Krishtin është atje ku duhet të jetë. As edhe vetë Pali nuk mund ta deklaronte një gjë të tillë. Për ndërsa Krishti na pyet ne këtë mëngjes, “A më do ti mua,” ashtu siç pyeti tre herë Simon Pjetrin, “Simon nga Jona, a më do ti mua,” edhe pse ne mund të mos themi me sinqeritet se kemi arritur në atë pikë që të themi se “për mua të jetuarit është Krishti,” ne të paktën mund të themi me Pjetrin: “Zot, ti di çdo gjë, ti di se unë të dua” (Gjoni 21:17). Dhe me Puritanin Thomas Brooks, le të themi: “Krishti është i mrekullueshëm! Krishti është shumë i mrekullueshëm! Krishti është më i mrekullueshmi. Krishti është për ta kurora e kurorave, qielli i qiejve, lavdia e lavdive. Krishti është diamanti më vezullonjës në unazën e lavdisë së Perëndisë” (The Unsearchable Riches of Chris).

Ngjashmëria Jonë me Krishtin

Së pesti, kur ne themi “sepse për mua të jetuarit është Krishti,” ne kemi deklaruar se jemi të ngjashëm me Krishtin, dhe se dëshirojmë që ti ngjasojmë atij çdo ditë e më shumë. Sepse ne jemi në atë union mistik frymëror me Krishtin, sepse e duam Krishtin, sepse qëllimi i jetës tonë është Krishti, ne dashur pa dashur, fillojmë që ti ngjasojmë Atij. Çiftet e dashuruara, çiftet e vjetra që ende e duan njëri-tjetrin, janë në gjendje që ti mbarojnë fjalitë njëri-tjetrit, të kuptojnë njëri-tjetrin para se ta thonë fjalën, madje në disa raste, duket sikur edhe i ngjasojnë nga paraqitja njëri-tjetrit. Nëse për ne, të jetuarit është Krishti, kjo ngjashmëri është e pashmangshme për shkak të Frymës që punon në ne dhe të dashurisë tonë për Krishtin. Kjo ngjashmëri është gjithashtu edhe thirrja e qëllimi i jetës tonë. Tek Rom. 8:29, Pali na thotë se, ata që Perëndia Ati na ka paracaktuar që të shpëtohen, “edhe i ka paracaktuar që të jenë të ngjashëm me shëmbëlltyrën e Birit të tij.” Puna shpëtuese e Perëndisë nuk mbaron me shpëtimin tonë. Nuk është ky qëllimi i tij final. Nuk është ky stacioni i fundit i trenit të hirit dhe të shpëtimit. Vepra madhështore e Perëndisë në ne fillon me shpëtimin tonë, por vazhdon tërë jetën deri sa ne të përfundojmë dhe të jemi të ngjashëm me imazhin e Krishtit. Sa bekim e plani madhështor e i mrekullueshëm është kjo gjë.

Thomas Boston, një teolog presbiterian i shekullit të 18-të shkroi: “Unë kam bërë një zotim të shenjtë, që kudo të shkoj, me këdo të flas, dhe çfarëdo të bëj, unë do të synoj që të lë pas meje aromën e Krishtit” (2 Kor. 2:15). Aroma e Krishtit. Vëlla e motër në Krisht, komplimenti më i madh që një njeri mund të marrë në këtë botë, është që dikush ti thotë: “Unë vërtet shikoj Krishtin tek ty. Aroma e Krishtit buron prej poreve të qenies tënde.” Kështu ishte për Palin. Kështu mund dhe duhet të jetë për ne. Prandaj Pali thotë fryti i Frymës dhe frytet e frymës tek Gal. 5:22-23, kur liston “Por fryti i Frymës është: dashuria, gëzimi, paqja, durimi, mirëdashja, mirësia, besimi, zemërbutësia, vetëkontrolli.” Këto nuk janë opsione prej nga të cilat mund të zgjedhim një apo më shumë. Këto të turra bashkë bëjnë një fryt të vetëm. Kur ke njërën i ke të gjitha, edhe pse mund të jenë të dobëta apo të parritura. Por ky fryt i frymës, në fat është profili moral i Krishtit. Në të sigurisht ato janë të përsosura, dhe ky është qëllimi dhe paracaktimi i Atit, që ne ti kemi ato si edhe Krishti, me bollëk e përsosmëri.

Por çdo të thotë të jemi më shumë si Krishti? Si mund të aplikohet praktikisht thirrja për të qenë aroma e tij në tokë? Ka të paktën njëmijë mënyra të ndryshme. Por dy mënyra kryesore do të përmend sot:

Së pari, duhet të kemi e zhvillojmë një zemër shërbëtori. Ky është një prej qëllimeve të letrës drejtuar Filipianëve, dhe mesazhi kryesor i kapitullit të dytë të letrës kur Pali shkruan: “Kini në ju po atë ndjenjë që ishte në Jezu Krishtin, ⁶ i cili, edhe pse ishte në trajtë Perëndie, nuk e çmoi si një gjë ku të mbahej fort për të qenë barabar me Perëndinë, ⁷ por e zbrazi veten e tij, duke marrë trajtë shërbëtori,” (2:5-7). Krishti kishte një zemër shërbëtori. Ai deklaroi se nuk kishte ardhur në tokë për t’i shërbejnë por për të shërbyer (Marku 10:45). Kur ulesh nëpër kafenetë në Shqipëri, në fakt kudo nëpër botë, dëgjon të njëjtin refren: “Unë…mua…dhe e imja.” Por momentin kur ne jetojmë në Krishtin, ne jetojmë për Krishtin, dhe ne jetojmë si Krishti. Ne jetojmë me refrenin “Krishti, Kisha, ne!” Ne fillojmë që të mendojmë tërë kohës për Krishtin e për Kishën, se si e si ti shërbejmë atij, se si e si ti shërbejmë të tjerëve.

Së dyti, le të jemi si Krishti dhe të zhvillojmë një zemër plot dashuri. Pa dashuri, çdo vepër e jona është si këmbimi i një cimbali bosh. Këtë e dimë të gjithë. Që dashuria në kishë është një dhuratë e Perëndisë, kjo është e qartë nga letra e Palit drejtuar Selanikasve, “Dhe Zoti shtoftë dhe teproftë në dashurinë për njeri tjetrin dhe për të gjithë, ashtu si edhe ne ndaj jush,” (2 Sel. 3:12). Por dashuria nuk është diçka që urohet dhe bëhet realitet. Ajo duhet kërkuar në lutje. Prandaj edhe Pali lutej për Filipianët, “Dhe për këtë lutem që dashuria juaj të teprojë gjithnjë e më shumë” (1:9). Dashuria fillon të mbushëllojë e teprojë edhe kur fillojmë e bëjmë veprat e dashurisë ndaj njëri-tjetrit. Dashuria nuk është vetëm ndjenjë por mbi të gjitha një veprim. Perëndia është dashuri. Krishti, Perëndia-njeri është dashuri. Kur ai ishte në tokë i preku të gjithë, mëkatarë apo jo, prostituta, leprozë, fëmijë e të rritur, të pasur e të uritur. Dhe sa më shumë ne bëhem si Krishti, sa më shumë i ngjasojmë atij, sa më shumë kuptojmë se çfarë ai bëri në kryq për ne, se sa pak e meritojmë dashurinë e kryqin e tij, aq më shumë dashuria e tij do të na shtrëngojë (2 Kor. 2:14), aq më shumë do të shtyhemi e do të mësojmë që ti duam të tjerët, ti pranojmë aty ku janë pa i gjykuar, e do të shkojmë tek ata për ti ungjillëzuar si akti më i lartë i dashurisë për një të humbur.

Kriteret Kërkojnë Ekzaminim

“Edhe këta le të vihen më parë në provë, pastaj ta kryejnë shërbesën e tyre po të jenë të patëmetë.” – 1 Timoteut 3:10

Domosdoshmëria e ekzaminimit dhe e testimit të kandidatëve për dhjak është fokusi dhe urdhri Apostolik i këtij vargu. Pesë kriteret e studiuara më sipër (1 Tim. 3:8-9), nuk kanë asnjë rëndësi pa urdhrin në vargun dhjetë. Nëse nuk ka një sistem që siguron se kandidatët për shërbesë i plotësojnë të tëra kriteret e kërkuara, atëherë kriteret janë thjesht fjalë boshe.

Vargu 10 është një fjali e plotë me dy cilësime. Së pari, dhjakët duhet të testohen e sprovohen përpara se sa ata të vajosen dhe instalohen si shërbëtorë zyrtarë në kishë. Cilësimi i dytë kërkon se cili dihet të jetë përfundimi i testimit.

Fjala Greke anegletos, përkthyer në shqip si “të patëmetë”gjendet edhe në listën e kritereve për pleqtë e kishës tek Titi 1:6-7. Pra Pali përdor të njëjtin fjalë për të përshkruar të njëjtin rezultat testimi, dhe rrjedhimisht edhe të njëjtin kusht për vajosje në shërbesë, për të dyja ofiqet zyrtare të kishës, pleqtë dhe dhjakët. Kjo konfirmohet edhe nga përdorimi i shprehjes “kai hutoi de” – “edhe këta”. “Edhe këta” heq një paralelizëm me peshkopët për të cilët flitet tek 1 Tim. 3:1-7. Pali thotë që “edhe këta,” dhjakët, duhet të ekzaminohen dhe testohen po në të njëjtën mënyrë si edhe ata, peshkopët.  Por edhe nëse nuk do të kishim këtë frazë lidhëse në origjinal, 1 Tim. 5:24-25 insiston se ekzaminimi dhe testimi i pleqve është i domosdoshëm. Dhe, sepse dhjaku dhe plaku janë dy ofiqet zyrtare në kishën e Krishtit, nëse për njërën kërkohet ekzaminim e testim, por kështu duhet të kërkohet edhe për tjetrën. Në fund të fundit, fakti që Perëndia vendos kritere për ofiq-mbajtësit në Kishën e tij, implikimi i domosdoshëm logjik është se ekzaminimi dhe testimi janë gjithashtu një domosdoshmëri.

Dhjakë të Patëmetë

Rezultati i testimi është që dhjaku, ashtu siç edhe plaku apo peshkopi duhet të jetë i patëmetë. Çfarë duhet të kuptojmë me këtë gjë? Me këtë, Bibla nuk kërkon që kandidati të jetë i pamëkatë në mënyrë që të kualifikohet për detyrë. Të gjitha janë mëkatarë, të gjithë janë të rënë, me përjashtim të Krishtit. Ai është i vetmi person me natyrë njerëzore që është i pamëkatë. Bibla nuk kërkon që dhjaku e presbiteri/peshkopi të jenë të pamëkatë por të patëmetë. Ndryshimi është i rëndësishëm. Të jesh i patëmetë do të thotë të jesh i paqortueshëm. Pra, kandidati për dhjak nuk e ka bërë vetën e tij për qortim, për shkak të fjalëve apo veprimeve që ka bërë e thënë kur nuk duhej, apo për shkak se nuk ka thënë e bërë kur duhej të kishte vepruar.

Të jesh i paqortueshëm nuk do të thotë që dhjaku është aq i shkathët sa i shpëton gjithnjë akuzave që i bëhen apo që din që tu shmanget atyre në një mënyrë apo në një tjetër. Dhjaku nuk duhet të jetë dikush që di se si të fshehë mëkatin dhe gjurmët e ligësive të tij, por personi që me të vërtetë, askush nuk ka se për se ta akuzojë në mënyrë të drejtë. Fjalët dhe veprimet e tij përputhen mirë me urdhëresat e Perëndisë, dhe se është e dallueshme që ai jeton për ti sjellë kënaqësi e lavdi Perëndisë me jetën e tij.

Le të marrim përshkrimin që i bëhet Jobit si ilustrim: “Në vendin e Uzit ishte një njeri i quajtur Job. Ky njeri ishte i ndershëm dhe i drejtë, kishte frikë nga Perëndia dhe i largohej së keqes” (Jobi 1:1). Ky mund të jetë një përkufizim i mirë Biblik se çdo të thotë të jesh i patëmetë apo i paqortueshëm. Dhjaku duhet të gjendet par ekzaminimit, që të jetë një burrë i ndershëm e i drejtë, që ka frikë nga Perëndia dhe që i largohet së keqes. Populli i Perëndisë duhet që të jetë në gjendje që ti thotë këto fjalë për të tërë pleqtë e dhjakët e kishës. Dhjaku duhet të jetë i paqortueshëm. Pra, askush nuk duhet të ketë një shkak të drejtë e biblik për ta qortuar apo akuzuar dhjakun publikisht për shkak të mëkateve të tij, ose të gojës, ose të veprimeve, ose të doktrinës. Thamë, që çdo i krishterë mëkaton përmes mendimeve, fjalëve, dhe veprimeve çdo ditë të jetës së tij/saj, deri në ditën e Krishtit apo të vdekjes. Mëkatet që janë të zakonshme për të gjithë njerëzit nuk e shkualifikojnë një burrë për të shërbyer në mënyrë zyrtare në kishë.

Xhon Kalvin e shpjegon kështu ndryshimin, kur ai komenton për peshkopin që duhet të jetë i patëmetë tek 1 Tim. 3:2:

“Qëllimi është që, dhjaku nuk duhet që të jetë i dallueshëm për rënie që do ti dëmtonin apo ulnin atij autoritetin. Sigurisht që nuk mund të gjendet asnjë njeri në këtë botë që nuk ka asnjë lloj mëkati apo gabimi. Por është një gjë që ai persona ta ketë ndërgjegjen e rënduar nga mëkatet e zakonshme që nuk ia dëmtojnë reputacionin, për arsye se të gjithë njerëzit e kanë këtë gjë, dhe është një gjë krejtësisht tjetër, që ai njeri të ketë një famë të keqe ndër të gjithë për shkak të përlyerjeve të tija apo për shkak të ndonjë rënie skandaloze në mëkat. Kështu, që peshkopit të mos i mungojë autoriteti, Pali urdhëron që ata që janë zgjedhur duhet të njihen për një emër të mirë e të respektuar, dhe pa asnjë mëkat të jashtëzakonshëm. Po kështu, Pali jo vetëm që po e instrukton Timoteun se çfarë lloj burrash duhet të zgjedhë, por edhe po i kujton të tërë atyre që aspirojnë që të jenë drejtues, që ata duhet të ekzaminojnë me kujdes jetën e tyre.”

Dhjakë të Testuar

“Edhe këta le të vihen më parë në provë, pastaj ta kryejnë shërbesën e tyre…” (1 Timoteut 3:10). Burrat që aspirojnë të jenë dhjakë, në fillim duhet të vihen në provë, të testohen, të ekzaminohen, më pas të vihen të kryejnë shërbesën e dhjakut. Pra, në fillim sprovimi pastaj shërbimi. Pa sprovim nuk ka shërbim. Ky është parimi dhe urdhri Biblik. “Edhe këta” heq vija paralele ndërmjet dhjakëve dhe peshkopëve. Pra, ashtu siç ata që dëshirojnë detyrën e peshkopit (vargjet 1-7), edhe ata që dëshirojnë detyrën e dhjakut, duhet të testohen përpara se sa të vendosen në detyrë nga kisha.

Termi dokimazo do të thotë të testosh, të ekzaminosh me kujdes, të vëzhgosh e shqyrtosh me imtësi. Burri që nuk i pëlqen që të tjetër të fusin hundët në punët e tij, nuk ka punë që të pretendojë të shërbejë si dhjak në kishë. Jeta e tij duhet të jetë një libër i hapur, aq më tepër që ai nuk ka asnjë mëkat skandaloz për të fshehur nga të tjerët.

Fokusi në këtë pasazh është pra, tek ekzaminimin e testimi dhe rezultati që del prej këtij testimi. Prova që ari është i pastër vjen përmes testimit dhe vlerësimit. Po kështu, Pali thotë se kisha lokale duhet ta testojë, ekzaminojë, vëzhgojë e shqyrtojë me imtësi atë burrë që është nominuar për dhjak.

Parimet e Ekzaminimit

Por Pali nuk na thotë se si duhet të jetë ky proces. Asnjë pasazh tjetër në Dhiatën e Re nuk na jep një strategji të saktë e të detajuar mirë se çfarë duhet të bëjmë. Por ajo që jemi në gjendje të zbulojmë janë disa parime kryesore.

Duhet të kuptojë se heshtja e Dhiatës së Re mbi procedurën e ekzaminimit është i rëndësishëm dhe instruktues. Kisha e Jezus Krishtit është një trup njerëzish të shpëtuar dhe të banuar nga Fryma e Shenjtë. Kisha e Jezus Krishtit është gjithashtu një kishë universale, në të cilën ka nga të gjitha ngjyrat, kontinentet, kombet e situatat. Një prej arsyeve që nuk na është dhënë një proces i detajuar ekzaminimi, është që kishat e ndryshme, të konteksteve të ndryshme, e që jetojnë në periudha të ndryshme kohore, të kenë lirinë dhe fleksibilitetin që të adoptojnë e aplikojnë të vërtetat e mrekullueshme të Perëndisë në përputhje me kontekstin ku ndodhet dhe shërben. Bashkësia lokale e Krishterë duhet të jetë në botë, por jo nga bota, një bashkësi që është radikalisht ndryshe nga bota, por megjithatë që kuptoj dhe i aplikohet situatës në të cilën gjendet. Një shembull është 1 Kor. 9:19-23. Perëndia e ka dizenjuar kishën lokale që të jetë e adaptueshme në çdo kulturë, funksion dhe situatë jete, dhe veçanërisht ndaj persekutimit.

Gjithashtu, mungesa e një procesi të detajuar ekzaminimi është edhe një shprehje praktike e lirisë së mrekullueshme që në cilën Krishti na ka thirrur.

Por sigurisht, që nga ana tjetër, parimet biblike nuk duhen harruar apo anashkaluar nën pretekstin e adaptimit apo të përshtatjes ndaj kontekstit ku jetojmë. 1 Kor. 9:19-23 nuk është një justifikim dhe as një parim për të qenë relativist apo pragmatist, dhe as për të lejuar botën dhe parimet e saj për të na instruktuar apo dominuar mënyrën e bërjes së gjërave në kishë. Braktisja e parimeve biblike që na janë zbuluar nga Perëndia do të sjellë gjithnjë vdekjen e kishës lokale dhe njollosjen e emrit të Krishtit, humbjen e ndryshimit ndemjet Kishës dhe Botës, dhe si përfundim edhe pakënaqësinë  Atit. Disa nga parimet rregullatorë që vëmë re në Bibël, për sa i përket procesit të ekzaminimit, përzgjedhjes dhe shugurimit e instalimit të dhjakëve në detyrë janë si më poshtë:

Presbiterët/peshkopët duhet të jenë ata që drejtojnë procesin.

