Lutu me Besim

Atëherë Jezusi, duke u përgjigjur, u tha atyre: “Kini besimin e Perëndisë! ²³ Sepse ju them në të vërtetë se nëse dikush do t’i thotë këtij mali: “Luaj vendit dhe hidhu në det”, dhe nuk do të ketë dyshime në zemër të vet, por do të besojë se ajo që po thotë do të ndodhë, çdo gjë që të thotë do t’i bëhet. ²⁴ Prandaj po ju them: Të gjitha ato që ju kërkoni duke lutur, besoni se do t’i merrni dhe ju do t’i merrni. -Marku 11:22-24

 Besimi është akti i mbështetjes apo i lëshimit të vetvetes, trup dhe shpirt, në krahët e Krishtit për shpëtimin, shenjtërimin dhe bekimin tonë. Ky nuk është një akt irracional. Besimi ndërtohet mbi logjikën. Besimi ndërtohet mbi faktin se ai të cilit i ke besuar, Krishti, është në gjendje, i gatshëm e plot deshirë që të të japë ato që i kërkon apo ato që të ka premtuar. Sa për ilustrim: Kalimi mbi një urë është në vetvete një akt besimi në urën dhe në konstruktorin e saj. Kalimi mbi të zbulon se çfarë mendon apo beson dikush për urën dhe atë që e ka ndërtuar atë. Po kështu, besimi i vërtetë është vendosja e jetës tonë me tërë shqetësimet e saj në dorën e Perëndisë. A besoj unë se Perëndia di se çfarë është më mirë për mua? A reagoj me inat a mërzitje apo me mosbesim ndaj Perëndisë kur shikoj se ai nuk do ti bëj gjërat sipas mënyrës apo kohës time?

Lutja kërkon besim. Ajo kërkon qene ti besojmë Perëndisë, ta lëshojmë veten në krahët e tij, dhe ti vendosim shpresat dhe pretendimet tona në Perëndinë. “Ai që i afrohet Perëndisë duhet të besojë se Perëndia është, dhe se është shpërblenjësi i atyre që e kërkojnë atë,” (Heb. 11:6). Ne duhet ti besojmë Fjalës së Tij. Kur ne i besojmë Perëndisë, ne dëshirojmë që vullneti i tij të fitojë mbi vullnetin tonë me qëllim që tia nënshtrojë atë vullnetit të tij. Kur ne i besojmë Perëndisë, ne dëshmojmë e rrëfejmë së Perëndia është i plotfuqishëm dhe se zemrat tona dëshirojnë e përpiqen që të jenë një me vullnetin e Perëndisë.

Vargu 22 thekson se ne duhet që të kemi besim në fillim pa të lutemi. Ne duhet që të dëshirojmë Perëndinë dhe vullnetin e tij pa të lutemi në përputhje me të. Kur lutemi pa besim ne po përpiqemi që të lëvizim malet e gabuara të jetës tonë. Ka shumë lloje malesh. Male të problemeve të jashtme, dhe male të brendshme të dëshirave, planeve dhe mendimeve mëkatare. Këto male kundërshtojnë planin e Perëndisë dhe shtrirjen e Mbretërisë së tij. Jakobi shkroi se “Ju kërkoni dhe nuk merrni, sepse kërkoni keqas që të shpenzoni për kënaqësitë tuaja,” (Jakobi 4:3).

Kur lutemi siç duhet, ne jo vetëm e vendosim besimin tonë tek Perëndia, por edhe në vullnetin e tij siç na shprehet në Fjalën e Tij (Gjoni 17:17) dhe premtimet e Tij (1 Gjo. 5:14-15). “Kjo është siguria që kemi përpara tij: nëse kërkojmë diçka sipas vullnetit të tij, ai na e plotëson.”

