KATËR LIGJET SHPIRTËRORE

A KENI DËGJUAR PËR KATËR LIGJET SHPIRTËRORE? Ashtu siç ekzistojnë ligje fizike që rregullojnë funksionimin fizik të gjithësisë, ashtu ekzistojnë edhe ligje shpirtërore që rregullojnë marrëdhënien tënde me Perëndinë.

1) PERËNDIA E DO NJERIUN DHE TË OFRON NJË PLAN SHPETIMI DHE BEKIMI PËR TY.

Dashuria e Perëndisë

Bibla shkruan:

“Po, Perëndia aq shumë e deshi botën, saqë e dha Birin e tij të vetëm, që të mos humbasë kushdo që beson në të, por të ketë jetën e përjetshme” (Gjoni 3:16).

Plani i Perëndisë

Jezui tha:

“Por unë kam ardhur që të kenë jetë e ta kenë me bollëk” (që ajo të jetë e begatë dhe kuptimplote) (Gjoni 10:10).

Pse shumica e njerëzve nuk po e jetojnë këtë jetë me bollëk? Sepse…

 2) NJERIU ËSHTË MËKATAR DHE I NDARË NGA PERËNDIA.

Njeriu është mëkatar

Bibla shkruan:

“Të gjithë u bënë fajtorë dhe humbën madhështinë që u dha Perëndia” (Romakëve 3:23).

Njeriu u krijua që të ketë shoqëri me Perëndinë, por për shkak të egoizmit të tij ai zgjodhi të ndiqte rrugën e vet të pavarur dhe shoqëria me Perëndinë u ndërpre. Këtë mënyrë të jetës pa Perëndinë që tregon indiferencë dhe rebelim kundër Tij, Bibla e quan mëkat.

Njeriu ështé i ndarë nga Perëndia

Bibla thote:

Sepse paga e mëkatit është vdekja” (ndarje shpirtërore nga Perëndia) (Romakëve 6:23).

Ky diagram tregon se Perëndia është i shenjtë ndërsa njeriu mëkatar. Një humnerë shumë e gjerë dhe e thellë i ndan ata të dy. Shigjetat ilustrojnë njeriun që vazh-dimisht mundohet të arrijë Perëndinë dhe jetën me bollëk me përpjekjet e veta, përmes veprave të mira fesë a filozofisë.

Ligji i tretë shpjegon urën e vetme që bashkon njeriun me Perëndinë…

 3) JEZU KRISHTI ËSHTË E VETMJA ZGJIDHJE E PERËNDISË PËR MËKATET E NJERIUT.

Ai vdiq që të mos vdisnim ne

Bibla thote:

“Por Perëndia e tregon dashurinë e tij ndaj nesh në atë që, kur ende ishim mëkatarë, Krishti vdiq për ne” (Romakëve 5:8).

Ai u ngjall nga të vdekurit

Bibla thote:

“Mesia [dmth. Krishti] vdiq për mëkatet tona, në përputhje me profecitë e Shkrimit të shenjtë, dhe u varros. Ditën e tretë, ai u ringjall nga të vdekurit, siç parathuhej në Shkrimin e shenjtë, dhe iu shfaq Pjetrit dhe pastaj tërë rrethit të apostujve. Më vonë e panë më shumë se pesëqind dishepuj; disa kanë vdekur. por shumica janë ende gjallë” (1 Korintasve 15:3 6).

Ai është rruga e vetme për te Perëndia

“Jezui u tha: ‘Unë jam rruga, e vërteta dhe jeta; askush nuk vjen tek Ati veçse nëpërmjet meje’” (Gjoni 14:6)

Ky diagram ilustron urën e vetme që ndërtoi Perëndia mes Atij dhe njeriut duke dërguar Birin e Tij të vetëm, Jezu Krishtin, që të vdesë në kryq për ne për të paguar dënimin për mëkatet tona.

Nuk mjafton vetëm t’i dish këto tri ligje shpirtërore…

4) NE DUHET PERSONALISHT TI BESOJME JEZU KRISHTlT Sl SHPËTIMTAR DHE ZOT E ATËHERË MUND TË NJOHIM DHE TË PËRJETOJMË PAQEN ME PERENDINE, FITORE MBI MEKATIN, DASHURINË QË PERËNDIA KA PËR NE DHE PLANIN QË Al KA PËR JETËN TONË.

Duhet te shkojme tek Krishti, duhet ti nenshtrohemi atij si Zot dhe Shpetimtar

“Megjithatë, disa e pranuan dhe besuan në të. Ai u dha atyre të drejtën të bëheshin fëmijë të Perëndisë” (Gjoni 1:12).

Kete e bejme përmes besimit

“Në të vërtetë, vetëm me mëshirë jeni të shpëtuar. Vetvetiu nuk mund të bëni asgjë veçse ta pranoni me besim atë që Perëndia bëri për ju. Shpëtimin tuaj nuk e meritoni, por ai është dhuratë e Perëndisë. Askush nuk mund të mburret para Perëndisë për atë që ka arritur…” (Efesianëve 2:8-9).

Kur besojme ne Jezuin, ne fillojmë një jetë të re.

Midis farisenjve ishte një njeri me emrin Nikodem, një krer i Judenjve. 2 Ky erdhi natën te Jezusi dhe i tha: “Mësues, ne e dimë se ti je një mësues i ardhur nga Perëndia, sepse askush nuk mund të bëjë shenjat që bën ti, në qoftë se Perëndia nuk është me të”. 3 Jezusi iu përgjigj dhe tha: “Në të vërtetë, në të vërtete po të them që nëse një nuk ka rilindur, nuk mund ta shohë mbretërinë e Perëndisë”. 4 Nikodemi i tha: “Po si mund të lindë njeriu kur është plak? A mund të hyjë ai për së dyti në barkun e nënës së vet dhe të lindë?”. 5 Jezusi u përgjigj: “Në të vërtetë, në të vërtetë po të them se kush nuk ka lindur nga uji dhe nga Fryma, nuk mund të hyjë në mbretërinë e Perëndisë. 6 Ç’ka lindur nga mishi është mish; por ç’ka lindur nga Fryma është frymë. 7 Mos u mrrekullo që të thashë: “Duhet të lindni përsëri”. 8 Era fryn ku të dojë dhe ti ia dëgjon zërin, por ti nuk e di nga vjen as ku po shkon; kështu është edhe çdo njëri që ka lindur nga Fryma”. (Gjoni 3:1-8)

Pergjigju thirrjes se Perendise dhe hapi deren e zemres tende Krishtit

(Jezui thotë) “Unë qëndroj para derës dhe trokas: kush e dëgjon zërin tim dhe e hap derën, do të hyj tek ai’, (Bulesa 3:20).

Të shkosh tek Jezusi do të thotë që nga rruga e mëkatit të kthehemi (pendohemi) tek Perëndia, ta lusim atë në jetën tonë që të na i falë mëkatet dhe që të na bëjë ashtu siç dëshiron Ai të jemi. Nuk mjafton që vetëm ta pranojmë intelektualisht që Jezui është Biri i Perëndisë dhe se Ai vdiq në kryq për ne; nuk mjafton as përjetimi emocional. Por duhet te shkojme tek ai përmes besimit dhe ta ndjekim ate tere jeten tone, si vepër të vullnetit personal. Këto dy rrathë paraqesin dy jetë të ndryshme:

Cili rreth e përfaqëson jetën tënde?
Cili rreth do të kishe dëshirë të përfaqësonte jetën tënde?

Që tani mund te shkosh tek Jezusi me besim përmes lutjes. Lutja është bisedë me Perëndinë.

Perëndia ta njeh zemrën dhe më shumë se fjalët dëgjon atë që të thotë zemra. Besimin tënd mund ta shprehësh me një lutje si kjo:

“Zoti Jezu, kam nevojë për Ty. Faleminderit që ke dhënë jetën për mua në kryq. Unë e hap zemrën time dhe të nënshtrohem si Shpëtimtarin dhe Zotin tim. Mi falt mëkatet që kam bërë. Më prano mua mëkatarin, so sepse e meritoj, por sepse të besoj ty dhe e hedh veten time trup e shirt në krahët e tu. Faleminderit që fal mëkatet dhe që jep paqe me Perëndinë dhe jetën e përjetshme. Derdh Frymën e Shenjtë në mua dhe më bëj fëmijën tën o Perëndi. Ulu në fronin e jetës sime dhe udhëhiqe atë, Më ndihmo që të bëhem ashtu siç dëshiron Ti të jem.”

A shpreh kjo lutje dëshirën e zemrës tënde?

Tani, mos vono por na kontakto, dhe pastori I kishës do të kontaktojë me ty, dhe do të të ndihmojë që të ecësh me Perëndinë në këtë jetë të re.

Kush është Jezus Krishti?

Pyetja më e rëndësishme në botë, është ajo që vetë Krishti u bëri ndjekësve të tij: “Kush thoni ju se jam unë?” (Mateu 16:15). Kjo është në fakt pyetja më e rëndësishme e ekzistencës së njeriut për tre arsye kryesore: Së pari, sepse përgjigja e duhur do të shkaktojë në personin një transformim radikal dhe të mrekullueshëm. Së dyti, sepse përjetësia jonë varet nga kjo përgjigje. Dhe së treti, sepse përjetësia jonë që vjen në momentin e vdekjes tonë fizike, e të cilës i afrohemi me një shpejtësi marramendëse dhe që mund të na ndodhë në çdo çast.

Përgjigja e vërtetë, ajo që na jep Perëndia është si më poshtë.

Së pari, Jezus Krishti është një qenie njerëzore. Ai u lind nga një grua, në Betlehem të Judesë (Mateu 1:25), e kaloi fëmijërinë e tij dhe arriti moshën madhore në Nazaret (Luka 2:39-40). Si çdo njeri, Jezusi pati një trup njerëzor, që rritej e funksiononte si çdo trup tjetër (Luka 2:39). Ai provoi urinë (Luka4:2), fjeti (Luka 8:23), ndjeu lodhjen pas rrugëve të gjata (Gjoni 4:6). Ai mbajti zi e madje edhe qau për vdekjen e mikut të tij (Gjoni 11:35). Ai vajtoi për Jerusalemin (Mateu 23:37). Ai provoi vuajtje dhe ankthe të mëdha si në Kopshtin e Gjetsemanesë ku ai kulloi djersë e gjak nga ankthet e mëdha (Mateu 26:37-38). Po kështu ai përjetoi edhe zemërimin e drejtë ndaj padrejtësive dhe hipokrizisë si në rastin e pastrimit të Tempullit në Jerusalem (Matu 21:12).

Jezus Mesia jetoi, vdiq, u varros e madje u ngjall përsëri në shekullin e parë, në Jude, një mbretëri që pat rënë nën pushtimin dhe administrimin e Perandorisë Romane. Ekzistenca e tij provohet edhe nga burime jashtë Biblës, si nga historiani Jude dhe anti-kristian i kohës së tij Joseph ben Matitjahu, historiani Romak Suetonius, si dhe guvernatorët Romakë të kohës Tacitus dhe Plini i Riu.

Por Jezusi ishte shumë më shumë se sa një njeri i thjeshtë nga Palestina e shekullit të parë. Ai ishte profet (Mateu 21:11; Luka 7:16). Si profet, ai predikoi mesazhin e Perëndisë, dhe e bëri këtë si me fjalë ashtu edhe me vepra, duke predikuar Mbretërinë e Perëndisë, shëruar të sëmurët, ngjallur të vdekurit, e madje edhe duke demonstruar fuqinë e tij mbi mëkatin, djallin, dhe krijimin.

