Ar, temjan dhe mirrë – Krishtlindje 2023

24 Dhjetor, 202324 Dhjetor, 2023 nga Kisha Ungjillore e Reformuar Durres Durres

Krishtlindje 2023, Durrës, Shqipëri

Në përputhje me temën e Krishtlindjes, do të doja të reflektoja sonte, në këtë shërbesë Vigjilje të Krishtlindjes, mbi tre dhuratat që dijetarët nga lindja i sollën foshnjës Jezu. Tri dhuratat (Shkrimi nuk thotë nëse ishin tre apo me shumë dijetarë!) ishin ar, temjani dhe mirrë. Ungjilli sipas Mateut thotë:

“Dhe, duke hyrë në shtëpi, panë fëmijën me Marinë, nënën e tij, dhe ranë përmbys dhe e adhuruan. Pastaj, duke hapur thesaret e tyre, i ofruan dhurata: ar, temjan dhe mirrë” (Mt. 2:11).

Unë do të doja të shqyrtoja se si këto dhurata flasin për dhuratat që ne duhet të sjellim në besim si ndjekës të Krishtit, Jezusit.

Dhurata e parë: Ar

E para nga dhuratat e dijetarëve ishte ari. Ari është një mineral i çmuar që nxirret me vështirësi të mëdha. Kur ari del nga miniera, ai nuk shkëlqen. Ari duhet të rafinohet. Procesi i rafinimit portretizon sprovat që të krishterët durojnë për t’u rritur në ngjashmëri me Krishtin. Fillimisht farkëtari e ngroh mineralin me një zjarr të ndezur, pastaj e zhyt në ujë të ftohtë. Pastaj skorja hiqet dhe procesi përsëritet pa pushim. Argjendari e di se minerali është pastruar kur mund të shohë reflektimin e tij ne pllakën e arit. Kjo është ajo që Perëndia dëshiron të bëjë në jetën tonë: të na përsosë përmes sprovave derisa të mund të shohë reflektimin e Tij tek ne.

Ndërsa dijetarët i ofruan ar Jezusit foshnje, Krishti dëshiron që ne ti ofrojmë atij si dhuratën tonë, një karakter të perëndishëm që është rafinuar dhe pastruar nëpërmjet besimit. Pjetri foli në këtë mënyrë për sprovat, duke thënë se nëpërmjet tyre “vërtetësia e sprovuar e besimit tuaj – më e çmuar se ari që humbet edhe pse sprovohet nga zjarri – mund të gjendet për të sjellë lavdi, lavdi dhe nderim në zbulesën e Jezu Krishtit”. (1 Pjet. 1:6-7). Zakaria profetizoi gjithashtu për pastërtinë e rafinuar që Jezusi dëshiron të marrë nga populli i Tij, duke thënë se ai do t’i vendosë ata «në zjarr dhe do t’i rafinojë ashtu si rafinon argjendin dhe do t’i provojë ashtu siç provohet ari. Ata do të thërrasin emrin tim dhe unë do t’u përgjigjem atyre. Unë do të them… ‘Ata janë populli im’; dhe do të thonë: “Zoti është Perëndia im”” (Zak. 13:9). Së fundi, Jobi foli për ofertën e një zemre të pastër që dëshiron Perëndia, duke thënë: “Kur të më sprovojë, do të dal si ar” (Jobi 23:10). Për më tepër, ne mund të imagjinojmë se sa i dobishëm duhet të ketë qenë ari i dhënë familjes së Jezusit në rrethanat e tyre të vështira. Ne gjithashtu nderojmë Jezusin duke dhënë nga pasuria jonë materiale për punën e kishës së Tij.

Dhurata e dytë: Temjan

Dhurata e dytë e dijetarëve ishte temjani. Kjo ishte një rrëshirë aromatike që bëhej nga lëngu qumështor i pemës Bosëellia. Kjo pemë rritet në rajonet e shkretëtirës në Arabi, dhe rrëshira përdorej si parfum dhe si temjan për djegie. Eksodi 30:34-38 bën thirrje që ky temjan të digjet në tempull si një ofertë falënderimi për Zotin, për të nxjerrë një erë të këndshme që del nga vendi i shenjtë. Na kujton thirrjen tonë për t’i dhënë Jezusit adhurimin tonë mirënjohës dhe lutjet tona falënderuese. Pema nga vjen temjani rritet në vende të thata dhe të shkreta. Kjo na kujton se Krishti lavdërohet veçanërisht kur populli i Tij e adhuron në kohë vështirësish dhe në vende djerrë. Ashtu si priftërinjtë vendosën temjanin në altar për të bërë një aromë të ëmbël përpara Zotit, Krishti dëshiron që ne të ngremë lart zemrat tona në adhurim me mirënjohje ndaj Tij.

Dhurata e tretë: Mirrë

Dhurata e tretë e njerëzve të mençur ishte mirrë. Kjo ishte një tjetër erëz aromatike, e përdorur në mjekësi, për parfume dhe në balsamimin e të vdekurve. Këtu na kujtohet se Jezusi na dha dhuratën e vdekjes së tij shlyese, për të na falur mëkatet tona. Ashtu si dishepujt që e nderuan në kujdesin për trupin e Tij, dijetarët i dhanë mirrën Jezusit në lindjen e tij. Mirrë besohet se ka kushtuar pesë herë më shumë se temjani, prandaj përdorimi i saj bujar ishte një shenjë mbretërie. Magët adhuruan Jezusin si Mbretin e Mbretërve dhe i ofruan atij këtë erëz mbretërore për të nderuar vdekjen e Tij. Ne e nderojmë Jezusin Mbretin tonë duke besuar në vdekjen e Tij për faljen e mëkateve tona dhe duke u bashkuar me Jezusin në vdekjen e mëkatit dhe duke mbajtur kryqin tonë në botë.

Ne vërejmë shpesh se dhurata e vërtetë që na është dhënë nga Jezusi është dhurata e Vetvetes, duke përfshirë jetën e Tij të përsosur, vdekjen shlyese të mëkatit dhe mbretërimin e lavdishëm, shpëtues nga qielli. Dhurata që Zoti ynë dëshiron prej nesh nuk është asgjë më pak se dhurata e vetes në këmbim. Ari, temjani dhe mirra na ndihmojnë të kuptojmë se çfarë do të thotë t’i japim veten Jezusit. Ne i ofrojmë veten atij që zemrat tona të bëhen të pastra si të Tijat, duke pranuar me gëzim sprovat rafinuese që kjo kërkon. Ne i ofrojmë atij adhurimin dhe lutjet tona falënderuese, të cilat e dimë se dalin para Tij si parfum i ëmbël. Dhe ne ofrojmë besimin tonë në vdekjen e Jezusit për mëkatet tona, duke pranuar me gëzim vdekjen e natyrës sonë mëkatare, në mënyrë që të mund të jetojmë për Perëndinë në risinë e jetës së shenjtë. Ashtu si dijetarët e adhuruan Jezusin kur Ai lindi shumë kohë më parë, le ta adhurojmë Atë si Shpëtimtar dhe Zot nëpërmjet arit, temjanit dhe mirrës së jetës sonë.

Gëzuar Krishtlindjet për të gjithë ju ndërsa ne gëzohemi për lindjen e Zotit dhe Shpëtimtarit tonë.

Ç’lajm të mire na sjell Krishtlindja?

22 Dhjetor, 202322 Dhjetor, 2023 nga Kisha Ungjillore e Reformuar Durres Durres

A e dini ju se çfarë kremtojnë të krishterët kur vijnë Krishtlindjet? Mbase i keni dëgjuar të flasin për Ungjillin apo për Lajmin e Mirë siç e quajnë ata? Mirëpo, lind pyetja: ç’lidhje kanë të gjitha këto fjalë? Po ashtu edhe pyetja tjetër: çfarë po thonë ata realisht kur flasin për “ungjillin e Jezu Krishtit”? Përse vallë është kaq i rëndësishëm për ta? Për më tepër, a duhet të jetë i rëndësishëm edhe për ty vallë ai lajm? Meqenëse fjala “ungjill” do të thotë “lajm i mirë”, kur flasin për ungjillin të krishterët thjesht po tregojnë lajmin e mirë rreth Jezusit! Mirëpo ky nuk është një lajm i mirë çfarëdo; por është një lajm i mirë që kërkon një përgjigje prej teje! Është një mesazh që vjen drejtpërdrejt nga Perëndia dhe na thotë: “Kam një lajm të mirë për ty! Ja si mund t’i shpëtosh gjykimit Tim që po vjen!” Nuk besoj se ia vlen që ta shpërfillësh një njoftim të tillë, apo jo?

Pra, çfarë është ky lajmi i mirë rreth Jezu Krishtit?

Qysh prej lashtësisë, pra, që prej herës së parë që të krishterët e parë e përhapën lajmin e mirë rreth Jezusit, ata e dhanë këtë lajm duke e përdorur pyetjet e mëposhtme …

1. Kush na krijoi dhe kujt i japim llogari?

2. Cili është problemi im?

3. Çfarë zgjidhje ka Perëndia për problemin tim?

4. Si mund të përfitoj edhe unë prej kësaj zgjidhjeje?

Qysh prej se e dhanë për herë të parë këtë lajm, të krishterët përgjatë shekujve i janë përgjigjur këtyre pyetjeve me të njëjtat të vërteta që i kanë marrë në Bibël dhe që janë si më poshtë.

1. Ne i japim llogari Perëndisë.

2. Problemi ynë është mëkati ynë kundër Tij.

3. Zgjidhja e Perëndisë është shpëtimi nëpërmjet Jezu Krishtit.

4. Ne përfitojmë prej këtij shpëtimi përmes besimit dhe pendesës.

Le t’i përmbledhim këto pika me nga një a dy fjalë: Perëndia, Njeriu, Jezu Krishti dhe Përgjigjja Jonë.

PERËNDIA

Gjëja e parë që duhet ditur në lidhje me lajmin emirë të Jezusit është se, “Në fillim Perëndia krijoi qiejt dhe tokën” (Zanafilla 1:1). Kjo është pikënisja e të gjitha gjërave, pra, në qoftë se nuk e kuptojmë si duhet këtë pikë gjithçka tjetër do të jetë gabim. Për shkak se Perëndia krijoi gjithçka, pra, edhe vetë ne, Ai gëzon të drejtën për të na thënë se si duhet të jetojmë. Po nuk e kuptuam këtë të vërtetë nuk kemi për ta kuptuar dot lajmin e mirë në lidhje me Jezusin.

Si mund ta përshkruajmë Perëndinë? Si një qenie të mbinatyrshme të mirë e plot dashuri, i cili fal dhe shfaq dhembshuri? Të gjitha këto gjëra janë të vërteta. Perëndia e përshkruan veten si “të mëshirshëm dhe të dhembshur, të ngadalshëm në zemërim, të pasur në mirësi dhe në besnikëri, që fal padrejtësinë, shkeljet dhe mëkatin”. Mirëpo, po Ai thotë gjithashtu: “por nuk e lë të pandëshkuar fajtorin” (Libri i Eksodit 34:67, Dhiata e Vjetër, Bibla). Këto fjalët e fundit e bëjnë copë e çikë atë çfarë 90% e njerëzve sot mendojnë se dinë në lidhje me Perëndinë. Ky Perëndia plot dashuri nuk e lë fajtorin të pandëshkuar. Nuk mund ta kuptojmë dot sesa i lavdishëm dhe jetëdhënës është ungjilli i Jezu Krishtit pa e kuptuar më parë se Perëndia është edhe i shenjtë edhe i drejtë. Ai është i vendosur që të mos e shpërfillë kurrë mëkatin apo t’i bëjë lëshime atij. Dhe kur flasim për mëkatin e kemi fjalën për mëkatin e gjithsecilit prej nesh!

NJERËZIMI

Kur Perëndia i krijoi qeniet e para njerëzore, pra, Adamin dhe Evën, synimi i Tij ishte që ata të jetonin në lumturi të përsosur nën sundimin e Tijtë drejtë, duke iu bindur Atij dhe duke jetuar në përbashkësi me Të. Mirëpo, kur Adami nuk iu bind Perëndisë, duke ngrënë të vetmen frutë që Perëndia ia kishte ndaluar ta hante, përbashkësia me Perëndinë u prish një herë e mirë. Veç kësaj, përmes mosbindjes së tyre Adami dhe Eva ngritën krye kundër Perëndisë. Në këtë mënyrë, ata mohuan autoritetin e Tij mbi jetët e tyre. Mirëpo, nuk është se janë vetëm Adami dhe Eva fajtorë për mëkatin e tyre. Bibla thotë se “të gjithë kanë mëkatuar dhe nuk e arrijnë lavdinë e Perëndisë…nuk ka asnjë të drejtë, as edhe një” (Letra e Apostullit Pal drejtuar Romakëve 3:23,10, Dhiata e Re, Bibla). Megjithëkëtë, ne shpesh mendojmë se mëkatet tona nuk janë edhe aq të rënda, apo i konsiderojmë ato si disa shkelje të thjeshta të kodit të qarkullimit qiellor. Pikërisht për këtë shkak mbetemi të habitur se përse Perëndia i ka ato aq zët. Mirëpo, mëkatet nuk janë si ca shkelje të parëndësishme të rregulla vetë qarkullimit, por janë më të rënda sesa aq. Ato përbëjnë refuzimin e vetë Perëndisë dhe të drejtës së Tij për të ushtruar autoritet mbi ata të cilëve u dha jetë.

Kur fillon ta shohësh mëkatin nga ky këndvështrim arrin ta kuptosh se përse “paga e mëkatit është vdekja” (Letra e Apostullit Pal drejtuar Romakëve6:23, Dhiata e Re, Bibla). Nuk bëhet fjalë vetëm për vdekje fizike, por për një vdekje më të keqe sesa aq, e cila është vdekja shpirtërore, një largim i detyruar i qenieve njerëzore mëkatare dhe kryengritëse nga prania e Perëndisë për jetë e mot. Bibla mëson se destinacioni përfundimtar i mëkatarëve mosbesues është gjykimi i përjetshëm dhe i tmerrshëm në një vend që quhet “ferr”.

Ky është pohimi tronditës i Biblës: “Është caktuar që njerëzit të vdesin një herë, dhe më pas vjen gjyqi” (Letra drejtuar Hebrenjve 9:27, Dhiata e Re, Bibla). Gjithsecili prej nesh do të japë llogari përpara Perëndisë. Bibla na paralajmëron se “ai që nuk beson tashmë është gjykuar, sepse nuk ka besuar në emrin e Birit të vetëmlindur të Perëndisë” (Gjoni 3:18).

Por…

JEZU KRISHTI

Fjala “Krisht” do të thotë “I vajosuri,” pra, bën fjalë për vajosjen e një mbreti me vaj të çmuar e erëmirë gjatë kurorëzimit të tij. Kështu që kur ne themi “Jezu Krishti”, ne po themi se Jezusi është Mbret! Me ta filluar shërbesën e Tij publike, Jezusi i tha njerëzve: “Mbretëria e Perëndisë është afër. Pendohuni dhe besoni në lajmin e mirë, në Ungjillin!” Që shekuj më parë Perëndia kishe premtuar se Ai do të vinte si një Mbret i madh për ta shpëtuar popullin e Tij nga mëkatet. Dhe ja ku e kemi Jezusin që po thotë këtu: “Mbretëria e Perëndisë është këtu…tani! Unë jam Mbreti i saj i madh!”

Me kalimin e kohës ndjekësit e Jezusit e kuptuan se misioni i Tij ishte që t’i sillte mëkatarët në mbretërinë e qiellit. Jezusi erdhi për të vdekur në vend të tyre, për të marrë ndëshkimin që ata meritonin për rebelimin e tyre kundër Perëndisë. Kur ishte duke vdekur në kryq, pesha e tmerrshme e të gjitha mëkateve tona ra mbi shpatullat e Jezusit. Dënimi me vdekje që Perëndia kishte shpallur kundër mëkatarëve rebelë u ekzekutua. Dhe Jezusi dha shpirt. Pikërisht për mëkatarë si puna ime dhe e jotja!

Mirëpo tregimi që po rrëfej nuk mbaron me kaq. Jezusi i Kryqëzuar nuk është më i vdekur. Bibla na thotë se Ai u ringjall së vdekurish. Ai nuk është vetëm Mbreti Jezus i Kryqëzuari, por edhe Mbreti Jezus i Kryqëzuari dhe i Ringjalluri! Ringjallja e Jezusit nga varri ishte një mjet që Perëndia e përdori për të na thënë: “Të gjitha fjalët e Jezusit në lidhje me atë që Ai është dhe atë që erdhi të bënte këtu në tokë janë të vërteta!”

PËRGJIGJA JONË

Çfarë pret Perëndia që të bëjmë me gjithë këtë informacion që sapo na u dha, pra, që të Jezusi vdiq në vendin tonë për të na shpëtuar prej zemërimit të drejtë të Perëndisë kundër mëkatit tonë? Ai pretqë t’i përgjigjemi atij me pendesë dhe besim.

Të pendohesh për mëkatet do të thotë t’i kthesh krahët rebelimit tonë kundër Perëndisë. Pendesa nuk do të thotë se ne i japim fund sa hap e mbyll sytë bërjes së mëkateve. Mirë po, do të thotë se kurrë më nuk do të jetojmë në paqe me mëkatet tona.

Jo vetëm kaq, por ne kthehemi drejt Perëndisë në besim. Besimi është mbështetja e plotë tek Ai. Është besa e themeluar mbi premtimet në Jezu Krishtin e ringjallur se do të na shpëtojë nga mëkatet tona. “Perëndia nuk e dërgoi Birin e Vet në botë që ta gjykojë botën, por që bota të shpëtohet me anë të Tij. Ai që beson në Të nuk gjykohet … Ai vetë i mbarti mëkatet tona në trupin e Tij mbi drurin e kryqit… I drejti për të padrejtët, për të na çuar te Perëndia” (Ungjilli sipas Gjonit 3:17, 18; Letra e Parë e Apostullit Pjetër 2:24; 3:18, Dhiata e Re, Bibla).

E vetmja mënyrë që Perëndia të na konsiderojë ne të drejtë është që kjo të bëhet në bazë të drejtësisë së dikujt tjetër, dikush që i përmbush të gjitha kriteret për të qenë zëvendësi ynë. Pikërisht kjo gjë ndodh kur dikush shpëtohet nga Jezusi: Të gjitha mëkatet tona i llogariten Jezusit që e pësoi dënimin e duhur për të gjitha ato një për një, ndërsa drejtësia e përsosur e Jezusit na llogaritet neve kur besojmë në veprën që Ai ka kryer për ne! Kjo është domethënia e vërtetë e besimit, pra, të mbështetemi në Jezusin, t’i zëmë besë vetëm Atij që të vuajë dënimin në vendin tonë dhe të fitojë për ne një vendim drejtësie nga Perëndia!

A besoni se keni ngritur krye kundër Perëndisë dhe se meritoni zemërimin e Tij të drejtë e të shenjtë? A besoni se Jezu Krishti është Biri i Perëndisë, i cili vdiq duke pësuar dënimin me vdekje që ju meritonit për mëkatet tuaja? A besoni se Ai u ringjall së vdekurish dhe tashmë Ai jeton për të qenë në vendin tuaj si Shpëtimtari dhe Zëvendësi juaj? Në qoftë se e besoni këtë me gjithë zemër, thojani këtë Atij duke përdor fjalë të ngjashme me ato që kemi renditur më poshtë…

“Jezus, Unë e di se jam mëkatar. Unë e di se nuk mund ta shpëtoj dot veten time. Ju keni premtuar se do t’i shpëtoni të gjithë ata që pendohen dhe besojnë vetëm në ju. Më shpëtoni. Më jepni më shumë besim që të besoj më fort në Ju. Falini mëkatet e mia. Më jepni jetën e përjetshme. Më mbushni me praninë Tuaj. Faleminderit që vdiqët në vendin tim për ta bërë të mundur shpëtimin tim!” AMEN.

Në qoftë se e bëtë këtë, atëherë një jetë e tërë mundësish për ta njohur më mire Jezusin është hapur përpara jush, duke filluar që nga ky çast! Keni shumë për të mësuar nga Bibla, dhe nga Fryma e Shenjtë e Perëndisë që vjen për të banuar në të gjithë ata që besojnë në Mbretin Jezus! Tani, gjej një kishë Ungjillore apo Protestante ne rajonin ku banoni, merrni një Bibël falas prej tyre, dhe lexojeni çdo ditë atë, duke u lutur që Perëndia të ju hapë sytë akoma edhe më shumë për ta kuptuar Biblën, për ta besuar Fjalën e Perëndisë, dhe mbi të gjitha për ti besuar Perëndisë përmes Birit të Tij, Zotit Jezus Krisht.

Kujto Krishtin – Hebrenjve 12:1-3

5 Nëntor, 2023 nga Berti Kona

1 Prandaj edhe ne, duke qenë të rrethuar nga një re kaq e madhe dëshmitarësh, duke hedhur tej çdo barrë dhe mëkatin që na qarkon vazhdimisht duke na joshur, le të rendim me durim në udhën që është përpara nesh, 2 duke i drejtuar sytë te Jezusi, kreu dhe plotësonjësi i besimit, i cili, për gëzimin që ishte përpara tij, duroi kryqin duke e përçmuar fyerjen dhe u ul në të djathtën e fronit të Perëndisë. 3 Kujtoni, pra, atë që duroi një kundërshtim të tillë nga ana e mëkatarëve kundër tij, që të mos lodheni dhe të ligështoheni në shpirtin tuaj. (Heb. 12:1-3)

Me të drejtë është thënë se historia e jetës sonë përfundon vetëm në jetën e njerëzve të tjerë, të tjerëve që i kemi dashur dhe i kemi udhëhequr, ndikuar dhe frymëzuar. E njëjta gjë mund të thuhet për kapitullin e madh të njëmbëdhjetë të Librit të Hebrenjve, se ai përfundon vetëm në kapitullin që vijon, në të cilin shembulli i këtyre heronjve të besimit arrin tek ne. Qëllimi i kapitullit 11 nuk ishte thjesht histori, por nxitje. Kjo është arsyeja pse kapitulli 12 fillon me fjalën kyçe ‘prandaj’, duke kërkuar që ne të merremi me implikimet e asaj që kemi mësuar, duke zbatuar mësimet e besimit në jetën tonë.

I. Konteksti i Jetës së Krishterë

Ka katër gjëra që duhet të vëmë re nga ky pasazh, duke filluar me kontekstin e jetës së krishterë. Shpesh thuhet se konteksti është çelësi i interpretimit tw çdo gjwje. Prandaj pyetja është kjo: cili është konteksti në të cilën ju si i krishterë duhet të interpretoni jetën tuaj? A mendoni se jetoni në mes të një shoqërie laike, me dëshminë e saj të materializmit, sensualitetit dhe relativizmit? Apo e mendoni veten si pjesë e një korporate ose organizate të caktuar me mandatet e veta për konformitet? A e mendoni veten si pjesë e familjes në të cilën jeni rritur, e lagjes në të cilën jetoni, një grup racor apo një klasë socio-ekonomike? Sido që të përgjigjeni, mënyra se si e konceptoni kontekstin ose arenën e jetës suaj do të formësojë në mënyrë dramatike mënyrën tuaj të të jetuarit.

Shkrimtari i Hebrenjve sugjeron një kontekst shumë të ndryshëm, domethënë, që të krishterët duhet ta mendojnë veten si ‘të rrethuar nga një re e madhe dëshmitarësh’ që dëshmojnë për besimin në Zotin. Nëse je besimtar, thotë ai, ky është konteksti në të cilin duhet ta shohësh veten. Ky është organi të cilit ju i përkisni dhe miratimin e të cilit duhet ta gjykoni. Kjo është audienca, si të thuash, përpara të cilit jetoni, një arenë e madhe e mbushur me të dashurit e Zotit, besimtarët e të gjitha moshave dhe tani është dita kur ju po vraponi garën tuaj nën tingujt e miratimit dhe inkurajimit të tyre.

Kjo re dëshmitarësh i referohet, natyrisht, heronjve të besimit të paraqitur në kapitullin 11: Noeut, Abrahamit, Moisiut dhe të tjerëve. Shkrimtari i Hebrenjve nuk i sheh këta si të vdekur që duhen kujtuar, por si dëshmitarë të gjallë që duhen dëgjuar. Edhe pse të vdekur, ata ende jetojnë, dhe ajo që u tha për Abelin mund të thuhet për të gjithë: ‘Me anë të besimit të tij, megjithëse vdiq, ai ende flet’ (Hebrenjve 11:4). Të gjithë shenjtorët e Dhiatës së Vjetër qëndrojnë duke na parë në përpjekjet tona, duke na inkurajuar për detyrën tonë dhe të gatshëm të dëshmojnë suksesin tonë me duartrokitjet e tyre. Ata janë vendosur rreth nesh për këtë qëllim; ne jemi të shoqëruar dhe rrethuar me ta.

Kështu, pra, duhet ta konceptoni jetën tuaj. Ju i përkisni kësaj shoqërie fisnike të popullit të Perëndisë, që jeton në këtë botë, por duke lavdëruar Perëndinë nëpërmjet besimit. Ky është konteksti i jetës suaj. Ju jeni të rrethuar nga ata me të cilët do të kaloni përjetësinë, ata që do të jenë vëllezërit dhe motrat tuaja shumë kohë pasi të gjithë të tjerët të dorëzohen në gjykim. Ju duhet t’i dëgjoni zërat e tyre dhe të përshtateni me modelin e besimit të tyre, jo me modelin e kësaj bote.

II. Thirrja e Jetës së Krishterë

Kjo na shtyn të marrim parasysh thirrjen e jetës së krishterë. Vargu 1 përfundon duke na thënë se Perëndia ka caktuar një garë për ne. Ai ka përcaktuar një kurs për jetën tonë. Ka vende ku duhet të shkojmë, gjëra që duhet të bëjmë, sfida me të cilat duhet të përballemi. Ne nuk e dimë se ku ecën kjo rrugë në rrugën e saj për në parajsë, as, sinqerisht, nuk është e rëndësishme për ne të dimë. Thirrja jonë është që “le të rendim me durim në udhën që është përpara nesh” (Hebr.12:1). Shumë të krishterë shpenzojnë shumë përpjekje duke u përpjekur të kuptojnë se çfarë ka përpara, kur thirrja jonë është të ngulmojmë në besim kudo që Perëndia duhet të na drejtojë.

Kjo metaforë e jetës si racë ishte e zakonshme në letërsinë antike si dhe në Bibël. Pali e përdor atë në 1 Korintasve 9:24-25, ku ai u thotë të krishterëve që të vrapojnë në atë mënyrë që të marrin çmimin … një kurorë që do të zgjasë përgjithmonë. Ai e përshkruan jetën e tij në terma të ngjashëm, duke i shkruar në fund të jetës dishepullit të tij Timoteut: “Luftën e mirë e luftova, e përfundova vrapimin, e ruajta besimin. Pas kësaj më pret gati kurora e drejtësisë që Perëndia, gjykatësi i drejtë, do të ma japë atë ditë, dhe jo vetëm mua, por edhe gjithë atyre që presin me dashuri të shfaqurit e tij.” (2 Tim. 4:7-8).

Shkrimtari i Hebrenjve tani zbaton të njëjtën terminologji për ne. Së pari, ai na thotë se tribunat janë të mbushura me shenjtorët e lashtë. Ai i vendos aty jo thjesht si spektatorë, por edhe si pjesë brohoritëse. Ai na thotë t’i kushtojmë vëmendje dëshmisë së tyre, t’i vëmë veshin inkurajimit që na japin. Është Abeli që na kujton sakrificën e vërtetë që duhet t’i besojmë. Nuhu thërret se ndërsa bota është e dënuar, ekziston një arkë shpëtimi. Abrahami brohorit për të gjithë ata që shpresojnë për premtime ende të paplotësuara, ashtu siç bëri për kaq shumë vite në Kanaan. Moisiu u bërtet atyre që, si ai, duhet të humbasin statusin dhe favorin në botë, pasurinë dhe gradën, në mënyrë që të ndjekin Zotin. Prania e tyre na jep avantazhin e fushës së shtëpisë për garën tonë, vetëm nëse do t’i shohim ata atje me besim dhe do t’i dëgjojmë thirrjet e tyre.

Më herët pamë se konteksti në të cilin e shohim veten ka një ndikim të madh në të menduarit tonë, por mënyra se si e konceptojmë thirrjen tonë në jetë është edhe më jetike. Cili është qëllimi apo qëllimi i jetës suaj? Shoqëria jonë jobesimtare dëshiron të përcaktojë suksesin për ne, por një i krishterë nuk duhet të mendojë kështu për jetën e tij ose të saj.

Sa çliruese është për të krishterin të kuptojë se thirrja e tij apo e saj e vërtetë është gara e besimit në Zotin e gjallë: të ngulmosh në mjediset e ndryshme ku Zoti do t’ju vendosë, të mbani fort bindjet tuaja dhe bindjen tuaj ndaj Perëndisë në mjedise të ndryshme. dhe stinët e jetës, për t’u rritur në hir dhe për të lavdëruar Perëndinë me anë të besimit deri në fund të jetës suaj. Kjo është fitorja jonë: jo standardet e kësaj bote të suksesit, por të qëndrojmë me besim deri në fund.

Kjo nuk është një thirrje e lehtë dhe sikur të ishim atletë që stërviteshin fort, shkrimtari i Hebrenjve na jep udhëzime stërvitore: “duke hedhur tej çdo barrë dhe mëkatin që na qarkon vazhdimisht duke na joshur” (v. 1). Ai flet këtu për dy gjëra, duke filluar nga barrat/peshat ose, siç thonë disa versione, pengesat. Në lojërat e lashta greke, një vrapues para se të fillonte gara, i hiqte rrobat e tij të gjata për të vrapuar plotësisht lakuriq. Shkrimtari i Hebrenjve na thotë se çdo gjë që na ngadalëson duhet të hidhet poshtë nëse duam të vrapojmë mirë.

Kjo nxitje na ndihmon me të gjitha llojet e vendimeve për jetën tonë. Njerëzit do të thonë, ‘Ky nuk është teknikisht një mëkat, kështu që duhet të jetë në rregull për mua.’ Por këtu lexojmë se çdo gjë që ju rëndon, çdo gjë që pengon përparimin tuaj shpirtëror, duhet të hidhet poshtë. Ndoshta kjo përfshin stilin tuaj të jetesës. Për shembull, shumë të krishterë sot e kanë blerë kulturën e zbavitjes, duke i dhënë orë të pafundme televizionit të pamend, literaturës së pakëndshme dhe filmave të pakëndshëm. Duhet të pyesim veten: ‘A është kjo një ndihmë apo pengesë për mua shpirtërisht?’ Pengesat mund të jenë ambiciet e karrierës, hobi, shoqatat dhe miqësitë, zakonet dhe preokupimet. Secila nga këto mund të jetë ose jo problem, dhe do të ndryshojë nga personi në person. Por secili prej nesh duhet të shikojë gjërat në jetën tonë dhe të pyesë: ‘A është një ndihmë? A është pengesë?’Nëse është kjo e fundit, atëherë besimtari i mençur do ta lërë pengesën, duke mos dashur të rëndohet në garë.

Kur i drejtohemi çështjes së mëkatit, situata është shumë më serioze. Pengesat na rëndojnë, por mëkati na ngatërron këmbët, ndoshta duke na rrëzuar në tokë. Vini re se si e shpreh shkrimtari: “mëkatin që na qarkon vazhdimisht duke na joshur”. Çështja është se mëkati na ngatërron. Prandaj, le t’i shpëtojmë tundimit dhe të kundërshtojmë çdo mëkat. Mëkati është agjenti i vdekjes në botën tonë; është zotëria e skllavwrive tw panumwrta nuk është kurrë fitimprurës.

Kjo është thirrja jonë, gara sfiduese e një jete besimi. Vini re se çfarë lloj gare ne vrapojmë. Nuk është një sprint i shkurtër dhe ne nuk do ta përfundojmë me një shpërthim energjie të pamatur. Është një garë në distanca të gjata dhe virtyti ynë i madh nuk është shpejtësia, por këmbëngulja. Shumë njerëz përjetojnë entuziazmin e eksitimit në konvertim, vetëm për të zbuluar se entuziazmi duhet të shndërrohet në qëndrueshmëri.

III. Inkurajimi i Jetës së Krishterë

Kjo na çon tek ajo që unë shpesh ‘këshilla e krishterë gjithëpërfshirëse’, nga Hebrenjve 12:2, “duke i drejtuar sytë te Jezusi”. Mbaji sytw tek Jezusi. Ky wshtw inkurajimi i jetës së krishterë. E them këtë sepse nuk ka asnjë rrethanë, asnjë vështirësi, asnjë tundim për të cilin nuk është një udhërrëfyes i besueshëm. Mbaji sytw tek Jezusi. Ky është sekreti i jetës së krishterë, inkurajimi që na nevojitet për besimin tonë: t’i vëmë sytë jo te bota me joshjet dhe kërcënimet e saj, as te vetja jonë me sukseset tona të vogla dhe dështimet e shumta, por tek ai që është burimi i gjithë fuqisë sonë shpirtërore.

Ka disa mënyra se si na inkurajon ky varg. Së pari, na tregon Krishtin si shembullin kryesor për besimin tonë. Fjala greke e përkthyer si kreu (archegos) përkthehet më mirë ‘pararendësi’. Ajo përshkruan atë që shkon përpara për të ndezur gjurmët dhe për të kapërcyer barrierat. Në mënyrë të ngjashme, fjala ‘plotwsnjwsi’ (teleiotes) nënkupton idenë se Jezusi është shembulli suprem dhe i përsosur i besimit, veçanërisht pasi teksti grek flet për besimin dhe jo për besimin tonë.

Besimi i Jezusit te Zoti u vu në sprovën më të madhe dhe iu dha shfaqja më e shkëlqyer. Autoritetet fetare thanë për të në kryq, ‘Ai ka besim te Perëndia’ (Mat. 27:43). Ata po talleshin me të, por sa e vërtetë ishte. Me anë të besimit Jezusi i pëlqeu Perëndisë ashtu siç bëri Enoku. Ashtu si Abrahami, Jezusi priste me padurim qytetin që do të vinte dhe, me anë të besimit, ishte i gatshëm të bënte sakrificën supreme. Me anë të besimit Jezusi, ashtu si Moisiu, la mënjanë lavdinë tokësore që të mund të numërohej në mesin e njerëzve të pikëlluar të Perëndisë dhe të bëhej çlirimtari i tyre. Me anë të besimit Jezusi bëri sakrificën që u paraqit besimi i Abelit. Nëse heronjtë e Dhiatës së Vjetër janë drita që dëshmojnë për besimin në Zot, Jezusi në kryq është një diell flakërues që sjell besimin në shprehjen e tij më verbuese.

Jezusi është shembulli ynë në këmbëngulje, por edhe në gëzimin shpirtëror: “, i cili, për gëzimin që ishte përpara tij, duroi kryqin duke e përçmuar fyerjen” (Hebrenjve 12:2). Kjo është një deklaratë e mahnitshme dhe tregon shumë për besimin e tij. Ne mund ta konceptojmë gëzimin e Jezusit përpara kryqit në shumë mënyra. Së pari, Jezui u gëzua duke bërë vullnetin e Atit të tij. Ai tha: ‘Ushqimi im është të bëj vullnetin e atij që më dërgoi dhe të kryej veprën e tij’ (Gjoni 4:34).

Jezui priste gjithashtu me padurim ribashkimin e tij të ardhshëm me Atin në qiell dhe për të marrë kënaqësinë e tij me gëzimin më të madh. Ai u gëzua nga njohuria se çfarë do të arrinte vuajtja dhe vdekja e tij, domethënë, shpengimi i një populli për veten e tij. Me pak fjalë, Jezusi u gëzua sepse pa kurorën përtej kryqit; ai pa blerjen e gjakut të tij, madje kishën që do të ishte nusja e tij përgjithmonë në lavdinë e rigjeneruar të epokës së pafundme që do të vinte. Në të njëjtën mënyrë, apostulli Jakob na shkruan: ‘Të konsideroni gëzim, vëllezër të mi, kur hasni sprova të ndryshme, sepse e dini se sprova e besimit tuaj prodhon qëndrueshmëri’ (Jakobi 1:2-3). Ne duhet t’i gëzohemi sprovave, sepse duke duruar fitojmë kurorën që pret përtej kryqit.

Së dyti, ne i drejtojmë sytë te Jezusi, sepse ai është burimi i besimit tonë. Është në këtë kuptim që përkthimi ‘themeluesi dhe përsosësi i besimit tonë’ ka merita të vërteta. Jezusi nuk është thjesht një shembull, si një hero i vdekur prej kohësh. Ai as nuk është objekt i besimit tonë si një ideal i thjeshtë filozofik. Përkundrazi, ai është një marrës aktiv i besimit tonë, aktiv në frymëzimin dhe fuqizimin e besimit tek ne, sepse ai jeton tani. Besimi në Krishtin prodhon bashkim me një Zot të gjallë që mbretëron në qiej, i cili është ulur në të djathtë të fronit të Perëndisë në fuqi. Prandaj, kur i drejtojmë sytë tek ai, ai vepron në ne me fuqinë e tij, duke dërguar Frymën e Shenjtë të Perëndisë për të na mbështetur në sprovat tona.

Ky inkurajim – “duke i drejtuar sytë te Jezusi… Kujtoni, pra, atë që duroi”- është jashtëzakonisht i rëndësishëm në një garë kaq të vështirë si e jona. Ata që ngulin vështrimin e tyre në botën dhe gjërat e botës, do të përshtaten me modelin e saj. Por në një mënyrë akoma më të fuqishme dhe më të besueshme, ata, vështrimi i të cilëve është i fiksuar te Jezusi, do ta gjejnë veten të ndryshuar në shwmbwlltyrwn e tij – jo thjesht për shkak të punës së vetë zemrave tona, por për shkak të punës së tij aktive dhe transformuese nëpërmjet Frymës së Shenjtë. Me sytë tanë të ngulur tek ai, ne, thotë Pali, ‘po transformohemi në shëmbëlltyrën [e tij] nga një shkallë lavdie në tjetrën’ (2 Kor. 3:18). Nwse i fikson sytw tek bota do tw bwhesh si bota. Nwse i fikson sytw tek Jezusi, ai do t tw transformojw ty nw pwrputhje me imazhin e Tij. Ai do tw tw bwjw ty njw krijesw tw re.

Aplikim: Kura për zemrat e Lodhura

Së fundi, ne gjejmë në këtë pasazh një kurë për zemrat e lodhura. Kjo është ajo që thotë vargu 3: “Kujtoni, pra, atë që duroi një kundërshtim të tillë nga ana e mëkatarëve kundër tij, që të mos lodheni dhe të ligështoheni në shpirtin tuaj.” Këtu shkrimtari i Hebrenjve parashikon një problem dhe përshkruan kurimin e tij.

Herë pas here të krishterët lodhen dhe dëshpërohen. Nëse ndiheni kështu, nuk jeni të jashtëzakonshëm; kjo është diçka që duhet të prisni. Sidomos kur përballet me vështirësi ose sprova të gjata, edhe i krishteri më i fortë mund të përjetojë depresion shpirtëror. Ilaçi për këtë, thotë ai, është të konsiderosh Jezusin në luftën e tij me kundërshtimin e botës. Nëse në vargun 2 na thuhet të vazhdojmë të shikojmë larg shpërqendrimeve dhe t’i drejtojmë sytë te Jezusi. Këtu, në vargun 3, shkrimtari na thotë ‘të shqyrtojmë me vëmendje’. Ky është një term kontabiliteti – “mbaj shwnim, listo”. Çështja këtu është se ne duhet të meditojmë ose të reflektojmë mbi jetën dhe vdekjen e Jezusit, në lidhje me luftën tonë, dhe veçanërisht të kujtojmë se si Perëndia e caktoi vuajtjen e tij për lavdinë e tij dhe tonën. Duhet të kujtojmë se përtej kryqit ka një kurorë; kështu ishte për Zotin tonë, kështu do të jetë edhe për ne. Siç shkruan Pali, duke bërë pikërisht atë që sugjeron teksti ynë, ‘Unë mendoj se vuajtjet e kësaj kohe nuk ia vlen të krahasohen me lavdinë që do të na zbulohet’ (Rom. 8:18). Ky është ilaçi për zemrat tona kur lodhemi në garën e gjatë të kësaj jete besimi.

Si e kujtojmw Jezusin? Duke u konsultuar se çfarë thotë Bibla për të. Kjo është pikërisht ajo që ne gjejmë Zotin tonë duke bërë për dishepujt e tij në tregimet e Ungjijve. Kujtoni Lukën 24. Aty mësojmë për dy dishepuj të dëshpëruar që po largoheshin nga Jeruzalemi pikërisht ditën që Jezusi u ringjall. Ata ishin të lodhur dhe kishin humbur zemrën, por pa e ditur, vetë Jezusi, i ngritur nga varri, erdhi përkrah tyre në rrugë. Jezusi pyeti se për çfarë po flisnin; Luka na thotë, ‘ata qëndruan të qetë, duke u trishtuar’ (v. 17). Kjo është mënyra se si Jezusi na gjen ndonjëherë, të dekurajuar dhe në këmbë në vend që të vrapojë në garë. Dy dishepujt i treguan Jezusit për një burrë nga Nazareti që ata mendonin se do të ishte Mesia. Por, shtuan ata, ai ishte arrestuar dhe vrarë, dhe ata nuk i kuptuan raportet konfuze që kishin dëgjuar se ai u pa më pas.

Jezusi u përgjigj duke i drejtuar nga Shkrimi: ‘Duke filluar nga Moisiu dhe nga të gjithë profetët, ai u interpretoi atyre në të gjitha Shkrimet gjërat që i takonin atij’ (Luka 24:27). Atë që Jezusi bëri për ta, ne duhet ta bëjmë për veten tonë, duke e kërkuar dhe gjetur atë dhe duke soditur jetën dhe shërbimin e tij në faqet e Shkrimit.

Kur grupi mbërriti në destinacionin e tyre, Jezusi iu shfaq dishepujve dhe më pas u zhduk për mrekulli. Megjithatë, megjithë këtë takim të drejtpërdrejtë me Zotin e ringjallur dhe zhdukjen e tij dramatike, të dy dishepujt, tani shumë të inkurajuar, u mrekulluan jo nga kjo përvojë e mbinatyrshme, por nga gjërat që kishin parë në Shkrime! “Ata i thanë njëri-tjetrit: “A nuk na digjej zemra brenda nesh, ndërsa ai na fliste rrugës, ndërsa na hapte Shkrimet?” (Luka 24:32).

Kjo është ajo që do të gjejmë kur zemrat tona të jenë ftohur në garën e gjatë dhe ndonjëherë të vështirë që është thirrja jonë si dishepuj të Krishtit. Ne hapim Shkrimet dhe Jezusi na mëson për veten e tij, jo më pak se ai për ata dy dishepuj, dhe ndërsa e konsiderojmë atë në vuajtjet e tij për ne, fitoren e tij mbi mëkatin dhe vdekjen, edhe zemrat tona ngrohen dhe madje digjen brenda nesh.

Nëse doni të jetoni në atë mënyrë, me atë lloj gëzimi dhe fuqie, atëherë duhet t’i fiksoni sytë te Jezusi, jo te kjo botë apo ndonjë gjë në të, dhe të mendoni se sa Shpëtimtar i madh është ai në të vërtetë.

Dita e Zotit – 4 Dhjetor, 2022

3 Dhjetor, 20223 Dhjetor, 2022 nga Kisha Ungjillore e Reformuar Durres Durres

Votum Psalmi 124:8

Ndihma jonë është te emri i Zotit, që ka krijuar qiejt dhe tokën.

Përshëndetja e Shenjtë Galatasve 1:3

Paçi hir e paqe nga Perëndia Ati dhe nga Zoti ynë Jezu Krishti.

§ Thirrja për Adhurim Luka 1:46-55

“Shpirti im e madhëron Zotin, dhe fryma im ngazëllon në Perëndinë, Shpëtimtarin tim…sepse i Pushtetshmi më bëri gjëra të mëdha, dhe i Shenjtë është emri i tij!

Dhe mëshira e tij shtrihet nga brezi në brez për ata që e druajnë.

Ai veproi pushtetshëm me krahun e vet; i shpërndau krenarët me mendimet e zemrave të tyre;

i përmbysi pushtetarët nga fronat e tyre dhe i ngriti të përulurit;

i mbushi me të mira të uriturit dhe i ktheu duarbosh të pasurit.

Ai e ndihmoi Izraelin, shërbëtorin e vet, duke i kujtuar për mëshirën e tij, ashtu si ua pati deklaruar etërve tanë, Abrahamit dhe pasardhësve të tij, për gjithmonë.”

Lutja e Invokimit & Adhurimit të Perëndisë

§ Himn Adhurimi

Eja, Eja Emanuel, dhe çliro pengun Izrael,

që pret i vetëm në mërgim, ditën kur Zoti t’sjell Birin.

Gëzo, Gëzo! Emanuel do t’vij për ty, o Izrael.

Eja, eja Zot Fuqiplot si në Sinain lart qëmot,

kur popullit i fole ligj me madhështi e plot mahni.

Eja ti deg e Isais, çliro tuajt prej tiranis’.

Mbi ferr’ e djall t’jen’ fitimtar dhe mbi vdekjen ngadhnjimtar.

Eja ti Agim pranveror, afrimi yt ësht’ ngazëllor.

Shpërndaji ret’ e natës pis dhe hij’n e vdekjes tej degdis.

Eja, o Kyc i Davidit, hapi krejt portat e qjellit.

Drejt rrugës lart prina Ti, dhe fund jepi këtij mjerimi.

§ Rrëfimi i Besimit

Ne besojmë se “Një është Perëndia, dhe një i vetëm është ndërmjetësi midis Perëndisë dhe njerëzve: Krishti Jezus njeri, i cili e dha veten si çmim për të gjithë, për dëshmim në kohën e caktuar. – 1 Tim 2:5-6”

§ Himni Triniterian Gloria Patri

Lavdia qoft’ për Atin,

dhe për të Bir’,

dhe për Frymën e Shenjt’,

siç ka qen’ dhe prej fillimit

ësht’ tash, e gjithmon’ mbetet,

bot’ e pafund, Amen, Amen.

Leximi i Ligjit Ligji i Perëndisë nga Letrat e Apostujve

1. Nuk do të kesh perëndi të tjerë para meje.

Sepse prej tij, me anë të tij dhe për të janë të gjitha gjëra. Lavdi atij përjetë! Amen! (Rom. 11:36)

2. Nuk do të bësh skulpturë ose shëmbëlltyrë të asnjë gjëje… nuk do të përkulesh para tyre dhe as do t’i shërbesh.

“Në Krishtin ne kemi shpengimin me anë të gjakut të tij dhe faljen e mëkateve. Ai është shëmbëllesa e Perëndisë së padukshëm, i parëlinduri i çdo krijese.” (Kol. 1:14-15)

3. Nuk do ta përdorësh emrin e Zotit, të Perëndisë tënd.

“Me anë të tij, pra, le t’i ofrojmë vazhdimisht Perëndisë një flijim lavdie, domethënë frytin e buzëve që rrëfejnë emrin e tij.” (Heb. 13:15)

4. Mbaje mend ditën e shtunë për ta shenjtëruar.

“Fjala e Krishtit banoftë në ju me begatinë e vet; në çdo dituri, mësoni dhe këshilloni njeri tjetrin me psalme, himne dhe këngë frymërore, duke kënduar Zotit me hir në zemrat tuaja!” (Kol. 3:16).

Rrëfimi i Mëkateve

Krijo një zemër t’pastër tek un’, o Zot

Dhe përt’ri një shpirt’ ë drejt tek un’.

Krijo një zemër t’pastër tek un’, o Zot

Dhe përt’ri një shpirt’ ë drejt tek un’.

Nga prania jote, Zot mos më dëbo

dhe Frymën e Shenjtë mos ma hiq,

dhe kthema, o Zot, gëzimin e shpëtimit,

dhe përt’ri një shpirt të drejt’ tek un’.

Siguria e Faljes 1 Pjetrit 3:18

“Sepse edhe Krishti ka vuajtur një herë për mëkatet, i drejti për të padrejtët, për të na çuar te Perëndia. U vra në mish, por u ngjall nga Fryma.”

§ Himni Falënderimi Doksologjia

Lavd’ Zotit, me bekime plot,

gjith’ ju krijesa këtu posht’

gjith’ ju turma në qiell lart,

Lavd’ Atit, Bir’t dhe Frymës Shenjt.

Lutja Pastorale & Lutja e Zotit

Ati ynë që je në qiej: U shenjtëroftë emri yt.

Ardhtë mbretëria jote.

U bëftë vullneti yt në tokë si në qiell.

Bukën tonë të përditshme na e jep sot.

Na i fal fajet tona ashtu siç ua falim ne fajtorëve tanë.

Mos lejo të biem në tundim por na çliro nga i ligu!

Sepse jotja është mbretëria, e fuqia, e lavdia për jetë. Amen

§ Himni i Përgatitor

Engjëjt prej lavdis’ së qiejve shpallin sot një lajm të mir’.

Më i mir’ se gjith’ të tjerët: Lindi sot Jezus Mesia.

Ejani dhe adhuroni Zotin, Shpëtimtarin sot!

Ju barinj, e lini tufën që në fushë po kullot,

se në Bethlehem ka lindur Shpëtimtari, Zoti, sot.

Ejani, ju dijetarë, ju që yllin keni par’;

e dhuratat merrni sot që keni ju, mirrë, kem dhe ar.

Dhe të shenjtë para fronit, e nga larg me pritje v’rejn’:

Ai që mbretëron në qiell ka lindur sot n’Bethlehem.

O Gjith’si lavd’roje Hyjin, Atin, Birin, Frym’n e Tij.

Përgjithmon’ zërat i ngrini për t’Përjetshmin Tre në Një.

Shërbesa e Fjalës

§ Himni i Përgjigjes

Nat’ e shenjt” nat’ e qet” jan’ në gjum’ njer’zit krejt.

Vetëm Jozefi dhe Maria Jan’ të zgjuar me t’shenjtin fëmij’.

Fli me paqen q’ellore Fli me paqen q’ellore.

Nat’ e shenjt’ nat’ e qet’, Ç’dashuri Zoti vet,

si një foshnjë na u zbulua. Plot hare për të na shpëtuar.

Ja, Jezusi u lind! Ja, Jezusi u lind!

Nat’ e shenjt’ nat’ e qet’. Ca barinj me të shpejt’,

lajmet e engjejve dëgjuan edhe ne Betlehem vrapuan

Shpëtimtari u lind! Shpëtimtari u lind!

§ Bekimi Juda 1:2

“Mëshira, paqja dhe dashuria u shumoftë në ju.”

Lutja në Përgatitje për Adhurim

Perëndi i Gjithëfuqishëm, na beko me hirin e nevojshëm për të avancuar kundër veprave të Errësirës dhe për të veshur armaturën e Dritës për sa kohë jemi në këtë botë; të cilën Birit Yt Krishti erdhi dhe e vizitoi me një përulje të mahnitshme me qëllim që kur Ai ta vizitojë atë përsëri në Ditën e Fundit me gjithë madhështinë e forcës së Tij për të gjykuar të gjallë e të vdekur, ne të mund të ringjallemi të shpëtuar për jetën e përjetshme, për hir të veprës së Atij që mbretëron me ju dhe Frymën e Shenjtë tani dhe përgjithmonë. Amen.

Katekizmi për Memorizim

Pyetja 100: Çfarë na mëson parathënia e Lutjes së Zotit?

Përgjigjja: Parathënia e Lutjes së Zotit, që thotë: Ati ynë që je në qiej, na mëson t’i afrohemi Perëndisë me gjithë nderimin e shenjtë dhe mirëbesimin, siç i afrohen fëmijët një ati, i gatshëm dhe i aftë për të na ndihmuar; dhe se duhet të lutemi për të tjerët e me të tjerët.

Pyetja 101: Për çfarë lutemi në kërkesën e parë?

Përgjigjja: Në kërkesën e parë, që thotë: U shenjtëroftë emri Yt, lutemi që Perëndia të na bëjë të aftë ne dhe të tjerët për ta lavdëruar Atë në çdo gjë që Ai na zbulohet; dhe se Ai do t’i rregullojë të gjitha gjërat për lavdinë e Tij.

Programi 5 Ditor i Leximit të Biblës

□ Ester 7-10; Zbulesa 3

□ Ezra 7-10; Psalmi 97; Zbu 4

□ Nehemia 1-3; Zbu 5

□ Neh 4-6; Psalmi 98; Zbu 6

□ Neh 7-9; Psalmi 140; Zbu 7

Dita e Zotit – 27 Nëntor, 2022

26 Nëntor, 202226 Nëntor, 2022 nga Kisha Ungjillore e Reformuar Durres Durres

Votum Psalmi 124:8

Ndihma jonë është te emri i Zotit, që ka krijuar qiejt dhe tokën.

Përshëndetja e Shenjtë Galatasve 1:3

Hir mbi ju dhe paqe nga Perëndia Ati dhe nga Zoti ynë Jezu Krisht.

§ Thirrja për Adhurim Luka 1:68-71

Bekuar qoftë Zoti, Perëndia i Izraelit, sepse e ka vizituar dhe i bëri shpengim popullit të vet; ⁶⁹ dhe na ngriti bri shpëtimi në shtëpinë e Davidit, shërbëtorit të vet, ⁷⁰ ashtu si e kishte thënë nëpërmjet gojës së profetëve të tij të shenjtë që nga kohët e lashta, ⁷¹ që ne të shpëtojmë prej armiqve tanë dhe prej dorës së të gjithëve atyre që na urrejnë.

Lutja e Invokimit & Adhurimit të Perëndisë

§ Himn Adhurimi

Nderim, lavd, adhurim, për ju Çlirues, Mbret

Nga goja e fëmijve Hosana Ju, ju vjen.

Ju, Mbret i Izraelit, Bir i Davidit Mbret,

Bekuar Ai që vjen në emër të Zotit.

Populli yt ju priti me palma në duar

Me lutje, këng, e himne, ne sot ju presim Ju.

Para se n’kryq të shkoje brohritje t’dhan ata,

Tani i përlëvduar, Kisha të adhuron.

Siç pranove brohri jet, prano lëvdimin ton’

Kënaqësi gjej ti sot në adhurimin ton’.

Nderim, lavd, adhurim, për ju Çlirues, Mbret

Nga goja e fëmijve Hosana Ju, ju vjen.

§ Rrëfimi i Besimit Efesianëve 1:3-14

Ne besojmë, se i bekuari Perëndi, Ati i Zotit tonë Jezu Krisht, na bekoi me çdo bekim frymëror në vendet qiellore në Krishtin, sikurse na zgjodhi në të përpara se të themelohej bota, që të jemi të shenjtë dhe të papërlyer përpara tij në dashuri, duke na paracaktuar që të birësohemi në veten e tij me anë të Jezu Krishtit, sipas pëlqimit të vullnetit të vet…na bëri të pëlqyer në të dashurin Birin e tij, në të cilin kemi shpengimin me anë të gjakut të tij, faljen e mëkateve sipas pasurive së hirit të tij, se na ka zgjedhur në Krishtin për një trashëgimi…se u vulosëm me Frymën e Shenjtë të premtimit…kapari i trashëgimisë tonë, për lëvdim të lavdisë së tij, sot edhe përjetë. Amen.

§ Himni Triniterian Gloria Patri

Lavdia qoft’ për Atin,

dhe për të Bir’,

dhe për Frymën e Shenjt’,

siç ka qen’ dhe prej fillimit

ësht’ tash, e gjithmon’ mbetet,

bot’ e pafund, Amen, Amen.

Leximi i Ligjit & Thirrja për Pendim Efesianëve 4:22-24

“Zhvisheni, për sa i takon sjelljes së mëparshme, nga njeriu i vjetër që korruptohet me anë të lakmive të gënjeshtrës, dhe të përtëriteni në frymën e mendjes suaj dhe të visheni me njeriun e ri, të krijuar sipas Perëndisë në drejtësinë dhe shenjtërinë e së vërtetës.”

Rrëfimi i Mëkateve

O At plot hir dhe mëshirë për ata që të afrohen me pendim e besim përmes Birit tuaj, Krishtit Jezus: Ne kemi mëkatur ndaj jush duke mos e bërë të vdesë njeriun e vjetër në ne, dhe as nuk kemi punuar fort që, përmes ripërtëritjes së mendjes tonë, të veshim njeriun e ri që ju keni krijuar në drejtësi e shenjtëri, me anë të Frymës tuaj që vepron në ne, për lavdinë e Birit tuaj që vdiq për ne. Na fal e na shenjtëro, për hir të Jezus Krishtit, Zotit tonë. AMEN.

Siguria e Faljes Hebrenjve 10:19-21

“Duke pasur, pra, o vëllezër, guxim për të hyrë në shenjtërore me anë të gjakut të Jezusit, ²⁰ me anë të një udhe të re dhe të gjallë, që ai përuroi për ne me anë të velit, domethënë të mishit të tij, ²¹ edhe duke pasur një kryeprift mbi shtëpinë e Perëndisë, ²² le t’i afrohemi me zemër të vërtetë, në siguri të plotë besimi, duke i pasur zemrat tona të spërkatura domethënë të pastruara prej ndërgjegjes së ligë dhe trupin të larë me ujë të pastër.”

§ Himni Falënderimi Doksologjia

Lavd’ Zotit, me bekime plot,

gjith’ ju krijesa këtu posht’

gjith’ ju turma në qiell lart,

Lavd’ Atit, Bir’t dhe Frymës Shenjt.

Lutja Pastorale

§ Himni i Përgatitor Psalmi 124

Në qoft’ se Zoti s’do t’ish n’anën ton’

mbrojtjen e Zotit sot Kisha pohon

kur njerëzit u ngritën kundra nesh

Krahu i Zotit mbajti anën ton’.

Në zem’rim t’flakt do t’na përpinin t’gjall’.

Ujrat e fryra do t’ishin mbi ne.

Bekuar qofsh ti Zot që s’na le pre,

t’ishim kafshat’ për dhëmbët e tyre.

Si zog nga laku i gjuetarit

që këputet, shpirti yn’ shpëtoi.

Ndihma jon’ ësht’ tek Emri i Zotit

që qiejt dhe Tokën e krijoi.

Shërbesa e Fjalës

“..Bari thahet dhe lulja bie,

por fjala e Zotit mbetet përjetë,

dhe kjo është fjala që ju është shpallur.”–

(1 Pjet.1:24-25)

§ Himni i Përgjigjes Psalmi 113

Lëvdoni Emrin e Tij, shërbëtor të Zotit ton’.

Qoft’ bekuar emr’ i Tij, qysh tash e deri n’amshim.

Nga agimi gjer në muzg, qoft’ bekuar emr’ i Tij,

përmbi popujt madhështor, lavdia i përshkon qiejt.

Kush i përngjan Zotit ton’, që fronin ka n’lartësi,

që nga lart ulet, vrojton gjith sa ndodh në gjithësi.

Skamnorin nga pluhri ngre, t’vobektin që rri ndër pleh,

që t’lartsuar të qëndrojn’ e me princat të darkojn’.

Beronjën Ai bekon, nën’ të lumtur me fëmij’.

Lëvdoni Jehovën Zot, lëvdoni emrin e Tij.

§ Bekimi 2 Timoteut 4:22

Zoti Jezu Krisht qoftë me frymën tënd! Hiri qoftë me ju! Amen.

Lutja në Përgatitje për Adhurim

O Perëndi, streha dhe forca jonë, autori i gjithçka të perëndishme, dëgjo lutjet e zellshme të Kishës Tuaj; dhe prano që ato gjëra për të cilat lutemi besnikërisht të na jepen plotësisht; përmes Jezus Krishtit, Zotit tonë. AMEN.

Katekizmi për Memorizim

Pyetja 100: Çfarë na mëson parathënia e Lutjes së Zotit?

Përgjigjja: Parathënia e Lutjes së Zotit, që thotë: Ati ynë që je në qiej, na mëson t’i afrohemi Perëndisë me gjithë nderimin e shenjtë dhe mirëbesimin, siç i afrohen fëmijët një ati, i gatshëm dhe i aftë për të na ndihmuar ; dhe se duhet të lutemi për të tjerët e me të tjerët.

Pyetja 101: Për çfarë lutemi në kërkesën e parë?

Përgjigjja: Në kërkesën e parë, që thotë: U shenjtëroftë emri Yt, lutemi që Perëndia të na bëjë të aftë ne dhe të tjerët për ta lavdëruar Atë në çdo gjë që Ai na zbulohet ; dhe se Ai do t’i rregullojë të gjitha gjërat për lavdinë e Tij.

Programi 5 Ditor i Leximit të Biblës

□ Zak 9-11; 1 Gjo 5

□ Zak 12-14; Psalmi 94; 2 Gjo

□ Ezra 5-6; Psalmi 95; 3 Gjo

□ Ester 1-3; Psalmi 139; Zbulesa 1

□ Ester 4-6; Zbu 2

Dita e Zotit – 20 Nentor, 2022

19 Nëntor, 202219 Nëntor, 2022 nga Kisha Ungjillore e Reformuar Durres Durres

Shërbesa e Adhurimit

Votum Psalmi 124:8

Ndihma jonë është te emri i Zotit, që ka krijuar qiejt dhe tokën.

Përshëndetja e Shenjtë Galatasve 1:3

Hir mbi ju dhe paqe nga Perëndia Ati dhe nga Zoti ynë Jezu Krisht.

§ Thirrja për Adhurim Jeremia 33:2-3

Kështu thotë Zoti që bën këtë, Zoti që e formon për ta vendosur, emri i të cilit është Zoti: ³ M’u drejto dhe unë do të të përgjigjem dhe do të të njoftoj gjëra të mëdha dhe të padepërtueshme që ti nuk i di.

Lutja e Invokimit & Adhurimit të Perëndisë

§ Himn Adhurimi

El Shadai, El Shadai, El Eljona Adonai

Brez mbas brezi je i njëjtë, prej fuqisë së emrit tënd

El Shadai, El Shadai, Erkamkana Adanai

T’adhurojmë dhe lart të mbajmë, El Shadai

Me dashurinë edhe prej dashit,

shpëtove bir’n e Abrahamit

Prej fuqis’ së dorës tënde, në tok’ detin e ndryshove

Për t’mohuarën e gjunjezuar, je Ti Zot qe ke shikuar

Me plot fuqi, fëmijet ke çliruar

Nëpër vite e bëre t’qart’, koha e Krishtit s’ishte larg

Por njerëzia s’mund te shihte,

çfarë Mesia duhej të ishte

Dhe pse fjala plan përmbante,

S’kish’ askush që t’a kuptonte

Më i madhi plan zu vend, prej thyerjes së Birit tënd.

§ Rrëfimi i Besimit

Në duart e tua unë e besoj frymën time; ti më shpengove, o Zot, Perëndi e së vërtetës (Psa. 31:5).

Ti je streha ime dhe kështjella ime, Perëndia im, të cilit i besoj” (Psa. 91:2).

“Unë besoj, o Zot, ndihmo mosbesimin tim” (Mar. 9:24).

Po, Zot, unë besoj se ti je Krishti, Biri i Perëndisë, që duhet të vinte në botë” (Gjo. 11:27).

§ Himni Triniterian Gloria Patri

Lavdia qoft’ për Atin, dhe për të Bir’, dhe për Frymën e Shenjt’,

siç ka qen’ dhe prej fillimit ësht’ tash, e gjithmon’ mbetet, bot’ e pafund, Amen, Amen.

Leximi i Ligjit & Rrëfimi i Mëkateve

Zemra gënjehet më tepër se çdo gjë tjetër dhe sëmuret në mënyrë të pashërueshme; kush mund ta njohë atë? (Jer. 17:9)

Perëndi, ki mëshirë për mua mëkatarin.

Njerëzit duan errësirën më tepër se dritën, sepse veprat e tyre janë të mbrapshta. (Gjo. 3:19)

Mjeshtër, Jezus, ki mëshirë për ne. (Luka 17:13)

Synimet e zemrës së njeriut janë të këqija qysh në fëmijërinë e tij. (Zan. 8:21)

Zot, po të duash, ti mund të më pastrosh. (Luka 5:12)

Siguria e Faljes Hebrenjve 10:11-14

“Dhe, ndërsa çdo prift rri përditë në këmbë, duke shërbyer dhe duke blatuar shpeshherë të njëjtat flijime, që nuk mund të heqin kurrë mëkatet, ¹² ai, përkundrazi, pasi dha përgjithnjë një flijim të vetëm për mëkatet, u ul në të djathtë të Perëndisë, ¹³ duke pritur paskëtaj që armiqtë e tij t’i vihen si stol për këmbët e tij. ¹⁴ Sepse, me një blatë të vetme, ai i bëri të përsosur përgjithnjë ata që shenjtërohen.”

§ Himni Falënderimi Doksologjia

Lavd’ Zotit, me bekime plot, gjith’ ju krijesa këtu posht’

gjith’ ju turma në qiell lart, Lavd’ Atit, Bir’t dhe Frymës Shenjt.

Lutja Pastorale

§ Himni i Përgatitor Psalmi 72:17-19

Emri i Tij qëndron përjetë,

përhapet sa’t ketë diell

Tër’ kombet bekohen në të,

e shpallin të lumtur.

I bekuar qoft’ Perëndia i Izraelit,

Vetëm Ai bën mrekulli

në mes t’popullit Tij.

Bekuar qoftë emri i Tij,

i lavdishëm përjetë

Dhe tërë toka qoftë e mbushur

me lavdinë e Tij.

Shërbesa e Fjalës

§ Himni i Përgjigjes

Sa e thellë është dashuria

Që Jezusi na tregon.

Si një oqean i shtrirë

Dhe i gjerë, më mbulon.

Rreth e rrotull, brenda, jashtë,

Nga çdo anë kjo dashuri

Mua më mban, më mbron, dhe lart në

qiell më çon, o Zot, tek ti.

Për k’të dashuri të Zotit

Në çdo vend do ta lëvdoj

Nga lasht’sia nuk ndryshohet

dhe askurrë nuk do t’mbarojë

Me k’të dashuri Jezusi

Na përkrah në v’shtirësi,

Duke ndërmjetsuar me lutje

Për të dashurit e tij.

Dashuri mbi dashuri ësht’

Kjo e vyera dashuri;

Ësht’ një oqean bekimesh,

Dhe një skel’ ku gjej qet’si.

Po, kjo dashuri e thellë

Ësht’ për mua një qiell mbi qiej.

Në lavdi do t’më përcjellë

Se tek ti ajo më ngre.

§ Bekimi 2 Pjetrit 3:18

“Por rrituni në hirin dhe në njohjen e Zotit dhe të Shpëtimtarit tonë Jezu Krisht. Atij i qoftë lavdia, tani dhe përjetë. Amen.”

Doksologjia

12 Nëntor, 202212 Nëntor, 2022 nga Kisha Ungjillore e Reformuar Durres Durres ♥ 1 Comment

Kompozitori:	Louis Bourgeois (1551)
Metri:	8.8.8.8
Burimi:	Genevan Psalter , 1551
Teksti:	Thomas Ken (1674)

Lavd’ Zotit, me bekime plot,

gjith’ ju krijesa këtu posht’

gjith’ ju turma në qiell lart,

Lavd’ Atit, Bir’t dhe Frymës Shenjt.

Amen.

https://hymnary.org/media/fetch/225724

GLORIA PATRI

11 Nëntor, 2022 nga Kisha Ungjillore e Reformuar Durres Durres ♥ 1 Comment

Kompozitori:	C. Meineke (1782-1850)
Teksti:	Shekulli 2, anonim

Lavdia qoft’ për Atin,

dhe për të Bir’,

dhe për Frymën e Shenjt’.

