Gjykimi i Hipokrizisë – Marku 11:12-14; 20-24

Mrekullia që kemi për studim sot është tepër e veçantë dhe e çuditshme. Çdo mrekulli tjetër të Zotit që kemi studiuar deri tani, ka qenë një mrekulli bekuese, një akt mirësie dhe mëshire. Por mrekullia e tharjes së fikut është një mrekulli për shkatërrim dhe dënim. Ka disa studiues që mendojnë se kjo ngjarje nuk është aspak një mrekulli por një shëmbëlltyrë. Por, sipas përkufizimit se çfarë është një mrekulli, të cilën e kemi studiuar në kapitullin e parë, edhe ky veprim i Jezusit duhet klasifikuar si një mrekulli. Në të njëjtën kohë, është e vërtetë që kjo mrekulli funksionon në të njëjtën kohë edhe si shëmbëlltyrë.

Lexo Marku 11:12-14 dhe 18-22. Konteksti i kësaj mrekullie është i rëndësishëm (shiko vargjet 1-11). Ngjarja ndodhi të hënën e javës në të cilën u kryqëzua Zoti, dhe të nesërmen e hyrjes së Tij triumfante në Jerusalem, që njihet sot si E Diela e Palmave. Në mbrëmjen e asaj dite ai u kthye që të kalonte natën në Betani, një qytezë e vogël rreth 3 kilometra jashtë Jerusalemit. Në Betani ai qëndronte në shtëpinë plot dashuri për Zotin të miqve të Tij, Llazarit, Marisë dhe Martës. Praktika e Zotit gjatë javës së fundit, javës në të cilën do të tradhëtohej, kryqëzohej dhe vdiste, praktika e Tij ishte që të vazhdonte shërbesën e Tij gjatë ditës në Jerusalem, dhe në darke të kthehej në Betani. Të hënën në mëngjes Zoti po rikthehej në Jerusalem nga Betania, dhe rrugës Ai i foli fikut fjalën e gjykimit.

• A mendon se Jezusi ishte i uritur atë mëngjes?
• Cili ishte praktika e tij e zakonshme në mëngjes (Marku 1:35?
• Njeriu i uritur dëshiron ushqim. Po kështu edhe Zoti ynë në natyrën e tij njerëzore. Çfarë pa dhe dëshiroi Ai?
• Përse mendoi Ai se pema duhej të kishte fryte?

Ishte pranverë. Pema e fikut në Palestinë në fillim lidhte kokrrat dhe më pas nxirrte gjethet. Në fillim të pranverës, përpara se sa të dilnin gjethet pra, pema e fikut palestinez prodhonte një fryt jeshil shumë të shijshëm. Kështu një pemë fiku me gjethe ishte deklarata dhe ftesa e fikut se ishte gati për tu shijuar. Por kur Jezusi shkoi tek kjo pemë, ai nuk pa asnjë fryt për të shijuar, pavarësisht pamjes së saj premtuese.

• Çfarë bëri Zoti ynë më pas (v. 14).
• Përse bëri ai këtë deklaratë kaq të rëndë dhe solemne?

Është e rëndësishme që të kuptojmë se arsyeja që Zoti Jezus bërë atë deklaratë mallkimi ndaj asaj peme fiku nuk kishte të bënte as me urinë e Tij dhe as me zhgënjimin e Tij se nuk gjeti frytë në atë pemë. Ka shumë që nuk e kuptojnë rëndësinë apo arsyen e këtij veprimi. Për disa ky është një mallkim i dhe një shkatërrim i panevojshëm i një peme plot jetë. Por mallkimi i fikut nuk ishte një manifestim i panevojshëm dhe bosh i fuqisë së Tij hyjnore. Mallkimi i fikut ishte një akt mësimi, një leksion i një të vërtetë të thellë dhe të rëndësishme frymore, i dhënë përmes një akti parabolik.

J.C. Ryle e shpjegon kështu: “Ne nuk kemi të drejtë që të kundërshtojmë veprimi dënues të Krishtit ndaj fikut, ashtu siç nuk kemi të drejtë të kundërshtojmë ofrimin e qengjit si sakrificë nën ligjin Mosaik. Në atë ofertë, jeta e pafajshme e një kafshe merrej çdo ditë. Por qëllimi i kurbanit të përditshëm që vendosej para syve të njerëzve si një flijim për mëkatin, e justifikonte marrjes e jetës së qengjit. Po në të njëjtën mënyrë justifikohet marrja e jetës së një peme nga Zoti ynë për të na dhënë mësimin e ungjillit.”

Mësimi që Zoti na dha është rreziku i madh që shtrihet mbi personin që nuk jep fryte edhe se deklaron se beson. Zoti ynë ua ka përsëritur shumë herë me insistim dishepujve se vërtetësia e rrëfimit të besimit na zbulohet nga frytet (Mateu 7:15-20; Gjoni 15:1-17). Zoti e mallkoi dhe e dënoi atë pemë fiku sepse nga jashtë ajo deklaronte që të ishte diçka që nuk ishte me të vërtetë.

Përmes kësaj shëmbëlltyre, Zoti ynë i deklaroi Izraelit se besimi i saj vetëm formal dhe pa asnjë fryt është një rrëfim bosh besimi. Ky ishte një mësim edhe për kishën e Judenjve, për skribët e farisenjtë dhe drejtuesit e tjerë të jetës religjioze të kombit. Besimtarët judenj të asaj kohe që e shikonin veten si pasardhës të besimit të Moisiut, ishin si ajo pema, ne dukje me jetë por në të vërtetë pa fryte. Ata kishin njohje, privilegje frymore, ndriçim dhe rrëfimi besimi. Kur Mesia erdhi në mes të popullit të Tij ai kishte çdo të drejtë që të priste e kërkonte prej tyre fryte që përkonin me deklaratën e tyre të besimit. Por Ai nuk gjeti në ata atë fryt që pritej prej tyre me tërë atë njohje dhe ndriçim frymor. Ata kishin Ligjin dhe Profetët që u deklaronin Krishtin. Ata kishin parë tërë veprat e Tij që provonin se Ai ishte Profeti i Madh që duhej të vinte. Por ai nuk e gjeti ndër ta këtë fryt të besimit. E njëjta gjë vlen edhe për ata sot që thonë se janë të Krishterë por nuk kanë as frytin e mësimit të shëndoshë biblik dhe as praktikën e një jete të shenjtë. Ata janë si ai fiku që mallkoi dhe shkatërroi Krishti: Ata janë hipokritë dhe fallso.

Por mësimi që Krishti kishte për dishepujt e Tij vazhdoi edhe në rrugën e tyre të kthimit nga Jerusalemi në Betani (v. 20).

• Në çfarë gjendje ishte pema e fikut?
• Nga e dimë se pema e fikut ishte plotësisht e tharë?

Le të vëmë re se pema e fikut nuk u dënua sepse ishte pa fryte, por sepse deklaronte me anë të gjetheve se kishte fryte kur në fakt ishte pa fryte. Ajo nuk u mallkua se ishte shterpë por sepse fallso dhe hipokrite. Sot ka shumë kombe, rajone gjeografike apo komunitete të mëdha njerëzish që deklarojnë se janë të Krishterë por nuk lidhin fryte. A nuk bëjmë të njëjtën gjë ehe ne si individë, si besimtarë? A nuk i deklarojmë Perëndisë, Kishës dhe botës se jemi besimtarë të vërtetë nga njëra anë, dhe nga ana tjetër frytet tona janë të pakta, apo pak prej atyre që janë të krishterë kanë frytet e një shpëtimi të vërtetë. Format e jashtme, marrja e darkës së Zotit, aktivitet e kishës, pagëzimi janë vetëm gjethe të jashtme. Gjethet pa fryte ngelen vetëm gjethe, dhe pa frytin e ëmbël të shenjtërisë ato të sigurojmë vetëm dënimin dhe shkatërrimin prej Krishtit.

• Përse është kaq e rëndësishme lidhja e fryteve të besimit, bindjes dhe shenjtërisë në jetën e të Krishterit?

Frytet e besimit, provat që vërtetojnë se dikush është me të vërtetë i shpëtuar, se po jeton jë jetë me Krishtin dhe në Krishtin janë pendimi ndaj Perëndisë dhe njeriut, besimi ndaj Jezus Krishtit si Zot dhe Shpëtimtar, dhe një shenjtëri e vërtetë në jetën e përditshme. Le të kujtojmë se Frytet e Frymës i kemi të renditura tek Galatasve 5:22-23.

Le të lutemi që Perëndia të na bekojë me dëshirën për të lidhur fryte siç i kanë hije rrëfimit të besimit tonë. Le të mos e harrojmë kurrë thirrjen dhe aplikimin personal të kësaj mrekulli dhe mësimi të Zotit për ne vetë.

 

 

 

 

A përkujdeset Jezusi për ne? – Marku 4:35-41

Njeriu modern, pavarësisht se sa shumë flet e debaton për motin, apo për ngrohjen globale, dhe se çfarë duhet të bëjë për ta ndryshuar atë, nuk është aspak në gjendje që ti ndryshojë apo ti influencojë elementet atmosferike. Njerëzimi nuk mund të ndalojë tërmetet, tufanet, e madje as përmbytjet që vijnë si pasojë e reshjeve të rënda apo uraganeve të fuqishëm. Vetëm perëndia është në kontroll të elementeve të natyrës. Jezusi urdhëroi stuhinë dhe dallgët që të qetësoheshin dhe ato iu bindën atij. Mrekullitë e Jezusit mbi natyrën janë më të vështirat për skeptikët për tu besuar. Shumë janë gati që ti pranojnë mrekullitë e shërimeve siç i gjejmë në Bibël dhe mundohen që ti shpjegojnë ato si veprime të një njeriu që njeh mjekësinë. Por skeptikët nuk kanë shpjegime të mundshme për mrekullitë e Jezusit mbi natyrën. E vërteta biblike është se Jezusi e ka provuar veten e tij që të jetë Perëndia i trupëzuar, Profeti i Madh që duhej të Vinte nga Perëndia.

Lexo Marku 4:31-41. Kjo mrekulli gjendet gjithashtu edhe tek Mateu 8:23-27; dhe Luka 8:22-25. Jezusi u tha dishepujve, pas ringjalljes dhe pak para se të ngrihej lart (Mateu 28:16-20), “Mua më është dhënë çdo pushtet në qiell e në tokë.” Këtë lloj autoriteti hyjnor Jezusi e shpalosi gjatë tërë kohës që ai shërbeu në tokë, përmes mrekullive të Tij.

• Cili është konteksti i kësaj mrekullie (v. 35-36)? Ishte mbrëmje. Jezusi kishte predikuar dhe shërbyer tërë ditën dhe tani ai ishte i lodhur. Kështu ai i urdhëroi dishepujt që të shkonin me të në anën tjetër të liqenit. Cili liqen ishte ky?

Mateu 8:23 thotë, “Dhe mbasi ai hipi në barkë, dishepujt e tij e ndiqnin.” Fraza e fundit është e rëndësishme për këtë histori. Të jesh dishepull i Krishtit do të thotë që ta ndjekësh atë kudo dhe me çdo çmim.

• Çmimi i dishepullimit për këta dishepuj gjendet tek Marku 4:37. Cili është ai?

Krahasoje këtë pasazh me ato tek Mateu dhe Luka.

Tek Mateu 8:23 termi që përdoret është seizmos që përkthehet tërmet ose një stuhi e dhunshme. Tek Marku 4:37 është termi lailaps– një stuhi e madhe, e shoqëruar me dallgë që shtriheshin mbi varkë. Ungjijtë pra na përshkruajnë një stuhi të rëndë, që po e hidhte varkën lart e poshtë dallgëve të larta, jashtë kontrollit të dishepujve, dhe në rrezik të plotë mbytjeje.