Sigurisht që ka pasur shumë profetë në historinë e njerëzimit, por Jezusi ishte ndryshe prej të tjerëve. Ai fliste e predikonte si një profet që në fakt vërtetë vinte nga Perëndia, që vinte me autoritetin dhe fuqinë e Perëndisë (Mateu 7:28-29). Të mohoje atë ishte të mohoje Perëndinë (Gjoni 5:19). Ti besoje atij ishte ti besoje Perëndisë (Gjoni 14:1). Ai jo vetëm që predikonte rrugën, të vërtetën dhe jetën, por ai deklaroi dhe më pas provoi përmes ngjalljes së tij prej të vdekurit dhe të tëra mrekullive të tjera që bëri, se Ai ishte në fakt Rruga, e Vërteta, dhe Jeta (Gjoni 14:6).

Por ai ishte më shumë se sa një profet. Ai ishte Mesia (Mateu 16:16). Ai është Krishti, i Vajosuri që Perëndia pat premtuar, dhe që përmes së cilit Perëndia do të shpëtonte dhe restauronte tërë njerëzimin. Titulli Mesia (në Hebraisht), apo Krisht (në Greqisht), ishte një titull Judaik. Të ishe Mesia i Perëndisë do të thotë të ishe Mbret si Davidi, ndërtuesi i Tempullit të Perëndisë si Solomoni, profet si Moisiu, e një kryeprift në tempullin e Perëndisë.

Por, pavarësisht se si dhe sa e sa herë e në sa shumë mënyra, Jezusi e provoi veten e tij të ishte Mesia që duhej të vinte, ai kishte një problem, sipas bashkëkohësve të tij. Mesia, sipas tyre nuk duhej të vdiste, ndërsa Jezus vdiq. Madje ai vdiq i kryqëzuar nga Romakët (i tradhtuar e i arrestuar në mënyrën më hipokrite nga vetë Judenjtë që e kishin problem vdekjen e tij). Për Judenjtë e kohës së tij, një Mesi i kryqëzuar ishte një kontradiktë e pakapërcyeshme. Për ta, Mesia duhej të ishte një gjeneral-Mbret-Politikan Revolucionar që do ti çlironte ata nga pushtimi Romak. Sipas tyre, Mesia duhej të shkonte në Jerusalem, të luftonte dhe të fitonte mbi pushtuesit dhe të kurorëzonte veten mbret. Por Jezusi, si Mesia i dërguar nga Perëndia kishte në mendje një lloj tjetër lufte, të cilën e fitoi duke fituar kështu për veten e tij një lloj tjetër froni mbretëror. Jezus Krishti, mori përsipër, që mbi trupin e tij, të bënte betejë me mëkatin, të triumfonte mbi ligësinë, të përjetonte vdekjen dhe të pushtonte e triumfonte mbi varrin, me qëllim që të mbretëronte me të vërtetë dhe përjetësisht. Ai do të sillte jetë për ne përmes vdekjes së tij, ngadhënjim përmes vuajtjes, lavdi përmes përuljes. Jezusi vdiq për mëkatet tona, në vendin tonë, dhe madje u ngjall të tretën ditë pas vdekjes me qëllim që ne të mund të shpëtohemi dhe çlirohemi nga mëkatet tona, nga faji i tyre dhe fuqia e mëkatit në jetën tonë, me qëllim që ne të falemi nga Perëndia për rebelimin tonë ndaj Perëndisë.

Së fundi, Jezusi në fakt është Perëndi. Ai e provoi veten e tij të ishte i tillë. Ai ishte Perëndia që pat marrë trup njeriu, me qëllim që të na afrohej ne, sepse ne nuk mund ti afrohemi atij. Ai erdhi tek ne sepse ne nuk mund të shkojmë nga vetja jonë tek Ai. Ai morri natyrën tonë njerëzore, me qëllim që duke mbuluar kështu si me perde shenjtërinë e lavdinë e Tij, që në fakt është vrasëse për ne njerëzit si mëkatarë që jemi, ai të mund të na afrohej, që njeriu ta shikonte, ta prekte e ta dëgjonte të vërtetën nga vetë goja e Perëndisë. Për këtë arsye ai ishte në fakt vetë Rruga për tek Perëndia, vetë e Vërteta e Perëndisë, vetë Jeta e Perëndisë. Në Jezus Krishtin qëndronte në formën e natyrës njerëzore e tërë plotësia e Perëndisë (Kolosianëve 2:9). Ai është Perëndia madhështor dhe Shpëtimtari i vërtetë dhe i vetëm i tërë njerëzimit. Ai është Fillimi dhe Mbarimi, Alfa dhe Omega (Zbuesa 22:31).

Kush është Jezus Krishti? Jezusi është një njeri, një profet, Mesia, vetë Perëndia i mishëruar në trup njeriu. Ai na thërret që ti afrohemi atij. Ai na thërret që ti besojmë Atij, që të pendohemi për mëkatet e mosbesimin tonë. Ai na thërret që ti besojmë lajmit të mirë të jetës, vdekjes dhe ngjalljes së tij për shpëtimin tonë, që të lëmë pas mëkatet tona dhe dashurinë tonë për mëkatin. Ai na thërret që të lëmë çdo gjë dhe ta ndjekim atë, që të vdesim për sa i përket kënaqësive e preferencave e parimeve të mëkatshme të kësaj bote, madje të vdesim për sa i përket kësaj bote dhe ta ndjekim atë. Dhe vetëm pasi ne të kemi përjetuar këtë lloj vdekjeje ne do të fillojmë të jetojmë me të vërtetë.

 

Shpalosja dhe Prova e Dashurisë së Perëndisë

 Sepse Perëndia e deshi aq botën, sa dha Birin e tij të vetëmlindurin, që, kushdo që beson në të, të mos humbasë, por të ketë jetë të përjetshme. Gjoni 3:16

Siç është tradita qindra vjeçare e Krishterimit, në këtë sezon, e madje këtë shërbesë Vigjilje, ne lexojmë, këndojmë dhe meditojmë mbi historinë e Lindjes së Krishtit. Por a i kuptojmë ato që lexuam e kënduam sonte? A kuptojmë dhe a besojmë që sonte ne nuk kremtojmë lindjen e një njeriu çfarëdo. Ndryshe nga sa mendon bota jashtë, ne-të Krishterët ungjillorë-nuk jemi mbledhur këtë mbrëmje të 24 Dhjetorit në një festë ditëlindjeje, për të ngrënë tortë dhe për të kënduar “Gjithë Urimet për Jezusin!” Ne jemi mbledhur plot mirënjohje dhe adhurim për Perëndinë e shpëtimit tonë, sepse Personi i Dytë i Trinisë, Perëndi prej Perëndie, i përjetshëm e i pafund në shenjtëri e drejtësi, në njohje e urtësi, në pushtet e lavdi, në zemërim por edhe në dashuri, i barabartë me Atin dhe Frymën e Shenjtë për nga qenia e lavdia, plotësisht Perëndi prej Perëndie të vërtetë, përuli vetveten e tij, na u afrua ne njerëzve duke u bërë si ne, për bekimin tonë. Dhe pikërisht ky do të jetë fokusi i këtij meditimi sonte, qëllimi i vërtetë i trupëzimit të Perëndisë. Perëndia na u afrua. Perëndia na u zbulua duke mbuluar shkëlqimin e lavdisë së shenjtërisë së tij me një mantel mishi njerëzor, duke u futur në këtë botë përmes ngjizjes hyjnore dhe lindjes nga Maria, një akt vetpërulje, me qëllim që Perëndia të bëhej për ne praktikisht bekim.

Psalmisti thotë se e gjithë krijesa e lavdëron Perëndinë (Psa. 19:1). Por asgjë nuk e adhuron Perëndinë më mirë se sa trupëzimi i Birit të Tij. Siç shkroi edhe Çarls Spërxhën, “Këndo, këndo u univers, deri sa të konsumohesh plotësisht, e megjithatë, ti nuk mund të këndosh një himn aq të ëmbël se sa vetë kënga e Trupëzimit.”

Arsyet e ardhjes së Krishtit janë të shuma. Do të rendis vetëm disa sa për fillim: Krishti erdhi në tokë…

• të në shpengoj nga ligji (Gal. 4:4-5)
• të jetë Shpëtimtari i botës (1 Gjo. 4:14; Gjo. 12:47)
• të mirëpritet në emër të Atit (Gjo. 5:43)
• të japë jetë të bollshme (Gjo. 10:10)
• të na zbulojë Atin Perëndi (Mat. 11:27; Gjo. 14:9)
• të predikojë clirimin e të robëruarve (Luk. 4:18)
• të jetë shembulli i butësisë (Mat. 11:29)
• të përmbushë premtimin e Perëndisë si fara e gruas (Zan. 3:15)
• të na japë Frymën e Shenjtë (Gjo. 7:39)

Arsyet janë të shumta, madhështore, dhe madje transformuese kur i kupton e beson. Por sonte do të fokusohem në arsyen më mbresëlënëse dhe më madhështore që ka të bëjë me vetë natyrën e Perëndisë, që është pikërisht kjo: Krishti erdhi për shkak të dashurisë së pa-meritueshme të Perëndisë për ne, që të na e shpalosë e këtë dashuri, të na e provojë këtë dashuri, dhe përmes saj të na shpëtojë e transformojë përjetësisht.

Për shumicën e besimtarëve Ungjillorë, vargu nga Ungjilli i Gjonit 3:16 është kaq i njohur, sa që humb ndonjëherë madhështinë dhe rëndësinë e vet. Por ky varg i jashtëzakonshëm zbulon një të vërtetë madhështorë që duhet të shkaktojë ngazëllim sa herë që e lexojmë apo dëgjojmë atë.

Gjoni 3:16 bën deklaratën madhështore se në thelb të natyrës së tij, Perëndia është dashuri, dhe se Ai e do botën që Ai krijoi. Perëndia, krijuesi i qiellit e i tokës, është i vetëmjaftueshëm dhe nuk ka nevojë për asnjë e asgjë jashtë vetes së tij. Ai është i Shenjti, sytë e të cilit nuk mund të shikojnë mëkat (Hab. 1:13). Dëshirat e tija janë gjithnjë të drejta, dashuri e tij është gjithnjë e pastër, ndjenjat e tija nuk janë të deformuara. Si ka mundësi, që një Perëndi i tillë të ketë dashuri për botën tonë të thyer e të deformuar nga mëkati?

Bota jonë, edhe pse e deformuar, është mbetja e asaj që Perëndia krijoi dhe përfaqësuesja e botës që ai do të rikrijojë. Plani i Perëndisë është që të restaurojë tërësisht gjithësinë që ai krijoi dhe që njeriu e shkatërroi, dhe për këtë arsye, Ai ende ka dashuri për të.

Mbi të gjitha, bota përfaqëson racën njerëzore që jeton në të, me gjithë rebelët, tradhtarët e idhujtarët e saj. Të gjithë ne, mëkatarë për sytë e Perëndisë nuk e meritojmë dashurinë e tij, të gjithë ne jemi shumë larg të qenit të vlefshëm për të. Madje, Perëndia nuk do të ishte aspak i padrejtë nëse nuk do të bënte asgjë për të shpëtuar njeriun. Për shkak të mëkatit e rebelimit tonë, askush nuk e meriton shpëtimin që Ai jep. E megjithatë, Perëndia na do ne, sepse Perëndia zgjodhi që të na dojë ne.