Siç ka qen’ dhe prej fillimit

ësht’ tash, e gjithmon’ mbetet

bot’ e pafund,

amen, amen.

https://hymnary.org/media/fetch/136490

Psalmi 62 – Shpirti im prehet veç tek Perëndia

11 Nëntor, 202211 Nëntor, 2022 nga Kisha Ungjillore e Reformuar Durres Durres ♥ 1 Comment

Psalmi rimuar:	Albert J. Kona
Muzika:	Jean Sibelius, 1899
Metri:	FINLANDIA 11.10.11.10.11.10

Shpirti im prehet veç tek Perëndia,

vetëm prej tij do’t vij shpëtimi im.

Vetëm Ai është kështjella ime,

streha e lartë, un’ nuk do’t luaj kurrë.

Pse o njerëz mendoni ta rrëzoni,

Bekon me gojë, por n’zemër e mallkon.

Shpirti im prehu veç tek Perëndia,

Shpresa e vetme vjen veç nga Ai.

Vetëm Ai është kështjella ime,

streha e lartë, un’ nuk do’t luaj kurrë.

Tek Perëndia ësht’ lavdia ime,

Shpëtimi im, kështjell e streh e fortë.

Ki besim tek Perëndia gjithmonë

Me zemër hapur shko përpara tij,

Se Perëndia është streha jonë,

E njerëzit veç avull kalimtar.

Mos ki besim e shpreso tek mëkati,

Por ruaj zemrën, rend prej kotësisë.

Ndaj bëj kujdes, Perëndia ka folur,

që fuqia i përket Perëndisë

veç ty o Zot, të përket mirësia,

dhe do’t shpërblesh çdo vepër që ne bëjmë.

Shpirti im prehet veç tek Perëndia,

vetëm prej tij do’t vij shpëtimi im.

https://hymnary.org/media/fetch/219665

Dita e Zotit – 13 Nëntor, 2022

11 Nëntor, 202212 Nëntor, 2022 nga Kisha Ungjillore e Reformuar Durres Durres

Shërbesa e Adhurimit

Dita e Zotit – 13 Nëntor, 2022

Votum Psalmi 124:8

Ndihma jonë është te emri i Zotit, që ka krijuar qiejt dhe tokën.

Përshëndetja e Shenjtë Galatasve 1:3

Hir mbi ju dhe paqe nga Perëndia Ati dhe nga Zoti ynë Jezu Krisht.

§ Thirrja për Adhurim Isaia 55:1-4

O ju të gjithë që keni etje, ejani tek ujërat, dhe ju që nuk keni para ejani, blini dhe hani! Ejani, blini pa para dhe pa paguar verë dhe qumësht! ² Pse shpenzoni para për atë që nuk është bukë dhe fryt i mundit tuaj, për atë që nuk të ngop? Dëgjomëni me kujdes dhe do të hani atë që është e mirë dhe shpirti juaj do të shijojë ushqime të shijshme. ³ Vini veshin dhe ejani tek unë, dëgjoni dhe shpirti juaj do të jetojë; dhe unë do të bëj me ju një besëlidhje të përjetshme, sipas hirit të qëndrueshëm që i premtova Davidit. ⁴ Ja, unë ia dhashë si dëshmitar popujve, si princ dhe komandant të popujve.

Lutja e Invokimit & Adhurimit të Perëndisë

§ Himn Adhurimi (mëso himnin këtu)

Shpirti im lëvdoje Mbretin, N’derim bjer tek këmbt’ e Tij.

I çliruar e i falur Si të mos ofrosh lavdim?

Lavdëroje, Lavdëroje, Mbretin e Përjetësisë.

Për mëshirën edhe Hirin, që na dha kur në nevojë,

I ngadalt’ për të dënuar, e i shpejt’ të na bekojë.

Lavdëroje, Lavdëroje, Mbretin e Besnikërisë.

Atëror kujdeset për ne, trupin ton Ai mir’ e njeh,

Butësisht na mban në duar e na mbron kur në nevojë.

Lavdëroje, Lavdëroje, Mbretin e Mëshirave.

Engjëj ndihmonani ju që e shikoni ball’ për ball’

Diell, Hën’, Yje e Popuj, banorë të gjithësis’

Lavdëroni, Lavdëroni, Mbretin Perëndinë sot.

§ Rrëfimi i Besimit

Ne besojmë se Jezu Krishti Zoti ynë, është Biri i Atit Perëndi, i lindur nga fara e Davidit sipas mishit, i deklaruar Biri i Perëndisë në fuqi, sipas Frymës së shenjtërisë nëpërmjet ringjalljes prej së vdekurit, dhe se nëse u bashkuam me Krishtin në një vdekje të ngjashme me të tijën, do të jemi edhe e ringjalljes së tij, sepse, ashtu si erdhi vdekja me anë të një njeriu, kështu erdhi dhe ringjallja e të vdekurve me anë të një njeriu.

Betimet e Besëlidhjes (Kristi Prifti; Bella Kona; Lidia Dushi)

A pranoni se jeni mëkatar në sytë e Perëndisë, se meritoni denjësisht zemëratën e Tij, dhe i pashpresë jashtë mëshirës së Tij sovrane?
A besoni në Zotin Jezus Krisht si Birin e Perëndisë, dhe Shpëtimtarin e mëkatarëve, dhe a e pranoni dhe mbështeteni vetëm tek Ai për shpëtim, ashtu siç Ai na është ofruar përmes Ungjillit?
A premtoni që, përulësisht me mbështetjen e hirit të Frymës së Shenjtë, do të përpiqeni të jetoni denjësisht si një ndjekës i Krishtit?
A premtoni të mbështetni Kishën në adhurimin dhe shërbesën e saj me më të mirën e aftësive tuaja?
A pranoni t’i nënshtroheni qeverisjes dhe disiplinimit të Kishës, dhe premtoni të synoni pastërtinë dhe paqen e saj?

§ Himni Triniterian Gloria Patri (mëso himnin këtu)

Lavdia qoft’ për Atin,

dhe për të Bir’,

dhe për Frymën e Shenjt’,

siç ka qen’ dhe prej fillimit

ësht’ tash, e gjithmon’ mbetet,

bot’ e pafund, Amen, Amen.

Leximi i Ligjit & Thirrja për Pendim Mateu 22:37-40

Cila është Urdhëresa e parë dhe e madhe?

Duaje Zotin, Perëndinë tënde me gjithë zemrën tënde, me gjithë shpirtin tënd dhe me gjithë mendjen tënde.

Cili është urdhërimi i dytë i ngjashëm me këtë?

Duaje të afërmin tënd porsi vetveten.

Çfarë do të thotë kjo gjë?

Dashuria është plotësimi i Ligjit të Perëndisë.

Çfarë na thërret kjo të bëjmë?

Të jetojmë një jetë besimi që vepron përmes dashurisë.

Rrëfimi i Mëkateve

Perëndi i Mëshirshëm, ne rrëfejmë se kemi mëkatuar ndaj jush. Ne kemi mëkatur përmes fjalëve, mendimeve dhe veprave tona në mënyrë të vazhdueshme dhe të shpeshtë. Ne nuk ju kemi dashur me të tërë zemrën, mendjen dhe fuqinë tonë. Ne nuk e kemi dashur tjetrin si vetveten. Në të gjitha këto, ne kemi trishtuar Frymën tuaj të Shenjtë. Ki mëshirë për ne o Zot. Dhe fali mëkatet tona të shumta për hir të Jezus Krishtit, Zotit tonë. AMEN.

Siguria e Faljes Hebrenjve 9:27-28

“Dhe, duke qenë se është caktuar që njerëzit të vdesin një herë, dhe më pas vjen gjyqi, 28 kështu edhe Krishti, pasi u dha një herë për të marrë mbi vete mëkatet e shumëve, do të duket për së dyti pa mëkat për ata që e presin me durim për shpëtim.

§ Himni Falënderimi Doksologjia (mëso himnin këtu)

Lavd’ Zotit, me bekime plot,

gjith’ ju krijesa këtu posht’

gjith’ ju turma në qiell lart,

Lavd’ Atit, Bir’t dhe Frymës Shenjt.

Lutja Pastorale

§ Himni i Përgatitor Psalmi 62 (mëso himnin këtu)

Shpirti im prehet veç tek Perëndia,

vetëm prej tij do’t vij shpëtimi im.

Vetëm Ai është kështjella ime,

streha e lartë, un’ nuk do’t luaj kurrë.

Pse o njerëz mendoni ta rrëzoni,

Bekon me gojë, por n’zemër e mallkon.

Shpirti im prehu veç tek Perëndia,

Shpresa e vetme vjen veç nga Ai.

Vetëm Ai është kështjella ime,

streha e lartë, un’ nuk do’t luaj kurrë.

Tek Perëndia ësht’ lavdia ime,

Shpëtimi im, kështjell e streh e fortë.

Ki besim tek Perëndia gjithmonë

Me zemër hapur shko përpara tij,

Se Perëndia është streha jonë,

E njerëzit veç avull kalimtar.

Mos ki besim e shpreso tek mëkati,

Por ruaj zemrën, rend prej kotësisë.

Ndaj bëj kujdes, Perëndia ka folur,

që fuqia i përket Perëndisë

veç ty o Zot, të përket mirësia,

dhe do’t shpërblesh çdo vepër që ne bëjmë.

Shpirti im prehet veç tek Perëndia,

vetëm prej tij do’t vij shpëtimi im.

Shërbesa e Fjalës

Sakramenti i Darkës së Zotit

§ Himni i Përgjigjes (mëso himnin këtu)

O Zot, shpresa jon’ keni qenë, do’t jeni përgjithmonë,

streha që mbron nga stuhia dhe përjet’sia jonë.

Nën hijen e Fronit qëndron, kombi yt i sigurt;

Vetëm Krahu Juaj o Zot, mjafton për mbrojtjen tonë.

Përpara se malet t’ishin, a toka t’merrte formë,

nga përjet’sia ishit Zot, do’t jeni përgjithmonë.

Një mijë vjet për syt’ e Tu jan’ si të gdhish një natë,

si një ëndërr që zhduket shpejt kur dielli ngrihet lart.

O Zot, shpresa jon’ keni qenë, do’t jeni përgjithmonë,

ji mbrojtja jon’ këtu në tok’ e përjet’sia jonë.

§ Bekimi 1 Pjetrit 5:10-11

O Zot, shpresa jon’ keni qenë

11 Nëntor, 2022 nga Kisha Ungjillore e Reformuar Durres Durres ♥ 1 Comment

Kompozitor	William Croft
Teksti	Isaac Watts
Metri	8.6.8.6 (C.M.)

O Zot, shpresa jon’ keni qenë, do’t jeni përgjithmonë,

streha që mbron nga stuhia dhe përjet’sia jonë.

Nën hijen e Fronit qëndron, kombi yt i sigurt;

Vetëm Krahu Juaj o Zot, mjafton për mbrojtjen tonë.

Përpara se malet t’ishin, a toka t’merrte formë,

nga përjet’sia ishit Zot, do’t jeni përgjithmonë.

Një mijë vjet për syt’ e Tu jan’ si të gdhish një natë,

si një ëndërr që zhduket shpejt kur dielli ngrihet lart.

O Zot, shpresa jon’ keni qenë, do’t jeni përgjithmonë,

ji mbrojtja jon’ këtu në tok’ e përjet’sia jonë.

Merrma jetën se ta lë

4 Nëntor, 2022 nga Kisha Ungjillore e Reformuar Durres Durres ♥ 1 Comment

Merrma jetën se ta lë,

ta kushtoj Ty Zot atë.

Merrmë çdo çast e çdo dit’,

le t’vërshojn’ ato n’lavdi (x2).

Merrmi duart m’i lëviz

dhe me hirin m’i ujdis.

Merrmi këmbët, mi dërgo

t’ecin veç për Ty kudo (x2).

Merrma zërin të këndoj,

për tim Mbret të ligjëroj.

Merrmi buzët mbushi plot

me mesazhet që jep, Zot (x2).

Merrmë Zot, ar dhe argjend,

S’mbaj për vete asnjë send.

merrmë mendje e fuqi,

Më përdor krejt siç do Ti (x2).

Merrma dhe vullnetin tim,

S’ësht’ më imi, Ti e prin.

Merrma zemrën, ta jap Ty

Që të bëhet fron për ty (x2).

Dashurinë, Zot e derdh,

si thesar, në këmb’ ta hedh.

Merrmë dhe do jem, o Zot

krejt për Ty përjetë e mot! (x2).

Titulli:	Take My Life, and Let It Be
Teksti:	Frances R. Havergal (1874)
Metri:	7.7.7.7.7
Composer:	César Malan (1827)

Shembuj te Interpretimit te Himnit:

Kur kryqin mahnitës shqyrtoj

4 Nëntor, 2022 nga Kisha Ungjillore e Reformuar Durres Durres ♥ 1 Comment

Kur kryqin mahnitës shqyrtoj,

ku Princi i lavdisë vdiq,

çdo merit’ me përbuzje l’shoj,

e çdo fitim e mbaj si hiç.

Mos lejo Zot të mburrem dot,

Veç në vdekjen e Krishtit tim.

Pra, çdo joshje, çdo qejf të kot’

Ja sakrifikoj pa pendim.

Nga koka, duart, këmb’t e Tij

ra dashuri e pikëllim;

takuar për shpëtimin tim

ja ferrat kurora e Tij.

Nëse ofroj krijesën mbarë,

S’do t’ishte një ofert’ e drejt’.

E denj’ ësht’ kjo dashuri të marr’

Gjith’ jetën, zemrën, botën krejt.

Titulli:	When I Survey the Wondrous Cross
Teksti:	Isaac Watts (1707)
Metri:	8.8.8.8
Kompozitori	Lowell Mason (1824)

Shembuj te Interpretimit te Himnit:

Shpirti im lëvdoje Mbretin

4 Nëntor, 20224 Nëntor, 2022 nga Kisha Ungjillore e Reformuar Durres Durres ♥ 3 Comments

Shpirti im lëvdoje Mbretin, N’derim bjer tek këmbt’ e Tij.

I çliruar e i falur Si të mos ofrosh lavdim?

Lavdëroje, Lavdëroje, Mbretin e Përjetësisë.

Për mëshirën edhe Hirin, që na dha kur në nevojë,

I ngadalt’ për të dënuar, e i shpejt’ të na bekojë.

Lavdëroje, Lavdëroje, Mbretin e Besnikërisë.

Atëror kujdeset për ne, trupin ton Ai mir’ e njeh,

Butësisht na mban në duar e na mbron kur në nevojë.

Lavdëroje, Lavdëroje, Mbretin e Mëshirave.

Engjëj ndihmonani ju që e shikoni ball’ për ball’

Diell, Hën’, Yje e Popuj, banorë të gjithësis’

Lavdëroni, Lavdëroni, Mbretin Perëndinë sot.

Teksti: Henry Francis Lyte (1834)

Melodia: LAUDA ANIMA (Goss)

Kompozitor: John Goss (1869)

Metri: 8.7.8.7.4.4.7

Shembuj te Interpretimit te Himnit:

Dita e Zotit – 7 Nëntor, 2022

4 Nëntor, 20224 Nëntor, 2022 nga Kisha Ungjillore e Reformuar Durres Durres

Shërbesa e Adhurimit

Votum Psalmi 124:8

Ndihma jonë është te emri i Zotit, që ka krijuar qiejt dhe tokën.

Përshëndetja e Shenjtë Galatasve 1:3

Hir mbi ju dhe paqe nga Perëndia Ati dhe nga Zoti ynë Jezu Krisht.

§ Thirrja për Adhurim Isaia 44:22-23

I fshiva shkeljet e tua si një re e dendur dhe mëkatet e tua si një mjegullinë; kthehu tek unë, sepse unë të kam shpenguar». ²³ Ngazëlloni, o qiej, sepse Zoti ka vepruar. Gëzohuni, o thellësi të tokës. Shpërtheni në britma gëzimi, o male, o pyje, me gjithë drurët tuaj! Sepse Zoti ka shpenguar Jakobin dhe e ka shfaqur lavdinë e tij në Izrael.

Lutja e Invokimit & Adhurimit të Perëndisë

§ Himn Adhurimi (mëso himnin këtu)

Shpirti im lëvdoje Mbretin, N’derim bjer tek këmbt’ e Tij.

I çliruar e i falur Si të mos ofrosh lavdim?

Lavdëroje, Lavdëroje, Mbretin e Përjetësisë.

Për mëshirën edhe Hirin, që na dha kur në nevojë,

I ngadalt’ për të dënuar, e i shpejt’ të na bekojë.

Lavdëroje, Lavdëroje, Mbretin e Besnikërisë.

Atëror kujdeset për ne, trupin ton Ai mir’ e njeh,

Butësisht na mban në duar e na mbron kur në nevojë.

Lavdëroje, Lavdëroje, Mbretin e Mëshirave.

Engjëj ndihmonani ju që e shikoni ball’ për ball’

Diell, Hën’, Yje e Popuj, banorë të gjithësis’

Lavdëroni, Lavdëroni, Mbretin Perëndinë sot.

§ Rrëfimi i Besimit Rrëfimi i Besimit 8:4

Zoti Jezus e ndërmori vullnetarisht këtë detyrë; Ai iu nënshtrua ligjit, me qëllim që ta kryente atë, dhe e plotësoi përsosmërisht; duroi vuajtje tmerrësisht të mëdha në shpirtin e Tij dhe vuajtje të dhimbshme në trupin e Tij; Ai u kryqëzua dhe vdiq, u varros dhe mbeti nën pushtetin e vdekjes, por pa njohur prishjen. Ditën e tretë u ngrit prej së vdekurish me të njëjtin trup me të cilin vuajti, dhe me të cilin Ai edhe u ngjit në qiell, dhe atje Ai është ulur në të djathtë të Atit të Tij, duke ndërmjetësuar, dhe prej nga do të kthehet të gjykojë njerëzit dhe engjëjt, në fundin e botës.

§ Himni Triniterian Gloria Patri

Lavdia qoft’ për Atin,

dhe për të Bir’,

dhe për Frymën e Shenjt’,

siç ka qen’ dhe prej fillimit

ësht’ tash, e gjithmon’ mbetet,

bot’ e pafund, Amen, Amen.

Leximi i Ligjit & Thirrja për Pendim

“Jezusi i tha: Duaje Zotin, Perëndinë tënde me gjithë zemrën tënde, me gjithë shpirtin tënd dhe me gjithë mendjen tënde. Ky është urdhërimi i parë dhe i madhi. Dhe i dyti, i ngjashëm me këtë, është: Duaje të afërmin tënd porsi vetveten. Nga këto dy urdhërime varet i tërë ligji dhe profetët”.”

Rrëfimi i Mëkateve

Perëndi i Mëshirshëm, ne rrëfejmë se kemi mëkatuar ndaj jush. Ne kemi mëkatur përmes fjalëve, mendimeve dhe veprave tona. Ne e kemi thyer ligjin tuaj në mënyrë të vazhdueshme dhe të shpeshtë. Ne nuk ju kemi dashur me të tërë zemrën, mendjen dhe fuqinë tonë. Ne nuk e kemi dashur tjetrin si vetveten. Në të gjitha këto, ne kemi trishtuar Frymën tuaj të Shenjtë. Ki mëshirë për ne o Zot. Dhe fali mëkatet tona të shumta për hir të Jezus Krishtit, Zotit tonë. AMEN.

Siguria e Faljes Hebrenjve 7:24-27

“Ai, mbasi mbetet përjetë, ka priftëri të patjetërsueshme, ²⁵ prandaj edhe mund të shpëtojë plotësisht ata, që me anë të tij i afrohen Perëndisë, sepse gjithmonë rron që të ndërmjetësojë për ta. ²⁶ Sepse neve një kryeprift i tillë na duhej: i shenjtë, i pafaj, i papërlyer, i ndarë nga mëkatarët dhe i bërë më i lartë se qiejt, ²⁷ që nuk ka nevojë çdo ditë, si ata kryepriftërinjtë, të ofrojë flijime më parë për mëkatet e veta e pastaj për ato të popullit; sepse këtë e bëri një herë e përgjithmonë, kur ofroi vetveten.”

§ Himni Falënderimi Doksologjia

Lavd’ Zotit, me bekime plot,

gjith’ ju krijesa këtu posht’

gjith’ ju turma në qiell lart,

Lavd’ Atit, Bir’t dhe Frymës Shenjt.

Lutja Pastorale

§ Himni i Përgatitor (mëso himnin këtu)

Kur kryqin mahnitës shqyrtoj, ku Princi i lavdisë vdiq,

çdo merit’ me përbuzje l’shoj, e çdo fitim e mbaj si hiç.

Mos lejo Zot të mburrem dot, veç në vdekjen e Krishtit tim.

Pra, çdo joshje, çdo qejf të kot’ ja sakrifikoj pa pendim.

Nga koka, duart, këmb’t e Tij ra dashuri e pikëllim;

takuar për shpëtimin tim ja ferrat kurora e Tij.

Nëse ofroj krijesën mbarë, s’do t’ishte një ofert’ e drejt’.

E denj’ ësht’ kjo dashuri të marr’ gjith’ jetën, zemrën, botën krejt.

Shërbesa e Fjalës

“..Bari thahet dhe lulja bie,

por fjala e Zotit mbetet përjetë,

dhe kjo është fjala që ju është shpallur.”–

(1 Pjet.1:24-25)

§ Himni i Përgjigjes (mëso himnin këtu)

Merrma jetën se ta lë,

ta kushtoj Ty Zot atë.

Merrmë çdo çast e çdo dit’,

le t’vërshojn’ ato n’lavdi (x2).

Merrmi duart m’i lëviz

dhe me hirin m’i ujdis.

Merrmi këmbët, mi dërgo

t’ecin veç për Ty kudo (x2).

Merrma zërin të këndoj,

për tim Mbret të ligjëroj.

Merrmi buzët mbushi plot

me mesazhet që jep, Zot (x2).

Merrmë Zot, ar dhe argjend,

S’mbaj për vete asnjë send.

merrmë mendje e fuqi,

Më përdor krejt siç do Ti (x2).

Merrma dhe vullnetin tim,

S’ësht’ më imi, Ti e prin.

Merrma zemrën, ta jap Ty

Që të bëhet fron për ty (x2).

Dashurinë, Zot e derdh,

si thesar, në këmb’ ta hedh.

Merrmë dhe do jem, o Zot

krejt për Ty përjetë e mot! (x2).

§ Bekimi 2 Timoteut 4:22

“Zoti Jezu Krisht qoftë me frymën tënd! Hiri qoftë me ju! Amen.”

Lutja në Përgatitje për Adhurim

O Perëndi i Plotfuqishëm e i Mëshirshëm, na ruaj në mirësinë tuaj bujare nga çdo gjë e ligë; me qëllim që të bekuar në trup e në frymë, të mund të përmbushim plot gëzim thirrjen tuaj në jetën tonë; përmes Jezus Krishtit, Zotit tonë. AMEN.

Katekizmi për Memorizim

Pyetja 96: Çfarë është Darka e Zotit?

Përgjigjja: Darka e Zotit është një sakrament, ku, prej dhënies dhe marrjes së bukës dhe verës, sipas përcaktimit të Krishti, shpallet vdekja e Tij; dhe marrësit e denjë të saj bëhen pjesëmarrës të trupit dhe gjakut të Tij, jo në ndonjë mënyrë trupore apo mishërore, por prej besimit, me të gjitha përfitimet e Tij, për ushqimin e tyre frymëror dhe rritjen në hir.

Pyetja 97: Çfarë kërkohet për ta marrë denjësisht Darkën e Zotit?

Përgjigjja: Prej atyre që duan të marrin pjesë denjësisht në Darkën e Zotit kërkohet shqyrtimi i vetvetes për aftësinë e tyre dalluese të trupit të Krishtit; për besimin e tyre, që të ushqehen me Krishtin; për pendimin e tyre, dashurinë dhe bindjen e re; përndryshe, si të padenjë, ata hanë dhe pinë dënim për veten e tyre.

Programi 5 Ditor i Leximit të Biblës

□ Ezekiel 16-18; Gjoni 6

□ Ezekiel 19-21; Psalmi 84; Gjoni 7

□ Ezekiel 22-24; Psalmi 134; Gjoni 8

□ Ezekiel 25-27; Psalmi 85; Gjoni 9

□ Ezekiel 28-30; Gjoni 10.

Besorja Athanasiane (Symbolum Quicunque)

2 Nëntor, 20222 Nëntor, 2022 nga Kisha Ungjillore e Reformuar Durres Durres

nga Gerard Wasick, 2018

Origjina dhe historia e saj

Besorja Athanasiane u bë besorja e tretë e një periudhe të hershme dhe ekumenike në kishat e Perëndimit. Ajo është emëruar sipas emrit të Athanasit të Aleksandrisë, njërit prej etërve të kishës së madhe të shekullit IV, i cili i doli në mbrojtje të së vërtetës së Trinisë dhe të hyjnisë së Krishtit kundër sulmeve të heretikëve. Megjithatë, Athanasi vetë nuk ishte autori i Besores që mban emrin e tij. Nuk ka asnjë gjurmë të kësaj Besoreje në veprat e Athanasit apo të literaturës së kishës së hershme lindore. Kjo besore njihet edhe si Quicunque (sipas fjalës “Quicunque” = “Kushdo”) dhe, nga vetë emri, duket se e ka origjinën në gjuhën latine. Nuk ka dorëshkrime të hershme greke të kësaj besoreje, ndërkohë që Athanasi e jetoi pjesën më të madhe të jetës së tij në Aleksandrinë greke në Egjipt.

Përveç kësaj, formulimet e doktrinës së Trinisë së Shenjtë dhe të kristologjisë reflektojnë teologjinë perëndimore të Agustinit dhe të pasardhësve të tij, si dhe janë një fazë e zhvillimit teologjik më e vonshme se koha e Athanasit. Pasardhësit e Agustinit kishin shumë ndikim në diskutimet teologjike në Galinë Jugore, ndaj nuk është për t’u habitur që kopja më e vjetër e njohur e Besores së Athanasit u gjend në një deng predikimesh të Cezarit të Arlesit (një qytet në Galinë Jugore). Ajo daton rreth vitit 542. Nëse marrim parasysh lidhjet e tekstit me dokumente të tjera, kjo besore duhet të jetë shkruar midis viteve 435 dhe 500 në Galinë e Jugut. Autorët duhet të kenë pasur nderim të madh për Athanasin si kampion të mbrojtjes së doktrinës së Trinisë së Shenjtë, ndaj edhe ia atribuuan atij besoren.

Teksti i saj

Mbase disa pjesë nga teksti i Athanasit erdhën nga vepra De Trinitate (“Rreth Trinisë”) e Agustinit, e shkruar në periudhën 397–426. Edhe teksti latin ka një ngjashmëri të jashtëzakonshme me deklaratat e sinodeve spanjolle të Toledos, të mbajtur që nga viti 400. Ekzistojnë lidhje të qarta me botimet e teologëve në Galinë e Jugut në shekullin V, veçanërisht me veprën Commonitorium të Vinsentit të Lerinumit (Gali), vepër e vitit 431.

Besorja Athanasiane përmban 44 vargje. Vargjet 3–28 parashtrojnë doktrinën e Trinisë. Vargjet 29–43 rrëfejnë doktrinën e mishërimit dhe të bashkimit të dy natyrave të Krishtit në personin e Birit të Perëndisë. Pika e parë ku përqendrohet Besorja, Trinia e Shenjtë, tregon zhvillim teologjik perëndimor të mëvonshëm në lidhje me Frymën e Shenjtë që vjen nga Ati dhe Biri, siç thotë në vargun 23: “Fryma e Shenjtë vjen nga Ati dhe Biri; as i bërë, as i krijuar, as i lindur, por i buruar.” Pika e dytë, kristologjia, e vë theksin tek dy natyrat e Krishtit në një Person sipas Besores së Konstantinopojës.

Përdorimi dhe rëndësia e saj

Besorja Athanasiane është një deklaratë më e plotë e të vërtetave të Trinisë së Shenjtë dhe e Personit dhe e natyrës së Krishtit sesa Besorja e Nikesë apo e Kalkidonisë, por në të mungon thjeshtësia dhe saktësia e shprehjes së këtyre dy besoreve. Fjalët në të janë të forta, si për shembull në vargjet 1–2 dhe 44, ku thuhet: “Ky është besimi katolik (i përgjithshëm), të cilin, nëse njeriu nuk e beson me besnikëri dhe patundshmëri, nuk mund të shpëtohet.”

Shkruar me kadenca ritmike, qëllimi i kësaj besoreje mund të ketë qenë që të këndohej në adhurimin publik të kishave. Edhe pse konsiderohet e besueshme nga kishat Katolike-Romane dhe protestante (p.sh. në Rrëfimin Belg, neni 9), ky tekst tërhoqi vëmendje relativisht të vogël. Kishat Ortodokse Lindore nuk e kanë pasur këtë Besore deri në shekullin XVII, kur edhe u njohën me të.

Besorja e Kalkidonës

2 Nëntor, 2022 nga Kisha Ungjillore e Reformuar Durres Durres

nga Gerard Wasick, 2018

Origjina dhe historia e saj

Besorja e Kalkidonës u formësua në Këshillin IV Ekumenik, të mbajtur në Kalkidonë, në vitin 451 pas K. Kalkidona ishte një qendër e hershme e krishterimit në Azinë e Vogël (Turqia e sotme). Mbi të gjitha, dimë se ky këshill e njohu Besoren e Nikesë-Konstandinopojës.

I njëjti Këshill hartoi Besoren e Kalkidonës në mes të kundërshtive midis kishave të Perëndimit dhe të Lindjes, lidhur me kuptimin e mishërimit, të ndikimit kishtar të perandorit bizantin dhe epërsinë e papës së Romës.

Më e rëndësishmja është që ky këshill sheshoi kundërshtitë lidhur me Personin dhe natyrën e Zotit Jezus Krisht dhe rrënjosi qartësisht të vërtetat e unitetit të Personit hyjnor, si dhe lidhjen dhe dallimin e natyrës hyjnore dhe njerëzore të Krishtit.

Kjo besore veçanërisht theksonte dy natyra të dallueshme të Krishtit (atë hyjnore dhe atë njerëzore) kundër mësimeve të tre teologëve të ndryshëm: Eutukut, Apolinarit dhe Nestorit. Sipas qëndrimit të Eutukut, Krishti kishte vetëm një natyrë, një ndërthurje midis njerëzores dhe hyjnores. Eutukianizmi njihet gjithashtu për njënatyrshmërinë (monofizitizmin), nga greqishtja monos (një) dhe physis (natyrë), që i ngatërron të dyja: natyrën e vërtetë njerëzore të Krishtit dhe Hyjninë e Tij të vërtetë. Ai mohon dualitetin dhe dallueshmërinë e natyrës hyjnore dhe njerëzore tek Krishti. Apolinariusi mendonte se Krishti kishte një natyrë njerëzore të paplotë; ai i qëndronte mendimit se Krishti kishte trup njerëzor dhe shpirt hyjnor, në vend të një shpirti njerëzor. Nestori mësonte se Krishti ekzistonte në dy persona: një person njerëzor i dallueshëm dhe një person hyjnor i dallueshëm. Pra, nestorianizmi e mohonte unitetin e Personit Hyjnor tek Krishti. Nestorianizmi u përjashtuar nga Këshilli i Efesit (449 pas K.).

Si përgjigje ndaj këtyre pikëpamjeve heretike, Këshilli i Kalkidonës themeloi pikëpamjen ortodokse se Krishti ka dy natyra (njerëzoren dhe hyjnoren), të cilat “qëndrojnë së bashku në një person dhe një hipostazë [substancë]”. Përkufizimi formal i “dy natyrave” tek Krishti kuptohej nga kritikët e këshillit në atë kohë dhe kuptohet nga shumë historianë dhe teologë sot, që rreshtohen me kristologjinë e teologëve të Antiokisë dhe distancohen nga mësimet e Kirilit të Aleksandrisë, i cili gjithmonë këmbëngulte se Krishti ishte “një”. Gjithsesi, një analizë bashkëkohore e burimeve të Besores dhe leximi i procedurës së zhvillimit të saj (së fundmi është përkthyer në anglisht) tregojnë se peshkopët e Kalkidonës e konsideronin Cirilin autoritetin më të lartë dhe madje vetë shprehja e “dy natyrave” rrjedh prej tij.

Teksti i saj

Dy frazat meritojnë vëmendje. Së pari, thelbi i Besores është formuar nga fraza e famshme që shpreh unitetin e dy natyrave të Krishtit dhe lidhjen midis tyre: të pangatërrueshme dhe të pandryshueshme, të pashkëputshme dhe të pandashme. Grupi i parë i fjalëve refuzon Eutukun, grupi i dytë kundërshton Nestorin, ndërsa termat “të pandashme dhe të pashkëputshme” dënojnë apolloniarizmin. Vini re se të katërta fjalët janë në mohore; me këtë, Këshilli tregon se misteri i unitetit hyjnor-njerëzor në Personin e Krishtit qëndron përtej të kuptuarit njerëzor. Kjo është një mënyrë e përkorë e adhurimit të mrekullisë së Birit të Perëndisë që u bë mish: “Dhe pa pasur asnjë dyshim, i madh është misteri i mëshirës: Perëndia u shfaq në mish.” (1 Tim. 3:16).

Me këto katër terma, Këshilli ka një kuptim të veçantë në mendje.

Të papërzieshme (pa përzierje) ka parasysh të vërtetën se natyra hyjnore dhe njerëzore e Krishtit nuk përzihen apo ngatërrohen së bashku, që të bëhen si një lloj i tretë i qenies, pra as hyjnore, as njerëzore. Krishti ka dy natyra, jo një.

Të pandryshueshme (pa ndryshim) tregon se as natyra hyjnore, as natyra njerëzore, nuk ndryshuan thelbësisht në asnjë mënyrë nga bashkimi i dy natyrave në Personin e Birit të Perëndisë. Biri është Perëndi, i përjetshëm, i pakufizuar dhe i plotfuqishëm për sa i përket natyrës hyjnore. Bashkimi i Birit me natyrën njerëzore, që ndodhi kur Ai mori mbi Vete formën e një shërbëtori dhe u bë njeri (Fil. 2:7), nuk solli një ndryshim në thelbin apo natyrën hyjnore të Tij. Po kështu, natyra njerëzore, nga momenti që u mor nga Biri i Perëndisë, qëndroi një natyrë e vërtetë njerëzore, e cila ka një fund dhe kufizim si çdo krijesë.

E pashkëputshme (pa shkëputje) kuptohet e vërteta se çdo natyrë e Krishtit është e plotë, pa qenë e ndarë në pjesë. Prandaj, Biri i Perëndisë nuk mori një natyrë njerëzore të pjesshme, që do të thotë një trup njerëzor pa mendje, zemër, vullnet apo një shpirt të vërtetë njerëzor.

E pandashme (pa ndarje) do të thotë se, ndërsa hyjnorja nuk u bë njerëzore dhe as njerëzorja nuk u bë hyjnore, për shkak të unitetit të Personit të Tij, kishte një lidhje të brendshme ndërmjet dy natyrave, e cila ishte e qëndrueshme dhe e vazhdueshme në Jezu Krishtin. Me këtë lidhje të pandashme, Jezus Krishti është zbulesa dhe shfaqja e përsosur e emrit të Perëndisë dhe e lavdisë së Tij, si Perëndia i shpëtimit tonë (Gjo. 17:4–7).

Së dyti, Besorja përdor termin “Hyjlindëse” në lidhje me virgjëreshën Mari. Në këtë besore, kjo shprehje kufizohet drejtpërdrejt te natyra njerëzore e Krishtit, siç duket edhe në frazën e plotë: “për ne dhe për shpëtimin tonë, u lind nga virgjëresha Mari, Hyjlindëse”. Besorja nuk na mëson se Maria është nëna e natyrës hyjnore. Besorja madje shprehet në mënyrë të qartë për Birin se “i lindur përpara gjithë epokave nga Ati sipas natyrës hyjnore”. Marisë, prej së cilës Shpëtimtari lindi në mish, i atribuohet vetëm natyra njerëzore e Birit të Perëndisë. Ky term ka një qëllim të veçantë në besore. Përkundrejt gabimit të Nestorit, i cili mësonte për dy persona të dallueshëm, një njerëzor e një hyjnor, Këshilli mbante qëndrimin se Ai që u lind nga Maria është vërtet Biri i Perëndisë i bashkuar natyrës njerëzore. Maria, pra, mbajti në barkun e saj Birin e Perëndisë, i Cili, pra, iu bashkua natyrës njerëzore dhe, në këtë kuptim, ajo mund të quhet Hyjlindëse, kur lindi Birin e saj të parë sipas mishit dhe e vendosi atë në një grazhd (Lu. 2:7).

Përdorimi dhe rëndësia e saj

Këshilli i Kalkidonës u përpoq të vendoste një arsye të përbashkët midis monofizitizmit dhe ortodoksisë, por kjo nuk funksionoi. Në kishat e Lindjes u ngritën ndasi, të cilat më pas përjashtuan njënatyrshmërinë (monofizitizmin) në shekullin VI. Ky ishte sinodi i parë që nuk u njoh nga Kishat Ortodokse të Lindjes (në Siri etj.); këto kisha mund të klasifikohen si jokalkidonase.

Rrëfimi i vendosur në Kalkidonë në lidhje me Personin dhe natyrën e Krishtit ka mbetur rrëfimi i Kishës Katolike (ose universale) që prej asaj kohe. Këshilli i Kalkidonës është i katërti nga shtatë këshillat ekumenikë të pranuar nga kishat e krishtera ortodokse lindore, katolike-romane dhe protestante.

Rëndësia e Besores së Kalkidonës është se Krishti është Perëndi i vërtetë dhe njeri i vërtetë, i bashkuar në një Person: Personin e Birit të Perëndisë në Trini. Kështu, Besorja i përgjigjet me saktësi pyetjes se kush është Jezu Krishti. Natyra e tij njerëzore dhe hyjnore nuk ngatërrohen me njëra-tjetrën, nuk ndryshojnë, shkëputen apo ndahen. Krishti gjithmonë i ka të dyja, hyjnoren nga përjetësia dhe njerëzoren nga momenti i ngjizjes së Tij. Secila prej natyrave të Tij është e plotë, prandaj Jezusi, Biri i Perëndisë, është vërtet Perëndi, vërtet njeri. Në natyrën e Tij të kufizuar njerëzore, Biri i Perëndisë ishte në gjendje ta mbante në trup dhe shpirt zemërimin e përjetshëm e të pakufizuar të Perëndisë kundër mëkatit, në mënyrë që ta çlironte popullin e Tij nga mëkati dhe të ngrihej me fuqi prej së vdekurish (Rom. 1:3, 4; Isa. 53:4, 6, 10). Natyra e tij njerëzore ishte e pamëkat, e megjithatë u dobësua nën gjykimin e Perëndisë. “Prandaj Ai duhet t’u ngjante në çdo gjë vëllezërve, që të mund të ishte i mëshirshëm e kryeprift besnik, në ato që i përkasin Perëndisë, për t’u bërë pajtim për mëkatet e popullit.” (Heb. 2:17). Me ringjalljen dhe ngritjen në qiell, Jezusi e përlëvdoi natyrën njerëzore, por ajo mbetet natyrë e vërtetë njerëzore edhe në lavdi të përjetshme.

Me këtë sugjerim, Besorja kundërshton gjithashtu nocionin modern teologjik se Jezusi ishte një qenie njerëzore që evoluoi në një lloj ndërgjegjeje prej Perëndie dhe ndjesie hyjnore, apo që u ngrit në status hyjnor nga Perëndia ose Kisha.

Edhe pse nuk ishte ky qëllimi i këshillit, përdorimi i termit “Hyjlindëse” në Besoren e Kalkidonës i ka dhënë një hov dhe rritje adhurimit të Marisë, si në Kishën Ortodokse të Lindjes, ashtu edhe në Kishën Katolike-Romane të Perëndimit. Vetëm besimi protestant iu kthye qëllimit kalkidonian origjinal.

Këshilli i Kalkidonës thekson gjithashtu se Biri i Perëndisë nuk erdhi në njeriun Jezus në momentin e pagëzimit (birësimi), as që Biri i Perëndisë e braktisi Jezusin në kryq në vuajtjet dhe vdekjen e Tij. Të dyja këto gabime e kanë turbulluar në mënyrë të përsëritur kishën e krishterë dhe janë mohim i Jezus Krishtit si Shpëtimtar i vërtetë. Këto janë pjesë e disa herezive gnostike që gjendeshin në Kishën e hershme, paraardhësit e të cilëve Gjoni i përmend te 1 e Gjoni 4:1–4. Mohimi i mishërimit të vërtetë të Birit të Perëndisë në natyrën njerëzore është, sipas 1 e Gjonit 4:3, fryma e Antikrishtit. Ky gabim i formës më të korruptuar nga sekti i nestorianëve ka gjetur vend edhe në Kuran. Kjo nuk është doktrinë e krishterë autentike.

Në të njëjtën kohë, keqinterpretimi i rolit të Marisë që mori hov qoftë në Lindje, qoftë në Perëndim, rriti ngurrimet në lidhje me shprehjen “Hyjlindëse”. Kjo është ndoshta arsyeja pse Besorja e Kalkidonës nuk është përmendur me emër në asnjë nga Tri Format e Unitetit të Kishës së Reformuar, megjithëse Rrëfimi Belg në nenin 9, aludon për të kur thotë: “Dhe kështu, sa i përket kësaj, ne me vullnet pranojmë tri besoret ekumenike, atë të apostujve, të Nikesë dhe atë athanasiane, si dhe atë që etërit tanë të hershëm vendosën në marrëveshje midis tyre.” Megjithatë, doktrina e shëndoshë e dalë nga Besorja e Kalkidonës është qartazi e trupëzuar në nenin 19 të Rrëfimit Belg të Besimit, edhe pse Besorja vetë nuk përmendet me fjalë. Kështu, Besorja e Kalkidonës përbën një pjesë shumë të rëndësishme të trashëgimisë ekumenike protestante.

Besorja e Nikesë-Konstandinopojës

2 Nëntor, 20222 Nëntor, 2022 nga Kisha Ungjillore e Reformuar Durres Durres

nga Gerard Wasick, 2018

Origjina dhe historia e saj

Besorja e Nikesë është besorja e parë e vendosur nga këshilli i kishës. Në të vërtetë, kjo kishë ishte Këshilli i Parë Ekumenik. Takimi u thirr nga perandori Konstandini I, i cili dëshironte të vendoste një marrëveshje universale për një çështje kontradiktore. Ky këshill u mblodh nga 20 maji deri më 19 qershorin e vitit 325, në Nike, (Iznik) Bitini, jo larg Stambollit të sotëm. Takimi i 318 peshkopëve (shumica prej tyre nga Kisha e Lindjes) u kryesua nga këshilltari i perandorit, peshkopi Hosius i Kordobës (Spanjë), dhe nga vetë Perandori.

Çështja kontradiktore ishte doktrina e Trinisë, veçanërisht lidhja e Perëndisë Atë dhe Perëndisë Bir, e ashtuquajtura polemika e Arit. Ari ishte anëtar i klerit të Aleksandrisë, në Egjipt. Ai e kundërshtonte peshkopin Aleksandër, i cili theksonte se Perëndia Atë dhe Perëndia Bir kishin natyrë të njëjtë, dhe se Biri erdhi nga Ati në brezni të përjetshme. Ari e kundërshtonte faktin se Perëndia është një dhe deklaronte se Biri qe krijesa e parë, përmes të Cilit Perëndia u bë Atë. Aleksandri e akuzoi Arin se po mohonte hyjninë e Birit. Doktrina e Arit u pranua dhe u adoptua gjerësisht jashtë Aleksandrisë, duke kërcënuar unitetin e Perandorisë.

Besorja e Nikesë u themelua për të qartësuar parimet kyç të besimit të krishterë. Në të deklarohej se Biri i Perëndisë ishte prej së njëjtës natyrë (nga e njëjta lëndë, greqisht homoousios) me Atin. Në kundërshtim me ata që deklaronin se Shkrimi nuk e përdor këtë fjalë, peshkopi Athanas i Aleksandrisë (296–373), i cili pasoi Aleksandrin në vitin 328, mbrojti faktin se përmbajtja e kësaj shprehjeje mësohej te Mateu 28:19, Gjoni 1:11 dhe 10:30, Romakëve 9:5, Hebrenjve 1:3 etj. Athanasi strukturoi një deklaratë të njohur: “Nuk ka ekzistuar kurrë një kohë, në të cilën nuk ka ekzistuar Biri.” Fillimisht, Besorja nuk pati ndonjë ndikim të madh. Madje Ari dhe të tjerë edhe u rivendosën në detyrë. Kjo shkaktoi një rikthim të debatit, me shprehje edhe më të tejskajshme nga pala e Arit. Shpejt u formuluan formula të reja besimi, shumica prej të cilave variacione të Simbolit të Nikesë, për t’i kundërshtuar këto forma të reja të arianizmit. Këshilli i Sardës (341 pas K.) kishte për qëllim të shprehte në mënyrë të përpiktë një formulim të ri, por nuk mundi të arrinte marrëveshje për të. Arianizmi u bë pikëpamja mbizotëruese në kishë.

Ndërkohë, u shfaq një konflikt për Personin e tretë të Trinisë së Shenjtë, Frymën e Shenjtë. Për t’u dhënë fund konflikteve, u mblodh Këshilli II Ekumenik në vitin 381 pas Krishtit. Ky këshill përbëhej nga 150 peshkopë. Në këtë këshill u vendos zgjerimi i origjinalit të Besores së Nikesë, viti 325 pas Krishtit me një rrëfim për Frymën e Shenjtë dhe Kishën. Ky modifikim mbeti i padukshëm në dokumentet e kishës për shtatëdhjetë vjet, derisa u pranua zyrtarisht në Këshillin III Ekumenik të Kalkidonës (451). Shpjegimi më i mundshëm për këtë është fakti se Kredoja e Nikesë është përdorur në tekstet e ndryshme që ende i përmbahen doktrinës kryesore të saj. Besorja e viti 381 në fillim konsiderohej si një modifikim i tillë, i quajtur ende si e Nikesë, derisa u bë njohja zyrtare në vitin 451 pas K. si Besorja e Nikesë-Konstandinopojës. Më vonë, versioni në latinisht, ose Kredoja Perëndimore, shtoi mbi nenin për Frymën e Shenjtë edhe “dhe Biri” (Latinisht: Filioque), një ndryshim i ruajtur në kishat Perëndimore. Kjo shtesë u bë shkas konflikti ndarës.

Teksti i saj

Nomenklatura

Saktësisht, emri Besorja e Nikesë duhet të përdoret për t’iu referuar versionit origjinal të miratuar në Këshillin I të Nikesë (325 pas K.). Shpesh i referohet versionit të rishikuar e të miratuar nga Këshilli i Parë i Konstandinopojës (381 pas K.) madje dhe në versionin në gjuhën latine, ku përfshihet fraza “Deum de Deo” dhe “Filioque” (“dhe nga Biri”). Besorja e vitit 381 dhe versionet e saj të mëvonshme duhet të quhen ndryshe Besorja e Nikesë-Konstandinopojës.

Teksti i besoreve të vitit 325 dhe 381 pas K.

Besorja e Nikesë, origjinalja, u miratua së pari në vitin 325 pas K., në Këshillin e Parë të Nikesë. Kjo besore nikease përmban disa fraza kundër Arit: “e njëjta natyrë e Atit; Zoti i vërtetë nga Zoti i vërtetë; vetëmlindur, nuk është krijuar; nga e njëjta natyrë me Atin”. Fraza e mëvonshme përmban homoousion toi patri, shprehjen e famshme greke e cila pohon hyjninë e plotë të Birit. Teksti i vitit 325 pas Krishtit përfundon me fjalët “Ne besojmë në Frymën e Shenjtë”, pasuar nga anatema të ndryshme kundër propozimeve ariane.

Oldest extant manuscript of the Nicene Creed, dated to the 6th Century

Besorja e Nikesë-Konstandinopojës (381 pas K.) ka si shtesa ashtu edhe pjesë të lëna jashtë, krahasuar me Besoren e miratuar në Këshillin I të Nikesë (325 pas K.). Ndryshimi më i dukshëm është seksioni shtesë: “Dhe [ne besojmë] në Frymën e Shenjtë, Zotin dhe Dhënësin e Jetës, i Cili vjen nga Ati, dhe së bashku me Atin dhe Birin adhurohet dhe lavdërohet, i Cili u profetizua nga profetët. Ne besojmë në një kishë të shenjtë, të përgjithshme dhe apostolike, pranojmë një pagëzim për faljen e mëkateve, dhe mezi presim ringjalljen e të vdekurve dhe botën që po vjen.” Ka mundësi që këto shtesa të jenë marrë nga një kishë tjetër lokale.

Tabela e mëposhtme jep një krahasim më të hollësishëm të ndryshimeve kryesore të Besoreve të vitit 325 dhe të vitit 381.^¹

Këshilli i parë i Nikesë (325)	Këshilli i parë i Konstandinopojës (381)
Ne besojmë në një Perëndi, Ati i gjithëpushtetshëm, Krijuesi i të gjitha gjërave të dukshme dhe të padukshme.	Ne besojmë në një Perëndi, Ati i gjithëpushtetshëm, Krijuesi i qiellit dhe i tokës dhe i të gjitha gjërave të dukshme dhe të padukshme.
Dhe në një Zot Jezus Krisht, Biri i Perëndisë, lindur nga i Ati, i Vetëmlinduri, që është, prej substancës së Atit, Perëndi prej Perëndie, Dritë prej Drite, Perëndi i vërtetë prej Perëndie të vërtetë, i lindur jo i bërë, i të njëjtës substancë me Atin;	Dhe në një Zot Jezus Krisht, Biri i vetëmlindur i Perëndisë, lindur nga i Ati, përpara gjithë epokave (æons), Perëndi prej Perëndie, Dritë prej Drite, Perëndi i vërtetë prej Perëndie të vërtetë, i lindur jo i bërë, i të njëjtës substancë me Atin;
Përmes të Cilit u bënë të gjitha gjërat [si në qiell, ashtu edhe në tokë];	Përmes të Cilit u bënë të gjitha gjërat;
I Cili, për ne njerëzit dhe për shpëtimin tonë, zbriti nga qielli dhe u bë mish dhe u bë njeri;	I Cili, për ne njerëzit dhe për shpëtimin tonë, zbriti nga qielli dhe u bë mish nga Fryma e Shenjtë dhe virgjëresha Mari dhe u bë njeri;
vuajti dhe ditën e tretë u ringjall, dhe u ngjit në qiell;	gjithashtu u kryqëzua për ne nën Pontc Pilatin, vuajti dhe u varros, dhe ditën e tretë u ringjall sipas Shkrimeve, dhe u ngjit në qiell, ku është ulur në të djathtë të Atit;
dhe do të vijë të gjykojë të gjallët dhe të vdekurit.	dhe do të vijë sërish, në lavdi, të gjykojë të gjallët dhe të vdekurit;
	Mbretëria e të Cilit nuk do të ketë fund.
Dhe në Frymën e Shenjtë	Dhe në Frymën e Shenjtë, Zotin dhe Jetëdhënësin, i Cili buron nga Ati, i Cili bashkë me Atin dhe Birin është i adhuruar dhe i përlëvduar, i Cili foli me anë të profetëve.
	Në besojmë në një Kishë të shenjtë, të përgjithshme dhe apostolike; ne njohim një pagëzim për faljen e mëkateve; ne presim ringjalljen e të vdekurve dhe jetën në botën që do të vijë. Amen!
[Por ata që thonë: “Ishte një kohë kur ai nuk ishte”, dhe “Ai nuk ekzistonte para se të krijohej”, dhe “Ai u krijua nga asgjëja”, apo “Ai është i një natyre apo esence tjetër”, apo “Biri i Perëndisë është i krijuar”, apo “i ndryshueshëm”, apo “që ndryshon” — ata janë të dënuar nga Kisha e shenjtë katolike dhe apostolike.]

Një zhvillim i mëvonshëm: Filioque

Nga fundi i shekullit VI, disa kisha që flisnin gjuhën latine i shtuan shprehjes “i Cili buron nga Ati” shprehjen “dhe nga Biri” [filioque]. Kjo u konfirmua në Këshillin e Toledos (589 pas K.), një mbledhje e kishave që flisnin latinisht. Gjurmë të kësaj mund të gjenden tashmë te vepra e Agustinit për Trininë. Kisha Lindore Ortodokse ka debatuar që fjalët nuk ishin përfshirë në tekst as nga Këshilli i Nikesë dhe as nga ai i Konstandinopojës. Bazuar në përkthimin në latinisht të Gjonit 15:26, shprehja e gjendur në Besoren e Nikesë-Konstandinopojës qe përkthyer si procedentem. Me kalimin e kohës, versioni latin i Besores i dha rrugë konceptit perëndimor të hyjnisë së Frymës, “del nga Ati dhe Biri”. Kështu, këto fjalë u bënë pjesë e praktikës liturgjike të Romës në vitin 1014. Filioque përfundimisht u bë një nga shkaqet kryesore të përçarjes Lindje-Perëndim në vitin 1054, në të cilën ndërthureshin argumentet kulturore, politike dhe teologjike.

Mbase formulimi më asnjanës dhe më kuptimplotë i Filioque është se Fryma e Shenjtë rrjedh nga Ati nëpërmjet Birit.

Përdorimi dhe rëndësia e saj

Të paktën nga Këshilli i Kalkidonës (451 pas K.) e ndoshta edhe më herët, Besorja e Nikesë-Konstandinopojës u bë rrëfimi standard i pagëzimit, fillimisht në rajonin e Konstandinopojës e pastaj në mënyrë graduale në të gjithë kishën lindore, më vonë edhe në kishat e Romës, ku flitej latinishtja (të paktën në periudhën 550–810).

Liturgjitë e kishave të hershme të krishterimit lindor përdorën Besoren e Nikesë-Konstandinopojës dhe asnjëherë Besoren Apostolike të Perëndimit. Gjithashtu, kjo besore zuri vend edhe në shërbimin eukaristik, jo vetëm në kishat e lindjes, por edhe në kishën latine (që nga Këshilli i Toledos i vitit 589 e më tej). Nga Spanja, Besorja arriti në Irlandë, nga ku murgjit irlandezë e çuan në perandorinë karolinjane (Gjermani, Gali).

Besores së Konstandinopojës i atribuohet edhe zhvillimi i Filioque-s të misterit të doktrinës së Trinisë: Fryma i Cili buron nga Ati dhe nga Birit, bazuar në vargje të Shkrimit si Gjoni 14:16, 26. Qëllimi i Kishës spanjolle ishte të kundërshtonte arianizmin duke pohuar hyjninë e Birit, siç shfaqet në Frymën e Shenjtë i Cili buron nga Ai, si nga Ati. Nga Spanja doktrina u përhap në kishën perëndimore. Ka plot prova se ajo ka figuruar në mbledhje kishtare në Gali e në Gjermani. Kësaj doktrine i referohen edhe shkrimtarët ortodoksë lindorë, në kuptimin se Fryma buron nga Ati nëpërmjet Birit. Rrëfimet e Reformuara iu bashkuan kësaj besoreje të krishterë, siç shfaqet nga pranimi me emër i Besores së Nikesë në nenin 9 të Rrëfimit Belg të Besimit.

Doktrina e trinisë, një Perëndi i Cili ekziston në tre Persona, u formulua plotësisht në Besoren e Nikesë-Konstandinopojës. Etërit e Këshillit të Kalkidonës (451 pas K.) e konsideronin Besoren e Konstandinopojës të vitit të 381 pas K. si një rivendosje të besimit autoritar të Nikesë, përmes zhvillimit të doktrinës së Frymës së Shenjtë. Këta etër konfirmuan mësimin e Palit se Fryma është Zot (2 Kor. 3:17), Fryma e jetës (Rom. 8:2) dhe Jetëdhënësi (Gjo. 6:63; 2 Kor. 3:6), dhe se fakti që Ai buron nga Ati është i dukshëm te Gjoni 15:26 dhe 1 Korintasve 2:12. Besorja e Konstandinopojës konfirmon fjalën e Athanasit për Frymën e Shenjtë: “I Cili bashkë me Atin dhe Birin është përlëvduar”.

Si përmbledhje, Besorja e Nikesë-Konstandinopojës shpreh të vërtetën e Shkrimit lidhur me doktrinën e Trinisë së Shenjtë. Besorja e Nikesë e vitit 325 pas K. në mënyrë të qartë afirmon hyjninë bashkekzistuese të Perëndisë Bir. Kjo besore e vitit 381 flet për Frymën e Shenjtë si Perëndi për t’u adhuruar e përlëvduar bashkë me Atin dhe Birin. Kjo Besore është e vetmja deklaratë ekumenike autoritare e besimit të krishterë të pranuar nga Kisha Ortodokse Lindore, Kisha Katolike-Romane, Kisha Anglikane, si dhe nga denominacionet kryesore protestante.

1 Burimi i skicës dhe tabelës: https://en.wikipedia.org/wiki/Nicene_Creed [06.12.2016].

Besorja Apostolike

2 Nëntor, 20222 Nëntor, 2022 nga Kisha Ungjillore e Reformuar Durres Durres

nga Gerard Wasick, 2018

Origjina dhe historia e saj

Mendimi se Besorja Apostolike u shkrua nga dymbëdhjetë apostujt (me supozimin që secili prej tyre të ketë shkruar një kapitull), nuk është veçse legjendë. Ky rrëfim i ka rrënjët në shekullin e dytë. Ai është përdorur gjithnjë e më shumë në shekullin e parë si shprehje e besimit apostolik, ndaj ka këtë emër. Pranimi dhe teksti i saj nuk janë vendime të ndonjë këshilli kishe.

Sipas etërve të kishës si Ireneu, Justini, Tertuliani dhe Hipoliti (fundi i shekullit të parë – mesi i shekullit të dytë), besimi apostolik rrëfehej në ceremoninë e besimit. Zakonisht, besimtarit të ri i drejtoheshin tri pyetje që të mund të rrëfente besimin e tij në Atin, Birin dhe Frymën e Shenjtë (p.sh. Mt. 28:19). Ndonjëherë shtoheshin shprehje referuar Krijuesit të universit (për Atin), lindjes nga virgjëresha, kryqëzimit dhe ringjalljes (për Birin), kishën dhe faljen e mëkateve (për Frymën e Shenjtë).

Me shumë gjasa, kisha në Romë e zhvilloi këtë në atë që quhet Symbolum Romanum, një rrëfim shumë i ngjashëm por pak më i shkurtër se Besorja Apostolike që njohim. Pak a shumë i njëjti tekst është gjetur në letërkëmbimet greke të vitit 340, në dorëshkrime në Angli dhe në rrëfime të kishave në Gali (Franca e sotme), Itali dhe Afrikën e Veriut. Ka mundësi që versioni grek të jetë më i vjetër se versioni latin, meqë liturgjia latine zëvendësoi në Romë liturgjinë greke në fillim të shekullit IV.

As koha e origjinës së Symbolum Romanum-it nuk është e njohur. Konfliktet që ndodhën pas vitit 150 në Romë (mësimet e Marsionit për perëndi të ndryshëm në Dhjatën e Vjetër dhe Dhjatës e Re, mendimi se Perëndia ekziston vetëm si Atë, dhe shfaqet si Biri dhe Fryma e Shenjtë) nuk reflektohen në Rrëfim. Si rrjedhojë, pranohet gjerësisht se ky Rrëfim u adoptua në gjysmën e dytë të shekullit II, ose madje nga viti 100, jo shumë kohë pas vdekjes së apostullit të fundit. Gjithashtu, dihet se peshkopët romakë parapëlqenin të mbanin trajtat e liturgjisë tradicionale, përfshirë tekstin e rrëfimit të besimit. Duke marrë parasysh komentarin e Rufinusit për Rrëfimin romak (404), është e qartë se teksti ishte autoritar në fillim të shekullit të pestë, së paku në Romë. Në vende të ndryshme, mund të kenë ndodhur ndryshime të vogla.

Me shumë gjasa Rrëfimi romak u zhvillua në Besoren Apostolike. Teksti i Apostolicum-it siç e njohim është gjurmuar deri në shekullin gjashtë në shkrimet e Cezariusit, të Arlesit (i cili vdiq në vitit 542) në jug të Galisë, si dhe gjendet i njëjtë thuajse fjalë për fjalë në shkrime të ndryshme në Francë, Spanjë dhe Irlandë në shekujt në vijim. Në shekullin e tetë, Karli i Madh promovoi përdorimin e tij në shkolla në perandorinë e tij. Më vonë ky tekst u imponua edhe në kishën e Romës.

Teksti i saj

Ka disa elemente të jashtëzakonshme në tekstin e Symbolum Apostolorum-it. Fjalët për Zotin Jezus “që u ngjiz nga Fryma e Shenjtë, lindi nga virgjëresha Mari” janë përdorim i saktë i fjalëve nga Luka 1:35 se Ai kishte “lindur nga Fryma e Shenjtë dhe virgjëresha Mari”, siç thuhet edhe në Symbolum Romanum.

Fjalët “zbriti në ferr” nuk u shfaqën në Symbolum Romanum, por ekzistuan në rrëfimin e vendlindjes së Rufinusit, në Akuila (në verilindje të Italisë); ato janë gjetur edhe në rrëfimin sirian të fillimit të shekullit IV. Siç duket, këto fjalë u përfshinë në Apostolicum pa shumë diskutime, edhe pse më vonë kuptimi i tyre u debatua shumë.

Ndërsa Symbolum Romanum-i përmbante vetëm shprehjen “kishë e shenjtë”, në Besoren Apostolike kjo u zmadhua duke shtuar “katolike” dhe “bashkësinë e shenjtorëve”. Me shumë gjasa, pjesa fundore e fjalisë “dhe jeta e përjetshme” është shtuar nga Kisha Ortodokse e Lindjes.

Përdorimi dhe rëndësia e saj

Duket që në të dyja kishat, latine dhe greke, çdo rresht ishte i formuluar në formën e pyetjes, pas së cilës besimtari i ri duhej të jepte miratimin e tij, duke treguar që e kuptonte dhe e besonte përmbajtjen. Rrjedhimisht, stili i pyetjes dhe i përgjigjes u modifikua në formën e lutjes, ashtu siç e kemi sot. Besorja Apostolike përdoret gjerësisht nga pjesa më e madhe e denominacioneve të krishtera për qëllime liturgjike dhe katekizmi. Gjithashtu, ajo paraqet konsensusin themelor mbi përmbajtjen e besimit të krishterë.

Ka pasur debate mbi pjesët e rrëfimit të konsideruara si dytësore, të tilla si: “nën Poncin Pilat”; “zbriti në ferr”; “bashkësia e shenjtorëve”, ndërsa vihej re se asgjë nuk rrëfehej në to në lidhje me mëkatin, drejtësimin dhe shenjtërimin. Mund të arrihet në përfundimin se Besorja Apostolike fokusohet më shumë në Perëndinë dhe faktet e shpëtimit (në Krishtin) sesa në përfitimet e shpëtimit për besimtarin në këtë jetë. Nga ana tjetër, Apostolicum-i orientohet nga e ardhmja: rrëfimi çon në bekimet e shpëtimit, pra në faljen e mëkatit dhe në jetë të përjetshme.

Në përputhje me Kishën Ortodokse të Lindjes, si dhe me Kishën Katolike-Romane, reformatorët, Luteri, Zvingli dhe Kalvini, e përfshinë këtë rrëfim në katekizmat e tyre dhe në përshkrimet e liturgjisë së tyre. Katekizmi i Hajdelbergut i trajton artikujt e këtij Rrëfimi në mënyrë të tillë që tregon përfitimet e tyre për besimtarët e vërtetë.

BULETINI I ADHURIMIT – 30 TETOR 2022

28 Tetor, 202228 Tetor, 2022 nga Kisha Ungjillore e Reformuar Durres Durres

Shërbesa e Adhurimit

Dita e Zotit – 30 Tetor, 2022

E Diela e Reformacionit

Votum Psalmi 124:8

Ndihma jonë është te emri i Zotit, që ka krijuar qiejt dhe tokën.

Përshëndetja e Shenjtë Galatasve 1:3

Hir mbi ju dhe paqe nga Perëndia Ati dhe nga Zoti ynë Jezu Krisht.

§ Thirrja për Adhurim Psalmi 46

Perëndia është për ne një strehë dhe një forcë, një ndihmë gjithnjë e gatshme në fatkeqësi.

² Prandaj ne nuk do të kemi frikë edhe sikur toka të luajë dhe malet të hidhen në mes të detit, ³ dhe ujërat e tij të tërbohen e të shkumojnë, dhe malet të dridhen në fryrjen e tij.

⁴ Është një lumë brigjet e të cilit mbushin me gëzim qytetin e Perëndisë, vendin e shenjtë ku banon Shumë i Larti. ⁵ Perëndia është në mes të tij, ai nuk do të luajë nga vendi; Perëndia do ta ndihmojë në dritat e para të mëngjesit. ⁶ Kombet do të ziejnë, mbretëritë do të tronditen; ai dërgoi jashtë zërin e tij, toka u shkri.

⁷ Zoti i ushtrive është me ne; Perëndia i Jakobit është streha jonë.

⁸ Ejani dhe admironi veprat e Zotit, që ka bërë mrekulli mbi tokë.

⁹ Ai bën që të pushojnë luftërat deri në skajet e tokës; ai prish harqet dhe thyen shtizat dhe djeg qerret me zjarr.

¹⁰ Ndaluni dhe pranoni që jam Perëndi; do të lartësohem lart midis kombeve, do të lartësohem lart mbi tokë. ¹¹ Zoti i ushtrive është me ne; Perëndia i Jakobit është streha jonë.

Lutja e Invokimit & Adhurimit të Perëndisë

§ Himn Adhurimi 5 Solat e Reformacionit

Krijues Zot, Sovrani yn, qiejt dëftojn yjet tregojn

tëndin shkëlqim, fuqi, hyjni, por Mesazhi veç n’Fjalën rri.

Zemrën o Zot ta jap un’ ty dhe veç prej Fjalës rroj.

Fjala më zbulon fajin tim, rën’jen time, padrejtësin’,

Por i ribër, i shfajsuar jetoj un’ vetëm me besim.

Zemrën o Zot ta jap un’ ty dhe veç me besim rroj.

Para krijimit zgjodhët Ju n’dashuri t’dërgonit Birin,

Të më shpagoj e më bashkoj me Krishtin Zot, veç prej hirit.

Zemrën o Zot ta jap un’ ty dhe veç prej hirit rroj.

O Krisht, Shpengues, Shpëtimtar, Mbret më nënshtrove prej hirit,

I Yti jam, çliromë ti, më reformo veç në Krishtin.

Zemrën o Zot ta jap un’ ty dhe veç në Krishtin rroj.

Zot lavdiplot sundon prej lart, para fronit t’ofrojm zemrat.

Popujt himne, psalme këndojn’, veç lavdin’ Tuaj adhurojn’.

Zemrën o Zot ta jap un’ ty për lavdin’ Tuaj rroj.

§ Rrëfimi i Besimit 1 Timoteut 2:5-6

§ Himni Triniterian Gloria Patri

Lavdia qoft’ për Atin,

dhe për të Bir’,

dhe për Frymën e Shenjt’,

siç ka qen’ dhe prej fillimit

ësht’ tash, e gjithmon’ mbetet,

bot’ e pafund, Amen, Amen.

Leximi i Ligjit & Thirrja për Pendim 1 Gjonit 1:5-8

“Perëndia është dritë dhe në Të nuk ka kurrfarë errësire. ⁶ Po të themi se kemi bashkësi me Të, dhe ecim në errësirë, gënjejmë dhe nuk bëjmë të vërtetën; ⁷ por, po të ecim në dritë, sikurse ai është në dritë, kemi bashkësi me njëri-tjetrin, dhe gjaku i Jezu Krishtit, Birit të tij, na pastron nga çdo mëkat. ⁸ Po të themi se nuk kemi mëkat, gënjejmë vetveten dhe e vërteta nuk është në ne.”