• A nuk e kishin ndjekur plot bindje këta dishepuj Jezusin?

Këtu gjejmë një mësim të rëndësishëm për ne: fakti që ne i besojmë Krishtit dhe madje edhe mund të jemi në shërbim të Tij, nuk na përjashton nga stuhitë e jetës. Shpesh herë ne mendojmë së nëse i besojmë Jezusit, nëse i ofrojmë bindje të përsosur, nëse do të jemi në shërbim të tij, ne nuk do të prekemi nga tundimet e vështirësitë, trishtimet dhe sprovat e jetës. Por shpesh herë e kundërta është e vërtetë. Zoti Jezus na i mëson shumë prej mësimeve më të rëndësishme të jetës tonë në mes të stuhive të jetës.

• Cili ishte reagimi i Jezuit ndaj gjithë këtij shqetësimi (v. 38)?
• Si ishte e mundur që Jezusi mund të flinte në mes të stuhisë?

Sigurisht që Zoti Jezus në natyrën e Tij njerëzore ishte i lodhur nga dita e gjatë e shërbimit. Këtë ne nuk duhet ta harrojmë kur lexojmë Ungjijtë. Jezusi ishte plotësisht dhe vërtetësish njeri si edhe ne. Ai përjetonte dhimbje fizike, urinë, lodhjen, etjen, dobësinë. Zoti ynë e njeh mirë natyrën tonë njerëzore, dobësitë tona, nevojat tona. “ne nuk kemi një kryeprift që nuk mund të vuajë bashkë me dobësitë tona, por që u tundua në të gjitha njësoj si ne, por pa mëkat” (Heb. 4:15). Por mbi të gjitha, Zoti Jezus kishte besimin e patundur tek Ati i Tij i cili kujdesej për Birin.

• Cili ishte qëndrimi i dishepujve kur panë që Jezusi ishte në gjumë?

Le të mos harrojmë se katër prej dishepujve ishin peshkatarë të vjetër dhe të regjur më stuhitë, dhe që e njihnin atë liqen shumë mirë.

• Përse u frikësuan kaq shumë ata kur Zoti i tyre ishte aq afër?
• A mendoni se ata vërtetë besuan se ishin në prag të vdekjes?
• Lexo Marku 4:38. Cili është kuptimi i pyetjes “Mësues, a nuk shqetësohesh që ne po marrim fund?”
• Përse menduan ata se Jezusi nuk po merakosej farë për ta?

Një mësim i dytë që nxjerrim nga kjo ngjarje është se nuk është aspak e pazakontë që ndjekësit e Zotit të përjetojnë ankth, frikë e pasiguri, kur ne ndjejnë pranë prezencën e Zotit Jezus. Vini re pyetjen e Tij tek Mateu 8:26, përpara se sa ai të qetësojë stuhinë. Jezusi nuk ishte aspak i shqetësuar për dallgët që dukeshin sikur po përpinin varkat.

• Lexo Marku 4:39. Çfarë bën Zoti?

Të tre Ungjijtë përdorin termin “…qortoi”. Në mrekullitë e tjera Zoti qortoi demonët. Këtu ai qorton stuhinë dhe detin. Ndoshta ky element na zbulon se Zoti sovran pat lejuar të ligun ose demonët e tij për të ngritur këtë stuhi të madhe, me qëllim që Zoti të testonte dishepujt e Tij. Dy kapitujt e parë të Jobit tregojnë se si Perëndia lejon të ligun që të përdorë elementet e natyrës për të testuar popullin e Tij.

• Çfarë ndodhi pasi Zoti qortoi stuhinë dhe i foli detit, “Pusho, fashitu!”?
• Sa shpejt u qetësua stuhia?

Luka thotë se tërbimi i detit i qetësua plotësisht. Zakonisht, pasi një stuhi fashitet mbi det, deti vazhdon që të ketë dallgë. Por nën Fjalën e Zotit, të gjitha elementet e natyrës ranë në qetësi të plotë. Cfarë na mëson kjo gjë mbi fuqinë e Zotit tonë?

• Sipas Markut 4:40 Zoti me sa duket u ka folur përsëri dishepujve “Pse jeni kaq frikacakë? Si nuk keni besim?”
• Përse ua bën këtë pyetje Jezusi?
• Si e treguan ata frikën e tyre?
• Çfarë mësimi po u mësonte Zoti ynë dishepujve?
• Çfarë mësimi besimi po na mëson Zoti ynë përmes këtij pasazhi të Biblës?
• Si duhet që ti aplikosh këto mësime në jetën tënde?
• Çfarë sfidash e testimesh po kalon në këto momente në jetën tënde?
• Sa afër të është Zoti Jezus Krisht në këto momente? Apo më saktë, sa afër po i qëndro ti Zotit Jezus në këto momente?
• Dishepujt “i zuri një frikë e madhe dhe i thoshin njëri-tjetrit: «Vallë, kush është ky, që po i binden edhe era, edhe deti?».” Përse duhej që ata të bënin këtë pyetje (v. 40)?
• A po rritesh ti në njohjen e personit të Zotit që ti rrëfen se i beson? Si?

Na duhet që të pranojmë se besimi shpëtues që kemi nga Fryma e Shenjtë shpesh herë është e përzier me ndrojtje dhe me dobësi. Dishepujt e parë të Zotit tonë i shfaqën këto dobësi, dhe po kështu i shfaq edhe jeta e gjithsecilit prej nesh. Le të lutemi vazhdimisht, “Zot ma rrit besimin”. Ne nuk do ta njohim kurrë dobësinë e besimit tonë nëse Zoti nuk na vendos nën testet e orkestruara nga Ai vetë. Le të kujtojmë se sa shumë i bekuar është ai person që zbulon se besimi i tij i qëndron stuhive të jetës. Kemi plot arsye për të falënderuar Perëndinë dhe Zotin tonë Jezus Krishtin, i cili si Kryeprifti ynë besnik, është i mëshirshëm dhe zemërbutë ndaj nesh. Ai na njeh kështu siç jemi dhe nuk na flak tej për shkak të rënieve tona. Ai kujdeset dhe i mëshiron ata që ai i teston apo disiplinon, dhe i përgjigjet madje edhe lutjeve të frikacakëve me besim të dobët.

Tani unë shikoj – Marku 7:31-37

Shumë prej mrekullive të Zotit tonë ishin mrekulli shërimesh. Fuqia e Perëndisë në jetën e njeriut shihet shumë qartë dhe personalisht kur i verbëri shikon, leprozi pastrohet, i shurdhi dëgjon, dhe memeci flet.

Vetëm Zoti dhe profetët e Tij mund të shërojnë. Perëndia e bëri veten e Tij të njohur si “Shëruesi juaj” (Eksodi 15:26). Një prej emrave të Tij është Jehova Rophe-Jehova Shëruesi. Perëndia u tha Judenjve se Ai nuk do të hidhte mbi ta sëmundjet që do të hidhte mbi Egjiptianët sepse “…unë [jam] Jehova që të shëron”. Kështu, nëse Jezusi është Jehova i trupëzuar, Ai duhet që të vërtetojë që Ai është shëruesi hyjnor.

Vendodhja e kësaj mrekullie ishte rajoni i Dekapolisit. Rajoni quhej kështu sepse përbëhej nga dhjetë qytete të vogla (nga greqishtja, deka-dhjetë, polis-qytet), me shumicë popullsie greke të vendosur atje si kolonë.

• Çfarë mrekullish të tjera kreu Jezusi në këtë rajon?

Shiko Marku 5:1-20. Pasi Jezusi shëroi të demonizuarin gadarenas, njerëzit i kërkuan Jezusit që të largohej nga krahina e tyre. Ata nuk e donin Zotin atje sepse ai po u shqetësonte situatën që ata kishin rregulluar për veten e tyre. Por tani, Me sa duket, Jezusi është përsëri i mirëpritur në atë rajon.

• Përse ky ndryshim?
• A është e mundur që ish-demoniaku të ketë dëshmuar kaq shumë për Jezusin në tërë atë rajon sa që njerëzit duan që ta kenë Jezusin përsëri në mesin e tyre?
• Lexo Marku 7:31-37. A mendoni se Jezusi qëllimisht po udhëtonte përmes krahinës së Dekapolosit? Përse?
• Shihni hartën që tregon krahinën e Dekapolosit. A ishte kjo krahinë jashtë trajektores së Tij apo i duhej që të kalonte nëpër të?
• Kush solli të shurdhin dhe të memecin tek Jezusi?
• Përse nuk erdhi ai vetë tek Jezusi?
• Çfarë dëshironin ata që Jezusi të bënte?
• Vendosja e duarve me lutje ishte praktika e Judenjve që lidhej me bekimin dhe shërimin. A mendoni se shokët e të sëmurit besonin se Jezusi ishte në gjendje që ta shëronte mikun e tyre?
• Përse?
• Përse e veçoi Jezusi këtë njeri nga turma?

Ndoshta Jezusi e veçoi të shurdhin nga turma që ai të fokusohej më mirë tek Jezusi. Jezusi ishte një njeri i përulur, dhe çdo gjë e bënte që Ati i tij të lavdërohej. Edhe pse ishin miqtë e tij ata që e sollën të shurdhin tek Jezusi, ai ishte plotësisht i gatshëm që ta ndiqte Jezusin edhe larg të njohurve të tij.

• Si e shëroi Jezusi këtë njeri?

Zoti përdorte veprime simbolike për të nxitur besimin e këtij njeriu dhe për të zgjuar në të pritshmërinë e bekimit që do të merrte.

• Përse Zoti ynë ngriti sytë nga qielli?
• Përse Jezusi vazhdimisht lavdëronte Atin në çdo gjë që bënte Ai?

Kjo tregonte se çdo gjë që Jezusi bënte, e realizonte përmes fuqisë hyjnore nga lart.

• A ishte e rëndësishme që i shurdhi të dëgjonte Jezusin të shqiptonte fjalën «Effatha»?
• Sa shpejt ndodhi shërimi, pasi Jezusi tha fjalën «Hapu!»?

Vini re që në vargun 35, i shëruari filloi të fliste rrjedhshëm.

• Çfarë detajesh në vargun 36 na tregon se turma ishte plotësisht e habitur me këtë ngjarje dhe se ata po i viheshin Jezusit dhe të shëruarit nga prapa?

Kjo mrekulli është një portretizim i bukur i shërimit fizik por edhe frymor. Kujtoni që qëllimi i studimit të mrekullive të Zotit tonë është zbulimi i kuptimit frymor të tyre. Cilët persona janë frymërisht të shurdhët dhe memecë? I tërë njerëzimi është frymërisht shurdh dhe memec përpara Perëndisë. (Çdo të thotë kjo gjë? Jep shembuj!) Ngjallja frymore ndodh vetëm pasi Perëndia lëviz brenda frymës së njeriut. Kujto se sa shpesh Zoti thoshte, “Ai që ka veshë, le të dëgjojë”. Kjo është një deklaratë absurde nëse Zoti nuk po i referohej një të vërtetë të thellë frymore. Jezusi nuk po fliste për të dëgjuarit fizik por dëgjimit frymor që është dëgjimi i vërtetë, aftësia për të dëgjuar më veshin e brendshëm të shpirtit. NË këtë botë, ne kemi nevojë që Perëndia të na hapë veshët e zemrës me qëllim që ne të mund të dëgjojmë dhe bëjmë Fjalën e Jetës.