Tek Veprat 6 lexojmë se ishin Apostujt ata që nisën procesin e përzgjedhjes së dhjakëve në bashkësi. Lexojmë, “Atëherë të dymbëdhjetët, pasi mblodhën numrin e madh të dishepujve, thanë: ‘Nuk është mirë që ne të lëmë fjalën e Perëndisë për të shërbyer nëpër tryeza. ³ Prandaj, vëllezër, kërkoni midis jush shtatë burra, me dëshmi të mirë, të mbushur me Frymën e Shenjtë dhe me urtësi, të cilëve do t’ua besojmë këtë detyrë’,” (Vep. 6:2-3).  Pra, ishin ata që drejtonin përmes shërbimit të fjalës dhe lutjes, Apostujt, ata që morën iniciativën për zgjedhjen dhe caktimin e dhjakëve të rinj. Sot, me kalimin e kohës apostolike, parimi ngelet i njëjtë. Ata që shërbejnë përmes shërbimit të fjalës dhe lutjes, që janë presbiterët/peshkopët, ata duhet që të drejtojnë, iniciojnë dhe mbikëqyrin për ta çuar deri në fund procesin në fjalë. Çfarë vënë re në këtë pasazh është se:

1. ishin Apostujt ata që mblodhën kishën në një takim “biznesi”;
2. ishin apostujt ata që caktuar numrin ekzakt të dhjakëve që nevojiteshin;
3. ishin apostujt ata që instruktuan kishën se çfarë të bënin, të zgjidhnin nga mesi i tyre;
4. ishin apostujt ata që caktuan që të zgjedhurit duhej të ishin burra;
5. ishin apostujt ata që madje përcaktuar se çfarë kriteresh këta dhjakë duhej të kishin;
6. ishin Apostujt ata që pas zgjedhjes së të shtatëve nga bashkësia e Jerusalemit, do ti caktonin këta dhjakë në shërbesë.

Gjashtë pikat e mësipërme, që shërbejnë edhe si parime rregullatorë se si duhet të kryhet procesi, u iniciuan të tëra nga ata që i shërbenin bashkësisë përmes shërbesës së Fjalës dhe lutjes.

Po kështu, sipas 1 Tim. 3:1 dhe Titit 1:5, kisha lokale duhet të zgjedhë e të ketë mbikëqyrës. Mbikëqyrësit, peshkopi, nga përkufizimi i detyrës, ka për qëllim mbikëqyrjen dhe drejtimin e kishës. Sipas 1 Tim. 5:17, presbiterët janë ata që duhet të drejtojnë çështjet e kishës, “Pleqtë që e drejtojnë” është shprehja që përdor Pali. Janë pleqtë ata që drejtojnë. Kaq e rëndësishme është drejtimi I procesit të përzgjedhjes dhe ekzaminimit të burrave për dhjakë, sa që presbiterët/peshkopët duhet të jenë të përfshirë mirë dhe plotësisht në këtë proces.

Jeta ka treguar që nëse barinjtë e kishës nuk marrin iniciativën për të drejtuar dhe shtyrë përpara ndryshimet që ata kanë për qëllim, asgjë pozitive nuk do të ndodhë në jetën e kishës lokale.

Bashkësia duhet që të jetë e përfshirë në mënyrë aktive në këtë proces.

Gjashtë parimeve të mësipërme nga Vep. 6:2-3 u shtohet edhe një parim i shtatë:

1. (vii) Bashkësia duhet të jetë e përfshirë aktivisht në proces.

Pavarësisht nga gjashtë parimet e para rregullatorë, një gjë është e qartë nga Dhiata e Re: presbiterët/peshkopë nuk duhet të sillen si diktatorë, burokratë apo si një oligarki sunduese. Pjetri shkroi se pleqtë nuk duhet të sundojnë me një dorë të hekurt: “U bëj thirrje pleqve që janë midis jush…ruani tufën e Perëndisë që është midis jush, duke e mbikëqyrur jo me detyrim, por me dëshirë…jo si zotëronjës mbi ata që ju janë besuar” (1 Pjet. 5:1-3). Ndryshe nga këshilla, që një misionar i huaj kishë-mbjellës, i një organizatë të respektuar botërisht që shërben në Shqipëri, i dha një pastori të ri Shqiptar që e la si zëvendësues prapa, Shqiptarët nuk kanë nevojë për diktatorë. Diktatorët e korruptuar na kanë bërë ky popull që jemi. Kisha në Shqipëri ka nevojë për drejtues sipas Biblës dhe zemrës së Perëndisë. Këta janë ata drejtues dhe kisha lokale që Perëndia bekon.

Si rrjedhim, një pleqësi e mirë, dëgjon me kujdes këshillimin dhe urtësinë e besimtarëve të të gjithë kishës. Një pleqësi e mirë përfshin në mënyrë aktive tërë kishën në përzgjedhjen, trajnimin dhe testimin e dhjakëve të rinj.

Në fakt, konteksti i 1 Tim. 2:10 ka instruktimin që Pali i dërgon tërë kishës në Efes në përgjithësi (1 Tim. 2:1-3;16). Çdo njeri në kishë duhet ti dijë kriteret e karakterit të dhjakut biblik. Po kështu, e tërë kisha është e detyruar që ti shikojë këto parime biblike të aplikuara siç duhet. Si rrjedhim, parimi tjetër që del nga ky kontekst është ky:

1. (viii) Pleqësia duhet të instruktojë tërë kishën mbi cilësitë, detyrat dhe procesin e përzgjedhjes së dhjakëve të rinj.

Nëse dikush nga bashkësia sjell akuza ndaj burrave të nominuar nga bashkësia, pleqësia duhet ti marrë në shqyrtim këto akuza për të parë nëse ato janë biblike, në përputhje me çfarë thamë me sipër në pjesën e parë të këtij kapitulli. Nëse akuzat janë pa bazë ato duhet injoruar. Por asnjë kandidat për dhjak nuk i duhet mohuar mundësia për të shërbyer si i tillë në kishë, thjesht sepse një apo më shumë persona në kishë janë kundra kandidatit thjesht për arsye apo preferencë personale. Akuzuesit duhet të japin arsye biblike për refuzimin e kandidaturës. Vlerësimi i kandidatëve të rinj nuk është konkurs popullariteti, por një testim karakteri dhe dhuntish në përputhje me Shkrimin e Shenjtë. Nga ana tjetër, nëse një person i vetëm ka akuza të provuara dhe me bazë biblike mbi kriteret e kandidatit, ky i fundit duhet nxjerrë nga kandidimi, pavarësisht se shumica e bashkësisë e dëshiron që ta ketë dhjak. I vetmi standard në Kishën e Krishtit për bërjen e gjërave është Fjala e Krishtit dhe jo preferencat e shumicës. Kisha nuk është demokraci, por monarki. Krishti është Mbreti i saj, dhe gjërat do të bëhen siç do dhe thotë Ai.

1. (ix) Koha është miku i procesit.

Një gjë është e sigurt. Nëse kandidati për dhjak ka qenë anëtar i asaj bashkësie lokalë për një kohë të konsiderueshme, atëherë karakteri dhe aftësitë e tij mund të njihen mirë nga të gjithë. Në të rast, vitet e jetës së përbashkët në komunitet si pjesë e saj, e kanë testuar dhe provuar kriteret e tij për shërbesë.

Por një burrë që nuk ka qenë për shumë kohë anëtar i asaj bashkësisë, por i një bashkësie tjetër, dhe është larguar asaj për arsye jo të mëkatshme, dhe ka lënë pas një emër të mirë për veten e tij, gjithashtu mund të kualifikohet për shërbesë, dhe ato vite apo referenca që merr prej kishës së mëparshme, mund ti quhen për sprovë e testim. Precedentin për këtë praktike e kemi nga faqet e Dhiatës së Re. Shpesh herë, Apostulli Pal do të dëshmonte për karakterin dhe dhuntitë e provuara të një personi që ai e dërgonte të shërbente në një bashkësi tjetër që nuk e njihte personin që dërgonte Pali. Letra drejtuar Kolosianëve 4:7-8 na jep një shembull: “Tikiku, vëllai i dashur, dhe shërbenjës besnik, dhe shoku im i shërbimit në Zotin, do t’jua tregojë gjithçka lidhur me mua; ⁸ unë e dërgova te ju pikërisht për këtë arsye, që të njoh situatën tuaj dhe të ngushëllojë zemrat tuaja, bashkë me Onesimin, vëlla besnik dhe i dashur, që është nga tuajt; ata do t’ju tregojnë juve të gjitha gjërat e këtushme.” Po kështu, tek Veprat 9, lexojmë se si Barnaba dëshmoi për besimin e vërtetë dhe shërbimin shembullor të Palit përpara tërë Apostujve që ishin në Jerusalem, me qëllim që këta ta pranonin Pali si një dishepull i vërtetë i Jezus Krishtit (Vep. 9:20-30).

Duhet të ketë trajnim dhe ekzaminim të qëllimshëm të kandidatëve.

Procesi i testimit dhe ekzaminimit të kandidatëve mund të ndryshojë nga bashkësia në bashkësi, apo nga konteksti në kontekst. Por gjithnjë, testimi duhet të jetë i kombinuar me instruktimin. Kandidatët duhet ta kenë të qartë se çfarë do të kërkohet prej tyre si dhjakë, cila do të jenë detyrimet e tyre, cilat do të jenë të drejtat dhe privilegjet e tyre. Dhjakët duhet të jenë të instruktuar në doktrinën e Krishterë, që është edhe një prej pesë kritereve për të qenë dhjak. Dhjakët duhet të jenë të instruktuar edhe mbi mënyrat, rregulloret e brendshme, dhe vendimet e mëparshme që pleqësia apo dhjakët e mëparshëm kanë marrë për mbarëvajtjen e punës. Dhjakët duhet të instruktohen mbi marrëdhënien e tyre me pleqësinë, me kishën në të cilën do të shërbejnë, si dhe me kishat e tjera rajonale. Kjo periudhë trajnimi mund (dhe duhet) të zgjatet disa muaj, pse jo edhe një vit të tërë, deri sa dhjakët e rinj të jenë vërtetë gati për të shërbyer siç duhet. Pra, parimi tjetër është:

1. (x) Duhet të ketë trajnim dhe ekzaminim të qëllimshëm të kandidatëve.

Por trajnimi nuk duhet të përfshije vetëm studimin, por edhe praktikën. Ata duhet të përfshihen në ndihmën e dhjakëve të vjetër apo pleqësisë, vizitat në shtëpi të sëmurëve apo të të varfërve së bashku me pastorin e kishës apo pleqtë e saj, etj. Në këtë mënyrë, pleqësia dhe bashkësia do të jenë në gjendje për ti ekzaminuar e testuar siç duhet ata burra që janë nominuar për të shërbyer si dhjakë në kishë. Nëse kandidatët e provojnë veten që kanë vërteta thirrje për atë shërbesë, që kanë dhunti e zemër, që kanë njohuri e urtësi, që dinë të bashkëpunojnë me të tjerët dhe nën pleqësinë, atëherë kisha dhe pleqësia duhet që ti veçojë ata përmes shugurimit dhe instalimit në detyre, si dhjakët e kishës.

I tërë procesi duhet mbajtur fort në lutje.

Jeta e kishës varet nga zgjedhja e vendimet që ajo bën. Pleqësia dhe bashkësia ka nevojë për urtësi për të parë se kë ka thirrur Perëndia, se mbi cilin burrë të bashkësisë ai ka vendosur dorën e tij. Gjëja e fundit që kishat e reja në Shqipëri kanë nevojë, është që të bëjnë zgjedhje të gabuara e që nuk janë në përputhje me planin dhe thirrjen e Perëndisë. Aq më tepër, që çdo gjë që bëhet pa lutje agjërime nuk ka shumë shans që të bekohet nga Perëndia.  Bashkësia duhet të lutet për një gjykim të paanshëm, për ndriçim dhe urtësi frymërore. Ajo duhet të dëshirojë vullnetin dhe kënaqësinë e Perëndisë dhe jo të sajën. Dhjakonata është puna e Perëndisë, e thirrur për të bërë punën e Perëndisë, dhe puna e Perëndisë ka nevojë që të mbahet fort në lutje dhe për një kohë të gjatë përpara se sa ajo të jetë gati dhe të bekohet.

Dhjakë të Zyrtarizuar

Parimi i fundit i procesit të zgjedhjes, testimit dhe instalimit të dhjakëve të rinj është pikërisht shugurimi dhe instalimi i tyre në detyrë nga pleqtë/peshkopët e kishës.

1. (xi) Presbiterët/peshkopët duhet të shugurojnë e instalojnë zyrtarisht në detyrë kandidatët e zgjedhur nga bashkësia dhe të testuar e instruktuar nga të gjithë ata.

Tek Veprat 6:6 lexojmë: “I paraqitën pastaj përpara apostujve, të cilët, mbasi u lutën, vunë duart mbi ta.” Pra, pasi Apostujt dhanë numrin e saktë të dhjakëve që kërkoheshin, pasi morën iniciativën, pasi instruktuan kishën mbi kriteret që këta burra duhej të kishin, kisha zgjodhi. Por më pas, bashkësia i nxori këta të zgjedhur përpara Apostujve që ata ti shuguronin dhe instalonin zyrtarisht në shërbesë. Apostujt më pas, u lutën për të Shtatët duke vendosur duart e tyre mbi ta. Ky është procesi i shugurimit e i instalimit zyrtar në detyrë. Lutja me vënien e duarve mbi ata që do të shërbejnë është “ceremonia” (nëse mund të përdorim këtë term) publike dhe zyrtare e veçimit të personave për shërbesë (siç e shikojmë edhe tek Vep. 13:3 dhe 1 Tim. 4:14; 5:22). Kisha dhe puna e Perëndisë nuk është një shoqatë sekrete. Çdo gjë duhet bërë publikisht, aq më tepër veçimi e caktimi i atyre që do ti shërbejnë publikisht Krishtit dhe Kishës së tij.

PESË CILËSITË KRYESORE TË DHJAKUT

“Gjithashtu dhjakët duhet të jenë dinjitozë, jo me dy faqe në fjalë, të mos jepen pas verës së tepërt, të mos lakmojnë fitime të paligjshme, 9 dhe ta ruajnë misterin e besimit me ndërgjegje të pastër.” – 1 Timoteut 3:8-9

Apostujt, si të Dymbëdhjetë ashtu edhe Pali, insistojnë që ata që i shërbejnë kishës zyrtarisht, ata dhe duhet të përmbushin disa kritere morale dhe shpirtërore (Veprat 6 dhe 1 Tim 3). Ashtu siç asnjë njeri në këtë botë nuk ia beson fëmijët dhe paratë një njeriu t panjohur dhe të paprovuar më parë, ashtu edhe kisha nuk duhet që t’ia besojë pasuritë dhe nevojtarët e saj njerëzve të panjohur dhe të paprovuar më parë. Kriteret morale që Pali i kërkon si të domosdoshme për çdo dhjak janë:

Apostujt, si të Dymbëdhjetë ashtu edhe Pali, insistojnë që ata që i shërbejnë kishës zyrtarisht, ata dhe duhet të përmbushin disa kritere morale dhe shpirtërore (Veprat 6 dhe 1 Tim 3). Ashtu siç asnjë njeri në këtë botë nuk ia beson fëmijët dhe paratë një njeriu t panjohur dhe të paprovuar më parë, ashtu edhe kisha nuk duhet që t’ia besojë pasuritë dhe nevojtarët e saj njerëzve të panjohur dhe të paprovuar më parë. Kriteret morale që Pali i kërkon si të domosdoshme për çdo dhjak janë:

(i) dinjitozë

(ii) jo me dy faqe në fjalë

(iii) të mos jepen pas verës së tepërt

(iv) të mos lakmojnë fitime të paligjshme / turpshme

(v) të ruajnë misterin e besimit me ndërgjegje të pastër

Ne mund ti përmbledhim këto kritere duke thënë se dhjakët duhet të jenë njerëz me integritet dhe vet-kontroll të cilët jetojnë në përputhje të plotë me mësimin biblik. Duke përdor terminologjinë e Veprave 6, dhjakët duhet të jenë “burra me dëshmi të mirë, të mbushur me Frymën e Shenjtë dhe me urtësi.” Që do të thotë, se ata duhet të jenë burra të kontrolluar e sunduar nga Fryma e Shenjtë e Perëndisë- jo nga paraja, alkooli apo një gjuhë e shfrenuar. Jetët e tyre duhet të shpalosin Frymën e Shenjtë. Përse? Sepse vetëm ata burra të mbushur me Frymën e Shenjtë mund të jenë të ndjeshëm ndaj nevojave të bashkësisë, parimeve të Perëndisë dhe drejtimit të Frymës së Shenjtë. Vetëm ata mund të shpalosin e reflektojnë dashurinë dhe mëshirën e Krishtit. Vetëm ata nuk do ta turpërojnë kishën duke shfrytëzuar nevojtarët dhe të dobëtit duke menduar për reputacionin, idetë dhe avancimin personal. Le ti studiojmë këto pesë kritere me radhë.

Dinjitozë: I denjë për Respekt

“Gjithashtu dhjakët duhet të jenë dinjitozë…”– 1 Timoteut 3:8

               Kriteri i parë për të qenë dhjak është të qenit dinjitoz. Termi në greqisht është diçka i vështirë për ti gjetur ekuivalentin në shqip, por e parafrazuar, mund të themi se dhjaku duhet të jetë një burrë që e meriton apo është i denjë respektin e bashkësisë së tij. Ai duhet të jetë fisnik e shpirtmadh. Ai duhet që të ketë kujdes që të mos kthejë çdo gjë në shaka, dhe të jetë serioz për gjërat serioze dhe të rëndësishme. Stefani, një prej të Shtatëve, na është përshkruar si një njeri i nderuar dhe i respektuar prej të gjithëve në bashkësinë e Jerusalemit, siç lexojmë tek Vep 6. Që të jetë i tillë, dhjaku duhet të jetë i paturpëruar për shkak të jetës që bën. Nëse dhjaku mund të akuzohet me të drejtë për një mëkat të rëndë publik, ai nuk e meriton apo nuk është i denjë për nderimin e njerëzve, dhe bashkësia nuk do ta respektojë. Bashkësia duhet të ketë dashuri e admirim për dhjakun.

            Kështu, kriteri që cakton Pali për dhjakun, “të jenë dinjitozë,” korrespondon me kriterin që patën vënë të Dymbëdhjetë tek Vep. 6:3, “me dëshmi të mirë.” Kjo dëshmi ishte për shkak të karakterit të tyre të mirë, perëndishmërisë personale, dhe aftësive të tyre për të administruar siç duhet familjet dhe popullin e Perëndisë. Në thelb dëshmia është diçka publike. Pra karakteristikat e tyre të mira duhej të ishin të çertifikueshme nga dëshmia publike. Veprat 6:3 shton se dhjakët duhet të jenë “me urtësi.” Njerëzit që kanë urtësi janë ata që të imponojnë respekt. Një burrë që nuk reflekton urtësi në jetën, fjalët dhe veprimet e tij nuk mund të jetë dhjak.

            Urtësia për të cilën bëhet fjalë nuk ka të bëjë me volumin apo me tonin e zërit, me aftësinë për të mos shkaktuar sherre apo me mungesën e dëshirës për të bërtitur nëpër ambientet e kishës apo të shtëpive ku shërben. Urtësia në Bibël ka të bëjë me gjykimin e mirë në të tëra çështjet shpirtërore dhe praktike. Tek 1 Kor. 6:5, Pali e përkufizon urtësinë me aftësinë për të gjykuar mirë. Të ndihmuarit e njerëzve kërkon shumë urtësi, shumë gjykim të mirë për të vendosur me drejtësi se kush duhet të përfitojë ndihmën nga kisha, në cfarë mase, në cfarë mënyre dhe për sa kohë. Nga njëra anë dhjaku duhet të ndihmojë ata në nevojë, por nga ana tjetër as nuk duhet që ndihma që jep të shkaktojë varësi ndaj kishës nga ana e të varfërve apo abuzim prej të tjerëve. Problemet e të varfërve dhe të lënduarve të kësaj bote janë komplekse, dhe është e lehtë për ti thjeshtësuar gjërat kur në fakt nuk duhet. Është e vështirë për të qenë në të njëjtën kohë edhe i drejtë edhe bujar, edhe praktik edhe i përgjegjshëm.

