Në përputhje me temën e Krishtlindjes, do të doja të reflektoja sonte, në këtë shërbesë Vigjilje të Krishtlindjes, mbi tre dhuratat që dijetarët nga lindja i sollën foshnjës Jezu. Tri dhuratat (Shkrimi nuk thotë nëse ishin tre apo me shumë dijetarë!) ishin ar, temjani dhe mirrë. Ungjilli sipas Mateut thotë:
“Dhe, duke hyrë në shtëpi, panë fëmijën me Marinë, nënën e tij, dhe ranë përmbys dhe e adhuruan. Pastaj, duke hapur thesaret e tyre, i ofruan dhurata: ar, temjan dhe mirrë” (Mt. 2:11).
Unë do të doja të shqyrtoja se si këto dhurata flasin për dhuratat që ne duhet të sjellim në besim si ndjekës të Krishtit, Jezusit.
Dhurata e parë: Ar
E para nga dhuratat e dijetarëve ishte ari. Ari është një mineral i çmuar që nxirret me vështirësi të mëdha. Kur ari del nga miniera, ai nuk shkëlqen. Ari duhet të rafinohet. Procesi i rafinimit portretizon sprovat që të krishterët durojnë për t’u rritur në ngjashmëri me Krishtin. Fillimisht farkëtari e ngroh mineralin me një zjarr të ndezur, pastaj e zhyt në ujë të ftohtë. Pastaj skorja hiqet dhe procesi përsëritet pa pushim. Argjendari e di se minerali është pastruar kur mund të shohë reflektimin e tij ne pllakën e arit. Kjo është ajo që Perëndia dëshiron të bëjë në jetën tonë: të na përsosë përmes sprovave derisa të mund të shohë reflektimin e Tij tek ne.
Ndërsa dijetarët i ofruan ar Jezusit foshnje, Krishti dëshiron që ne ti ofrojmë atij si dhuratën tonë, një karakter të perëndishëm që është rafinuar dhe pastruar nëpërmjet besimit. Pjetri foli në këtë mënyrë për sprovat, duke thënë se nëpërmjet tyre “vërtetësia e sprovuar e besimit tuaj – më e çmuar se ari që humbet edhe pse sprovohet nga zjarri – mund të gjendet për të sjellë lavdi, lavdi dhe nderim në zbulesën e Jezu Krishtit”. (1 Pjet. 1:6-7). Zakaria profetizoi gjithashtu për pastërtinë e rafinuar që Jezusi dëshiron të marrë nga populli i Tij, duke thënë se ai do t’i vendosë ata «në zjarr dhe do t’i rafinojë ashtu si rafinon argjendin dhe do t’i provojë ashtu siç provohet ari. Ata do të thërrasin emrin tim dhe unë do t’u përgjigjem atyre. Unë do të them… ‘Ata janë populli im’; dhe do të thonë: “Zoti është Perëndia im”” (Zak. 13:9). Së fundi, Jobi foli për ofertën e një zemre të pastër që dëshiron Perëndia, duke thënë: “Kur të më sprovojë, do të dal si ar” (Jobi 23:10). Për më tepër, ne mund të imagjinojmë se sa i dobishëm duhet të ketë qenë ari i dhënë familjes së Jezusit në rrethanat e tyre të vështira. Ne gjithashtu nderojmë Jezusin duke dhënë nga pasuria jonë materiale për punën e kishës së Tij.
Dhurata e dytë: Temjan
Dhurata e dytë e dijetarëve ishte temjani. Kjo ishte një rrëshirë aromatike që bëhej nga lëngu qumështor i pemës Bosëellia. Kjo pemë rritet në rajonet e shkretëtirës në Arabi, dhe rrëshira përdorej si parfum dhe si temjan për djegie. Eksodi 30:34-38 bën thirrje që ky temjan të digjet në tempull si një ofertë falënderimi për Zotin, për të nxjerrë një erë të këndshme që del nga vendi i shenjtë. Na kujton thirrjen tonë për t’i dhënë Jezusit adhurimin tonë mirënjohës dhe lutjet tona falënderuese. Pema nga vjen temjani rritet në vende të thata dhe të shkreta. Kjo na kujton se Krishti lavdërohet veçanërisht kur populli i Tij e adhuron në kohë vështirësish dhe në vende djerrë. Ashtu si priftërinjtë vendosën temjanin në altar për të bërë një aromë të ëmbël përpara Zotit, Krishti dëshiron që ne të ngremë lart zemrat tona në adhurim me mirënjohje ndaj Tij.
Dhurata e tretë: Mirrë
Dhurata e tretë e njerëzve të mençur ishte mirrë. Kjo ishte një tjetër erëz aromatike, e përdorur në mjekësi, për parfume dhe në balsamimin e të vdekurve. Këtu na kujtohet se Jezusi na dha dhuratën e vdekjes së tij shlyese, për të na falur mëkatet tona. Ashtu si dishepujt që e nderuan në kujdesin për trupin e Tij, dijetarët i dhanë mirrën Jezusit në lindjen e tij. Mirrë besohet se ka kushtuar pesë herë më shumë se temjani, prandaj përdorimi i saj bujar ishte një shenjë mbretërie. Magët adhuruan Jezusin si Mbretin e Mbretërve dhe i ofruan atij këtë erëz mbretërore për të nderuar vdekjen e Tij. Ne e nderojmë Jezusin Mbretin tonë duke besuar në vdekjen e Tij për faljen e mëkateve tona dhe duke u bashkuar me Jezusin në vdekjen e mëkatit dhe duke mbajtur kryqin tonë në botë.
Ne vërejmë shpesh se dhurata e vërtetë që na është dhënë nga Jezusi është dhurata e Vetvetes, duke përfshirë jetën e Tij të përsosur, vdekjen shlyese të mëkatit dhe mbretërimin e lavdishëm, shpëtues nga qielli. Dhurata që Zoti ynë dëshiron prej nesh nuk është asgjë më pak se dhurata e vetes në këmbim. Ari, temjani dhe mirra na ndihmojnë të kuptojmë se çfarë do të thotë t’i japim veten Jezusit. Ne i ofrojmë veten atij që zemrat tona të bëhen të pastra si të Tijat, duke pranuar me gëzim sprovat rafinuese që kjo kërkon. Ne i ofrojmë atij adhurimin dhe lutjet tona falënderuese, të cilat e dimë se dalin para Tij si parfum i ëmbël. Dhe ne ofrojmë besimin tonë në vdekjen e Jezusit për mëkatet tona, duke pranuar me gëzim vdekjen e natyrës sonë mëkatare, në mënyrë që të mund të jetojmë për Perëndinë në risinë e jetës së shenjtë. Ashtu si dijetarët e adhuruan Jezusin kur Ai lindi shumë kohë më parë, le ta adhurojmë Atë si Shpëtimtar dhe Zot nëpërmjet arit, temjanit dhe mirrës së jetës sonë.
Gëzuar Krishtlindjet për të gjithë ju ndërsa ne gëzohemi për lindjen e Zotit dhe Shpëtimtarit tonë.
Sepse Perëndia e deshi aq botën, sa dha Birin e tij të vetëmlindurin, që, kushdo që beson në të, të mos humbasë, por të ketë jetë të përjetshme. Gjoni 3:16
Siç është tradita qindra vjeçare e Krishterimit, në këtë sezon, e madje këtë shërbesë Vigjilje, ne lexojmë, këndojmë dhe meditojmë mbi historinë e Lindjes së Krishtit. Por a i kuptojmë ato që lexuam e kënduam sonte? A kuptojmë dhe a besojmë që sonte ne nuk kremtojmë lindjen e një njeriu çfarëdo. Ndryshe nga sa mendon bota jashtë, ne-të Krishterët ungjillorë-nuk jemi mbledhur këtë mbrëmje të 24 Dhjetorit në një festë ditëlindjeje, për të ngrënë tortë dhe për të kënduar “Gjithë Urimet për Jezusin!” Ne jemi mbledhur plot mirënjohje dhe adhurim për Perëndinë e shpëtimit tonë, sepse Personi i Dytë i Trinisë, Perëndi prej Perëndie, i përjetshëm e i pafund në shenjtëri e drejtësi, në njohje e urtësi, në pushtet e lavdi, në zemërim por edhe në dashuri, i barabartë me Atin dhe Frymën e Shenjtë për nga qenia e lavdia, plotësisht Perëndi prej Perëndie të vërtetë, përuli vetveten e tij, na u afrua ne njerëzve duke u bërë si ne, për bekimin tonë. Dhe pikërisht ky do të jetë fokusi i këtij meditimi sonte, qëllimi i vërtetë i trupëzimit të Perëndisë. Perëndia na u afrua. Perëndia na u zbulua duke mbuluar shkëlqimin e lavdisë së shenjtërisë së tij me një mantel mishi njerëzor, duke u futur në këtë botë përmes ngjizjes hyjnore dhe lindjes nga Maria, një akt vetpërulje, me qëllim që Perëndia të bëhej për ne praktikisht bekim.
Psalmisti thotë se e gjithë krijesa e lavdëron Perëndinë (Psa. 19:1). Por asgjë nuk e adhuron Perëndinë më mirë se sa trupëzimi i Birit të Tij. Siç shkroi edhe Çarls Spërxhën, “Këndo, këndo u univers, deri sa të konsumohesh plotësisht, e megjithatë, ti nuk mund të këndosh një himn aq të ëmbël se sa vetë kënga e Trupëzimit.”
Arsyet e ardhjes së Krishtit janë të shuma. Do të rendis vetëm disa sa për fillim: Krishti erdhi në tokë…
të në shpengoj nga ligji (Gal. 4:4-5)
të jetë Shpëtimtari i botës (1 Gjo. 4:14; Gjo. 12:47)
të mirëpritet në emër të Atit (Gjo. 5:43)
të japë jetë të bollshme (Gjo. 10:10)
të na zbulojë Atin Perëndi (Mat. 11:27; Gjo. 14:9)
të predikojë clirimin e të robëruarve (Luk. 4:18)
të jetë shembulli i butësisë (Mat. 11:29)
të përmbushë premtimin e Perëndisë si fara e gruas (Zan. 3:15)
të na japë Frymën e Shenjtë (Gjo. 7:39)
Arsyet janë të shumta, madhështore, dhe madje transformuese kur i kupton e beson. Por sonte do të fokusohem në arsyen më mbresëlënëse dhe më madhështore që ka të bëjë me vetë natyrën e Perëndisë, që është pikërisht kjo: Krishti erdhi për shkak të dashurisë së pa-meritueshme të Perëndisë për ne, që të na e shpalosë e këtë dashuri, të na e provojë këtë dashuri, dhe përmes saj të na shpëtojë e transformojë përjetësisht.
Për shumicën e besimtarëve Ungjillorë, vargu nga Ungjilli i Gjonit 3:16 është kaq i njohur, sa që humb ndonjëherë madhështinë dhe rëndësinë e vet. Por ky varg i jashtëzakonshëm zbulon një të vërtetë madhështorë që duhet të shkaktojë ngazëllim sa herë që e lexojmë apo dëgjojmë atë.
Gjoni 3:16 bën deklaratën madhështore se në thelb të natyrës së tij, Perëndia është dashuri, dhe se Ai e do botën që Ai krijoi. Perëndia, krijuesi i qiellit e i tokës, është i vetëmjaftueshëm dhe nuk ka nevojë për asnjë e asgjë jashtë vetes së tij. Ai është i Shenjti, sytë e të cilit nuk mund të shikojnë mëkat (Hab. 1:13). Dëshirat e tija janë gjithnjë të drejta, dashuri e tij është gjithnjë e pastër, ndjenjat e tija nuk janë të deformuara. Si ka mundësi, që një Perëndi i tillë të ketë dashuri për botën tonë të thyer e të deformuar nga mëkati?
Bota jonë, edhe pse e deformuar, është mbetja e asaj që Perëndia krijoi dhe përfaqësuesja e botës që ai do të rikrijojë. Plani i Perëndisë është që të restaurojë tërësisht gjithësinë që ai krijoi dhe që njeriu e shkatërroi, dhe për këtë arsye, Ai ende ka dashuri për të.
Mbi të gjitha, bota përfaqëson racën njerëzore që jeton në të, me gjithë rebelët, tradhtarët e idhujtarët e saj. Të gjithë ne, mëkatarë për sytë e Perëndisë nuk e meritojmë dashurinë e tij, të gjithë ne jemi shumë larg të qenit të vlefshëm për të. Madje, Perëndia nuk do të ishte aspak i padrejtë nëse nuk do të bënte asgjë për të shpëtuar njeriun. Për shkak të mëkatit e rebelimit tonë, askush nuk e meriton shpëtimin që Ai jep. E megjithatë, Perëndia na do ne, sepse Perëndia zgjodhi që të na dojë ne.