A e përdor besimin në Krishtin kur lutesh? “Zemra juaj mos u trondittë; besoni në Perëndi dhe besoni edhe në mua!” (Gjoni 14:1) na urdhëron Krishti. A i beson personit  dhe veprën ndërmjetësuese të Krishti që të plotësojë të tëra nevojat tuaja si Profeti, Prifti dhe Mbreti  yt? A është interesi dhe shqetësimi yt kauza e Mbretërisë se Krishtit, promovimi dhe propagandimi i Emrit dhe i Fjalës së Tij, aq sa këto farkëtojnë dëshirat dhe qëllimet e tua dhe madje konsumojnë kohën dhe energjinë tuaj? Vullneti i Perëndisë bëhet parësori dhe vullneti yt bëhet dytësori kur besimi i vërtetë është aktiv në jetën tënde. Një besim i gjallë do të prodhojë dëshirën për t’iu konfirmuar vullnetit të tij. Për besimtarin e vërtetë është madje e thjeshtë për tu fokusuar në malet që na rrethojnë: malet e mosbesimit, të joshjeve të botës, të doktrinave të gabuara, të njohjes dhe aftësive tona të kufizuara. Por ne jemi të thirrur që të fokusohemi tek Perëndia në Krisht-tek ai që është më i lartë se të tërë këto male. Ne jemi të thirrur që të lutemi me besim për hir të Krishtit. Kjo është e mundur vetëm nëse lutemi në përputhje më vullnetin e Perëndisë, “ardhtë mbretëria juaj.” Vetëm atëherë këto male do të përfundojnë në detin e harresës.

A nuk është Perëndia besnik dhe i besueshëm? A nuk është kujdesur ai deri tani për familjet dhe kishat tona? A nuk na ka dhënë Ai dëshira të shumta të providencës dhe mirësisë së tij ndaj nesh si në histori ashtu edhe në Fjalën e Tij? A beson në hirin e tij sovran? A mund ti rezistojnë malet e mëkatit tënd, mosbesimit dhe ngurtësimit të zemrës, hirit të plotfuqishëm të Perëndisë? A beson se Perëndia mund të hedhë malet e mëkatit tënd në detin e faljes së Tij me anë të hirit të tij sovran? Beso dhe lutu me besim.

Kush Duhet Të Lutet?

O ju të gjithë që keni etje, ejani tek ujërat, dhe ju që nuk keni para ejani, blini dhe hani! Ejani, blini pa para dhe pa paguar verë dhe qumësht! 2 Pse shpenzoni para për atë që nuk është bukë dhe fryt i mundit tuaj, për atë që nuk të ngop? Dëgjomëni me kujdes dhe do të hani atë që është e mirë, dhe shpirti juaj do të shijojë ushqime të shijshme. 3 Vini veshin dhe ejani tek unë, dëgjoni dhe shpirti juaj do të jetojë; dhe unë do të bëj me ju një besëlidhje të përjetshme, sipas hirit të qëndrueshëm që i premtova Davidit. 4 Ja, unë ia dhashë si dëshmitar popujve, si princ dhe komandant të popujve. 5 Ja, ti do të thërrasësh një komb që nuk e njeh, dhe një komb që nuk të njeh do të vrapojë te ti, për shkak të Zotit, Perëndisë tënd, dhe të Shenjtit të Izraelit, sepse ai të ka përlëvduar”. 6 Kërkoni Zotin ndërsa mund të gjendet, e thirrni ndërsa është afër. 7 I pabesi le ta lërë rrugën e tij dhe njeriu i padrejtë mendimet e tij, dhe le të kthehet tek Zoti që të ketë dhembshuri për të, tek Perëndia ynë që fal bujarisht.  (Isaiah 55:1-7)

 Tek Isaia 55, Perëndia shfaq zemërdhembshurinë e tij e tij kur fton këdo që ka etje (vg. 1) që të përfitojë bekimet e tij që premtohen në këtë pasazh. Kjo etja e dëshirimit të thellë shpirtëror na shtyn ne tek ai për mëshirën e tij. Vargjet 6 dhe 7 theksojnë urgjencën me të cilën ne duhet ti përgjigjemi Atij. Folja kërkoni tek vargu 8 kupton përdorimin aktiv të lutjes si mjet i tërheqjes së hirit të Perëndisë drejt vetes tonë. Ai që ne kërkojmë e dëshirojmë është ZOTI: i pandryshueshmi, i hirshmi, besëlidhje-mbajtësi Jehoca. Ne nuk duhet që të vonohemi në përqafimin e ofertës së Perëndisë; ne duhet ta kërkojmë atë teksa ai mund të gjendet-tani-përpara se sa vdekja të na afrohet. Profeti thekson lutjen personale kur thotë “e thirrni”  duke na kujtuar kështu që oferta e shpëtimit është për tani, ndërsa ai na është pranë përmes Fjalës së Tij dhe bekimeve. Ne nuk duhet të refuzojmë e as vonohemi në këtë ofertë. Nëse nuk i përgjigjemi thirrjes, do të vijë dita kur ai nuk do të mund të gjendet më, oferta e tij do të jetë e revokuar, dhe ne do ta gjejmë veten tonë përgjithmonë të ndarë prej tij pa asnjë shpresë shpëtimi. Perëndia kërkon që ne më tërë qenien tonë të pendohemi për mendimet, fjalët dhe veprimet tona të mëkatshme, duke marrë përmes besimit mëshirën dhe hirin e tij falës dhe të bollshëm.