Tregoju të tjerëve në grup, se çfarë provash ke ti, që i ke veshët frymor të hapura nga Fryma e Shenjtë: Memeci i shëruar filloi menjëherë që të flasë rrjedhshëm. Ai nuk po u tregonte të tjerëve mbi motin apo ngjarjet politike të javës. Ai po u fliste atyre për Zotin dhe Shëruesin e tij. E njëjta gjë qëndron edhe për ne. Nëse eshët dhe goja jonë është vërtetë e shëruar frymërisht nga Zoti ynë, atëherë ne do të kuptojmë të vërtetat e thella dhe hyjnore mbi personin dhe veprën e Zotit tonë, Profetit të madh të Perëndisë. Po kështu, goja jonë është hapur që tu tregojë të tjerëve për Krishtin.

Tek vargu 36 lexojmë se Zoti u tha turmave që të mos i tregonin askujt mbi këtë mrekulli që ata kishin parë të bërë prej Tij.

• Përse u dha Ai këtë urdhër në atë kohë?

Ndoshta sepse Atij nuk i kishin ngelur shumë ditë, armiqtë e Tij po kërkonin shkak për ta vrarë, dhe Ai kishte ende shumë punë për të bërë përpara se sa të vinte koha e kryqit. Lajmi i mrekullisë dhe i vendodhjes së tij në rajon mund të shkaktonte arrestimin e tij të parakohshëm. Por sa më shumë Jezusi u thoshte turmave që të mos flisnin, aq më shumë ato dëshmoni me zell për mrekullinë që kishin parë.

• Vini re dëshminë e mrekullueshme që jepnin ata që kishin parë me sytë e tyre këtë mrekulli (v. 37):

Nëse kjo dëshmi dilte nga gojët e paganëve helenë të asaj kohe, aq më tepër kjo dëshmi duhet të dalë me më shumë zell nga goja jonë.

• Për çfarë e kishin fjalën ata kur thanë “Ai çdo gjë e ka bërë mirë”?
• Çfarë duhet të themi ne sot si besimtarë të Krishterë?

J.D. Ryle shkroi, “Zoti ynë i ka bërë të gjitha gjërat mirë: – duke na nxjerrë nga errësira në dritë të mrekullueshme, – kur na përul për të na mësuar dobësinë, fajin dhe marrëzinë tonë; – në heqjen e idhujve tanë, dhe zgjedhjen e të gjitha pjesëve tona, – në vendosjen e aty ku ne jemi, dhe duke na dhënë atë që kemi, – sa mirë është bërë çdo gjë.”

Kjo mrekulli, ashtu siç edhe çdo mrekulli tjetër e Zotit, është prove e hyjnisë së Tij dhe e identitetit të Tij si Mesia i Perëndisë: “Atëherë do të hapen sytë e të verbërve dhe veshët e të shurdhëve; ⁶ atëherë çalamani do të kërcejë si një dre dhe gjuha e memecit do të bërtasë nga gëzimi, sepse do të dalin ujëra në shkretëtirë dhe përrenj në vendin e vetmuar” (Isaia 35:5-6). Zoti është me të vërtetë shëruesi hyjnor dhe e gjithë lavdia duhet ti shkojë Atij. A keni ju të afërm apo miq që janë të shurdhët frymërisht? Dëshmia e të verbrit ishte: “Unë isha i verbër por tani shijoj”. Të gjithë ne që e deklarojmë Jezusin si Zotin tonë duhet ta kemi një dëshmi të tillë. “Unë dikur isha shpirtërisht i verbër, i shurdhët dhe memec, por Zoti nga mëshira e Tij e madhe për mua, vendosi Frymën e shenjtë në mua që të më hapë sy e veshë që ta shikoj dhe besoj Atë, dhe më hapi gojën që ta adhuroj atë”. Le të lutemi që Perëndia do të na forcojë e nxisë të gjithë ne që ti bëjmë të njohur kombit tonë veprat e Tij të mrekullueshme për ne.

Peshkatari Hyjnor – Luka 5:1-11

Shpesh herë ne e përdorim titullin “Zot” kur flasim për Jezus Krishtin pa e kuptuar tërë thellësinë e kuptimit që përmban ky titull. Jezus Krishti është vërtetë Zoti i gjithçkaje. Ai është bashkë-Krijuesi i universit. Në këtë studim do të shikojmë se si Ai është Zoti sovran mbi tërë krijesën. Ai që është Zot mbi tërë natyrën është Perëndia ynë. Shumë prej mrekullive të Krishtit u bënë mbi sferën e natyrës për të treguar se vullneti i Krishtit dhe mënyrat e forca e Tij është më e madhe se sa ligjet e natyrës që qeverisin botën. Çfarë janë mrekullitë? Mrekullitë janë vepra të fuqishme të bëra nga sfera hyjnore për të qenë prova e vërtetësisë së atij që i deklaron ato. Mrekullia që përshkruhet tek Luka 5:1-11 njihet si mbledhja e parë e peshqve.

Lexo Ungjillin sipas Lukës 5:1-11. Ndërsa lexon vë re mrekullinë që përshkruan dhe personat e përfshirë në të. Mrekullia ka kuptim e rëndësi akoma dhe më të madhe kur kujtojmë se Krishti po komunikon me njerëz në fushën e tyre të profesionit. Kur Ai na jep një mësim biblik, Ai gjithnjë vjen e na merr aty jemi dhe na tërheq e drejton në një të vërtetë më të lartë.

1. Cili është konteksti i kësaj mrekullie?
2. Çfarë mrekullish të tjera kanë ndodhur rreth këtij liqeni?
3. Çfarë detajesh në tekst të bën të mendosh se Jezusi ishte një predikues i njohur?
4. Përse turmat e ndoqën Jezusin? Për ato që thoshte apo për ato që bënte?
5. Përse e ndjek ti Krishtin? Për ato që ai bën për ty? Apo për atë që Ai është, Zoti i Lavdisë?
6. Si u largua Jezusi nga turmat në mënyrë që të predikonte? (v. 2-3)
7. Nga varka e kujt predikoi Jezusi?
8. Cili ishte emri tjetër i Simonit?
9. Çfarë kërkoi Jezusi që të bënte Simoni?

Në kohët antike, praktika ishte që mësuesi rrinte ulur kur fliste, ndërsa dëgjuesit rrinin në këmbë. Sot, ai që flet rri në këmbë ndërsa dëgjuesit rrinë ulur.

Në këtë pasazh nuk na thuhet se çfarë Jezusi tha, pasi nuk është ky qëllimi i pasazhit.

1. Çfarë bëri Jezusi për të vërtetuar autoritetin e mesazhit të Tij?

Kujtoni që mrekullitë kanë për qëllim që të vërtetojnë mesazhin e folësit. Mrekullitë gjithashtu kishin për qëllim që të vërtetonin edhe autoritetin hyjnor të profetit që fliste. Profetët ishin njerëz që deklaruar vullnetin e Perëndisë për popullin e Tij. Në Dhiatën e Vjetër ata njiheshim me emrin profetë, ndërsa në Dhiatën e Re me emrin Apostuj apo Ungjilltarë.

1. Çfarë i kërkoi Jezusi që të bënte Pjetri?

Peshkatarët e Galilesë kishin më shumë sukses kur peshkonin natën. Jezusi i urdhëroi ata që të hidhnin rrjetat thellë kur peshkimi më i mirë në Galile ndodhte në sipërfaqen e liqenit.

1. Pra Jezusi urdhëroi që të bënin dy veprime që shkonin kundra praktikës profesionale të peshkatarëve të Galilesë. Përse?
2. Me sa gatishmëri iu bind Pjetri urdhrit të Jezusit? A hezitoi Pjetri?
3. Cili ishte rezultati i bindjes së Pjetrit?
4. Rrjeta e peshkatarëve filli që të çahej nga pesha. A u habitën Pjetri dhe peshkatarët e tjerë nga bollëku i gjuetisë?
5. Çfarë na bën të mendojmë se kjo ishte gjuetia më e mirë që kishin pasur ndonjë herë?

Nga kjo mrekulli ne mësojmë se Jezusi sundon mbi natyrën (shiko Psalmi 8). Kjo mrekulli gjithashtu është prove e gjithë-njohjes së Jezusit, dhe se njohja e tij nuk ishte aksidentale por e vërtetë dhe buronte nga vetvetja. Sa ngushëlluese është për ne që të dimë se Shpëtimtari ynë njeh çdo detaj të jetës tonë dhe të botës që na rrethon, dhe se Ai është i gjithë-pushtetshëm, dhe se madje Ai mund ti përdorë ligjet e natyrës për të mirën tonë (Rom. 8:28).

1. Cili ishte reagimi i Pjetrit ndaj kësaj mrekullie?
2. A mendoni se e kuptojmë plotësisht rëndësinë e mrekullisë që Pjetri pa me sytë e Tij?
3. Kur Pjetri kuptoi rëndësinë e asaj që kishte ndodhur, ai ra në gjunj dhe tha, “Zot, largohu prej meje, sepse jam njeri mëkatar”. Pjetri kuptoi gjëmën e madhe të mëkatit të tij. Ai e dinte se nuk mund të qëndronte në prezencën e Zotit të Shenjtë. Përse u ndje Pjetri kështu?
4. A nuk i kishte qëndruar ai besnik urdhrit të Zotit?

Pjetri ishte i pushtuar nga fakti se ishte në prezencën e Perëndisë së Gjallë. A e keni përjetuar ndonjë herë këtë ndjenjë? Sa gjë e mirë është që ne ta përjetojmë shpesh barrën e natyrës tonë mëkatare, dhe të vijmë me mahnitje dhe përulësi të thellë në prezencën e Zotit, Perëndisë së Gjithëpushtetshëm.

1. Kush e ndihmoi Pjetrin që të tërhiqte rrjetën (v. 10)?
2. Cfarë do të bëheshim më pas këta burra?
3. Përse Jezus i tha Pjetrit, “Mos u frikëso?”
4. Çfarë do të ishte detyra e Pjetrit më pas?

Vini re rrëfimet paralele të kësaj historie tek Mateu 4:18-20 dhe Marku 1:1-20.

1. Si e përgatiti Pjetrin kjo histori për të qenë më pas një peshkatar besnik njerëzish?
2. Nëse një peshkatar njerëzish është me të vërtetë i thirrur nga Krishti për këtë qëllim, cili do të jetë rezultati?
3. Sa i madh do të ishte “gjahu” i Pjetrit?
4. Në pasazhet paralele gjemë gjithashtu edhe thirrjen ndaj Jakobit dhe Gjonit. Çfarë bën ata pasi i nxorën varkat në breg?
5. Çfarë do të thoshte për ata që të linin gjithçka dhe të ndiqnin Jezusin?
6. A nuk është kjo thirrja e ungjillit? A nuk duhet të braktisim edhe ne gjithçka për të ndjekur Krishtin?
7. Si i përgatiti kjo mrekulli këta dishepuj dhe apostuj të ardhshëm për shërbesën e tyre apostolike më vinë?
8. A është Perëndia i kufizuar në ato çfarë Ai ka dëshirë që të bëjë?
9. Me një Perëndia të tillë madhështor për nga fuqia e shenjtëria, a nuk duhet që edhe ne si edhe Pjetri të thërrasim çdo ditë, “Zot, largohu prej meje, sepse jam njeri mëkatar”? A nuk është një ngushëllime i madh të dimë se ky Perëndi i shenjtë është një Perëndi që na i fal mëkatet tona?
10. Çfarë mësimesh të tjera praktike keni mësuar nga ky pasazh?
11. Përse është e rëndësishme që ti bindemi vullnetit të Perëndisë?
12. Ku na është zbuluar vullneti i Perëndisë?
13. A nuk na është dhënë edhe ne përgjegjësia për të qenë peshkatarë njerëzish?
14. (Krahasoje me Dërgesën e Madhe tek Mateu 28:18-20). Le të meditojmë mbi madhështinë e Krishtit të Ringjallur, i cili është i gjithëdijshëm dhe i gjithëpushtetshëm. Si duhet ta ndryshojë kjo mënyrën se si mendojmë dhe veprojmë?