Krishti përdori fjalën “botë” për të treguar misterin e plotësisë së dashurisë së Perëndisë, që shtrihet e pakushtëzuar mbi të gjitha racat, kombet, e gjeneratat e njerëzve. Perëndia e do njeriun që ai krijoi e që tani vuan pasojat e mëkatit të vet, dhe si rrjedhim, Perëndia ka siguruar rrugën e shpëtimit për ne, që është përmes besimit në Birin e Tij, Jezus Krishtin. Gjoni 3:16 afirmon pikërisht këtë siguri të plotë të dashurisë së Perëndisë.
Dashuri e Perëndisë i duket botës sot e papajtueshme, e panatyrshme, e madje e pamundur. Që ne të besojmë në këtë dashuri ne kemi nevojë për prova të pakundërshtueshme. Njerëzit flasin për dashurinë, i këndojnë dashurisë, premtojnë dashurinë, por prova nuk është tek fjalët por tek veprat (1 Gjo. 3:18). Apostulli Pal shkroi se vdekja e Krishtit për ne në kryq, ishte prova e dashurisë së Perëndisë, duke thënë, “Por Perëndia e tregon dashurinë e tij ndaj nesh në atë që, kur ende ishim mëkatarë, Krishti vdiq për ne.”
Gjoni 3:16 gjithashtu na shpalos edhe pasurinë e Dashurisë së Perëndisë. Kjo dashuri nuk është diçka sentimentale por vetë-sakrifikuese. Dashuria e tij është e kushtueshme dhe e provuar nga sakrifica e tij për ne. Sipas Gjonit, vetëm një ngjarje në historinë e botës është e aftë që të demonstrojë dashurinë e vërtetë. Ai shkroi, “Në këtë është dashuria: jo se ne e kemi dashur Perëndinë, por që ai na ka dashur ne dhe dërgoi Birin e tij për shlyerjen e mëkateve tona” (! Gjo. 4:10).
Dashuria e Perëndisë për popullin e tij mund të kuptohet vetëm në marrëdhënien e dashurisë së Tij për Birin e Vet. Biri, Personi i Dytë i Perëndisë Trini, ishte objekti i përjetshëm i dashurisë së Atit. Dy herë gjatë shërbesës së Krishtit në tokë, Ati theu heshtjen e qiejve për të afirmuar dashurinë e Tij për Birin e Tij (Mateu 3:17; 17:5). Është e paimagjinueshme thellësia e dashurisë që Ati ka për Birin. Dashuria jonë për fëmijët tanë është e deformuar dhe e vogël për shkak të mëkatit tonë dhe e mëkatit të fëmijëve tanë. Madje edhe dashuria që familja dhe miqtë e Krishtit kishin për të ishte e kufizuar dhe e kushtëzuar (Marku 3:21; Gjoni 7:5). Por dashuria ndërmjet Perëndisë At dhe Perëndisë Bir është e përsosur, personale, intime, e thellë, e përkushtuar përjetësisht. Dashuri e tyre është një dashuri pa limite, e pandryshueshme dhe e pavdekshme.
Perëndia Biri, u mishërizua, u trupëzua përmes lindjes së virgjër përmes Marisë, hyri në botën tonë me qëllim që të na shpaloste, të na zbulonte, të na provonte pasurinë e dashurisë së Perëndisë. Ky është lajmi i mirë i ardhjes së Krishtit. Në Jezus Krishtin, Perëndia na zbuloi e na provoi dashurinë e tij për popullin e tij, për të gjithë ata që i besojnë atij. Perëndia i do bijtë e bijat e tija me të njëjtën dashuri që ai do Krishtin, me të njëjtën dashuri të pafundme, të paimagjinueshme, të pakuptueshme, të pandryshueshme. Perëndia dërgoi Birin në tokë, që të vdiste në kryq në vendin tonë, që të na shpëtojë e shpengojë nga mëkati. Apostulli Pal shkroi, “Sepse ai që nuk e kurseu Birin e vet, por e dha për të gjithë ne, qysh nuk do të na dhurojë të gjitha gjëra bashkë me të?” (Rom. 8:32). Absolutisht që jo! Sepse trupëzimi i Krishtit konfirmon, provon që “as lartësitë, as thellësitë, as ndonjë tjetër krijesë, nuk do të mund të na ndajë nga dashuria e Perëndisë që është në Jezu Krishtin, Zotin tonë” (Rom. 8:39). AMEN.
EJA, EJA, EMANUEL është një prej himneve më të njohura që këndohet zakonisht nëpër shërbesat e kishave gjatë periudhës së Krishtlindjeve. Ky himn vjen nga periudha e Mesjetës së Hershme, rreth viteve A.D. 800, si një antiofon, apo himn, dhe që u kthye vargje metrike rreth viteve 1100, dhe më vonë u publikua në Latinisht në vitin 1710. Himni u rizbulua më vonë, u përkthye në anglisht dhe u publikua në vitin 1851 nga John Mason Neale, një pastor Anglikan. Më pas ai u bë i njohur edhe në gjuhë e vende të tjera si pasojë e influencës Britanike në të gjithë botën.
Kuptohet se të gjitha ata që e këndojnë këtë himn e dinë që po i këndojnë Lindjes së Krishtit. Por çfarë është e veçantë për këtë himn është mënyra se si e shtjellon Lindjen e Krishtit. Si çdo këngë tjetër e suksesshme, himni e shtjellon mesazhin përmes narrativës, përmes tregimit të historisë së ardhjes së Krishtit në këtë botë. Kështu, himni fillon me “hijet” e Dhiatës së Vjetër dhe kalon në dritën e Dhiatës së Re me zbulesën e Perëndisë në Krishtin. Himni ecën në gjurmët e temave të Eksodit të Izraelit të vjetër, dhe përfundon me mesazhin eskatologjik të eksodit të fundit që filloi me Lindjen e Mesias.
Mund ta shikojmë këtë shpalosje progresive të planit shpengues apo shpëtues të Perëndisë nëse shkojmë fillimisht në Dhiatën e Vjetër për të parë ekxilin e Izraelit në Babiloni.
Vajtimi në Mërgimin Vetmitar
Në ditët e para të Izraelit si komb, Perëndia e nxori popullin e tij nga skllavëria e Egjiptit, bëri një besëlidhje me ta, dhe nisi ti drejtonte për në tokën e premtuar që ia kishte premtuar përmes një betimi Abrahamit e pasuesve të (Zan. 15:18-21). Por Izraeli, ishte një popull grindavec, plot ankesa e pa besim për tu futur në Tokën e Premtuar, si dhe për të besuar premtimet e ungjillit nga Perëndia (Heb. 3:18-4:2). Pas endjes për dyzetë vite në shkretëtirë, pasi mblodhën mendjen për ti besuar e shërbyer Perëndisë, pasi kuptuan se bekimi kalon përmes rrugës së besimit dhe bindjes në mënyrë të detajuar të instruksioneve të Perëndisë lexojmë për hyrjen në Tokën e Premtuar. Hyrja në Tokën e Premtuar nën Kalebin e Jozueun sigurisht që ishte një fillim i ri ngazëllues e plot shpresa.
Por në vigjilje të hyrjes në bekim, Moisiu u shkroi një këngë profetike të frymëzuar nga lart. Kënga ishte e plot lavdërime për Zotin e tyre të Besëlidhjes, por gjithashtu edhe fliste për mëkatin dhe rebelimin e ardhshëm të Izraelit (Li.R. 32:20-24). Profecia e paralajmërimi u përmbush. Izraeli jetoi një jetë plot ankesa e rebelim, idhujtari e tradhti ndaj Perëndisë, dhe si rrjedhim përfundoi e shpronësuar, e robëruar dhe në mërgim në Asiri e Babiloni. Mbretëria e veriut e Izraelit u pushtua dhe u morr në mërgim nga Asirianët në shekullin e 8-të B.C., ndërsa mbretëria e jugut e Judenjve u morr në mërgim me forcë nga Babilonasit në shekullin e 6-të B.C.
Kuptohet që të shumta kanë qenë kombet që kanë vuajtur nën pushtimin e kombeve të tjera apo edhe që janë marrë rob nga vendi i tyre e kanë përfunduar si komb në tokë të huaj. E veçanta e mërgimit të Izraelit në Babiloni qëndron në faktin, se ndryshe nga kombet e tjera, Izraeli ishte i vetmi komb me të cilin Perëndia pat bërë një besëlidhje. Ashtu siç Perëndia e pat vendosur Adamin, njeriun e parë si një bir të parëlindur (Luka 3:38), në kopshtin-tempull të Edenit, po kështu, Ai i pat dhënë Izraelit, birit shpirtëror të parëlindur nga të gjitha kombet e tjera (Eksodi 4:22), një tokë të begatë nga e cila buronte qumësht e mjaltë, por që mbi të gjitha ishte veçuar që të përjetonte prezencën personale të Perëndisë. Ashtu siç Perëndia ecte me Adamin në freskinë e ditës në kopshtin-tempull të Edenit (Zan. 3:8), ashtu Perëndia do të ecte me Izraelin në këtë Tokë të Premtuar dhe më së fundi të dhuruar, në mes të tabernakullit (Lev. 26:11-12; 2 Sam. 7:6). Por ashtu si Adami, edhe Izraeli mëkatoi, gjë që e bëri profetin Hozea që të thërrasë plot dhimbje: “Por, si Adami, ata kanë shkelur besëlidhjen, kanë vepruar me mashtrim ndaj meje” (Hosea 6:7).
Si dënim për mosbindjen, ashtu siç edhe me Adamin, Perëndia e dëboi popullin e Izraelit nga prezenca tij. Izraeli u morr me forcë në ekzil në Babiloni, nga ku vajtonte e përgjërohej për prezencën e Perëndisë, nga ku përgjërohej që Perëndia ti shpengonte ata përsëri nga kjo robëri e re e ti kthente në tokën e tyre. Por besnikët e paktë të “mbetjes” nuk dëshironin vetëm kthimin në tokën e tyre, por mbi të gjitha që Perëndia që qëndronte sërish në mes të tyre, që ata të jetonin sërish në prezencën e plotë dhe personale të Perëndisë së tyre (Psalmi 137:1-4). Dhe ndërsa Izraeli vajtonte e lutej në mërgim përgjatë bregut të lumit të Babilonisë, ende kishte shpresë për shpengimin e bekimin e tyre.
Sigurisht që shume e kishin të bazuar në mënyrë të logjikshme këtë shpresë në premtimet e Perëndisë të bëra përmes profetit Isaia: “Prandaj vet Zoti do t’ju japë një shenjë: Ja, e virgjëra do të mbetet me barrë dhe do të lindë një fëmijë të cilin do ta quajë Emmanuel.” (Isa. 7:14). Do ti dhurohej Izraelit një fëmijë, Ai që do ta çlironte përfundimisht Izraelin, në fakt vetë Perëndia do të ishte i trupëzuar në formën e këtij fëmije. Për këtë arsye ai do të quhej Emmanuel, që përkthehet “Perëndia me ne.”
Kështu ne mund të kuptojmë më mirë dy strofat e para të himnit:
Eja, Eja Emanuel, dhe çliro pengun Izrael,
Që pret i vetëm në mërgim Ditën kur Zoti t’sjell Birin.
Gëzo, Gëzo, Emanuel
Do t’vij për ty, O Izrael.
Eja, Eja Zot Fuqiplot si në Sinain lart qëmot,
Kur popullit i fole ligj me madhështi e plot mahni.
Gëzo, Gëzo, Emanuel
Do t’vij për ty, O Izrael.
Në këto strofa, himni ritregon se si mbetja besnike e të mërguarve në Babiloni, lëngonte e kërkonte lindjen e Shpëtimtarit të tyre. Himni e paketon këtë dëshirë në termat e temës biblike të një eksodi eskatologjik (e një eksodi që do të ndodhë në të ardhmen), gjë që duket në lidhjen e që i bën eksodit nga Babilonia me eksodin nga Egjipti, dhe referimit të prezencës së Perëndisë në Malin Sinai.
Filizi i Jeseut dhe Çelësi i Davidit
Por profeti Isaia kishte më shumë për të thënë për këtë shpëtimtar që do të vinte. Shumë prej shenjtorëve të Dhiatës së Vjetër e dinin që Shpëtimtari do të dilte nga familja apo pasardhja e Davidit (2 Sam. 7:12-13). Por duke u nisur nga realiteti që kombi ishte i rrënuar, tempulli që ishte vendi ku Perëndia zbriste të takohej me popullin e tij ishte rrafshuar e kthyer në një gropë plehrash, çdokush do të mendonte se edhe pasardhja e Davidit ishte rrënuar bashkë me kombin, dhe premtimet e Perëndisë ishin bërë të pamundura për tu përmbushur. Por përsëri profeti Isaia profetizoi: “Pastaj një degëz do të dalë nga trungu i Jeseut dhe një filiz do të mbijë nga rrënjët e tij.” (Isaia 11:1). Në këtë pasazh profeti e krahason dinastinë Davidike në një trung të prerë e të cunguar deri në rrënjë. E megjithatë nga ky cung në dukje i vdekur peme, një syth, e më vonë një filiz peme do të lindte sërish. Madje, ndryshe nga mbretërit e ligj të Izraelit e Judës, e madje edhe ndryshe nga vetë Davidi, ky mbret i ri do të ishte plotësisht i drejtë e madje i shenjtë (11:2-5).