            Një prej pastorëve dhe teologëve të parë Ungjillor apo Protestant që rizbuloi dhe artikuloi mësimin biblik të dhjakonatës ishte Reformatori i famshëm në Gjenevë, Xhon Kalvin. Ai shërbeu si një prej pastorëve të qytetit në një kohë kur Qytet-Shtetin e Gjenevës e kishte pllakosur varfëria, sëmundjet dhe refugjatët që kishin dyfishuar e madje trefishuar popullsinë e qytetit. Duke i njohur mire dhe personalisht problemet pastorale të kishës dhe sfidat e dhjakëve të tij, ai shkroi:

Është e rëndësishme që dhjakët të jenë të bekuar jo vetëm me hiret e tjera të Frymës, por sigurisht që edhe me urtësi, sepse pa të, detyrave  tyre nuk mund të kryhet me sukses. Dhjakët duhet të ruhen jo vetëm ndaj mashtruesve dhe hileqarëve, që për shkak të përtacisë duan të thithin pasuritë e të tjerëve dhe të parazitojnë në kurriz të tyre, duke marrë ato gjëra që mund tu shkojnë të varfërve të vërtetë, por ata duhet të ruhen edhe nga ngatërrestarët, akuzuesit dhe thashethemexhinjtë që e kanë për zakon që të bëjnë pa pushim komente për të tjerët edhe kur nuk ka arsye për të folur. Sepse detyra e dhjakut, është jo vetëm e vështirë, por edhe e ekspozuar ndaj ankesave dhe llafeve të kota.

Jo me dy faqe në fjalë

“Gjithashtu dhjakët duhet të jenë…jo me dy faqe në fjalë…”– 1 Timoteut 3:8-9

Asgjë nuk e shkatërron bashkësisë e Krishterë më shpejtë se sa mungesa e të vërtetës, bollëku i gënjeshtrave, e fryma e mashtrimit që shkakton mosbesim e përçarje në mes të besimtarëve. Për këtë arsye, shërbëtorët e besuar me administrimin e financave dhe me dhënien e ndihmës ndaj nevojtarëve dhe të varfërve, duhet të jenë njerëz të sinqertë, dhe të besueshëm. E përkthyer literalisht në shqip, termi në origjinal dilogos (di-dy, logos-fjalë) përkthehet “me dy fjalë.” Pali ndalon jo thjesht të folurin me dy kuptime, por gënjeshtrën, mashtrimin, manipulimin dhe pandershmërinë në të folur. Prapa një gjuhe mashtruese fshihet një mendje mashtruese dhe një zemër e ligë.

Fatkeqësisht, shumë drejtues të Krishterë kanë demonstruar se nuk mund tu marrësh asnjë fjalë për bazë, veçanërisht kur bëhet fjalë për financat. Sipas standardit të Perëndisë njerëz të tillë nuk kualifikohen për të qenë peshkopë apo dhjakë në kishë. Dhjaku duhet të jetë njeri i besës dhe i fjalës që jep. Ai duhet të bëjë atë që thotë. Le të jetë fjala “po” me të vërtetë “po,” dhe fjala “jo” me të vërtetë “jo!” Pali u tha të njëjtën gjë Korintasve, edhe pse në kontekstin më të gjerë të shërbesës apostolike, Pali insistoi se dëshmia e tyre ndaj kishave, fjala e tyre kishte qenë po aq e besueshme dhe po aq besnike sa edhe premtimet e Perëndisë ndaj njeriut: “fjala jonë ndaj jush nuk ka qenë po dhe jo” (2 Kor. 1:17-20). Jezusi i urdhëroi ndjekësit e tij që të mos ishin “me dy fjalë” kur u tha: “Por fjala jote të jetë: Po, po; jo, jo; gjithçka më tepër vjen nga i ligu” (Mat. 5:37).

Kuptohet që duhet të diferencojmë pamundësinë nga pandershmëria. Dhjaku mund të premtojë diçka, por për shkak të Providencës së Perëndisë, të vështirësive të jetës së përditshme dhe të gjërave të papritura që janë aq të shpeshta në Shqipëri, ai të mos arrijë që të përmbushë detyrën apo një premtim apo plan të bërë. Kjo është ndryshe nga neglizhenca e pajustifikueshme dhe e shpeshtë e detyrës. Kjo lloj neglizhence, lënia e qëllimshme në rrenë e të tjerëve, mashtrimi e premtimet boshe e shkualifikojnë një burrë për detyrën dinjitoze të dhjakut.

Të mos jepen pas verës së tepërt

“Gjithashtu dhjakët duhet të…mos jepen pas verës së tepërt…” – 1 Timoteut 3:8

Në Greqishten e vjetër, teksti në origjinal thotë se dhjaku nuk duhet t’ia përkushtojë veten, apo ta okupoje veten me verën e tepërt. Pali përdor të njëjtin term tek 1 Tim. 4:13 ku thotë, “Kushtoju leximit, këshillimit dhe mësimit derisa të vij unë.” Pali dëshiron që Timoteu ti përkushtohet apo ta mbushë kohën e tij me studim e predikim.

Të njëjtin folje përdor Pali edhe këtu. Pali i thotë Timoteut se dhjaku nuk duhet të jetë i përkushtuar pas verës, apo duke e përgjithësuar, pas alkoolit të tepërt. Bibla përmban shumë paralajmërime ndaj abuzimit me alkoolin apo kundra dehjes. Fjalët e Urta 23:29 i përshkruan këta persona si ata “që ndalen gjatë pranë verës, për ata që kërkojnë verë të fortë.” Isaia 5:11, 22; Fjalët e Urta 23:30-35; Osea 4:11; etj përshkruajnë vullnetin e Perëndisë për popullin e tij për sa i përket dehjes. Fjalët e Urta 20:1 thotë se, “vera është tallëse, pija dehëse është e turbullt dhe kush jepet pas tyre nuk është i urtë.” Por dhjaku duhet të ketë urtësi, ky ishte kriteri që studiuam më lart. Dhe dhjaku i urtë nuk lejon që të dominohet nga alkooli. Kjo përfshin si rastet kur dhjaku pinë tepër rrallë, por kur konsumon alkool dehet me apo pa qëllim, ashtu edhe rastet kur dhjaku dehet shpesh, dhe kështu është praktikisht nën skllavërinë e alkoolit. Përkundrazi, Pali jo vetëm që urdhëron që asnjë prej popullit të Perëndisë nuk duhet të dehet me alkool apo çfarëdo substance tjetër dehëse apo droguese, por madje duhet të kërkojë të kundërtën. Dhjaku duhet të jetë i mbushur me Frymën e Shenjtë (Efe, 5:18), veçanërisht kur kujtojmë se një prej cilësive të detyrueshme që të Dymbëdhjetë kërkuan prej të Shtatëve ishte që ata të ishin njerëz të mbushur me Frymën (Vep. 6:3).

Dehja është mëkat, dhe në Dhiatën e Re, dehja e përsëritur kërkon disiplinimin nga drejtuesit e Kishës (shiko 1 Kor. 5:11; 6:9-10; Gal. 55:21; Efe. 5:18; 1 Pje. 4;3). Bibla nuk ndalon përdorimin absolut të alkoolit. Është Zoti vetë ai që jep verën. “Ai bën që të rritet bari për bagëtinë dhe bimësia në shërbim të njeriut, duke nxjerrë nga toka ushqimin e tij, ¹⁵ dhe verën që gëzon zemrën e njeriut, vajin që bën të shkëlqejë fytyra tij dhe bukën që i jep forcë zemrës së njeriut” (Psa. 104:14-15). Madje Krishti vetë prodhoi verë në mrekullinë e parë që ai bëri, gjatë një dasme në Kana të Galilesë (Gjoni 2). Më pas, Jezusi do të përdorte vrën si një prej dy elementeve të Darkës së Zotit, si një shenjë dhe ceremoni që duhet përdorur seri sa të kthehet ai. Po kështu, Pali instrukton më pas Timoteun: “Mos pi më ujë, por përdor pak verë për stomakun tënd dhe për sëmundjet e tua të shpeshta” (1 Tim. 5:23). Shkrimi i Shenjtë shpreh bekimet e besëlidhjes së Perëndisë në këtë mënyrë; “Ndero Zotin me pasurinë tënde dhe me prodhimet e para të çdo të ardhure që ke; ¹⁰ hambarët e tu të grurit do të jenë plot e përplot dhe vozat e tua do të gufojnë me musht” (Fja.Urta 3:9-10). Vera është një prej dhuratave të Perëndisë dhe duhet përdorur për lavdinë e Perëndisë.

Por Bibla ndalon dehjen që vjen si pasojë e abuzimit të saj. Madje Shkrimi e dënon dehjen duke thënë se pijanecët nuk do të trashëgojnë Mbretërinë e Perëndisë (1 Kor. 6:9-10). Pra, një personi që ka problem me alkoolin nuk mund ti besohet detyra e dhjakut dhe përgjegjësitë e privilegjet që rrjedhin prej saj. Një prej pasojave të dehjes së drejtuesve është harrimi, neglizhimi e abuzimi i detyrës:

Nuk u shkon mbretërve, o Lemuel,

Nuk u shkon mbretërve të pinë verë,

As princave të dëshirojnë pije dehëse,

Sepse duke pirë do të harrojnë ligjin

Dhe do të shtrembërojnë të drejtën e të pikëlluarve (Fjalët e Urta 31:4-5)

Sepse alkooli ndikon gjykimin e burrit dhe aftësinë e tij për të kontrolluar fjalët dhe veprimet e tij, Perëndia urdhëroi Aaronin dhe bijtë e tij kështu: “Mos pini verë as pije dehëse as ti as bijtë e tu, kur do të hyni në çadrën e mbledhjes, që të mos vdisni; do të jetë një ligj i përjetshëm për të gjithë brezat tuaj, ¹⁰ me qëllim që të mundni të dalloni midis të shenjtit dhe profanit, midis të papastrit dhe të pastrit, ¹¹ dhe të mundni t’u mësoni bijve të Izraelit të gjitha ligjet, që Zoti u ka dhënë atyre me anë të Moisiut” (Lev. 10:9-11, shiko edhe Isaia 5:20-25; 28:1, 7-8; 56:9-12, Eze. 44:21).

Dehja dhe përkushtimi ndaj alkoolit është një problem moral dhe shpirtëror. Në thelb është ose eskapizëm ose abdikim. Eskapizëm është dëshira për ti ikur realitetit ku personin ndodhet, në vend që të ketë guximin për tu ballafaquar me të dhe për ta ndryshuar atë. Për disa të tjerë, dehja është përpjekja për të mbushur atë zbrazëtirë shpirtërore që vetëm Perëndia mund ta mbushë. Për disa të tjerë, dehja është abdikim, pra pafuqia për ti rezistuar tundimit të alkoolit dhe kënaqësive të saj, që është e kundërta e kërkimit të shenjtërisë dhe e mortifikimit të gjymtyrëve të mëkatit në personin e dhjakut. Për të tëra këto arsye, themi se dehja e shpeshtë është një problem moral dhe shpirtëror dhe që kërkon disiplinimin kishtar.

Le të mos jemi naivë për sa i përket ekzistencës së dehjes ndër drejtues kishash. Ky autor ka njohur mjaft raste kur pastorë të njohur, e madje miq të afërm kanë humbur shërbesën e tyre për shkak të përkushtimit ndaj alkoolit që u ka hapur rrugën më pas problemeve të tjera morale, duke përfunduar madje edhe pas hekurave të burgut.

Dehja e dhjakut i hap rrugë problemeve, neglizhimeve dhe abuzimit, dhe eventualisht edhe turpërimit të emrit të Krishtit dhe të kishës lokale. Dhjaku, që nga detyra ka për qëllim që të demonstrojë dashurinë e Krishtit për të tjerët, duhet të jetë në kontroll të plotë të jetës së tij. Parimet dhe shpjegimet e mësipërme nuk kanë të bëjnë vetëm me përdorimin e alkoolit por edhe të çdo lloj substance narkotike. Në fakt, parimet e mësipërme i aplikohen edhe mëkateve të tjera të ngjashme me dehjen dhe që kanë të bëjnë me stomakun, siç është grykësia.

Të mos lakmojnë fitime të paligjshme / turpshme

“Gjithashtu dhjakët duhet…të mos lakmojnë fitime të paligjshme…”– 1 Timoteut 3:8

Në tekstin në Greqisht, Pali përdor një mbiemër të përbërë nga fjalët “fitim” dhe “turpshëm”. Edhe pse një nga përkthimet në shqip shkruan se dhjakët duhet të “mos lakmojnë fitime të paligjshme,” përkthimi i duhur është “fitime të turpshme.”

Le të vëmë re disa parime. Së pari, diçka mund të jetë e ligjshme por në të njëjtën kohë moralisht e turpshme sipas standardit të Perëndisë. Shembull: Është plotësisht e ligjshme sot në Shqipëri, për një mjek gjinekolog që të bëjë aborte. Por pavarësisht se çfarë thotë Shteti, Perëndia e urren abortin dhe e dënon atë që e kryen atë apo e bën të mundur atë. Si rrjedhim, një mjek gjinekolog që kryen aborte nuk mund të jetë mjek. Aktiviteti i tij edhe pse i ligjshëm me Shtetin, është i turpshëm në sytë e Perëndisë dhe të Kishës së tij. Ky është vetëm një shembull, që edhe pse në dukje ekstrem, bazohen në një rast të vërtetë nga kisha në Shqipëri. Pali urdhëron që dhjakët të mos synojnë për fitime të turpshme, dhe jo thjesht për fitime të paligjshme.

Le të vëmë re së dyti, se çfarë ka ndërmend Pali kur flet për fitime të turpshme. Një fitim i turpshëm është gjithçka që fitohet përmes mjeteve të turpshme, apo që në vetvete është e turpshme apo e ligë.

Pjetri flet për të njëjtën gjë tek 1 Pje. 5:2 ku ai i nxit pleqtë që të “ruajnë tufën e Perëndisë që është midis jush, duke e mbikëqyrur jo me detyrim, por me dëshirë, jo për përfitim të pandershëm, po me vullnet të mire.” Pjetri thotë se motive që një burrë shërben si plak nuk duhet të jetë përfitimi i pandershëm. E njëjta gjë është edhe për dhjakun. Ai nuk duhet që të synojë që ta lartësojë veten e tij mbi tufën e Perëndisë duke përdorur detyrën dhe privilegjin e dhjakut. Ai nuk duhet që ta përdorë detyrën për të grumbulluar për veten e tij pushtet, kontroll apo autoritet mbi të tjerët, e aq më pak të mirat materialë që duhet tu shkojnë të tjerëve nga financat apo pasuritë e kishës.

Me siguri që Pali kishte ndërmend mësuesit e rremë kur ai renditi këto kritere për të qenë peshkop apo dhjak në kishë (1 Tim. 6:5; Titi 1:11). Po kështu ai mund të kishte parasysh edhe Judë Tradhëtorin, sepse ai është ilustrimi më i mirë i shprehjes “fitime të turpshme.” Si arkëmbajtësi i grupit apostolik të Krishtit, Juda fliste dhe sillej sikur ai kujdesej për të varfrit, kur në fakt ai kujdesej vetëm për lakminë e parave.

Kur Maria e vajosin Jezusin me një vaj të shtrenjtë si një mënyrë për të adhuruar Krishtin, Juda protestoi me një qëndrim moralizues, “Pse nuk u shit ky vaj për treqind denarë dhe t’u jepej fitimi të varfërve?” Por Gjoni na shpjegon motivet e vërteta të zemrës së tij. “ai e tha këtë, jo se kujdesej për të varfrit, por sepse ishte vjedhës dhe, duke qenë se ai e mbante qesen, mbante ç’shtinin atje brenda” (Gjoni 12:5-6). Kudo në Bibël ne gjejmë shembuj dhe paralajmërime kundra njerëzve që përdorin ofiqet religjioze për të realizuar qëllime financiare në kurriz të tjerëve (shiko Numrat 22-24; 1 Samuelit 2:13-17; 2 Mbretërve 5:20-27; Isaia 22:15-25). Madje edhe vetë Zoti ynë e konfrontoi këtë problem kur ishte në tokë dy herë kur me kamxhik në dorë pastroi oborrin e tempullit, ndërsa i akuzonte gjithashtu skribët dhe farisenjtë se villnin prej shtëpive të vejushave (Luka 20:47; 11:39). Po kështu, edh Luka, duke demaskuar drejtuesit religjiozë të Izraelit të kohës së tij, shkruante se ata “ishin shumë të dhënë pas parasë” (Luka 16:14). Por në kundërshtim me ato që bën bota, në kundërshtim me ato që bënin skribët dhe farisenjtë, Perëndia na jep standardin jo vetëm të ligjshëm, por edhe të pastër të marrëdhënies tonë me paranë dhe pasurinë: “Sjellja juaj të jetë pa lakmi paraje dhe kënaquni me atë që keni” (Heb. 13:5).

Le të theksojmë këtu që problemi nuk është me paranë por me dashurinë për paranë dhe fitimin e turpshëm. Paraja nuk është as turp e as mallkim por një dhuratë e bekim për tu përdorur për lavdinë e Perëndisë. Sipas Ligjit të Ripërtërirë 8:18, Perëndia “të jep forcën për të fituar pasuri.” Nuk është gabim, siç kanë menduar disa “super-frymërorë” që dhjaku të jetë i bekuar me mirëqenie të kësaj bote, pasi në fund të fundit, mirëqenia e kësaj bote listohet në Bibël si pjesë e bekimeve të mundshme të besëlidhjes me Perëndinë (Fja. 3:9-10; Jobi 42:12). Pra, ky kriter nuk e ndalon dhjakun që të jetë i suksesshëm në karrierën e tij civile jashtë kishës. Kriteri ndalon dhjakun që të lakmojë atë që i përket tjetrit, apo të dëshirojë që të fitojë pasuri në mënyra të gabuara. Në vend që të kërkojë mënyrat e gabuara, dhjaku duhet të mbaj mend fjalët e Palit drejtuar pleqve të kishës në Efes: “Dhe në çdo gjë ju kam treguar se, duke u munduar në këtë mënyrë, duhet të ndihmohen të lëngatët dhe të kujtohen fjalët e Zotit Jezus, i cili tha: “Ka më shumë lumturi të japësh sesa të marrësh!” (Vep. 20:35).

Në këto fjalë të Palit gjejmë thelbin e shërbesës së dhjakut. Ai ekziston që të japë dhe jo të marrë. Detyra e tij është që ti shërbejë Perëndisë duke ndihmuar pastorin dhe pleqtë e Kishës në punën e tyre, duke ndihmuar anëtarët e bashkësisë me nevojat e tyre. Detyra e dhjakut është që të japë dhe jo të marrë. Detyra e tij është që të shërbeje dhe jo rrëmbejë. Dhjaku duhet të ketë po atë mendje që kishte Jezus Krishti, i cili edhe pse ishte i pasur, për bekimin tonë u bë i varfër, me qëllim që ne përmes varfërisë së tij të bëhemi të pasur (2 Kor. 8:9).