Ka që thonë se meqë njeriu nuk mund të lutet siç duhet, është më mirë që njeriu të mos lutet fare. Ata e nxjerrin këtë përfundim nga dica vargje të veçuara që flasin  se si Perëndia nuk i pranon lutjet dhe adhurimin e mëkatarëve, se ato janë një erë e qelbur për hundët e tij dhe një neveri për sytë e tij. Këta thonë se Perëndia nuk i dëgjon mëkatarët dhe se gjithçka që nuk ofrohet nga besimi është mëkat.

Pjesa e parë e argumentit-që ne nuk lutemi siç duhet-është e vërtetë, por konkluzioni që është më mirë të mos lutemi fare është i gabuar. Nëse ky konkluzion do të ishte i rregullt, atëherë, në përputhje me parimin e mësipërm, i Krishteri as duhet të lexojë biblën, as të këndojë himne, psalme e këngë frymëtore në adhurimin e Perëndisë, as nuk duhet të pagëzohet, as të marrë darkën e Zotit, as të shkojë në kishë. Ky parim do të bënte që besimtari të lutet më pak se sa jobesimtari, sepse besimtari e ndjen mëkatin e tij shumë më tepër se sa jobesimtari. Besimtari i vërtetë është i vetmi që e kupton dhe pranon pavlefshëmirë e tij apo të saj për shkak të mëkatit. Ky lloj argumenti që duket si shpirtërore në plan të para është në fakt një justifikim afetarie dhe një perversion i mesazhit të ungjillit. Është e rrezikshme që të besosh apo tu mësosh të tjerëve që ne nuk mund të lutemi e as ti afrohemi Perëndisë në lutje deri sa ne jemi shpirtërisht të përsosur. Psalmi 130:3-4 inkurajon fajtorin që nuk mund të qëndrojë para Perëndisë kur thotë “Në rast se ti do të merrje parasysh fajet, o Zot, kush mund të rezistonte, o Zot? 4 Por te ti ka falje, me qëllim që të kenë frikë prej teje.”

Ungjilli thërret të mëkatarin, atë që shpirtërisht është i varfër, i çalë e qorr, plot plagë e sëmundje shpirtërore që të vijë tek Krishti për shërim-tek ai që gjen kënaqësi në dhënien e mëshirës dhe dashurisë së Perëndisë krijesave të tij. Një thënie e Martin Luterit thotë: “”Të jesh i shpëtuar do të thotë të jesh i humbur tek këmbët e Krishtit.” Qëllimi final i Satanit është moslejimi i mëkatarëve që të shkojnë tek Krishti. Nëse ai nuk e arrin këtë qëllim si një luan që ulërin ai e realizon këtë si engjëlli i dritës. Ky është testi për të parë nëse në zemrën tënde po vepron Fryma e Shenjtë e Krishtit apo vepra mashtruese e Satanit. I pari të tërheq drejt Krishtit, i dyti përpiqet që të të izolojë ty nga Krishti.

Ne vërtetë mëkatojmë nëse nuk lutemi e adhurojmë siç duhet, por mëkatojmë dy herë nëse nuk lutemi e adhurojmë fare, nëse refuzojmë të përdorim lutjen, që është dhurata e Perëndisë ndaj nesh. Ne nuk mund të mohojmë mëkatshmërine e njeriut dhe të veprimeve të tij, por as nuk mund të mohojmë ungjillin e Perëndisë, ai kënaqet kur shpëton mëkatarin dhe i afron ata drejt vetes së tij. “Gjithçka që më jep Ati do të vijë tek unë; dhe atë që vjen tek unë, unë nuk do ta nxjerr jashtë kurrë”(Gjoni 6:37). Këto të vërteta nuk duhet të na izolojnë ne nga Jezus Krishti, ato duhet të na afrojnë drejt tij për shërimin e mëkatit tonë. Ungjilli na shtyn që të lutemi “Perëndi, ki mëshirë për mua mëkatarin. Ma hiq tërë padrejtësinë dhe më mbush me gjithçka unë kam nevojë-drejtësinë e Krishtit Jezus.”