Fitore mbi Satanin – Marku 5:1-20

Nga të gjitha mrekullitë e Zotit tonë, ato më të mistershmet për ne janë ato që kishin të bënin me mbretërinë e fuqive të errësirës. Për shumë, rrëfimet biblike të Satanit dhe demonëve janë si përralla fëmijësh. Por Fjala e Perëndisë, Bibla, i jep këto rrëfime si histori dhe jo përralla. Do të mësojmë nga mrekullia që kemi për studim në këtë kapitull, realitetin e djallit dhe të dominimit të tij mbi ata që ai ka nën sundim. Deri tani kemi studiuar se si Zoti qetësoi stuhitë, bëri ujin në verë, shumëfishoi bukët dhe peshqit. Por ne e kemi parë Atë që të punojë edhe në sfera të tjera, si në shërimet fizike. Zoti shëroi paralitikun, bëri të verbrin të shikojë dhe pastroi leprozin.

Mrekullia që na rrëfehet tek Marku 5:1-20 është një ekzorcizëm. Kur Jezusi largon demonë, Ai shpalos fuqinë e Tij mbi tërë krijesën. Pra, madje edhe engjëjt e rënë janë nën varësinë dhe pushtetin e autoritetit të Tij. Kritikët mosbesues të Biblës i kanë gjykuar demoniakët (personat e demonizuar) e Biblës si thjesht persona të çmendur, epileptik, apo melankolik. Por Zoti ynë i trajton këto qenie frymore brenda njerëzve si persona të veçantë prej njerëzve që kanë marrë nën kontroll. Le të mos e marrim lehtësisht djallin dhe ushtrinë e tij. Le të jemi gjithnjë të vetëdijshëm që Satani është një person real dhe se ai ka për qëllim që të sjellë shkatërrim e mëkat përmes veprave të tij të liga.

Le të lexojmë Marku 5:1-20 (Mateu 8:28-34; Luka 8:26-39).

1. Cili është konteksti i kësaj mrekullie?
2. Ku ndodhet krahina e Gadarenasve?
3. Kë takoi menjëherë Zoti Jezus sapo Ai zbriti nga varka?
4. Ku jetonte ky person?
5. Çfarë na thuhet për demonët që e kishin pushtuar atë?
6. Çfarë mësojmë nga rrëfimet paralele nga Mateu dhe Luka mbi pushtimin e këtij njeriu?
7. Nga çfarë është i pushtuar ky njeri?

Fakti që Mateu thotë se kishte dy të demonizuar nuk është një kontradiktë me rrëfimin e Markut dhe Lukës. Marku dhe Luka preferojnë që të fokusohen në personazhin kryesor të kësaj historie.

Djalli është një frymë e padukshme që vërtitet përreth nesh, një person me fuqi të madhe dhe me ligësi të pashtershme kundra shpirtrave të njerëzve. Që pas krijimit të njeriut ai synon të bëjë të keqen ndaj njerëzve dhe ai kurrë nuk do të reshtë nga përpjekja dhe praktikimi i ligësisë deri sa Zoti të kthehet përsëri. Gjatë kohës që Zoti ynë shërbente fizikisht në tokë, duket qartë që aktiviteti i Satanit ishte i përqendruar në rajonin ku ndodhej Zoti, dhe se po punonte me fuqi të përqendruar mbi trupat dhe shpirtrat e disa njerëzve të caktuar. Edhe në kohën tonë ndodhin aktivitete të tilla, edhe pse jo me të njëjtin intensitet dhe përqendrim në çdo vend dhe në çdo kohë si në kohën e Krishtit në Palestinë. Le të mësojmë e kuptojmë se djalli ekziston, se ai është i përfshirë në afaret njerëzore, dhe se ai ushtron një influencë të fuqishme në shoqërinë njerëzore.

1. Çfarë mësojmë tjetër nga vargjet 3-5 mbi karakterin e njeriut të demonizuar?
2. Sigurisht që ky nuk ishte një person me të cilin do të preferonim që të shoqëroheshim. Përse ky njeri vrapon për tek Jezusi gjunjëzohet para Tij?
3. Cila është dëshmia që ky njeri jep për Zotin?
4. A ishte dëshmia e tij e vërtetë?
5. Çfarë na tregon ky detaj mbi njohurinë që kanë demonët? (Shiko Jakobin 2:19)
6. Çfarë na bën të besojmë se ata e dinin se Perëndia është më i fuqishëm se djalli?
7. Si mund ti torturojë Perëndia demonët?

(Lexo rrëfimet paralele për më shumë shpjegim. Tek Mateu 8:29 fraza “para kohe” tregon se demonët e dinë se ka një ditë gjykimi përfundimtar, dhe se pas asaj dite ata do të humbasin përfundimisht dhe përjetësisht lirinë që të shëtisin nëpër tokë, dhe se po atë ditë fillon dënimi i tyre i përjetshëm dhe i tmerrshëm. Këtë na e konfirmon edhe Luka 8:31).

1. Çfarë urdhri u jep Jezusi demonëve, sipas vargut 8?
2. Çfarë na tregon kjo për fuqinë dhe autoritetin e Zotit tonë mbi fuqitë e errësirës?
3. Kujt ia drejtoi Zoti pyetjen, “Si e ke emrin?”
4. Cila ishte përgjigja e demonëve?
5. Një legjion ishte një divizion Romak që kishte 6000 ushtarë. Ku dëshirojnë që të shkojnë demonët (v. 11-12)? Përse?

Është e rëndësishme që të vëmë re se demonët e dinin se nuk mund të futeshin në tufën e derrave pa lejen e Krishtit. Me lejen e Tij ata u larguan nga njeriu dhe u futën tek kafshët. Një tufë prej 2000 derrash u sulën drejt greminës dhe ranë dhe u mbytën në det.

Sa ngushëlluese është të dish se “Ju jeni prej Perëndisë, o djema, dhe i keni mundur ata, sepse ai në ju është më i madh se ai në botë” (1 Gjonit 4:4). Zoti Jezus tashmë ka triumfua mbi Satanin (Hebrenjve 2:14-15). Ai triumfon mbi të ligun në zemrat e besimtarëve, dhe Ai lutet për ta që besimi i tyre të mos bie kurrë.

Dikush mund të bëjë pyetjen, “Përse Jezusi lejoi që demonët të hynin në derrat dhe që ata pastaj të mbyteshin në det? A nuk ishte kjo një dëmtim i panevojshëm pasurie?” A nuk ishte kjo gjë e gjallë e çuar dëm më kot? Në fakt Jezusi po u mësonte dishepujve një mësim të rëndësishëm. Rojtarët e derrave po vepronin me egoizëm të madh dhe nuk po mendonin për të demonizuarin? Ata preferonin që të mbanin derrat e tyre se sa të shikonin të demonizuarin të shpëtuar nga dominimi i Satanit. Sa të shtrembëruar ishin vlerat e këtyre njerëzve!

1. Çfarë vunë re njerëzit kur erdhën për të parë këtë ngjarje (v. 14-15)? Shiko pasazhet paralele tek Luka 8, vargu 35.
2. Sa kuptimplotë është fakti që njeriu i shpëtuar nga demonizimi, tani rrinte i ulur qetësisht tek këmbët e Krishtit, i veshur dhe me mendjen në vend?
3. Përse u frikësuan ata? Nga kush kishin frikë ata?
4. Si reaguan ata ndaj mrekullisë së madhe që ishte bërë para syve të tyre? (v. 17)
5. A nuk duhej që njerëzit ta kishin uruar të shpëtuarin që qëndronte tek këmbët e Jezusit? A nuk duhej që ata të sillnin gjithashtu të sëmurët e tyre tek Jezusi për shërim gjithashtu? A nuk duhej që turma ti kishte kërkuar Jezusit që të qëndronte më gjatë në krahinën e tyre për ti bekuar ata më shumë?
6. Përse ata i kërkuan Jezusit që të largohej nga krahina e tyre?
7. A i kuptuan këta njerëz, se cilat do të ishin ndryshimet dhe pasojat e jetës së tyre të përditshme nëse Jezusi do të qëndronte me ta?
8. Çfarë ndryshimesh do të bënim ne në jetën tonë nëse Jezusi do të ishte fizikisht prezent me ne?
9. Sipas vargut 18, cila ishte dëshira e natyrshme e njeriut i cili kishte qenë i demonizuar?
10. Vini re se sa specifike është urdhri i Zotit tonë.
11. Ku duhet që të dëshmojë ky njeri për ndryshimin e mrekullueshëm që ka pësuar në jetën e tij?

A nuk ka instrukton ky pasazh, që përgjegjësia parësore është që tu dëshmojmë për Jezusin atyre që kemi afër në jetën tonë, dhe pastaj kujtdo tjetër në botë? Shiko pasazhin paralel tek Luka 8. Dëshmia jonë dhe mesazhi ynë i ungjillëzimit gjithnjë duhet që të përfshijë gjerat madhështore që Zoti ynë ka bërë për ne, dhe se si Ai ka pasur hir dhe mëshirë për ne.

Marku thotë se urdhri që mori i shpëtuari është që të shkonte dhe të tregonte se çfarë Zoti kishte bërë për atë vetë. Luka thotë se ai u urdhërua që të shkonte dhe të deklaronte se sa shumë Perëndia pat bërë për të. Vini re nga Marku 5:20 se “ai shkoi dhe nisi të shpallë nëpër Dekapoli për sa i kishte bërë Jezusi”. A nuk kupton kjo se i demoniaku i shpëtuar e dinte fare mirë se Jezusi ishte Zoti Perëndia që e kishte shpëtuar?

Çfarë kemi mësuar nga ky pasazh mbi Satanin dhe fuqinë e tij?

Fuqia e Perëndisë mund të shihet qartë. Ai vazhdon të triumfojë edhe sot mbi ligësinë dhe fuqitë e errësirës ashtu siç edhe bëri dymijë vite më parë. J.C. Ryle komenton, “Sa do e mrekullueshme ishte ndryshimi që ndodhi në gjendjen e këtij ish-demoniaku kur u shërua, ky ndryshim nuk është aspak më i mrekullueshëm se ndryshimi që ndodh mbi të gjithë ata që kanë lindur përsëri dhe u kthyen nga fuqia e Satanit te Perëndia. Kurrë nuk është një njeri në mendjen e tij të duhur derisa ai të kthehet në besimin tek Krishti, dhe kurrë nuk është ai njeri në vendin e duhur derisa të ulet me anë të besimit në këmbët e Jezusit ose të vishet siç duhet derisa të ketë veshur Zotin Jezu Krisht”.

Konvertimi apo rilindja frymore nuk është gjë tjetër veç veprimi i Perëndisë që e shpëton një person nga dominimi i Satanit. Ky është rikthimi i njeriut në mendjen e duhur duke ia shpenguar shpirtin e tij nga Djalli. Nëse Krishti na ka bërë të lirë, atëherë ne jemi të lirë që të ulemi tek këmbët e Tij çdo ditë. Perëndia na ndihmoftë që ta vërtetojmë se jemi shërbëtorët e Perëndisë dhe jo skllevërit e të ligut. Le të dëgjojmë zërin e Mjeshtrit tonë dhe ti bindemi urdhrave të Tij.