Rrëfimi i Mëkateve

Perëndi i përjetshëm, në të cilin ne jetojmë, lëvizim e jemi, që e fsheh fytyrën për shkak të mëkatit tonë, dhe mëshirat e të cilit ne i harrojmë shpejt për shkak të vërbërisë së zemrave tona, na pastro nga shkeljet tona, dhe na cliro nga mendimet krenare dhe dëshirat e kota, që me zemra të përulura e plot respekt, ne të mund të të afrohemi, duke rrëfyer mëkatet tona, duke ia besuar veten hirin tënd, e duke gjetur strehë e forcë në ju, përmes Jezus Krishtit, Zotit tonë, AMEN.

Siguria e Faljes Hebrenjve 8:12

“…Unë do të jem i mëshirshëm për padrejtësitë e tyre dhe nuk do të kujtoj më mëkatet e tyre dhe paudhësitë e tyre.”

§ Himni Falënderimi Doksologjia

Lavd’ Zotit, me bekime plot,

gjith’ ju krijesa këtu posht’

gjith’ ju turma në qiell lart,

Lavd’ Atit, Bir’t dhe Frymës Shenjt.

Lutja e Përbashkët

§ Himni i Përgatitor

El Shadai, El Shadai, El Eljona Adonai

Brez mbas brezi je i njëjtë, prej fuqisë së emrit tënd

El Shadai, El Shadai, Erkamkana Adanai

T’adhurojmë dhe lart të mbajmë, El Shadai

Me dashurinë edhe prej dashit,

shpëtove bir’n e Abrahamit

Prej fuqis’ së dorës tënde, në tok’ detin e ndryshove

Për t’mohuarën e gjunjezuar, je Ti Zot qe ke shikuar

Me plot fuqi, fëmijet ke çliruar

Nëpër vite e bëre t’qart’, koha e Krishtit s’ishte larg

Por njerëzia s’mund te shihte,

çfarë Mesia duhej të ishte

Dhe pse fjala plan përmbante,

S’kish’ askush që t’a kuptonte

Më i madhi plan zu vend, prej thyerjes së Birit tënd

Shërbesa e Fjalës

§ Himni i Përgjigjes

Kështjell’ e fortë ësht’ Zoti, mburoj’ që kurr’ nuk bie,

Në fitore na prin Ai, mes ligësish mishore.

Se ja armiku yn’: Kërkon t’na sjell mjerim,

Me plot pushtet, mjeshtri, urrejtje mban në gji,

Më të lig nuk njeh kjo bot’.

Por nëse vetes bes’ i zëm’ mundimi ynë shkon kot’

Pa njerin’ e sakt’ në anë, të zgjedhurin e t’im Zot.

Mos vall’ ti nuk e di? Jezus quhet Ai,

Zot Sabaoth i thon’, i njëjt’ ësht’ përgjithmon’.

Betejën do ta fitoj.

Dhe pse kjo bot’ përplot me djaj kërkon të na gjunjëzoj,

Pa frik’, se Zoti ka dhën’ fjal’ bashk’ me ne të triumfoj.

Djalli dhëmbët kërcet, po syri s’na trembet,

atij i rezistojm’, se fundin ja shikojm’,

Një fjal’ dhe do dënohet.

Kjo Fjal’ mbi çdo pushtet tok’sor, për ndi’hm s’ja ka nevojën.

Dhurëtit dhe Frymën kemi prej Tij që na mban anën.

Ndaj pasurit lësho, Kët’ jet’ ti mos lakmo,

E trupin po ta vran’ premtimet Zoti mban,

Mbret’rin e ka përgjithmon’.

§ Bekimi 2 Korintasve 13:14

“Hiri i Zotit Jezu Krisht, dashuria e Perëndisë dhe bashkësia e Frymës së Shenjtë qofshin me ju të gjithë. Amen.”

Buletini i Adhurimit – 23 Tetor 2022

22 Tetor, 202222 Tetor, 2022 nga Kisha Ungjillore e Reformuar Durres Durres

Shërbesa e Adhurimit

Dita e Zotit – 23 Tetor, 2022

Votum Psalmi 124:8

Ndihma jonë është te emri i Zotit, që ka krijuar qiejt dhe tokën.

Përshëndetja e Shenjtë Galatasve 1:3

Hir mbi ju dhe paqe nga Perëndia Ati dhe nga Zoti ynë Jezu Krisht.

§ Thirrja për Adhurim Isaia 43:10

Dëshmitarët e mi jeni ju, thotë Zoti, ju dhe shërbëtori që kam zgjedhur, me qëllim që ju të më njihni dhe të keni besim tek unë, si dhe të merrni vesh që unë jam. Para meje asnjë Perëndi nuk u formua dhe pas meje nuk do të ketë asnjë tjetër.

Lutja e Invokimit & Adhurimit të Perëndisë

§ Himn Adhurimi

Oqeanet në dorë kush i mban?

Çdo grimcë rëre kush e numëron?

Mbretër, kombe dridhen para Tij

Gjithë krijimi ngrihet dhe gëzon

Është Zoti ynë, i ulur përmbi fron

Eja t’adhurojmë

Është Mbreti ynë, jo s’ka krahasim

Eja t’adhurojmë

Kush i dha ndonjëherë Zotit këshillë?

Kush mund t’ia dyshojë Fjalët Atij?

Të Gjithdishmin kush mund ta mësoj?

Bëmat e Tij kush mund t’i kuptoj?

Kush në duar gozhdët i ka ndjerë?

Me faj ngarkuar për njerëzit e mjerë?

I përjetshmi Zot u shtri në varr

Sot i ngjallur Jezus Shpëtimtar!

§ Rrëfimi i Besimit Rrëfimi i Besimit 8:4

§ Himni Triniterian Gloria Patri

Lavdia qoft’ për Atin,

dhe për të Bir’,

dhe për Frymën e Shenjt’,

siç ka qen’ dhe prej fillimit

ësht’ tash, e gjithmon’ mbetet,

bot’ e pafund, Amen, Amen.

Leximi i Ligjit & Thirrja për Pendim nga 1 Kor. 13

“Po të flisja gjuhët e njerëzve dhe të engjëjve, dhe të mos kisha dashuri, do të bëhesha si një bronz që kumbon ose si cimbali që tingëllon. ² Edhe sikur të kisha dhuntinë e profecisë, edhe të dija të gjitha misteret dhe mbarë shkencën dhe të kisha gjithë besimin sa të luaja nga vendi malet, por të mos kisha dashuri, nuk jam asgjë. ³ Edhe sikur të ndaja gjithë pasuritë e mia për të ushqyer të varfrit dhe ta jepja trupin tim që të digjej, e të mos kisha dashuri, nuk do të më vlente asgjë! ⁴ Dashuria është e durueshme; plot mirësi; dashuria nuk ka smirë, nuk vë në dukje, nuk krekoset, ⁵ nuk sillet në mënyrë të pahijshme, nuk kërkon të sajat, nuk pezmatohet, nuk dyshon për keq; ⁶ nuk gëzohet për padrejtësinë, por gëzohet me të vërtetën, ⁷ i duron të gjitha, i beson të gjitha, i shpreson të gjitha, i mban çdo gjë. ⁸ Dashuria nuk ligështohet kurrë… ¹³ Tani, pra, këto tri gjëra mbeten: besimi, shpresa dhe dashuria; por më e madhja nga këto është dashuria.”

Rrëfimi i Mëkateve

Perëndi i Dashurisë, dhe At i Birit që u dha për ne, sepse aq shumë e deshët botën, na fal për mungesën e dashurisë ndaj jush o Perëndi Triune, ndaj Fjalës tuaj, ndaj Kishës tuaj, ndaj të humburve në botë. Bëj që të buroj prej zemrave dhe jetëve tona besim, shpresë e dashuri, por mbi të gjitha dashuri, që duke ju dashur ju dhe krijesat tuaja, ne të mund të urrejmë ato mëkate nga të cilat na keni shpëtuar, për hir të Jezus Krishtit. AMEN.

Siguria e Faljes Hebrenjve 1:3

“Ai, duke qenë shkëlqimi i lavdisë së tij dhe vula e qenies së tij dhe, duke i mbajtur të gjitha me fjalën e fuqisë së tij, mbasi e bëri, përmes vetes së tij, pastrimin e mëkateve tona, u ul në të djathtë të Madhërisë, në vendet e larta”

§ Himni Falënderimi Doksologjia

Lavd’ Zotit, me bekime plot,

gjith’ ju krijesa këtu posht’

gjith’ ju turma në qiell lart,

Lavd’ Atit, Bir’t dhe Frymës Shenjt.

Lutja Pastorale

§ Himni i Përgatitor Psalmi 42

Si drenusha që kërkon ujin, ashtu un’ ty të kërkoj’

Ti je malli i zemrës sime dhe dua të të lavdëroj.

Ti, O Zot, më jep mburoj’, jetën time ta dorëzoj’

Ti je malli i zemrës sime, dhe dua të lavdëroj.

Më i shtrenjtë se argjend dhe ar vetëm ti k’naqësi m’ofron

Ti je bebëza e syrit tim, g’zim të plot veç ti m’dhuron

Ti je më shum’ se shok për mua, edhe pse ti je një mbret

Un’ të dua më shum’ se çdo njeri, dhe krejt që më përket.

Shërbesa e Fjalës

“..Bari thahet dhe lulja bie,

por fjala e Zotit mbetet përjetë,

dhe kjo është fjala që ju është shpallur.”–

(1 Pjet.1:24-25)

§ Himni i Përgjigjes Psalmi 8

Sa i mrekullu’shëm ësht’ Emri Yt mbi gjithësin’

O Zot, Zoti yn’ shtrive mbi qiejt’ tër’ madhështin’

Nga goja e foshnjave thur fuqin’ e lëvdimit,

Për ti mbyllur gojën krejt, armikut, hakërrimit.

Kur mendoj qiejt e tu, që dora jote krijoi,

hënë, yjet e gjith’çka që në kozmos modeloi

e çfar’ ësht’ njeriu që në gjith’ dobësin’ e tij

ta kujtosh e vizitosh me bekime e me hir.

Pak më t’ulët se vetja e krijove njeriun

e kurorëzove me nder, lavdi e birësim,

gjithçka që krijuat ju ia dhatë për mbret’rim

sa i mrekullu’shëm ësht’ emri Yt mbi tër’ dheun.

§ Bekimi Galatasve 6:16

“Dhe të gjithë ata që do të ecin sipas kësaj rregulle mbi ata qoftë paqja dhe mëshira, edhe mbi Izraelin e Perëndisë.”

Katekizmi për Memorizim

Pyetja 94: Çfarë është Pagëzimi?

Përgjigjja: Pagëzimi është një sakrament ku larja me ujë në emër të Atit, e të Birit, e të Frymës së Shenjtë, shënon e vulos shartimin tonë në Krishtin dhe pjesëmarrjen në përfitimet e besëlidhjes së hirit, si dhe zotimin tonë për të qenë të Zotit.

Pyetja 95: Kujt mund t’i administrohet Pagëzimi?

Përgjigjja: Pagëzimi nuk mund t’u administrohet atyre që janë jashtë kishës së dukshme, derisa ata të rrëfejnë besimin e tyre në Krishtin dhe bindje ndaj Tij ; por fëmijët e atyre që janë anëtarë të kishës së dukshme duhet të pagëzohen.

Programi 5 Ditor i Leximit të Biblës

Ezekieli 1-3; Gjoni 1
Ezek 4-6; Psalmi 82; Gjo 2
Ezek 7-9; Gjo 3
Ezek 10-12; Psalmi 83; Gjo 4
Ezek 13-15; Psalmi 136; Gjo 5

Buletini i Adhurimit – 16 Tetor 2022

15 Tetor, 202216 Tetor, 2022 nga Kisha Ungjillore e Reformuar Durres Durres

Votum Psalmi 124:8

Ndihma jonë është te emri i Zotit, që ka krijuar qiejt dhe tokën.

Përshëndetja e Shenjtë Galatasve 1:3

Hir mbi ju dhe paqe nga Perëndia Ati dhe nga Zoti ynë Jezu Krisht.

§ Thirrja për Adhurim Isaia 42:5-10

Kështu thotë Perëndia, Zoti, që ka krijuar qiejt dhe i ka shpalosur, që ka shtruar tokën dhe gjërat që ajo prodhon, që i jep fryjë popullit dhe frymë atyre që ecin në të: ⁶ «Unë, Zoti, të kam thirrur sipas drejtësisë dhe do të të zë për dore, do të të ruaj dhe do të të bëj aleancën e popullit dhe dritën e kombeve, ⁷ për t’u hapur sytë të verbërve, për të nxjerrë nga burgu të burgosurit dhe ata që dergjen në terr. ⁸ Unë jam Zoti, ky është emri im; nuk do t’ia jap lavdinë time asnjë tjetri, as lavdërimet e mia shëmbëlltyrave të gdhendura. ⁹ Ja, gjërat e mëparshme kanë ndodhur dhe tani po ju njoftoj gjëra të reja; unë jua bëj të njohura para se të mbijnë». ¹⁰ I këndoni Zotit një këngë të re, lëvdimin e tij nga skajet e tokës.

Lutja e Invokimit & Adhurimit të Perëndisë

§ Himn Adhurimi

Atë lavdëroje, që bën mrekulli!

E deshi aq botën, sa Birin e Tij

e dha si kurban që Ai ne t’na shpëtoj.

Çdokush mund të hyj’ tash në jetë të re.

Lavdëro Perëndin’, çdo njeri në k’të bot’!

Lavdëro Perëndin’, brohorit me g’zim plot!

O, eja tek Ati nëpër Bir’n e Tij,

dhe Atë lavd’roje, që bën mrekulli!

Ç’shpërblim i përsosur, i blerë me gjak!

Premtim i sigurt’ ësht’ për gjith’ besimtar’t.

Madje më i posht’ri fajtor që beson,

k’të falje të plot’ prej Jezusit fiton.

Çfar’ punësh t’mëdha Ai për ne i mbaroi!

Ç’ngaz’llim na jep Ai që me gjak na shpëtoi!

Por shum’ më i lart’, më i madh do të jet’

ai çast kur ta shohim Jezusin si Mbret

§ Rrëfimi i Besimit Rrëfimi i Besimit 8:3

Zoti Jezus, në natyrën e Tij njerëzore, i bashkuar kështu me atë hyjnoren, u shenjtërua dhe u vajos me Frymën e Shenjtë përtej çdo mase, duke pasur në vetvete të gjitha thesaret e urtësisë dhe të diturisë; i pëlqeu Atit që në Të të jetojë e gjithë plotësia; me qëllim që, duke qenë i shenjtë, i pafaj, i papërlyer, plot hir e të vërtetë, të ishte tërësisht i pajisur për të përmbushur detyrën e një Ndërmjetësi dhe Garanti. Këtë detyrë Jezusi nuk e mori Vetë mbi Veten, por u thirr në të nga Ati i Tij, i Cili vendosi tërë pushtetin dhe gjykimin në duart e Tij, dhe i dha Atij urdhrin për të bërë të njëjtën gjë.

§ Himni Triniterian Gloria Patri

Lavdia qoft’ për Atin, dhe për të Bir’, dhe për Frymën e Shenjt’,

siç ka qen’ dhe prej fillimit ësht’ tash, e gjithmon’ mbetet, bot’ e pafund, Amen, Amen.

Leximi i Ligjit & Thirrja për Pendim Psalmi 95:7-11

“Sepse ai është Perëndia ynë dhe ne jemi populli i kullotës së tij dhe kopeja për të cilën ai kujdeset. Sot, po të jetë se dëgjoni zërin e tij, ⁸ «mos e ngurtësoni zemrën tuaj si në Meriba, si ditën e Masas në shkretëtirë, ⁹ ku etërit tuaj më tunduan dhe më vunë në provë, edhe pse i kishin parë veprat e mia. ¹⁰ Për dyzet vjet e pata neveri atë brez dhe thashë: Janë një popull me zemër të përdalë dhe nuk i njohin rrugët e mia. ¹¹ Prandaj u betova në zemërimin tim: Nuk do të hyjnë në prehjen time».”

Rrëfimi i Mëkateve

Perëndi i Gjithëpushtetshëm, ju që shihni qartë se ç’ka në zemrën e çdo njeriu, që njihni çdo dëshirë të tij dhe që nuk mund t’ju fshihet asnjë sekret; na i fal mëkatet tona që janë të shumta, dhe pastro mendimet e zemrave tona përmes frymëzimit të Frymës së Shenjtë që të mund t’ju duam përsosmërish, dhe denjësisht të madhërojmë Emrin tuaj të shenjtë, përmes Krishtit, Zotit tonë. AMEN.

Siguria e Faljes Titi 3:4-7

“Po kur u shfaq dashamirësia e Perëndisë, Shpëtimtarit tonë dhe dashuria e tij për njerëzit, ⁵ na shpëtoi jo me anë të veprave të drejta, që ne bëmë, por sipas mëshirës së tij, me anë të larjes së rilindjes dhe të ripërtëritjes së Frymës së Shenjtë, ⁶ të cilën e derdhi me mbushulli mbi ne, me anë të Jezu Krishtit, Shpëtimtarit tonë, ⁷ që ne, të drejtësuar me anë të hirit të tij, të bëhemi trashëgimtarë të jetës së përjetshme, sipas shpresës që kemi.”

§ Himni Falënderimi Doksologjia

Lavd’ Zotit, me bekime plot, gjith’ ju krijesa këtu posht’

gjith’ ju turma në qiell lart, Lavd’ Atit, Bir’t dhe Frymës Shenjt.

Lutja Pastorale

§ Himni i Përgatitor Psalmi 101

Do t’këndoj lavdet e tua, mir’sin dhe drejtësin’

Do t’jetoj shenjtërin’, Zot kur do të vish tek un’?

Në pastërtin’ e zemrës do t’jetoj n’thjeshtësi,

n’urrejtje për mëkatin, do t’ruaj sytë e mi.

Zemra e çoroditur do t’largohet nga unë,

lig’sia, shpifja, mburrja nuk do t’gjejn vend tek unë.

Do t’ndjek me sy besnikët, do t’jem me ta çdo kohë,

i drejti dhe i ndershmi do t’jet shërbenjsi im.

Kush vepron me mashtrime ndihmën s’do përfitoj

kush jeton me gënjeshtra pranë meje s’do t’qëndroj.

Gjith të pabes’t e vendit do shpërblej me dënim

do ç’rrënjos nga Qyteti i Zotit ligësinë.

Shërbesa e Fjalës

“..Bari thahet dhe lulja bie,

por fjala e Zotit mbetet përjetë,

dhe kjo është fjala që ju është shpallur.”–

(1 Pjet.1:24-25)

§ Himni i Përgjigjes Psalmi 103

Beko o shpirti im, ti Perëndinë

Dhe jo ti mos harro veprat e Tij.

Ai është i vetmi që shëron,

dhe nga vdekja të shpëton.

Ai na i fal të gjitha paudhësitë.

Rrugët e Tij të çojnë vetëm në dritë.

Ai është i vetmi Perëndi,

që për ne dha Birin e Tij.

I mbushur plot me gëzim

Zotin beko o shpirti im.

Dhe lavdërojë Atë ti përgjithmonë.

Në të mirë e në rrezik, jo ti mos kij frikë.

Zoti ynë është një Zot besnik. (x2)

§ Bekimi 2 Timoteut 4:22

“Zoti Jezu Krisht qoftë me frymën tënd! Hiri qoftë me ju! Amen.”

Gjykimi i Hipokrizisë – Marku 11:12-14; 20-24

21 Nëntor, 201916 Tetor, 2022 nga Kisha Ungjillore e Reformuar Durres Durres

Mrekullia që kemi për studim sot është tepër e veçantë dhe e çuditshme. Çdo mrekulli tjetër të Zotit që kemi studiuar deri tani, ka qenë një mrekulli bekuese, një akt mirësie dhe mëshire. Por mrekullia e tharjes së fikut është një mrekulli për shkatërrim dhe dënim. Ka disa studiues që mendojnë se kjo ngjarje nuk është aspak një mrekulli por një shëmbëlltyrë. Por, sipas përkufizimit se çfarë është një mrekulli, të cilën e kemi studiuar në kapitullin e parë, edhe ky veprim i Jezusit duhet klasifikuar si një mrekulli. Në të njëjtën kohë, është e vërtetë që kjo mrekulli funksionon në të njëjtën kohë edhe si shëmbëlltyrë.

Lexo Marku 11:12-14 dhe 18-22. Konteksti i kësaj mrekullie është i rëndësishëm (shiko vargjet 1-11). Ngjarja ndodhi të hënën e javës në të cilën u kryqëzua Zoti, dhe të nesërmen e hyrjes së Tij triumfante në Jerusalem, që njihet sot si E Diela e Palmave. Në mbrëmjen e asaj dite ai u kthye që të kalonte natën në Betani, një qytezë e vogël rreth 3 kilometra jashtë Jerusalemit. Në Betani ai qëndronte në shtëpinë plot dashuri për Zotin të miqve të Tij, Llazarit, Marisë dhe Martës. Praktika e Zotit gjatë javës së fundit, javës në të cilën do të tradhëtohej, kryqëzohej dhe vdiste, praktika e Tij ishte që të vazhdonte shërbesën e Tij gjatë ditës në Jerusalem, dhe në darke të kthehej në Betani. Të hënën në mëngjes Zoti po rikthehej në Jerusalem nga Betania, dhe rrugës Ai i foli fikut fjalën e gjykimit.

A mendon se Jezusi ishte i uritur atë mëngjes?
Cili ishte praktika e tij e zakonshme në mëngjes (Marku 1:35?
Njeriu i uritur dëshiron ushqim. Po kështu edhe Zoti ynë në natyrën e tij njerëzore. Çfarë pa dhe dëshiroi Ai?
Përse mendoi Ai se pema duhej të kishte fryte?

Ishte pranverë. Pema e fikut në Palestinë në fillim lidhte kokrrat dhe më pas nxirrte gjethet. Në fillim të pranverës, përpara se sa të dilnin gjethet pra, pema e fikut palestinez prodhonte një fryt jeshil shumë të shijshëm. Kështu një pemë fiku me gjethe ishte deklarata dhe ftesa e fikut se ishte gati për tu shijuar. Por kur Jezusi shkoi tek kjo pemë, ai nuk pa asnjë fryt për të shijuar, pavarësisht pamjes së saj premtuese.

Çfarë bëri Zoti ynë më pas (v. 14).
Përse bëri ai këtë deklaratë kaq të rëndë dhe solemne?

Është e rëndësishme që të kuptojmë se arsyeja që Zoti Jezus bërë atë deklaratë mallkimi ndaj asaj peme fiku nuk kishte të bënte as me urinë e Tij dhe as me zhgënjimin e Tij se nuk gjeti frytë në atë pemë. Ka shumë që nuk e kuptojnë rëndësinë apo arsyen e këtij veprimi. Për disa ky është një mallkim i dhe një shkatërrim i panevojshëm i një peme plot jetë. Por mallkimi i fikut nuk ishte një manifestim i panevojshëm dhe bosh i fuqisë së Tij hyjnore. Mallkimi i fikut ishte një akt mësimi, një leksion i një të vërtetë të thellë dhe të rëndësishme frymore, i dhënë përmes një akti parabolik.

J.C. Ryle e shpjegon kështu: “Ne nuk kemi të drejtë që të kundërshtojmë veprimi dënues të Krishtit ndaj fikut, ashtu siç nuk kemi të drejtë të kundërshtojmë ofrimin e qengjit si sakrificë nën ligjin Mosaik. Në atë ofertë, jeta e pafajshme e një kafshe merrej çdo ditë. Por qëllimi i kurbanit të përditshëm që vendosej para syve të njerëzve si një flijim për mëkatin, e justifikonte marrjes e jetës së qengjit. Po në të njëjtën mënyrë justifikohet marrja e jetës së një peme nga Zoti ynë për të na dhënë mësimin e ungjillit.”

Mësimi që Zoti na dha është rreziku i madh që shtrihet mbi personin që nuk jep fryte edhe se deklaron se beson. Zoti ynë ua ka përsëritur shumë herë me insistim dishepujve se vërtetësia e rrëfimit të besimit na zbulohet nga frytet (Mateu 7:15-20; Gjoni 15:1-17). Zoti e mallkoi dhe e dënoi atë pemë fiku sepse nga jashtë ajo deklaronte që të ishte diçka që nuk ishte me të vërtetë.

Përmes kësaj shëmbëlltyre, Zoti ynë i deklaroi Izraelit se besimi i saj vetëm formal dhe pa asnjë fryt është një rrëfim bosh besimi. Ky ishte një mësim edhe për kishën e Judenjve, për skribët e farisenjtë dhe drejtuesit e tjerë të jetës religjioze të kombit. Besimtarët judenj të asaj kohe që e shikonin veten si pasardhës të besimit të Moisiut, ishin si ajo pema, ne dukje me jetë por në të vërtetë pa fryte. Ata kishin njohje, privilegje frymore, ndriçim dhe rrëfimi besimi. Kur Mesia erdhi në mes të popullit të Tij ai kishte çdo të drejtë që të priste e kërkonte prej tyre fryte që përkonin me deklaratën e tyre të besimit. Por Ai nuk gjeti në ata atë fryt që pritej prej tyre me tërë atë njohje dhe ndriçim frymor. Ata kishin Ligjin dhe Profetët që u deklaronin Krishtin. Ata kishin parë tërë veprat e Tij që provonin se Ai ishte Profeti i Madh që duhej të vinte. Por ai nuk e gjeti ndër ta këtë fryt të besimit. E njëjta gjë vlen edhe për ata sot që thonë se janë të Krishterë por nuk kanë as frytin e mësimit të shëndoshë biblik dhe as praktikën e një jete të shenjtë. Ata janë si ai fiku që mallkoi dhe shkatërroi Krishti: Ata janë hipokritë dhe fallso.

Por mësimi që Krishti kishte për dishepujt e Tij vazhdoi edhe në rrugën e tyre të kthimit nga Jerusalemi në Betani (v. 20).

Në çfarë gjendje ishte pema e fikut?
Nga e dimë se pema e fikut ishte plotësisht e tharë?

Le të vëmë re se pema e fikut nuk u dënua sepse ishte pa fryte, por sepse deklaronte me anë të gjetheve se kishte fryte kur në fakt ishte pa fryte. Ajo nuk u mallkua se ishte shterpë por sepse fallso dhe hipokrite. Sot ka shumë kombe, rajone gjeografike apo komunitete të mëdha njerëzish që deklarojnë se janë të Krishterë por nuk lidhin fryte. A nuk bëjmë të njëjtën gjë ehe ne si individë, si besimtarë? A nuk i deklarojmë Perëndisë, Kishës dhe botës se jemi besimtarë të vërtetë nga njëra anë, dhe nga ana tjetër frytet tona janë të pakta, apo pak prej atyre që janë të krishterë kanë frytet e një shpëtimi të vërtetë. Format e jashtme, marrja e darkës së Zotit, aktivitet e kishës, pagëzimi janë vetëm gjethe të jashtme. Gjethet pa fryte ngelen vetëm gjethe, dhe pa frytin e ëmbël të shenjtërisë ato të sigurojmë vetëm dënimin dhe shkatërrimin prej Krishtit.

Përse është kaq e rëndësishme lidhja e fryteve të besimit, bindjes dhe shenjtërisë në jetën e të Krishterit?

Frytet e besimit, provat që vërtetojnë se dikush është me të vërtetë i shpëtuar, se po jeton jë jetë me Krishtin dhe në Krishtin janë pendimi ndaj Perëndisë dhe njeriut, besimi ndaj Jezus Krishtit si Zot dhe Shpëtimtar, dhe një shenjtëri e vërtetë në jetën e përditshme. Le të kujtojmë se Frytet e Frymës i kemi të renditura tek Galatasve 5:22-23.

Le të lutemi që Perëndia të na bekojë me dëshirën për të lidhur fryte siç i kanë hije rrëfimit të besimit tonë. Le të mos e harrojmë kurrë thirrjen dhe aplikimin personal të kësaj mrekulli dhe mësimi të Zotit për ne vetë.

A përkujdeset Jezusi për ne? – Marku 4:35-41

13 Nëntor, 201916 Tetor, 2022 nga Kisha Ungjillore e Reformuar Durres Durres

Njeriu modern, pavarësisht se sa shumë flet e debaton për motin, apo për ngrohjen globale, dhe se çfarë duhet të bëjë për ta ndryshuar atë, nuk është aspak në gjendje që ti ndryshojë apo ti influencojë elementet atmosferike. Njerëzimi nuk mund të ndalojë tërmetet, tufanet, e madje as përmbytjet që vijnë si pasojë e reshjeve të rënda apo uraganeve të fuqishëm. Vetëm perëndia është në kontroll të elementeve të natyrës. Jezusi urdhëroi stuhinë dhe dallgët që të qetësoheshin dhe ato iu bindën atij. Mrekullitë e Jezusit mbi natyrën janë më të vështirat për skeptikët për tu besuar. Shumë janë gati që ti pranojnë mrekullitë e shërimeve siç i gjejmë në Bibël dhe mundohen që ti shpjegojnë ato si veprime të një njeriu që njeh mjekësinë. Por skeptikët nuk kanë shpjegime të mundshme për mrekullitë e Jezusit mbi natyrën. E vërteta biblike është se Jezusi e ka provuar veten e tij që të jetë Perëndia i trupëzuar, Profeti i Madh që duhej të Vinte nga Perëndia.

Lexo Marku 4:31-41. Kjo mrekulli gjendet gjithashtu edhe tek Mateu 8:23-27; dhe Luka 8:22-25. Jezusi u tha dishepujve, pas ringjalljes dhe pak para se të ngrihej lart (Mateu 28:16-20), “Mua më është dhënë çdo pushtet në qiell e në tokë.” Këtë lloj autoriteti hyjnor Jezusi e shpalosi gjatë tërë kohës që ai shërbeu në tokë, përmes mrekullive të Tij.

Cili është konteksti i kësaj mrekullie (v. 35-36)? Ishte mbrëmje. Jezusi kishte predikuar dhe shërbyer tërë ditën dhe tani ai ishte i lodhur. Kështu ai i urdhëroi dishepujt që të shkonin me të në anën tjetër të liqenit. Cili liqen ishte ky?

Mateu 8:23 thotë, “Dhe mbasi ai hipi në barkë, dishepujt e tij e ndiqnin.” Fraza e fundit është e rëndësishme për këtë histori. Të jesh dishepull i Krishtit do të thotë që ta ndjekësh atë kudo dhe me çdo çmim.

Çmimi i dishepullimit për këta dishepuj gjendet tek Marku 4:37. Cili është ai?

Krahasoje këtë pasazh me ato tek Mateu dhe Luka.

Tek Mateu 8:23 termi që përdoret është seizmos që përkthehet tërmet ose një stuhi e dhunshme. Tek Marku 4:37 është termi lailaps– një stuhi e madhe, e shoqëruar me dallgë që shtriheshin mbi varkë. Ungjijtë pra na përshkruajnë një stuhi të rëndë, që po e hidhte varkën lart e poshtë dallgëve të larta, jashtë kontrollit të dishepujve, dhe në rrezik të plotë mbytjeje.

A nuk e kishin ndjekur plot bindje këta dishepuj Jezusin?

Këtu gjejmë një mësim të rëndësishëm për ne: fakti që ne i besojmë Krishtit dhe madje edhe mund të jemi në shërbim të Tij, nuk na përjashton nga stuhitë e jetës. Shpesh herë ne mendojmë së nëse i besojmë Jezusit, nëse i ofrojmë bindje të përsosur, nëse do të jemi në shërbim të tij, ne nuk do të prekemi nga tundimet e vështirësitë, trishtimet dhe sprovat e jetës. Por shpesh herë e kundërta është e vërtetë. Zoti Jezus na i mëson shumë prej mësimeve më të rëndësishme të jetës tonë në mes të stuhive të jetës.

Cili ishte reagimi i Jezuit ndaj gjithë këtij shqetësimi (v. 38)?
Si ishte e mundur që Jezusi mund të flinte në mes të stuhisë?

Sigurisht që Zoti Jezus në natyrën e Tij njerëzore ishte i lodhur nga dita e gjatë e shërbimit. Këtë ne nuk duhet ta harrojmë kur lexojmë Ungjijtë. Jezusi ishte plotësisht dhe vërtetësish njeri si edhe ne. Ai përjetonte dhimbje fizike, urinë, lodhjen, etjen, dobësinë. Zoti ynë e njeh mirë natyrën tonë njerëzore, dobësitë tona, nevojat tona. “ne nuk kemi një kryeprift që nuk mund të vuajë bashkë me dobësitë tona, por që u tundua në të gjitha njësoj si ne, por pa mëkat” (Heb. 4:15). Por mbi të gjitha, Zoti Jezus kishte besimin e patundur tek Ati i Tij i cili kujdesej për Birin.

Cili ishte qëndrimi i dishepujve kur panë që Jezusi ishte në gjumë?

Le të mos harrojmë se katër prej dishepujve ishin peshkatarë të vjetër dhe të regjur më stuhitë, dhe që e njihnin atë liqen shumë mirë.

Përse u frikësuan kaq shumë ata kur Zoti i tyre ishte aq afër?
A mendoni se ata vërtetë besuan se ishin në prag të vdekjes?
Lexo Marku 4:38. Cili është kuptimi i pyetjes “Mësues, a nuk shqetësohesh që ne po marrim fund?”
Përse menduan ata se Jezusi nuk po merakosej farë për ta?

Një mësim i dytë që nxjerrim nga kjo ngjarje është se nuk është aspak e pazakontë që ndjekësit e Zotit të përjetojnë ankth, frikë e pasiguri, kur ne ndjejnë pranë prezencën e Zotit Jezus. Vini re pyetjen e Tij tek Mateu 8:26, përpara se sa ai të qetësojë stuhinë. Jezusi nuk ishte aspak i shqetësuar për dallgët që dukeshin sikur po përpinin varkat.

Lexo Marku 4:39. Çfarë bën Zoti?

Të tre Ungjijtë përdorin termin “…qortoi”. Në mrekullitë e tjera Zoti qortoi demonët. Këtu ai qorton stuhinë dhe detin. Ndoshta ky element na zbulon se Zoti sovran pat lejuar të ligun ose demonët e tij për të ngritur këtë stuhi të madhe, me qëllim që Zoti të testonte dishepujt e Tij. Dy kapitujt e parë të Jobit tregojnë se si Perëndia lejon të ligun që të përdorë elementet e natyrës për të testuar popullin e Tij.

Çfarë ndodhi pasi Zoti qortoi stuhinë dhe i foli detit, “Pusho, fashitu!”?
Sa shpejt u qetësua stuhia?

Luka thotë se tërbimi i detit i qetësua plotësisht. Zakonisht, pasi një stuhi fashitet mbi det, deti vazhdon që të ketë dallgë. Por nën Fjalën e Zotit, të gjitha elementet e natyrës ranë në qetësi të plotë. Cfarë na mëson kjo gjë mbi fuqinë e Zotit tonë?

Sipas Markut 4:40 Zoti me sa duket u ka folur përsëri dishepujve “Pse jeni kaq frikacakë? Si nuk keni besim?”
Përse ua bën këtë pyetje Jezusi?
Si e treguan ata frikën e tyre?
Çfarë mësimi po u mësonte Zoti ynë dishepujve?
Çfarë mësimi besimi po na mëson Zoti ynë përmes këtij pasazhi të Biblës?
Si duhet që ti aplikosh këto mësime në jetën tënde?
Çfarë sfidash e testimesh po kalon në këto momente në jetën tënde?
Sa afër të është Zoti Jezus Krisht në këto momente? Apo më saktë, sa afër po i qëndro ti Zotit Jezus në këto momente?
Dishepujt “i zuri një frikë e madhe dhe i thoshin njëri-tjetrit: «Vallë, kush është ky, që po i binden edhe era, edhe deti?».” Përse duhej që ata të bënin këtë pyetje (v. 40)?
A po rritesh ti në njohjen e personit të Zotit që ti rrëfen se i beson? Si?

Na duhet që të pranojmë se besimi shpëtues që kemi nga Fryma e Shenjtë shpesh herë është e përzier me ndrojtje dhe me dobësi. Dishepujt e parë të Zotit tonë i shfaqën këto dobësi, dhe po kështu i shfaq edhe jeta e gjithsecilit prej nesh. Le të lutemi vazhdimisht, “Zot ma rrit besimin”. Ne nuk do ta njohim kurrë dobësinë e besimit tonë nëse Zoti nuk na vendos nën testet e orkestruara nga Ai vetë. Le të kujtojmë se sa shumë i bekuar është ai person që zbulon se besimi i tij i qëndron stuhive të jetës. Kemi plot arsye për të falënderuar Perëndinë dhe Zotin tonë Jezus Krishtin, i cili si Kryeprifti ynë besnik, është i mëshirshëm dhe zemërbutë ndaj nesh. Ai na njeh kështu siç jemi dhe nuk na flak tej për shkak të rënieve tona. Ai kujdeset dhe i mëshiron ata që ai i teston apo disiplinon, dhe i përgjigjet madje edhe lutjeve të frikacakëve me besim të dobët.

Tani unë shikoj – Marku 7:31-37

13 Nëntor, 201916 Tetor, 2022 nga Kisha Ungjillore e Reformuar Durres Durres

Shumë prej mrekullive të Zotit tonë ishin mrekulli shërimesh. Fuqia e Perëndisë në jetën e njeriut shihet shumë qartë dhe personalisht kur i verbëri shikon, leprozi pastrohet, i shurdhi dëgjon, dhe memeci flet.

Vetëm Zoti dhe profetët e Tij mund të shërojnë. Perëndia e bëri veten e Tij të njohur si “Shëruesi juaj” (Eksodi 15:26). Një prej emrave të Tij është Jehova Rophe-Jehova Shëruesi. Perëndia u tha Judenjve se Ai nuk do të hidhte mbi ta sëmundjet që do të hidhte mbi Egjiptianët sepse “…unë [jam] Jehova që të shëron”. Kështu, nëse Jezusi është Jehova i trupëzuar, Ai duhet që të vërtetojë që Ai është shëruesi hyjnor.

Vendodhja e kësaj mrekullie ishte rajoni i Dekapolisit. Rajoni quhej kështu sepse përbëhej nga dhjetë qytete të vogla (nga greqishtja, deka-dhjetë, polis-qytet), me shumicë popullsie greke të vendosur atje si kolonë.

Çfarë mrekullish të tjera kreu Jezusi në këtë rajon?

Shiko Marku 5:1-20. Pasi Jezusi shëroi të demonizuarin gadarenas, njerëzit i kërkuan Jezusit që të largohej nga krahina e tyre. Ata nuk e donin Zotin atje sepse ai po u shqetësonte situatën që ata kishin rregulluar për veten e tyre. Por tani, Me sa duket, Jezusi është përsëri i mirëpritur në atë rajon.

Përse ky ndryshim?
A është e mundur që ish-demoniaku të ketë dëshmuar kaq shumë për Jezusin në tërë atë rajon sa që njerëzit duan që ta kenë Jezusin përsëri në mesin e tyre?
Lexo Marku 7:31-37. A mendoni se Jezusi qëllimisht po udhëtonte përmes krahinës së Dekapolosit? Përse?
Shihni hartën që tregon krahinën e Dekapolosit. A ishte kjo krahinë jashtë trajektores së Tij apo i duhej që të kalonte nëpër të?
Kush solli të shurdhin dhe të memecin tek Jezusi?
Përse nuk erdhi ai vetë tek Jezusi?
Çfarë dëshironin ata që Jezusi të bënte?
Vendosja e duarve me lutje ishte praktika e Judenjve që lidhej me bekimin dhe shërimin. A mendoni se shokët e të sëmurit besonin se Jezusi ishte në gjendje që ta shëronte mikun e tyre?
Përse?
Përse e veçoi Jezusi këtë njeri nga turma?

Ndoshta Jezusi e veçoi të shurdhin nga turma që ai të fokusohej më mirë tek Jezusi. Jezusi ishte një njeri i përulur, dhe çdo gjë e bënte që Ati i tij të lavdërohej. Edhe pse ishin miqtë e tij ata që e sollën të shurdhin tek Jezusi, ai ishte plotësisht i gatshëm që ta ndiqte Jezusin edhe larg të njohurve të tij.

Si e shëroi Jezusi këtë njeri?

Zoti përdorte veprime simbolike për të nxitur besimin e këtij njeriu dhe për të zgjuar në të pritshmërinë e bekimit që do të merrte.

Përse Zoti ynë ngriti sytë nga qielli?
Përse Jezusi vazhdimisht lavdëronte Atin në çdo gjë që bënte Ai?

Kjo tregonte se çdo gjë që Jezusi bënte, e realizonte përmes fuqisë hyjnore nga lart.

A ishte e rëndësishme që i shurdhi të dëgjonte Jezusin të shqiptonte fjalën «Effatha»?
Sa shpejt ndodhi shërimi, pasi Jezusi tha fjalën «Hapu!»?

Vini re që në vargun 35, i shëruari filloi të fliste rrjedhshëm.

Çfarë detajesh në vargun 36 na tregon se turma ishte plotësisht e habitur me këtë ngjarje dhe se ata po i viheshin Jezusit dhe të shëruarit nga prapa?

Kjo mrekulli është një portretizim i bukur i shërimit fizik por edhe frymor. Kujtoni që qëllimi i studimit të mrekullive të Zotit tonë është zbulimi i kuptimit frymor të tyre. Cilët persona janë frymërisht të shurdhët dhe memecë? I tërë njerëzimi është frymërisht shurdh dhe memec përpara Perëndisë. (Çdo të thotë kjo gjë? Jep shembuj!) Ngjallja frymore ndodh vetëm pasi Perëndia lëviz brenda frymës së njeriut. Kujto se sa shpesh Zoti thoshte, “Ai që ka veshë, le të dëgjojë”. Kjo është një deklaratë absurde nëse Zoti nuk po i referohej një të vërtetë të thellë frymore. Jezusi nuk po fliste për të dëgjuarit fizik por dëgjimit frymor që është dëgjimi i vërtetë, aftësia për të dëgjuar më veshin e brendshëm të shpirtit. NË këtë botë, ne kemi nevojë që Perëndia të na hapë veshët e zemrës me qëllim që ne të mund të dëgjojmë dhe bëjmë Fjalën e Jetës.

Tregoju të tjerëve në grup, se çfarë provash ke ti, që i ke veshët frymor të hapura nga Fryma e Shenjtë: Memeci i shëruar filloi menjëherë që të flasë rrjedhshëm. Ai nuk po u tregonte të tjerëve mbi motin apo ngjarjet politike të javës. Ai po u fliste atyre për Zotin dhe Shëruesin e tij. E njëjta gjë qëndron edhe për ne. Nëse eshët dhe goja jonë është vërtetë e shëruar frymërisht nga Zoti ynë, atëherë ne do të kuptojmë të vërtetat e thella dhe hyjnore mbi personin dhe veprën e Zotit tonë, Profetit të madh të Perëndisë. Po kështu, goja jonë është hapur që tu tregojë të tjerëve për Krishtin.

Tek vargu 36 lexojmë se Zoti u tha turmave që të mos i tregonin askujt mbi këtë mrekulli që ata kishin parë të bërë prej Tij.

Përse u dha Ai këtë urdhër në atë kohë?

Ndoshta sepse Atij nuk i kishin ngelur shumë ditë, armiqtë e Tij po kërkonin shkak për ta vrarë, dhe Ai kishte ende shumë punë për të bërë përpara se sa të vinte koha e kryqit. Lajmi i mrekullisë dhe i vendodhjes së tij në rajon mund të shkaktonte arrestimin e tij të parakohshëm. Por sa më shumë Jezusi u thoshte turmave që të mos flisnin, aq më shumë ato dëshmoni me zell për mrekullinë që kishin parë.

Vini re dëshminë e mrekullueshme që jepnin ata që kishin parë me sytë e tyre këtë mrekulli (v. 37):

Nëse kjo dëshmi dilte nga gojët e paganëve helenë të asaj kohe, aq më tepër kjo dëshmi duhet të dalë me më shumë zell nga goja jonë.

Për çfarë e kishin fjalën ata kur thanë “Ai çdo gjë e ka bërë mirë”?
Çfarë duhet të themi ne sot si besimtarë të Krishterë?

J.D. Ryle shkroi, “Zoti ynë i ka bërë të gjitha gjërat mirë: – duke na nxjerrë nga errësira në dritë të mrekullueshme, – kur na përul për të na mësuar dobësinë, fajin dhe marrëzinë tonë; – në heqjen e idhujve tanë, dhe zgjedhjen e të gjitha pjesëve tona, – në vendosjen e aty ku ne jemi, dhe duke na dhënë atë që kemi, – sa mirë është bërë çdo gjë.”

Kjo mrekulli, ashtu siç edhe çdo mrekulli tjetër e Zotit, është prove e hyjnisë së Tij dhe e identitetit të Tij si Mesia i Perëndisë: “Atëherë do të hapen sytë e të verbërve dhe veshët e të shurdhëve; ⁶ atëherë çalamani do të kërcejë si një dre dhe gjuha e memecit do të bërtasë nga gëzimi, sepse do të dalin ujëra në shkretëtirë dhe përrenj në vendin e vetmuar” (Isaia 35:5-6). Zoti është me të vërtetë shëruesi hyjnor dhe e gjithë lavdia duhet ti shkojë Atij. A keni ju të afërm apo miq që janë të shurdhët frymërisht? Dëshmia e të verbrit ishte: “Unë isha i verbër por tani shijoj”. Të gjithë ne që e deklarojmë Jezusin si Zotin tonë duhet ta kemi një dëshmi të tillë. “Unë dikur isha shpirtërisht i verbër, i shurdhët dhe memec, por Zoti nga mëshira e Tij e madhe për mua, vendosi Frymën e shenjtë në mua që të më hapë sy e veshë që ta shikoj dhe besoj Atë, dhe më hapi gojën që ta adhuroj atë”. Le të lutemi që Perëndia do të na forcojë e nxisë të gjithë ne që ti bëjmë të njohur kombit tonë veprat e Tij të mrekullueshme për ne.

Peshkatari Hyjnor – Luka 5:1-11

13 Nëntor, 201916 Tetor, 2022 nga Kisha Ungjillore e Reformuar Durres Durres

Shpesh herë ne e përdorim titullin “Zot” kur flasim për Jezus Krishtin pa e kuptuar tërë thellësinë e kuptimit që përmban ky titull. Jezus Krishti është vërtetë Zoti i gjithçkaje. Ai është bashkë-Krijuesi i universit. Në këtë studim do të shikojmë se si Ai është Zoti sovran mbi tërë krijesën. Ai që është Zot mbi tërë natyrën është Perëndia ynë. Shumë prej mrekullive të Krishtit u bënë mbi sferën e natyrës për të treguar se vullneti i Krishtit dhe mënyrat e forca e Tij është më e madhe se sa ligjet e natyrës që qeverisin botën. Çfarë janë mrekullitë? Mrekullitë janë vepra të fuqishme të bëra nga sfera hyjnore për të qenë prova e vërtetësisë së atij që i deklaron ato. Mrekullia që përshkruhet tek Luka 5:1-11 njihet si mbledhja e parë e peshqve.

Lexo Ungjillin sipas Lukës 5:1-11. Ndërsa lexon vë re mrekullinë që përshkruan dhe personat e përfshirë në të. Mrekullia ka kuptim e rëndësi akoma dhe më të madhe kur kujtojmë se Krishti po komunikon me njerëz në fushën e tyre të profesionit. Kur Ai na jep një mësim biblik, Ai gjithnjë vjen e na merr aty jemi dhe na tërheq e drejton në një të vërtetë më të lartë.

Cili është konteksti i kësaj mrekullie?
Çfarë mrekullish të tjera kanë ndodhur rreth këtij liqeni?
Çfarë detajesh në tekst të bën të mendosh se Jezusi ishte një predikues i njohur?
Përse turmat e ndoqën Jezusin? Për ato që thoshte apo për ato që bënte?
Përse e ndjek ti Krishtin? Për ato që ai bën për ty? Apo për atë që Ai është, Zoti i Lavdisë?
Si u largua Jezusi nga turmat në mënyrë që të predikonte? (v. 2-3)
Nga varka e kujt predikoi Jezusi?
Cili ishte emri tjetër i Simonit?
Çfarë kërkoi Jezusi që të bënte Simoni?

Në kohët antike, praktika ishte që mësuesi rrinte ulur kur fliste, ndërsa dëgjuesit rrinin në këmbë. Sot, ai që flet rri në këmbë ndërsa dëgjuesit rrinë ulur.

Në këtë pasazh nuk na thuhet se çfarë Jezusi tha, pasi nuk është ky qëllimi i pasazhit.

Çfarë bëri Jezusi për të vërtetuar autoritetin e mesazhit të Tij?

Kujtoni që mrekullitë kanë për qëllim që të vërtetojnë mesazhin e folësit. Mrekullitë gjithashtu kishin për qëllim që të vërtetonin edhe autoritetin hyjnor të profetit që fliste. Profetët ishin njerëz që deklaruar vullnetin e Perëndisë për popullin e Tij. Në Dhiatën e Vjetër ata njiheshim me emrin profetë, ndërsa në Dhiatën e Re me emrin Apostuj apo Ungjilltarë.

Çfarë i kërkoi Jezusi që të bënte Pjetri?

Peshkatarët e Galilesë kishin më shumë sukses kur peshkonin natën. Jezusi i urdhëroi ata që të hidhnin rrjetat thellë kur peshkimi më i mirë në Galile ndodhte në sipërfaqen e liqenit.

Pra Jezusi urdhëroi që të bënin dy veprime që shkonin kundra praktikës profesionale të peshkatarëve të Galilesë. Përse?
Me sa gatishmëri iu bind Pjetri urdhrit të Jezusit? A hezitoi Pjetri?
Cili ishte rezultati i bindjes së Pjetrit?
Rrjeta e peshkatarëve filli që të çahej nga pesha. A u habitën Pjetri dhe peshkatarët e tjerë nga bollëku i gjuetisë?
Çfarë na bën të mendojmë se kjo ishte gjuetia më e mirë që kishin pasur ndonjë herë?

Nga kjo mrekulli ne mësojmë se Jezusi sundon mbi natyrën (shiko Psalmi 8). Kjo mrekulli gjithashtu është prove e gjithë-njohjes së Jezusit, dhe se njohja e tij nuk ishte aksidentale por e vërtetë dhe buronte nga vetvetja. Sa ngushëlluese është për ne që të dimë se Shpëtimtari ynë njeh çdo detaj të jetës tonë dhe të botës që na rrethon, dhe se Ai është i gjithë-pushtetshëm, dhe se madje Ai mund ti përdorë ligjet e natyrës për të mirën tonë (Rom. 8:28).

Cili ishte reagimi i Pjetrit ndaj kësaj mrekullie?
A mendoni se e kuptojmë plotësisht rëndësinë e mrekullisë që Pjetri pa me sytë e Tij?
Kur Pjetri kuptoi rëndësinë e asaj që kishte ndodhur, ai ra në gjunj dhe tha, “Zot, largohu prej meje, sepse jam njeri mëkatar”. Pjetri kuptoi gjëmën e madhe të mëkatit të tij. Ai e dinte se nuk mund të qëndronte në prezencën e Zotit të Shenjtë. Përse u ndje Pjetri kështu?
A nuk i kishte qëndruar ai besnik urdhrit të Zotit?

Pjetri ishte i pushtuar nga fakti se ishte në prezencën e Perëndisë së Gjallë. A e keni përjetuar ndonjë herë këtë ndjenjë? Sa gjë e mirë është që ne ta përjetojmë shpesh barrën e natyrës tonë mëkatare, dhe të vijmë me mahnitje dhe përulësi të thellë në prezencën e Zotit, Perëndisë së Gjithëpushtetshëm.

Kush e ndihmoi Pjetrin që të tërhiqte rrjetën (v. 10)?
Cfarë do të bëheshim më pas këta burra?
Përse Jezus i tha Pjetrit, “Mos u frikëso?”
Çfarë do të ishte detyra e Pjetrit më pas?

Vini re rrëfimet paralele të kësaj historie tek Mateu 4:18-20 dhe Marku 1:1-20.

Si e përgatiti Pjetrin kjo histori për të qenë më pas një peshkatar besnik njerëzish?
Nëse një peshkatar njerëzish është me të vërtetë i thirrur nga Krishti për këtë qëllim, cili do të jetë rezultati?
Sa i madh do të ishte “gjahu” i Pjetrit?
Në pasazhet paralele gjemë gjithashtu edhe thirrjen ndaj Jakobit dhe Gjonit. Çfarë bën ata pasi i nxorën varkat në breg?
Çfarë do të thoshte për ata që të linin gjithçka dhe të ndiqnin Jezusin?
A nuk është kjo thirrja e ungjillit? A nuk duhet të braktisim edhe ne gjithçka për të ndjekur Krishtin?
Si i përgatiti kjo mrekulli këta dishepuj dhe apostuj të ardhshëm për shërbesën e tyre apostolike më vinë?
A është Perëndia i kufizuar në ato çfarë Ai ka dëshirë që të bëjë?
Me një Perëndia të tillë madhështor për nga fuqia e shenjtëria, a nuk duhet që edhe ne si edhe Pjetri të thërrasim çdo ditë, “Zot, largohu prej meje, sepse jam njeri mëkatar”? A nuk është një ngushëllime i madh të dimë se ky Perëndi i shenjtë është një Perëndi që na i fal mëkatet tona?
Çfarë mësimesh të tjera praktike keni mësuar nga ky pasazh?
Përse është e rëndësishme që ti bindemi vullnetit të Perëndisë?
Ku na është zbuluar vullneti i Perëndisë?
A nuk na është dhënë edhe ne përgjegjësia për të qenë peshkatarë njerëzish?
(Krahasoje me Dërgesën e Madhe tek Mateu 28:18-20). Le të meditojmë mbi madhështinë e Krishtit të Ringjallur, i cili është i gjithëdijshëm dhe i gjithëpushtetshëm. Si duhet ta ndryshojë kjo mënyrën se si mendojmë dhe veprojmë?

Fitore mbi Satanin – Marku 5:1-20

15 Qershor, 201916 Tetor, 2022 nga Kisha Ungjillore e Reformuar Durres Durres

Nga të gjitha mrekullitë e Zotit tonë, ato më të mistershmet për ne janë ato që kishin të bënin me mbretërinë e fuqive të errësirës. Për shumë, rrëfimet biblike të Satanit dhe demonëve janë si përralla fëmijësh. Por Fjala e Perëndisë, Bibla, i jep këto rrëfime si histori dhe jo përralla. Do të mësojmë nga mrekullia që kemi për studim në këtë kapitull, realitetin e djallit dhe të dominimit të tij mbi ata që ai ka nën sundim. Deri tani kemi studiuar se si Zoti qetësoi stuhitë, bëri ujin në verë, shumëfishoi bukët dhe peshqit. Por ne e kemi parë Atë që të punojë edhe në sfera të tjera, si në shërimet fizike. Zoti shëroi paralitikun, bëri të verbrin të shikojë dhe pastroi leprozin.

Mrekullia që na rrëfehet tek Marku 5:1-20 është një ekzorcizëm. Kur Jezusi largon demonë, Ai shpalos fuqinë e Tij mbi tërë krijesën. Pra, madje edhe engjëjt e rënë janë nën varësinë dhe pushtetin e autoritetit të Tij. Kritikët mosbesues të Biblës i kanë gjykuar demoniakët (personat e demonizuar) e Biblës si thjesht persona të çmendur, epileptik, apo melankolik. Por Zoti ynë i trajton këto qenie frymore brenda njerëzve si persona të veçantë prej njerëzve që kanë marrë nën kontroll. Le të mos e marrim lehtësisht djallin dhe ushtrinë e tij. Le të jemi gjithnjë të vetëdijshëm që Satani është një person real dhe se ai ka për qëllim që të sjellë shkatërrim e mëkat përmes veprave të tij të liga.

Le të lexojmë Marku 5:1-20 (Mateu 8:28-34; Luka 8:26-39).

Cili është konteksti i kësaj mrekullie?
Ku ndodhet krahina e Gadarenasve?
Kë takoi menjëherë Zoti Jezus sapo Ai zbriti nga varka?
Ku jetonte ky person?
Çfarë na thuhet për demonët që e kishin pushtuar atë?
Çfarë mësojmë nga rrëfimet paralele nga Mateu dhe Luka mbi pushtimin e këtij njeriu?
Nga çfarë është i pushtuar ky njeri?

Fakti që Mateu thotë se kishte dy të demonizuar nuk është një kontradiktë me rrëfimin e Markut dhe Lukës. Marku dhe Luka preferojnë që të fokusohen në personazhin kryesor të kësaj historie.

Djalli është një frymë e padukshme që vërtitet përreth nesh, një person me fuqi të madhe dhe me ligësi të pashtershme kundra shpirtrave të njerëzve. Që pas krijimit të njeriut ai synon të bëjë të keqen ndaj njerëzve dhe ai kurrë nuk do të reshtë nga përpjekja dhe praktikimi i ligësisë deri sa Zoti të kthehet përsëri. Gjatë kohës që Zoti ynë shërbente fizikisht në tokë, duket qartë që aktiviteti i Satanit ishte i përqendruar në rajonin ku ndodhej Zoti, dhe se po punonte me fuqi të përqendruar mbi trupat dhe shpirtrat e disa njerëzve të caktuar. Edhe në kohën tonë ndodhin aktivitete të tilla, edhe pse jo me të njëjtin intensitet dhe përqendrim në çdo vend dhe në çdo kohë si në kohën e Krishtit në Palestinë. Le të mësojmë e kuptojmë se djalli ekziston, se ai është i përfshirë në afaret njerëzore, dhe se ai ushtron një influencë të fuqishme në shoqërinë njerëzore.

Çfarë mësojmë tjetër nga vargjet 3-5 mbi karakterin e njeriut të demonizuar?
Sigurisht që ky nuk ishte një person me të cilin do të preferonim që të shoqëroheshim. Përse ky njeri vrapon për tek Jezusi gjunjëzohet para Tij?
Cila është dëshmia që ky njeri jep për Zotin?
A ishte dëshmia e tij e vërtetë?
Çfarë na tregon ky detaj mbi njohurinë që kanë demonët? (Shiko Jakobin 2:19)
Çfarë na bën të besojmë se ata e dinin se Perëndia është më i fuqishëm se djalli?
Si mund ti torturojë Perëndia demonët?

(Lexo rrëfimet paralele për më shumë shpjegim. Tek Mateu 8:29 fraza “para kohe” tregon se demonët e dinë se ka një ditë gjykimi përfundimtar, dhe se pas asaj dite ata do të humbasin përfundimisht dhe përjetësisht lirinë që të shëtisin nëpër tokë, dhe se po atë ditë fillon dënimi i tyre i përjetshëm dhe i tmerrshëm. Këtë na e konfirmon edhe Luka 8:31).

Çfarë urdhri u jep Jezusi demonëve, sipas vargut 8?
Çfarë na tregon kjo për fuqinë dhe autoritetin e Zotit tonë mbi fuqitë e errësirës?
Kujt ia drejtoi Zoti pyetjen, “Si e ke emrin?”
Cila ishte përgjigja e demonëve?
Një legjion ishte një divizion Romak që kishte 6000 ushtarë. Ku dëshirojnë që të shkojnë demonët (v. 11-12)? Përse?

Është e rëndësishme që të vëmë re se demonët e dinin se nuk mund të futeshin në tufën e derrave pa lejen e Krishtit. Me lejen e Tij ata u larguan nga njeriu dhe u futën tek kafshët. Një tufë prej 2000 derrash u sulën drejt greminës dhe ranë dhe u mbytën në det.

Sa ngushëlluese është të dish se “Ju jeni prej Perëndisë, o djema, dhe i keni mundur ata, sepse ai në ju është më i madh se ai në botë” (1 Gjonit 4:4). Zoti Jezus tashmë ka triumfua mbi Satanin (Hebrenjve 2:14-15). Ai triumfon mbi të ligun në zemrat e besimtarëve, dhe Ai lutet për ta që besimi i tyre të mos bie kurrë.

Dikush mund të bëjë pyetjen, “Përse Jezusi lejoi që demonët të hynin në derrat dhe që ata pastaj të mbyteshin në det? A nuk ishte kjo një dëmtim i panevojshëm pasurie?” A nuk ishte kjo gjë e gjallë e çuar dëm më kot? Në fakt Jezusi po u mësonte dishepujve një mësim të rëndësishëm. Rojtarët e derrave po vepronin me egoizëm të madh dhe nuk po mendonin për të demonizuarin? Ata preferonin që të mbanin derrat e tyre se sa të shikonin të demonizuarin të shpëtuar nga dominimi i Satanit. Sa të shtrembëruar ishin vlerat e këtyre njerëzve!

Çfarë vunë re njerëzit kur erdhën për të parë këtë ngjarje (v. 14-15)? Shiko pasazhet paralele tek Luka 8, vargu 35.
Sa kuptimplotë është fakti që njeriu i shpëtuar nga demonizimi, tani rrinte i ulur qetësisht tek këmbët e Krishtit, i veshur dhe me mendjen në vend?
Përse u frikësuan ata? Nga kush kishin frikë ata?
Si reaguan ata ndaj mrekullisë së madhe që ishte bërë para syve të tyre? (v. 17)
A nuk duhej që njerëzit ta kishin uruar të shpëtuarin që qëndronte tek këmbët e Jezusit? A nuk duhej që ata të sillnin gjithashtu të sëmurët e tyre tek Jezusi për shërim gjithashtu? A nuk duhej që turma ti kishte kërkuar Jezusit që të qëndronte më gjatë në krahinën e tyre për ti bekuar ata më shumë?
Përse ata i kërkuan Jezusit që të largohej nga krahina e tyre?
A i kuptuan këta njerëz, se cilat do të ishin ndryshimet dhe pasojat e jetës së tyre të përditshme nëse Jezusi do të qëndronte me ta?
Çfarë ndryshimesh do të bënim ne në jetën tonë nëse Jezusi do të ishte fizikisht prezent me ne?
Sipas vargut 18, cila ishte dëshira e natyrshme e njeriut i cili kishte qenë i demonizuar?
Vini re se sa specifike është urdhri i Zotit tonë.
Ku duhet që të dëshmojë ky njeri për ndryshimin e mrekullueshëm që ka pësuar në jetën e tij?

A nuk ka instrukton ky pasazh, që përgjegjësia parësore është që tu dëshmojmë për Jezusin atyre që kemi afër në jetën tonë, dhe pastaj kujtdo tjetër në botë? Shiko pasazhin paralel tek Luka 8. Dëshmia jonë dhe mesazhi ynë i ungjillëzimit gjithnjë duhet që të përfshijë gjerat madhështore që Zoti ynë ka bërë për ne, dhe se si Ai ka pasur hir dhe mëshirë për ne.

Marku thotë se urdhri që mori i shpëtuari është që të shkonte dhe të tregonte se çfarë Zoti kishte bërë për atë vetë. Luka thotë se ai u urdhërua që të shkonte dhe të deklaronte se sa shumë Perëndia pat bërë për të. Vini re nga Marku 5:20 se “ai shkoi dhe nisi të shpallë nëpër Dekapoli për sa i kishte bërë Jezusi”. A nuk kupton kjo se i demoniaku i shpëtuar e dinte fare mirë se Jezusi ishte Zoti Perëndia që e kishte shpëtuar?

Çfarë kemi mësuar nga ky pasazh mbi Satanin dhe fuqinë e tij?

Fuqia e Perëndisë mund të shihet qartë. Ai vazhdon të triumfojë edhe sot mbi ligësinë dhe fuqitë e errësirës ashtu siç edhe bëri dymijë vite më parë. J.C. Ryle komenton, “Sa do e mrekullueshme ishte ndryshimi që ndodhi në gjendjen e këtij ish-demoniaku kur u shërua, ky ndryshim nuk është aspak më i mrekullueshëm se ndryshimi që ndodh mbi të gjithë ata që kanë lindur përsëri dhe u kthyen nga fuqia e Satanit te Perëndia. Kurrë nuk është një njeri në mendjen e tij të duhur derisa ai të kthehet në besimin tek Krishti, dhe kurrë nuk është ai njeri në vendin e duhur derisa të ulet me anë të besimit në këmbët e Jezusit ose të vishet siç duhet derisa të ketë veshur Zotin Jezu Krisht”.

Konvertimi apo rilindja frymore nuk është gjë tjetër veç veprimi i Perëndisë që e shpëton një person nga dominimi i Satanit. Ky është rikthimi i njeriut në mendjen e duhur duke ia shpenguar shpirtin e tij nga Djalli. Nëse Krishti na ka bërë të lirë, atëherë ne jemi të lirë që të ulemi tek këmbët e Tij çdo ditë. Perëndia na ndihmoftë që ta vërtetojmë se jemi shërbëtorët e Perëndisë dhe jo skllevërit e të ligut. Le të dëgjojmë zërin e Mjeshtrit tonë dhe ti bindemi urdhrave të Tij.

Jezusi e Preku Atë-Mateu 8:1-4

24 Maj, 201916 Tetor, 2022 nga Kisha Ungjillore e Reformuar Durres Durres

Skeptiku dhe jobesimtari thonë se mrekullitë nuk ekzistojnë. Kjo zbulon se çfarë ata besojnë mbi personin e Perëndisë, sovranitetin e Tij, si dhe këndvështrimin e tyre të pasaktë ndaj Shkrimit të Shentjë. Gjatë një mrekullie, Perëndia në Sovranitetin e Tij, përmbys apo shkon kundra atyre që ne i quajmë ligjet e natyrës për të shpalosur fuqinë e tij. Mrekullitë janë shenja të fuqishme. Tek Hebrenjve 2:3-4, Perëndia na jep arsyetimin e tij për mrekullitë: “Si do të shpëtojmë ne, në qoftë se e lëmë pas dore një shpëtim kaq të madh, i cili, si u shpall në fillim nëpërmjet Zotit, u vërtetua ndër ne nga ata që e dëgjuan, ⁴ ndërsa Perëndia bashkëdëshmonte për të me anë shenjash e mrekullish dhe me vepra të ndryshme të fuqishme dhe me të ndara dhuntish të Frymës së Shenjtë, sipas vullnetit të tij?” Pra, mrekullitë janë në të vërtetë instrumente dëshmuese për të vërtetuar fjalën e Shpëtimit të folur nga Zoti dhe Apostujt e Tij. Nëse kjo është e vërtetë, atëherë ne jemi në gjendje të shohim brenda çdo mrekullie një mësim shpirtëror që shkon paralelisht me fjalën e folur.

Lexo Ungjillin sipas Mateut 8:1-4 (Marku 1:40-45; Luka 5:12-16). Kjo është mrekullia e shërimit të një lebrozi. Lebra në kohët biblike ishte një sëmundje e shëmtuar. Jo vetëm që lebrozin e përjashtonin nga shoqëria njerëzore, nga familja e shoqëria, por nga pikëpamja ceremoniale ai konsiderohej të ishte i papastër nga ligjet fetare. Që do të thotë se ai nuk mund të adhuronte më në Tempull apo në sinagogë. Lebra në kohët biblike ishte në të vërtetë dënimi me një vdekje të ngadaltë. Në atë kohë nuk ekzistonte asnjë kurë për shërimin me përjashtim të shërimit që mund të të jepte nga lart vetë Perëndia. Rabinjtë e konsideronin shërimin e lebrës po aq të vështirë sa edhe ngjallja e të vdekurve.