Parimi tjetër është, që përfitimi për të cilin paralajmëron Pali mund të mos jetë vetëm material por edhe social. Dhjaku as nuk duhet që të bie në kurthin e krenarisë dhe as nuk duhet që të shërbejë në kishë për të ushqyer krenarinë e tij dhe dëshirën e tij për pushtet. Ky është një realitet tjetër i dhimbshëm ndër kishat ungjillorë në Shqipëri. Shumë prej besimtarëve duan të dalin përpara kishës, qoftë edhe për të dhënë lajmërimet e javës, vetëm e vetëm për nderimin, apo lavdinë personale, apo imazhin që ata duan të fitojnë apo të krijojnë në kishë për veten e tyre. Dëshira për lavdi, për tu njohur, për tu respektuar, për ta dëgjuar të tjerët, apo për tu ndjekur prej të tjerëve konsumon deri në palcë si kancer, shumë prej drejtuesve aktual, apo ata që dëshirojnë që të bëhen drejtues nëpër kishat ungjillore kudo nëpër Shqipëri.

Dhjaku nuk duhet që të dëshirojë fryrjen prej krenarisë për shkak të nderimit, respektit, prestigjit e bindjes që i ofrohet për shkak të detyrës. Motivi i tij për të shërbyer dhjak në kishë nuk duhet të jetë avantazhi që ai mund të fitojë përmes detyrës. Motivi i tij duhet të jetë dëshita e madhe për ti shërbyer Krishtit, për të lehtësuar dhe fuqizuar punën e pleqësisë dhe pastorit, dashuria për popullin e Perëndisë, dhe mbi të gjitha lavdia dhe kënaqësia që ai duhet ti japë Perëndisë përmes shërbimit të tij.

Të ruajnë misterin e besimit me ndërgjegje të pastër

“Gjithashtu dhjakët duhet…ta ruajnë misterin e besimit me ndërgjegje të pastër.” – 1 Timoteut 3:9

Jeta e dhjakut duhet të jetë në përputhje të plotë me doktrinën e tij. Apostulli Pal e përdor termin “misterin” disa herë në letrat e tij për t’iu referuar një të vërtete e cila më parë ishte e fshehur me Perëndinë, por që tani, në Besëlidhjen e Re, na e ka zbuluar qartë përmes zbulesës së veçantë të Birit të Tij dhe të Apostujve të Birit të Tij.

Për shembull, tek Efesianëve 3:3-6 Pali shkroi: “se si, me zbulesë, ai ma bëri të njohur misterin, sikurse ju shkrova më përpara me pak fjalë. ⁴ Duke i lexuar këto, ju mund të kuptoni cila është inteligjenca ime në misterin e Krishtit, ⁵ që nuk iu bë i njohur në epokat e tjera bijve të njerëzve, ashtu si iu zbulua tani apostujve të shenjtë dhe profetëve të tij me anë të Frymës, ⁶ që jo-hebrenjtë të jenë bashkëtrashëgimtarë të të njëjtit trup dhe bashkëpjesëtarë të premtimit të tij në Krishtin nëpërmjet ungjillit.” Pra, misteri që u zbulua është plani i Perëndisë për të shpëtuar jo-hebrenjtë përmes Ungjillit, dhe për ti bërë edhe ata pjesë të popullit të tij.

1 Korintasve 2:7-8, dhe 10 është një tjetër shembull i mirë: “por flasim diturinë e Perëndisë të fshehur në mister, që Perëndia e kishte paracaktuar përpara kohërash për lavdinë tonë, ⁸ të cilën asnjë nga pushtetarët e kësaj kohe nuk e ka njohur; sepse, po ta kishin njohur, nuk do të kishin kryqëzuar Zotin e lavdisë…¹⁰ Po Perëndia na i ka zbuluar me anë të Frymës së tij, sepse Fryma heton çdo gjë, edhe të thellat e Perëndisë.” Misteri është Jezus Krishti, i kryqëzuar. Pra, përmbajtja e misterit që nuk dihej apo nuk u kuptua më parë ishte se Perëndia pat vendosur se do të shpëtonte botën përmes Mesisë që do të vinte të ishte Shpëtimtari, dhe se këtë vepër shpëtimi do ta bënte përmes dobësisë së kryqëzimit në kryq.

Tek 1 Timoteut 3:16 Pali gjithashtu thotë: “Dhe s’ka asnjë dyshim se misteri i mëshirës është i madh: Perëndia u shfaq në mish, u shfajësua në Frymë, u duk ndër engjëj, u predikua ndër jo-hebrenj, u besua në botë, u ngrit në lavdi.” Në këtë varg, Pali përdor termin “misteri i mëshirës” (apo “misteri i perëndishmërisë” siç e kanë përkthyer ndonjë version), për t’iu referuar besimit të Krishterë. I tërë ky varg, përmbledh shumë shkurt tërë doktrinën e Krishtit, të ngjizjes, lindjes në mish, vdekjes e ngjalljes, e madje edhe të ngritjes së tij lart. Ky varg gjithashtu përmbledh edhe doktrinën e soteriologjisë, apo të shpëtimit, si edhe qëllimin e Perëndisë për të shpëtuar tërë botën përmes ungjillit të Krishtit. Në një farë mënyre, ky varg, pra, qëndron si një përmbledhje prej 24 fjalës të tërë doktrinës së besimit të Krishterë.

Kështu, “misteri i besimit” për të cilin bën fjalë Palit tek 1 Tim. 3:9 i referohet të njëjtës gjë. Xhon Kalvin komenton mbi këtë varg duke thënë: Pali titullon në këtë varg tërë doktrinën e Krishterë me titullin dinjitoz ‘misteri i besimit,’ sepse përmes Ungjillit, Perëndia i zbulon njeriut një urtësi apo njohje që habit edhe engjëjt në qiell, sa që nuk është e habitshme nëse kjo urtësi, ky plan shpëtimi është tepër i madh për kapacitetin njerëzor.”

Dhjaku duhet të besoj besimin e reformuar ungjillor që Perëndia na e ka zbuluar në Fjalën e Tij, në Shkrimet e Dhiatës së Vjetër dhe të Re. Dhjaku duhet të mbaje e besojë pa rezerva doktrinën që na është zbuluar në Bibël. Ai duhet të ketë një besim të vërtetë jo vetëm në personin e Perëndisë por edhe në Kishën dhe doktrinën e Tij. Ai duhet ti njohë, kuptojë, dhe pranojë si të vërteta gjithçka që Perëndia ka zbuluar në Fjalën e Tij. Ai duhet që gjithashtu edhe të jetojë në bindje të vullnetit të shpallur të Perëndisë si standardi i vetëm që mund të na drejtojë se si ne mund ta adhurojmë atë dhe të gjejmë tërë kënaqësinë në të. Dhjaku nuk duhet të jetë hipokrit, që thotë se beson, por që nuk jep frytet e pendimit dhe të besimit të vërtetë në Jezus Krisht.

Fraza “ndërgjegje të pastër” do të thotë të kesh një ndërgjegje të pastruar nga faji i mëkatit përmes gjakut të Jezus Krishtit, dhe jesh i veshur me drejtësinë aktive dhe pasive të Krishtit përmes besimit. Të kesh një ndërgjegje të pastër do të thotë të jesh një i krishterë i vërtetë i rilindur. Do të thotë të jesh i shpenguar nga Krishti dhe i rilindur për të jetuar në bindje të ligjit të shenjtë të Krishtit. Hebrenjve 10:19-22 flet për këtë gjë kur thotë: “Duke pasur, pra, o vëllezër, liri të plotë për të hyrë në shenjtërore me anë të gjakut të Jezusit, ²⁰ me anë të një udhe të re dhe të gjallë që ai përuroi për ne me anë të velit, domethënë të mishit të tij, ²¹ edhe duke pasur një kryeprift mbi shtëpinë e Perëndisë, ²² le t’i afrohemi me zemër të vërtetë, me siguri të plotë besimi, duke i pasur zemrat tona të lara prej ndërgjegjes së ligë dhe trupin të larë me ujë të kulluar.”

Dhjaku duhet të dijë, besojë, të kapet fort dhe të mbrojë të vërtetën, besimin e Krishterë. Ai duhet ta besoj, ta praktikojë atë sepse Perëndia frymë e Shenjtë e ka rilindur apo rigjeneruar atë, i ka dhënë atij një zemër të re, i ka dhënë pendimin dhe besimin, dhe se gjaku i tij e ka pastruar atë nga veprat e vdekura, për ti shërbyer në risinë e jetës, Perëndisë së gjallë (Heb. 9:14).

Një burrë që jeton në mëkat apo që nuk i bindet Perëndisë në një sferë të jetës së tij nuk ka dhe nuk mund ta ketë ndërgjegjen e pastër. Ndërgjegjja e pastër kërkon një jetë besimi, një jetë bindje, një jetë që i nënshtrohet vullnetarisht sundimit të Krishtit si Mbreti i gjithçkaje.

Kalvin shkroi, “është sikur Pali të ketë thënë për dhjakët, se ata duhet të shërbejnë, ‘duke mbajtur doktrinën e pastër të religjionit tonë nga zemra me një ndrojë të sinqertë ndaj Perëndisë, si burra që janë instruktuar siç duhet në besim, injorantë në asgjë që është e domosdoshme për një të Krishterë të mirë për të ditur’” (Komentari në 1 Tim. 3:9).

Si konkluzion, mund të themi se janë katër parime kryesore dalin nga ky kriter i fundit i Palit që dhjakët: (i) Dhjakët, ashtu si edhe pleqtë apo peshkopët duhet të jenë të instruktuar mirë në çështjet e doktrinës dhe praktikës së reformuar. Dhjakët duhet ti njohin shkrimet mirë, si edhe vetë Stefani, dhe se duhet që të jetojnë në përputhje me Shkrimet në çdo sferë të jetës, me aftësinë për ti aplikuar ato siç duhet në çdo rast. (ii) Dhjakët duhet të jenë të Krishterë të vërtetë, të rilindur dhe me një bindje të vërtetuar ungjillore. (iii) Edhe pse dhjakët nuk e kanë për detyrë që të japin mësim si peshkopët, Krishti kërkon prej tyre që të jenë të aftë në doktrinën e tij. (iv) Është e rëndësishme që dhjakët të njohin mirë dhe ta besojnë doktrinën e Krishterë (Heb, 5:2-14), sepse shpesh herë dhjakët do ta gjejnë veten në situata ku do tu duhet që të japin këshilla dhe instruktime, ngushëllime e inkurajime njerëzve në nevojë, e madje edhe të ungjillëzojnë ata që ata ndihmojnë. Këshillimi biblik, ngushëllimi e inkurajimi është pjese e detyrës së dhjakut ndërsa ai i shërben popullit të Perëndisë. Këshillimi e inkurajimi duhet të jetë biblik. Si rrjedhim, dhjaku duhet të jetë i shëndetshëm në doktrinë dhe urtësi. Kjo vjen vetëm përmes studimit besnik të Shkrimeve dhe të doktrinës së Kishës.

Domosdoshmëria Absolute e Cilësive Biblike në Karakterin e Dhjakut

“Ai që do të ecë me ndershmëri do të jetë shërbëtori im” – Psa. 101:6b

Në një letër (A.D. 394) drejtuar një presbiteri të ri të quajtur Nepotian, Jeromi qortonte kishat e ditës së tij për hipokrizinë që tregonin, sepse ishin më të shqetësuara për pamjet e ndërtesave të kishave se sa për cilësitë e karakterit të drejtuesve të kishave që ata zgjidhnin:

Sot shumë ndërtojnë kisha sot, muret dhe kolonat e tyre janë prej mermeri vezullitësh, tavanet e tyre që shkëlqejnë nga ari, dhe altarët e tyre të zbukuruara me gurë të çmuar. E megjithatë, për përzgjedhjen e shërbëtorëve të duhur të Krishtit askush nuk kujdeset.[1]

Por e gjithë Bibla, insiston që shqetësimi kryesor i Perëndisë nuk është me zbukurimin e jashtëm të ndërtesa tonë, por me zbukurimin e karakterit, shenjtërimin e njeriut të ri dhe mortifikimin e njeriut të vjetër në ne. Ndoshta të gjitha instruksionet në Dhiatën e Re që kanë të bëjnë me dhjakët, kanë të bëjnë me cilësitë e karakterit.

Sipas Dhiatës së Re, jo kushdo mund të bëhet dhjak. Ky ishte pikërisht problemi i Kishës së Efesit. Njerëz pa cilësitë biblike të një drejtuesi në kishë kishin hipur në drejtimin e kishës. Vendosja e njerëzve të gabuar në drejtimin e kishave lokale apo të funksioneve të larta në një denominacione të tërë është një prej strategjive kryesore që ndjek Satani për të rrënuar dhe diskretituar Kishën e Krishtit dhe mesazhin e Tij. Si rrjedhim, një prej instruktimeve kryesore tek Letra e Parë e Palit drejtuar Timoteut, që ishte pastori i Kishës në Efes, ka të bëjë me cilësitë biblike që drejtuesit e kishës duhet të kenë. Kjo është një prej instruktimeve më të rëndësishme të besimit të Krishterë, për të cilën nuk mund të ketë kompromis. Aty ku ka kompromis, aty do të ketë probleme të mëdha. E megjithatë, nga historia e kishës mbarëbotërore, dhe nga historitë e përsëritura të kishave lokale, mësojmë se është pikërisht ky instruktim që neglizhohet më shumë.

Konteksti Historik i 1 Tim. 3:1-16

Pas lirimit nga burgimi Romak (A.D. 60-62), Pali dhe Timoteu shkuan të vizitonin Kishën në Efes. Aty zbuluan se mësuesit e rremë kishin okupuar kishën. Kështu Pali ndërmori veprime radikale. Ai përjashtoi nga kisha dy prej autorëve kryesorë Imeneu dhe Aleksandrin (1 Tim. 1:19-20). Për arsye që nuk i dimë, Pali vazhdoi rrugën për në Maqedoni duke lënë pas Timoteun për të vendosur rregull në kishë dhe për të luftuar mësimet e rreme atje. Më pas, atij do ti shkruante, “Ashtu si të nxita kur u nisa për në Maqedoni, qëndro në Efes për t’u urdhëruar disave të mos mësojnë doktrina të tjera,” (1 Tim. 1:3). Duke e ditur mirë fuqinë e mësimeve të rreme, karakteristikat djallëzore të mësuesve të rremë, dhe vështirësinë e reformimit të një kishë, në përgjithësi, Pali i shkroi Timoteut nga Maqedonia me instruktime specifike se çfarë duhet që Timoteu të bënte në Efes.

Domosdoshmëria e Rregullit në Kishën e Perëndisë

Domosdoshmëria e rregullit dhe e cilësive shpirtërore dhe të karakterit ndër drejtuesit e kishës së Krishtit buron nga të paktën tre arsye kryesore tekstuale dhe një arsye praktike.

Veprat 6:3

Së pari, kur Dymbëdhjetë Apostujt e Krishtit institucionalizuar ofiqin e dhjakut në Kishën e re të Krishtit, ata na dhanë edhe cilësitë që duhet të ketë dhjaku:

“Prandaj, vëllezër, kërkoni midis jush shtatë burra, me dëshmi të mirë, të mbushur me Frymën e Shenjtë dhe me urtësi, të cilëve do t’ua besojmë këtë detyrë” (Vep. 6:3).

Le të vëmë re elementet në këtë zgjidhje apostolike të nevojës së kishës për dhjakë. (i) Kisha duhej të zgjidhte apo të nominonte nga mesi i saj shtatë individë. Duhet të ketë pluralizëm në drejtimin e kishës, si në pleqësi ashtu edhe në dhjakonatë. Kisha lokale duhet të ketë të paktën dy dhjakonë të shuguruar dhe funksionalë. (ii) Dhjakët duhet të ishin burra, jo fëmijë dhe jo gra. (iii) Këta shtatë burra duhej të përmbushnin tre cilësi të rëndësishme, (a) më dëshmi të mirë, (b) të mbushur me Frymën e Shenjtë, (c) me urtësi. (iv) Ishin Apostujt ata që do tu besonin, apo transferonin këtyre burrave të perëndishëm detyrën apo ofiqin e dhjakonit në Kishën e Krishtit. Elementi që ka rëndësi për ne në këtë moment diskutimi të ofiqit të dhjakut është cilësitë që duhet të përmbushë dhjaku. Sipas të Dymbëdhjetëve, dhjaku duhet të jetë një burrë “me dëshmi të mirë, të mbushur me Frymën e Shenjtë dhe me urtësi.” Ky ishte insistimi i Apostujve.

1 Timoteut 3:1-13

Së dyti, tek 1 Tim. 3:1-13 gjejmë një term të rëndësishëm që komunikon rëndësinë e cilësive personale për shërbesë si plak apo si dhjak në kishë. Ky është termi “duhet” – “Duhet, pra, që peshkopi të jetë…” (1 Tim. 3:2). Dhe më pas Pali vazhdon të na japë në vargjet 2-7 cilësitë e plakut të Kishës. Por nga vargu 8 e më poshtë Pali jep cilësisë se si duhet të jetë dhjaku. Vargu 8 nuk ka kallëzues, dhe Pali e lidh vargun 8 me vargun 2 me fjalën “gjithashtu.” Për studiuesin e tekstit në origjinalin në Greqisht, vargu 8 ndan foljen kryesore me vargun 2, që është folja “duhet.” Si rrjedhim, dhe me të drejtë, përkthimi “Diodadi i Ri” i LIM (1991-1994) e përkthen “Gjithashtu dhjakët duhet të jenë…” Pra, në mënyrë të ngjashme me cilësitë e domosdoshme të peshkopëve në kishë, edhe dhjakët duhet të kenë disa cilësi të domosdoshme. Për më tepër, që edhe pse cilësitë e këtyre dy detyrave të veçanta në kishë nuk janë identike, ato janë shumë të ngjashme me njëra-tjetrën. Domosdoshmëria e cilësive për të qenë peshkop, duke qenë shumë të ngjashme me cilësitë për të qenë dhjak, i bën këto të fundit po aq të domosdoshme edhe për ofiqin e dhjakut. Termi “gjithashtu” tek vargu 8 insiston pikërisht për këtë gjë. të tëra këto cilësi janë të domosdoshme. Ato janë kërkesat apo kushtet që Perëndia ka vendosur për mbajtësin e detyrës së dhjakut në kishë. Asnjë njeri nuk mund të nominohet apo vajoset si dhjak nëse nuk i përmbush të tëra këto cilësi.

Ne rrëfejmë se Krishti është mbreti mbi kishën e tij. Kjo do të thotë se ne duhet të ndjekim rregullat që vetë Mbreti ka caktuar për kishën e tij. Perëndia i ka dhënë kishës detyrën hyjnore që të mbajë larg drejtimit të saj jo vetëm ujqërit që në mënyrë të ndërgjegjshme synojnë shkatërrimin e saj, por edhe ata që janë vëllezër të vërtetë në Krisht dhe me qëllime të mira, por që u mungojnë cilësitë e domosdoshme për të qenë drejtues në të.

Si rrjedhim, është gjithashtu detyrë e kishës edhe që të largojë prej drejtimit të saj ata burra që e kanë provuar veten se nuk i kanë cilësitë e nevojshme biblike për të qenë dhjakë në kishë. Duke i larguar këta vëllezër nga drejtimi, kisha mban disiplinimin e vërtetë biblik si një prej shenjave dalluese të kishës së vërtetë apostolike, mban të pastër nderin dhe emrin e Krishtit, dhe siguron gjithashtu që kisha të instruktohet më tej për një paqe, pastërti dhe unitet më të madh brenda saj.

1 Timoteut 3:14-15

Së treti, tek 1 Tim. 3:14-15 gjejmë insistimin apostolik të Palit për të pasur rregull në kishë:

“Po t’i shkruaj këto gjëra duke shpresuar që të vij së shpejti te ti, ¹⁵ por, po u vonova, të dish se si duhet të sillesh në shtëpinë e Perëndisë, që është kisha e Perëndisë së gjallë, shtylla dhe mbështetja e së vërtetës.”