Perëndia i foli të tërë kombit të Izraelit, të drejtë e të padrejtë kur tha “Do të jem sërish i lutur nga shtëpia e Izraelit ta kryej këtë për ta” (Ezek. 36:37). Kërkoni pra Zotin ndërsa mund të gjendet, e thirrni ndërsa është afër. Ne jemi tepër mëkatarë për të mos u lutur.

 

Çfarë është Lutja?

Lutja është akti i farkëtimit të një marrëdhënie ndërmjet dy pikave specifike: nevojave tona njerëzore dhe burimeve të Perëndisë që na ofrohen në Krisht.

Të Krishterët e vërtetë kanë zbuluar qe Perëndia, në Krisht, o ofron atyre hir, mëshirë, falje, paqe, jetë dhe dashuri. Kjo zbulohet në Ungjillin, apo në “lajmin e mirë” të Jezus Krishtit (2 Pjetrit 1:2-4). Po kështu të krishterët e vërtetë kanë përjetuar se sa shumë ata kanë nevojë për këto gjëra. Zemra jonë thërret për to në lutje. Psa. 84:2 thotë “Shpirti im dëshiron me zjarr dhe shkrihet për oborret e Zotit; zemra ime dhe mishi im i dërgojnë britma gëzimi Perëndisë të gjallë.”

Lutja identifikon dëshirat e zemrës dhe ia shpreh ato Perëndisë. Lutja mund të jetë në heshtje apo e thënë me zë të lartë. Mund të jetë po aq e thjeshtë sa edhe e tagrambledhësit mëkatar që lutej para Perëndisë duke rrahur gjoksin e duke thënë “O Perëndi, ji i mëshirshëm ndaj mua mëkatarit” (Luka 18:13) ose ajo mund të jetë e detajuar si lutja krye-priftërore e Krishtit (Gjoni 17) në të cilën ai derdhi para Perëndisë At të gjitha ato dëshira që ai kishte për ata që do të besonin në atë. Lutja madje mund të marrë edhe formën e një kënge. Psalmet janë quajtur “lutjet e Davidit” edhe pse ato ishin këngë.

Lutja Kristiane përqafon vullnetin e shpallur në Bibël të Perëndisë si norma dhe guida e lutjeve tona. Qëllimi është të kërkojmë gjëra që janë në harmoni me çfarë Perëndia dëshiron për ne. Premtimet e besëlidhjes së Perëndisë, të vulosura me gjakun e Krishtit (1 Kor. 11:25) janë themeli më i sigurtë i lutjeve tona “sepse të gjitha premtimet e Perëndisë janë në atë “po” dhe në atë “amen”” (2 Kor. 1:20). Kur vullneti njerëzor përkon me vullnetin e Perëndisë, lutjet marrin përgjigje të sigurt. “Kjo është siguria që kemi përpara tij: nëse kërkojmë diçka sipas vullnetit të tij, ai na e plotëson: Dhe nëse dimë se ai na i plotëson të gjitha ato që i kërkojmë, ne dimë se i kemi ato që i kërkuam atij,” (1 Gjo. 5:14-15).

Lutja Kristiane zhvillohet e rritet tek sa besimtarët i besojnë Krishtit gjithnjë e më shumë për gjithçka që ata kanë nevojë dhe për gjithçka ata janë të thirrur që të bëjnë. Në thelb ne nuk kemi pretendime pronësie apo sovraniteti mbi Perëndinë, dhe duhet që të mbështetemi plotësisht në meritat dhe lutjet e Krishtit dhe në ndihmën e pazëvendësueshme dhe të domosdoshme të Frymës së Shenjtë (Rom. 8:26). Kjo është arsyeja që ne Krishti na Urdhëron që të lutemi në emrin e tij (Gjo. 15:16; 16:24).