Në këtë sëmundje, lëkura humbet ngjyrën e saj origjinale dhe bëhet e trashë dhe me luspa. Në Greqisht, fjala lebër përkthehet luspa. Ndërsa sëmundja përparon, pikat e trasha bëhen plagë të pista dhe ulçera të hapura për shkak të furnizimit të dobët me gjak. Ndërsa sëmundja përparon, i sëmuri nuk i kontrollon dot më gishtat dhe më pas edhe gjymtyrët. Në atë kohë, ligji e kërkonte që lebrozët të thërrisnin me zë të lartë se po kalonin rrugës për t’i paralajmëruar të tjerët për gjendjen e tyre (Levetiku). Lebra ishte sëmundja më frikësuese nga të gjitha sëmundjet e tjera të asaj kohe, dhe në një kuptim frymor, lebra mjaft të saktë simbolizon dhe përshkruan gjendjen e të gjithë njerëzve në mëkat. Mëkati është lebra e shpirtit. Ajo na ndan nga marrëdhënia me Perëndinë.

Cila është konteksti i kësaj mrekulli të madhe?
Çfarë mësimi ka dëgjuar turma?
Si iu përgjigj turma mësimit të Krishtit?

Mund të supozojmë se lebrozi kishte dëgjuar Predikimin e Jezusit në Mal. Ne mund të supozojmë se ai pati shumë guxim që u bashkua me turmën, sepse turma do ta vriste. Mund të supozojmë se lebrozi ishte në nevojë të madhe. Vini re tek Luka 5:12, se ky njeri na është përshkruar si i mbushur me lebër. Pra, mund të supozojmë se ai kishte qenë lebroz për shumë vite. Por kur dëgjoi mesazhin e Krishtit, ai e dinte se Ai ishte Mesia që duhet të vinte.

Si iu afrua lebrozi Jezusit?

Kjo do të tregonte një frymë me një përulësi të madhe.

Çfarë titulli i jepet Jezusit në vargun 2?
A ka ndonjë dyshim në lidhje me aftësinë shëruese të Jezuit në mendjen e lebrozit?
Cila është kërkesa e lebrozit?
A është shërimi menjëhershëm i lebrozit, shenja e një mrekullie të vërtetë?
Çfarë lloj rikthimi mundësohej për lebrozin e shëruar? Si do të ndryshonte tani jeta e tij?

Lebrozi adhuronte Jezusin sepse ai mësonte si një Profet që kishte autoritet. Si rrjedhim, lebrozi besonte se mund të shërohej nëse Jezusi do ta dëshironte që ta bënte të pastër.

Lebrozi iu afrua Krishtit me sëmundjen e tij fizike, ndërsa ne të gjithë ne duhet t’i afrohemi Krishtit me mëkatin tonë. Siç vëren Mateo Henri në komentarin e Tij, “Ky është ngushëllimi ynë kur ne e ia japim vete Krishtit si Mjeku Hyjnor, që nëse do, ai mund të na bëjë të pastër. Me një besim të guximshëm por edhe të përulur, ne duhet të shkojmë te Krishti dhe ti lutemi Atij për shërim.” Në mënyrë që të pastrohemi nga sëmundja e mëkatit tonë, ne duhet ti besojmë Jezusit dhe fuqisë së tij që është e aftë për të na bërë shpirtërisht të pastër dhe të pranueshëm nga Perëndia.

Cila është përgjigja menjëhershme e Jezusi e ndaj kërkesës së lebrozit (v. 3)?
Si e shëroi Jezusi atë?
Sa shpejt iu largua sëmundja lebrozit?
A është shërimi i menjëhershëm i lebrozit shenja që një mrekulli e vërtetë ka ndodhur?
Çfarë na zbulon vargu 3 mbi gatishmërinë apo qëndrimin e Jezusit ndaj nesh?

A është Ai një Shpëtimtar i gatshëm? Nëse Ai është i gatshëm, i vullnetshëm dhe i aftë, atëherë pyetja e gardianit të Filipisë tek Veprat 16:30, “Çfarë duhet të bëj që të shpëtohem?” ka një përgjigje të mrekullueshme.

Çfarë mendoni se ishte reagimi i leprozit për shërimin e marrë?
Përse Jezusi në vargun 4 i tha njeriut të shëruar të mos i tregonte askujt?
Ai nuk duhej që ti tregonte askujt deri sa diçka tjetër të kishte ndodhur. Çfarë duhej që ish-leprozi të bënte më parë? Shiko pasazhet paralele.
Përse duhej që i shëruari të paraqitesh tek prifti? (Shiko Levetikun 14:2 dhe vargjet që vijojnë)
Përse duhej që ky ekzaminim nga prifti të jetë një dëshmi për ta?
Çfarë do të dëshmonte kjo dëshmi?
A e pranonin priftërinjtë në këtë kohë personin, punën dhe mesazhin e Jezusit?

Ishte e rëndësishme që lebrozi të merrte një dëshminë nga prifti para se fjala të përhapej në tërë Jerusalemin se Jezusi ishte ai që e kishte shëruar. Nëse priftërinjtë i japin lebrozit raportin se ishte i shëruar, atëherë ata kishin certifikuar punën e Jezusit, dhe rrjedhimisht edhe do të lavdëronin punën e Jezusit pa e ditur. Në pasazhin paralel tek Marku na zbulohet se lebrozi ishte kaq i gëzuar sa që filloi t’u tregonte të gjithëve ato që i kishin ndodhur në jetën e tij. Ne nuk mund ta justifikojmë mosbindjen e tij.

Cili ishte rezultati i mosbindjes së tij dhe përhapja e nxituar e lajmit të mirë?

Seria jonë e studimeve është titulluar “Mrekullitë dhe Aplikimi apo Mesazhi i tyre Shpirtëror”. Sot kemi parë çështjen e lebrës fizike që e kuptuar shpirtërisht, është simboli i sëmundjes së mëkatit, mallkimi i çdo shpirti njerëzor. Ne kemi vërejtur se kurimi mund të vijë vetëm nga dora e Perëndisë nëpërmjet Birit të tij Jezu Krishtit. Sa e mrekullueshme është për ne që e njohim Krishtin si Shpëtimtar dhe Zot dhe e dimë fare mirë se sa i gatshëm dhe i aftë është Ai që të largojë mallkimin dhe sëmundjen e shpirtit tonë.

Nëse nuk e ke marrë ende pastrimin nga Zoti, atëherë shpirti yt është ende i sëmurë me lebrën shpirtërore. Por, nëse e sheh veten si një mëkatar, duke e ditur se nuk je pastruar kurrë, eja tek Zoti Jezus. Nga ana tjetër, nëse e ke përjetuar gëzimin e pastrimit të Tij, shpërndaje lajmin e mirë. Qoftë adhurimi i Tij gjithnjë në buzët tona. Siç thotë edhe Psalmisti, “I madh është Zoti dhe i denjë të përlëvdohet” (Psa. 48:1).

Drita e Botës – Gjoni 9

9 Maj, 201916 Tetor, 2022 nga Kisha Ungjillore e Reformuar Durres Durres

Mrekullia që na përshkruhet tek Gjoni 9 është një prej mrekullive më të rëndësishme dhe domethënëse të Krishtit. Edhe pse në sytë e botës kjo mrekulli mund të mos duket aq spektakolare sa të ngjallësh dikë nga të vdekurit, siç Krishti bëri me Llazarin, kjo mrekulli është po aq domethënëse dhe e rëndësishme, sepse në Bibël, ngjallja në jetën e re frymore është e njëjtë me dhënien e shikimit atij që është i lindur i verbër. Përsëri, në prezencën e ndjekësve të Tij, Krishti bëri një tjetër mrekulli, duke provuar kështu se Ai është me të vërtetë Profeti i Madh që duhej të vinte nga Perëndia. Le të kujtojmë se gruaja samaritane tek pusi, sipas Gjonit 4:19 e identifikoi Jezusin si Profetin kur tha, “Zot, po shoh se ti je profet.” Më pas ajo shtoi, “Unë e di se vjen Mesia, i quajtur Krisht; kur të vijë ai, do të na i kumtojë të gjitha. Jezusi i tha: «Unë jam ai që po të flet!».” (Gjoni 4:25-26)

Profetët e Dhiatës së Vjetër dinin që kur Krishti të vinte do të bënte mrekullitë më të mëdha, dhe do të komunikonte qartë të tërë të vërtetën e Perëndisë. Në mendjen e dishepujve ky ishte detaji më i rëndësishëm dhe qendror i tërë mrekullive të Krishtit. Në predikimin e tij Ditën e Rrëshajave (Veprat 2), Pjetri i qortoi Judenjtë që kryqëzuan Zotin sepse nuk besuan në të. Ai e deklaroi mosbesimin e tyre të pajustifikueshëm, sepse ky Jezus nga Nazareti ishte “njeriu i dëftyer nga Perëndia ndër ju me vepra të fuqishme dhe mrekulli dhe shenja që Perëndia bëri ndër ju me anë të tij” (Vep. 2:22).

Si ua provoi Perëndia këtyre Judenjve se Jezusi ishte profeti i dërguar prej tij? Përmes mrekullive. Pjetri pra thotë se për shkak të mrekullive, njerëzimi duhet të pranojë fjalën e Krishtit. Por çfarë Judenjtë bënë është se refuzuan të pranojnë shenjat kredenciale të Jezusit si Profeti, dhe kështu kryqëzuan Zotin e Lavdisë.

Le të lexojmë të tërë kapitull 9 të Ungjillit sipas Gjonit. Studiuesit besojnë se përmbajtja e këtij pasazhi ishte pika kulmore e debatit të gjatë të Jezusit me kundërshtarët e Tij (Gjoni 7:34-10:42). Pasi Zoti u largua nga Tempulli për ti shpëtuar gurëve të kundërshtarëve të Tij, qëndroi në lagjen që rrethonte Tempullin, aty ku mblidheshin lypsaret, sakatët dhe të sëmurët e tjerë, dhe filloi tu shërbejë atyre.

Kush e morri iniciativën i pari, Krishti apo i verbëri?
A mund ta përshkruani se ku ndryshon bota e një njeriu që është lindur i verbër nga bota e një njeriu që është verbuar më vonë në jetë?
Cila ishte pyetja interesante që dishepujt i bënë Jezusit tek vargu 2?
Cila ishte përgjigja e mrekullueshme e Jezusit?
Kur duheshin bërë këto vepra madhështore?
Çfarë përdori Jezusi për të bërë këtë mrekulli (v. 6)?
A e kundërshton kjo procedurë përkufizimin tonë se çfarë është një mrekulli? (Rikujto gjashtë kriteret e një mrekullie të vërtetë).
Çfarë e urdhëroi Jezusi këtë të verbër të bënte?
Përse i verbëri ishte i gatshëm që të shkonte tek pellgu i Siloamit?
Cili ishte rezultati?
Vargjet 8-10 tregojnë habinë e fqinjëve të të verbërit. Si shpjegohet habia e tyre?
A i shpjegoi saktë ky ish i verbër, faktet e shërimit të tij?
Vini re titullin (vargu 11) që i verbëri i dha Jezusit).
Përse e çuan këtë ish të verbër tek Farisenjtë (v. 13)?
Cila ishe domethënia e mrekullisë së Krishtit që shëron një të verbër ditën e shabatit?
Lexo vargun 16. Cila ishe logjika e Farisenjtë kur thanë se ky njeri nuk ishte nga Perëndia?
Përse nuk e mbajti Krishti shabatin (Gjoni 5:9-18)?
Përse kishte përçarje në mes tyre (v. 16)?
Çfarë titulli të ri i dha i verbëri Jezusit tek vargu 17?

Do të vëmë re se si përparon ky ish i verbër në kuptimin e tij se kush ishte ai që e pat shëruar. Le të kujtojmë se profetët e vërtetë të Perëndisë provonin se mesazhi i tyre ishte prej Perëndisë përmes mrekullive që ata bënin (shiko rrëfimin e Nikodemit tek Gjoni 3:2).

Përse nuk besuan Judenjtë (v. 18)?
Cili ishte hapi tjetër në planin e tyre për të diskretituar këtë mrekulli të madhe të Jezusit (v. 18)?
Çfarë pyetjesh i bënë ata prindërve të tij?
Çfarë detajesh na bëjnë të mendojmë se prindërit e tij thjesht nuk donin të përfshiheshin në këtë grindje fetare?
Çfarë përgjigjeje u ofruan farisenjve (v. 21)?
Çfarë thanë prindërit e tij ndaj kësaj (v. 22)?

Në atë kohë, të të nxirrnin nga sinagoga ishte njësoj sikur të të përjashtonin nga kisha sot, dhe më pas, punëdhënësi të përjashtonte nga puna, drejtoria arsimore të përjashtonte fëmijët e tu nga shkolla, dhe më pas komuna të refuzonte lejen për ndërtim. Pra, përjashtimi nga sinagoga ishte në atë kohë një dënim religjioz që pasohej me efekte ekonomike dhe sociale. Tek vargu 24 lexojmë se ata e thirrën ish-të-verbrin dhe i kërkuan që ti jepte lavdi Perëndisë. Kjo frazë nuk do të thotë që ata po i kërkonin të shëruarit që të lavdëronte Perëndinë për shërimin e marrë. Ata po i kërkonin atij që të bënte një përbetim publik dhe solemn dhe të tregonte të vërtetën sepse farisenjtë nuk besonin se Krishti e kishte shëruar atë, dhe se i shëruari po gënjente.

Cili ishte argumenti i vetëm mbrojtës i të verbrit (v. 25)?
Vini re se përsëri farisenjtë i kërkuan të verbrit që të ritregonte historinë e tij. Si po ndryshonte qëndrimi i të verbrit të shëruar pas insistimit të farisenjve (v. 27)?

Judenjtë e konsideronin veten dishepuj të Moisiut sepse ata ishin ndjekës të Ligjit, dhe këtë Ligj ua kishte dhënë Moisiu. Moisiu ishte i dërguar nga Perëndia dhe kishte autoritetin nga Ai që të bënte të gjitha ato gjëra që ai kishte bërë.

Cili ishte thelbi i deklaratës së të verbrit tek vargjet 30-33?
Si reaguan Farisenjtë ndaj fjalëve të të verbrit?
Cili është kuptimi “Dhe e nxorën jashtë”?
Cili ishte reagimi i Jezusit ndaj shkishërimit të të verbrit (v. 35)?

A nuk është e mrekullueshme që Zoti Jezus menjëherë vjen që të inkurajojë dhe forcojë atë që Ai sapo ka shëruar! Vini re, që përsëri, Krishti ishte Ai që e mori iniciativën i pari.

Pse Jezusi i bëri atij këtë pyetje të drejtpërdrejtë dhe specifike (v. 35)?
Përse dhe çfarë thanë prindërit e tij (v. 22)?
Çfarë përgjigje shtesë kërkon prej nesh ky pasazh?
Kur besojmë në Krishtin, a do të thotë gjithmonë se ne duhet ta adhurojmë Atë?
Çfarë të vërtetash frymore nxjerr në pah Krishti nga shërimi i të verbrit (v. 39-41)?
Cilit ishin të verbrit e vërtetë? Përse nuk e shikonin ata verbërinë e tyre?

Gjoni 9 përshkruan dy lloje njerëzish, të vetmit kategori njerëzish që ka kjo botë: ata që janë shpirtërisht të verbër, dhe ata që janë të shëruar nga Mjeku Hyjnor nga sëmundja e verbërisë frymore. Ky kapitull përshkruan me ngjyra të ndezura gjendjen e tmerrshme të njeriut natyror-njeriut pa Perëndinë. Mëkatari është frymërisht i verbër. Kuptimi i tij është i errësuar dhe zemra e tij është e verbuar (Efesianëve 4:18). Për shkak të këtij verbimi, ata që janë pa Krishtin në jetën e tyre as nuk e kuptojnë gjendjen e tyre të rëndë, dhe as nuk e shikojnë rrezikun e menjëhershëm që u kanoset nëse vazhdojnë që të qëndrojnë të ndarë nga Krishti. Kështu ata nuk mund ta shikojnë nevojën e tyre për Zotin Jezus Krisht si shëruesi i tyre hyjnor.

Ne që kemi kaluar nga errësira në dritë, ne kemi përjetuar në mënyrë frymore atë që ky i verbër përjetoi fizikisht. A të janë hapur sytë që të shikosh të vërtetën madhështore që shpëtimi yt nga mëkatet vjen vetëm përmes veprës madhështore të Perëndisë në Krishtin Jezus? A është dëshmia jote frymore e ngjashme me atë të dëshmisë fizike të të verbrit tek Gjoni 9:25? “…një gjë di, që isha i verbër dhe shoh tani”.

Ndërsa vazhdojmë të studiojmë mrekullitë e Zotit tonë, le të mos harrojmë kurrë që këto mrekulli madhështore që vërtetojnë personin dhe fjalët e Zotit Jezus Krisht, gjithashtu vënë në dukje edhe realitetin frymor. Këto mrekulli janë përshkrime të punës së Perëndisë në realitetin frymor. Le të mos harrojmë se ne duhet që të shërohemi nga sëmundjet tona, se kemi nevojë që të na hapen sytë, se ne kemi nevojë për Bukën e Jetës. Të gjitha këto vijnë vetëm nga dora e plotfuqishme Mrekullibërësit, vetë Zotit Jezus Krisht. Le ta rrëfejmë besimin tonë tek Ai siç bëri edhe ish-i-verbri kur tha, “«Unë besoj, o Zot»; dhe e adhuroi” (v. 38). Perëndia na dhuroftë që në këtë moment hirin që ne të shikojmë nevojën tonë të madhe për Krishtin.

O njeri besimpak, pse dyshove? – Mateu 14:22-33

2 Maj, 201916 Tetor, 2022 nga Kisha Ungjillore e Reformuar Durres Durres

Kur ushqeu pesë mijë vetë, Jezusi u soll si Zoti i Natyrës duke shumuar pesë bukë e dy peshq për të siguruar për nevojat fizike të atyre në nevojë. Në këtë mrekulli tjetër, Jezusi sillet serish si Zoti i tërë Krijesës së Tij, duke kaluar mbi ligjet e natyrës për ti shërbyer dishepujve që ishin në rrezik.

Zoti i detyroi dishepujt që të hipnin në barkë dh të niseshin për në bregun tjetër. Më pas i i nisi turmat të cilët dëshironin që ta bënin me forcë Jezusin mbretin e tyre (Gjoni 6:15) për shkak se i kishte ushqyer ata. Sigurisht që edhe dishepujt ishin pjesë e këtij entuziazmi popullor, sepse dëshironin që edhe ata të ishin pjesë e kurorëzimit të Krishtit si mbret që edhe ata të kishin pjesën e tyre në këtë mbretëri të re. Por Zoti ynë kishte vepra më të mëdha për të bërë si Profeti i madh i Perëndisë. Ai duhej që tu zbulonte njerëzve se kush ai ishte në të vërtetë, se dhe çfarë kishte ardhur në tokë për të bërë. Dishepujt kishin ende shumë për të mësuar mbi fuqinë e vërtetë të Zoti të tyre, dhe kështu Ai i dërgoi ata në mes të stuhisë.

Hape Biblën dhe lexo Mateu 14:22-33, si dhe pasazhet paralele tek Marku 6:45-53 dhe Gjoni 6:15-21.

Çfarë bëri Jezusi pasi e nisi turmën?
Në cilën pjesë të ditës ndodhi kjo?
Përse Jezusi, Biri i Perëndisë, kishte nevojë që të lutej?
Çfarë shembulli la për ne Zoti ynë tek vargu 23?

Zoti ynë u ngjit në një prej maleve që rrethojnë Detin e Galilesë. Nga ajo lartësi Ai mund ti shikonte dishepujt që gjendeshin në mes të stuhisë dhe rrezikut fizik, dhe varkën që goditej nga dallgët e larta. Ndërkohë, me siguri, dishepujt pyetnin veten se pse Jezusi i dërgoi ata në mes të stuhisë.

Përse Jezusi i dërgoi dishepujt që të lundronin atë natë?
A e dinte Ai se do të fillonte stuhia?
A gjendeshin dishepujt pikërisht aty ku Zoti dëshironte që ata të ishin?

Edhe pse dishepujt iu nënshtruan vullnetit të Zotit, ata e gjetën veten në mes të vështirësisë! Shumë të Krishterë mendojnë se kur e gjejnë veten në mes të vështirësive, sprovave dhe fatkeqësive, ata nuk janë në vullnetin e Perëndisë, ose se Zoti po i dënon, ose po punon kundra tyre. Por dishepujt ishin ekzaktësish aty ku Jezusi i kishte dërguar që të ishin. Ai e njihte mirë situatën e tyre. Perëndia i njeh sfidat, sprovat dhe fatkeqësitë e tua. Ai ka një arsye se përse ka lejuar që ti të shkosh përmes tyre. Ne mund të mos e kuptojmë arsyen e tyre, por Ai i ka lejuar ato qëllimisht.

Sa kohë kishte kaluar që nga momenti kur Zoti ishte ndarë nga dishepujt e Tij? (Roja e katërt e natës fillonte në orën 3 a.m.)
Sa larg kishin lundruar ata në det? (Deti i Galilesë është rreth 10 kilometra në këtë pikë, dhe ata kishin vozitur në gjysmë të rrugës).
Përshkruani skenën tek vargu 26.
Përse ishin këta dishepuj të guximshëm kaq të frikësuar?
Përse menduan se personi që po u afrohej ishte një fantazmë?
Çfarë provon kjo mrekulli mbi natyrën e Jezusit?
Çfarë u zbulonte kjo gjë atyre mbi fuqinë e Jezusit mbi ligjet e natyrës?
Çfarë bëri menjëherë Zoti për të qetësuar frikën e tyre?
Çfarë ju bën të mendoni se ata njohën zërin e Tij përpara se ata të njihnin fytyrën e Tij?
Cili nga dishepujt iu përgjigj Zotit i pari?
Si e testoi Pjetri Jezusin?
Çfarë na zbulon kjo sjellje e Pjetrit mbi karakterin e tij?
Si i drejtohet ai Jezusit? (Kujto që Pjetri ishte peshkatar, dhe e njihte mirë zanatin e detarit).
Zoti ynë ishte i hirshëm ndaj Pjetrit dhe nuk e qortoi atë. Çfarë i tha Ai Pjetrit?
Çfarë bëri Pjetri menjëherë?
Çfarë na tregon kjo për besimin e Pjetrit?

Ne jemi shumë të ngjashëm me Pjetrin. Ne gjithnjë lutemi “Unë besoj, o Zot, ndihmo mosbesimin tim!” (Marku 9:24). Edhe ne duam ta ndjekim Jezusin me çdo kusht, por pastaj ne bëhemi të vetëdijshëm për gjendjen tonë të vështirë dhe frikësohemi e dyshojmë.

Çfarë ndodhi sipas vargut 30?
Përse u frikësuar Pjetri?
Kujt i thirri për ndihmë përsëri ai?
Sa afër i ishte Zoti ynë Pjetrit që po fundosej?
Sa shpejt veproi Jezusi në mes të këtyre vështirësive (v. 27, 31)?
Sipas vargut 31, çfarë tha Jezusi se ishte problemi i Pjetrit?

Pasi Jezusi dhe Pjetri arritën në varkë, stuhia pushoi. Me të vërtetë Jezusi është Zot mbi natyrën.

A mendoni se dishepujt e tjerë në varkë kuptuan se çfarë po ndodhte?
Në cilin varg e zbulojmë këtë gjë?
Cili ishte reagimi i dishepujve dhe reagimi i Zotit tonë?
Çfarë do të thoshte për ata të pohonin se Jezusi ishte Biri i Perëndisë?
Çfarë parimesh mund të zbulojmë nga kjo mrekulli i e Krishtit mbi forcat e natyrës, të cilat mund të na ndihmojnë ne në jetën tonë?

Pyetja e parë që duhet ti bëjmë vetes kur gjendemi në mes të stuhive të jetës është nëse jemi aty ku Perëndia dëshiron që ne të jemi, dhe nëse po bëjmë atë që Perëndia dëshiron që ne të bëjmë në përputhje me urdhëresat e Tij.

Kujto që ashtu siç Jezusi i shikonte dishepujt në vështirësi që nga maja e malit, Perëndia edhe sot i di të gjitha vështirësitë tona, dhe na vjen në ndihmë në kohën e duhur.

Cili është qëllimi që Perëndia i lejon fatkeqësitë, sprovat dhe shtrëngimet të vijnë në jetën tënde? A reagon ti ndaj mëshirës së Perëndisë në të njëjtën mënyrë si edhe dishepujt në vargun 33? Çfarë do të thotë për ty vetë, ta adhurosh Atë dhe të shpallësh se Ai është Biri i Perëndisë?

Kjo mrekulli madhështore duhet të prodhojë shumë ngushëllime në zemrën tonë për disa arsye. Duhet të kuptojmë se kush është në të vërtetë Zoti ynë, dhe ne duhet që ti përulemi para Tij. Ai edhe sot bën që të gjitha gjërat të bashkëveprojnë për të mirë për ata që e duan Perëndinë, për ata që janë të thirrur sipas qëllimit të tij (Rom. 8:28). Mrekullitë pra, na zbulojnë dhe na garantojnë karakterin madhështor të Zotit tonë. Perëndia na dhëntë urtësi për ti kujtuar dhe aplikuar këto të vërteta në jetën tonë edhe sot.

Jezusi shëron e shpëton një grua – Luka 13:10–17

28 Prill, 201916 Tetor, 2022 nga Kisha Ungjillore e Reformuar Durres Durres

Zoti Jezus Krisht është Shpëtimtari i njerëzimit. Si i tillë Ai është jo vetëm shpëtimtari i burrave por edhe i grave. Si i tillë, Ai është atëherë Emancipuesi Hyjnor, emancipuesi i vërtetë. Mesazhin e mëparshëm e nisa me deklaratën:

“Zoti Jezus Krisht ka bërë më shumë për ngritjen, statusin, vlerësimin, nderin dhe respektin e gruas, se sa kushdo tjetër në historinë e njerëzimit. Kjo është një deklaratë që mund të habisë shumë njerëz, por që është historikisht absolutisht e vërtetë. Historia është e mbushur me shembuj se si burrat përdorën fuqinë fizike, politike apo ekonomike për të ndrydhur, dominuar, frikësuar, frenuar dhe abuzuar me femrën, fizikisht apo me fjalë, nga ana shpirtërore apo edhe psikologjike. Historia njerëzore nuk ka qenë e mirë ndaj femrës. Por Jezusi e ndryshoi atë.”

Në mesazhin e kaluar pamë se si Perëndia e krijoi burrin dhe gruan si të barabartë për nga vlera, edhe pse me role e funksione të ndryshme komplimentuese apo përmbushëshe dhe plotësuese ndaj njëri-tjetrit. Perëndia e krijoi burrin dhe gruan sipas shëmbëlltyrës së tij dhe për qëllime të caktuara, dhe kjo është vlera e vërtetë e njeriut. Thamë se:

“…pikërisht këtë marrëdhënie biblike ndërmjet vlerës dhe funksionit duhet të përqafojmë dhe ruajmë, dhe madje përdorim për të ndërtuar një bashkësi lokale të shëndetshme, dhe një civilizim të ri biblik. Nuk është funksioni ai që i jep vlerë njeriut, por se kush ai apo ajo është në sy të Perëndisë. Aty është dinjiteti dhe vlera e vërtetë e mashkullit dhe femrës.”

Por dimë gjithashtu së mëkati hyri në këtë botë kur njeriu braktisi vullnetin e shpallur të Perëndisë për marrëdhëniet e njeriut me Perëndinë dhe marrëdhëniet e njeriut me krijesat e tjera. Njeriu, në mënyrë autonome nga Perëndia, filloi të përkufizonte identitetin e tij, qëllimin e ekzistencës së tij, funksionin dhe vlerën e vet. Produkti i kësaj përpjekjeje, është bota që kemi sot. Një botë në të cilën gruaja shtypet, përbuzet, abuzohet, zhvlerësohet, e madje skllavërohet.

Por Perëndia hyri në dimensionet e kësaj bote për të shpëtuar njerëzimin, burra e gra, nga faji e fuqia skllavëruese e mëkatit të tyre, dhe madje një ditë, në qiellin e ri dhe në tokën e re, i do ta shpëtojë fëmrën dhe mashkullin edhe nga pasojat universale të mëkatit.

Pikërisht këtë shikojmë në historinë që gjejmë tek Luka 13:10-17. Jezusi shëron dhe shpëton një grua. Jezusi shëron e shpëton, në frymë e në trup një grua të skllavëruar nga mëkati i saj, fuqitë e errësirës, qëndrimi i botës. Në këtë akt, ne shikojmë zemrën e Perëndisë kundrejt femrës, synimin e Tij për të.

Një ditë shabati Jezusi po jepte mësim në një nga sinagogat. ¹¹ Dhe, ja, ishte një grua, e cila prej tetëmbëdhjetë vjetësh kishte një frymë lëngate, dhe ajo ishte e kërrusur dhe në asnjë mënyrë nuk drejtohej dot. ¹² Dhe kur Jezusi e pa, e thirri pranë vetes dhe i tha: «O grua, ti je e liruar nga lëngata jote». ¹³ Dhe i vuri duart mbi të dhe ajo u drejtua menjëherë, dhe përlëvdonte Perëndinë. ¹⁴ Por kryetari i sinagogës, i indinjuar sepse Jezusi kishte shëruar ditën e shabatit, i tha turmës: «Gjashtë janë ditët kur duhet të punohet; ejani, pra, të shëroheni në ato ditë dhe jo ditën e shabatit». ¹⁵ Atëherë Zoti u përgjigj dhe tha: «Hipokrit! A nuk e zgjidh secili nga ju në shabat nga grazhdi kaun e vet, ose gomarin dhe e çon për të pirë? ¹⁶ A nuk duhej, pra, të zgjidhej nga këto pranga, ditën e shabatit, kjo që është bijë e Abrahamit dhe që Satani e mbajti lidhur, ja, tetëmbëdhjetë vjet?». ¹⁷ Dhe, kur ai thoshte këto, të gjithë kundërshtarët e tij mbetën të turpëruar dhe mbarë turma gëzohej për të gjitha veprat madhështore që ai kishte bërë. – Luka 13:10-17

Zoti bekon në ditën e Shabatit

Zoti ishte me popullin e Tij në ditën e shabatit. Zoti ishte në mes të popullit të tij ditën e shabatit. Zoti ishte për bekim, shpëtim e shërim, në mes të popullit të tij ditën e shabatit. Ky është detaji i parë që duhet të vëmë re në këtë histori. Dita e shabatit për të Krishterin, që pas Ringjalljes së Zotit, është dita e Diel, Dita e Zotit siç e quan Bibla (Zbu. 1:10). Ky detaj na thërret që të jemi me popullin e Perëndisë ditën e Zotit, nëse duam që të shikojmë, që të prekemi e të bekohemi prej Zotit.

Atë të dielë të parë të ringjalljes, Thomai nuk ishte me dishepujt e tjerë, dhe kur Zoti iu shfaq atyre për bekim, ai nuk ishte aty, dhe as nuk kishte besim se Krishti u ishte shfaqur atyre. Të dielën që pasoi, kur Thomai ishte me popullin e Krishtit, Zoti iu shfaq. Thomai preku Zotit dhe Zoti i rriti besimin Thomait.

Apostulli Gjoni, e morri tërë librin e Zbulesës në Ditën e Zotit, një të dielë. Të dielën Jezusi i Ringjallur iu shfaq Gjonit. Gjatë tërë kohës kur Krishti ishte në tokë, edhe para kryqëzimit, ai ishte çdo dita shabati me popullin e Perëndisë. Në fakt ai e filloi zyrtarisht shërbesën e tij në tokë, një ditë shabati, në një sinagogë, në mes të popullit të Perëndisë (Luka 4:14-21).

Për këtë arsye, pastorët dhe teologët e vjetër dhe të perëndishëm puritan, e quanin ditën e shabatit “dita e tregut shpirtëror”, sepse në atë ditë “Zoti Jezus Krisht i jep pa para popullit të tij bekimet e tij, dhe merr prej tyre fajet, rëndesat e lutjet e tyre.” Krishti i thotë kishës tek Zbulesa 3:18, “Të këshilloj të blesh nga unë ar të kulluar në zjarr që të pasurohesh; edhe petka të bardha që të vishesh dhe të mos duket turpi i lakuriqësisë sate; edhe vajos sytë e tu me kolir, që të shohësh.” Kjo është arsyeja se përse puritanët e etiketuan kështu Ditën e Zotit.

Pikërisht kjo është çfarë i ndodh një gruaje të rënduar nga sëmundjet fizike e shpirtërore, në sinagogë, një ditë të bekuar shabati. Një grua merr fjalën e Krishtit, preket nga dora e Krishtit, dhe më pas merr çlirimin prej tij. Të gjitha këto në ditën e shabatit, në mes të popullit të Zotit të Shabatit (Luka 6:5).

Krishti është Zoti i Shabatit

Çfarë bëri Zoti në atë ditë shabati në mes të popullit të tij? Ai bëri dy gjëra, ai predikoi dhe ai shëroi popullin e Perëndisë. Bibla thotë se Ai për këtë qëllim kishte ardhur në botë.

Dhe erdhi në Nazaret, ku ishte rritur dhe, siç e kishte zakon ditën e shabatit, hyri në sinagogë dhe u ngrit për të lexuar. ¹⁷ I dhanë Librin e Profetit Isaia; e hapi dhe gjeti vendin ku ishte shkruar: ¹⁸ «Fryma e Zotit është mbi mua, sepse ai më vajosi për të ungjillëzuar të varfrit; ai më dërgoi për të shëruar ata që e kanë zemrën të thyer, për të shpallur çlirimin e të burgosurve dhe kthimin e të parit të verbërve, për të dërguar në liri të shtypurit, ¹⁹ dhe për të predikuar vitin e pranueshëm të Zotit». ²⁰ Pastaj, si e mbylli librin dhe ia dha shërbyesit, u ul; dhe sytë e të gjithëve në sinagogë u drejtuan mbi të. ²¹ Atëherë ai nisi t’u thotë: «Sot ky Shkrim u përmbush në veshët tuaj». – Luka 4:16-21

Ky ishte thelbi e thirrja e shërbesës së Krishtit. Dhe pikërisht këtë bën Zoti në një shabat tjetër, në një sinagogë tjetër. Ai predikoi ungjillin, lajmin e mirë të shpëtimit nëse besojmë në Krishtin. Dhe Ai e vërtetoi se kishte fuqinë dhe autoritetin hyjnor që të shpëtonte e të falte mëkatet, duke shpalosur fuqinë dhe autoritetin hyjnor për të shëruar e ringjallur nga vdekja.

Sa e palogjikshme pra, reagimi i drejtuesve të sinagogës kur duan ti rezistojnë Krishtit! “kryetari i sinagogës, i indinjuar sepse Jezusi kishte shëruar ditën e shabatit, i tha turmës: «Gjashtë janë ditët kur duhet të punohet; ejani, pra, të shëroheni në ato ditë dhe jo ditën e shabatit».” (v. 14). Ky nuk ishte rasti i vetëm që Jezusi shëroi gjatë shabatit. Ky nuk ishte në fakt rasti i parë. Tek Luka 6:1-11 lexojmë për dy raste të tjera kur ai shërben dhe kur Judenjtë e akuzojnë se ka thyer shabatin.

Përgjigja e Krishtit ishte e dyfishtë. Së pari, Krishti si Jehova i trupëzuar është Zoti i Shabatit, pra është mbi shabatin. Zoti mund ta ndryshojë atë, mund të veprojë përmes shabatit, mund të veprojë dhe përgjatë shabatit.

Së dyti, arsyeja që Zoti e dha shabatin ishte që ne të pushonim dhe shëroheshim përgjatë shabatit. Zoti e dha shabatin që të pushojmë dhe shërohemi shpirtërisht gjatë shabatit kur ne përdorim mjetet që Ai na ka dhënë për ti përdorur gjatë shabatit, që janë adhurimi i përbashkët i Perëndisë, elementet e liturgjisë, leximi, predikimi e këndimi i fjalës së Perëndisë, sakramentet, lutja e përbashkët, bashkësia e shenjtorëve. Zoti na ka dhënë ditën e shabatit edhe që ne të pushojmë e shërohemi fizikisht, duke pushur nga punët e javës, një ditë në shtatë. Kështu, shërimet që kryente Krishti për të shoqëruar predikimin e tij, përmbushte plotësisht arsyen se përse Ai kishte ardhur në këtë botë, si edhe arsyen se përse Ai na ka dhënë e veçuar Ditën e Zotit.

Zoti i Shabatit, na flet, na prek, na bekon gjatë ditës së Tij.

Një Bijë e Abrahamit

Por kush ishte kjo grua? Në fakt, edhe pse Luka nuk na e thotë emrin e saj, ne dimë për të gjithçka që na duhet të dimë. “Dhe, ja, ishte një grua, e cila prej tetëmbëdhjetë vjetësh kishte një frymë lëngate, dhe ajo ishte e kërrusur dhe në asnjë mënyrë nuk drejtohej dot” (v. 11). Kjo është situata e saj fizike. Luka na thotë edhe se cili ishte identiteti i saj shpirtëror. Zoti e quajti atë bijë të Abrahamit. Luka na shpjegon edhe burimin e sëmundjes së saj, një sëmundje fizike e shkaktuar nga i ligu. Jezusi thotë, “kjo që është bijë e Abrahamit dhe që Satani e mbajti lidhur, ja, tetëmbëdhjetë vjet” (v. 16).

Cili ishte identiteti i saj shpirtëror? Ajo ishte besimtare. Ky është kuptimi i cilësimit që Jezusi i jep asaj: “bijë e Abrahamit”. Apostulli i Krishtit, Pali shpjegon, “Sikundër Abrahami «i besoi Perëndisë, dhe kjo iu llogarit për drejtësi»; ⁷ dijeni, atëherë, se ata që janë prej besimit, janë bij të Abrahamit…⁹ Prandaj ata që janë prej besimit bekohen bashkë me besimtarin Abraham.” (Gal. 3:6-9). Kjo grua ishte prej besimit, dhe si e tillë, bijë e Abrahamit. Ai ishte ati i saj frymor. Ky ishte identiteti i saj, dhe vlerësimi e dinjiteti më i lartë që Krishti i dha asaj. A je ti i dashur lexues, bir apo bijë e Abrahamit? A e ke edhe ti këtë përshkrim, vlerësim e lavdërim nga Zoti?

Por ka edhe një arsye tjetër se përse Zoti e përdori këtë përshkrim për këtë grua. Ai po përplasej me drejtuesit e kohës së tij, dhe me tërë qëndrimin që ata kishin ndaj njeriut dhe femrës. Ata kujdeseshin më shumë për kafshët e shtëpisë se sa për popullin e Perëndisë, dhe veçanërisht për femrën. Kështu Zoti i demaskon zemër-ngurtësinë dhe hipokrizinë e tyre kur thotë “: «Hipokrit! A nuk e zgjidh secili nga ju në shabat nga grazhdi kaun e vet, ose gomarin dhe e çon për të pirë?” (v. 15).

Para disa javësh, një organizate për të drejtat e kafshëve, organizoi para Bashkisë së qytetit një protestë me pankarta e flamuj, për të mbrojtur të drejtat e qenve të rrugëve. Ky është neo-paganizmi modern. Këlyshët e qenve janë më të rëndësishëm e më të mbrojtur se fëmijët e palindur që vriten e abortohen çdo ditë kudo nëpër botë. Unë nuk di një protestë që të jetë organizuar në Shqipëri kundra abortit. Këtë e marr si shembull për të thënë që e njëjta situatë e ngjashme është edhe sot. Sipas statistikave, çdo ditë përdhunohen, torturohen dhe masakrohen 300-400 të Krishterë diku nëpër botë, dhe bota nuk skandalizohet nga ky gjenocid modern. Nga ana tjetër, modernët neo-paganë protestojnë e marrin masa të ruajnë fokat e pandat e qentë e rrugëve.

Drejtuesit e Izraelit atëherë thonin me krenari: “Ne jemi bij të Abrahamit”. Jezusi u thotë: Ja, edhe kjo grua është bijë e Abrahamit. Kështu, mesazhi i Jezusi në këtë pasazh nuk është vetëm mbi shabatin dhe hipokrizinë, por se si ne duhet që ti ndërtojmë marrëdhëniet tona si meshkuj e femra, si bashkëtrashëgimtarë të premtimeve të Perëndisë. Kështu Pali thotë:

“sepse të gjithë ju jeni bij të Perëndisë me anë të besimit në Krishtin Jezus. ²⁷ Sepse sa veta u pagëzuat në Krishtin, Krishtin keni veshur. ²⁸ Nuk ka as jude, as grek, nuk ka as skllav as të lirë, nuk ka as mashkull as femër, sepse ju të gjithë jeni një në Jezu Krishtin. ²⁹ Dhe, në qoftë se jeni të Krishtit, jeni pra pasardhja e Abrahamit dhe trashëgimtarë sipas premtimit” (Gal. 3:26-29).

Kjo deklaratë e Palit është ilaçi për shërimin e sëmundjes së përçmimit e përçarjes racore, sociale dhe gjinore. Kjo deklaratë është burimi i shërimit të përçarjes e përplasjes ndërmjet besimtarëve brenda në kishë, si dhe baza e vërtetë për një unitet të vërtet ndërmjet kombeve. Në Krishtin, ne bëhemi të gjithë një.

Kështu, si në sinagogë atëherë, edhe sot, Zoti u thotë Kishës së Tij: Gratë besimtare në mesin tuaj janë trashëgimtare të premtimeve të Perëndisë. Edhe ato janë të bekuara dhe “zemërbuta që do të trashëgojnë tokën” (Mateu 5:5). Edhe ato janë ndër “të drejtët do të ndriçojnë si dielli në mbretërinë e Atit të tyre.” (Mateu 13:43).

Zoti njeh nevojën e gruas së sëmurë

Le të vëmë re tani, mrekullinë e asaj që ndodhi. “¹² Dhe kur Jezusi e pa, e thirri pranë vetes dhe i tha: «O grua, ti je e liruar nga lëngata jote». ¹³ Dhe i vuri duart mbi të dhe ajo u drejtua menjëherë, dhe përlëvdonte Perëndinë.” (v. 12-13). Çfarë vëmë re është se është Jezusi ai që vepron i pari ndaj saj. Nuk ishte gruaja ajo që e sulmon Jezusin me përgjërime. Zoti tashmë di gjithçka për të. Ai di se sa vite kishte ajo e sëmurë. Ai di se kush ia ka shkaktuar atë sëmundje asaj. Ai i di këto, sepse Perëndia e pat lejuar Satanin që ti shkaktonte këtë lëngatë kësaj gruaje me qëllim, që atë ditë shabati, Zoti të shpaloste madhështinë e Tij në mrekullinë e shërimit të kësaj gruaja. Jo çdo sëmundje na vjen nga dora e të ligut. Le të mos i atribuojmë Satanit më shumë sa duhet. Por në këtë rast, Zoti pat lejuar që Satani të shkaktonte këtë lëngtë mbi këtë bijë të Abrahamit, për lavdinë e Perëndisë. Pavarësisht nëse e dinte këtë arsye apo jo kjo grua, Krishti thotë se ajo ishte në besim, qëndronte në besim, shërbente e ishte besnike urdhëresave të Perëndisë për të shërbyer e adhuruar në kishë ditën e shabatit. Pavarësisht vështirësive të jetës, madje kundra tërë vështirësive të jetë, ajo grua jeton besimin e Abrahamit. Kjo është arsyeja se përse ajo është në sinagogë atë ditë. Dhe sepse ajo ishte në mes të popullit të Perëndisë në ditën e Zotit, ajo morri fjalën dhe prekjen e Zotit.

Jezusi pra, është Ai që inicion veprën e shpëtimit. Shpëtimi e shërimi ynë fillon dhe mbaron me Zotin. Jezusi është Ai që e thërret gruan për ta bekuar atë. Sigurisht që gruaja duhet ti bindet thirrjes së Jezusit në mënyrë që ajo të marrë bekimin prej tij. Por kjo grua ishte bijë e Abrahamit. Ajo kishte besim tek Zoti. Ajo iu bind Zotit dhe shkoi tek Ai. Nëse do që të jesh bijë e Abrahamit, nëse do bekimin e Zotit, nëse do shërimin prej tij, nëse do shpëtimin prej tij, bindu thirrjes së tij. Shko tek Ai ashtu siç je. Beso dhe do të shpëtohesh.

Veprimi që Jezusi bën më pas është domethënës. Ai vetëm sa e prek atë, dhe ajo shërohet menjëherë. Kjo është prova se Jezusi ishte Krishti, Zoti.

Zoti merr lavdinë në Kishën e Tij

Le të vëmë re reagimin e gruas dhe të turmës në sinagogë. Nga njëra anë vëmë re se disa vetëm sa ngelën të turpëruar. Këta ishin kundërshtarët e Zotit. Nga ana tjetër vëmë re se gruaja “përlëvdonte Perëndinë” (v. 13), “dhe mbarë turma gëzohej për të gjitha veprat madhështore që ai kishte bërë” (v. 17). Zoti merr lavdinë që i takon si nga ata që e duan ashtu edhe nga ata që nuk e duan. Në parajsë, populli i Perëndisë e lavdëron Perëndinë me hir. Në ferr, kundërshtarët e Tij e lavdërojnë Perëndinë me pahir. Perëndia gjithnjë e merr lavdinë që i takon emrit të tij. Thirrja jonë është që këtu e tani, siç edhe gjatë tërë përjetësisë, të përlëvdojmë Perëndinë, të gëzohemi për të gjitha veprat madhështore që Ai ka bërë në jetët tona.

Le të shohim siç sheh Perëndia

Unë kam renditur tashmë disa aplikime personale që dalin nga ky pasazh biblik, por duhet thënë edhe diçka e fundit. Vëllezër e motra në Krishtin Jezus, le ta shohim njëri-tjetrin siç na sheh Perëndia. Kjo vlen si për bashkëshortët që janë të krishterë, si për fëmijët e së njëjtës familje, ashtu edhe për bashkë besimtarët në Krishtin Jezus. Duhet ta shohim njëri-tjetrin përmes syve të Perëndisë.

Çfarë Judenjtë panë në këtë grua ishte vetëm mëkat e shtrembërim, sëmundje e shëmtim. Më siguri fëmijët talleshin rrugës me të, komshinjtë e përflisnin prapa krahëve duke thënë, “Eh kush e di se çfarë mëkatesh të mëdha ka kryer ajo që e ka lënë Perëndia ashtu!” Burri ndoshta nuk e shikonte apo preferonte në krevat, sepse nuk ishte si modelet që dëshiron syri mashkullor. Kjo është mënyra se si shikon bota.

Zgjedhja që kemi përpara është: Ose do ta shohim njëri-tjetrin me sytë e botës dhe të mëkatit, ose do ta shohim njëri-tjetrin me sytë e Perëndisë. Nëse e shohim tjetrin me sytë e Perëndisë, në kishë nuk do të vlojnë më thashethemet e marrja nëpër gojë e njëri-tjetrit. Nëse e shohim tjetrin me sytë e Perëndisë, nuk e shohim tjetrin më mëkatar se veten. Nuk e shohim tjetrin me përçmim. Nuk do ta shohim tjetrin me urrejtje apo të paktën me mungesë falje në zemrat tona ndaj tyre. Nëse shohim siç sheh Perëndia, atëherë do të shohim tek njëri-tjetri bij e bija të Abrahamit, arsye të shumta për të qenë mirënjohës për ta, do të shohim dorën e Perëndisë në jetën e tyre, do të shohim bashkëtrashëgimtarë të Mbretit të Lavdisë, imazh-mbajtës të Perëndisë, të cilët Ati po i transformon çdo ditë e më shumë në përputhje me shëmbëlltyrën e Krishtit. E kjo do të transformojë gjithçka. Hiri i Perëndisë transformon gjithçka. Kjo do të transformojë të tëra marrëdhëniet tona. Kjo do të transformojë shërben e grave, të burrave e të fëmijëve. Të gjithë duhet të shohim siç sheh Jezusi. Le të veshim sytë e Tij përmes besimit.

Rëndësia e Studimit të Historisë së Krishterimit

26 Prill, 201916 Tetor, 2022 nga Kisha Ungjillore e Reformuar Durres Durres

“Historia e komuniteti Kristian dhe e marrëdhënies së saj me botën përgjatë tërë kohërave” (A. M. Renwick).

“Historia e Kishës është regjistrimi i interpretuar i origjinës, progresit dhe impaktit të Krishtërimit mbi shoqërinë njerëzore, bazuar mbi të dhënat e mbledhura përmes metodave shkencore nga burimet arkeologjike e dokumentat historike të shkruara apo të gjalla. Ajo është historia e mbledhur, e interpretuar dhe e organizuar e shpëtimit të njerëzimit dhe e botës ku jeton ai.” (E. E. Cairns).

Historia e Kishës është historia e veprës shpëtuese të Perëndisë në, përreth dhe përmes Kishës së Tij, për bekimin e saj, nxitjen e ardhjes së dytë të Krishtit dhe lavdinë e Perëndisë.

Ne jetojmë në një kohë kur njohuria e historisë së Kishës apo e Krishterimit mungon në përmasa të rrezikshme, dhe ajo që është më shqetësuesja është moskokë/arja dhe madje neglizhimi i ndërgjegjshëm i historisë tonë. Kjo na ka sjellë në një situatë të ngjashme me atë të Gjy. 21:25 ku secili bën atë që duket më e drejtë në sytë e tij. Kjo mungesë njohuri e veprave të Perëndisë në të kaluarën evidentohet edhe në apostazinë e përgjithshme të Kishës, vet-varësinë dhe autonominë nga Perëndia (L.Rip. 5:15).[1] Studimi i veprave të Perëndisë në të kaluarën (Psa. 77:11)[2] nuk është një çështje e parëndësishme dhe as një opsion që na lihet ne për zgjedhje. Mbi të gjitha ajo është një mjet bekimi, dishepullizimi dhe inkurajimi për një jetë me të vërtetë të Krishterë plot bindje e shenjtëri nën Krishtin, Zotin tonë.

Urdhëresa dhe Shembulli Biblik

Perëndia në Bibël na urdhëron që të studiojmë historinë. Tek Jer. 6:16 Perëndia urdhëron popullin e Tij “Ndaluni nëpër rrugë dhe shikoni, pyesni për shtigjet e vjetra, ku është rruga e mirë, dhe ecni nëpër të; kështu do të gjeni prehje për shpirtrat tuaj.” Tek Isa. 51:1 ai thotë “Dëgjomëni, ju që ndiqni drejtësinë dhe kërkoni Zotin! Shikoni shkëmbin nga i cili jeni prerë dhe zgafellën e minierës prej së cilës keni dalë.” Libri i Jobit 8:8-10 i ofron këtë këshillë atij që kërkon urtësinë dhe njohurinë: “Pyet, pra, brezat që shkuan dhe shqyrto gjërat e zbuluara nga etërit e tyre; ⁹ ne në të vërtetë i përkasim së djeshmes dhe nuk dimë asgjë, sepse ditët tona mbi tokë janë si një hije. ¹⁰ A nuk do të na mësojnë vallë ata dhe a nuk do të na flasin ata, duke nxjerrë fjalë nga zemra e tyre?”

Tek Hebrenjve 11 Apostulli pasi rendit një litani heronjsh të besimit, na jep qëllimin që ai ka për këtë përsiatje të historisë së Kishës së Dhjatës së Vjetër: “Prandaj edhe ne, duke qenë të rrethuar nga një re kaq e madhe dëshmimtarësh, duke hedhur tej çdo barrë dhe mëkatin që na qarkon vazhdimisht duke na joshur, le të rendim me durim në udhën që është përpara nesh, ² duke i drejtuar sytë te Jezusi, kreu dhe plotësonjësi i besimit, i cili, për gëzimin që ishte përpara tij, duroi kryqin duke e përçmuar fyerjen dhe u ul në të djathtën e fronit të Perëndisë,” (Heb. 12:1-2). Bindja dhe besimi tek Krishti është qëllimi i historisë për autorin e Letrës drejtuar Hebrenjve. Kësaj apostulli i shton urdhrin: “Kujtoni të parët tuaj, që ju shpallën fjalën e Perëndisë dhe, duke çmuar rezultatin e sjelljes së tyre, merrni si shembull besimin e tyre,” (Heb. 13:7).

Me përjashtim të një numri të vogël profecish, Perëndia nuk na instrukton që të shikojmë tek e ardhmja për shenjtërimin tonë, por tek e shkuara. Pasi ka renditur ngjarjet që i ndodhen Israelit pas daljes nga Egjipti nën Moisiun, Pali thotë se të tëra këto “janë shkruar për paralajmërimin tonë, për ne që jemi në mbarim të epokët,” (1 Kor. 10:11). Po kështu, Pali e shikon induktimin e të Krishterit me shpresë si një prej qëllimeve të historisë sonë. “Sepse të gjitha gjërat që u shkruan në të kaluarën u shkruan për mësimin tonë, që me anë të këmbënguljes dhe të ngushëllimit të Shkrimeve, të kemi shpresë,” (Rom. 15:4). Parimi është ky, e kaluara ka ndikim direkt mbi jetën tonë Kristiane. Përgjegjësia e frikshme që duhet të dalë nga kjo është fakti që çfarë ne bëjmë sot ka lidhje e ndikim direkt me jetën e Kishës për brezat që vijnë.

Po kështu, disa përfitime të tjera të studimit të historisë sipas Biblës janë këto:

Inkurajimin e Adhurimit e Meditimit: “Kujto ditët e lashtësisë, ki parasysh vitet e shumë kohërave të shkuara, pyet atin tënd, dhe ai do të ta tregojë, pyet pleqtë e tu dhe ata do të ta thonë. ⁸ Kur Shumë i Larti u dha kombeve trashëgiminë e tyre, kur ndau bijtë e Adamit, ai përcaktoi kufijtë e popujve, në bazë të numrit të bijve të Izraelit,” L.Rip. 32:7-8. “Do t’i kujtoj veprat e Zotit; po, do të kujtoj mrekullitë e tua të kohëve të kaluara, ¹² do të mendohem thellë për gjithë veprat e tua dhe do të kem parasysh bëmat e tua” (Psa. 77:11-12). “Zoti ka bërë gjëra të mëdha për ne, dhe jemi tërë gëzim,” (Psa. 126:3).

Shkatërrimin e Krenarisë: Kur kujtojmë se e vetmja gjë që ne ofruam për shpëtimin tonë është mëkati ynë, dhe se Perëndia bëri gjithçka tjetër për shpengimin tonë, nuk ka se si të ngelet shumë vend për krenari. “Mbajeni mend këtë ditë, gjatë së cilës dolët nga Egjipti, nga shtëpia e skllavërisë; sepse Zoti ju nxori nga ky vend me dorë të fuqishme,” (Eks. 13:3), po kështu Li.Rip. 5:15, 15:15. “Kujto gjithë rrugën që Zoti, Perëndia yt, të ka bërë të përshkosh në këtë dyzetë vjet në shkretëtirë që ti të ulësh kokën dhe të vihesh në provë, për të ditur çfarë kishte në zemrën tënde dhe në se do të respektoje apo jo urdhërimet e tij,” (8:2). Tendenca e zemrave tona është që ne ta shikojmë veten si gjeneratën më madhështore të besimtarëve në historinë e njerëzimit. Por kjo vet-madhështi humbet kur studiohen jetët e Etërve të Kishës, martireve të hershëm si Ignanti i Antiokut (35-108 AD) e gatishmërinë e tij për ti shërbyer Krishtit deri në vdekje kur i shkruan kishës në Romë këto fjalë: “Le të më hanë bishat në arenë, ata janë rruga ime për tek Perëndia. Unë jam kalliri i grurit në dorën e Zotit tim, që korret e bluhet nga dhëmbët e luanëve për tu bërë një bukë e pastër për Krishtin.” Kjo jo vetëm që duhet të na ulë krenarinë por edhe të na sfidojë stilin e shkujdesur të jetës që ne bëjmë.

Inkurajimin e Lutjes: Shenjtorët e Dhiatës së Vjetër përdornin historinë e popullit të Perëndisë si çelësin e lutjes dhe gjenin në të premtimet e Perëndisë për ta, premtime të cilat këta ia kujtonin Perëndisë në lutje, Neh. 1:8-10; Eks. 32:11-14.

“Nuk është e mjaftueshme që ne të vëmë re dhe shënojmë atë që Perëndia po bën gjatë jetëve tona, ne duhet me doe mos të përfitojmë nga historia e atyre që kaluan para nesh. Në fakt,kjo është arsyeja pse Zoti ynë ka dashur që ne të kemi sot mjaft shënime të mbetura në shkrim, në mënyrë që kujtimi i tyre të mbeten përgjithmonë. Dhe ne nuk duhet vetëm të përfitojnë nga ajo që është e përmbajtura në Shkrimin e Shenjtë, por madje edhe nga historitë e shkruara nga paganët, në të cilat ne duhet të kemi kujdes që të aplikjmë për vete atë që Perëndia ka bërë në kohë.” John Calvin

Qëllime e Përfitime të Tjera

Disa nga qëllimet e përfitimet e tjera që dalin nga studimi i historisë janë si më poshtë:

Identiteti Historik: Identiteti ynë është i rrënjosur në histori. Besimi ynë është një besim historik dhe i themeluar mbi vepra të Perëndisë që kanë ndodhur vërtetë në histori siç është lindja, jeta, vdekja dhe ringjallja e Krishtit, zbritja e Frymës, etj. Ne besojmë se Perëndia kontrollon e drejton personalisht historinë e njerëzimit. Po kështu, korruptimi i Kishës në Mesjetë, nevoja dhe më pas Reformimi i saj në Periudhën e mëvonshme përcaktojnë se kush ne jemi, se për çfarë qëndrojmë dhe për çfarë synojmë. Në këtë kontekst mund të themi se studimi i historisë na ndihmon që të jemi komunal, apo pjesë e kishës historike. Ne jemi pjesë e një komuniteti të përjetshëm, të stërmadh besimtarësh, shumica e ë cilëve na vëzhgon e brohorit nga lart (Heb. 12:1).

Evidentimi dhe Evitimi i Gabimeve: Ne nuk jemi të vetmit dhe të parët besimtarë që ballafaqohemi me pyetje, sfida e udhëkryqe. Historia nuk fillon me ne, dhe as përgjigja e problemeve tona. Diku e dikur në histori Kisha është ballafaquar me sfidat tona dhe nën drejtimin e frymës së Shenjtë ka arritur në disa përfundime, që edhe pse nuk duhet të merren gjithmonë shabllon, na ofrojnë ne strukturën për të adresuar sfidat tona sot. “Ajo që ka qenë është ajo që do të jetë; ajo që është bërë është ajo që do të bëhet; nuk ka asgjë të re nën diell,” (Fja. 1:9). Nuk ka asnjë herezi që nuk është menduar më parë nga të tjerët dhe që paraardhësit tanë nuk i kanë dhënë tashmë një përgjigjë. Në këtë kontekst, studimi i historisë na mbron nga devijimi drejt herezive të mundshme dhe na armatos me municionin e duhur për ti luftuar ato dhe na ndihmon për të kuptuar e interpretuar siç duhet të sotmen.

Njohja e Perëndisë: Historia e Krishterimit është historia e veprave të Perëndisë, veçanërisht e Frymës së Shenjtë në kohë dhe hapësirë. Historia e Kishës është gjithashtu edhe historia e përfshirjes së Perëndisë me popullin e tij në botë. Njohja e veprave dhe e rrugëve të Perëndisë përgjatë tërë historisë na jep një njohje e kuptim edhe më të mirë të personit të vetë Perëndisë. Në këtë kontekst deklaron Psalmisti “O Perëndi, e kemi dëgjuar me veshët tona, etërit tanë na kanë treguar veprën që ti ke bërë në ditët e tyre në kohërat e lashta,” (Psa. 44:1).

Rizgjimi Shpirtëror: Shkrimet na deklarojnë se Perëndia është i njëjtë, dje, sot e përjetë (Heb. 13:8).[3] Zbulimi i parimeve e rrugëve të rizgjimeve shpirtërore që kanë ndodhur në të kaluarën na përgatit ne që të veprojmë e të jemi të gatshëm për të marri hirin dhe çlirimin e Tij në mesin tonë. Kuptimi i së kaluars na ndihmon që të kuptojmë të tashmen dhe të ardhmen. Kuptimi i marrëdhënies shkak-pasojë nga e kaluara na ndihmon që të shikojmë se për ku po drejtohet e tashmja dhe se si do të jetë e ardhmja.

Lavdërimi i Perëndisë: Qëllimi më i rëndësishëm e më i lartë për studimin e historisë së Kishës është lehtësimi dhe inkurajimi i adhurimit të Perëndisë. Zemrat tona mahniten e mrekullohen kur ne eksplorojmë veprat e plotfuqishme të Perëndisë në të kaluarën. Apostulli Gjon (Zbu. 4:8) shënoi që katër krijesa të gjalla që rrethojnë ditë e natë fronin e Perëndisë nuk reshtin së dhani lavdi e adhurim ditë e natë duke deklaruar lavdinë e shenjtërinë e Perëndisë “që ishte, që është dhe që do të vijë.”

Ne jemi populli i historisë së përfshirjes pasiononte, të fuqishme e plot dashuri të Perëndisë me botën tonë. Le ti dedikohemi studimit dhe lë të mësojmë nga veprat e mëdha të Perëndisë në, për, dhe përmes popullit të Tij në të gjitha kohërat.

[1] Dhe mos harro që ke qenë skllav në vendin e Egjiptit dhe që Zoti, Perëndia yt, të nxori që andej me një dorë të fuqishme dhe vepruese; prandaj Zoti, Perëndia yt, të urdhëron të respektosh ditën e shtunë.

[2] Do t’i kujtoj veprat e Zotit; po, do të kujtoj mrekullitë e tua të kohëve të kaluara,

[3] “Krishti është i njëjtë dje, sot e përjetë.”

Ky eshte Profeti – Gjoni 6:1-14

25 Prill, 201916 Tetor, 2022 nga Kisha Ungjillore e Reformuar Durres Durres

Kemi për studim një nga mrekullitë më të jashtëzakonshme të Zotit tonë. Kjo është mrekullia që Ai bëri para më shumë njerëzve dhe në mënyrë më të hapur se të tjerat. Shumimi i bukëve për të ushqyer 5.000 njerëz është e vetmja mrekulli që e gjejmë të treguar në të katër ungjijtë. Vetëm ky fakt është i mjaftueshëm për të na treguar që kjo mrekulli është tepër e rëndësishme për ne për tu studiuar. Ne duhet ta kuptojmë këtë mrekulli si simboli i vetë Jezus Krishtit që është dhurata e Perëndisë për të ushqyer shpirtrat e uritur. Në fakt, të gjitha mrekullitë na zbulojnë se kush është Personi i Krishtit, Buka e Jetës.

Lexoni Gjoni 6:1-14, si edhe pasazhet paralele: Marku 6:30-44; Mateu 14:13-31; Luka 9:0-17.

Cili është konteksti i kësaj mrekullie madhështore?
Nëse bibla juaj ka një hartë, gjej në të Liqenin e Galilesë. Përse po e ndiqnin turmat Jezusin? Kush, besonin ata, se i bënte këto mrekulli?
A e ndiqnin ata Jezusin për çfarë Ai ishte apo për çfarë ai bënte?

Vini re se si turmat nuk e kuptuan dhe vlerësuan aspak Personin e Krishtit; kush Ai ishte me të vërtetë. Ata e shikonin Jezusin vetëm si një magjistar që mund të bënte diçka, ose të paktën si një mjek të zakonshëm popullor që mund të shëronte të sëmurë.

Sipas studimeve të mëparshme, çfarë na zbulojnë mrekullitë mbi personin e Jezusit?
Sot ka shumë persona që e quajnë veten shërues apo mrekulli-bërës, dhe që tërheqin vëmendjen e njerëzve. Turmat sot nuk janë shumë ndryshe nga turmat atëherë.
Si mund të dallojmë sot se cila “mrekulli’ është vërtetë nga Perëndia? (Kthehu tek mësimi një dhe përkufizimi i një mrekullie të vërtetë)
Përse shkoi Jezusi në mal (v. 3)?
Cili ishte reagimi i Jezusit kur pa turmat?
Çfarë i kërkoi Filipit (v. 5-6)? Përse?
Nëse Jezusi i njihte mendimet e Filipit, përse e testoi atë?
Nëse ky testim ishte për përfitimin e Filipit, a mund të themi gjithashtu, që edhe sprovat tona nga Zoti janë për përfitimin tonë?
Çfarë na zbulojnë ne këto sprova nga Zoti?
Çfarë detaji nga pasazhi të bën të mendosh se Filipi ishte një tip tepër praktik?
Në atë kohë, 1 denar ishte paga ditore për një punëtor të zakonshëm në Galile. Si e inkurajoi Andrea, qëndrimin disfatist të Filipit (v. 9)?
Çfarë të bën të mendosh se djaloshi ishte i gatshëm që të ndante copat e bukës dhe dy peshqit me Jezusin dhe dishepujt e tij?
Çfarë të bën të mendosh se Jezusi ishte në kontroll të situatës (v. 10)?
Pasi turma u ul në tokë, ata mund të shihnin qartë veprimet e Jezusit. Kujt i dha falënderime Jezusi? Përse?

Në mrekullinë e shërimit të të sëmurit, Jezusi ktheu diçka që kishte qenë më parë, por në mrekullinë e dytë, në shumimin e bukëve, Jezusi solli në ekzistencë diçka që nuk kishte ekzistuar më parë. Kjo tregon fuqinë sovrane të Krijuesit që kishte Jezusi.

Çfarë të bën të besosh nga vargjet 11-12, që të gjithë përfituan nga mrekullia e Jezusit?
Përse ishte e domosdoshme që dishepujt të mblidhnin tepricat e bukës dhe peshkut?
Çfarë dëshmie ishte për ta fuqia madhështore e Krishtit?

Tek vargu 12 lexojmë se ata kishin ngrënë deri sa ishin ngopur. Kjo tregon përmbushjen që ata kishin provuar kur kishin marrë pjesë në veprën e Zotit Jezus Krisht. Në realitetin frymor, të gjithë ata që vijnë tek Ai, mbushen dhe kënaqen. Nevojat e zemrës së tyre ishin përmbushur. Më vonë, Zoti ynë e quan veten e Tij “buka e jetës” (v. 35), dhe thotë “Unë jam buka e jetës; ai që vjen tek unë nuk do të ketë uri dhe ai që beson në mua, nuk do të ketë më kurrë etje.” Falja e mëkateve dhe paqja me Perëndinë bëhen realitet për ne kur ne vijmë me përulësi tek Personi i Krishtit Zot, dhe marrim veprën e Tij në kryq përmes besimit.

Kur turmat panë mrekullitë e Jezusit ata thanë, “Me të vërtetë, ky është profeti që duhet të vijë në botë” (v. 14). Ata po prisnin Profetin që u ishte premtuar në Dhiatën e Vjetër (LiR. 18:15). Ata e dinin se ky Profet do ta zbulonte veten e tij si të tillë përmes mrekullive e shenjtave, dhe pasi ta zbulonte veten, populli duhej ta ndiqte dhe ta dëgjonte. Profeti i Perëndisë do t’u zbulonte atyre mendjen e Perëndisë. I tërë kapitulli 6 i Gjonit na zbulon personin dhe qëllimin e Profetit të vërtetë, Jezus Krishtit. Tek vargu 47 ai thotë qartë se përse kishte ardhur, “Në të vërtetë, në të vërtetë, po ju them: Ai që beson në mua ka jetë të përjetshme.” Zoti ynë ka ardhur që ne të besojmë dhe të kemi jetën e përjetshme.