Më vonë Isaia do të profetizonte përsëri, në një orakull gjykimi ndaj Jerusalemit dhe veçanërisht mbretit të saj të asaj kohe, i cili mbështetej më shumë në kombet e tjera për sigurinë e mbretërisë se sa në vetë Perëndinë të cilit i përkiste kjo mbretëri. Në kontekstin e këtij orakulli, Isaia profetizoi se Perëndia do të siguronte një shërbëtor në dukje të parëndësishëm për t’u kujdesur për shtëpinë e Davidit, të quajtur Eliakim që ishte biri i Hilkias: “Do të vë mbi supin e tij çelësin e shtëpisë së Davidit; kështu ai do të hapë dhe askush nuk do të mund ta mbyllë, do ta mbyllë dhe askush nuk do ta mund ta hapë” (Isaiah 22:22).
E megjithatë ky shërbëtor i parëndësishëm ishte parafigurimi i Krishtit, dhe kishte si qëllim të ti drejtonte sytë e besimtarëve që prisnin shpëtimin e Perëndisë tek një shërbëtor tjetër i Perëndisë, Shërbëtorit të Përvuajtur të Jehovës i cili do të kishte çelësin e shtëpisë së Davidit: “Dhe engjëllit të kishës së Filadelfisë shkruaji: këtë thotë i Shenjti, i Vërteti, ai që ka çelësin e Davidit, ai që hap dhe askush nuk mbyll; dhe mbyll dhe askush nuk hap” (Zbulesa 3:7). Apostulli Gjon në Librin e Zbulesës ia aplikon këtë titull Isaik vetë Jezusit. Sigurisht që ishte Jezus Krishti pra, biri i Davidit, Biri i Perëndisë, i cili do të vinte që të shpëtonte e sundonte mbi Izraelin, popullin e Perëndisë. Dhe kështu Izraelitet besnike e shpresëplotë prisnin, dëshironin, e shikonin përpara për përgjërim për lindjen e atij që do të vinte nga e do të mbante çelësat e shtëpisë së Davidit. Dhe kjo lidhje Isaike është në sfond të strofës së pestë të himnit:
Eja, O Kyç i Davidit hapi krejt portat e qiellit
Drejt rrugës lart prina Ti dhe fund jepi k’tij mjerimi
Gëzo, Gëzo, Emanuel
Do t’vij për ty, O Izrael.
Vini re përsëri edhe në këtë strofë temën e Eksodit, sepse është pikërisht ky pasardhës i Davidit ai që do të hapte rrugën dhe do ta drejtonte personalisht popullin e Perëndisë për në Jerusalemin e Ri, përmbushjen e plotë të “hijes” (Heb. 8:5) së Tokës së Premtuar.
Agimi Pranveror nga Lart
Qindra vite kaluan pas gjeneratës së Isaisë, dhe në dukje asgjë nuk kishte ndodhur. Izraeli ende vajtonte e dëshironte e priste me përgjërim ardhjen e Kyçit të Davidit. Po, Izraeli qe kthyer nga mërgimi Babilonas. Kiri, mbreti i Persëve pat lejuar kthimin e tyre në vend dhe madje u pat lejuar e financuar pjesërisht rindërtimin e Tempullit nën Ezdran (Isaia 45; Ezdra 1). Po, Izraeli doli nga Babilonia në një udhëtim të ngjashëm me atë të Eksodit nën Moisioun (Isa 49:10; 42:16; 48:21; Eks. 13:21-22; 15:13). Por ishte e qartë për ta se kjo nuk ishte përmbushja e profecive të Isaisë.
Edhe pse Tempulli ishte rindërtuar, mbetja besnike e kuptonte që kthimi i tyre në tokën e të parëve të tyre nuk ishte ajo vizita e madhe hyjnore që ata prisnin e u ishte premtuar. Në fakt, pas ndërtimit të Tempullit nën Ezdrën, Hagain dhe Zakarinë, Izraeli vajtoi dhe nuk gëzoi. Profeti Hagai vajtoi duke thënë: “Cili prej jush ka mbetur nga ata që e kanë parë këtë tempull në lavdinë e tij të mëparshme? Dhe si po e shikoni tani? Në krahasim me atë, a nuk është kjo asgjë para syve tuaj?” (Hagai 2:3). Kështu profeti dhe populli vazhduan që i kishin sytë tek e ardhmja: “Lavdia e këtij tempulli të fundit do të jetë më e madhe nga ajo e të mëparshmit-thotë Zoti i ushtrive-dhe në këtë vend unë do të sjell paqen-thotë Zoti i ushtrive.” (2:9). Por duhej të kalonin përsëri edhe disa qindra vite të tjera përpara se sa lëngimi i tyre të shërohej, dhe lutjet e dëshirimi i tyre të përmbushej.
Me rastin e lindjes së Gjon Pagëzorit, i ati, Zakaria profetizoi që kishte ardhur koha për daljen në skenën e historisë së Mesisë (Luka 1:67-79). Zakaria e krahasoi ardhjen e Mesisë, pasardhjes së Davidit, me atë që do ta shpengonte Izraelin prej armiqve të saj, Ai që do të ishte i drejtë e do të sillte drejtësinë, faljen e mëkateve, dhe dritën për të gjitha ata që rrinin në errësirë, që do të sillte ndriçimin e agimit pranveror nga lart (Luka 1:78). Pra, ai e krahasonte ardhjen e Mesisë me diellin që lind e ngrihet lart mbi një botë nën errësirën e natës (Gjoni 1:1-5). Ky është një krahasim biblik i goditur, sepse me lindjen e Shpëtimtarit, populli i Perëndisë do të çlirohej nga fuqitë e Satanit, mëkatit dhe vdekjes.
Si rrjedhim strofa e katërt e himnit thotë:
Eja ti Agim pranveror afrimi yt ësht’ ngazëllor,
Shpërndaji ret’ e natës pis dhe hij’n e vdekjes tej degdis.
Gëzo, Gëzo, Emanuel
Do t’vij për ty, O Izrael.
Lindja e Emmanuelit, Perëndia me Ne
Emanueli, Perëndia me ne, erdhi në mesin tonë. Perëndia i përmbushi premtimet e tij, jo vetëm të bëra profetit Isaia, por edhe premtimet e bëra Adamit dhe Evës kur u tha që fara e gruas do ti shtypte kokën gjarpërit (Zan. 3:15). Që në atë kohë, populli besnik i Perëndisë ka qenë në pritje të lindjes së Shpëtimtarit të tyre (Zan. 4:1).
Me lindjen e Jezusit, Perëndia pat përmbushur më së fundi lutjet e shumta të popullit të tij. Ai pat përmbushur më së fundi premtimet e shumëpritura (Luka 2:4-14). Në atë grazhd të parëndësishëm, qëndronte i shtrirë biri i Davidit, Zoti, ai që do ta shpengonte popullin e tij nga mëkatet. Në këtë kontekst, është e rëndësishme të kuptojmë se Krishti nuk lindi që të sillte liri politike apo ushtarake, pasuri materiale apo prosperitet financiar, por një liri shumë më të rëndësishme. Ai erdhi që të sillte çlirimin nga fuqitë e Satanit, mëkatit dhe vdekjes.
Kështu, në strofën e tretë, në kontekstin e dy vargjeve të mëparshme, shpengimi i Krishtit na jepet në termat e një eksodi përfundimtar eskatologjik. Nuk do të kemi më një eksod nga tirania e faronit, dhe as një eksod prej Babilonisë, por një eksod prej sundimit e tiranisë së Satanit, mëkatit e vdekjes:
Eja ti deg e Isais çliro tuajt prej tiranis’
mbi ferr’ e djall t’jen’ fitimtar dhe mbi vdekjen ngadhnjimtar.
Gëzo, Gëzo, Emanuel
Do t’vij për ty, O Izrael.
Konkluzioni
Kur meditojmë mbi lindjen e Krishtit, ne nuk duhet ta mendojmë atë si një përrallë të sheqerosur për fëmijë mbi një mbret bebe të lindur për ti sjellë botës pak gëzim të përkohshëm, një shpresë kalimtare në një vend të trishtuar e të ngrysur. Po kështu, as nuk duhet edhe ta shikojmë atë nga këndvështrimi i një sentimentalizmi sezonal, ku Jezusi është vetëm një prej elementeve gëzim-ndjellëse të sezonit të festave të fundvitit, së bashku me aromat e mira të gatimeve të krishtlindjes, pema e zbukuruar, dhuratat e përgatitura për fëmijët, arrat që thyhen e gështenjat që piqen.
Lindja e Krishtit është përmbushja e shumëpritur e premtimeve të Perëndisë bërë popullit të tij, fillimi i eksodit eskatologjik. Krishti lindi në një mënyrë të thjeshtë e madje të përulur, si një njeri mëkatar, që të na shpengojë ne, e të na formojë në një popull për Atin e tij. Ai erdhi që të shpengojë për veten e tij një nuse, një nuse për të cilën ai do të linte vetë jetën e tij.
Pas lindjes së tij, Simeoni, një plak besimplotë e i perëndishëm priste në Jeruzalem për ngushëllimin e Izraelit të vinte. Kur ai pa Jezusin fëmijë, e morri në krahë dhe tha: “Tani, o Zot, lejo që shërbëtori yt të vdesë në paqe, sipas fjalës sate, sepse sytë e mi e panë shpëtimin tënd që ti e përgatite përpara gjithë popujve: dritën për të ndriçuar kombet dhe lavdinë e popullit tënd, Izraelit” (Luka 2:29-32).
Është pikërisht ky premtim i përmbushur për ne sot, që autori i himnit gjente të shkruar kudo nëpër faqet e Shkrimeve. Autori i himnit shikonte në Dhiatën e Vjetër një linjë, një premtim, një siguri që fillonte me Eksodin e parë nga Egjipti, e që përsëritej me kthimin nga mërgimi Babilonas. Ishte një linjë që fillonte me hijet e Dhiatës së Vjetër, por që erdhi e u shfaq plotësisht e u përmbush me ardhjen e Krishtit. Ai, Krishti do ta udhëhiqte Izraelin e Perëndisë, Kishën, në një eksod të eskatologjik-në një çlirim prej tiranisë së Satanit, mëkatit dhe vdekjes.
Ky himn, edhe pse zakonisht këndohet gjatë sezonit të Krishtlindjes, është i rrënjosur në dramën përshtjelluese të zbulesës së Perëndisë që kulminon me adventin e Krishtit. Ky është një himn që kisha duhet ta përdorë për të kremtuar lindjen e Krishtit. Por ky është një himn që kisha gjithashtu duhet ta përdorë për gjatë tërë vitit sepse Krishti vazhdimisht na udhëheq çdo ditë të vitit në këtë eksod eskatologjik, i cili ka si destinacion Jerusalemin e Ri (Heb. 11:10, 16; 12:22; 13:14). Le ta festojmë pra lindjen e Zotit tonë në ditën e caktuar nga Perëndia, në Ditët e Zotit, çdo të diel, duke dalë nga hijet e Dhiatës së Vjetër, të karakterizuar nga premtimet, profecitë, ritualet e tipet, në plotësinë e dritës së zbulesës së Krishtit.
Gëzuar Krishtlindjen! Ky është urimi i zakonshëm çdo vit në këtë sezon, për të gjithë ata që e quajnë veten të Krishterë, që i besojnë Fjalës së Perëndisë, që i besojnë Lajmit të Mirë-Ungjillit, që lajmëron trupëzimin e Perëndisë, hyrjen e Tij në këtë botë, në këtë telajon e kohës dhe të hapësirës, që Ai vetë e pat krijuar më parë, e hyrjes pra përmes Mishërimit të Personit të Dytë të Perëndisë Triune. Kjo përshëndetje nuk është fryt i mendjes njerëzore. Të Krishterët thjesht ndjekin modelin e dhënë më parë nga vetë engjëjt e Perëndisë, në atë natë të parë Krishtlindje, të cilët shpallën lajmin që Shpëtimtari i njerëzimit u lind. Një lajm të cilit ata e festuan me një doksologji adhurimi për Perëndinë Triune. Ata thanë:
Lavdi Perëndisë në vendet më të larta, dhe paqe mbi tokë njerëzve mbi të cilët qëndron pëlqimi i Tij! Ungjilli Sipas Lukës 2:14
Kjo përshëndetje është shpallja e një ngjarje unike në historinë e njerëzimit. Në këtë ngjarje të vetme për nga lloji, gjejmë përgjigjen dhe përmbushjen e të gjitha aspiratave dhe shpresave, e pyetjeve dhe nevojave njerëzore. Njeriu mund të pajtohet me Perëndinë. Kjo ngjarje, kjo hyrje e Perëndisë në historinë e njeriut, është një dhuratë e hirit të Tij, që buron nga dashuria e pamerituar dhe e pameritueshme e Perëndisë për ne, e Perëndisë Atit, Birit dhe Frymës së Shenjtë-një Perëndi Triune e lavdisë. Personi i Dytë i Trinisë, hyri në telajon e kohës dhe hapësirës së kësaj bote që pat Krijuar, zbriti në mesin tonë, dhe morri mbi veten e tij një trup dhe shpirt të vërtetë njerëzor, për një qëllim të caktuar dhe madhështor: që të shpëtoj popullin e tij nga mëkatet, për lavdi të Perëndisë Atë, dhe në fuqinë e Frymës së Shenjtë. Prandaj the Engjëlli e instruktoi Jozefin, dhe përmes tij edhe na urdhëron ne sot, që ta quajmë këtë person, këtë Perëndi të mishëruar, Jezus, që do të thotë Jehova (Zoti) Shpëton.