Lutja Kristiane është gjithashtu edhe pjesë e pendimit për mëkatet tona. në lutje ne rrëfejmë mëkatet tona, dhe i lutemi Perëndisë që të na falë dhe të na japë forcën që na nevojitet për ti bërë ato të vdesin në jetën tonë. Nga perspektiva e Perëndisë, një mëkat i rrëfyer vërtetësish është një mëkat i falur. “Para teje pranova mëkatin tim, nuk e fsheha paudhësinë time. Thashë: “Do t’ia rrëfej shkeljet e mia Zotit”, dhe ti e ke falur paudhësinë e mëkatit tim.” (Psa. 32:5). Po kështu, i njëjti Perëndi i cili na i fal mëkatet tona edhe na pastron nga cdo padrejtësi. Gjoni na siguron se “Po t’i rrëfejmë mëkatet tona, ai është besnik dhe i drejtë që të na falë mëkatet dhe të na pastrojë nga çdo paudhësi” (1 Gjo. 1:9).

Së fundi, lutja kristianë është një akt adhurimi. “Ty, o Perëndi, të përket lëvdimi në Sion; dhe do të kryhen zotimet para teje. 2 Te ti, që plotëson lutjen, do të vijë çdo krijesë,” (Psa. 65:1-2). Teksa ne njohim Perëndinë në Krisht, ne shtyhemi që ta lavdërojmë atë si Perëndi i Plotfuqishëm dhe si Atin tonë në qiej. Teksa ne përjetojmë veprën e Perëndisë në jetët tona të përditshme, ne mësojmë ta falënderojmë atë për të mirat e shumta dhe dhuratat e përsosura që ai na i ofron ne si hire e mëshira nga dora e tij atërore (Jakovi 1:17). Ne gjithashtu mësojmë të gëzohemi kur e gjejmë veten nën vështirësitë, sfidat, humbjet dhe hidhërimet e kësaj jete sepse e dimë që ato nuk janë produkt i një fati të verbër por në përputhje me vullnetin e Perëndisë i cili përmbush qëllimet e tij për ne dhe në ne (Rom. 8:28-29).

Ne kemi shumë për të mësuar për të pasur me të vërtetë një jetë të shëndetshme lutjeje. Lutu që hiri i Tij të të hapë zemrën ndaj Fjalës dhe Frymës së Perëndisë për të marrë instruktimin e këtyre meditimeve me një mendje të hapur dhe një ndërgjegje të modelueshme. Fillo tani duke u lutur për një zemër që kupton dhe hir për tu rritur në njohjen e Krishtit. AMEN.

01.Shenjtorët kanë bashkësi me Perëndinë

“Bashkësia jonë është me Atin dhe me Birin e tij, Jezu Krishtin,” (1 Gjo. 1:3).

Apostulli Gjon na zbulon në Letrën e tij të Parë, se ku konsiston në përgjithësi kjo bashkësi me Perëndinë. Ai i siguron të Krishterët se miqësia e besimtarëve është me “Atin dhe me Birin e Tij Jezus Krisht.” Dhe për ta ngulitur këtë doktrinë në mendjet e lexuesve të tij ai shkroi “Atë që pamë dhe dëgjuam, ne po jua shpallim, që edhe ju të keni bashkësi me ne; dhe bashkësia jonë është me Atin dhe me Birin e tij, Jezu Krishtin,” (1 Gjo. 1:3).

Të Krishterët në ato vite ishin të varfër, të sulmuar e të përbuzur. Drejtuesit e Kishave shikoheshin veçanërisht nga bota si llumi i botës. Kështu, ftesa që u bëhej jobesimtarëve për të ardhur në besimin tek Krishti, për tu bërë pjesë e bashkësisë se Krishterë shihej nga shumë si budallallëku më i madh.

Bota mendonte “Çfarë përfitimi do të kemi nëse i bashkohemi këtyre Kristianëve? Ftesa që vjen prej tyre është ftesa për t’iu bashkuar telasheve të tyre.  Përse duhet që ne të persekutohemi, të tallemi e të poshtërohemi nga bota, dhe në fund të provojmë çdo lloj ligësie të mundshme?

Këto objeksione kishte ndërmend Gjoni kur shkroi letrën e tij. Pavarësisht disavantazheve të shumta nën të cilat ndodhej bashkësia e Krishterë në ato kohë, e vërteta ishte se ata që i bashkoheshin popullit të Perëndisë gëzonin një status shumë më të nderuar, më të lavdishëm dhe më të dëshirueshëm. “Bashkësia jonë është me Atin dhe me Birin e tij, Jezu Krishtin,” (1 Gjo. 1:3).