Në mbyllje, rishiko Mësimin 1. Si mund ta dimë se kjo ishte një mrekulli nga Perëndia?
A ndodhi kjo mrekulli menjëherë? A u bë në botën fizike? A ishte e dukshme për shqisat? A mund të interpretohej se mund të vinte vetëm nga forca e Perëndisë.
Nëse çdo mrekulli shoqëron një mësues feje, kush ishte ky mësues?
Së fundi, a i konfirmuan këto mrekulli, fjalët e thëna nga Zoti?

Pasi Jezusi ushqeu pesë mijë njerëz, populli që i pa këto shenja arriti në përfundimin e drejtë, “Me të vërtetë, ky është profeti që duhet të vijë në botë” (v. 14). Ata e dinin se vetëm profetët bëjnë mrekulli. Turma logjikoi po në të njëjtën mënyrë edhe tek Gjoni 7:31, “Dhe shumë veta nga turma besuan në të dhe thoshin: Kur të vijë Krishti, a do të bëjë më shumë shenja se këto që ka bërë ky?” Tek Gjoni 7, ata që panë veprat e fuqishme të Krishtit ishin të bindur se Ai thoshte të vërtetën kur deklaronte se ishte Krishti. A beson edhe ti që Jezusi është Krishti? Si të ka ndihmuar deri tani ky studim i mrekullive të Krishtit, që të zbulosh e besosh këtë të vërtetë?

Kujto që nëse mrekullitë e Krishtit janë të vërteta, dhe se Ai është Profeti nga Perëndia, atëherë ju duhet të besoni çdo gjë që ai të thotë. Nëse je një besimtar i vërtetë, nëse e ke vendosur plotësisht besimin tënd vetëm në Krishtin për jetën tënde, nëse e pranon nevojën për të u pastruar nga faji i mëkatit dhe dënimi i tij, atëherë ti duhesh ti bindesh urdhrave të Zotit.

Në këtë mrekulli kemi parë se si vepra e tij vërteton identitetin e personin të tij si Zoti Krisht. Në fakt, të gjitha mrekullitë na zbulojnë e provojnë Personin e Tij, dhe na bëjnë thirrje që ta përulin veten përpara Atij që na deshi dhe e dha veten e Tij për ne. Si ka qenë kjo mrekulli një inkurajim për ju, ndërsa luteni për nevojat e përditshme? A mund ti përmbushë Perëndia nevojat tuaja në përputhje me lavdinë e tij, ashtu siç shumoi bukën dhe peshkun? Shpresoj dhe lutem që përmes këtij studimi, ne të gjithë të rritemi në besimin, dashurinë dhe bindjen tonë ndaj Zotit ndërsa Ai na e zbulon veten e Tij përmes veprave të Tij të fuqishme.

Shpërblesë për Shpengimin e Shumë Vetave

17 Prill, 201916 Tetor, 2022 nga Kisha Ungjillore e Reformuar Durres Durres

E Enjte e Mandatit të Madh

18 Prill 2019

Kush ishte Jezusi? Çfarë bëri Jezusi? Këto janë dy pyetjet më të rëndësishme që i jep përgjigje e tërë Bibla, dhe veçanërisht në mënyrë më të drejtpërdrejtë, të katër ungjijtë në Dhiatën e Re. E thënë ndryshe, e tërë Bibla na shpalos personat dhe punët e Perëndisë, dhe në mënyrë më specifike, vetë personin dhe punën e Krishtit.

Në këtë mesazh të së Enjtes së Mandatit të Madh, do të fokusohem në një aspekt të punës së Krishtit. Tek Ungjilli sipas Markut 10:45, vetë Zotit tha për veten e Tij:

“Sepse edhe Biri i njeriut nuk erdhi që t’i shërbejnë, por për të shërbyer dhe për të dhënë jetën e tij si shpërblesë për shpengimin e shumë vetave».” (Marku 10:45)

Kjo deklaratë e Krishtit na zbulon se kush ai ishte dhe se çfarë ai erdhi të bënte. Cfarë realizoi Krishti përmes vdekjes së Tij në kryq? Cili ishte qëllimi i Tij, kur lejoi që ta arrestonin dhe kryqëzonin? Përse lejoi që ta bënin të vuante kaq shumë? Këtyre pyetjeve i përgjigjet vargu në studim. Biri i Perëndisë erdhi “për të dhënë jetën e tij si shpërblesë për shpengimin e shumë vetave”.

Çfarë dhe Përse një Shpërblesë?

Së pari, çfarë është një shpërblesë? Shpërblesa është një pagesë që jepet për të çliruar dikë apo diçka të grabitur apo të kapur peng. Shpërblesa mund të jetë në para, apo edhe në forma të tjera.

Në nëntor të vitit 1884, një djalë i ri shqiptar, me ëndrrën për të ndryshuar kombin, niset me një karrocë që shkonte për në Korçë, pa e ditur se rrugës i kishin zënë pritë. Ky ishte Gjerasim Qiriazi. Më pas, ai rrëfen në librin e tij, “Pengu i Kaçakëve”, tërë historinë e kapjes, jetës për gjashtë muaj në robëri dhe lirimin e tij. Sipas këtij libri, pengmarrja përkundrejt një shpërblese ishte një fenomen i zakonshëm në ato zona. Kjo është pjesë e historisë së kombit tonë. Për Gjerasimin, ishte ai kalvar i dhimbshëm që nxiti vendimin e tij për t’i nxjerrë bashkatdhetarët e vet nga errësira, duke punuar për alfabetin shqip, shkollën shqipe, dhe predikimin e ungjillit. Në fakt, përjetimi i pengmarrjes përkundrejt një shpërblese bëri që Qirizi të kuptonte më thellë shpengimin e tij frymor për të cilin flet ungjilli. Shpërblesa pra, është një pagesë që jepet për të çliruar dikë apo diçka të grabitur apo të kapur peng.

Së dyti, përse Krishti flet për shpërblesë? Përse është shpërblesa e domosdoshme? Perëndia e Krijoi Adamin dhe Evën pa mëkat. Ai i vendosi ata në Kopshtin e Edenit dhe i vendosi në Besëlidhjen e Veprave (apo të Jetës), nën një urdhërese të vetme: “Dhe Zoti Perëndi e urdhëroi njeriun duke i thënë: «Ha lirisht nga çdo pemë e kopshtit; 17 por mos ha nga pema e njohjes të së mirës dhe të së keqes, sepse ditën që do të hash prej saj, ke për të vdekur me siguri»,” (Zan. 2:16-17). Por Adami dhe Eva hëngrën nga fruti i ndaluar. Ata mëkatuan, ranë nga lavdia e Perëndisë, humbën shenjtërinë në të cilin ishin krijuar, vdiqën frymërisht, dhe madje u bënë të vdekshëm edhe fizikisht. Mbi të gjitha ata u ndanë frymërisht nga Perëndia, dhe tërhoqën në këtë rrënim edhe tërë racën njerëzore që erdhi prej tyre. Jezusi na përshkruan tek Gjoni 8:34 si skllav i mëkatit: «Në të vërtetë, në të vërtetë po ju them: kushdo që kryen mëkatin është skllavi i mëkatit.» Krishti nuk thotë se çdo njeri herë pas here mëkaton, por se çdo njeri është nën fuqinë e mëkatit. Ne jemi skllevër të mëkatit dhe ne duhet të shpengohemi nga fuqia e tij.

Paga e mëkatit është vdekja, si në këtë botë edhe në atë që vjen, një vdekje frymore që e vulos dhe e vërteton vdekja fizike. Mëkati e hodhi njerëzimin nën tërbimin e zemërimit të Perëndisë, dënimit dhe mallkimit të tij, që duhet qetësuar pa njeriu të shpëtojë. Këtë qetësim realizon shpërblesa.

Shpërblesa paguan për mëkatin tonë. Shpërblesa na çliron nga fuqia e mëkatit tonë.

Kush e merr Shpërblesën?

Disa teologë kanë thënë se kjo shpërblesë i paguhet Satanit. Kjo është gabim dhe aspak biblike. Sipas kësaj teorie, Krishti i pagoi Satani shpërblesën për transferimin tonë nga mbretëria e Satanit, ku ndodhemi për shkak të mëkatit tonë, tek Mbretëria e Perëndisë.

Por ky interpretimin nuk gjendet aspak në Bibël. Në asnjë pasazh nuk gjejmë të thuhet se Satani duhej paguar që të lejonte mëkatarët që të shpëtoheshin. Në këtë rast, është Satani ai që fiton sepse del që është ai sovrani i universit, ai që vendos se kush do të shpëtohet, dhe shpërndarësi i shpëtimit.

Në fakt, në Bibël lexojmë se çfarë ndodhi në kryq ishte mundja e Satanit dhe jo dita e rrogës për të. Perëndia nuk negocion me Satanin. Bibla thotë se Biri i Perëndisë erdhi në këtë botë “që të shkatërronte, me anë të vdekjes atë, që ka pushtetin e vdekjes, domethënë djallin” (Heb. 2:14). Krishti erdhi që të shpengojë pengjet përmes shkatërrimit të veprës së Satanit dhe jo pagimit të tij.

Kush e morri këtë shpërblesë atëherë? E thënë shkurt, Perëndia pagoi Perëndinë. Perëndia Biri ia ofroi këtë shpërblesë Atit. Vini re se çfarë thotë Bibla:

Efesianëve 5:2 – “Krishti na deshi dhe e dha veten e tij për ne, si blatë dhe flijim Perëndisë, si një parfum erëmirë”.
Hebrenjve 9:14 – Krishti “a ofroi veten e tij të patëmetë Perëndisë”.
Romakëve 8:1 – Bibla thotë se, pasi Krishti e dha veten e tij si një ofertë për ne që besojmë, “nuk ka asnjë dënim për ata që janë në Krishtin Jezus”.
Romakëve 3:24-25 – “…të gjithë kanë mëkatuar dhe nuk e arrijnë lavdinë e Perëndisë, ²⁴ por janë drejtësuar falas me anë të hirit të tij, nëpërmjet shpengimit që është në Krishtin Jezus, ²⁵ të cilin e paraqiti Perëndia si pajtimore nëpërmjet besimit në gjakun e tij, për të treguar kështu drejtësinë e tij për faljen e mëkateve, që janë kryer më parë gjatë kohës së durimit të Perëndisë”.

Pra, çfarë Krishti bëri në kryq ishte se ofroi një ofertë sakrifikuese e bërë në pajtimore, ndaj Perëndisë, për të shmangur zemërimin e tij dhe për të rikthyer njerëzit prej nga ata janë rrëmbyer. Jo është çfarë shpërblesa bën, rikthen dikë aty prej nga është rrëmbyer. Shpërblesa e Krishtit na kthen tek Perëndia. E gjitha kjo duhet marrë prej nesh me anë të besimit.

Cila ishte Paga e Shpërblesës?

Le të vëmë re gjithashtu se cili ishte çmimi i shpërblimit? Çmimi i shpërblesës për lirimin nga dënimi i Perëndisë është jeta e Krishtit. Jo vetëm jeta që Ai jetoi, por dorëzimi i jetës së tij në vdekje. Jezui u tha vazhdimisht dishepujve të tij: «Biri i njeriut do të dorëzohet në duart e njerëzve dhe do ta vrasin; dhe, si të vritet, ai do të ringjallet ditën e tretë» (Marku 9:31). Në fakt, një nga arsyet pse Jezui e quante veten “Biri i Njeriut” (mbi gjashtëdhjetë e pesë herë në Ungjijtë) ishte sepse ai e kishte bërë veten të vdekshëm pikërisht për këtë qëllim. Perëndia nuk vdes. Njeriu është ai që vdes. Kjo është arsyeja se përse Shpëtimtari duhej të ishte plotësisht njeri. Ai duhej që të vdiste si njeri në vend të njeriut. Por shpërblesa ishte kaq e rëndë saqë vetëm Perëndia mund ta mbante e ta ofronte. Për këtë arsye Shpëtimtari duhej të ishte gjithashtu plotësisht Perëndi. Shpërblesa mund të paguhej vetëm nga Biri i Njeriut, sepse shpërblesa ishte jeta e dhënë në vdekje.

Si u bë kjo pagesë?

Shpëtimtari e ka këtë pagesë, këtë shpërblesë vullnetarisht. Askush as nuk e detyroi Birin e Perëndisë dhe as nuk mund ta detyronte dot atë. Prandaj Jezusi tha, “Sepse edhe Biri i njeriut nuk erdhi që t’i shërbejnë, por për të shërbyer dhe për të dhënë jetën e tij si shpërblesë për shpengimin e shumë vetave».” (Marku 10:45). Perëndia nuk ia ka nevojën njeriut për asgjë. Në fakt, Apostulli i Krishtit thotë se “Perëndia që bëri botën dhe të gjitha gjërat që janë në të, duke qenë Zot i qiellit dhe i tokës, nuk banon në tempuj të bërë nga duart e njeriut, ²⁵ dhe as shërbehet nga duart e njerëzve, sikur të kishte nevojë për ndonjë gjë, sepse ai u jep të gjithëve jetë, hukatje dhe çdo gjë” (Veprat 17:24-25). Perëndia është dashuri. Perëndia është një dhënës dhe jo një marrës. Krishti tha, “Askush nuk e merr nga unë, por e jap nga vetja ime; unë kam pushtet ta lë dhe kam pushtet ta marr përsëri; këtë urdhërim e kam marrë nga Ati im” (Gjoni 10:18). Krishti vullnetarisht dhe lirisht e ofroi veten e Tij për ne, për të na shpenguar ne nga zemërimi i perëndisë, si dhe nga faji dhe fuqia e mëkatit.

Sa Persona Shpengon Shpërblesa e Krishtit?

Së fundi, sa persona mbulon apo shpengon shpërblesa që pagoi apo ofroi Krishti? Së persona shpëton vërtetë Krishti? Krishti tha se e ka dhënë jetën e Tij “për shpengimin e shumë vetave” (Marku 10:45). Jo të gjithë do të shpëtohen nga zemërimi i Perëndisë. Ne nuk mund ta dimë sepse nuk na është shpallur se cili është numri id saktë i tyre, apo se cilën janë ata me emër. Por çfarë ne dimë është se oferta e ungjillit është për të gjithë. Ungjilli i bën të gjithë njerëzve thirrje që të pendohen dhe të besojnë në Zotin, Shpëtimtarin, Krishtin, Jezusin Birin e Perëndisë. Perëndia premton se kushto që beson do të shpëtohet. Të gjithë ata që do të besojnë do të shpëtohen. “Sepse një është Perëndia, dhe një është ndërmjetësi midis Perëndisë dhe njerëzve: njeriu Krishti Jezus, ⁶ i cili e dha veten e tij si shpërblesë për të gjithë” (1 Timoteut 2:5-6).

Askush nuk do të përjashtohet nga ky shpëtim, nëse e përqafon me anë të besimit Jezu Krishtit që shpengon.

Thirrja:

Pyetja personalisht për ty është: A ia ke besuar veten tënde Zotit? A kapesh pas Zotit Krisht përmes krahëve të pendimit dhe besimit? A je i shpenguar nga skllavëria e mëkatit? Nëse tashmë kapesh pas Krishtit përmes krahëve të besimit në të, atëherë ti je i çliruar dhe i shpenguar nga mëkati, faji dhe fuqia e tij. Jepi lavdi Perëndisë. Adhurojë atë. Shërbeji Atij.

Nëse je një drejtues në kishë kujto fjalët që Apostulli u tha pleqve të Kishës së Efesit: “Kini kujdes, pra, për veten tuaj dhe për gjithë tufën, në të cilën Fryma e Shenjtë ju ka vënë juve mbikëqyrës që të kullotni kishën e Perëndisë, të cilën ai e ka fituar me gjakun e vet” (Veprat 20:28). Të gjithë ne duhet të kujtojmë se Krishti ofroi shpërblesë që të mos mëkatojmë më por për vepra të mira: Krishti “e dha veten për ne, për të na shpenguar nga çdo paudhësi dhe për të pastruar për vete një popull të veçantë, të zellshëm në vepra të mira.” (Titi 2:14). Ji i frytshëm e i shenjtë sepse për këtë të shpengoi Krishti.

Nëse e ndjen veten larg Krishtit, nëse nuk je shpenguar nga gjaku shpërblyes i Krishtit, lutu Atij të të shpëtojë, të shtrojë shpërblesën e tij mbi ty, të të mbulojë edhe ty me gjakun e Tij. AMEN.

Ora e Përlëvdimit

14 Prill, 201916 Tetor, 2022 nga Kisha Ungjillore e Reformuar Durres Durres

[perfectpullquote align=”full” bordertop=”false” cite=”” link=”” color=”” class=”” size=””]Dhe midis atyre që ishin ngjitur për të adhuruar gjatë festës ishin edhe disa grekë. 21 Ata, pra, iu afruan Filipit, që ishte nga Betsaida e Galilesë, dhe iu lutën duke thënë: «Zot, duam të shohim Jezusin». 22 Filipi erdhi e ia tha Andreas; dhe përsëri Andrea dhe Filipi ia thanë Jezusit. 23 Por Jezusi iu përgjigj atyre duke thënë: «Ora ka ardhur, në të cilën Biri i njeriut duhet të përlëvdohet. 24 Në të vërtetë, në të vërtetë po ju them: Nëse kokrra e grurit e rënë në dhe nuk vdes, ajo mbetet e vetme; por, po të vdesë, jep shumë fryt! 25 Kush e do jetën e vet, do ta humbasë; dhe kush e urren jetën e vet në këtë botë, do ta ruajë për jetën e përjetshme. 26 Në qoftë se dikush më shërben, le të më ndjekë; dhe ku jam unë, atje do të jetë edhe shërbëtori im; dhe në qoftë se dikush më shërben, Ati do ta nderojë. – Ungjilli sipas Gjonit 12:20-26[/perfectpullquote]

“Zotëri, ne duam të shohim Jezusin”! Kjo është kërkesa e dëshira më jetë-ndryshuese, më e perëndishme, dhe më sublime që mund të dalë nga goja e njeriut. Kjo duhet të jetë dëshira e zemrës së çdo njeriu, të madh e të vogël, mashkull e femër, i arsimuar apo i pashkolluar. Por që kjo kërkesë e dëshirë të plotësohet dhe të kthehet në bekim për ne, ne duhet që të dëshirojmë ta shohim dhe ta pranojmë Jezusin ashtu sic Ai është në të vërtetë.

Ky ishte problemi i judenjve të kohës së Jezusit. Atë ditë kur Jezusi hyri në Jerusalem, tërë populli i doli dhe e priti si një mbret dhe shpëtimtar, me brohoritje e palma nëpër duar. Kjo ishte e mrekullueshme dhe përmbushja e profecisë biblike. Problemi ishte se ata e pritën si një mbret dhe shpëtimtar njerëzor, që do ti shpëtonte ata nga sundimi ushtarak i Romakëve dhe sundimi kulturor i Grekëve. Ata nuk e panë atë si Mbreti dhe Shpëtimtari hyjnor që do ti shpëtonte ata nga faji dhe fuqia e mëkatit të jetës dhe zemrave të tyre. Ata e shikonin Jezusin në tërë mrekullitë që Ai bënte. Ata e dëgjonin Jezusin se çfarë thoshte. Por ata shikonin me sy dhe dëgjonin me veshë, dhe jo me zemër. Ata shikonin dhe dëgjonin në mënyrë selektive, atë që dëshironin ata, dhe jo atë që Jezusi po u zbulohej që të ishte.

Ky është edhe sot problemi i njeriut modern. Shumë vijnë në kishë. Shumë thonë se i besojnë Jezusit. Por shumë gjithashtu shikojnë e i besojnë një tjetër Jezusi nga ai që na është zbuluar. Dhe për këtë bën fjalë pasazhi i sotëm. Le të dëshirojmë të shohim Jezusin. Por le të dëshirojmë që ta shohim atë ashtu sic është, sepse kjo kthehet në shpëtim e bekim për ne.

Ora e Përlëvdimit

“Zotëri, ne duam të shohim Jezusin”! Këto fjalë dolën jo nga goja e disa judëve por e disa jo-judëve, e disa grekëve që dëshironin të takonin Jezusin. Pasazhi thotë se “Dhe midis atyre që ishin ngjitur për të adhuruar gjatë festës ishin edhe disa grekë. ²¹ Ata, pra, iu afruan Filipit, që ishte nga Betsaida e Galilesë, dhe iu lutën duke thënë: «Zot, duam të shohim Jezusin». ²² Filipi erdhi e ia tha Andreas; dhe përsëri Andrea dhe Filipi ia thanë Jezusit.” Tek ungjijtë lexojmë se gjithnjë Andrea sillte njerëz tek Jezusi. Herën e parë ai solli tek Jezusi vetë vëllanë e tij, Simon Pjetrin me fjalët, “E gjetëm Mesinë” (Gjoni 1:41). Rasi i dytë që lexojmë është kur Andrea solli tek Jezusi një djalë prej nga Jezusi do ti merrte pesë bukë e dy peshq dhe do ti përdorte në mrekullinë e shumëfishimit, në bregun e Galilesë (Gjoni 6:8-9). Ky është rasti i tretë që lexojmë se Andrea sillte njerëz tek Jezusi. Andrea dëshironte që të gjente Mesinë. Dhe pasi e gjeti vetë, sillte edhe të tjerë tek Mesia. Kjo është dëshira e Perëndisë, që ne të sjellim njerëzit që njohim tek Jezusi. Kjo është thirrja e çdo të Krishteri, që të flasim për Krishtin.

Përgjigja e Krishtit ishte e papritur dhe interesante. “Por Jezusi iu përgjigj atyre duke thënë: «Ora ka ardhur, në të cilën Biri i njeriut duhet të përlëvdohet.” (Gjoni 12:23). Jezusi e interpretoi arritjen dhe kërkesën e Grekëve ndaj tij se kishte ardhur pika kulmore e shërbesës së tij. Kjo ishte hera e parë që Jezusi bën një deklaratë të tillë. Në fakt, disa herë më parë ai kishte deklaruar me insistim të kundërtën. Tek Gjoni 2, tek dasma në Kana të Galilesë, kur Maria i kishte kërkuar që Jezusi të shpaloste lavdinë e tij, Jezusi i ishte përgjigjur, “Ora ime s’ka ardhur ende!” (Gjoni 2:4). Më vonë, gjatë Festës së Tabernakujve, vëllezërit e tij e nxitën që ta lavdëronte veten e tij duke bërë mrekulli të tjera. Jezusi përsëri iu përgjigj atyre: “Ora ime nuk ka ardhur ende” (Gjoni 7:5). Më pas, lexojmë se kur autoritetet e u munduan që ta arrestonin atë, ata nuk mundën, sepse “ora e Tij nuk kishte ardhur ende” (Gjoni 8:20).

Përse pra, arritja dhe kërkesa e Grekëve bëri Jezusin që të deklaronte se tashmë ora e lavdisë së Tij kishte ardhur? Krishti, si Zoti Sovran që kishte ardhur në tokë për të përmbushur qëllimin e tij të shpëtimit jo vetëm të judenjve, por të të gjithë botës, kishte orkestruar shkallëzimin e konfliktit ndërmjet tij dhe drejtuesve të Izraelit. Pika e thyerjes së krizës po afrohej me shpejtësi. Bota e jo-judenjve, e përfaqësuar në këtë rast nga këta grekë po kërkonte që të vinte tek Jezusi dhe të bekohej prej tij. Kështu, Pjetri do të predikonte më vonë se Perëndia kishte për qëllim që ungjilli të vizitonte kombet “që të marrë prej tyre një popull për emrin e tij” (Vep. 15:14). Madje që në pasazhin e pararendës lexojmë që Farisenjtë u ankuan se e tërë bota kishte filluar që të rende pas Krishtit (Gjoni 12:19). Ardhja e Grekëve ishte simboli se fitorja ishte afër. E tërë bota ishte gati për atë që Krishti do të bënte më pas.

Çfarë kishte ndërmend Jezusi që të bënte më pas? Jezusi tha, “Ora ka ardhur, në të cilën Biri i njeriut duhet të përlëvdohet” (Gjoni 12:23). Fraza “Biri i Njeriut” është një titull Biblik, në fakt Mesianik. Vjen për herë të parë nga Libri i Profetit Daniel, që u shkrua në shekullin e gjashtë para Krishtit, tek kapitulli 7. Aty lexojmë: “Unë shikoja disa vegime nate, dhe ja mbi retë e qiellit po vinte dikush që i ngjante një Biri njeriu; ai arriti deri te i Lashti i ditëve dhe iu afrua atij. ¹⁴ Atij iu dha sundimi, lavdia dhe mbretëria, me qëllim që gjithë popujt, kombet dhe gjuhët t’i shërbenin; sundimi i tij është një sundim i përjetshëm që nuk do të kalojë, dhe mbretëria e tij është një mbretëri që nuk do shkatërrohet kurrë».” Jezusi i Nazaretit është Perëndia i trupëzuar, Ai që është në prezencën e të Lashtit të Ditëve (Perëndisë së përjetshëm), dhe të cilit i ishte dhënë sundimi, lavdia e mbretëria e Perëndisë, një mbretëri e përjetshme mbi tërë kombet. Sa herë që Krishti e quante vetën Biri i Njeriut, ai gjithnjë po deklaronte se ishte përmbushja e Danielit 7.

Dhe kjo është ironia e deklaratave të Krishtit dhe në fakt e ungjillit. Judenjtë prisnin që Mesia do të vinte me pompozitet, me trumbeta, me ushtri njerëzore që do të marshonte mbi tokë. Kjo ishte lavdia që ata donin që Krishti të kishte pa që ata ta ndiqnin atë. Por nga ana tjetër, përlëvdimi të cilin Krishti ka në mëndje, ngritja lart që ai i referohet është ajo e kryqit, e ngritjes dhe e gozhdimit të tij atje lart.

[perfectpullquote align=”right” bordertop=”false” cite=”” link=”” color=”” class=”” size=””]Por nga ana tjetër, përlëvdimi të cilin Krishti ka në mëndje, ngritja lart që ai i referohet është ajo e kryqit, e ngritjes dhe e gozhdimit të tij atje lart.[/perfectpullquote]

Vdekja e Krishtit ishte manifestimi suprem i lavdisë së tij. Në Bibël, të lavdërosh është të shpalosësh. Ne lavdërojmë talentin e një piktori duke ekspozuar e ngritur lart në ekspozite një pikturë apo skulpturë të tij. Për Jezusin, ngritja e tij lart në kryq ishte shpalosja e lavdisë së tij. Vetë-sakrifikimi i Krishtit për të shpaguar për fajin e mëkateve tona na shpalosin se kush Perëndia është. Perëndia është plotësisht i shenjtë, dhe nuk mund ta lërë pa e dënuar mëkatin dhe mëkatarin. Por Perëndia është gjithashtu dashuri, i dhembshur e plot mëshirë ndaj njeriut dhe nuk dëshiron që njerëzimi të vdesë në mëkat. Si mund të pajtohet zemërimi i Perëndisë ndaj mëkatit dhe mëkatarit, por pa shkelur mbi shenjtërinë e tij. Perëndia nuk mund të shkojë kundra natyrës së tij. Kjo është e vetmja gjë që është e pamundur për Perëndinë.

Cila është zgjidhja? I drejti duhet që të vdesë për të padrejtët. Atë që njeriu nuk mund ta bëjë dot për veten e tij, duhet që ta përmbushë Perëndia. Kështu personi i dytë i Perëndisë u trupëzua, dhe shkoi në kryq, që të shpaguaj për ne në vendin tonë. Për botën kryqi i Krishtit është vendi i përuljes dhe poshtërimit, për Perëndinë ishte vendi i vetëzbulimit të lavdisë së shenjtërisë së Tij nga njëra ana që nuk mund ta lërë pa e dënuar mëkatin dhe mëkatarin. Kryqi i Krishtit ishte gjithashtu është shpalosja e dashurisë së Tij për njeriun, e një dashuri që merr mbi vete dënimin e të tjerëve. Kjo është lavdia e personit të Perëndisë. Ky është Perëndia ynë. Ky është Shpëtimtari ynë. Prandaj, momentin kur po e arrestonin, Krishti tha: “Tani Biri i njeriut është përlëvduar dhe Perëndia është përlëvduar në të” (Gjoni 13:31). Për botën kryqi i Krishtit mund të jetë vendi i përbuzjes dhe i mohimit, por për të Krishterin, kryqi “është lavdia dhe urtësia e Perëndisë” (1 Kor. 1:24).

Parimi i Përlëvdimit

Këtë vazhdon dhe thekson Krishti kur e ilustron përmes një shembulli nga natyra, në të cilin na jep parimin e përlëvdimit. “Në të vërtetë, në të vërtetë po ju them: Nëse kokrra e grurit e rënë në dhe nuk vdes, ajo mbetet e vetme; por, po të vdesë, jep shumë fryt!” (Gjoni 12:24). Ashtu siç fara duhet varrosur në tokë me qëllim që ti japë jetë një bime të re, ashtu edhe Biri i Njeriut jep jetë të re, përlëvdohet dhe jep fryt vetëm përmes vuajtjes, vdekjes dhe varrit për tre ditë. Ky është ligji universal frymor në botën tonë të mëkatit. Rruga për tek gëzimi kalon përmes vdekjes së vetvetes. Rruga për tek lumturia kalon përmes vështirësisë, vet disiplinimit. Mëso të mohosh vetveten dhe do të bekohesh. Kjo është çfarë bëri Krishtit, dhe mesazhi i tij për botën që po vinte tek Ai, të përfaqësuar nga këta Grekë. Zoti ynë erdhi që të mbante një kryq dhe jo një kurorë. Ai nuk erdhi që të jetonte një jetë nderimesh, lehtësie dhe madhështie, por një jetë dhënie të vetvetes deri në pikën e turpshme të kryqit dhe të vdekjes. Mbretëria që Ai erdhi që të themelonte dhe të ngrinte duhej që të fillonte me kryqëzimin dhe jo kurorëzimin. Lavdia e kësaj mbretërie nuk do të ishte lavdia e fitoreve të fituara me shpatë në kurrizin e dhembjeve të shkaktuara ndaj të tjerëve, por lavdia e fitores së fituar përmes duarve të gozhduara në kryq të mbretit të saj, që merr mbi vete dhembjet dhe dënimin e të tjerëve.

[perfectpullquote align=”left” bordertop=”false” cite=”” link=”” color=”” class=”” size=””]Mbretëria që Ai erdhi që të themelonte dhe të ngrinte duhej që të fillonte me kryqëzimin dhe jo kurorëzimin.[/perfectpullquote]

Jezusi i bë Shpëtimtar vetëm përmes vdekjes. Pa kryq nuk ka Kishë, nuk ka shpëtim, nuk ka Krishterim. Ky është çfarë Krishti bëri, dhe çfarë ne duhet të besojmë e shikojmë me zemër e besim. Ky është se çfarë Krishti është në të vërtetë. Eja tek Krishti. Besoji Krishtit. Përqafoje dhe kapu pas Krishtit përmes krahëve të besimit. Por besoi Krishtit të Biblës, siç na është zbuluar me tërë lavdinë e Tij të kryqit, jo një Krishti të imagjinatës tënde. Shko në përulësi, në gjunjë tek këmbët e kryqit, dhe pranojë Krishtin atje. Të refuzosh kryqin është të refuzosh Krishtin, zemrën e vërtetë të Perëndisë, mënyrën e vetme të shpëtimit tënd prej zemërimit të tij të shenjtë.

Aplikimi i Përlëvdimit

Por nga ana tjetër, ata që i kanë besuar Krishtit, që kanë përqafuar kryqin e tij, duhet që gjithashtu të përqafojnë edhe kryqin e tyre. Parimi i Jezusit si Shpëtimtar është gjithashtu edhe parimi i shpëtimit që ai jep. Ne nuk kemi nevojë që ti shtojmë sakrificës së Krishtit edhe sakrificën tonë në mënyrë që të pranohemi e të falemi nga Perëndia. Mëkatet tona shlyen dhe falen vetëm nga sakrifica e ofruar nga Krishtit. Por pasi jemi shpëtuar, çështja është edhe se si duhet të jetojmë. Këtë na e jep Krishti kur tha: “Kush e do jetën e vet, do ta humbasë; dhe kush e urren jetën e vet në këtë botë, do ta ruajë për jetën e përjetshme” (Gjoni 12:25).

Çfarë ishte e vërtetë për Jezusin do të jetë e vërtetë për ndjekësit e Tij. Le ta kuptojmë siç duhet këtë varg. Jezusi nuk thotë që ne duhet të urrejmë vetë jetën, dhe se as nuk duhet të duam gjërat e mira që Perëndia ka vendosur në këtë botë. Kuptimi i Jezuit bëhet i qartë kur vëmë re dy fjalët e ndryshme greke që ai përdor për “jetën”. Në paragrafin e parë, kur Jezusi na thotë të mos e duam «jetën», ai përdor fjalën psyke. Nga kjo vjen termi psikologji. Jezusi do të thotë që ne duhet të hedhim poshtë mënyrën se si bota mendon dhe ndjen. Ne duhet të mohojmë jetën me egon tonë në qendër. Por, së dyti, kur Jezusi flet për fitimin e “jetës së përjetshme”, ai përdor fjalën zoe. Kur bashkohet me fjalën “përjetshme”, kjo i referohet jetës hyjnore në ne. Pra, ne duhet të kthehemi nga egoja e dikurshme e botës – në këtë të fundit, në jetën hyjnore që na jepet nga Fryma e Shenjtë që Jezusi na dërgon. Ka disa të krishterë që mendojnë se mund të blejnë biletën për në parajsë dhe ndërsa presin për trenin e fundit, të jetojnë si djaj në këtë botë. Ata thonë se mnd të shpëtohesh mjaftueshëm vetëm duke e pranuar Krishtit si Shpëtimtar, dhe se nuk ke nevojë që ta pranosh atë edhe si Zot. Pra, ata duan shpëtimin që ta kenë në xhep, por nuk duan që të japin bindjen dhe nënshtrimin pasi janë shpëtuar. Por bibla thotë se ne jemi të shpëtuar për të bërë veprat e Krishtit, për të bërë vullnetin e Perëndisë, me qëllim që Perëndia të përlëvdohet në jetën tonë. Mesazhi i Krishtit është që ne të kthehemi nga jeta e mëkatit dhe e kësaj bote në atë që Perëndia ofron dhe për të cilën Krishti vdiq.

[perfectpullquote align=”full” bordertop=”false” cite=”” link=”” color=”” class=”” size=””]Mesazhi i Krishtit është që ne të kthehemi nga jeta e mëkatit dhe e kësaj bote në atë që Perëndia ofron dhe për të cilën Krishti vdiq.[/perfectpullquote]

Si bëhet kjo praktikisht? Së pari, ne duhet të vdesim për sa i përket vetes tonë. Ne duhet që t’ia dorëzojmë jetët tona Krishtit; planet e dëshirat tona, preferencat e strategjitë, mënyrat e qëllimet. Thirja është që të bëjmë ato gjëra që Krishti do që ne të bëjmë, dhe madje në mënyrën që ai na i instrukton që ti bëjmë. Vecanërisht kjo i referohet qëndrimit tonë ndaj qëllimeve dhe vlerave të botës, të cilat kryesisht fokusohen tek paraja, suksesi, fama, pushteti dhe kënaqësia. Ti ose do të jetosh për to, dhe ato do të jenë idhulli yt që do të të skllavërojë deri në fund, ose do të jetosh për lavdinë e Perëndisë. Nëse si i krishterë, do të jetosh për gjërat e me mënyrat e kësaj bote, jo vetëm që nuk do të avancosh frymërisht, por do të jetosh një jetë të dyzuar, nën skllavërinë e brerjes së ndërgjegjes dhe fajit. Nuk do të jesh kurrë i lirë. Njeriu nuk mund të ketë dy zotër. Nda ana tjetër, kur ti vdes për veten, ti jeton me të vërtetë i lirë, një jetë shërbimi e bekimi ndaj Perëndisë e njeriut.

Së dyti, ne vdesim për sa i përket mëkatit. Ndjekësi i Krishtit duhet të vdesë ndaj mëkatit. Pali tha, “Kështu edhe ju, llogariteni veten të vdekur për mëkatin, por të gjallë për Perëndinë, në Krishtin Jezus, Zotin tonë. 12 Le të mos mbretërojë, pra, mëkati në trupin tuaj të vdekshëm, që t’i bindeni atij në epshet e veta. 13 As mos ia paraqitni gjymtyrët tuaja mëkatit si mjete padrejtësie, por i paraqisni veten tuaj Perëndisë, si të gjallë prej së vdekurish, dhe gjymtyrët tuaja si mjete drejtësie Perëndisë” (Rom. 6:11-13). Ne vdesim ndaj mëkatit kur e ngordhim urie mëkatin në zemrën tonë, dhe duke ia dedikuar jetën tonë Perëndisë. Këtë e bëjë duke mos e vendosur veten tonë në kontekstin e tundimeve e mëkatimeve por të shenjtërimit e inkurajimit. Këtë e bëjmë kur u shërbejmë të tjerëve. Këtë e bëjmë kur i përdorim buzët tona jo për të përgojosur, sharë, e bërë thashetheme, apo për tu ankuar e akuzuar, por duke i kënduar lavde Perëndisë, duke inkurajuar të tjerët, duke u lutur për ta. Duke shpërndarë ungjillin. Ne e bëjmë këtë kur ia ofrojmë mendjet tona jo mënyrave të botës, por e mbushim atë me dritën e Fjalës së Perëndisë. Dhe duke qenë se zemra jonë e dashuron mëkatin e saj, ne duhet ta bëjmë këtë çështje për lutje e agjërimi të vazhdueshëm. Mbi të gjitha, ne duhet që ti përkushtohemi një miqësie personale dhe intime me Perëndinë përmes studimit personal të Fjalës së Tij.

Shtegu i Përlëvdimit.

Pasi na ka dhënë parimin dhe aplikimin e përlëvdimit, që është përulja, kryqi, dhe shenjtërimi, Krishti na jep edhe rrugën që duhet të përshkojnë ata që e ndjekin atë. “Në qoftë se dikush më shërben, le të më ndjekë; dhe ku jam unë, atje do të jetë edhe shërbëtori im; dhe në qoftë se dikush më shërben, Ati do ta nderojë” (Gjoni 22:26).

Së pari, Jezusi tha, “Në qoftë se dikush më shërben, le të më ndjekë”. Ky ishte mesazhi i tij për Grekët që erdhën ta kërkonin. J.C. Ryle komenton: “Ashtu sic ushtari ndjek gjeneralin, ashtu sic nxënësi ndjek mësuesin, ashtu sic delja ndjek briun, ashtu i Krishteri i vërtetë duhet të ndjekë Krishtin. Besimi dhe bindja janë shenjat kryesore të ndjekësve të vërtetë të Krishtit, dhe do të jenë gjithnjë të dukshme në besimtarin e vërtetë.”

Së dyti, Jezusi tha, “dhe ku jam unë, atje do të jetë edhe shërbëtori im…”. Ky nuk është një urdhër, por një premtim personal nga Jezusi. Ky është shpërblimi, privilegji dhe kënaqësia jonë në këtë jetë: të kemi inkurajimin e Krishtit, të marrim aprovimin e tij, dhe të jetojmë nga fuqia e tij. Por kjo është vetëm për ata që ndjekin Krishtin dhe për asnjë tjetër, të Krishterë apo jo. Të ndjekësh Krishtin është tërësia e detyrës së të Krishterit, ndërsa të jesh me Krishtin është tërësia e shpërblimit prej tij.

Së treti, premtimi më i madh i Krishtit në këtë pasazh është ky: “…dhe në qoftë se dikush më shërben, Ati do ta nderojë”. Gjithsecili prej nesh në këtë jetë synon për lartë e më partë. Ose të paktën kështu mendojmë se bëjmë. E vërteta është se ne nuk synojmë për aq lart sa duhet. Ne mjaftohemi me lumturi tokësore ndërsa Krishti na thërret në shenjtëri. Ne mjaftohemi me sukses tokësor ndërsa në fakt jemi të bërë dhe të shpëtuar për lavdi qiellore. Ndërsa ata që ndjekin Krishtin këtu në tokë do të kenë sfida e madje persekutime, Krishti thotë se pas vuajtjeve vjen nderimi, lavdërimi prej Atit dhe brohoritja e Tij.

Dikur disa Grekë iu afruan Filipit dhe i thanë, “Zotëri, ne duam të shohim Jezusin”! A dëshiron edhe ti që të shikosh Jezusin sic është në të vërtetë? Atëherë shiko kryqin e Tij. Rrëfe mëkatet e tua, dhe fajin e mëkatit tënd Perëndisë, përqafo shpëtimin që Perëndia të ofroi në pësonin dhe veprën e Krishtit, si e vetmja rrugë shpëtimi për ty. Pendohu dhe beso në Krishtin dhe do të shpëtohesh. Do të shpëtohesh edhe pse vetja jote e vjetër do të vdesë, dhe me këtë shpëtim do të vijë jeta e përjetshme këtu e tani, dhe deri në përjetësi, një jetë e plotë sepse do të jetë e mbushur me jetën e Krishtit, me lavdinë e Tij, me bekimet e prezencën e Tij.

03-Profeti Jona: Komunikimi i Ungjillit

11 Prill, 201916 Tetor, 2022 nga Kisha Ungjillore e Reformuar Durres Durres

Nga seria “Profeti Jona: Kuptimi, Komunikimi dhe Mishërizimi i Ungjillit”

Sot do të vazhdojmë me atë seri të shkurtër prej katër predikimesh mbi Librin e Profetit Jona, seri që e kemi filluar para dy javësh. Në fakt duhet të sqaroj që edhe pse unë besoj në predikimin ekspozues të Shkrimeve të Shenjta, edhe pse kjo është dhe do të jetë metodologjia zyrtare e imja për aq kohë sa do të jem pastor i kësaj bashkësie lokale, unë gjithashtu besoj se është e lejueshme që herë pas here të jepen edhe predikime tematike. Me predikim ekspozues ne kuptojmë studimin kronologjik të librave të biblës, varg pas vargu, kapitull pas kapitulli, dhe libër pas libri. Në predikimin ekspozues, përzgjedhja, axhenda dhe renditja e temave që trajtohen përcaktohet nga struktura e librit që studiohet, që në fakt është e përcaktuar që më parë nga Fryma e Shenjtë momentin kur e dha atë libër përmes profetëve apo apostujve. Ky është predikimi ekspozues, përfitimet frymore të së cilës mbi Kishën janë të shumta për tu përmendur në këtë moment. Predikimi tematik nga ana tjetër adreson vetëm ato tema të përzgjedhura nga vetë pastori, mundësisht nën ndriçimin e Frymës së Shenjtë. Megjithatë, edhe predikimi tematik duhet të jetë ekspozues në vetvete. Me këtë kuptojmë që tema që trajtohet duhet të dalë direkt dhe në mënyrë ekspozuese nga ato pasazhe biblike mbi të cilat ato mbështeten. Kështu, mënyra që unë kam zgjedhur për të studiuar Librin e Jonës është ajo e predikimit tematik, kjo për arsye kohore pasi një trajtim i vërtetë ekspozues do të merrte të rreth trembëdhjetë javë.

Por le të rikujtojmë arsyet [arse po studiojmë në mënyrë të shpejtuar Librin e profetit Jona. Së pari, qëllimi im është që të inkurajohemi që të përfshihemi në ungjillëzim. Çdo i krishterë është i thirrur që të dëshmojë me fjalë dhe me vepra aleancën e tij me Krishtin si dhe shpresën që është në ne. Pjetri shkroi “shenjtëroni Zotin Perëndinë në zemrat tuaja dhe jini gjithnjë gati për t’u përgjigjur në mbrojtjen tuaj kujtdo që ju kërkon shpjegime për shpresën që është në ju” (1Pjet. 3:15). Kjo nënkupton që aleanca jonë me Krishtin, besimi ynë duhet të jetë kaq i prekshëm dhe evident për shkak të jetëve tona, saqë ajo botë që është gjithmonë duke na vëzhguar dhe përndjekur të marrë gjithashtu nga ne në mënyrë verbale edhe arsyen apo interpretimin e vërtetë të ndryshimit që ekziston ndërmjet ne dhe atyre.

Së dyti, qëllimi im është që përmes lëvizjes së Fjalës dhe të Frymës gjithsecili prej nesh të shenjtërojë Perëndinë në zemrën e tij apo të saj duke hequr dorë nga idhujt që fshihen në të dhe që militojnë kundra Krishtit në trupin tonë. Mbani mend një citim nga Reformatori, teologu dhe pastori John Calvin: “Zemrat tona janë fabrika idhujsh.” Kjo është çfarë pengon dhe dobëson si shenjtërimin tonë të përditshëm ashtu edhe dëshmimin tonë. Ne duhet të kuptojmë idhujt e zemrës sonë përpara se sa të kuptojmë idhujt e zemrave ë atyre që kemi përballë. Ne duhet të adresojmë idhujt e zemrës tonë përpara se të adresojmë idhujt në zemrat e të tjerëve. Ne duhet ti predikojmë e ungjillin vetes tonë përpara se sa tua japim atë të tjerëve

Javën e kaluar pamë që ky është thelbi apo esenca e librit të profetit Jona. Edhe pse unë nuk kam arritur, dhe në këtë seri as nuk do të arrij që të prek të tëra vargjet dhe elementet e këtij libri, mund të themi me siguri të plotë që për aq kohë sa ne e kemi adresuar e kuptuar thelbin e këtij libri, dhe për aq kohë sa ne kemi kuptuar idhujt që fshihen në zemrën tonë dhe i kemi mortifikuar (bërë të vdesin) ato, ne mund të themi që e kemi predikuar, kuptuar dhe aplikuar librin e profetit Jona.

Cili është pra tema apo thelbi i këtij libri? Profeti Jona ishte thirrur që të predikonte mesazhin e dënimit dhe të hirit sovran të Perëndisë me kërkesën për pendim dhe besim. Ky predikim i duhej drejtuar popullit të Ninevesë së perandorisë së Asirisë. Profeti Jona e refuzoi këtë pasi shkonte kundra nacionalizmit idhujtar që kontrollonte zemrën e tij. Herën e kaluar pamë që kjo gjen aplikim edhe për ne sot. Ne sot mund tu refuzojmë ungjillin, lutjen, miqësinë e Krishterë atyre që i urrejmë, që na kanë bërë keq, që nuk i konsiderojmë të sa njëjtës racë, klasë sociale, politike, arsimore, apo ekonomike me ne. Maj mend një ungjilltar i vjetër që gjithmonë më shoshte: “Ne nuk mund ti flasim njerëzve për Krishtin nëse nuk flasim me ta.” Më parë duhet të ekzistojë mediumi i bashkëbisedimit përpara se sa ne ta mbushim atë bashkëbisedim me përmbajtjen e ungjillit. Por që ky medium të ekzistojë, më parë duhen pastruar zemrat tona nga idhujtarit e shovinizmit, inatit, mërisë, xhelozisë, frikës, etj. Ne nuk mund të jemi të gatshëm për të dëshmuar për shpresën që është në ne nëse më parë nuk kemi shenjtëruar Zotin Perëndi në zemrat tona (1 Pjet. 3:15).

Bota Qorton Kishën

Vini re ironinë e providencës sovrane dhe qëllimplotë të Perëndisë tek kapitulli i parë i Jonës. Jona e gjen veten në mes të atyre personave që ai i urrente më shumë, paganët idhujtarë që po i thërrisnin perëndive të tyre për shpëtim. Por çfarë është akoma dhe më interesante në këtë pasazh është qortimi që bota idhujtare i bën Kishës së Perëndisë. Së pari tek Jonah 1:6 bota idhujtare e qorton Kishën që në një letargji shpirtërore për shkak të idhujve në zemrën e saj nuk lutet as për veten e saj e aq më pak për shpëtimin e të tjerëve. Kisha që nuk lutet për shpëtimin e botës dhe bota që qorton kishën për letargjinë e saj mund të jetë një prej titujve apo temave të një predikimi ë të detajuar bazuar mbi Jonan 1:4-10. Kisha e përfaqësuar nga Jona nuk përdor privilegjet shpirtërore dhe autoritetin apo resourcet shpirtërore për bekimin e tërë botës. Por çfarë është akoma dhe më e rëndë është fakti që anija plot me paganë idhujtarë jo vëtëm që po fundoset sepse Jonah nuk po i lutej të Plotfuqishmit, por ishte pikërisht mëkati i Jonës, idhujtaria e Kishës ajo që po fundostë paganët idhujtarë.

Dy Mënyra Arratisjeje

Kjo më sjell kështu në mënyrë ekspozuese menjëherë në një temë që gjendet kudo në Bibël që është: Ka dy mënyra për të rendur nga Perëndia, mënyra pagane dhe mënyra “kristiane.” Sipas Romakeve 1 bota pagane-ateiste-religjose i rend ndaj Perëndisë së vërtetë. Pali shkroi “Sepse zemërimi i Perëndisë zbulohet nga qielli për çdo pabesi e padrejtësi të njerëzve, që mbysin të vërtetën në padrejtësi meqenëse ajo që mund të njihet prej Perëndisë është bërë e dukshme në ta, sepse Perëndia ua ka shfaqur atyre.… me qëllim që ata të jenë të pafalshëm…[sepse] megjithëse e njohën Perëndinë, nuk e përlëvduan as e falënderuan si Perëndi, përkundrazi u bënë të pamend në arsyetimet e tyre dhe zemra e tyre pa gjykim u errësua. ²² Duke e deklaruar veten të urtë, u bënë të marrë, ²³ dhe e shndërruan lavdinë e Perëndisë së pakalbshëm në një shëmbëllim të ngjashëm me atë të një njeriu të kalbshëm, të shpendëve, të kafshëve katërkëmbëshe dhe të rrëshqanorëve…që e ndryshuan të vërtetën e Perëndisë në gënjeshtër dhe adhuruan dhe i shërbyen krijesës në vend të Krijuesit, që është i bekuar përjetë.” Keshtu Pali tek Romakeve 1 deklaron e e tërë bota pagano-ateiste-religjiose që nuk i shërben Perëndisë së vërtetë është në idhujtari, mëkat e dënimin e Perëndisë. Pastaj vazhdon në kapitullin e dytë të Romakëve duke shpallur po aq fajtorë, mëkatarë e idhujtarë edhe Izraelin që ishte populli i zgjedhur i Perëndisë, Kisha e Dhiatës së Vjetër. Pse? Pasi ka dy mënyra për të rendur nga prezenca e Perëndisë, ajo e religjiozit pagan-ateistit-rebelit, dhe ajo e atyre që duhej tu përkisnin Perëndisë me trup e zemër.

Këtë temë e gjejmë gjithashtu edhe tek parabola e djalit plëngprishës, që në fakt duhet të themi se është historia e djemve plëngprishës. Në këtë paralel të Krishtit, djali i vogël përfaqëson liberalin, paganin, imoralin, atë që do të jetojë plotësisht i lirë nga ndërgjegjja dhe fakti që Perëndia ekziston, një djalë që dëshironte pasuritë e babait të tij që këtu përfaqëson Perëndinë. Djali i madh përfaqëson moralistin, religjiozin i cili po aq sa edhe i vogli dëshiron pasuritë e atit por jo atit. Që të dy duan të përdorin Perëndinë dhe bekimet e tij por pa pasur perëndinë në kuadër. Njëri e bën këtë duke qenë tepër i keq dhe tjetri duke qenë tepër i mirë. Që të dy përpiqen që të arratisen nga Perëndia dhe të fitojnë shpëtimin e tyre nga prezenca e tij. Në fund të historisë djali i keq shpëtohet dhe djali i mirë humb. Kështu çfarë duhet komunikuar gjatë ungjillëzimit është se djali i mirë nuk humbi pavarësisht nga mirësia e tij por për shkak të mirësisë së tij. Ai nuk vjen në festën e atit, që është shpëtimi që na ofrohet nga Perëndia për shkak të krenarisë së tij që ai ka për moralitetin dhe meritat e tij. Pra është drejtësia e tij që e mban atë larg shpëtimit, është drejtësia e tij idhujtaria e tij, arratisja e tij nga Perëndia.

Po të njëjtën teme e gjejmë edhe tek Predikimi i Krishtit në Mal (Mateu 5-7). Në të Krishti krahason dy mënyra për të jetuar. Mënyra sipas vullnetit të Krishtit dhe mënyra moraliste apo religjioze. Ai e bën këtë kur thotë “ju keni dëgjuar tju jetë thënë nga të vjetrit…por unë po ju them” (Mateu 5:21-48). Po kështu ai na mësoi që të lutemi, argjërojmë, japim lëmosha e adhurojmë jo sipas mënyrës së hipokritëve, pra sipas mënyrës moraliste e religjioze por sipas mënyrës biblike. Së fundi ai flet për derën e ngushtë nga njëra anë dhe për derën e gjerë dhe rrugën e hapur nga ana tjetër, drurin e mirë dhe drurin e keq, profetët e vërtetë nga profetët e rremë, shtëpinë e ndërtuar mbi shkëmbin që është Krishti dhe shtëpinë e ndërtuar mbi mënyrat e preferencat e njeriut. Kështu këtu kemi moralizmin religjioz nga njëra anë dhe Krishtërimin Biblik nga ana tjetër. Kjo supozon që në botë ekzistojnë paganët idhujtarë që bëjnë orgjia në mes të rrugës dhe e bëjnë këtë për të rendur nga Perëndia, por po kështu po bëjnë edhe këta moralistat religjiozë.

Pra në këtë botë ka dy lloje të arratisurish, religjioz dhe ireligjioz, ortodoks dhe jo-ortodoks, besimtarë dhe jo-besimtarë. Kjo është një temë shumë më e madhe në Bibël nga mund ta imagjinoni, dhe unë sugjeroj që mënyra më e mirë për të bërë ungjillëzim është për tu komunikuar njerëzve që ka tre mënyra për të jetuar. Së pari ka dy mënyra për të jetuar, mënyra sipas Perëndisë dhe mënyra sipas njeriut, të jetuarit sipas vullnetit të Perëndisë apo sipas vullnetit të njeriut, për lavdinë e Krijuesit ose për lavdinë e krijesës. Por mënyra sipas njeriut në vetvete ndahet në dy kategori që në pamje të parë duken shumë ndryshe, që në fakt janë të njëjta por që u duhet komunikuar njerëzve gjatë proçesit të ungjillëzimit pasi të tërë njerëzit bien në njërën prej këtyre kategorive. Ka dy mënyra për tu arratisur nga prezenca e Perëndisë si Shpëtimtar: e para është ajo e të jetuarit keq, ndjekja e mëkatit, e epsheve, e lakmive, e veprimeve të dukshme, skandaloze, pra jeta e njeriut pa asnjë vetë-frenim, kufizim apo moralitet. Kjo është mënyra e parë e të jetuarit për lavdinë e krijesës, për ta shpëtuar atë nga prezenca dënuese e Perëndisë.

Mënyra e dytë është ajo e të qenit një njeri i mirë, moral, që në mënyrë fanatike e ndjek ligjin e Perëndisë për ta përmbushur atë. Kjo mënyrë jetese bëhet me qëllim që Perëndia ti ketë borxh njeriut pranimin në prezencën e Tij, pra shpëtimin. Pra, ka dy mënyra për të kërkuar shpëtimin nga prezenca dënuese e Perëndisë, ajo e të mbyturit të së vërtetës në padrejtësi, dhe ajo e të merituarit të prezencës së Perëndisë përmes një jete religjioze. Të jesh i shpëtuar nga hiri sovran e i pamerituar i Perëndisë është një koncept dhe përjetim radikal. Nëse ne jemi të shpëtuar nga një hir i tillë, atëherë ne humbasim të tëra të drejtat tona, dhe nuk ka më asgjë që Perëndia nuk ka të drejtë të na kërkojë. Nga ana tjetër, nëse ne kemi shpëtuar vetveten përmes punëve tona të mira, meritave e vlerave tona, atëherë marrëdhënia jonë do të jetë si ajo me shtetin. Ne i paguajmë shtetit taksat që na kërkohen dhe si rrjedhim shteti na është borxhli, mbi të gjitha ne kemi të drejtat tona mbi shtetin i cili normalisht kthehet në shërbëtorin tonë momentin që e kemi paguar me taksat tona. Kjo është mënyra e dytë që njerëzit përdorin për tu arratisur nga Perëndia. Me meritat, veprat e mira, ofertat, adhurimin e shërbimin tonë, religjiozi apo moralisti ka për qëllim që ti paguajë taksën Perëndisë, ti mbyllë gojën atij, ti japi të drejta vetes mbi Perëndinë dhe ti heqë atij çdo të drejtë për të na kërkuar ndonjë herë ndonjë gjë. Nëse njeriu i mirë e shpëton vetveten përmes mirësisë së tij atëherë ka një limit përtej së cilës Perëndia nuk mund të kërkojë prej teje. Nëse shpëtimi është plotësisht nga hiri, një dhuratë e pamerituar e Perëndisë atëherë nuk ka asgjë që ai nuk mund të na kërkojë. Kjo është diçka radikale. Kjo është arsyeja përse doktrina e shfajësimit nga vetëm nga hiri i marrë vetëm përmes besimit nuk është popullor apo lehtësisht i pranueshëm sot. Nga njëra anë, njerëzimi perëndimor i influencuar nga revolucioni francez e idetë iluministe e gjen të vështirë që të mos kenë të liri e drejta përpara Perëndisë. Nga ana tjetër, ata brenda Krishtërimit mendojnë që nëse jemi të shpëtuar nga një hir i tillë atëherë kjo i hap rrugën relaksimit të moralit pasi thonë që kjo mund të çojë disa që të thonë “le të mbetemi në mëkat që të teprojë hiri” (Rom. 6:1). Por nëse kuptojmë natyrën radikale të hirit sovran të Perëndisë do të kuptonim që në këtë lloj Krishtërimi nuk ka vend për një relaksim të tillë.

Po ju kujtoj që sot ne po flasim për komunikimin e ungjillit njerëzimit idhujtar, dhe ne të gjithë duhet të mbajmë mend e kuptojmë mirë se si këto dy mënyra idhujtarë për të renduar nga perëndia funksionojnë, pasi vetëm atëherë do ti afrohemi plagës mbi të cilën ne duhet të hedhim balsamin e ungjillit. Pra nga njëra anë kemi një rebelim total e imoral-pagan-ateist, nga ana tjetër kemi moralizmin, qoftë ai edhe i “krishterë” që përpiqet që të mbajë perëndinë larg përmes veprave të mira, një jete të moralshme apo përfshirjes në betejat e Krishtërimit (Mateu 7:21-23). Në këtë kategori të dytë arratisjeje, moralisti ka kthyer moralitetin, religjiozitetin, besimin, sakrificat për fenë kishën apo Perëndinë në një idhull, mirësinë, meritat apo shenjtërinë e tij në një idhull.

Pra, ka dy mënyra për të pasur idhuj, për të renduar nga Perëndia, për të shpëtuar vetveten nga Perëndia. Si rrjedhim si religjioni dhe irreligjioni, si moraliteti ashtu edhe imoraliteti, edhe pse mund të duken totalisht ndryshe në sipërfaqe, ato janë thellësisht e njëjta gjë. Kjo duhet përvetësuar mirë nga ne në mënyrë që të bëjmë ungjillëzim në frymë dhe në të vërtetë. Detyra jonë në ungjillëzim është që tu japim njerëzve tre mënyra për të jetuar, dhe kjo për dy arsye që do ti ilustroj me personazhet e dy vëllezërve të parabolës së Djalit plangprishës (Luka 15:11-32). Së pari, vëllai i vogël i historisë së djalit plangprishës si rregull e di që është mëkatar, dhe nuk krijon shumë probleme për ne në ungjillëzim. Problemet ne i hasim kur takojmë vëllezërit e mëdhenj moralist të kësaj bote, dhe këtu futen shumica e njerëzve të kësaj bote. Kur kuptojmë dhe komunikojmë konceptin se ka dy mënyra për tu arratisur nga Perëndia dhe një mënyrë të tretë për të jetuar ne do të mund të fitojmë vëmendjen e atyre që kanë nevojë të dëgjojnë ungjillin. Së dyti, duhet të dimë që shumë prej vëllezërve të vegjël që jetojnë në rebelim të plotë e bëjnë këtë gjë si reagim ndaj hipokrizisë së njerëzve që bëjnë pjesë në kategorinë e vëllait të madh. Kur studion hipokrizinë dhe vet-drejtësinë e vëllait të madh kupton gjithashtu edhe përse vëllai i vogël largohet nga shtëpia e Atit. Jona është një ilustrim i vëllait të madh dhe marinarët paganë janë ilustrimi i vëllait të vogël. Bota imorale që qorton Kishën moraliste, hipokrite që në fakt është po aq idhujtare sa edhe ajo vetë. Kjo është arsyeja përse Kisha e ka humbur influencën e saj kudo në Evropë, qoftë ajo Katolike, Ortodokse, Anglikane apo Protestanto-Ungjillore. Vetdrejtësia, krenaria, mendjemadhësia dhe hipokrizia e atyre brenda Kishës janë guri i pengesës për ata që janë jashtë kishës dhe ky është mallkim. Kështu kur ndajmë ungjillin, nëse nuk u preçizojmë njerëzve ndryshimin ndërmejt moralizmit religjioz dhe krishterimit biblik, ata do të kujtojmë se po u bëjmë thirrje që thjesht të bëjnë një jetë hipokrite e moraliste.

Pra, mbani mend që ne duhet tua bëjme të qartë dhe duhet tua përmendim shpesh njerëzve që ka tremënyra për të jetuar, që ka dy mënyra për të rendur nga Perëndia, një duke qenë shumë i mirë dhe një duke qenë shumë i keq, por që ka një mënyrë të vërtetë për të qenë në një marrëdhënie me të. Kur bisedon me rebelin imoral ne jo vetëm që duhet ti tregojmë atij idhujt e zemrës së tij por gjithashtu edhe faktin që ne nuk po i bëjmë që të zëvendësojë një idhujtari me një tjetër, një arratisje me një tjetër. Në të njëjtën mënyrë kur takojmë ‘vëllezër të mëdhenj” ne duhet të gërmojmë thellë në zemrat e tyre për tu treguar atyre mënyrën e tyre se si po përpiqen që të rendin nga Perëndia përmes idhujtarisë së moralitetit dhe religjiozitetit tyre. Mësoni dhe mabni mënd në këtë moment një koncept që vjen nga Martin Luteri i cili shkroi që tendenca natyrore e njeriut është që pasi ka marrë dhe kuptuar shpëtimin nga hiri të kthehet e të jetojë në shpëtimin nga veprat. Kjo është një nga arsyet përse Perëndia na ka dhënë 66 libra në Bibël, që predikohet çdo ditë diele dhe që përsëritet po i njëjti mesazh. Zemrat njerëzore të shpëtuara nga hiri i pamerituar dhe sovran i Perëndisë do të kenë deri në ditën e fundit të jetës tendencën për tu kthyer tek mesazhi i moralizmit religjioz, tek mënyra e jetës së vëllait të madh. Ne e kuptojmë ungjillin dhe në mënyrë konstante kthehemi tek mesazhi i drejtësisë si pasojë e meritave e veprave tona. Kur ne e bëjmë këtë, aq më shumë edhe predikimi ynë do të kuptohet si një thirrje për tu bërë të mirë, për tu bërë religjiozë e moralistë që po fitojnë shpëtimin e tyre përmes veprave tona. Bëni dallimin në komunikimin tuaj ndërmjet modelit apo paradigmës moraliste e religjioze të vëllait të madh nga krishterimi Biblik. Njerëzit do të mendojnë se ne po u themi që të shenjtërohen në mënyrë që të shpëtohen kur në fakt ne duhet tu deklarojmë se në fillim vjen shpëtimi dhe mbi të e si pasojë e saj ndërtohet shenjtërimi. Ky është thelbi teologjik i Judaizmit të Dhiatës së Re, të Katoliçizmit ç Ortodoksisë nga Krishtërimi biblik. Nuk është e mjaftueshme që tu themi se shpëtimi është nga hiri, ajo duhet shpjeguar e ilustruar hollësisht. Kjo e bën utopik ungjillëzimin 5-minutësh, dhe na bën thirrje ne që të përfshihemi në një investim më të gjatë kohor në jetët e njerëzve.

Mëkati, Hiri dhe Besimi

Së fundi, le të shikojmë shkurtimisht se si mund tu komunikojmë të tjerëve në ungjillëzim mëkatin, hirin dhe besimin. Së pari ju inkurajoj që tua komunikoni konceptin e mëkatit njerëzve duke përdorur konceptin e idhujtarisë por pa përdorur fjalën idhujtari. Çfarë është idhujtaria? Sigurisht që idhujtaria është mëkat, dhe në disa raste mund të përdorni Predikimin në Mal për të përkufizuar mëkatin dhe idhujtarinë, por në një formë më të shkurtuar idhujtaria nuk është thjesht të bërit e gjërave të këqija, por është ngritja në qëllimin final të gjërave të mira. Koncepti i idhujtarisë është më e gjerë, pra përfshin si sjelljen e vëllait të vogël, gjërat që janë qartësisht mëkat në këtë botë, por gjithashtu edhe hipokrizinë e vëllait të madh. Idhujtaria është kthimi në synimin final të gjërave të mira të kësaj bote, të jetuarit për diçka që në fakt është e krijuar nga Perëndia për të na shërbyer e afruar edhe më shumë me Perëndinë. Pra, nëse përfshirja në diçka nuk na afron për tek Perëndia por na largon prej tij, ajo është idhujtari. Moraliteti dhe religjioziteti nuk i thyen ligjet e Perëndisë, dhe si rrjedhim janë më të vështira për tu adresuar, por kur provojmë se këto po përdoren si një qëllim në vetvete, apo si një mjet për të marrë përfitime të tjera nga Perëndia, atëherë ne po i afrohemi origjinës së problemit duke përdorur konceptin e idhujtarisë. Për shembull, ju mund ti thoni jobesimtarëve diçka të ngjashme me këtë: Pika e parë, ti po jeton për diçka, cdo njeri gjen një arsye për ekzistencën e tij. Një atlet sprintier njëqind metërshi me apo pa pengesa mund të jetojë për ato dhjetë sekonda që i duhen për të përshkruar distancën. Një muzikant mund e gjen kuptimin e jetës së tij në ato 60 minuta ekzekutimi muzikor. Një prind mund ta gjejë kuptimin e jetës kur shikon fëmijën e tij të rritur e të suksesshëm. Një boksier, politikan, rrugaç apo një alpinist mund të jetojë për atë ndjenjën që ndjen 10 minutat e para pas fitores. Tek Rocky I, personazhi që Silvestre Stallone luan insiston që të ndeshet me kampionin e boksit thjesht për të justifikuar ekzistencën e tij në këtë botë. Ai thotë në një moment: “Nëse ndeshem e di që nuk rroj kot.” Detyra jonë e parë pra, është që të zbulojmë dhe tu tregojmë njerëzve mëkatin e tyre duke u treguar atyre idhujt që kanë në zemër dhe se si ata kanë shndërruar gjerat e mira të Perëndisë në qëllimin final të jetës së tyre. Ato mund të jenë pasuria, pushteti politik, respekti publik, kauza sociale, aprovimi nga shoqëria apo komuniteti që të rrethon, familja, fama, etj. Për këtë folëm javën e kaluar dhe kjo është pika e parë.

Së dyti, duhet tu tregojmë njerëzve që çdo njeri është një skllav. Fakti që personi nuk ka identitet, lumturi apo prehje deri sa ta arrijë atë provon që ai është skllav i saj. Kjo do të thotë që ai idhull që personi ka do ta rrënojë atë apo ai idhull e kontrollon plotësisht atë. Një diçka që të kontrollon në atë mënyrë të shfrytëzon, të shtrydh dhe në fund të fal. Idhujt të premtojnë shumë por nuk të dorëzojnë apo materializojnë premtimet që bëjnë. Nëse ajo gjë që të duhet ta realizosh për të justifikuar ekzistencën tënde, kur nuk e realizon te jep faj e dëshpërim. Nëse dikush të pengon për të realizuar idhullin tënd atëherë do të përjetosh inat e frustrime, nëse diçka e kërcënon atë njeriu do të provojë ankthe të mëdha. Nëse dështon në kauzën e idhullit personi do të përjetojë një masë të madhe faji.