Krishti përdori fjalën “botë” për të treguar misterin e plotësisë së dashurisë së Perëndisë, që shtrihet e pakushtëzuar mbi të gjitha racat, kombet, e gjeneratat e njerëzve. Perëndia e do njeriun që ai krijoi e që tani vuan pasojat e mëkatit të vet, dhe si rrjedhim, Perëndia ka siguruar rrugën e shpëtimit për ne, që është përmes besimit në Birin e Tij, Jezus Krishtin. Gjoni 3:16 afirmon pikërisht këtë siguri të plotë të dashurisë së Perëndisë.

Dashuri e Perëndisë i duket botës sot e papajtueshme, e panatyrshme, e madje e pamundur. Që ne të besojmë në këtë dashuri ne kemi nevojë për prova të pakundërshtueshme. Njerëzit flasin për dashurinë, i këndojnë dashurisë, premtojnë dashurinë, por prova nuk është tek fjalët por tek veprat (1 Gjo. 3:18). Apostulli Pal shkroi se vdekja e Krishtit për ne në kryq, ishte prova e dashurisë së Perëndisë, duke thënë, “Por Perëndia e tregon dashurinë e tij ndaj nesh në atë që, kur ende ishim mëkatarë, Krishti vdiq për ne.”

Gjoni 3:16 gjithashtu na shpalos edhe pasurinë e Dashurisë së Perëndisë. Kjo dashuri nuk është diçka sentimentale por vetë-sakrifikuese. Dashuria e tij është e kushtueshme dhe e provuar nga sakrifica e tij për ne. Sipas Gjonit, vetëm një ngjarje në historinë e botës është e aftë që të demonstrojë dashurinë e vërtetë. Ai shkroi, “Në këtë është dashuria: jo se ne e kemi dashur Perëndinë, por që ai na ka dashur ne dhe dërgoi Birin e tij për shlyerjen e mëkateve tona” (! Gjo. 4:10).

Dashuria e Perëndisë për popullin e tij mund të kuptohet vetëm në marrëdhënien e dashurisë së Tij për Birin e Vet. Biri, Personi i Dytë i Perëndisë Trini, ishte objekti i përjetshëm i dashurisë së Atit. Dy herë gjatë shërbesës së Krishtit në tokë, Ati theu heshtjen e qiejve për të afirmuar dashurinë e Tij për Birin e Tij (Mateu 3:17; 17:5). Është e paimagjinueshme thellësia e dashurisë që Ati ka për Birin. Dashuria jonë për fëmijët tanë është e deformuar dhe e vogël për shkak të mëkatit tonë dhe e mëkatit të fëmijëve tanë. Madje edhe dashuria që familja dhe miqtë e Krishtit kishin për të ishte e kufizuar dhe e kushtëzuar (Marku 3:21; Gjoni 7:5). Por dashuria ndërmjet Perëndisë At dhe Perëndisë Bir është e përsosur, personale, intime, e thellë, e përkushtuar përjetësisht. Dashuri e tyre është një dashuri pa limite, e pandryshueshme dhe e pavdekshme.

Perëndia Biri, u mishërizua, u trupëzua përmes lindjes së virgjër përmes Marisë, hyri në botën tonë me qëllim që të na shpaloste, të na zbulonte, të na provonte pasurinë e dashurisë së Perëndisë. Ky është lajmi i mirë i ardhjes së Krishtit. Në Jezus Krishtin, Perëndia na zbuloi e na provoi dashurinë e tij për popullin e tij, për të gjithë ata që i besojnë atij. Perëndia i do bijtë e bijat e tija me të njëjtën dashuri që ai do Krishtin, me të njëjtën dashuri të pafundme, të paimagjinueshme, të pakuptueshme, të pandryshueshme. Perëndia dërgoi Birin në tokë, që të vdiste në kryq në vendin tonë, që të na shpëtojë e shpengojë nga mëkati. Apostulli Pal shkroi, “Sepse ai që nuk e kurseu Birin e vet, por e dha për të gjithë ne, qysh nuk do të na dhurojë të gjitha gjëra bashkë me të?” (Rom. 8:32). Absolutisht që jo! Sepse trupëzimi i Krishtit konfirmon, provon që “as lartësitë, as thellësitë, as ndonjë tjetër krijesë, nuk do të mund të na ndajë nga dashuria e Perëndisë që është në Jezu Krishtin, Zotin tonë” (Rom. 8:39). AMEN.

Paqe e mendjes në një botë të paqëndrueshme

Gjetja e paqes së brendshme: Në kohë të pasigurta, si mund të kesh paqe të mendjes në vend të shqetësimit dhe ankthit

Pavarësisht se çfarë ndodh në botë apo në jetën tonë individuale, a ka ndonjë vend ku mund të shkosh për stabilitet? A mund ta shikojmë të ardhmen me shpresë, pavarësisht nga rrethanat? Në këto kohë studentët po e shohin vlerën e Perëndisë si konstanten e tyre. Bota rreth nesh ndryshon vazhdimisht, por Perëndia nuk ndryshon. Ai është i qëndrueshëm, i besueshëm. Ai thotë, “A ka vallë ndonjë Perëndi përveç meje? Jo, nuk ka asnjë shkëmb tjetër; nuk njoh të tillë. Sepse unë, Zoti, nuk ndryshoj.”¹ Perëndia është gjithmonë atje. Ai është besnik. Ai është “i njëjti dje, sot, dhe përjetë.”² Dhe Perëndia mund ta bëjë veten e Tij të njohur, duke na dhënë paqe në mendje dhe në zemër nëpërmjet pranisë së Tij.

Është e mundur paqja e brendshme?

Heather, një studente e sapodiplomuar e Stanford-it u shpreh kështu: “Të jesh në një marrëdhënie të vërtetë me Perëndinë është një realitet i bukur dhe emocionues i përditshëm. Është një ‘shoqëri kozmike’ që nuk do ta ndërroja me gjithë botën. Unë njihem në një mënyrë të thellë dhe duhem në një mënyrë që vetëm mund të shpresoj ta komunikoj në mënyrë të mjaftueshme.”

Studenti Stiv Sojer, një hemofilik, zbuloi se kishte marrë HIV nga një transfuzion gjaku. Në fillim ai u dëshpërua shumë dhe fajësoi Perëndinë. Pastaj Stivi e kërkoi Perëndinë. Rezultati: vitet e fundit të jetës së tij, Stiv udhëtoi në shumë qendra studentore (duke duruar shumë dhimbje) vetëm për t’iu treguar moshatarëve të tij se si mund ta njihnin Perëndinë dhe të përjetonin paqen që ai kishte përjetuar duke e njohur Atë. Jezusi tha, “Unë po ju lë paqen, po ju jap paqen time; unë po jua jap, po jo si e jep bota. Zemra juaj mo u trondittë dhe mos u frikësoftë. Në botë do të keni mundime, por merrni zemër; unë e munda botën.”³

Edhe studentë të tjerë kanë mësuar ashtu si Stivi, se çfarëdo që të ndodhë në këtë jetë, nuk është “fundi i botës”–sepse kjo botë nuk është fundi.

Perëndia i llogoreve

Të gjithë e dimë se shumë njerëz presin derisa vijnë vështirësi vërtet të mëdha për t’u kthyer te Perëndia. Një kapelan ushtarak nga Lufta e Dytë Botërore tha “Nuk ka ateistë në llogore.” Kur jeta shkon vaj njerëzit mendojnë se s’kanë nevojë për Perëndinë. Por ky qëndrim ndryshon kur gjërat ngatërrohen, kur e kuptojmë se jemi në llogore.

Kerina, një studente në Virxhinia, tregon për rrugën e saj për tek Perëndia: “Mendoja se isha e krishterë sepse shkoja në kishë çdo të diel, por s’kisha asnjë ide se si ishte Perëndia. Viti i fundit në shkollë të mesme ishte pak a shumë si tre të tjerët. Pjesën më të madhe të kohës isha e dehur, në qejf ose duke kërkuar dikë që të më donte. Po vdisja përbrenda dhe s’kisha fare kontroll mbi jetën time. Kur kuptova se sa shumë doja që jeta ime të merrte fund, kuptova që kur të shkoja në universitet duhej të gjeja një shpresë. Në atë kohë i kërkova Perëndisë të vinte në jetën time. Ai më ka treguar dashuri, siguri, falje, mbështetje, ngushëllim, pranim dhe një qëllim për të jetuar. Ai është forca ime, dhe po të mos ishte për Të nuk do të isha sot këtu.”

Kush e di çfarë do të ndodhë në mijëvjeçarin e ri? Shumë studentë mund të ndihen si në një llogore. Jeta mund të jetë luftë. Paqja jonë e mendjes mund të tronditet shumë. Në ato momente kur vështirësitë janë të mëdha, ne shpesh kujtohemi për Perëndinë. S’ka problem, sepse Perëndia, i pandryshueshmi, është atje dhe dëshiron të përfshihet në jetën tonë. Ai thotë, “Unë, po unë, jam Zoti; dhe nuk ka asnjë shpëtimtar tjetër. Kthehuni tek unë dhe shpëtohuni…sepse unë jam Perëndia, dhe nuk ka asnjë tjetër.”⁴

Po, Perëndia mund të mendohet si “patericë,” por ka të ngjarë që Ai të jetë e vetmja “patericë” e vërtetë.

Llogoret e padukshme

Disa njerëz, megjithatë, kthehen tek Perëndia edhe kur gjërat duken se po shkojnë mirë. Xhoni, një student në Teksas, tha: “Nga viti i fundit kisha arritur çdo gjë për të cilën njerëzit më thoshin se do të më bënte të ndihesha i plotësuar -role udhëheqëse në organizatat e qendrës studentore, mbrëmje argëtuese, nota të mira, shoqëri me vajza tërheqëse. Çdo gjë që doja të bëja dhe të arrija gjatë kohës së universitetit ndodhi-dhe prapë nuk ndihesha i plotësuar. Diçka ende mungonte dhe nuk kisha ku të shkoja tjetër. Patjetër që askush nuk e dinte si po ndihesha–nga jashtë nuk e tregoja.”

Edhe kur gjërat duket se shkojnë mirë, jeta prapë mund të nxjerrë një llogore–një llogore të brendshme që është e padukshme për syrin, por ndihet në zemër. Beki, një studente në Illinois, e përshkroi kështu këtë fenomen: “Sa herë ke menduar se po ta kishe atë veshje, ose atë të dashur, ose po të shkoje në filan vend, atëherë jeta jote do të ishte e lumtur dhe e plotë? Dhe sa herë e ke blerë atë veshje, ose ke dalë me atë djalë, ose ke vizituar atë vend dhe je larguar që andej duke u ndjerë më bosh sesa në fillim?”

Ne nuk kemi nevojë për dështime apo tragjedi për t’i ndjerë llogoret. Shumicën e rasteve mungesa e paqes vjen nga mungesa e Perëndisë në jetën tonë. Beki tregon për atë që ndodhi pasi e njohu Perëndinë, “Që atëherë kam pasur shumë luftëra dhe ndryshime në jetë, por çdo gjë që bëj merr një perspektivë të re kur e di se kam një Perëndi të dashur dhe të përjetshëm përkrah. Unë besoj se s’ka asgjë që unë dhe Perëndia s’mund ta përballojmë së bashku –dhe sa për përmbushjen që e kam kërkuar aq shumë, më në fund e kam gjetur.”