Gëzuar Krishtlindjen! Perëndia ka hapur një rrugë aty ku nuk kishte rrugë për të shpëtuar mëkatarët, të tërë njerëzit që me të drejtë gjenden nën gjykimin e Tij të përjetshëm dhe të Shenjtë, dhe që janë të paaftë për të shpëtuar vetveten. Njerëzit përpiqen që të shpëtojnë vetveten duke rendur prej Perëndisë. Instinkti njerëzor dhe sistemi arsimor dhe social sekular ka për qëllim pikërisht këtë gjë, të na mësojë se si të rendim prej Perëndisë që të shpëtojmë nga dora e tij. Por Poeti Biblik thotë “E ku do të mund të shkoja larg Frymës sate, ose ku do të mund të ikja larg pranisë sate?” (Psalmi 139:7). Shumë të tjerë mundohen të paqtojnë Perëndinë përmes ritualeve e sakrificave të kafshëve apo të njerëzve, përmes mirësive të religjioneve, apo meritave personale-të gjitha këto të paafta dhe të papranueshme nga Perëndia. Shpëtimi mund të sigurohet vetëm në përputhje me termat e Perëndisë, me mënyrën apo rrugën që Ai ka zgjedhur që ne si njerëz ti afrohemi Atij. Rrugë që ai ka zgjedhur quhet Krishti Jezus. Ai deklaroi se “Unë jam udha, e vërteta dhe jeta; askush nuk vjen tek Ati përveçse nëpërmjet meje” (Gjoni 14:6). Kësaj të vërtetë dhe këtij kushti, Perëndia i shton edhe një premtim Biblik: Të gjithë ata që do të shkojnë tek Perëndia, përmes besimit tek Krishti do të shpëtohen nga mëkatet, do të jenë të pajtuar me Perëndinë për gjithë përjetësinë. Pse?
Gëzuar Krishtlindjen! Sepse në Krisht, ne na është dhënë, nga hiri dhe dashuria e Perëndisë për ne, i vetmi i cilësuar e i aftë që mund të shpëtoj mëkatarë. Biri i Perëndisë, një titull për Personin e Dytë të Trinisë, dukë qenë plotësisht e përjetësisht Perëndi, e përuli veten e Tij për tu bërë Biri i Njeriut, plotësisht njeri. Në këtë person, i vetmi ndërmjetës ndërmjet nesh dhe Perëndisë, në këtë Perëndi-Njeri, vjen shpëtimi, vjen afrimi dhe pajtimi me Perëndinë. Perëndia erdhi tek ne sepse ne nuk mund të shkonim tek Perëndia. Perëndia bëri për ne atë që ne nuk mund të bënim për veten tonë. Ky është mesazhi i Krishtlindjes. Kjo është arsyeja e gëzimit të Krisht-lindjes.
Me fjalë të tjera, Krishti, Ai që gjithnjë ka qenë (Biri i Perëndisë), u bë çfarë nuk kishte qenë kurrë (Bir Njeriu) me qëllim që të shpëtojë mëkatarët për lavdinë e Perëndisë, dhe tani është (plotësisht njeri-plotësisht Perëndi) për tërë përjetësinë. Kjo do të thotë se të gjithë ata që i besojnë Atij dhe vetëm Atij për shpëtim e tyre, si Shpëtimtarin dhe Zotin e tyre, marrin paqtimin me perëndinë, bekimin dhe përkujdesjen e Tij personale për jetën e tyre, jetën e përjetshme që nga momenti i parë i besimit, dhe madje do të jenë në gjendje që një ditë ta shikojnë e shijojnë Atë nga përjetësia në përjetësi.
Gëzuar Krishtlindjen! Pse? Sepse Ai i cili u dërgua që të na shpëtojë, edhe e ka bërë këtë gjë. Krishti i cili lindi që të vdiste për ne, e ka fituar shpëtimin tonë me vdekjen e Tij në Kryqin e Kalvarit. Vdekja e Tij nuk ishte vdekja e një martiri të mirë në një kryq dosido, por vetë-ofrimi i Perëndisë-Njeri në Kryqin e Golgotës. Në mënyrë të qëllimshme dhe të pandalshme, ky person, udhëtoi gjatë tërë jetës së Tij për drejt Kryqit, me qëllim që goditja shtrydhëse e Perëndisë At të mos binte mbi ne por mbi të. Ky shpengim i lavdishëm nga mëkatet nuk na u dha sepse e dëshiruam, apo e merituam, apo e menduam ne si zgjidhje, por për shkak të dashurisë së madhe të tij ndaj nesh. Bibla thotë, se Krishti i deshi të tijtë…deri në fund, (Gjoni 13:1). Ungjijtë janë jo vetëm biografitë që na shpalosin këtë udhëtim të Tij drejt Kryqit për shpengimin tonë, por edhe mënyrën se si Ai u fut në botën tonë për ne. Mesazhi i mrekullueshëm i lindjes së Krishtit nuk ka kuptim pa mesazhin e mrekullueshëm të vdekjes dhe ngjalljes së Tij. Pra, Grazhdi i Betlehemit shpjegohet me Kryqin e Golgotës. Dhe po kështu, Kryqi i Golgotës është i pakuptimtë pa Grazhdin e Betlehemit. Emri i Krishtit është “Emanuel. Perëndia me ne.” Si rrjedhim…
Gëzuar Krishtlindjen! Historia e lindjes së Perëndisë përmes Marisë, dhe deklarimi nga lart i mesazhit dhe i kuptimit të kësaj lindje, gjithashtu përfshin edhe përgjigjen apo reagimin që vjen nga poshtë drejt Qiellit. Reagimi i parë është ai i lavdërimit. ky është urdhri dhe ftesa për festim i Engjëjve kur thanë “Lavdi Perëndisë në vendet më të larta.”
Ne jemi përgjithësisht një komb mosmirënjohës, një komb që e ka të vështirë që të thotë faleminderit edhe për gjërat më mondane të jetës. Por mbi të gjitha ne jemi një komb që nuk falënderojmë dhe adhurojmë Perëndinë. Madje edhe shumica e atyre që e quajnë veten të Krishterë nuk besojnë, nuk luten, nuk e adhurojnë Perëndinë, as në mënyrë të rregullt çdo javë duke marrë pjesë në shërbesat e Adhurimit, dhe as përmes tërë jetës së tyre. Ne jemi një komb që kur meditojmë nuk meditojmë mbi Perëndinë, që kur kërkojmë nuk kërkojmë prej Perëndisë, që kur japim nuk i japim Perëndisë, që kur lavdërojmë nuk lavdërojmë Perëndinë por njeriun. Kjo sepse harrojmë apo nuk dimë, apo më keq, refuzojmë që të pranojmë se Perëndia na ka krijuar për veten e Tij, për kënaqësitë e Tij, për të pasur një marrëdhënie të vërtetë, personale e të përditshme me të.
Së dyti, urimi dhe ftesa e Engjëjve është edhe ajo e paqes: “paqe mbi tokë njerëzve mbi të cilët qëndron pëlqimi i tij!” Paqja e Perëndisë qenka selektive, sipas engjëjve. Nuk është për të gjithë. Paqja e Tij është vetëm për ata mbi të cilët qëndron pëlqimi i Tij. Kush janë këta njerëz? Bibla thotë se “pa besim është e pamundur t’i pëlqesh Atij” (Heb. 11:6), dhe se ai njeri që “beson në atë që shfajëson mëkatarët-pra Krishtin- besimi i tij i numërohet për drejtësi” nga Perëndia (Rom. 4:5). Madje Bibla na siguron se “po të rrëfesh me gojën tënde Zotin Jezus, dhe po të besosh në zemrën tënde se Perëndia e ngjalli prej së vdekurish, do të shpëtohesh” (Rom. 10:9), pra do të ketë paqe ndemjet Perëndisë dhe atij njeriu që i beson Atij përmes besimit në Krishtin. Kjo është ftesa e engjëjve për të gjithë ne që sot urojmë njërit-tjetrin Gëzuar Krishtlindjen!
Gëzuar Krishtlindjen! Shpëtimtari u lind. Në këtë kemi mesazhin e një shprese të sigurt. Jo kotësinë e një idhujtarie absurde, e ritualeve përtëritëse, e arrogancës dhe vetëbesimit njerëzor. në këtë përshëndetje kemi një shpresë të lavdishme. Perëndia zbriti në tokë, u lind në një grazhd, plotësisht njeri dhe plotësisht Perëndi, për tu kryqëzuar për ne e për tu ngjallur e Mbretëruar përjetësisht, dhe madje do të kthehet si Zoti dhe Shpëtimtari i të gjithë atyre që e hedhin veten e tyre, trup edhe shpirt në krahët e Krishtit përmes pendimit e besimit. Gëzohu o i Krishterë. Zoti ka ardhur. Ai na ka çlirua nga mëkati dhe frika. Gëzohu botë! Kjo është arsyeja që ne që besojmë e përshëndesim njëri-tjetrin me një përshëndetje që është njëkohësisht edhe një festim edhe një ftesë. Gëzuar Krishtlindjen!
Gjoni dëshmoi për të dhe thirri duke thënë: “Ky është ai, për të cilin thashë: ‘Ai që vjen pas meje më ka paraprirë, sepse ishte përpara meje’”. 16 Dhe ne të gjithë morëm, prej mbushullisë së tij, hir mbi hir. 17 Sepse Ligji u dha nëpërmjet Moisiut, por hiri dhe e vërteta erdhën nëpërmjet Jezu Krishtit. 18 Askush s’e pa Perëndinë kurrë; i vetëmlinduri Bir, që është në gjirin e t’Et, është ai që e ka bërë të njohur. (Gjoni 1:15-18)
Kuptimi i Krishtlindjes është në fakt thelbi i Krishterimit historik. çfarë kombet festojnë kudo nëpër botë është deklarimi i faktit që Perëndia trupëzoi vetveten për t’iu afruar njeriut për shpëtimin e tij. Kjo njihet si Doktrina e Trupëzimit: Perëndia u bë njeri në Jezusin nga Nazareti. Ky është fakti dhe doktrina që e veçoi Krishterimin nga të gjitha fetë e tjera. E veçanta apo unikja e Krishterimit është se Perëndia ka marrë iniciativën dukë i veshur vetës mishin njerëzor për ta shpëtuar njerëzimin. Biri i Perëndisë u bë njeri që njerëzit të bëheshin bij të Perëndisë. Kjo është çfarë e bën Krishterimin unik. Një nga emrat e Krishtit është Emanuel që do të thotë “Perëndia në mesin tonë.” Dhe ky person ishte vetë Jezus Krishti, personi i Dytë i Trinisë i veshur me mish njeriu. Dhe për këtë arsye, ai është personi më unik në këtë botë. E përdor termin unik apo i veçantë pasi vetë Apostulli Gjon e përdor këtë term kur i referohet Krishtit. Gjoni e quan Krishtin “i vetëmlinduri Bir.” Fjala që ai përdor në Greqishten e vjetër në fakt do të thotë “i vetëm për nga lloji,” apo unik. Krishti ishte Biri unik i Perëndisë. Dhe ky është kuptimi i Krishtlindjes: Perëndia i vetëm i kësaj bote, një person unik, ofroi Birin, të vetmin person të dytë të trinisë së Shenjtë për tu trupëzuar, një mënyrë unike kjo për të shpëtuar njeriun, dhe si rrjedhim, çfarë na është dhuruar për Krishtlindje është një person unik, një Shpëtimtar unik.