Pra, së pari çdo njeri jeton për diçka, si rrjedhim, së dyti do njeri është skllav. Por së treti, si rrjedhim edhe njeriu më irreligjioz në botë po adhuron diçka ndërsa religjiozi po adhuron diçka tjetër veç Perëndisë. Pra kthehemi tek ato dy mënyrat se si çdo njeri po rend prej prezencës së Perëndisë. Së katërti, ndryshe nga të gjitha këto, Krishti është i vetmi Zot apo padron, ai është i vetmi qëllim absolut e final, ai është i vetmi objekt adhurimi, obsesioni, besimi apo nënshtrimi që nëse e ndërton jetën mbi të, edhe nëse e tradhton për një moment, ai është i vetmi që do të të falë, që do të të pranojë e madje që është i vetmi që nuk të kthen kurrë kurrizin, dhe në fund është i vetmi që nëse mbushesh me të do të të japë përmbushjen dhe satisfaksionin përfundimtar. Nëse karriera është idhulli yt, nëse dështon në karrierën tënde ajo nuk do të të falë kurrë, nuk do të vdesë për mëkatin tënd, nuk do të të japë shfajësimin, paqen që kalon çdo imagjinatë njerëzore dhe as nuk do të të japë satisfaksionin final, por nuk është kështu me Krishtin. Kjo është e vërtetë nëse jetojmë për familjet tona, nëse jetojmë për Kishën, nëse jetojmë për çdo lloj ambicie tjetër. Por Jezus Krishti vdiq në kryq sepse idhujtaria jote është një ofendim ndaj Perëndisë. Por kur ti e kupton që ai ishte personi i duhur dhe i vullnetshëm për të paguar borxhin që ti me idhujtarinë tënde i shkaktove vetes ndaj Perëndisë, dhe nëse ti e bën Krishtin qendrën e jetës tënde, nëse ndërton mbi të, nëse jeton për të, nëse shikon dhe vlerëson vlerën e pafundme të asaj dashurie sakrifikuese, nëse e lejon veten që të rrëmbehesh nga kjo gjë, bukuria e këtij realiteti, e Krishtit do të të ndryshojë zemrën tënde, tërheqja ndaj idhujve do të vijë duke u dobësuar e venitur po kështu edhe skllavëria ndaj tyre, do të jesh për herë të parë i lirë. Dashuria për Krishtin do të vijë duke u forcuar saqë edhe pse do të vazhdosh të përdorësh gjërat e krijuara nga Perëndia për të na shërbyer ne, këtë herë nuk do ta gjesh veten të robëruar nga ato. Krishti është i vetmi Zot apo themel që nëse ndërton mbi të nuk do të të rrëzojë kurrë, nuk do të të robërojë, nuk do të të dështojë apo përjashtojë kurrë, por do të të plotësojë e pranojë, e madje aftësojë për të përjetuar atë, këtë jetë dhe krijesën e Perëndisë në një nivel krejt tjetër dhe të ri.

Kjo është një mënyrë për prezantimin e ungjillit. Kjo është teoria apo linjat përmes së cilave një prezantim i ungjillit duhet të qëndrojë. Javën që vjen unë do të jap një mesazh tipik ungjillizues për t’jua ilustruar më mirë mënyrën se si mund të shpallim ungjillin me të tjerët. Por deri atëherë “shenjtëroni Zotin Perëndinë në zemrat tuaja dhe jini gjithnjë gati për t’u përgjigjur në mbrojtjen tuaj kujtdo që ju kërkon shpjegime për shpresën që është në ju” (1Pjet. 3:15). AMEN.

02-Profeti Jona: Kuptimi i Ungjillit

11 Prill, 201916 Tetor, 2022 nga Kisha Ungjillore e Reformuar Durres Durres

Nga seria “Profeti Jona: Kuptimi, Komunikimi dhe Mishërizimi i Ungjillit”

Javën e kaluar ne filluam një studim të shkurtër e të shpejtë të librit të profetit Jona. Qëllimi ynë për këtë studim është që të inkurajohemi dhe instruktohemi se si të ndajmë ungjillin me këtë botë që vuan nën shtypjen e mëkatit. Pamë që edhe pse një nga metodat më të përdorura dhe Biblike për ungjillëzim është përdorimi i Ligjit Moral, pra i 10 Urdhëresave si një instrument për ti drejtuar njerëzit për tek Krishti, ky instrument duhet përdorur me kujdes dhe me shumë preçvizion. Arsyeja ka të bëjë me kontekstin Shqiptar. Kur ne përmendim Ligjin Moral njerëzit mendojnë se ne po u bëjmë thirrje atyre për tu bërë më të shenjtë me forcat e tyre, për të bërë thjesht një pastrim të pjesshëm apo total të jetës së tyre. Në këtë kontekst, ata jo vetëm që nuk drejtohen për ta hedhur tërë shpresën e tyre për tek Krishti për drejtësi përpara Perëndisë dhe për të pasur një marrëdhënie personale e jetike me Krishtin, por mbi të gjitha shtyhen të mendojnë se ata janë pjesërisht apo përgjithësisht të drejtë, dhe se ne po u bëjmë thirrje atyre për të reformuar edhe ato pak aspekte apo momente të jetës së tyre për të qenë plotësisht në rregull me perëndinë. Në një komb me prejardhje myslimane, ortodokse dhe katolike kjo është mënyra se si kuptohet predikimi i Ligjit. Në këtë kontekst, thamë që është më mirë që të përdoret koncepti i idhujtarisë si përkufizimi kryesor dhe frontal i mëkatit. Pra, u duhet treguar njerëzve se ata po ndjekin krijesën në vend të Krijuesit, se ata po besojnë, adhurojnë, shpresojnë apo varen nga krijesa dhe jo nga Krijuesi. Ne duhet tu tregojmë njerëzve se janë robër të idhujve të tyre, se idhujt nuk të falin, nuk vdesin në kryq për ta, përkundrazi ato vetëm sa shkaktojnë varësira dhe se të shkatërrojnë jetën.

Por përpara se sa ne të mësojmë se si përdoret koncepti i idhujtarisë për ungjillëzim, se si zbulohet idhujtaria në personin që kemi përballë, ne duhet të zbulojmë idhujtarinë në zemrat tona dhe të mësojmë se si ta adresojmë atë përmes predikimit të ungjillit ndaj vetvetes. Pra, përpara se sa koncepti i idhujtarisë të jetë një metodë që ne përdorim ndaj të tjerëve, ajo duhet të jetë më parë një metodë që ne duhet të përdorim ndaj vetes tonë. Ky është qëllimi i Librit të Profetit Jona. Libri i Jonës është një ironi. Jona u dërgua për të predikuar mesazhin e dënimit dhe të shpëtimit paganëve idhujtar, dhe në këtë proçes ai zbulon idhujtarinë brenda zemrës së tij. Përpara se sa ai të adresoje idhujtarinë e të tjerëve ai duhej të ballafaqohej me idhujtarinë e tij. Në këtë kontekst, Jona 2:9 është përmbledhja e vetë historisë së Jonës: “Ata që jepen pas kotësive të rreme braktisin hirin që u takon atyre.” Nëse ne nuk kuptojmë idhujt ne nuk mund të jemi në gjendje që të bëjmë ungjillëzim dhe mision. Idhujt na ndihmojnë për të kuptuar ungjillin.

Keqkuptimi i Jonës

Libri i Jonës më kujton filmin “Shqisa e Gjashtë” me Buce Willing. Tek shikon këtë film për herë të parë mendon se kupton se çfarë po ndodh, deri në momentin që mbaron filmi. Vetëm në fund zbulon se gjatë gjithë kohës filmi kishte një kuptim dhe drejtim tjetër nga ai që të kishte bërë të mendoje. Rrjedhimisht vetëm kur e shikon për herë të dytë apo të tretë jo vetëm që vë re detaje që të patën shpëtuar herën e parë, gjë që ndodh me çdo film, por mbi të gjitha kupton interpretimin e vërtetë të ngjarjeve të filmit, kupton që e ke keqkuptuar plotësisht filmin herën e parë dhe në fund të duket sikur ke parë një film plotësisht të ri dhe të ndryshëm nga i pari. Kjo është aftësia e shkrimtarit të atij filmi si edhe i librit të Jonës.

Në fillim Jona u urdhërua nga Perëndia që të shkonte e të predikonte mesazhin e dënimit dhe të shpëtimit një populli pagan e idhujtarë. Ai rebelohet dhe në vend që të udhëtojë drejt lindjes për tek qyteti i Ninevesë në Irakun verior ai udhëton drejt perëndimit, qytetit të Tarshish në jug të Spanjës. Pse? Supozimi i parë i njerëzve është se Jona ka frikë. Ai është urdhëruar që të shkojë drejt qyteti të madh të Ninevesë dhe do të ishte normale që ai të kishte frika nga çfarë do ti ndodhte atij atje. Ndoshta mesazhi i tij nuk do të mirëpritej, ndoshta ai do të dështonte, mund të burgosej, persekutohej, mund të kapej rob e përfundonte në skllavëri. Herën e parë që çdokush lexon librin e Jonës mendon se ai po i ikën Perëndisë sepse ka frika nga çfarë do ti ndodhë atij në Nineve. Por Perëndia e gjen atë, e bën të mendohet thellë e të pendohet në barkun e peshkut të madh, Perëndia e fal, dhe kështu Jona niset më së fundi për ti predikuar qytetit të frikshëm të Ninevesë. Dhe kështu tek Jona 3:5 ne lexojmë se “Atëherë Niniveasit i besuan Perëndisë, shpallën një agjërim dhe u veshën me thes, nga më i madhi deri te më i vogli nga ata.” Dhe përfundimi i lumtur i historisë duket sikur është Jona 3:10 ku lexojmë se “Kur Perëndia pa atë që bënin, domethënë që po ktheheshin nga rruga e tyre e keqe, Perëndia u pendua për të keqen që kishte thënë se do t’u bënte dhe nuk e bëri.” Nëse supozimi ynë fillestar mbi motivet e refuzimit të Jonës do të ishte i drejtë, atëherë këtu duhej të përfundonte historia e Jonës. Pra, Jona, me ndihmën e Perëndisë fiton mbi frikën e tij dhe populli i Ninevesë shpëtohet. Kjo është mënyra se si njerëzit e kuptojnë librin e Jonës kur e lexojnë për herë të parë, dhe madje kjo është edhe mënyra se si shumica e predikuesve e predikojnë këtë libër edhe pse e kanë lexuar më shumë se sa një herë.

Interpretimi i Vërtetë i Jonës

Problemi me këtë interpretim është se libri i Jonës mbaron me kapitullin e katërt. Jona 4 është nga ato përfundimet surprizë të historisë pasi jo vetëm që historia vazhdon, por çfarë vazhdon më tej është reagimi negativ i Jonës i cili na habit mjaft. Jona 4:1-3 thotë “Por kjo nuk i pëlqeu aspak Jonas, i cili u zemërua. ² Kështu ai iu lut Zotit, duke thënë: “Ah, o Zot, a nuk ishte vallë kjo që unë thoja kur isha akoma në vendin tim? Prandaj ika në fillim në Tarshish, sepse e dija që je një Perëndi i mëshirshëm dhe plot dhembshuri, i ngadalshëm në zemërim dhe me shumë dashamirësi, dhe që pendohesh për të keqen e hakërruar. ³ Tani, pra, o Zot, të lutem, ma hiq jetën, sepse për mua është më mirë të vdes se sa të rroj”.” Shikomë këtu që Jona është i xhindosur nga inati që ka ndaj shtrirjes së mëshirës së Perëndisë. Jona thotë-ja, unë e dija që ju jeni një Perëndi i mëshirshëm, e dija, e dija. Ti je i gatshëm të falësh këdo, në çdo vend dhe në çdo kohë. E dija që ishe i tillë, që nuk të zihet besë se ti bën çtë duash me mëshirën tënde. Kështu së pari na habit reagimi i Jonës, por së dyti na habit edhe motivi i Jonës për tërbimin e tij ndaj mëshirës së Perëndisë. “Prandaj ika në fillim në Tarshish, sepse e dija që je një Perëndi i mëshirshëm.” Jona nuk kishte frikë nga dështimi i shërbesës së tij në qytetin e Ninevesë, por nga suksesi i tij atje. Jona kishte frikë nga suksesi i predikimit të tij atje. Motivi i tij nuk ishte frika por urrejtja. Ai urrente paganët, urrente idhujtarët, urrente Nineveasit që ishin pushtuesit e vendit të tij. Kështu, duke qenë se ata që e lexojnë Jonën për herë të parë nuk e vënë re frikën e tij për sukses për shkak të urrejtjes në zemrën e tij, ata edhe e keqinterpretojnë librin e Jonës. Jona, si çdo njeri normal në botë e do vendin e tij, popullin dhe të afërmit e tij, Jona ishte patriot. Por Jona kishte një patriotizëm të shfrenuar, në fakt të mëkatshëm. Ai kishte një patriotizëm idhujtar për vendin e tij, për interesat e kombit të tij, për popullin e tij. Çfarë ne kemi në këtë histori është një njeri i cili e ka kthyer në idhull interesat e kombit të tij, krenarinë kombëtare, krenarinë racore, krenarinë klasore, aq sa ai dëshiron më shumë shkatërrimin dhe dënimin e përjetshëm në ferr të krijesave të Perëndisë se sa predikimin e hirit dhe mëshirës së Perëndisë ndaj tyre. Jona do ti shikojë Nineveasit të vdekur dhe jo të gjallë pasi kështu do të ishte më mirë për Izraelin, si në aspektin politik, ashtu edhe ekonomik. Jona kishte një dashuri idhujtare për kombin e tij, ta tij lloji që përfundon në mizori sociale, në gjenocide, në luftëra ndëretnike, në holokauste apo varre masive.

Pra, Jona nuk mund të ungjillëzojë siç duhet këta paganë idhujtarë për shkak të idhujve në zemrën e tij. Kjo është ironia në librin e Jonës. Ai është në fakt idhujtari kryesor në këtë histori dhe jo populli i Ninevesë.

Aplikimi

Le ta aplikojmë çfarë u tha më sipër në jetën tonë. Le të vëmë re se si ne mund ti zbulojmë idhujt që fshihen në zemrën tonë, dhe së dyti se si mund ti adresojmë ato me mesazhin e ungjillit.

Si të Zbulojmë Idhujt që Fshihen

Së pari, vini re se si mund të zbulojmë idhujt që fshihen në zemrën tonë. “Tani, pra, o Zot, të lutem, ma hiq jetën, sepse për mua është më mirë të vdes se sa të rroj”. ⁴ Por Zoti i tha: “A të duket e drejtë të zemërohesh kështu?”,” (Jona 4:3-4).[1] Jona në fakt po thotë përmes këtyre fjalëve “Nëse këta njerëz vazhdojnë të ekzistojnë dhe të jenë kërcënim për interesat politike dhe ekonomike të Izraelit, unë nuk dua të jetoj fare. Hajde Perëndia, zgjidh, ose mua ose ata, dhe nëse zgjedh ata unë as nuk dua të jetoj fare.” Këtë madje ai e thotë edhe një herë të dytë tek Jona 4:9 ku deklaron se është aq i inatosur sa është gati të vdesë nga inati. Ky lloj reagimi tradhton prezencën e idhujtarisë në jetën tonë. Pse dhe si?

Është shumë e vështirë që të zbulosh se për çfarë jetojnë njerëzit nëse thjesht i pyet ata. Është shumë e vështirë të zbulosh se çfarë i shtyn përpara njerëzit në jetë. Njerëzit mund të të përgjigjen, por kjo nuk do të thotë se është përgjigja e vërtetë. Besimtarët të japin përgjigje biblike: Unë jetoj për lavdinë e Perëndisë, për ungjillin e Krishtit, për avancimin e Mbretërisë. Jo-besimtarët sigurisht që do të thonë se jetojnë dhe përpiqen për fëmijët e tyre, për familjet, për ambiciet politike etj. Në fakt, në vetvete këto përgjigje të jo-besimtarëve janë mjaft idhujtare dhe të mëkatshme, por realiteti është shumë më i thellë se kaq jo vetëm tek ata por edhe ndër besimtarë.

Mënyra më e mirë për të zbuluar se për çfarë jeton në këtë botë, se cila është ajo gjë që i jep kuptim dhe ambicie për të jetuar këtë jetë janë makthet apo ëndrrat e frikshme. Ose e thënë ndryshe: Çfarë është ajo gjë, që nëse e humbet, të bën të humbasësh dëshirën për të jetuar? Çfarë është ajo gjë që nëse e humbet, jeta nuk ka më kuptim për ty? Ai është idhulli yt, të cilin Perëndia e urren, dhe të cilin Perëndia të thërret që ta shenjtërosh e reformosh. Ajo gjë që të bën ty të ecësh përpara në jetë është Perëndia yt i vërtetë, objekti i vërtetë i besimit tënd, i adhurimit tënd, dhe madje edhe i shfajësimit tënd përpara botës.

Për shembull: Nëse ti po njihesh me dikë me qëllim për tu martuar me atë njeri, dhe nëse kjo marrëdhënie po shkon shumë mirë dhe ti po bën planë për tu martuar me këtë person, nëse ndahesh dhe ti humbet të tërë dëshirën për të ecur përpara në jetë, atëherë ti e kishe ngritur këtë person ne nivelin e Perëndisë, ky njeriu ishte idhulli yt, dhe si rrjedhim edhe mëkati yt. Si do të reagonit ju bashkëshorte apo bashkëshortë të kësaj bashkësie nëse partneri juaj do të ndërronte jetë dhe do të shkonte tek Krishti? Çfarë do të ndodhte me ju prindër nëse fëmija juaj do të vdiste përpara jush? Nëse do të ndalonit së funksionuari, nëse do të humbisni tërë vullnetin dhe dëshirën tuaj për të jetuar, për të funksionuar, për të falënderuar e adhuruar Perëndinë dhe shërbyer atij me çfarë ju ka mbetur, atëherë ju jeni idhujtarë, mëkatarë e fajtorë përpara Perëndisë, njerëz që nuk e keni kuptuar ungjillin, që nuk i keni besuar plotësisht tërë qenien tuaj Krishtit. Cila është përmbajtja e ëndrrave të këqija që ju shihni natën? Çfarë tragjedie apo humbjeje ju frikëson më shumë në këtë jetë? Familja, fëmija, profesioni, arsimimi, liria, paraja, respekti, pushteti, nderimi, shëndeti? Çfarë të bën ty të xhindosesh nga inati? Të urresh nuk është mëkat në vetvete. Perëndia urren dhe ai ende është i shenjtë. Ai urren mëkatin ashtu sic mund dhe duhet ta urrejmë edhe ne. Ai inatoset nga mëkati ashtu siç duhet të na inatosë edhe ne. Por çfarë shkakton furi e tërbim inati në ty? Çfarë është ajo që nëse e humbet, të humbet edhe dëshirën tënde për të jetuar? Çfarë të bën ty që të mbash mëri, të bëhesh idhnak apo idhnake? Çfarë është ajo gjë që nëse të cenohet, të bën të pamundur që të falësh plotësisht, menjëherë, dhe me gëzim, pasi e tillë duhet të jetë falja biblike. E plotë, e menjëhershme, dhe me gëzim. Çfarë është ajo që të bën të reagosh kështu? A është për ty dashuria për Krishtin një abstraksion apo një realitet? A e rrëfen Krishtin so Perëndinë tënd vetëm me gojë apo është një realitet i brendshëm që kontrollon dhe dominon mbi çdo ndjenjë dhe reagim që vjen nga njeriu i vjetër brenda teje?

Le ta shikojmë këtë në kontekstin e Ligjit Moral, të 10 Urdhëresave. Urdhëresa e Parë thotë “Nuk do të kesh perëndi të tjerë para meje” (Eksodi 20:3). Kjo urdhëresë nuk është rastësisht në krye të listës. Të gjitha urdhëresat e tjera bazohen dhe ngrihem mbi këtë. Asnjë nga nëntë urdhëresat që vijojnë nuk thyhen pa u thyer më parë urdhëresa e parë. Për shembull urdhëresa “Mos gënje,” një nga urdhëresat që thyhet më shpejt e më shpesh nga Shqiptarët. Nuk është e mjaftueshme që të themi se shqiptarët gënjejnë pasi janë mëkatarë. Kjo dihet. Por nëse njëri prej nesh gënjen, kjo do të thotë se për atë moment, për atë ççështje, diçka tjetër veç Krishtit ishte më e rëndësishme për ne. Ndoshta është provimi njerëzor, ne kemi frikë se mos na bie fytyra në tokë, ndoshta është paraja. Ne jemi gati që të kompromentojmë të vërtetën thjesht për të marrë diçka. Pse? Sepse ajo “diçkaja” është më e rëndësishme për ne në atë moment se sa Jezus Krishti. Nën çdo veprim mëkatar që bie në njërën prej nënë urdhëresave fshihet mëkati i idhujtarisë. Dhe nën çdo akt idhujtarie fshihet mungesa jonë e besimit ndaj ungjillit dhe Krishtit. Kur të kuptomë plotësisht këtë gjë, ne do të kuptojmë më mirë veten tonë, njerëzit që na rrethojnë, si dhe mënyrën se si ne bëjmë ungjillëzim. Duke u kthyer tek shembulli i dy personave që po njihen për tu martuar. Personi që e kanë lënë dhe ka humbur dëshirën për të jetuar po thotë përmes veprimeve tij apo të saj: Po, po, po Jezus Krishti, por ky personi që nuk më do më është ajo gjë që më bën të lumtur, që mi jep kuptim jetës, që më bën të jetoj.

Gjithsecili prej nesh e bën këtë gjë. Të gjithë ne jemi fajtorë për mëkatin e idhujtarisë. Të gjithë ne jemi si Jona, kuptojmë që jemi të thirrur për të predikuar hirin, kur ne vetë nuk e kemi kuptuar vërtetë hirin. Në rrëfejmë se jemi mëkatarë të shpëtuar sola gratia, vetëm nga hiri sovran i Perëndisë, ndërsa thellë brenda nesh ne besojmë në shfajësimin përmes meritave tona. Kjo është arsyeja për Jona, në fund të detit, kur po përpiqej që të kuptonte se çfarë po ndodhte me të, deklaron se “Por unë me zëra lëvdimi do të ofroj flijime dhe do të plotësoj betimet që kam bërë. Shpëtimi i përket Zotit“” (Jona 2:9). Deklarimi se shpëtimi i takon Zotit e bën Jonën 2:9 vargun qendror të tërë Biblës. Ky ëshë thelbi i mesazhit të tërë Biblës, shpëtimi i takon Perëndisë. Ne të krishterët e besojmë dhe e kuptojmë këtë gjë, të paktën deri në një farë mase, mjaftueshëm për të përfituar shpëtimin. Problemi me të krishterët dhe idhujtarit e tyre është se shumica e ungjillit qëndron në kokë dhe nuk zbret e gjitha në zemër. Vetëm kur ndodh kjo, arrihet pjekuria e besimit. Vetëm kur ndodh kjo ne shikomë jo-vetëm idhujtarinë e të tjerëve por edhe tonë shikojmë jo-vetëm lëmishten në sytë e të tjerëve por edhe trarin në syrin tonë. Dhe vetëm atëherë ne kemi kuptuar e filluar proçesin e vërtetë të shenjtërimit, vetëm atëherë jemi të gatshëm e të aftë për të ungjillëzuar të tjerët. E njëjta gjë ndodhi me Jonën, vetëm kur ai kuptoi se ai ishte një mëkatar i shpëtuar nga hiri, kur ai kuptoi ekzistencën e idhujve në zemrën e tij, vetëm atëherë ai pati pendim të vërtetë, ose të paktën një pendim në një nivel të ri më të lartë dhe më gjithpërfshirëse. Vetëm kur ndodh kjo ju jeni një nejri i ri, më i dashur, më i hirshëm, më pak gjykues, më i mëshirshëm, më pak lokalist, klasor, racist, përjashtues, më mikpritës, dhe i gatshëm për të shkuar kudo me ungjillit e hirit të Perëndisë. Përpara të bërit e ungjillëzimit vjen të qenit apo të përjetuarit e ungjillit.

Si të Përdorim Ungjillin

Së dyti, vini re si si mund të përdorim ungjillin për të adresuar idhujt në zemrën tonë. Cfarë duhet të bëjmë që ungjilli të zbresë nga koka drejt e në zemrën tonë? Kuptohet që nga mënyra se si shtrohet pyetja, që ne nuk mund të besojmë se me pak më shumë punë e vullnet ne mund të ndreqim vetveten, se mund të bëhemi të krishterë më të mirë me më pak idhuj. Cfarë ne duhet të bëjmë është ti deklarojmë ungjillin vetes, teologjinë e hirit sovran të Perëndisë. Ne duhet ti predikojmë e kujtojmë vetvetes premtimet dhe ofertat e ungjillit. Vini re parimin i cili është ky: Fuqia Zëvendësuesë e Afeksioneve të Reja. Askush nuk mund të ndryshojë apo bëjë të vdesë huqet e vjetra thjesht nga vullneti mendor. Askush nuk mund të lërë pas idhujt thjesht duke i vënë qëllim vetes. Pse? Sepse konstrukti i zemrës tonë nuk e lejon një gjë të tillë. Zemra e njeriut është e konstruktuar në mënyrë të tillë nga Perëndia, që e bën të detyrueshme për zemrën që të ketë një objekt ndjenjash. Zemra jonë ka nevojë që të dojë diçka, të mendojë natë e ditë për diçka, të jetë pasionante për diçka. Kështu jo vetëm që është e rrezikshme por është edhe e pamundur që ta lësh zemrën e njeriut pa një objekt ndjenjash. Kjo do të thotë që nëse diçka është idhull për zemrën tonë, ky idhull duhet zëvendësuar me diçka tjetër. Ose ndryshe, dashuria për këtë idhull duhet zëvendësuar me një afeksion superior ndaj një objekti superior. Zemra jonë ka nevojë për një afeksion më të fortë e më të lartë ndaj një objekti më superior se sa idhulli, dhe ky mund të jetë vetëm Perëndia. Një drogaxhi nuk mund të lërë drogën thjesht duke i thënë vetes “Lëre drogën.” Ai njeri duhet të zbulojë një objekt superior për afeksionet e tija, një objekt dashurie që do ti nxisë atij afeksione superiore, më të fuqishme se sa ato për drogën. Fuqia zëvendësuese e afeksioneve të reja është metoda e ungjillit. Që ne të superojmë dashurinë ndaj idhujve tona ne na duhet një pasion i ri më i fuqishëm e gjithzotërues. Kjo është metoda e thyerjes së fuqisë dhe tërheqjes së idhujve në jetën tonë. Të krishterë, mbani mend se çfarë nuk mund të shkatërrohet mund të shpronësohet. Për një të droguar, nëse tërheqja ndaj drogës nuk mnd të shkatërrohet plotësisht deri ditën që vdes, ajo mund të shpronësohet dhe zëvendësohet me një afeksion tjetër më të fuqishëm, me një dashuri tjetër më ta madhe ndaj një personi tjetër më të lartë. Kjo është mënyra Biblike e adresimit të idhujve. Këtë e shikon të ilustruar edhe në stadet e njeriut në jetë. Kur ishim të vegjël na pëlqente që ta kalonim kohën duke luajtur, tani na pëlqen që ta kalojmë kohën duke bërë para. Dashuritë më të forta zëvendësojnë dashuritë e vjetra. Jakobi e donte Rakelën për gruan e tij dhe ishte gati që të punonte 7 vjet për Labanin. Përse? Sepse dashuria për Rakelën ishte më e fortë se sa lodhja apo tortura që i shkaktonte Labani.

Pra së pari ne duhet të zëvendësojmë afeksionet e vjetra me afeksione të reja më të fuqishmë dhe gjithzotëruese. Por kjo nuk do të mjaftonte nëse afeksionet e reja nuk do të ishin të drejtuara ndaj Krishtit. Krishti duhet të jetë objekti i afeksioneve tona, vetëm atëhere ne do të shpëtojmë nga idhujtaria jonë, evetem atëherë do të jemi vertete të lirë nga atraksionet e kësaj bote, nga kërcënimet e kësaj bote, nga ofertat e kësaj bote, nga presionet e kësaj bote. Kjo do të thotë që ne duhet të mendojmë më shumë për Krishtin, për kush është ai, për çfarë ai bëri për ne, për trashëgiminë që ne na është dhënë si dhuratë nga Ati, për birësimin tonë dhe bekimet e përfitimet që sjell ajo. Mendoni në momentin e tundimit se si Krishti, Personi i Dytë i Trinisë, edhe përse kishte tërë botën u mishërizuar që të vdiste për ne. Ai kishte gjithçka veç nesh. Dhe kështu dashuria, dëshira që kishte për të na bërë të tijët ishte shumë më e fortë se sa tundimet e kësaj bote, më e fortë se sa ankthet e Getsemanesë, më e fortë se sa urrejtja e Perëndisë që u derdh mbi të në kryq. Krishti zëvendësoi frikëm me dashurinë. Ne ishim Rakela e tij, dhe ai ishte gati që të bënte gjithçka vetëm që të na kishte ne. Kur meditojmë mbi këtë Krisht ne jo vetëm që shikojmë shembullin e fuqisë zëvendësuesë të afeksioneve të zemrës së një personi, por mbi të gjitha shikojmë një Krisht si objektim më të lartë që mund të ekzistojë për afeksionet tona. Kur ne shikojmë këtë Krisht, kur e kuptojmë atë, kur shpenzojmë kohë me të, kur e shijojmë atë, marrëdhënien me Atin, bekimet e tij, dorën e tij mbi jetën tonë, kur përjetojmë ungjillin e Perëndisë në jetën tonë, Fryma e Shenjtë do të na mbushi me afeksione të reja, me një dashuri të re shumë më të fortë se sa çdo lloj afeksioni ndaj kësaj bote. Kur ne shikojmë këtë dashuri të Krishtit, ai bëhet para syve tonë një diçka kaq e bukur sa që të bën që ti kthesh kurrizin të gjitha gjërave të tjera. Kjo është ënyra se si ne duhet të aplikojmë balsamin e Ungjillit zemrave tona në momentin kur e shikojmë veten të tunduar nga idhujt e kësaj bote. Le të kujtohemi për Kol. 3:3-4 “sepse ju keni vdekur dhe jeta juaj është fshehur bashkë me Krishtin në Perëndinë. ⁴ Kur të shfaqet Krishti, jeta jonë, atëherë edhe ju do të shfaqeni në lavdi bashkë me të.”AMEN.

01-PROFETI JONA: Ungjillëzimi, Jona dhe Ne

11 Prill, 201916 Tetor, 2022 nga Kisha Ungjillore e Reformuar Durres Durres

Nga seria “PROFETI JONA: KUPTIMI, KOMUNIKIMI DHE MISHËRIZIMI I UNGJILLIT”

Të dashur në Krishtin, sot fillojmë një seri të re studimesh, këtë radhë mbi librin e Profetit Jona. Synimi im është që përmes kësaj serie gjithsecili prej nesh të inkurajohet për të bërë ungjillëzim. Në Predikimin në Mal (Mateu 5-7) Krishti nga urdhëron që të jemi kripa e tokës dhe drita e botës (Mateu 5:13-16). Tek Mateu 16:18 Krishti tha që dyert e ferrit nuk do ti rezistojnë dot Kishës që nënkupton se Kisha duhet të jetë gjithmonë në sulm dhe kurrë në pushim apo në mbrojtje. Po kështu, kur Krishti pa turmat të lodhura dhe të shpërndara si delet pa bari pati dhembshuri për ta dhe tha “E korra është me të vërtetë e madhe, por punëtorët janë pak. Lutjuni pra Zotit të të korrave që ë dërgojë punëtorë në të korrat e tij” (Mateu 9:37-38). Ne, Kisha e tij jemi punëtorët për të cilën bën fjalë Krishti, ne duhet ti bindemi thirrjes së tij. Aq me tepër që ne kemi urdhrin direkt të Krishtit “Shkoni, pra, dhe bëni dishepuj nga të gjithë popujt duke i pagëzuar në emër të Atit e të Birit e të Frymës së Shenjtë, ²⁰ dhe duke i mësuar të zbatojnë të gjitha gjërat që unë ju kam urdhëruar” (Mateu 28:19). Ne të tërë e dimë këtë thirrje që kemi por nuk jemi gjithmonë të gatshëm për ta përmbushur atë për një numër arsyesh. Mund të jetë përtacia, frika nga njerëzit, turpi se çfarë do të mendojnë ata për ne, meraku se mos krisim apo shkatërrojmë ato marrëdhënie pune, shoqërore apo familjare për shkak të predikimit të ungjillit, mund të jetë pasiguri në besimin tonë, në njohuritë tona të Biblës, apo edhe ndonjë arsye tjetër. Cilado qofshin arsyet tona, të gjitha ato përmblidhen në një fjalë të vetme: IDHUJTARI. Ne kemi zemra idhujtare dhe prandaj edhe nuk i besojmë ungjillit, premtimeve të saj, fuqisë së saj për shpëtim, mbrojtjes dhe bekimeve me të cilat shoqërohet predikimi i ungjillit. Për këtë arsye, përpara se sa ne të inkurajohemi për tu përfshirë në ungjillëzim, ne duhet të adresojmë idhujt që ndodhen brenda nesh.

Por përse duhet të flasim për idhujt në fillim, në një seri mesazhesh për ungjillëzimin? Shqipëria sot po kalon përmes periudhës së Postmodernizmit, atë periudhë historike që në Perëndim filloi me rënien e rënien e murit të Berlinit më 1989. Shumë studiues insistojnë se kjo periudhë në Perëndim ka përfunduar me sulmin ndaj Kullave Binjake në New-York në vitin 2001 dhe se që me atë ngjarje civilizimi Perëndimor e gjen veten në një segment të ri të historisë së saj. Edhe nëse kjo gjë është e vërtetë, ne dimë që lëvizjet apo periudhat Perëndimore në Shqipëri hynë me vonesë dhe dalin akoma edhe me më shumë zvarritje. Kështu që ne mund të themi me siguri që në Shqipëri ne po përjetojmë të paktën në një farë mënyre apo në disa aspekte Postmodernizmin perëndimor. Postmodernizmi është një paketë e gjerë dhe e ngjeshur idesh por ajo çfarë ka më shumë rëndësi për ne sot të dimë është konceptimi relativist që postmodernizmi i bën të vërtetës. Ajo thotë “çfarë është e vërtetë për ty mund të mos jetë e vërtetë për mua.” “Çfarë mund të jetë e mirë apo e moralshme për ty nuk është detyrimisht për mua.” “E vërteta nuk është absolute, askush nuk është gabim, dhe çdo mënyrë apo alternativë për të arritur një qëllim, si për shembull për tek Perëndia është njësoj e vlefshme dhe e vërtetë.”

Cili është efekti i këtij botëkuptimi relativist për ungjillëzimin? Historikisht ne e kemi filluar ungjillëzimin tonë me doktrinën e mëkatit. Jemi përpjekur që të përdorim Dhjetë Urdhëresat për të përkufizuar mëkatin, me qëllim që njerëzit të ndjejnë nevojën e tyre për Krishtin. Problemi është se reagimi i njeriut postmodern është: Ligji mund të jetë absolut dhe i nevojshëm për ty, por nuk është për mua. Në botën Perëndimore, nëse do ta fillonim ungjillëzimin me pyetjen diagnostikuese (siç bëhet në metodën Evangelizm Explosion): “Nëse sot do të vdisje dhe do të ndodheshe përpara Perëndisë që të kërkon se përse duhet të të lejojë në parajsë?” Shumë perëndimorë do të përgjigjeshin: Po unë nuk dua të shkoj në Parajsë! Nëse ti do ti thoje-Por në Ferr ka dhimbje e tortura fizike-ndokush edhe do të përgjigjet-Por unë jam mazokist, mua më pëlqejnë dhimbjet e torturat. Situata po bëhet dhe do të bëhet gjithmonë e më shumë e tillë edhe në Shqipëri.

Por, sikur të mos mjaftonte kjo, mënyra biblike për të ungjillëzuar duke përdorur drejtpërdrejt Ligjin ka nevojë të bëhet me kujdes shumë edhe më të madh në Shqipëri për shkak të mazhorancës myslimane apo katoliko/ortodokse. Nëse nuk e përdorim Ligjin me shumë kujdes, apo nëse e predikojmë atë përciptazi, dëgjuesit tanë do të mendojnë se ne po u bëjmë thirrje atyre për të jetuar një jetë të moralshme, për të bërë një “pastrim total shtëpie.” Kjo është arsyeja që Shqiptari të përgjigjet duke të treguar se si të parët e tyre kanë qenë të përfshirë me kishën dhe ndoshta edhe klerikë, apo se si ata jetojnë një jetë të moralshme, fëmijët i kanë në rregull, u bëjnë mirë të tjerëve, familjet i kanë të forta dhe pa probleme të dukshme molari, etj. Kjo është arsyeja përse shqiptari reagon kështu. Këtë problematikë e gjejmë tek historia e të riut pasanik me Krishtin tek Luka 18:18-30. Krishti i tha të riut që të bënte urdhërimet me qëllimin që ti ulte krenarinë dhe vetësigurinë të riut pasanik, ta dërgonte në pendim që më pas ti ofronte faljen. I riu pasanik u përgjigj se porsa i përkiste ligjit ai ishte i drejtë. Kjo përmbledh reagimin e shqiptarëve. Pra, fillimi i predikimit të ungjillit me Ligjin e Perëndisë, nëse nuk bëhet me kujdes përfundon të na dështojë në duar. Ka dy lloje dëgjuesish, antinominianë dhe legalistë. Antinominianët janë kundra ligjit të Perëndisë dhe duan të jetojnë të pavarur prej saj, duan të jenë “vetvetja”. Legalistët nga ana tjetër, e pëlqejnë ligjin e Perëndisë, por meqë nuk njohin hirin e përdorin ligjin dhe Perëndinë për të jetuar një jetë më të mirë tokësore. Ligji dhe Perëndia për ata është për interes. Kështu predikimi ynë nuk pranohet nga nga shqiptari antinominian/postmodern pasi ai do të jetojë sipas qejfit të tij. Nga ana tjetër predikimi ynë dëgjohet nga legalistët si thirrje për të bërë një jetë legaliste, dhe përgjigja e tyre është-Unë po e bëj tashmë një gjë të tillë!

Kështu, duke u bazuar si tek përgjigja e Krishtit ndaj të riut pasanik, ashtu edhe siç do ta shohim tek historia e Profetit Jona, unë sugjeroj që prezantimit të ungjillit dhe i nevojës së njeriut për Krishtin dhe Kryqin e Tij duhet bërë duke përdorur konceptin e idhujtarisë. Pra qëllimi im në këtë seri predikimesh është që të kuptojmë mëkatin tonë dhe të të tjerëve më mirë e më shpejt, të kuptojmë më mirë ungjillin për veten tonë dhe si rrjedhim të jemi të aftë për tua shpallur atë më mirë të tjerëve.

Idhujtaria, Jona dhe Ne

Idhujtari si temë predikimi është një instrument që përpara se sa ne ta përdorim atë mbi të tjerët, ne duhet ta përdorim atë mbi veten tonë. Pra, në një farë mënyre, kuptimi i idhujtarisë na ndihmon që më parë të jemi diçka dhe pastaj të bëjmë diçka. Kur e lexon Librin e Profetit Jona për herë të parë mendon që tema e librit është ungjillëzimi dhe misioni. Jona 1:1 -2 thotë “Dhe fjala e Zotit iu drejtua Jonas, birit të Amitait, duke thënë: ² “Çohu, shko në Ninive, qytet i madh, dhe prediko kundër tij, sepse ligësia e tyre është ngjitur përpara meje”.” Është e qartë që Jona mori thirrjen për të shkuar në mision dhe për të ungjillëzuar popullsinë në qytetin e Ninivesë që ishte kryeqyteti i Perandorisë Assiriane që ndodhej në brigjet e lumit Tigër pranë qyteti Mosul në veri të Irakut të sotëm. Fakti që Perëndia e thirri Jonën për ta dërguar tek ai qytet të bën të mendosh se kishte shpresa, apo se Perëndia pat dhënë hir për konvertimin e atij qyteti pasi për çfarë arsye tjetër duhej dërguar atje Jona të Predikonte pendimin? Por nëse studiohet ky libër me kujdes, do të vihet re që ky libër nuk ka për temë qendrore misioni por idhujtarinë. Tek lutja e Jonës (Jona 2), që në një farë mënyre është një nga pikat kulmore të këtij libri, Jona shfaq që ai e kupton se çfarë Perëndia po vepron në atë vetë kur thotë literalisht “Ata që jepen pas kotësive të rreme braktisin hirin që u takon atyre” (vargu 9, përkthimi im). Ironia në këtë libër është që përpara se sa Jona të shkonte dhe tu predikonte dënimin dhe hirin paganëve idhujtarë, atij iu desh që të adresonte idhujtarinë në zemrën e atij vetë. Atij iu desh që të bëhej diçka përpara se sa të bënte diçka. Ky është edhe qëllimi që Fryma e Shenjtë ka për ne në kohën e sotme. Edhe pse Jona është një predikues ungjillor, ai vetë ka probleme me idhujtarinë dhe madje edhe po aq të mëdha sa edhe të atyre paganëve drejt të cilëve është dërguar të predikojë. Këtë gjë na e thotë edhe Rom. 1-3, “Nuk ka asnjeri që të kuptojë, nuk ka asnjeri që të kërkojë Perëndinë. ¹² Të gjithë kanë dalë nga udha e tij, që të gjithë janë bërë të padobishëm, nuk ka asnjë që të bëjë të mirën, as edhe një” (Rom.3:11-12). Paganët e bëjnë idhujtarinë e tyre në mënyrë të hapur, ndërsa populli i Perëndisë ka mënyrat e tija të kamufluara për ta fëlliqur veten me gjëra idhujtare. Kjo është arsyeja përse ne nuk jemi të dhënë pas ungjillëzimit dhe misionit, apo përse nuk jemi efektiv në ungjillëzimin tonë. Nëse ne nuk kuptojmë idhujtarinë ne nuk mund të bëjmë ungjillëzim e mision. Ne këtë seri predikimesh unë do të kap tre çështje: Së pari, idhujtaria na ndihmon që të kuptojmë zemrat tona, ti predikojmë ungjillin zemrave tona me qëllim që të jemi ungjilltarë të mirë. Do të shikojmë se Jona nuk e kuptonte mirë hirin për veten e tij dhe si rrjedhim nuk ishte i aftë për tua predikuar atë të tjerëve. Ky do të jetë mesazhi i parë. Mesazhi i dytë do të jetë mbi mënyrën se si idhujtaria na ndihmon për tu komunikuar hirin njerëzve të tjerë. Dhe Mesazhi i tretë do të jetë se si kuptimi i idhujtarisë na ndihmon për ta mishëruar ungjillin si bashkësi përpara botës që na vëzhgon. Kjo seri do të ketë katër predikime. Sot do të bëjmë një hyrje mbi këtë libër, dhe në tre javët në vazhdim do të studiojmë hollësisht ato tre mesazhe për të cilat fola më sipër.

Jona në Kontekstin e Historisë së Shpëtimit

Jona jetoi rreth viteve 780 P.K, dhe ai ishte një Profet i Perëndisë që shërbente në Mbretërinë e Veriut (2 Mbret.14:25) gjatë mbretërimit të mbretit Jeroboam II. Në atë kohë perandoria më e fuqishme në botë ishte ajo e Asirianëve, një makinë brutale dhe gati e plotfuqishme lufte që i shkaktonte frikë tërë botës, përfshi këtu edhe Izraelin. Frika ndaj Asirianëve ishte idhujtaria dhe mëkati i Izraelit. Sa për Jonën, ai nuk ishte vetëm një profet i Perëndisë por edhe një patriot i mirë. Patriotizmi i tij ndaj Izraelit, urrejtja e tij ndaj kësaj fuqie pagane, e kombinuar me frikën se mos ndoshta Perëndia do të tregohej i mëshirshëm ndaj Asirianëve e bëri Jonën që të mos udhëtonte drejt lindjes, Irakut të Veriut ku ndodhej qyteti i Ninevesë, por drejt Perëndimit, drejt qytetit të Tarshit në jug të Spanjës. Trajektorja që zgjodhi Jona ishte plotësisht diametrikalisht e kundërt me atë që i pat urdhëruar Perëndia. Kështu, historia e Jonës mund të përmblidhet si historia e një patriotizmi idhujtar. Edhe pse Perëndia ishte në një besëlidhje me Izraelin, ai ishte përsëri i interesuar në shpëtimin e pjesës tjetër të botës. Si rrjedhim përgjegjësia e Izraelit ishte që të ishte kripë dhe dritë për botën pagane, një përgjegjësi që ajo e pat harruar.

Libri i Jonës është një studim i fuqisë dhe i hirit të Perëndisë. Ai është një libër vërtetë i mbushur me mrekulli, por mbi të gjitha është prova që Perëndia është i pasur në hir dhe mëshirë. Jona e dinte këtë dhe prandaj dhe ai u përpoq që ti rezistonte asaj apo ta kufizonte atë. Jona pat mësuar çfarë shumë njerëz nuk dinë, që kur Perëndia na thërret që të ballafaqohemi me mëkatin tonë, ai e bën këtë për të na treguar mëshirën e tij, pra për të na shpëtuar. Shumë njerëz mendojnë se nëse ata nuk merren me Perëndinë edhe Perëndia nuk do të merret me ta. Por Libri i Jonas na mëson se Perëndia shikon, se është aktiv dhe se e merr mëkatin seriozisht. Nineva ishe një qytet i madh sa që iu deshën Jonës tre ditë për ti ardhur rrotull plotësisht asaj (Jona 3:3). Por mbi të gjitha ishte një qytet nuk e njihte Perëndinë e vërtetë dhe se ishte e dhënë plotësisht pas ligësisë. Por Perëndia dhe hiri i tij është më i madh se sa indiferenca e ligësia e Ninevesë, dhe Perëndia nuk pak hequr dorë nga ky qytet. Kjo është e vërtetë edhe sot. Bashkëkombasit tanë mund të injorojnë e mohojnë Perëndinë, por Perëndia nuk i mohon ata, nuk e injoron mëkatin e tyre dhe nuk refuzon që të shtrijë hirin e tij për shpëtimin e tyre.

Kjo është një e vërtetë që shumë njerëz e kanë të vështirë që ta pranojnë sot për shkak të racizmit shpirtëror që kanë në zemër. Neve na pëlqen që Perëndia ta na japë hirin e tij të pamerituar ne por jo atyre që na bëjnë apo që na kanë bërë keq ne. Momentin kur ne i refuzojmë ungjillin atyre që na kanë vrarë, torturuar, keqtrajtuar, apo që thjesht nuk janë të klasës sonë ekonomike, arsimore apo racore ne kemi rënë në kurthin e Jonës. Në atë kohë Izraelitët krenoheshin me faktin që ishin populli i preferuar e i zgjedhur i Perëndisë, që ata posedonin Shkrimet e Shenjta dhe Besëlidhjen e Hirit dhe harronin që ata ishin bërë rojtarë të këtyre margaritarëve me qëllim që të ishin një bekim dhe tua administronin e shpërndanin ato tërë botës.

Në këtë kontekst, Jona është figura përfaqësuese e Izraelit të asaj kohe apo e Kishës sot. Të Krishterët sot thonë pa fjalë “Vdeksh në vend dhe shkofsh drejt e në Ferr” kur me vepra dëshirojnë dhe mbajnë vetëm për vete hirin e mëshirat e Perëndisë të shpalosura në Fjalën e Shenjtë. Që ky ishte motivimi i Jonas e dëgjojmë nga vetë goja e tij kur i tha Perëndisë “Prandaj ika në fillim në Tarshish, sepse e dija që je një Perëndi i mëshirshëm dhe plot dhembshuri, i ngadalshëm në zemërim dhe me shumë dashamirësi, dhe që pendohesh për të keqen e hakërruar” (Jona 4:2). Fjala ungjill në Greqisht do të thotë “lajm i mirë.” Për Jonën hiri dhe falja e Perëndisë ishte një lajm i mirë për të afërmit e të dashurit e tij dhe një lajm i keq për armiqtë dhe pushtuesit e tij. Jonah nuk mund të duronte hirin e Perëndisë ndaj të ligjve. Kjo lloj vet-shenjtërie ekziston edhe sot dhe është shkaku që ne të Krishterët nuk ia ndajmë me gëzim ungjillin atyre që ne nuk i konsiderojmë të vlefshëm për ta marrë atë. Por kjo është një tregues i rëndësishëm i dy gjërave. Së pari, kjo tregon tatëpjetën tonë shpirtërore. Mëria ndaj hirit të bollshëm për të gjithë të Perëndisëështë shenjta më e sigurtë dhe më e avancuar e një tatëpjete shpirtërore. Së dyti, mëria ndaj hirit të bollshëm të Perëndisë është një shenjtë e sigurtë e injorancës që ne kemi mbi personin e Perëndisë. Jona e kuptone që Perëndia ishte Zoti i Izraelit por nuk e kuptonte që ishte në të njëjtën kohë edhe Perëndia i paganëve. Perëndia i vërtetë është Perëndia i të tërë tokës dhe i të tërë njerëzve në të. Dhe nëse emri i tij lavdërohet kur hiri i tij shtrihet mbi Izraelin e Dhiatës së Vjetër apo mbi Izraelin shpirtëror të Dhiatës së Re, po kështu emri i tij lavdërohet edhe kur po i njëjti hir shtrihet edhe mbi ata që janë jashtë saj, e madje edhe mbi mëkatarin më të tmerrshëm të kësaj bote.

Po kështu mëria e Jonës tradhton edhe injorancën që ai kishte për veten si një mëkatar si dhe mbi mënyrën e Perëndisë për shfajësim. Pali shkroi, “të gjithë mëkatuan dhe u privuan nga lavdia e Perëndisë, por janë shfajësuar falas me anë të hirit të tij, nëpërmjet shpengimit që është në Krishtin Jezus” (Rom.. 3:23-24). Ai njeri që e kupton plotësisht këtë varg reagon vetem me gëzim e mahnitje ndaj hirit shpëtues që u ofrohet të tjerëve. Nëse Jona do të kishte qenë shpirtërisht vibrant, ai do të kishte pritur me gëzim thirrjen e Perëndisë për të predikuar pendimin e faljen qytetit të Nineveas. Ai do të ishte kujtuar se si ai vetë ishte shpëtuar nga mëkatet e tija dhe se si ishte shfajësuar nga hiri i pamerituar i Krishtit vetëm përmes besimit, dhe do të kishte rendur për tek Ninevea me energji të reja. Ata që nuk janë entuziast për idenë e hirit shpëtues për të ligjtë, ata janë duke qëndruar përpara fronit të hirit të paktën pjesërisht në meritat e tyre dhe veprat e tyre dhe jo në mënyrë ekskluzive vetëm ato të Krishtit.

Mësimet e Hirit

Disa mësime që mund të nxirren nga historia e Profetit Jona janë të vlefshme edhe për ne sot. Cilat janë këto mësime. Së pari, hiri i Perëndisë duhet të jetë gjithmonë kënaqësia, gëzimi dhe ëndja e popullit të Perëndisë. Pa një ngazëllim me përulje ndaj hirit të Tij, asnjë popull, asnjë kishë, asnjë komb nuk mund të qëndrojë. Përfundimi i Jonës në barkun e peshkut ka për qëllim të na paralajmërojë për rrëzimin që na kanoset nëse nuk gjejmë ngazëllim kur hiri i Perëndisë vepron e shpëton të tjerët. Së dyti, ungjilli duhet të jetë një kujtesë e përhershme që shpëtimi ynë është një dhuratë sovrane, e mëshirshëm dhe e pameritueshme nga Perëndia, dhe aspak e ndryshme nga hiri që i jepet edhe kriminelit më të lig që mund të imagjinohet. Hiri na përul ne përpara Perëndisë, dhe hiri na ngre lart në besimin që na shpëton. Së treti, të njohësh Perëndinë është të njohësh hirin e tij. Motoja jonë është të njohim Perëndinë e ta bëjmë atë të njohur. Kjo do të thotë që ne duhet të njohim hirin e tij për veten tonë dhe të bëjmë të njohur po këtë hir madje edhe Nineveasve të kohës tonë. Perëndia na thërret sot që ta njohim atë e hirin e tij dhe ta bëjmë atë të njohur në qytetin tonë, në familjet tona, më marrëdhëniet tona, ndaj atyre që i kemi frikë, ndaj atyre që i urrejmë.

06-BEKIMI I PERËNDISË (II)

11 Prill, 201916 Tetor, 2022 nga Kisha Ungjillore e Reformuar Durres Durres

Dhe atij që mund t’ju ruajë nga çdo rrëzim dhe t’ju nxjerrë para lavdisë së tij të paqortueshëm dhe me gëzim, ²⁵ të vetmit Perëndi të ditur, Shpëtimtarit tonë, i qoftë lavdi, madhështi, sundim dhe pushtet, përmes Jezus Krishtit Zotit tonë, tani dhe përjetë. Amen.

Javën e kaluar pame që ne letrën e Juda 24-25 është një doksologji dhe një bekim. Ajo teknikisht është një doksologji, pra një shpërthim adhurimi ndaj Perëndisë Triune, të përjetshme, sovrane e plot-mëshirë për të tëra bekimet që ka hedhur mbi ne me shumicë. Psalmi 22:26 thotë “Nevojtarët do të hanë dhe do të ngopen; ata që kërkojnë Zotin do ta lëvdojnë; e zemra e tyre do të jetojë përjetë.” Psalmi 28:7 thotë “Zoti është forca ime dhe mburoja ime; zemra ime ka pasur besim tek ai dhe unë u ndihmova; prandaj zemra ime ngazëllen dhe unë do ta kremtoj këtë me këngën time.” Kjo është pikërisht çfarë Juda bën në këto dy vargje të fundit të letrës së tij, dhe e bën këtë edhe si shembull instruktues për ne. Ne, në çdo gjë, kurdo dhe kudo duhet të përmbushim qëllimin e jetës tonë, lavdërimin e Perëndisë. Jeta jonë duhet të ketë karakter doksologjik, zemra jonë duhet të jetë e mbushur me falënderime, goja jonë duhet të nxjerrë lavdërime, veprimet tona duhet të jenë këngë adhurimi sepse siç thotë Psalmi 18:3 Ai “është i denjë për t’u lëvduar.” Na fakt 1 Pjetrit 2:9 thotë që lavdërimi i Perëndisë është profesioni ynë apo thirrja jonë në këtë jetë: “Por ju jeni fis i zgjedhur, priftëri mbretërore, një komb i shenjtë, një popull i fituar, që të shpallni mrekullitë e atij që ju thirri nga terri në dritën e tij të mrekullueshme.”

Por kjo doksologji është edhe një bekim për ne pasi edhe pse i drejtohet Perëndisë ajo na kujton deklarimin e bekimit që Perëndisë na jep në përfundim të shërbesës hyjnore të adhurimit çdo të Diele. Në fakt, Perëndia bekohet e lavdërohet në këtë doksologji për shkak të bekimeve të tij ndaj nesh. Kjo është në përputhje me Letrën e 1 Gjonit. 4:19 që thotë “Ne e duam atë, sepse ai na deshi i pari.” Ne e bekojmë Atë pasi Ai na bekoi i pari. Kjo doksologji fokusohet në Perëndinë, ajo ngre lart fuqinë dhe lavdinë e Perëndisë. E teksa e bën këtë gjë, kjo doksologji kthehet në një bekim për ne pasi na ankoron në dashurinë e Perëndisë, na siguron në fuqinë e Perëndisë dhe në shpresën e besimtarit në lavdinë e Perëndisë që po vjen.

Kjo doksologji ka pesë pjesë. Javën e kaluar pamë lavdërimin e Perëndisë që na ka ruajtur nga rrëzimi dhe së dyti lavdërimin e Perëndisë për hirin e tij përsosësh. Sot do të fokusohem në vargun 25 ku mund të vëmë re tre momente kryesore. Së pari, lavdëroni të vetmin Perëndi. Së dyti, lavdëroni Perëndinë për ndërmjetësimin shpëtues të Krishtit. Dhe së fundi, lavdëroni Perëndinë për vlerën e pafundme që Ai ka.

Lavdëroni të Vetmin Perëndi

Juda ne vargun 25 thotë “të vetmit Perëndi të ditur, Shpëtimtarit tonë, i qoftë lavdi, madhështi, sundim dhe pushtet, përmes Jezus Krishtit Zotit tonë, tani dhe përjetë. Amen.” Vini re fjalën “të vetmit.” Ajo na kujton atë thirrjen e Reformacionit: Soli Deo Gloria – “Vetëm Perëndisë i Qoftë Lavdia,” vetëm Perëndia marrtë lavdi, vetëm Perëndia u adhuroftë në këtë botë ashtu si edhe në atë që vjen. Ky është momenti i parë doksologjik i Judës në këtë varg. Krishterimi i vërtetë është një religjion me karakter ekskluziv, përjashtues, dhe madje këtë në shumë nivele. Bibla deklaron se ka vetëm një Perëndi. Besëlidhja e Rip 6:4 thotë thirrjen më të rëndësishme për Judenjë e Dhjates Vjetër që është “Dëgjo, Izrael, Zoti, Perëndia ynë, është një i vetëm.” Perëndia ynë nuk toleron rivalë. Tek 2 Mbretërve. 19:15 profeti Ezekia u lut para Zotit duke thënë: “O Zot, Perëndia i Izraelit, që ulesh mbi kerubinët, ti je Perëndia, i vetmi, i të tëra mbretërive të tokës. Ti ke bërë qiejt dhe tokën.” Ekzaktësisht të njëjtën fjali thotë edhe Isaiah 37:16. Tek Psalmi 86:10 lexojmë “Sepse ti je i madh dhe kryen mrekulli; vetëm ti je Perëndia.”

Perëndia ynë nuk pranon që të ketë rivale dhe këtë e shpreh në emrin që Ai vetë i a ka dhënë vetes q është Xhelozi. Tek Dalja 34:14 lexojmë që Perëndia urdhëron “nuk do t’i përulesh një perëndie tjetër, sepse Zoti, emri i të cilit është “Xhelozi”, është një Perëndi xheloz.” Bes.Rip 4:24 përsërit “Sepse Zoti, Perëndia yt, është një zjarr që të konsumon, një Zot ziliqar.” Perëndia i vërtetë, i vetmi Perëndi jo vetëm që përjashton idhujt e bërë nga njeriu, qofshin ato prej druri, ari, mermeri apo idhuj të fshehtë ne zemrën e gjithsecilit prej nesh, pasi siç ka deklaruar tek Isaia 42:8 “Unë jam Zoti, ky është emri im; nuk do t’i jap lavdinë time asnjë tjetri, as lavdërimet e mia shëmbëlltyrave të gdhendura,” – por ky Perëndi gjithashtu për të ruajtur ekskluzivitetin e tij në këtë gjithësi ai edhe kërcënon ata që përpiqen ti marrin nga lavdia e Tij. Tek Naumi 1:2 profeti thotë “Zoti është një Perëndi xheloz dhe hakmarrës; Zoti është hakmarrës dhe plot tërbim. Zoti hakmerret me kundërshtarët e tij dhe e ruan zemërimin për armiqtë e tij.”

Perëndia është ekskluziv në natyrën e tij, Ai është përjashtues, nuk pranon të dytë. Në fakt ky është përkufizimi i mëkatit dhe si rrjedhim shenjtorët e Dhiatës Re veprojnë me kujdes në këtë drejtim. Kjo është arsyeja që Juda shkruan “të vetmit Perëndi të ditur, Shpëtimtarit tonë, i qoftë lavdi, madhështi, sundim dhe pushtet, përmes Jezus Krishtit Zotit tonë, tani dhe përjetë. Amen.” Për këtë arsye shkruan Pali tek Letra e 1 Timoteut. 1:17 “Dhe Mbretit të amshuar, të pavdekshmit, të padukshmit, të vetmit Perëndi të ditur, i qoftë nder e lavdi në shekuj të shekujve.” Tek Rom 11:36 Pali në tre fraza bën atë që filozofët nuk kanë mundur të bëjnë në 4.000 vjetët e fundit, Ai artikulon origjinën, arsyen dhe të ardhmen e këtij universi kur thotë “Sepse prej tij, me anë të tij dhe për të janë të gjitha gjëra. Lavdi atij përjetë!”

Por a është kjo çfarë bota beson sot? Virtyti më i lart për botën sot nuk është të lavdëruarit e Perëndisë, por e të qenit tolerant. Intoleranca është mëkati më i madh për këtë botë. Si rrjedhim i krishteri sot e gjen veten nën një presion të madh dhe të vazhdueshëm për t’ju bashkangjitur kësaj bote në atë që në fakt është intolerancë ndaj Perëndisë. Ateizmi është një idhull po aq xheloz, ekskluziv dhe hakmarrës sa edhe i vetmi Perëndi. Ajo nuk mund ti lejojë hapësirë predikimit të ungjillit nëpër shkolla, artikujve të krishterë nëpër gazetat kombëtare, diskutime të hapura në kohën televizive, ligjshmëri të plotë në kushtetutë e kode. Anti-perëndishmëria është ekskluzive, përjashtuese, dhe xheloze për principatën e saj. Perëndia e Kisha janë në një përplasje frontale me këtë univers, me drejtuesit dhe princërit e kësaj bote.

Të Krishterë, në çdo gjë gjë që bëni, në çdo fjalë që thoni, në çdo hap që hidhni, në çdo mendim që keni, kudo dhe kurdoherë ju ose i sillni lavdi perëndisë ose i sillni lavdi kësaj bote. Neutraliteti është i pamundur për shkak të natyrës së realitetit kozmik në të cilin ne gjendemi. Ky është problemi juaj ekzistencialist. A adhuroni ju vetëm Perëndinë e vërtetë?…apo adhuroni punën, shkollën, familjen e arritjet tuaja në këtë jetë? A adhuroni ju shtetin e shoqërinë civile duke pasur frikë prej saj, duke i bërë qejfin herë pas here, duke ju nënshtruar kulturës, traditës e kontekstit në të cilin jetojmë? Neutraliteti është i pamundur. Ju ose i shërbeni Perëndisë ose i shërbeni dikujt a diçkaje tjetër. Ju ose adhuroni vetëm Perëndinë ose adhuroni vetëm diçka tjetër, nuk mund ti bëni dot të dyja. Krishti nuk jua pranon gjërat e përziera. Ai tha tek Mateu 6:24 “6:24 Askush nuk mund t’u shërbejë dy zotërinjve, sepse ose do të urrejë njërin dhe do ta dojë tjetrin; ose do t’i qëndrojë besnik njërit dhe do të përçmojë tjetrin; ju nuk mund t’i shërbeni Perëndisë dhe mamonit.” Çfarë duhet të bëjmë? Pali thotë tek Letra 2 Korintasve. 10:5 se ne duhet “të hedhim poshtë mendimet dhe çdo lartësi që ngrihet kundër njohjes së Perëndisë dhe t’ia nënshtrojmë çdo mendim dëgjesës së Krishtit.” Përpara çdo fjale a veprimi kontrolloni në mendjen tuaj nëse ajo gjë do ti japë lavdinë ekskluzive Krishtit ose jo? Kontrolloni mendimet tuaja, aty zhvillohet beteja? Nënshtrojani çdo mendim dëgjesës së Krishtit. Hidhni poshtë si idhujtari çdo fjalë, mendim a veprim që do të shkonte kundër njohjes nga të tjerët të Perëndisë ashtu siç Perëndia është në të vërtetë, ashtu siç Ai na është shpallur në Bibël. Kjo duhet të jetë mënyra se si ju duhet të veproni në çdo moment: Pyesni: Kush e merr lavdinë nëse përgjigjem kështu apo ashtu? Dhe pastaj veproni. Kjo është thirrja jonë.

Lavdëroni Shpëtimtarin Perëndi

Juda shkruan “të vetmit Perëndi të ditur, Shpëtimtarit tonë, i qoftë lavdi, madhështi, sundim dhe pushtet, përmes Jezus Krishtit Zotit tonë, tani dhe përjetë. Amen.” Juda na kujton në këtë varg që Perëndia është Ai ynë, Shpëtimtari ynë pasi ai është Shpëtimtar-dhënësi ynë. Ati është burimi i shpëtimit tonë. Gjoni 3:16 thotë Se Perëndia At aq shumë e deshi botën sa dha Birin e Tij për shpëtimin tonë. Kështu fokusi i doksologjisë tonë në këtë moment është ajo çfarë Perëndia ka bërë për ne. Kjo nuk është një mënyrë egoiste për ta lavdëruar Perëndinë. Në Dhjaten Vjetër Davidi i shtyrë nga Fryma e Shenjte lavdëroi po kështu Perëndinë. Tek Psalmi 18 Davidi adhuron kështu “Zoti është kështjella ime, fortesa ime dhe çliruesi im, Perëndia im, shkëmbi im ku gjej strehë, mburoja ime, fuqia e shpëtimit tim, streha ime e i lartë… Rroftë Zoti, qoftë e bekuar Kështjella ime dhe lëvduar qoftë Perëndia i shpëtimit tim!” A e mani mend Psalmi 136? Aty psalmisti për 26 vargje rradhazi numëron veprat shpëtuese që Perëndia pat bërë për Izraelin dhe pas çdo vargu përsërit “sepse mirësia e tij vazhdon përjetë.” Juda na kujton në këtë varg që ne duhet ti ngremë sytë vetëm tek Perëndia për shpëtimin tonë. Vetëm Perëndia shpëton. Perëndia ynë dashuron më shumë mbi çdo gjë popullin e Tij, shpëtimin e Tij, dhe madje Ai gjen kënaqësi në veprën e shpëtimit.

Por ju duhet të vini re në këtë varg që Juda nuk thotë “të vetmit Perëndi të ditur, Shpëtimtarit tonë,” siç e keni të shkruar në biblat tuaja për shkak të një gabimi, por “të vetmit Perëndi të ditur, Shpëtimtarit tonë, i qoftë lavdi, madhështi, sundim dhe pushtet, përmes Jezus Krishtit Zotit tonë, tani dhe përjetë.” Përmes Jezus Krishtit është fraza përcaktuese ne kete moment. Shpëtimi është vetëm përmes Jezus Krishtit. Ai është i vetmi ndërmjetës ndërmjet Perëndisë dhe njeriut. Ky është një moment tjetër ku Krishterimi është një religjion ekskluziv, përjashtues e përcaktues. Sot bota thotë: “Një është Perëndia, rëndësi ka të besosh dhe të jesh i mirë. Buda, Muhameti, Krishti, këto janë shprehje të ndryshme të të njëjtit realitet, të asaj që ne duhet të jemi të mirë dhe ti besojmë Perëndisë.” Por a është kjo çfarë thotë vetë Perëndia? Tek Isaia 7:14 lexojmë “Prandaj vet Zoti do t’ju japë një shenjë: Ja, e virgjëra do të mbetet me barrë dhe do të lindë një fëmijë të cilin do ta quajë Emanuel që do të thotë: “Zoti me ne.”Ne letrën e 1 Timoteut 2:5 thotë “Në fakt një është Perëndia, dhe një i vetëm është ndërmjetësi midis Perëndisë dhe njerëzve: Krishti Jezus.” Vetë Krishti tha: “Unë jam udha, e vërteta dhe jeta; askush nuk vjen tek Ati përveçse nëpërmjet meje” (Ungjilli i Gjonit 14:6). Ja ekskluziviteti i Krishtit dhe i Krishterimit. Ajo është përmbledhur nga Reformacioni në thirrjen Solus Christus – Vetëm Krishti. Vetëm Krishti ndërmjetësoi për ne në Kryq, vetëm Krishti u ringjall nga të vdekurit, vetëm Krishti është i gjallë dhe në anë të djathtë të Atit duke ndërmjetësuar për ne në lutje, vetëm Krishti na shpëton përmes drejtësisë së Tij që Ai akumuloi përmes bindjes së Tij në tokë, vetëm Krishti është rruga për tek Ati, madje edhe për ta lavdëruar atë. Prandaj edhe Juda thotë “të vetmit Perëndi të ditur, Shpëtimtarit tonë, i qoftë lavdi, madhështi, sundim dhe pushtet, përmes Jezus Krishtit Zotit.” Adhurimi ynë mund të pranohet nga Ati vetëm nëse vjen në emër të Krishtit dhe për lavdi të Krishtit. Kjo pasi Ati lavdërohet e gjen kënaqësi vetëm në Krishtin Birin e Tij siç edhe deklaroi ditën e pagëzimit të Krishtit kur tha: “Ti je Biri im i dashur në të cilin jam kënaqur” ( Ungjilli i Markut 1:11), apo në rastin e transfigurimit tek Ungjilli Mateut 17 kur Ati Perëndi dëshmoi: “Ky është Biri im i dashur, në të jam kënaqur: dëgjojeni Atë!” Solu Christus.