Me përfshirjen e Perëndisë në jetët tona ne mund të rrimë të qetë. Duke e njohur Perëndinë dhe duke dëgjuar atë që Ai thotë në Bibël, do të kemi paqe të brendshme në jetën tonë. Ne e shohim jetën nga këndvështrimi i Tij, të vetëdijshëm për besnikërinë dhe aftësinë e Tij për t’u kujdesur për ne. Prandaj, pavarësisht se çfarë sjell mijëvjeçari i ri, ne mund ta vendosim shpresën në Perëndinë si të pandryshueshmin tonë. Ai po pret ta tregojë Veten në jetën tonë nëse ne do të kthehemi tek Ai dhe do ta kërkojmë.

Paqja e vërtetë e brendshme – Ndërtimi në Shkëmb

A po ndërtoni mbi diçka në jetën tuaj? E besoni apo jo, çdo person po ndërton mbi diçka. Secili prej nesh e ka një themel, diçka në të cilën ka vendosur shpresën dhe besimin. Ndoshta është vetvetja–“Unë e di që mund ta bëj jetën time të suksesshme nëse punoj sa duhet.” Ose një mënyrë jetese–“Nëse mund të fitoj mjaft para, jeta do të jetë e mrekullueshme.” Ose madje edhe një periudhë kohe–“Mijëvjeçari i ri do t’i ndryshojë gjërat.”

Perëndia ka një këndvështrim tjetër. Ai thotë se vetja jonë është themel i dobët për të vendosur shpresën dhe besimin dhe po ashtu edhe njerëzit e tjerë, ose çdo gjë tjetër që kjo botë ofron. Ai do që ne t’i besojmë Atij. Ai thotë, ” Prandaj, ai që i dëgjon këto fjalë të mia dhe i vë në praktikë, mund të krahasohet prej meje me një njeri të zgjuar, që e ka ndërtuar shtëpinë e tij mbi shkëmb. Ra shiu, erdhi përmbytja, frynë erërat dhe u përplasën mbi atë shtëpi; por ajo nuk u shemb, sepse ishte themeluar mbi shkëmb. Përkundrazi ai që i dëgjon këto fjalë dhe nuk i vë në praktikë, do të krahasohet me një njeri budalla, që e ka ndërtuar shtëpinë e tij mbi rërë. Më pas ra shiu, erdhi përmbytja, frynë erërat dhe u përplasën mbi atë shtëpi; ajo u shemb dhe rrënimi i saj qe i madh.”⁵

Është gjë e mençur ta përfshish Perëndinë në jetë për ato kohë kur vijnë katastrofat. Por qëllimi i Perëndisë është që ne të kemi një jetë me bollëk pavarësisht nga rrethanat. Ai dëshiron të ketë një ndikim pozitiv në çdo fushë të jetës sonë. Kur mbështetemi mbi Të dhe Fjalën e Tij, ne ndërtojmë mbi Shkëmb.

Paqja përfundimtare e mendjes

Disa njerëz do të ndiheshin të sigurt po të ishin bijtë e një multi-milioneri, ose po ta dinin që mund të merrnin me lehtësi nota të mira. Në një marrëdhënie me Perëndinë ka siguri edhe më të madhe.

Perëndia është i fuqishëm. Ndryshe nga ne, Perëndia e di çfarë do të ndodhë nesër, javën tjetër, vitin tjetër, dekadën tjetër. Ai thotë, “Unë jam Perëndia, dhe s’ka asnjë si unë, që e shpall fundin që në fillim.”⁶ Ai e di çfarë do të ndodhë në mijëvjeçarin e ri. Më e rëndësishmja, Ai e di çfarë do të ndodhë në jetën tënde dhe do të jetë atje kur ajo të ndodhë, nëse ti ke zgjedhur ta përfshish Atë në jetën tënde. Ai na thotë se Ai mund të jetë “një strehë dhe një forcë, një ndihmë gjithnjë e gatshme në fatkeqësi.”⁷ Por ne duhet të bëjmë përpjekje të sinqerta për ta kërkuar Atë. Ai thotë, “Ju do të më kërkoni dhe do të më gjeni, kur të më kërkoni me të gjithë zemrën tuaj.”⁸

Kjo nuk do të thotë se ata që e njohin Perëndinë nuk do të kalojnë kohë të vështira. Por ka një paqe dhe një forcë që e jep prania e Perëndisë. Një ndjekës i Jezu Krishtit e shprehu kështu këtë: “Ne jemi të shtrënguar në çdo mënyrë, por jo të ngushtuar deri në fund; jemi ndërdyshas, po jo të dëshpëruar; jemi të përndjekur, por jo të braktisur; të rrëzuar, por jo të shkatërruar.”⁹ Realiteti na thotë që ne do të ndeshim probleme. Megjithatë, nëse i kalojmë ato në një marrëdhënie me Perëndinë, ne mund të reagojmë ndaj tyre me një këndvështrim të ndryshëm dhe me një forcë që nuk është e jona. Asnjë problem nuk është i pakapërcyeshëm për Perëndinë. Ai është më i madh se gjithë problemet që mund të na godasin ne, dhe ne nuk jemi lënë vetëm për t’u marrë me to.

Perëndia merakoset për ne. Fuqia e madhe e Perëndisë, e cila mund të shfaqet në jetën tonë, shoqërohet me dashurinë e Tij të thellë. Mijëvjeçari i ri mund të jetë një kohë paqeje botërore që kurrë nuk është parë më parë, ose ndoshta do të ketë më shumë urrejtje dhe dhunë etnike, më shumë divorce, etj. Në secilin rast, askush nuk do të na dojë më shumë se sa Perëndia. Askush nuk do të merakoset për ne sa ç’mund të merakoset Perëndia. Fjala e Tij na thotë, “Zoti është i mirë, është një fortesë në kohën e fatkeqësisë. Ai i njeh ata që kërkojnë strehë tek Ai.”¹⁰ “Dhe gjithë merakun tuaj hidheni mbi Të sepse Ai merakoset për ju.”¹¹ Dhe, “Zoti është i mirë me të gjithë dhe plot dhembshuri për të gjitha veprat e Tij. Zoti është pranë të gjithë atyre që e kërkojnë, pranë gjithë atyre që e kërkojnë në të vërtetë. Ai kënaq dëshirën e atyre që kanë frikë prej Tij; dëgjon britmën dhe i shpëton.”¹²

Jezu Krishti iu tha ndjekësve të tij këto fjalë ngushëlluese: “A nuk shiten vallë dy harabela për një aspër? Dhe, megjithatë asnjëri prej tyre nuk bie në tokë pa dashjen e Atit tuaj. Sa për ju, madje edhe të gjitha fijet e flokëve të kokës suaj janë të numëruara. Mos kini frikë, pra; ju vleni më tepër se shumë harabela.”¹³ Nëse ktheheni tek Perëndia, ai do të kujdeset për ju si askush tjetër, dhe në një mënyrë që askush tjetër nuk mund ta bëjë.

Paqe e mendjes nëpërmjet Perëndisë

Ne nuk kemi asnjë ide se çfarë do të sjellë mijëvjeçari i ri. Nëse sjell kohë të vështira, Perëndia do të jetë atje për ne. Nëse sjell kohë të mira, ne përsëri do të kemi nevojë për Perëndinë që të mbushë atë boshllëkun e brendshëm që kemi dhe t’iu japë jetëve tona kuptim.

Në fund të fundit, çfarë ka më shumë rëndësi? Ajo që ka më shumë rëndësi është që ne të mos jemi të ndarë nga Perëndia. A e njohim ne Perëndinë? A na njeh Ai ne? A e kemi nxjerrë jashtë nga jetët tona? Apo e kemi ftuar në to? Nëpërmjet njohjes së Tij, Ai prodhon në ne një këndvështrim të ndryshuar dhe na jep shpresë. Nëpërmjet marrëdhënies me Të ne mund të kemi paqe në mes të çdo rrethane.

Pse duhet që Perëndia të jetë në qendër të jetës sonë? Sepse nuk ka paqe ose shpresë të vërtetë pa njohjen e Tij. Ai është Perëndia dhe ne nuk jemi. Ai nuk mbështetet mbi ne, por ne duhet të mbështetemi tek Ai. Ai na krijoi për të pasur nevojë për praninë e Tij në jetën tonë. Ne mund të përpiqemi ta bëjmë jetën të funksionojë pa Të, por do të jetë e kotë.

Perëndia dëshiron që ne ta kërkojmë Atë. Ai dëshiron që ne ta njohim dhe ta përfshijmë në jetët tona. Por ka një problem: ne të gjithë e kemi nxjerrë jashtë Atë. Bibla e përshkruan këtë kështu: “Ne të gjithë endeshim si dele; secili prej nesh ndiqte rrugën e vet.”¹⁴ Ne të gjithë jemi përpjekur të jetojmë pa Perëndinë. Kjo është ajo që Bibla e quan “mëkat.”

Heather, që u citua edhe më parë, thotë në lidhje me mëkatin: “Kur hyra në Stanford, nuk isha e krishterë. Bota shtrihej te këmbët e mia, duke pritur të revolucionarizohej. Merrja pjesë në takime politike, ndiqja leksione mbi racizmin dhe drejtësinë sociale, dhe e zhyta veten në qendrën e shërbimit të komunitetit. Besoja në fuqinë brenda meje për të sjellë një ndryshim të dukshëm në botë. Ndihmoja fëmijët pa të drejta të shkollës fillore; drejtoja kampin ditor në një shtëpi për të pastrehët; mblidhja ushqimet që mbeteshin për të ushqyer të uriturit. Megjithatë, sa më shumë përpiqesha të ndryshoja botën, aq më shumë dekurajohesha. Ndesha burokraci, apati, dhe…mëkat. Fillova të mendoj se ndoshta natyra njerëzore kishte nevojë për një remont kapital (rregullim të plotë).”

Paqja e vërtetë = Paqe me Perëndinë

Kohët që ndryshojnë dhe teknologjia e përmirësuar nuk kanë edhe aq rëndësi në tablonë e madhe të gjërave. Pse? Sepse problemi ynë kryesor si njerëz është që ne e kemi larguar veten nga Perëndia. Problemet tona më të mëdha nuk janë fizike, por shpirtërore. Perëndia e di këtë, prandaj siguroi një zgjidhje për ndarjen tonë prej Tij. Ai krijoi një rrugë që ne të kthehemi tek Ai…nëpërmjet Jezu Krishtit.

Bibla thotë që, “Perëndia aq shumë e deshi botën, saqë e dha Birin e Tij të vetëmlindurin, që kushdo që beson në Të të mos humbasë, por të ketë jetë të përjetshme.”¹⁵ Jezu Krishti u kryqëzua (një formë e lashtë ekzekutimi) për mëkatet tona, në vendin tonë. Ai vdiq, u varros dhe u ringjall nga të vdekurit. Për shkak të vdekjes së Tij flijuese, ne mund të vijmë në një marrëdhënie me Perëndinë–“Atyre që e pranuan, Ai u dha pushtetin të bëhen fëmijë të Perëndisë, atyre që besojnë në emrin e Tij.”¹⁶

Është kaq e thjeshtë: Perëndia dëshiron të jetë në një marrëdhënie të përsosur me ne–prandaj Ai e bëri atë marrëdhënie të mundur nëpërmjet Jezusit. Pra, tani mbetet në dorën tonë të kërkojmë Perëndinë dhe ta ftojmë Atë në jetën tonë. Shumica e njerëzve e bëjnë këtë nëpërmjet lutjes. Lutje do të thotë të flasësh hapur me Perëndinë. Që tani mund t’i drejtohesh Perëndisë duke i thënë Atij diçka të tillë me sinqeritet: “Perëndi, unë dua të të njoh. Deri tani nuk të kam lejuar në jetën time, por dua që kjo të ndryshojë. Dua të përfitoj nga zgjidhja Jote për ndarjen time nga Ti. Unë mbështetem në vdekjen e Jezusit në vendin tim që unë të jem i falur dhe i pajtuar me Ty. Dua që Ti të përfshihesh në jetën time që nga kjo ditë e tutje.”