Instruktimet që Pali liston për cilësitë e peshkopëve dhe dhjakëve në kishë kanë një qëllim, në rast se Pali vonohet të vijë tek ai, që Timoteu të dijë “se si duhet të sillesh.” Termi “sillesh”-anastrefo-në kontekstin e Dhiatës së Re i referohet sjelljes, etikës dhe aplikimit të disa rregullave të përbashkëta, në një marrëdhënieve të përbashkët të një grupi që jeton punon, apo në rastin tonë, që adhuron së bashku. Për këtë arsye Pali shton “…sillesh në shtëpinë e Perëndisë, që është Kisha e Perëndisë së gjallë, shtylla dhe mbështetja e së vërtetesës.”  Pra bëhet fjalë për një rregull të brendshëm të kishës. Por ky rregull i brendshëm nuk është opsional por i detyrueshëm. Pali thotë, “se si duhet të sillesh.” Dhe Pali insiston që kisha duhet të ketë rregullin e duhur brenda saj sepse është e domosdoshme për besimin e vërtetë.

Dhe arsyetimi i Palit është i thjeshtë. Sepse të Krishterët e një kishe lokale përbëjnë (i) “shtëpinë e Perëndisë,” që është gjithashtu edhe (ii) “kisha e Perëndisë së gjallë” si edhe (iii) “shtylla dhe mbështetja e së vërtetës,” rregulla e praktikat e saj të brendshme, si edhe jeta e saj përpara syve të një botë që të vëzhgon tërë kohës, janë tepër të rëndësishme. Këto tre përshkrime të Palit theksojnë madhështinë dhe si rrjedhim edhe rëndësinë e mënyrës se si anëtarët e saj rregullojnë jetën dhe veprimtarinë e brendshme të saj. Si rrjedhim, është e domosdoshme që anëtarët e kishës, dhe mbi të gjitha drejtuesit e saj, të jetojnë sipas një standardi të Krishterë të sjelljes dhe organizimit. Rregulli brenda kishës është i domosdoshëm pikërisht sepse është shtëpia e Perëndisë, instrumenti i zgjedhur i tij për propagandimin në të gjithë botën të mesazhit të shpëtimit dhe të zbulesës të Perëndisë-Njeri, Zotit Jezus Krisht.

Rreziku i Abuzimit me Detyrën

Së fundi, dhjaku duhet të ketë ato cilësi të domosdoshme të karakterit dhe shpirtërore edhe për një arsye tepër praktike. Së bashku me pushtetin e përgjegjësinë vjen edhe tundimi e mundësia për ti abuzuar ato. Shtatë dhjakët që do ti shërbenin kishës nën drejtimin e Apostujve do të kalonin nëpër duar shuma të mëdha parash. Këta dhjakë gjithashtu do të hynin e dilnin nëpër shtëpitë e vejushave të vetmuara, madje një pjesë prej tyre edhe në moshë të re. Këto vejusha do të kishin fëmijë, madje edhe vajza adoleshente apo jo nëpër këmbë. Hapësirat për abuzim do të ishin të shumta si nga ana financiare ashtu edhe seksuale. Nga historia disa qindra vjeçare e kishës dimë se ka pasur abuzime nga ana e dhjakëve pikërisht në këto gjëra. Sepse dhjaku ka hapje nga njerëz që janë të dobët, të sëmurë e të lënduar, ai ka hapje edhe për të abuzuar apo për të përfituar lehtësisht prej tyre. Ka pasur dhjakë në historinë e kishës që kanë përfituar prej vejushave plaka prona duke ua kaluar vetes. Ka pasur dhjakë që kanë qenë pedofilë të fshehur, dhe që kanë abuzuar me fëmijët e familjeve në nevojë. Ata kanë arritur që ti bënin këto gjëra për shkak të nevojës së madhe të kishë për krahë punë në fushën e dhjakonatës, dhe që për pasojë kanë vajosur në detyrë njerëz të pa provuar më parë.

Për këtë arsye na instrukton shkrimi “Mos i vër duart askujt me ngut” (1 Tim. 5:22). Pasi ka listuar katër cilësi kryesore të domosdoshme, Pali më pas shton, “Edhe këta le të vihen më parë në provë, pastaj ta kryejnë shërbesën e tyre po të jenë të patëmetë” (1 Tim. 3:10). Sepse do të kishin në duar shuma të madha parash dhe se do të kishin të bënim me vejusha e me familjet e tyre, Apostujt insistuan që dhjakët duhej të ishin “me dëshmi të mirë, të mbushur me Frymën e Shenjtë dhe me urtësi.”

në sesionin e ardhshëm do të studiojmë në detaj se cilat janë këto cilësi që duhet me doemos që të kenë dhjakët në shtëpinë e Perëndisë.

[1] Jeromi, “Letra 52,” tek The Nicene and Post-Nicene Fathers, 14 vols., eds. Philip Schaff and Henry Wace (reprint Grand Rapids: William B. Eerdmans Publishing Company), 6:94.

JO Kryeministrit në lidhje me mësimin e fesë në shkolla

Si pastor i një kishe ungjillore, por edhe një ndjekës i vëmendshëm i politikës shqiptare, këtë koment rreth nismës së Kryeministrit të Republikës së Shqipërisë në lidhje me futjen e lëndës së fesë në programin mësimor të shkollave publike do ta shqyrtoj në dy aspekte: së pari, në atë të këndvështrimit të komunitetit ungjillor dhe të besimit që ai përfaqëson, dhe së dyti, nga këndvështrimi i asaj se çfarë përfaqëson ky propozim në kuadrin e gjerë të politikës ditore të vendit.

Duke u nisur nga këndvështrimi i besimit tonë ungjillor, mendoj se kjo nismë e Kryeministrit nuk na çon në drejtimin e duhur, i cili është drejtimi i Ungjillit, themeli mbi të cilin ngrihet jeta jonë personale dhe komunitare e besimit.

Egziston një kontradiktë e madhe brenda propozimit të Kryeministrit, të cilën ndonjë segment i besimeve fetare shqiptare, si përshembull, kreu i Vëllazërisë Ungjillore Shqiptare, nuk ka arritur ta dallojnë përkundër përvojës jetësore dhe përgatitjes së mjaftueshme teologjike. Kjo kontradiktë konsiston në disa plane.

Së pari, nuk është e vërtetë se ka munguar religjioni në sistemin publik arsimor shqiptar dhe në tekstet e saj. Sekularizmi dhe ateizmi janë në vetvete religjion. Deri tani, thjeshtë nuk është lejuar pluralizmi fetar. Sistemi shkollor shqiptar ngrihet mbi themelin e teorisë së evolucionit, si një përpjekje për të përshkruar origjinën e gjithësisë dhe të njerëzimit, natyrën e njeriut, thelbin e problemeve njerëzore, si dhe mënyrën e zgjidhjes së tyre. Në thelb të çdo religjioni është adresimi i këtyre problematikave. Ateizmi e sekularizmi evolucionist ofron përgjigjet e saja që u serviren nxënësve në të gjitha tekstet shkollore. Kjo do të thotë, se edhe nëse futet lënda e feve të ndryshme nëpër shkolla, feja shtetërore do të jetë ajo dominuesja dhe zyrtarja, dhe të gjitha tekstet shkollore mbi mësimin e fesë që do të futen nëpër shkolla, do të jenë në përputhje me ideologjinë dhe jo në kundërshtim të fesë zyrtare.

Së dyti, gjasat janë që, për hir të së ashtuquajturës harmoni fetare, në tekstin e mësimeve në lidhje me fenë, në kapitullin që do t’i kushtohet Krishtërimit, të mos përfshihet një paraqitje e qartë dhe e saktë e Ungjillit. Në opinionin publik shqiptar, tashmë qarkullojnë kuptime të ndryshme të saj. Cilat janë faktet historike dhe kuptimi biblik i saj? Ungjilli është lajmi i mirë dhe i gëzueshëm, i cili flet për Jezu Krishtin, personin e dytë të Trinisë së Shenjtë, i cili zbret në tokë, merr trajtë njerëzore, duke qenë 100% njeri dhe 100% Perëndi, jeton një jetë pa mëkat, duke qenë i vetmi njeri që e përmbush 100% ligjin e Perëndisë, vdes në kryqin e Golgotës për mëkatet e të zgjedhurve të Tij, u ringjall të tretën ditë së vdekurish dhe do të vijë një ditë në lavdi për të gjykuar të gjallë e të vdekur.

Duke u kthyer tek argumenti sa më sipër, në rastin më të mirë, në tekstin shkollor të mësimit të fesë, Ungjilli dhe Krishtërimi ose do të paraqiten si një alternativë më shumë mes shumë të tjerave; ndoshta nga këndvështrimi i universializmit, pra që Perëndia i do të gjithë e nuk dënon njeri pavarësisht mëkatit të tyre, ose, në rastin më të zakonshëm, do të jepet i interpretuar nga këndvështrimi i filozofisë dialektike, apo ekonomike e politike marksiste, nga këndvështrimi pseudo-shkencor evolucionist, apo e shpjeguar nga pikëpamja e teorive gjithnjë në ndryshim të psikologjisë moderne.

Mirëpo, Ungjilli dhe Krishtërimi i vërtetë, në vetvete e bëjnë të qartë se nuk janë një alternativë mes shumë të tjerash, sepse mbartin një mesazh përjashtues, i cili gjendet i koncentruar në thënien e famshme të Jezusit: “Unë jam udha, e vërteta dhe jeta; askush nuk vjen tek Ati përveçse nëpërmjet meje.” Pra, vetë Jezusi i zhvlerësoi alternativat e tjera duke i paraqitur në rastin më të mirë si rrugë pa krye e pa dalje.

Në rast se do të zgjidhnim t’i jepnim mbështetjen tonë një teksti të tillë, mësimet e të cilit nuk janë gjë tjetër veçse një emërues i përbashkët në funksion të realizimit të një objektivi që mban era Paganizëm shumëngjyrësh, do të ndihmonim që e vërteta të tjetërsohej, dhe do t’i vinim dritës një vel. Ky tekst mësimesh rreth fesë do të kthehej në dëshminë e dhimbshme të tradhtisë ndaj së vërtetës, dhe nuk besoj se drejtues të një grupimi të krishterë, si p.sh: VUSH, do të gjendeshin në një pozitë të favorshme teksa mësimet e besimit tonë kthehen në blasfemi për hir të kompromisit, e cila njihet ndryshe si tolerancë e harmoni fetare. Për të mos folur për faktin që pajtimi me paraqitjen e Krishtërimit si një alternativë mes shumë të tjerash do të kthehej në një provokim për Perëndinë e gjallë.

Së treti, do të lindë edhe problemi i stafit mësimdhënës. Kush do ta japë këtë lëndë? Do të përfundojë që ndjekësi i një feje të japë mësim një fe tjetër. A është e drejtë ti kërkosh dikujt një gjë të tillë? Sa e mundur është prezantimi i paanshëm dhe plot vërtetësi i fesë që nuk beson? Shqiptarët nuk njihen për paanësi, dhe në fakt jo vetëm shqiptarët. Çdo qenie njerëzore është i njëanshëm për fenë e vet dhe paragjykues për fenë e tjetrit. Kushdo që thotë ndryshe, ose është më shumë i sinqertë se sa duhet ose është gënjeshtar. A ka kuptim, që lëndën e fesë ta japë mësuesi i sociologjisë, që nga historia dimë se është “kleriku” zyrtar i shtetit sekular? A ka kuptim që një Teodor të japë për mësim Islamin? Sa është probabiliteti, që mësues Mehmeti apo zysh Havaja të japë siç duhet të vërtetat e Krishtërimit? Rezultati i paevitueshëm është përçudnimi, blasfemimi, dhe përdhosja e fesë së tjetrit.

Së katërti, dhe si rrjedhim, një nismë e tillë, jo vetëm që nuk do ta fuqizojë të ashtuquajturën harmoni fetare, por ka për ta minuar atë deri në palcë. Kjo sepse, nëpër shkolla do të lindin grupime mbi bazën e përkatësisë fetare të vetë nxënësve, si dhe do të nxiten konflikte ndërmjet nxënësve duke pasur si burim replikat apo sharjet e ndërsjella mes tyre për shkak të prejardhjes apo traditave fetare të gjithsecilit prej tyre. Nëse zgjohet gjiganti i fesë, mund të ndodhë që ai nuk do të rrijë urtë, por mund t’i kthehet si një bumerang qeverisë duke i shkaktuar një apo më shumë xhunga asaj.

Historia ka treguar që sa herë shteti flirton me religjonin, ai kërkon diçka prej saj. Është shumë e qartë që Kryeministri kërkon ti përdorë besimet fetare për zgjedhjet e ardhshme apo ka hapur këtë debat si diversion për të ndryshuar vëmendjen e opinionit publik ndaj ekonomisë në vend. Këto janë manovrat e tij politike tek të cilat religjoni nuk ndërhyn, ndaj edhe ai nuk duhet të ndërhyjë në çështjet e besimit.

Në mbyllje, pikërisht duke pasur parasysh kontekstin politik të kësaj nisme, mendoj se ajo duhet refuzuar, sepse nuk është as e drejtë dhe as e perëndishme që komuniteti i krishterë të bëhet pjesë e programit politik të Kryeministrit dhe të partisë së tij, aq më tepër kur kështu i jepet një mbështetje e tërthortë dhe e pamenduar mirë një politikë qeveritare, e cila promovohet për qëllime elektorale. Nuk është çështja se religjoni po bëhet pjesë e programit të PS dhe jo të PD apo të LSI. Komunitetet fetare duhet ti qëndrojnë larg çdo programi politik dhe nuk duhet të bien në shtrat me asnjë lloj qeverie. Nga historia dimë, se kurdoherë Kisha ka rënë në shtrat me Shtetin, është zgjuar të nesërmen lavirja e saj, dhe shtatzënë me frytet bastarde të kompromisit vet-shkatërrues. Kur i shtojmë kësaj edhe pasojat që një veprim i tillë do të kishte mbi besimin ungjillor, të cilat i përshkruam në detaje në pjesën e parë të artikullit, e kuptojmë edhe më qartë se sa e gabuar do të ishte mbështetja e të krishterëve ndaj kësaj nisme, e cila megjithëse na paraqitet si një gjë shumë e dëlirë dhe fisnike, përmban në vetvete farat e provokimit të zemërimit të Perëndisë për ne vetë individualisht dhe për komunitetin tonë në tërësi.

Pesë Gabimet e Ungjillit të Prosperitetit

Nga David Jones

Më se një shekull më parë, duke iu drejtuar bashkësisë më të madhe në atë të krishterë, Spërxhën thotë: “unë besoj se është një qëndrim antikristian dhe jo i shenjtë që besimtari i krishterë të jetojë me objektin e mbledhjes së pasurive. Dikush do të thotë: “a nuk duhet të përpiqemi me sa mundemi që të fitojmë sa më shumë para?”. Po, mund ta bëni këtë dhe nuk e vë në dyshim që mund t’i shërbeni kauzës së Perëndisë duke e bërë këtë. Por unë thashë që të jetosh me objektin e të mbledhurit të pasurive është qëndrim jo i krishterë”.

Por me kalimin e viteve, mesazhi që po predikohet në disa prej kishave më të mëdha në botë ka ndryshuar-në fakt një ungjill i ri po u mësohet shumë bashkësive sot. Ky mesazh është cilësuar si ungjilli “thuaj diçka dhe shpalle si tënden”, apo ungjilli i “shëndetit dhe pasurive”, dhe ungjilli i “begatisë”.

Por pavarësisht etiketimit, esenca e mesazhit është e njëjtë. Ta themi më thjesht, ky ungjill mëson se Perëndia dëshiron që besimtarët të jenë sa më të shëndetshëm fizikisht, sa më të pasur materialisht dhe të lumtur në jetën e tyre. Ja çfarë thotë Robert Tilton: “unë besoj se është vullneti i Perëndisë që të gjithë të begatojnë sepse e shikoj atë në Fjalën, e jo sepse ka vepruar fuqishëm për dikë tjetër. Nuk e fiksoj shikimin tim te njerëzit por te Perëndia që më jep fuqinë për të fituar pasuri”. Mësuesit e ungjillit të begatisë i nxisin pasuesit e tyre për t’u lutur dhe madje edhe për të kërkuar begati materiale nga Perëndia.

Pesë gabime teologjike

Do të doja të përmblidhja pesë prej doktrinave në të cilat përkrahësit e këtij ungjilli të rremë gabojnë. Duke i dalluar këto gabime, në lidhje me doktrina kryesore, shpreso që t’i shihni sa më qartë rreziqet e ungjillit të begatisë.

1. Besëlidhja e Abrahamit është një mjet për të gëzuar të mira materiale.

Kjo vjen nga konceptimi i tyre i gabuar i besëlidhjes, e sidomos gabojnë në aplikimin e besëlidhjes.

Në librin e tij Duke përhapur Flakën, Eduard Pousson e shprehu në këtë mënyrë aplikimin e besëlidhjes së Abrahamit: “të Krishterët janë bijtë shpirtërorë të Abrahamit dhe trashëgimtarë të bekimeve të besimit…e kjo trashëgimi e Abrahamit shpaloset në lidhje me të drejtat e zotërimeve materiale”. Me fjalë të tjera, ky ungjill mëson se qëllimi kryesor i besëlidhjes së Abrahamit ishte që Perëndia ta bekonte Abrahamin materialisht. Meqenëse tani besimtarët janë bij shpirtërorë të Abrahamit, ne i kemi trashëguar këto bekime financiare. Siç thotë Kenet Kopeland, “duke qenë se besëlidhja e Perëndisë është vendosur dhe begatia është një nga kushtet e saj, duhet ta kuptoni se begatia është e juaja tani!”

Në mbështetje të këtij pretendimi, mësuesit e begatisë i aplikohen Galatasve 3:14, që i referohen “bekimit të Abrahamit që iu vjen johebrenjve me anë të Jezu Krishtit”. Por është interesante që në aplikimin e tyre të këtij vargu, këta mësues e injorojnë gjysmën e dytë të vargut: “që ne të marrim premtimin e Frymës me anë të besimit”. Pali po u kujton fare qartë Galatasve për bekimin shpirtëror të shpëtimit e jo bekimin material të pasurive.

2. Shlyerja e Jezusit shtrihet në “mëkatin” e varfërisë materiale.

Ky keqkuptim i qëllimit të shlyerjes (pohimi i Koplandit “parimi bazë i jetës së krishterë është të njohësh faktin që Perëndia ia vuri Jezusit në Kalvar mëkatin, sëmundjet, pikëllimet e varfërinë tonë”) rrjedh nga dy gabime që kundërshtarët e ungjillit të begatisë bëjnë.

Së pari, shumë prej atyre që e përkrahin këtë teologji kanë një keqkuptim bazë mbi jetën e Jezusit. Për shembull, mësuesi Xhon Avancini pohon në një program të TBN-së se Jezusi kishte “një shtëpi të mrekullueshme e të madhe”, se “kishte shumë para” dhe madje që “vishte rroba luksoze”. Ja pra si një pikëpamje e deformuar mbi jetën e Krishtit të shpie në një keqkuptim të deformuar mbi vdekjen e Krishtit.