Në fakt vetë Zoti ynë Jezus e përdor thirrjen Solus Christus në kontekstin e Soli Deo Gloria. Shumë njerëz thonë: Unë i besoj Perëndisë. Krishti pyet: a i beson Krishtit? Nëse po i beson Perëndisë. Tek Ungjilli Gjonit 5:43-47 lexojmë:

Unë kam ardhur në emër të Atit tim dhe ju nuk më pranoni; po të vinte ndonjë tjetër në emër të vet, ju do ta pranonit. ⁴⁴ Si mund të besoni ju, ju që ia merrni lavdinë njëri-tjetrit dhe nuk kërkoni lavdinë që vjen vetëm nga Perëndia?

Këtu Krishti thotë: Së pari ju i vidhni Perëndisë lavdinë e Tij. Këtë e bëni duke mos ia pranuar birin, që është lavdia e Tij. Tek Letra 2 Korintasve. 4:6 Pali thotë “Perëndia që tha: “Le të ndriçojë drita në errësirë”, është i njëjti që shkëlqeu në zemrat tona për t’na ndriçuar në njohurinë e lavdisë së Perëndisë, në fytyrën e Jezu Krishtit.” Vini re pra, Perëndia Krijuesi është edhe Shpëtimtari i cili e shpall lavdinë e Tij në qenien e Jezus Krishtit. Krishti është lavdia e Atit Perëndi dhe vetë Perëndia Shpëtimtari.

Lavdëroni Perëndinë për vlerën e pafundme që Ai ka

Në fundin e vargut 25 ne përsëri shikojmë substancën e doksologjisë së Judës dhe të çdo besimtari. “të vetmit Perëndi të ditur, Shpëtimtarit tonë, i qoftë lavdi, madhështi, sundim dhe pushtet, përmes Jezus Krishtit Zotit tonë, tani dhe përjetë. Amen.” Juda e adhuron Perëndinë për atë çfarë Ai tashmë është. Në adhurimin tonë ne nuk i atribuojmë Perëndisë diçka që Ai nuk e ka, ne thjesht sa shpallim ato vlera që Ai i ka në të vërtetë dhe që tashmë Ai i ka shpallur e provuar si të tilla. Ne i atribuojmë atij atë lavdi që Emri i Tij meriton. Kështu Juda lavdëron Perëndinë për atributet që Ai i pa pafundësisht dhe përjetësisht si në masë ashtu edhe në jetëgjatësi. Ne nuk e lavdërojmë Perëndinë pasi Ai na jep bukën e përditshme, pasi na jep shpëtimin, familjet, shoqërinë, jetën e shërimin, por mbi të gjitha pasi lavdërimi ynë i takon për shkak të çfarë Ai vetë është në vetvete. Kjo është zemra e doksogjisë.

Në këtë varg Juda përmend vetëm katër nga cilësitë më të spikatura të Perëndisë dhe që përmenden më shumë nga çdo cilësi tjetër në Bibël. Lavdia, Madhështia, Sundimi dhe Pushteti. Për cilësinë e parë fola më lart. Madhështia është një cilësi që në mënyrë të veçantë i atribuohet Perëndisë Atë, personit të Parë të Trinisë. Ajo përmendet tre herë në Dhjaten e Re. Pali flet për uljen e Krishtit në të Djathtë të Atit tek Hebrenjte1:3 duke e quajtur Atin Madhështi: [Krishti] “mbasi e bëri vetë pastrimin nga mëkatet tona, u ul në të djathtën e Madhërisë në vendet e larta,” Po kështu e përdor termin Madhështi edhe tek Hebrenjte 8:1.

Dy cilësitë e tjera të Perëndisë, sundimi dhe pushteti janë pak a shumë e njëjta gjë. Perëndia është i vetmi i plotfuqishëm në këtë botë, si rrjedhim Ai është i vetmi Sovran e kështu i vetmi Mbret. Është ai i vetmi që drejton pasi është Ai i vetmi që zotëron. Le të mos harrojmë që sundmi i Perëndisë në këtë botë kryhet përmes Jezus Krishtit, Ai të cilin Perëndia e quan Princ i Paqes, Mbret mbi Mbretër, Alfa dhe Omega, Fillimi dhe Mbarimi. Është Krishti Mbreti i Kishës që është gjithashtu edhe mbreti i kësaj bote. Tek Mateu 28:20 Ai tha para se të ngrihej lart në të djathtë të Madhështisë: “Mua më është dhënë çdo pushtet në qiell e në tokë. ¹⁹ Shkoni, pra, dhe bëni dishepuj nga të gjithë popujt duke i pagëzuar në emër të Atit e të Birit e të Frymës së Shenjtë, ²⁰ dhe duke i mësuar të zbatojnë të gjitha gjërat që unë ju kam urdhëruar. Dhe ja, unë jam me ju gjithë ditët, deri në mbarim të botës.”

Në doksologjinë tonë, Juda na drejton jo drejt lavdisë tonë por drejt lavdisë së Perëndisë, jo drejt statusit tonë por drejt statusit të Perëndisë, jo drejt kontrollit tonë por të Perëndisë, jo drejt fuqisë sonë por drejt fuqisë së Perëndisë. Ky libër që ne lexojmë çdo ditë dhe predikojmë prej saj çdo të diele është në radhë të parë një libër përreth Perëndisë e Krishtit, është në radhë të parë rreth personit të Tij, mendimeve të Tija, ndjenjave të Tija, veprimeve të Tija, dëshirave të Tija e qëllimeve të tija për këtë univers. Apostulli Pal ne letrën drejtuar Romakeve 1:36 është e vërtetë thotë: “Sepse prej tij, me anë të tij dhe për të janë të gjitha gjëra. Lavdi atij përjetë! Amen!”

05-BEKIMI I PERËNDISË (I)

11 Prill, 201916 Tetor, 2022 nga Kisha Ungjillore e Reformuar Durres Durres

Dhe atij që mund t’ju ruajë nga çdo rrëzim dhe t’ju nxjerrë para lavdisë së tij të paqortueshëm dhe me gëzim, ²⁵ të vetmit Perëndi të ditur, Shpëtimtarit tonë, i qoftë lavdi, madhështi, sundim dhe pushtet, tani dhe përjetë. Amen.

Dy vargjet e fundit të librit të Judës përmbajnë një bekim. Siç e përjetoni çdo të Diel, shërbesa hyjnore e Perëndisë mbaron me Deklarimin e Bekimit. Ajo është një fjalë që vjen nga Perëndia drejt adhuruesve të Tij. Përmes kësaj Fjale Perëndia na deklaron dhe siguron që Ai do të jetë Perëndia ynë dhe ne do të jemi populli I Tij. Ajo është një fjalë dashurie, një fjalë hiri, një fjalë ngushëllimi, një fjalë siguruese. Një nga arsyet që shërbesa hyjnore mbyllet kështu ka të bëjë me mbylljen që Apostujt i bënin letrave të tyre. Ato në fakt janë predikime që Apostujt kanë shkruar në Frymën e Perëndisë për tu lexuar më pas nga pastorët e kishave lokale kudo nëpër botë. Në mbarim të këtyre letrave pastorale ne gjithmonë gjejmë të deklaruar bekimin e Perëndisë, të deklaruar përmes penës dhe gojës së shërbëtorëve të Perëndisë. Në të gjitha letrat e Palit ju mund të lexoni në mbyllje vargje si “Vëllezër, hiri i Zotit tonë Jezu Krisht qoftë me frymën tuaj. Amen” (Galatasve 6:18). Dhe kjo duket e natyrshme dhe madje e nevojshme kur lexon letrat e Palit. Ne letrat e tij, Apostulli Pal pasi shpall doktrinën e Krishterë, e aplikon atë duke tërhequr vëmendjen tonë për të mos mëkatuar por për të ecur në shenjtëri. Si rrjedhim, në fund të letrave të tij, ti ndjen nevojën për fuqinë dhe ngushëllimin e Perëndisë për thirrjen që të është bërë pasi e din fare mirë që nga forcat e tua është e pamundur që ti bindesh përsosmërish Perëndisë. Dhe kështu teksa dëgjon bekimin e Perëndisë nuk ke se si të mos përsërisësh me vete: Po Perëndi, më jep hirin tënd, më jep mëshirën tënde, më jep paqen tënde.

Në këtë kontekst, letra e Judës na len pak të habitur. Ashtu si edhe Pali, Juda predikon fort dhe me sfida të mëdha për ne si besimtarë të Krishterë. Ai na kërkon në këtë letër që të mos befasohemi dhe kapemi të papërgatitur ndaj sulmeve të kulteve e mësuesve të rremë. Ai na paralajmëron për vështirësinë dhe rrezikun e të jetuarit në këtë botë të çmendur nga mëkati. Na beson doktrinën e krishterë dhe na urdhëron që ta ruajmë atë të pa-shtrembëruar për shekujt që do të vinë. Kjo vëllezër është një thirrje e vështirë. Dhe si rrjedhim, ti si lexues pret për bekimin në fund të letrës, pret për sigurinë e ndihmesës së Perëndisë në këtë jetë. Por në vend të deklarimit të besimit, ne gjejmë në këtë letër një lloj tjetër bekimi, atë që quhet doksologji. Doksologjia është një fjalë bekimi, lavdërimi apo adhurimi që vjen nga besimtari dhe që i drejtohet Perëndisë. Kjo doksologji është interesante pasi edhe pse i drejtohet Perëndisë ajo na kujton deklarimin e bekimit të Perëndisë ndaj nesh. Në fakt, Perëndia bekohet e lavdërohet në këtë doksologji për shkak të bekimeve të tij ndaj nesh. Kjo është në përputhje me 1 Gjon. 4:19 që thotë “Ne e duam atë, sepse ai na deshi i pari.” Ne e bekojmë Atë pasi Ai na bekoi i pari. Kjo doksologji fokusohet në Perëndinë, ajo ngre lart fuqinë dhe lavdinë e Perëndisë. E teksa e bën këtë gjë, kjo doksologji kthehet në një bekim për ne pasi na ankoron në dashurinë e Perëndisë, na siguron në fuqinë e Perëndisë dhe në shpresën e besimtarit në lavdinë e Perëndisë që po vjen.

Kjo doksologji ka pesë pjesë. Së pari, lavdërimi i Perëndisë që na ka ruajtur nga rrëzimi. Së dyti, lavdërimi i Perëndisë për hirin e tij përsosës. Së treti, lavdërimi i Perëndisë për hyjninë e Tij. Së katërti, lavdërimi i Perëndisë për ndërmjetësimin shpëtues të Krishtit. Dhe së fundi, lavdërimi i Perëndisë për vlerën e pafundme që ai ka

Lavdëroni Perëndinë që na ruan nga Rrëzimi

Vargu thotë “Dhe atij që mund t’ju ruajë nga çdo rrëzim… i qoftë lavdi… tani dhe përjetë. Amen.” Juda na kujton se Perëndia është i aftë që të na ruajë nga rënia apo rrëzimi nga besimi në Jezus Krisht. Ata që Perëndia i ka bërë të tijtë, ata që Ai i ka thirrur, i ka rigjeneruar, i ka pastruar, shfajësuar dhe birësuar në familjen e Tij, ata asnjëherë nuk do të bien plotësisht apo përfundimisht nga besimi. Këtë Juda e thotë pasi na ka paralajmëruar për ekzistencën dhe dinakërinë e mësuesve të rremë. Besimtari shtyhet të mendojë: A do ti rezistoj unë vallë këtij presioni? O Zot, unë mund të gënjehem, mund të mashtrohem, mund të bie në imoralitet. Juda na siguron përmes kësaj doksologjie që Perëndia është i aftë dhe dëshiron që të na ruajë nga rënia.

Vini re titullin që Juda i jep Perëndisë: Ai Që ka Mundësi. Në fakt në përkthimin në shqip, veprimi që bën Juda, pra dhënia e një titulli Perëndisë nuk del fare në pah. Në origjinal, Juda përdor fjalën dunameno, nga e cila ne marrim fjalën dinamit – të qenit i aftë apo i fuqishëm për të realizuar diçka. Juda thotë: Dunameo do tju ruajë nga rrëzimi. Ai që është i aftë, ai që është i fuqishëm për ta bërë një gjë të tillë, Ai vetë do tju ruaj juve nga rrëzimi. Një gjë të ngjashme bën gjithashtu edhe Apostulli Pal. Tek Romaket 16:25 ai shkruan “Dhe atij që mund t’ju forcojë juve sipas ungjillit tim dhe predikimit të Jezu Krishtit,…²⁷ Perëndisë, të vetmin të ditshëm, i qoftë lavdi në përjetësi me anë të Jezu Krishtit.” Pali përdor të njëjtin titull, Dunamai. Tek Efesianet 3:20-21 gjithashtu shkruan “Tani atij që, sipas fuqisë që vepron në ne, mund të bëjë jashtë mase më tepër nga sa kërkojmë ose mendojmë, ²¹ atij i qoftë lavdia në kishën në Krishtin Jezus për të gjitha brezat, në jetë të jetëve.” Thirrja që ne kemi është e lartë, e vështirë dhe solemne, dhe besimtari i ndërgjegjshëm për këtë thirrje duhet të dridhet nga pesha e kësaj thirrjeje, e kësaj përgjegjësie. Por besimtari gjithashtu duhet të kujtojë, se edhe përse është përgjegjësia e Tij për të ofruar bindje të përsosur, është Perëndia Sovran që realizon cdo gjë. Duhet të kujtojmë gjithmonë dinamikën: Përgjegjësia njerëzore dhe Sovraniteti Hyjnor. Është Perëndia ai që e ka nisur këtë punë të mirë në ne dhe është po ai që do ta përfundojë këtë gjë. Perëndia është shkëmbi ynë i shpëtimit. Tek Li.Rip 33:27 profeti shkruan “Perëndia i kohëve të lashta është streha jote dhe poshtë teje ndodhen krahët e tij të përjetshëm. Ai do ta dëbojë armikun para teje dhe do të thotë: “Shkatërroje!”.” Tek Libri i 2 Samuelit. 22:3 lexojmë këtë lutje që të gjithë duhet të bëjmë “Perëndia im, shkëmbi në të cilin strehohem, mburoja ime, fuqia e shpëtimit tim, strehimi im i lartë, streha ime.” Tetëmbëdhjetë herë gjendët në librat poetik të Dhiatës Vjetër koncepti i Perëndisë si streha e në të cilin ne duhet të fshihemi.

Dje pata privilegjin që të celebroja ceremoninë e parë martesore si një pastor i Krishterë. Në fund të homlisë i kujtova çiftit të ri, se edhe në martesë ne të gjithë kemi nevojë për Perëndinë Dunameo dhe i lexova fjalët e Palit nga letra drejtuar Filipjaneve. 1:6 “se ai që nisi një punë të mirë në ju, do ta përfundojë deri në ditën e Jezu Krishtit.” A e shikoni pra se si kjo doksologji funksionon për ne gjithashtu edhe si një deklarim bekimi? Ne bekojmë Perëndinë pasi Ai na ka bekuar ne i pari. Një pastor Puritan, Samuel Ratherford shkroi: Kurrë nuk kam ndërhyrë para fronit të Hirit për një bekim për dikë tjetër pa u larguar me një bekim për veten time. Kështu edhe ne sot, i afrohemi Perëndisë për ta bekuar atë dhe kthehemi prej tij me bekimin e Tij.

Lavdëroni Perëndinë për Hirin Përsosës

“Dhe Atij… t’ju nxjerrë para lavdisë së tij të paqortueshëm dhe me gëzim… i qoftë lavdi… tani dhe përjetë. Amen.” Juda thotë, se Perëndia nuk është një minimalit. Perëndia nuk bën minimumin e nevojshëm për ne. Përkundrazi, Perëndia jo vetëm që na mban në besim, por edhe na transformon e reformon sipas imazhit të pëlqyer që Ai ka për ne. Ne duhet ta bekojmë Perëndinë për transformimin që ai po shkakton në jetën tonë.

Ne duhet të mbajmë mend që Bibla flet për një lavdi që po vjen, që është pafundësisht më e madhe se sa ajo që ne kemi përjetuar në këtë jetë. Çfarë Juda bën fjalë në këtë varg është doktrina e lavdërimit të besimtarit në ditën e Gjykimit të Madh. Në atë ditë, kur ne të qëndrojmë përpara Perëndisë, do të jetë fuqia e Tij që do të na mbajë ne në këmbë përpara Tij. Jo veprat tona, meritat tona, përpjekjet tona apo besimi ynë, por fuqia e Perëndisë do të jetë dhe mund të jetë vetmja gjë që do të na mbajë të pa-konsumuar e të pa shkatërruar përpara shenjtërisë së Tij të plotfuqishme. Perëndia Dunamai do të jetë Ai që do t’ju nxjerrë para lavdisë së tij të paqortueshëm dhe me gëzim. Është Perëndia dhe mund të jetë vetëm ai që fal dhe na pastron ne nga mëkati ynë. Është Ai dhe vetëm Ai mund të jetë i aftë, dunamai për të na shenjtëruar, për të vrarë në ne natyrën tonë të vjetër dhe për të ndërtuar në ne njeriun e ri të shenjtëruar nga Perëndia. Nëse ka ndonjë në këtë sallë që mendon se do të qëndrojë ditën e fundit para Perëndisë dhe do ti tregojë Atij meritat, të mirat që ka bërë në këtë jete apo besnikërinë e tij në këtë jetë, atëherë ky person ka blerë një biletë për një shfaqje horror ku personazhi kryesor do të jetë ai vetë me pretendimet e veta ndaj Perëndisë së Shenjtë. Paqortueshmëria jonë bazohet në drejtësinë e Krishtit. Krishti si mediatori ynë është ai që ka siguruar atë masë të nevojshme meritash e drejtësie, dhe që përmes besimit që na e ka dhënë po ai vetë, ai na i transferon këto merita në llogarinë tonë, dhe kështu janë meritat e Krishtit që na i ka dhuruar ne ato që bëjnë të mundur qëndrimin tonë përpara Perëndisë. Kjo është vepra e Perëndisë, e si rrjedhim, Juda thotë, Dunamai që arriti të përjetonte kryqin dhe ta mundte mëkatin e vdekjen atje, ai ju ka bërë të paqortueshëm përpara Perëndisë, dhe si rrjedhim ju mund të keni gëzim. Besimtari i Kryqit, i Dumanait, Zotit Jezus Krisht është i vetmi person që kualifikohet për gëzim në këtë botë. Dhe në fakt ky është përkufizimi i vërtetë i gëzimit – të pasurit paqe me Perëndinë. Vëllezër, unë nuk e di se si mund të përkufizohet ndjenja që bota jobesimtare përjeton kur blen një makinë të re, por jo nuk kualifikohet të jetë gëzim. Gëzimi është ndjenja që përjetohet kur qëndrohet përpara Sovranit dhe e shikon veten të paqortueshëm, të pranuar e të shpëtuar për shkak të Krishtit.

04-SI TË LUFTOJMË PËR BESIMIN

11 Prill, 201916 Tetor, 2022 nga Kisha Ungjillore e Reformuar Durres Durres

“Por ju, shumë të dashur, mbani mend fjalët që ju kanë parathënë apostujt e Zotit tonë Jezu Krisht. ¹⁸ Ata ju thoshnin që në kohën e fundit do të ketë tallës që do të ecin sipas pasioneve të tyre të paudhësisë. ¹⁹ Këta janë ata që shkaktojnë përçarjet, njerëz mishor, që s’kanë Frymën. ²⁰ Por ju, shumë të dashur, duke ndërtuar veten tuaj mbi besimin tuaj shumë të shenjtë, duke u lutur në Frymën e Shenjtë, ²¹ ruhuni në dashurinë e Perëndisë, duke pritur mëshirën e Zotit tonë Jezu Krisht, për jetën e përjetshme. ²² Dhe kini dhemshuri për njëri duke përdorur dallim, ²³ por shpëtojini të tjerët me druajtje, duke ia rrëmbyer zjarrit, dhe duke urryer edhe rroben e ndotur nga mishi.” (Juda 17-23)

Kisha ka 2.000 vjet që sulmohet si nga jashtë ashtu edhe nga brenda. Nga jashtë armiqtë e saj duan t’ia vrasin trupin, nga brenda armiqtë duan t’ia vrasin frymën duke ia rrëmbyer apo ndryshuar atë që apostulli Pal e ka quajtur “visarin e mirë” (letra 2 Timoteut. 1:14) që është ungjilli, doktrina e Krishtit dhe e Apostujve. Por Perëndia në besnikërinë e madhe të tij ka siguruar për kishën duke i dhënë apostuj e pastorë si Juda e Pali, të cilët e kanë paralajmëruar Kishën për prezencën dhe veprimtarinë e mësuesve të rremë e heretikë të cilët Pali i quan “ujqër grabitqarë, që nuk do ta kursejnë tufën” (Veprat. 20:29). Ky është qëllimi i Letrës së Judës që kemi qenë duke studiuar këto katër javët e fundit. Ky qëllim shihet qartë në vargun 3 që thotë “ju bëj thirrje të luftoni për besimin, që u qe transmetuar shenjtorëve një herë e përgjithmonë.”

I Krishteri për nga natyra e tij është një ushtar. “Ti, pra, duro pjesën tënde të vuajtjeve, si një ushtar i mirë i Jezu Krishtit” shkruan Pali tek letra 2 Timoteut 2:3. Natyrën e saj militante Kisha e merr nga të qënit e martuar me Krishtin e kauzën e Tij. Tek Ungjilli Gjoni 15:20 Jezusi thotë “Kujtoni fjalën që ju thashë: “Shërbëtori nuk është më i madh se i zoti”. Nëse më kanë përndjekur mua, do t’ju përndjekin edhe ju…!” Natyrën e saj militante Kisha e merr edhe nga realiteti në të cilën ndodhet. Krishti tha tek Ungjilli Marku 9:40 “kush nuk është kundër nesh, është me ne.” Me fjalë të tjerë, neutraliteti në këtë botë është absolutisht i pamundur. Dikush ose jeton dhe vepron për lavdinë e Krishtit ose kundra tij. Tek Ungjilli Mateu 6:26 Krishti thotë “Askush nuk mund t’u shërbejë dy zotërinjve, sepse ose do të urrejë njërin dhe do ta dojë tjetrin; ose do t’i qëndrojë besnik njerit dhe do të përçmojë tjetrin; ju nuk mund t’i shërbeni Perëndisë dhe mamonit.” Jakobi 4:4 gjithashtu na kujton “a nuk e dini se miqësia me botën është armiqësi me Perëndinë? Ai, pra, që don të jetë mik i botës bëhet armik i Perëndisë.” Kështu, i Krishteri gjendet i mbërthyer në një konflikt kozmik që për nga natyra është një konflikt shpirtëror. Pali shkruan tek Efesesianeve 6;11-12 “Vishni gjithë armatimin e Perëndisë që të mund të qëndroni kundër kurtheve të djallit, ¹² sepse beteja jonë nuk është kundër gjakut dhe mishit, por kundër principatave, kundër pushteteve, kundër sunduesve të botës së errësirës të kësaj epoke, kundër frymërave të mbrapshta në vendet qiellore.”

Por si duhet i Krishteri të militojë në këtë botë për lavdinë e Krishtit? Si duhet ti përgjigjemi thirrjes së Judës për të luftuar për besimin që tashmë i është transmetuar Kishës një herë dhe përgjithmonë? Në katër vargjet e para Juda na shpalos identitetin e të Krishterit. Ne duhet së pari të dimë se kush jemi dhe kujt i shërbejmë. Dhe kështu Juda na kujton që ne jemi shërbëtorë të Krishtit, të thirrur, ta dashur dhe të ruajtur prej Atit për Krishtin. Ne kemi marrë mëshirë, paqe e dashuri prej Perëndisë At, Bir dhe Frymë e Shenjtë. Neve na është dhënë gjithashtu doktrina e Apostujve dhe e Krishtit, atë që Pali e quan thesari i mirë i Kishës për të na udhëhequr në këtë konflikt. Së dyti në vargjet 5-16 Juda na jep urtësinë për të dalluar lehtësisht mësuesit e rremë, ujqërit grabitqarë që nuk e kursejnë tufën (Vep. 20:29). Pasi ka shtjelluar identitetin e të pabesëve, Juda së treti na instrukton se si duhet që të luftojmë për besimin që na është transmetuar. Juda na rendit në këto vargje shtatë taktika esenciale që ne duhet të përdorim në luftën tonë për ungjillin që na është transmetuar për shpëtimin tonë dhe të gjithë botës:

Kujtoni Mësimin Apostolik

Vargu 17 thotë: “Por ju, shumë të dashur, mbani mend fjalët që ju kanë parathënë apostujt e Zotit tonë Jezu Krisht.” Ky është një urdhër apostolik. Kujtoni dhe fshihni thellë në zemër doktrinën e Krishtit dhe të Apostujve. Njohja e mesazhit është thelbësore për shpëtimin tonë dhe të Kishës. Kjo është arsyeja që Juda na jep këtë urdhër. Por më veçanërisht, çfarë Juda kë ndërmend në këtë varg është mesazhi i Krishtit dhe i Apostujve për mësuesit e rremë. Jezusi i paralajmëroi dishepujt për hyrjen e heretikëve në kishën e Tij. Tek Mateu 24:4-5 ai tha “Dhe Jezusi duke u përgjigjur u tha atyre: “Ruhuni se mos ju mashtron ndokush! ⁵ Sepse shumë do të vijnë në emrin tim, duke thënë: “Unë jam Krishti” dhe do të mashtrojnë shumë njerëz.” Dhe më pas në vargun 11 “Dhe do të dalin shumë profetë të rremë, dhe do të mashtrojnë shumë njerëz.” Dhe më pas në vargjet 23-26 “Atëherë, në qoftë se dikush do t’ju thotë: “Ja, Krishti është këtu”, ose “Është atje”, mos i besoni. ²⁴ Sepse do të dalin krishtër të rremë dhe profetë të rremë, dhe do të bëjnë shenja të mëdha dhe mrekulli të tilla aq sa t’i mashtrojnë, po të ishte e mundur, edhe të zgjedhurit. ²⁵ Ja, unë ju paralajmërova. ²⁶ Pra, në qoftë se ju thonë: “Ja, është në shkretëtirë”, mos shkoni atje: “Ja, është në dhomat e fshehta”, mos u besoni.”

Po kështu, tek Letra 2 Pjetrit.3:3-4 Pjetri deklaron “Së pari duhet të dini këtë, se në ditët e fundit do të vijnë disa përqeshës, të cilët do të ecin sipas dëshirave të veta, ⁴ dhe do të thonë: “Ku është premtimi i ardhjes së tij? Sepse, që kur etërit fjetën, të gjitha gjërat mbetën në po atë gjendje si në fillim të krijimit” Pali i paralajmëroi pleqtë e Efesit dhe të tërë Kishave kudo nëpër botë tek Veprat 20:29-30 me këto fjalë: “Në fakt unë e di se, pas largimit tim, do të hyjnë midis jush ujqër grabitqarë, që nuk do ta kursejnë tufën, ³⁰ edhe vetë midis jush do të dalin njerëz që do të flasin gjëra të çoroditura që të tërheqin pas vetes dishepujt.” Vetë Krishti i përshkroi këta njerëz tek Ungjilli Mateu 7:15 kështu: “Ruhuni nga profetët e rremë, të cilët vijnë te ju duke u shtënë si dele, por përbrenda janë ujqër grabitqarë.” Mësuesit e rremë mund të vijnë duke buzëqeshur, të veshur me këmisha të bardha e kollare dhe me mjaft edukatë duke u shtirë sikur kujdesen për delet por rezultati është shkatërrimi. Tek 1 Timoteut 4:1-2 Pali na jep një zbulesë direkt nga Fryma e Shenjtë kur thotë: “Fryma e thotë shkoqur se në kohët e fundit disa do ta mohojnë besimin, duke u vënë veshin frymëve gënjeshtare dhe doktrinave të demonëve, ² që flasin gënjeshtra me hipokrizi, të damkosur në ndërgjegjen e tyre.” Pali këtu nuk po flet për botën por për ata që janë brenda kishës, këta paratha fryma që do të mohojnë besimin.

Është thelbësore që ne të sjellim nëpër mënd mesazhin apostolik. Por si mund të kujtojmë nëse nuk e studiojmë imtësisht Fjalën? Në Bibël të kujtosh do të thotë të ndërmarrësh veprime të menduara mirë. Heretikët sulmojnë mendje-boshët, ata që nuk dinë, që nuk studiojnë, që nuk luten që nuk besojnë. Ata e dinë që njerëz të tillë gjejnë më shumë kënaqësi në mëkat sesa në Fjalën e Perëndisë. Si rrjedhim, inkurajimi im për ju është të jeni të Krishterë që sillni ndërmend në mënyrë që të jeni të Krishterë militantë.

Dalloni të Pabesët

Vargjet 18-19 thonë “18 Ata ju thoshin që në kohën e fundit do të ketë tallës që do të ecin sipas pasioneve të tyre të paudhësisë. ¹⁹ Këta janë ata që shkaktojnë përçarjet, njerëz mishor, që s’kanë Frymën.” Ne duhet të dimë natyrën e vërtetë të armiqve të ungjillit. Karakteristikat e të pabesëve ne i pamë të rreshtuara në vargjet 5-16. Si rrjedhim unë nuk do të qëndroj gjatë në këtë pikë. Por disa karakteristika ia vlejnë të theksohen.

Së pari ata janë njerëz mishorë që nuk e kanë Frymën e Shenjtë. Ata janë të botës, janë shekullarë. Ata e prezantojnë veten si super-shpirtërorë, por në realitet ata janë të konsumuar nga lakmia për gjërat e kësaj bote. Ka shumë kanale televizive “të Krishtera” në Evropë dhe Amerikë. Shpesh ato transmetojnë programe apo shërbesa nga Kisha solide, por në shumicën dërrmuese të rasteve ato që flasin apo predikojnë nëpër këto televizione janë thjeshtë mbledhës parash që përdorin Emrin e Krishtit për të mbushur kuletën e tyre.

Së dyti Juda thotë që këta janë njerëz që se kanë frymën. Ata dalin nëpër sheshe e televizione duke deklaruar që mund t’ju shërojnë nëse ju i financoni ata, deklarojnë se mund të transferojnë bekime frymore mbi ju nëse i ndiqni ata, se mund t’ju bekojnë me një jetë shpirtërore më personale me Perëndinë nëse blini një shami të pagëzuar nga ata, se mund t’ju japin madje edhe vetë Frymën e Shenjtë nëse financoni shërbesat e tyre. Kjo është çfarë ju mund të shikoni në këto kanalet e “krishtera” në çdo orë të ditës me përjashtim të orëve shumë të vona të natës kur të gjithë njerëzit janë në gjumë, që është koha kur ato transmetojnë shërbesat e kishave të vërteta e solide. Sharlatanëve të tillë do të vinë edhe në Shqipëri, në mos po tashmë kanë ardhur.

Së treti vini re që të pabesët janë përçarës. Si funksionon përçarja. Mësuesit që i janë besnikë predikimit të ungjillit dhe doktrinave biblike e historike të Krishtit dhe Apostujve janë akuzuar gjithmonë nga mësuesit e rremë si përçarës pasi ata ngulmojnë në të vërtetën. Ne besojmë që uniteti është i bazuar në të vërtetën dhe jo në të qenit tolerant ndaj mëkatit e falsitetit. Kur Krishti iu lut Atit tek Ungjilli Gjoni 17 për unitetin e besimtarëve ai e tha këtë pasi ishte lutur më parë për shenjtërimin e tyre. Vargu 17 thotë “Shenjtëroji në të vërtetën tënde; fjala jote është e vërteta.” Uniteti bazohet mbi Fjalën që na shenjtëron e bashkon dhe jo mbi mëkatin e neglizhencën. Janë mësuesit e rremë që sjellin me vete shpikjet, imagjinatën dhe opinionet e pakontrolluara nga Fjala që shkaktojnë çarje në kishë. Mbajeni mënd këtë.

Por mbi të gjitha, të pabesët janë imoralë dhe tallës. Tallësit përgjithësisht e njohin Fjalën por i rebelohen asaj duke sulmuar Perëndinë, Fjalën dhe popullin e Tij. Tallësit e demonstrojnë rebelimin e tyre duke ndjekur pasione të pa-perëndishme.

Ndërtohuni në Besim

Vargu 20 thotë “Por ju, shumë të dashur, duke ndërtuar veten tuaj mbi besimin tuaj shumë të shenjtë.” Ky është një urdhër apostolik. Fraza “besimin tuaj shumë të shenjtë” nuk i referohet aktit të besimit në Jezus Krisht si Zot dhe Shpëtimtar, por në fjalën e Perëndisë dhe Doktrinën që del nga ajo. Kujtoni dhe fshihni thellë në zemër doktrinën e Krishtit dhe të Apostujve. Njohja e mesazhit është thelbësore për shpëtimin tonë dhe të Kishës. Kjo është arsyeja që Juda na jep këtë urdhër. I Krishteri duhet të njohë të vërtetën në mënyrë që të dallojë të gënjeshtrën. Punonjësit e bankave janë gjithmonë vigjilent ndaj parave fallso. Është e pamundur që një punonjës banke të mund të dijë çdo lloj mashtrimi apo falsiteti të mundshëm në valutën ndërkombëtare. Si rrjedhim ato nuk fokusohen në studimin e parave fallso, por në studimin e bankënotave të vërteta. Ato duhet të shpenzojnë kohë me dollarin Amerikan apo me Euron Evropiane duke i prekur ato e duke i mbajtur nëpër duar gjatë ditës. Si rrjedhim, punonjësit e bankave e ndjejnë menjëherë kur u bie në dorë valutë fallso. Kështu edhe në botën shpirtërore. Ne duhet të njohim të vërtetën në mënyrë që të dallojmë të gënjeshtrën. Është jetësisht e nevojshme që ne të njohim Shkrimet, të njohim doktrinën apostolike, të njohim ungjillin e vërtetë. Me Davidin ne duhet të themi Psalmin 119:11 “E kam ruajtur fjalën tënde në zemrën time, që të mos mëkatoj kundër teje.” Vëllezër, e vetmja mënyrë që Kisha të rritet është që ne të përqafojmë si vizionin tonë Veprat e Apostujve 2:42, “Ata ishin ngulmues në zbatimin e mësimit të apostujve, në bashkësi, në thyerjen e bukës dhe në lutje.” Kjo është metoda e dhënë nga Perëndia për mbledhjen dhe rritjen e kishave lokale. Ky është vizioni im për këtë kishë: Të jemi ngulmues në zbatimin e mësimit të apostujve, në bashkësi, në thyerjen e bukës dhe në lutje. Leximi, studimi, mësimi e Predikimi i Fjalës, miqësia e Krishterë që duhet të kulminojnë ne takimet e së dielës, administrimi i sakramenteve të Pagëzimit dhe darkës së Zotit, dhe shërbesat e lutjes janë mënyra se si ne do të rritemi si besimtarë dhe si kishë.

Lutuni në Frymën e Shenjtë

Pasi lutja është një nga instrumentet e themelimit të kishës, Juda e përmend atë si një nga virtytet dhe taktikat e luftimit që çdo i krishterë duhet të kultivojë. Vargu 20 vazhdon “ndërtoni veten tuaj… duke u lutur në Frymën e Shenjtë.” Ne kemi nevojë për fuqinë e Perëndisë për të fituar në këtë konflikt kozmik. Ne kemi nevojë për hirin e Frymës së Shenjtë për të qëndruar deri në fund. Si e marrim këtë fuqi? Përmes lutjes. Lutja njihet në teologji si një nga mjetet e hirit, apo një nga instrumentet përmes së cilës Perëndia derdh hir mbi ne. Lutja është një mjet i hirit, dhe nën drejtimin e Perëndisë dhe në kontekstin e influencës së Fjalës, me besim dhe qëndrueshmëri ne do të qëndrojmë deri në ditën e Krishtit. Pali gjithashtu urdhëron të lutemi tek Efesianet 6:18 “… në çdo kohë dhe me çdo lloj lutjeje dhe përgjërimi në Frymën, duke ndenjur zgjuar për këtë qëllim me çdo ngulmim dhe lutje për të gjithë shenjtorët.” Tek 1 Sel. 5:17 Pali urdhëron “Lutuni pa pushim.” Tek Efesianëve 6 në lexojmë që lutja është një nga pjesët më të rëndësishme ë armaturës së Krishterë. Njerëzit që luten nuk tundohen. Ata që luten nuk mashtrohen nga mësimet e rreme. Një jetë e rregullt lutjeje është një tregues i një jete të shëndetshme kristiane. “Ata që jetojnë pa lutje, jetojnë pa Perëndi në këtë botë,” (Mathew Henry).

Ruhuni në Dashurinë e Perëndisë

Në vargun 21 Juda vazhdon “ruhuni në dashurinë e Perëndisë.” Ky është një tjetër virtyt e praktikë që ne duhet të kultivojmë. Ne duhet të mbajmë veten tonë ne sferën e dashurisë së Perëndisë. Është e vërtetë që Perëndia na deshi e na do\ ne, aq sa ai dha edhe Krishtin, Birin e Tij të vetëlindurin që të vdesë për mëkatet tona. Vargu 1, 3 dhe 17 në deklaron që ne jemi nën dashurinë e Perëndisë. Cfarë Juda urdhëron është që ju të qëndroni në këtë dashuri.

Por si bëhet kjo? Të mbash veten në dashurinë e Perëndisë do të thotë të jetosh në bindje ndaj Tij. Tek Ungjilli Mateu 22:36 një nga Farisenjtë e pyeti Jezusin “Mësues, cili është urdhërimi i madh i ligjit?” Jezusi u përgjigj “Duaje Zotin, Perëndinë tënd me gjithë zemrën tënde, me gjithë shpirtin tënd dhe me gjithë mendjen tënde.” Tek Ungjilli Gjoni 15:9, Jezusi i urdhëroj dishepujt e Tij “Sikurse Ati më ka dashur mua, ashtu edhe unë ju kam dashur juve; qëndroni në dashurinë time.” Si mund të bëhet kjo gjë? Vargu 10 “Po të zbatoni urdhërimet e mia, do të qëndroni në dashurinë time, sikurse unë i zbatova urdhërimet e Atit tim dhe qëndroj në dashurinë e tij.” Mësuesit e rremë deklarojnë se hiri dhe dashuria shkojnë kundra ligjit. Por nuk është kjo çfarë Krishti thotë apo jo? “Po të zbatoni urdhërimet e mia, do të qëndroni në dashurinë time” tha Krishti. Të qëndrosh në dashurinë e Perëndisë do të thotë të jetosh një jetë të shenjtë në përputhje me Fjalën e Tij të Shenjtë. Sepse jemi të shpëtuar nga hiri dhe dashuria ne duhet ti themi jo pa-perëndishmërisë dhe mëkatit. Jini të shenjtë siç Perëndia është i shenjtë dhe nuk do të mund të bini nën influencën e mësuesve të rremë pasi perëndishmëria juaj do të militojë kundra pa-perëndishmërisë së tyre. Fryma juaj do të kundërshtojë të qëndruarit pranë frymës së tyre.

Prisni në Shpresë

Vargu 22 mbyllet me këto fjalë “duke pritur mëshirën e Zotit tonë Jezu Krisht, për jetën e përjetshme.” Juda urdhëron: Rrituni në shpresën tuaj për ardhjen e Krishtit. Po, Juda në këtë moment po flet për ardhjen e dytë të Krishtit i cili do të shfaqet ditën e konsumimit të kësaj bote. Mateu 24:30 thotë që “…të gjitha kombet e dheut…do ta shohin Birin e njeriut duke ardhur mbi retë e qiellit me fuqi dhe lavdi të madhe.” Pali shpalos Eskatologjinë Krishtianë – pra doktrinën biblike të ndodhive të fundit të kësaj epoke tek Letra 1 Selanikasve. 4 kështu: “¹⁶ sepse Zoti vetë, me një urdhër, me zë krye-engjëlli dhe me borinë e Perëndisë, do të zbresë nga qielli dhe ata që vdiqën në Krishtin do të ringjallen të parët; ¹⁷ pastaj ne të gjallët, që do të kemi mbetur, do të rrëmbehemi bashkë me ata mbi retë, për të dalë përpara Zotit në ajër; dhe kështu do të jemi përherë bashkë me Zotin. ¹⁸ Ngushëlloni, pra, njëri-tjetrin me këto fjalë.” Kjo është shpresa për të cilën bën fjalë Juda në këtë varg. Juda na inkurajon që të jetojmë me këtë shpresë, të presim me padurim ardhjen e dytë të Krishtit në frymën e Gjonit që thotë tek Zbulesa “Eja Zot Jezus, Eja shpejt” (Zbulesa 22:20). Ne duhet të jetojmë me këto fjalë në gojë.

Por a nuk është interesante mënyra se si e thotë këtë gjë Juda? “Duke pritur mëshirën e Zotit tonë Jezu Krisht, për jetën e përjetshme.” Përse e bën këtë gjë? Sepse e vetmja mënyrë që ne mund të presim me ngazëllim ardhjen përfundimtare të Krishtit është ta presësh atë në mëshirën e Tij. Ardhja e dytë është e vetmja gjë që kjo botë nuk dëshiron të përjetojë pasi është për gjykimin e saj. Bota nuk e ka përjetuar mëshirën e Tij në shpëtimin shpirtëror, dhe rrjedhimisht do të përjetojë vetëm dënimin që Krishti sjell me vete. Por ai që e ka përjetuar mëshirën e Krishtit një herë në shpëtimin e shpirtit, ardhja e Krishtit është shkalla më e lartë e përjetimit të mëshirës së Krishtit pasi ai është momenti që edhe trupat tonë shpëtohen përfundimisht me marrjen e trupave të rinj. Sepse ai u ringjall, ne do ë ringjallemi. Sepse ai mori një trup qiellor që nuk përjeton më kurrë vdekje, edhe ne do të marrim një ditë një trup qiellor që nuk do të përjetojë më kurrë as lodhje, as sëmundje, e as dhimbje. Kjo është shpresa jonë e bekuar siç thotë Pali tek Titi 2:13 ku shkruan “se ne jemi duke pritur shpresën e lume dhe të shfaqurit e lavdisë të të madhit Perëndi dhe të Shpëtimtarit tonë Jezu Krisht.”

Mëshironi për Shpëtim

Së fundi Juda jep një urdhër të fundit. Të Krishterët duhet të punojnë me durim e plot mëshirë për shpëtimin e atyre që janë të influencuar nga mësuesit e rremë. Juda thotë ne vargjet 22-23 “Dhe kini dhembshuri për njëri duke përdorur dallim, ²³ por shpëtojini të tjerët me druajtje, duke ia rrëmbyer zjarrit, dhe duke urryer edhe rrobën e ndotur nga mishi.” Këto tre vargje na japin qëndrimin me të cilin ne duhet të veprojmë për shpëtimin e të tjerëve nga mësuesit e rremë. Në fakt Juda i diferencon këta në dy grupe të ndryshme.

Së pari janë ata që kanë dyshime. Vargu 22 është përkthyer shumë keq në shqip ndoshta për shkak të një ndryshimi tekstual në disa prej manuskripteve të Dhiatës së Re. Përkthimi korrekt është ky: “Kini mëshirë për ata që dyshojnë.” Ne nuk duhet të trajtojmë me egërsi apo me padurim ata që janë konfuzë nga fjalët e mësuesve të rremë. Ne duhet ti trajtojmë me mëshirë, me urtësi e zgjuarsi, duke dalluar ndërmjet atyre që janë të dobët në besim ndaj atyre që tërhiqen drejt falsitetit në mënyrë të ndërgjegjshme. Dashuria dhe mëshira do të fitojnë një frymë të mashtruar.

Por si duhet vepruar me grupin e dytë? Me ata që janë të mashtruar plotësisht nga mësuesit e rremë dhe që madje as nuk e dinë që janë në atë gjendje? Juda thotë “shpëtojini të tjerët me druajtje, duke ia rrëmbyer zjarrit, dhe duke urryer edhe rrobën e ndotur nga mishi.” Ky grup i dytë thotë Juda po përvëlohet e shkrumbohet nga zjarri i mëkatit. Juda në fakt e merr borxh këtë shprehje nga Amosi 4:11 dhe Zakaria 3:2. Perëndia thotë që Izraeli ishte si një urë zjarri e shkëputur nga zjarri. Imazhi i zjarrit i referohet dënimit të menjëhershëm që i kanoset atyre që janë të dobët e që po digjen në mëkat. Koha është e çmuar thotë Juda. Sa më shumë një njeri të kalojë në mesin e mësuesve dhe mësimeve të gabuara aq më e vështirë është ta shkëpusësh njeriun nga atje dhe aq më e vështirë është të zhbësh dëmet e bëra në mendjen e të gënjyerve.

Së fund bëjeni këtë gjë, thotë Juda, “duke urryer edhe rrobën e ndotur nga mishi.” Në greqisht bëhet fjalë për rrobat e brendshme që janë në kontakt direkt me trupin dhe që ndoten nga rrjedhjet njerëzore. Këtë imazh Juda në fakt e huazon përsëri nga Zakaria 3:3-4 ku lexojmë që kryeprifti i tempullit “Jozueu ishte veshur me rroba të papastra dhe qëndronte drejt përpara engjëllit, ⁴ i cili nisi t’u thotë atyre që ishin përpara tij: “Ia hiqni nga trupi ato rroba të papastra!”. Pastaj i tha atij: “Shiko, kam zhdukur prej teje paudhësinë tënde dhe do të të bëj të veshësh rroba të shkëlqyera.” Rrobat e ndotura nga mishi këtu qëndrojnë për mëkatin e thellë. Jezusi e përdor gjithashtu këtë metaforë tek Zbulesa 3:4 kur i flet Kishës në Sardë: “Por ke disa veta në Sardë, që nuk e ndotën petkat e tyre; edhe do të ecin me mua të veshur në të bardha, sepse janë të denjë.” Përse e përdor këtë imazh Juda? Ai dëshiron që ti bëjë lexuesit e tij të ndjejnë neveri për mëkatin, madje urrejtje për të. Juda thotë: largoju çdo kontakti me mëkatin me qëllim që të të mos infektojë edhe ty. Vëllezër, mëshironi për shpëtim, punoni për shpëtimin e të tjerëve duke bërë ungjillëzim dhe dishepullizim orë e pa orë, por kini kujdes për veten tuaj dhe i kujtoni edhe të tjerëve se ne të gjithë duhet të urrejmë mëkatin po aq shumë sa do të ndjenim neveri nga të përbrendshme të ndyrosura nga sekrecionet e njeriut.

Këto janë disa nga taktikat dhe vlerat Kristiane që ne duhet të kultivojmë në luftën tonë për besimin që na është transmetuar. Kujtoni mësimin apostolik, mësoni të dalloni të pabesët e mësuesit e rremë, themelojuni fort në doktrinën e Krishtit, lutuni pa pushim në frymën e shenjtë për veten dhe të tjerët, mbani mend vizionin e Veprave 2:42, qëndroni në dashurinë e Perëndisë duke iu bindur Atij, prisni me shpresë të sigurte në ardhjen e fundit të Krishtit dhe punoni për shpëtimin e të tjerëve nga ligësia e kësaj botë plot kujdesje për shpirtin tuaj duke e urryer plot neveri mëkatin që na ngjitet ngado dhe Perëndia i mëshirave do të jete besnik ndaj jush duke ju bekuar me fryte e kurora. Amen.

03-Identiteti i të Pabesëve

11 Prill, 201916 Tetor, 2022 nga Kisha Ungjillore e Reformuar Durres Durres

Juda 5-16

02-Luftoni për Besimin

11 Prill, 201916 Tetor, 2022 nga Kisha Ungjillore e Reformuar Durres Durres

Nga Seria “Besimi që Ju Është Transmetuar: Pesë Mësime nga Letra e Judës”

Shumë të dashur, ndërsa isha ngulmues që t’ju shkruaja për shpëtimin e përbashkët, ndjeva nevojën t’ju shkruaj juve, dhe t’ju bëj thirrje të luftoni për besimin, që u qe transmetuar shenjtorëve një herë e përgjithmonë. Sepse depërtuan ndërmjet jush disa njerëz, që qenë shënuar që moti për këtë dënim, të pabesë që e kthejnë hirin e Perëndisë tonë në imoralitet dhe mohojnë të vetmin Zotëri Perëndi, dhe Zotin tonë Jezu Krisht. (Juda 3-4)

A e dini që ju të gjithë jeni teologë? Po, gjithsecili prej jush është një teolog. Gjithsecili prej jush ka një ide mbi Perëndinë dhe mbi mënyrën se si duhet jetuar jeta përpara këtij Perëndie. Çështja është: A jeni ju një teolog i mirë apo i keq? Qëllimi i Judës në këtë letër është që t’ju ndërgjegjësojë ju për thirrjen që ju keni si të krishterë për të qenë teologë të mirë. Këtë qëllim Juda e shpall në vargun 3, i cili është vargu kryesor i kësaj letre që thotë: “ndjeva nevojën t’ju shkruaj juve, dhe t’ju bëj thirrje të luftoni për besimin, që u qe transmetuar shenjtorëve një herë e përgjithmonë.” Juda dëshmon se dëshira e tij njerëzore ishte që tu shkruante të krishterëve një letër që bënte fjalë për shpëtimin që të gjithë ne kemi në Jezus Krishtin Zotin tonë. Por Fryma e Shenjtë ndërhyri (Juda thotë ndjeva nxitjen t’ju shkruaj juve për diçka tjetër) dhe i dha Kishës një dokument në të cilin Perëndia i thërret të Krishterët kudo që janë, të çfarëdo lloj moshe, arsimimi, vëndodhje apo situate, që të luftojnë për besimin që u është transmetuar nga Perëndia përmes Krishtit dhe apostujve. Ky është qëllimi i Frymës së Shenjtë për ju edhe sot. Luftoni për besimin e pastër dhe biblik që gjendet në shkrimet e Dhiatës së Re dhe të Vjetër. Vini re dy momente kryesore në pasazhin që kemi përpara sot: së pari, vini re përgjegjësinë e të Krishterit për të ruajtur dhe luftuar për besimin e Krishterë, dhe së dyti, vini re arsyen që e bën të nevojshme këtë gjë.

Përgjegjësia e çdo të Krishteri për të ruajtur të pastër besimin e Krishterë

Vini re së pari vargun 3: “Shumë të dashur, ndërsa isha ngulmues që t’ju shkruaja për shpëtimin e përbashkët, ndjeva nevojën t’ju shkruaj juve, dhe t’ju bëj thirrje të luftoni për besimin, që u qe transmetuar shenjtorëve një herë e përgjithmonë.” Juda u shkruan lexuesve të tij në shumës pasi ky mesazh është për Kishën si një bashkësi, si një institucion. Por Juda gjithashtu u shkruan lexuesve të tij edhe në mënyrë personale kur thotë “shumë të dashurit e mi,” pasi kjo letër është një thirrje sa kolektive aq edhe personale për gjithsecilin prej nesh si të krishterë. Fryma e Shenjtë i drejtohet përmes këtij mesazhi sot çdonjërit prej jush në këtë sallë. Luftoni për besimin apostolik, mbrojeni atë, deklarojeni atë, doni të vërtetën dhe mos pranoni të gënjeshtrën, dhe jini të përgatitur për ta bërë këtë me qartësi dhe me mjaft hir e durim për lavdinë e Perëndisë.

Kjo është një thirrje e papëlqyeshme dhe jo e modës në kohën që jetojmë sot. Në fakt ka shumë vite që në Krishterim dëgjohet deklarata si “Doktrina ndan, ungjillëzimi bashkon.” “Doktrina është një gjë e thatë, le të jemi praktik në këtë jetë.” “Krishterimi nuk është një doktrinë, por një mënyrë jetese.” Apo deklarata “Jo Kredo, vetëm Krisht.” Gjithsecila prej këtyre deklaratave shkon jo vetëm kundra logjikës së thjeshtë njerëzore, por mbi të gjitha kundra thithjes që Fryma e Shenjtë bën përmes Letrës së Judës.

Njerëzit thonë: “Doktrina është një gjë e thatë, le të jemi praktik në këtë jetë.” Me këto fjalë ato thonë: nuk ka gjë më jo-praktike se sa teologjia, se sa doktrina. Por çfarë është teologjia? Teologjia, siç e tregon edhe vetë termi në greqisht, është njohja e Perëndisë, studimi i Perëndisë. Por çfarë thuhet tek Gjoni 17:3 “Dhe kjo është jeta e përjetshme, të të njohin ty, të vetmin Perëndi të vërtetë, dhe Jezu Krishtin që ti ke dërguar.” Të njohësh Perëndinë dhe të njohësh rrugën përmes së cilës Perëndia shpëton njeriun nuk qenka pra diçka e pa-rëndësishme, e aq më pak jo-praktike. Të njohësh Perëndinë, të njohësh Jezus Krishtin rezulton në një përfitim tepër të rëndësishëm praktik, në shpëtimin e shpirtrave tonw, në miqësinë me Perëndinë, në dashurinë e Tij, në ndihmën dhe bekimet e tij në jetën e gjithsecilit prej nesh.

Mjaft të Krishterë thonë: “Jo Kredo, vetëm Krisht.” Kjo është një nga deklaratat më të palogjikshme që mund të ekzistojë. Fjala kredo nga Latinishtja do të thotë “Unë Besoj.” Momentin që dikush e fillon fjalinë e tij me fjalët “unë mendoj” apo “unë besoj” ai person sapo ka filluar të recitojë kredon e tij. Dhe në recitimin e kredos së tij, ai që thotë “Jo Kredo, vetëm Krisht,” jo vetëm që në mënyrë të njëanshme të heq ty të drejtën për të shpallur kredon tënde, por mbi të gjitha bën një gabim logjik trashanik pasi në të vërtetë ai thotë: Kredoja ime është që ne s’duhet të kemi kredo. Është e pamundur që një njeri të mos ketë një kredo, një doktrinë, një teologji të vetën, një ide mbi Perëndinë. Çështja është: a je ti një teolog i mirë apo i keq? A ke ti një kredo a doktrinë biblike apo të gabuar?

Juda thërret “luftoni me zell për besimin, që u qe trasmetuar shenjtorëve një herë e përgjithmonë.” Dhe me termin besim në këtë varg Juda nuk kupton aktin subjektiv të të besuarit në Perëndinë dhe birin e Tij Jezus Krisht, por në trupin doktrinar, në atë seri deklaratash objektive dhe historikisht të vërteta që njihen si doktrina e krishterë. Disa thonë “jo kredo vetëm Krisht,” ndërsa Perëndia thotë pa kredo nuk ka Krishtërim, dhe pa doktrinë nuk ka shpëtim. Vini re lidhjen që ekziston ndërmjet shpëtimit dhe doktrinës. Juda shkruan: “Shumë të dashur, ndërsa isha ngulmues që t’ju shkruaja për shpëtimin e përbashkët, ndjeva nevojën t’ju shkruaj juve, dhe t’ju bëj thirrje të luftoni për besimin, që u qe transmetuar shenjtorëve një herë e përgjithmonë.” Kjo ndoshta nuk del shumë qartë nga përkthimi në shqip, por Juda aty shprehet se ai kërkonte me ngulmim që të shkruante mbi shpëtimin tonë, por Fryma e shtyn që të shkruajë për besimin e Krishterë pasi kur rrezikohet besimi i Krishterë, atëherë rrezikohet edhe shpetimi ynë. Nëse e vërteta humbet, shpëtimi humbet. Për të siguruar shpëtimin e përbashkët që ne kemi në Zotin Krisht – thotë Juda – unë po ju shkruaj për besimin e përbashkët në Zotin Krisht, pasi pa një doktrinë të shëndoshë dhe të pastër nuk ka shpëtim, dhe as një marrëdhënie të shëndoshë me Perëndinë. “Krishterimi nuk është një doktrinë, por një mënyrë jetese” – thonë disa njerëz, – por pa doktrinë nuk ka as jetë dhe as Krishterim thotë Perëndia përmes Judës.

Kuptohet që Juda si një pastor i Kishës së hershme, i mbushur me Frymën e Shenjtë, jo vetëm që nuk ka frikë të debatojë për pikat e besimit të tij, jo vetëm që na thërret ne që të bëjmë një gjë të tillë në mbrojtje të besimit të krishterë që është pasuria e Kishës, por vini re edhe mënyrën se si ai na instrukton për të bërë këtë gjë. Së pari ai na instrukton neve që të luftojmë e qëndrojmë për besimin tonë me dashuri dhe hir. Dhe nuk ka se si të jetë ndryshe. Juda është një nga pastorët e Kishës së Hershme të Jerusalemit. Juda i drejtohet atyre me fjalët “Shumë të dashur.” Juda manifeston një dashuri dhe shqetësim të vërtetë pastoral për bashkësinë e tij, për Kishën e Krishtit dhe popullin e Perëndisë mbi të cilin Zoti Krisht e pat vënë atë bari. Kjo duhet të jetë gjithashtu edhe qëndrimi dhe motivimi ynë për një besim të pastër në kishë sot.

Mënyra e dytë se si Juda na instrukton që ne të qëndrojmë dhe luftojmë për besimin tonë është me zell, me ngulm dhe deri në sfilitje. Këtë ne nuk e shikojmë në përkthimin në Shqip të Dhiatës së Re, por është atje dhe madje shumë e dukshme në tekstin në origjinal në Greqishten e Vjetër. Arsyeja për këtë ka të bëjë në radhë të parë me rëndësinë praktike që ka doktrina në jetën tonë. Për këtë gjë fola më lart. Por së dyti arsyeja përse Juda na thërret që të luftojmë për besimin tonë është pasi ajo është dhurata e Perëndisë dhënë njerëzimit. Juda shkruan: “…ju bëj thirrje të luftoni për besimin, që u qe transmetuar shenjtorëve një herë e përgjithmonë.”Besimi për të cilin bën fjalë Juda këtu nuk është besimi ynë personal në Krishtin Jezus, por doktrina e besimit të Krishterë. Fjala besim këtu i referohet mësimit apo doktrinës që na është dhënë nga vetë Krishti kur ishte në tokë, i referohet mësimit apo doktrinës së apostujve që folën të shtyrw nga Fryma e Shenjtë në emër të Krishtit si ambasadorë të Tij. Juda na urdhëron që të përqafojmë këtë mësim apostolik, të mbahemi fort në të për shpëtimin tonë dhe ta mbajmë, mbrojmë dhe dëshmojmë fort atë për shpëtimin e të tjerëve.

Doktrina e Apostujve është thesari i Kishës

Vini re së dyti, që Juda deklaron që ky mësim apostolik është autoritar, i plotë, mbyllur dhe që nuk ka nevojë për përmirësime apo ndryshime. Doktrina e Apostujve është thesari që i është besuar Kishës. Juda deklaron, si pastor i Kishës së hershme dhe vëlla për nëne me Krishtin, që Kishës i është transmetuar e plotë gjithçka që ajo ka nevojë për besim, shpëtim dhe jetë të krishterë. Juda thotë “Juda shkruan: “ju bëj thirrje të luftoni për besimin, që u qe transmetuar shenjtorëve një herë e përgjithmonë.” 2000 vjet pasi mësimi apostolik i është dorëzuar Kishës për ruajtje dhe propagandim, Kisha e shikon veten e saj të rrethuar nga lloje sektesh e kultesh që e sulmojnë atë nga jashtë, dhe nga lloje të ndryshme idesh apo doktrinash që e sulmojnë atë nga brenda. Të gjitha këto shtrembërime të ungjillit dhe mësimit biblik kanë disa gjëra të përbashkëta: ato pretendojnë se sjellin një zbulesë të re në Krishterim dhe se ato janë fjala e fundit dhe përfundimtare e Perëndisë për njeriun. Dëshmitarët e Jehovait, Mormonët, Islami, apo edhe mjaft denominacione pentakostale apo karizmatike, të tëra këto grupe pretendojnë se i ofrojnë Krishtërimit një zbulesë apo fjalë të re nga Perëndia, dhe se zbulesa që ato kanë është fjala e fundit dhe përfundimtare. Por çfarë thotë Juda? “Ju bëj thirrje të luftoni për besimin, që u qe transmetuar shenjtorëve një herë e përgjithmonë.” Juda deklaron se Perëndia i ka zbuluar tashmë Kishës çdo gjë që ajo ka nevojë të dijë nga Perëndia. Në fund të shekullit të parë pas Krishtit, Perëndia pat përfunduar së dhëni të tërë masën e informacionit dhe të doktrinës që i duhet Kishës për të besuar dhe jetuar në jetë të Krishterë. Kjo është bërë “një herë e përgjithmonë.” Doktrina, mësimi apostolik është i mbyllur, kanoni është i mbyllur, Perëndia nuk jep më doktrina apo zbulesa të reja Biblike. Kjo është bërë “një herë e përgjithmonë.”Përmbajtja doktrinave e besimit të Krishterë është dhënë plotësisht, përsosmërisht dhe përfundimisht “një herë e përgjithmonë.” Pali thotë tek Efesianëve 2:20 që Kisha tashmë është “ndërtuar mbi themelin e apostujve dhe të profetëve, duke qenë Jezu Krishti vetë guri i qoshes,” dhe këtë gjë Apostulli e shkroi në shekullin e parë pas Krishtit. E vërteta biblike, doktrina biblike i është dhënë tashmë e tëra Kishës, dhe mbi këtë trup doktrinar Perëndia ka themeluar dhe ngritur Kishën e Tij. Kushdo që deklaron se ka një zbulesë të re nga Perëndia siç bëjnë Dëshmitarët e Jehovait, Mormonët apo Kurani bie ndesh me Frymën e Shenjtë që prononcohet kundra tyre.

Vërtetë sot Bota atje jashtë është konfuze porsa i përket komuniteteve të Krishtera. Kë duhet të ndjek? – pyesin ato – sa besime të krishtera ka? Cila prej tyre është e vërtetë? Dhe pse janë kaq shumë? Përgjigja është e gjatë dhe e dhimbshme dhe të jeni të sigurt se në procesin e dhënies së përgjigjeve, ju do të humbisni vëmendjen e shumë prej dëgjuesve tuaj. Kjo është e pa evitueshme. E megjithatë ne sot duhet të kujtojmë që besimi i vërtetë dhe apostolik është vetëm një. “Ju bëj thirrje të luftoni për besimin, që u qe transmetuar shenjtorëve një herë e përgjithmonë” thotë Juda. Jo disa besime, por një, besimin e vërtetë apostolik siç gjendet në bibël. Si rrjedhim, të luftosh për besimin apostolik do të thotë të studiosh, të lexosh, të krahasosh dhe të debatosh derisa e vërteta që në bibël është vetëm një dhe absolute në vërtetësinë e saj të kuptohet nga gjithsecili prej nesh. Një teolog i krishterë ka thënë që Bibla është si një pellg në të cilin një fëmijë mund të luajë dhe të mos mbytet, dhe në të njëjtën kohë si një oqean i thellë në të cilin një kontinent i tërë mund të humbasë nën ujë. Çdo gjë që ne na duhet të dimë për shpëtimin tonë nga mëkatet tona përmes besimit në Jezus Krisht, është kaq e thjeshtë dhe kaq e kuptueshme sa edhe një fëmijë mund ta lexojë dhe të shpëtohet, por në të njëjtën kohë ky mesazh është kaq i thellë, i plotë, i pasur me hir dhe mëshirë nga Perëndia sa që një teolog apo filozof mund të shpenzojë tërë jetën e tij duke e studiuar atë. Të luftosh për besimin e Krishterë do të thotë të mos jesh dembel në studim, të mos jesh neglizhent në detaje, dhe të jesh i ndershëm dhe i përulur në konkluzione.

Apostulli Pal shkroi tek Letra e 1 Korintasve 11:2 “më kujtoni në të gjitha gjërat dhe i zbatoni porositë ashtu siç ua kam transmetuar.” Mbani mend të gjithë mësimin që ju kam transmetuar ashtu siç ua kam transmetuar porosit Apostulli i Krishtit. Doktrina ju është dhënë plotësisht dhe saktësisht. Tek Letra e 2 Timoteut 1:13-14 Pali porosit të tërë pastorët e rinj dhe të vjetër që vijnë pas tij me këto fjalë “Ruaje modelin e fjalëve të shëndosha që dëgjove prej meje me besim dhe dashuri, që janë në Krishtin Jezus. ¹⁴ Ruaje visarin e mirë me anë të Frymës së Shenjtë që rri te ne.” Doktrinën e Krishterë Pali e quan modelin e fjalëve të shëndosha dhe një thesar të mirë. Këtë thesar ne e kemi ta marrë dhe të transmetuar nga Fryma e Shenjtë përmes Apostujve të Krishtit. Mësimi apostolik është një masë doktrinash dhe të vërtetash që janë të domosdoshme për ekzistencën e Krishterimit. Për këtë arsye Juda thotë: Shumë të dashur të Krishterë, kujdesuni për këtë të vërtetë, duajeni atë, mbrojeni atë, luftoni për të. Kjo është arsyeja përse ne predikojmë Biblën në këtë bashkësi lokale të Krishterësh, kjo është arsyeja përse shkruajmë dhe përkthejmë një literaturë solide të krishterë, kjo është arsyeja përse bëjmë studimin e bazave të besimit Kristian çdo ditë të enjte në orën 6.00.