A e ke ftuar me sinqeritet Perëndinë në jetën tënde? Vetëm ti dhe Ai mund ta dini me siguri këtë. Nëse po, ti mund të presësh shumë gjëra të mira. Perëndia premton ta bëjë jetën tënde të tashme një jetë me bollëk për shkak të marrëdhënies tënde me Të.¹⁷ Ai premton të banojë në ty.¹⁸ Dhe Ai të jep jetën e përjetshme.¹⁹

Melisa, një studente në New England, thotë në lidhje me Perëndinë: “Nëna u nda nga babai kur unë isha shumë e vogël dhe nuk e kuptoja ç’po ndodhte. Dija vetëm që babai nuk vinte më në shtëpi. Një ditë shkova për vizitë nga gjyshja dhe i thashë asaj që nuk e kuptoja pse babai duhej të më lëndonte dhe pastaj të largohej. Ajo më përqafoi dhe më tha që ishte dikush që nuk do të më braktiste kurrë, dhe ai dikush ishte Jezusi. Ajo citoi Hebrenjtë 13:5 dhe Psalmin 68:5 që thonë ‘Kurrë nuk do të të lë, kurrë nuk do të të braktis’ dhe ‘Ai do të jetë një baba për jetimin.’ Unë u gëzova shumë që Perëndia donte të ishte babai im.”

Çfarëdo që të ndodhë në botën rreth teje, mund të kesh paqe në mendje duke ditur që Perëndia mund të jetë atje për ty. Çfarëdo që mijëvjeçari i ri të sjellë, ti mund të kesh Perëndinë si të pandryshueshmin tënd.

Për t’u rritur në njohjen e Perëndisë dhe të dashurisë së Tij për ty, lexo ungjillin sipas Gjonit në Bibël. Nëse ke pyetje për ndonjë nga çështjet e ngritura në këtë artikull, të lutem na kontakto.

(1) Isaia 44:8 dhe Malakia 3:6 në Bibël
(2) Hebrenjve 13:8
(3) Gjoni 14:27 dhe 16:33
(4) Isaia 43:11 dhe Isaia 45:22
(5) Mateu 7:24-27
(6) Isaia 46:9-10
(7) Psalmi 46:1
(8) Jeremia 29:13
(9) 2 Korintasve 4:8-9
(10) Nahumi 1:7
(11) 1 Pjetrit 5:7
(12) Psalmi 145:17-19
(13) Mateu 10:29-31
(14) Isaia 53:6a
(15) Gjoni 3:16
(16) Gjoni 1:12
(17) Gjoni 10:10
(18) Gjoni 14:23
(19) 1 Gjoni 5:11-13

Copyright 1999 Instituti Jeta e Re

Kërkova Gëzim! Gjeta Krishtin!

Blejz Paskal ishte një matematicien gjeni Francez që vdiq në vitin 1662. Pasi i ishte larguar Perëndisë deri në moshën 31 vjeçare, në 23 Nëntor 1654 në orën 22:30, Paskali takoi Perëndinë dhe u kthye në besim tek Krishti në mënyrë të thellë dhe të palëkundshme. Ai e shkroi përjetimin e tij në një copë pergamene dhe e qepi në xhaketën e tij ku u gjend pas vdekjes së tij tetë vjet më vonë. Ja se çfarë thuhej,

“Viti i hirit 1654, e Hënë 23 Nëntor, festa e Shën Klemendit. Nga ora dhjetë e gjysmë e mbrëmjes deri gjysmë ore pas mesnate, ZJARR, Perëndia i Abrahamit, Perëndia i Isakut, Perëndia i Jakobit, jo perëndia i filozofëve dhe studiuesve. Siguri, gëzim zemre, paqe. Perëndia i Jezu Krishtit, Perëndia i Jezu Krishtit. “Perëndia im dhe Perëndia juaj.” Gëzim, gëzim, gëzim, lot gëzimi… Jezu Krishti. Jezu Krishti. Mos u ndafsha kurrë prej Tij.”

Në vitin 1968 Paskali, C. S. Ljuis, Xhonatan Eduards, Dan Fuller dhe Bibla u bashkuan për ta ndryshuar jetën time përgjithmonë me këto fjalë, “Gëzim, gëzim, gëzim, lot gëzimi.” Kjo librushkë e vogël e titulluar Kërkimi i Gëzimit, të cilën e keni në buletinin tuaj të adhurimit lindi gjatë atyre ditëve. Nuk u shkrua për 15 vjet. Por ky ishte momenti kur lindi. Shihni brenda kapakut. Ja ku janë fjalët e vrullshme të Paskalit kundër frikës sime të lumturisë.

“Të gjithë njerëzit kërkojnë lumturi. Nuk ka asnjë përjashtim. Çfarëdo mjetesh që të përdorin, që të gjithë këtë gjë synojnë. Shkaku pse disa shkojnë në luftë dhe të tjerë e mënjanojnë atë, është e njëjta dëshirë tek të dy por që plotësohet në mënyra të ndryshme. Ky është motivi i çdo veprimi tek çdo njeri, madje edhe i atyre që varin veten.”

Dyshoja që kjo ishte e vërtetë. Por gjithmonë kisha frikë që motivimi ishte mëkati. E mendoja dëshirën për të qenë i lumtur si një defekt moral. Mendoja që vetëmohimi do të thoshte të hiqje dorë prej gëzimit, dhe jo thjesht mohimi i gëzimeve më të vogla për gëzime më të mëdha. Por pastaj Perëndia komplotoi përmes këtyre dy shkrimtarëve për të më detyruar ta lexoja sërish Biblën. Ti jepja një mundësi që ajo të thoshte fjalën e saj të vërtetë. Ajo që zbulova në Bibël në lidhje me gëzimin më ndryshoi përgjithmonë. Qysh atëherë jam përpjekur ta kuptoj, ta jetoj dhe t’jua mësoj të tjerëve. Nuk është gjë e re. Ka qenë në Bibël për mijëra vjet.

Çfarë thotë Bibla rreth gëzimit?

Më lejoni t’ju jap një shije të asaj që Bibla thotë rreth gëzimit.

• Synimi i Jezusit në gjithë sa mësoi ishte gëzimi i popullit të tij.

Këto gjëra jua kam thënë që gëzimi im të qëndrojë në ju dhe gëzimi juaj të jetë i plotë. Gjoni 15:11

• Perëndia na mbush me gëzim kur i besojmë Krishtit.

Dhe Perëndia i shpresës le t’ju mbushë me çfarëdo gëzimi dhe paqe me anë të besimit! Romakëve 15:13

• Mbretëria e Perëndisë është gëzim.

Sepse mbretëria e Perëndisë nuk është të ngrënët dhe të pirët, por drejtësia, paqja dhe gëzimi në Frymën e Shenjtë. Romakëve 14:17

• Gëzimi është fryti i Frymës së Perëndisë brenda nesh.

Por fryti i Frymës është: dashuria, gëzimi, paqja… Galatasve 5:22

• Gëzimi ishte synimi i gjithçkaje që apostujt bënë dhe shkruajtën.

Jo se kemi pushtet mbi besimin tuaj, por jemi bashkëpunëtorët e gëzimit tuaj, sepse për shkak të besimit ju qëndroni të patundur. 2 Korintasve 1:24

• Të bëhesh i Krishterë do të thotë të gjesh gëzim i cili të bën të gatshëm të harrosh gjithçka tjetër.

Përsëri, mbretëria e qiejve i ngjan një thesari të fshehur në një arë, që një njeri që e ka gjetur e fsheh; dhe, nga gëzimi që ka, shkon, shet gjithçka që ka dhe e blen atë arë. Mateu 13:44

• Gëzimi ushqehet dhe ruhet prej fjalës së Perëndisë në Bibël.

Porositë e Zotit janë të drejta dhe e gëzojnë zemrën; urdhërimet e Zotit janë te pastra dhe ndriçojnë sytë. Psalmi 19:8

• Gëzimi do t’ia kalojë çdo trishtimi për ata që i besojnë Krishtit.

Ata që mbjellin me lot, do të korrin me këngë gëzimi. Psalmi 126:5

Të qarat mund të vazhdojnë një natë, por në mëngjes shpërthen një britmë gëzimi. Psalmi 30:5b

• Vetë Perëndia është gëzimi ynë.

Atëherë un do të vij tek altari i Perëndisë, te Perëndia, që është gëzimi im dhe kënaqësia ime. Psalmi 43:4

Ti do të më tregosh shtegun e jetës; ka shumë gëzim në praninë tënde; në të djathtën tënde ka kënaqësi në përjetësi. Psalmi 16:11

• Gëzimi në Perëndinë ia tejkalon çdo gëzimi tokësor.

Ti më ke shtënë në zemër më tepër gëzim nga sa ndjejnë ata, kur kanë grurë dhe musht me shumicë. Psalmi 4:7

• Nëse gëzimi juaj është në Perëndinë, atëherë askush s’mund t’jua marrë këtë gëzim.

Kështu edhe ju tani jeni në dhembje, por unë do t’ju shoh përsëri dhe zemra juaj do të gëzohet, dhe askush nuk do t’ua heqë gëzimin tuaj. Gjoni 16:22

• Perëndia u bën thirrje të gjitha kombeve dhe popujve të marrin pjesë në gëzimin që Ai u ofron të gjithë atyre që besojnë. Pa racizëm. Pa etnocentrizëm.

Kombet do të gëzohen dhe do të ngazëllojnë. Psalmi 67:4

Lëshoni klithma gëzimi Perëndisë, ju të gjithë banorë të tokës. Psalmi 66:1

• I gjithë mesazhi i Krishterë nga fillimi në fund është një lajm i mirë për një gëzim të madh.

Por engjëlli u tha atyre: ”Mos druani, sepse unë po ju lajmëroj një gëzim të madh për të gjithë popullin…” Luka 2:10

Kështu të shpenguarit nga Zoti do të kthehen, do të vijnë në Sion me klithma gëzimi dhe një hare e përjetshme do të kurorëzojë kokën e tyre; do të marrin gëzim dhe hare, e dhembja dhe rënkimi do të zhduken. Isaia 51:11

• Kur ta takojmë Krishtin në ardhjen e tij të dytë do të hyjmë në gëzimin e tij të pashkatërrueshëm.