Kjo bashkësi që besimtarët kanë me Perëndinë është një marrëdhënie e miqësi e shenjtë dhe shpirtërore, siç edhe do ta shikojmë më poshtë.

Për shkak të mëkatit, asnjë njeri në gjendjen e tij të natyrshme nuk ka miqësi me Perëndinë. Perëndia është dritë, ne jemi errësirë. E çfarë miqësie mund të ketë drita me errësirën? Perëndia është jetë, ne jemi të vdekur. Perëndia është dashuri, ne jemi në armiqësi me të. E çfarë miqësie mund të ketë ndërmjet Perëndisë dhe njeriut? Njerëzimi, nën këto kushte, është pa Krishtin dhe si rrjedhim edhe pa asnjë shpresë dhe madje edhe pa Perëndi në këtë botë (Efe. 2:12). Njerëzit janë “të errësuar në mendje, të shkëputur nga jeta e Perëndisë, për shkak të padijes që është në ta dhe ngurtësimit të zemrës së tyre,” (Efe. 4:18). “A mund të ecin bashkë dy veta, në rast se nuk janë në një mendje?” (Amos 3:3). Për aq kohë sa ekziston kjo distance e madhe ndërmjet Perëndisë e njeriut, nuk mund të ketë miqësi e bashkësi me Perëndinë. Marrëdhënia jonë e parë me Perëndinë u humb në mëkatin e parë pa asnjë mundësi për tu kthyer tek perëndia përmes forcave tona.

Rruga e vetme e kthimit për tek ajo miqësi e parë me Perëndinë është përmes besimit në Jezus Krishtin. Edhe pse besimtarët e Dhiatës së Vjetër patën miqësi me Perëndinë përmes besimit në Mesinë që do të vinte, ata nuk kishin guximin dhe sigurinë në atë miqësi. Rruga për tek shenjtëria nuk ishte hapur ende (Heb. 9:8). Nën administrimin e hirit në Besëlidhjen e Re në Krisht, kjo rrugë është e hapur dhe besimtarët kanë guximin dhe sigurinë për të hyrë në prezencën e Perëndisë (Efe. 3:12; Heb. 10:20; Efe. 2:13, 14, 18).  Krishti pra është themeli i miqësisë tonë me Perëndinë dhe përmes Frymës së Shenjtë, besimtarët sot marrin guximin e besimit. Sa shumë Perëndia nga ka nderuar ne.

Mendja njerëzore shikon një mospajtim kaq të madh ndërmjet Perëndisë dhe njeriut sa që konkludon se nuk mund të ketë miqësi ndërmjet tyre. Njohuria se Perëndia dhe njeriu mund të jetojnë në një marrëdhënie me njëri-tjetrin fshihet në Krisht. Kjo është tepër e mrekullueshme për natyrën e korruptuar e të mëkatshme njerëzore për ta zbuluar. Njohja njerëzore na çon vetëm deri në frikë e terror kur mendon daljen para prezencës së Perëndisë. Por në Krisht, ne kemi një shteg për të dala para Perëndisë pa frikë.

Miqësia apo bashkësia ndërmjet dy personave është ndarja e shkëmbimi i atyre gjerave të mira që i japin kënaqësi të dyja palëve në këtë miqësi. Kështu ishte me Davidin e Jonatanin. Zemrat e tyre ishin të lidhura së bashku në dashuri (1 Sam. 20:17). Por dashuria ndërmjet dy miqve të mirë nuk është asgjë në krahasim me dashurinë që ekziston ndërmjet Perëndisë dhe popullit të tij. Kjo bashkësi dashurie është shumë herë më e mrekullueshme. Ata që e shijojnë këtë miqësi janë në mënyrë të lavdishme të bashkuar e njësuar me Perëndinë përmes Krishtit, dhe ndajnë me atë të gjitha frytet e mrekullueshme e të lavdishme të një miqësie të tillë.

Kjo miqësi me Perëndinë konsiston në Perëndinë që na dhuron veten e tij ne dhe në ne që i japim Atij veten tonë dhe gjithçka tjetër që ai kërkon prej nesh. Kjo miqësi rrjedh nga ai bashkim që ne kemi në Krishtin Jezus.