Gabimi i dytë që të shpie në një pikëpamje heretike të shlyerjes është keqinterpretimi i 2 Kor.8:9: “Sepse ju e njihni hirin e Zotit tonë Jezu Krisht, i cili, duke qenë i pasur, u bë i varfër për ju, që ju të bëheni të pasur me anë të varfërisë së tij”. Por këtu Pali po mësonte se meqë Krishti ka bërë shumë për ta përmes shlyerjes, ata duhet të privohen nga këto pasuri në shërbim të Shpëtimtarit. Për këtë arsye pesë vargje më tej Pali i nxit besimtarët që t’ua japin pasuritë vëllezërve të tyre nevojtarë, “që tani mbushullia juaj të plotësojë nevojat e tyre” (14).

3. Të krishterët japin me qëllim që të marrin konpensim material nga Perëndia.

Një nga veçoritë dalluese të teologëve të këtij ungjilli është fiksimi i tyre te akti i të dhënit. Ata nxisin njerëzit që të japin bujarisht dhe shpallin pohime të tilla si “begatia e vërtetë është aftësia për të përdorur fuqinë e Perëndisë në plotësimin e nevojave të njerëzimit në çdo sferë të jetës” dhe “ne jemi thirrur që të financojmë ungjillin nëpër botë”. Megjithëse deklarata të tilla mund të duken të lavdërueshme, ky theksim mbi të dhënit është i bazuar në motive që nuk janë aspak filantropike, por në atë që cilësohet si “ligji i konpensimit”, siç e shpreh Gloria Kopland: “jep 10 $ dhe do të marrësh 1000$”. Pra doktrina e tij është e ndërtuar mbi motive të gabuara, ndërkohë që Jezusi u mësonte dishepujve “që të japin, pa shpresuar që do të marrin gjë” (Luka 10:35).

4. Besimi është një forcë e vet-gjeneruar shpirtërore që të shpie në begati.

Ndërkohë që krishterimi e sheh besimin si besim në personin e Krishtit, mësuesit e ungjillit të begatisë përqafojnë diçka krejt të ndryshme: “besimi është një forcë shpirtërore, një energji shpirtërore, një fuqi shpirtërore, e kjo forcë besimi është ajo që i bën të funksionojnë ligjet e botës shpirtërore”. Një pikëpamje heretike e besimit.

Sipas kësaj teologjie, besimi nuk është një akt i vullnetit i siguruar nga Zoti, me qendër në të, por një forcë shpirtërore e kryer nga njeriu, që i drejtohet Zotit. Në fakt çdo teologji që e sheh besimin kryesisht si mjet për fitim material sesa shfajësim para Zotit, duhet të konsiderohet si e papranueshme.

5. Lutja është një mjet për të detyruar Zotin për të siguruar begati

Predikuesit e tyre shpesh thonë se “nuk kemi sepse nuk kërkojmë”, duke na nxitur që të lutemi për mbarësi personale në çdo fushë të jetës. “Nëse besojmë se tashmë e kemi marrë atë që kërkojmë, Zoti nuk ka zgjedhje tjetër përveçse ta plotësojë lutjen tonë…”. Duke e kthyer kështu lutjen në një mjet që mund të përdoret për ta detyruar Zotin që t’ua plotësojë dëshirat. E si rrjedhim, njeriu e jo Zoti bëhet fokusi i lutjes. Këta predikues, e injorojnë me këtë mësim, gjysmën tjetër të mësimit të Jakobit mbi lutjen, kur thotë: “Ju kërkoni dhe nuk merrni, sepse kërkoni keqas që të shpenzoni për kënaqësitë tuaja” (Jakobi 4:3). Perëndia nuk u përgjigjet lutjeve egoiste që nuk e nderojnë emrin e tij.

Një Ungjill i Rremë

Në dritën e Shkrimit, shihet qartë se ky ungjill është i gabuar rrënjësisht dhe është i rremë, për shkak të pikëpamjes heretike mbi marrëdhënien midis Zotit e njeriut. Si kur flasin për besëlidhjen e Abrahamit, shlyerjen, dhënien, apo lutjen, mësuesit e begatisë e kthejnë marrëdhënien midis Zotit e njeriut në një transaksion quid pro quo.

Autori: David W. Jones është profesori i Etikës së Krishterë dhe Dekani Administrativ, dhe drejtori i programit Th.M në Seminarin Teologjik Baptist të Juglindjes, në Wake Forest, NC në SHBA. Marrë nga https://www.thegospelcoalition.org/article/5-errors-of-the-prosperity-gospel

1. Idhujtaria e Adhurimit të Krishtit – Gjoni 12:12-19

Mesazhi i të Dielës së Palmave, 20 Mars 2016

“Të nesërmen, një turmë e madhe që kishte ardhur në festë, kur dëgjoi se Jezusi po vinte në Jeruzalem, 13 mori degë palmash dhe i doli para, duke thirrur: “Hosana! Bekuar ai që vjen në emër të Zotit, mbreti i Izraelit!”. 14 Dhe Jezusi gjeti një kërriç dhe hipi në të, siç është shkruar: 15 “Mos druaj, o bijë e Sionit; ja, mbreti yt po vjen duke kalëruar mbi një kërriç gomareje!”. 16 Dishepujt e tij nuk i kuptuan për momentin këto gjëra, po, kur Jezusi ishte përlëvduar, atëherë u kujtuan se këto gjëra ishin shkruar për të, dhe që i kishin bërë këto gjëra për të. 17 Kështu turma, që ishte me të kur ai e kishte thirrur jashtë Llazarin nga varri dhe e kishte ringjallur prej së vdekuri, jepte dëshmi për të. 18 Prandaj turma i doli përpara, sepse kishte dëgjuar se ai kishte bërë këtë shenjë. 19 Atëherë farisenjtë thanë midis tyre: “A e shihni se s’po bëni asgjë; ja, bota shkon pas tij”.” (Ungjilli sipas Gjonit 12:12-19)

Sot është e Diela e Palmave, që jo vetëm shënon fillimin e “Javës së Shenjtë” apo të javës së Pashkës, por edhe përkujton hyrjen triumfale të Jezus Krishtit në Jerusalem. Me të drejtë kjo ka qenë tradita e kishës historike për dhjetëra shekuj me radhë. Me të drejtë ne mund dhe madje duhet që të shqiptojmë sot, vargun nga Psalmi 118:26, që ishte në gojën e Judenjve kur Jezusi hyri në Jerusalem, “Hosana! I bekuar qoftë ai që vjen në emër të Zotit; ne ju bekojmë nga shtëpia e Zotit.” Ne duhet që ta festojmë sot Jezusin si Mbretin tonë, të Kishës së tij, e madje mbi tërë universin.

Historia e hyrjes së Jezusit në Jerusalem, një hyrje zyrtare si Mesia, si Krishti, si Mbreti i Popullit të Perëndisë, na tregohet tek Gjoni 12:12-19. Kapitujt që pasojnë nga Ungjilli i Gjonit, na dëftejnë pjesën tjetër të asaj javë të madhe të shpëtimit të njerëzimit. Por ndërsa do ti studionim në detaj, ngjarjet e asaj javë, diçka e çuditshme do të na tërhiqte vëmendjen. Ka diçka që nuk shkon në këtë histori, në mënyrën se si e mirëpritën dhe e adhuruan Judenjtë, Krishtin ndërsa hynte në Jerusalem.

Hyrja e Mesisë në Jerusalem

Nëse do të isha regjisor filmi, unë do ta filmoja hyrjen e Jezusit në Jerusalem, ndoshta me xhirim të ngadalësuar, duke u fokusuar së pari tek fytyrat krenare të dishepujve, veçanërisht tek bijtë e Zebedeut, Jakobi dhe Gjoni. Në një rast, këta i kishin kërkuar një favor personal Krishtit: “Mësues, ne dëshirojmë që ti të bësh për ne atë që do të të kërkojmë…Na lejo që të ulemi njëri në të djathtën tënde dhe tjetri në të majtën tënde në lavdinë tënde” (Marku 10:35-37). Këta e dinin që Jezusi ishte Mesia. I kishin parë provat me sytë e tyre, Fryma e shenjtë ua kishte zbuluar, dhe vetë Jezusi ua kishte konfirmuar. Dhe nga mënyra se si Jerusalemi kishte dalë për ta pritur Mesinë që po i vinte, nderimin e lavdinë që ai po merrte, këta po mendonin se kishte ardhur edhe koha e tyre. Këta po hynin në lavdi me Mesinë e tyre. Ata mendonin, se shumë shpejt, Mesia do të shpallej zyrtarisht Mbreti i tërë Judesë, dhe se do të fillonte kryengritja, do të shporreshin Romakët e Greket nga Toka e Shenjtë, dhe këta do të mbretëronin me Krishtin. Këtë do të shprehte fytyra e tyre, ndërsa ata ecnin me siguri në këmbë, njëri në të djathtë e tjetri në të majtë të gomarit mbi të cilin qëndronte Jezusi.

Nga ana tjetër, do të filmoja edhe fytyrën dyshuese e qëndrimin mbrojtës të Pjetrit. Kur Krishti u pat thënë se ai ishte Mesia, ai edhe i paralajmëroi dhe se do të shkonin në Jerusalem, e se atje do të ballafaqoheshin me sfida. Ai u tha se “Birit të njeriut i duhet të vuajë shumë gjëra, do të hidhet poshtë nga pleqtë, nga krerët e priftërinjve dhe nga skribët; se do të vritet dhe pas tri ditësh do të ringjallet. Dhe ai i tha këto gjëra haptas. Atëherë Pjetri e mori mënjanë dhe filloi ta qortojë.” (Marku 8:31-32) Pjetri nuk do të lejonte që ndokush ti prekte atij me dorë Mesinë, Jezusin, Mbretin me të cilin ai do të mbretëronte. Pjetri do ta mbronte Krishtin deri në fund. Në fakt, ai ishte i vetmi që e nxori shpatën nga brezi dhe luftoi që të mbronte Krishtin (Gjoni 18:10). Dhe ka shumë mundësi, që pikërisht për shkak të kësaj bisede me Krishtin, ai ishte i vetmi dishepull që mbante shpatë me vete. Dhe jam i sigurt, që për shkak të kësaj bisede, ai rrinte e ruante me kujdes Krishtin.

Nga ata tjetër do të filmoja edhe fytyrat e qindra e mijëra vetëve që e kishin parë më parë Krishtin, që qenë shëruar prej tij, që qenë ushqyer në mënyrë të mrekullueshme prej tij, dhe që tani e brohorisnin plot gëzim, atë që ishte ne gjendje që ti mbante gjithnjë me bukë, e që do t’ua shëronte të gjitha sëmundjet, e madje edhe do ti ngjallte nga të vdekurit, siç bëri me Llazarin, për aq kohë sa këta do ti rrini pranë e përqark, do ta linin që tu predikonte, e pse jo, edhe t’ua tërhiqte ndopak veshin. Me Jezusin këta nuk do të kishin më uri, nuk do të kishin më sëmundje, e pse jo, ndoshta edhe do të kishin të gjithë një jetë më të mirë. Me Jezusin, Perëndia me siguri që kishte rezervuar për ta një plan më të mirë për jetën e tyre. Jezusi i kishte bekuar ata me shumë gjëra të mira. Atij i pëlqente që të jepte. Dhe atyre u pëlqenin gjërat e mira, u pëlqente edhe që të merrnin. Dhe sa e mrekullueshme ishte që pikërisht ky Jezus po vinte më së fundi që të jetonte në qytetin e tyre. Dhe kështu ata po e brohorisnin atë, po e ftonin atë plot gëzim e shpresë në jetën e tyre, në zemrën e tyre. Ata po këndonin: “Eja Jezus në jetën time dhe më ndrysho.”

Nga ana tjetër do të filmoja edhe fytyrat plotësisht indiference, ironike dhe plot vetësiguri të ushtarëve Romakë. “Heh! Roma ishte e pathyeshme! Shtetit ishte i ndarë nga besimi, dhe këta morracakët mund të besonin ç’të donin. Romakët kishin pasurinë dhe pushtetin. Asgjë nuk do të ndryshonte edhe nëse ky i ashtuquajturi profet do të hynte në Jerusalem!”

Prapa kurrizit të tyre, do të filmoja edhe fytyrat djallëzore të anëtarëve të Sanhredinit, të parlamentit të Judenjve. Këta në njërën dorë mbanin një kuletë dhe në tjetrën një thikë, dhe bënin llogari: “Kush ishte më i forti nga këto dy palë?  Roma apo Mesia? Çfarë duhet ti japim njërit e çfarë duhet ti japim tjetrit? Me kë e kemi leverdinë që të bëhemi?

Dhe ndërsa të tëra këto pamje, kuadro filmike kalonin përpara syve të shikuesit, do të dëgjoheshin zërat plot gëzim të njerëzve që brohorisnin Krishtin që futej në mënyrë triumfante në Jerusalem, ndërsa muzika do të ishte frikësuese. Mendoj se një regjisor i mirë filmi do të sinjalizonte me tërë këto elementë si kishte diçka që nuk shkonte në tërë atë gëzim popullor e atë procesion triumfal të Jezusit mbi gomar.

Tema i Mospërputhjes: Idhujtaria

Bëhet fjalë për tema e mospërputhjes që gjejmë në të katër ungjijtë. Ndërsa tani populli e brohorit, të premten po i njëjti popull, po e njëjta turmë do ta shajë. Ndërsa tani kjo turmë “demokratike” e kurorëzon Krishtin si mbret, të premten e pashkës, po e njëjta turmë “demokratike” do të votojë Cezarin si mbret, duke thënë: “Largoje! Largoje! Kryqëzoje!… Ne s’kemi mbret tjetër përveç Cezarit!” (Gjoni 19:15). Si ka mundësi një ndryshim i tillë kaq dramatik? Përgjigja ka të bëjë me mëkatin dhe problemin më të madh, më thelbësor të njerëzimit: idhujtaria!

E tërë kjo turmë, madje edhe në momentin e nderimit dhe të adhurimit të Birit të Perëndisë, të vetë Perëndisë të trupëzuar, po bie në mëkatin e idhujtarisë. Po! Është ironike por e vërtetë. Është e mundur që biesh në idhujtari ndërsa lavdëron Perëndinë e vërtetë.

Gjëja më e rëndësishme që duhet të vëmë re në këtë histori janë motivet dhe pretendimet e turmës ndaj Jezusit. Ata kërkonin një shpëtimtar politik, ekonomik dhe ushtarak. Në Dhiatën e Vjetër, Perëndia u pat premtuar se do tu dërgonte të vajosurin-Mesinë. Shumë profeci të tjera të Dhiatës së Vjetër lidhem me këtë profeci, si për shembull premtimi i Perëndisë se ky Mesi do të vinte nga dera mbretërore e Davidit (2 Sam. 7:13; Jer. 23:5-6; Psa. 110). Dhe si rrjedhim, shpresa Judaike ishte që pasardhësi i Davidit do të vinte e ti çlironte nga pushtimi Romak.

Vini re ndryshimin: Ndërsa Perëndia u pat premtuar se do të siguronte vazhdueshmërinë e dinastisë së Davidit, populli e pat interpretuar këtë sikur të kishte të bënte më situatën politikë të kohës së tyre. Dhe të njëjtin gabim bëjnë edhe sot e kësaj dite, si judenjtë Mesianikë në Izrael, ashtu edhe shumë ungjillorë. Tendenca është gjithnjë e për këdo, që ta interpretojmë Biblën dhe premtimet e Perëndisë në të, nga këndvështrimi i ngushtë personal, në përputhje me përjetimet tona personale, me interesat tona të ngushta personal. Kjo është një lloj idhujtarie.

Kështu, në kohën e Krishtit ekzistonte një grupim politik, Zelotët, dhe që madje kishin edhe tendenca të dhunshme apo ushtarake. Të paktën një prej dishepujve të Krishtit i përkisnin këtij grupimi revolucionar. Dhe Jezusi nuk ishte as i pari dhe as personi i fundit mbi të cilin Judenjtë do ti varnin shpresat se do ti shpëtonte nga Romakët.

Kur lexon Ungjijtë, e madje edhe kapitullin e parë të Veprave të Apostujve, (ngjarjet pra pas Ngjalljes së Krishtit), do të gjesh që dishepujt e pyesin vazhdimisht Krishtin: “Zot, a do ta rivendosësh në këtë kohë mbretërinë e Izraelit?” (Vep. 1:6). Këta, edhe pas Ngjalljes po presin sinjalin për revolucion, dhe ende nuk e kanë kuptuar se Mbretëria e Krishtit do të ishte një mbretëri shpirtërore, jo e kësaj bote, dhe jo si e kësaj botë. Por ata nuk mund ta interpretonin apo kuptonin kështu Biblën për shkak të idhujtarisë që kontrollonte mendjet dhe zemrat e tyre, që u deformonte mënyrën e leximit të Biblës, dhe që u deformonte madje edhe ndjenjat e qëndrimet ndaj Krishtit dhe planeve të tij për ta.

Kjo është çfarë po ndodhte atë të Diel të Palmave. Krishti po hynte në atë mënyrë, duke kalëruar përmes portave të qytetit, si një përmbushje specifike e një prej profecive Mesianike, dhe populli e priti atë me një varg nga Psalmi 118:26, “Hosana! I bekuar qoftë ai që vjen në emër të Zotit; ne ju bekojmë nga shtëpia e Zotit.” Shumë mendojnë se Hosana është term adhurimi si për shembull Haleluja, Lavdi Zotit, apo diçka tjetër si kjo. Në fakt ajo është një kërkesë, një peticion për ndihmë, për revolucion. Hosana vjen nga Psalmi 118:25-26. Pra populli recitonte e thërriste vargun 25 dhe 26 të Psalmit 118. Hosana përkthehe kështu: “Hosa”=Shpëtona apo Ndihmona, dhe “-na”= të lutemi apo ju përgjërohemi. Ishte mënyra Hebraike për të thënë, “Ndihmë, ndihmë! Më Shpëto.”

Për popullin që i thirri Krishtit, ndërsa i hynte në Jerusalem, kjo nuk ishte një thirrje për shpëtim nga mëkatet, por një banderolë politike e tipit: “Duam punë! Duam Shkollim! Duam pavarësi! Duam Vetëvendosje! Mjaft Korrupsionit! Poshtë Fashizmi! Poshtë Komunizmi! Duam zgjedhje të lira! Jo varfërisë! Dhe kuptohet lehtë, që në këtë kontekst, emocionet, qëndrimet dhe vendimet e njerëzve mund të ndryshojnë shumë shpejt dhe shumë lehtë, nëse personi tek i cili ata i kanë varur tërë shpresat e tyre, u ofron versionin shpirtëror dhe jo material të kërkesave të tyre. U ofron shpëtim nga sundimi i mëkatit dhe jo i romakëve, u ofron bukën shpirtërore dhe jo atë fizike, u ofron shërimin e shpirtrave dhe jo të trupave, u ofron trashëgimi në vendet qiellore dhe jo tokësore.

Ndërsa turma po adhuronte Krishtin, ajo po idhujtarizonte Krishtin. Ndërsa turma po adhuronte e po i përgjërohej Perëndisë, apo po binte në mëkatin e idhujtarisë. Pra, është e mundur, dhe një rrezik i vërtetë, që ne të mëkatojmë ndërsa i lutemi Perëndisë së vërtetë. Është e mundur që ne të mëkatojmë kundra Perëndisë ndërsa e adhurojmë atë…për shkak të motiveve të zemrave tona, të idhujtarisë në zemrën tonë.