Dhe zoti i tij i tha: “Të lumtë, shërbëtor i mirë dhe besnik; ti u tregove besnik në gjëra të vogla; unë do të të vë mbi shumë gjëra; hyr në gëzimin e zotit tënd”. Mateu 25:23

Ndoshta vëzhgimi më tronditës për mua në vitin 1968 ishte ai vëzhgim i thjeshtë dhe i dukshëm që ky gëzim në Perëndinë është diçka që na është urdhëruar. Këtë e shihni në faqen e dytë të librushkës:

Gjej kënaqësinë tënde në Zotin dhe ai do të plotësojë dëshirat e zemrës sate. Psalmi 37:4

Ngazëlloni, o njerëz të drejtë, tek Zoti; lëvdimi u shkon për shtat njerëzve të drejtë. Psalmi 33:1

Gëzohuni tek Zoti dhe ngazëlloni, o njerëz të drejtë; lëshoni britma gëzimi, ju të gjithë, o njerëz me zemër të drejtë. Psalmi 32:11

Ky është një urdhërim për shkak se ajo që rrezikohet nuk është thjesht gëzimi ynë por lavdia e Perëndisë, nderi dhe reputacioni i Perëndisë. Nëse nuk gëzohemi në Perëndinë – nëse Perëndia nuk është thesari ynë, ëndja jonë dhe kënaqësia jonë atëherë Ai çnderohet. Lavdia e Tij nëpërkëmbet. Reputacioni i tij njolloset. Prandaj, Perëndia urdhëron të gëzohemi si për të mirën tonë ashtu dhe për lavdinë e tij.

Ky zbulim më ndihmoi të kuptoja mesazhin qendror të Krishterimit, ungjillin – lajmin e mirë – të Jezu Krishtit. Dhe për këtë gjë bën fjalë kjo librushkë e vogël e titulluar Kërkimi i Gëzimit. Ky është qëllimi i saj, të na japë një përmbledhje të Ungjillit të Krishterë, si ai i shpëton mëkatarët dhe iu jep gëzim të përjetshëm.

Është e rrezikshme të përpiqesh ta përmbledhësh oqeanin në një pikë shiu – të përpiqesh ta vendosësh drejtësinë dhe dashurinë e Perëndisë në një librushkë. Por mendoj që nuk është vetëm e rrezikshme, është diçka e dashur dhe e nevojshme. Këtë gjë bëri Perëndia dikur! Ai e vendosi veten e tij të pafundme në një qenie të vetme njerëzore, në Jezu Krishtin (Kolosianëve 2:9). Kjo ishte shumë herë më e mahnitshme sesa vendosja e oqeanit në një pikë shiu. Kjo ishte dashuri! Për shkak se ai ishte njeri dhe Perëndi, mund të vdiste për mëkatet tona. Por shumë njerëz nuk e dalluan Perëndinë tek ai. Edhe unë ndërmarr rrezikun që shumë njerëz të mos e shohin ungjillin në këtë librushkë. Rreziku im është i madh për shkak se nuk jam Perëndi dhe nuk jam i pagabueshëm. Por unë ju dua dhe dëshiroj të shihni çfarë ka bërë Perëndia për t’iu shpëtuar ju.

Prandaj le ta shohim së bashku këtë librushkë. Nëse nuk je ende besimtar në Jezusin, thjesht përpiqu të jesh i hapur për atë që Perëndia mund të dojë të të tregojë për veten e tij dhe për ty, kërkoji Atij të të konfirmojë atë që është e vërtetë dhe të të mbrojë nga ajo që nuk është e tillë. Nëse je besimtar, rifreskoju për atë mbi të cilën ke ndërtuar jetën tënde, dhe bëhu gati ta ndash lajmin më të madh në botë përmes kësaj librushke të vogël nëse Perëndia të udhëheq ta përdorësh. U nderoftë Krishti i ringjallur këtë mëngjes Pashke!

Konsiderojini së bashku dy të vërtetat e para biblike.

E vërteta biblike #1: Perëndia na krijoi për lavdinë e tij.

“Bëj që të vijnë bijtë e mi nga larg dhe bijat e mia nga skajet e tokës, tërë ata që quhen me emrin tim, që kam krijuar për lavdinë time.” (Isaia 43:6-7)

E vërteta biblike #2: Çdo njeri duhet të jetojë për lavdinë e Perëndisë.

“Prandaj nëse hani, nëse pini apo nëse bëni ndonjë gjë tjetër, të gjitha këto t’i bëni për lavdinë e Perëndisë.” (1 Korintasve 10:31)

Këto të dyja janë pothuaj të njëjta, apo jo? Ku qëndron ndryshimi? Pse ka rëndësi të kemi dy faqe në vend që t’i bashkojmë në një? Ndryshimi është që E vërteta #1 flet për planin e Perëndisë dhe E vërteta #2 flet për detyrën tonë. Duke i mbajtur të veçuara dhe në këtë rend po themi diçka shumë kritike për realitetin. Nëse nuk e dëgjojmë këtë gjë ka të ngjarë të mos e shohim ungjillin si lajmin e çmuar që ai është. Vdekja e tmerrshme e Krishtit ka të ngjarë të na duket si një reagim i tepruar. Pika kritike është që Perëndia është origjina e gjithçkaje, standardi për të gjitha, dhe synimi i çdo gjëje. Universi ka në qendër Perëndinë.

Vajza ime shtatë vjeçare Talitha dhe unë shkuam dje në takimin tonë të së dielës për një drekë në restorant. Ndërsa morëm kthesën pamë një furgon blu përpara nesh dhe i thashë Talithës, “Nuk më pëlqen ajo stampë.” Ajo nuk mund ta shihte nga vendi ku ishte ulur prandaj ia lexova unë: “Gjithçka ka të bëjë me Mua.” Me “M” të madhe. Kjo është arsyeja pse ungjilli i Jezusit është shumë i vështirë që kuptohet prej shumë njerëzve. Ai është mbështetur mbi një vizion krejt tjetër për realitetin. Nuk ka të bëjë gjithçka me ne. Gjithçka ka të bëjë me Perëndinë.

Perëndia na formoi që të jetonim për lavdinë e Tij. Këtë e shohim gjithandej në Bibël. Si rrjedhim, thirrja dhe detyra e jetës tonë është të jetojmë për lavdinë e Tij. Vendoseni veten në provë: A do të thotë dashuria e Perëndisë për ju që Ai iu vendos ju në qendër apo do të thotë që Ai iu jep gëzim të përjetshëm, duke paguar vetë një kosto shumë të lartë, dhe kështu e vendos veten e Tij në qendër? Për këtë gjë u krijuat. Ky do të ishte gëzimi juaj dhe lavdia e Tij.

Pastaj konsideroni dy të Vërtetat e tjera biblike së bashku.

E vërteta biblike #3: Të gjithë ne kemi dështuar për ta lavdëruar Perëndinë si duhet.

“Të gjithë kanë mëkatuar dhe janë privuar nga lavdia e Perëndisë.” (Romakëve 3:23)

E vërteta biblike #4: Të gjithë ne gjendemi nën dënimin e drejtë të Perëndisë.

“Paga e mëkatit është vdekja…” (Romakëve 6:23

Edhe këto të dyja mund të kombinohen në një faqe të vetme ashtu si dy të parat. Mund të themi që “për shkak se të gjithë ne jemi mëkatarë meritojmë dënimin e Perëndisë – ne meritojmë ndëshkim.” Por nëse e themi kështu do të humbisnim diçka tepër të rëndësishme. Ajo që do të humbiste është theksi i së Vërtetës #3 që mëkati nuk është kryesisht mënyra si i kemi trajtuar njerëzit por mënyra si e kemi trajtuar Perëndinë.

Stampa e ngjitur tek ai furgoni blu do të ishte e gabuar edhe nëse do të kishte kuptimin, “Mëkati im ka të bëjë vetëm me Mua.” Perëndia është qendra e planit të tij në krijim. Perëndia është qendra e detyrës tonë si krijesa. Perëndia është qendra e asaj se çfarë do të thotë të jemi mëkatarë: ashtu si thotë dhe Romakëve 3:23, nuk e arrijmë lavdinë e Perëndisë, kjo do të thotë që preferojmë dhe gëzohemi me një madhështi tjetër nga ajo e Perëndisë. Më së pari dhe më së shumti mëkati ka të bëjë me mënyrën sesi e trajtojmë Perëndinë dhe jo njerëzit e tjerë.

Nuk do ta kuptojmë kurrë tmerrin e ferrit apo kryqin e përgjakur të Krishtit nëse nuk e ndjejmë peshën e mëkatit si poshtërim i Perëndisë. Mëkati nuk është thjesht abuzimi i njerëzve nga njerëz të tjerë. Mëkati ka të bëjë kryesisht me abuzimin e Perëndisë. Njeriu që mohon Perëndinë. Njeriu që injoron Perëndinë. Njeriu që preferon gjëra të tjera më tepër se Perëndinë. Kështu njeriu e nëpërkëmb Perëndinë. Kjo është nëpërkëmbja përfundimtare në univers. Këtë gjë duhet ta ndjejmë që ndëshkimi i tmerrshëm i së Vërtetës #4 të mos na duket i padrejtë.

Ne të gjithë e kemi trajtuar Perëndinë me përbuzje, dhe për këtë arsye zemërimi i Tij po vjen mbi ne. Ky është problemi ynë më i madh. Ky është problem më i madh se ekonomia. Problem më i madh se marrëdhëniet ndërkombëtare me Irakun dhe Korenë e Veriut. Më i madh se vështirësitë e martesës apo dhimbjet e kancerit. Kjo është ajo që Ungjilli i Krishterë ka për qëllim ta trajtojë më së pari. Si mund të shpëtohemi prej gjykimit të drejtë të Perëndisë? Ungjilli ka dhe shumë efekte të tjera të mrekullueshme! Por kjo është kritike dhe të tjerat janë bazuar mbi këtë.

Tani flasim për ungjillin. Le t’i konsiderojmë së bashku dy të Vërtetat e fundit biblike.

E vërteta biblike #5: Perëndia dërgoi birin e tij të vetëm Jezusin për të siguruar jetë dhe gëzim të përjetshëm.

“Kjo fjalë është e sigurt e denjë për t’u pranuar plotësisht, që Krishti Jezus erdhi në botë për të shpëtuar mëkatarët,…” (1 Timoteu 1:15)

E vërteta biblike #6: Përfitimet e blera përmes vdekjes së Krishtit u përkasin atyre që pendohen dhe i besojnë atij

“Pendohuni, pra, dhe kthehuni, që të shlyhen mëkatet tuaja” (Veprat 3:19).

”Beso në Zotin Jezu Krisht dhe do të shpëtohesh” (Veprat 16:31).

Sërish, edhe këto të dyja mund t’i kombinojmë. Mund të themi: Cila është zgjidhja për mëkatin, fajin dhe dënimin? Përgjigja, “Beso në Zotin Jezu Krisht dhe do të shpëtohesh.” Por kjo do të ishte në thelb një përgjigje e paplotë! Nëse jeni duke u mbytur, zgjidhja nuk është që thjesht të kërkoni ndihmë; zgjidhja janë rojet e bregdetit dhe litari i shpëtimit (dhe nëse është e nevojshme) edhe frymëmarrja artificiale. Thirrja për ndihmë thjesht ju lidh me veprën shpëtuese. Nëse po kaloni një infarkt lajmërimi i urgjencës nuk është zgjidhja juaj kryesore. Zgjidhja janë ambulanca, ndihma e parë, infermieret, kirurgët dhe mjekimi. Lajmërimi i urgjencës është thjesht lidhja me veprën shpëtuese.