Unik në Personin e Tij
Krishti është së pari unik në personin e Tij. Është e vështirë të gjesh një lider shpirtëror më mbresëlënës se sa Gjon Pagëzori. Një engjëll lajmëroi lindjen e tij duke thënë “Sepse ai do të jetë i madh përpara Zotit… dhe do të jetë i përplot me Frymën e Shenjtë që në barkun e s’ëmës” (Luka 1:15). Gjoni pati një mesazh dhe shërbesë frymëzuese për këdo që inspiron të bëhet një lider. Ai thirri Izraelin në pendim dhe bindje ndaj Perëndisë. Mbi të gjitha ai kishte guxim, karakter dhe integritet. Ai konfrontoi drejtuesit hipokritë dhe madje edhe vetë Mbretin Herod.
Por sipas vetë Gjon pagëzorit, ai nuk ishte shpëtimtari që ne duhej të dëshironim dhe ndiqnim. Vargu 15 thotë “Gjoni dëshmoi për të dhe thirri duke thënë: “Ky është ai, për të cilin thashë: Ai që vjen pas meje më ka paraprirë, sepse ishte përpara meje”” (Gjoni 1:15). Gjoni thotë që edhe pse ai lindi përpara Krishtit dhe e filloi shërbesën e tij përpara Krishtit, Krishti është një lider shpirtëror i një niveli më të lartë pasi ai është unik në personin e Tij. Me fjalët “sepse ishte përpara meje” Gjoni thekson pri-ekzistencën e përjetshme të Krishtit. Krishti është vetë Perëndia i përjetshëm dhe për këtë arsye Ai qëndron unik mbi çdo qenie tjetër njerëzore. Krishti është unik edhe në krahasim me liderët e feve të tjera. Krishti është i vetmi person që u ngrit nga të vdekurit dhe jeton përgjithmonë për të qenë Shpëtimtari ynë tek i cili ne mund të mbështetemi plotësisht.
Krishti është ai shpëtimtari për të gjithë ju që dëshironi një drejtues të vërtetë. Ne jetojmë në shekull gurush dhe vipash, dhe kjo edhe në aspektin shpirtëror. Ne ndjejmë nevojën për të pasur drejtues. Ne kemi nevojë për dikë që mund ti besohet, që mund të ndiqet, që mund ti bindemi dhe që mund të na drejtojë për në drejtimin e duhur. Tek Ungjilli i Mateut 9 lexojmë këto fjalë:
Dhe Jezusi kalonte nëpër të gjitha qytetet dhe fshatrat, duke i mësuar në sinagogat e tyre, duke predikuar ungjillin e mbretërisë dhe duke shëruar çdo sëmundje e çdo lëngatë në popull. E duke parë turmat, pati dhembshuri për to, sepse ishin të abuzuar, dhe të shpërndarë si delet pa bari.
Këtë Krishtlindje ky popull gjendet me më pak shpresë për të ardhmen se sa vjet; gjendem më i abuzuar, më i hallakatur e më i varfër. Krishti ka dhembshuri për këtë popull. Por Krishti ka gjithashtu edhe zgjidhjen unike për ne. Rrënja e çdo problemi social, civil apo kombëtar është në fakt shpirtëror. Pa u adresuar më parë problemi shpirtëror nuk do të zgjidhen problemet e tjera. Predikimi dhe besimi i ungjillit dhe i personit Unik të Krishtit është zgjidhja e vetme që mund të adresojë nevojat e këtij vendi. Të gjitha bekimet apo përfitimet e tjera shoqërore apo sociale burojnë nga marrëdhënia që një komb apo një person ka me Krishtin. Krishti është unik jo vetëm në personin e tij, por Krishti është unik edhe në resurset e tij.
Unik në Resurset e Tij
Vargu 16 thotë: “Dhe ne të gjithë morëm, prej plotësisë së tij, hir përmbi hir.” Krishti ka plotësinë e të gjitha bekimeve shpirtërore dhe fizike për të cilat ne kemi aq shumë nevojë. Asnjë nevojë e jona nuk është më e madhe se sa mundësia e Krishtit për ti adresuar ato. Kur vera mbaroi në Kanë, Krishti ktheu ujin në verë. Krishti rigjeneroi shpirtin e prostitutës së rënduar nga barra e mëkatit dhe e turpit. Atë që kishte qenë i çalë për 38 vjet Krishti e shëroi. Kur turmat e ndiqnin të uritura, Krishti i ushqeu. Atij që ishte i lindur i verbër, Krishti i dha shikimin. Kur Llazari dergjej i ftohtë në varrin e tij prej tre ditësh, Krishti i dha jetën. Të gjitha këto mrekulli të rreshtuara në ungjillin sipas Gjonit janë shembuj të plotësisë së natyrës së Tij hyjnore. Krishti mund të na bekojë në të gjitha nevojat tona nga plotësia e tij e pafund, nga hyjnia e Tij e plotfuqishme, dhe nga burimi i pashtershëm i dashurisë së Tij për ne. është për këtë arsye që Gjoni thotë “Dhe ne të gjithë morëm, prej plotësisë së tij, hir përmbi hir.” Hir përmbi hir nënkupton që jo vetëm Krishti na jep hir nga hiri i tij hyjnor, jo vetëm që Krishti na ka shpëtuar përmes hirit dhe na jep përsëri hir pas shpëtimit tonë, por mbi të gjitha që Krishti dërgon dallgë të vazhdueshme hiri mbi ne me qëllim që ne kurrë të mos gjendemi zbuluar, ashtu siç edhe fundi i detit nuk gjendet kurrë i zbuluar e pa ujë. Krishti është një burim unik e i pashtershëm hiri e bekimesh ndaj nesh.
Hiri i Krishtit gjendet në shumë forma të ndryshme. Situata të ndryshme kërkojnë forma të ndryshme hiri. Ne kemi nevojë për një hir kur kemi dhe një hir tjetër kur nuk kemi. Ne kemi nevojë për një hir në rini dhe një tjetër në pleqëri. Ne kemi nevojë për një hir kur jemi nën persekucion dhe një tjetër nën paqe. Kemi nevojë për një hir në gëzime dhe për një hir tjetër në hidhërime.” Boshllëku i shpirtrave tonë mund të mbushet vetëm nga plotësia e hirit të tij. Paraja, fama, pushteti e njeriu nuk do ta mbushin dot kurrë atë vakuumin e pafund që është në shpirtin e gjithkujt. Krishti tha “”Kushdo që pi nga uji i kësaj bote do të ketë përsëri etje, 14 por kush pi nga uji që do t’i jap unë nuk do të ketë më kurrë etje përjetë; por uji që unë do t’i jap do të bëhet në të një burim uji që gufon në jetë të përjetshme” (Gjoni 4:13-1).
Kuptimi dhe besimi i këtij fakti, që Krishti është unik në resurset e Tij, shkakton dy efekte në jetët tona. Se pari, na mundëson që të gjejmë prehje, ngushëllim dhe siguri në çdo situatë. Është për këtë arsye që Apostulli Pal shkroi kështu nga burgu “Unë jam mësuar të kënaqem në gjendjen që jam. 12Unë di të jem i përunjur dhe di të jetoj edhe në bollëk; në çdo vend dhe për çdo gjë jam mësuar të nginjem dhe të kem uri, të kem me tepri dhe të vuaj në ngushticë. 13 Unë mund të bëj gjithçka me anë të Krishtit që më forcon” përmes hirit të tij (Filipinëve 4:11-13).
Në këtë kontekst, një rrezik që i kanoset besimtarëve zakonisht është një lloj vendpushimi shpirtëror. Shumë prej nesh pasi kanë marrë një masë të caktuar hiri, ulen në një si plate shpirtërore dhe bëjnë pushim në vend që të synojmë për më shumë nga hiri që gjendet kaq pafundësisht në Krisht. Nëse ju keni paqe, Krishti mund tju japë edhe më shumë. Nëse ju kini njohuri shpirtërore, falje, pendim, vet-disiplinim, bindje e besnikëri, gëzim e progres, Krishti ka më shumë nga këto për ju.
Efekti i dytë që shkakton hiri i Krishtit në jetët tona është që ne fillojmë që të kemi hir për të tjerët. Në mënyrë të pa evitueshme, nëse hiri po derdhet në ne, hiri do të derdhet edhe nga ne. Kur marrim hir, gjithmonë edhe japim hir. Krishti e mbush gotën tonë me hirin e tij me qëllim që ajo të derdhet edhe për të tjerët rreth nesh. Martin Luter shkroi “Ky burim është i pashtershëm. Nuk thahet kurrë, një burim i përjetshëm. Sa më shumë të tërheqim prej saj, aq më shumë do të japë.”
Unik në Dhuratat e tij
Krishti nuk është unik vetëm në personin e tij dhe në resurset e tij. Krishti është së treti Unik edhe në Dhuratat e Tij. Vargu 17 thotë “Sepse Ligji u dha nëpërmjet Moisiut, por hiri dhe e vërteta erdhën nëpërmjet Jezu Krishtit” (Gjoni 1:17). Nëse gjon Pagëzoi ishte i rendësishëm, Moisiu ishte akoma edhe më shumë. Perëndia e përdori Moisiun për të shpëtuar Israelin nga skllavëria Egjiptianase, për ta udhëhequr Israeln për në tokën e Premtuar dhe për ti dhënë atij 10 Lidhet e Perëndisë. Por Krishti është akoma edhe më unik në dhuratat e Tij shpëtuese për popullin e Tij. Moisiu dha Ligjin, por hiri dhe e vërteta erdhën nëpërmjet Jezu Krishtit.
Le të mos e nënvlerësojmë Ligjin e Perëndisë port ë kuptojmë rolin e saj në referencë më Hirin e Perëndisë. Ligji na u dha nga vetë Perëndia për të kuptuar dhe dalluar ndërmjet të mirës dhe të keqes. Pali thotë tek Rom 7:7 “Mëkatin unë nuk do ta kisha njohur, veç se me anë të ligjit; sepse unë nuk do ta kisha njohur lakminë, po të mos thoshte ligji: “Mos lakmo!” Detyra e Ligjit është të na vërë në dukje dhe të na bindë për mëkatin tonë. Kaq! Detyra e ligjit është të na bëjë shpallë nevojën tonë për hirin dhe faljen nga Perëndia. Dhe kjo është dobësia e Ligjit. Shën Augustini shkroi “Ligji të kërcënon por nuk të ndihmon, të urdhëron por nuk të shëron, të shpalos por nuk të heq mëkatin dhe dënimin e tij.” Pali thotë tek Gal 3:24 “Kështu ligji qe mësuesi ynë për te Krishti, që ne të shfajësohemi me anë të besimit.” Ligji është i mirë pasi është udhërrëfyesi unë për tek Krishti, por hiri vjen vetëm përmes Jezus Krishtit. Pastori dhe teologu Baptist Artur Pink, rendit disa aspekte se si hiri është më i mirë se sa ligji. Ai thotë: “Ligji zbulon çfarë është në njeriun – mëkat, hiri zbulon çfarë është në Perëndinë – dashuri. Ligji kërkon drejtësi nga njerëzit, hiri sjell drejtësinë e Perëndisë tek njerëzit. Ligji e dënon të gjallin me vdekje, hiri e sjell të vdekurin në jetë. Ligji flet për çfarë njeriu duhet të bëjë për Perëndinë, hir flet se çfarë Perëndia bëri për njeriun.”
Krishti, thotë vargu sjell gjithashtu edhe të vërtetën. Moisiu besnikërisht deklaroi të vërtetën e Perëndisë. Fjala e Perëndisë është e vërtetë në të tera gjeneratat, por këtu vargu kupton me fjalën “e vërteta” është që është reale në krahasim me atë që është simbolike. Moisiu i dha manës Judenjve në shkretëtirë, Krishti është buka e vërtetë e jetës që vjen nga qielli (Gjoni 6:35). Moisiu dha qengjin e sakrificës si simbol të faljes së mëkateve, ndërsa Krishti ishte qengji i vërtetë i Perëndisë i cili heq mëkatet e të gjithë atyre që besojnë në të” (Gjoni 1:29). Krishti është unik në dhuratat e tij, në resourset e tij, në personin e tij, por së fndi, Krishti është Unik edhe në Zbulesën e tij për ne.