 

Jezusi e Preku Atë-Mateu 8:1-4

Skeptiku dhe jobesimtari thonë se mrekullitë nuk ekzistojnë. Kjo zbulon se çfarë ata besojnë mbi personin e Perëndisë, sovranitetin e Tij, si dhe këndvështrimin e tyre të pasaktë ndaj Shkrimit të Shentjë. Gjatë një mrekullie, Perëndia në Sovranitetin e Tij, përmbys apo shkon kundra atyre që ne i quajmë ligjet e natyrës për të shpalosur fuqinë e tij. Mrekullitë janë shenja të fuqishme. Tek Hebrenjve 2:3-4, Perëndia na jep arsyetimin e tij për mrekullitë: “Si do të shpëtojmë ne, në qoftë se e lëmë pas dore një shpëtim kaq të madh, i cili, si u shpall në fillim nëpërmjet Zotit, u vërtetua ndër ne nga ata që e dëgjuan, ⁴ ndërsa Perëndia bashkëdëshmonte për të me anë shenjash e mrekullish dhe me vepra të ndryshme të fuqishme dhe me të ndara dhuntish të Frymës së Shenjtë, sipas vullnetit të tij?”  Pra, mrekullitë janë në të vërtetë instrumente dëshmuese për të vërtetuar fjalën e Shpëtimit të folur nga Zoti dhe Apostujt e Tij. Nëse kjo është e vërtetë, atëherë ne jemi në gjendje të shohim brenda çdo mrekullie një mësim shpirtëror që shkon paralelisht me fjalën e folur.

Lexo Ungjillin sipas Mateut 8:1-4 (Marku 1:40-45; Luka 5:12-16). Kjo është mrekullia e shërimit të një lebrozi. Lebra në kohët biblike ishte një sëmundje e shëmtuar. Jo vetëm që lebrozin e përjashtonin nga shoqëria njerëzore, nga familja e shoqëria, por nga pikëpamja ceremoniale ai konsiderohej të ishte i papastër nga ligjet fetare. Që do të thotë se ai nuk mund të adhuronte më në Tempull apo në sinagogë. Lebra në kohët biblike ishte në të vërtetë dënimi me një vdekje të ngadaltë.  Në atë kohë nuk ekzistonte asnjë kurë për shërimin me përjashtim të shërimit që mund të të jepte nga lart vetë Perëndia. Rabinjtë e konsideronin shërimin e lebrës po aq të vështirë sa edhe ngjallja e të vdekurve.

Në këtë sëmundje, lëkura humbet ngjyrën e saj origjinale dhe bëhet e trashë dhe me luspa. Në Greqisht, fjala lebër përkthehet luspa. Ndërsa sëmundja përparon, pikat e trasha bëhen plagë të pista dhe ulçera të hapura për shkak të furnizimit të dobët me gjak. Ndërsa sëmundja përparon,  i sëmuri nuk i kontrollon dot më gishtat dhe më pas edhe gjymtyrët. Në atë kohë, ligji e kërkonte që lebrozët të thërrisnin me zë të lartë se po kalonin rrugës për t’i paralajmëruar të tjerët për gjendjen e tyre (Levetiku). Lebra ishte sëmundja më frikësuese nga të gjitha sëmundjet e tjera të asaj kohe, dhe në një kuptim frymor, lebra mjaft të saktë simbolizon dhe përshkruan gjendjen e të gjithë njerëzve në mëkat. Mëkati është lebra e shpirtit. Ajo na ndan nga marrëdhënia me Perëndinë.

1. Cila është konteksti i kësaj mrekulli të madhe?
2. Çfarë mësimi ka dëgjuar turma?
3. Si iu përgjigj turma mësimit të Krishtit?

Mund të supozojmë se lebrozi kishte dëgjuar Predikimin e Jezusit në Mal. Ne mund të supozojmë se ai pati shumë guxim që u bashkua me turmën, sepse turma do ta vriste. Mund të supozojmë se lebrozi ishte në nevojë të madhe. Vini re tek Luka 5:12, se ky njeri na është përshkruar si i mbushur me lebër. Pra, mund të supozojmë se ai kishte qenë lebroz për shumë vite. Por kur dëgjoi mesazhin e Krishtit, ai e dinte se Ai ishte Mesia që duhet të vinte.

1. Si iu afrua lebrozi Jezusit?

Kjo do të tregonte një frymë me një përulësi të madhe.

1. Çfarë titulli i jepet Jezusit në vargun 2?
2. A ka ndonjë dyshim në lidhje me aftësinë shëruese të Jezuit në mendjen e lebrozit?
3. Cila është kërkesa e lebrozit?
4. A është shërimi menjëhershëm i lebrozit, shenja e një mrekullie të vërtetë?
5. Çfarë lloj rikthimi mundësohej për lebrozin e shëruar? Si do të ndryshonte tani jeta e tij?

Lebrozi adhuronte Jezusin sepse ai mësonte si një Profet që kishte autoritet. Si rrjedhim, lebrozi besonte se mund të shërohej nëse Jezusi do ta dëshironte që ta bënte të pastër.

Lebrozi iu afrua Krishtit me sëmundjen e tij fizike, ndërsa ne të gjithë ne duhet t’i afrohemi Krishtit me mëkatin tonë. Siç vëren Mateo Henri në komentarin e Tij, “Ky është ngushëllimi ynë kur ne e ia japim vete Krishtit si Mjeku Hyjnor, që nëse do, ai mund të na bëjë të pastër. Me një besim të guximshëm por edhe të përulur, ne duhet të shkojmë te Krishti dhe ti lutemi Atij për shërim.” Në mënyrë që të pastrohemi nga sëmundja e mëkatit tonë, ne duhet ti besojmë Jezusit dhe fuqisë së tij që është e aftë për të na bërë shpirtërisht të pastër dhe të pranueshëm nga Perëndia.

1. Cila është përgjigja menjëhershme e Jezusi e ndaj kërkesës së lebrozit (v. 3)?
2. Si e shëroi Jezusi atë?
3. Sa shpejt iu largua sëmundja lebrozit?
4. A është shërimi i menjëhershëm i lebrozit shenja që një mrekulli e vërtetë ka ndodhur?
5. Çfarë na zbulon vargu 3 mbi gatishmërinë apo qëndrimin e Jezusit ndaj nesh?

A është Ai një Shpëtimtar i gatshëm? Nëse Ai është i gatshëm, i vullnetshëm dhe i aftë, atëherë pyetja e gardianit të Filipisë tek Veprat 16:30, “Çfarë duhet të bëj që të shpëtohem?” ka një përgjigje të mrekullueshme.

1. Çfarë mendoni se ishte reagimi i leprozit për shërimin e marrë?
2. Përse Jezusi në vargun 4 i tha njeriut të shëruar të mos i tregonte askujt?
3. Ai nuk duhej që ti tregonte askujt deri sa diçka tjetër të kishte ndodhur. Çfarë duhej që ish-leprozi të bënte më parë? Shiko pasazhet paralele.
4. Përse duhej që i shëruari të paraqitesh tek prifti? (Shiko Levetikun 14:2 dhe vargjet që vijojnë)
5. Përse duhej që ky ekzaminim nga prifti të jetë një dëshmi për ta?
6. Çfarë do të dëshmonte kjo dëshmi?
7. A e pranonin priftërinjtë në këtë kohë personin, punën dhe mesazhin e Jezusit?

Ishte e rëndësishme që lebrozi të merrte një dëshminë nga prifti para se fjala të përhapej në tërë Jerusalemin se Jezusi ishte ai që e kishte shëruar. Nëse priftërinjtë i japin lebrozit raportin se ishte i shëruar, atëherë ata kishin certifikuar punën e Jezusit, dhe rrjedhimisht  edhe do të lavdëronin punën e Jezusit pa e ditur. Në pasazhin paralel tek Marku na zbulohet se lebrozi ishte kaq i gëzuar sa që filloi t’u tregonte të gjithëve ato që i kishin ndodhur në jetën e tij. Ne nuk mund ta justifikojmë mosbindjen e tij.

1. Cili ishte rezultati i mosbindjes së tij dhe përhapja e nxituar e lajmit të mirë?

Seria jonë e studimeve është titulluar “Mrekullitë dhe Aplikimi apo Mesazhi i tyre Shpirtëror”. Sot kemi parë çështjen e lebrës fizike që e kuptuar shpirtërisht, është simboli i sëmundjes së mëkatit, mallkimi i çdo shpirti njerëzor. Ne kemi vërejtur se kurimi mund të vijë vetëm nga dora e Perëndisë nëpërmjet Birit të tij Jezu Krishtit. Sa e mrekullueshme është për ne që e njohim Krishtin si Shpëtimtar dhe Zot dhe e dimë fare mirë se sa i gatshëm dhe i aftë është Ai që të largojë mallkimin dhe sëmundjen e shpirtit tonë.

Nëse nuk e ke marrë ende pastrimin nga Zoti, atëherë shpirti yt është ende i sëmurë me lebrën shpirtërore. Por, nëse e sheh veten si një mëkatar, duke e ditur se nuk je pastruar kurrë, eja tek Zoti Jezus. Nga ana tjetër, nëse e ke përjetuar gëzimin e pastrimit të Tij, shpërndaje lajmin e mirë. Qoftë adhurimi i Tij gjithnjë në buzët tona. Siç thotë edhe Psalmisti, “I madh është Zoti dhe i denjë të përlëvdohet” (Psa. 48:1).

 

Drita e Botës – Gjoni 9

Mrekullia që na përshkruhet tek Gjoni 9 është një prej mrekullive më të rëndësishme dhe domethënëse të Krishtit. Edhe pse në sytë e botës kjo mrekulli mund të mos duket aq spektakolare sa të ngjallësh dikë nga të vdekurit, siç Krishti bëri me Llazarin, kjo mrekulli është po aq domethënëse dhe e rëndësishme, sepse në Bibël, ngjallja në jetën e re frymore është e njëjtë me dhënien e shikimit atij që është i lindur i verbër. Përsëri, në prezencën e ndjekësve të Tij, Krishti bëri një tjetër mrekulli, duke provuar kështu se Ai është me të vërtetë Profeti i Madh që duhej të vinte nga Perëndia. Le të kujtojmë se gruaja samaritane tek pusi, sipas Gjonit 4:19 e identifikoi Jezusin si Profetin kur tha, “Zot, po shoh se ti je profet.” Më pas ajo shtoi, “Unë e di se vjen Mesia, i quajtur Krisht; kur të vijë ai, do të na i kumtojë të gjitha. Jezusi i tha: «Unë jam ai që po të flet!».” (Gjoni 4:25-26)

Profetët e Dhiatës së Vjetër dinin që kur Krishti të vinte do të bënte mrekullitë më të mëdha, dhe do të komunikonte qartë të tërë të vërtetën e Perëndisë. Në mendjen e dishepujve ky ishte detaji më i rëndësishëm dhe qendror i tërë mrekullive të Krishtit. Në predikimin e tij Ditën e Rrëshajave (Veprat 2), Pjetri i qortoi Judenjtë që kryqëzuan Zotin sepse nuk besuan në të. Ai e deklaroi mosbesimin e tyre të pajustifikueshëm, sepse ky Jezus nga Nazareti ishte “njeriu i dëftyer nga Perëndia ndër ju me vepra të fuqishme dhe mrekulli dhe shenja që Perëndia bëri ndër ju me anë të tij” (Vep. 2:22).