E di që ne të Krishterët e imagjinojmë idhujtarinë si diçka që bëjnë fiset pagane, si statuja që adhuronin Grekët e Romakët, që adhuronin Keltët e Ilirët, si pemë e kafshë që adhurojnë panteistët, etj. Ne harrojmë se idhujtaria ishte çfarë Judenjtë bënë, menjëherë pasi Perëndia i nxori ata nga Egjipti, kur ndërtuar vicin e artë. Judenjtë e kohës së Moisiut dëshironi të adhuronin Perëndinë e vërtetë Jehovën, dhe ndërtuar një imazh të tyren mbi të.

Idhujtari e Njeriut Modern: Ribërja e Perëndisë

Kjo është çfarë njeriu modern bën edhe sot e kësaj dite. Kjo është çfarë të gjithë ne që lexojmë Biblën, e që e duam Krishtin, rrezikojmë të bëjmë gjithashtu. Krijimi i qëllimshëm i një ideje të gabuar të Perëndisë, të atributeve të tij, të metodave të tij, dhe të qëllimeve të tij. Ne si ungjillorë, rrezikojmë që të gabojmë apo të biem në idhujtari pikërisht në këto katër kategoritë e fundit. E mendojmë Perëndinë vetëm si dashuri dhe harrojmë që ai është edhe i shenjtë dhe nuk e le pa ndëshkuar mëkatin. E mendojmë Perëndinë sovran, por jo mbi vullnetin tonë. E mendojmë Perëndinë se i zgjidh gjërat siç i zgjidhim ne. Harrojmë se Perëndia punon përmes vuajtjes dhe përuljes, dhe se vetëm pas kryqit vjen lavdia. Harrojmë se Perëndia është më i interesuar me zemrën dhe mendjen tonë se sa me barkun tonë, dhe se plani i mirë i shpëtimit nuk është punë e shtëpi e sukses por shpëtim e shenjtërim.

Këto gjëra, ne ungjillorët i keqkuptojmë, dhe si rrjedhim edhe i keq-predikojmë. Kur ne ungjillorët themi, kur “ungjillëzojmë”, se “Perëndia të do ty dhe ka një plan të mrekullueshëm për jetën tënde,” ai personi që e dëgjon këtë deklaratë përgjithësisht të vërtetë, e merr atë jashtë kontekstit shpirtëror dhe interpreton atë siç e interpretuan Krishtin, Judenjtë e madje edhe vetë dishepujt e tij më të ngushtë. Dhe kështu, shumë njerëz që vijnë në Kishë, dhe bëjnë “Lutjen e shpëtimit,” në fakt janë të pashpëtuar, nuk janë të rigjeneruar apo të rilindur në zemër, dhe kur shikojnë që Krishti nuk ua plotëson atyre ato që ata imagjinuan se i dëgjuan si premtim prej ungjilltarëve, i kthejnë kurrizin Krishtit, thonë që besimi në Krishtin nuk funksion, se besimi është një gënjeshtër, dhe me mënyrën e tyre votojnë që të kenë si mbretër në zemrat e tyre, Cezarët e kësaj bote.

Dikush mund të thotë, “Ne nuk e kontrollojmë dot se si i interpretojnë fjalët tona të tjerët.” Po! Kjo është e vërtetë. Por ne mund të kontrollojmë mënyrën se si shprehemi. Le të mos përdorim retorikë që mund të keqkuptohet lehtë, dhe të qëndrojmë brenda metodës biblike të ungjillëzimit që thotë se problemi i njerëzimit është mëkatit, se Perëndia është i shenjtë, dhe se zgjidhja është Krishti që vdiq në kryq për mëkatet tina.

Por një nga problemet me Kishën ungjillore sot nuk është se thjesht përdor një gjuhë të pakujdesshme, por sepse në mënyrë aktive po promovon doktrina jo biblike. Sot në botën ungjillore promovohet një doktrinë tmerrësisht anti-biblike që njihet me termin “ungjilli i prosperitetit.” Sipas këtij mësimi, Perëndia do ti dhurojë pasuri, siguri, lumturi dhe shëndet të gjithë atyre që i besojnë atij, që i shërbejnë atij siç duhet! Këtë unë e quaj “Fenomeni i të Dielës së Palmave!” Një premtim i pavërtetë ndaj atyre që vuajnë nga sëmundjet, varfëria e padrejtësia sociale. Ungjilli i “prosperitetit” rimodelon apo ri-derdh personin e Perëndisë në një model apo formë tjetër. Këtë bënë Izraelitet ndërsa Moisiu ishte në Malin me Perëndinë e vërtetë.  Në Ditën e Palmave, Judenjtë e kohës së Krishtit thërritën “Hosana, o Biri i Davidit! Na shpëto të përgjërohemi o Bir i Davidit”,  jo ndaj Mesisë së Perëndisë por një karikature të tij, madje ndërsa ai kalonte mu përpara syve të tyre rrugëve të Jerusalemit.

Thirrja jonë për ne sot është që të mos bëjmë të njëjtën gjë. Të mos i lutemi në një karikature të Krishtit por vetë Krishtit, Birit të Perëndisë, ashtu siç Ai është në të vërtetë. Ta ndjekim Atë duke e parë jo nga duart, por nga vrimat e duarve dhe të këmbëve. Ti shërbejmë jo në përputhje me parametrat tona por në përputhje me kushtet e tij. E kuptoj që kjo më thjesht thuhet se sa bëhet, por ky është vullneti i Perëndisë për jetën tonë.

Hosana e Vërtetë

Por a duhet që ta festojmë të Dielën e Palmave sot? Sigurisht. Ne festojmë gjithçka që Krishti tha dhe bëri. Fjalët që përdorën Judenjtë e asaj kohe, janë fjalët e Perëndisë, të dhëna nga Fryma e Shenjtë për ne sot. Ato janë fjalët, lutjet, deklaratat e besimit që Fryma ia ka dhënë kishës për ti përdorur, për ti besuar, për ti rrëfyer ndaj Mesisë së vërtetë, ndaj Birit ashtu siç ai ka qenë, është dhe do të mbesë përgjithnjë.

Sot ne i këndojmë Krishtit, e kremtojmë atë që vjen në emrin e Zotit-Jezusin, Zotin tonë. Dhe në mënyrën e duhur ne sot lutemi, “Hosana!”-“Na shpëto o Zot!” Dhe ia themi Jezusit, Shpëtimtarit.

Sfida e të Dielës së Palmave nuk është vetëm që ti besojmë Krishtit për shpëtimin dhe bekimin tonë,  por që ti besojmë atij e ta ndjekim atë në përputhje me kushtet e tij, me mënyrat e tij, me qëllimet e tij. Le të mos lejojmë që për shkak të idhujtarisë tonë, zemrat tona të mohojnë Krishtin, të zgjedhin Cezarin dhe mënyrat e tij, të zhgënjehemi prej karikaturës së tij, viçit tonë te artë në mendjet tona.

E Diela e Palmave është një thirrje kundra idhujtarisë. Ajo është gjithashtu edhe një ftesë për ta parë, për të shkuar dhe për të adhuruar Jezusin si Zotin dhe Shpëtimtarin tonë, që u dërgua në këtë botë që të sjellë jetë në ata që janë shpirtërisht të vdekur, përmes fuqisë plot dashuri të Perëndisë i cili ishte, është dhe do të jetë i njëjtë mbi këtë botë pa fund. AMEN.

02-Ungjilli Vjen në Evropë

Pali zgjodhi Silën dhe u nis, pasi vëllezërit e lanë në hir të Perëndisë. 41 Dhe përshkoi Sirinë dhe Kilikinë, duke i forcuar kishat. 1 Dhe ai arriti në Derbë dhe në Listra; këtu ishte një dishepull me emër Timote, biri i një gruaje judease besimtare, por me baba grek, 2 për të cilin jepnin dëshmi të mirë vëllezërit e Listrës dhe të Ikonit. 3 Pali deshi që të dilte me të; kështu e mori, e rrethpreu për shkak të Judenjve që ishin në ato vende, sepse të gjithë e dinin se babai i tij ishte grek. 4 Dhe, duke kaluar nëpër qytete, i urdhëronin ata të zbatojnë vendimet që ishin marrë nga apostujt dhe nga pleqtë në Jeruzalem. 5 Kishat, pra, po forcoheshin në besim dhe rriteshin në numër përditë. 6 Kur ata po kalonin nëpër Frigji dhe në krahinën e Galatisë, u penguan nga Fryma e Shenjtë që të shpallin fjalën në Azi. 7 Si arritën në kufijtë e Misisë, ata kërkuan të shkojnë në Bitini, por Fryma nuk i lejoi. 8 Kështu, pasi e përshkuan Misinë, zbritën në Troas. 9 Gjatë natës Palit iu shfaq një vegim. I rrinte para një burrë Maqedonas, që i lutej dhe i thoshte: “Kalo në Maqedoni dhe na ndihmo”. 10 Mbasi e pa vegimin, kërkuam menjëherë të shkojmë në Maqedoni, të bindur se Zoti na kishte thirrur që t’ua shpallim atyre ungjillin. 11 Prandaj, duke lundruar nga Troasi, u drejtuam për në Samotrakë, dhe të nesërmen në Neapolis, 12 dhe prej andej në Filipi, që është qyteti i parë i asaj ane të Maqedonisë dhe koloni romake; dhe qëndruam disa ditë në atë qytet. Veprat e Apostujve 15:40-16:12

Një pasdite, rreth njëzetë vjet pas Kryqëzimit të Jezusit të Nazaretit dhe Ngjalljes së tij nga vdekja, një grup i vogël udhëtarësh po udhëtonin drejt veri-perëndimit, nga porti i Neapolis ku patën zbritur nga anija, pasi ishin nisur më parë nga qyteti i Troas. Pasi udhëtuan më këmbë nja njëzetë kilometra, në rrugën e shtruar me kalldrëm nga Romakët të quajtur Via Egnatia, ata arritën në qytetin e quajtur Filipi.

Vendasit që i panë të udhëtonin drejt Filipisë nuk e dinin se ata kishin një reputacion. Për ata thuhej se “e kanë bërë botën rrëmujë” (Vep. 17:6), dhe se tani po vinin edhe në Filipi. Ata ishin Sila, Timoteu që në atë kohë ishte ende në moshë relativisht të re, si dhe Luka, doktori që i ishte bashkuar grupit në Troas (Vep. 16:10). Udhëheqësi i tyre ishte sigurisht Apostulli i Krishtit, Sauli i quajtur Pal. Me ardhjen e tyre, ungjilli i Jezus Krishtit kishte zbarkuar zyrtarisht në Evropë.

Kapitulli i gjashtëmbëdhjetë i librit Veprat e Apostujve përshkruan pikërisht se si ungjilli erdhi në Evropë. Por ky ungjill jo vetëm erdhi, por edhe filloi veprën shpëtuese dhe transformuese me të cilën do ta bekonte Evropën për njëzetë shekujt që do të pasonin, dhe që do ta bënte këtë Evropë, deri në kohët moderne,  qendrën e Krishterimit dhe të influencës së Krishterimit në të gjitha kontinentet.  Por ky kapitull i Veprave të Apostujve nuk flet vetëm për detajet historike të ardhjes së ungjillit, por mbi të gjitha, për forcën e parrezistueshme të hirit, me anë të të cilin Perëndia e futi ungjillin në Evropë, për tu dhënë shpëtimin madhështor që ky hir prodhon në jetët e miliona e miliona njerëzve. Nga hiri, shpëtimi erdhi në Evropë. Në të njëjtën kohë, historia e themelimit të kishës në Filipi është, në disa aspekte thelbësore, edhe modeli i shpëtimit të çdo besimtari dhe i formimit të çdo kishe.

Drejtimi i Frymës

Edhe pse Libri i Veprave të Apostujve quhet kështu sepse në të gjejmë të renditura çfarë Apostujt e Krishtit thanë dhe bënë në vitet e para të Kishës së Tij, në fakt titulli i vërtetë i saj duhet të kishte qenë Veprat e Frymës së Shenjtë. Ndërsa katër Ungjijtë ka rrëfejnë gjithçka Krishti tha dhe bëri, libri i Veprave na rrëfen gjithçka që Fryma e Shenjtë thotë dhe bën përmes Apostujve dhe Kishës së Tij. Dhe kjo është pikërisht çfarë shikojmë në mënyrën se si ungjilli erdhi në Evropë.

Pali ishte në mes të asaj që quhet nga studiuesit sot, Udhëtimi i Dytë Apostolik i Palit. Në Udhëtimin e Parë Apostolik, që na rrëfehet në kapituj 13-14 të Veprave, Pali udhëtoi përmes provincës Romake të Galatisë në Azinë e Vogël, në Turqinë e sotme. Shumë kisha u mbollën si pasojë e punës misionare të Palit atje. Në udhëtimin e dytë të tij, Pali pat planifikuar që do të vazhdonte të ungjillëzonte dhe mbillte kisha në rajonin e Azisë së Vogël si edhe më parë. Pali i tha Barabës, “Le të kthehemi të shohim vëllezërit tanë në çdo qytet, ku kemi shpallur fjalën e Perëndisë, për të parë si janë” (15:36). Por Fryma e Shenjtë kishte plane të tjera për të, plane të parrezistueshme.

Pasi Pali dhe Sila vizituan dhe forcuan kishat në Siri dhe Kiliki, arritën në Derbë dhe në Listra, ku morrin me vete Timoteun, një djalë të ri besimtar me baba grek por me nënë judease dhe besimtare. Por kur po kalonin nëpër Frigji dhe në provincën e Galatisë, ata u penguan nga Fryma e shenjtë që të predikonin Fjalën në Azi. Kështu ata udhëtuan përsëri për disa ditë të tjera, arritën në kufijtë e Misisë, tentuan që të shkonin në Bitini, por Fryma e Shenjtë përsëri nuk i lejoi. Apostujt ishin urdhërua nga Krishti që të shkonin në tërë botën dhe të predikonin Ungjillin, të bëni dishepuj nga të gjitha kombet. Pali po bënte punën që i kishte caktuar Krishti. Si apostujt të tij, ata ishin njerëz që ia kishin dedikur veten fjalës dhe lutjes, por Fryma e Shenjtë, në të cilin ata mbështeteshin për sukses në veprimtarinë e tyre misionare po ua bënte plotësisht të qartë se plani i Tij ishte që ata të shkonin përtej Azisë së Vogël. Nuk na thuhet në Bibël se si Fryma e bëri këtë gjë në rastin e tyre. Ndoshta ishte përmes një fjale profetike, ndoshta ishte përmes veprave të providencës hyjnore, ku praktikisht Fryma ua bëri fizikisht të palakueshme kalimin përmes provincave ku ata dashuronin të shkonin. Por dimë që në tërë këtë gjë, ata dallonin qarte se ishte Fryma ajo që në mënyre të mbinatyrshme po i pengonte për ti drejtuar diku tjetër. Atyre vetëm u duhej që të kuptonin se ku.

Dy gjëra duhet të mësojmë nga kjo histori.

Providenca e Frymës në Jetën Tonë

Së pari, le të vëmë re se Fryma e Shenjtë e Krishtit është e përfshirë në mënyrë të detajuar në jetët tona, në çdo gjë që ne themi e bëjmë çdo ditë. Problemi i drejtimit të Frymës në jetën tonë është i komplikuar. Ka shumë keqinterpretim dhe spekulim, dhe nuk është qëllimi i pasazhit dhe as hapësira e nevojshme për të adresuar këtë çështje në këtë kapitull. Nëse interpretimi i plotë i vullnetit të Frymës ishte i pamundur për Palin, atëhere nuk duhet të çuditemi në se është shumë herë më i vështirë edhe për ne sot.

Në thelb interpretimi i providencës së Perëndisë është i vështirë. Shkrimi na flet qartë sepse është verbal, dhe sepse Perëndia ka folur qartë përmes saj. Veprat e Providencës nga ana tjetër, rrezikohen që të keqkuptohen gjithnjë për dy arsye kryesore: Së pari, ato sepse nuk janë verbale, pra Perëndia nuk flet përmes tyre përmes fjalëve. Dhe së dyti, për shkak të rënies tonë njerëzore, të efektit noetik të mëkatit. Termi që përdora-noetik-nuk ka të bëjë me Noeun, por me fjalën greke “nous” (mendje). Fraza “efekti noetik i mëkatit” i referohet efektit të mëkatit në aftësinë tonë për të menduar, arsyetuar dhe njohur të vërtetën. Kështu, për shkak të efektit noetik  të mëkatit, ne nuk arrijmë që të kemi një interpretim të unifikuar të Biblës, zbulesa verbale e Perëndisë. Kjo është arsyeja përse kemi kaq shumë denominacione e këndvështrime të doktrinave Biblike. Kur interpretimi i Biblës bëhet i vështirë për shkak të efektit noetik të mëkatit, sa herë më i vështirë e i rrezikshëm është interpretimi i Providencës së Perëndisë në jetët tona.

 Kur vështirësitë e fatkeqësitë mbulojnë si dallgë jetët tona, ne shpesh herë i ngremë sytë drejt qiellit dhe i themi Perëndisë me qëndrim rebeles dhe ankues: “Çfarë po më bën?” Dhe shpesh herë përgjigja e Tij është si ajo që i dha Simon Pjetrit kur po i lante këmbët: “Atë që po bëj unë, ti tani nuk e kupton, por do ta kuptosh mbas kësaj” (Gjoni 13:7). Detyra jonë në raste të tilla është kjo: Të lutemi dhe të bëjmë atë që është e shenjtë dhe e pranueshme në sytë e Perëndisë për momentin. Arsyet Providencës së Tij do të na zbulohen ose më vonë këtu ose shumë më pas në qiell. Por deri atëherë, detyra jonë, plani i Frymës për jetën tonë është që të besojmë, punojmë dhe bindemi në përputhje me njohjen që kemi, duke besuar se Perëndia është në kontroll absolut të detajeve të jetëve tona dhe se ne qëndrojmë të sigurt në dorën e tij.

Shpesh herë të Krishterët ungjillorë përdorin shprehjen, “Po përpiqem që të zbuloj se cili është plani i Perëndisë për jetën time?” Këtu bëhet fjalë se çfarë Perëndia do të bëjë me ta! Por këtë ne nuk mund ta dimë, të ardhmen ne nuk mund ta dimë deri sa ajo të ndodhë. Pasi ka ndodhur ne kuptojmë se cili ishte plani i Perëndisë për jetën tonë. Deri atëherë, thirrja jonë është që të bëjmë atë që është e shenjtë. Pali u shkroi Thesalonikasve në kontekstin e pasigurisë së të ardhmes këtë urdhëresë: “Sepse e dini se ç’urdhërime ju lamë nga ana e Zotit Jezus. Sepse ky është vullneti i Perëndisë, shenjtërimi juaj” (1 Thes. 4:2-3). Dhe më pas ai vijon që tu flasë për pastërtinë morale, dashurinë vëllazërore në kishë, për të jetuarit në paqe me të gjithë, që të mos rrinë duarkryq për të jenë aktivë në punë e në sigurimin e bukës së përditshme, që të mos kenë nevojë për asgjë, dhe që gjithashtu të sillen me nder ndaj atyre që janë jashtë kishës. Pra, urdhërimi i Apostullit është që të jemi të frytshëm e të shenjtë si brenda ashtu edhe jashtë bashkësisë, dhe ky është vullneti i shpallur i Perëndisë për jetën e të Krishterit, deri në momentin që kuptojmë apo jemi plotësisht të sigurt për drejtimin që duhet të marrim nën shtysën e Frymës.