Kjo miqësi e bashkim do të jetë e përsosur dhe e plotë vetëm kur ne do të futemi plotësisht në shikimin e plotë të lavdisë së Krishtit në lavdi. Vetëm atëherë ne do të mund t’ia japim veten tonë plotësisht Krishtit duke u prehur në Atë si përmbushja e plotë e të gjitha dëshirave tona.

Kjo miqësi është e pjesshme tani vetëm sepse në këtë anë të qiellit ne shijojmë vetëm frytet e para të asaj përsosmërie të ardhshme. Shpjegimi i kësaj marrëdhënie siç mund të përjetohet këtu në tokë është qëllimi i këtij libri, Dëshira ime është që të shpalos atë marrje dhe dhënie që duhet të ekzistojë ndërmjet Perëndisë dhe shenjtorëve të Tij teksa ata ecin bashkë në një paqe të shenjtë dhe shpirtërore. Kjo besëlidhje paqeje është siguruar nga gjaku i Jezusit në Kryq. Por së pari, unë lutem që Perëndia dhe Ati i Zotit tonë Jezus Krisht, i cili, përmes pasurive të hirit të tij, na ka sjellë nga gjendja e armiqësisë në këtë miqësi të lavdishme me veten e tij, t’ju japë ju një shijim të tillë të ëmbëlsisë dhe përsosmërisë së tij në këtë miqësi, sa ju të nxiteni për një mallim apo dëshirim më të madh të atij përjetimi të përjetshëm të personit të Perëndisë në lavdinë e përjetësisë. AMEN.

 

Lutje Pastorale 01

O Zot, ju jeni streha dhe forca jonë, një ndihmë gjithnjë e gatshme në fatkeqësi (Psa. 46:1). Ju na keni dhënë dituri, drejtësi, shenjtërim dhe shpengim ne Zotin tonë Krishtin (1 Kor. 1:30). Ju na i keni plotësuar të tëra nevojat sipas pasurisë tuaj në lavdi në Krishtin Jezus dhe rrjedhimisht ne mund të bëjmë gjithçka me anë të Krishtit që na forcon (Fil. 4:19, 13).

Por ne ende jemi një popull rebel, i dobët e i pamend. Ne kemi mëkatuar ndaj jush në mendime, fjalë e veprime, në ato që kemi bërë dhe në ato që kemi lënë pa përmbushur nga ligji i yt. Ne kemi ndërtuar idhuj në zemrat tona dhe i kemi adhuruar ato atje; ne kemi keq përdorur emrin tuaj, kemi kënaqur pasionet tona në ditën tuaj të shenjtë; kemi çnderuar prindërit tanë dhe tërë atë në autoritet mbi ne; në zemrat tona kemi vrarë përmes urrejtjes dhe kemi shkelur kurorën martesore; u kemi marrë të tjerëve atë që nuk na takon; kemi gënjyer apo deformuar të vërtetën dhe lënduar reputacionin e të tjerëve. Ne zemrat tona pllakos xhelozia, zilia, dhe lakmia që në vetvete është idhujtari. O Zot rrëfejmë e keqja na tundon dhe është ende ndjellëse për ne. Nga natyre ne dashurojmë errësirën dhe urrejmë dritën. Me të drejtë qëndrojmë të mallkuar pasi nuk qëndrojmë në të gjitha ato që shkruhen në librin e ligjit tuaj të shenjtë, të drejtë, frymor dhe të mirë (Eks. 20:1; Mat. 5:21; Kol. 3:5; Gjo. 3:19-20; Gal. 3:10; Rom. 7:12,14).

Por ju o Zot jeni i hirshëm dhe zemërdhembshur, i ngadaltë në zemërim dhe i pasur në mirësi dhe besnikëri. Krishti Jezus erdhi në këtë botë për të shpëtuar mëkatarët. Dashuria dhe dashamirësia juaj për njerëzimin na janë shfaqur në të. Ju i premtoni fajle atyre që nuk e fshehin mëkatin e tre. Ne sot kemi pranuar dhe rrëfyer atë përpara jush. Ki mëshirë për ne në emër të Krishtit. Fshih fytyrën tënde nga mëkatet e mia dhe fshi të tëra paudhësitë e mia. Mbulo mëkatet tona. Pastrona që të jemi të pastruar, na laj dhe do të jemi më të bardhë se bora, përmes Jezus Krishtit, Zotit tonë (Eks. 34:6,7; 1 Tim. 1:15; Tit. 3:4; Psa. 32:2-5; 51:7-9).