Si ua provoi Perëndia këtyre Judenjve se Jezusi ishte profeti i dërguar prej tij? Përmes mrekullive. Pjetri pra thotë se për shkak të mrekullive, njerëzimi duhet të pranojë fjalën e Krishtit. Por çfarë Judenjtë bënë është se refuzuan të pranojnë shenjat kredenciale të Jezusit si Profeti, dhe kështu kryqëzuan Zotin e Lavdisë.

Le të lexojmë të tërë kapitull 9 të Ungjillit sipas Gjonit. Studiuesit besojnë se përmbajtja e këtij pasazhi ishte pika kulmore e debatit të gjatë të Jezusit me kundërshtarët e Tij (Gjoni 7:34-10:42). Pasi Zoti u largua nga Tempulli për ti shpëtuar gurëve të kundërshtarëve të Tij, qëndroi në lagjen që rrethonte Tempullin, aty ku mblidheshin lypsaret, sakatët dhe të sëmurët e tjerë, dhe filloi tu shërbejë atyre.

1. Kush e morri iniciativën i pari, Krishti apo i verbëri?
2. A mund ta përshkruani se ku ndryshon bota e një njeriu që është lindur i verbër nga bota e një njeriu që është verbuar më vonë në jetë?
3. Cila ishte pyetja interesante që dishepujt i bënë Jezusit tek vargu 2?
4. Cila ishte përgjigja e mrekullueshme e Jezusit?
5. Kur duheshin bërë këto vepra madhështore?
6. Çfarë përdori Jezusi për të bërë këtë mrekulli (v. 6)?
7. A e kundërshton kjo procedurë përkufizimin tonë se çfarë është një mrekulli? (Rikujto gjashtë kriteret e një mrekullie të vërtetë).
8. Çfarë e urdhëroi Jezusi këtë të verbër të bënte?
9. Përse i verbëri ishte i gatshëm që të shkonte tek pellgu i Siloamit?
10. Cili ishte rezultati?
11. Vargjet 8-10 tregojnë habinë e fqinjëve të të verbërit. Si shpjegohet habia e tyre?
12. A i shpjegoi saktë ky ish i verbër, faktet e shërimit të tij?
13. Vini re titullin (vargu 11) që i verbëri i dha Jezusit).
14. Përse e çuan këtë ish të verbër tek Farisenjtë (v. 13)?
15. Cila ishe domethënia e mrekullisë së Krishtit që shëron një të verbër ditën e shabatit?
16. Lexo vargun 16. Cila ishe logjika e Farisenjtë  kur thanë se ky njeri nuk ishte nga Perëndia?
17. Përse nuk e mbajti Krishti shabatin (Gjoni 5:9-18)?
18. Përse kishte përçarje në mes tyre (v. 16)?
19. Çfarë titulli të ri i dha i verbëri Jezusit tek vargu 17?

Do të vëmë re se si përparon ky ish i verbër në kuptimin e tij se kush ishte ai që e pat shëruar. Le të kujtojmë se profetët e vërtetë të Perëndisë provonin se mesazhi i tyre ishte prej Perëndisë përmes mrekullive që ata bënin (shiko rrëfimin e Nikodemit tek Gjoni 3:2).

1. Përse nuk besuan Judenjtë (v. 18)?
2. Cili ishte hapi tjetër në planin e tyre për të diskretituar këtë mrekulli të madhe të Jezusit (v. 18)?
3. Çfarë pyetjesh i bënë ata prindërve të tij?
4. Çfarë detajesh na bëjnë të mendojmë se prindërit e tij thjesht nuk donin të përfshiheshin në këtë grindje fetare?
5. Çfarë përgjigjeje u ofruan farisenjve (v. 21)?
6. Çfarë thanë prindërit e tij ndaj kësaj (v. 22)?

Në atë kohë, të të nxirrnin nga sinagoga ishte njësoj sikur të të përjashtonin nga kisha sot, dhe më pas, punëdhënësi të përjashtonte nga puna, drejtoria arsimore të përjashtonte fëmijët e tu nga shkolla, dhe më pas komuna të refuzonte lejen për ndërtim. Pra, përjashtimi nga sinagoga ishte në atë kohë një dënim religjioz që pasohej me efekte ekonomike dhe sociale. Tek vargu 24 lexojmë se ata e thirrën ish-të-verbrin dhe i kërkuan që ti jepte lavdi Perëndisë. Kjo frazë nuk do të thotë që ata po i kërkonin të shëruarit që të lavdëronte Perëndinë për shërimin e marrë. Ata po i kërkonin atij që të bënte një përbetim publik dhe solemn dhe të tregonte të vërtetën sepse farisenjtë nuk besonin se Krishti e kishte shëruar atë, dhe se i shëruari po gënjente.

1. Cili ishte argumenti i vetëm mbrojtës i të verbrit (v. 25)?
2. Vini re se përsëri farisenjtë i kërkuan të verbrit që të ritregonte historinë e tij. Si po ndryshonte qëndrimi i të verbrit të shëruar pas insistimit të farisenjve (v. 27)?

Judenjtë e konsideronin veten dishepuj të Moisiut sepse ata ishin ndjekës të Ligjit, dhe këtë Ligj ua kishte dhënë Moisiu. Moisiu ishte i dërguar nga Perëndia dhe kishte autoritetin nga Ai që të bënte të gjitha ato gjëra që ai kishte bërë.

1. Cili ishte thelbi i deklaratës së të verbrit tek vargjet 30-33?
2. Si reaguan Farisenjtë ndaj fjalëve të të verbrit?
3. Cili është kuptimi “Dhe e nxorën jashtë”?
4. Cili ishte reagimi i Jezusit ndaj shkishërimit të të verbrit (v. 35)?

A nuk është e mrekullueshme që Zoti Jezus menjëherë vjen që të inkurajojë dhe forcojë atë që Ai sapo ka shëruar! Vini re, që përsëri, Krishti ishte Ai që e mori iniciativën i pari.

1. Pse Jezusi i bëri atij këtë pyetje të drejtpërdrejtë dhe specifike (v. 35)?
2. Përse dhe çfarë thanë prindërit e tij (v. 22)?
3. Çfarë përgjigje shtesë kërkon prej nesh ky pasazh?
4. Kur besojmë në Krishtin, a do të thotë gjithmonë se ne duhet ta adhurojmë Atë?
5. Çfarë të vërtetash frymore nxjerr në pah Krishti nga shërimi i të verbrit (v. 39-41)?
6. Cilit ishin të verbrit e vërtetë? Përse nuk e shikonin ata verbërinë e tyre?

Gjoni 9 përshkruan dy lloje njerëzish, të vetmit kategori njerëzish që ka kjo botë: ata që janë shpirtërisht të verbër, dhe ata që janë të shëruar nga Mjeku Hyjnor nga sëmundja e verbërisë frymore. Ky kapitull përshkruan me ngjyra të ndezura gjendjen e tmerrshme të njeriut natyror-njeriut pa Perëndinë. Mëkatari është frymërisht i verbër. Kuptimi i tij është i errësuar dhe zemra e tij është e verbuar (Efesianëve 4:18). Për shkak të këtij verbimi, ata që janë pa Krishtin në jetën e tyre as nuk e kuptojnë gjendjen e tyre të rëndë, dhe as nuk e shikojnë rrezikun e menjëhershëm që u kanoset nëse vazhdojnë që të qëndrojnë të ndarë nga Krishti. Kështu ata nuk mund ta shikojnë nevojën e tyre për Zotin Jezus Krisht si shëruesi i tyre hyjnor.

Ne që kemi kaluar nga errësira në dritë, ne kemi përjetuar në mënyrë frymore atë që ky i verbër përjetoi fizikisht. A të janë hapur sytë që të shikosh të vërtetën madhështore që shpëtimi yt nga mëkatet vjen vetëm përmes veprës madhështore të Perëndisë në Krishtin Jezus? A është dëshmia jote frymore e ngjashme me atë të dëshmisë fizike të të verbrit tek Gjoni 9:25? “…një gjë di, që isha i verbër dhe shoh tani”.

Ndërsa vazhdojmë të studiojmë mrekullitë e Zotit tonë, le të mos harrojmë kurrë që këto mrekulli madhështore që vërtetojnë personin dhe fjalët e Zotit Jezus Krisht, gjithashtu vënë në dukje edhe realitetin frymor. Këto mrekulli janë përshkrime të punës së Perëndisë në realitetin frymor. Le të mos harrojmë se ne duhet që të shërohemi nga sëmundjet tona, se kemi nevojë që të na hapen sytë, se ne kemi nevojë për Bukën e Jetës. Të gjitha këto vijnë vetëm nga dora e plotfuqishme Mrekullibërësit, vetë Zotit Jezus Krisht. Le ta rrëfejmë besimin tonë tek Ai siç bëri edhe ish-i-verbri kur tha, “«Unë besoj, o Zot»; dhe e adhuroi” (v. 38). Perëndia na dhuroftë që në këtë moment hirin që ne të shikojmë nevojën tonë të madhe për Krishtin.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

O njeri besimpak, pse dyshove? – Mateu 14:22-33

Kur ushqeu pesë mijë vetë, Jezusi u soll si Zoti i Natyrës duke shumuar pesë bukë e dy peshq për të siguruar për nevojat fizike të atyre në nevojë. Në këtë mrekulli tjetër, Jezusi sillet serish si Zoti i tërë Krijesës së Tij, duke kaluar mbi ligjet e natyrës për ti shërbyer dishepujve që ishin në rrezik.

Zoti i detyroi dishepujt që të hipnin në barkë dh të niseshin për në bregun tjetër. Më pas i i nisi turmat të cilët dëshironin që ta bënin me forcë Jezusin mbretin e tyre (Gjoni 6:15) për shkak se i kishte ushqyer ata. Sigurisht që edhe dishepujt ishin pjesë e këtij entuziazmi popullor, sepse dëshironin që edhe ata të ishin pjesë e kurorëzimit të Krishtit si mbret që edhe ata të kishin pjesën e tyre në këtë mbretëri të re. Por Zoti ynë kishte vepra më të mëdha për të bërë si Profeti i madh i Perëndisë. Ai duhej që tu zbulonte njerëzve se kush ai ishte në të vërtetë, se dhe çfarë kishte ardhur në tokë për të bërë. Dishepujt kishin ende shumë për të mësuar mbi fuqinë e vërtetë të Zoti të tyre, dhe kështu Ai i dërgoi ata në mes të stuhisë.

Hape Biblën dhe lexo Mateu 14:22-33, si dhe pasazhet paralele tek Marku 6:45-53 dhe Gjoni 6:15-21.

1. Çfarë bëri Jezusi pasi e nisi turmën?
2. Në cilën pjesë të ditës ndodhi kjo?
3. Përse Jezusi, Biri i Perëndisë, kishte nevojë që të lutej?
4. Çfarë shembulli la për ne Zoti ynë tek vargu 23?

Zoti ynë u ngjit në një prej maleve që rrethojnë Detin e Galilesë. Nga ajo lartësi Ai mund ti shikonte dishepujt që gjendeshin në mes të stuhisë dhe rrezikut fizik, dhe varkën që goditej nga dallgët e larta. Ndërkohë, me siguri, dishepujt pyetnin veten se pse Jezusi i dërgoi ata në mes të stuhisë.

1. Përse Jezusi i dërgoi dishepujt që të lundronin atë natë?
2. A e dinte Ai se do të fillonte stuhia?
3. A gjendeshin dishepujt pikërisht aty ku Zoti dëshironte që ata të ishin?