Kështu është edhe me pendimin për mëkatin tuaj dhe besimin tek Jezusi (E vërteta #6). Kjo është lidhja juaj me veprën shpëtuese të Perëndisë në Krishtin. Para 2000 vjetësh Krishti bëri diçka për të na shpëtuar ne. Ai erdhi, jetoi një jetë të përsosur si Biri i Perëndisë. Ai vdiq si zëvendës në vend të të gjithë atyre që do t’i besojnë atij. 1 Pjetri 3:18, “sepse edhe Krishti ka vuajtur një herë për mëkatet, i drejti për të padrejtët, për të na çuar te Perëndia.” Besimi ynë nuk është baza e shpëtimit tonë. Besimi na lidh me bazën e shpëtimit. Baza e shpëtimit tonë është Krishti.

Vdekja e tij dhe ndëshkimi i tij në vendin tonë; drejtësia e tij e përsosur në vend të mëkatit dhe pa-përsosmërive tona. Ringjallja e tij e vërteton dhe siguron shpëtimin dhe gëzimin tonë përjetë e mot. Bibla thotë, “por në qoftë se Krishti nuk është ringjallur, i kotë është besimi juaj; ju jeni ende në mëkatet tuaja… Por tashti Krishti u ringjall prej së vdekurish, dhe është fryti i parë i atyre që kanë fjetur.” (1 Korintasve 15:17, 20). Për shkak se ai vdiq për ne dhe u ringjall sërish, të gjithë ata që i besojnë atij kanë jetë të përjetshme dhe një gëzim gjithnjë e në rritje.

Besoji atij me jetën tënde. Besoji atij me martesën apo beqarinë tënde. Besoji atij me punën dhe situatën tënde financiare. Besoji atij me shëndetin tënd. Dhe poshtë të gjitha këtyre besoji atij me mëkatin, fajin dhe frikën tënde. Ai tashmë ka vepruar për të të shpëtuar. Është kryer. Ai ka vdekur dhe është ringjallur. Shpëtimi i tij mund të bëhet juaji përmes besimit në të. Dhe kur të ndodhë kjo gjë atëherë do të plotësohet qëllimi për të cilin u krijuat: lavdia e Perëndisë që reflektohet në gëzimin tuaj përjetë.

© Desiring God

Leje: Ju lejoheni dhe inkurajoheni ta riprodhoni apo shpërndani këtë material në çdo formë të mundshme me kusht që të mos ndryshoni fjalët në asnjë mënyrë dhe të mos merrni asnjë pagesë përveç kostos së riprodhimit. Për postimet në internet, preferohet të bëhet një link i këtij dokumenti në faqen tonë të internetit. Çdo përjashtim nga leja e mësipërme duhet të aprovohet prej shërbesës Desiring God. By John Piper. © Desiring God. Website: desiringGod.org

Çfarë do të thotë të “besosh” në Jezusin?

Përgjigjia jonë: Pikë së pari, të besosh në Krishtin do të thotë se nuk varesh më në veten, por në Krishtin për të shkuar në parajsë. Ne nuk mund të shkojmë në parajsë duke bërë vepra të mira, vepra që mendojmë se do të na bëjnë të pranueshëm nga Perëndia. Përkundrazi kemi nevojë që të na falen mëkatet, duke kuptuar se Jezusi vdiq për mëkatet tona. Dhe se ajo që Ai bëri në kryq është e vetmja mënyrë se si mund të na falen mëkatet. Bibla thotë…

• “Për Të bëjnë dëshmi të gjithë profetët (e Dhiatës së Vjetër), që kushdo që beson në Të merr faljen e mëkateve me anë të emrit të Tij..” (Veprat e Apostujve 10:43)
• “Në të Cilin kemi shpengimin me anë të gjakut të Tij, faljen e mëkateve sipas pasurive të hirit të Tij.” (Efesianëve 1:7)

Pasi dikush beson në Krishtin për faljen e mëkateve të veta, një jetë e re fillon–“Prandaj nëse dikush është në Krishtin, ai është një krijesë e re; gjërat e vjetra kanë shkuar; ja, të gjitha gjërat u bënë të reja!” (2 Korintasve 5:17). Personi bëhet një ndjekës i Krishtit. Si një ndjekës i Krishtit, personi varet në Jezusin edhe në fusha të tjera të jetës, jo vetëm në faljen e mëkateve.

Për shembull, Jezusi tha se Ai është Mësuesi (Gjoni 13: 13-14). Ai u tha dishepujve të Vet se do t’u dërgonte Frymën e Shenjtë dhe se Fryma e Shenjtë do t’u mësonte atyre të gjitha gjërat (Gjoni 14:26) dhe do t’i udhëhiqte ata në gjithë të vërtetën (Gjoni 16:13). Perëndia i mëson personit rrugët e Tija dhe të vërtetën e Tij. Për sa u përket vlerave dhe sjelljes tonë, Ai pastron gjëra nga të menduarit tonë që nuk janë të drejta dhe na tregon çfarë është e drejtë nga perspektiva e Tij. Kjo është një mënyrë tjetër në të cilën Perëndia na do.

Ai është i Vetmi që di gjithçka dhe Ai do që ne t’i ndërtojmë jetët tona mbi të vërtetën e Tij. Jezusi tha…

• “Prandaj, ai që i dëgjon këto fjalë të Mia dhe i vë në praktikë, mund të krahasohet prej Meje me një njeri të zgjuar, që e ka ndërtuar shtëpinë e tij mbi shkëmb. Ra shiu, erdhi përmbytja, frynë erërat dhe u përplasën mbi atë shtëpi; por ajo nuk u shemb, sepse ishte themeluar mbi shkëmb.” (Mateu 7:24-25)
• “Nëse do të qëndroni në fjalën Time, jeni me të vërtetë dishepujt e Mi; do ta njihni të vërtetën dhe e vërteta do t’ju bëjë të lirë.” (Gjoni 8:31-32)
• “Ejani tek Unë, o ju të gjithë të munduar dhe të rënduar, dhe Unë do t’ju jap çlodhje. Merrni mbi vete zgjedhën Time dhe mësoni nga Unë, sepse Unë jam zemërbutë dhe i përulur nga zemra; dhe ju do të gjeni prehje për shpirtrat tuaj.”(Mateu 11:28-29)

Pjesa më e rëndësishme e të ndjekurit të Krishtit është të mësojmë prej Tij. Duke u varur në Krishtin si Mësuesin tonë, Ai na udhëheq në të jetuarit e një jete që është në përputhje me vullnetitn e Tij dhe është në përputhje me të vërtetën. Ai na tregon se si të jetojmë dhe madje do të na udhëheqë në mënyrën si të lutemi. Kur mësojmë çfarë do Ai prej nesh, atëherë ne varemi në fuqinë dhe forcën e Tij (Fryma e Shenjtë) për t’i bërë ato gjëra.

Të ndjekësh Jezusin ka të bëjë e tëra me varësinë në Të. Ai u tha dishepujve të Tij,“Unë jam hardhia, ju jeni shermendet; kush qëndron në Mua dhe Unë në të, jep shumë fryt, sepse pa Mua nuk mund të bëni asgjë .” (Gjoni 15:5).

Çfarë Është Një i Krishterë?

Bibla ka shumë mënyra se si e përshkruan apo e përkufizon se çfarë është një i Krishterë. i Krishteri është një mëkatar i falur, një krijesë e re në Krisht, një fëmijë i adoptuar i Perëndisë, një udhëtar në këtë botë me destinacion qiellin. Një nga përshkrimet më dramatike që gjejmë në Bibël gjendet tek Letra e Palit drejtuar Romakëve 6:13, ku çdo i Krishterë përshkruhet si dikush që është sjellë i “gjallë prej së vdekurish.” Kjo është një deklaratë kategorike e Palit. Ai nuk nënkupton mundësinë por deklaron një fakt, të kryer, një herë dhe përgjithmonë, një fakt i papërsëritshëm dhe i pamohueshëm. Nëse je i Krishterë, Perëndia të ka sjellë nga vdekja në jetë. Mund të mos ndjehesh si i tillë, por nëse je i Krishterë, ky është realiteti.

Së pari, cila është vdekja prej së të cilës ka shpëtuar i Krishteri? Në Bibël, vdekja është në thelb një realitet e status shpirtëror. Perëndia i tha Adamit, “mos ha nga pema e njohjes të së mirës dhe të së keqes, sepse ditën që do të hash prej saj ke për të vdekur me siguri” (Zan. 2:17). Por Adami hëngri prej pemës së ndaluar (Perëndia po testonte bindjen e Adamit), dhe vdiq. Fizikisht, procesi i vdekjes filloi të kontrollonte dhe të shkaktonte ndryshimet në trupin dhe shëndetin e Adamit dhe Evës. Por shpirtërisht, ata tashmë kishin vdekur në momentin e asaj mosbindje të parë. Në thelb të konceptit dhe realitetit të vdekjes është ndarja. Ndarja po divorci martesor është vdekja e asaj martese. Vdekja fizike është ndarja e trupit nga shpirti. Vdekja shpirtërore është ndarja e njeriut nga Perëndia, mënyra e të jetuarit në rebelim ndaj Zotërimit dhe drejtimit sovran të Perëndisë. Mbi të gjitha, vdekja është dominimi apo skllavërimi nën një mbretëri të re që sundohet nga Satani (Vep. 26:18). Krishti tha “Kush bën mëkatin është skllav i mëkatit” (Gjoni 8:34). Kjo është mbretëria të cilit i përkisnim të gjithë (Efesianëve 2:2) për shkak të pasardhjes nga Adami dhe njësimit me të si kreu ynë (1 Kor. 15:22). Kur ai iu rebelua Perëndisë, ne iu rebeluam Perëndisë në të. Ai ishte kreu dhe përfaqësuesi i tërë njerëzimit, dhe kur ai ra, ne të gjithë ramë ne të; “të gjithë vdesin në Adamin” (1 Kor. 15:22).

Së dyti, çfarë është kjo jetë në të cilën i Krishteri është sjellë i “gjallë prej së vdekurish”? Ashtu siç jeta është e kundërta e vdekjes, ashtu edhe kjo “jetë” e re është e kundërta e ndarjes prej Perëndisë dhe e rebelimit nga Zotërimit të Tij. “Jeta” është sfera e ekzistencës së njeriut në të cilën ndarja nga Perëndia është zëvendësuar nga miqësia me Perëndinë. Jeta, është sfera e re ekzistencës së njeriut në të cilën ai apo ajo ka dashuri për Perëndinë, dhe ku Krishti Jezus rrëfehet e duhet si Zot e Shpëtimtar, dhe në të cilën asgjë nuk do të na ndajë ndonjë herë nga dashuria e Perëndisë (Rom. 8:37-39).

Së treti, le të vëmë re se si kaluam nga vdekja në jetë. Vini re se fraza “të gjallë prej së vdekurish,” në origjinal, pavarësisht përkthimit në Shqip, është në pasive. Perëndia është ai që e ka realizuar këtë gjë, dhe jo njeriu. Përmes veprës së tij të hirshme dhe sovrane, Perëndia na kaloi nga vdekja në jetë. Kur dhe ku e bëri Ai këtë? Në Kryqin e Golgotës, kur Biri i Perëndisë pagoi haraçin, shpërblimin për mëkatin tonë (Marku 10:45). Në Adamin, të gjithë në vdiqëm, por në Krisht, Kreu ynë i përsosur e i pamëkatë, të gjithë u ngritëm në një jetë të re. Në Krisht, Perëndia arriti shpëtimin tonë nga mbretëria e vdekjes dhe e errësirës (Kol. 1:13). Por ne nuk vijmë në pronësi të këtij shpëtimi deri në momentin që ne besojmë në Zotin Jezus Krisht duke e përqafuar atë si Shpëtimtarin dhe Zotin tonë.