Ne ju falënderojmë o Perëndi që ne Krishtin kemi shpengimin dhe faljen nga mëkatet tona si dhe çdo bekim shpirtëror. Ne ju falënderojmë për kishën tonë, drejtuesit, familjet, dhe kombin tonë. Ne ju jemi mirënjohës për bukën e përditshme, si shpirtërore ashtu edhe fizike. Ju jeni burimi i çdo gjëje të mirë dhe e çdo dhurate të përsosur, ndaj dhe ju adhurojmë o At i dritës në të cilin nuk ka ndërrim dhe as hije ndryshimi (Kol. 1:13; Efe. 1:3; Jak. 1:17).

Ju na keni urdhëruar që të ofrojmë përgjërime, lutje, ndërhyrje dhe falënderime për të gjithë njerëzit, dhe kështu ne vijmë tani me këto ndërhyrje (1 Tim. 2:1).

Së pari ne lutemi për ata që janë në pushtetin civil pasi besojmë se zemra e mbretit është në dorën e Perëndisë. Ju jeni ai që e kanalizoni atë si rrjedhën e ujit në drejtimin që ju dëshironi. O Zot, përkuljani zemrat politikanëve e qeveritarëve tanë me qëllim që ata të bëjnë vullnetin tuaj në gjithçka, me qëllim që kisha të shkojë një jetë të qetë dhe të paqtë me çdo perëndishmëri dhe nder (Fja. 21:1; 1 Tim. 2:2).

Së dyti ne lutemi për misionin e kishës dhe shpëtimin e njerëzimit. Fushat e misionit tonë tashmë zbardhojnë për korrjen. Derdhni Frymën tuaj si në kohët e vjetra. Jepu lyerje predikuesve të ungjillit. Hap dyert për shpërndarjen e fjalës tuaj pasi ungjilli është fuqia e Perëndisë për shpëtim. Lutemi: dërgo një ringjallje të gjerë dhe të fuqishme. Tërhiq drejt vetes një mori shpirtrash që askush nuk mund ta numërojë, nga çdo komb, tribu, popull dhe gjuhë (Gjo. 4:35; Kol. 4:3; Rom. 1:16; Zbu. 7:9).

Së treti ne lutemi për shenjtërimin e shenjtorëve. Ne lutemi që populli juaj të dalë nga kjo botë e korruptuar dhe të mos prekë atë që është e papastër. Bëj që ne të mos duam botën dhe as gjërat e saj. Mos lejo që të joshemi nga lakmia e syve, lakmia e mishit dhe krenaria e kësaj jete. Bëj që ne të kërkojmë së pari mbretërinë e Perëndisë dhe drejtësinë e saj. Bëj që ambicia jonë të jetë të të kënaqim ty, adhurimi juaj dhe të gjeturit e tërë kënaqësisë tonë në ty (2 Kor. 6:12; 1 Gjo. 2:15-17; Mat. 6:33; 2 Kor. 5:9).

Së fundi, o Perëndi lutemi për të tërë ata që janë sot të rënduar me gjithfarë nevojash specifike. Lutemi o Mjeku hyjnor që ju të shëroni të tëra ata që lëngojnë në sëmundje, si fizikisht ashtu edhe shpirtërisht. Ji për ta shkëmbi, fortesa, mburoja, streha, fuqia, dhe shpëtimtari i tyre. Dërgo Ngushëlluesin. Përdore pikëllimin a vuajtjen e tyre për të mirën e tyre, për shenjtërimin e tyre. Ndërto besimin, dashurinë dhe shpresën e tyre. Silli ata më pranë vetes tënde. Bëj që vuajtjet e tyre e gjithçka tjetër të bashkëveprojnë për bekim për ata që e duan Perëndinë, për ata që janë të thirrur sipas qëllimit të tij (Psa. 18:1-2; 1 Kor. 13:13; Rom. 8:28).

Ne lutemi me besimin se çfarëdo që kërkojmë ne emrin e Krishtit do të na jepet që Ati të përlëvdohet në Birin. Dëgjo dhe përgjigju o Perëndi, përmes Zotit tonë Jezus Krisht (Gjo. 14:13-14). AMEN.