Ndërkohë, ndërsa vështirësitë e sfidat mbulojnë jetën tonë, ne duhet të besojmë Romakëve 8:28: “Dhe ne e dimë se të gjitha gjëra bashkëveprojnë për të mirë për ata që e duan Perëndinë, për ata që janë të thirrur sipas qëllimit të tij.” Bibla nuk na flet për një Perëndi që nuk është i përfshirë në mënyrë intime ne detajet e jetës së të Krishterit. Përkundrazi, Ai është prapa çdo detaji sado të vogël të jetës tonë. Tek Kolosianëve lexojmë se “sepse në të u krijuan të gjitha gjërat, ato që janë në qiejt dhe ato mbi dhe, gjërat që duken dhe ato që nuk duken: frone, zotërime, principata dhe pushtete; të gjitha gjërat janë krijuar me anë të tij dhe në lidhje me të.  Ai është përpara çdo gjëje dhe të gjitha gjërat qëndrojnë në të” (Kol. 1:16-17). Bibla nuk na kërkon që ti besojmë fatit të verbër, dhe as një Perëndie që nuk është i përfshirë në jetën tonë, por një Perëndie aktiv por edhe plot përkujdesje për ne, dhe që e di se ç’po bën me ne dhe me botën që ai ka krijuar, dhe se ka pushtet të plotë për ta realizuar planin e tij plotësisht. Perëndia e di se ç’po ndodh me ne sepse Ai qëndron prapa detajeve të jetës tonë, ai e ka një plan, një qëllim, dhe po e realizon atë. Detajet ne mund të mos i kuptojmë ndërsa gjërat na ndodhin, por ne nuk jemi të thirrur që të kemi kuptim të plotë por besim të fortë dhe të ecim në mënyrë aktive në shenjtëri duke u përpjekur të përmbushim vullnetin e Perëndisë për aq sa e kuptojmë apo e dimë atë me siguri nga Bibla.

Dashuri Përzgjedhëse për Shpëtim

Mësimi i dytë që nxjerrim nga ky pasazh, po aq i vështirë sa edhe i pari ka të bëjë me mënyrës përzgjedhëse se si dashuria shpëtuese e hirit sovran të Perëndisë funksionon. Perëndia derdh hirin e tij mbi disa por jo mbi disa të tjerë. Ai zgjedh që disa të dëgjojnë predikimin e ungjillit, dhe disa të tjerë jo. Ai zgjedh që disa ti besojnë predikimit të ungjillit, ndërsa bën që disa të tjerë tu ngurtësohet zemra për të mos e besuar atë. Vargu 16:6 e thotë qartë, “ata u penguan nga Fryma e Shenjtë që të shpallnin Fjalën në Azi.”

Luka e quan Frymën që i udhëhoqi larg prej predikimit të ungjillit në Frigji e Bitini, Fryma e Shenjtë. Perëndia është i Shenjtë. Ai nuk është një frymë e ligë dhe as një Perëndi i keq. Ai është i shenjtë në tërë planin e tij për shpëtimin e njerëzve përmes predikimit të ungjillit, dhe Ai është i Shenjtë edhe në tërë providencën e tij, pra në mënyrën se si e përmbush planin e tij në kohë dhe në hapësirë. Fryma e Krishtit është frymë e Shenjtë.  Ai nuk mëkatoi ndaj banorëve të Frigjisë dhe Bitinisë duke mos u dhënë atyre mundësinë që të dëgjonin ungjillin prej Apostullit të Krishtit.

Për shumë të krishterë ky është një problem. Si i bëhet problemit të kombeve pagane që nuk e kanë dëgjuar ungjillin? Si i bëhet problemit të njerëzve që nuk e kanë dëgjuar ndonjë herë ungjillinin? Ky është problem për ne njerëzit, por nuk shikohet kurrë si problem në Bibël! Është fakt që shumë nuk e dëgjojnë ungjillin, dhe Bibla e pranon këtë fakt. Por Bibla nuk e shikon si një problem teologjik apo si një arsye për të dyshuar në mirësinë apo urtësinë e Perëndisë.

Sigurisht që njerëzit do të gjykohen për aq sa dinë. Ata që humbasin pa e dëgjuar ungjillin nuk do të gjykohen nga Perëndia se nuk i besuan predikimit të ungjillit që nuk e dëgjuan kurrë. Perëndia është i drejtë. Ai nuk të kërkon më shumë nga c‘të ka kërkuar. Ata do të gjykohen për ato që kanë bërë për aq sa kanë ditur se ka qenë e drejtë. Të gjithë e dinë ligjin moral të Perëndisë dhe të gjithë e kanë thyer atë. Njerëzit janë mëkatarë dhe mëkatojnë. Për këtë ata meritojnë dënimin e përjetshëm të Perëndisë. Për këtë ata shkojnë në ferr, dhe jo sepse nuk e kanë dëgjuar predikimin e ungjillit. Nga ana tjetër, ata që e dëgjojnë predikimin e ungjillit dhe nuk besojnë, ata meritojnë dënimin e përjetshëm sepse janë mëkatarë dhe kanë mëkatuar, dhe madje kanë refuzuar edhe Birin e Perëndisë. Ky është shpjegimi që jep Pali tek Romakëve 2:11-16:

Sepse te Perëndia nuk ka anësi. ¹² Në fakt të gjithë ata që kanë mëkatuar pa ligjin, do të humbasin gjithashtu pa ligj; dhe të gjithë ata që kanë mëkatuar nën ligjin do të gjykohen sipas ligjit, ¹³ sepse jo ata që dëgjojnë ligjin janë të drejtë para Perëndisë, por ata që e zbatojnë ligjin do të shfajësohen. ¹⁴ Në fakt kur johebrenjtë, që s’kanë ligjin, nga natyra bëjnë punët e ligjit, ata, megjithëse s’kanë ligjin, janë ligj për vetveten; ¹⁵ këta tregojnë veprën e ligjit të shkruar në zemrat e tyre për dëshminë që jep ndërgjegja e tyre, dhe sepse mendimet e tyre shfajësojnë ose edhe akuzojnë njëri-tjetrin, ¹⁶ ditën në të cilën Perëndia do të gjykojë të fshehtat e njerëzve me anë të Jezu Krishtit, sipas ungjillit tim.

Pra, ata që kanë mëkatuar pa ligjin humbasin pa ligjin. Ata që kanë mëkatuar pa ungjillin humbasin pa ungjillin. Ata që kanë mëkatuar duke e ditur ligjin e duke e mohuar ungjillin do të dënohen duke e ditur ligjin dhe ungjillin.

Nga ana tjetër, Bibla nuk e ndjen të nevojshme që të shfajësojë Perëndinë që ka lënë shumë e mund të lërë edhe shumë të tjerë në providencën e tij pa dëgjimin e ungjillit. Filozofia biblike e historisë është kjo: 1) të gjithë kanë mëkatuar dhe kanë rënë nga lavdia e Perëndisë. 2) Perëndia zgjedh që të shpëtojë disa prej tyre që tashmë e kanë merituar vetë dënimin e përjetshëm.

E di që kjo është e çuditshme për mendjen njerëzorë bashkëkohore që është mësuar të mendojë me termat e revolucionit Francez, “Liri, Barazi, Vëllazeri.” E di që kjo është e vështirë të pranohet nga mendja moderne që flet e debaton tërë ditën për të “drejtat e njeriut”. Por shpëtimi nuk është një e drejtë por një privilegj. Shpëtimi nuk është ligji i natyrës por një dhuratë, hiri i pameritueshëm i Perëndisë sovran. Kjo është një e vërtetë për shkak të së cilës ne duhet të qëndrojmë përpara Perëndisë me dorën mbi buzë. Rrugët e Perëndisë nuk janë si rrugët tona. Perëndia thotë përmes Isaisë 55:8-9:

“Duke qenë se mendimet e mia nuk janë mendimet tuaja,

dhe as rrugët tuaja nuk janë rrugët e mia”, thotë Zoti.

“Ashtu si qiejtë janë më të lartë se toka,

kështu edhe rrugët e mia janë më të larta se rrugët tuaja

dhe mendimet e mia janë më të larta se mendimet tuaja.”

Për më tepër, njerëzit janë gjykues të këqij të njerëzve. Mëkatarët janë gjykues të këqij se çfarë duhet tu ndodhë mëkatarëve. Perëndia nuk i ka për borxh shpëtimin asnjë mëkatari. Dhe ne nuk e kuptojmë konceptin dhe realitetin e hirit të pameritueshëm të Perëndisë, shpëtimin si një dhuratë e pameritueshme e Perëndisë, nëse e mendojmë atë si një e drejtë të cilën Perëndia na e ka borxh. Perëndia nuk i ka borxh asnjë njeriu, asgjë. Madje as edhe që ta shpëtojë.  Fakti Biblik është ky: I tërë njerëzimi është i rënë vullnetarisht në mëkat, dhe në mënyrë aktive rebelohet kundra tij në një verbëri universale ndaj mëkatit dhe mosbesimi skllavërues. Por dashuria përzgjedhëse e Perëndisë hyn në skenë, ku të dojë, kur të dojë dhe si të dojë dhe mund në mënyrë efektive atë mosbesim dhe rebelim të qëllimshëm njerëzor në ata që Ai vendos që të shpëtojë nga hiri. Askush nuk humbet sepse nuk dëgjoi ungjillin por sepse është mëkatar. Asnjë mëkatari nuk i është premtuar nga Perëndia shansi për të dëgjuar ungjillin.

Për shembull: Engjëjve të rënë as nuk u është premtuar se do t’u predikohet ungjilli dhe as nuk u është premtuar që do të shpëtohen ndonjë herë. Perëndia ka vendosur që të mos ketë shpëtim për ta, dhe madje edhe në këtë ai nuk ka mëkatuar ndaj tyre. Për sa i përket njerëzve, askush nuk humbet sepse nuk dëgjoi ungjillin por sepse mëkatoi. Nuk është çështja dëgjimi i ungjillit. Çështja është zemra. Ka shumë që e dëgjojnë ungjillin dhe nuk shpëtohen, dhe për ata dënimi i tyre është shumë herë më i madh. Por të gjitha ata që Perëndia ka vendosur që të shpëtohen, të gjitha ata do ta besojnë, dhe të gjithë ata e dëgjojnë ungjillin pasi është fuqia e Perëndisë për shpëtimin e atyre që besojnë (Rom. 1:16).

Kështu, tek Veprat 16 shikojmë që nga njëra anë, Perëndia ndaloi Palin prej predikimit të ungjillit thellë në Azi. Por nga ana tjetër e dërgon në Evropë, që Evropianët të merrnin që në atë vit ungjillin, dhe madje ndërhyn në mënyrë të parrezistueshme në zemrat e atyre që e dëgjuan atë. Në rastin e Lidia na thuhet qartë, “Dhe një grua, me emër Lidia, që ishte tregtare të purpurtash, nga qyteti i Tiatirës dhe që e adhuronte Perëndinë, po dëgjonte. Dhe Zoti ia hapi zemrën për të dëgjuar gjërat që thoshte Pali” (Vep. 16:14). Të shumtë ishin ata që ishin mbledhur anës lumit dhe që e dëgjuan predikimin e Palit. Por Perëndia ia hapi zemrën vetëm Lidias thotë Bibla. Dhe kështu, vetëm ajo besoi, vetëm ajo u pagëzua me familjen e vet. Përse? Sepse siç i tha Jezusi Nikodemit, “Era fryn ku të dojë dhe ti ia dëgjon zërin, por ti nuk e di nga vjen as ku po shkon; kështu është edhe çdo njëri që ka lindur nga Fryma” (Gjoni 3:8). Nëse sot ti që dëgjon e lexon, je në Krisht, kjo nuk është sepse ti ishte aq i zgjuar se e zgjodhe Zotin dhe shpëtimin e tij. Krishti u tha madje vetë apostujve, “Nuk më keni zgjedhur ju mua, por unë ju kam zgjedhur juve; dhe ju caktova të shkoni dhe të jepni fryt,” (Gjoni 15:16).

Ky është një mësim Biblik tepër i thellë për tu vlerësuar e kuptuar plotësisht deri në momentin kur ne kuptojmë thellësinë e gjëmës së mëkatit tonë, të fajit tonë dhe të skllavërisë së pathyeshme të mëkatit mbi njeriun e rënë; deri sa ne të kuptojmë madhështinë dhe pandryshueshmërinë e shenjtërisë së Perëndisë; deri sa të kuptojmë lirinë e plotë e sovrane të vullnetit e hirit të Perëndisë. Vetëm atëherë do të kuptojmë se çdo të thotë kur Bibla deklaron se “Shpëtimi i takon Zotit” (Psa. 3:8).

Thirrja Maqedonase

Në këtë kontekst bëhet e kuptueshme edhe ajo që njihet sot si “thirrja maqedonase.” Me siguri që Pali dhe bashkudhëtarët e tij, të çuditur dhe në mëdyshje për kuptimin e provdencës së Perëndisë në udhëtimin e tyre, ndërsa qëndruan për një natë në Troas, iu lutën Perëndisë për drejtim. Atë natë, Pali pati një vegim. Një Evropian, një burrë Maqedonas i lutej dhe i thoshte: “Kalo në Maqedoni dhe na ndihmo.”

Mënyra se si Luka i përshkruan ngjarjet që pasuan është si interesante ashtu dhe instruktuese. Grupi misionar vlerësoi ngjarjet e fundit dhe vegimin e Palit. Tek Vep. 16:10, në Greqishten e vjetër lihet të kuptohet se ata u ulën dhe në mënyrë aktive vlerësuan kuptimin e vegimit. Nga njëra anë ata peshuan se si dyert i gjetën të mbyllura për të vazhduar thellë në Azi, dhe nga ana tjetër Pali pati një vegim të pazakontë. Si duhej që ti interpretonin këto ngjarje? Vendimi ishte unanim: “Zoti na kishte thirrur që t’ua shpallnim atyre ungjillin” (Vep. 16:10). Kështu ata iu bindën vegimit hyjnor, era u dha mbarësi, dhe ata lundruan nga porti i Troas në ishullin e Samotrakës, dhe prej andej në portin e Neapolis, dhe pas një udhëtimi të shkurtër përmes Via Egnatia, ata arritën në qytetin e Rëndësishëm të Filipisë.

Për qytetin e Filipisë, Bibla thotë se ishte koloni Romake dhe qytet i parë i për nga rëndësia i asaj ane të Maqedonisë. Le të shikojmë rëndësinë e “thirrjes maqedonase.”

Ekziston sot një koncept Hegelian dhe Marksist se Krishterimi është për të varfrit, të paaftët, të paarsimuarit, të pashpresët e të dobëtit e kësaj bote. Se janë ata njerëz dhe ato kombe që kanë nevojë për Krishterimin. Nëse do të ishte kështu, Perëndia do ta dërgonte Palin në Spanjën e asaj kohe, në Arabinë apo në Afrikën e asaj kohe. Por jo, Perëndia e drejtoi Palin në Maqedoni, në zemrën e qytetërimit Perëndimor të asaj kohe. Qyteti kishte marrë emrin e Filipit, babait të Aleksandërit të Madh, që solli me forcë qytetërim antik Grek ngado që shkoi. Maqedonia tashmë kishte prodhuar dhe eksportuar gjithçka që civilizimi Perëndimor sot vlerëson dhe shijon. Grekët patën eksportuar një gjuhë të mrekullueshme për nga fuqia shprehëse, një literaturë që kishte zaptuar imagjinatën njerëzore dhe zhvilloi intelektin e të gjitha kombeve për këto dymijë vitet e fundit. E gjithë Azia dhe Mesdheu ishte e mbuluar nga qytetet helenistike. Madje edhe në sqetullën e Mesdheut, në Palestinën e peshkatarëve të paarsimuar të Galilesë së Palestinës, Greqishtja ishte gjuha e përditshme e tregtisë e aq më tepër e filozofisë e artit. Fiset Greke kishin filozofët si Plato dhe Aristoteli, shkrimtarët si Hesiodi, Homeri, Euripidi, Sofokleu. Ata kishin historianët si Herodoti e Thecoditi, juristët si Likurgu e Soloni, oratorët si Demosteni, shkencëtarët si Pitagora. Këta ishin mësuesit e gjithçkaje që do të pasonte më vonë në Evropë. Grekët ishin arkitektët, doktorët, poetët, gjeneralët, politikanët e skulptorët, ndërtuesit e anijeve dhe përpunuesit e qelqit. Kur Romakët ua pushtuan kombin dhe ua zotëruan trupin, Grekët u pushtuan Romakëve mendjet dhe zemrat. Roma zotëronte ushtrinë, por Grekët ishin zotër të gjithçkaje tjetër. Sot në Evropë dhe në Amerikë ka një lëvizje intelektuale që thotë, “Ne të gjithë jemi Grekë.” Kuptimi është që ne duhet të mësohemi prej Grekëve, të kthehemi tek idetë e civilizimit antik Grek, dhe jo tek idetë biblike mbi njeriun dhe realitetin e tij.

E megjithatë, në pikën më të lartë të dominimit kulturor Grek, ishte pikërisht një Grek, një Evropian i sofistikuar i qytetërimit më të avancuar të shekullit të parë, që i tha Apostullit, “Eja, dhe na ungjillëzo, eja dhe na ndihmo.” Çfarë ndihme mund ti jepte një i Krishterë i lodhur një civilizimi të tillë? Por Luka thotë që ata nuk e diskutuan këtë gjë, por se ata kërkuan menjëherë që të shkonin në Maqedoni (16:10).

Ndihma që Evropa kishte nevojë ishte ungjilli. Grekët kishin doktorët më të mirë në botë, por të gjithë do të vdisnin një ditë, dhe pastaj do t’u vinte gjykimi. Grekët kishin lojërat olimpike dhe argëtimet më të mrekullueshme në botë, por pas tyre zbrazëtia shpirtërore mbetej po aq e padurueshme sa edhe sot. Ata kishin zotat e panteonit por, por as Zeusi dhe as Hermesi nuk u flisnin atyre, nuk i falnin, nuk vdisnin për Grekët në kryq. Ata kishin verërat më të mira, por në fund të vozës nuk gjendej shpëtimi dhe as paqja me Perëndinë, as paqja e ndërgjegjes, e aq më pak, “paqja e Perëndisë që ia kalon çdo zgjuarsie njerëzore,” (Fil. 4:7). Ata kishin tërë pasuritë e botës, por në fund të jetës do të jepnin llogari njësoj për adhurimin që u bënin pasurive dhe statusit që kishin. I gjithë Egjeu nuk i lante dot mëkatet e tyre. Me gjithë filozofët që kishin ata nuk kishin gjetur as falje e as paqe. Grekët kishin gjithçka, e megjithatë nuk kishin asgjë. Ata ishin të humbur dhe kishin nevojë për ungjillin. Ata kishin nevojë që të dëgjonin për Qengjin e Perëndisë që kishte ardhur për të larë mëkatet e botës. Ata kishin nevojë që të dëgjonin për ngjalljen e të vdekurve dhe për shpresën e jetës së përjetshme.

Sot, bota nuk ka nevojë që të rikthejmë civilizimin Grek, por bekimet e ungjillit. Çfarë shqiptarët kanë nevojë më shumë se çdo gjë tjetër, nuk është që të shkojnë të emigrojnë aty ku ka civilizim por të shkojnë tek Krishti, aty ku ka falje. Jo të shkojmë aty ku ka jetë ekonomike por të shkojmë aty ku ka jetë të përjetshme. Thirrja e kishës nuk është që të shkojë atu ku do të na pëlqente ne, por aty ku na thërret Perëndia, jo aty ku gjërat janë të thjeshta, por aty ku gjërat janë më të vështira, në zemër të civilizimit tonë për ti predikuar ungjillin, pa të cilin kombi ynë është i humbur.