Unik në Zbulesën e Tij
Krishti është unik si shpëtimtar pasi ai është i vetmi person që mund të na zbulojë Perëndinë. Vargu 18 thotë: “Askush s’e pa Perëndinë kurrë; i vetëmlinduri Bir, që është në gjirin e t’Et, është ai që e ka bërë të njohur atë.” Në Dhiatën e Vjetër njerëz të Perëndishëm patën dëshirë të shikonin Perëndinë por ai qëndronte i fshehur “në një re të dendur” siç tha Solomoni tek (1 Mbret 8:12). Profeti Elija mundi të dëgjonte vetëm një zë. Abrahami foli me engjëj. Moisiu qëndroi i shtangur përpara shkurres që digjej dhe nuk konsumohej por asnjëri nuk arriti ta shikonte Perëndinë. Kur Moisiu insistoi të shikonte lavdinë e Perëndisë, përgjigja që mori ishte: “Ti nuk mund të shikosh fytyrën time, sepse asnjë njeri nuk mund të më shikojë dhe të jetojë”. Lavdia e Perëndisë është shkatërruese për njeriun. Por lajmi i mirë i Krishtlindjes si edhe kuptimi i saj është ky: Perëndia më së fundi na ka zbuluar vetveten e tij duke e mbuluar atë në trupëzim. Ati Perëndi dërgoi personin e Dytë të trinisë që tu zbulojë Perëndinë njerëzve, dhe për të mos e shfarosur njerëzimin me lavdinë e shenjtërisë së Tij, Biri i Perëndisë e mbuloi lavdinë e tij duke marrë mbi vete natyrën njerëzore. Perëndia na zbulohet duke mbuluar vetveten në trupëzimin dhe lindjen e Krishtit Jezus. Dhe është për këtë arsye që Jezus Krishti është unik në zbulesën e tij, në zbulesën që ai na ofron mbi Perëndinë. Krishti erdhi që të sigurojë zbulesën e Perëndisë në një mënyrë të tillë që ne të jemi në gjendje ta marrim atë. Kjo është arsyeja që Krishti është me i lartë se Gjon Pagëzori, se Moisiu, se Buda apo se Muhamedi. Krishti ishte Perëndia i trupëzuar, Perëndi i vërtetë prej Perëndie të vërtetë, i të njëjtës esencë me Atin dhe Frymën e Shenjtë, personi i dytë i Trinisë, Perëndia i tmerrshëm, i përjetshëm, i pafund, i shenjtë.
Kjo do të thotë që Krishti është i vetmi Shpëtimtar për të gjithë ata që dëshirojnë të njohin Perëndinë dhe të njihen prej tij. Fjala na e ka bërë të njohur, në Greqishten Biblike është eksegesato, që studiuesit e përdorin si term për të simbolizuar procesin e interpretimit të Biblës. Dhe kjo është çfarë Krishti bën për ne. Ai na shpall, jep, interpreton Perëndinë, Ai na e zbulon neve atë. Nëse doni të dini se si është Perëndia dhe se cili është vullneti i Tij për ju dhe për këtë botë studioni Krishtin dhe Fjalën e tij. Kjo është arsyeja përse Apostulli joni e quan Krishtin Fjala. “Në fillim ishte Fjala dhe Fjala ishte pranë Perëndisë, dhe Fjala ishte Perëndi. Ai (fjala) ishte në fillim me Perëndinë. Të gjitha gjërat u bënë me anë të tij (fjala), dhe pa atë nuk u bë asnjë nga ato që u bënë” (Gjoni 1:1-3). Kjo është se si Krishti është Unik në Zbulesën e Tij për ne.
Krishti është Unik si Shpëtimtar. Ai është unik si lider shpirtëror për të gjithë ata që dëshirojnë një të tillë pasi ai ka dhe tek ai përmblidhet e tërë njohja e vërtetë për tek Perëndia. Krishti është Shpëtimtari Unik për të tërë ata që janë bosh dhe dëshirojnë që të mbushen, shpirtrat tanë janë krijuar nga arkitekti hyjnor në një mënyrë të tillë që ato të gjejnë përmbushje në këtë jetë vetën nëse mbushemi me Perëndinë. Krishti është Shpëtimtari për të tërë ata që dëshirojnë të jenë të lirë, pasi liria gjendet në përmbushjen e qëllimit për të cilin ne njerëzit jemi krijuar – të njohim Perëndinë dhe të shijojmë lavdinë dhe prezencën e Tij. Për të gjitha këto, Krishti është i vetmi Shpëtimtar. Krishti tha “Unë jam rruga, e vërteta dhe jeta.” Që do të thotë, e vetmja rrugë e vërtetë për tek jeta e përjetshme me Perëndinë.
Kjo është arsyeja e lindjes së Krishtit. Ky është kuptimi i Krishtlindjes. Por a është Krishti Shpëtimtari yt? Nëse beson dhe lëshon veten në krahët e Tij, Krishti do të jetë Shpëtimtari yt gjithashtu. Ai vetë tha, “Kush beson në Birin ka jetë të përjetshme, kurse kush nuk i bindet Birit nuk do të shohë jetë, por zemërimi i Perëndisë qëndron mbi të” (Gjoni 3:36). Nëse ju i keni besuar Krishtit, a jeni ju duke tërhequr hir nga burimi i pashtershëm i Tij? Nga plotësia e Tij çdo besimtar merr hir përmbi hir. Le të jetë motoja jonë fjalët e Apostullit Pjetër kur tha, “Por rrituni, në hirin dhe në njohjen e Zotit dhe të Shpëtimtarit tonë Jezus Krisht. Atij i qoftë lavdia, tani dhe përjetë. Amen” (2 Pjet. 3:18).
“…disa dijetarë nga lindja arritën…mbasi hynë në shtëpi, panë fëmijën me Marien, nënën e tij, dhe ranë përmbys dhe e adhuruan. Pastaj hapën thesaret e tyre dhe dhuruan: ar, temjan dhe mirrë.” (Mateu 2:1, 11)
Mbretër-Bërës nga Lindja
Historia e lindjes së Krishtit shoqërohet edhe me një ngjarje tjetër që historikisht ndodhi ndoshta edhe me shume se dy vjet pas lindjes së tij por që për shkak të kontekstit të saj është parë gjithmonë si pjesë e historisë së lindjes së Krishtit. Bëhet fjalë për ardhjen e disa personave të rëndësishëm nga Lindja. Në tekstin origjinal termi që përdoret për ta është ma,goj (magos), një titull që përdorej nga Babylonasit, Mediasit dhe Persët ndaj një grupi të veçantë personash publikë. Këta ishin dijetarë, priftërinj, astrologë, e parashikues të fatit apo interpretues të ëndrrave e vizioneve. Ata nuk ishin mbretër apo magjistarë siç mund të jetë dëgjuar nëpër këngë apo literature artistike e vizuale. Ata ishin mbret-bërës. Një prej funksioneve që kjo klasë e veçantë personash kishte, ishte edhe konfirmimi dhe kurorëzimi i mbretërve të rinj që vinin në krye të mbretërive në Lindje. Pjesë e këtij grupi, në Dhiatën e Vjetër ishte edhe Danieli, i cili u pat lënë atyre edhe profeci të shumta për ardhjen e një mbreti të ri, e një mbreti hyjnor, e një mbreti mbi tërë mbretërit e dheut.
Në kohën e duhur, Perëndia u zbulon përmbushjen e profecive dhe i drejton ata për në Izrael për të konfirmuar e kurorëzuar këtë mbret të ri. “Ylli që kishin parë në lindje u shkonte përpara atyre derisa u ndal përmbi vendin ku ndodhej fëmija.” Eventualisht ata përfundojnë në shtëpinë e Maries dhe Jozefit “dhe, mbasi hynë në shtëpi, panë fëmijën me Marien, nënën e tij, dhe ranë përmbys dhe e adhuruan. Pastaj hapën thesaret e tyre dhe dhuruan: ar, temjan dhe mirrë.” Ungjill-shkruesit nuk na japin shumë informacion mbi këta magi nga lindja, dhe jo pa qëllim. Mateut i intereson më tepër fakti që jo-judenj, madje edhe mbretër-bërësh të Perandorive madhështore si ato të lindjes erdhën për të adhuruar Mesinë, dhe për ti sjellë atij dhurata. Adhurimi i Krishtit dhe dhuratat që iu ofruan atij janë fokusi kryesor i ngjarjes.
Metali i Mbretërve
Është e thjeshtë për të kuptuar se përse ari ishte dhurata e duhur dhe e përshtatshme për Jezus Krishtin. Ari është metali i mbretërve. Kjo është e konfirmuar edhe nga arkeologjia moderne. Ofrimi i arit ishte deklarata e këtyre mbretër-bërësve mbi të drejtën e Jezus Krishtit për të mbretëruar. Ai ishte mbreti që duhej të vinte, siç edhe ishte profetizuar nga Mikea 5:2 “Por ti, o Betlem Efratah, megjithëse je i vogël midis mijërave të Judës, nga ti do të dalë për mua ai që do të jetë sundues në Izrael, origjinat e të cilit janë nga kohërat e lashta, nga ditët e përjetësisë.” Ofrimi i arit ishte shpallja e Krishtit si mbreti që duhej të vinte dhe përmbushja e të tëra profecive të Dhiatës së Vjetër.
Temjani i Pastërtisë
Është po kështu e thjeshtë për të kuptuar se përse edhe temjani ishte një dhuratë e duhur dhe e përshtatshme për Krishtin. Temjani përdorej në Tempull për adhurim. E përzier me vajin, ajo përdorej për vajosjen e priftërinjtë për shërbimin e adhurimit në Tempull. Po kështu ajo përdorej edhe për ofruar blatimin ushqimor, që ishte jë blatim falënderimi dhe adhurimi ndaj Perëndisë, një sakrificë e pranueshme dhe kënaqësi dhënëse ndaj Perëndisë. Në dhënien e kësaj dhurate, këta dijetarë priftërinj e mbret-bërës, deklaruar Krishtin të jetë gjithashtu edhe Kryeprifti ynë, e tërë jeta e të cilit do të ishte “një parfum erëmirë, një fli i pranueshëm, i pëlqyeshëm nga Perëndia,” (Filipianëve 4:18). Është interesante që temjani nuk përzihej kurrë me flijimet për mëkatet. Ne shikojmë në simbolizmin e këtyre dhuratave mbretërimin e përjetshëm dhe shenjtërinë e Krishtit si Mbreti dhe Kryeprifti ynë. Ai erdhi nga përjetësia, nga gjiri i Hyjit, Personi i dytë i Trinisë që të përmbushë veprën e çlirimit. Ai erdhi i përgatitur për të bërë vullnetin e Atit dhe të përmbushë të tëra obligimet e Ligjit. Vetëm kështu ai do të bëhej i pranueshëm që të vdiste në kryq, dhe vetëm përmes atij kryqi të shpëtonte botën. Mbajtësi i mëkatit duhej të ishte pa mëkat vetë.
Shenja e Vdekjes
Ashtu siç ari ishte metali i mbretërve dhe temjani simboli i shenjtërisë, mirra ishte simboli i vdekjes. Mund të kuptohet shumë lehtë se sa e rëndë, keq-ndjellëse dhe madje edhe ofenduese është që ti ofrosh një bebeje dhe familjes së tij shenjën e vdekjes. Mirra përdorej në atë kohë për të balsamosur të vdekurit. Por në rastin e Krishtit, kjo dhuratë nuk ishte as e çuditëshmë dhe as ofenduese. Ajo ishte një dhuratë besimi. Ne nuk e dimë me siguri se sa të qarta i kishin këta dijetarë nga lindja aspektet e ndryshme të shërbesës së Krishtit dhe mbi të gjitha doktrinën e vdekjes së tij në Kryq. Por një gjë është e sigurt, ata e bënë këtë gjë të shtyrë nga Perëndia. Për ata ishte një akt dhe dhuratë besimi. Isaia 53:4-6 thotë “Ai mbante sëmundjet tona dhe kishte marrë përsipër dhembjet tona; por ne e konsideronim të goditur, të rrahur nga Perëndia dhe të përulur. 5 Por ai u tejshpua për shkak të shkeljeve tona, u shtyp për paudhësitë tona; ndëshkimi për të cilin kemi paqen është mbi të, dhe për shkak të vurratave të tij ne jemi shëruar. 6 Ne të gjithë endeshim si dele; secili prej nesh ndiqte rrugën e vet, dhe Zoti bëri që të bjerë mbi të paudhësia e ne të gjithëve.” Krishti duhej të vuante dhe të vdiste për mëkatin tonë, dhe mirra ishte dhurata që simbolizonte këtë aspekt të shërbesës së Krishtit.
Ari për mbretërim! Temjani për shenjtërinë! Mirra për vuajtjen! Por vjen një ditë që mirra nuk do të jetë më një dhuratë për Krishtin. Isaia 60 flet për ardhjen e dytë të Krishtit në fund të kësaj epoke për të inaguruar aktin final të konsumimit të premtimeve të Perëndisë. Kapitulli fillon me “Çohu, shkëlqe, sepse drita jote ka ardhur, dhe lavdia e Zotit u ngrit mbi ty,” (v. 1). Vazhdon me përshkrimin se si tërë kombet do të vinë tek Krishti, dhe vargu 6 përshkruan dhuratat që do ti ofrohen atij. “Një mori devesh do të të mbulojë, dromedarë të Madianit dhe të Efahut, ato të Shebas do të vijnë të gjitha, duke sjellë ar dhe temjan dhe do të shpallin lëvdimet e Zotit.” Në ardhjen e dytë të Krishtit do të kemi një skenë të ngjashme me atë të ardhjes së tij të barë. Krishti do të mbretërojë, dhurata do ti ofrohen. Ar dhe temjan, por jo mirrë. Ai do të mbretërojë në plotfuqishmëri dhe shenjtëri, por nuk do të përjetojë vuajtje. Jezus Krishti vdiq në kryq një herë dhe përgjithmonë. Vepra e shpëtimit ka përfunduar. Nuk do të ketë më nevojë për vuajtje, sakrifica e vdekje.