Një Kërcënim i Brendshëm dhe i vazhdueshëm

Vini re së treti, që në vargun 4, Juda na jep arsyet përse Kisha dhe i Krishteri duhet të luftojë vazhdimisht për doktrinën e pastër apostolike: “Sepse depërtuan ndërmjet jush disa njerëz, që qenë shënuar që moti për këtë dënim, të pabesë që e kthejnë hirin e Perëndisë tonë në imoralitet dhe mohojnë të vetmin Zotëri Perëndi, dhe Zotin tonë Jezu Krisht.” Juda thotë: Ka njerëz në bashkësinë tuaj lokale, ka njerëz në Kishën mbarëbotërore të Krishtit, që deklarojnë se janë të Krishterë, si rrjedhim u është dhënë anëtarësia në Kishën e Krishtit, janë pagëzuar, marrin Darkën e Zoti, madje shumë prej tyre janë edhe të shuguruar në shërbesë si pleq, dhjakonë apo pastorë Kishe, shumë prej tyre janë edhe pedagogë nëpër seminare teologjike, e megjithatë këta janë të shënuar për dënim, “të pabesë që e kthejnë hirin e Perëndisë tonë në imoralitet dhe mohojnë të vetmin Zotëri Perëndi, dhe Zotin tonë Jezu Krisht.” Ky nuk është një realitet i veçuar e sporadik në Kishë. Në fakt Apostulli Pal, ua dha këtë paralajmërim drejtuesve të kishës së Efesit siç lexojmë tek Veprat e Apostujve 20:29-30 që thotë: “Në fakt unë e di se, pas largimit tim, do të hyjnë midis jush ujqër grabitqarë, që nuk do ta kursejnë tufën, ³⁰ edhe vetë midis jush do të dalin njerëz që do të flasin gjëra të çoroditura që të tërheqin pas vetes dishepujt.” Ujqër grabitqarë i quan Pali mësuesit e remë, me mësime të çoroditura që bëjnë për vete mjaft ndjekës dhe që përçajnë tufën e Perëndisë. Këta mësues përçarësh të Kishës gjenden sot jo vetëm ndërmjet sekteve si Mormonët e dëshmitarët e Jehovait, njerëz që mohojnë Krishtin në shumë aspekte të personit dhe të veprës së tij, por keta gjenden edhe brenda në kishën ungjillore sot. Në rastin e Kishës ku Juda ishte pastor specifika ishte kjo: Juda thotë që këta njerëz po kthenin hirin e Perëndisë tonë në imoralitet duke mohuar kështu të vetmin Zotëri Perëndi, dhe Zotin tonë Jezu Krisht.” Këta mësues të rremë që Juda na ndërmend në këtë pasazh ndoshta propagandonin këtë ide: Ne jemi të shpëtuar nga hiri i Perëndisë, si rrjedhim nuk ka rëndësi se sa moralisht e jetojmë jetën. Nëse mëkatojmë, hiri i perëndisë do të duket edhe më i qartë në jetën tonë. Si rrjedhim, ky sekt i shekullit të parë pas Krishtit e kthente hirin e Perëndisë kundra urdhëresave të Krishtit që në efekt mohonte vetë Krishtin dhe zotërimin e Tij mbi kishën e Tij.

Kështu ka qenë që nga shekulli i parë. Apostulli Pal pat paralajmëruar që do të ndodhte. Juda e pa përmbushjen e kësaj fjale me sytë e tij. Në fakt ai thotë tek vargjet 17-19 “Por ju, shumë të dashur, mbani mend fjalët që ju kanë parathënë apostujt e Zotit tonë Jezu Krisht. ¹⁸ Ata ju thoshnin që në kohën e fundit do të ketë tallës që do të ecin sipas pasioneve të tyre të paudhësisë. ¹⁹ Këta janë ata që shkaktojnë përçarjet, njerëz mishor, që s’kanë Frymën.” Në fakt në të tëra letrat e tij Pali debaton dhe kundërshton doktrinat dhe praktikat e rreme që filluan që të futeshin në Kishën e shekullit të parë. Në të tëra letrat e tij Pali kundërshton persona që janë anëtarë Kishash por që po lëndonin Kishën e hershme me doktrinat e tyre. Ky ka qenë gjithmonë realiteti në Kishën e Krishtit, gjithmonë e sulmuar fizikisht nga jashtë nga armiqtë e saj, dhe gjithmonë e sulmuar shpirtërisht nga brenda nga bijtë e saj që përhapnin mësime të gabuara. Si rrjedhim nuk duhet të çuditemi që nëse luftojmë për besimin apostolik ne do të biem në konflikt me të krishterë të tjerë të cilët besojnë dhe shkruajnë diçka që bie në kundërshtim me Biblën. Kjo është e pa evitueshme.

Sesi bëhet kjo gjë ne do ta shikojmë më në detaje në mesazhet e javëve ne vazhdim. Për sot është e mjaftueshme që ne të marrim një vendim në zemrën tonë, të qëndrojmë dhe luftojmë për besimin e pastër apostolik, ta bëjmë këtë gjë me dashurinë dhe hirin e Krishtit, të përgatitur në lutje dhe studim personal, nën fuqinë dhe drejtimin e Frymës së Shenjtë. Amen.

01-IDENTITETI I TË KRISHTERIT

11 Prill, 201916 Tetor, 2022 nga Kisha Ungjillore e Reformuar Durres Durres

Juda, shërbëtor i Jezu Krishtit dhe vëllai i Jakobit, të thirrurve që u deshën në Perëndinë Atë dhe të ruajtur në Jezu Krisht: 2 mëshira, paqja dhe dashuria u shumoftë në ju. (Juda 1-2)

Si duhet të mendojë i Krishteri për veten e tij? Si duhet ta shikojë jetën e tij? Çfarë bekimesh ka derdhur Perëndia mbi jetën e një të Krishteri? Si ndikojnë këto bekime këndvështrimin tonë për veten tonë dhe misionin tonë në jetë? Me çfarë duhet ta mbushë një i krishterë jetën e tij, ose të paktën cilat janë ato gjëra që ai duhet të dëshirojë në jetën e tij? Dy vargjet e para të Judës dërguar Kishës së Jezus Krishtit kudo nëpër botë ofrojnë një përgjigje të plotë të tërë pyetjeve të mësipërme. Teksa studiojmë këto dy vargje, unë do të përpiqem që të shpalos përpara jush identitetin e një të krishteri, apo çfarë një i Krishterë është, hirin që ai tashmë i ka marrë, dhe bekimet e mëtejshme që ai duhet të dëshirojë.

ÇFARË NJË I KRISHTERË ËSHTË?

Se çfarë një i krishterë është mund të nxirret nga vargu 1 që thotë “Juda, shërbëtor i Jezu Krishtit dhe vëllai i Jakobit.” Kuptohet që me këto fjalë Juda identifikon dhe ia prezanton veten e tij lexuesve të kësaj letre. Është e zakonshme që autori i një letre të vërë në dukje se kush është ai që e dërgon atë, e megjithatë mënyra e shkurtër me të cilën Juda identifikon veten e tij është një shembull i bukur dhe frymëzues i këndvështrimit që ne të Krishterët duhet të kemi për vetveten dhe për Zotin Jezus Krisht. Juda ishte një emër tërësisht i zakonshëm në kohën e Krishtit në Palestinën e hershme. Ishte po aq i zakonshëm dhe i përdorur sa edhe emri Beni, Tani apo Bledi ne Shqipërinë e pjesës së dytë të Shekullit të 20të. Por ky njeri i zakonshëm me një emër të zakonshëm e identifikon veten e tij në një mënyrë të veçantë. Kjo për dy arsye: së pari pasi Juda është i veçantë për shkak të çfarë na tregon për veten e tij, dhe së dyti për shkak se çfarë ai na tregon për Zotin e tij. Ai e quan veten e tij “shërbëtor i Jezu Krishtit.” Në fakt, Juda ishte një drejtues i rëndësishëm i Kishës së Krishtit në Jeruzalem, ai ishte gjithashtu vëllai i Jakobit që ishte pastori kryesor i Kishës së Jeruzalemit, dhe si i tillë Juda ishte edhe gjysmë-vëllai i Jezus Krishtit sipas mishit. Pra, Jakobi, Juda dhe Jezusi kishin të njëjtën nënë, edhe pse me etër të ndryshëm. E megjithatë, Juda e identifikon veten e tij si shërbëtor – skllav i Jezus Krishtit. Të gjithë ne, në atë masë shenjtërie dhe hiri që kemi sot, po të ishim në vend të Judës nuk do të përmbaheshim dot pa i vënë në dukje njerëzve afërsinë biologjike me një person kaq të veçantë dhe të rëndësishëm si është Shpëtimtari, Krijuesi dhe Zotëruesi i kësaj bote në të cilin jetojmë. E megjithatë, Juda e identifikon veten e tij të jetë një

shërbëtor – skllav i Jezus Krishtit. Kjo zgjedhje fjalësh që bën Juda nën frymëzimin e Frymës së Shenjtë na jep mjaft informacion mbi këndvështrimin që kishte Juda për veten e tij, na dëshmon për përuljen e tij, për besimin e Tij në Krishtin si Biri hyjnor i Perëndisë, personit të dytë të Trinisë, dhe për nënshtrimin e tij ndaj mbretërimit dhe zotërimit të Mbretit dhe Zotit Krishtit. Jeta e Judës është në dispozicion të Krishtit. Ai e quan veten e tij “vëllai i Jakobit” edhe pse të tjerët e quajnë atë “vëllai i Zotit tonë” siç bën Pali tek letra e 1 Korintasve 9:5. Kjo përzgjedhje fjalësh dëshmon për përulësinë dhe zemrën shërbyese që çdo i krishterë duhet të ketë përpara Zotit, Kishës dhe botës. A e konsideroni veten tuaj një shërbëtor të Krishtit dhe të Kishës? A hyni në marrëdhënie me besimtarët e tjerë dhe me jo-besimtarët jashtë kësaj salle si shërbëtorë të Krishtit? Juda si një drejtues i krishterë e quan veten shërbëtor pasi përmasa e përuljes të një të krishteri është kriteri i madhështisë së tij. Këtë princip në fakt Juda e pat mësuar nga vetë Krishti që pat thënë siç lexojmë tek ungjilli i Mateu 23:12 “Sepse kush do të lartësojë veten, do të poshtërohet; dhe kush do të përulë veten, do të lartësohet.” Prandaj dhe Apostulli na inkurajon tek letra 1 Pjetrit 5:6 kështu: “Përuluni, pra, nën dorën e fuqishme të Perëndisë, që ai t’ju lartësojë ne kohën e duhur.” Dhe nuk ka se si të jetë ndryshe,pasi mbi të gjitha vetë Zoti ynë Krisht e zbukuroi veten e Tij duke u zhveshur siç do të bënte një shërbëtor në Palestinën e lashtë për të larë këmbët e dishepujve të tij. Tek Ungjilli i Gjonit ne lexojmë se si Krishti “u ngrit nga darka dhe hoqi rrobat e tij, mori një peshqir dhe u ngjesh. Mbasi hodhi ujë në një legen, filloi të lante këmbët e dishepujve dhe t’ua fshinte me peshqirin, me të cilin ishte ngjeshur” (Gjoni 13:4-5). Nëse ne duam të jemi si Krishti dhe mbajtës tw emrit të Tij, ne duhet të jemi shërbëtorë të tij dhe të njerëzve për të cilin ai vdiq. Tek Ungjilli Luka 6:40 Krishti thotë “Dishepulli nuk ia kalon mësuesit të vet, madje çdo dishepull që ka mësuar do të jetë si mësuesi i vet.”

Por në këtë frazë “Juda, shërbëtor i Jezu Krishtit dhe vëllai i Jakobit,” ne shikojmë gjithashtu edhe këndvështrimin që Juda ka për Jezus Krishtin. Në këtë frazë Juda deklaron dinjitetin dhe identitetin e Jezus Krishtit, Njeriut-Perëndi, Personit të Dytë të Trinisë, plotësisht Perëndi, Zoti Sovran, Krijues, Shpëtues dhe Ri-Krijues i gjithësisë mbi të cilën ai Mbretëron. Kjo është dëshmia e Judës i cili e njohu Krishtin, hëngri me të, luajti me të, fjeti në të njëjtën dhomë me të, dhe tani është në të njëjtin realitet qiellor me Krishtin, por gjithmonë nën këmbët e Tij, duke i shërbyer Krishtit dhe duke e adhuruar atë. Këtu ne shikojmë edhe një nga paradokset e Krishterimit nëse mund të quhen të tilla: Shërbëtorët-skllevër të Krishtit janë gjithashtu të lirë. Në dedikimin gëzimdhënës të jetës sonë Krishtit ne gjejmë lirinë për të cilën ajo botë atje jashtë shkruan e ëndërron por nuk e përjeton kurrë. Në këtë përshëndetje hapëse të Judës në mësojmë pra jo vetëm mënyrën se si ne duhet të mendojmë për veten tonë, por edhe mënyrën se si ne duhet të mendojmë për Krishtin. Ne jemi shërbëtorë të Krishti, ne i përkasim Atij. Ne marshojmë nën ritmin e tambures së Tij. Ne jetojmë sipas Fjalës së Tij. Ne dëshirojmë të bëjmë vullnetin e tij, të ecim ashtu siç edhe Ai eci. Ne dëshirojmë që të transformohemi sipas imazhit të Tij. Ne dëshirojmë që e tërë bota ta njohë atë dhe të jetë e lirë në të. Krishti është qendra e bashkësisë së besimit, Sovrani ynë, Zoti ynë dhe Mbreti ynë.

ÇFARË NJË I KRISHTERË KA MARRË?

Gjëja e dytë që ne mësojmë nga ky varg i parë i letrës së Judës është edhe se çfarë një i krishterë ka marrë. Në fakt aty renditen tre bekime apo mëshira që gjithsecili prej nesh ka përfituar nga Perëndia në Jezus Krisht. Vargu thotë: “të thirrurve që u shenjtëruan në Perëndinë Atë dhe të ruajtur në Jezu Krisht.”

Vini re së pari hirin e parë që ju si të Krishterë keni marrë: Ju jeni të thirrur nga Perëndia. Kur Juda thotë ju jeni të thirrur ai përdor gjuhën e Dhiatës së Vjetër pwrsa i përket popullit të Perëndisë. Izraeli u thirr nga Perëndia. Abrahami u thirr nga Perëndia që të dilte nga Ur, që ishte vendi i Kaldenjasve, të dilte nga paganizmi, të dilte nga politeizmi për tu bërë shërbëtor i më të Lartit Perëndi, bashkëpunëtor me Perëndinë dhe mik i Perëndisë. Zanafilla 12:1-3 tregon se si Abrahami u thirr të dilte nga kjo botë jo vetëm për të mirën e tij por mbi të gjitha për lavdinë e Perëndisë dhe për të mirën e kombeve të kësaj bote. Abrahamit jo vetëm që ju dha një bekim nga Perëndia por edhe u thirr që të ishte një bekim për të tjerët nga Perëndia. Abrahami e gjeti veten e tij të përfshirë në një histori shumë më të madhe se sa vetja e tij. Ai u thirr që të ishte një misionar për Perëndinë dhe një bekim për të tëra kombet e botës.

Kur Juda thotë që i Krishteri është i thirrur, ai na kujton që edhe ne jemi të thirrur dhe të përfshirë në një histori shumë më të madhe se sa vetja jonë. Juda na kujton neve se arsyeja përse ne jemi në Krisht nuk është pwr ne por në Perëndinë. Njeriu është i vdekur në mëkat dhe si i tillë ai është plotësisht i rënë, plotësisht i pa-aftë për të ardhur tek Perëndia, plotësisht i pa-aftë për të dëshiruar dhe kërkuar Perëndinë, madje edhe plotësisht armiqësor ndaj Perëndisë, gjithmonë duke e urryer Atë dhe duke rendur larg prej Tij. Apostulli Pal ne letren drejtuar Romakeve 3:11 thotë “Nuk ka asnjeri të drejtë, as edhe një. 11 Nuk ka asnjeri që të kuptojë, nuk ka asnjeri që të kërkojë Perëndinë.” Njeriu në këtë gjendje të rënë që nga Adami nuk është në gjendje që të marrë iniciativën i pari. Jezusi tha “Askush nuk mund të vijë tek unë, po qe se Ati që më ka dërguar nuk e tërheq” (te Ungjilli i Gjoni 6:44). Perëndia jo vetëm që na ka zgjedhur e paracaktuar për shpëtim, jo vetëm që na ka tërhequr drejt vetes së Tij përmes veprës së Frymës së Shenjtë në ne në momentin e rilindjes shpirtërore, por Perëndia na ka thirrur e tërhequr që të jemi pjesëmarrës në planin e tij kozmik të shpëtimit të njerëzimit. Na ka thirrur që të jemi një mjet shpëtimi në duart e tij, një aromë erëmirë për ata që janë të destinuar për shpëtim dhe një aromë vdekjeje për ata që janë destinuar për humbje. Kjo thirrje nuk është një ftesë, por një komandë, një urdhëresë e ngjashme me thirrjen që djemtë marrin për të shërbyer në ushtri. Ne jemi të thirrur të shërbejmë në Mbretërinë e Krishtit si shërbëtorët e Tij, dhe në këtë ne kemi lirinë.

Vini re gjithashtu hirin e dytë që ju si të Krishterë keni marrë: Ju jeni të dashur në Perëndinë Atë. Ju kemi marrë dashurinë e Perëndisë. E di që Bibla që ju keni përpara thotë “që u shenjtëruan në Perëndinë Atë,” fatkeqësist ajo është një gabim. Përkthimi i vërtetë nga Greqishtja e vjetër është “të thirrurve që u deshën në Perëndinë Atë dhe të ruajtur në Jezu Krisht.” Juda deklaron në këtë varg që ndërsa ne i besojmë Jezus Krishtit për shpëtimin tonë ashtu siç na është ofruar në Ungjillin e Tij, ne jemi nën dashurinë e Perëndisë. Nëse jemi në Krisht ne jemi nën dashurinë e Atit Perëndi, objekte të zemrës së Tij atërore. Ky është premtimi i Krishtit për të gjithë ju sot që besoni në të. Në fakt Jezusi u

lut për këtë gjë, që ju të binit nën dashurinë e Atit Perëndi.

Tek Ungjilli Gjoni 17, pak para se të kryqëzohej, Krishti u lut për dishepujt e tij. Më pas ai u lut në të njëjtën lutje edhe për ata që do ti besonin Atij si pasojë e predikimit Apostolik, pra Krishti u lut edhe për kishën sot. Lutja e Krishtit tek Gjoni 17 është lutja e Zotit për ju sot në këtë sallë. Tek vargu 26 Krishti lutet: “Dhe unë i kam bërë të njohin emrin tënd dhe do të bëj ta njohin akoma, që dashuria, me të cilën ti më ke dashur mua, të jetë në ta dhe unë në ta” (Gjoni 17:26). Jezusi u lut që ne të jemi pjesëmarrës të asaj dashurie të përjetshme që ekziston ndërmjet tre personave të Trinisë që nga përjetësia dhe që do të vazhdojë për të tërë përjetësinë. Kjo lutje është përmbushur në jetën tuaj, dhe do të vazhdojë të përmbushet deri sa Perëndia At, Bir dhe Frymë e Shenjtë të vazhdojë të ekzistojë. Ati Qiellor nuk ju don juve më pak nga çfarë Ai don Birin e Tij. Ky është realiteti juaj pavarësisht nga perceptimi apo përjetimi juaj. Ju jeni të dashur nga Perëndia, dhe do të jeni të tillë pasi Krishti është Jehova, Perëndia i përjetshëm dhe besnik ndaj popullit të tij dhe premtimeve të tija.

Por gjithashtu, një i krishterë thotë Juda, është i “ruajtur në Jezu Krisht.” Ju jeni të ruajtur nga fuqia e Perëndisë, për të mos humbur më kurrë as shpëtimin tuaj dhe as favoret tuaja me Perëndinë. Por mbi të gjitha, ju jeni të ruajtur për Jezus Krishtin si një nuse ruan veten dhe pajën e saj për dhëndrin që po i vjen. Jezusi i ruan në dorën e tij dhe për veten e Tij ata që Ati ia ka dhuruar Atij dhe që Ai i ka shpëtuar me gjakun e Tij.Tek Gjoni 10:28-29 Krishti thotë “dhe unë u jap atyre jetën e përjetshme dhe nuk do të humbasin kurrë, e askush nuk do t’i rrëmbejë nga dora ime. 29 Ati im, që m’i dha, është më i madh se të gjithë; dhe askush nuk mund t’i rrëmbejë nga dora e Atit tim.”Apostulli Pal gjithashtu thotë që ne jemi të ruajtur nga fuqia e Perëndisë për shkak të dashurisë dhe qëllimit të tij për ne dhe lavdinë e Tij. Tek letra 2 Tim 1:12 ai shkruan “Për këtë arsye unë po vuaj edhe nga këto gjëra, po nuk kam turp, sepse e di kujt i kam besuar dhe jam i bindur se ai është i zoti ta ruajë visarin tim deri në atë ditë.” Por mos harroni vëllezër që Krishti na ruan neve për veten kënaqësinë dhe lavdinë e tij. Pali e thotë këtë tek Efesianeve 5-27 ku shkruan “25 Ju, burra, t’i doni gratë tuaja, sikurse edhe Krishti ka dashur kishën dhe e ka dhënë veten e vet për të, 26 që ta shenjtërojë, pasi e pastroi me larjen e ujit me anë të fjalës, 27 që ta nxjerrë atë përpara vetes të lavdishme, pa njolla a rrudha a ndonjë gjë të ti-llë, por që të jetë e shenjtë dhe e paqortueshme.”

Pyetja që duhet të bëhet në këtë kontekst është kjo: Si e influencon, madje ndryshon jetën tuaj fakti që Ati ju ka thirrur, ju ka dashur dhe ju ruan nga forca e Tij, për qëllimin e Tij, dhe për lavdinë e Birit të Tij? A e reflekton jeta juaj këtë realitet të mrekullueshëm shpirtëror? A e kuptoni ju përmasën a rëndësinë e këtij hiri që ju është dhënë? A shkakton ky hir kaq madhështor mirënjohje në ju?

ÇFARË NJË I KRISHTERË DËSHIRON?

Vini re së fundi edhe se çfarë një i Krishterë duhet të dëshirojë si pasojë e një hiri kaq të madh. Vargu 2 thotë: “mëshira, paqja dhe dashuria u shumoftë në ju.” Këtu Juda na rendit tre bekime që çdo i krishterë duhet ti dëshiroje dhe të lutet për to. Ne duhet të dëshirojmë mëshirën e Perëndisë, Paqen e Perëndisë, dhe dashurinë e Perëndisë.

Së pari Juda thotë mëshira e Perëndisë u shumoftë në ju. Në Bibël ne lexojmë për hirin dhe për mëshirën e Perëndisë. Mëshira dhe hiri ndryshojnë nga njëra-tjetra. Hiri është favori i pamerituar i Perëndisë ndaj njeriut mëkatar. Mëshira është mirësia dhe dashuria e Perëndisë ndaj nevojtarit. Pra, mëshira e Perëndisë është favori apo hiri i pamerituar që Perëndia ka ndaj atij që e shikon veten në nevojë për hirin dhe mirësinë e Perëndisë. Kur Juda thotë “mëshira u shumoftë në ju” ai thotë që ne të gjithë nuk duhet që për asnjë moment të harrojmë që kemi nevojë për Perëndinë, që ne në vetvete jemi të pafuqishëm për asgjë, dhe që në çdo rast dhe për gjithçka duhet të ndjejmë dhe shpallim nevojën dhe varësinë tonë ndaj Perëndisë si i vetmi burim mirësie dhe bekimesh. Kur Juda thotë “mëshira u shumoftë në ju” ai deklaron se ne duhet të jetojmë një jetë me qendër Perëndinë dhe në varësi të Perëndisë, atëherë favori i pamerituar i Perëndisë do të mbulojë jetët tona. Të kuptosh varësinë njerëzore ndaj Perëndisë Sovran është një bekim shpirtëror që pak veta e kanë, ky është një hir, një dhuratë që vetëm të krishterët janë bërë të aftë për ta kuptuar, dhe që të krishterë gjithmonë e më shumë duhet ta përvetësojnë në jetën e tyre. Sa më shumë ne kuptojmë si shpirtërisht por edhe e Seria:

përjetojmë praktikisht nevojën tonë për mirësinë e Perëndisë në jetën tonë, aq më shumë Perëndia do të na bekojë ne. Pra sa më shumë nevojtarë, aq më shumë mëshirë në ne, aq më shumë bekime mbi ne. Krishti tha tek Mateu 5: “3 “Lum skamësit në frymë, sepse e tyre është mbretëria e qiejve. Lum ata që vajtojnë, sepse ata do të ngushëllohen. 5 Lum ata që janë zemërbutë, sepse ata do ta trashëgojnë tokën. 6 Lum ata që janë të uritur dhe të etur për drejtësi, sepse ata do të ngopen.” (Mateu 5:3-6).

Së dyti Juda thotë paqja e Perëndisë u shumoftë në ju. Kur Perëndia na hap sytë për nevojën tonë, kur Perëndia na jep këtë mëshirë dhe na ul në gjunjë për të kërkuar hirin e tij, shpëtimin me anë të Birit të tij, pastrimin me anë të gjakut të Krishtit, atëherë paqja vendoset ndërmjet njeriut dhe Perëndisë. Paqja është restaurimi i një marrëdhënie të prishur. Kështu kjo paqe nuk është vetëm heqja e armiqësisë ndërmjet Perëndisë dhe njeriut, por mbi të gjitha miqësia e Perëndisë me dhe ndaj njeriut në kontekstin e besëlidhjes së Hirit në Krishtin Jezus. Kjo paqe përfshin sigurinë, mirësinë dhe lumturinë dhe të gjitha këto janë një dhuratë e Krishtit. Pali uron për paqe në ne tek Filipianet 4:7 “Dhe paqja e Perëndisë, që ia tejkalon çdo zgjuarsie, do të ruajë zemrat tuaja dhe mendjet tuaja në Krishtin Jezus.” Por thotë që kushti për të marrë këtë paqe është nëse ne si nevojtarë për këtë paqe, ia rrëfejmë nevojën tonë Perëndisë në lutje plot falënderime, dhe Perëndia do të na japw ne paqe, që është edhe mëshira e Tij për të cilën folëm më lart. “Mos u shqetësoni për asgjë, por, në çdo gjë, ia parashtroni kërkesat tuaja Perëndisë me anë lutjesh dhe përgjërimesh, me falënderim” (Filip 4:6).

Së treti Juda thotë dashuria e Perëndisë u shumoftë në ju. Pra, jo dashuria jonë për Perëndinë u shumoftë në ne, edhe pse kjo gjë është e domosdoshme, jo dashuria jonë për njerëzit u shumoftë në ne, edhe pse kjo është e urdhëruar nga Krishti, por dashuria e Perëndisë ndaj nesh u shumoftë në ne. Mëshira jep paqen me Perëndinë, dhe paqja me Perëndinë prodhon dashuri. Juda dëshiron që ne të mund të kuptojmë dhe përjetojmë gjithmonë e më shumë, gjithmonë e më thellë dashurinë e Perëndisë për ne të gjithë. Kjo ka rëndësi praktike për Judën pasi kjo letër që ai i drejtoi të Krishterëve të shekullit të parë i gjente këta lexues në presione të tmerrshme. Kisha ishte e sulmuar si nga brenda ashtu edhe nga jashtë. Nga brenda, siç do të shikojmë në javët në vazhdim, kisha ishte e sulmuar nga apostuj dhe mësues të rremë e mësime heretike. Nga jashtë ajo kishte filluar të ndjente forcën persekutuese të Perandorisë Romake që do ti hidhte të Krishterët si ushqim luanëve. Kisha e hershme kishte nevojë që të sigurohej për dashurinë e Perëndisë, dhe të qëndronte e rezistojë në këtë dashuri në bindje të urdhëresës së Krishtit që i pat thënë tashmë tek Mateu 10:28 “Dhe mos kini frikë nga ata që vrasin trupin, por nuk mund të vrasin shpirtin.” Kisha e hershme kishte nevojë të dinte e të sigurohej se dashuria e Perëndisë vepronte për ta madje edhe në mes të persekutimeve, dhe se Ati i Krishtit do të ishte gjithmonë edhe Ati i tyre. Kjo është çfarë Juda dëshironte për lexuesit e tij, dhe kjo është edhe se çfarë besimtarët sot duhet të dëshirojnë në lutjet e tyre. Le ti bejmë pyetje vetes: A i dëshirojmë këto bekime të Perëndisë më shumë se çdo përfitim tjetër që vjen prej Tij? A lutemi kështu për njeri tjetrin? A është mëshira, dashuria dhe paqja e Perëndisë që zotërojnë jetët tona apo janë elementet e kësaj bote së bashku me efektet e saj që sundojnë jetën tonë. A jeni skllevër të satanit dhe kurtheve të tij apo shërbëtorë të lirë të Krishtit Jezus? Perëndia At, Bir dhe Frymë e Shenjtë themeloftë dhe ndërtoftë zemrën dhe jetën tonë në mëshirën, paqen, dashurinë, dhe ruajtjen e Jezus Krishtit teksa i shërbejmë Atij dhe lavdisë së Tij, tani dhe përgjithmonë. Amen.

Vlera dhe Roli i Femrës në Dhiatën e Vjetër

31 Mars, 201916 Tetor, 2022 nga Kisha Ungjillore e Reformuar Durres Durres

Zoti Jezus Krisht ka bërë më shumë për ngritjen, statusin, vlerësimin, nderin dhe respektin e gruas, se sa kushdo tjetër në historinë e njerëzimit. Kjo është një deklaratë që mund të habisë shumë njerëz, por që është historikisht absolutisht e vërtetë. Historia është e mbushur me shembuj se si burrat përdorën fuqinë fizike, politike apo ekonomike për të ndrydhur, dominuar, frikësuar, frenuar dhe abuzuar me femrën, fizikisht apo me fjalë, nga ana shpirtërore apo edhe psikologjike. Historia njerëzore nuk ka qenë e mirë ndaj femrës. Por Jezusi e ndryshoi atë.

Kur studiojmë historinë përpara ardhjes së Krishtit, zbulojmë se gratë atëherë, ashtu siç edhe sot në vendet Islamike apo kudo ku idetë islamike sundojnë apo edhe thjesht sa influencojnë disi shoqërinë, femra kishte pak apo aspak liri dhe të drejta, nder e dinjitet. Në fakt të gjitha religjionet fetarë apo sekulare, më përjashtim të Krishterimit Biblik, e kanë parë femrën si inferiore, të ligë, të papastër, të pabarabartë, dhe që duhet mbajtur gojëmbyllur dhe nën sundim. Këtë besonin religjionet e civilizimit Greko-Romak. Këtë besonin fetë e sektet e shumta pagane të Babilonasve, Persëve, e të gjitha kombeve dhe feve të tjera. Këtë beson Islami si një fe e montuar artificialisht nga paketa ideologjike të huazuara nga këto civilizime që e rrethonin në atë kohë. Historia njerëzore nuk ka qenë e mirë ndaj femrës. Por Jezusi e ndryshoi atë. Jezusi e ndryshoi atë ne përputhje me planin sovran dhe të përjetshëm të Perëndisë.

Kjo është e rëndësishme që të studiohet dhe të theksohet, sepse është e mundur që, në përputhje me natyrën reaksionare të njeriut, të kalojmë nga njëri ekstrem në ekstremin tjetër. Pra, të duke lënë nga njëra anë dogmat e vjetra pagane apo Islamike që e shtypnin femrën në një mënyrë, është e mundur të biem në kurthin tjetër, në ekstremin e dogmës moderne të feminizmit shovinist, i cili nën flamurin e lirisë, e shtyp dhe abuzon me femrën duke i vënë mbi supe një barrë e përgjegjësi që ajo nuk ka se përse ta mbajë dhe as nuk është e krijuar apo e thirrur për të. Pra në të dyja rastet, si në shovinizmin e vjetër mashkullor, ashtu edhe në shovinizmin e feminizmit modern ka ndodhur e njëjta gjë: Është braktisur roli i burrit dhe i gruas i caktuar nga vetë Perëndia, duke shkaktuar lëndim dhe konfuzion, mëkat e viktima. Ky konfuzion e mungesë balance ekziston edhe brenda kishës ungjillore sot, duke shkaktuar tensione të panevojshme në gjirin e saj. Zgjidhja është që të kthehemi tek përkufizimi dhe qëllimi Biblik që Perëndia i dha burrit dhe gruas.

Çfarë ne na duhet pra sot, është ekuilibri i përsosur i mësimit biblik mbi identitetin dhe rolin e femrës, i dhënë nga Perëndia që në momentin e Krijimit. Dhe ky është problemi i mëkatit. Rënia e mëkati deformon atë që Perëndia formoi. Dhe ky është bekimi dhe lavdia e ungjillit, se reformon atë që mëkati deformon, në fakt ri-vlerëson e nderon, atë që mëkati shkatërron. Ky do të jetë fokusi i studimit tonë sot.

Dhiata e Vjetër dhe Gruaja

Që në kapitullin e parë të Biblës, tek Zanafilla 1:27, na jepet statusi burrit dhe i gruas si të barabartë me njëri-tjetrin: “Kështu Perëndia krijoi njeriun sipas shëmbëlltyrës së vet, sipas shëmbëlltyrës së Perëndisë e krijoi; Ai i krijoi mashkull e femër.” Së pari vëmë re se që të dy u krijuan në përputhje me imazhin e Perëndisë. Së dyti, se që të dy morrin të njëjtën masë nga imazhi i Perëndisë. Kjo është vlera e vërtetë. Pra Bibla fillon me barazinë gjinore. Si persona, si qenie frymore që qëndrojnë përpara Perëndisë, mashkulli dhe femra qëndrojnë absolutisht të barabartë përpara Perëndisë. Për nga vlera, burri dhe gruaja janë të barabartë përpara Perëndisë, dhe kjo vjen nga Perëndia, është vullneti i Tij, është që nga krijimi, kjo vjen përpara rënies, dhe çdo ide që devijon nga kjo është kundra vullnetit të Perëndisë dhe rebelim ndaj Tij.

Së dyti, përveç kësaj barazie në vlerë, Perëndia i jep burrit dhe gruas funksione dhe përgjegjësi të ndryshme. Dhe ky është çelësi Biblik i zgjidhjes dhe i emancipimit të vërtetë. Ky është gjithashtu momenti kur gjithçka shkon mbrapsht. Bëhet fjalë për gabimin logjik kur ne ngatërrojmë vlerën me funksionin, dhe kur e përcaktojmë vlerën e dikujt apo të diçkaje duke u nisur nga funksioni i saj apo i tij. Për shembull: Në sistemin shkollor, dikush mund të mendojë se mësuesi i fizikës dhe matematikës është më i rëndësishëm se sa mësuesi i letërsisë apo i historisë. Por mësuesit kanë të njëjtën vlerë të barabartë me njëri-tjetrin. Ndryshimi ndërmjet tyre është në lëndën që japin e në funksionin që kanë, dhe që nuk prek e as nuk e ndryshon vlerën e dinjitetin e mësuesit. Mësuesi i edukimit fizik nuk ka më pak vlerë e dinjitet sesa mësuesi i fizikës. Vetëm funksioni i tyre është i ndryshëm. Vlera është e barabartë.

Pikërisht këtë marrëdhënie biblike ndërmjet vlerës dhe funksionit duhet të përqafojmë dhe ruajmë, dhe madje përdorim për të ndërtuar një bashkësi lokale të shëndetshme, dhe një civilizim të ri biblik. Nuk është funksioni ai që i jep vlerë njeriut, por se kush ai apo ajo është në sy të Perëndisë. Aty është dinjitei dhe vlera e vërtetë e mashkullit dhe femrës.

Pasi kemi përqafuar këtë përkufizim të vlerës së burrit dhe gruas, ne jemi të lirë, që pa frike të përqafojmë mësimin biblik. E vërteta të çliron thotë Krishti. Cili është mësimi Biblik?

Perëndia i dha Adamit dhe Evës të njëjtën vlerë por funksione të ndryshme. Në fillim Ai krijoi Adamin dhe pastaj Evën. Adami dhe Eva ishin të barabartë për nga vlera e dinjiteti por të ndryshëm për nga detyrat praktike që duhej të përmbushnin. Eva u krijua që të ishte ndihmësja e Adamit, dhe që ta ndiqte atë, për të përmbushur atë thirrja që Perëndia i pat dhënë Adamit, dhe të cilën thirrje Adami nuk mund ta përmbushte dot i vetëm. Edhe në këtë fakt ka një vlerë të madhe që Perëndia i jep femrës. Burri nuk mund ta përmbushë thirrjen që ka nga Perëndia pa ndihmesën e gruas.

Bibla thotë, “Pastaj Zoti Perëndi tha: «Nuk është mirë që njeriu të jetë vetëm; unë do t’i bëj një ndihmë që i përshtatet».” (Zan. 2:18). Kështu Perëndia krijoi gruan nga brinja e burrit dhe i dha jetë, dhe që të dy ishin absolutisht të përsosur, me dinjitet, pa mëkat, as e papastër, as inferiore, as e pabarabartë.

Por le të vëmë re termin biblik “një ndihmë që i përshtatet”. Feminizmi shovinist e urren konceptin se gruaja u krijua që të ishte ndihmësja e burrit, sepse siç thashë, niset nga gabimi logjik që përmendëm më lart, që “funksioni prodhon vlerën”. Kështu akuzon Biblën dhe në fakt Perëndinë se e ka krijuar gruan jo me të njëjtën vlerë me burrin sepse e ka krijuar që të jetë ndihmësja e tij. Por pasi kemi vënë re gabimin logjik të deklaratës se “funksioni prodhon vlerën”, dhe se “nëse femra është ndihmësja e mashkullit, ajo ka më pak vlerë se mashkulli”, le të vëmë re se vetë Perëndia është gjithashtu ndihmësi i njeriut, dhe kjo nuk ia ul aspak vlerën Perëndisë.

Dinjiteti i Rolit të Ndihmësit

Termi në Hebraisht ezer (עֵ֖זֶר) – një ndihmë (Zan 2:18), përdoret në Bibël madje edhe për vetë Perëndinë. Bibla thotë se Perëndia është Ndihmësi ynë. Dhe kjo nuk ia ul aspak vlerën Perëndisë.

Eksodi 18:4 – “dhe tjetri Eliezer (sepse ai kishte thënë: «Perëndia i atit tim ka qenë ndihmësi im dhe më ka shpëtuar nga shpata e Faraonit»).”
Psalmi 10:14 – “Por ti e ke parë, sepse ti vëren me kujdes ligësinë dhe pikëllimin, për ta shpaguar më pas me dorën tënde; fatkeqi i ka shpresat te ti; ti je ai që ndihmon jetimin.”
Psalmi 20:2 – “Të dërgoftë ndihmë nga shenjtërorja dhe të dhëntë përkrahje nga Sioni”.
Psalmi 33:20 – “Shpirti ynë pret Zotin; ai është ndihma jonë dhe mburoja jonë.”
Psalmi 70:5 – “Por unë jam i varfër dhe nevojtar; o Perëndi, nxito të më vish në ndihmë; ti je ndihma ime dhe çlirimtari im; o Zot, mos vono.”
Psalmi 72:12 – “Sepse ai do ta çlirojë nevojtarin që klith dhe të mjerin që nuk ka se kush ta ndihmojë.”
Psalmi 86:17 – “Tregomë një shenjë të dashamirësisë sate, me qëllim që ata që më urrejnë ta shohin dhe të mbeten të shushatur, duke parë që ti, o Zot, më ke ndihmuar dhe më ke ngushëlluar.”

Perëndia pra është ndihmësi i njeriut, dhe kjo nuk ia ul aspak vlerën Atij, ashtu siç nuk ia ul vlerën aspak gruas kur i dha rolin që të jetë ndihmuesja e burrit.

Roli i Gruas një funksion Besëlidhjeje

Për më tej, roli i Evës si ndihmuesja e Adamit ishte një funksion besëlidhjeje. Kjo është tepër e rëndësishme. Perëndia është një Perëndi i Besëlidhjes. Perëndia e krijoi gruan dhe burrin dhe i vuri në një besëlidhje me veten e Tij, dhe në këtë kontekst besëlidhjeje, burri dhe gruaja morën detyra të ndryshme për të përmbushur. Perëndia Triune është një Perëndi i Besëlidhjes. Kur Ai krijoi pra burrin dhe gruan, Ai i vulosi ata me vulën e besëlidhjes, i krijoi ata sipas imazhit të Tij, që të ishin qenie personale, sociale, qenie relacionale, të funksiononin me njëri-tjetrin dhe me Perëndinë, por nën Perëndinë.

Ky është pikërisht problemi me marrëdhëniet ndër-gjinore, i përplasjes ndërmjet mashkullit dhe femrës. Ata që të dy u rebeluan, mëkatuan dhe ranë nga lavdia në të cilën Perëndia i pat krijuar dhe vendosur. Bashkë me këtë, ndodhi edhe deformimi i roleve dhe i qëndrimit të njeriut ndaj roleve që Perëndia i ka dhënë atij dhe asaj.

Burri nuk udhëheq me zemër por ose sundon me dorë në njërin ekstrem ose abdikon plotësisht në ekstremin tjetër. Burrat shqiptarë i manifestojnë që të dyja këto ekstreme brenda ditës. Gjatë tërë ditës ata qëndrojnë kafeneve duke parë televizor në vend që të jenë në drejtim të familjeve të tyre, dhe kur kthehen në shtëpi sillen si tiranë. Eva gjithashtu humbi aftësinë e saj që të jetë një ndihmëse e vërtetë e burrit, dhe vendosi se meqë burri nuk po e bën punën e tij, ajo duhet të përmbushë funksionin e Adamit.

Kur studiojmë në detaj historinë e rënies së Adamit dhe Evës tek Zanafilla 3:1-7, zbulojmë se si erdhi rënia. Adami abdikoi rolin e tij si drejtues dhe heshti, ndërsa Eva uzurpoi rolin e funksionin e drejtimit pasi kishte braktisur rolin e ndihmëses. Kështu kur Satani, pasi ka marrë në zotërim gjarprin që ndodhej në Kopshtin e Edenit dhe flet përmes tij, Eva e dëgjon ndërsa Adami hesht. Në tërë atë dialog Adami nuk flet as edhe një herë të vetme, edhe pse është prezent. Nga ana tjetër Eva jo vetëm që dialogun me Satanin, por pranon interpretimin e Satanit të fjalëve që Perëndia i ka thënë Adamit. Ajo pra nuk i nënshtrohet as mesazhit që Adami i ka përçuar Evës, dhe as në fund të fundit, dhe ky është thelbi i problemit, ajo nuk i nënshtrohet Fjalës së Perëndisë. Eva bën “studim Bible” me Satanin…se cila është e vërteta e Perëndisë. Dhe gjatë tërë këtij pazari blasfemuaes që Evan bën me Satanin, Adamin nuk ndërhyn fare. Adami ka abdikuar plotësisht rolin e tij drejtues, ndërsa Eva e ka uzurpuar këtë rol që nuk i takonte asaj.

Pasojat dihen (Zanafilla 3:16-19). Më mallkimin që Perëndia i jep njerëzimit, mallkimi që i takon pasardhësve të Adamit është që do ta nxjerrin bukën e gojës me shumë mund sepse nuk u munduan fare që të ruanin rolin dhe bekimet e Perëndisë. Nga ana tjetër, Eva dhe pasardhëset e saj, do ti nënshtroheshin dhimbjeve të lindjes dhe një marrëdhënie të tensionuar me burrin. Tek Zanafilla 3:16 Perëndia thotë se “Unë do të shtoj në masë të madhe vuajtjet e tua dhe barrët e tua; me vuajtje do të lindësh fëmijë; dëshirat e tua do të drejtohen ndaj burrit tënd dhe ai do të sundojë mbi ty”. Gruaja do të vazhdojë të dëshirojë të sundojë apo të kontrollojë mbi burrin por burri do të sundojë mbi të. Pasoja e Rënies për sa i përket martesës që nga ajo kohë ka qenë një përplasje ndërmjet sekseve, ku femrat kërkojnë kontroll dhe meshkujt ushtrojnë dominim.

Shpresa e Jetës

Por pikërisht në këtë moment rënie dhe mungese shprese, Perëndia ndihmoi, dha shpresë dhe shpëtim. Tek Zanafilla 3:15 lexojmë: “Dhe unë do të shtie armiqësi midis teje dhe gruas, midis farës sate dhe farës së saj; fara e saj do të shtypë kokën tënde dhe ti do të plagosësh thembrën e farës së saj».” Fara e gruas, që më pas kuptojmë se është Krishti, do të vijë dhe do t’ia shtypë kokën Satanit. Ky varg njihet si protoevangelion – ungjillëzimi i parë. Adami dhe Eva i besuan Perëndisë dhe premtimit të jë Shpëtimtari që do të vinte prej saj, dhe kur gruaja lindi për herë të parë, Adami e quajti gruan e tij Eva – “nëna e tërë të gjallëve” (Zan. 3:20d). Pra emri Evë përkthehet “jetë-dhënëse”.

Duhet vënë re kontrasti. Përmes rebelimit të saj, gruaja ishte bërë marrëse-jete, njerëzimi mëkatoi, paga e mëkatit është vdekja. Por për shkak të premtimit të Perëndisë për një Shpëtimtar që do të lindte prej saj, gruaja tani bëhet një dhënëse-jete.

Kjo jo vetëm në kuptimin biologjik por frymor. Adami dhe Eva ishin në një besëlidhje të re me Perëndinë. Një shpëtimtar do të vinte prej saj. Në këtë kontekst të ri, të rënë por me premtimin e një Shpëtimtari, gruaja kishte një rol të ri, një funksion të ri. Gruaja ka thirrjen hyjnore që të prodhojë jetë në çdo marrëdhënie dhe situatë. Pra gruaja nuk është thjesht e thirrur që të bëjë fëmijë, por të sjellë në jetë dhe ti japë jetë çdo marrëdhënie njerëzore, në familje, në kishë në shoqëri.

Kjo është një thirrje e re që i shtohet thirrjes që kishte për të qenë ndihmësja e burrit në thirrjen që ai ka prej Perëndisë. Në këtë kontekst vëmë re se si edhe para rënies, edhe pas rënies, qëllimi i mashkullit dhe femrës është që të jetojë e punojë për lavdinë e Perëndisë, ti nënshtrohet fjalës së Tij, të përhapë besëlidhjen e Tij shpëtuese në të gjithë botën, të ndërtojë një familje, një kishë dhe një civilizim (në atë renditje) sipas Fjalës së Perëndisë. Aty ku gruaja përmbush rolin e saj si ndihmuese dhe jetë-bërëse, aty familja dhe kisha lulëzon, forcohet dhe ka bekim.

Mbi këtë parim biblik, edhe ne si kishë lokale duhet të ndërtojmë shërbesën e grave në kishë. Dhe teksa do të përpiqemi që ta bëjmë këtë gjë së bashku, ne si kishë dhe çdo grua në këtë kishë duhet ti bëjë vetes katër pyetje:

A jam ndihmuese apo penguese në jetën e kishës?
A jam jetë-dhënëse apo jetë-marrëse përmes fjalëve dhe veprimeve të mia?
A po dishepullohem që të jem ndihmuese dhe jetë-prodhuese në kishë dhe familje?
A po dishepullizoj femrat e tjera që të jenë edhe ato ndihmuese dhe jetë-prodhuese në kishë dhe familje?

Në tërë këtë thirrje të madhe, hyjnore për nga origjina, burri dhe gruaja kanë të njëjtën vlerë, po funksione të ndryshme, dhe role komplimentuese. Ky është vizioni Biblik i mashkullitetit dhe feminitetit Biblik.

Për këtë arsye, kisha biblike, përqafon dhe promovon jo teoritë pagane / islamike të zhvlerësimit të gruas, por as edhe idetë moderne të egalitarizmit. Ne besojmë në mësimin biblik të komplimentarizmit. Ku qëndron ndryshimi?

Egalitarizmi thotë se burri dhe gruaja duhet të kenë të njëjtat role dhe funksione në mënyrë që të kenë të njëjtën vlerë. Dhe kështu sot shikon në televizor femra police që goditen nga demonstruesit nëpër protesta sikur të ishin meshkuj. Egalitarizmi nuk është emancipim. Egalitarizmi është një barrë dhe jo një bekim. Egalitarizmi është ti vendosësh mbi supet e gruas një barrë që ajo as nuk është e thirrur dhe as nuk është e krijuar që ta mbajë.

Por siç pamë, vullneti i Perëndisë është komplimentarizmi, që thotë se Perëndia tashmë i ka dhënë mashkullit dhe femrës të njëjtën vlerë, por u ka dhënë edhe funksione të ndryshme, që përputhin e përmbushin njëri-tjetrin. Burri dhe gruaja përputhen plotësisht dhe përmbushin plotësisht njëri-tjetrin. Ky është emancipimi i vërtetë, liria e vërtetë e gruas, vlera e vërtetë e saj: Vlera që Perëndia i ka dhënë asaj, dhe funksioni që Perëndia i ka dhënë asaj.

Në studimin e ardhshëm do ti shikojmë përsëri këto gjera por nga faqet e Dhiatës së Re.

Mrekullia në Kana të Galilesë – Gjoni 2:1-11

23 Mars, 201916 Tetor, 2022 nga Kisha Ungjillore e Reformuar Durres Durres

Klikoni që të hyhet te 01-Çfare-eshte-nje-mrekulli.pdf

Cili ishte konteksti i kësaj mrekullie?

A do të thotë kjo se Jezusi e pranon martesën si një institucion njerëzor?

Përse ishte atje edhe nëna e Jezusit?

Kush tjetër ishte atje?

Si mendoni, përse Maria iu drejtua Jezusit me fjalët «Nuk kanë më verë!»? (v. 3)

Çfarë iu referuar Jezusi në përgjigjen e Tij? (v. 4).

Si mendoni, a e njihte Maria fuqinë e birit të saj?

Kur duket se Jezusi ka refuzuar që të bëjë mrekulli dhe të shpalosë fuqinë e tij, çfarë bëri apo tha Maria? (v. 5)

Gjashtë enët prej guri që Judenjtë përdornin për pastrim mund të mbanin ndoshta 80-100 litra ujë secila! Cili ishte urdhri i Jezusit? Me se duhet që ti mbushnin shërbëtorët ato?

A kishte ndonjë dyshim në mendjen e shërbëtorëve mbi përmbajtjen e këtyre enëve? Përse?

Sa kohë iu desh ujit që të kthehej në verë? (v. 9)

A u bë kjo gjë në botën materiale apo frymore? A ishte kjo e dallueshme për shqisat?

Nëse po, nga e dimë këtë sipat tekstit (v. 10)?

A e preku Krishti ujin, apo vetëm foli?

A është Jezusi një profet apo një apostull? (Shiko Veprat 3:11-26)

Si dëshmon kjo mrekulli se Jezusi vinte nga Perëndia?

Përse e bëri Jezusi këtë mrekulli? (v. 11)

Si i jep lavdi Jezusi, ky akt i fuqishëm e Tij?

Përse kjo mrekulli bëri që dishepujt e Tij ti besonin Jezusit?

Nëse kjo ishte mrekulli e parë e Tij, çfarë mendoni ju, se këta dishepuj dinin më parë për Krishtin?

Si na e zbulon kjo mrekulli, fuqinë e Tij hyjnore, dhe që ishte i dërguar që të ishte Mesia?

Përmbledhje: “Tani për herë të parë, Jezusi hap mantelin që ai pat hedhur mbi hyjninë e Tij kur u trupëzua në njeri, për të na zbuluar diçka nga fuqia e tij e mbinatyrshme dhe nga natyrë e tij prej Perëndie” (J.C. Ryle).

Krishterimi është një besim gëzimi. Zoti ynë Jezus Krisht nuk sjell trishtim dhe hidhërim. Aty ku ai është, aty Ai prodhon gëzim, aty duhet të ketë ngazëllim. Prania e tij personale është veçoria e madhe e Ungjillit Biblik. Dhe kur ardhja e Krishtit në festën e martesës siguroi gjithçka që mungonte, ardhja e Zotit tonë në jetën e trishtuar nga mëkati jep përbërësin e nevojshëm për gëzimin e vërtetë dhe të qëndrueshëm. Ai na bën të plotë. A e njihni gëzimin që Krishti mund të sjellë? Mrekullia e tij e parë zbulon se kush është Ai, me qëllim që ju të mund të hyni në gëzimin e Tij!

Çfarë Është Një Mrekulli?

23 Mars, 201916 Tetor, 2022 nga Kisha Ungjillore e Reformuar Durres Durres

Qëllimi i këtij studimi është që të fitojmë një kuptim më të thellë në personin dhe veprën e Zotit Jezus Krisht, përmes një studimi më të thellë të mrekullive të Tij.

Mrekullitë që bëri Krishti nuk ishin vetëm për bekimin e atyre që përfituan personalisht prej tyre, apo edhe të atyre personave që ishin dëshmitarë okularë të këtyre mrekullive, por edhe për bekimin tonë sot. Mrekullitë e Krishtit siç na janë dhënë në Bibël kanë për qëllim që të na komunikojnë të vërtetë frymore me aplikime të rëndësishme dhe personale dhe për ne sot. Këto të vërteta bekuese për çdo kohë e njeri, që vijnë nga dhe na dëshmojnë për Zotin Jezus Krisht, dalin qartë në dukje kur studiojmë mrekullitë e Tij diçka më thellë se sa thjesht përmes një leximi sipërfaqësor.

Çfarë është një mrekulli biblike? Për një përkufizim të saktë nuk duhet ti drejtohemi fjalorëve apo leksikonëve, vetë Fjala e Perëndisë duhet të na e japë këtë përkufizim. Kur studiojmë mrekullitë në Bibël, ne zbulojmë se të gjitha apo kanë disa emërues të përbashkët. Bëhet fjalë për gjashtë karakteristika ap gjashtë të vërtetë bazë që përsëritën në çdonjërën prej veprave të fuqishme të Krishtit, dhe të cilat vënë në dukje natyrën e Tij të vërtetë, si dhe qëllimin e veçantë për të cilin Ai erdhi në tokë.

Gjithashtu, një studim i kujdesshëm i mrekullive Bible na con në përfundimin se ato nuk u ndodhë të gjithë gjeneratave të besimtarëve, por ishin për përqendruara në disa momente të caktuara të historisë së shpëtimit, dhe më saktë në katër prej tyre. Grupi i parë i mrekullive ndodhi gjatë kohës së Moisiut. Grupi i dytë i mrekullive ndodhi gjatë kohës së profetëve Elija dhe Elisha disa shekuj më vonë. Grupi i tretë i mrekullive ndodhi gjatë shërbesës në tokë të Zotit Jezus Krisht, dhe grupi i katërt i mrekullive ndodhi gjatë kohës së Apostujve. Ndërsa studiojmë mrekullitë biblike, dhe veçanërisht ato të Krishtit, gjatë të vërteta do të dalin gjithnjë në pah:

Çdo mrekulli është një akt dhe jo një proçes. Mrekullia ndodh menjëherë brenda një momenti! Një mrekulli e Perëndisë nuk është një ndërmarrje e stërzgjatur e Tij. Pra, një person që ka pësuar një infarkt në zemër, nuk mund të pretendojë se Perëndia e ka shëruar përmes një mrekullie, nëse ky shërim ka ndodhur gradualisht përgjatë gjatë muajve.
Çdo mrekulli është kryer në botën fizike dhe jo frymore. Pra, edhe pse rilindja frymore mund të ndodhë vetëm nga Fryma e Perëndisë dhe nuk vjen nga njeriu, sepse ajo nuk kryhet në ambientin e jashtë fizik të njeriun por në shpirtin e tij ,rilindja nuk kategorizohet teknikisht si mrekulli. Sigurisht që një person të shpëtohet, duhet që fuqia hyjnore e Perëndisë të veprojë. Por sepse ky veprim ndodh në shpirtin frymor dhe jo në trupin fizik të njeriut, ne nuk mund ta kategorizojmë atë si një mrekulli biblike.
Çdo mrekulli dëshmohet nga shqisat e njeriut (ajo shikohet, dëgjohet, preket, nuhatet apo shijohet). Sepse një mrekulli bëhet në botën e jashtme e fizike, ajo duhet që të jetë e dëshmueshme nga shqisat e njeriut. Ndërsa do të studiojmë mrekullitë e Zotit Krisht, ne do të zbulojmë se të gjitha ato ishin të observueshme dhe të dëshmueshme fizikisht. Ato nuk u bënë as në fshehtësi dhe as në botën frymore.
Çdo mrekulli mund ta gjejë shpjegimin saj racional vetëm në veprimin personal të Perëndisë. Pra, një mrekulli është përtej shpjegimit njerëzor. Për shekuj me radhë, skeptikët janë përpjekur që të tu japin një shpjegim materialist mrekullive të Perëndisë, por asnjëra prej tyre nuk mund të gjejë një shpjegim të vërtetë veçse në fuqinë hyjnore e vepruese të Perëndisë.
Çdo mrekulli bëhet nga një drejtues i besimit, qoftë ai një profet, një apostull apo nga Zoti vetë. Në Bibël, asnjë nuk ka qenë në gjendje që të bëjë mrekulli, pa qenë më parë i dërguar nga vetë Perëndia.
Çdo mrekulli konfirmon se një mesazh i dhënë nga profeti, apostulli apo Zoti Krisht vjen nga vetë Perëndia. Çdo mrekulli mbështet dhe akrediton atë mesazh apo mësim që shoqërohet me mrekullinë. Mrekullia pra, është vula e aprovimit që Perëndia i jep mesazhit të Tij.

Gjatë këtij studimi të mrekullive të Jezusit, ne do të zbulojmë se ato konformojnë që Ai është Profeti i vërtetë i dërguar nga Perëndia, në fak jo thjesht një profet, por Profeti i Perëndisë i premtuar përmes Moisiut (LiP. 18:15). Si rrjedhim, Ai duhet besuar kur Ai na flet për vetën e Tij. Pra, një mrekulli është snjë akt i fuqishëm i Perëndisë, i bërë në botën e jashtme e fizike, e dëshmueshme nga shqisat e njeriut, i bërë nga një person i dërguar nga Perëndia, për të konfirmuar mesazhin e tij.

Le të vëmë re tani, nëse mrekullitë e Krishtit përmbushin të gjatë këto aspekte të përkufizimit biblik.

Rëndësia e Shërbesës së Lutjes

1 Prill, 201716 Tetor, 2022 nga Kisha Ungjillore e Reformuar Durres Durres

Ora apo shërbesa e lutjes është çdo ditë të mërkure në orën 18 të mbrëmjes. Lutja është hidrocentrali i një kishe lokale. Një kishë pa lutje është një kishë pa jetë, pa dritë, pa fuqi. Apostulli Pal shkroi “Lutuni pa pushim.” (1 Sel. 5:17).

Cila është rëndësia e lutjes?

Rëndësia e lutjes mund të shikohet së pari në faktin që ka rreth 650 lutje që përmenden në Bibël. Në Dhiatën e Re gjejmë 25 herë Jezusin duke u lutur gjatë shërbesës së tij këtu në tokë. Nëse Jezusi e kishte të rëndësishme dhe të domosdoshme që ti lutej Atit, aq më shumë ne që jemi shumë herë më të dobët se Ai, kemi nevojë që të marrin hir e fuqi prej Atit përmes lutjes. Apostulli Pal përmend lutjen, raportime lutjesh, kërkesa lutjesh dhe inkurajime për tu lutur rreth 41 herë në letrat e tij dhe Veprat e Apostujve. Jezusi u dha dishepujve jo vetëm shembullin e tij të një jete lutëse (Marku 1:35), por edhe i dha atyre instruktime të hollësishme se si duhet të lutemi (Luka 11:1-4). Kisha e hershme ishte një kishë që lutej (Veprat 1:14; 2:42; 4:23-31; 13:1-3).

Së dyti, lutja është një mënyrë se si ne i shërbejmë Perëndisë dhe i bindemi atij (Luka 2:36-38). Ne lutemi sepse Perëndia na urdhëron që të lutemi (Filipianëve 4:6-7). Së treti,ne lutemi sepse Perëndia ka vendosur që lutja të jetë mënyra përmes së cilës ne duhet të marrim bekimet e tij. Ne duhet të lutemi përpara se të marrim vendime të rëndësishme (Luka 6:12-13), që të thyejmë barrikadat dhe rezistencën demoniake në këtë botë (Mateu 17:14-21), për të grumbulluar punëtorë për të mbledhur të korrat shpirtërore (Luka 10:2), për të marrë fuqi për të kapërcyer tundimet (Mateu 26:41); si dhe për mjetet e inkurajimit shpirtëror për të tjerët (Efesianëve 6:18-19).

Cila është siguria apo premtimi i lutjes?

Perëndia na ka premtuar që asnjë prej lutjeve tona nuk do të shkojë kot, edhe pse shpesh herë Ai i përgjigjet atyre me mënyrën e tij dhe jo me specifikat tona (Mateu 6:6; Rom. 8:26-27). Ai na ka premtuar se kur ne lutemi në përputhje me vullnetin e tij, Ai do të na japë çfarë ne i kërkojmë (1 Gjonit 5:14-15). Ndonjëherë ai i vonon që të përgjigjet në përputhje me urtësinë e tij dhe për bekimin tonë. Në këto raste, ne duhet që të jemi të zellshëm dhe ngulmues në lutje (Mateu 7:7; Luka 18:1-8). Lutja nuk duhet parë si mënyra jonë për ta detyruar Perëndinë që të bëjë vullnetin tonë këtu në tokë, por si instrumenti që Perëndia përdor për të bërë vullnetin e tij qiellor këtu në tokë. Urtësia e Perëndia ia kalon pafundësisht urtësisë tonë.

Në ato raste kur nuk jemi të qartë apo të sigurt se cili është plani specifik i Perëndisë, lutja është mjeti për ta zbuluar atë. Nëse gruaja Siriane me vajzën e dejonizuar nuk do ti ishte lutur Krishtit, vajza e saj nuk do të qe shëruar (Marku 7:26-30). Nëse i verbëri jashtë Jerikosë nuk do ti kishte thirrur Krishtit, ai nuk do të kishte ngelur i verbër (Luka 18:35-43). Perëndia thotë se ne nuk kemi sepse nuk kërkojmë (Jakobi 4:2).

Përse nuk lutemi sa duhet?

Kur ne nuk lutemi ne demonstrojmë mungesën e besimit tonë tek Perëndia dhe Fjala e Tij. Ne lutemi sepse i besojmë Perëndisë dhe Fjalës së Tij, dhe se ai i qëndron besnik premtimeve që na ka dhënë dhe instrumenteve që ai ka vendosur që ne të përdorim për bekimin tonë dhe të tërë botës shumë më shumë nga çfarë ne mund të imagjinojmë (Efe. 3:20). Lutja është mjeti kryesor nëse duam të shikojmë Perëndinë të veprojë në jetët tona. Le të na gjeje Perëndia shpesh në lutje, përpara fronit të tij në qiell duke u lutur, sepse atje ne kemi një kryeprift i cili identifikohet me të tëra dobësitë tona (Hebrenjve 3:15-16). Ne kemi premtimin e tij se lutjet plot zell të një besimtarit realizojnë shumë gjëra në këtë botë (Jakobi 5:16-18). Perëndia e lavdëroftë emrin e tij në jetët tona ndërsa ne i besojmë atij praktikisht, dhe aq shumë sa të shkojmë shpesh tek ai në lutje.

Supremacia e Krishtit – Filipianëve 2:9

30 Mars, 201716 Tetor, 2022 nga Kisha Ungjillore e Reformuar Durres Durres

PYETJA 11 E KATEKIZMIT TE RI

24 Mars, 201716 Tetor, 2022 nga Kisha Ungjillore e Reformuar Durres Durres

Katekizmi

Çfarë na kërkon Perëndia në urdhërimin e gjashtë, të shtatë dhe të tetë?

Së gjashti, të mos lëndojmë, urrejmë apo tregohemi armiqësorë me fqinjin tonë, por të jemi të duruar dhe paqësorë, duke treguar dashuri edhe ndaj armiqve tanë. Së shtati, të mos bëjmë imoralitet seksual dhe të jetojmë një jetë me pastërti dhe besnikëri, si në martesë ashtu dhe në beqari; të mënjanojmë çdo dëshirë, mendim, fjalë, shikim apo veprim të papastër dhe çdo gjë tjetër që mund ta na çojë drejt tyre. Së teti, të mos marrim pa leje atë që i përket dikujt tjetër dhe të mos i refuzojmë asnjë mirësi atyre që mund të kenë dobi prej saj.

Vargu Biblik – Romakeve 13:9

Sepse urdhërimet: “Mos shkel kurorë, mos vrit, mos vidh, mos thua dëshmi të rreme, mos lakmo”, dhe në pastë ndonjë urdhërim tjetër, përmblidhen në këtë fjalë: ”Duaje të afërmin tënd porsi vetveten!”

Komentar

Njeriu as që ka mundësi t’i zbatojë Dhjetë Urdhërimet. E megjithatë ai flet tepër lehtë për zbatimin e Predikimit në Mal apo për imitimin e Krishtit… Judenjtë ishin një popull të cilëve Perëndia tashmë ua kishte dhënë ligjin e tij përmes shërbëtorit të vet Moisiut dhe ata nuk mundën ta zbatonin. Ata nuk mundën t’i zbatonin Dhjetë Urdhërimet. Askush nuk i ka zbatuar ato ndonjëherë në mënyrë të përsosur. Nëse dikush nuk mund të zbatojë dot Dhjetë Urdhërimet, të paktën ashtu i kuptojnë ata, çfarë shprese do kenë për t’i zbatuar ato sipas mënyrës që u interpretuan prej Zotit Jezu Krishti? Ky ishte gjithë problemi i Farisenjve të cilët e urryen aq shumë Jezusin dhe më në fund e kryqëzuan. Ata mendonin që po i zbatonin Dhjetë Urdhërimet dhe ligjin moral. Zoti ynë i bindi për faktin që nuk po e bënin këtë gjë. Ata shpallën që nuk kishin kryer kurrë vrasje. Prisni pak, iu tha Zoti. A i keni thënë ndonjëherë vëllait tuaj, “Budalla”? Nëse e keni bërë atëherë jeni fajtorë për vrasje.

Vrasje nuk do të thotë vetëm akti fizik i vrasjes së dikujt, vrasje do të thotë të kesh hidhërim dhe urrejtje në zemrën tënde. Nëse e mbani mend, ai iu mësoi të njëjtën gjë në lidhje me kurorë-shkeljen. Ata pretendonin që ishin të pafaj. Por Zoti iu tha, prisni pak, ju po thoni që nuk keni kryer kurrë kurorë-shkelje? “Por unë po ju them se kushdo që shikon një grua për ta dëshiruar, ka shkelur kurorën me të në zemrën e vet.” (Mateu 5:28). Ky person është fajtor, ai ka lakmuar, ka dëshiruar… Një mendim dhe një imagjinatë janë po aq të dënueshme në sytë e Perëndisë sa edhe vetë veprimi i kurorë-shkeljes.

Martin Lloid Xhons (David Martyn Lloyd-Jones, 1899–1981). Doktor dhe pastor protestant nga Uellsi. Martin Lloid Xhons njihet më tepër për predikimet dhe mësimet e tij në Kishën Uestminster në Londër për tridhjetë vjet me radhë. Ai kalonte muaj dhe madje vite për të shpjeguar një kapitull të Biblës varg pas vargu. Botimi i tij më i famshëm është ndoshta seria e tij e komentarëve për letrën e Romakëve e cila përmban 14 volume.

Video

Lutje

O Perëndi dhe At i mëshirshëm që denjon të ndërtosh një tempull frymëror mes nesh, jo me dru apo me gurë, por me ndërtimin e Frymës së Shenjtë, atij që qëndron tek ata që besojnë, të përgjërohemi na jep mundësi që të mos mbetemi nën pushtetin e ndonjë tundimi për ta ndotur atë tempull me mëkatet tona, por përkundrazi t’i nënshtrohemi Perëndisë si fëmijë të dashur, dhe të mund të vazhdojmë të të përlëvdojmë Ty me një bindje të shenjtë gjersa të arrijmë të shohim fytyrë zbuluar lavdinë tënde, të cilën tani e shohim vetëm të reflektuar në fjalën Tënde, përmes Jezu Krishtit Zotit tonë. Amen.

Xhon Kalvin (John Calvin, 1509-1564). Teologu dhe pastori kryesor i Reformacionit Evropian. Kalvini lindi në Francë në një familje strikte Katolike. Ai punoi në Gjenevë pjesën më të madhe të jetës së tij dhe organizoi kishën e Reformuar. Kalvini shkroi Institutet e Fesë së Krishterë (nga edhe është shkëputur ky citim), Katekizmën e Gjenevës si dhe shumë komentarë mbi Shkrimet.

Burimi: http://fjaletejetes.com/katekizem/