Edhe pse dishepujt iu nënshtruan vullnetit të Zotit, ata e gjetën veten në mes të vështirësisë! Shumë të Krishterë mendojnë se kur e gjejnë veten në mes të vështirësive, sprovave dhe fatkeqësive, ata nuk janë në vullnetin e Perëndisë, ose se Zoti po i dënon, ose po punon kundra tyre. Por dishepujt ishin ekzaktësish aty ku Jezusi i kishte dërguar që të ishin. Ai e njihte mirë situatën e tyre. Perëndia i njeh sfidat, sprovat dhe fatkeqësitë e tua. Ai ka një arsye se përse ka lejuar që ti të shkosh përmes tyre. Ne mund të mos e kuptojmë arsyen e tyre, por Ai i ka lejuar ato qëllimisht.

1. Sa kohë kishte kaluar që nga momenti kur Zoti ishte ndarë nga dishepujt e Tij? (Roja e katërt e natës fillonte në orën 3 a.m.)
2. Sa larg kishin lundruar ata në det? (Deti i Galilesë është rreth 10 kilometra në këtë pikë, dhe ata kishin vozitur në gjysmë të rrugës).
3. Përshkruani skenën tek vargu 26.
4. Përse ishin këta dishepuj të guximshëm kaq të frikësuar?
5. Përse menduan se personi që po u afrohej ishte një fantazmë?
6. Çfarë provon kjo mrekulli mbi natyrën e Jezusit?
7. Çfarë u zbulonte kjo gjë atyre mbi fuqinë e Jezusit mbi ligjet e natyrës?
8. Çfarë bëri menjëherë Zoti për të qetësuar frikën e tyre?
9. Çfarë ju bën të mendoni se ata njohën zërin e Tij përpara se ata të njihnin fytyrën e Tij?
10. Cili nga dishepujt iu përgjigj Zotit i pari?
11. Si e testoi Pjetri Jezusin?
12. Çfarë na zbulon kjo sjellje e Pjetrit mbi karakterin e tij?
13. Si i drejtohet ai Jezusit? (Kujto që Pjetri ishte peshkatar, dhe e njihte mirë zanatin e detarit).
14. Zoti ynë ishte i hirshëm ndaj Pjetrit dhe nuk e qortoi atë. Çfarë i tha Ai Pjetrit?
15. Çfarë bëri Pjetri menjëherë?
16. Çfarë na tregon kjo për besimin e Pjetrit?

Ne jemi shumë të ngjashëm me Pjetrin. Ne gjithnjë lutemi “Unë besoj, o Zot, ndihmo mosbesimin tim!” (Marku 9:24). Edhe ne duam ta ndjekim Jezusin me çdo kusht, por pastaj ne bëhemi të vetëdijshëm për gjendjen tonë të vështirë dhe frikësohemi e dyshojmë.

1. Çfarë ndodhi sipas vargut 30?
2. Përse u frikësuar Pjetri?
3. Kujt i thirri për ndihmë përsëri ai?
4. Sa afër i ishte Zoti ynë Pjetrit që po fundosej?
5. Sa shpejt veproi Jezusi në mes të këtyre vështirësive (v. 27, 31)?
6. Sipas vargut 31, çfarë tha Jezusi se ishte problemi i Pjetrit?

Pasi Jezusi dhe Pjetri arritën në varkë, stuhia pushoi. Me të vërtetë Jezusi është Zot mbi natyrën.

1. A mendoni se dishepujt e tjerë në varkë kuptuan se çfarë po ndodhte?
2. Në cilin varg e zbulojmë këtë gjë?
3. Cili ishte reagimi i dishepujve dhe reagimi i Zotit tonë?
4. Çfarë do të thoshte për ata të pohonin se Jezusi ishte Biri i Perëndisë?
5. Çfarë parimesh mund të zbulojmë nga kjo mrekulli i e Krishtit mbi forcat e natyrës, të cilat mund të na ndihmojnë  ne në jetën tonë?

Pyetja e parë që duhet ti bëjmë vetes kur gjendemi në mes të stuhive të jetës është nëse jemi aty ku Perëndia dëshiron që ne të jemi, dhe nëse po bëjmë atë që Perëndia dëshiron që ne të bëjmë në përputhje me urdhëresat e Tij.

Kujto që ashtu siç Jezusi i shikonte dishepujt në vështirësi që nga maja e malit, Perëndia edhe sot i di të gjitha vështirësitë tona, dhe na vjen në ndihmë në kohën e duhur.

Cili është qëllimi që Perëndia i lejon fatkeqësitë, sprovat dhe shtrëngimet të vijnë në jetën tënde? A reagon ti ndaj mëshirës së Perëndisë në të njëjtën mënyrë si edhe dishepujt në vargun 33? Çfarë do të thotë për ty vetë, ta adhurosh Atë dhe të shpallësh se Ai është Biri i Perëndisë?

Kjo mrekulli madhështore duhet të prodhojë shumë ngushëllime në zemrën tonë për disa arsye. Duhet të kuptojmë se kush është në të vërtetë Zoti ynë, dhe ne duhet që ti përulemi para Tij. Ai edhe sot bën që të gjitha gjërat të bashkëveprojnë për të mirë për ata që e duan Perëndinë, për ata që janë të thirrur sipas qëllimit të tij (Rom. 8:28). Mrekullitë pra, na zbulojnë dhe na garantojnë karakterin madhështor të Zotit tonë. Perëndia na dhëntë urtësi për ti kujtuar dhe aplikuar këto të vërteta në jetën tonë edhe sot.

 

Ky eshte Profeti – Gjoni 6:1-14

Kemi për studim një nga mrekullitë më të jashtëzakonshme të Zotit tonë. Kjo është mrekullia që Ai bëri para më shumë njerëzve dhe në mënyrë më të hapur se të tjerat. Shumimi i bukëve për të ushqyer 5.000 njerëz është e vetmja mrekulli që e gjejmë të treguar në të katër ungjijtë. Vetëm ky fakt është i mjaftueshëm për të na treguar që kjo mrekulli është tepër e rëndësishme për ne për tu studiuar. Ne duhet ta kuptojmë këtë mrekulli si simboli i vetë Jezus Krishtit që është dhurata e Perëndisë për të ushqyer shpirtrat e uritur. Në fakt, të gjitha mrekullitë na zbulojnë se kush është Personi i Krishtit, Buka e Jetës.

Lexoni Gjoni 6:1-14, si edhe pasazhet paralele: Marku 6:30-44; Mateu 14:13-31; Luka 9:0-17.

1. Cili është konteksti i kësaj mrekullie madhështore?
2. Nëse bibla juaj ka një hartë, gjej në të Liqenin e Galilesë. Përse po e ndiqnin turmat Jezusin? Kush, besonin ata, se i bënte këto mrekulli?
3. A e ndiqnin ata Jezusin për çfarë Ai ishte apo për çfarë ai bënte?

Vini re se si turmat nuk e kuptuan dhe vlerësuan aspak Personin e Krishtit; kush Ai ishte me të vërtetë. Ata e shikonin Jezusin vetëm si një magjistar që mund të bënte diçka, ose të paktën si një mjek të zakonshëm popullor që mund të shëronte të sëmurë.

1. Sipas studimeve të mëparshme, çfarë na zbulojnë mrekullitë mbi personin e Jezusit?
2. Sot ka shumë persona që e quajnë veten shërues apo mrekulli-bërës, dhe që tërheqin vëmendjen e njerëzve. Turmat sot nuk janë shumë ndryshe nga turmat atëherë.
3. Si mund të dallojmë sot se cila “mrekulli’ është vërtetë nga Perëndia? (Kthehu tek mësimi një dhe përkufizimi i një mrekullie të vërtetë)
4. Përse shkoi Jezusi në mal (v. 3)?
5. Cili ishte reagimi i Jezusit kur pa turmat?
6. Çfarë i kërkoi Filipit (v. 5-6)? Përse?
7. Nëse Jezusi i njihte mendimet e Filipit, përse e testoi atë?
8. Nëse ky testim ishte për përfitimin e Filipit, a mund të themi gjithashtu, që edhe sprovat tona nga Zoti janë për përfitimin tonë?
9. Çfarë na zbulojnë ne këto sprova nga Zoti?
10. Çfarë detaji nga pasazhi të bën të mendosh se Filipi ishte një tip tepër praktik?
11. Në atë kohë, 1 denar ishte paga ditore për një punëtor të zakonshëm në Galile. Si e inkurajoi Andrea, qëndrimin disfatist të Filipit (v. 9)?
12. Çfarë të bën të mendosh se djaloshi ishte i gatshëm që të ndante copat e bukës dhe dy peshqit me Jezusin dhe dishepujt e tij?
13. Çfarë të bën të mendosh se Jezusi ishte në kontroll të situatës (v. 10)?
14. Pasi turma u ul në tokë, ata mund të shihnin qartë veprimet e Jezusit. Kujt i dha falënderime Jezusi? Përse?

Në mrekullinë e shërimit të të sëmurit, Jezusi ktheu diçka që kishte qenë më parë, por në mrekullinë e dytë, në shumimin e bukëve, Jezusi solli në ekzistencë diçka që nuk kishte ekzistuar më parë. Kjo tregon fuqinë sovrane të Krijuesit që kishte Jezusi.

1. Çfarë të bën të besosh nga vargjet 11-12, që të gjithë përfituan nga mrekullia e Jezusit?
2. Përse ishte e domosdoshme që dishepujt të mblidhnin tepricat e bukës dhe peshkut?
3. Çfarë dëshmie ishte për ta fuqia madhështore e Krishtit?

Tek vargu 12 lexojmë se ata kishin ngrënë deri sa ishin ngopur. Kjo tregon përmbushjen që ata kishin provuar kur kishin marrë pjesë në veprën e Zotit Jezus Krisht. Në realitetin frymor, të gjithë ata që vijnë tek Ai, mbushen dhe kënaqen. Nevojat e zemrës së tyre ishin përmbushur. Më vonë, Zoti ynë e quan veten e Tij “buka e jetës” (v. 35), dhe thotë “Unë jam buka e jetës; ai që vjen tek unë nuk do të ketë uri dhe ai që beson në mua, nuk do të ketë më kurrë etje.” Falja e mëkateve dhe paqja me Perëndinë bëhen realitet për ne kur ne vijmë me përulësi tek Personi i Krishtit Zot, dhe marrim veprën e Tij në kryq përmes besimit.

Kur turmat panë mrekullitë e Jezusit ata thanë, “Me të vërtetë, ky është profeti që duhet të vijë në botë” (v. 14). Ata po prisnin Profetin që u ishte premtuar në Dhiatën e Vjetër (LiR. 18:15). Ata e dinin se ky Profet do ta zbulonte veten e tij si të tillë përmes mrekullive e shenjtave, dhe pasi ta zbulonte veten, populli duhej ta ndiqte dhe ta dëgjonte. Profeti i Perëndisë do t’u zbulonte atyre mendjen e Perëndisë. I tërë kapitulli 6 i Gjonit na zbulon personin dhe qëllimin e Profetit të vërtetë, Jezus Krishtit. Tek vargu 47 ai thotë qartë se përse kishte ardhur, “Në të vërtetë, në të vërtetë, po ju them: Ai që beson në mua ka jetë të përjetshme.” Zoti ynë ka ardhur që ne të besojmë dhe të kemi jetën e përjetshme.

1. Në mbyllje, rishiko Mësimin 1. Si mund ta dimë se kjo ishte një mrekulli nga Perëndia?
2. A ndodhi kjo mrekulli menjëherë? A u bë në botën fizike? A ishte e dukshme për shqisat? A mund të interpretohej se mund të vinte vetëm nga forca e Perëndisë.
3. Nëse çdo mrekulli shoqëron një mësues feje, kush ishte ky mësues?
4. Së fundi, a i konfirmuan këto mrekulli, fjalët e thëna nga Zoti?