Dhurata Tona
Sot ne duhet ti ofrojmë Krishtit dhuratat tona të besimit. Në një farë mënyre, ne gjithashtu mund t ofrojmë atij përmes besimit ar, temjan dhe mirrë. Mirra nuk është vetëm simboli i vdekjes së Krishtit, por edhe e vdekjes tonë shpirtërore që është pasojë e mëkatit. Lëreni atë në këmbët e Krishtit duke rrëfyer mëkatet, duke rrëfyer se ju besoni se ai vdiq për mëkatin tuaj,dhe duke i kërkuar që ai t’ju pranojë si fëmijën e tij përgjithmonë. Pas kësaj ejani tek ai dhe ofrojini temjanin tuaj. Pranoni e rrëfeni se jeta juaj është plotësisht e papastër ndërsa e Krishtit ishte përjetësisht e shenjtë. Bibla na mëson se Krishti jeton përmes Frymës së Shenjtë në besimtarin dhe kështu prodhon në të vepra të mira. Këto vepra të mira janë “një parfum erëmirë, një fli i pranueshëm, i pëlqyeshëm nga Perëndia,” (Filipianëve 4:18). Së fundi, ejani tek ai me arin tuaj. Rrëfeni të drejtën e Krishtit për të mbretëruar në jetën tuaj. honi “Ju jeni Zoti dhe Zotëria im, Mbreti im.” Kërkojini atij që të drejtojë jetët tuaja në mënyrë që ta nderoni e ti shërbeni siç duhet përjetë. Sillni dhuratën tuaj të besimit, mirrë, temjan dhe ar dhe do të ecni në rrugën e ngushtë por të sigurt të bekimit dhe gëzimit shpirtëror. Këto janë dhuratat e vërteta të besimit. Këto janë të vetmet dhurata që ju mund ti ofroni atij që nga hiri ka dhënë gjithçka për ju.
Për shumë vjet, miq të dashur,
Qofshi të paqësuar,
Krishtlindjen me të ardhur
Na kanë gëzuar.
Sihariqe u kam prurë,
Po dëgjoni me kujdes,
Për të mos qenë më sëmurë,
Po gjithë jetën me shëndet.
Krishti, bir’ i Perëndisë,
Shpëtimtar i njerëzisë,
Duke zbritur këtë ditë,
Nga qielli na thërret:
“Ejani të gjithë tek unë,
Ju që jeni në mundim,
Do të ju marr barrën tuaj,
Dhe do të ju jap shpëtim.
Jam i bute dhe i qetë,
I përunjur në zemër,
Do të ju jap të ëmbël jetë ”
Zotërinj që më dëgjoni,
Sihariqet që ju solla
Sot ditën ta kremtoni,
Se sot gjeti shpëtim bota.
Këto erdha që të ju them,
Ju kam sjellë edhe dhurata,
Dua zemrat që të gëzoj,
Gjithkujt që më vështron…
O druzë e malit me lule,
Për Krishtlindjen na dhe,
E stolisur si nuse,
Bukuri të madhe ke.
Posi dielli lart në qiell,
Që shkëlqen mbi gjithë yjtë,
Kështu ti përpara nesh
Me dritën na vret sytë.
Qiparis me degë shumë,
Si palloi me pendë shkruar,
Dhuratat që na ke prurë
Vallë kush na i ka dërguar?
Posi bleta që rrot,
Mbushur portokaj e fiq,
Qiqra edhe sheqerka,
Dhe shumë farësh të tjera;
Si kopsht ndërtuar me lule,
Si parajsë e vërtetë,
Dhuratat që na prure
Na i sjellësh për shumë vjet.
Sihariqe dhe dhurata,
Gjithë sonte ç’na ke prurë,
Gjithnjë do t’i kujtojmë,
Do të mos i harrojmë kurrë.
Gjoni dëshmoi për të dhe thirri duke thënë: “Ky është ai, për të cilin thashë: “Ai që vjen pas meje më ka paraprirë, sepse ishte përpara meje””. 16 Dhe ne të gjithë morëm, prej mbushullisë së tij, hir mbi hir. 17 Sepse Ligji u dha nëpërmjet Moisiut, por hiri dhe e vërteta erdhën nëpërmjet Jezu Krishtit. 18 Askush s’e pa Perëndinë kurrë; i vetëmlinduri Bir, që është në gjirin e t’Et, është ai që e ka bërë të njohur. (Gjoni 1:15-18)
uptimi i Krishtlindjes është në fakt thelbi i Krishterimit historik. çfarë kombet festojnë kudo nëpër botë është deklarimi i faktit që Perëndia mishërizoi vetveten për tju afruar njeriut për shpëtimin e tij. Kjo njihet si Doktrina e Mishërizimit: Perëndia u bë njeri në Jezusin nga Nazareti. Ky është fakti dhe doktrina që e veçom Krishtërimin nga të gjitha fetë e tjera. E veçantja apo unikja e Krishtërimit është se Perëndia ka marrë iniciativën dukë i veshur vetës mishin njerëzor për ta shpëtuar njerëzimin. Biri i Perëndisë u bë njeri që njerëzit të bëheshin bij të Perëndisë. Kjo është çfarë e bën Krishterimin unik. Një nga emrat e Krishtit është Emmanuel që do të thotë “Perëndia në mesin tonë.” Dhe ky person ishte vetë Jezus Krishti, personi i Dytë i Trinisë i veshur me mish njeriu. Dhe për këtë arsye, ai është personi më unik në këtë botë. E përdor termin unik apo i veçantë pasi vetë Apostulli Gjon e përdor këtë term kur i referohet Krishtit. P. Shemb: Gjoni e quan Krishtin “i vetëmlinduri Bir.” Fjala që ai perdor në Greqishten e vjetër (monogenesis) në fakt do të thotë “i vetëm për nga lloji,” apo unik. Krishti ishte Biri unik i Perëndisë. Dhe ky është kuptimi i krishtlindjes: Perëndia i vetëm i kësaj bote, një person unik, ofroi Birin, të vetmin person të dytë të trinisë së Shenjtë për tu mishërizuar, një mënyrë unike kjo për të shpëtuar njeriun, dhe si rrjellim, çfarë na është dhuruar për Krishtlindje është një person unik, një Shpëtimtar unik. Ky deklarim është qëllimi i Apostullit Gjon në 14 vargjet që lexuam më parë. Apostulli Gjon e krahason Krishtin me Gjon Pagëzorin në fillim dhe pastaj me Mojsiun për të theksuar Krishtin si Shpëtimtarin Unik të njeriut. Unë do të hap përpara jush këtë mëngjes këto katër vargje përmes katër pikave kryesore. 1) Unik në Personin e Tij, 2) Unik në Resurset e Tij 3) Unik në Dhuratat e tij, 4) Unik në Zbulesën e Tij.
Unik në Personin e Tij
rishti është së pari unik në personin e Tij. Është e vështirë të gjesh një lider shpirtëror më impresionues se sa Gjon Pagëzori. Një engjëll anonçoi lindjen e tij duke thënë “Sepse ai do të jetë i madh përpara Zotit… dhe do të jetë i përplotë me Frymën e Shenjtë që në barkun e s’ëmës” (Luka 1;15). Gjoni pati një mesazh dhe shërbesë frymëzuese për këdo që inspiron të bëhet një lider. Ai thirri Israelin në pendim dhe bindje ngaj Perëndisë. Mbi të gjitha ai kishte guxim, karakter dhe integritet. Ai konfrontoi drejtuesit hipokritë dhe madje edhe vetë Mbretin Herod.
Por sipas vetë Gjon pagëzorit, ai nuk ishte shpëtimtari që ne duhej të dëshironim dhe ndiqnim. Vargu 15 thotë “Gjoni dëshmoi për të dhe thirri duke thënë: “Ky është ai, për të cilin thashë: Ai që vjen pas meje më ka paraprirë, sepse ishte përpara meje”” (Gjoni 1:15). Gjoni thotë që edhe pse ai lindi përpara Krishtit dhe e filloi shërbesën e tij përpara Krishtit, Krishti është një lider shpirtëror i një niveli më të lartë pasi ai është unik në personin e Tij. Me fjalët “sepse ishte përpara meje” Gjoni thekson pri-ekzistencën e përjetshme të Krishtit. Krishti është vetë Perëndia i përjetshëm dhe për këtë arsye Ai qëndron unik mbi çdo qenie tjetër njerëzore. Krishti është unik edhe në krahasim me liderët e feve të tjera. Krishti është i vetmi person që u ngrit nga të vdekurit dhe jeton përgjithmonë për të qenë Shpëtimtari ynë tek i cili ne mund të mbështetemi plotësisht.
Krishti është ai shpëtimtari për të gjithë ju që dëshironi një drejtues të vërtetë. Ne jetojmë në shekull gurush dhe vipash, dhe kjo edhe në aspektin shpirtëror. Ne ndjejmë nevojën për të pasur drejtues. Ne kemi nevojë për dikë që mund ti besohet, që mund të ndiqet, që mund ti bindemi dhe që mund të na drejtojë për në drejtimin e duhur. Tek Mateu 9 lexojmë këto fjalë: “35 Dhe Jezusi kalonte nëpër të gjitha qytetet dhe fshatrat, duke i mësuar në sinagogat e tyre, duke predikuar ungjillin e mbretërisë dhe duke shëruar çdo sëmundje e çdo lëngatë në popull. 36 e duke parë turmat, pati dhembshuri për to, sepse ishin të abuzuar, dhe të shpërndarë si delet pa bari.” Këtë Krishtlindje ky popull gjendet me më pak shpresë për të ardhmen se sa vjet; gjendem më i abuzuar, më i hallakatur e më i varfër. Krishti ka dhembshuri për këtë popull. Por Krishti ka gjithashtu edhe zgjidhjen unike për ne. Rrënja e çdo problemi social, civil apo kombëtar është në fakt shpirtëror. Pa u adresuar më parë problemi shpirtëror nuk do të zgjidhen problemet e tjera. Në të njëjtin kapitull (Mateu 9) ne lexojmë: “37 Atëherë ai u tha dishepujve të vet: “E korra është me të vërtetë e madhe, por punëtorët janë pak. 38 Lutjuni, pra, Zotit të të korrave, të dërgojë punëtorë në të korrat e tij”.” Pas kësaj, menjëherë në fillim të Mateut 10, Krishti cakton 12 Apostujt e Tij. Predikimi dhe besimi i ungjillit dhe i personit Unik të Krishtit është zgjidhja e vetme që mund të adresojë nevojat e këtij vendi. Të gjitha bekimet apo përfitimet e tjera shoqërore apo sociale burojnë nga marrëdhënia që një komb apo një person ka me Krishtin. Dhe ky është edhe kuptimi i vargut 16. Krishti është unik jo vetëm në personin e tij, por Krishti është unik edhe në resurset e tij.
Unik në Resurset e Tij
argu 16 thotë: “Dhe ne të gjithë morëm, prej plotësisë së tij, hir përmbi hir.” Krishti ka plotësinë e të gjitha bekimeve shpirtërore dhe fizike për të cilat ne kemi aq shumë vevojë. Asnjë nevojë e jona nuk është më e madhe se sa mundësia e Krishtit për ti adresuar ato. Kur vera mbaroi në Kanë, Krishti ktheu ujin në verë. Krishti rigjeneroi shpirtin e prostitutës së rënduar nga barra e mëkatit dhe e turpit. Atë që kishte qenë i çalë për 38 vjet Krishti e shëroi. Kur turmat e ndiqnin të uritura, Krishti i ushqeu. Atij që ishte i lindur i verbër, Krishti i dha shikimin. Kur Llazari dergjej i ftohtë në varrin e tij prej tre ditësh, Krishti i dha jetën. Të gjitha këto mrekulli të rreshtuara në ungjillin sipas Gjonit janë shembuj të plotësisë së natyrës së Tij hyjnore. Krishti mund të na bekojë në të gjitha nevojat tona nga plotësia e tij e pafund, nga hyjnia e Tij e plotfuqishme, dhe nga burimi i pashtershëm i dashurisë së Tij për ne. është për këtë arsye që Gjoni thotë “Dhe ne të gjithë morëm, prej plotësisë së tij, hir përmbi hir.” Hir përmbi hir nënkupton që jo vetëm Krishti na jep hir nga hiri i tij hyjnor, jo vetëm që Krishti na ka shpëtuar përmes hirit dhe na jep përsëri hir pas shpëtimit tonë, por mbi të gjitha që Krishti dërgon dallgë të vazhdueshme hiri mbi ne me qëllim që ne kurrë të mos gjendemi zbuluar, ashtu siç edhe fundi i detit nuk gjendet kurrë i zbuluar e pa ujë. Krishti është unik e i pashtershëm në resurset e tij për ne.