Së fundi, një i Krishterë është dikush që jeton si një person që ka kaluar nga vdekja në jetë. Apostulli i Krishtit na urdhëron “tregoni veten tuaj te Perëndia, si të gjallë prej së vdekurish, dhe gjymtyrët tuaja si mjete drejtësie për Perëndinë” (Rom. 6:23). Cili është mesazhi që ju përçoni përmes jetës tuaj? A demonstroni dhe provoni ju përmes jetës tuaj se jeni “të gjallë prej së vdekurish?” A i sugjeron jeta juaj botës që na vëzhgon, se ju keni përjetuar ngjalljen e rilindjen shpirtërore? Ngjallja nga të vdekurit është diçka dramatike. Çdo i Krishterë është një person i ngjallur nga vdekja. Ne jemi bërë pjesëmarrës të jetës së ngjallur të Krishtit, jeta jonë është fshehur me Krishtin në Perëndinë (Kol. 3:3). Jeta e botës që vjen, tashmë ka ardhur dhe pushtuar jetët tona. Si duhet të jetë kjo jetë? Lexo Galatasve 5:22-23 dhe Kolosianët 3:12-17. Më pas, ulu dhe mendohu. Reflekto, medito, pendohu, ngazëllohu në Krishtin dhe për Krishtin. Përmes hirit dhe fuqisë së Frymës së Shenjtë, jeto praktikisht në përputhje me atë që je në sytë e Perëndisë, një person i ngjallur nga vdekja në jetë.

Të DUHET NJë AVOKAT

 

Ti mund të pyesësh: “Si është e mundur? Unë nuk kam bërë asnjë krim! Përse paskam nevojë për një avokat?”

Dihet që njerëzit marrin avokatë për arsye nga më të ndryshmet. Disa marrin avokat për të realizuar një shit-blerje, disa të tjerë marrin një avokat për tu mbrojtur në sallën e gjyqit. Në këtë botë të korruptuar është e mundur që të dënohesh kur je i pafajshëm dhe ti shpëtosh dënimit kur je plotësisht fajtor përpara ligjit, por vetëm nëse ke një avokat që është në gjendje të korruptojë drejtësinë e ligjit.

Por ty të duhet një avokat pasi ti je fajtor për disa veprime për të cilat asnjë gjykatë njerëzore nuk do ti shkonte ndërmend të të dënonte dhe që asnjë avokat njerëzor nuk të shpëton dot pavarësisht nga aftësia për të korruptuar drejtësinë. Asnjë avokat nuk të  mbron dhe shpëton dot me përjashtim të atij që do t’ju sugjeroj përmes kësaj letre.

Për çfarë akuzash rrezikohesh të dënohesh?  Bibla, Fjala e pagabueshme e Perëndisë të deklaron se “të gjithë mëkatuan dhe u privuan nga lavdia e Perëndisë,” (Rom. 3:23). Dhe se “të gjithë kanë devijuar, janë korruptuar; asnjeri nuk bën të mirën, as edhe një” (Psalmi 14:3). Nëse reagimi yt i parë është të mendosh se nuk ka Perëndi, dëgjo përsëri deklaratën e Biblës: “I pamendi ka thënë në zemër të tij: ‘Nuk ka Perëndi’,” (Psalmi 14:1). Në fakt, pavarësisht se çfarë deklaron me gojë dhe se çfarë dëshiron me mendje dhe me zemër, ti e di shumë mirë që Perëndia ekziston, që ai të shikon, që në sytë e tij ti je tashmë i gjykuar e fajtor, dhe se së shpejti ti do të dalësh para gjyqit të tij për të marrë dënimin e përjetshëm. Prandaj, mos u përpiq që të gënjesh vetveten, por përule zemrën tënde dhe vazhdo të lexosh. Krijesa e Perëndisë, Bota, çdo gjë që të rrethon dhe në të cilën ti jeton, madje edhe vetë ekzistenca jote të provon, madje të lë pa asnjë justifikim që Perëndia i Biblës ekziston dhe është Perëndia i gjallë e i vërtetë.  Për çdo njeri, “ajo që mund të njihet prej Perëndisë është bërë e dukshme në ta, sepse Perëndia ua ka shfaqur atyre. ²⁰ Në fakt cilësitë e tij të padukshme, fuqia e tij e përjetshme dhe hyjnia e tij, duke qenë të dukshme nëpërmjet veprave të tij që nga krijimi i botës, shihen qartë, me qëllim që ata të jenë të pafalshëm,” (Rom. 1:19-20). Në fakt ti ke tërë jetën që përpiqesh që ta ndrydhësh e harrosh këtë realitet, kjo sepse e di që ti je fajtor.

Ligji i Perëndisë, i përmbledhur në Dhjetë Urdhëresat të mëson  “Duaje Zotin, Perëndinë tënd, me gjithë zemrën tënde, me gjithë shpirtin tënd, me gjithë mendjen tënde e me gjithë forcën tënde!” dhe “Duaje të afërmin tënd porsi vetveten,” (Marku 12:30-31). Aq më tepër, fakti që ti ke të regjistruar a brenda vetes tënde që nga lindja ndjeshmërinë ndaj së mirës dhe së keqes dëshmon se ti je krijuar nga Perëndia në ngjashmëri me imazhin e tij shpirtëror. Bibla na mëson se ndërgjegjja jote është ajo që të dënon apo të lavdëron kur ti bën të mirën apo të keqen (Rom. 2:15). Është e pamundur për ty që ti shpëtosh këtij akuzuesi apo prokurori që punon për Perëndinë brenda teje dhe kundra teje.

Ndërsa “njeriu shikon pamjen, Perëndia shikon zemrën,” (1 Sam. 16:7). Perëndia përmes Fjalës së tij që “është e gjallë dhe vepruese, më e mprehtë se çdo shpatë me dy tehe, depërton deri në ndarjen e shpirtit dhe të frymës, të nyjeve dhe të palcave, dhe është në gjendje të gjykojë mendimet dhe dëshirat e zemrës. Dhe nuk ka asnjë krijesë që të jetë e fshehur para tij, por të gjitha janë lakuriq dhe të zbuluara para syve të Atij, të cilit ne do t’i japim llogari,” (Heb. 4:12-13). Kështu, krenaria, urrejtja, epshi, egoizmi, tallja apo indiferentizmi nuk i shpëtojnë syrit të Perëndisë. Ai të njeh ty në fakt më mirë se sa ti mendon se e njeh veten tënde.

Por mos u përpiq që të fshihesh prapa meritave apo virtyteve të tua. Çfarë do që të bësh në këtë botë, ti kurrë nuk do të arrish që të shpëlash ato që ke bërë. Së pari pasi ato të mira që mund të kesh bërë nuk i ke bërë për lavdinë e Perëndisë por për lavdinë tënde. Së dyti, nuk i ke bërë nga dashuria për Perëndinë por për dashurinë që ke për veten tënde. Së treti, ato nuk i ke bërë në përputhje me standardin e Perëndisë por sipas mendjes tënde. Ligji i Perëndisë është standardi absolut i dashurisë dhe drejtësisë përmes së cilës Perëndia mat çdo gjë. Ky ligj u dha “me qëllim që çdo gojë të heshtë dhe gjithë bota t’i jetë nënshtruar gjykimit të Perëndisë,” (Rom. 3:19). Në ditën e gjykimit, “ditën në të cilën Perëndia do të gjykojë të fshehtat e njerëzve me anë të Jezu Krishtit” (Rom. 2:16), ti nuk do të kesh asnjë mënyrë shfajësimi pasi ti tashmë e dije se çfarë Perëndia priste prej teje dhe se ti ke refuzuar që ti bindesh atij.

Por, sepse Perëndia është jo vetëm i shenjtë e i drejtë, por edhe i dashur, ai nuk e ka braktisur njerëzimin në këtë situatë të dëshpëruar. “Sepse Perëndia e deshi aq botën, sa dha Birin e tij të vetëmlindurin, që, kushdo që beson në të, të mos humbasë, por të ketë jetë të përjetshme,” (Gjoni 3:16). Bibla na mëson se Perëndia ati siguroi për ne një avokat për të gjithë ata që kthehen nga mëkatet e tyre, që i rrëfejnë ato dhe kërkojnë mëshirë e falje. Apostulli Gjon shkroi “Djema të mi, ju shkruaj këto gjëra që të mos mëkatoni; dhe në qoftë se ndokush mëkatoi, kemi një avokat te Ati, Jezu Krishtin të drejtin. ² Ai është shlyesi për mëkatet tona; dhe jo vetëm për tonat, por edhe për ata të të gjithë botës,” (1 Gjon. 2:1-2).

Krishti është avokati që të duhet ty për të dalë i falur e i shpëtuar përpara Perëndisë. Por Krishti nuk është një avokat si të tjerët. Ai është avokati unik hyjnor pasi në fakt ai mori e mbajti mbi veten e tij dënimin që të takon ty për mëkatet e tua. E cili avokat njerëzor do ta bënte këtë gjë për klientët e tij? Askush. Çfarë manifestimi spektakolar i dashurisë së Krishtit për ty. Biri i Përjetshëm i Perëndisë, Personi i Dytë i Trinisë, morri mbi veten e tij natyrën e plotë njerëzore, por pa mëkat, erdhi në këtë botë për të jetuar një jetë të përsosur dashurie dhe të vërtete, dhe madje edhe vdiq në kryq në vendin tënd  o njeri dhe për ty, me qëllim që të përmbushte drejtësinë e Perëndisë. Edhe pse e vështirë për tu kuptuar plotësisht nga ty në këtë moment, kjo është e vërteta dhe bekimi që vjen nga Perëndia për të mirën tënde.

A do të bësh budëllallëkun që të mbrosh ti veten tënde përpara Perëndisë së Plotfuqishëm ditën e gjykimit, ditën e llogaridhënies? Apo do të pranosh Avokatin Hyjnor që Perëndia ka caktuar për shpëtimin tënd, për mbrojtjen tënde? Asnjë avokat tjetër nuk do të të mjaftojë në atë ditë të tmerrshme. Ti mund të marrësh për veten tënde këtë avokat sot, pa asnjë shpenzim nga ana jote, thjesht duke u kthyer nga mëkatet e tua, duke rrëfyer mëkatet e tua, dhe duke i besuar Jezus Krishti për shpëtimin dhe mbrojtjen tënde. Të besosh është ta hedhësh veten tënde trup dhe shpirt, me të tërë të kaluarën, të tashmen dhe të ardhmen tënde në krahët e Krishtit.

Si fillim lutu kështu: “Perëndi i Shenjtë e i dashur, Zot Jezus Krisht, Unë kam nevojë për mbrojtjen tënde, për shenjtërinë tënde, për mëshirën tënde, për dashurinë tënde, për sakrificën tënde, për avokatin tënd hyjnor. Ju lutem, falni mëkatet e mia, më ndrysho zemrën, dhe ji Zoti dhe Shpëtimtari im.”

Nëse kjo është lutja jote me besim dhe e sinqertë, atëherë ti je i falur nga Perëndia dhe je bërë ndjekës i Jezus Krishtit. Kjo do të thotë që ti duhet që menjëherë të gjesh një Kishë të vërtetë Biblike përmes së cilës Perëndia do të kujdeset për ty. Të duhet një kishë në të cilën Fjala e Perëndisë predikohet dhe praktikohet me besnikëri. Krishti të urdhëron: “merre kryqin tënd dhe më ndiq,” (Marku 10:21).