Pasi Jezusi ushqeu pesë mijë njerëz, populli që i pa këto shenja arriti në përfundimin e drejtë, “Me të vërtetë, ky është profeti që duhet të vijë në botë” (v. 14). Ata e dinin se vetëm profetët bëjnë mrekulli. Turma logjikoi po në të njëjtën mënyrë edhe tek Gjoni 7:31, “Dhe shumë veta nga turma besuan në të dhe thoshin: Kur të vijë Krishti, a do të bëjë më shumë shenja se këto që ka bërë ky?” Tek Gjoni 7, ata që panë veprat e fuqishme të Krishtit ishin të bindur se Ai thoshte të vërtetën kur deklaronte se ishte Krishti. A beson edhe ti që Jezusi është Krishti? Si të ka ndihmuar deri tani ky studim i mrekullive të Krishtit, që të zbulosh e besosh këtë të vërtetë?

Kujto që nëse mrekullitë e Krishtit janë të vërteta, dhe se Ai është Profeti nga Perëndia, atëherë ju duhet të besoni çdo gjë që ai të thotë. Nëse je një besimtar i vërtetë, nëse e ke vendosur plotësisht besimin tënd vetëm në Krishtin për jetën tënde, nëse e pranon nevojën për të u pastruar nga faji i mëkatit dhe dënimi i tij, atëherë ti duhesh ti bindesh urdhrave të Zotit.

Në këtë mrekulli kemi parë se si vepra e tij vërteton identitetin e personin të tij si Zoti Krisht. Në fakt, të gjitha mrekullitë na zbulojnë e provojnë Personin e Tij, dhe na bëjnë thirrje që ta përulin veten përpara Atij që na deshi dhe e dha veten e Tij për ne. Si ka qenë kjo mrekulli një inkurajim për ju, ndërsa luteni për nevojat e përditshme? A mund ti përmbushë Perëndia nevojat tuaja në përputhje me lavdinë e tij, ashtu siç shumoi bukën dhe peshkun? Shpresoj dhe lutem që përmes këtij studimi, ne të gjithë të rritemi në besimin, dashurinë dhe bindjen tonë ndaj Zotit ndërsa Ai na e zbulon veten e Tij përmes veprave të Tij të fuqishme.

Mrekullia në Kana të Galilesë – Gjoni 2:1-11

Klikoni që të hyhet te 01-Çfare-eshte-nje-mrekulli.pdf

 

Cili ishte konteksti i kësaj mrekullie?

 

 

A do të thotë kjo se Jezusi e pranon martesën si një institucion njerëzor?

 

 

Përse ishte atje edhe nëna e Jezusit?

 

 

Kush tjetër ishte atje?

 

 

Si mendoni, përse Maria iu drejtua Jezusit me fjalët «Nuk kanë më verë!»? (v. 3)

 

 

Çfarë iu referuar Jezusi në përgjigjen e Tij? (v. 4).

 

 

Si mendoni, a e njihte Maria fuqinë e birit të saj?

 

 

Kur duket se Jezusi ka refuzuar që të bëjë mrekulli dhe të shpalosë fuqinë e tij, çfarë bëri apo tha Maria? (v. 5)

 

Gjashtë enët prej guri që Judenjtë përdornin për pastrim mund të mbanin ndoshta 80-100 litra ujë secila! Cili ishte urdhri i Jezusit? Me se duhet që ti mbushnin shërbëtorët ato?

 

A kishte ndonjë dyshim në mendjen e shërbëtorëve mbi përmbajtjen e këtyre enëve? Përse?

 

 

Sa kohë iu desh ujit që të kthehej në verë? (v. 9)

 

 

A u bë kjo gjë në botën materiale apo frymore? A ishte kjo e dallueshme për  shqisat?

 

 

Nëse po, nga e dimë këtë sipat tekstit (v. 10)?

 

 

A e preku Krishti ujin, apo vetëm foli?

 

 

A është Jezusi një profet apo një apostull? (Shiko Veprat 3:11-26)

 

 

Si dëshmon kjo mrekulli se Jezusi vinte nga Perëndia?

 

 

Përse e bëri Jezusi këtë mrekulli? (v. 11)

 

 

Si i jep lavdi Jezusi, ky akt i fuqishëm e Tij?

 

 

Përse kjo mrekulli bëri që dishepujt e Tij ti besonin Jezusit?

 

 

Nëse kjo ishte mrekulli e parë e Tij, çfarë mendoni ju, se këta dishepuj dinin më parë për  Krishtin?

 

 

Si na e zbulon kjo mrekulli, fuqinë e Tij hyjnore, dhe që ishte i dërguar që të ishte Mesia?

 

 

Përmbledhje: “Tani për  herë të parë, Jezusi hap mantelin që ai pat hedhur mbi hyjninë e Tij kur u trupëzua në njeri, për  të na zbuluar diçka nga fuqia e tij e mbinatyrshme dhe nga natyrë e tij prej Perëndie” (J.C. Ryle).

Krishterimi është një besim gëzimi. Zoti ynë Jezus Krisht nuk sjell trishtim dhe hidhërim. Aty ku ai është, aty Ai prodhon gëzim, aty duhet të ketë ngazëllim. Prania e tij personale është veçoria e madhe e Ungjillit Biblik. Dhe kur ardhja e Krishtit në festën e martesës siguroi gjithçka që mungonte, ardhja e Zotit tonë në jetën e trishtuar nga mëkati jep përbërësin e nevojshëm për gëzimin e vërtetë dhe të qëndrueshëm. Ai na bën të plotë. A e njihni gëzimin që Krishti mund të sjellë? Mrekullia e tij e parë zbulon se kush është Ai, me qëllim që ju të mund të hyni në gëzimin e Tij!

 

Çfarë Është Një Mrekulli?

Qëllimi i këtij studimi është që të fitojmë një kuptim më të thellë në personin dhe veprën e Zotit Jezus Krisht, përmes një studimi më të thellë të mrekullive të Tij.

Mrekullitë që bëri Krishti nuk ishin vetëm për  bekimin e atyre që përfituan personalisht prej tyre, apo edhe të atyre personave që ishin dëshmitarë okularë të këtyre mrekullive, por edhe për  bekimin tonë sot. Mrekullitë e Krishtit siç na janë dhënë në Bibël kanë për  qëllim që të na komunikojnë të vërtetë frymore me aplikime të rëndësishme dhe personale dhe për ne sot. Këto të vërteta bekuese për çdo kohë e njeri, që vijnë nga dhe na dëshmojnë për  Zotin Jezus Krisht, dalin qartë në dukje kur studiojmë mrekullitë e Tij diçka më thellë se sa thjesht përmes një leximi sipërfaqësor.

Çfarë është një mrekulli biblike? Për një përkufizim të saktë nuk duhet ti drejtohemi fjalorëve apo leksikonëve, vetë Fjala e Perëndisë duhet të na e japë këtë përkufizim. Kur studiojmë mrekullitë në Bibël, ne zbulojmë se të gjitha apo kanë disa emërues të përbashkët. Bëhet fjalë për  gjashtë karakteristika ap gjashtë të vërtetë bazë që përsëritën në çdonjërën prej veprave të fuqishme të Krishtit, dhe të cilat vënë në dukje natyrën e Tij të vërtetë, si dhe qëllimin e veçantë për  të cilin Ai erdhi në tokë.

Gjithashtu, një studim i kujdesshëm i mrekullive Bible na con në përfundimin se ato nuk u ndodhë të gjithë gjeneratave të besimtarëve, por ishin për  përqendruara në disa momente të caktuara të historisë së shpëtimit, dhe më saktë në katër prej tyre. Grupi i parë i mrekullive ndodhi gjatë kohës së Moisiut. Grupi i dytë i mrekullive ndodhi gjatë kohës së profetëve Elija dhe Elisha disa shekuj më vonë. Grupi i tretë i mrekullive ndodhi gjatë shërbesës në tokë të Zotit Jezus Krisht, dhe grupi i katërt i mrekullive ndodhi gjatë kohës së Apostujve. Ndërsa studiojmë mrekullitë biblike, dhe veçanërisht ato të Krishtit, gjatë të vërteta do të dalin gjithnjë në pah:

1. Çdo mrekulli është një akt dhe jo një proçes. Mrekullia ndodh menjëherë brenda një momenti! Një mrekulli e Perëndisë nuk është një ndërmarrje e stërzgjatur e Tij. Pra, një person që ka pësuar një infarkt në zemër, nuk mund të pretendojë se Perëndia e ka shëruar përmes një mrekullie, nëse ky shërim ka ndodhur gradualisht përgjatë gjatë muajve.
2. Çdo mrekulli është kryer në botën fizike dhe jo frymore. Pra, edhe pse rilindja frymore mund të ndodhë vetëm nga Fryma e Perëndisë dhe nuk vjen nga njeriu, sepse ajo nuk kryhet në ambientin e jashtë fizik të njeriun por në shpirtin e tij ,rilindja nuk kategorizohet teknikisht si mrekulli. Sigurisht që një person të shpëtohet, duhet që fuqia hyjnore e Perëndisë të veprojë. Por sepse ky veprim ndodh në shpirtin frymor dhe jo në trupin fizik të njeriut, ne nuk mund ta kategorizojmë atë si një mrekulli biblike.
3. Çdo mrekulli dëshmohet nga shqisat e njeriut (ajo shikohet, dëgjohet, preket, nuhatet apo shijohet). Sepse një mrekulli bëhet në botën e jashtme e fizike, ajo duhet që të jetë e dëshmueshme nga shqisat e njeriut. Ndërsa do të studiojmë mrekullitë e Zotit Krisht, ne do të zbulojmë se të gjitha ato ishin të observueshme dhe të dëshmueshme fizikisht. Ato nuk u bënë as në fshehtësi dhe as në botën frymore.
4. Çdo mrekulli mund ta gjejë shpjegimin saj racional vetëm në veprimin personal të Perëndisë. Pra, një mrekulli është përtej shpjegimit njerëzor. Për  shekuj me radhë, skeptikët janë përpjekur që të tu japin një shpjegim materialist mrekullive të Perëndisë, por asnjëra prej tyre nuk mund të gjejë një shpjegim të vërtetë veçse në fuqinë hyjnore e vepruese të Perëndisë.
5. Çdo mrekulli bëhet nga një drejtues i besimit, qoftë ai një profet, një apostull apo nga Zoti vetë. Në Bibël, asnjë nuk ka qenë në gjendje që të bëjë mrekulli, pa qenë më parë i dërguar nga vetë Perëndia.
6. Çdo mrekulli konfirmon se një mesazh i dhënë nga profeti, apostulli apo Zoti Krisht vjen nga vetë Perëndia. Çdo mrekulli mbështet dhe akrediton atë mesazh apo mësim që shoqërohet me mrekullinë. Mrekullia pra, është vula e aprovimit që Perëndia i jep mesazhit të Tij.

Gjatë këtij studimi të mrekullive të Jezusit, ne do të zbulojmë se ato konformojnë që Ai është Profeti i vërtetë i dërguar nga Perëndia, në fak jo thjesht një profet, por Profeti i Perëndisë i premtuar përmes Moisiut (LiP. 18:15). Si rrjedhim, Ai duhet besuar kur Ai na flet për  vetën e Tij. Pra, një mrekulli është snjë akt i fuqishëm i Perëndisë, i bërë në botën e jashtme e fizike, e dëshmueshme nga shqisat e njeriut, i bërë nga një person i dërguar nga Perëndia, për  të konfirmuar mesazhin e tij.

Le të vëmë re tani, nëse mrekullitë e Krishtit përmbushin të gjatë këto aspekte të përkufizimit biblik.