Hiri i Krishtit gjendet në shumë forma të ndryshme. Situata të ndryshme kërkojnë forma të ndryshme hiri. Ne kemi nevojë për një hir kur kemi dhe një hir tjetër kur nuk kemi. Ne kemi nevojë për një hir në rini dhe një tjetër në pleqëri. Ne kemi nevojë për një hir kur jemi nën persekucion dhe një tjetër nën paqe. Kemi nevojë për një hir në gëzime dhe për një hir tjetër në hidhërime.” Boshllëku i shpirtrave tonë mund të mbushet vetëm nga plotësia e hirit të tij. Paraja, fama, pushteti e njeriu nuk do ta mbushin dot kurrë atë vakuumin e pafund që është në shpirtin e gjithkujt. Krishti tha “”Kushdo që pi nga uji i kësaj bote do të ketë përsëri etje, 14 por kush pi nga uji që do t’i jap unë nuk do të ketë më kurrë etje përjetë; por uji që unë do t’i jap do të bëhet në të një burim uji që gufon në jetë të përjetshme” (Gjoni 4:13-1).
Kuptimi dhe besimi i këtij fakti, që Krishti është unik në resurset e Tij, shkakton dy efekte në jetët tona. Se pari, na mundëson që të gjejmë prehje, ngushëllim dhe siguri në çdo situatë. Është për këtë arsye që Apostulli Pal shkroi kështu nga burgu “Unë jam mësuar të kënaqem në gjendjen që jam. 12 Unë di të jem i përunjur dhe di të jetoj edhe në bollëk; në çdo vend dhe për çdo gjë jam mësuar të nginjem dhe të kem uri, të kem me tepri dhe të vuaj në ngushticë. 13 Unë mund të bëj gjithçka me anë të Krishtit që më forcon” përmes hirit të tij (Filipinëve 4:11-13).
Në këtë kontekst, një rrezik që i kanoset besimtarëve zakonisht është një lloj vendpushimi shpirtëror. Shumë prej nesh pasi kanë marrë një masë të caktuar hiri, ulen në një si plate shpirtërore dhe bëjnë pushim në vend që të synojmë për më shumë nga hiri që gjendet kaq pafundësisht në Krisht. Nëse ju keni paqe, Krishti mund tju japë edhe më shumë. Nëse ju kini njohuri shpirtërore, falje, pendim, vet-disiplinim, bindje e besnikëri, gëzim e progres, Krishti ka më shumë nga këto për ju.
Efekti i dytë që shkakton hiri i Krishtit në jetët tona është që ne fillojmë që të kemi hir për të tjerët. Në mënyrë të pa evitueshme, nëse hiri po derdhet në ne, hiri do të derdhet edhe nga ne. Kur marrim hir, gjithmonë edhe japim hir. Krishti e mbush gotën tonë me hirin e tij me qëllim që ajo të derdhet edhe për të tjerët rreth nesh. Martin Luter shkroi “Ky burim është i pashtershëm. Nuk thahet kurrë, një burim i përjetshëm. Sa më shumë të tërheqim prej saj, aq më shumë do të japë.”
Unik në Dhuratat e tij
rishti nuk është unik vetëm në personin e tij dhe në resurset e tij. Krishti është së treti Unik edhe në Dhuratat e Tij. Vargu 17 thotë “Sepse Ligji u dha nëpërmjet Moisiut, por hiri dhe e vërteta erdhën nëpërmjet Jezu Krishtit” (Gjoni 1:17). Nëse gjon Pagëzoi ishte i rendësishm, Mojsiu ishte akoma edhe më shumë. Perëndia e përdori Moisiun për të shpëtuar Israelin nga skllavëria Egjiptianase, për ta udhëhequr Israeln për në tokën e Premtuar dhe për ti dhënë atij 10 Lidhet e Perëndisë. Por Krishti është akoma edhe më unik në dhuratat e Tij shpëtuese për popullin e Tij. Moisiu dha Ligjin, por , por hiri dhe e vërteta erdhën nëpërmjet Jezu Krishtit.
Le të mos e nënvlerësojmë Ligjin e Perëndisë port ë kuptojmë rolin e saj në referencë më Hirin e Perëndisë. Ligji na u dha nga vetë Perëndia për të kuptuar dhe dalluar ndërmjet të mirës dhe të keqes. Pali thotë tek Rom 7:7 “Mëkatin unë nuk do ta kisha njohur, veç se me anë të ligjit; sepse unë nuk do ta kisha njohur lakminë, po të mos thoshte ligji: “Mos lakmo!” Detyra e Ligjit është të na vërë në dukje dhe të na bindë për mëkatin tonë. Kaq! Detyra e ligjit është të na bëjë shpallë nevojën tonë për hirin dhe faljen nga Perëndia. Dhe kjo është dobësia e Ligjit. Shën Augustini shkroi “Ligji të kërcënon por nuk të ndihmon, të urdhëron por nuk të shëron, të shpalos por nuk të heq mëkatin dhe dënimin e tij.” Pali thotë tek Gal 3:24 “Kështu ligji qe mësuesi ynë për te Krishti, që ne të shfajësohemi me anë të besimit.” Ligji është i mirë pasi është udhërrëfyesi unë për tëk Krishti, por hiri vjen vetëm përmes Jezus Krishtit. Artur Pink (autori i librit mbi atributet e Perëndisë të cilin po e studiojmë të mërkurave në darke) rendit disa aspekte se si hiri është më i mirë se sa ligji. Ai thotë: “Ligji zbulon çfarë është në njeriun – mëkat, hiri zbulon çfarë është në Perëndinë – dashuri. Ligji kërkon drejtësi nga njerëzit, hiri sjell drejtësinë e Perëndisë tek njerëzit. Ligji e dënon të gjallin me vdekje, hiri e sjell të vdekurin në jetë. Ligji flet për çfarë njeriu duhet të bëjë për Perëndinë, hir flet se çfarë Perëndia bëri për njeriun.”
Krishti, thotë vargu sjell gjithashtu edhe të vërtetën. Moisiu besnikërisht deklaroi të vërtetën e Perëndisë. Fjala e Perëndisë është e vërtetë në të tera gjeneratat, por këtu vargu kupton me fjalën “e vërteta” është që është reale në krahasim me atë që është simbolike. Moisiu i dha manës Judenjve në shkretëtirë, Krishti është buka e vërtetë e jetës që vjen nga qielli (Gjoni 6:35). Moisiu dha gjenqin e sakrificës si simbol të faljes së mëkateve, ndërsa Krishti ishte qengji i vërtetë i Perëndisë i cili heq mëkatet e të gjithë atyre që besojnë në të” (Gjoni 1:29). Krishti është unik në dhuratat e tij, në resourset e tij, në personin e tij, por së fndi, Krishti është Unik edhe në Zbulesën e tij për ne.
Unik në Zbulesën e Tij
rishti është unik si shpëtimtar pasi ai është i vetmi person që mund të na zbulojë Perëndinë. Vargu 18 thotë: “Askush s’e pa Perëndinë kurrë; i vetëmlinduri Bir, që është në gjirin e t’Et, është ai që e ka bërë të njohur atë.” Në Dhjatën e Vjetër njërëz të Perëndishëm patën dëshirë të shikonin Perëndinë por ai qëndronte i fshehur “në një re të dendur” siç tha Solomoni tek (1 Mbret 8:12). Profeti Elija mundi të dëgjonte vetëm një zë. Abrahami foli me engjëj. Moisiu qëndroi i shtangur përpara shkurres që digjej dhe nuk konsumohej por asnjëri nuk arriti ta shikonte Perëndinë. Kur Mojsiu insistoi të shikonte lavdinë e Perëndisë, përgjigja që mori ishte: “Ti nuk mund të shikosh fytyrën time, sepse asnjë njeri nuk mund të më shikojë dhe të jetojë”. Lavdia e Perëndisë është shkatërruese për njeriun. Por lajmi i mirë i Krishtlindjes si edhe kuptimi i saj është ky: Perëndia më së fundi na ka zbuluar vetveten e tij duke e mbuluar atë në mishërizim. Ati Perëndi dërgoi personin e Dytë të trinisë që tu zbulojë Perëndinë njerëzve, dhe për të mos e shfarosur njerëzimin me lavdinë e shenjtërisë së Tij, Biri i Perëndisë e mbuloi lavdinë e tij duke marrë mbi vete natyrën njerëzore. Perëndia na zbulohet duke mbuluar vetveten më mishërizimin dhe lindjen e Krishtit Jezus. Dhe është për këtë arsye që Jezus Krishti është unik në zbulesën e tij, në zbulesën që ai na ofron mbi Perëndinë. Krishti erdi që të sigurojë zbulesën e Perëndisë në një mënyrë të tillë që ne të jemi në gjendje ta marrim atë. Kjo është arsyeja që Krishti është me i lartë se Gjon Pagëzori, se Mojsiu, se Buda apo se Muhameti. Krishti ishte Perëndia i mishërizuar, Perëndi i vërtetë prej Perëndie të vërtetë, i të njëjtës esencë me Atin dhe Frymën e Shenjtë, personi i dytë i Trinise, Perëndia i tmerrshëm, i përjetshëm, i pafund, i shenjtë.
Kjo do të thotë që Krishti është i vetmi Shpëtimtar për të gjithë ata që dëshirojnë të njohin Perëndinë dhe të njihen prej tij. Fjala na e ka bërë të njohur, në Greqishten Biblike është eksegesato, që studiuesit e përdorin si term për të simbolizuar procesin e interpretimit të Biblës. Dhe kjo është çfarë Krishti bën për ne. Ai na shpall, jep, interpreton Perëndinë, Ai na e zbulon neve atë. Nëse doni të dini se si është Perëndia dhe se cili është vullneti i Tij për ju dhe për këtë botë studioni Krishtin dhe Fjalën e tij. Kjo është arsyeja përse Apostulli joni e quan Krishtin Fjala. “Në fillim ishte Fjala dhe Fjala ishte pranë Perëndisë, dhe Fjala ishte Perëndi. 2 Ai (fjala) ishte në fillim me Perëndinë. 3 Të gjitha gjërat u bënë me anë të tij (fjala), dhe pa atë nuk u bë asnjë nga ato që u bënë” (Gjoni 1:1-3). Kjo është se si Krishti është Unik në Zbulesën e Tij për ne.
Krishti është Unik si Shpëtimtar. Ai është unik si lider shpirtëror për të gjithë ata që dëshirojnë një të tillë pasi ai ka dhe tek ai përmblidhet e tërë njohja e vërtetë për tek Perëndia. Krishti është Shpëtimtari Unik për të tërë ata që janë bosh dhe dëshirojnë që të mbushen, shpirtrat tanë janë krijuar nga arkitekti hyjnor në një mënyrë të tillë që ato të gjejnë përmbushje në këtë jetë vetën nëse mbushemi me Perëndinë. Krishti është Shpëtimtari për të tërë ata që dëshirojnë të jenë të lirë, pasi liria gjendet në përmbushjen e qëllimit për të cilin ne njerëzit jemi krijuar – të njohim Perëndinë dhe të shijojmë lavdinë dhe prezencën e Tij. Për të gjitha këto, Krishti është i vetmi Shpëtimtar. Krishti tha “Unë jam rruga, e vërteta dhe jeta.” Që do të thotë, e vetmja rrugë e vërtetë për tek jeta e përjetshme me Perëndinë.
Kjo është arsyeja e lindjes së Krishtit. Ky është kuptimi i Krishtlindjes. Por a është Krishti Shpëtimtari yt? Nëse beson dhe lëshon veten në krahët e Tij, Krishti do të jetë Shpëtimtari yt gjithashtu. Ai vetë tha, “Kush beson në Birin ka jetë të përjetshme, kurse kush nuk i bindet Birit nuk do të shohë jetë, por zemërimi i Perëndisë qëndron mbi të” (gjoni 3:36). Nëse ju i keni besuar Krishtit, a jeni ju duke tërhequr hir nga burimi i pashtershëm i Tij? Nga plotësia e Tij çdo besimtar merr hir përmbi hir. Le të jetë motoja jonë fjalët e Apostullit Pjetër kur tha, “Por rrituni, në hirin dhe në njohjen e Zotit dhe të Shpëtimtarit tonë Jezu Krisht. Atij i qoftë lavdia, tani dhe përjetë. Amen” (2 Pjet. 3:18).
Predikuar nga Pastor Albert Kona me 23 Dhjetor, 2007, Kisha Reformuar Durres.
Kisha e Reformuar Ungjillore Durres 